Μετρητοίς ή επί πιστώσει ανθρώπινης ζωής

Kάποια Δευτέρα απόγευμα στο κέντρο του καλοκαιριού, η φρίκη χωρίς καν να χτυπήσει άνοιξε και μπήκε.
 Δεν είναι λίγες οι φορές που το κάνει.
Όμως τέτοια καταστροφή δεν έχει ξαναγίνει μεσα στο καλοκαίρι από όσο μπορώ να θυμηθώ.
Πάνω από 50 νεκροί από τις πυρκαγιές δεν έχουν υπάρξει ποτέ στην Ελλάδα.

Ισως να είναι πια κοινοτυπία να πούμε πως ο κόσμος αυτός δολοφονεί.
Όμως πως να δεχτείς ότι το 2018 με τόσα μέσα διαθέσιμα για τον Άνθρωπο(όπως θα έπρεπε να είναι αλλα δεν), μια πυρκαγιά μαίνεται για τόσες ώρες και τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει μεχρι να τελειώσει με θάνατο τη δουλειά της.

Εκεί στις παραλίες της Αττικής το καλοκαίρι μια γιγάντια πόλη απλώνει τη σκιά της για να γλυτώσει από τις ζέστες ακουμπώντας τα πόδια της στη θάλασσα.
Κι είναι όπως μια τεράστια, γιγάντια πολυκατοικία που ξαφνικά δε μένει ούτε δωματιο άδειο.
 Κι όμως ενώ οι τοίχοι της είναι από πεύκο, ενώ οι πόρτες είναι από χαρτί κι οι άνθρωποι είναι φορτωμένοι ο ένας πάνω στον άλλο και με τσιγάρα αναμμένα κι αναπτήρες στα χέρια, την ώρα που πιάνει ο αέρας δεν υπάρχει ούτε σκάλα κινδύνου ούτε πυροσβστήρες, ούτε σχέδιο εκκένωσης, ούτε διαθέσιμο προσωπικό που ίσως μπορεί να κάνει κάτι  όταν έρθει το κακό.
Και δεν υπάρχουν όλα αυτά όχι από αμέλεια ή αβλεψία όπως θα πούν κάποιοι αύριο, αλλά γιατί σ αυτό τον κόσμο, όπως όλα τα άλλα δικαιώματα, και το δικαίωμα της προστασίας της Ανθρώπινης ζωής πουλιέται κι αγοράζεται μετρητοίς ή επι πιστώσει, έχει κόστος και αποφέρει κέρδη ή ζημίες σε κάποιους.
Κι έτσι όλοι οι ιθύνοντες γνωρίζουν ότι η πυρκαγια θα 'ρθεί καποια στιγμή, αλλά με τσιγκουνιά που περισσεύει, αφήνουνε στη μοίρα του τον άνθρωπο, κάνουν απλά ένα σταυρό και πάνε παρακάτω φροντίζοντας το κύριο που είναι το "καλό της οικονομίας του τόπου" και ο "περιορισμός κάθε περιττής σπατάλης".


Ο Κόσμος αυτός λοιπόν ο Άκοσμος δολοφονεί με απίστετη κοσμιότητα και ευκολία.
Και όταν έρθει η στιγμη της συμφοράς απλά δηλώνει "συγκλονισμένος για την απίστευτη αυτή καταστροφή".
Το χειμωνα δήλωσε συγκλονισμένος για τις πλημμύρες της Μάνδρας, το καλοκαίρι για τις πυρκαγιές στις παραλίες της Αττικής

Ολοι αυτοί οι ευγενείς συγκλονισμένοι, όπως οι απρόσωποι εκπρόσωποι της ΕΕ, ο κ. Μακρόν κ.α. είναι οι ίδιοι που απαιτούν περικοπές στις Δημόσιες δαπάνες, στερώντας μας την αντιπυρική και αντιπλημμυρικη προστασία, ενώ οι εδώ κυβερνήσεις χαμογελούν, δίνουν τα χέρια και  δέχονται τα πάντα.

Και μοιάζουν έτσι όπως οι μαφιόζοι που αφού σκοτώσουν πρώτα αδίστακτα, πηγαίνουν ύστερα με τα μαύρα τους γυαλιά στην κηδεία και εκφράζουν την απέραντη θλίψη τους.

Ακούσαμε πως η κυβέρνηση  κήρυξε  τριήμερο εθνικό πένθος.
Σε δυό τρεις μέρες, δυο τρεις μήνες το πολύ, όλα θα έχουν ξεχαστεί και μόνο όσοι έχασαν ανθρώπους ή χαθήκαν θα έχουν πάνω τους σημάδι από την τρομερή αυτή καταστροφη.
Κι αυτός ο κόσμος που αγοράζει και πουλάει τοις μετρητοίς ή επί πιστώσει ανθρώπινων ζωών θα συνεχίσει να δολοφονεί μέχρι κάποιοι οργανωμένα να τον σταματήσουν.