Ήταν το μεγαλύτερο φετινό απεργιακό συλλαλητήριο!

Ήταν το μεγαλύτερο φετινό απεργιακό συλλαλητήριο κι ένα από τα μεγαλύτερα των τελευταίων χρόνων!
Φαίνεται ότι το μεγάλο συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη στην Αθήνα ξύπνησε κάτι.
Άφησε στους εργαζόμενους ένα αέρα αισιοδοξίας και πίστης στης δυνάμεις τους.
Ο δρόμος φυσικά είναι πολύ μακρύς αλλά μόνο όταν τον περπατάς μπορείς να τον περάσεις.

Πάρα πολύ μεγάλη η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια, γέμισε την πλατεία αλλά και μέρος της Αθηνάς και της Πειραίως όπως και την αρχή της Σταδίου μέχρι τα Χαυτεία. Η τεράστια πορεία που ξεκίνησε από εκεί, πέρασε από την Παν/μίου μπροστά από τη Βουλή και ολοκληρώθηκε στους στύλους Ολυμπίου Διός ενώ η ουρά μόλις έφευγε από την Ομόνοια.

Μεγάλη 'ηταν και η πορεία των ΣΥΡΙΖΑ-ΓΣΕΕ,ΑΔΕΔΥ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α. στη Σταδίου Φιλελλήνων Αμαλίας που πέρασε από τη Βουλή και διαλύθηκε Πανεπιστημίου. Η Σταδίου βέβαια είναι πολύ μικρότερη σε πλάτος από την Παν/μίου αλλά και η πυκνότητα των δυο πορειών ήταν φανερά διαφορετική. Παρ' όλα αυτά ήταν μια πολύ μεγάλη πορεία, μεγαλύτερη από όλες της τελευταίες αυτού του χώρου και καλύτερη από αυτό που αναμενόταν.

Το ΠΑΜΕ χαιρέτισε όλους τους εργαζόμενους που ξεσηκώθηκαν χθές συμμετέχοντας στην Απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα:


«Το ΠΑΜΕ χαιρετίζει τους χιλιάδες απεργούς εργάτες και εργάτριες, τους νέους και τις νέες, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τους αυτοαπασχολούμενους, τη φτωχή αγροτιά που συμμετείχαν μαζικά στην απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις, σε όλη τη χώρα.

Χαιρετίζει ιδιαίτερα όλους όσοι συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, δίνοντας συνέχεια στο αγωνιστικό κλίμα του τελευταίου διμήνου και του μεγαλειώδους πανελλαδικού συλλαλητηρίου της 1ης Νοέμβρη.

Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα με τη σημερινή συμμετοχή τους στην απεργία έστειλαν μήνυμα αντίστασης στην ένταση της αντεργατικής πολιτικής και απόρριψης των μέτρων που γενικεύουν τη φτώχεια και παγιώνουν την εξαθλίωση.

Κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση και επιχειρηματικοί όμιλοι να μην αισθάνονται ήσυχοι.ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΜΕ την πάλη μας απέναντι στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει.

Καλούμε τους εργαζόμενους σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς να δώσουν συνέχεια στις αγωνιστικές δράσεις. Να δώσουν με την ακόμα μεγαλύτερη οργάνωσή τους στα σωματεία άμεση και μαχητική απάντηση στις συνθήκες της σύγχρονης σκλαβιάς που μας προετοιμάζουν. Να τσακίσουμε το κλίμα της αδράνειας και της ηττοπάθειας που σπέρνει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Τις επόμενες ημέρες θα συγκληθεί η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ, για να συζητήσει τα συμπεράσματα της δράσης του τελευταίου διαστήματος και να προτείνει στην εργατική τάξη και στις συνδικαλιστικές οργανώσεις της την παραπέρα κλιμάκωση του αγώνα.

Το "καθήκον"

Όσο περνάει ο καιρός έχω όλο και περισσότερες άγνωστες λέξεις.
Για παράδειγμα η λέξη καθήκον...
Το ψάχνω...

"αυτό που οφείλει να πράξει κάποιος, ακολουθώντας γραπτούς ή άγραφους κανόνες, τη συνείδηση ή τη θρησκεία, την κοινωνία, το έθιμο ή τον ηθικό νόμο"...
Μάλιστα. Σωστό ακούγεται. Ωραίο και γενικό...

Άλλο..."ό,τι επιβάλλεται από ένα σύστημα ηθικών αξιών και ρυθμίζει τις ενέργειες του ατόμου· η συνείδηση του τι πρέπει να κάνει ή να αποφύγει κάποιος"

Τώρα αυτό με το σύστημα αξιών λίγο με βάζει σε κάποιες υποψίες αλλά το ξεπερνάμε.

Ας βρούμε κανένα παράδειγμα...

"Άξιος όποιος αγαπά τον Θεό και άξιος όποιος κάνει το καθήκον του, και το καθήκον του το κάνει καλά αυτός που εργάζεται για το κοινό καλό και όχι για τον εαυτό του" 

Ωραίο! Αυτό είναι... το κοινό καλό...

Για να βρούμε άλλο ένα...

Θεοδώρα Τζάκρη: "Εκανα το καθήκον μου προς την πατρίδα..."

Τέλειο! Αυτά με συγκινούν. Το καθήκον προς την πατρίδα..., αν έβρισκα και την ημερομηνία...

Αλλά δε βαριέσαι, η Θεοδώρα είναι άνθρωπος του καθήκοντος οπότε τι σημασία έχει...

Μπορει να το είπε ΄τοτε που ψήφιζε "ναι σε όλα" στα μνημόνια, μπορεί και τώρα που δήλωσε ότι συμφωνεί με τον ΣΥΡΙΖΑ σε όλα. Για το καλό της πατρίδας...

Για να το λέει πάντως το ίδιο άτομο μάλλον θα εννοεί την ίδια πατρίδα.

Ποιανού την πατρίδα όμως να εννοεί;

Γιατί για κάποιους η μόνη πατρίδα που υπάρχει είναι τα κέρδη. "Πατρίδα" τους είναι το κράτος της κερδοφορίας, το "ισχύον καθεστώς", ο νόμος και η τάξη "όλων" που όμως εντελώς τυχαία έχουν φτιάξει οι λίγοι για να στηρίζουν την εξουσία τους εναντίον των πολλών και εξαθλιωμένων.

Για κάποιους άλλους όμως, πατρίδα μας είναι ο λαός, οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί που υποφέρουν κι "αυτό το χώμα που είναι δικό τους και δικό μας". 

(Για τους πρώτους πάντως το χώμα που πατάνε, είμαστε εμείς ο λαός, κι είναι μόνο δικό τους και σχεδόν καθόλου δικό μας.) 

Τι να εννοεί η Θεοδώρα όμως;

Για ποιο πράγμα να ενδιαφέρεται; Και τότε με τα "ναι σε όλα" αλλά και τώρα με το ναί στον ΣΥΡΙΖΑ.

Για ποιο πραγμα να ανησυχεί και αυτή και ο περίγυρος που την ανακάλυψε και τη στήριξε ως τώρα;

Για τη σωτηρία του λαού ή για τη σωτηρία του συστήματος;

Γιατί και για τα δύο δεν υπάρχει κοινή λύση.

Αυτό το "κοινό καλό" τρελό παραμύθι. 
Ο-μύθος! 
Έτσι  για να κάθεσαι εσύ και να τρως όλη τη δυστυχία του κόσμου στο κεφάλι για να μπορεί τ' αφεντικό να αγοράζει σπίτια στο Λονδίνο, σκάφη και νησιά, να μπορεί να φουσκώνει τις καταθέσεις του στις οφ-σορ! 

Για το κοινό καλό! Καλό!!!

Βέβαια κι εμείς έχουμε δικαίωμα να έχουμε οφ-σορ. Απλά δεν έχουμε τι να βάλουμε μέσα...

Ας το πάρουμε αλλιώς λοιπόν, ας αφήσουμε το παραμύθι με το καλό "όλων" κι ας δούμε το καλό των πολλών, το καλό της τάξης μας όπως κοιτάζουν κι αυτοί το καλό της δικής τους τάξης στον πόλεμο εναντίον μας.

Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες. Και με τους δύο δε γίνεται.
Εκτός κι αν ο  κόσμος έπαψε να είναι χωρισμένος στα δύο και δεν το έμαθα.

Η Θεοδώρα όμως έκανε και πάλι το καθήκον της. Και βεβαια δεν άλλαξε πατρίδα. Κόμμα αλλάζει. Αυτό επιβάλει το καθήκον προς την "πατρίδα" που λέγαμε...

Όσο για μας πρέπει να κάνουμε το δικό μας καθήκον. Να τους απαλλάξουμε όλους αυτούς από τα "καθήκοντα" τους. Αυτά που τους έχουν αναθέσει οι προστάτες τους.

Το καθήκον μας κόντρα στο δικό τους καθήκον. 
Η σωτηρία μας κόντρα στη δική τους σωτηρία.

Μόνο έτσι γίνεται.

Ο Κώστας Καζάκος μιλά για την παράσταση «Το τέλος του παιχνιδιού»

Ενα από τα πιο αντιπροσωπευτικά έργα του σύγχρονου θεάτρου, το αριστούργημα τουΣάμουελ Μπέκετ «Τέλος του παιχνιδιού», παρουσιάζεται στο Θέατρο «Τζένη Καρέζη»(Ακαδημίας 3, τηλ. 210.3636.144 - 210.3625.520).Μετάφραση: Οδυσσέας Νικάκης. Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Παπαδόπουλος. Σκηνικά - κοστούμια: Φαίδωνας Πατρικαλάκης. Φωτισμοί: Θανάσης Σταυρόπουλος. Ηχητικά: Θοδωρής Μιχαλός. Παίζουν: Κώστας Καζάκος στο ρόλο του Χαμ, Κωνσταντίνος Καζάκος στο ρόλο του Κλοβ, Γιώργος Μωρόγιαννης στο ρόλο του Ναγκ, Νίνα Γιαννίδη στο ρόλο της Νελ.

Θεωρήθηκε από τους πλέον σκοτεινούς κι όμως ήταν από τους πλέον διαυγείς. Είχε τη φήμη απόμακρου, κι όμως ήταν κοινωνικότατος. O Σάμουελ Μπέκετ υπήρξε για κάποιους ανατόμος της απόγνωσης, για άλλους ο ιχνηλάτης του κενού. Μπορεί να ήταν ένας αινιγματικός ερημίτης, όπως τον χαρακτηρίζουν κάποιοι, το έργο του πάντως «είχε τουλάχιστον τη δύναμη να πληγώσει» - όπως ο ίδιος έλεγε. Να πληγώσει, να ενοχλήσει την αδιαλλαξία και στενομυαλιά της καθολικής ιεραρχίας, που τον κυνήγησε.

Μέσα σε δυο δεκαετίες ο Κώστας Καζάκος ανέβασε και τα δύο έργα του Μπέκετ, το «Περιμένοντας τον Γκοντό» και τώρα το «Τέλος του Παιχνιδιού».

«Εχω διαβάσει προσεκτικά», λέει ο Κώστας Καζάκος «το πλήθος των μελετών και των σχολίων που έχουν γραφεί, από δικούς μας και ξένους μελετητές και θεατρολόγους και έχω μείνει κατάπληκτος από τις ταμπέλες που έχουν κολλήσει στο στήθος του τρομερού Ιρλανδού. Τι "πατριάρχης του παραλόγου", τι γεμάτος "μεταφυσικές αγωνίες", τι πνιγμένος στα "αναπάντητα ερωτηματικά" για την Υπαρξη, τι "απελπισμένος", τι "απαισιόδοξος" και άλλα πολλά. Πονεμένος και βασανισμένος ο ίδιος, μας συμπαραστέκεται με απαράμιλλη αγάπη και τρυφερότητα, προκειμένου να μας απαλλάξει από τα βάσανά μας και να μας υποδείξει το δρόμο για την απελευθέρωσή μας. Ο Μπέκετ αντιλαμβάνεται τον πλανήτη Γη ως αυτό που είναι πραγματικά. Ενας μεσήλικας πλανητάκος, που κουβαλάει στην καμπούρα του 5,5 δισεκατομμύρια χρόνια και που έχει άλλα τόσα περίπου που του οφείλονται. Υστερα τον περιμένει κι αυτόν ο Θάνατος, όπως κι εμάς που αναίτια βρισκόμαστε επάνω του. Διάλυση εις τα εξ ων συνετέθημεν κι ύστερα καινούργιες μορφές, καινούργια ζωή και καινούργια αστέρια».

Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο

Με την πολυπλοκότητα των πολλών φιλοσοφικών, κοινωνιολογικών και ανθρωπίνων θεμάτων που θέτει σχετικά με τις σχέσεις εξουσιαστή - εξουσιαζόμενου, ισχυρού - ανίσχυρου στην οικογένεια και στην κοινωνία, ο Μπέκετ τολμά μια κοινωνική κριτική, επαναφέρει προς σκέψη τις έννοιες της αρχής και του τέλους των πάντων, των «μυστηρίων» της ζωής και του θανάτου, τις σχέσεις κοινωνίας - ατόμου, τα όρια αλήθειας - ψεύδους, συνείδησης - υποσυνείδητου, αγάπης - μίσους, λογικού - παραλόγου.

«Η ζωή και ο θάνατος είναι ένα και τ' αυτό» - επισημαίνει ο Κώστας Καζάκος. «Σαν εκείνο του Ηράκλειτου "οδός άνω και κάτω, μία". Ο μύθος που επεξεργάζεται ο Μπέκετ είναι πανάρχαιος και κοινός σ' όλους τους μεγάλους συγγραφείς. Το "Αφεντικό" και ο "Δούλος". Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Από τότε, πολύ παλιά, όταν η Ατομική Ιδιοκτησία και το Κεφάλαιο παγίδεψαν την ανθρώπινη κοινωνία και την κρατάνε ακίνητη στον πρωτογονισμό και τη βαρβαρότητα. Σαν την Πανούκλα και τη Χολέρα, έχουν επιβάλει στον Κόσμο την Αγνοια και το Φόβο και προσπαθούν να ανακόψουν την αναγκαστική πορεία της ανθρωπότητας προς τον Εξανθρωπισμό. Το μέγα πλήθος των ανθρώπων, τρελαμένο από την Αγνοια και το Φόβο, τρέφονται, σαν τους λωτοφάγους, με εκείνο το σάπιο φρούτο, το λεγόμενο "Ελπίς" και περιμένουν την ημέρα της Κρίσης για να μπούνε στους κήπους του Παραδείσου ή στα βουνά με το πιλάφι, για να ζήσουν επιτέλους σαν άνθρωποι. Και εδώ εμφανίζεται το λεγόμενο "Πίστις" σε εξωπραγματικές δυνάμεις, σε θεούς και σε δαίμονες».

«Οι Ποιητές της ζωής και οι Ποιητές του Λόγου μάς μαθαίνουν και μας το αποδεικνύουν μαθηματικά ότι: Αφεντικό και Δούλος = Εκμετάλευση - Καταστροφή της ζωής - Αθλιότητα, Αφεντικό χωρίς Δούλο = Ανυπαρξία του Αφεντικού - Λέξη χωρίς νόημα, Δούλος χωρίς Αφεντικό = Ανθρωπος. Η εξίσωση είναι αδιάψευστη όσο και η εξίσωση που λέει ότι η Ενέργεια και η Μάζα είναι ένα και τ' αυτό. Η μία παράγεται από την άλλη. Τέρμα τα φληναφήματα και οι διαχωρισμοί περί Πνεύματος και Υλης, περί Ψυχής και Σώματος. Τέρμα στο εμπόριο της Ελπίδας. Η ελπίδα είναι λάκκος με φίδια, είναι δόκανο που σου πιάνει το πόδι και δεν μπορείς να κουνηθείς. Και περιμένεις ν' ακούσει κάποιος τα ουρλιαχτά σου και να σε "σώσει". Είναι Θάνατος εν Ζωή. Ο ζωντανός άνθρωπος δεν ζει με ελπίδες. Ο ζωντανός άνθρωπος είναι αγωνιζόμενος άνθρωπος. Αγωνίζεται να ανακαλύψει τον Κόσμο που τον περιβάλλει, να τον γνωρίσει, να τον κατανοήσει στις πραγματικές του διαστάσεις και να φτιάξει τη ζωή του τέτοια που να αξίζει τον κόπο να τη ζει. Κι ακόμα παραπέρα, που ν' αξίζει τον κόπο να πεθάνει για χάρη της.
Η "Ελπίδα" και η "Πίστη", οι "Μεσσίες" και οι "Σωτήρες" είναι για τους πεθαμένους. Οι ζωντανοί δεν παλεύουν να φτιάξουν τις μετά θάνατον συνθήκες, παλεύουν να φτιάξουν τις εν ζωή συνθήκες. Ο αγώνας τους είναι να απομακρυνθούν όσο γίνεται περισσότερο από τη ζωώδη ζωή, από την κατά φύσιν ζωή, από την θανατηφόρα επιβίωση. Είναι ο αγώνας για εξανθρωπισμό. Κι αυτό χρειάζεται "Αρετήν και Τόλμην" όπως μας λέει ο Κάλβος. Η μόνη "πίστη" που δικαιολογείται είναι η πίστη στις δυνατότητες του ανθρώπου. Κι επειδή δεν μ' αρέσει η λέξη "πίστη", θα έλεγα ότι από τον αγωνιζόμενο άνθρωπο παράγεται η Ανθρωπιά και η Περηφάνια.

Οι Ποιητές μας, οι Δημιουργοί, από τον Ομηρο μέχρι τον Καβάφη και τους σημερινούς, παρομοίασαν το Θάνατο σαν μια Ιθάκη. Υπάρχει και δεν υπάρχει. Εμείς είμαστε ένας Οδυσσέας και πρέπει να ζήσουμε το ταξίδι προς την Ιθάκη με όλες μας τις δυνάμεις. Και να κάνουμε την περιπέτεια της ζωής όσο πιο μαγευτική και όμορφη μπορούμε. Και στο Τέλος του Παιχνιδιού, σαν ακουστεί ο αόρατος θίασος να περνά, με μουσικές εξαίσιες, με φωνές, σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι, σαν που ταιριάζει σε μας που αξιωθήκαμε μια τέτοια Πόλη, να πλησιάσουμε σταθερά προς το παράθυρο, αλλ' όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυση τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου και ν' αποχαιρετίσουμε την Αλεξάνδρεια που φεύγει».

Το μεγάλο έγκλημα του καπιταλισμού

«Το μεγάλο έγκλημα του καπιταλισμού είναι το ότι στέρησε από το μέγα πλήθος των ανθρώπων αυτό το μαγευτικό ταξίδι της ζωής. Ο Χαμ λέει στον Κλοβ ότι "θα σου δίνω να τρως τόσο μόνο, όσο χρειάζεται για να μην πεθάνεις. Θα σε κρατάω διαρκώς πεινασμένο". Τα ίδια ακριβώς λόγια λένε και σήμερα οι βιομήχανοι στους εργάτες, όταν κάθονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι "κοινωνικοί εταίροι" - τρομάρα τους! Και τους πετάνε στα μούτρα δυο τρύπιες δεκάρες. Οσο χρειάζεται για να μην πεθάνουν και να μπορούν να πάνε και αύριο στη δουλειά, για να μη χάσει ο καπιταλιστής το κέρδος από την εργασία τους. Σήμερα, κοπήκανε και οι τρύπιες δεκάρες, κοπήκανε και τα δίφραγκα, κοπήκανε και τα ταληράκια. Σήμερα, ο κόσμος της εργασίας ζει πεταμένος στους σκουπιδοντενεκέδες του Μπέκετ, γλείφοντας ένα σκυλομπισκότο που του πετάει το αφεντικό κάθε μέρα. Το ερώτημα είναι βασανιστικό και επίμονο. Πότε θα αποφασίσει ο Δούλος να εγκαταλείψει το Αφεντικό. Πότε θα λειτουργήσει η εξίσωση! Ο Δούλος το αποφάσισε. Ντύθηκε για να φύγει. Το Αφεντικό έρημο, χωρίς Δούλο πεθαίνει. Ο Δούλος στέκεται και παρακολουθεί ψυχρά το θάνατο του Αφεντικού. Ο Μπέκετ δε μας δείχνει το Δούλο να βγαίνει από τη σκηνή. Κι αυτό θεωρήθηκε ως απαισιοδοξία. Αλλά μόνο αυτό δεν είναι. Μέσα στο βρωμερό καταφύγιο του Χαμ, τα πάντα έχουν πεθάνει. Ο Κλοβ δεν έχει κανένα ρόλο πια να παίξει εδώ μέσα. Ο Μπέκετ δεν τον βγάζει από τη σκηνή, γιατί απλούστατα ο Κλοβ δεν έχει ακόμα εγκαταλείψει τον Χαμ, στην αληθινή ζωή. Και μένει στην ευθύνη του θεατή να βρει το κουράγιο, την Αρετή και την Τόλμη να κάνει το μεγάλο βήμα, στη ζωή του».

Και καταλήγει ο Κώστας Καζάκος: «Αυτό που γίνεται φανερό σε τέτοιες μέρες, είναι ότι δεν φτάνει να είναι κανείς διανοούμενος ή άνθρωπος των Γραμμάτων ή καλλιτέχνης ή γιατρός, μηχανικός, εργάτης ή αγρότης, φοιτητής ή χειρώνακτας για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να παίξει το ρόλο του. Χρειάζεται κάτι περισσότερο. Χρειάζεται να είναι κομμουνιστής. Καθαρά και ξάστερα. Χωρίς αμφισβητήσεις και ταλαντεύσεις. Είναι η μόνη ιδιότητα που μπορεί να δώσει σήμερα περιεχόμενο σ' όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να αντιτάξει οργανωμένη αντίσταση και να βγάλει τον κόσμο από τον βούρκο που τον βυθίζουν κάθε μέρα και περισσότερο. Ο κομμουνισμός είναι ο μόνος ορκισμένος εχθρός του καπιταλισμού. Γι' αυτό και όλο το οπλοστάσιο αυτού του συστήματος έχει στραφεί εναντίον του».

Κυριακάτικος Ριζοσπάστης

Ο εκβιασμός είναι εδώ -Τόσο απλά...

Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα δύσκολα πέρασαν;
Οτι βγαίνουμε από τα μνημόνια;
Οτι μπαίνουμε στην ανάκαμψη;
Οτι η κυβέρνηση "του τόπου"(ποιοι είναι ο τόπος άραγε;) έκανε το καθήκον της και οδήγησε τον "τόπο" σε ασφαλέστερο λιμάνι;

Για να μην υυπάρχει αμφιβολία μας το λενε σε όλους τους τόνους όλα τα καμάρια του συστήματος.
Από την ΕΕ και τα όργανά της μέχρι τους "αναλυτές" τύπου Μιράντας Ξαφά(αλλά και άλλους) που υπήρξε στέλεχος του ΔΝΤ.

Την ακούσαμε σήμερα το πρωί να τα λέει ακριβώς όπως παλιά.
"Αν δεν ολοκληρωθεί η δημοσιονομική προσαρμογή το ΔΝΤ θα αναγκασθεί να κανει αυτά που έχει στον κανονισμό του..."
Και διευκρίνησε όταν ρώτησε η δημοσιογράφος Π.Τσαπανίδου, ότι αν δεν σκύψουμε κι άλλο, αν δεν δώσουμε κι άλλα κομμάτια της μίας και μόνης ζωής που εχουμε, δεν θα εκταμιευθει η επόμενη δόση, δεν θα υπάρχει γραμμή χρηματοδότησης της οικονομίας και θα βουλιάξουμε και πάλι στο σκοτάδι όπως το 2010...

Όλα τα άλλα είναι απλά λόγια.
Ο εκβιασμός είναι και πάλι εδώ όπως 'ηταν πάντα εδώ τα τελευταία χρόνια και θα είναι πάντα εδώ αν δεν  βγάλουμε το σκοινί ΕΕ-ΔΝΤ- ΚΥΒΕΡΝΉΣΕΩΝ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ από το λαιμό μας, αν δεν παλέψουμε για έναν άλλο κόσμο δικό μας, αν δεν παλέψουμε να πάρουμε τη ζωή μας στα χερια μας.

Τόσο απλά.

Η απεργια της 27/11 μας περιμένει να δώσουμε απάντηση.

Zει

Γέμισαν  δρομοι με λαό που δεν έχει μάθει ν' απελπίζεται.

ΥΓ1:Κι όμως αν ρίξει κανείς μια ματιά στις ειδήσεις της Google πρωτη είδηση θα δει τα καποια λίγα και ασήμαντα επεισόδια. και φωτό από κάδους που καίγονται. Αξιοι οι μάγοι που εξαφανίζουν πορείες...
ΥΓ2:Οι φωτο και το καταπληκτικό βιντεο από το πορταλ 902.gr

Ελεύθεροι

"Για να είμαστε ελεύθεροι εμείς σήμερα, γι αυτό πάλεψαν και σκοτώθηκαν τα παιδιά..."
Το είπε έτσι με απλά λόγια μια γυναίκα μπροστά στις κάμερες σήμερα το πρωί.

Είμαστε ελεύθεροι όμως;
Πόσο "ελεύθεροι" είμαστε;
Σιωπή...

Είμαστε ελεύθεροι να κυκλοφορούμε άνεργοι και φτωχοί....
Ελεύθεροι να περιμένουμε τη σωτηρία απ' τον ουρανό.
Ελεύθεροι να πληρώνουμε για την παιδεία, την υγεία και κάθε αυτονόητο που θα έπρεπε να αποτελεί δικαίωμα όλων και όχι μόνο όσων έχουν να πληρώσουν.
Ελεύθεροι να παγώνουμε μέσα στα σπίτια μας χωρίς θέρμανση το 2014...
Ελεύθεροι να καιγόμαστε στα 40άρια του καλοκαιριού και να βλέπουμε τις διακοπές σαν έργο στην τηλεόραση.
Ελεύθεροι να παρακολουθούμε πολιτισμένα ανήμπορους και ηλικιωμένους να χάνονται χωρίς φάρμακα και περίθαλψη.

Ελεύθεροι να ...σωπαίνουμε όταν φεύγουμε απλήρωτοι από τη δουλειά.
Ελεύθεροι να φοβόμαστε ότι αυριο μπορεί να είμαστε κι εμείς άνεργοι αν αυτό κριθεί από τους σωτήρες ότι είναι "για το καλό του τόπου".
Ελεύθεροι να "ενημερωνόμαστε" από το οργανωμένο δίκτυο παραπληροφόρησης των ιδιωτικών ΜΜΕ και το ασφυκτικά ελεγχόμενο κρατικό δίκτυο.
Ελεύθεροι να αποβλακωνόμαστε διασκεδάζοντας με τα σκουπίδια που μας μπουκώνουν.

Ελεύθεροι να απειλούμαστε διαρκώς από κάποιο νέο ΄μικρό ή μεγάλο πόλεμο στην περιοχή ή ποιος ξέρει πόσο μεγαλύτερο ή πιο γενικευμένο.

Ελεύθεροι να πετάμε τη μία και μόνη ζωή που έχουμε στα σκουπίδια, και να την καίμε στο βωμό των κερδών και της σωτηρίας της επιχειρηματικότητας, της "ανταγωνιστικότητας", της "βιωσιμότητας" των μεγάλων επιχειρήσεων.
Ελεύθεροι να γκρεμίζουμε το σήμερα το δικό μας και το αύριο των παιδιών μας.
Ελεύθεροι να "πιστεύουμε ό,τι θελουμε" όπως λένε, αλλά να απαγορεύεται να κάνουμε κάτι για να φέρουμε κοντά αυτά που πιστεύουμε.
Ελεύθεροι να υπηρετούμε πιστά το δήμιο ακονίζοντας τη λαιμητόμο μας σύμφωνα με το γράμμα του νόμου!
Ελεύθεροι να πιστεύουμε μόνο στον καπιταλισμό γιατί, όπως λέει η πλύση εγκεφάλου που όλοι οι "άξιοι" διαχειριστές του συστήματος σκορπάνε γύρω, κανένας άλλος κόσμος δεν μπορεί να υπάρχει αν γκρεμιστεί η οικονομία της αγοράς, δηλαδή η αιτία της καταστροφής της ζωής μας.

41 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο είμαστε ελεύθεροι να ...μη ζούμε.
Είμαστε ελεύθεροι να επιλέγουμε ανάμεσα στη δυστυχία και τη μεγαλύτερη δυστυχία. Η ευτυχία ανήκει σε άλλους. Δεν φτάνει για όλους.

41 χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο είναι ακόμη ολοζώντανο.

Πιο ζωντανό από ποτέ,  μας φωνάζει ακόμα από το μακρινό πια '73 μαζί με τους νεκρούς του:

Να σπάσουμε το φόβο!
Να οργανωθούμε και να παλέψουμε μέχρι τό τέλος.
Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας κόβοντας τα βρώμικα χέρια που έχουν τυλιχτεί πάνω μας αρπάζοντας τα πάντα.
Να κόψουμε και τα εννιά κεφάλια της Λερναίας Υδρας και να κοιτάξουμε μπροστά.
Να πιστέψουμε στο όνειρο ενός δικού μας καλύτερου κοσμου.

Το Πολυτεχνείο μας φωνάζει ακόμα.

Πολυτεχνείο '73 - Οι κομμουνιστές ήταν εκεί

(Παλιότερο άρθρο από το Ριζοσπάστη)


 Ο Ν. Κυριακίδης, στέλεχος τότε της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ θυμάται...

Χιλιάδες λαού έξω από το Πολυτεχνείο στις 16/11/73, πριν από το χτύπημα

Το 1973 είναι η χρονιά που σηματοδοτεί την αρχή του τέλους της αμερικανοκίνητης χούντας των συνταγματαρχών. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έμελλε να μείνει στην ιστορία ως ένα κορυφαίο γεγονός, μόνο που σήμερα αρκετές από τις αναφορές σε αυτό χαρακτηρίζονται τουλάχιστον ελλιπείς, με εμφανή διάθεση απόσπασής του από τις γενικότερες συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την περίοδο, συνθήκες που «κυοφόρησαν» την εξέγερση.

Για όσα προηγήθηκαν της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και όσα ακολούθησαν, για την αντίδραση και τη στάση της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας συζητήσαμε με τον Νίκο Κυριακίδη, μέλος της ΚΕΟΕ του ΚΚΕ σήμερα, τότε μέλος του Γραφείου του Κλιμακίου της ΚΕ του Κόμματος.

Μας υπενθυμίζει καταρχήν την Εκθεση και τα Συμπεράσματα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου που εγκρίθηκαν από την 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ τον Ιούλη του 1976. Οπως τονίζει, εκεί γίνεται μια αναλυτική παρουσίαση της πολιτικής κατάστασης και του λαϊκού κινήματος το 1973, καθώς και αναφορά στη λαϊκή αντίθεση που δυναμώνει με την ανάπτυξη της πάλης όλων των στρωμάτων του λαού και ιδιαίτερα της σπουδάζουσας νεολαίας, με την καθοριστική συμβολή της «Αντιδικτατορικής ΕΦΕΕ». Στο ντοκουμέντο αυτό γίνεται εκτίμηση της συμβολής των δυνάμεων του Κόμματος και της ΚΝΕ που αποτέλεσε το βασικό παράγοντα, για να αποφευχθεί ο κίνδυνος εξαπάτησης του λαϊκού κινήματος από τη λεγόμενη φιλελευθεροποίηση της χούντας, πράγμα που οδήγησε στην ακόμα πιο ενεργητική αντιπαράθεση με τη χούντα και στη μεγαλύτερη πολιτικοποίηση των αγώνων.



Από αυτή την Εκθεση ανιχνεύουμε μια καταρχήν απάντηση για το χαρακτήρα της εξέγερσης: «Οι αγώνες του Νοέμβρη και ειδικά η μάχη του Πολυτεχνείου, αποτελούν κορυφαία εκδήλωση της εφτάχρονης αντιχουντικής πάλης και μια από τις κορυφαίες στιγμές των αγώνων του λαού και της νεολαίας του. Δεν είναι βέβαια μια γενική λαϊκή εξέγερση, αλλά οπωσδήποτε είναι μια περιορισμένη, μέσα σε ένα χώρο, εξέγερση, ενός κυρίως στρώματος φοιτητών, που προκάλεσε γενικότερο ξεσηκωμό του λαού και πριν απ' όλα τμημάτων της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Είναι, επομένως, μια περιορισμένη σε έκταση και οργανωμένη συμμετοχή ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων εξέγερση. Εχει οπωσδήποτε τον χαρακτήρα ενός λαϊκού ξεσηκωμού. Οι ελλείψεις που υπήρξαν ή τα λάθη που έγιναν δεν μπορούν σε τίποτα να μειώσουν τη σημασία του ηρωικού εκείνου αγώνα».



-- Δεν είναι λίγοι αυτοί που ενστερνίζονται την άποψη πως η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν ένα γεγονός «αυθόρμητο» που προέκυψε από το πουθενά. Είναι έτσι τα πράγματα;

-- Εκτιμάμε πως όχι. Το 1973 η χούντα συμπληρώνει ήδη 6 χρόνια, ωστόσο δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει κάποια λαϊκή βάση. Αυτό θα ήταν και αδύνατον. Αντίθετα, η κρίση της βαθαίνει. Απομονώνεται όλο και περισσότερο διεθνώς. Κύριο ρόλο σ' αυτό παίζει η ανάπτυξη της διεθνούς αλληλεγγύης, πρώτα απ' όλα των σοσιαλιστικών χωρών και του διεθνούς εργατικού κινήματος, που στα 1973 βρίσκεται σε έξαρση, με πρωταρχικό αίτημα την υπεράσπιση και απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Κύριος παράγοντας, όμως, που συντελεί στο βάθεμα της κρίσης της δικτατορίας είναι η ανάπτυξη μιας παλλαϊκής αντίθεσης.

Το 1973 χαρακτηρίζεται από τη σοβαρή αγωνιστική ανάταση του λαού και της νεολαίας. Αναπτύσσονται μια σειρά εκδηλώσεις πανελλαδικά του λαού και της σπουδάζουσας νεολαίας. Φλεβάρη - Μάρτη - Απρίλη έχουμε συγκεντρώσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις. Τα Πανεπιστήμια μοιάζουν με καζάνι που βράζει, θύελλα διαμαρτυριών ακολουθεί την προσπάθεια της χούντας να καταργήσει το φοιτητικό συνδικαλισμό, με τον καταστατικό χάρτη για την Παιδεία που δημοσιεύει το Γενάρη. Εχουμε αποχές σε πολλές σχολές του ΕΜΠ, στις σχολές υπομηχανικών, στη Σιβιτανίδειο, στην Πάτρα και τη Θεσσαλονίκη. Στις 21 Φλεβάρη πραγματοποιούνται στη Νομική φοιτητικές συνελεύσεις, με κύριο αίτημα την κατάργηση του μέτρου της στράτευσης, μέχρι το μεσημέρι είχαν συγκεντρωθεί στη Νομική γύρω στους 4.000 φοιτητές. Μετά τη Νομική τίποτα δεν είναι το ίδιο, καθώς οι φοιτητές από την πείρα τους πείθονται πλέον ότι ο αγώνας για ακαδημαϊκές ελευθερίες είναι αξεχώριστος από τον αγώνα για το γκρέμισμα της χούντας, για την ελευθερία. Το 1973 έχουμε και αντιδικτατορικές εκδηλώσεις των αγροτών, πραγματοποιήθηκε στη Λάρισα σύσκεψη πανθεσσαλική, εμφανίστηκαν περιπτώσεις μαζικής άρνησης για την παράδοση ή πώληση των αγροτικών προϊόντων, αντιδράσεις κατά των απαλλοτριώσεων που εκφράστηκαν με αγροτικά συλλαλητήρια κ.ά. Το κίνημα αυτό κορυφώθηκε στο Πολυτεχνείο. Το Πολυτεχνείο ήταν γέννημα αυτών των συνθηκών.

-- Μέσα σ' αυτές τις εξελίξεις ποια ήταν η στάση και η αντίδραση των κομμουνιστών της Αθήνας και γενικότερα;



-- Τον Αύγουστο του 1973, με απόφαση του ΠΓ ανασυγκροτείται το Γραφείο του Κλιμακίου του Κόμματος. Επικεφαλής τίθεται ο Α. Αμπατιέλος και, εκτός από μένα, συμμετέχουν οι Ν. Καλούδης, Γ. Γιάνναρης, Μ. Στολίδης. Προχωρά η ανασυγκρότηση των Κομματικών Οργανώσεων Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Πειραιά, Λάρισας, Πάτρας, Ηρακλείου, Ελευσίνας, Γιαννίνων. Τον Δεκέμβρη του 1971 είχαν απολυθεί και οι τελευταίοι εξόριστοι. Η ΚΟΑ ήταν παρούσα στις φοιτητικές εκδηλώσεις του 1972. Αναπτύσσει δράση στο δημοψήφισμα Παπαδόπουλου. Τον Οκτώβρη του 1973 κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος ο Παπαδόπουλος δίνει αμνηστία στους φυλακισμένους, που είχαν δικαστεί στη διάρκεια της δικτατορίας. Οι οργανώσεις Αθήνας και Πειραιά ανασυγκροτούν τις δυνάμεις τους και αναπτύσσουν δράση μέσα στην εργατική τάξη και τη νεολαία. Καθοδηγούν την πρώτη απεργία σε εργοστάσιο της Ελευσίνας, παίρνουν μέρος στα συλλαλητήρια κατά των απαλλοτριώσεων των αγροτών στα Μέγαρα, στο Μενίδι, στα Σπάτα. Προωθούν την πάλη των εργαζομένων κατά της προσπάθειας για αρπαγή των ασφαλιστικών ταμείων. Μέλη της ΚΝΕ πλαισιώνουν την ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ και αναπτύσσουν σημαντική δράση με αξιοσημείωτα αποτελέσματα. Το ΚΚΕ παρακολουθεί άγρυπνα τις εξελίξεις.

Στις 16/11 το ΠΓ εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία σημείωνε πως η λαϊκή ψυχή πάλλεται και εκδηλώνει στους δρόμους την αλληλεγγύη της προς τους φοιτητές και καλούσε την: «Εργατική τάξη και το λαό να εκδηλώσει ακόμη πιο μαζικά τη συμπαράσταση και τη βοήθεια στους φοιτητές. Η καλύτερη συμπαράσταση είναι να οργανώσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι το δικό τους αγώνα κατά της ακρίβειας, για την αύξηση μεροκάματων και μισθών, για συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες. Καλούμε τους φαντάρους, τους δημοκράτες αξιωματικούς να μη χτυπήσουν τα ηρωικά παιδιά που αγωνίζονται για μια δίκαιη υπόθεση. Καλούμε τους ξενιτεμένους Ελληνες να εκφράσουν την αλληλεγγύης τους προς τους φοιτητές και να απαιτήσουν την κατάπαυση της τρομοκρατίας και την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Κάνουμε έκκληση στη διεθνή κοινή γνώμη να συμπαρασταθεί στους φοιτητές μας με την πολύτιμη αλληλεγγύη της».

Η ΚΟΑ δε σταμάτησε τη δράση της ούτε μετά το Πολυτεχνείο, ακόμα και μετά το χτύπημα του Φλεβάρη του '74, με χιλιάδες προκηρύξεις, συνθήματα, τρικ, ενημέρωνε το λαό για τα δολοφονικά σχέδια της χούντας, συνέχισε με όλους τους τρόπους την οργάνωση του λαού. Οι συλλήψεις του Φλεβάρη του '74 και μάλιστα του μεγαλύτερου στελεχικού απαράτ της Αθήνας, της ΚΝΕ και ιδιαίτερα δύο μελών του Γραφείου του Κλιμακίου δημιούργησε σοβαρές δυσκολίες στη λειτουργία μας. Ανασυγκροτήθηκε όμως το Γραφείο. Παρά τις συλλήψεις, τις δυσκολίες η ΚΟΑ λειτούργησε έως την πτώση της χούντας με τακτικές επαφές, συνδέσμους, γιάφκες, καταλύματα, επικοινωνούμε με μηνύματα και πληροφορίες που μεταδίδονταν από τη «Φωνή της Αλήθειας».

-- Μιλήστε μας λίγο για εκείνη τη βδομάδα του Νοέμβρη.

-- Τα γεγονότα εξελίσσονται εκείνες τις συγκεκριμένες μέρες χωρίς απόφαση ή σχέδιο. Η κατάληψη, αυτή η συγκεκριμένη μορφή πάλης, γιατί συγχρόνως υπήρχαν κι άλλες, γίνεται αυθόρμητα. Το Γραφείο της ΚΟΑ κατέβαλε προσπάθειες για ενίσχυση της λαϊκής συμπαράστασης όχι τόσο μέσα στο Πολυτεχνείο -εκεί κυρίως δρούσε η ΚΝΕ και η αντιΕΦΕΕ- αλλά κύρια έξω, στις συνοικίες, με διοργάνωση λαϊκών εκδηλώσεων. Η ΚΟΑ είχε ως ένα βαθμό ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της και τα στελέχη της ήταν παρόντα συνέχεια στην εξέγερση. Με το μηχανισμό της κυκλοφόρησε τρικ και προκηρύξεις, έγραψε συνθήματα στους τοίχους, συνέβαλε στην όξυνση του κλίματος. Η σκέψη ήταν να παρθούν μέτρα πρακτικά, ώστε μια συγκεκριμένη μέρα οι φοιτητές που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο να βγουν και να αρχίσουν πορείες και διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Αυτό δεν μπορέσαμε να το υλοποιήσουμε και έγινε η επέμβαση της Αστυνομίας και του Στρατού.

Η μαχητικότητα του λαού την Παρασκευή 16/11 ήταν κάτι το πρωτοφανέρωτο. Δεν είχαμε δει άλλοτε τέτοιες μορφές συμπαράστασης και εκδηλώσεων του λαού. Κατέβαινε από τις γειτονιές της Αθήνας, από τις λαϊκές εργατικές συνοικίες κατά κύριο λόγο. Μάζες οικοδόμων πρωτοστατούσαν έξω από το Πολυτεχνείο, στα Χαυτεία, στην Πανεπιστημίου, στο Δημαρχείο. Χιλιάδες τρικ, συνθήματα και πανό στους δρόμους της Αθήνας. Η Οργάνωση μπόρεσε με τις δυνάμεις που είχε να δώσει έναν προσανατολισμό, δεν κατορθώσαμε ωστόσο να περάσει η γραμμή της απαγκίστρωσης. Το μεσημέρι εκείνης της μέρας η συγκέντρωση γύρω από το Πολυτεχνείο είχε φτάσει στο υψηλότερο σημείο μαζικότητας, οι δυνάμεις της ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ ελέγχουν το ραδιοσταθμό, τα μεγάφωνα, την περιφρούρηση, όχι όμως όλες τις εκδηλώσεις. Η ετερόκλητη εξάλλου Συντονιστική Επιτροπή χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο, πείρα, ανάλογες γνώσεις και πολιτική καθοδήγηση αδυνατούσε να ανταποκριθεί με πληρότητα στο ρόλο της, αν και είχε κατορθώσει να λύσει σοβαρά πρακτικά προβλήματα, να εκτοπίσει αριστερίστικα συνθήματα και να οργανώσει με μεγάλη τάξη την εσωτερική ζωή του Ιδρύματος.

Το βράδυ, η Αθήνα πήρε τη μορφή εξεγερμένης πόλης. Μαχητικές διαδηλώσεις με χιλιάδες άτομα να συγκλίνουν στο χώρο. Τα πιο οργανωμένα τμήματα ήταν οι οικοδόμοι. Καθώς προχωρούσε η νύχτα οι διαδηλωτές αυξάνονταν και οι κινητοποιήσεις απλώνονταν σε όλη την πρωτεύουσα, ενώ οι συμπλοκές με την Αστυνομία είχαν ήδη αρχίσει. Τα μεσάνυχτα μπαίνουν στην Αθήνα στρατιωτικά τμήματα, χτυπήθηκε το Πολυτεχνείο. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν και το Σάββατο, παρότι είχε ήδη κηρυχτεί στρατιωτικός νόμος, καθώς και την Κυριακή. Ο ακριβής αριθμός των νεκρών δεν εξακριβώθηκε ποτέ. Ηταν πολλές δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες κατ' άλλους.

Το Πολυτεχνείο έπαιξε το ρόλο του, η εξέγερση από μόνη της δε θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανατροπή της χούντας, το ζήτημα ήταν να δημιουργηθεί ένα ορμητήριο. Ας μην ξεχνάμε ότι στις 16/11 καταλήφθηκε η πολυτεχνική σχολή στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα κατάληψη του κεντρικού κτιρίου του Πανεπιστημίου, στα Γιάννενα κ.λπ.

Από το Πολυτεχνείο αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τη χούντα. Παρά τα μέτρα της τρομοκρατίας που πήρε με συλλήψεις, βασανισμούς ακόμη και δολοφονίες, δεν μπόρεσε να ρίξει το ηθικό του λαού.

Είναι χαρακτηριστικό ότι έχουμε εκδηλώσεις μετά το Πολυτεχνείο, διαδηλώσεις μικρές ή μεγάλες όπως η συγκέντρωση, διαδήλωση των εργαζομένων ιδιαίτερα των οικοδόμων στην πλατεία Δημαρχείου, όπου η αστυνομία τη χτύπησε, τραυματίζοντας και συλλαμβάνοντας πολλούς.

-- Από πλευράς υποκειμενικού παράγοντα η εξέγερση αποτέλεσε τι, κατά τη γνώμη σας; Και ποιες ήταν οι αντικειμενικές συνθήκες;

-- Αποτέλεσε ορόσημο της λαϊκής πάλης. Ο αγώνας αυτός συνέδεσε την πάλη για την ανατροπή της ξενοκίνητης χούντας με στόχους και συνθήματα αντιιμπεριαλιστικά και αντιαμερικανικά, την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, το διώξιμο των ξένων βάσεων, την κατάκτηση εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας. Οταν ξέσπασαν τα γεγονότα το καθεστώς περνούσε ήδη βαθιά κρίση. Η επιβολή διά των όπλων σήμαινε εξαρχής ότι όχι μόνο δεν είχε μεγάλο λαϊκό έρεισμα, αλλά από την πρώτη στιγμή άρχισε να οργανώνεται η αντιδικτατορική πάλη. Βεβαίως, η ίδια η χούντα κατανοούσε ότι η βαθιά κρίση στην οποία περιέπεσε σάρωνε το έτσι και αλλιώς σαθρό της υπόβαθρο, γι' αυτό και προχώρησε στα λεγόμενα μέτρα φιλελευθεροποίησης. Ηταν μια προσπάθεια αντιμετώπισης των οξυμένων λαϊκών διαθέσεων ενάντια στη δικτατορία. Μάταια, όμως. Από το 1972 και μετά οι κινητοποιήσεις μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης και της αγροτιάς, των φοιτητών και σπουδαστών, αφενός υπέσκαπταν τα σαθρά της βάθρα, αφετέρου φανέρωναν συνθήκες ανόδου της πάλης του λαϊκού κινήματος που δε θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν παρά με τη χουντική βία. Ταυτόχρονα, την κατάσταση όξυνε και η οικονομική κρίση που επέδρασε στην παραπέρα αποσταθεροποίηση της χούντας.

Ν.Β

Συγκέντρωση φοιτητών στις 5 μ.μ. στα Προπύλαια ενάντια στην επίθεση των ΜΑΤ στη Νομική Σχολή

902.gr

Το πρωί οι φοιτητές πραγματοποιήσαν πορεία από τη Νομική στα Προπύλαια ως μια πρώτη απάντηση στην επίθεση των ΜΑΤ

Με συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 5 μ.μ. στα Προπύλαια απαντούν οι φοιτητές στηναπρόκλητη επίθεση των ΜΑΤπου έγινε το πρωί σε φοιτητές που θέλησαν να μπουν στη Νομική Σχολή. Η πρόταση για κινητοποίηση κατατέθηκε από τις δυνάμεις του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών στα ΔΣ των Συλλόγων και έχει ανταποκριθεί θετικά η συντριπτική πλειοψηφία των Φοιτητικών Συλλόγων της Αθήνας.

Το πρωί φοιτητές θέλησαν να μπουν στη Νομική Σχολή για τα μαθήματά τους και τις δραστηριότητές τους, όπως Γενικές Συνελεύσεις.

Ωστόσο, η Νομική όμως, όπως και η ΑΣΟΕΕ, ήταν κυκλωμένη από τα ΜΑΤ, λόγω της προκλητικής απόφασης των πρυτανικών αρχών του ΕΚΠΑ και της ΑΣΟΕΕ να αναστείλουν τη λειτουργία τους με το πρόσχημα της «πρόκλησης επεισοδίων», μπροστά στην επέτειο του εορτασμού του Πολυτεχνείου.

Η κυβέρνηση, αξιοποιώντας την απόφαση των πρυτανικών αρχών να κλείσει τις σχολές, επιστράτευσε τα ΜΑΤ, τα οποία επιτέθηκαν στους φοιτητές, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό δύο φοιτητών.

Οι εξελίξεις μυρίζουν μπαρούτι

Τη στιγμή που οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μυρίζουν μπαρούτι, η κυβέρνηση εμπλέκει τη χώρα βαθύτερα στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, επιδιώκοντας την αναβάθμιση της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας σε όφελος των αστών.

Οι κυβερνητικές ανακοινώσεις περί αναβάθμισης της παρουσίας των Ενόπλων Δυνάμεων στην Αν. Μεσόγειο, η μεγαλύτερη προσαρμογή τους στις ανάγκες των ιμπεριαλιστικών επιχειρήσεων, κινήσεις όπως η Σύνοδος Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου και η Σύνοδος Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ που είναι ήδη στα σκαριά, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της επικίνδυνης εμπλοκής που πραγματοποιείται στο έδαφος των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, πρώτα και κύρια για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και δρόμων στην ευρύτερη περιοχή.

Στο ίδιο έδαφος αναπτύσσονται και οι αντιφατικές σχέσεις ανταγωνισμού και προσωρινών συμβιβασμών με την τουρκική αστική τάξη, η οποία επιδιώκει να παίξει αντίστοιχο ρόλο στην ίδια περιοχή: Την ίδια ώρα που η Τουρκία εντείνει τις προκλητικές παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου, τα «ραντεβού» που κλείνουν οι κυβερνήσεις Ελλάδας - Τουρκίας, αλλά και τα αλλεπάλληλα απευθείας διαβούλια επιχειρηματικών συμφερόντων των δύο χωρών δείχνουν την αναζήτηση συμβιβασμού, για να προχωρήσουν οι «μπίζνες»...

Επιβεβαιώνεται ότι η καραμέλα της κυβέρνησης (και όχι μόνο) περί «Ελλάδας παράγοντα σταθερότητας, σε μια περιοχή αστάθειας» δεν πρέπει να ξεγελά κανέναν. Αντιθέτως, οι επικίνδυνες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή επιτρέπουν στο λαό να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα.

Τα φλεγόμενα μέτωπα που ανοίγουν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί σε όλο τον πλανήτη και με ιδιαίτερη έμφαση σε όλο το τόξο της ευρύτερης περιοχής μας, από την Αν. Ευρώπη και τα Βαλκάνια, μέχρι την Αν. Μεσόγειο και τη Β. Αφρική, στο φόντο των «δυσκολιών» ανάκαμψης από την οικονομική κρίση, «υπενθυμίζουν» με οδυνηρό τρόπο στους λαούς ότι ο καπιταλισμός γεννάει κρίσεις και πολέμους. Επιβεβαιώνεται ότι μόνη «διέξοδος» του καπιταλισμού από την κρίση είναι η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι ακριβώς η πιο πλήρης μορφή αυτής της καταστροφής, είναι ο πιο «τελεσίδικος» τρόπος που διαθέτουν ιμπεριαλιστές και μονοπώλια, για να «λύσουν» το πώς θα επιμεριστούν κέρδη και ζημιές.

Στο έδαφος της κυριαρχίας των μονοπωλίων και του αδυσώπητου ανταγωνισμού τους, επιβεβαιώνεται ότι η εύρεση ενεργειακών κοιτασμάτων στην Αν. Μεσόγειο, όχι μόνο δεν αποτέλεσε, όπως λεγόταν, «παράθυρο ευκαιρίας» για προώθηση «της ειρήνης και της περιφερειακής συνεργασίας» και επίλυσης προβλημάτων όπως του Κυπριακού, αλλά αντιθέτως περιέπλεξε ακόμα περισσότερο τους σφοδρούς ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που βρίσκονται σε εξέλιξη.

Αποδεικνύεται, επίσης, ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, της Κύπρου στην ΕΕ, σε τίποτα δεν ωφέλησε τους δύο λαούς, αντίθετα τους βάζει σε νέες περιπέτειες: Οι ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες όχι μόνο δεν αποσόβησαν την τουρκική επιθετικότητα, αλλά αντίθετα την τροφοδότησαν, είναι παράγοντες αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου, προωθούν νέα διχοτομικά σχέδια σε βάρος της Κύπρου. Το ίδιο συμβαίνει και με τον άξονα με Ισραήλ και Αίγυπτο που προωθούν οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου. Ακόμα και αν συμπίπτουν κατά καιρούς συμφέροντα διαφορετικών «παικτών» στο ενεργειακό αλισβερίσι (που έτσι κι αλλιώς αφορά στα μονοπωλιακά συμφέροντα), η πείρα δείχνει ότι οι άξονες διατάσσονται και αναδιατάσσονται, ενώ την ίδια ώρα «τρέχουν» παράλληλα παζάρια και εναλλακτικά σενάρια.

Συμπεράσματα πρέπει να βγουν και από τη «κριτική» που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική κυβέρνηση, κατηγορώντας την ουσιαστικά ότι ασκεί εξωτερική πολιτική με βάση τις εκλογικές της επιδιώξεις... Συσκοτίζει, δηλαδή, συνειδητά ότι η κυβερνητική πολιτική καθορίζεται από το στρατηγικό στόχο της εγχώριας αστικής τάξης για γεωστρατηγική της αναβάθμιση, ακριβώς γιατί και αυτός συγκλίνει στον ίδιο στόχο.

Αξιοποιώντας αυτήν την πείρα, ο ελληνικός λαός μαζί με τους άλλους λαούς της περιοχής μπορεί να αντιπαλέψει τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, να παλέψει για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ με τον ίδιο στο τιμόνι της εξουσίας, ανοίγοντας δρόμο για πραγματικές σχέσεις αμοιβαίου οφέλους με σεβασμό στα κυριαρχικά δικαιώματα κάθε χώρας.

Αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Τετάρτης 12 Νοέμβρη 2014

Αισιοδοξία

Το μεγάλο συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρή πέρασε.
Ανήκει πια στην ιστορία.
Έγραψε άλλη μια από τις μεγάλες σελίδες αντίστασης του λαού, αφού ήταν πραγματικά  ένα από τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια μετά τη δικτατορία,, άφησε πολύτιμη εμπειρία σε ολους, αλλά πέρασε...

Όσοι το έζησαν ξέρουν.
Οσοι το μίσησαν και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να το απομυθοποιήσουν, να το συκοφαντήσουν, να το μικρύνουν στη συνείδηση του κόσμου, θα το χρεωθούν... Στάθηκαν για άλλη μια φορά " όλοι μαζί" απέναντι στη μόνη ελπίδα που φάνηκε κι εκείνο τα Σάββατο λαικής κυριαρχίας στο κέντρο της Αθήνας. Δεξιοί, αριστεροί, φασίστες, πλούσιοι, εξουσιαστές, εξουσιαζόμενοι, καταπιεστές και καταπιεσμένοι... Τι να πεις...

Προχωράμε στον επόμενο σταθμό.

Bαδίζουμε ολοταχώς για τη μεγάλη απεργία στις 27 Νοέμβρη.
Εκεί θα δούμε τι άφησε το μεγάλο συλλαλητήριο.
Με πεισμα λοιπόν στην προετοιμασία.
Όπως πάντα χωρίς πολλά λόγια, χωρίς θόρυβο, χωρίς δόξα.
Στόμα με στόμα, προκύρηξη με προκύρηξη.
Από Γενική Συνέλευση σε Γενική Συνέλευση κι απο γειτονιά σε γειτονιά.

Για τη ζωή και την ελπίδα.
Για να μην τους χαρίσουμε τίποτα.
Για να δειξουμε πως αυτή η μια και μοναδική ζωη που έχουμε ανήκει σε μας.
Για να τους πούμε να πάρουν επιτέλους τα βρωμόχερά τους από πάνω μας!

Όσοι νοιάζονται κι όσοι καταλαβαίνουν.
Οι άλλοι θ' ακολουθήσουν. Ετσι γίνεται πάντα.
Οι πλειοψηφίες είναι παράξενο πράγμα.
Ποτέ δεν μπαίνουν μπροστά να κάνουν το πρώτο βήμα, αλλά και τίποτα δε μπορεί να γίνει χωρίς αυτές.
Μέλι πηχτό η συνείδηση... κυλάει αργά.

Προχθές είχαμε εγγραφές νεων μελών στον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο.
Πλημμύρισαν κόσμο τα γραφεία! 'Ηταν όμως πολλοί απολυμένοι μουσικοί της ΕΡΤ που χρειαζόταν να γραφούν στο σωματείο για κάποιο τεχνικό λόγο(εποχικό επίδομα).
Είπαμε σε όλους για τη Γ.Σ. της επόμενης εβδομάδας.
Δεν ξέρω πόσοι κατάλαβαν πως το σωματείο είναι η ασπίδα και η δύναμή μας.
Πως δεν κάνει το σωματείο πράγματα για μας χωρίς εμάς.
Πως εμείς είμαστε το σωματείο.

Η Γ.Σ. την επόμενη εβδομάδα. Και μετά η απεργία και το συλλαλητήριο.
Κυριακή κοντή γιορτή...

Το τρομερό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη! -Βίντεο

To βίντεο που μπορέσαμε να τραβήξουμε από το χθεσινό συλλαλητήριο.
Ηταν αδύνατον να παρακολουθήσει κάποιος, ακόμα κι αν είχε βοήθεια, το συλλαλητήριο σε όλη του την έκταση από την αρχή και σε όλες τις προσυγκεντρώσεις, που ξεκινούσαν από τους στύλους του Ολυμπίου Διός και τον Ευαγγελισμό μέχρι την άλλη άκρη του κέντρου στο πεδίο του Άρεως και την πλ.Καραισκάκη.




Όταν αρχίσαμε την πορεια από την πλ. Κοτζιά και την Ομόνοια ο κόσμος ήταν ήδη πάρα πολύς.
Χιλιάδες περίμεναν στα μπλοκ τους στην Αθηνάς και την Ομόνοια φωνάζοντας συνθήματα.
Σε λίγο έφτασαν τα πρώτα μπλοκ από την πλ.Καραισκάκη και ο ενθουσιασμός άρχισε να ανεβαίνει.

Ανεβαίνοντας την Πανεπιστημίου για να πάμε στα Προπύλαια, στο βάθος της Πατησίων βλέπαμε μακριά το κομάτι  του πεδίου του Άρεως με τα μπλοκ της επαρχίας

Στα Προπυλαια τα κρουστα, τα τυμπανα και τα πνευστα του ΠΜΣ έδιναν ήδη ρεύμα, που εδώ που τα λέμε ήταν πιο χαμηλής έντασης από αυτό που έδιναν λίγο πιο πάνω οι μαθητές που έκαναν πραγματικό χαμό!


Σε λίγο κατά τις 11.45 είδαμε από τη Σταδίου να ανεβαίνει η πρώτη μεγάλη πορεία από τη Σταδίου προς το Συνταγμα. Δεν μπορούσαμε να δουμε την ουρά της! Μάλλον δεν υπήρχε ουρά...
Στη Βασ.Σοφίας στο Συνταγμα δίπλα στη Βουλή έφταναν οι Οικοδόμοι μάλλον περνώντας την Ακαδημίας.
Είχε ήδη ξεκινήσει και το Μοναστηράκι αλλά και η άλλη προσυγκέντρωση από τους Στύλους Ολυμπίου Διός!

Στις 12 η Αμαλίας ήταν εντελώς γεμάτη και σε λίγη ώρα ακόμη υπήρχαν σημεία κ στα πεζοδρόμια που ήταν πολύ δύσκολο να περάσεις.
Γυρω στις 12.15 και μετά άρχισαν να μπαίνουν τα μπλοκ από την επαρχία. Από Εβρο μέχρι Κρήτη!

Γεμισε η Όθωνος και η Γεωργίου ενώ στη Συντάγματος έμπαινε συνέχεια κόσμος μέχρι 1μμ και πιο μετά.
Στην Παν/μίου πίσω μας ανέβηκε το μεγάλο μπλοκ των Δυτικών Προαστείων με τα πανό των Λαικών επιτροπών. Χαμός... Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το μπλοκ, ίσως το πιο οργαννωμένο μαζικό και δυναμικό, δεν έφτασε ποτέ στην πλατεία Συντάγματος. Εμεινε απλωμένο στην Παν/μίου μέχρι τα Προπύλαια.

Το πιο σπουδαίο είναι ότι όποιον κι αν ρώτησα, όλοι έλεγαν πως μπορούσαμε ακόμη τόσους κι άλλους τόσους!!
"Αν είχα μιλήσει και σ' αυτόν... σ'εκείνον..." έλεγαν όλοι!

Αν φάνηκε κάτι αυτή τη φορά, είναι η τεράστια δύναμη που έχει ο λαός!
Και φυσικά οι πολύ πολύ μεγάλες δυνατότητες που υπάρχουν ακόμη!

Και τώρα μπρος μας η Απεργία στις 27 Νοέμβρη!

Ηταν ένα φοβερό συλλαλητήριο!

Ηταν ένα κυριολεκτικά φοβερό συλλαλητήριο!

Δεν υπάρχουν κατάλληλες  λέξεις για να περιγράψουν αυτό που έγινε σήμερα στο κέντρο της Αθήνας.
Επί 4 ωρες η Αθήνα ζούσε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ζούμε τον τελευταίο καιρό.

Αμέτρητες χιλιάδες, πάνω από 100000 κατά την πιο συντηρητική εκτίμηση,  εργαζόμενων, αγροτών, μαθητών, φοιτητών, ανέργων, συνταξιούχων κ.α. ένιωσαν και χάρηκαν τη δύναμή τους!

Το στήσιμο της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα, αλλά και οι καθυστερήσεις που υπήρχαν σε όλη την ανάπτυξη της διαδήλωσης έδειχναν ότι ξεπεράστηκαν κατά πολύ οι προσδοκίες που υπήρχαν.

Όσοι βρέθηκαν στους δρόμους είδαν και κατάλαβαν ποιοι αντιστέκονται πραγματικά.
Ποιοι μπορούν να εμπνεύσουν το λαό, να τον οργανώσουν και να τον κάνουν να ξεπεράσει τους φόβους του.
Ποιοι πιστεύουν στη δύναμη του λαού. Ποιοι δεν έχουν καμιά αμφιβολία πως ο  λαός μπορεί.
Ποιοι είναι σίγουροι ότι ο λαός είναι η μόνη λύση.

Ο Λαός μπορεί τα πάντα!

Αρκεί να πιστέψει και να οργανωθεί.

Είναι καθαρό μετά το σημερινό συλλαλητήριο ότι δημιουργούνται συνθήκες αναστροφής της κατάστασης.
Η Πανεργατική Απεργία που έρχεται στις 27 Νοέμβρη, αλλά και το συλλαλητήριο του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη αποκτούν ιδιαίτερο νόημα.

Οσοι ήταν σήμερα στο κέντρο σ' αυτό το τρομερό συλλαλητήριο ας μιλήσουν με ενθουσιασμό και στους άλλους.

Ας τους μιλήσουν για τη δύναμη που έχουν και δεν το γνωρίζουν!



ΥΓ: Θα ξαναγυρίσουμε στο συλλαλητήριο με βίντεο, φωτογραφίες  και μικρή περιγραφή

Υπάρχουμε ακόμη! Όλοι στο κέντρο!

Σου λένε πως δε γίνεται τίποτα...

ΣΚΕΨΟΥ ΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!

Σου λένε πως τίποτα δεν μπορείς να αλλάξεις...

ΣΚΕΨΟΥ ΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ...

Σου λένε πως δεν έχουμε τη δυναμη, πως δεν μπορουμε...

ΣΚΕΨΟΥ ΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ!

Σου λενε πως οι αγώνες και οι διαδηλώσεις δεν έχουν αποτέλεσμα...

ΣΚΕΨΟΥ ΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ!

Υπάρχουμε ακόμα!

Είμαστε εδώ!

Εχουμε φωνή!

Εχουμε δύναμη και θα νικήσουμε!

Μην το βαζεις κάτω! Ελα μαζί μας!

Όλα μπορουν να αλλάξουν και θ'αλλάξουν! Θα τα αλλάξουμε μαζί!




ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΣΤΙΣ 12ΜΜ!

Προσυγκέντρωση για τους μουσικούς στις 11πμ στα Προπύλαια!