Grenfell: Μια φονική πυρκαγιά που μιλάει

Πόσοι είναι τελικά  οι νεκροί της μεγάλης πυρκαγιάς στο Grenfell tower του Λονδίνου άραγε; Στην αρχή μίλησαν για 6, κατόπιν για 17, για 35, για 58.
Όλοι γνωρίζουν ότι είναι περισσότεροι.
Όπως φαίνεται  από την αρχή βλέπουμε μια προσπάθεια να σερβιριστεί η απίστευτη τραγωδία όσο πιο μαλακά γίνεται.
Βλέπουμε ακόμη οτι η  "τρομοκρατία", που δήθεν απειλεί τον σύγχρονο κόσμο μας, ωχριά σε αποτελεσματικότητα μπροστά στην τρομοκρατία των κερδών.

Όπως και να έχει πάντως πρόκειται για τη μεγαλύτερη, την πιο φονική πυρκαγιά από τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο και μετά στο Λονδίνο.
Μιλάμε βεβαια για την Αγγλία, την πιο εξελιγμένη, την πιο σύγχρονη ίσως καπιταλιστική χώρα του κόσμου και την πρωτεύουσά της, ένα από τα κέντρα του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Τι συνέβη εκεί;
Το μαθαίνουμε εύκολα από προσωπικές μαρτυρίες ενοίκων του μαύρου κυριολεκτικά κτιρίου.
Μία κατασκευαστική εταιρεία, που νόμιμα δεν είχε λάβει υπ'όψη την περίπτωση μιας μεγάλης πυρκαγιάς(όπως άλλωστε και σε κανένα άλλο ανάλογο κτίριο στον καπιταλιστικό κόσμο μας),
μια εταιρεία διαχείρισης που διαρκώς αγνοούσε τις προειδοποιήσεις και τις ανησυχίες των ενοίκων για διάφορα ζητήματα ασφάλειας(θέση λέβητα, ακατάλληλα υλικά, σχέδιο εκκένωσης, πυρασφάλεια κλπ.),
 ένας δήμος και ένα υπερσύγχρονο κράτος που  ουσιαστικά έκανε τα στραβά μάτια, δηλαδή που δεν έμπαινε στα πόδια των εταιρειών που βέβαια σε μια "υπερσύγχρονη" καπιταλιστική οικονομία έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.
Τελικά σε μια ανακαίνιση που έγινε το 2016, η εταιρεία που ανέλαβε το έργο, τηρώντας όπως είπε όλους του κανόνες(εννοείται πως μάλλον το εκανε αφου βρισκόμαστε στην Αγγλία και όχι στην Ουγκάντα), χρησιμοποίησε για την κάλυψη εξωτερικών επιφανειών ένα φθηνό εύφλεκτο υλικό που τοποθετήθηκε αφήνοντας ένα μικρό κενό από τους τοίχους, με τρόπο που βοήθησε την φωτιά να μεταδοθεί από τους κάτω ορόφους στους πάνω μέχρι να πεις κύμινο...

Προφανώς η εταιρεία ανακαίνισης σε συνεργασία με την εταιρεία διαχείρισης, έκριναν ότι η εργασία ήταν φθηνή και επαρκής, εκτός της περιπτώσεως "ατυχούς γεγονότος" που όμως τελικά συνέβη.
Όμως οι σύγχρονες καπιταλιστικές οικονομίες, που οφείλουν να ποσοτικοποιούν τα πάντα και φυσικά να κοστολογούν ακόμη και την αξία της ανθρώπινης ζωής, είναι υποχρεωμένες να παίρνουν τέτοια ρίσκα, αφού σε όλα τα δελτία των ΜΜΕ, ακούμε για τον "προβληματισμό" που υπάρχει από την "όλο και πιο εκτεταμένη χρήση εύφλεκτων υλικών στις κατασκευές".

Ποιό ήταν λοιπόν το πρόβλημα και η αιτία που έφερε την τραγωδία;
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς, ότι ήταν η ανάγκη κερδοφορίας όλων των εμπλεκόμενων εταιρειών, που αποτελεί βέβαια προϋπόθεση της ύπαρξής τους στον δολοφονικά ανταγωνιστικό καπιταλιστικό κόσμο, αλλά και η "υποχρέωση" του δήμου και του κράτους να στέκεται σαν καλός υπηρέτης στο πλάι των εταιρειών και όχι του λαού, και να κάνει τα στραβά μάτια.

Δεν χρειάζεται πολύ κόπο για να φανταστεί κανείς, ότι είχαν προταθεί και έλεγχοι που δεν έγιναν, και αλλαγές για την βελτίωση της ασφάλειας, και ανακαινίσεις για τη βελτίωση συνθηκών, και χρήση καλύτερων και επομένως ακριβότερων υλικών και τρόπων, που όμως κρίθηκαν ασύμφοροι και επομένως ανεδαφικοί και εκτός πραγματικότητας.
Έτσι ήρθε η πραγματικότητα... η πραγματικότητα του καπιταλισμού, που βαζει σε πρώτο πλάνο τις ανάγκες των εταιρειών και σε δεύτερο την ανθρώπινη ζωή.
Κάτι τέτοιο,  θα μπορούσε να ισχυρισθεί κάποιος ότι δεν είναι παράλογο, αφού δεν είναι δυνατόν να φανταστεί κανεις ζωή χωρίς οικονομία που να λειτουργεί.
Όταν όμως φθάνουμε στο σημείο, η ίδια η λογική της οικονομίας που πρέπει να είναι λειτουργική για να παράγει όρους ζωής, τελικά δολοφονεί για να υπάρξει, τότε πρέπει να μπούμε σε πολύ σοβαρές σκέψεις.
Οι σκέψεις γίνονται ακόμη σοβαρότερες, όταν το "καλό της οικονομίας" ταυτίζεται με  τη διατήρηση και την αύξηση της κερδοφορίας των ιδιωτικών επιχειρήσεων ό,τι κι αν κοστίζει αυτό.

Αν αφήσουμε τη σκέψη να τρέξει δυο βήματα μονάχα πιο πέρα, θα σκεφτούμε ίσως πως η καπιταλιστική οικονομία που δεν δίστασε ποτέ να βρει λύσεις επιβίωσης ακόμη και σε παγκόσμιους πολέμους, δεν συγκινείται ιδιαίτερα από μερικές δεκάδες καμένους ανθρώπους.

Ποια είναι η λύση λοιπόν.
Η λύση δεν μπορεί παρά να είναι μια οικονομία που από τη φύση της να είναι μια οικονομία σχεδιασμένη από το λαό για το λαό και τις ανάγκες του και όχι για τα κέρδη.
Η οικονομία αυτή λέγεται σοσιαλιστική και δεν μπορεί να έχει κανένα άλλο όνομα και κανένα άλλο περιεχόμενο.

ΥΓ. Έχει αξία να δει κανείς δυο πράγματα ακόμη.
1. Το ενδιαφέρον της  βασίλισσας Ελισάβετ που δήλωσε ότι "η Βρετανία διακατέχεται από βαθιά θλίψη αλλά ο λαός της είναι αποφασισμένος να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες". Γνησια εκπρόσωπος του λαού η βασίλισσα Ελισάβετ και βεβαια έξω από όλες τις ευθύνες και τη μιζέρια της πραγματικότητας.
2. Η προθεση να κατευθυνθεί η οργή εναντίον θεσμών όπως ο δήμος και οι διάφορες υπηρεσίες του κράτους που "δεν έκαναν όσα έπρεπε" γενικά, και να απομακρυνθούν τα βλέμματα από τη  ρίζα του προβλήματος, δηλαδή από τη λογική της κερδοφορίας των εταιρειών που είναι φυσικά  η αιτία της τραγωδίας.