Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο, τότε που ο Στάθης έβγαζε πύρινους λόγους υπέρ του βομβαρδίζοντας το ΚΚΕ, πήρε την κυβερνητική εξουσία υποσχόμενος ότι δεν θα πάει σε "ρήξη" με τους εταίρους.
Και τότε αυτό το έλεγαν όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Το έλεγαν και οι τωρινοί "προεδρικοί" του ΣΥΡΙΖΑ 1 αλλά και η Αριστερή πλατφόρμα που ΄μετατράπηκε σε ΣΥΡΙΖΑ 2- ΛΑΕ.
Πως λοιπόν θα προχωρούσε η κυβέρνηση σε "ρήξη", ενώ είχε δώσει διαβεβαιώσεις και στο συντηρητικό κομμάτι των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σε επιχειρηματίες και ομίλους που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν υπάρχει περίπτωση ρήξης με την ΕΕ;
"Δεν καταλάβατε" λέει ο Σ.Σταυρόπουλος της ΛΑΕ. "Άλλο ρήξη και άλλο απειλή ρήξης..."
Θα απειλούσαν δηλαδή ότι θα πήγαιναν σε ρήξη αλλά τελικά δεν θα την έκαναν!
Καταπληκτική και ειλικρινής ξεκάθαρη στάση.
Η αλήθεια είναι ακριβώς έτσι. Κι αυτό γιατί και ο ΣΥΡΙΖΑ 1 και ο ΣΥΡΙΖΑ2 δηλ. η ΛΑΕ δεν πιστεύουν και δεν θέλουν τη ρήξη.
Γιατί βέβαια όταν μιλάμε για ρήξη ένα και μόνο περιεχόμενο μπορούμε να της δώσουμε.
Αυτό της ρήξης στο επίπεδο της οικονομίας και του πλούτου, δηλαδή στο ποιος έχει τα κλειδιά της παραγωγής, ποιος αποφασίζει το πως παράγεται ο πλούτος και με βάση ποιες ανάγκες και το ποιος ιδιοποιείται αυτό τον πλούτο.
Όλα τα άλλα είναι δήθεν "ρήξη" που φυσικά αφού δεν αγγίζει και δεν απειλεί την εξουσία δεν την φοβίζει καθόλου.
Το κεφάλαιο δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις ρήξεις στα λόγια. Ίσα-ίσα που τέτοιες δήθεν ρήξεις βοηθούν την εξαπάτηση του λαού αφού τονίζουν το "δημοκρατικό" προφίλ του καπιταλισμού.
Φυσικά και αυτή η "ρήξη" που δεν θα ήταν ακριβώς ρήξη αλλά "απειλή ρήξης" θα γινόταν από τα πάνω και χωρίς τη συμμετοχή του λαού.
Ο λαός έπρεπε να παραμένει εκτός παιχνιδιού, απλός παρατηρητής της βούλησης και των παιχνιδιών που θα έπαιζαν οι σωτήρες του.
Το που καταλήγουν όλες αυτές οι "επαναστατικές" λογικές με το λαό σιωπηλό στη γωνία το είδαμε.
Το 3ο μνημόνιο είναι πραγματικότητα και μιλάει από μόνο του.
Γιατί βέβαια ο μόνος που μπορεί να εγγυηθεί την έκβαση μιας ρήξης είναι ο ίδιος ο οργανωμένος λαός με την πίστη στο στόχο του, την αυτοθυσία του, τη δύναμη και την αποφασιστικότητα του αγώνα του.
Είναι περίεργο πως κάποιοι που θεωρούν τους εαυτούς τους αριστερούς πιστεύουν ότι μπορούν να υπάρξουν κατακτήσεις που κερδίζονται χωρίς σκληρούς αγώνες με έξυπνες και "καλά προπαρασκευασμένες διαπραγματεύσεις" όπως προτείνει ο Στάθης της ΛΑΕ.
Τι είδους "αριστεροί" είναι άραγε αυτοί που πιστεύουν στην καλοσύνη του κεφαλαίου που τελικά κατανοεί το δίκιο του λαού και κάνει παραχωρήσεις σε καιρούς της σοβαρότερης κρίσης του καπιταλισμού , μιας κρίσης που απειλεί και τραντάζει τα θεμέλιά του;
Είναι αυτοί που έχουν τόση εμπιστοσύνη σ' αυτό το βάρβαρο σύστημα, που τελικά κρίνουν ότι δεν υπάρχουν και τόσο σοβαροί λόγοι να του κηρύξουν τον πόλεμο και προτιμούν στο τέλος του δρόμου να το στηρίξουν και να καλέσουν το λαό να βάλει πλάτη στη σωτηρία του.
Εχουν όμως καμία σχέση όλοι αυτοί οι "φίλοι του λαού" με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζόμενων μετά την τόση δραματική ταλαιπωρία που έχουν υποστεί και τελικά έχουν κάποια σχέση με το όραμα ενός άλλου πραγματικά δίκαιου κόσμου;
Εχουν κάποια σχέση με τη θέση και την πρόταση του ΚΚΕ στο οποίο κάνουν συχνά πυκνά προτάσεις συνεργασίας με στόχο να μπερδέψουν ριζοσπαστικές συνειδήσεις και να κλέψουν την ψήφο τους;
Φυσικά όχι!
Το ΚΚΕ έχει μια ριζικά διαφορετική πρόταση.
Τη στιγμή που αυτοί προτείνουν την "παραγωγική ανασυγκρότηση" της οικονομίας (του καπιταλισμού), δηλ. το να κάνει ο λαός υπομονή και να βάλει πλάτη για να "ανασυγκροτηθεί" το κεφάλαιο και η κερδοφορία του, το ΚΚΕ προτείνει την ανατροπή αυτής της οικονομίας και στη θέση της τη Λαϊκή οικονομία με Λαϊκή Εξουσία, όπου τα πάντα θα σχεδιάζονται από τον ίδιο το λαό με βάση τις δικές του ανάγκες και όχι τις ανάγκες των κερδών των επιχειρήσεων.
Μια τέτοια πρόταση βέβαια, μια πραγματική πρόταση ρήξης δηλαδή, όχι μόνο δεν ενθουσιάζει τους "αριστερούς" και αντιμνημονιακούς της ΛΑΕ, αλλά προκαλεί και την αντίδρασή τους.
Πρόκειται λένε για μια μαξιμαλιστική πρόταση που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί.
Τι πίστη στις πραγματικές ανάγκες αλλά και τι εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαού που κατά τα άλλα αποθεώνουν!
Γιατί όμως τέτοιος ρεαλισμός από τη ΛΑΕ που άλλοτε πετάει στους ουρανούς των ηρωικών αγώνων του ΕΑΜ και άλλοτε σέρνεται στο βούρκο του εφικτού;
Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Π.Λαφαζάνης σε αυστριακή εφημερίαδα:
«Δεν είμαστε μανιακοί της ρήξης» είπε...
Ε, καλά...μην κάνετε έτσι...
Δε σας είπαμε κι επαναστάτες...
Ενας καλός επίδοξος διαχειριστής οφείλει προ πάντων να δείχνει καλή διαγωγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου