Πριν από κάποια χρόνια υπήρχαν κάποιες χώρες που ηταν το καμάρι του καπιταλισμού.
Ηταν οι "χώρες πρότυπα" που "έβαζαν τον άνθρωπο πάνω από όλα", όπως μας έλεγαν, και που είχαν να επιδείξουν πραγματικά εντυπωσιακές και αξιόλογες κοινωνικές πολιτικές.
Αυτό που ξεχνούσαν να μας πουν ήταν ότι και εκεί οι λαοί τους είχαν κάνει μεγάλους αγώνες για να κατακτήσουν αυτές τις πολιτικές, σε καιρούς που οι οικονομίες αυτών των κρατών ήταν σε εντυπωσιακά ανοδική πορεία και γι αυτό δεν είχαν σοβαρούς λόγους να έρθουν σε μετωπική σύγκρουση με τους εργαζόμενούς τους.
Η Σουηδία ήταν μια από αυτές τις χώρες.
'Υστερα πέρασε ο καιρός, οι εργαζόμενοι επαναπαύτηκαν, έπεσαν στην αυταπάτη του "καλού καπιταλισμού", των "άξιων κυβερνήσεων", της "κοινωνικής ειρήνης" κι έτσι σιγά σιγά άρχισε η αντίστροφη πορεία. Φτάσαμε και σε αυτές τις χώρες στην εποχή των "αναγκαίων μεταρρυθμίσεων", του "εκσυγχρονισμού του Δημόσιου τομέα" και τελικά των περικοπών με την ευλογία των Διεθνών οργανισμών που πρότειναν σε όλες τις χώρες νέους τρόπους για να βγούν "από τη μιζέρια του παλιού και του παρωχημένου" και να ενδώσουν "στις προκλήσεις της νέας εποχής"!
Πρίν λίγες εβδομάδες η τραγική συγκυρία της υγειονομικής κρίσης, ένα πραγματικό ποτάμι θανάτου που κυλάει κάτω από το γεφύρι της Ζωής, άρχισε να γκρεμίζει όλον αυτόν το μύθο των πανίσχυρων κρατών, των Γιγάντων με τα πήλινα πόδια, που το μόνο πραγματικά πανισχυρό τους σημείο, ήταν οι λογαριασμοί των μεγαλομετόχων των μονοπωλίων που είχαν ηγετικό ρόλο σε αυτές τις χώρες.
Οι άνθρωποι, οι λαοί, θα έβλεπαν μέσα σ'αυτές τις λίγες εβδομάδες με τον πιο τραγικό τρόπο, πόσο πραγματικά είχαν υποβαθμισθεί οι δικές τους ζωές για χάρη των πανίσχυρων οικονομιών τους.
Η παρακάτω μαρτυρία ανήκει σε έναν συμπατριώτη μας που ζει στη Σουηδία.
Ηταν ένας από αυτούς ίσως που δεν θα πίστευαν ποτέ ότι η χώρα που ζούσαν θα τους πέταγε στην άκρη σαν σκουπίδια, προκειμένου να μην μπει σε ρίσκο η καπιταλιστική οικονομία.
Ισως και σήμερα ακόμη μετά από αυτή την τρομερή εμπειρία που έζησε να μην έχει κατανοήσει ότι αυτό που δεν έχει κανένα όριο στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό δεν είναι βέβαια η ευημερία ή η ανθρώπινη ευτυχία αλλά η απόλυτη βαρβαρότητα!
Ο άνθρωπος αυτός, ο Alex A.Stolt μολύνθηκε από τον κορωνοιό, και ενώ νόσησε βαρειά αφέθηκε στη μοίρα του από το αδύναμο όπως αποδεικνύεται πλέον Σύστημα Υγείας, χωρίς καν να καταγραφεί!
Το βρήκαμε στη σελίδα του στο FB και το μεταφέρουμε.
«Να είμαι λοιπόν πάλι έξω. Όχι από το νοσοκομείο. Από το σπίτι μου. Δεν είμαι καν ένα καταγεγραμμένο επίσημα περιστατικό για το Σουηδικό κράτος. Είμαι ένας από τους ανώνυμους πασχοντες που είτε επιβιώνουν είτε πεθαίνουν αβοήθητοι στο σπίτι τους. Δύο εβδομάδες μάχη με τον κορωνοιό. Υψηλός πυρετός, βήχας, πόνοι στο σώμα, σπασμοί. 14 μέρες συνεχούς αγωνίας. Δίπλα η Karin σε κάθε δύσκολη στιγμή μου. Κρατούσε το χέρι μου και απoκοιμόταν δίπλα μου. Δύο εβδομάδες που έφτασαν ώστε όποια αγάπη και θαυμασμό είχα για το Σουηδικό κράτος να την εκμηδενίσουν.
Μία χώρα που είναι τυλιγμένη με τον μύθο του κράτους που μάχεται ανά το κόσμο για τις ανθρώπινες άξιες καταδικάζει σε θάνατο οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην οικονομική του ανάπτυξη»…
Αυτό που μου έκαναν οι υπάλληλοι αυτού του κράτος, το ιατρονοσηλευτικο προσωπικό τους, όταν ζήτησα την βοήθεια τους την 11η μέρα εύχομαι να μην το πάθει άλλος άνθρωπος αλλά εύχομαι οι ίδιοι να ζήσουν τα χειρότερα και να ψοφήσουν σαν αδεσποτα σκυλιά στον δρόμο όπως κόντεψα εγώ όταν με ξεφόρτωσαν στον δρόμο έξω απο την κλειδωμένη πόρτα των επειγόντων περιστατικών με πυρετο και μια υπόσχεση ότι ερχονται να με πάρουν μέσα. Ποτέ δεν ήρθαν και παρέμεινα 45 λεπτα στο έλεος του κρύου ανέμου. Είχα για αυτούς την Πανώλη του Μεσαίωνα. Είχα όμως λάδι ακόμα στο καντήλι μου. Καθίκια..
Δεν θελω να κανω τον γενναιο όμως η αλήθεια ειναι ότι μετα απο αρκετες εμπυρετες ημερες δεν φοβομουν για την ζωη μου. Τακτοποιησα τις οικονομικες μου υποχρεωσεις, μετεφερα τα χρηματα σε μελη της οικογενειας μου ωστε αν δεν υπαρξει καλη εκβαση να μην εχουν αλλα στο κεφαλι τους. Εδινα τον αγωνα μου και οτι προκυψει.. Μια φορα μονο εβαλα τα κλαμματα. Οταν η συντροφος μου μου ειπε για εναν 35 χρονο πατερα τριων παιδιων οπου πηγε το ασθενοφορο στο σπιτι το οποιο μαλιστα καλεσε η συζηγος του για δευτερη φορα και τους ειπαν οτι δεν θα τον παν στο νοσοκομειο γιατι δεν ειναι γέρος και ειναι δυνατος και θα τα καφερει. Την αλλη μερα πεθανε. Για αυτον τον ανθρωπο εκλαψα. Οχι για μενα. Για εμενα δακρυ δεν εχυσα. Η συντροφος μου ναι. Εγω οχι. Οργη ενιωθα και νιωθω ολο αυτον τον καιρο. Οχι φοβο. Οργη διοτι το ανεπτυγμενο κατα τα αλλα αυτο κρατος με την προσδοκια της ολοενα και μεγαλυτερης αναπτυξης εχει χασει αυτο που ονομαζεται ανθρωπισμος και υπερισχυει η βαρβαροτητα που συντροφευουν τα οικονομικα διαγραμματα.
Το Σουηδικο μοντελο λοιπον. Η συντροφος μου δουλευει σαν νοσοκομα σε νοσοκομειο. Δεν την ειχαν καν ενημερωσει οτι οι ασθενεις της ηταν υποπτοι για κορωνοιο. Οταν εγω κολλησα με αντιμετωπισαν σαν λεπρο. Οπως σας λεω. Σαν λεπρο. Το Σουηδικο μοντελο ειναι το εξης. Μας συμφερει μακροπροθεσμα οικονομικα να παρουμε μετρα? Οχι. Θα μας κοστισει πολυ περισσοτερο αν προσπαθησουμε να περιορισουμε την εξαπλωση. Ολα τα παιδια σχολειο λοιπον. Τωρα το αν κολλησουν μετα τους γονεις και τους παπουδες ααααα εκει ειναι θεμα ατομικης ευθυνης. Και βεβαια θα πανε σχολειο. Πως αλλιως ο μπαμπας και η μαμα θα πανε στην δουλεια τους. Η αξια της ανθρωπινης ζωης δεν ειναι δυνατον να κοστολογηθει. Το ποσο που δινουν για συνταξεις και την υποστηριξη των ασθενων εχει γνωστο κοστος. Οπως και το αβασταχτο κοστος του να παρουν μετρα. (Αβασταχτο. Που ομως η Ελλαδα των μνημονιων το δεχτηκε για να σωσει τους πολιτες της). Αν βαλεις λοιπον τα εξοδα που θα προκυψουν απο περιοριστικα μετρα δεν τους βγαινει με τιποτα. Ασε τους να πεθανουν λοιπον. Λεει ο πινακας λοιπον οτι στην Σουηδια εχουμε σημερα περιπου 9000 περιστατικα και πεθαναν 800. Αμ δε, εμενα δεν με εχουν μεσα. Οπως και αυτους που πεθαινουν στα σπιτια τους. Test? Τι λες τωρα. Δεν εχει νοημα. Ασε που χαλαει και την στατστικη εικονα τους προς τα εξω. Το ιδιο ειναι 9000 και το ιδιο ειναι 60000?. Οχι δα μην τρελλαθουμε. Το ιδιο 800 θανατοι αντι 5000? Φυσικα οχι. Ας μην χαλασουμε λοιπον το image του κρατους, Κανουν καλα την δουλεια τους οι εδω αρχες.
Να αγαπαμε την Ελλαδα. Να μην μιλαμε υποτιμιτικα για αυτην. Δεν εχουμε τα χρηματα των πλουσιων ευρωπαιων αλλα εχουμε φιλοτιμο και ανθρωπια. Εν ετει 2020 ακομα διδασκουμε πολιτισμο."
Ειναι πραγματικά παρήγορο για κάποιον που αγαπάει την πατρίδα του, να πιστεύει πως η χώρα του η Ελλάδα είναι διαφορετική και ότι "διδάσκει πολιτισμό" όπως λέει. Ποιος δεν θα ήθελε να είναι αλήθεια. Ποιος δεν θα ήθελε η ανθρωπιά και το φιλότιμο που πραγματικά έχουν οι απλοί άνθρωποι του λαού μας να ήταν στοιχεία αρκετά για να φωτίσουν και το δικό μας βαθύ σκοτάδι.
Αν πολιτισμός είναι το σύνολο των κατακτήσεων του ανθρώπου σε όλους τους τομείς, εμείς που ζούμε εδώ ξέρουμε καλά ότι αυτές οι κατακτήσεις δεν έχουν τις πόρτες τους ανοιχτές για όλους.
Η Υγεία είναι και εδώ, όπως και σε όλες τις χώρες του καπιταλιστικού πλανήτη, ενα ακόμη εμπόρευμα, ενα "δικαίωμα" που στοιχίζει πολύ ακριβά και που μόνο όσοι μπορούν να το αγοράσουν μπορούν να το έχουν σε κάποια επάρκεια.
Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε, όποια σύγκρουση και όποιος αγώνας κι αν χρειαστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου