Όλα ή ψίχουλα;

Λένε πολλοί ότι στις εκλογές ο λαός επιλέγει κυβέρνηση.
Μάλιστα κάποιες φορές, όπως πρόσφατα ο πονηρός Λ.Λαζόπουλος, τονίζουν και τη συνέχεια, ότι δηλαδή αποφασίζουμε για κυβέρνηση "και όχι για αντιπολίτευση".

Το χειρότερο και πιο αποπροσανατολιστικό είναι το ότι αφήνουν να εννοηθεί ότι στις εκλογές "ο λαός επιλέγει το μέλλον του". Όποιο μέλλον επιθυμεί... Θα μπορούσε επομένως κατά τη γνώμη τους, ή μάλλον κατά το ψέμμα τους, να υπάρξει ίσως και αλλαγή τάξης στην εξουσία μέσα από εκλογές!
Δηλαδή αν ξαφνικά ένας λαός αποφάσιζε να επιλέξει ακόμη και σοσιαλισμό, θα μπορούσε να το κάνει μέσω εκλογών χωρίς να υπάρξει καμιά αντίδραση από την τάξη που έχει ήδη την εξουσία.
Εκτός φυσικά κι αν μιλάμε για αυτούς τους "σοσιαλισμούς" που πουλάνε στα πανέρια διάφορα αστικά κόμματα, που δε χρειάζονται ούτε αλλαγή τάξης ούτε εξεγέρσεις ούτε τίποτα.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί.
Είναι εντελώς αφελές να πιστεύει κανείς ότι η άρχουσα τάξη θα έπαιζε κορώνα γράμματα τη θέση της στην εξουσία κάθε 2-3 ή 4 χρόνια, κάθε φορά που γίνονται εκλογές.
Αν οι εκλογές έβαζαν σε κίνδυνο την εξουσία της θα είχαν καταργηθεί.

Να πούμε για άλλη μια φορά εδώ κάποια πράγματα που φαίνεται πως είναι δύσκολο να κατανοηθούν.

Πρώτο, τα κόμματα δεν εκφράζουν απόψεις, εκφράζουν συμφέροντα.
Π.χ. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ εκφράζουν και υπηρετούν τα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης, ενώ το ΚΚΕ τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαικών στρωμάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις θέσεις που έχει πάρει πλέον, δείχνει ότι   με βήμα ταχύ προσπαθεί να πείσει την αστική τάξη, την μεσαία και μεγάλη επιχειρηματικότητα, ότι αυτός είναι ο καλύτερος και ασφαλέστερος εκπρόσωπος των συμφερόντων τους. Παράλληλα, όπως όλα τα αστικά κόμματα, ισχυρίζεται ότι είναι και με το λαό.

Δεύτερο, την εξουσία δεν την έχουν κόμματα και κυβερνήσεις.
Την κατέχει κάποια τάξη, όπως στην περίπτωση μας σήμερα η μεγαλοαστική τάξη, η πλουτοκρατία.
Η κυβέρνηση που εκλέγεται κάθε φορά είναι απλά πολιτικό προσωπικό της κάθε φορά εξουσίας. Και σαν προσωπικό "προσλαμβάνεται" ή "απολύεται" ανάλογα με τις επιδόσεις του. Μερικές φορές δολοφονείται κιόλας, όπως έγινε π.χ. με τον Αλιέντε στη Χιλή όταν εκεί η εξουσία έκρινε πως ήταν επικίνδυνος για τα συμφέροντά της.

Ξαναγυρνάμε στις εκλογές.

Το να ισχυρίζεται κανείς πονηρά ότι στις εκλογές αποφασίζεται μόνο η κυβέρνηση, δεν είναι παρά μια προσπάθεια εγκλωβισμού ανάμεσα στους 2 που διεκδικούν την πρώτη θέση.

Στις εκλογές αποφασίζονται  και αρκετά άλλα και σπουδαία.
Πρώτο αποφασίζεται πράγματι η κυβέρνηση.
Δεύτερο αποφασίζεται η αντιπολίτευση που φυσικά πάντα, ιδιαίτερα τώρα παίζει σπουδαίο ρόλο.
Τρίτο αποφασίζεται συνολικά, τι είδους μήνυμα θέλει να στείλει ο λαός προς την εξουσία. Μήνυμα αποδοχής, δουλικότητας, φόβου, αντίστασης, υποταγής, συμβιβασμού ή διάθεσης ανατροπής;
Ταυτόχρονα μέσα από την όλη αντιπαράθεση, ζύμωση και συζήτηση δηλώνεται σε ποια κατάσταση  βρίσκεται ο λαός και η κοινωνικές δυνάμεις.

Στις εκλογές λοιπόν συμβαίνουν πολύ περισσότερα από το να εκλέγεται μια κυβέρνηση.

Εχουμε ξαναπεί ότι το σύστημα έχει βρεί τους τρόπους να ελέγχει το πολιτικό του προσωπικό. Ειδικά τώρα μέσα στο πολύ σκληρό ασφυκτικό πλαίσιο της ΕΕ και του ευρώ, μέσα από τη συνθήκη του Μάαστριχτ αλλά και όλες τις "βελτιώσεις" που ακολούθησαν, δεν υπάρχουν περιθώρια για τις κυβερνήσεις να ασκήσουν πολιτικές που να έρχονται σε αντίθεση με τις επιταγές και τις απαιτήσεις της ΕΕ. Στην Ελλάδα που μας αφορά, δεν είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι μπορεί η ΕΕ να αφήσει μια κυβέρνηση να αποφασίσει "ανεμπόδιστη την πορεία του τόπου", ειδικά μετά τις υπογραφές μνημονίων-δανειακών συμβάσεων(είναι το ίδιο σύνολο) που έχουν προηγηθεί και την ψήφιση εκατοντάδων νόμων από το κοινοβούλιο.

Ο μόνος τρόπος για να ακολουθήσουμε μια άλλη πορεία, πραγματικά εκτός μνημονίων και υπέρ των συμφερόντων του λαού, είναι δρόμος της  σύγκρουσης με την ΕΕ και τα συμφέροντα που αυτή υπηρετεί.
Επείδή μάλιστα ο καπιταλισμός βρίσκεται σε πολύ βαθιά και επικίνδυνη γι αυτόν κρίση, είμαστε δηλαδή σε μια κατάσταση "ο θάνατός σου η ζωή μου", ακόμη κι αν ήθελαν κάποιοι "σώφρονες" ευρωπαίοι παράγοντες να καταλάβουν το λαό που υποφέρει, θα ήταν αδύνατον η ΕΕ να υποχωρήσει και να πάρει πίσω μια σειρά από μεταρρυθμίσεις από αυτές που τσακίζουν τη ζωή των εργαζόμενων, και που όλοι οι αξιωματούχοι της δηλώνουν καθημερινά πως τις θεωρούν απαραίτητες.

Ποιοι όμως από το πολιτικό σκηνικό μιλάνε για σύγκρουση πραγματικά; 
Είναι φανερό ότι όλα τα κόμματα που δηλώνουν   πίστη στο πλαίσιο της ΕΕ και του ευρώ και μιλούν απλά για "διαπραγματεύσεις" δεν βρίσκονται στην πλευρά των λαικών συμφερόντων, και φυσικά δεν μιλάνε για σύγκρουση με την ΕΕ και  δεν προετοιμάζουν το λαό για κάτι τέτοιο.
Για τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τους γύρω από αυτούς(π.χ. Ποτάμι)  δεν χρειάζεται να πούμε κάτι. Ποτέ δεν θα μιλούσαν και δεν θα μιλήσουν για σύγκρουση με τα συμφέροντα που οι ίδιοι υπηρετούν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για μια δήθεν σύγκρουση, που όμως δεν είναι σύγκρουση με την ΕΕ ή με  την επιχειρηματικότητα αλλά μια σύγκρουση γενικά "με το παλιό", "για την ελπίδα που έρχεται", "με τη διαφθορά" κλπ. Πράγματα που τα έχουμε δει και ακούσει παλιότερα από όλα τα συντηρητικά κόμματα και εδώ και αλλού.
Από την άλλη κάθε μέρα με όλους τους τρόπους εγγυάται τη συνέχιση της ίδιας ουσιαστικά πορείας, αφού και αυτός αναγνωρίζει ως τρόπο εξόδου από την κρίση τη  βελτίωση, την ανάπτυξη και τη σταθερότητα της κερδοφορίας των "υγιών" επιχειρήσεων, δηλαδή τη διάσωση του καπιταλισμού.

Ο μόνος που μιλάει ανοιχτά και καθαρά για την ανάγκη ο λαός να παλέψει και να συγκρουστεί με την ΕΕ και τα συμφέροντα(των καπιταλιστών) που αυτή υπηρετεί είναι το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ δηλώνει τη θέση του ότι τα κέρδη των επιχειρήσεων αποτελούνται από τον κλεμμένο ιδρώτα των εργαζόμενων δηλαδή από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Επομένως σ'αυτές τις εκλογές, όποια κυβέρνηση κι αν εκλεγεί, όσο κι αν αυτό γκρεμίζει "τις ελπίδες" αυτών που έχουν αποφασίσει να ενδώσουν στην "ελπίδα που έρχεται" (από πού και για ποιόν άραγε;) καμιά σπουδαία αλλαγή δεν πρόκειται να συμβεί.
Είπαμε ότι εντός του πλαισίου της ΕΕ και χωρίς σκληρούς λαϊκούς αγώνες, τίποτα δεν μπορεί να κερδηθεί.

Είναι ίσως μια από τις λίγες φορές που έχει τόσο μεγάλη σημασία το ποιά,πόσο δυναμική και με πόσο καθαρό στόχο θα είναι η αντιπολίτευση.

Να πούμε εδω το εξής:
Εφ'όσον όπως είπαμε ο λαός δεν έχει αυτός την εξουσία, αλλά οι καπιταλιστές, δηλαδή οι εχθροί του, ο λαός αντικειμενικά βρίσκεται στη θέση της αντιπολίτευσης. Εκεί ακριβώς επομένως οφείλει να βρίσκεται και ένα πραγματικό εργατικό επαναστατικό κόμμα και όχι στη θέση της διαχείρισης μιας εξουσίας που είναι εχθρική προς το λαό.

Το ΚΚΕ επομένως σε καμιά περίπτωση δεν είναι δυνατόν να βρεθεί σε θέση απέναντι από το λαό.

Η ψήφος στο ΚΚΕ λοιπόν είναι μια ψήφος για μια πραγματικά δυναμική αντιπολίτευση στο πλευρό των φτωχών στρωμάτων που τσακίζονται από την καπιταλιστική κρίση.

Τι μηνυμα όμως στέλνει ο λαός με την ψήφο στα άλλα κόμματα.
Η ψήφος στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι μια ψήφος που δηλώνει αποδοχή μιας απαράδεκτης κατάστασης για το λαό. Είναι ψήφος που δηλώνει φόβο και δουλικότητα.
Η ψήφος σε κόμματα όπως π.χ. το Ποτάμι είναι μια ψήφος που δηλώνει ότι το μόνο που επιθυμεί είναι μια ανακύκλωση προσώπων, μια ψήφος αποδοχής του μαρτυρίου, μια ψήφος δειλίας και δισταγμού παρά τα όσα έχουν συμβεί.
Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ τέλος είναι μια ψήφος καθαρού συμβιβασμού που δηλώνει ότι δεν πιστεύει στη δύναμη και τη δυναμική που κρύβει ο λαός, μια ψήφος αναποφασιστικότητας παρά τα όσα έχουμε τραβήξει, μια ψήφος που δηλώνει συμβιβασμό με μια κατάσταση που μας λεηλατεί καθημερινά.
Είναι δηλαδή μια ψήφος που καμιά σχέση δεν έχει με την Αριστερά και τα ιδανικά της.
Γιατί βέβαια Αριστερά του ΝΑΤΟ δηλαδή Αριστερά της συμμετοχής σε επεμβάσεις εναντίον λαών της περιοχής δεν μπορεί να υπάρχει. Το ίδιο δεν μπορεί να υπάρχει Αριστερά των αντικομμουνιστικών μνημονίων της ΕΕ, Αριστερά της σωτηρίας των κερδών της επιχειρηματικότητας, της μείωσης της φορολογίας για να έθρουν "επενδύσεις, Αριστερά που έγγυάται "σταθερότητα" σε αυτούς που ξεζουμίζουν το λαό κάθε μέρα, Αριστερά που αποδέχεται τη φτώχεια και μιλάει μόνο για την ακραία φτώχεια των 800 ευρώ οικογενειακό εισόδημα και κάτω!

Αριστερά ενός ντροπιαστικού συμβιβασμού εναντίον του λαού που δεν ζητάει πίσω ούτε καν όσα  χάθηκαν αυτά τα χρόνια απλά δεν υπάρχει.

Η μόνη ψήφος που θα έστελνε μήνυμα διάθεσης για δυναμική  αντίσταση και άρνησης όλης αυτης της πολιτικής εξαθλίωσης του λαού είναι ξεκάθαρα η ψήφος στο ΚΚΕ.

Ενα τέτοιο μήνυμα θα ενοχλούσε και θα προβλημάτιζε πραγματικά το σύστημα, την ΕΕ και τα κόμματα που θέλουν να παίξουν στο παιχνίδι της διαχείρισης της οικονομίας της αγοράς που βέβαια καμιά σχέση δεν έχει με τα λαικά συμφέροντα.

Ακόμη κι αυτοί που ΄δεν έχουν βρει ακόμη το κουράγιο να παλέψουν σκληρά και αποφασιστικά όπως χρειάζεται, ακόμη κι αυτοί που δεν συμφωνούν με τη συνολική στρατηγική του ΚΚΕ, θα πρέπει να σκεφτούν ότι ποτέ κανείς δεν κέρδισε κάτι δηλώνοντας φόβο και συμβιβασμό, ποτέ κανείς δεν κέρδισε κάτι ζητώντας ψίχουλα.

Έχουμε υποχρέωση νομίζουμε, όποια κι αν είναι η άποψη μας, να δηλώσουμε καθαρά τουλάχιστον την αντίθεσή μας σ' αυτή την πολιτική φτωχοποίησης.
Είμαστε υποχρεωμένοι να ζητήσουμε αποφασιστικά πίσω όλα όσα μας πήραν.

Ο καπιταλισμός έχει αλλάξει στάδιο. Δεν διεκδικεί απλά μερίδια αγοράς. Ζητάει με θράσος κομμάτια από τη ζωή μας.
Πρεπει να στείλουμε ξεκάθαρο μήνυμα ότι αυτό πρέπει να σταματήσει.

Ειναι η πρώτη φορά που η ψήφος στο ΚΚΕ δεν αφορά μόνο όσους αποδέχονται λίγο ή πολύ τις θέσεις του.
Μας αφορά όλους!