Ρήξη καρδιάς

Tην Παρασκευή που μας πέρασε 13 του Ιούνη, χάθηκε ένας δικός μου άνθρωπος.

Οι λεπτομέρειες έχουν σημασία μόνο για μένα και τους λίγους ανθρώπους που την ήξεραν και τη λάτρευαν.

Αυτό που έχει κάποια σημασία για όλους είναι το πώς...

Χάθηκε μέσα σ' ένα δημόσιο νοσοκομείο, καθισμένη σε μια πλαστική καρεκλίτσα για 4 και παραπάνω ώρες με φοβερούς πόνους στο στήθος.

Γύρω της ένα προσωπικό αλαφιασμένο έτρεχε πάνω κάτω να προλάβει τα διάφορα "έκτακτα περιστατικά"...

Ένας νέος γιατρός που περνούσε κάθε ...κάποια ώρα λέγοντας 2-3 κουβέντες, δε βλέπουμε κάτι..., περιμένετε λίγο, το καρδιογράφημα είναι καλό, μήπως είναι πιο σωστό να πάει σπίτι..., μισό λεπτό έρχομαι...

Εκείνη όμως πονούσε και δεν είχε κουράγιο ούτε να το φωνάξει.

Κι όποιος σωπαίνει ...χάνεται.

Υστερα ξαφνικά ένοιωσε πολύ άσχημα. Τότε μόνο την ξάπλωσαν σ΄ένα κρεβάτι.

Τράβηξαν τη μπλε κουρτίνα, κάτι έντονες ομιλίες, μια αναστάτωση, το βλέμμα της έγειρε στο πλάι, έριξε μια άδεια τελευταία ματιά στο παιδί της, "που πας ρε μάνα...", "μη μου φεύγεις γαμώ το μου...", ο μονότονος επαναλαμβανόμενος ήχος ...μπιπ, ...μπιπ, ....μπιπ, και χάθηκε.

Τότε εμφανίστηκαν κι άλλοι που "ενδιαφέρθηκαν", διευθυντές κλπ. για πολύ λίγο, η έκπληξη, κάποιες απορίες, η λύπη τους ...τι να την κάνεις πια τη λύπη τους.

Τρεις μέρες νεκροθάλαμος ψυγείο, θλίψη, θρήνος, θυμός, δάκρυα στα φανερά και στα κρυφά στις γωνιές του σπιτιού.

Δευτέρα το χαρτί της νεκροψίας που δε χρεώθηκε φυσικά στο κράτος, μην το ξοδεύουμε κιόλας στην κρίση που περνάει, και το πόρισμα ..."ρήξη καρδιάς, σε έδαφος προσφάτου εμφράγματος..."
Το έμφραγμα είχε συμβεί εκεί, εκείνες τις ώρες που τους έλεγε πως πονούσε, αλλά δεν προλάβαιναν ή δεν μπορούσαν, ...ή δεν έβλεπαν ή δε γινόταν κάτι.

Ύστερα ο χρόνος που δεν περιμένει και δε νοιάζεται για τέτοια, έκανε ένα βήμα μπροστά, το καλοκαίρι ποτάμι ορμητικό προχώρησε μια μέρα, λίγοι άνθρωποι σε μια εκκλησία, σ'ένα μπαλκόνι μ'ένα ποτήρι κρασί, απόγευμα Δευτέρας, ένα αντίο στην κυρα Λένη μας που ξέμεινε από ανάσα στις όχθες, και πάει, πάει αυτό ήτανε...

Και σκέψεις, πολλές σκέψεις, πολλά γιατί  να πηγαινοέρχονται.

Αν ήταν τα πράγματα αλλιώς...
Αν ήταν ο κόσμος όπως έπρεπε να είναι.
Αν οι γιατροί ήταν όσοι χρειαζόταν, αν το προσωπικό έφτανε...
Αν τα νοσοκομεία ήταν νοσοκομεία για όλους.
Αν οι άνθρωποι  δε χωριζόντουσαν σε κατηγορίες...

Αν μπορούσαμε ν'αλλάξουμε τον κόσμο...
Αν λατρεύαμε τη ζωή όσο της αξίζει.

Αν θέλαμε λίγο παραπάνω...αν δε φοβόμασταν.

Αντίο,άλλο ένα αντίο...

Πικρό.