Ας πάρουμε θέση! Οχι στον πόλεμο

To πρωί της Παρασκευής 7/4 οι ΗΠΑ  έκαναν επίθεση με πυραύλους σε αεροπορική βάση στη Συρία, δήθεν για απάντηση στο χτύπημα με τα χημικά που εγινε πριν 2 μέρες στην επαρχία Ιντλίμπ και που φυσικα δεν μπορει να ξεκαθαριστει το ποιος και πως το έκανε μέσα σε 2 μέρες. 

Βέβαια με όποιο τροπο κι αν έγινε το φρικτό συμβάν με τα χημικά, πράγμα που θα γίνει γνωστό ίσως πολύ αργότερα και όπου το πιο πιθανό είναι ότι θα αποδειχθεί ότι δεν έγιναν τα πράγματα όπως λένε οι Αμερικανοευρωπαιοι ιμπεριαλιστές, δεν είναι δυνατόν να νομιμοποιείται η Αμερικάνικη επέμβαση- πυραυλική επέμβαση. 

Οι ΗΠΑ πλέον, με την κάλυψη των ευρωπαίων συμμάχων τους Γερμανίας Γαλλίας κ.α.  παίζουν ανοιχτά το ρόλο του παγκόσμιου μπάτσου που επεμβαίνει όπου θέλει, όποτε θέλει, με όποιον τρόπο κρίνει χωρίς να θεωρει κανείς ότι πρέπει να δώσει λογαριασμό σε κάποιον παγκοσμιο οργανισμό όπως πχ ο ΟΗΕ έστω για τα προσχήμτα.

Αν σκεφτεί κανείς την προηγούμενη περίπτωση του Ιρακ όπου επι μηνες και με εμπλοκή του ΟΗΕ έψαχναν για χημικά όπλα, για να βρουν πρόσχημα για την επίθεση που έγινε κ με συμμετοχή άλλων κρατών, βγαίνει ένα καθαρό συμπέρασμα. 

Σήμερα τα πράγματα είναι τόσο σκούρα για την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, που οι άρχουσες τάξεις, στην περιπτωση αυτη η αμερικάνικη μεγαλοαστική  ταξη που στηρίζει τον Τραμπ κ εκφράζεται από αυτόν, δεν τηρούν καν τα προσχήματα, και κάνουν ολοφάνερη τη διψα τους κ την ανάγκη τους για πόλεμο. 

Θυμιζω ότι την απίστευτη τρομοκρατική  ενεργεια των ΗΠΑ του Τραμπ, στηριζουν Γαλλία, Γερμανία, Ισραήλ κλπ. "εταίροι " δηλ κατα την κυβέρνηση μας. 

Μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι με ανάλογο τρόπο θα φερθούν και άλλες χώρες όταν η κρίση στις οικονομίες τους φτάσει στο κόκκινο. 

Ο πόλεμος λοιπον, ο μεγάλος και γενικευμενος είναι μια ανάσα δίπλα μας. 

Εχουμε υποχρέωση επομένως να στηρίξουμε τη ζωή μας και το μελλον των παιδιών μας, να αντισταθούμε στον πόλεμο που φερνουν με φορα οι μεγάλες επιχειρήσεις για να λυσουν την κριση τους με το αίμα των λαών.

Λένε κάποιοι ότι κάτι τέτοιο είναι ανεφικτο αφού η κυβέρνηση του τοπου είναι "άχρηστη" ή "άθλια".

Aυτοί που κυβερνάνε όμως δεν ειναι καθόλου "άχρηστοι". Κάθε άλλο μάλιστα. Απλά όχι μόνο δεν είναι μαζί μας αλλά βρίσκονται απέναντί μας.
Τα συμφέροντα που τάχτηκαν να υπηρετήσουν(όσα φούμαρα κι αν πουλάνε στο λαό περι του αντιθέτου) τα εξυπηρετούν μια χαρα. Είναι δηλαδή χρησιμότατοι και οι πλέον κατάλληλοι για να περάσουν όλο το πρόγραμμα που απαιτούν οι έχοντες την εξουσία για να ανακάμψει η οικονομία τους. 

Αλλωστε η εξουσία, δηλ. οι πλουσιοι επιχειρηματίες δεν θα εμπιστευόντουσαν ποτέ  τη θεση αυτή σε άχρηστους.

 Στο θεμα μας μάλιστα,  ο υπουργός Άμυνας Καμμένος έχει συμφωνήσει στο να παρέχει το πολεμικό μας ναυτικό  διευκολύνσεις  σε Αμερικανικά και νατοικά πλοία. 

Αν τωρα σε κάποιο βομβαρδισμό από Αμερικανικά πλοία "τυχει" να βρισκονται μαζί και  ελληνικά που συνοδεύουν, όπως καταλαβαίνουμε μπλέκουμε κι εμείς. 

Γι αυτό θα πρέπει η Ελλάδα να αποκλείσει κάθε εμπλοκή σε επιχειρήσεις που κανουν Αμερικανοί και Νατοικοί στην περιοχή. Γι αυτό πρέπει ο λαός να είναι εχθρικός προς κάθε παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο όποιος κι αν είναι ο λόγος.

Καθε μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ο λαός δεν πρέπει να μείνει αδιάφορος και με σταυρωμένα τα χέρια.

Ας μη στείλουμε με την αδιαφορία μας τα παιδιά μας σε πολεμικά μέτωπα, για να εξυπηρετηθούν βρώμικα παιχνίδια.

Μπορεί να γίνει όμως κάτι και πως;

Είναι δυνατόν λένε πολλοί να μείνουμε σαν χώρα έξω από κάθε οργανισμό όπως το ΝΑΤΟ ή η ΕΕ; Πως μπορεί να γίνει αυτό σε μια μικρή και αδύναμη χώρα όπως η Ελλάδα;

Ο λαός όμως πρέπει να σκεφτεί διαφορετικά. Είναι υποχρεωμένος να σταματήσει να σκέφτεται με δειλία και ηττοπάθεια στο όνομα δήθεν του ρεαλισμού.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να δοκιμάσουμε και να νοιώσουμε τη δύναμή μας.
Ας οργανωθούμε, ας γραφτουμε στα σωματεια μας κι ας παλέψουμε. Πως μπορούμε να λέμε ότι ξερουμε τα όρια χωρις να μπουμε καν στη μαχη; 

Η δυναμη των λαών είναι τεράστια και χωρίς όρια όταν αυτοί αποφασίζουν να παλέψουν. Αυτό λεει η ιστορία. 

Αν ισχυε το αντίθετο θα είμασταν ακόμη στο δουλοκτητικό σύστημα ή τη φεουδαρχία. 

Αν δεχτουμε μοιρολατρικά τη σημερινη κατασταση θα καταλήξουμε σίγουρα σε καποιο παγκόσμιο πόλεμο να πολεμαμε ο ενας λαός τον άλλο για να λύσουν τα προβληματα τους οι τεράστιοι επιχειρηματικοί όμιλοι και να ανοίξουν οι δουλειες τους. 

Ο ένας δρόμος λοιπόν είναι ο ρόλος του δειλού παρατηρητή που περιμένει να συμβεί το μοιραίο επειδή δεν μπορεί δήθεν να κάνει αλλιώς.

Ο ρόλος δηλαδή που αν είχε επιλέξει ο λαός το 1940-1944 ούτε το έπος της Αλβανίας αλλά ούτε και οι χρυσές σελίδες της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ θα είχαν γραφτεί.

Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της οργάνωσης και του αγώνα για έναν άλλο κόσμο ανθρώπινο και ειρηνικό, όσο δύσκολο κι αν μοιάζει τώρα κάτι τέτοιο.

Ας σκεφτούμε κι ας πάρουμε θέση.

Ας μη χαρίσουμε τη ζωή και το μέλλον μας σε ξένα βρώμικα χέρια.

Ας γινουμε πρωταγωνιστές της ζωης μας και όχι αναλωσιμα θυματα.