Έφυγε ο Αντώνης Βαρδής

Όταν πρωτοάκουσα ότι τα πράγματα με την υγεία του Αντώνη Βαρδή ήταν πολύ σοβαρά προσπάθησα να το ξεχάσω αμέσως.
Αποκλείεται είπα, δε γίνεται να συμβεί αυτό, απλά δε γίνεται...
΄Υστερα κάθε φορά, από τις 2-3 που θυμάμαι, που μια φήμη οτι "έφυγε" κυκλοφορούσε κι έβγαινε ψέμα, χαιρόμουνα. Δε θα φύγει ποτέ σκεφτόμουνα, κάτι θα γίνει και θα ξαναγυρίσει δυνατός όπως πριν.
Τον θυμόμουνα σε διάφορες στιγμές, από το '86 που τον είχαμε πρωτογνωρίσει μέχρι τα κέντρα, τις συναυλίες, τα στούντιο, τις βόλτες εδώ κι εκεί, στο δρόμο ή σε κάποια αγορά, άλλοτε χαρούμενο, άλλοτε θυμωμένο, άλλοτε ανήσυχο για τα πράγματα, τον εαυτό του ή τους γύρω του, γελαστό ή πικραμένο. Πάντα ωραίο, σεμνό, δυνατό, μάγκα, ανθρώπινο, με μια θετική αύρα πάνω του που ποτέ όμως δεν "έβγαζε" το πόσο μεγάλος, ΄πόσο σπουδαίος ήταν.
Ο καλύτερος ίσως της γενιάς του, ο πιο ευαίσθητος...

Αποκλείεται έλεγα, δεν υπάρχει περίπτωση... δε θα πάει πουθενά...

Σήμερα το πρωί το είδα γραμμένο παντού.
Δεν είναι φήμη...

Τι θλίψη... τι κρίμα...

Τι άλλο να πω...

Αντίο...