Το σίγουρο καλό μιας κρίσης - "Προυπόθεση της ύπαρξης είναι η συνύπαρξη";

Το σίγουρο καλό που θα κάνει αυτή η κρίση, θα είναι η συνειδητοποίηση(όχι φυσικά από όλους αλλά από έναν μεγάλο αριθμό), ότι δεν είμαστε καθόλου ανεξάρτητοι ο ένας απο τον άλλο. Οτι ειμαστε απόλυτα "δεμένοι" μεταξύ μας κι ότι ό,τι κακό ή καλό κάνει κανεις επηρρεάζει το σύνολο.

 Δηλαδή μπορούμε να πάμε σε μια συνειδητοποίηση από πάρα πολλούς, ότι ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ της ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ είναι η ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ,  ότι συνυπάρχουμε θέλουμε δεν θέλουμε. 

Ετσι ότι κι αν πιστεύουν κάποιοι για την ατομάρα τους, θα καταλάβουν ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν μόνοι εναντίον όλων όπως νόμιζαν ως τώρα, όσα κάστρα κι αν φτιάξουν.

 Όσο μακριά κι αν βρισκόμαστε τώρα από αυτό, ο μόνος τρόπος είναι το "όλοι για έναν και ένας για όλους". 

Αυτό φυσικά είναι πολύ πιο εύκολο να το καταλάβουν οι αδύναμοι που το έχουν περισσότερο αναγκη κι αυτό έχει μεγάλη αξία. 

Οι δυνατοί, οι από πάνω, φυσικά θα το αρνηθούν βγάζοντας τον εαυτό τους εκτός πραγματικότητας και θα προσπαθήσουν να επιβάλουν το δηθεν "δικαίωμα τους να είναι ισχυροί" εναντίον όλων των άλλων. Αυτό ακριβώς όμως είναι που μπορεί να τους μετατρέψει σε αδύναμους και να τους βγαλει από το παιχνίδι. 

Κατι τέτοιο φυσικά δε γίνεται από μόνο του αλλά με τη συνειδητή δράση της πρωτοπορίας, δηλαδή αυτών που καταλαβαίνουν πόσο καταστροφική μπορεί να γίνει η ΄"ατομική" συμπεριφορά των ισχυρών -που φυσικά θα προσπαθήσουν, για ακόμη μια φορά, να θωρακίσουν τη "δυναμή" τους και το ατομικό τους συμφέρον κόντρα στο κοινωνικό. 

 Όπως έχει αποδειχθεί στην ως τώρα εξέλιξη των κοινωνιών οι λύκοι δεν μπορούν και δεν θα θελήσουν να γίνουν αρνάκια για το καλό της κοινωνίας. Το μόνο που θα κάνουν αντικειμενικά θα είναι να προσπαθήσουν να γίνουν ακόμη "πιο λύκοι" για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα και στη σύγκρουση με τις άλλες αγέλες λύκων που θα προσπαθούν να επιβιώσουν. Ας μην περιμένουν λοιπόν τα αρνάκια ότι οι έχοντες θα καταλάβουν και θα μοιράσουν τα ιμάτιά τους για να κερδίσουν μια θέση στη μετά θάνατον ζωή. Η μόνη αλήθεια είναι ότι δεν θα έχουν την πολυτέλεια να ενδιαφερθούν για τόσο μακρινά πράγματα όταν θα παίζεται η επιβίωση της λατρεμένης τους επιχείρησης. Τότε θα καίγονται για τον ισολογισμό του τριμήνου και για αυτόν θα είναι έτοιμοι να κάνουν "αυτό που πρέπει", όποια θυσία(άλλων φυσικά) χρειαστεί.

Ερχεται λοιπόν αντικειμενικά σύγκρουση όπου θα πρέπει να πάρει κανείς θέση. Τότε προσπαθώντας να προστατέψει τη ζωή του θα δει ότι ο μόνος τρόπος είναι να παλέψει να προστατέψει τη ζωή των πολλών(και αδύναμων), αφού προυπόθεση της ύπαρξης μας είναι η σύνδεσή μας με την ύπαρξη και των άλλων, από την επίθεση των λίγων και ισχυρών που αντικειμενικά δεν μπορούν παρά να νοιαστουν για την ατομική τους "δύναμη" που δεν θα θέλουν φυσικά να στερηθούν...

Είναι φανερό λοιπόν ότι πάμε για μια ταξική σύγκρουση μεγάλων διαστάσεων.

ΥΓ: Άραγε μπορεί κανείς να σκεφτεί και να αναλύσει πραγματικά δυσκολες και πολύπλοκες καταστάσεις, χωρίς να βάλει σαν πρώτο κανόνα σκέψης, το ότι ο κόσμος αυτός δεν είναι ένα αλλά αποτελείται από δυνατούς και αδύναμους, από εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, ότι δηλαδή είναι χωρισμένος ταξικά; Η απάντηση είναι βέβαια ΟΧΙ.