Θέλουμε "ισχυρή οικονομία"; Για ποιόν;

Ακούσαμε στις χθεσινοβραδινές δηλώσεις της κ.Λαγκάρντ τι περίπου είναι αυτό το "τίποτα" που ζητούν οι θεσμοί-τέως τρόικα.

Τα δυο βασικά σημεία ανάμεσα σε άλλες "μεταρρυθμίσεις", είπε η Λαγκάρντ, είναι η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού(δηλ. επιπλέον περικοπή συντάξεων και όχι μονο ή όπως λέγεται πιο ευγενικά μείωση ασφαλιστικού κόστους) και η μεταρρύθμιση στο φορολογικό(δηλαδή μείωση του αφορολόγητου ορίου).

Αυτά τα 2   βέβαια χωρίς να σκεφτούμε τίποτα άλλο, μόνο τίποτα δεν είναι.
Το ένα θα στοιχίσει στους τωρινούς και μελλοντικούς συνταξιούχους μια περικοπή ακόμη, αλλά και στο λαό περικοπές στις ασφαλιστικές καλύψεις που έχουν απομείνει, ενώ η μείωση στο αφορολόγητο, σημαίνει ότι άνθρωποι με πολύ χαμηλό εισόδημα, ίσως και κοντά στις 5000 ετήσια (δηλ. κάτω από 500 ευρώ το μήνα) θα πρέπει να πληρώνουν φόρους.
Γιατί πρέπει να γίνουν αυτά; Μα πολύ απλά για να γίνει δυνατόν να δοθούν φοροαπαλλαγές και άλλα κίνητρα στις επιχειρήσεις και να απαλλαγούν κι άλλο από ασφαλιστικές εισφορές.
Με λίγα λόγια, αλλά ξεκάθαρα, ζητούν να φύγουν χρήματα από την τσέπη φτωχών και ανήμπορων που δεν μπορούν και τώρα να τα βγάλουν πέρα(π.χ. δυσκολεύονται ακόμη και να πληρώσουν το ρεύμα) και να πάνε σε τσέπες επιχειρηματιών για να έχουν καλύτερο "επιχειρηματικό περιβάλλον" και μικρότερη "αβεβαιότητα" για να επενδύσουν.

Αν γίνουν οι μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται είπε σοβαρά η Λαγκάρντ, τότε η ελληνική οικονομία θα είναι ισχυρότερη.

Και το ερώτημα είναι εντελώς απλό και καθαρό.

Γιατί πρέπει να ενδιαφερθεί ένας φτωχός συνταξιούχος που θα του μειώσουν τη σύνταξη κι άλλο, ή ένας εργαζόμενος με ένα κάτι σαν μισθό που είναι κοντά ή κάτω από 500 ευρώ για το αν θα είναι ισχυρή η οικονομία αν αυτός είναι εντελώς ανίσχυρος, ανήμπορος και πάμφτωχος;
Γιατί να ενδιαφερθεί για την "αβεβαιότητα" στο "επιχειρηματικό περιβάλλον" των πλουσίων που του αρπάζουν τη ζωή εδώ και χρόνια όταν η δική του ζωή  όχι μόνο είναι γεμάτη ανασφάλεια αλλά δεν λέγεται καν ζωή;

Κι όμως αυτό του ζητούν!
Να μη νοιαστεί για τη δική του ζωή και για τη ζωή των παιδιών του, αλλά για τη "βιωσιμότητα της οικονομίας", δηλαδή για την εξασφάλιση της σταθερότητας της ροής κερδών στις τσέπες των επιχειρηματιών!

Αυτός είναι ο καπιταλισμός.

Φθάνει λοιπόν η ώρα ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.
Έρχεται η στιγμή να μπει ο λαός στο μόνο υπαρκτό δίλημμα.

Για ποιον ζει και δουλεύει και θυσιάζεται ο εργαζόμενος; Για τον εαυτό του ή για τις επιχειρήσεις και την περίφημη ανάπτυξη και βιωσιμότητα άλλων;

Ας σκεφτεί κι ας αποφασίσει επομένως:

Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες!