Μετά το ΟΧΙ ο δρομος της σύγκρουσης.

Το χθεσινό 61,3%(!) υπερ του ΟΧΙ από μόνο του λέει πολλά.

Το τι θα γίνει μετά απ' αυτό το 61,3% θα πει ακόμη περισσότερα.

Τελικά το ΟΧΙ δεν είχε όπως φάνηκε μόνο το περιεχόμενο που του έδωσε η κυβέρνηση.

Ηταν και η ενέργεια της άρνησης που κουβαλάει η λέξη, ήταν και η ιστορία που έχει στην Ελλάδα που έπαιξαν το ρόλο τους.

Ενα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων που το επέλεξαν, αν και γνώριζαν τις δηλωσεις Τσίπρα και άλλων στελεχών(που έλεγαν και λένε ότι το ΟΧΙ "δεν είναι ρήξη με την ΕΕ", "είναι εξουσιοδότηση για νέα συμφωνία..."), άλλο είπαν με το ΟΧΙ που ψήφισαν.
Είπαν ΟΧΙ στη βία των καναλιών που με πάθος στήριξαν το ΝΑΙ, είπαν ΟΧΙ στους εκβιασμούς και τις επεμβάσεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων, είπαν ΌΧΙ στη λεηλασία και την επίθεση που δέχεται η ζωή τους τόσα χρόνια, είπαν ΟΧΙ πολλοί από αυτούς και στην ΕΕ.
Έτσι κι αλλιώς η πρόταση του ΚΚΕ που  έκφραζε απόλυτα όλα τα πιο πάνω, είχε "δημοκρατικά" πεταχτεί εκτός ψηφοφορίας και ο τρόπος να την ψηφίσει κανείς ήταν με τα ψηφοδέλτια που μοίραζε όπου είχε δυνατότητα το ΚΚΕ, και που θα θεωρούνταν άκυρα, δεχόμενο φυσικά επιθέσεις έξω από τα εκλογικά κέντρα από αστυνομία και δεξιούς ή "αριστερούς" "φίλους".

Πολλοί λοιπόν, πάρα πολλοί,  επέλεξαν να εκφράσουν την καθολική τους αντίθεση με τις πολιτικές που ασκούνται αυτά τα χρόνια αλλά και με τους εκβιασμούς του τελευταίου καιρού μέσω του ΟΧΙ.

Παρά τον εκφοβισμό  και την τρομοκρατία τόσων και τόσων ειδικών, αναλυτών, πολιτικών εκπροσώπων κρατών και αξιωματούχων της ΕΕ, ο λαός αντιστάθηκε.

Εμείς στεκόμαστε στο πλάι όλων αυτών που δεν το βάζουν κάτω, όλων αυτών που έδωσαν ένα άλλο περιεχόμενο στο ΟΧΙ από αυτό που προσδιόρισε η κυβέρνηση προσπαθώντας να τους εγκλωβίσει.

Στεκόμαστε στο πλάι όλων αυτών που βλέπουν τη μαυρίλα που έρχεται και δείχνουν διάθεση να αντισταθούν. Δίνουμε το χέρι σε όποιον σηκώνεται, σε όποιον βλέπει σιγά-σιγά ότι μόνο με σκληρό ασυμβίβαστο αγώνα μπορούμε να δούμε να μπαίνει φώς στη ζωή μας.

Το δημοψήφισμα, αν και ο λόγος που προκυρήχθηκε ήταν
 για να βγάλει την κυβέρνηση από τη δύσκολη θέση,
να συντηρήσει το "αριστερό" της προφίλ
 να πείσει ότι δεν μπορούσε να έχει άλλη επιλογή από την υποχώρηση σε νέα αντιλαική συμφωνία και τελικα
να εγλωβίσει το λαό σε επιλογή  μνημονίου,
 έγινε όπως φάνηκε από ένα μεγάλο κομματι του λαού και τρόπος για να εκφραστεί μια διάθεση αντίστασης που δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοηθεί.

Τι θα συμβεί όμως;
Πως θα μεταφραστεί αυτό το ΟΧΙ;
Πως θα "αξιοποιηθεί";

Ακόμη και ΄τωρα η κυβέρνηση και ο Αλ.Τσίπρας εξακολουθούν να λένε ότι μπορεί να υπάρξει βιώσιμη φιλολαική λύση εντός ΕΕ..
Ακόμη και μετά τις εμετικές δηλώσεις και τη στάση των "εταίρων" τους, εξακολουθούν να μιλάνε για "Ευρώπη των λαών και της Δημοκρατίας" κάνοντας πως δεν βλέπουν τί είναι η ΕΕ.

Είναι εντυπωσιακό ότι μετά από ένα τόσο συντριπτικό ΟΧΙ, αυτό που έμεινε αδιαπραγμάτευτο όπως συμφώνησαν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός είναι η θέση μας στην ΕΕ και το ευρώ.

Όπως φαίνεται ήδη μετά το ΟΧΙ πυροδοτούνται πολιτικές εξελίξεις.
Η διαχείριση της προεκλογικής εκστρατείας του ΝΑΙ, που ήταν ό,τι πιο χυδαίο έχουμε δεί και που τελικά έδωσε περιεχόμενο και ένταση και στο ΟΧΙ, στράφηκε τελικά εναντίον των πρωταγωνιστών, έπεσε με δύναμη επάνω τους και τους εξέθεσε.
Ξεπέρασαν κάθε όριο και πατώντας στην άκρη της βάρκας τους τελικά την αναποδογύρισαν.

Η παραίτηση Σαμαρά δείχνει την ανάγκη να βρεί ο δεξιός συντηρητικός πόλος της αστικης πολιτικής σκηνής, νέα πειστική εκπροσώπηση.
Όλοι εκεί ξέρουν ότι πρέπει να ανακαλυφθεί αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ για να εξυπηρετηθεί ο διπολισμός.
Όλοι ξέρουν ότι πρέπει να βρεθούν νέοι τρόποι εγκλωβισμού και κοροϊδίας του λαού.

Είναι όμως επίσης εντυπωσιακό ότι η κυβέρνηση μετά από ένα συντριπτικό 61,3% αναγκάζεται από τους εταίρους σε ανασχηματισμό!
Είναι ακόμη  για πολλή σκέψη, πως μια "φιλολαική" κυβέρνηση, όπως λεει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, μετά από ένα θρίαμβο του λαού όπως είπαν, επιλέγει αντί να συνομιλήσει κυρίως με το λαό να συνομιλήσει βασικά με αυτούς που "ηττήθηκαν", με τις δυνάμεις του ΝΑΙ δηλαδή και τους "εταίρους".

Τι έχει αλλάξει λοιπόν μετά το ΟΧΙ;
Τι κερδίσαμε;

Υπήρχαν θετικά μετά το ΟΧΙ;
Το πρώτο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι φάνηκε ότι ο λαός μπορεί και αξίζει πολύ περισσότερα!
Ο λαός στα δύσκολα μας αποκαλύπτει μια άλλη δυναμική που ζητάει το σωστό δρόμο για να διοχετευτεί.
Δείχνει ότι έχει δύναμη που μπορεί να καταφέρει πολλά αν ξεφύγει από τα στενά όρια που του βάζουν.
Το δεύτερο είναι ότι φάνηκε ότι η χοντροκομμένη προπαγάνδα και ο εκβιασμός των καναλιών και των περσόνων των ΜΜΕ ηττήθηκε.
Ο φόβος έχασε και γι αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία.
Τι θα κάνουν τώρα; Θα σκεφτούν άλλους τρόπους διαχείρισης της συνείδησης ή θα αυξήσουν τη δόση της τρομοκράτησης;
Ενα τρίτο σημείο είναι ότι αποκαλύφθηκε κι άλλο το αποκρουστικό πρόσωπο της δικτατορίας του κεφαλαίου που ονομάζεται "Ευρώπη της Δημοκρατίας και των αξιών" δηλαδή της ΕΕ.

Με όλα όσα ζήσαμε   πιστεύουμε ότι ένας κόσμος έκανε βήματα συνειδητοποίησης, σκλήρυνε και προετοιμάζεται για τη σύγκρουση που θα ακολουθήσει.

Η ΕΕ θα αλλάξει στάση μετά το ΟΧΙ;
Δεν μπορεί α ξέρει κανείς τους σχεδιασμούς και τις λεπτομέρειες που επεξεργάζονται τα εκεί επιτελεία.
Ο καπιταλισμός βιώνει τη μεγαλύτερη ίσως κρίση της ιστορίας του και φαίνεται πως δεν έχει τη διάθεση ή την πολυτέλεια να κάνει υποχωρήσεις.
Τα μυνήματα που έστειλε η ΕΕ δείχνουν ότι η γραμμή που θα ακολουθηθεί θα είναι πολύ σκληρή.
Θα στέλνει παντού το μύνημα ότι η ΕΕ είναι ένας σκληρός μηχανισμός με ακόμη σκληρότερους όρους για να μπορεί να λειτουργήσει. Δηλαδή για να καταφέρει μεσα στις συνθήκες της κρίσης του συστήματος να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των μονοπωλίων που εκφράζει.

Θα λέει στην Ελλάδα αλλά και στους άλλους λαούς ότι η παραμονή εκεί στοιχίζει ακριβά.
Θα λέει κυρίως στις αστικές τάξεις των χωρών μελών, ότι τα προνόμια και οι ελευθερίες που τους εξασφαλίζει(δάνεια, χρηματοδοτήσεις, διευκολύνσεις σε κίνηση κεφαλαίων, προιόντων κλπ.) δεν είναι δωρεάν.
Για να εξακολουθήσουν να υπάρχουν γι αυτούς θα πρέπει να βρουν τρόπους να παραπλανήσουν, να εκβιάσουν και να υποτάξουν σαν εξουσία που είναι τους εργαζόμενους των χωρών τους.
Αλλιώς τους περιμένει η καταστροφή των κεφαλαίων τους σε έναν άγριο και χωρίς όρους και χωρις πλεοννεκτήματα γι αυτούς ανταγωνισμό.

Αυτό σημαίνει για το λαό το εξής:
Είμαστε μπροστά σε μαι πολύ σκληρή εξέλιξη όπου ο λαός θα βρεθεί και πάλι στη θέση του θύματος που θα πρέπει να πληρώσει το λογαριασμό.
Η εξουσία και οι εκπρόσωποί της θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να τον παραπλανήσουν, να τον εκβιάσουν και να τον βάλουν στο χέρι.
Θα προσπαθήσουν να μας κλέψουν όση ζωή μας απέμεινε από τη μία και μοναδική ζωή μας και να μας βαλουν στο χέρι.
Θα μας μιλήσουν και πάλι για το κοινό καλό, για το καλό της πατρίδας και της οικονομίας και θα μας πουν να σκύψουμε το κεφάλι.
Να ξεχάσουμε τη ζωή και το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, να ξεχάσουμε το διπλανό μας που πεθαίνει και να γίνουμε σκλάβοι του 21ου αιώνα για να σωθεί η οικονομία των κερδών των επιχειρήσεων.

Ενας δρόμος μόνο υπάρχει.
Αντίσταση και πάλι αντίσταση.
Η νίκη που νοιώθει ο λαός ότι έκανε με το ΟΧΙ, δε θα σημαίνει τίποτα απολύτως αν δεν στηριχτεί με συνειδητή δράση εναντίον αυτών που μας τσακίζουν.

"Εθνική συνεννόηση" δεν υπάρχει. Ειδικά τώρα.
Υπάρχει συνεννόηση του επιχειρηματικού κόσμου εναντίον των λαών.

Αντίστοιχα λοιπόν πρέπει κι ο λαός, εμείς να σταθούμε ο ένας πλάι στον άλλο και να παλέψουμε για το παρόν και το μέλλον μας!

Με οργάνωση της Αλληλεγγύης, με οργάνωση του αγώνα για την ανατροπή.

Οσο περνάει ο καιρός και το πρόσωπο της εξουσίας, του ταξικού μας αντιπάλου δηλαδή, σκληραίνει, τόσο πιο φανερό γίνεται ότι:

Ο αγώνας για τη Ζωή είναι και αγώνας για την Ανατροπή!