"Συζήτηση για την εξουσία- Ενας επικίνδυνος λεκές που απλώνεται (2ο)"

Σε συνθήκες ακμάζοντος καπιταλισμού είναι μάταιο κανείς να ψάχνει για εξεγέρσεις κι επαναστάτες και να πέφτει μάλιστα σε θλίψη βαθιά όταν δεν τους βρίσκει. Ειναι η στιγμή που το σύστημα αυτοεπιβεβαιώνεται  και με τους αυξημένους "ρυθμούς ανάπτυξης" ή τα φουσκωμένα ΑΕΠ, αλλά και με τα κέρδη που μοιράζονται σε μεγαλομετόχους και μικρομετόχους μεγάλων επιχειρήσεων, τα μικρότερα κέρδη που προκύπτουν από την εσωτερική αγορά για τους μικρομεσαίους, και τελικά τις στοιχειώδεις εξασφαλίσεις που δίνονται στους χαμηλά αμοιβόμενους εργαζόμενους προκειμενου να είναι σε ένα ελάχιστο ή σχετικό βαθμό ικανοποιημένοι και να μη δημιουργούν πρόβλημα στο σύστημα. Σε τέτοιους καιρούς ακόμη και η δημοκρατία "λειτουργεί" στοιχειωδώς έτσι ώστε να δημιουργούνται οι γνωστες αυταπάτες και μυθοι για την αστική δημοκρατία. Οχι ότι δεν υπάρχουν φαινόμενα αυταρχισμού βέβαια,  σαφώς υπάρχουν, αλλά είναι σε περιορισμένο βαθμό, αφου ο πραγματικός αυταρχισμός είναι όπλο που η εξουσία το κρατάει για τα δύσκολα όπως ήδη έχουμε αισθανθεί τελευταία. Ο αυταρχισμός των προηγούμενων δεκαετιών δεν θα έχει σχέση με αυτόν που θα νοιώσουμε στο αμεσως επόμενο διάστημα.
Αυτές  οι "εποχές ακμης" λοιπόν είναι οι εποχές όπου η αστικη εξουσία δεν αμφισβητείται. Δεν μπορεί δηλαδή στα σοβαρά να τεθεί και να πείσει μεγάλες μάζες το ζήτημα της ανατροπής της πραγματικής εξουσίας του καπιταλισμού. Τότε ο καπιταλισμός κοιμάται ήσυχος αφου το μόνο που συζητείται είναι οι καλύτεροι τρόποι διαχείρισης από αυτούς που έχουν αυτό το ρόλο.
Οταν κάτω από τέτοιες συνθήκες γίνονται εκλογές προφανώς τα αστικά  και τα σοσιαλδημοκρατικά "διαχειριστικά" κόμματα έχουν τον πρώτο λόγο. Τότε είναι η στιγμή όπου όταν οι κομμουνιστές μιλάνε για τον απώτερο στόχο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, πέφτουν θύματα ειρωνιας και χλευασμού με το γνωστό "και πως θα φτάσετε εκεί  δηλαδή; Θα κάνετε επανάσταση;". 
Το μονο που συμβαίνει τότε είναι  τα μεν αστικά ή "διαχειριστικα" ακόμα και "Αριστερά" κόμματα να διαγωνίζονται σε δήθεν "βελτιώσεις" πρός όφελος "όλου του λαού" και σε προτάσεις εναλλαγών προσώπων, ενώ οι κομμουνιστές απλά παλεύουν με υπομονή για αλλαγή των συσχετισμών ενώ παράλληλα παλεύουν στο πλάι του λαού για την πραγματική βελτίωση της ποιότητας της ζωής του, για την επίλυση καθημερινων προβλημάτων και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων, βάζοντας βέβαια ως μακροπρόθεσμο στόχο το όραμά τους για ριζική αλλαγή της κοινωνίας ξέροντας ότι λίγοι μόνον θα τους ακολουθήσουν. Ειναι γνωστό ότι σε αυτή τη φάση ο  διαχωρισμος και το ξεκαθάρισμα του "ποιός είναι τί" ανάμεσα σε αστικά δημοκρατικά, σοσιαλδημοκρατικά, Αριστερά αλλά και κομμουνιστικά ή αυτοπροσδιοριζόμενα ώς κομμουνιστικά και Αριστερά κόμματα είναι μια δύσκολη δουλειά. Ειναι η στιγμή που η πολιτική απατεωνιά βρίσκει έδαφος και ανθίζει αφου λίγοι ψάχνουν τις λεπτομέρειες κι ακόμη λιγότεροι είναι ικανοί να διακρίνουν.

Σε βαθιά κρίση
Οταν το σύστημα όμως μπαίνει σε βαθιά κρίση όπως συμβαίνει τώρα, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Τα αστικά κόμματα στριμώχνονται στη γωνία κι αρχίζουν να έχουν μεγάλα προβλήματα διαβρώσεων αφου δεν μπορούν πειστικά να δικαιολογήσουν και να στηρίξουν τις αλλεπάλληλες αντιφάσεις των πολιτικών που ακολουθούνται. Εκείνη τη στιγμή ο ρόλος τους αποκαλύπτεται και ο λαός αρχίζει αργά αλλά σταθερά να κατανοεί ότι τα κόμματα αυτά δεν ήταν κόμματα "όλου του λαού" όπως του ελεγαν αλλά απλά μηχανισμοί που δούλευαν για λογαριασμό του καπιταλισμού καλυμμένοι με παραπλανητικά  συννεφάκια εντυπωσιακού φιλολαικού μπλα-μπλά.
Τότε τα αστικά κόμματα μέσα στην αυξανόμενη ένταση της κρίσης χάνουν σιγά-σιγά την εμπιστοσύνη του λαού και μαζί τον πρώτο λόγο και τα βλέμματα μεγάλων λαικων μαζών στρέφονται αλλού αναζητώντας διέξοδο. Ο καπιταλισμός αμέσως προσπαθεί να καλύψει το κενό πολιτικής εκπροσώπησης με εναλλακτικές λύσεις προκειμένου να κερδίσει χρόνο και να μην κινδυνέψει να χάσει κεντρικά πλεονεκτήματα της εξουσιας του, όχι μόνο της πραγματικής αλλά και της κυβερνητικής.  Ομως εδώ τα ψέματα αρχίζουν να έχουν κοντά πόδια και τα περιθώρια πολιτικάντικων ελλιγμών περιορίζονται αφού τώρα μέσα στο λαό, αυτοί που ψάχνουν πραγματικά λύση γίνονται όλο και περισσότεροι.
Δεν υπάρχει νομίζω κανείς που να μην αναγνωρίζει αυτο που ζούμε μέσα στην παραπάνω περιγραφή. Ειμαστε ακριβώς στο σημείο όπου το ίδιο το σύστημα έχοντας βρεθεί στην βαθύτερη ίσως κρίση της ιστορίας του, έχει αρχίσει να αμφισβητείται σοβαρά. Οι συζητήσεις για το μέλλον του καπιταλισμού δίνουν και παίρνουν, όταν μόλις 2 χρόνια πρίν, στις προηγούμενες εκλογές π.χ.  κανείς δεν τολμούσε να ανοίξει κουβεντα για κάτι τέτοιο χωρίς να χαρακτηριστεί γραφικός και χωρίς να εισπράξει ειρωνικά γέλια από τους γνωστούς σταρ  ενημερωτικών εκπομπών.
Σ'αυτή τη φάση λοιπόν ο ρόλος των Αριστερών κομμάτων και των κομμουνιστων αλλάζει αφου όλοι έχουν τα βλέμματα καρφωμένα επάνω τους.  Τι πρέπει να κάνουν λοιπόν;
Το τι θα κάνουν τα γενικά Αριστερά 'σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είναι περίπου γνωστό. Θα προσπαθήσουν να βρούν ενδιάμεσες λογικές, "ρεαλιστικές λύσεις" που να μη θίγουν πραγματικά το σύστημα, αλλά που κυρίως θα επιχειρήσουν να κάνουν αυτά τα κόμματα "χαλίφηδες στη θέση των προηγούμενων χαλίφηδων" που έχασαν τη μπάλα. Αυτή είναι η τακτική που όπως παλιά πιστεύουν πως θα οδηγησει απ'ευθείας στην αγκαλιά τους το μεγάλο κοινό. Το target group δηλαδή που φυσικά δεν θέλει ταλαιπωρίες, ρηξεις και αίματα (ποιος θέλει θα μου πείτε τα δύσκολα) είναι το μεγαλύτερο δυνατόν. Ως εδώ εύκολα.

Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ όμως είναι το τι θα κάνουν οι κομμουνιστές γιατί από την ικανότητα της πρωτοπορίας θα κριθεί και το τελικό αποτέλεσμα.
Οι κομμουνιστές ως το κομάτι εκείνο του πολιτικού φάσματος που πραγματικά βρίσκεται στο πλάι του λαού ως σάρκα από τη σάρκα του έχουν χωρίς αμφιβολία τα εξής καθήκοντα.

• 1. Να αναλύσουν με επιστημονική ακρίβεια και σοβαρότητα την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί, και να πουν την απόλυτη αλήθεια ακόμη κι αν είναι δυσάρεστη, για να βοηθήσουν το λαό στην όσο πιο ξεκάθαρη  κατανόηση της κρίσιμης κατάστασης, πράγμα που και προστασία μπορεί να προσφέρει σε μια σειρά από ζητήματα αλλά κυρίως θα γίνει στη συνέχεια και εφαλτήριο συνειδητής δράσης που φυσικά είναι εντελώς αναγκαία στις συνθήκες που βρισκόμαστε.
• 2. Με βάση αυτη την ανάλυση, να δώσουν στο λαό τους κατάλληλους τρόπους διεξόδου όποιοι κι αν είναι αυτοί, αποφεύγοντας οπωσδήποτε την πατέντα των εύκολων "λύσεων" που είναι προιόντα που θα πουλιούνται στα σοσιαλδημοκρατικά μαγαζιά σε αφθονία.
• 3. Να δείξει εμπιστοσύνη στο λαό και στις δυνατότητές του.
• 4.Να σταθεί στο πλάι του λαού πρωτοπόρα και χωρίς να υπολογίζει τις θυσίες, όπως έχει κάνει και στο παρελθόν, στους αγώνες και τις συγκρούσεις που θα ακολουθήσουν.

Πριν προχωρήσουμε πιο κάτω θα κάνουμε μια χονδρικη αλλά όχι χονδροειδή παρατήρηση. Από τα κόμματα που συμμετέχουν στις εκλογές με κάποιες αξιώσεις, όλα προτείνουν σαν λύση την κατάκτηση από από αυτά της κυβερνητικής εξουσίας. Όλα εκτός από ένα. Το ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ δεν προτείνει στους ψηφοφόρους να το ψηφίσουν για να γίνει χαλίφης στη θέση των προηγούμενων χαλίφηδων με άθικτο το σύστημα εξουσίας. Προτείνει το ξερίζωμα του προηγούμενου "χαλιφάτου", και το πέρασμα της εξουσιας στα  χέρια του λαού. Τότε μόνο μπορεί να αναλάβει μαζι με το λαό ευθύνες διακυβέρνησης μέσα σε μια εντελώς νέα, ριζικά διαφορετική κατασταση.

•  Ειναι λοιπόν δειλό κόμμα το ΚΚΕ ή μήπως ακριβώς το αντίθετο; 
• Φοβαται και δεν βάζει ζήτημα εξουσίας όπως λένε οι αστοί και μικροαστοί "αναλυτές" ή είναι το μόνο κόμμα που βάζει πραγματικά ζήτημα εξουσίας; 
• Δεν τολμάει και δεν προτεινει λύση διεξόδου  ή είναι το μόνο κόμμα που τολμάει να θέσει μια πρόταση πραγματικης και ριζικής διεξόδου προς όφελος του καταπιεζόμενου λαού και των εργαζόμενων τη στιγμή που άλλοι αριστεροί σχηματισμοί όπως ο "αισιόδοξος" ΣΥΡΙΖΑ μεταθέτουν αυτη τη λύση στο απώτερο μέλλον;
• Δεν δείχνει εμπιστοσύνη στο λαό ή είναι το μόνο κόμμα που εμπιστεύεται τη δυνατότητα του λαού να σηκωθεί και να ανατρέψει τους καταπιεστές του;

Για όποιον δεν φοράει παρωπίδες και αντι ΚΚΕ γυαλιά ειναι νομίζω τουλάχιστον γελοίο να δώσει  με ελαφριά καρδιά τα χαρακτηριστικά της γενναιότητας, της πολιτικής τόλμης κλπ. σε κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, οι ΑΝΕΞ.ΕΛΛΗΝΕΣ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ, η ΔΗΜΑΡ(!) κλπ επειδή διεκδικούν την κυβέρνηση και της δειλίας και ατολμιας στο ΚΚΕ επειδή διεκδικεί την εξουσία. Οταν μάλιστα αυτός που  κάνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στα Αριστερά τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.

Μια κρίση που δε μοιάζει με τις άλλες

Ειναι όχι μόνο κατα τη δική μου γνωμη  φανερό ότι ο  καπιταλισμός περνάει  μια πρωτοφανή και ανεπανάληπτη κρίση. Μια κρίση που είναι αδύνατον να ξεπεραστεί όπως όλες οι προηγούμενες και να βαδίσει το σύστημα ακάθεκτο προς το μέλλον. Ακόμη και με την τρομερή κρίση του '29 συγκρινόμενη η τωρινή παρουσιάζει σοβαρά μειονεκτήματα. Η κρίση του 1929 ας μην ξεχνάμε οτι παρουσιαστηκε μια δεκαετία μετά από έναν δολοφονικό Παγκόσμιο πόλεμο και μετά από το ξέσπασμα μιας προλεταριακής επανάστασης που έπαιρνε τα μυαλά των λαών δίνοντας καινούργιο όραμα. Τότε ο καπιταλισμός εκτός των άλλων χαρακτηριστικών του που δεν είχαν φτάσει όπως βλέπουμε τώρα σε σημείο ολοκλήρωσης(π.χ. παγκοσμιοποίηση, Χρηματοπιστωτικό σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων που αποτελει το μεγαλύτερο κομμάτι του παγκόσμιου ΑΕΠ κ.α.) αναγκάστηκε κατω από την πίεση των λαικών κινημάτων να ακολουθήσει σαν λύση τη γραμμή ενός συμβιβασμού και μιας μεταρρύθμισης που είχε φιλολαικά χαρακτηριστικά( Κευνσιανισμός και New Deal).
 Σήμερα δείχνει να έχει ανοίξει μόνος του μια τεράστια μαύρη τρύπα, που σε συνδυασμό με αλλα χαρακτηριστικά και αντιφάσεις του(όπως η ανισόμετρη ανάπτυξη και επομένως η αδυναμία να ελεγχθεί ο χωρίς όρια ανταγωνισμός), τον τραβάει μέσα της χωρίς να δείχνει καμιά δυνατότητα αντίδρασης. Καταρρέοντας απειλεί με καταρρευση και ολοκληρωτική καταστροφή τα πάντα. Παραγωγικές δυνάμεις, οικονομίες, χώρες και λαούς.
Για κάποιους που δεν θέλουν να αντικρύσουν αυτή την πραγματικότητα η  λύση βρίσκεται στη λεγόμενη ρύθμιση ή αυτορύθμιση του συστήματος. Το ίδιο το σύστημα δείχνει πως έχει προκρίνει ως λύση την επιστροφή στη φεουδαρχία και την επανείσοδο στον καπιταλισμό σαν να μην έγινε τίποτα. Κατι τέτοιο βέβαια είναι εντελώς αδύνατο να συμβεί αφου θα σήμαινε και επιστροφή σε επίπεδο παραγωγικών δυνάμεων και σχέσεων πολλών εκατονταετιών πίσω.

Για τους κομμουνιστές η λύση βρίσκεται στην ανατροπή αυτού του συστήματος εξουσίας και την αντικατάστασή του από μια εξουσια του λαού και των εργαζόμενων και το πέρασμα στο σοσιαλισμό και την εξουσία της εργατικής ταξης.
Ειναι κατα τη γνωμη μου τραγικά ανωριμο να πιστεύει κανείς ότι μεσα σε μια τέτοια κρίση όπου ο καπιταλισμός παίζει κορώνα γράμματα την ίδια του την ύπαρξη, και σε ένα περιβάλλον απόλυτου ανταγωνισμού στο εσωτερικό του, θα μπορούσε το σύστημα να κάνει παραχωρήσεις και βελτιώσεις στο επίπεδο ζωής του λαού.(Δεν μιλάμε για διεκδικησεις ξεχωριστών κλάδων εργαζομένων αλλά για μια γενικη ρύθμιση τύπου New Deal). Μιλάμε λοιπόν για μια κρίση καταστροφική και χωρίς δυνατότητα επιστροφής  σε κανονικότητες και "κοινωνική γαλήνη" άλλων εποχών.
Μετα από όλα αυτά είναι  φανερό ότι κάθε καθυστέρηση στην προετοιμασία των λαών για το αδιέξοδο που πλησιάζει  με ταχύτητα και για ό,τι πρόκειται να συμβει είναι όχι μονο λάθος αλλά κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Δεν είναι λοιπόν η στάση του ΚΚΕ "εγκληματική" όπως λενε κάποιοι γιατί δεν δίνει "αισιοδοξία και προοπτική" στο λαό αποδεχόμενο την πρόταση συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ειναι αντίθετα επικίνδυνη η στάση αυτών που σωπαίνουν και κρύβουν την πραγματική διάσταση των πραγμάτων από το λαό και τον καλούν  να αποφασίσει παρουσιάζοντάς του μιαν άλλη πραγματικότητα.
Είναι λοιπόν καθαρό ότι αυτή είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να τεθεί εδώ και τώρα από τους κομμουνιστές το ζήτημα της διεκδίκησης της πραγματικής εξουσίας σαν άμεσης προοπτικής. Η στιγμή να κληθεί ο λαός να αναλάβει τις ευθύνες  προς τον εαυτό του και το μέλλον του διεκδικωντας αυτό που είναι εντελώς αυτονόητο και απαραίτητο. Την δική του εξουσία πάνω στην ίδια του τη ζωή και στον πλούτο που παράγει. Καθε τι λιγότερο θα έδειχνε για τους κομμουνιστές  δειλία, οπισθοχώρηση και σημάδι ότι δεν πιστεύουν ούτε στο λαό ούτε στον εαυτό τους, ούτε τελικά και στό όραμα που ακολούθησαν σα φάρο τόσες βασανιστικές δεκαετίες θυσιών που δεν μπορεί και δεν πρέπει να χαθούν.

 Δύο διαφορετικές προοπτικές

Ας κάνουμε κάτι καθαρό. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει οτι το ΚΚΕ δεν έχει προταση για την "επόμενη μέρα" θα πω το εξής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει πως αυτός έχει μια λύση για την επόμενη μέρα. Λεει φυσικά ψέμματα αφου είναι παντελώς αδύνατον να αναδειχτεί πρώτο κόμμα και να πάρει το +50. Αρα το ζήτημα του "συνασπισμού εξουσίας με κέντρο την Αριστερά" μπαίνει ως προοπτική και όχι ως άμεσος στόχος για την 7η Μαίου. Εκτός αν μιλάνε για μια κυβερνηση με κέντρο κάποια Αριστερά, και μάλιστα έπικίνδυνα "πολυδιάστατη",  αλλά και κάποια περιφέρεια αγνώστων ακόμη χαρακτηριστικών που θα ζητήσει επίσης άγνωστες παραχωρήσεις για να συνδράμει στο σχηματισμό μιας "Αριστερής κυβέρνησης πάση θυσία" όπως λένε. Πρόκειται βεβαια για μια "μή πρόταση" με απόλυτα σαφή ασάφεια και μάλιστα μεσα σε συνθηκες μιας σοβαρής κρίσης που διασύρει ώς τώρα με ευκολία όσους παίζουν μαζί της. Μια πρόταση που μοιάζει να έχει σα στόχο όχι τόσο την έξοδο από την κρίση αλλά το να δημιουργήσει πρόβλημα στο ΚΚΕ όταν και αν έρθει η ώρα να πάρει εντολή ο ΣΥΡΙΖΑ για σχηματισμό κυβέρνησης.

Από την άλλη στην πρόταση του ΚΚΕ το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια του λαού επίσης πρεπει πρώτα να γίνει κτήμα, επιθυμία και στόχος αγώνα από τον ίδιο το λαό. Χωρίς αυτόν κανένας δεν μπορεί να κατακτήσει την εξουσία για λογαριασμό του. Αυτό λέει πως επιτέλους , μεσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, κάποιος έπρεπε κόντρα στο ρεύμα να αναδειξει το ζήτημα της πραγματικής εξουσίας, τη δυνατότητα δηλαδή να πάρει ο λαός την τύχη του στα χέρια του μεσα από μια σειρά από σκληρούς και δύσκολους αγώνες που όμως έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται να αποφευχθούν.
Και τη στιγμή που το ΚΚΕ το τολμάει, και μάλιστα με φανερό άμεσο κόστος, εμφανίζονται αυτοί που επίσης θα έπρεπε να θέσουν με παρόμοιο τρόπο το ζήτημα και κατηγορούν το ΚΚΕ όχι μόνο για ατολμία αλλά λένε ακόμα πως βουλιάζει το λαό στην απαισιοδοξία.
Ομως τι είναι αισιοδοξία; Προφανώς δεν μπορεί να είναι αισιοδοξία η παραμονή της πραγματικής εξουσίας στα ίδια χέρια, δηλαδη στα ΄χερια μιας Παγκόσμιας συμμορίας κεφαλαιοκρατών και συνεργατών τους. Τι το αισιόδοξο μπορεί να έχει ένας τετοιος ταπεινωτικός συμβιβασμος;

Εχουμε λοιπόν 2 διαφορετικές προοπτικές:
Η μια αυτή που λέει πως πρεπει ο λαός να παλέψει επιτέλους για τη δική του εξουσία έξω από τα πλαίσια αυτού του βρώμικου συστήματος, και η άλλη αυτή που λέει πως πρεπει να παίξει ο λαός για άλλη μια φορά στα πλαίσια του καπιταλισμού ένα παιχνιδι από το οποίο πάντα μα πάντα βγαίνει χαμένος.
 Σε αυτη τη δευτερη  εντασσεται και η πρόταση-προοπτικη του ΣΥΡΙΖΑ.
Το παράξενο είναι πως αυτή η  πρόταση-προοπτική θεωρεί πως σφήζει από αισιοδοξία και ριζοσπαστισμό.
Μόνο που πρέπει να προσπαθήσει κανείς πολύ για να δεχτεί ως "ριζοσπαστισμό" την επανάληψη του γνωστού μοντέλου εναλλαγής Δεξιών-"Αριστεροειδών" κυβερνήσεων με το λαό διαρκώς "κλειδωμένο" στη θέση του παρατηρητή ή του ανίκανου να αναλάβει τις ευθυνες του με τελική κατάληξη αυτό που ζούμε τώρα.
Κι ακόμη περισσότερο πρέπει να προσπαθήσει για να δεχτεί ώς αισιοδοξία και  τόλμη την μοιρολατρική αποδοχή ότι το παιχνιδι δεν μπορεί να αλλάξει κανόνες κι ότι ο λαός θα πάρει την εξουσια σε μιάν άλλη ζωή αφού πρώτα κάποιοι βγάλουν τα κυβερνητικά τους απωθημένα τσαλαβουτώντας σε θολα νερά.

Τόλμη όμως δεν είναι  να αρπάζεις απελπισμένα στον αέρα ότι σου πετάξουν.
 Τόλμη δεν είναι ο συμβιβασμος με το λίγο και η αποδοχή του μικρότερου κακού.
Τόλμη δεν είναι η με όποιο τίμημα "ψυχολογική" ανακούφιση της πίεσης που δέχεται ο λαός.

Ας πετάξουμε επιτέλους τα υποκατάστατα και ας κοιτάξουμε το αύριο βαθιά μέσα  στα μάτια.
Αυτός ο κόσμος είναι δικός μας και θα τον κερδισουμε με νυχια και με δόντια.
Τόλμη είναι να παλεύεις ακόμη και χωρίς αύριο για το δίκιο σου.
Τόλμη είναι να βλέπεις μέσα σ'αυτό που για ευνόητους λόγους σου λένε πως είναι δύσκολο ή αδύνατο τη δικη σου θέση.
Τόλμη είναι να απλώνεις επιτελους χέρι και να αγγίζεις αυτό που σου ανήκει κι αυτό που πραγματικά σου αξίζει.
 Τη δική σου εξουσία πανω στη δική σου ζωή.

Υ.Γ.: Θα προσθέσω έστω σαν υστερόγραφο μια λιγόλεξη με 2 φράσεις αλλά ακριβή περίγραφή του τι είναι η δική μας και τι η καπιταλιστική εξουσία από ένα σχόλιο του symastev.
O βασικός νόμος του καπιταλισμού λεει πως «ό,τι παράγει ο εργαζόμενος ανήκει στον καπιταλιστή, ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής» Αυτό δεν αλλάζει με καμιά αλλαγή κυβέρνησης, χούντας ή βασιλιά... Ο βασικός νόμος της δικής μας εξουσίας λέει  πως «ό,τι παράγει ο εργαζόμενος ανήκει σε αυτόν που είναι και ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής που ο ίδιος δημιουργεί, μέσα από κοινωνικές μορφές οργάνωσης της κοινωνίας και διεύθυνσης των παραγωγικών δυνάμεων (οικονομίας)».
Αν δεν πάμε ως το τέρμα λοιπόν ας μην ψαχνουμε για δικαιοσύνες εκεί που δεν θα τις βρούμε.

Οι τρομερές συγκεντρώσεις Σαμαρά, Βενιζέλου

 Στην πλ.Γεωργίου μεγάλη ανοιχτή συγκέντρωση του ΚΚΕ(χωρίς την Α.Παπαρηγα) στα γηπεδάκια ΠΑΣΟΚ.ΝΔ με Σαμαρά, Βενιζέλο

Τρομερές προεκλογικές συγκεντρώσεις από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Οι αρχηγοί τους Σαμαράς και Βενιζέλος με το γνωστό θράσος, την υπεροψία, την απόλυτη υποτίμηση και την αδιαφορία για το τί λέει ο λαός και εσχάτως με την φτιαχτή και προσεγμένη από επικοινωνιολόγους τηλεοπτική σιγουριά, δεν τολμάνε να κάνουν μια ανοιχτη συγκέντρωση και να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με το λαό. Τέτοια εμπιστοσύνη στις μάζες...
Και όχι μόνο αυτό αλλά και στις λίγες προστατευμένες σε κλειστούς χώρους μαζώξεις τραγωδία που κάνουν επιστρατεύουν πούλμαν μαζεύοντας ένας θεός ξέρει πώς από τις γύρω πόλεις και χωριά "οπαδούς" και χειροκροτητές. Με το που σφίξαν βλέπεις τα λουριά στα οικονομικά τους λόγω των γνωστών χρεών και των 2 κομμάτων (240εκ. φεσι μας έχουν βαλει που δεν πρόκειται να τα πληρώσουν!) περιοριστηκε και η χαρά της μετακίνησης χιλιάδων γαλαζοπράσινων σημαιοστολισμένων εκδρομέων.
Και στην Πάτρα ο Βενιζέλος λοιπόν και στις Σέρρες ο Σαμαράς πέρασαν ένα μουντό βράδυ, ανάμεσα σε καμια 600ριά στελέχη, φρουρούς, περίεργους, πελάτες και κομματικούς αριστοκράτες, που δεν γίνεται να κάνουν πιά πίσω, και άφησαν στην τηλεόραση το θαύμα της δημιουργίας ενθουσιώδους κοινού.
Το φοβερό είναι ότι την ίδια στιγμή που ολόκληρος Βενιζέλος μιλούσε στο γηπεδάκι της ΕΑΠ στους 600-800 που μπόρεσαν να μαζέψουν -μεταξύ άλλων πιθανόν και ΠΑΣΟΚτζηδες-  το ΚΚΕ έκανε μεγάλη ανοιχτή συγκέντρωση στην Πλ.Γεωργίου με μερικές χιλιάδες κόσμο, όπου δεν μιλούσε η ΓΓ Α.Παπαρήγα αλλά ο Δημήτρης Κουτσούμπας, μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε.  και ο Νίκος Καραθανασόπουλος υποψήφιος βουλευτής!
Να γινόταν να εκφραστεί η εικόνα των συγκεντρώσεων και στην κάλπη...
Πως τα φέρνουν στο τέλος έτσι βόλτα με το φόβο και το παραμύθι δυσκολεύομαι ειλικρινά να το καταλάβω.

Συζήτηση για την εξουσία- Ενας επικίνδυνος λεκές που απλώνεται (1ο)

Εχω ζήσει πολλές εκλογικές μάχες από τη μεταπολίτευση και μετά.
Ο αέρας της πτώσης της χούντας το '74 αλλά και το γεγονός ότι ήταν η πρώτη φορά που βίωνα έστω και σαν παιδί εκλογές, έδινε ένα τόνο μοναδικό που δεν ξεχνιέται εύκολα. Η ατμόσφαιρα της αλλαγής το '81 ήταν το ίδιο ή και περισσότερο εντυπωσιακή, τόσο που αν ήσουν και μια στάλα σοσιαλδημοκράτης μπορεί να νόμιζες ότι ήσουν από τους τυχερούς που ζούσαν ιστορικες επαναστατικές στιγμές.
Υστερα πέρασαν μια σειρά από εκλογές που οι περισσότερες έμοιαζαν φυσιολογικές, τόσο φυσιολογικές που στο τέλος γινόντουσαν εντελώς βαρετές, αφού τίποτα δεν αλλαζε και τίποτα καινούργιο δεν λεγόταν. Η δρόμος για την Ευρώπη είχε χαραχτεί από νωρίς, και είχε γίνει στη συνείδηση των πολλών κάτι σαν αξιωμα που ήταν αδύνατο να αμφισβητηθεί ό,τι κι αν έλεγε το "βαρετό" ΚΚΕ που είχε μείνει μόνο του να φωνάζει σε αυτιά που δεν άκουγαν σε σημείο που να καταντάει ενοχλητικό, για την "Ευρώπη των μονοπωλίων" και άλλα τέτοια γραφικά. Ετσι το ΠΑΣΟΚ κάλπαζε ανενόχλητο μέσα στα χρόνια, η ΝΔ το διαδεχόταν σε σύντομα διαλείμματα, η τηλεόραση ΄πολτοποιούσε τα μυαλά, ο καπιταλισμός όργωνε τις συνειδήσεις με τα καινούργια του εργαλεία μοιράζοντας υποσχέσεις, φλασάτα περιτυλίγματα χωρίς περιεχόμενο, δανεικά και μελοντικά χρέη, η Ελλάδα περπατούσε σε λήθαργο με τα μάτια δεμένα κι εμείς μαθαίναμε να γινόμαστε θεατές στην ίδια μας τη ζωή που πια δεν ήταν δική μας, δεν μας αφορούσε όπως άλλοτε, ήταν κάτι ανάμεσα σε ζωή και σειρά της τηλεόρασης που απλά παρακολουθούσαμε ανελλιπώς τη συνέχεια.

Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι αυτές οι εκλογές έχουν κάτι διαφορετικό. Οι άνθρωποι θέλοντας και μή ξυπνάνε από ΄μια βαθιά νάρκωση και φαίνεται να τεντώνουν ξανά αυτια για να ακούσουν προσεκτικά από την αρχή. Όλα αυτά που μέχρι τώρα μπορεί να είχαν απλά και μόνο θεωρητική ή και καθόλου σημασία τώρα έχουν αποκτήσει κυριολεκτικα σάρκα και οστά, έχουν γίνει χωρίς υπερβολή "ζητήματα ζωής και θανάτου" Ετσι μάθαμε από την αρχή και συζητάμε για την Ευρώπη, για το ευρώ, για το Μάαστριχτ, για το χρέος, το έλλειμμα (σιγά να μην ήξερε έστω κι 1 στους 10000 το 2008 τί είναι χρέος και τί έλλειμμα) για τον καπιταλισμό (τι απαγορευμένη λέξη μέχρι πριν λίγο) και εσχάτως και για το σοσιαλισμό μετά από τόσα χρόνια.
Η ποιότητα του πολιτικού διαλόγου φτάνει μερικές φορές σε πραγματικά μεγάλα ύψη, αρκεί να υπάρχουν βεβαια στους συνομιλητές υποψήφιοι ή αναλυτές της Αριστεράς και του ΚΚΕ, τόσο που πραγματικά μέσα στο τόσο σκοτάδι της κρίσης να αρχίζει να αχνοφαίνεται κάποιο φώς. Δικο μας φώς βέβαια. Μικρά φαναράκια αυτών που φαίνεται σιγά-σιγά να καταλαβαίνουν πως είναι ώρα να νοιαστούν και να πάρουν τη ζωή τους στα χερια τους γιατί δε γίνεται αλλιώς..
Την περασμένη Δευτέρα στο enikos.gr είχαμε τους 3 αρχηγούς της Αριστεράς. Και τότε ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι όλο το "ζουμί" αυτών των εκλογών δεν είναι πια στο δίπολο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ αλλά στην Αριστερά! Και μάλιστα όχι το ίδιο μοιρασμένο στα 3 κόμματα αλλά στο τι διάολο συμβαίνει με τους κομμουνιστές. Θα συνεργαστούν; Δε θα συνεργαστούν; Γιατί τέλος πάντων το ΚΚΕ με το παρελθόν του ΕΑΜ και της ΕΔΑ, της λογικής των συνεργασιών των αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, που χωρις αμφιβολία στάθηκε στο πλάι του λαού όλα αυτα τα άγονα χρόνια και νοιάστηκε για τα καθημερινά λαικά προβλήματα, τώρα στηλώνει τα πόδια και λέει ΟΧΙ στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για έναν συνασπισμό εξουσίας με κέντρο την Αριστερά που να ανακουφίζει το λαό από τα όσα απίστευτα έχει υποστεί τα 2 τελευταία χρόνια. Μια προταση που σε πρώτη επαφή και παρατήρηση φαίνεται να "περνάει" με ευκολία στις μαζες και να αρέσει  στους περισσότερους.
Ακολούθησαν κι άλλες συνεντεύξεις, παρουσιάσεις των θέσεων των 2 ειδικά κομμάτων, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, και αυτό που ήταν στο κέντρο της συζήτησης ήταν αυτή η ερώτηση που έγινε και από τον Ν.Χατζηνικολάου που έλεγε. "Γραμματέα πες μας. Τι θα κάνετε αν την επόμενη των εκλογων σας δώσει ο λαός εντολή κυβέρνησης;"
Εντυπωσιακή και απίστευτη ερώτηση, λογική όμως μέσα στο πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί. Οχι γιατί υπάρχει τέτοια πιθανότητα βέβαια, αλλά γιατί επιτέλους μετά από τόσες δεκαετίες ο δικομματισμός σπάει και καταρρέει και ο λαός αρχίζει να βλέπει τον εαυτό του έξω από τα διλημματικά τείχη που τον εγκλώβιζαν τόσον καιρό.

Κι έτσι επιτέλους η πολιτική συζήτηση για πρώτη φορά ανεβαίνει σε ένα άλλο ποιοτικο επίπεδο που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε μπορέσει να αγγίξει. Ο απλός κόσμος αρχίζει να συζητάει το ζήτημα της εξουσίας!

Κοινοβουλευτική εξουσία, πραγματική εξουσία, εξουσία του λαού και των εργαζόμενων, εργατική εξουσία είναι έννοιες που πηδάνε από τα μαρξιστικά βιβλία στις οθόνες κι απλώνουν ξαφνικά σαν επικίνδυνος λεκές στο γυαλί της τηλεόρασης. Κι οι φίλοι , οι γείτονες, οι συγγενεις κι εμείς οι ίδιοι που περίπου τυπικά συμμετείχαμε στις περισότερες εκλογές εκφράζοντας πολιτικές απόψεις με έναν τρόπο όμως περισσότερο οπαδικό, αρχίσαμε να συζητάμε και να συνειδητοποιούμε οτι τα 2 τελευταια χρόνια με τρόπο σωστό ή λάθος αλλά επίμονο και συνεχή, δεν παλέψαμε απλά για να μην περάσει το μνημόνιο ή το μεσοπρόθεσμο αλλά κάναμε ίσως κάτι πολύ πιο ουσιαστικό. Αρχίσαμε δειλά μεν αλλά συστηματικά να αμφισβητούμε το μέχρι τώρα αναμφισβήτητο. Την αστική εξουσία.
Κατι που βέβαια όχι μόνο δεν πρέπει να σταματήσει στις 7 Μάη αλλά πρέπει να συνεχιστεί και μάλιστα με τρόπο καταιγιστικό.

(Συνεχίζουμε στο 2ο μέρος)

Μελανσόν: Άλλο ένα καλό και εύκολο παιδί

Τώρα αυτό με τον Μελανσόν -τον υποψήφιο της Αριστεράς στη Γαλλία- πως να το εξηγήσεις...
 Καλά που χωρίς πολύ κόπο αποφάσισε οτι ο Ολάντ των "σοσιαλιστών" είναι η ελπίδα μας(τους), έπρεπε να τρέξει πριν αλλέκτωρ να δηλώσει αξημέρωτα οτι θα τον υποστηρίξει;
Ουτε η Λεπέν δεν πήρε θέση που θάταν, γενικά μιλώντας, πιο λογικό να υποστηρίξει Σαρκοζύ στα γρήγορα.
Παρ' όλα αυτα παίζει το παιχνίδι της και δήλωσε οτι θα αποφασίσει την επομενη Τρίτη.
Ανάλογη σταση τηρεί και ο Μπαιρού που σκέφτεται αν θα μπορούσαν να υπάρχουν κάποιοι όροι για συζήτηση.
Αντιθετα ο "Αριστερός" -με συμμετοχή του ΚΚΓ- Μελανσόν δεν το σκέφτηκε καθόλου και δεν ζητά απολύτως τίποτα. Ψηφίζει Ολάντ για να σωθεί η χωρα από τον Σαρκοζύ και το δηλώνει σχεδόν με φανατισμό...Την βρήκε την κατάρα της Γαλλίας ο Μελανσόν και είναι ο Σαρκοζύ. Μετα θα πρεπει να την σώσει από τον Ολάντ...Οι Γάλλοι ζάμπλουτοι που ανησυχούσαν με την "Γερμανική" πολιτική Σαρκοζύ θα παίρνουν μια βαθιά ανάσα. Αλλωστε κι ο Ολαντ συνάδελφος είναι, αφού καθόλου φτωχαδάκι δεν τυγχάνει. Τέτοιοι αριστεροί είναι τα κατοικίδια των καπιταλιστών.
Θα είχε τρομερή πλάκα το πως θα ένοιωθαν οι Γάλλοι κομμουνιστές αν την Τρίτη η Λεπέν και ο συντηρητικός Μπαιρού δήλωναν κι αυτοί στήριξη στον Ολάντ, πράγμα όχι απίθανο αφου ήδη το έχει κάνει ο Σιράκ δίνοντας ένα σημαδι για το πως  αισθάνεται η Γαλλική αστική τάξη.
Θαταν όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα, ένας υπέροχος αταξικός πατριωτικός αχταρμάς.


Να δούμε πότε θα σταματήσουν οι λαοί να επιλέγουν και να ψηφίζουν με τόση ευκολία το μικρότερο κακό. Πότε θα αρχίσουν να νοιώθουν μια στάλα εμπιστοσύνη στις δικές τους δυνάμεις, να σκέφτονται ότι ίσως θα μπορούσαν να δώσουν μια σπρωξιά σε ένα σύστημα που έτσι κι αλλιώς τρεκλίζει και να γλυτώσουν μια και καλή.

Να μην ξεχνάμε ότι ο Μελανσόν ήταν υπουργός της σοσιαλιστικής κυβέρνησης Ζοσπέν που το '99,  όπως και ο Ιταλός "κομμουνιστής" πρόεδρος Νταλέμα, αποφάσισε μαζί με τους συμμάχους του ΝΑΤΟ το βομβαρδισμό του λαού της Γιουγκοσλαβίας. Υστερα λέμε πως φτάσαμε εδώ. Η αναρωτιούνται μερικοί γιατί παίρνει τόσο μεγάλο ποσοστό η ακροδεξιά της Λεπέν και πως κατάντησε το ΚΚΓ του 25% να πάρει στις προηγούμενες εκλογές του 2007 1,9%!.

Αφιέρωμα στα 45 χρόνια από την 21 Απριλίου 1967- Ποτέ ξανά;

H βδομάδα που ξεκίνησε εκείνη τη Δευτέρα 16 Απριλίου του '67 δεν είχε τίποτα το παράξενο. Ηταν απλά η τελευταία βδομαδα για τα σχολεία πριν τις διακοπές του Πάσχα και απλά άλλη μια βδομάδα με αρκετή πολιτική κουβέντα αφου περίπου  ένα μήνα αργότερα, στις 28 Μαίου, η Ελλάδα θα πηγαινε στις κάλπες για εθνικές εκλογές ψάχνοντας μια λύση μετά την αποστασία, τα Ιουλιανά του '65 και την ανοιχτή παρέμβαση του βασιλιά στις εξελίξεις. Παρ' όλα αυτα ήταν μια μάλλον ήσυχη εβδομάδα εκτός από ΄κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί στην Αθήνα. Η Αθήνα έμπαινε στις λίστες των περιοδιών των μεγάλων συγκροτημάτων και την Τρίτη 18 Απριλίου στη Λ.Αλεξάνδρας έδιναν συναυλία οι Rolling Stones!
To κουτσομπολιό της εποχής μιλούσε για την όμορφη γυναίκα του Bill Whyman, ενω την επόμενη της συναυλίας που δεν τελείωσε ποτέ, αρκετή κουβέντα γινοταν στα στέκια της νεολαίας για τον μάνατζερ των Stones που τον είχε κάνει μαύρο η Αστυνομία όταν κατ'εντολή του Τζάγκερ είχε προσπαθήσει να μοιράσει κόκκινα γαρύφαλλα στο κοινό. Κόκκινα γαρύφαλλα, κομμουνιστές, Μπελογιάννης και αναμνήσεις από το αντάρτικο πήγαιναν πακέτο τότε, και ο κομμουνιστικός κίνδυνος παρά την επίσημη λήξη της "ανταρσίας" ήταν για το καθεστώς διαρκώς παρών. Τόσο παρών που θα γινόταν η επίσημη αιτία για το πραξικόπημα που εκδηλώθηκε 2 μέρες αργότερα τα ξημερώματα της Παρασκευής.
Ο πολιτικός κόσμος όπως όλοι ομολογούν πιάστηκε εντελώς στον ύπνο. Μάλιστα η Αυγή εκείνης της μέρας ήταν προγραμματισμένο να εκδοθεί με ένα άρθο με τίτλο "Γιατί δεν πρόκειται να γίνει πραξικόπημα". Κι όμως...
Τα ξημερώματα εκείνης της Παρασκευής τα τάνκς βγήκαν στο κέντρο της πόλης, οι πολιτικοί συνελήφθησαν ένας-ένας, το ραδιόφωνο έπαιξε εμβατήρια, τα τηλέφωνα κόπηκαν, η αστυνομία προσχώρησε στο "κίνημα" πρωί-πρωί, η κυκλοφορία απαγορεύτηκε με απειλή ότι με τη δύση του ηλίου όποιος κυκλοφορεί θα πυροβολείται, και η Ελλάδα βυθίστηκε σε βαθύ φασιστικό σκοτάδι για 7 ολόκληρα χρόνια και κάτι μηνες. Την ίδια στιγμή και στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο οι οικονομικοί δείκτες ανθούσαν αφου η γενιά των baby-boomers ήταν στό φόρτε της ενώ ένας δυνατός άνεμος αμφισβήτησης είχε αρχίσει να φυσάει.
Τις πρώτες μερες κανεις δεν πίστευε το τι συνέβαινε. Ειδικά βλέποντας κι ακούγοντας τους πρωταγωνιστές της χούντας, οι πιο πολλοί πίστευαν οτι όλο αυτό δεν μπορεί παρά να τελείωνε γρήγορα. Δεν έγινε έτσι όμως. Κι αυτό γιατί και τότε τίποτε το σοβαρά οργανωμένο δεν υπήρχε για να σταθεί απέναντι παρά τις συχνές διαδηλώσεις και πορείες των τελευταίων εκείνων χρονων.
Η πρωτη μεγάλη εκδήλωση διαμαρτυρίας έγινε αυθόρμητα ενάμιση χρόνο αργότερα στις αρχες Νοέμβρη του '68 όταν πέθανε ο Γεώργιος Παπανδρέου που ήταν και ο τελευταίος εκλεγμένος πρωθυπουργός και που φαινοταν πως εύκολα θα κέρδιζε και τις εκλογές του Μαίου που δεν έγιναν ποτέ. Πολλοί μιλούν για 500000 κόσμο που βγηκε εκείνη τη μερα στους δρόμους της Αθήνας φωνάζοντας"Δημοκρατία" και "ο λαός μίλησε"(δείτε το βίντεο στο προηγούμενο πόστ). Πολλοί θα σκέφτηκαν εκείνη τη μέρα πως ίσως αυτό να ήταν η αρχή του τέλους της χούντας. Αντι γι αυτό ακολούθησε σιωπή, αμηχανια, υποταγή και συμβιβασμός από τους πολλούς. Η νεολαία της εποχής αποκοιμήθηκε πηγαίνοντας από παρτι σε πάρτι εκτός από λίγους, ο απλός κόσμος κοίταξε απλά τη δουλειά του ξεχνώντας πως κάποιοι σάπιζαν στις φυλακές και τα ξερονήσια και με τη βοήθεια της εύκολης οικονομικής συγκηρίας -η ανάπτυξη τότε στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ήταν γύρω στο +10%!- εκείνη η άγνωστη και αμόρφωτη συμμορία των συνταγματαρχών που έσκασε απ' το πουθενά και αυτοδιορίστηκε σωτήρας του έθνους, μας έκατσε στο σβέρκο για 7 χρόνια και κάτι μήνες...Ενα μηνα μολις πριν από τις ήδη προγραμματισμένες και πολυαναμενόμενες εκλογές της 28 Μάη του "68 και παρά τον έντονα δημοκρατικό αέρα που φυσούσε.

Το τέλος της χούντας έφερε στην κυβέρνηση και πάλι "ρεαλιστές" πολιτικούς όπως ο Κων/νος Καραμανλής που όμως λίγους μήνες μετά το πραξικόπημα  σε επιστολή του  προς τον αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο (8.9.1967) έγραφε:

«Διότι το θέμα δεν είναι να επανέλθωμεν εις την ομαλότητα διά της αποτυχίας της επαναστάσεως, αλλά διά της επιτυχίας της. (...) Η επανάστασις, άπαξ και εγένετο, προσφέρει μίαν ευκαιρίαν ανασυντάξεως της ζωής του Εθνους. (...) Διότι δεν θα σημαίνη βέβαια αποκατάστασιν της ομαλότητος η επάνοδος εις την υφισταμένην προ του κινήματος κατάστασιν. Το τελευταίο δε αυτό έχει βαρύνουσαν σημασίαν, δεδομένου ότι συνιστά τον πυρήνα του προβλήματος.»

Διαβάστε από το εδώ και τώρα τα άρθρα του αφιερώματος που κάναμε, κάντε συγκρίσεις και βγάλτε χρήσιμα συμπεράσματα. Αυτό που έγινε τότε δεν πρέπει ποτέ ξανά να επαναληφθεί. Κι αυτό δεν θα γίνει σε καμιά περίπτωση υποτιμώντας τον κίνδυνο και του φασισμού αλλά και της υποταγής που πολλοί κρύβουν μέσα τους και που δεν ομολογούν ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό.
 21η Απριλίου 1967: σελίδες από το ανέκδοτο ημερολόγιο του Τ.Λαμπρία
21 Ἀπριλίου 1967 ὥρα δύο τό πρωί(Ημερολόγιο του Μ.Θεοδωράκη)
Οι αιτίες επιβολής της στρατιωτικής δικτατορίας της 21ης Απριλίου (Δοκιμιο Ιστορίας του ΚΚΕ)
Το Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967

Π. Βούλγαρης - Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967-1974 Full movie

Επτά «πέτρινα» χρόνια μέσα από την κάμερα του Π. Βούλγαρη
«Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974», ένα ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Έλληνα σκηνοθέτη.
Το 37λεπτο ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη «Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974». ταινία, η οποία περιέχει πολύτιμο αρχειακό υλικό· από την κηδεία των Γεωργίου Παπανδρέου και Γιώργου Σεφέρη ως τις δίκες του Αλέκου Παναγούλη και άλλων αγωνιστών.
« Σε αυτό το φιλμ υπάρχει ό,τι καταφέραμε εμείς που μείναμε στον τόπο » είπε ο σκηνοθέτης, ο οποίος θυμήθηκε ότι την ώρα του πραξικοπήματος του 1967 ο ίδιος συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας «Κιέριον» του Δήμου Θέου. « Συμμετείχαν όλοι» είπε συγκινημένος. « O Αγγελόπουλος, η Μαρκετάκη, ο Φέρρης, ο Βαλτινός. Ήταν μια ταινία όμως που άρχισε να φθίνει,γιατί άλλους τους συνελάμβαναν και άλλοι φεύγανε».
Σιγά σιγά άρχισε να καταγράφει ό,τι μπορούσε με μια κάμερα Super 8. Φυλακές του Μπογιατίου, κάποια στρατοδικεία... Αργότερα το υλικό έφθασε στο Παρίσι, όπου ο Κώστας Γαβράς το είδε μαζί με τον Κρις Μαρκέρ. Αμέσως βοήθησαν τον Βούλγαρη, στέλνοντάς του μια μηχανή 16 mm και φιλμ. Έτσι συνεχίστηκε η κινηματογράφηση. Η κηδεία του Πέτρουλα, οι φυλακές της Ακροναυπλίας, η πορεία της Ειρήνης. « Στη Δικτατορία, από ένστικτο, φανταζόμασταν ότι κάτι θα συμβεί στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου », ανέφερε ο σκηνοθέτης, « αλλά κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μαζεύονταν 500.000 άνθρωποι. Ήταν ένας τρόπος για να φανεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που δεν αντιδρά ». Όλα αυτά όμως γίνονταν κρυφά. Έπρεπε να έχεις ειδική άδεια για να κυκλοφορείς με κάμερα στους δρόμους της Αθήνας. « Ήταν μια εποχή συντροφικότητας, το ξεκίνημα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, μια εποχή που τη θυμάμαι σε ένα κλίμα φοβίας και ανασφάλειας,αλλά ταυτόχρονα και βαθιάς ανθρωπιάς. Άρα, είναι ένα χρήσιμο υλικό.Για να ξαναθυμηθούμε εμείς και για να μάθουν οι νέοι ».
Δ εν έλειψαν οι δυσκολίες και τα κυνηγητά. Αλλά αυτό δεν πείραζε γιατί «καταγράψαμε σημαντικά πράγματα από ταράτσα σε ταράτσα, όπως τα γεγονότα στη Νομική. Ίσως η ποιότητα να μην είναι πάρα πολύ καλή,όμως το γεγονός που καταγράφεις είναι» συμπλήρωσε στο τέλος της παρουσίασης ο Νίκος Καβουκίδης

Από το κανάλι του  DarKHumOuR1 στο youtube

Τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις; Τιμωρία, ριζοσπαστικοποίηση ή αποπροσανατολισμό;

Μετά από πάρα πολλές δημοσκοπήσεις(δείτε στο εδώ και τωρα εδώ , εδώ, κι εδώ) μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει μια εικόνα για το τι περίπου συμβαίνει στο εκλογικό σώμα μετά από 2 χρονια μνημονίου.
Τα 2 μεγάλα κόμματα παραμένουν με τη βοήθεια του εκλογικού νόμου ρυθμιστές με περίπου 40% ενω ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΞ.ΕΛΛ δείχνουν πως θα κινηθούν κοντά στο 10%. Ο ΛΑΟΣ θα είναι ο χαμένος και η Χ.Α. δείχνει τα δόντια του φασισμού που σκάει μύτη μεσα στην κρίση με ένα περίπου 5%.
Αυτό που φαίνεται λοιπόν είναι ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ  χάνουν ένα τεράστιο ποσοστό περίπου 40% σε σχέση με το 2009 και όλες τις προηγούμενες εκλογές. Κανονικά βέβαια δεν θά έπρεπε να βρούν ούτε τη δική τους ψήφο στην κάλπη αλλά ας είναι καλά τα κανάλια και η ΜΜΕ ενημέρωση που έχει κάνει το μυαλό του κόσμου σαλάτα με τα ψέμματα, τους αποκλεισμούς και την πλύση εγκεφάλου και τους συνεχόμενους εκβιασμούς και εκφοβισμούς..
Που έχει πάει όμως αυτό το 40%; Εχει ριζοσπαστικοποιηθεί; Ιδού η απορία.
Δυστυχώς παρά τη συντριβή του λαικού εισοδήματος και την απίστευτη κατάργηση δικαιωμάτων, ο λαός δεν έχει κάνει σοβαρά βήματα προς τα Αριστερά όπως θα ήταν λογικο να γίνει. Το ΚΚΕ έχοντας μια δύσκολη γραμμή, που με τη "βοήθεια" των ΜΜΕ γίνεται ακόμη δυσκολότερη για τους μη μυημένους, δειχνει άνοδο περίπου 3-4%, ενω ο ΣΥΡΙΖΑ εισπράτει την ψήφο δυσαρέσκειας αυξάνοντας περίπου 3 φορες τη δύναμή του. Η ΔΗΜΑΡ δεν είναι Αριστερά, όπως κανει όλο και πιο καθαρό, αλλά αποτελεί εναλλακτική τύπου ΠΑΣΟΚ και έχει στόχο ψηφοφόρους και αποχωρούντα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Από το 40% λοιπόν που χάθηκε για τον δικομματισμό, το 30% περίπου έχει κατευθυνθεί προς εναλλακτικές παρόμοιες με τα 2 κόμματα που δημιουργήθηκαν για αυτό το σκοπό προκειμένου να μην υπάρχει επικίνδυνη διαρροή προς τα Αριστερά. ΔΗΜΑΡ(σε στυλ ΠΑΣΟΚ με περίπου 10%) ΑΝ.ΕΛΛΗΝΕΣ(σε στυλ ΝΔ  με περίπου 10%) αλλά και ΔΗΣΥ, ΔΡΑΣΗ, Χ.Α, ΚΟΙΝ.ΣΥ., κλπ."μαζεύουν" το έτοιμο να σκορπίσει 30% κατω από δήθεν "αντιμνημονιακά" και   "πατριωτικά" συνθήματα ή γραμμές "συνέπειας και ευθύνης".
Ετσι μόνο ένα 10% πηγαίνει στα Αριστερά, στο ΚΚΕ και πιο πολύ στο ΣΥΡΙΖΑ.
Το αστικό πολιτικό σύστημα λοιπόν μπορεί να έχει κατακερματιστεί αλλά ακόμη ελέγχει το παιχνίδι, τουλάχιστον σ' αυτές τις εκλογές. Βέβαια αυτό που τώρα ονομάζουμε απαξίωση του αστικού πολιτικού σκηνικού, είναι μιά ήρεμη εικόνα μπροστά σε αυτό που θα ακολουθήσει όταν η ΝΔ αλλά και κάποιες από τις εναλλακτικές λύσεις αναγκαστούν να βγάλουν τις μάσκες των "καλών" μετα΄τις εκλογές.

Ειναι κατα τη γνωμη μου φανερό οτι το "αντιμνημονιακό μέτωπο" έδωσε  ευκαιρία σε δεξιούς πολιτικούς σχηματισμούς να έχουν λόγο ύπαρξης καταγγέλοντας μόνο το μνημόνιο αλλά όχι τις αιτίες που δημιούργησαν την κρίση δηλ. τον καπιταλισμό.
Καταγγέλεται λοιπόν το αποτέλεσμα ενώ μένει στη σκιά και στο απυρόβλητο  η αιτία.
Ενω δηλαδή η πολιτική του μνημονίου είναι μια ξεκαθαρα δεξιά πολιτική η αντίθεση και η αντίδραση σ'αυτήν δεν είναι απαραίτητα μια αντιδεξιά ή Αριστερή ψήφος. Μπορεί να είναι συγχρόνως και δεξιά και αντιμνημονιακή. Και με τον καπιταλισμό και εναντιον του. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια για την ιδέα του Αντιμνημονιακού μετώπου που τελικά μόνο καλή δεν ήταν.
Αυτό που θα έπρεπε  να γίνει μετα από αυτό, είναι το ξεκαθάρισμα του λεγόμενου Αντιμνημονιακού χώρου που βεβαια είναι έντελώς ανομοιογενής. Φαίνεται όμως πως όσοι βρίσκονται σε αυτό το έδαφος δεν εχουν λόγους να το κάνουν όσο βλέπουν ότι με την θολή τους παρουσία εκεί αποκομίζουν εκλογικά κέρδη.
Ποιος πιστευει όμως ότι τα εκλογικά κέρδη μπορούν να παράγουν πολιτική υπέρ του λαού; Η ιστορία έχει δείξει ακριβώς το αντίθετο. Τα κόμματα που χωρίς εντελώς συγκεκριμένες δεσμεύσεις αποκόμιζαν κέρδη τα χρησιμοποιούσαν πάντα πρός ίδιον όφελος στο παζάρι που ακολουθούσε.

Πρόθυμοι υπάρχουν!-

 Ξεκάθαρη η ΔΗΜΑΡ ξαναξεκαθάρισε τα πράγματα μην τυχόν κάνουμε κάνα λάθος και τους πάρουμε για τίποτα ακραίους.
Σε συνέντευξή του ο Θ.Μαργαρίτης είπε με "σαφηνεια":
"Εμείς έχουμε ξεκαθαρίσει ότι σε μία κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν θα συμμετάσχουμε. Η εφαρμογή του Μνημονίου και η πιστή τήρηση των όρων του μας βρίσκει αντίθετους. Για τη ΔΗΜΑΡ, η λύση πρέπει να αναζητηθεί σε ένα πρόγραμμα με δύο προαπαιτούμενα: Το πρώτο είναι η απαγκίστρωση από τους επαχθείς όρους του Μνημονίου και το δεύτερο είναι η παραμονή στη ζώνη του Ευρώ και στην ΕΕ...."
Δηλαδή με λίγα λόγια και για να μη μπερδευόμαστε, η ΔΗΜΑΡ αναγνωρίζει το μνημόνιο αλλά ζηταει να μην εφαρμοστούν ΟΛΟΙ οι επαχθείς όροι! Προφανώς καμμια  αντίρηση δεν θα υπάρχει από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στο να ζητηθεί κάτι τέτοιο από τα αφεντικά της Τρόικας. Κι ό,τι γίνει...
Οπότε ο κ.Βενιζέλος δεν έχει κανενα λόγο να ανησυχεί για ενδεχόμενη ακυβερνησία. Πρόθυμοι υπάρχουν! Και όταν έρθει εκείνη η ώρα θα γίνουν περισσότεροι.
Την κωλοτούμπα και ανατροπή τη λες ...αν είναι για το καλό της πατρίδας

Βεβαια η αστική εξουσία ξέρει οτι κυβέρνηση με 150+ δε σημαίνει και αποδοχή του λαού. Γι αυτό άλλωστε και ενω ξερουν οτι κουτσα στραβα μια κυβέρνηση θα την κάνουν, έχουν βάλει σα στόχο -και τον προβάλουν μεσω καναλιών- το 50% για τα 2 κόμματα για να έχουν μια θετική απόφαση για το μνημόνιο. Κάτι σαν δημοψήφισμα υπερ μνημονίου δια της πλαγίας για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Τοση ηλιθιότητα βεβαια δεν νομίζω να την ονειρεύονται.
Από κεί και πέρα για άλλη μια φορά φαίνεται η αδυναμία του "Αντιμνημονίου"  να αποτελέσει σοβαρό πόλο συσπείρωσης αφου τα χαρακτηριστικά του γίνονται όλο και πιο ασαφή με όλο και πιο πολλά περιθώρια κωλοτούμπας. Πίσω από  τετοια θολή σημαια καταλαβαίνει κανείς τι σόι μαχητικό κίνημα μπορεί να δημιουργηθεί που να αντισταθεί και να αποτελέσει φόβητρο για την εξουσία.

Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ καλό είναι να προσέχει σε ποιους επιμένει να κάνει προτάσεις συνεργασίας την ίδια στιγμή που λέει πως θέλει τη συμμετοχή και του ΚΚΕ. Γιατί έτσι μοιάζει να λέει όσα λέει ελπίζοντας πως κανένας δεν πρόκειται να τα δεχτεί.

Η γνωμη μου πάντως είναι πως το ΚΚΕ κάνει λάθος που δεν καθεται να συζητήσει με το ΣΥΡΙΖΑ αφήνοντας έτσι να αιωρούνται στον κόσμο συγχύσεις και περί πιθανής δυνατότητας συνεργασίας που "την αρνείται το ΚΚΕ", αλλά και κατηγορίες ότι δεν συζητάει με κανένα. Τι θα γινόταν ας πούμε αν σαν πρώτο θεμα σε μια ενδεχόμενη συνάντηση έβαζε το ΚΚΕ το ζητημα ΕΕ και ευρώ; Πως θα έλυνε κάτι τέτοιο ο ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό του; Από μια τετοια επαφή μόνο κερδος θα μπορούσε να υπάρχει. Δεν καταλαβαίνω γιατί το ΚΚΕ αφήνει τόσο ελεύθερο πεδίο για παρανοήσεις και συκοφαντίες.

Ραγισμένη μέρα

Ραγισμένη μέρα. Παρά τη λιακάδα είναι μια ραγισμένη μέρα.
Σε λίγο κηδεύουν το Μητροπάνο. Σώπασε η τρομερή φωνή του.
Η λαική φωνή, ο ίδιος ο ορισμός της. Τέλος εποχής. Τωρα πρέπει να βρεθούν άλλοι. Το ίδιο λιτοί και απέριττοι, το ίδιο βροντεροί, το ίδιο λιγομίλητοι, το ίδιο δικοί μας...Γίνεται;

Ακούω τους θλιμμένους επικήδειους των καναλιών. Τα καλά λόγια για τον σπουδαίο τραγουδιστή και άνθρωπο, για το μάγκα, τον ντόμπρο και τον αληθινό. Τον πολιτικοποιημένο...γενικά.
Ο Δημήτρης δεν ήταν γενικά πολιτικοποιημένος  Ηταν Αριστερός από μικρό παιδάκι. Με τον πατέρα του μελος του Δημοκρατικού Στρατού και εξόριστο στις Ανατολικές χώρες τα δύσκολα χρόνια.
Τελευταία φορά τον είδα στο φεστιβάλ της ΚΝΕ όπου συμμετείχε πάντα. Ανέβηκε στη σκηνή, είπε μια καλησπέρα κι ύστερα άπλωσε θάλασσα τη φωνή του στον αέρα και μας σάρωσε. Κι όταν μετά από ώρα τέλειωσε είπε πάλι μια καληνύχτα μόνο κι έφυγε. Αυτός ήταν. Χωρίς πολλά λόγια.
Οσες αντιρήσεις κι αν είχε αυτός ήταν ο χωρος του. Με αυτές τις ιδέες μεγάλωσε, με αυτές να κυκλοφοράνε στο αίμα του τραγούδησε και στάθηκε στο πλάι του κόσμου, και στους έρωτες και στις αγωνίες του τόσα χρόνια.  Με αυτές εφυγε κι ας μην το λένε.
Δεν πειράζει. Φτανει που το ξέρουμε εμείς.
Και μαζί με τη φοβερή λύπη νοιώθουμε και κάτι ακόμα, μια ας πουμε μικρή ταύτιση, "δικαιωση", ή και λίγο περηφανεια...δεν ξερω ποια λέξη να πω.
Πως ο Δημήτρης, αυτός ο τελευταίος μεγάλος, ήταν δικός μας, ήταν μαζί μας, ήταν Αριστερός.

Μικρές ...ευέλικτες υπερβάσεις

Σε πολλούς έκανε εντύπωση η μετακίνηση από δηλωμένες "πολιτικές θέσεις" του Γ.Δημαρά και η συνεργασία του με το κόμμα Καμμένου.
Τα πράγματα όμως είναι εντελως απλά και δεν προκαλούν καμιά έκπληξη.
Τα κόμματα όπως του Γ.Δημαρά ή του Καμμένου  είναι κόμματα που περιγράφονται από πολύ αχνές και ασαφείς "πολιτικές" διακηρύξεις και θέσεις και φυσικά αυτό συμβαίνει για κάποιο λόγο. Δημοκρατία-Ισότητα-Δικαιοσύνη-Ελευθερία-Αξιοπρέπεια κλπ. είναι οι λεγόμενες αρχές. Βάζεις κι ένα βραχυπρόθεσμο επικαιρο στόχο όπως το "οχι στο μνημονιο" κι είσαι μέσα. Μετα κάνεις ότι χρειάζεται για να προσελκύσεις κοινό. Από παντού φυσικά, γι αυτό και οι γενικότητες. Ειναι αυτό που λέγεται στην απατεωνιστικη πολιτική γλώσσα πολυσυλλεκτικότητα.
Τα κόμματα αυτά βέβαια σε καμμιά περίπτωση δεν έχουν σα στόχο την "προσφορά στο λαό" όπως λένε. Την πολιτική την βλέπουν σαν επάγγελμα,σαν δουλίτσα που κάποτε μπορεί να γίνει και τρομερή μπιζνα όπως βλέπουμε από την περίπτωση ΠΑΣΟΚ και Ακη.
Ετσι ο Γ.Δημαράς αφου έκανε μια διερεύνηση γύρω από τους όρους κάτω από τους οποίους θα ήταν δυνατόν να επανεκλεγεί, όχι μόνο αυτός αλλά και να συνεχίσει να έχει κάποιο νόημα η ύπαρξη του κόμματός του, κατέληξε στον Καμμένο. Προφανώς θα προτιμούσε να εχει καταλήξει κάπου αλλού για να μην τα ακούει τώρα από δω κι από κεί, αλλά δεν εκατσε τί να κάνουμε...έτσι είναι οι δουλειές. Δεν μπορείς πάντα να διαθέτεις το προιόν σου μόνο στα μαγαζιά που θα ήθελες. Ευτυχως όμως οι χαλαρές ιδεολογικές γραμμές και των 2 είναι τέτοιες που επιτρέπουν κάποιες μικρες ...ευέλικτες υπερβάσεις. Για να πώ την αλήθεια χωρίς να ξέρω τίποτα υπέθετα ότι είχε κάνει κάποιες επαφές με τον ΣΥΡΙΖΑ και αφου δεν μπόρεσε να διασφαλίσει κάποια μινιμουμ, στράφηκε αλλού. Από ό,τι ακούω σήμερα, μάλλον έτσι είναι.
Αυτα όμως πρεπει να τα βλέπουν όλοι όσοι τόχουν εύκολο να ψάχνουν σε προσωπικότητες, που εννοείται πως θα είναι συμπαθείς, μελλοντικούς σωτήρες αντί να στρέψουν το βλέμμα σε εκείνους, που παρά τα λάθη που φυσικά κάνουν, του λένε μόνο την αλήθεια, όσο δύσκολη ή δυσάρεστη κι αν ακούγεται. Σε αυτούς που αναλύουν την πραγματικότητα με αρχη μέση και τέλος-στόχο δηλαδή-, ξέροντας ότι αυτό στοιχίζει στην "απόκτηση κοινού" που έτσι περιορίζεται. Κι αυτοί είναι μόνο οι κομμουνιστές.
Οι μεγάλες  αλλαγες και οι ανατροπές δεν γίνονται από οπαδούς-εκδρομείς όπως θέλουν το λαο όλοι αυτοί. Δε γίνονται με το λαό πλανημένο ότι θα ψηφίσει στις εκλογές και κάποια καλή κυβέρνηση θα λύσει τα προβλήματα την ώρα που εκείνος θα κάνει τη δουλειά του ή θα παρακολουθεί μεσημεριανά και σήριαλ. Γίνονται από ένα λαό πρωταγωνιστή που πρέπει να έχει πιστέψει και να είναι πια αποφασισμενος και έτοιμος να παλέψει και να ρισκάρει.

Καζάκης - Παπαθεμελής στο ίδιο στασίδι...

Ολα μπορεί να περιμένει κανείς να τα δει μέσα σ'αυτή την κρίση. Εχουμε πει άλλωστε πολλές φορες οτι κανένας δεν θα μπορεσει να κρυφτεί πίσω απο΄φλογερά  λόγια, γενικά σωστές κουβέντες και διαπιστώσεις ή αερολογίες περί ενότητας χωρίς κανένα περιεχόμενο. Στο τελος η σκληρή πραγματικότητα που απλώνεται γρήγορα σαν πυρκαγιά θα τους βάλει όλους στη θέση που τους αναλογεί πραγματικά.
Εν πασει περιπτώσει όσο κι αν περιμένει κανείς να δει παράξενες συνεργασίες, υπάρχουν μερικές που δεν τις περιμένεις. Ο Καζάκης ας πουμε με το επαναστατικό προφίλ που είχε δημιουργήσει να συνεργάζεται με τον Παπαθεμελή; Καζάκης και Παπαθεμελής στο ίδιο στασίδι...Ειναι τουλάχιστον αστείο για να πουμε εναν εντελώς επιεική χαρακτηρισμό
Από την εμπειρία που είχα στο ξεκίνημα της κρίσης αυτής όταν είχα έρθει σε επαφή με τους ανθρώπους που έκαναν αργότερα το ΕΠΑΜ είχα αμέσως καταλάβει οτι πολλά δεν πήγαιναν καλά εκεί παρά τις καλές προθέσεις. Παρά το ότι είχα λόγους να αναφερθώ σε προσωπικές συμπεριφορες που με είχαν προβληματίσει και ενοχλήσει δεν το έκανα κυρίως για δυο λόγους. Πρώτον η ανομοιογένεια των όσων συμμετείχαν στις τότε συζητήσεις ήταν τέτοια που έδειχνε οτι όλος ο σχεδιασμός που υπήρχε δεν θα πήγαινε μακριά. Ημουν σίγουρος επίσης ότι όσο περνούσε ο καιρός ο Δ.Καζάκης με το μένος που είχε γιά όλους μα όλους τους Αριστερούς σχηματισμούς και κόμματα από το ΚΚΕ μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και μικρότερες ομάδες, θα έκανε κινήσεις που θα ακύρωναν τις όποιες καλές προθέσεις υπήρχαν. Ειναι πολύ εύκολο να μιλάει κανείς για ενότητα τη στιγμή μάλιστα που η ενότητα πουλάει τρελά, όμως όλα κρίνονται στην πράξη και όχι στα λόγια που πάντα είναι ωραία.. Ετσι ξεκινώντας από τις Σπίθες και καταλήγοντας στον Παπαθεμελή νομίζω οτι ο κύκλος ολοκληρώθηκε και το εγχείρημα αυτοκαταστρέφεται και θα περάσει στο απόλυτο περιθώριο.
Σίγουρα και στο ΕΠΑΜ υπήρχαν άνθρωποι που είχαν αγνα κίνητρα και που σήμερα θα έχουν απογοητευθεί τρομερά. Μόνο που για μένα αυτό ήταν σχεδόν σίγουρο από την πρώτη μέρα οτι θα συμβεί.

Εφυγε ο Δημήτρης Μητροπάνος

Eφυγε ο Δημήτρης Μητροπάνος...

Η μεγάλη Ελληνική φωνή του που ο ήχος της εκρυβε μέσα του όλη την Ελληνική ιστορία, τον ερωτα και τον αγώνα, όλη τη λαική και δημοτική παράδοση, απο τα μανιάτικα μοιρολόγια και τις κρητικές μαντινάδες μέχρι τα Μακεδονίτικα και την Ηπειρο, το ρεμπέτικο, τον Τσιτσάνη, το Ζαμπέτα, το Μούτση, τον Θεοδωράκη και το Μικρούτσικο σωπάίνει...στα 64. Από ανακοπή που  σίγουρα θα έχει σχεση και με τα τόσα προβλήματα υγείας που είχε όλα αυτα τα τελευταία χρόνια.
Τωρα θα ρίχνει τα ζαιμπέκικα του στην άλλη μεριά, στα πάλκα των αγγέλων
Δεν άντεξε άλλο ο Δημήτρης. Και τον είχαμε τόσο ανάγκη...

Λίγο πριν το Πασχα του '67- Από το "Ημερολόγιο Α'" του Μ.Θεοδωράκη

 Το Πασχα του 1967 έπεφτε αργά στις 30 Απριλίου. Οι προετοιμασίες, οι σκέψεις για εκδρομές και πασχαλινές εξόδους, τα ψώνια, αλλά και όλος ο κανονικός ρυθμός της χώρας διακόπηκαν ξαφνικά 9 μέρες πριν. Την Παρασκευή  21 Ἀπριλίου 1967...

21 Ἀπριλίου 1967
ὥρα δύο τό πρωί
Κλεισμένος στό γραφεῖο τοῦ σπιτιοῦ μου. Ἑτοιμάζω τή Δεύτερη Ἑβδομάδα
Ἔντεχνης Λαϊκῆς Μουσικῆς στόν Λυκαβηττό. Τηλεφωνήθηκα μέ
τούς συνθέτες Χρήστου, Ξαρχάκο, Λοΐζο καί Λεοντῆ. Σκοπός μου, νά παρουσιάσω
ἔργα μετασυμφωνικῆς μουσικῆς.
ὥρα τρεῖς τό πρωί
Μόλις πλάγιασα. Χτυπάει τό τηλέφωνο. Μιά φίλη, ἡ Μαρία Μποσταντζόγλου,
μοῦ λέει:
«Ὁ Ρένος Ἀποστολίδης μέ πληροφόρησε ὅτι στήν πλατεία Συντάγματος
ὑπάρχουν τάνκς. Εἶναι βέβαιος ὅτι πρόκειται γιά στρατιωτικό πραξικόπημα
».
Γιά νά ἐπαληθεύσω τήν πληροφορία, τηλεφωνῶ στά γραφεῖα τοῦ κόμματος,
καθώς καί σέ σπίτια γνωστῶν ἡγετῶν.
Οἱ γραμμές εἶναι κομμένες.
Ξυπνῶ τή Μυρτώ. Εἶναι ἤρεμη. Μοῦ λέει:
«Ντύσου γρήγορα. Ἐγώ θά κάψω τά χαρτιά».
Τή ρωτῶ:
«Πρέπει νά ξυπνήσουμε τά παιδιά;».
«Καλύτερα ὄχι· θά τούς κάνει κακό».
Πρίν φύγω, μπαίνω στήν κάμαρά τους. Πότε θά τά ξαναδῶ...

Στήν πόρτα ἕνα τελευταῖο φιλί στή Μυρτώ, καί χώνομαι μές στή νύχτα.
Χαράζει. Ὁ δρόμος εἶναι ἔρημος. Λίγα μέτρα ἀπό τό σπίτι μου κάθεται
ὁ γραμματέας τοῦ κόμματος τῆς συνοικίας. Μπαίνω στήν αὐλή.
Ἕνας σκύλος ρίχνεται ἐπάνω μου. Φωνάζω τ’ ὄνομα τοῦ γραμματέα δυό-
τρεῖς φορές.
Πρέπει νά κάνω πιό γρήγορα. Πιό μακριά, στόν κεντρικό δρόμο, διακρίνω
δυό ἀστυνομικούς. Καταφεύγω στοῦ Στέλιου Ἀναστασιάδη [σύζυγος
τῆς Μιμόζας, ἀδελφῆς τῆς Μυρτῶς]. Τόν ξυπνῶ.
«Δικτατορία» τοῦ λέω. «Τρέξε νά εἰδοποιήσεις τόν γραμματέα καί
τόν Κατερίνη [μέλος τῆς Ἐκτελεστικῆς]. Ὁ Κατερίνης κατοικεῖ ἀπέναντι
ἀπό ἕναν συνταγματάρχη, γι’ αὐτό νά εἶσαι προσεκτικός [ὁ συνταγματάρχης
ἦταν ὁ Παπαδόπουλος]. Πές τους νά ἔλθουν ἐδῶ».
Σκέφτομαι νά ὀργανώσουμε τόν πρῶτο πυρήνα.
Τό ραδιόφωνο ἀρχίζει νά μεταδίδει στρατιωτικά ἐμβατήρια.
Τηλεφωνῶ στό σπίτι μου. Ἡ γυναίκα μου ψιθυρίζει βιαστικά «Εἶναι
ἐδῶ», καί κλείνει.
Ὁ γραμματέας φθάνει.
«Πάω νά φέρω τόν Κατερίνη» λέει.
Ἡ ὥρα περνᾶ. Δέν ἔρχονται. Τούς πιάσανε; (Ἀργότερα ἔμαθα ὅτι πέσανε
ἐπάνω σέ ἀστυνομική περίπολο. Τούς κυνήγησε. Τά κατάφεραν νά
διαφύγουν. Σήμερα ὁ ἕνας εἶναι ἐξόριστος στή Λέρο καί ὁ ἄλλος μόλις πιάστηκε,
ὕστερα ἀπό τρία χρόνια παρανομίας.)
Τό ραδιόφωνο μένει ἀνοιχτό. Τώρα μεταδίδει τό κείμενο τοῦ βασιλικοῦ
διατάγματος: «Ἐν ὀνόματι τοῦ ἄρθρου 91 τοῦ Συντάγματος, Ἡμεῖς, Κωνσταντῖνος
Βασιλεύς τῶν Ἑλλήνων, ἀποφασίζομεν τήν ἀναστολήν τῶν
ἄρθρων 5, 6, 8, 10, 11, 12, 14, 18, 20, 95, 97 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος
εἰς ὁλόκληρον τήν ἑλληνικήν ἐπικράτειαν, λόγω κινδύνων οἵτινες
ἀπειλοῦν τήν δημοσίαν τάξιν καί ἀσφάλειαν τῆς χώρας».
Ἄλλα ἀνακοινωθέντα.
«Κηρύσσεται ἡ κατάστασις πολιορκίας. […] Ἡ σύλληψις καί ἡ κράτησις
παντός προσώπου ἐπιτρέπεται χωρίς νά ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν οἱ ἰσχύοντες
μέχρι σήμερον νόμοι. Ἡ διάρκεια τῆς συλλήψεως δέν ὑπόκειται σέ κανένα
περιορισμό. Κάθε ἄτομο, ἀνεξαρτήτως τῆς ἰδιότητός του, μπορεῖ νά
δικασθεῖ ἀπό τά ἔκτακτα στρατοδικεῖα ἤ ἀπό μιά εἰδική στρατιωτική
ἐπιτροπή. Ἀπαγορεύονται αἱ δημόσιαι καί ἰδιωτικαί συγκεντρώσεις προσώπων.
Κάθε συγκέντρωσις θά διαλύεται βιαίως. Στάς δημοσίους καί
ἰδιωτικάς ὑπηρεσίας, καθώς καί κατ’ οἶκον, ἡ ἔρευνα μπορεῖ νά γίνεται
χωρίς κανένα περιορισμό».

Διάλυση μιας τραγικης Βουλής- Εκλογές 6 Μάη- Πίσω σε ριζοσπαστικοποίηση ο λαός

Τοιχοκολήθηκε η απόφαση διάλυσης της Βουλής. Οι εκλογές πλέον ανακοινώθηκαν για τις 6 Μαίου.
Ηταν χωρις την παραμικρή αμφιβολία η χειρότερη Βουλή τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και  μετά.  Ηταν μια Βουλή που εκλέχτηκε με άλλη εντολή -δηλ.  να μην ακολουθηθεί γραμμη λιτότητας- και που επι δυο χρόνια επιδόθηκε πεισματικά στην εξόντωση του λαού με μέτρα λιτότητας, αντισυνταγματικών περικοπών και πρωτοφανους φορομπηξίας.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ένα κατεβατό λόγους ακόμη, για το πόσο δολοφονική ήταν η  περίοδος της θητείας αυτής της Βουλής. Ολοι όμως καταλήγουν στον εξής ένα.
Η Βουλή αυτή ήταν εν γνωσει των πρωταγωνιστών της σε ολοφάνερη, εξοργιστικη, πρωτοφανή και κραυγαλέα αντίθεση και δυσαρμονια με το λαό. Οι "εκπρόσωποι του λαού" -και μιλάμε βεβαια για αυτούς που εκλέχτηκαν με το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ- έκαναν επί 2 χρόνια ακριβώς τα αντίθετα από αυτά για τα οποία έιχαν εκλεγεί, λέγοντας διαρκώς ψέμματα. Ολοι ζήσαμε μια περίοδο απίστευτης απαξίωσης και γελοιοποίησης του κυβερνητικού πολιτικού λόγου, όπου την ίδια στιγμή που οι διάφοροι κυβερνώντες και από τα 3 κομματα, διαβεβαίωναν ότι δεν θα ληφθούν νεα σκληρά μέτρα, σε διπλανά γραφεία καθαρόγραφαν την εξαγγελία τους.
Αραγε πως θα εκμεταλλευτεί ο λαός την ευκαιρία που του δίνεται;
Σίγουρα όχι με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσε. Η συνήθεια, η προπαγάνδα και ο εγκλωβισμός σε διλήμματα και λάθος αδιέξοδες λογικές  θα παίξουν το ρόλο τους.
Το ζήτημα δεν είναι βεβαια το αν τα παλιά πρόσωπα θα αντικατασταθούν, μέσα από άλλους παρόμοιους πολιτικούς σχηματισμούς, από νέα που θα εκπροσωπούν τις ίδιες πολιτικές. Το ζήτημα είναι να φανεί και μεσα από την κάλπη μια διάθεση για κάτι πραγματικά καινούργιο, για πραγματικές ανατροπές που θα βαζουν σε κίνδυνο την εξουσία που εκπροσώπησε τόσα χρόνια ο δικομματισμός. Θα συμβεί όμως αυτό;
Προσωπικά μετά  από όσα είδαμε και πάθαμε αυτα τα χρονια, δεν είμαι ικανοποιημένος από την "αλλαγή" που βλέπω στη συνείδηση του λαού. Η προπαγάνδα των ΜΜΕ έχει καταφέρει να απονευρώσει την αντίθεση του λαού με την πολιτική που ακολουθήθηκε και να την στρέψει κατα βάση σε ομοειδείς με τα 2 κόμματα επιλογές τύπου ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΞ.ΕΛΛΗΝΕΣ αλλά και χειρότερες όπως η Χρ.Αυγή. Αυτό που βεβαια δεν αποφεύχθηκε, και δεν θα μπορούσε βεβαια, ήταν η αποδόμηση και σχεδόν διάλυση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η διάσπαση της ΝΔ, και αυτό είναι σίγουρα σημαντικό στο βαθμό που δεν θα δημιουργηθούν νεοι σταθεροί πόλοι που να κλέψουν την προτίμηση των από το ΠΑΣΟΚ και ΝΔ προερχόμενων ανένταχτων και δυσαρεστημένων.

 Για την ώρα πάντως, από τα ποσοστά που δίνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, φαίνεται πως σε μεγάλη πλειοψηφία ο λαός δεν έχει ριζοσπαστικοποιηθεί όσο θα περίμενε κανείς. Δεν δείχνει δηλαδή να επιλέγει ριζικά διαφορετικές πολιτικές από αυτές που έφεραν τα πραγματα εδώ, ούτε να έχει συνειδητοποιήσει ότι χωρίς σκληρή αντιπαράθεση και σύγκρουση δεν μπορει να επιβάλει πολιτικές υπέρ του. Ακόμη περισσότερο δεν δείχνει να προετοιμάζεται για σύγκρουση αφού η συμμετοχή του στις διάφορες συλλογικότητες παραμένει δυστυχώς πολύ χαμηλά. Οποιος βέβαια λέει στο λαό οτι μπορεί να συγκρουστεί χωρίς να οργανωθεί σε σωματεία, συλλόγους κλπ δεν κάνει απλά λάθος, στην ουσία δεν θέλει με τίποτα μια νικηφόρα για το λαό έκβαση αυτής της σύγκρουσης. Σε μεγάλη πλειοψηφία λοιπόν αυτοί που υπέφεραν και εξακολουθούν να υποφερουν και να κινδυνεύουν από τις φοβερές πολιτικές που ακολουθούνται, είναι κατα τη γνώμη μου εντός της πλάνης οτι μπορεί με τις εκλογές να βελτιωθούν τα πράγματα και να ξεφύγουν από τη δύσκολη θέση χωρίς να χρειαστεί κάτι παραπάνω. Ειναι καθαρό ΄οτι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβει.
Η σημερινή δημοσκόπηση της Public Issue δίνει το παρακάτω αποτέλεσμα:
ΝΔ 19%, ΠΑΣΟΚ 14,5%, ΚΚΕ 11%, ΣΥΡΙΖΑ 13%, ΔΗΜΑΡ 12%, ΑΝΕΞ.ΕΛΛ. 11%, ΛΑΟΣ 3%, ΧΡ.ΑΥΓΗ 5%, ΠΡΑΣΙΝΟΙ 3%, ΑΝΤΑΡΣΥΑ 1%.

Από το παραπάνω αποτέλεσμα προκύπτει οτι ο λαός δεν έχει καταλάβει πως η αιτία αυτής της κρίσης είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός και η σήψη του και όχι ο λάθος τρόπος διαχείρισης. Και δεν το έχει καταλάβει γιατί πολλοί σταμάτησαν να μιλάνε γι αυτό καθαρά.
Παρότι λοιπόν θεωρώ θετικό το γεγονός της στροφής πρός τα Αριστερά μιας μεγάλης μερίδας ψηφοφόρων, ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ από το 3-4% εκτοξεύεται στο 13%, θεωρώ σοβαρό λάθος των δυνάμεων αυτών που δεν μιλούν ξεκάθαρα για τις αιτίες της κρίσης και τους τρόπους αντιμετώπισής της. Με αυτό τον τρόπο αφήνουν χρήσιμες δυνάμεις σε πλάνες που δεν μπορούν παρα να κάνουν κακό. Αλλά και το αρνητικό γεγονός ότι το άθροισμα των δεξιων κομμάτων(ΝΔ, ΑΝΕΞ.ΕΛΛ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ, ΧΡ.ΑΥΓΗ και δυστυχως ΠΑΣΟΚ) φτάνει το 55% δεν είναι άσχετο με αυτη την λάθος τακτική που δεν λέει τα πράγματα με τό όνομά τους. Αν δε μιλησουμε τώρα για την ανατροπή του καπιταλισμού πότε περιμένουμε να το κάνουμε; Ειναι πολύ προτιμωτερο να αναβάλουμε την με το ζόρι "αισιόδοξη λύση" μιας εδώ και τώρα δημοκρατικής διεξόδου που στην ουσία δεν έχει δυνατότητα πραγματοποίησης (κυρίως γιατί μια τέτοια επιλογή εκτός από τα "εσωτερικά προβλήματα"  ανομοιογένειας δεν θα μπορεί να στηριχτεί από ένα ανάλογα δυνατό λαικό κίνημα αν επιλεγόταν), και να προετοιμάσουμε το λαό για τις δύσκολες μάχες και αναμετρήσεις που έρχονται.
Τελειώνοντας ευχομαι να συντριβούν κυριολεκτικά τα 2 μεγάλα κόμματα, ενώ τα κόμματα της Αριστεράς -ειδικά το ΚΚΕ,ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ- να πάρουν μεγάλα ποσοστά που να δίνουν αισιοδοξία για τη συνέχεια. Θεωρώ ακόμη πιο σημαντικό όμως το να καταλάβει ο πολύς κόσμος ότι υπάρχει τεράστια ανάγκη να οργανωθεί με όποιον τρόπο μπορεί και οργανωμένα να απαντήσει στην λυσασμένη επίθεση που θα δεχτεί χωρίς αμφιβολία μετά τις εκλογές.

Η ενοχοποίηση "δουλεύει"-Ποιος ζούσε με δανεικά, εμείς ή οι τραπεζες;

Ρίχνοντας μια ματιά στο τι συμβαίνει στην κοινωνία και στις αντιδράσεις της, από τις απεργίες και τις διαδηλώσεις μέχρι τις δημοσκοπήσεις, καταλαβαίνουμε ένα πράγμα. Μπορεί τα 2 κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να έχουν απαξιωθεί σημαντικά, μπορεί ο λαός να μην έχει διάθεση να κυβερνηθεί από αυτά, ο πυρήνας όμως της αστικής προπαγάνδας για τις αιτίες της κρίσης και για τις λύσεις που υπάρχουν έχει επιβληθεί. Τα 2 κόμματα που είχαν την εξουσία μαζί με τα κόμματα και αποκόμματα που δημιουργήθηκαν από αυτά -ΑΝΕΞ.ΕΛΛΗΝΕΣ, ΔΗΣΥ, ΧΑ, Κοιν.Συμφωνία, ΑΡΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΛΑΟΣ, αλλά και η "Ευρωπαική" ΔΗΜΑΡ- διατηρούν τη μεγάλη πλειοψηφία. Μπορεί βέβαια ο κόσμος σε συντριπτική πλειοψηφία να είναι εναντίον του μνημονίου αλλά όπως φαίνεται το δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο κατάφερε να μπερδεψει τα πράγματα και να μην αφήσει να δυναμώσει το μέτωπο της Ανατροπής.
Σήμερα πολιτικοί εκπρόσωποι του συστήματος -οι περισσότεροι από τους οποίους μέχρι χθές ψήφιζαν τα πάντα στη Βουλή στηρίζοντας την πολιτική του μνημονίου- ποζάρουν ως αντιμνημονιακοί κερδίζοντας μεγάλα ποσοστά και θέτοντας εαυτόν στη διάθεση του καπιταλισμού προς πάσα μελοντική χρήση ως εφεδρείες.
Ειναι βεβαια φανερό πως η θέση, οτι η αιτία της κρίσης βρίσκεται μεσα στο ίδιο το καπιταλιστικό συστημα που σαπίζει ταχύτατα και πρέπει να ανατραπεί, είναι ακόμη πολύ αδύναμη παρά το θετικό οτι πλέον βρίσκεται πάνω στο τραπέζι και συζητιέται παντού. Μετα από 2 χρόνια λαίλαπας και κατρακύλας της οικονομίας σε όλο και χειρότερο επίπεδο το σύστημα κατάφερε να πείσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού πως φταίει κι αυτός σε μεγάλο βαθμό και όχι επειδή τους ψήφιζε αλλά γιατί δήθεν συμμετείχε "στο πάρτυ του ευδαιμονισμού". Οσο κι αν όλοι βρίζουν το "μαζί τα φάγαμε", αυτή ειναι ουσιαστικά είναι η θέση που σώζει το σύστημα. Η αυτοενοχοποίηση σαν παράγοντας ελέγχου της συνείδησης του κόσμου δούλεψε μια χαρά. 

Ποιός έζησε και ζεί ακόμη με δανεικά; Εμεις ή οι τράπεζες;


Το σύστημα με τη βοήθεια των ΜΜΕ, της πλύσης εγκεφάλου από δεκάδες "ουδέτερους" αναλυτές, "αντικειμενικούς"καθηγητές, φιλοσόφους κλπ κατάφερε να μας πείσει πως "ζούσαμε με δανεικά" και πιθανότατα θα πρέπει να δεχτούμε πως ότι κατακτήθηκε και αποκτήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια δεν ήταν δικό μας και πρέπει να επιστρέψουμε περιουσίες και δικαιώματα για το "καλό της πατρίδας".
Κι όμως πρόκειται για ένα τεράστιο ψέμα , για μια απίστευτη απάτη.
Αυτός που έζησε με δανεικά δεν ήταν ο λαός. Ηταν το τραπεζικό σύστημα και ο καπιταλισμός που δανείστηκε δεκάδες φορές τις δυνατότητές του, δεκάδες φορές περισσότερο από ότι ο λαός,   που ουσιαστικά σπρώχτηκε από το ίδιο το σύστημα στο δανεισμό. Και αυτη είναι ακριβώς και η αιτία των όσων μας συμβαίνουν. Ο καπιταλισμός που βρέθηκε σε δύσκολη θέση, ακολούθησε έναν τραγικά λάθος τρόπο ανάπτυξης για να σωθεί, και τωρα βλέπουμε  υποχρεωτικά τα αποτελέσματα.
Οι πολίτες δανείστηκαν ένα πολύ μικρό μέρος μόνο της αξίας της περιουσίας τους και των δυνατοτήτων τους και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ετσι δημιουργείται η ανάπτυξη. Δανείστηκαν σε γενικές γραμμές φυσιολογικά ποσά που αποπληρωνόντουσαν φυσιολογικά. Το τραπεζικό σύστημα όμως για να δανείσει όλα αυτα τα ιλιγγιώδη ποσα σε κράτη και επιχειρήσεις(κυρίως τράπεζες που  έπαιξαν και έχασαν τεράστια ποσά) τα τελευταία χρόνια, που εκτόξευσαν τον ιδιωτικό και το δημόσιο δανεισμο σε δυσθεώρητα ύψη, δανείστηκε 20,30 και 40 φορές τα κεφάλαιά του δημιουργώντας αυτή τη δηλητηριώδη φούσκα που τωρα καταστρέφει τα πάντα.
Από ποιον δανειστηκε είπατε το τραπεζικό σύστημα; Μα από το μέλλον μας, από τον πλούτο που "θα" παραχθεί. Και μάλιστα το έκανε χωρίς να μας ρωτήσει. Επίσης είπε ψέματα πως αυτό δεν ήταν δανεισμός αλλά "δημιουργία ρευστού μέσω της μηχανικής του χρήματος και του εργαλείου της μόχλευσης"...κι έτσι κανείς δεν κατάλαβε την απίστευτη απάτη. Μόνο που αυτό δεν σημαίνει τίποτε άλλο από το ότι οι τράπεζες έβαλαν χέρι στον μελλοντικό πλούτο και τον ρημαξαν και αυτόν όπως και τα ίδια κεφάλαιά τους. Ριξτε μια ματιά στο παρακάτω επεξηγηματικό απόσπασμα του άρθρου του Γ.Βαρουφάκη και σκεφτείτε τι έιπαμε. Εδώ θα επανέλθουμε με αναλυτικό άρθρο με το πολύ κρίσιμης σημασίας θέμα.
...........................
(Απόσπασμα από το άρθρο  του Γ.Βαρουφάκη"Τι εστί τράπεζα σήμερον")
Το τέρας της μόχλευσης (leverage)

"Στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν οι τράπεζες αρχίζουν να μεταλλάσσονται σε κάτι που σιγά-σιγά παύει να θυμίζει τις υπόλοιπες επιχειρήσεις, το σύνολο του ενεργητικού όλων των τραπεζών (δηλαδή, των δανείων που δίνουν και των κεφαλαίων που διακρατούν ως «καβάτζα») κυμαινόταν γύρω το 50% του ΑΕΠ μιας αναπτυγμένης χώρας (π.χ. Βρετανίας, Γαλλίας κλπ). Σήμερα, κυμαίνεται μεταξύ του 300% και του 500% του ΑΕΠ. Μια τράπεζα, όπως η Deutsche Bank ή η BNP, μπορεί να έχει ενεργητικό μεγαλύτερο του ΑΕΠ της χώρας στην οποία εδρεύει.

Πώς συνέβη αυτό; Η απάντηση, μονολεκτική: Μόχλευση. Τι είναι αυτό το φρούτο; Κάτι που όλοι γνωρίζουμε με άλλο, απλούστερο, όρο: Χρέος (ή, για την ακρίβεια, ο λόγος του χρέους). Αν σας πω ότι για κάθε €10 που έχω, δανείστηκα €120, θα με περάσετε για τρελό. Όμως αν είμαι τραπεζίτης, και έχω κάνει το ίδιο πράγμα, δεν θα πω ποτέ ότι δανείστηκα. Θα πω απλώς ότι ο συντελεστής μόχλευσης της τράπεζάς μου είναι 12 (δηλαδή, €120 χρέους για κάθε €10 κεφαλαίων που διαθέτει το ταμείο μου). Όχι μόνο ακούγεται καλύτερο και πιο «τεχνοκρατικό» αυτό αλλά, δεδομένης της κατάστασης στο τραπεζικό σύστημα σήμερα, θα θεωρηθεί και ιδιαίτερα συντηρητικός συντελεστής μόχλευσης!

Ποια η σημασία του συντελεστή μόχλευσης; Αποτελεί το μυστικό του αμύθητου πλούτου των τραπεζιτών στις εποχές των παχιών αγελάδων και της βαθιάς τους πτώχευσης σήμερα. Έστω μια τράπεζα που κερδίζει ένα ποσοστό 1% επί των κεφαλαίων που διαθέτει ή διαχειρίζεται (εκ μέρους καταθετών, πελατών κλπ). Επιλέγοντας όμως έναν συντελεστή μόχλευσης ίσο με, π.χ., το δώδεκα, η καλή τράπεζα δωδεκαπλασιάζει τα κέρδη της χωρίς ιδρώτα ή κόπο. Αυτόματα, δωδεκαπλασιάζονται τα μερίσματα των μετόχων, τα bonus των διευθυντών, οι μισθοί των μεγαλο-υπαλλήλων κλπ κλπ. Αν σκεφτείτε μάλιστα ότι το 2008, λίγο πριν την κατάρρευση ολόκληρου του τραπεζικού οικοδομήματος, ο συντελεστής μόχλευσης των ευρωπαϊκών τραπεζών είχε φτάσει το ιλιγγιώδες 50 προς 1, καταλαβαίνουμε τι είχε συμβεί: γιατί οι αποδοχές των διοικούντων έφτασαν την στρατόσφαιρα, οι τιμές των τραπεζικών μετοχών ήταν η «ατμομηχανή» των χρηματιστηρίων, το χρηματοπιστωτικό σύστημα έριχνε την σκιά του στην «πραγματική» οικονομία.

Μετά την Άνοδο, η Πτώση
Για να κινδυνεύσει να πτωχεύσει μια τράπεζα με συντελεστή μόχλευσης 2 προς 1, χρειάζεται να έχει ζημίες ίσες με το μισό (το 50%) των δανείων που έχει παράσχει και των τοποθετήσεων που έχει επιλέξει. Όταν όμως ο συντελεστής μόχλευσης φτάσει στο 20 προς 1 (ένα μέγεθος που χαρακτήριζε τις ελληνικές τράπεζες προ της Κρίσης), τότε αρκούν για να πτωχεύσει ζημίες της τάξης του 5%. Κι όταν ο συντελεστής μόχλευσης φτάσει στο επίπεδο που ισχύει στην περίπτωση (για να φέρω ως παράδειγμα μια «κραταιά» τράπεζα που όλοι γνωρίζουμε) μιας Deutsche Bank (περί το 50 προς 1), αν μόλις το 1,25% των δανείων που έχει διαθέσει «ατυχήσουν» (π.χ. οικογένειες που λόγω ανεργίας δεν μπορούν να αποπληρώσουν το στεγαστικό τους ή επιχειρήσεις που κλείνουν) ξάφνου η καλή τράπεζα, με την βούλα του νόμου, φαλίρισε. Να γιατί, παρά τα αμύθητα κέρδη των τραπεζών προ του 2008, σήμερα είναι όλες του πτωχευμένες. Το μόνο που χρειάστηκε για να πάνε οι ελληνικές τράπεζες από τον Παράδεισο στην Κόλαση ήταν ζημίες της τάξης του 5% - κάτι απόλυτα φυσιολογικό σε μια υφεσιακή οικονομία.

Αυτά έχει το μαγικό ραβδί της μόχλευσης: όσο πιο ψηλά σε εκσφεντονίζει στην περίοδο της «Ακμής», τόσο πιο μεγάλη και τραυματική η πτώση στην περίοδο της «Ύφεσης» που ακολουθεί."
.............
Αυτά λέει λοιπόν το άρθρο του καθηγητή.
Οπως καταλαβαίνουμε όταν μια "ζημιά" της τάξης του 5% αρκεί για να καταστρέψει και να χρεοκοπήσει ολόκληρες τράπεζες, και επομένως οικονομίες, τότε μιλάμε για ένα οικονομικό σύστημα που μοιάζει με ένα τρομερό αυτοκίνητο χιλιάδων κυβικών που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα αλλά φρενάρει με το πόδι ανοίγοντας την πόρτα. Αυτη ειναι η αλήθεια για το τρομερό τους δημιούργημα,  που κατάφερε τελικά να κερδίσει τις εντυπώσεις και την εμπιστοσύνη των λαών και να επιβληθει με τη βοήθεια αυτής της απάτης, υποχρεώνοντας μάλιστα σε ήττα το αντίπαλο δέος του σοσιαλισμού. Μόνο που τώρα  όσο κι αν προσπαθούν και καταφέρνουν προσωρινά να ενοχοποιήσουν όσους δεν έφταιξαν, η αλήθεια δεν μπορεί παρα να φανεί αργά ή γρήγορα... Κι όταν γίνει αυτό θα έχουμε μπει στον πυρήνα της κρίσης και στο κέντρο της κατανόησης των πραγματων. Ο καπιταλισμός  των τελευταίων δεκαετιών δεν ήταν παρα μια τεράστια απάτη. Ηταν ένα εντυπωσιακό, λαμπερό όχημα που για να τρέξει όλο και πιο γρήγορα, ήταν αναγκασμένο να κάνει μεγάλες "εκπτώσεις" στην ασφάλεια, αφού έπρεπε να αδυνατίσει μέχρις εξαφάνισης τα φρένα.

 Υ.Γ.Θα ξαναπώ και εδώ οτι δεν συμφωνώ καθόλου με το τελικό συμπέρασμα του Γ.Βαρουφάκη για τη διέξοδο από την κρίση, αλλά ο τροπος που εξηγεί το πως φτάσαμε εδώ βοηθάει πολύ.

Ληστεία PSI και στα αποθεματικά του ΕΟΤ!- Στεγνα τα ταμεία για την καμπάνια του 2012

 Ποιός καρφώνει πισώπλατα τον τουρισμό

Η κυβέρνηση των υπερπατριωτών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τα δίνει όλα τελευταία για να μας πείσει πόσο πολύ ενδιαφέρεται για τον τουρισμό σε αντίθεση με τους κακούς εργαζόμενους, τους κομμουνιστές, την Αριστερά, τα συνδικάτα που " νοιάζονται μόνο για τα δικά τους συμφέροντα" όπως λέει η "κασεττα" των ρεπορτάζ των ΜΜΕ.
Μόνο που η πραγματικότητα τους χαστουκίζει και πάλι και τους ξεμπροστιάζει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο.
Ξαφνικά στον ΕΟΤ ανακάλυψαν σήμερα ότι τα αποθεματικά τους, που προοριζόντουσαν για την καμπάνια για την τουριστική σαιζόν που ξεκινάει, έκαναν φτερά με το γνωστό κόλπο του "σωτήριου" PSI. Τα χρήματά τους χωρίς να το γνωρίζουν έγιναν από την ΤτΕ από καταθέσεις ομόλογα και δόθηκαν στον Προκρούστη του κουρέματος.
Ετσι 30εκ. ευρώ έκαναν φτερά νομίμως και χωρίς πολλά πολλά και ό ΕΟΤ έμεινε με ψίχουλα να ψάχνεται και να ρωτάει την Τράπεζα της Ελλάδος και τον κ.Προβόπουλο πως και πότε έγινε αυτό.
Τέτοιο είναι λοιπόν το ενδιαφέρον των πατριωτών που πέφτουν από αντιφαση σε αντιφαση και προχωρούν από έγκλημα σε έγκλημα. Αν δεν είχαν στα χερια τους τα ΜΜΕ που από τη μια τους "καταγγέλουν"-στα πλαισια της καταγγελίας και της απαξίωσης των πολιτικών και της πολιτικής γενικά- και από την άλλη τους στηρίζουν με κάθε τρόπο και επιτίθενται στους κακούς εργαζόμενους -π.χ. τους ναυτεργάτες που "δε δίνουν δεκάρα για τον τουρισμό"- είναι φανερό οτι δε θα έβρισκαν ούτε τη δική τους ψήφο στην κάλπη.
Μου φαίνεται πραγματικα εξωφρενικό το ότι τα 2 κόμματα θα πάρουν πάνω από 40% στις εκλογές. Τι εχουν τοσοι άνθρωποι μες το κεφάλι τους άραγε; Τιποτα ίσως ή απλώς φόβο;

Αυτοί οι άθλιοι οι ναυτικοί

 Από αυτα που βλέπουμε στα βασικά κανάλια αποβλάκωσης και μνημονιακής προπαγάνδας, που παρεμπιμπτόντως όλως τυχαίως ολα ανήκουν σε εφοπλιστές ή συνεργαζόμενους με εφοπλιστές, θα πρέπει να υποθέσουμε οτι αν ξαφνικά χάλαγε ο καιρός και είχαμε ενιάρια κι απαγορευτικά θα έπρεπε να καλούσαν σε τρισάγια για να ξορκίσουμε το κακό. Και τι δεν είδαμε χτες βράδυ στο τελευταίο δελτίο του MEGA. Ανθρώπους με βαλίτσες στα λιμάνια, μπλόκα, στίβες με κασόνια προιόντων, απελπισμένους εμπόρους νησιών, κατεστραμένους ακτοπλόους και ξενοδόχους για τα σίδερα. Δεν αντεχόταν ουτε σαν γελοίο σκηνικό. Εννοείται βεβαια οτι ενα ενδεχόμενο απαγορευτικό-που είναι πάντα πιθανό στην Ελλάδα των βοριάδων- δεν θα κατέστρεφε τουρισμό, ναυτιλια, εμπόριο, γεωργία κλπ. Ετσι ούτε και η Απεργία μπορεί να κάνει τέτοιο κακό. Και στο κάτω κάτω της γραφής δεν φέρνουν οι εργαζόμενοι το κρίσιμο νομοσχέδιο την Τρίτη στη Βουλή. Η κυβέρνηση το φέρνει. Οπως ακριβώς η κυβέρνηση είχε φέρει το νομοσχέδιο για τα ταξί στις αρχές Ιουλίου, στο κέντρο σχεδόν της τουριστικης περιόδου και που όπως αποδείχτηκε καμιά επείγουσα ανάγκη  δεν το επέβαλε αφου ακόμη το συζητάνε.

 Ας κάνουμε όμως καθαρά κάποια πράγματα γυρω από τις απεργίες και τις αηδίες που λέγονται από γνωστους και καλοπληρωμένους δημοσιολόγους.
Η Απεργία δεν είναι απλή δήλωση ενός αιτήματος, ουτε θυμωμένο ξέσπασμα για να βγάλουν εργαζόμενοι το άχτι και το απωθημένο τους.
Ειναι οργανωμένη και συνειδητή πίεση και εκβιασμος προς τον εργοδότη για να πετύχουν ένα στόχο, που έχει να κάνει είτε με μισθούς είτε με δικαιώματα. Η Απεργία επίσης είναι δικαίωμα και κατάκτηση των εργαζομένων που έχυσαν αίμα για να το κατακτήσουν και δεν δίνουν δεκάρα για τα επιχειρήματα της δεκάρας του καθενός, ειδικά αν προέρχεται από φερέφωνα γνωστών συμφερόντων.
Αν οι εργαζόμενοι ήθελαν απλά και μόνο να δηλώσουν κάτι και όχι να πιεσουν και να εκβιάσουν -όπως εκβιάζονται και αυτοί και όλοι μας- για να πετύχουν το στόχο τους, ειναι βεβαιο ότι οι καπιταλιστές θα τους οργάνωναν οι ίδιοι μια μεγαλειώδη συνέντευξη τύπου για να μιλήσουν ακόμη και σε εθνικό δίκτυο, αν έπαιρναν διαβεβαίωση οτι δεν θα ακολουθούσε απεργία που τους στοιχίζει και απειλει και την εξουσία τους και την ισορροπία δύναμης.
Για την Απεργία τώρα των ναυτεργατών.
1. Τόσο τρομερό είναι πια οτι κάνουν απεργία Τρίτη και Τετάρτη; Αν έκαναν Πέμπτη και Παρασκευή, που πάλι δίκιο θα είχαν, να το συζητούσαμε αλλά τώρα δείχνουν κάποια κατανόηση παρά την επίθεση που δέχονται εδώ και χρόνια και που τώρα ξεπερνλαει κάθε όριο. Πότε να έκαναν απεργία δηλαδή; Μέσα Δεκέμβρη 12-6 το πρωί για να μην ενοχλήσουν;
Οταν σε έναν κλάδο μιας χώρας που λέγεται ναυτικη από 100000 εργαζόμενους έχουν μείνει 17000 τι άλλο να κάνουν δηλαδή; Να περιμενουν να τους απολύσουν όλους;
Δεν έχουν δικαιώματα μόνον οι επιχειρηματίες των νησιών -που σε κάποια από αυτά μόνο απελπισμένοι δεν είναι- έχουν και οι απλοί εργάτες που τους καταργούν όχι μόνο σαν εργαζόμενους αλλά και σαν ανθρώπους.
Να πουμε κάτι ακόμα. Εχουν ασχοληθεί όλοι αυτοί με το ότι τα καράβια που μπαίνουν στα δρομολόγια είναι πολύ λιγότερα από τις προηγούμενες χρονιες για ευνόητους λόγους;
Επίσης ενδιαφέρει κανέναν από τους ευαίσθητους η απίστευτη καταγγελία Νταλακογιώργου της ΠΕΝΕΝ οτι δεν υπάρχει έλληνας ναυτικός στα πληρώματα των καραβιών με Ελληνική σημαία στη Μεσόγειο;;
Τέλος όπως εχουμε ξαναπεί η ΠΝΟ είναι μια ομοσπονδία που δεν της αρέσουν καθόλου οι απεργίες και που φυσικά δεν ελέγχεται καθόλου από το ΚΚΕ. Κάθε άλλο. Εκτός των ΠΕΜΕΝ και Στέφενσων υπάρχουν και άλλα σωματεία. Η ΠΝΟ ήταν σε πολλές  Γεν.απεργίες η μοναδική ομοσπονδία που δεν συμμετείχε. Για να φτάσει λοιπόν η ΠΝΟ να κάνει απεργία φαντάσου τι έχει συμβεί.

Υ.Γ. Τα καράβια την Τετάρτη θα φύγουν μισά. Οποιος δεν το πιστεύει ας παρει τηλέφωνο να κλείσει θέση. Οι εκδρομείς του Πασχα στα νησιά είναι είδος υπό εξαφάνιση λόγω φτώχειας. Τα παραμύθια τους λοιπόν δεν 'εχουν δράκο.

Επείγον για Χαλυβουργό

 Μου το έστειλαν από το antigeitonies και το δημοσιεύω

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ για τον απεργό χαλυβουργό Αντώνη Αβραδή του οποίου το παιδί αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας και θα χρειαστεί εγχείρηση μετά το Πάσχα με μεγάλο οικονομικό κόστος. Όσοι μπορούν να βοηθήσουν τον απεργό έχει ανοιχθεί λογαριασμός στην Εθνική Τράπεζα με αριθμό: 194/343271-85

Εβδομάδα παθών - Ναταν εβδομάδα..

Tι όμορφος κόσμος ...θα μπορούσε να είναι

Tι όμορφος κόσμος ...θα μπορούσε να είναι, αν απλά ήταν δικό μας σπίτι.
Αν απλά κι ανθρώπινα τον κοιτούσαμε στα μάτια
ζεστά και οικεία , όπως κοιτάζουμε τα πιο δικά  μας,
τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα
αυτα που δεν θ' αφήναμε κανέναν να μας τα πάρει

"Εκ περιτροπής" ζωή και ευέλικτα αίσχη με 1 μεροκάματο τη βδομάδα- Οργάνωση παντού ειναι η μόνη λύση

Διαβάζουμε στο tvxs: Tην εκ περιτροπής εργασία με μία μέρα δουλειά την εβδομάδα για τους εργαζόμενους, προωθεί η ιδιοκτήτρια εταιρεία των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, συμφερόντων του Λιβανέζου Ισκαντάρ Σαφά.....στη λογική των πιέσεων προς την ελληνική κυβέρνηση να ικανοποιήσει οικονομικές απαιτήσεις που ανέρχονται σε 140 εκατ ευρώ περίπου και έχουν σχέση με την κατασκευή στα ναυπηγεία δυο νέων υποβρυχίων."
" Η εταιρεία του Ισκαντάρ Σαφά που ελέγχει τα ναυπηγεία έχει επανειλημμένα διαμηνύσει προς την κυβέρνηση ότι με τα σημερινά δεδομένα δεν θα μπορέσει να συντηρεί για πολύ καιρό ακόμη τον αριθμό των 1200 εργαζομένων στα ναυπηγεία."
Νάναι καλά ο αφέντης επενδυτής για την εμπιστοσύνη...

Χθες οι εργαζόμενοι έκαναν σταση εργασίας και πορεία στο Υπ.Εθν. 'Αμυνας ενω είναι πιθανη και μια συνάντηση ανάμεσα στον υπουργό και το σωματείο.
Τί λέτε να πεί ο υπουργός στους εργαζόμενους; Οτι είναι μαζί τους και τους συμπαραστέκεται;
Αυτοί οι "εκπρόσωποι του λαού" στα Υπουργεία είναι καμιά φορά απίστευτα "ρεαλιστές"...

Ακουσα σήμερα οτι το μοντέλο εκ περιτροπής εργασίας σκίζει.
Δείτε όμως και μερικά στοιχεία από την Αυγή:
"Αναλυτικά, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας που αφορούν τους πρώτους δύο μήνες του 2012, περί τις 150.000 επιχειρήσεις αδυνατούν να καταβάλουν μισθούς για διάστημα έως και 3 μήνες, με αποτέλεσμα περισσότεροι από 400.000 εργαζόμενοι να δουλεύουν χωρίς μισθό. Ταυτόχρονα, το ίδιο διάστημα 8.001 συμβάσεις πλήρους απασχόλησης μετατράπηκαν σε μερικής απασχόλησης και άλλες 5.492 σε εκ περιτροπής εργασία με συμφωνία εργοδότη και εργαζομένου. Τέλος, 2.816 συμβάσεις μετατράπηκαν σε εκ περιτροπής εργασία με μονομερή απόφαση του εργοδότη και το ποσοστό αυτό είναι αυξημένο κατά 6.940% σε σχέση με το 2010.
Για πρώτη φορά οι νέες προσλήψεις με μερική ή με εκ περιτροπής εργασία υπερβαίνουν τις προσλήψεις με πλήρη απασχόληση. Είναι χαρακτηριστικό πως το πρώτο δίμηνο της φετινής χρονιάς το 51% των νέων προσλήψεων αφορούσε ευέλικτες μορφές απασχόλησης και αναλόγως μειωμένους μισθούς."

Ακόμη κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΜΕ μου έλεγε την περασμένη εβδομάδα στη Χαλυβουργία, οτι 70% των επιχειρήσεων χρωστάνε δεδουλευμένα σε εργαζόμενους από 3-7 μήνες τουλάχιστον, και αυτό όχι γιατι όλοι έχουν αδυναμία. Το κάνουν γιατί το κάνουν όλοι επωφελούμενοι από το κλίμα επιστροφής στο μεσαίωνα.
Ο τζάμπας ζει και βασιλεύει λοιπόν και δεν είναι αυτός που δεν πληρώνει. Είναι ο Ελληνας εργαζόμενος  που δεν πληρώνεται και πληρώνει τη νύφη.
Τωρα πως θα βγουν τα έσοδα που χρειάζονται για να καλυφθούν οι στόχοι του μνημονίου μέ όλα τα παραπάνω αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία όπως και το πως μεσα σε τετοιο σκηνικό μπορεί να πιστεύει κανείς οτι θα επιβιώσουν τα ασφαλιστικά ταμεία.
 Απορίας άξιο πάντως επίσης είναι το από που στο καλό θα αντλήσουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αυτό το 40% που μάλλον θα παρουν στις εκλογές μετά από όλη αυτή την ασταμάτητη επιδρομή στη ζωή και την τσέπη μας.
Τετοια κόλλημα στο μυαλό; Τέτοιος εθισμός; Τέτοιος φόβος;

Συγκρουση με το βλέμμα στο αύριο
Πάμε λοιπόν ολοφάνερα για αδιέξοδο και μετωπική σύγκρουση, αφού είναι μάλλον αδύνατον  οι εργαζόμενοι να καθίσουν με σταυρωμενα χερια.
Το παλιό που κρατάει όλα τα κλειδιά στα χέρια και δεν εχει καμια διάθεση να παραδοθεί, βρίσκεται απέναντι στο καινούργιο που παλεύει να ορθώσει ανάστημα. Το σύστημα δείχνει κάθε μέρα οτι εχει φάει τα ψωμιά του, αφου εκπροσωπεί έναν τρόπο ανάπτυξης που δεν τα κατάφερε και τώρα "αναγκάζεται" να επιτεθεί σαν κακιά αρρώστια στη ζωή και να εξοντώσει ανθρώπους και δυνατότητες. Και πως θα μπορούσε να πει κανείς κάτι διαφορετικό, αφου με απλά λόγια ο καπιταλισμός απέτυχε παταγωδώς και δεν μπορεί πια να εξασφαλίσει ουτε καν  μια οποιαδήποτε ανεκτή δουλειά απλής επιβίωσης στους ανθρώπους, πόσο μάλλον να τους κάνει ευτυχισμένους δίνοντας ελπίδα, μέλλον και όραμα. Ενα σύστημα που δεν μπορεί να θρέψει τον κόσμο, που δεν έχει πια δυνατότητα να εξασφαλίσει κάποιους εντελώς στοιχειώδεις όρους επιβίωσης, δεν δικαιούται να μιλάει.
Το θέμα βεβαια είναι οι όροι με τους οποίους θα γίνει αυτή η σύγκρουση. Γιατί ακόμη κι αν εκατομύρια λαού κατέβουν στους δρόμους ανοργάνωτοι χωρίς να συγκροτούνται σε πολιτικό υποκείμενο που θα θέτει και θα διεκδικεί τη δική του πρόταση που δεν μπορεί να  είναι διαρκώς ενα ξερό ΟΧΙ, τότε η πρωτοβουλία θα είναι διαρκώς στην πλευρά της εξουσίας. Αλλά και στην ίδια τη σύγκρουση, που δεν θα γίνει φυσικά με μια κίνηση, αν ο λαός δεν βρεθεί όσο πιο οργανωμένος γίνεται οι πιθανότητες είναι εναντίον του. Μάλιστα, ακομη κι αν επιφανειακά επικρατήσει και καταφέρει να κερδίσει κάποια βήματα, είναι σίγουρο οτι αυτό θα είναι προσωρινό και θα του το πάρουν έυκολα πίσω. Αν δεν είναι έτοιμος με δεύτερες και τρίτες κινησεις "εφεδρείας"-που θα τις έχει μόνο αν είναι οργανωμένος σε κάθε μορφή συλλογικότητας- πως θα μπορεί να ασκεί τους εκβιασμούς που θα χρειάζονται για να διατηρεί και να επεκτείνει τα όποια κεκτημένα;
Τα παραδείγματα της Αιγύπτου αλλά και πολλά άλλα το λέν με όλους τους τρόπους. Το κύριο όπλο του λαού είναι η οργάνωση στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, ναι αυτές που η εξουσία και τα ΜΜΕ απαξιώνουν με κάθε τροπο κάθε μέρα, και σε κάθε άλλη μορφή συλλογικότητας. Δυστυχώς αυτό το απλό δεν γίνεται κατανοητό για πολλούς λόγους. Βεβαια και η τρομοκρατία στον ιδ.τομέα παίζει το ρόλο της.
Δε χρειάζεται και πολλή σοφία πάντως για να σκεφτεί κανείς οτι αυτό που είναι απαραίτητο είναι η ενότητα των εργαζόμενων στη βάση και οι κοινες δράσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων πράγμα που δε συμβαινει. Οι εκλογές και η "ενότητα της Αριστεράς" είναι τελείως διαφορετικό θέμα. Το να βρίσκονται όμως καθημερινα τρόποι συνεννόησης στη βαση, στα σωματεια και τις συλλογικότητες, χωρίς να ψάχνουμε όλους τους πιθανούς τρόπους για να μην προκύψει μια κοινή δράση, είναι μια λάθος τακτική.
Αν οι εργαζόμενοι δεν νοιώσουν οτι τα σωματεία τους μπορούν να γίνουν αποτελεσματικά όπλα που θα αποφασίζουν και θα δρούν για λογαριασμο τους, για ποιο λόγο να ρισκάρουν την απόλυσή τους για να τα ακολουθήσουν; Δεν είναι ανάγκη να υπάρχει μαρξιστικό λενινιστικό πλαίσιο για να γίνει μια απεργία ή για να "βγεί" μια κινητοποίηση ενάντια σε κάποιο από τα χαράτσια ή για την επιβίωση του λαού. Είναι άλλο να λέμε και σωστά οτι δεν πρέπει να κρύψουμε την αλήθεια από το λαό και άλλο να επιχειρούμε να μιλήσουμε με την ίδια ακριβώς γλώσσα και στις κομματικές οργανώσεις και σε συλλογικότητες όπου συχναζουν απλοί άνθρωποι που για πρώτη φορά έρχονται σε επαφή με το κίνημα και προφανώς δεν είναι έτοιμοι να ακούσουν και να δεχτούν με ευκολία δύσκολα επιχειρήματα, όταν μαλιστα μέχρι χθες η τηλεόραση ήταν η μόνη πηγή της ενημέρωσής τους και έρχονται στα σωματεία με δυσπιστία.
 Ας το ξανασκεφτούν όλοι από την αρχή με ψυχραιμία και με το βλέμμα στο αύριο που θέλουμε να έρθει.