Τα χρόνια της χούντας τα περάσαμε πιτσιρίκια, κοιτάζοντας έξω τις φτωχογειτονιές, ο ένας στα Γρεβενά κι ο άλλος Αμφιάλη στον Πειραιά. Ακούγοντας στα κρυφά Θεοδωράκη ή από τα ραδιόφωνα Χατζιδάκι και ροκ του 60-70, Ζαμπέτα και Καλδάρα, Μπιθικώτση, Μοσχολιού και Καζαντζίδη.
Το ’80 μας βρηκε συμφοιτητές στην Πάτρα, Πολυτεχνείο ο ένας, Φυσικό ο άλλος, μ’ένα μπουζούκι και μια κιθάρα στα χέρια. Έτσι ξεκίνησε...Και φούσκωσε ο καιρός κι ήρθε χαρά κι άρχισε το γλέντι. Κόσμος αισιόδοξος που άλλαζαν τα πράγματα, γέμισε τα μαγαζιά κι εμείς σκαλίζαμε με νότες πάνω στη χαρά του μελωδίες και ταξίμια. Πιάστηκαν χοροί κυκλωτικοί σε στέκια λαικά και ρεμπέτικα, οι κομπανίες κι αμέσως «τα Παιδιά από την Πάτρα» με το Χρήστο και λίγο πιο μετά οι Ζιγκ-Ζάγκ με το Γιώργο.
Πέρασαν χρόνια χαρούμενα με φώτα και απονομές χρυσών δίσκων, με γέλια και χορούς, με ταξίδια στην Ελλάδα και περιοδείες στο εξωτερικό, και με αγάπη, απ’τον κόσμο που μας έδινε συνέχεια κι εμείς λέγαμε ευχαριστώ σα χαμένοι με τραγούδια. Πήραμε πολλά απο απλούς ανθρώπους με έννοιες και προβλήματα, απο αγόρια και κορίτσια με υπέροχα χαμόγελα, πήραμε πάρα πολλά. Δυσκολο να πεις πόσα μπορέσαμε να δώσουμε πίσω.
Και τώρα μαζί οι δυό μας, για πρώτη φορά πάνω στη σκηνή! Με τον καιρό νά ‘χει φουσκώσει κι άλλο και νά ‘χει φέρει συννεφιά και κρύο για όλους αυτούς που μας κρατούσαν ζωντανούς τόσα χρόνια. Κι εμείς να του χρωστάμε τόσα, και να πρέπει κάτι να κάνουμε. Για τη χαρά.
Βρεθήκαμε πάλι εδώ, Αγ.Λαύρας 13 στο Διπλόχορδο, ανεβαίνεις τη σκάλα, κοιτάζεις τις φωτογραφίες, μπαίνεις απ’την ξύλινη πόρτα και μας βλέπεις μπροστά σου στο πάλκο.
Και γύρω δίψα για λίγο χαμόγελο, για λίγο φευγιό απ’ τη μαυρίλα.
Κι εσύ που ξέρεις τα πολλά κι ο νους σου κατεβάζει για πες. Πόσα τραγούδια να θέλει ένα βλέμμα θλιμμένο για να γυρίσει στο γέλιο; Πόσο Τσιτσάνη και πόσο Καλδάρα, πόσο Μίκη και πόσο Άκη Πάνου. Πόσα παλιά και πόσα δικά μας; Αυτή είναι η εξίσωση που έχουμε να λύσουμε.
Κι ας κρατήσει λίγο. Έστω λίγες ώρες, όσο κρατάει ένα μπουκάλι κρασί. Οσο παίρνει μια Παρασκευή ή ένα Σαββάτο βράδι, όσο κρατήσει η χαρά ... που κρατάει λίγο, η ζωή που κρατάει λίγο κι ό,τι προλάβεις, όσο κρατάνε τα τραγούδια με αρχή και φινάλε, αλλά με 3 λεπτά δυνατή αλήθεια που σκαλίζει βαθιά να ξερριζώσει ό,τι πονάει.
Βρέχει στην Αγ.Λαύρας 13 στο Γαλάτσι κι εμείς εδώ μαζί για τη χαρά, για το φευγιό, χρειάζεται κι αυτό, έτσι που να χάνεσαι για λίγο, να πέφτει η μαχαιριά και να μη βρίσκει που να καρφωθεί...
Είμαστε εδώ, σχεδόν δίδυμοι όπως μας λένε, με μια κιθάρα κι ένα μπουζούκι στο χέρι και γύρω βιολιά, κρουστά και πλήκτρα, και γύρω αυτή η δίψα... Ανεβαίνεις τη σκάλα, μπαινεις απ’ την ξύλινη πόρτα κι είμαστε μπροστά σου εκεί στο πάλκο. Με χαμόγελα αληθινά σαν τραγούδια, με καρδιά και ψυχή για τους φίλους, για την παρέα. Για τη χαρά που μας αξίζει ρε γαμώ το...
Χρήστος Παπαδόπουλος - Γιώργος Σαρρής
*Το "Διπλοχορδο" βρίσκεται στο Γαλάτσι, Γαλατσίου και Αγ.Λαύρας 13.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου