Σκλαβιά ή ανατροπή;

Διαβάζουμε στο sofokleous.gr

"Αισιόδοξες εκτιμήσεις για την κατάσταση και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίες διατυπώνονται στην έκθεση του Διοικητή της ΤτΕ, που παρουσιάστηκε στη Γενική Συνέλευση των μετόχων της. Παράλληλα όμως, επισημαίνεται ότι η δυναμική ανάκαμψης φαλκιδεύεται από τις καθυστερήσεις στο κλείσιμο της αξιολόγησης και στην ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.

Ο Γ. Στουρνάρας προειδοποιεί επίσης για τους κινδύνους που δημιουργούν η παράταση της αβεβαιότητας και η ανακύκλωση σεναρίων για Grexit.

Η Τράπεζα της Ελλάδος εκτιμά ότι «αν οι εταίροι, οι Θεσμοί και η ελληνική κυβέρνηση επιδείξουν ευελιξία και ρεαλισμό, είναι εφικτό να υπάρξει ουσιαστική πρόοδος στο αμέσως προσεχές διάστημα. Αν όμως οι διαπραγματεύσεις παραταθούν χωρίς προοπτική ταχείας επίτευξης συμφωνίας, η χώρα θα εισέλθει σε ένα νέο κύκλο αβεβαιότητας, επιδείνωσης των σχέσεων με τους εταίρους-δανειστές και εγκλωβισμού της οικονομίας σε στασιμότητα»"

Αυτό που συμβαίνει και που ακούμε τον τελευταίο καιρό είναι ακριβώς αυτό που λέγεται πιο πάνω από τον κ.Στουρνάρα.

Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα "ανησυχεί" και ζητάει γρήγορο κλείσιμο της αξιολόγησης και "ταχεία επίτευξη συμφωνίας" που είναι εφικτή αν οι δυο πλευρές δείξουν "ευελιξία και ρεαλισμό". 

Μόνο που για άλλη μια φορά πίσω από τις "θετικές" αυτές λέξεις και εκφράσεις κρύβεται ακόμα ένας Γολγοθάς για το λαό. 

Είναι καθαρό βέβαια ότι αυτό που προτείνει ο κ. Στουρνάρας είναι να κάνουν λίγο πίσω οι 2 πλευρές και να τα βρουν στα κρίσιμα που όπως λένε οι θεσμοί είναι μεταξύ άλλων το αφορόλογητο όριο, που θέλουν να πάει κάτω κι από τις 5000 ετήσια αν είναι δυνατόν, και η ακόμη μεγαλύτερη περικοπή των δαπανών στο ασφαλιστικό δηλ. κόψιμο συντάξεων, όπως άλλωστε λέγεται πια ανοιχτά.

Όμως το αν θα τα βρουν οι "εταίροι" και το ελληνικό κράτος "για το καλό της οικονομίας", στις 6000 ή τις 6500 ετήσια για το αφορολόγητο ή στο αν θα περικοπούν 15% ή 18% οι συντάξεις που ήδη έχουν πληρώσει οι εργαζόμενοι και ήδη έχουν σφαγιασθεί, δεν σημαίνει ότι αυτό έχει κάτι καλό για το λαό που θα δεχτεί άλλη μια λαίλαπα μέτρων για "το καλό της οικονομίας"...

Το πολυπόθητο κλείσιμο της αξιολόγησης είναι πραγματικά ποθητό μόνο για τους μεγαλοεπιχειρηματίες φίλους του κ.Στουρνάρα, ενώ κανένα χαμόγελο και καμιά αισιοδοξία δεν θα φέρει στον φτωχό λαό που θα δει τη ζωή του να λεηλατείται κι άλλο.

Ο λαός ξέρει καλά ότι και αυτή τη φορά αυτός είναι που καλείται να πληρώσει τα σπασμένα για να είναι αισιόδοξος ο κ.Στουρνάρας και η τάξη του για τις προοπτικές της Ελληνικής οικονομίας.

Με απλά λόγια για να ξαναγυρίσει το χαμόγελο στα αγχωμένα χείλη των ζάμπλουτων επιχειρηματιών θα πρέπει να σκύψουμε κι άλλο το κεφάλι, να δεχτούμε να δούμε την ήδη τσακισμένη ζωή μας να λιγοστεύει κι άλλο, να γδάρουμε κι άλλο τις άδειες τσέπες μας για να βρούμε χρήμα που θα γίνει κίνητρο για επενδύσεις για τις επιχειρήσεις.

Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο λοιπόν ότι "το καλό της οικονομίας" δεν είναι το καλό όλων. 

Είναι ολοφάνερα το καλό των λίγων πλουσίων που κατέχουν τα εργαλεία παραγωγής, δηλ. κρατούν στα χέρια τους την οικονομία και επομένως και την εξουσία, σε βάρος των πολλών, των εξουσιαζόμενων, των εργαζόμενων και του λαού που πρέπει να θυσιάσει τα πάντα για την περίφημη "δυναμική ανάπτυξης", δηλαδή για την ανάκαμψη των κερδών των μεγάλων ομίλων που στον κόσμο του καπιταλισμού δεν πρέπει να βρίσκεται σε αμφιβολία.

Το πασίγνωστο "ο θάνατός σου η ζωή μου" εκφράζει απόλυτα αυτό που ζητούν από το λαό οι "εταίροι" και ο εκπρόσωπος του ελληνικού καπιταλισμού πρόεδρος της ΤτΕ κ. Στουρνάρας.

Από τα όσα ακούμε και βιώνουμε τα τελευταία χρόνια είναι επίσης καθαρό, και δεν το κρύβει κανείς, ότι τα όσα συμφωνούνται έχουν μόνιμο και όχι προσωρινό χαρακτήρα και υπάρχει η απαίτηση από την ΕΕ να διατηρηθούν (και να επεκταθούν προς το χειρότερο) πάση θυσία!

Το κρίσιμο ερώτημα λοιπόν τίθεται ξανά και ξανά.

Θέλουμε "ισχυροποίηση της οικονομίας";

Και αν ναι ποιάς οικονομίας και για ποιον;

Με λίγα λόγια θέλουμε να χαρίσουμε τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας για να ανακάμψουν οι τεράστιες επιχειρήσεις;

Ή μήπως πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε αυτό που λέει το ΚΚΕ, ότι δηλαδή πρέπει να παλέψουμε για μια δικιά μας οικονομία, δηλαδή μια οικονομία μακριά από τη λογική του ιδιωτικού επιχειρηματικού κέρδους, μια οικονομία όπου τα μέσα παραγωγής(π.χ. οι μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, οι τηλεπικοινωνίες, οι μεταφορές, η ενέργεια κλπ.) θα ανήκουν στο λαό και όχι σε ιδιώτες;

Δύσκολο θα πει κανείς.

Συνφωνούμε απόλυτα.

Όμως ας σκεφτούμε ότι αυτό που μας ζητούν είναι εντελώς αδύνατο!

Αυτό που απαιτούν από το λαό δεν λέγεται καν ζωή.

Λέγεται σκλαβιά του 21ου αιώνα και τίποτα λιγότερο από αυτό!

Θα δεχτούμε λοιπον να γίνουμε σκλάβοι ή θα τους ανατρέψουμε;