Μια αυστηρή αλλά σωστή ματιά στη χθεσινή εργατική Πρωτομαγιά από το
Αριστερά και πολιτική
Εργατική Πρωτομαγιά ήταν αυτή ή καθηκοντολογική υποχρέωση; Εν μέσω κρίσης καμία δύναμη δεν κινητοποιήθηκε όσο έπρεπε και η εργατική τάξη δεν άκουσε κανένα κάλεσμα ούτε και ανταποκρίθηκε στα ψιθυριστά.
Αν τις προηγούμενες ημέρες δεν βγουν "ντουντούκες" στους δρόμους και στους τόπους δουλειάς, αν τα συνδικάτα δεν γίνονται μελίσσι που ετοιμάζει την μέρα του μελιού και της ανθοφορίας, αν σε κάθε χώρο δεν βρέθηκε κάποιος να συνεγείρει τους άλλους αλλά κοίταξε τον εαυτό του, αν τα μεγάλα μηνύματα των κομμάτων δεν άγγιζαν τις καθημερινές πίκρες των εργατών, αν η νεολαία και η εργατική τάξη δεν ξεχυθούν στους δρόμους και αν έχεις μια ξεπουλημένη συνδικαλιστική ηγεσία, τότε η πρωτομαγιά γίνεται βασανιστική υποχρέωση.
Με δυο συγκεντρώσεις υποφερτές αλλά με ίδιους και ίδιους, όπου σε κάθε χίλιους συγκεντρωμένους γινόταν οκτακόσιες χειραψίες και το νέο αίμα να εισέρχεται με το σταγονόμετρο, και μια "συγκέντρωση" της ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ που δεν ήταν βέβαια συγκέντρωση αλλά μερικοί φίλοι που τυχαία βρέθηκαν στη Κλαυθμώνος για να πάνε βόλτα μετά, δεν γίνεται Πρωτομαγιά.
Αν δεν κατάλαβαν κάποιοι ότι οι καιροί της κρίσης άλλες τακτικές και άλλες οργανωτικές και μετωπικές πολιτικές απαιτούν, μπορεί να καθυστερήσουν το λαϊκό τσουνάμι αλλά σίγουρα θα τους παρασύρει και αυτούς μαζί του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου