Σκέψου αταξικά, παράδωσε τα όπλα στον εχθρό σου

Σε έναν πόλεμο είναι βέβαια εντελώς ηλίθιο να δέχεσαι να δυναμώσει ο εχθρός σου για να μπορέσει να σε εξοντώσει ολοκληρωτικά. Αυτός είναι και ο λόγος που ο ταξικός εχθρός, την ώρα που  βομβαρδίζει, τα δικά μας σπίτια και τη δική μας ζωή, μας λέει πως δεν υπάρχει πόλεμος, αλλά ψεκασμός με βόμβες για το καλό  όλων μας...

"Σκέψου αταξικά, παράδωσε τα όπλα σου"

Αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο κύριος στόχος της προπαγάνδας του συστήματος.
Ιδιαίτερα μέσα στις συνθήκες της τεράστιας κρίσης που περνάει  ο καπιταλισμός, αυτή η προσπάθεια να θολώσουν τα νερά  αποκτάει ακόμα μεγαλύτερη σημασία.

Ο στόχος αυτός τέθηκε βέβαια εδώ και δεκαετίες, έγινε όμως εφικτός ιδιαίτερα μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού.
Τότε ο καπιταλισμός τα έδωσε όλα.
Μίλησε με όλους τους τρόπους που είχε, χρησιμοποίησε όλα τα όπλα που είχαν στη διάθεσή τους οι ιδεολογικοί του μηχανισμοί για να πείσει τους εργαζόμενους, τους καταπιεσμένους και εξουσιαζόμενους, τους από κάτω δηλαδή, πως πλέον  είχε έρθει "το τέλος της ιστορίας", πως ο ταξικός πολεμος έλαβε τέλος, πως ο κόσμος ήταν δήθεν επιτέλους ένα, πως ο καπιταλισμός επικράτησε τελειωτικά και από εκεί και μετά αποτελούσε την μία και μοναδικη αδιαμφισβήτητη επιλογή που υπήρχε!
Άλλος κόσμος πέρα από τον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει είπαν!
Επομένως το μόνο που έμενε ήταν "να τα βρούμε", να συνεννοηθούν οι ταξικοί αντίπαλοι δηλαδή και να δώσουν τέλος σε μια "διαμάχη" που δεν είχε πια νόημα.

Η πραγματικότητα δείχνει πως το πέτυχαν σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Εκτός από τον κόσμο εκείνο που ακούει τις φωνές των μαρξιστών λενινιστών,όσων απέμειναν αμετακίνητοι και αλύγιστοι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη στις δύσκολες συνθήκες που ακολούθησαν, και εδώ στην Ελλάδα τη φωνή του ΚΚΕ, οι υπόλοιποι αποφάσισαν να βάλουν νερό στο κρασί τους, να ακούσουν τις σειρήνες του συστήματος και να βυθιστούν στην πλάνη της ταξικής συνεννόησης.

Το αποτέλεσμα βέβαια δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την αποδυνάμωση των αγώνων των εργαζόμενων που σιγά σιγά άρχισαν να χάνουν τη στόχευσή τους.
Ο στόχος σταμάτησε να είναι τις περισσότερες φορές το κτύπημα του ταξικού αντιπάλου, του εχθρού δηλαδή σε έναν πόλεμο που φυσικά συνεχιζόταν και που έτσι κι αλλιώς συμβαίνει έξω από τη θέληση μας. Ο στόχος πλέον ήταν "η καλυτέρευση της ζωής όλων", πλουσίων και φτωχών, που δήθεν όλοι μαζί θα προσπαθούσαν να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο...
Τις συνέπειες αυτής της θολούρας που 'εφερε την αποδυνάμωση του λαικού κινήματος τις ζούμε με τον πιο σκληρό τρόπο σήμερα.

Ο ταξικός πόλεμος βέβαια ξαναλέμε ότι συμβαίνει αντικειμενικά πέρα από τη θέληση του οποιουδήποτε. Και μάλιστα όποια κι αν είναι η αντίσταση και η συμμετοχή από την πλευρά των από κάτω, των εξουσιαζόμενων, η πλευρά των εξουσιαστών δεν σταματάει στιγμή να σχεδιάζει και να πραγματοποιεί τα πλήγματά της εναντίον μας.
Αυτη είναι μια μεγάλη αλήθεια, με τεράστιες φυσικά συνέπειες, που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρύψουν οι μηχανισμοί του συστήματος και οι άνθρωποί τους.

Αν οι από κάτω, καταλάβαιναν ότι αυτό που συμβαίνει γύρω τους και στη ζωή τους, δεν είναι παρά  ένας φρικτός πόλεμος των κατόχων της εξουσίας εναντίον τους, που προσπαθεί να ισοπεδώσει κάθε αντίσταση, να γκρεμίσει κάθε δικαίωμα, για να σωθεί το ίδιο το σύστημα που βρίσκεται σε κρίση, θα έκαναν εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Και αυτό γιατί φυσικά, αν κατανοούσαν ότι βρίσκονται αντικειμενικά σε πόλεμο με τους ταξικούς τους εχθρούς, τους καπιταλιστές, τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων δηλαδή, δεν θα έκαναν ούτε ένα βήμα πίσω από τα δικά τους χαρακώματα. Δεν θα παραχωρούσαν τίποτα από τα δικά τους δικαιώματα και όπλα, τίποτα που να αποδυναμώνει τη δική τους θέση και θα  δυναμωνει τον αντίπαλό τους.
Αν δεν περνούσε η πλάνη της ταξικής συνεννόησης, φυσικά δεν θα δεχόντουσαν να δώσουν στον εχθρό τους δικα τους όπλα, όπως για παράδειγμα το δικαίωμα στην απεργία αλλά και τα ίδια τα σωματεία τους όσο απέχουν από αυτά, για να τους χτυπήσει ο εχθρός πιο αποτελεσματικά.

Σε έναν πόλεμο είναι βέβαια εντελώς ηλίθιο να δέχεσαι να δυναμώσει ο εχθρός σου για να μπορέσει να σε εξοντώσει ολοκληρωτικά. Αυτός είναι και ο λόγος που ο ταξικός εχθρός, την ώρα που  βομβαρδίζει, τα δικά μας σπίτια και τη δική μας ζωή, μας λέει πως δεν υπάρχει πόλεμος, αλλά ψεκασμός με βόμβες για το καλό  όλων μας...

Κάθε φορά λοιπόν που εμείς οι εργαζόμενοι ακούμε να μας ζητάνε να βάλουμε πλάτη για να δυναμώσουν οι επιχειρήσεις και η οικονομία(τους) παραδίνοντας δικά μας δικαιώματα, πρέπει να σκεφτόμαστε αυτό ακριβώς. 
Να σκεφτόμαστε ότι μας ζητούν να παραδώσουμε τα όπλα μας στον ταξικό εχθρό, βάζοντας το χέρι μας και συναινώντας στην ίδια την εκτέλεσή μας.

Ως εδώ λοιπόν!
Ώρα αντιστροφής και σοβαρής σκέψης.
Ο κόσμος αυτός είναι ταξικός θέλουμε δεν θέλουμε, και επομένως ούτε ήταν ούτε μπορεί να είναι ένα. Εκεί έξω οι αντίπαλοί μας έχουν βγάλει όλα τους τα όπλα και μας χτυπάνε αλύπητα γκρεμίζοντας κάθε μέρα άλλο ένα κομμάτι της ζωής μας,

Στον πόλεμο αυτό ας απαντήσουμε με πόλεμο.
Οργανωνόμαστε στα σωματεία μας  και παλεύουμε για τη δική μας νίκη, για τη δική μας τάξη και όχι για το ανύπαρκτο γενικό "κοινωνικό συμφέρον"
. Οργανωνόμαστε και παλεύουμε να απαντήσουμε στον πόλεμο που μας κήρυξαν βάζοντας σαν στόχο εκτός από τη νίκη στις καθημερινές μάχες για το ψωμί και το γκρέμισμα του εχθρού και της εξουσίας του συνολικά.
Μόνον έτσι ο αγώνας θα έχει αποτέλεσμα.
Οργανώνουμε την τάξη μας και χτυπάμε τον ίδιο τον εχθρό μαζί με τους πολιτικούς του εκπροσώπους που δεν είναι άλλοι από τις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Όταν οριστικά ένας κόσμος απαλλαγεί από τη θολούρα και την πλάνη του "καλού όλων" και του κοινωνικού ιστού που δήθεν δεν πρέπει να διαρραγεί, ενώ ξεσκίζεται κυριολεκτικά από αυτούς που το λένε, τότε τα πράγματα θα αρχίσουν να αλλάζουν.
Οι πόλεμοι κερδίζονται με μάχες και συγκρούσεις σκληρές στα πεδία των μαχών της ταξικής πάλης και όχι με συζητήσεις στην έδρα του εχθρού και κάτω από τους όρους που βαζουν οι ισχυροί.

Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα λοιπόν κι ας κοιτάξουμε τον εχθρό κατάματα και χωρίς φόβο.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Ο οργανωμένος λαός ήταν είναι και θα είναι μια ανίκητη υπερδύναμη όταν αποφασίζει να πολεμήσει!

Ας πολεμήσουμε λοιπόν πετώντας τα ψέματα και τις πλάνες στα σκουπίδια.
Ούτε βημα πίσω!

Ματαιότητες και αλήθειες

Kατά κύματα εξαπολύονται τον τελευταίο καιρό από την κυβέρνηση της "πρώτης φοράς αριστερά" οι φοροεπιδρομές και οι λεηλασίες εισοδημάτων φτωχών λαικών στρωμάτων με στόχο τη σωτηρία της καπιταλιστικής οικονομίας.

Αντίστοιχα μειώνεται η φορολόγηση μεγάλων επιχειρήσεων έτσι ώστε να γίνουν "ανταγωνιστικές" όπως τις θέλει η οικονομία του καπιταλισμού και η τσέπη των μετόχων και ιδιοκτητών τους. Π.χ. με άλλη μια ξαφνική τροπολογία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ "ρυθμίστηκε" η φοροαπαλλαγή μεγάλων επιχειρήσεων από το φόρο του φυσικού αερίου.
Γιά την ακρίβεια και για να θυμόμαστε και να μαθαίνουμε πως γίνονται σωστά αυτές οι δουλειές θα πούμε πως αιφνιδιαστικά κατατέθηκε και πέρασε από την Βουλή τροπολογία με την οποία απαλλάσσει τις βιομηχανίες από τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης (ΕΦΚ) στο φυσικό αέριο!
Η τροπολογία κατατέθηκε στημενα από το πουθενά σε νομοσχέδιο που αφορούσε τις διακρατικές σχέσεις με τη Ν.Ζηλανδία!

Ευαισθησία λοιπόν από την "φιλολαική" κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για τις ανάγκες των καημένων των βιομηχάνων από τη μια, και απόλυτη αναισθησία από την άλλη σε ότι αφορά τις ανάγκες επιβίωσης των φτωχών εργαζόμενων.

Την ίδια στιγμή φουντώνουν οι συζητήσεις για το τι άλλο πρέπει να γίνει για τη σωτηρία δήθεν της οικονομίας "μας".
Τι συζητούν; Μα τι άλλο. Μεταξύ άλλων και μειώσεις στους μισθούς Δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Από τη μια έχουμε την έκθεση του ΔΝΤ που λέει ότι ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα είναι υψηλός(!) και από την άλλη πολλοί συζητούν ως λύση την περικοπή μισθών στο Δημόσιο.
Ας πάρουμε όμως το δεύτερο.
Ας υπολογίσουμε το "όφελος" από ενδεχόμενη περικοπή 100 ευρώ(μιλάμε δηλ. για πολύ μεγάλο ποσό) από όλους τους 500000 δημ. υπαλλήλους, πράγμα που έτσι κι αλλιώς είναι αδύνατον να συμβεί έτσι απλά.
Τι θα έμενε στο Ταμείο από την συγκεκριμένη περικοπή;
100x500000x12= 600 εκ. ευρώ
Το "όφελος" βέβαια είναι πολύ μικρότερο αν υπολογίσει κανείς και τη μείωση που θα προκύψει και για τους φόρους που θα εισπράτονται, πόσο μάλλον από τη μείωση της αγοραστικής δυναμης, αλλά ας το αφήσουμε αυτό για την ώρα.

Τη στιγμή που μια μεγάλη περικοπή θα προκαλεί σοκ στη ζωή 100άδων χιλιάδων εργαζομένων αλλά και στην οικονομία, με "όφελος" κάπου κοντά στο μισό δις, μια και μόνο επιχείρηση όπως ο Μαρινόπουλος βαράει κανόνι 1,8δις και τραβάει κατά το δάσος.

Αν δούμε και τα 88δις που έχουν αφήσει χρεοπροικα άλλοι επιχειρηματίες, που αναρτήθηκαν για μόστρα αλλά δεν πρόκειται να εισπραχθούν από τις χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, μπορούμε και αξίζει να δούμε κάποια πράγμτα.
Πρώτον πόσο άνθρακες είναι ο θησαυρός που προκύπτει από τις σχεδιαζόμενες περικοπές,
Δεύτερο που πηγαίνουν οι θυσίες που κάνει ο λαός αφού οι ανάγκες σωτηρίας μιας και μόνο επιχείρησης ξεπερνάνε κατά πολύ ακόμη και μια ολόκληρη υποθετική δέσμη σκληρών μέτρων,
Τρίτο να φανταστούμε τι θα ακολουθήσει αφού όπως φαίνεται η μαύρη τρύπα της καπιταλιστικής κρίσης όχι μόνο δεν κλείνει με τίποτα αλλά όλο και μεγαλώνει,
Τέταρτο και σπουδαιότερο να σκεφτούμε πως ο λόγος των θυσιών δεν είναι   να λυθούν σήμερα τωρινά προβλήματα της οικονομίας, αλλά για να ρυθμιστούν μελλοντικές προσδοκίες και απαιτήσεις των μονοπωλίων που θα επιβιώσουν μετά το τέλος και αυτού του γύρου κρίσης.


Αυτό που έχει πραγματικά αξία είναι να σκεφτούν οι εργαζόμενοι:

Για ποιον και για τι θυσιάζουν το τώρα και το μέλλον τους;
Πόσο πρόοδος είναι να γυρίζουν δεκαετίες πίσω οι ανάγκες τους;
Πόσο "νέο" και σύγχρονο, πόσο υγιές και ασφαλές είναι να κυκλοφορούν π.χ. με παλιά μεταχειρισμένα αυτοκίνητα στα οποία δεν μπορούν να αλλάξουν ούτε τα φθαρμένα λάστιχα;
Ποσο μπροστά μας πάει αυτός ο σάπιος κόσμος του καπιταλισμού;
Πόσα βήματα κάνει προς τη δημοκρατία ένα σύστημα που δε δίνει δεκάρα για τις ανάγκες και τη ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας γιατί ούτε μπορεί ούτε θέλει να καλύψει αυτές τις ανάγκες;

Πόσο εφικτό είναι το να ζήσουν σε έναν τέτοιο "ρεαλιστικό" και "εφικτό" κόσμο που τους ζητάει κάθε μέρα την κεφαλή τους επί πίνακι;

Αξίζουν άραγε έστω και μια δεκάρα οι θυσίες που κάνει ο λαός αφού τον οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ένα μέλλον πολύ χειρότερο από το ήδη άθλιο σήμερα, 
αλλά και στην αποδυνάμωση της δικής του θεσης για να ισχυροποιηθεί σε βάρος του η θέση των εξουσιαστών-ταξικών του αντιπάλων;

Μήπως πρέπει να σκεφτεί πολύ σοβαρά την ανατροπή αυτής της σάπιας εξουσίας και να αμφισβητήσει ισχυρά σήμερα και στην πράξη τους εξουσιαστές-βασανιστές του;

Μην το ξεχάσεις που πάνε αυτά που σου άρπαξαν

Στη μια μεριά της οθόνης βλέπω την είδηση για το σοκ των συνταξιούχων.
Ανθρωποι που δούλεψαν και πλήρωσαν τις εισφορές τους και τώρα δε μπορούν να ζήσουν.
Αυτοί που τους έλεγαν ότι όχι μόνο δεν θα μειωθούν οι συντάξεις τους αλλά σε κα΄ποιους θα αυξηθούν κιόλας!
Τέτοιοι ξεφτιλισμένοι ψεύτες ήταν που τους καθησύχαζαν για να κάτσουν στο σπίτι και να μη βγουν στο δρόμο με την κατάθεση του  ασφαλιστικού.

Τωρα πήγαν να πληρωθούν τα λίγα κατοστάρικα που παίρνουν και τσοντάρουν μ'αυτά(αν είναι δυνατόν...) και στα παιδιά τους, και τα βρήκαν ακόμη λιγότερα. Άλλοι εκατό άλλοι παραπάνω, αλλοι λιγότερο. Τι σημασία έχει στην εποχή που κι ένα δεκάρικο είναι κρίσιμο αφού σε όλους τους φτωχούς κάτι λείπει, από πολλά μέχρι λίγα, για να πληρωθούν οι λογαριασμοί.

Και να μη νομίσει κανείς ότι το ζήτημα είναι θεωρητικό ή ότι κάπου το διάβασα.
Το είδα γύρω μου. Το ένοιωσα μες στο σπίτι.
 Στον πατέρα μου, στον κυρ Πέτρο, στον κυρ Γιάννη απέναντι, σε όλους. Τι θλίψη...άλλη μια.


Στην άλλη μεριά της οθόνης η είδηση για το κλείσιμο του Μαρινόπουλου.
Ο ζάμπλουτος Μαρινόπουλος με τις τόσες επιχειρήσεις και τα 100άδες εκατομύρια στους εδώ κι εκεί νόμιμους λογαριασμούς του, βάζει την αλυσίδα σουπερ μάρκετ στον πτωχευτικό κώδικα.

Χρωστάει πολλά λένε, πάνω από 1,5 δις(!) και δεν έχει να πληρώσει. Οχι αυτός, η επιχείρησή του! Απειλεί να την κλείσει με 13000 εργαζόμενους και 3000 εταιρείες που τους χρωστάει επίσης πολλά, κάπου κοντά στο 1δις λένε, και απειλούνται άμεσα από κλείσιμο αν χρεοκοπήσει ο Μαρινόπουλος.

Στην οικονομία αυτό λέγεται too big to fail!
Δηλαδή, ή με σώζετε και ρυθμίζετε τα χρέη μου(με χαριστικές ρυθμίσεις και περικοπές) ή χρεοκοπώ και βουλιάζω όλη την οικονομία.

Είναι απίστευτο πραγματικά αλλά νόμιμο και συνηθισμένο να χρεοκοπεί μια τεράστια επιχείρηση ενός ομίλου, όπως έγινε και με το Ledra, και ο ίδιος ο επιχειρηματίας να μη χρωστάει αυτός και να συνεχίζει ακάθεκτος την υγιή επιχειρηματική του δράση με τις άλλες του επιχειρήσεις, σαν να μην τρέχει τίποτα!

Καπιταλισμός λέγεται, με τα απλά, ακριβη αλλά ξύλινα και αντιπαθητικά λόγια των κομμουνιστώνε.
Μην τον πειράζετε, δώστε του το αίμα σας, τη ζωή των παιδιών σας για να βγει από το τέλμα και τη σαπίλα του και να συνεχίσει να καταστρέφει ζωές.

Όμως το μάτι ξαναγυρίζει στους συνταξιούχους στα ΑΤΜ που μες την απελπισία με το κεφάλι στα χέρια σκέφτονται πως θα βρουν να πληρώσουν λογαριασμούς ή φάρμακα, ή εκείνο το κατοστάρικο από τη ρύθμιση του λογαριασμού του παιδιού τους.
Που πηγαν τα 50άρικα και κατοστάρικα που τους άρπαξαν ξαφνικά;
Μα που αλλού;
Στο Μαρινόπουλο, στον Παρασκευαίδη του Ledra που πήδηξαν νόμιμα στο δε χρωστάω-σας εχω γραμένους-ειμαι εξουσία και δε γουστάρω να πληρώνω, και απαιτούν να τους χαρίσουν τα χρέη την ώρα που πίνουν σαμπάνια και γελάνε χυδαία σε κάποιο εξωτικό νησί.

Απ' ευθείας εκεί πήγαν καημένε πατέρα, καημένε γείτονα.

Εκεί που πήγε κι ο τόσος κλεμμένος ιδρώτας σου όλα τα χρόνια της δουλειάς.

Αυτούς παλεύεις να σώσεις... αυτούς και την εξουσία τους.
Αυτούς που έπρεπε χωρίς σταματημό, χωρίς συμβιβασμό να πολεμάς κάθε μέρα που περνάει μέχρι να τους νικήσεις και να πάρεις ανάσα σε έναν άλλο δικό σου κι όμορφο κόσμο.
Σώζεις αυτούς και τη θηλιά που φτιάχνουν για να σε κρεμάσουν όταν δε βρούν άλλο τρόπο να σωθούν.

Καπιταλισμός λέγεται, μην το ξεχάσεις



ΥΓ: "Ο αγώνας κατά της φοροδιαφυγής συνεχίζεται" άκουσα από τον κ.Αλεξιάδη.
Αλήθεια;
Πως συνεχίζεται;
Με το κυνηγητό των φτωχών και τελειωμένων ελεύθερων επαγγελματιών με τα μπλοκάκια μην τυχόν και ξεφύγει κανα 50άρι, ενώ την ίδια ώρα Μαρινόπουλοι και Παρασκευαίδηδες γλεντάνε τα 100άδες μύρια που θα τους χαρίσουν για να μείνουν καρφωμένοι στη σάρκα μας και να συνεχίσουν να μας ρουφάνε το αίμα;