Ο γιορτασμός του Πολυτεχνείου μέσα στην πανδημία- Αναγκαίος ή όχι;

 Έπρεπε σήμερα να γιορταστεί αγωνιστικά η 17 Νοέμβρη ή όχι; 

Πρέπει ή όχι να γίνονται αγώνες σε καιρό πανδημίας; Είναι κυρίαρχο ζήτημα η προστασία της Υγείας τέτοιο που να απαγορεύει κάθε άλλη προτεραιότητα ή όχι;

Είναι ερωτήματα που συνήθως προβάλλονται  με τέτοιο τρόπο ώστε να βγαίνει από την αρχή το συμπέρασμα ότι ο αγωνιστικός γιορτασμός του Πολυτεχνείου και η προστασία της Δημόσιας Υγείας δεν μπορούν να συμβαίνουν ταυτόχρονα. 

Οτι δηλαδή η Δημόσια Υγεία κινδυνεύει από έναν συμβολικό αγωνιστικό γιορτασμό που όπως λένε οι εκπρόσωποι του λαού θα γίνει με ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ, τέτοια που να μην έχουν ρίσκο μετάδοσης του ιού, όπως για παράδειγμα συμβαίνει καθημερινά, και μάλιστα πολλές φορές την ημέρα, με το ρίσκο ή μάλλον τη βεβαιότητα μετάδοσης στα ΜΜΜ(μετρό, λεωφορεία κλπ), στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα σχολεία και όπου αλλού υπάρχει και κινείται η ζωή.

Είναι όμως έτσι; Στέκονται οι Αγώνες του λαού απέναντι στην Υγεία του λαού; Και αν ναι τότε τι νόημα έχει "ο αγώνας για την προστασία της Υγείας" ως ανώτερη ποιοτικά διαλεκτική σύνθεση; 

Η θέτοντας το ερώτημα αλλιώς, το λοκντάουν που συμβαίνει για την προστασία της Ζωής μπορεί να απαγορεύει και τον ίδιο τον αγώνα για τη Ζωή; Εκτός κι αν δεχτούμε, πράγμα κουτό και άτοπο, ότι η Ζωή ως γενικότητα, υπερασπίζεται από μόνη της τον εαυτό της και δεν χρειάζεται κάποιοι να αγωνίζονται για να την υπερασπιστούν. Η ακόμη πιο κουτά και άτοπα αν δεχτούμε ότι αυτός που υπερασπίζεται τα δικαιώματα του λαού και της Ζωής του δεν είναι ο ίδιος ο λαός αλλά η κυβέρνηση!

Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι σήμερα τα πράγματα δεν είναι τόσο απλοικά όσο  λένε αυτοί που βολεύονται πίσω από τις απαγορεύσεις. Σήμερα δεν πρέπει "η να υπερασπιστούμε την δημόσια Υγεία ή να κάνουμε αγώνες". 

Σήμερα είναι αναγκαίο να συμβούν και τα δύο. Και μάλιστα όχι να συμβούν χωριστά το ένα από το άλλο αλλά να συμβούν το ένα -δηλ. οι αγώνες- ως προϋπόθεση του άλλου-δηλ. της υπεράσπισης της Υγείας του λαού.

Σήμερα πρέπει να απαντηθεί το εξής απλό και κρίσιμο ερώτημα: ΠΟΙΟΣ ενδιαφέρεται πραγματικά και αντικειμενικά για την Υγεία του λαού; Ο λαός (και οι δικές του οργανώσεις και θεσμοί), ως ενδιαφερόμενος για τον ίδιο του τον εαυτό, ή η κυβέρνηση που εκ των πραγμάτων δεν έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι είναι κυβέρνηση του λαού;

Αν απαντούσαμε ότι ενδιαφέρεται η κυβέρνηση και όχι ο λαός εκτός των άλλων  θα πέφταμε επάνω σε ένα πλήθος αντιφάσεων. Γιατί είναι αυτονόητο ότι αν η κυβέρνηση ενδιαφερόταν πραγματικά για την Υγεία του λαού, τότε θα είχε επιτάξει αμέσως τα χιλιάδες τουριστικά λεωφορεία για να λυθεί το τρομερό πρόβλημα των ΜΜΜ, θα είχε επιτάξει τον ιδιωτικό τομέα Υγείας αντί να του μοιράζει δώρα, θα είχε προσλάβει περισσότερους γιατρούς, θα είχε εκπαιδεύσει για την αντιμετώπιση του ιού τους ήδη υπάρχοντες, θα είχε δημιουργήσει νεες ΜΕΘ αντί να μετατρέπει τις ήδη υπάρχουσες σε ΜΕΘ κορωνοιού, δεν θα είχε σταματήσει το 80% των χειρουργείων για άλλες ασθένειες στέλνοντας όσους πρέπει άμεσα να χειρουργηθούν στις ιδιωτικές κλινικές, θα είχε ανοίξει τα νοσοκομεία που έκλεισαν τα μνημόνια, θα είχε δημιουργήσει περισσότερες τάξεις στα σχολεία, θα είχε προσλάβει καθηγητές και δασκάλους και μια σειρά ακόμη από πολλά θα που όμως όπως ξέρουμε δεν έχουν συμβεί.

Άρα είναι ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση, που σήμερα την ώρα που απαγγέλει δακρύβρεχτα ποιήματα για την προστασία της Υγείας ασχολείται κυρίως με το μοίρασμα δις στις μεγάλες επιχειρήσεις, δεν έχει δείξει και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την Υγεία του λαού πέρα από την απλή μέθοδο των απαγορεύσεων και των λοκντάουν, που βεβαια δεν θα υπήρχε λόγος να συμβούν αν είχαν γίνει όλα τα υπόλοιπα που είπαμε παραπάνω και τα οποία απαιτούσε ο λαός με τους αγώνες του.

Αυτός λοιπόν που έχει την ευθύνη για την ίδια του την Υγεία δεν μπορεί παρα να είναι ο ίδιος ο λαός μέσα από τις δικές του οργανώσεις.

Όλο αυτό τον καιρό έχουμε ακούσει να λέγεται ότι φυσικά δεν γίνεται να σταματήσει η οικονομία για χαρη της προστασίας της Υγείας γιατί κάτι τέτοιο θα προκαλούσε οικονομική κατάρρευση και βέβαια χειροτέρευση της Ζωής του λαού. Πως γίνεται όμως αφού συνεχίζεται η επιχειρηματική δραστηριότητα, δηλ. η προσπάθεια παραγωγής κερδών από της επιχειρήσεις με ότι σημαινει αυτό για τους εργαζόμενους, να λένε συγχρόνως ότι ο λαός πρέπει να κατεβάσει τα χέρια και να σταματήσει να παλεύει για τα δικαιώματά του που ολοφάνερα αμφισβητούνται σήμερα για να επιβιώσει η οικονομία; Δεν είναι υποκριτικό αυτό; 

Ας αφήσουν λοιπόν τα περί αναπόφευκτων προτεραιοτήτων γιατί φαίνεται ότι πίσω από όλη αυτή τη σειρά δήθεν λογικών επιχειρημάτων κρύβεται και πάλι η ανάγκη προστασίας των συμφερόντων της πραγματικής εξουσίας.

Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι απλό και ολοφάνερο: 

Είναι το ίδιο αναγκαία και τα δύο. Και η  προστασία της Υγείας αλλά και η προστασία των δικαιωμάτων του λαού που βέβαια μόνο με αγώνες διασφαλίζεται.

Αυτοί που λένε ότι εντάξει βρε αδερφέ, ας μη γίνει μια χρονιά  γιορτασμός, ας μην αποδοθεί η τιμή στους νεκρούς του Πολυτεχνείου όπως άλλοτε, αφού είμαστε σε ειδικές συνθήκες, έχουν μια εντελώς διαφορετική άποψη από το λαό για το νόημα και την ουσία του Πολυτεχνείου. Πιστεύουν ότι είναι μια απλή γιορτή, όπως όλες οι γιορτές, όπως ας πούμε τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα. Η ακόμη ένα μνημόσυνο που μπορεί να αναβληθεί.

Αντίθετα εμείς, ο λαός πιστεύουμε ότι η 17η Νοέμβρη δεν είναι μόνο μια ιστορική μέρα με κάποιο αντικειμενικό περιεχόμενο, ένα σύνολο συγκλονιστικών γεγονότων στα οποία αποδίδουμε τιμή. Είναι εκτός από αυτό, και ίσως περισσότερο από αυτό ένα σύμβολο, και μάλιστα το πιο βαρύ και πλούσιο σύμβολο αγώνα της δικής μας σύγχρονης ιστορίας. Είναι το σύμβολο του αγώνα για τα δημοκρατικά δικαιώματα, για το Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, για τα δικαιώματα στη δουλειά, για την πάλη για μια καλύτερη ζωή, για το διώξιμο των Αμερικανών του ΝΑΤΟ και των βάσεων, του αγώνα για έναν άλλο καλύτερο κόσμο. Είναι ακόμη ένα σπουδαίο σύμβολο ανυπακοής στα αποφασίζουμε  και διατάσσουμε της κάθε εξουσίας, όπως και ένα σύμβολο της ανθρώπινης ιδιότητας της μέσω θυσιών παράκαμψης κάθε δυσκολίας και εμποδίου όταν αυτό απαιτείται με τίμημα ακόμη και την ίδια τη ζωή των πρωταγωνιστών.

Είναι καθαρό ότι κάποιοι εδώ και χρόνια παλεύουν να απαλλαγούν από αυτούς τους συμβολισμούς που δημιουργούν ενοχλητική σκέψη και συνειδησιακό περιεχόμενο και να κρατήσουν μόνο ένα λειψό και  φτωχό συναισθηματικό περιεχόμενο, τη γιορτή, τα τραγούδια, την αυτονόητη αυτοματικά παραγόμενη συγκίνηση και το χαρακτήρα του μνημόσυνου. 

Ο λαός όμως δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να δεχτεί κάτι τέτοιο ειδικά σήμερα.

Αντίθετα έχουμε κάθε λόγο να κάνουμε ότι μπορούμε για να υπερασπίσουμε και τη Ζωή μας και την Υγεία μας και τους αγώνες μας και τα σύμβολά μας.

Ας μην εχει κανένας αμφιβολία λοιπόν ότι αυτό ακριβώς θα κάνουμε και σήμερα και αύριο και πάντα.

(όπως είναι αυτή τη στιγμή γνωστό η απαγόρευση έσπασε)

Ιδού τα σπασμένα ιδού και το πήδημα

Αφού η κυβέρνηση της χώρας, όπως έκαναν και οι υπόλοιπες αστικές διακυβερνησεις αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο, έδειξε το "ανθρώπινο" πρόσωπό της μοιράζοντας κάποια επιδόματα στο λαό, αλλά αφήνοντας -όπως έκανε και στους καλλιτέχνες- το μεγαλύτερο κομμάτι απ' έξω, τώρα αρχίζει το μοίρασμα των χοντρών πακέτων των πολλών δις στις επιχειρήσεις.

Κάποιοι θα πουν, μα και οι επιχειρήσεις πρεπει να ζήσουν...
Μαλιστα, θα το πουν βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις δημιουργώντας έτσι από την αρχή υποψίες για τις πονηρές προθέσεις τους. Στο τέλος και αυτής της διαδρομής άγριου ανταγωνισμού, οι μικρές επιχειρήσεις θα μετρηθούν και θα βρεθούν βέβαια λιγότερες καταγραμμένες ίσως σε κάποια μητρώα πεσόντων.

Μιλάμε λοιπόν για τα πακέτα που θα μοιραστούν στους μεγάλους ομίλους και όχι για τα ολίγα που θα δοθούν για το θεαθήναι και τη δημιουργία εντυπώσεων.

Ηδη έχει φανεί από τις διαπραγματεύσεις που γίνονται μεταξύ κρατών της ΕΕ ότι, είτε με δάνεια που θα φορτωθούν στο Δημόσιο χρεος είτε με "επιχορηγήσεις" που στη συνέχεια θα απαιτήσουν μεταρρυθμίσεις για να βγει το ταμείο, το λογαριασμό της "σωτηρίας της οικονομίας"- δηλ. της σωτηρίας των κερδών των μεγάλων ομίλων- θα τον πληρώσει κατα το κοινώς λεγόμενο ο κοσμάκης.Ο λαός μας, εμείς δηλαδή οι από κάτω, θα κληθεί να βάλει για άλλη μια φορά το χέρι βαθιά στην άδεια τσέπη του.

Μα πως το ξέρετε; θα πουν κάποιοι.

Απλά κι ακόμα κι αν δεν έχει κάποιος συγκεκριμένη ανάλυση της πραγματικότητας, που βέβαια πάντα χρειάζεται, μπορεί απλά να το διαβάσει.
Που είπατε;
Μα στην ανακοίνωση του γραφείου προυπολογισμού της Βουλής που λέει:

«Το αυξημένο χρέος θα πρέπει να πληρωθεί από δημόσιους πόρους επιβαρύνοντας, σε τελική ανάλυση, τους πολίτες της χώρας. Η κατανομή αυτού του βάρους, είτε μεταξύ κοινωνικών ομάδων είτε μεταξύ γενεών, θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο ανοιχτού και ειλικρινούς δημόσιου διαλόγου ώστε να χαραχθεί μια κοινώς αποδεκτή δημοσιονομική στρατηγική για τα επόμενα χρόνια»

Ιδού λοιπόν τα σπασμένα ιδού και το πήδημα.

Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι μας ζητούν "μέσω ειλικρινούς δημόσιου διαλόγου" να βάλουμε την υπογραφή μας στην λεηλασία μας για άλλη μια φορά!
Δηλαδή, με απλά λόγια, ολοι αυτοί οι επιχειρηματικοί κολοσσοί, που τόσα χρόνια θησαύρισαν αρπάζοντας τον κόπο των ανθρώπων της δουλειάς και πάρκαραν τα κέρδη τους σε ακίνητους λογαριασμούς, και που δεν έχουν καμιά διάθεση να επανεπενδύσουν αν δεν τους δοθούν "κίνητρα", τώρα ζητάνε από το λαό να πληρώσει και πάλι αυτός τη ζημιά. Αυτοί θα περιμένουν εκβιαστικά στη γωνία χωρίς φυσικά να χρησιμοποιήσουν αυτά τα τεράστια κέρδη τους, αν δεν τους δοθούν εγγυήσεις ότι θα παραχθούν νέα τεράστια κέρδη.

Λέγεται απλά καπιταλισμός ή οικονομία της αγοράς.
Είναι αυτή η οικονομία που έστειλε τα Δημόσια συστήματα Υγείας σε όλες τις χώρες στον Καιάδα, τόσο βαθιά που δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την υγειονομική κρίση του κορωνοιού. Αυτή η οικονομία που υποτίμησε την Ιατρική έρευνα στον τομέα της μοριακής Ιατρικής και αλλού ή την κλείδωσε σε συρτάρια.
Ειναι η οικονομία που αντί να βάλει τις επιστημονικές ομάδες των κρατών να συνεργαστούν για το εμβόλιο, τις έχει κάνει ανταγωνιστικές στον περίφημο "αγώνα δρόμου" για το ποια εταιρεία θα κερδίσει το πανάκριβο μετάλλιο με ό,τι σημαίνει αυτό για την Δημόσια Υγεία.

Είναι αυτή η οικονομία που κάθε κρίση της μπορεί γρήγορα να δημιουργήσει μια πολύ μεγαλύτερη πριν καλά καλά ξεπεράσει την προηγούμενη!

Είναι μια οικονομία πλήρης ψυχρής και ωμής υπολογιστικής λογικής και σκοτώνει συνειδητά όπως και όσο κανένας ιός.

Οι αγώνες είναι λοιπόν μπροστά μας και μας περιμένουν.
Το ίδιο κι ο καινούργιος κόσμος που έχει όλο και μεγαλύτερη ανάγκη να γεννηθεί.

Ο συγκλονιστικός γιορτασμός της Πρωτομαγιάς της πανδημίας! - Η ομιλία του γιατρου Ηλία Σιωρα στο Σύνταγμα

Πέρασαν οι μέρες, άλλαξαν και ξανάλλαξαν οι αριθμοί κρουσμάτων, ασθενών και θυμάτων, έπεσαν βροχή οι ΠΝΠ, οι οδηγίες και οι αποφάσεις περιορισμού, η αγωνία, ο φόβος, η αισιοδοξία, οι βόλτες με sms στους άδειους δρόμους και ο λαός μας έδειξε τελικά πειθαρχία πρωτοφανή και αποφύγαμε για την ώρα τα χειρότερα την στιγμή που οι ισχυρότερες οικονομικά χώρες του καπιταλισμού φορτώνουν τους χιλιάδες νεκρούς τους σε φορτηγά και τους αδειάζουν, σαν να μην ήταν άνθρωποι, σε ομαδικούς τάφους..

Φτασαμε έτσι στη σημερινή Πρωτομαγιά.

Η κυβέρνηση με υποκρισία ζήτησε από τα συνδικάτα, εννοώντας πάντα κυρίως το ΠΑΜΕ, να αναβαλουν το γιορτασμό λες και την άλλη εβδομάδα θα είχε λήξει ο κορωνοιός!

Φυσικά το ΠΑΜΕ δεν υπάκουσε!

Κι έτσι σημερα είχαμε ίσως, μέσα σε αυτές τις περίεργες συνθήκες τον συγκλονιστικότερο γιορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς από το ΠΑΜΕ.

Το ΠΑΜΕ γέμισε το Συνταγμα, τηρωντας όλες τις οδηγίες και τα μέτρα προστασίας, σε μια επίδειξη πραγματικά δύναμης, πείσματος, αποφασιστικότητας και πειθαρχίας, στέλνοντας παντού το μηνυμα πως οι εργαζόμενοι δεν θα κάτσουν στα αυγά τους, δεν θα βουλώσουν το στόμα, δεν θα πληρώσουν ξανά και αυτή την κρίση! 

Από τις ομιλίες που έγιναν για πολλούς λόγους ξεχωριζουμε την ομιλία του γιατρού του Ευαγγελισμού Ηλία Σιώρα που αντιγράφουμε πιο κάτω.

Τα είπε πραγματικά ολα!


Η ομιλία του έχει ως εξής:

«Συναγωνιστές στον αγώνα για να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Συνοδοιπόροι στην αέναη προσπάθεια της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων να ανατρέψουν τη βαρβαρότητα και τη δυσοσμία ενός συστήματος που όσο δυσκολεύεται, τόσο πιο επικίνδυνο γίνεται.

Ενώνουμε τη φωνή μας με τους εργαζόμενους στην Υγεία, στα super market, στα εργοστάσια, στις οικοδομές, στις ταχυμεταφορές, σε όλους τους χώρους δουλειάς. Στέλνουμε μήνυμα ελπίδας στους ασθενείς, στις ευάλωτες ομάδες, στην τρίτη ηλικία.

Ναι! Θα νικήσουμε και την πανδημία και θα ανατρέψουμε τα σχέδια εκείνων που ασελγούν και κερδοσκοπούν πάνω στον ανθρώπινο πόνο!

Σ΄αυτές τις δύσκολες συνθήκες που ζούμε τώρα, έχουμε ιερή υποχρέωση να τιμάμε τους νεκρούς του Σικάγου, της πρώτης Πρωτομαγιάς του 1924, τον Μάη του '36, τους 200 της Καισαριανής και τα χιλιάδες θύματα της εργατικής τάξης διαχρονικά. Στεκόμαστε με ευλάβεια σε όλους τους νεκρούς της πανδημίας σε όλον τον κόσμο και με θαυμασμό στους ηρωικούς γιατρούς και νοσηλευτές που έχασαν τη ζωή τους παλεύοντας ενάντια στην πανδημία και ταυτόχρονα ενάντια στα καθημαγμένα συστήματα Υγείας ακόμα και των πιο "αναπτυγμένων" καπιταλιστικών χωρών. Όμως "τώρα ήρθε η ώρα για μάχη και για ζωή". Έχουμε ΔΙΠΛΟ αγώνα.

Να μείνουμε γεροί παλεύοντας για ένα αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας, το μόνο ικανό να αντιμετωπίσει κάθε πανδημία. Να εμποδίσουμε αντιλαϊκά μέτρα που η ΕΕ, το κεφάλαιο και οι αστικές δυνάμεις σχεδιάζουν εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο την πανδημία.

Σήμερα χιλιάδες υγειονομικοί όλων των κλάδων εφημερεύουν σε δύσκολες συνθήκες και σώζουν ζωές. Οι ανάγκες χωρίς πανδημία είναι για 30.000 σε κανονικές συνθήκες και προσλαμβάνονται μόνο 3.500, όλοι με ελαστικές σχέσεις εργασίας.

ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΜΟΝΙΜΟΣ! Συνεχίζεται δηλαδή η τακτική και της προηγούμενης κυβέρνησης. Ό,τι έχει επιτευχθεί μέχρι τώρα για την πανδημία το πέτυχε ο λαός εφαρμόζοντας επιστημονικές οδηγίες, το πέτυχαν και οι μαχόμενοι υγειονομικοί που ρίχτηκαν με αυτοθυσία στη μάχη. Στα Τμήματα Επειγόντων, στις κλινικές, στις ΜΕΘ, στα εργαστήρια.

ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΥΠΟΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ.

Δεν το πέτυχαν οι πολυεθνικές του φαρμάκου, του ιατρικού εξοπλισμού και των μέτρων προστασίας της υγείας. Αυτοί έχουν αδυσώπητο πόλεμο ποιος θα πάρει τα ηνία για το εμβόλιο και τα νέα φάρμακα, αυτοί κάνουν εμπάργκο εξαγωγή σε αναπνευστήρες για να τις πουλήσουν σε δυσβάσταχτες τιμές, αυτοί ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ.

Δεν το πέτυχαν οι πολυδιαφημιζόμενοι όμιλοι με τις διάφορες "δωρεές" τους, που εξασφάλισαν με τις ΠΝΠ τεράστια κέρδη.

Ας μη κομπορρημονούν οι διάφοροι κυβερνητικοί και κρατικοί παράγοντες ότι δήθεν είναι οι σωτήρες μας. Ούτε κάποιοι από την αντιπολίτευση, που ψήφισαν και εφάρμοσαν με αδίστακτο τρόπο μνημόνια, που τολμούν να αυτοπροβάλλονται ως "αγωνιστές", δήθεν αντιμάχονται τα αντιλαϊκά μέτρα. Όλοι οι παραπάνω έχουν βρει τον καλύτερο σύμμαχο που είναι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που έχει προδώσει τα ιερά και όσια της εργατικής τάξης. Ούτε για τα μάτια μια αγωνιστική κινητοποίηση. Τίποτα!

Το εργατικό ταξικό κίνημα την έχει κατατάξει στους επίσημους συνεταίρους των αστικών κυβερνήσεων και του κεφαλαίου.

Μίλησαν οι νοσοκομειακοί γιατροί για επίταξη ιδιωτικών δομών και άλλοι έβγαλαν σπυράκια, άλλοι ειρωνεύτηκαν, όμως οι πιο ξύπνοι, οι κλινικάρχες, έσπευσαν να διαθέσουν κλίνες ΜΕΘ με το αζημίωτο βέβαια! Την ώρα που οι αλυσίδες διαγνωστικών κέντρων κερδοσκοπούν ασύστολα με την εξέταση ανίχνευσης του test, κυβέρνηση και ΕΟΠΥΥ σφύριζαν αδιάφορα.

Την ώρα που συνέβαιναν τραγικά γεγονότα σε ιδιωτικές κλινικές, σίγησαν οι δημοτικοί άρχοντες που τις διαφήμιζαν.

Την ίδια στιγμή που ο πόνος των ασθενών έσμιγε με την υπερκόπωση των νοσηλευτών, κάποιοι, εντελώς υποκριτικά, έβγαλαν τον κόσμο στα μπαλκόνια να χειροκροτά. Πώς και δεν χειροκρότησαν τους δεκάδες χιλιάδες άνεργους που έχασαν σε μια βραδιά τη δουλειά τους στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Πώς και δεν χειροκρότησαν τους υπαλλήλους των super market και τους ντελιβεράδες; Γι' αυτούς επιφύλαξαν άλλο δώρο! Διεύρυνση ωραρίου, δουλειά 12ωρη! Ίσως και περισσότερο.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Η επιστήμη και η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο που επιτρέπει την αντιμετώπιση μιας πανδημίας. Οι επιδημίες και οι πανδημίες επαναλαμβάνονται. Το ζούμε και τον 20ό και στον 21ο αιώνα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι τι μέτρα παίρνει το κάθε κράτος να μειώσει τις επιπτώσεις, τι βασικό επίπεδο Υγείας έχει σε ομαλές συνθήκες ώστε να δίνει ασφάλεια στον πληθυσμό όταν βρεθεί σε δύσκολες συνθήκες, φυσικών καταστροφών ή επιδημίας.

Εδώ όλα τα καπιταλιστικά κράτη πήραν μεγάλο μηδενικό.

Γιατί η κυρίαρχη αντίληψη είναι πως οι υπηρεσίας Υγείας πρέπει να παρέχουν κέρδος!

Αν δεν έχεις χρήμα, πεθαίνεις. Χιλιάδες περιστατικά διαβάζουμε κάθε μέρα, στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη. Έμειναν κυριολεκτικά αβοήθητοι μυριάδες συνανθρώπων μας, θύματα του αιμοβόρου τέρατος που λέγεται καπιταλισμός. Γιατί αυτός είναι ο πραγματικός ιός!

Πήραν μηδέν όμως και σε επίπεδο αλληλεγγύης! Κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος το αφήγημα ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ κλπ. περί ΕΕ της φιλίας, της ισοτιμίας, της αλληλεγγύης. Ευτυχώς υπάρχουν ολόφωτοι φάροι, όπως αυτός της Κούβας, του Νησιού της Επανάστασης, που διδάσκουν και ιατρική επιστήμη και έρευνα και αλληλεγγύη.

Αυτά που διεκδικούμε ΤΩΡΑ τα έχει ανάγκη ο λαός τώρα! Κάποιοι που έχουν λουφάξει στα λαγούμια τους και έχουν πιάσει στασίδι στις τηλεοράσεις και στα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης σκέφτονται ότι θα λογαριαστούν μετά. Ανύπαρκτοι στο κίνημα. Τώρα είναι το πρόβλημα της Υγείας και των αντιλαϊκών μέτρων, τώρα πρέπει να προτάξουμε τα στήθη μας. Και το κάναμε. Και στις 7 Απρίλη, παρά την αστυνομοκρατία και κάθε μέρα, και στις 28 Απρίλη. ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ!

Αυτή η Πρωτομαγιά υποχρεωτικά και σε μεγάλο βαθμό ΤΑΥΤΙΣΤΗΚΕ με τον αγώνα μας ενάντια στην πανδημία και τα αντιλαϊκά μέτρα.

Την ελπίδα τη γεννά η οργανωμένη πάλη για το πιο απλό πρόβλημα στο πιο σύνθετο, με μόνιμο στόχο μια άλλη κοινωνία που θα μας επιτρέπει να χαιρόμαστε τη ζωή μας, να μην είναι η δουλειά δουλεία, να υπάρχει δουλειά, να είμαστε υγιείς, να αντέχουμε στις επιδημίες, να υπάρχει σπίτι και κυρίως να έχουμε τη δυνατότητα να ονειρευόμαστε, να είμαστε αλληλέγγυοι, με δύο λόγια να ζούμε ανθρώπινα.

Αυτό μας δίδαξαν και χιλιάδες νεκροί της Πρωτομαγιάς, αυτό μας δίδαξαν ο Πέτρος Κόκκαλης, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο Τσε Γκεβάρα. Αυτό μας δίδαξαν οι νεκροί υγειονομικοί της πανδημίας.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ
Να παρθούν πίσω όλες οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και οι αντεργατικές διατάξεις.
Επίδομα ανεργίας σε όλους τους ανέργους χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
Να καταργηθούν οι πλειστηριασμοί κύριας κατοικίας και οι κατασχέσεις.
Άμεσα χρηματοδότηση κρατική του δημόσιου συστήματος Υγείας με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού όλων των κλάδων. Κάλυψη όλων των αναγκών σε ΜΕΘ και ΠΦΥ.
Μέτρα προστασίας της υγείας και ασφάλειας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς.
Σταθερή δουλειά με πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
Να ανακληθούν όλες οι απολύσεις.

Ο δρόμος μας είναι με τους λαούς που αγωνίζονται με φάρο τις εργατικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις, τους χιλιάδες νεκρούς που άφησαν σαν ιερή παρακαταθήκη το δίκιο της εργατικής τάξης».

Γιατί… «Μια Ζωή Εν Τάφω»;

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης*
Ανάσταση, Ελπίδα, Φως… Πάσχα… Ελλήνων Πάσχα…

Μέρες που είναι… μέρες ιδιαίτερες, επαναλαμβανόμενα ξεχωριστές, γιορτινές, μέρες φορτισμένης περισυλλογής και χαρμολύπης. Μέρες, που θα ήταν κάτι παραπάνω από υπαρξιακά φοβικό, υποκριτικό και παράλειψη μεγίστη, αν δεν αναφερόμαστε (με το δέον… δέος) στην ανά τους αιώνες ανθρώπινη αγωνία και συνακόλουθα ανάγκη αναζήτησης της ελπίδας για καλύτερη ζωή, την σωτηρία της και την υπαρξιακή της δικαίωση. Όσο το μπορούμε… Μέσα από Πάσχοντες Θεούς, σε παλιούς και νεώτερους χρόνους… και κοινωνίες… παλιές και πολλές.

«Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος εστίν». (Πρωταγόρας, Αβδηρα, 490-420 π.Χ.)

Σύμφωνα, λοιπόν, με σχεδόν όλες τις θρησκειολογικές Μελέτες ο Πάσχων Θεός ενυπάρχει με φόβο, σεβασμό και ελπίδα, σαν κεντρικό υπερβατικό «πρόσωπο» στις περισσότερες αρχέγονες κοινωνίες. [Παναγή Λεκατσά. Το Θείον Δράμα – Κείμενα, 1976] Είναι ο αναγκαίος, χρήσιμος Θεός (προηγούμενα, συνήθως, τοπικός ήρωας, σωτήρας, βασιλιάς) που έρχεται (σχεδόν πάντα γεννημένος σε σπήλαιο) παθαίνει (πάσχων) πεθαίνει («κατάβαση») και ανασταίνεται (αρπαγησάμενος εν νεφέλαις) δίνοντας, έτσι, με τον θυσιαστικό του θάνατο την αναγκαία ελπίδα για καλύτερη ζωή των βροτών. («προσκυνούμε σου τα πάθη [Θεέ]• δείξον ημίν και την ένδοξόν σου ανάσταση»!)

Ακριβώς, όπως συμβαίνει και με τον κύκλο της ζωής και της φύσης. Ό,που η «ανάβαση – ανάσταση», φυτών – λουλουδιών, αυτονόητα συμβαίνει πάντα την φυσικά ορθή εποχή, την Άνοιξη. (Από το ρήμα: ανοίγνημι = ανοίγω, ανοίγω δρόμο, πανιά, φτερά, μυαλά, βελτιώνω). Που, φυσικά πάλι, έρχεται (η Άνοιξη, η Ανάσταση) τελεολογικά (αριστοτελικά αλλά και θρησκειολογικά) μετά τον Χειμώνα (τον θάνατο, την κατάβαση, τον τάφο. Ίνα πληρωθεί το χάος).

«Το δράμα τούτο βρίσκεται στην καρδιά των θρησκειών της Ανατολικής Μεσογείου (Αίγυπτος, Μεσοποταμία, Μικρασία, Συρία, Αιγαίο) με τις λογίς μορφές του Πάσχοντος Θεού, τον Όσιρι, τον Ταμμούζ, τον Βήλο-Μαρντούκ, τον Βάαλ, τον Άδωνι, τον Χετταίο Τιλιπινού, τον κρητικό Δία, τον Διόνυσο και άλλους», όπως τον προελλήνιο Υάκινθο, απορροφηθέντα, με την έλευση του Δωδεκάθεου και της αθανασίας, από τον «Φάντη» Απόλλωνα. [Το θείον Δράμα – Παν. Λεκατσά – Κείμενα 1976 σελ. 11]

Στα νεώτερα χρόνια, ο Χριστιανισμός, με Πάσχοντα Θεό τον Χριστό, επιβεβαιώνει, με την επανάληψη του Θείου Δράματος, την διαχρονικά πανανθρώπινη ανάγκη για ελπίδα και λύτρωση από δεινά, μεταφυσικά και μη. Για λύτρωση από το καθ’ αυτό υπαρξιακό πρόβλημα, εξαφανίζοντας –«θανάτω θάνατον πατήσας»– και τα μαρτυρικά καθημερινά πάθη των ανθρώπων.

Και όλα αυτά να συμβαίνουν επαναλαμβανόμενα και σωρευτικά σε κανονικούς (της φύσης) εποχικούς κύκλους. Σε τελετουργίες που εμπεριέχουν «παραστατικά – κινησιολογικά – μιμιτικά» (συνέχεια των πρωτογονικών κοινωνιών) το Θείον Δράμα και την αρχετυπική σωτηριολογική διαμεσολάβηση του Πάσχοντος Θεού (είπαμε, κάποτε και τοπικού ήρωα –σωτήρα, βασιλιά). Δείγμα σαφές, όλων αυτών, η παραδοσιακά και υποσυνείδητα διαμορφούμενη, κάθε φορά, κυκλικά, (μεταφυσική) αίσθηση μιας πνιγηρής πυκνότητας πένθιμων μυρωδιών και ήχων. Που κορυφώνεται (αναπαριστώμενη) και βαραίνει αφόρητα το Μεγαλοβδόμαδο. Με ύψιστη κορωνίδα, πάντα, τους θρήνους («γιε μου ποια μοίρα στο ‘γραφε και ποια μου το ‘χε γράψει…») και τους κοπετούς («σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα») του Επιτάφιου (για τον θνήσκοντα Θεό).

«Ω γλυκύ μου έαρ/γλυκύτατον μου τέκνον/που έδυ σου το κάλος».

Και, αίφνης, …η ακινησία αυτή του θανάτου, να ξεπερνιέται θριαμβικά και υπερβατικά από την θεϊκή «ανάβαση – ανάσταση» («Το κράξιμο [επίκληση] του Θεού να γυρίσει») οδηγούμενη σε μια οργιαστικά, δυναμικά και εκρηκτικού μίγματος ζώσα ανοιξιάτικη (ανοίγνημι…) κοινωνία. Ανθρώπων, φυτών και λουλουδιών.

«Ο Χριστός Ανέστη! Ο Χριστός Ανέστη!»

Όπως, ακριβώς, δηλαδή, συνέβαινε και «τότε» με την ανάσταση του Χαναναίου Βάαλ. «Ζωντανός ο παράξιος Βάαλ, /ζει ο ρήγας, ο αφέντης της Γης» [Το θείον Δράμα – Παν. Λεκατσά – Κείμενα 1976 σελ. 39]

Πάσχα (πέρασμα, ξε-πέρασμα δυσκολιών). Πάσχα Ελλήνων, Πάσχα. Ανάσταση. Η λεηλασία της ζωής (τα καθημερινά μαρτυρικά πάθη) ελεηλατήθη δια της «Αναστάσεως» (της απο-θέωσης του μεταφυσικού …ορθολογισμού (!!!). Ιδού το μέγα μήνυμα …και με πραγματισμό, ο σαφής, σαφέστατος, συμβολισμός. Εγείρομαι… (καιρός, πια). Τα πάντα συνηγορούν προς αυτό… γιατί διαφορετικά… Αιώνες τώρα…. Με την «Ζωή Εν Τάφω».

Τα φυτά, τα λουλούδια, τα χρώματα, τα αρώματα. Όλα και όλοι δοκιμάζουν όρια… και επαναστατούν. Μαζί και οι μικροί καθημερινοί Πάσχοντες Χριστοί της γειτονιάς (;) Ίσως… Γιατί το νέο (Ανάσταση, Ελπίδα) δεν έρχεται ποτέ από μόνο του. Βάζεις κι εσύ το χεράκι σου… κοντά – σιμά… ‘που το μπορείς. Με κινδύνους. Του εγώ, του Εμείς…

Γιατί, λοιπόν,… μια «Ζωή Εν Τάφω»;

Καλό Πάσχα

Καλή «Ανάσταση»

* Ο Δημήτρης Φεργάδης είναι συνταξιούχος. Ιστορικό στέλεχος της Βιομηχανίας της ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ σε ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και MINOS – EMI. Συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Η Βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20 ο αιώνα» (Εκδόσεις ΚΨΜ).

(δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο blog «Παρατηρητής»)

από το 902.gr

Κι όμως συνέβη στη Σουηδία- Ενας Έλληνας που επέζησε στη μάχη με τον covid19 μιλάει για το μύθο της Σουηδίας

Πριν από κάποια χρόνια υπήρχαν κάποιες χώρες που ηταν το καμάρι του καπιταλισμού.
Ηταν οι "χώρες πρότυπα" που "έβαζαν  τον άνθρωπο πάνω από όλα", όπως μας έλεγαν, και που είχαν να επιδείξουν πραγματικά εντυπωσιακές και αξιόλογες κοινωνικές πολιτικές.
Αυτό που ξεχνούσαν να μας πουν ήταν ότι και εκεί οι λαοί τους είχαν κάνει μεγάλους αγώνες για να κατακτήσουν αυτές τις πολιτικές, σε καιρούς που οι οικονομίες αυτών των κρατών ήταν σε εντυπωσιακά ανοδική πορεία και γι αυτό δεν είχαν σοβαρούς λόγους να έρθουν σε μετωπική σύγκρουση με τους εργαζόμενούς τους.
Η Σουηδία ήταν μια από αυτές τις χώρες.
'Υστερα πέρασε ο καιρός, οι εργαζόμενοι επαναπαύτηκαν, έπεσαν στην αυταπάτη του "καλού καπιταλισμού", των "άξιων κυβερνήσεων", της "κοινωνικής ειρήνης" κι έτσι σιγά σιγά άρχισε η αντίστροφη πορεία. Φτάσαμε και σε αυτές τις χώρες στην εποχή των "αναγκαίων μεταρρυθμίσεων", του "εκσυγχρονισμού του Δημόσιου τομέα" και τελικά των περικοπών με την ευλογία των Διεθνών οργανισμών που πρότειναν σε όλες τις χώρες νέους τρόπους για να βγούν "από τη μιζέρια του παλιού και του παρωχημένου" και να ενδώσουν "στις προκλήσεις της νέας εποχής"!

Πρίν λίγες εβδομάδες η τραγική συγκυρία της υγειονομικής κρίσης, ένα πραγματικό ποτάμι θανάτου που κυλάει κάτω από το γεφύρι της Ζωής, άρχισε να γκρεμίζει όλον αυτόν το μύθο των πανίσχυρων κρατών, των Γιγάντων με τα πήλινα πόδια, που το μόνο πραγματικά πανισχυρό τους σημείο, ήταν οι λογαριασμοί των μεγαλομετόχων των μονοπωλίων που είχαν ηγετικό ρόλο σε αυτές τις χώρες.

Οι άνθρωποι, οι λαοί, θα έβλεπαν μέσα σ'αυτές τις λίγες εβδομάδες με τον πιο τραγικό τρόπο, πόσο πραγματικά είχαν υποβαθμισθεί οι δικές τους ζωές για χάρη των πανίσχυρων οικονομιών τους.

Η παρακάτω μαρτυρία ανήκει σε έναν συμπατριώτη μας που ζει στη Σουηδία.
Ηταν ένας από αυτούς ίσως που δεν θα πίστευαν ποτέ ότι η χώρα που ζούσαν θα τους πέταγε στην άκρη σαν σκουπίδια, προκειμένου να μην μπει σε ρίσκο η καπιταλιστική οικονομία.

Ισως  και σήμερα ακόμη μετά από αυτή την τρομερή εμπειρία που έζησε να μην έχει κατανοήσει ότι αυτό που δεν έχει κανένα όριο στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό δεν είναι βέβαια η ευημερία ή η ανθρώπινη ευτυχία αλλά η απόλυτη βαρβαρότητα!

Ο άνθρωπος αυτός, ο Alex A.Stolt μολύνθηκε από τον κορωνοιό, και ενώ νόσησε βαρειά αφέθηκε στη μοίρα του από το αδύναμο όπως αποδεικνύεται πλέον Σύστημα Υγείας, χωρίς καν να καταγραφεί!
Το βρήκαμε στη σελίδα του στο FB και το μεταφέρουμε.


«Να είμαι λοιπόν πάλι έξω. Όχι από το νοσοκομείο. Από το σπίτι μου. Δεν είμαι καν ένα καταγεγραμμένο επίσημα περιστατικό για το Σουηδικό κράτος. Είμαι ένας από τους ανώνυμους πασχοντες που είτε επιβιώνουν είτε πεθαίνουν αβοήθητοι στο σπίτι τους. Δύο εβδομάδες μάχη με τον κορωνοιό. Υψηλός πυρετός, βήχας, πόνοι στο σώμα, σπασμοί. 14 μέρες συνεχούς αγωνίας. Δίπλα η Karin σε κάθε δύσκολη στιγμή μου. Κρατούσε το χέρι μου και απoκοιμόταν δίπλα μου. Δύο εβδομάδες που έφτασαν ώστε όποια αγάπη και θαυμασμό είχα για το Σουηδικό κράτος να την εκμηδενίσουν.

Μία χώρα που είναι τυλιγμένη με τον μύθο του κράτους που μάχεται ανά το κόσμο για τις ανθρώπινες άξιες καταδικάζει σε θάνατο οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην οικονομική του ανάπτυξη»…

Αυτό που μου έκαναν οι υπάλληλοι αυτού του κράτος, το ιατρονοσηλευτικο προσωπικό τους, όταν ζήτησα την βοήθεια τους την 11η μέρα εύχομαι να μην το πάθει άλλος άνθρωπος αλλά εύχομαι οι ίδιοι να ζήσουν τα χειρότερα και να ψοφήσουν σαν αδεσποτα σκυλιά στον δρόμο όπως κόντεψα εγώ όταν με ξεφόρτωσαν στον δρόμο έξω απο την κλειδωμένη πόρτα των επειγόντων περιστατικών με πυρετο και μια υπόσχεση ότι ερχονται να με πάρουν μέσα. Ποτέ δεν ήρθαν και παρέμεινα 45 λεπτα στο έλεος του κρύου ανέμου. Είχα για αυτούς την Πανώλη του Μεσαίωνα. Είχα όμως λάδι ακόμα στο καντήλι μου. Καθίκια..
Δεν θελω να κανω τον γενναιο όμως η αλήθεια ειναι ότι μετα απο αρκετες εμπυρετες ημερες δεν φοβομουν για την ζωη μου. Τακτοποιησα τις οικονομικες μου υποχρεωσεις, μετεφερα τα χρηματα σε μελη της οικογενειας μου ωστε αν δεν υπαρξει καλη εκβαση να μην εχουν αλλα στο κεφαλι τους. Εδινα τον αγωνα μου και οτι προκυψει.. Μια φορα μονο εβαλα τα κλαμματα. Οταν η συντροφος μου μου ειπε για εναν 35 χρονο πατερα τριων παιδιων οπου πηγε το ασθενοφορο στο σπιτι το οποιο μαλιστα καλεσε η συζηγος του για δευτερη φορα και τους ειπαν οτι δεν θα τον παν στο νοσοκομειο γιατι δεν ειναι γέρος και ειναι δυνατος και θα τα καφερει. Την αλλη μερα πεθανε. Για αυτον τον ανθρωπο εκλαψα. Οχι για μενα. Για εμενα δακρυ δεν εχυσα. Η συντροφος μου ναι. Εγω οχι. Οργη ενιωθα και νιωθω ολο αυτον τον καιρο. Οχι φοβο. Οργη διοτι το ανεπτυγμενο κατα τα αλλα αυτο κρατος με την προσδοκια της ολοενα και μεγαλυτερης αναπτυξης εχει χασει αυτο που ονομαζεται ανθρωπισμος και υπερισχυει η βαρβαροτητα που συντροφευουν τα οικονομικα διαγραμματα.
Το Σουηδικο μοντελο λοιπον. Η συντροφος μου δουλευει σαν νοσοκομα σε νοσοκομειο. Δεν την ειχαν καν ενημερωσει οτι οι ασθενεις της ηταν υποπτοι για κορωνοιο. Οταν εγω κολλησα με αντιμετωπισαν σαν λεπρο. Οπως σας λεω. Σαν λεπρο. Το Σουηδικο μοντελο ειναι το εξης. Μας συμφερει μακροπροθεσμα οικονομικα να παρουμε μετρα? Οχι. Θα μας κοστισει πολυ περισσοτερο αν προσπαθησουμε να περιορισουμε την εξαπλωση. Ολα τα παιδια σχολειο λοιπον. Τωρα το αν κολλησουν μετα τους γονεις και τους παπουδες ααααα εκει ειναι θεμα ατομικης ευθυνης. Και βεβαια θα πανε σχολειο. Πως αλλιως ο μπαμπας και η μαμα θα πανε στην δουλεια τους. Η αξια της ανθρωπινης ζωης δεν ειναι δυνατον να κοστολογηθει. Το ποσο που δινουν για συνταξεις και την υποστηριξη των ασθενων εχει γνωστο κοστος. Οπως και το αβασταχτο κοστος του να παρουν μετρα. (Αβασταχτο. Που ομως η Ελλαδα των μνημονιων το δεχτηκε για να σωσει τους πολιτες της). Αν βαλεις λοιπον τα εξοδα που θα προκυψουν απο περιοριστικα μετρα δεν τους βγαινει με τιποτα. Ασε τους να πεθανουν λοιπον. Λεει ο πινακας λοιπον οτι στην Σουηδια εχουμε σημερα περιπου 9000 περιστατικα και πεθαναν 800. Αμ δε, εμενα δεν με εχουν μεσα. Οπως και αυτους που πεθαινουν στα σπιτια τους. Test? Τι λες τωρα. Δεν εχει νοημα. Ασε που χαλαει και την στατστικη εικονα τους προς τα εξω. Το ιδιο ειναι 9000 και το ιδιο ειναι 60000?. Οχι δα μην τρελλαθουμε. Το ιδιο 800 θανατοι αντι 5000? Φυσικα οχι. Ας μην χαλασουμε λοιπον το image του κρατους, Κανουν καλα την δουλεια τους οι εδω αρχες.
Να αγαπαμε την Ελλαδα. Να μην μιλαμε υποτιμιτικα για αυτην. Δεν εχουμε τα χρηματα των πλουσιων ευρωπαιων αλλα εχουμε φιλοτιμο και ανθρωπια. Εν ετει 2020 ακομα διδασκουμε πολιτισμο."


Ειναι πραγματικά παρήγορο για κάποιον που αγαπάει την πατρίδα του, να πιστεύει πως η χώρα του η Ελλάδα είναι διαφορετική και ότι "διδάσκει πολιτισμό" όπως λέει. Ποιος δεν θα ήθελε να είναι αλήθεια. Ποιος δεν θα ήθελε η ανθρωπιά και το φιλότιμο που πραγματικά έχουν οι απλοί άνθρωποι του λαού μας να ήταν στοιχεία αρκετά για να φωτίσουν και το δικό μας βαθύ σκοτάδι.
Αν πολιτισμός είναι  το σύνολο των κατακτήσεων του ανθρώπου σε όλους τους τομείς, εμείς που ζούμε εδώ ξέρουμε καλά ότι αυτές οι κατακτήσεις δεν έχουν τις πόρτες τους ανοιχτές για  όλους.
Η Υγεία είναι και εδώ, όπως και σε όλες τις χώρες του καπιταλιστικού πλανήτη, ενα ακόμη  εμπόρευμα, ενα "δικαίωμα" που στοιχίζει πολύ ακριβά και που μόνο όσοι μπορούν να το αγοράσουν μπορούν να το έχουν σε κάποια επάρκεια.
Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε, όποια σύγκρουση και όποιος αγώνας κι αν χρειαστεί.

Το κεφάλαιο και οι νομοτέλειές του -Με αφορμή τον Θ.Φέσσα(ΣΕΒ) και την ACS

του Στέργιου Βασιλείου

Σήμερα το πρωί, 6/4/2020, ο κ. Ν. Χατζηνικολάου αθώωσε, από το ραδιόφωνο του, Real FM 97.8 πλήρως τον κ. Θεόδωρο Φέσσα(*), Πρόεδρο του ΣΕΒ, για τις αυξήσεις της acs, τις οποίες, μετά την κατακραυγή, πήρε πίσω.

Μας ενημέρωσε ότι σε όλα τα 10 χρόνια κρίσης δεν αύξησε ούτε σεντς τις τιμές της εταιρείας! Δεν είπε αν τις μείωσε.

Μετά, για να τον αθωώσει πλήρως, μας ενημέρωσε ότι τις αυξήσεις δεν τις έκανε η δική του εταιρεία – μητέρα, αλλά περιφερειακοί συνεργάτες, δηλαδή μικρομεσαίοι!

Θα μπορούσε να είναι και έτσι, παρότι πολλοί θα προβάλλουν πολλές ενστάσεις.

Ναι, ας πούμε ότι δεν αύξησε τις τιμές 10 χρόνια! Όμως οι κυβερνήσεις φρόντισαν να εκτοξεύσουν τα κέρδη του μέσα από τα γενικά μπόνους προς την εργοδοσία! Ο μέσος μισθός στην Ελλάδα το 2010 ήταν μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο του 2018 κατά 38,8% (1.247 έναντι 898€, μείωση 28%). Πέραν αυτού έχουμε την εκτόξευση των μορφών ευέλικτης εργασίας των νέων προσλήψεων και σύμφωνα με το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, από το 2010 έως το τέλος του 2018 σχεδόν τετραπλασιάστηκε ο αριθμός όσων αμείβονται με έως 250 ευρώ (64.000 το 2010, 190.927 το 2015 και 251.020 το 2018), ενώ τριπλασιάστηκε ο αριθμός όσων λαμβάνουν 500-600 ευρώ! Ας μην αναφέρουμε καθόλου τη μαύρη εργασία.

Κέρδη, κέρδη, κέρδη!

Το έμμεσο μπόνους από την κρίση προς την εταιρεία ήταν δυσθεώρητο και φαίνεται στα στοιχεία των ισολογισμών της. Ενώ οι πωλήσεις (τζίρος) της αυξήθηκαν από το 2012 μέχρι το 2018 κατά 44%, τα κέρδη στην ίδια περίοδο αυξήθηκαν κατά 402%!!! Εννέα και πλεον φορές πάνω!

«Η κρίση μπορεί να είναι ευκαιρία» έχει πει πολλές φορές ο κ. Πρόεδρος του ΣΕΒ! Δεν το αμφισβητούμε, ούτε τα στοιχεία το αμφισβητούν. Και δεν μισούμε, ούτε ζηλοφθονούμε τα κέρδη γενικώς. Αν τα κέρδη ήταν κέρδη της κοινωνίας και όχι ιδιώτη – καπιταλιστή, θα τύχαιναν ενθουσιώδους υποδοχής από τους ανθρώπους του μόχθου και ατελείωτου ζηλόφθονου μίσους από τους καπιταλιστές γιατί θα στερούνταν της "ελευθερίας" να τα κάνουν δικά τους!

Το ακούει όμως κάθε πικραμένος, εργάτης, άνεργος, μικρομεσαίος, πτωχευμένος, «πλειστηριασμένος» κλπ και αναρωτιέται πως είναι αυτό το μεγάλο κεφάλαιο και θέλει νέα υπεραύξηση κερδών και στη δεύτερη κρίση, αυτή της πανδημίας του κορονοϊού; Πολύ δε περισσότερο, όταν ο όγκος δουλειάς των ταχυμεταφορών, με τον αποκλεισμό της κυκλοφορίας, εκτοξεύθηκε σε απίστευτα ύψη, σε σημείο που και για τρόφιμα οι καταναλωτές να περιμένουν πολλές ημέρες!

Μα τι είναι αυτό το κεφάλαιο τέλος πάντων; Απλό! Είναι ένα, χωρίς όριο, ποσοτικό μέτρο συσσώρευσης κερδών, ποιοτικού περιεχομένου, υπεραξίας ή απλήρωτης εργασίας του εργαζόμενου! Αν μπορούσε, εκτός του απλήρωτου ιδρώτα των εργαζομένων, να «φάει» και τον εαυτό του για να αυξήσει τα κέρδη του θα το έκανε! Κάτι που βλέπουμε να γίνεται στους οικονομικούς ή ένοπλους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με τον κανιβαλισμό των κεφαλαίων, την ώρα που σφαγιάζονται δικαιώματα και λαοί στον βωμό νικητών και ηττημένων.

Αυτές είναι οι νομοτέλειες του κεφαλαίου.

(*) Έχω ακούσει πολλές φορές τον κ. Φέσσα σε συνέδρια και γενικές συνελεύσεις του ΣΕΒ. Είναι ένας σύγχρονος, μορφωμένος άνθρωπος με χιούμορ και μεγάλη σχέση με την κοινωνία, μακράν άλλων προέδρων του ΣΕΒ! Όμως ως επιχειρηματίας και εργοδότης είναι αδύνατο να εισάγει στο κεφάλαιο την κοινωνική ευαισθησία γιατί αυτό θα ήταν αυτοκτονία και γρήγορη πτώχευση, λόγω κυριαρχίας των ανταγωνιστών του που δεν έχουν κανένα λόγο να εισάγουν κοινωνική ευαισθησία, μειώνοντας τα κέρδη τους. Ακόμη και την αποκαλούμενη «Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη» και οι υποκριτικές χορηγίες και παροχές που κάνουν, υπολογίζονται με βάση τι κέρδη θα τους επιστρέψουν από την «πίσω πόρτα», αλλιώς δεν θα τις έκαναν! Έτσι, στον θεσμικό του ρόλο, ένας άνθρωπος, ως επιχειρηματίας αναγκαστικά αντιφάσκει με πραγματικές κοινωνικές ευαισθησίες που εκδηλώνει, (όπως ο κ. Φέσσας) ή ακόμη και με το να είναι υπέρ των εργαζομένων (όπως Έγκελς, Μπάτσης κ.α. για να μη πει κανείς που το είδα). Γι αυτό, για τους μαρξιστές, εχθρός δεν είναι ο κοινός άνθρωπος αλλά το κεφάλαιο που μετατρέπει τους κοινούς ανθρώπους - ιδιοκτήτες, σε απάνθρωπα όργανά του.

Πηγές: ιστοσελίδα acscourier.net και iefimerida.gr 15/5/2019

Το σίγουρο καλό μιας κρίσης - "Προυπόθεση της ύπαρξης είναι η συνύπαρξη";

Το σίγουρο καλό που θα κάνει αυτή η κρίση, θα είναι η συνειδητοποίηση(όχι φυσικά από όλους αλλά από έναν μεγάλο αριθμό), ότι δεν είμαστε καθόλου ανεξάρτητοι ο ένας απο τον άλλο. Οτι ειμαστε απόλυτα "δεμένοι" μεταξύ μας κι ότι ό,τι κακό ή καλό κάνει κανεις επηρρεάζει το σύνολο.

 Δηλαδή μπορούμε να πάμε σε μια συνειδητοποίηση από πάρα πολλούς, ότι ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ της ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ είναι η ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ,  ότι συνυπάρχουμε θέλουμε δεν θέλουμε. 

Ετσι ότι κι αν πιστεύουν κάποιοι για την ατομάρα τους, θα καταλάβουν ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν μόνοι εναντίον όλων όπως νόμιζαν ως τώρα, όσα κάστρα κι αν φτιάξουν.

 Όσο μακριά κι αν βρισκόμαστε τώρα από αυτό, ο μόνος τρόπος είναι το "όλοι για έναν και ένας για όλους". 

Αυτό φυσικά είναι πολύ πιο εύκολο να το καταλάβουν οι αδύναμοι που το έχουν περισσότερο αναγκη κι αυτό έχει μεγάλη αξία. 

Οι δυνατοί, οι από πάνω, φυσικά θα το αρνηθούν βγάζοντας τον εαυτό τους εκτός πραγματικότητας και θα προσπαθήσουν να επιβάλουν το δηθεν "δικαίωμα τους να είναι ισχυροί" εναντίον όλων των άλλων. Αυτό ακριβώς όμως είναι που μπορεί να τους μετατρέψει σε αδύναμους και να τους βγαλει από το παιχνίδι. 

Κατι τέτοιο φυσικά δε γίνεται από μόνο του αλλά με τη συνειδητή δράση της πρωτοπορίας, δηλαδή αυτών που καταλαβαίνουν πόσο καταστροφική μπορεί να γίνει η ΄"ατομική" συμπεριφορά των ισχυρών -που φυσικά θα προσπαθήσουν, για ακόμη μια φορά, να θωρακίσουν τη "δυναμή" τους και το ατομικό τους συμφέρον κόντρα στο κοινωνικό. 

 Όπως έχει αποδειχθεί στην ως τώρα εξέλιξη των κοινωνιών οι λύκοι δεν μπορούν και δεν θα θελήσουν να γίνουν αρνάκια για το καλό της κοινωνίας. Το μόνο που θα κάνουν αντικειμενικά θα είναι να προσπαθήσουν να γίνουν ακόμη "πιο λύκοι" για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα και στη σύγκρουση με τις άλλες αγέλες λύκων που θα προσπαθούν να επιβιώσουν. Ας μην περιμένουν λοιπόν τα αρνάκια ότι οι έχοντες θα καταλάβουν και θα μοιράσουν τα ιμάτιά τους για να κερδίσουν μια θέση στη μετά θάνατον ζωή. Η μόνη αλήθεια είναι ότι δεν θα έχουν την πολυτέλεια να ενδιαφερθούν για τόσο μακρινά πράγματα όταν θα παίζεται η επιβίωση της λατρεμένης τους επιχείρησης. Τότε θα καίγονται για τον ισολογισμό του τριμήνου και για αυτόν θα είναι έτοιμοι να κάνουν "αυτό που πρέπει", όποια θυσία(άλλων φυσικά) χρειαστεί.

Ερχεται λοιπόν αντικειμενικά σύγκρουση όπου θα πρέπει να πάρει κανείς θέση. Τότε προσπαθώντας να προστατέψει τη ζωή του θα δει ότι ο μόνος τρόπος είναι να παλέψει να προστατέψει τη ζωή των πολλών(και αδύναμων), αφού προυπόθεση της ύπαρξης μας είναι η σύνδεσή μας με την ύπαρξη και των άλλων, από την επίθεση των λίγων και ισχυρών που αντικειμενικά δεν μπορούν παρά να νοιαστουν για την ατομική τους "δύναμη" που δεν θα θέλουν φυσικά να στερηθούν...

Είναι φανερό λοιπόν ότι πάμε για μια ταξική σύγκρουση μεγάλων διαστάσεων.

ΥΓ: Άραγε μπορεί κανείς να σκεφτεί και να αναλύσει πραγματικά δυσκολες και πολύπλοκες καταστάσεις, χωρίς να βάλει σαν πρώτο κανόνα σκέψης, το ότι ο κόσμος αυτός δεν είναι ένα αλλά αποτελείται από δυνατούς και αδύναμους, από εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, ότι δηλαδή είναι χωρισμένος ταξικά; Η απάντηση είναι βέβαια ΟΧΙ.

Brigada medica Cubana- Το χειροκρότημα στο Αεροδρόμιο στους Κουβανούς γιατρούς!

Oι Κουβανοί γιατροί σε άλλη μια επικίνδυνη αποστολή αλληλεγγύης και σωτηρίας αναχωρούν απο το αεροδρόμιο Χοσέ Μαρτί για την Ιταλία.
Οι Κουβανοι υπερήφανοι χειροκροτούν τα παιδιά τους που φεύγουν για άλλη μια επικίνδυνη και δύσκολη μάχη.
Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που όταν λένε "στεκομαστε στο πλάι αυτών που το έχουν ανάγκη" βάζουν το κορμί τους μπροστά από τα λόγια  τους.
Είναι η Brigata medica Cubana "Henry Reeve",  με ηγέτη τον γιατρό Carlos Perez που μετά τις αποστολές στην Αφρική εναντίον του Έμπολα, τώρα παίρνει το δρόμο για τον Ευρώπη και τον covid-19.

Αλλη μια κραυγή από την Ιταλία: "Όλοι πεθαίνουν σαν τα σκυλιά, σαν τα γουρούνια, δεν ντρέπομαι που το λέω αυτό."

“Όλοι πεθαίνουν σαν τα σκυλιά, σαν τα γουρούνια, δεν ντρέπομαι που το λέω αυτό. Δεν είναι δίκαιο που ο μπαμπάς πέθανε έτσι. Οι άνθρωποι λένε ότι ήταν ηλικιωμένοι, ήταν άρρωστοι: αλλά ήταν ο πατέρας μου, δεν ήταν ηλικιωμένος και δεν ήταν άρρωστος, άντε στο δ@@&o. Εδώ στη Val Seriana ακούγονται μόνο οι σειρήνες των ασθενοφόρων και οι καμπάνες που θρηνούν."

Άλλη μια συγκλονιστική μαρτυρία από το μαρτυρικό Μπέργκαμο.
Άλλη μια φωνή απόγνωσης από την Β.Ιταλία, την Ιταλία του G7, την "πλούσια" χώρα που δεν μπορεί να εφοδιάσει τους γιατρούς της με ασφαλείς μάσκες, την "μεγάλη βιομηχανική δύναμη" που ξέμεινε από γάντια και υλικά με αποτέλεσμα να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές, αυτοί οι μαχητές της πρώτης γραμμής που τους αφήνουν μόνους να δώσουν τη μάχη, εφοδιάζοντάς τους με χειροκροτήματα, τους μάρτυρες υγειονομικούς που ήδη αποτελούν το 16% του συνόλου των ασθενών στη χώρα!

Μας έμαθαν να μετράμε την "ανάπτυξη" με αριθμούς όπως το ΑΕΠ, τα ισοζύγια συναλλαγων, τα κέρδη των επιχειρήσεων,  κλπ. Τώρα ο "πλούτος" αυτής της μεγάλης οικονομίας του καπιταλισμού μετριέται με φέρετρα ανθρώπων που "πεθαίνουν κάθε μέρα σαν σκυλιά και σαν γουρούνια" όπως λεει η ίδια η Roberta Zaninoni.

Αξίζει τώρα  να σκεφτούμε. Τι είδους δικαιώματα παρέχει η οικονομία της αγοράς στον άνθρωπο; Τι είδους κόσμος που είναι αυτός που η ανθρώπινη ζωή μετριέται στη ζυγαριά κόστους-οφέλους και αποφασίζεται εδώ και χρόνια να περικοπεί και λίγο ακόμη για να "αναπτυχθουν" οι αριθμοί και τα κέρδη;

Πόσο λογικό είναι να κλείνουν όλα αυτά τα χρόνια σε όλο τον "προηγμένο κόσμο" με τις περίφημες "μεταρρυθμίσεις" Δημόσια  Νοσοκομεία και να εξαφανίζεται κυριολεκτικά η Πρωτοβάθμια Φροντίδα στις συνοικίες, τα σχολεία, τους παιδικούς σταθμούς κλπ επειδή όλα αυτά θεωρήθηκαν κοστοβόρα;
Πόσο λογικό και χρήσιμο αποδεικνύεται το να μην διαθέτει ένα ανεπτυγμένο κράτος δική του φαρμακοβιομηχανία καθώς και βιομηχανία παρασκευής ιατρικών υλικών, και να χρειάζεται να τα εισάγει από άλλες χώρες που όμως τώρα τα χρειάζονται κι εκείνες;

Πόσο κοστίζει η ζωή και πόσο ο θάνατος;

Οι άνθρωποι που ζουν στη γειτονική Ιταλία και στις άλλες "ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες" που κάθε μέρα ξεμένουν από μάσκες, γάντια και αντισηπτικά(!), είναι σήμερα φανερό ότι δεν έχουν το δικαίωμα να ζουν και να πεθαίνουν σαν άνθρωποι.
Ας το σκεφτούν λοιπόν καλά και αυτοί και εμείς.

Το παρακάτω απόσπασμα από το άρθρο-μαρτυρία το διάβασα στο "πρωτο θεμα":

"Ο Giuseppe Zaninoni, 72 ετών, είναι ένα από τα θύματα του κορωνοϊού στο Μπέργκαμο της Ιταλίας. Εχοντας κοντά του μόνο τους γιατρούς για αρκετές ημέρες, έφυγε από τη ζωή, χωρίς να μπορεί να αποχαιρετήσει τα αγαπημένα του πρόσωπα. Η κόρη του, Roberta Zaninoni, συγκλονίζει μέσα από τη συνέντευξή της στο δίκτυο Ansa It, στο οποίο περιέγραψε την τραγωδία που ζει.
“Ο πατέρας μου πέθανε σαν το σκυλί, δεν είναι δίκαιο”, λέει στον δημοσιογράφο με οργή και συνεχίζει “Όλοι πεθαίνουν σαν τα σκυλιά, σαν τα γουρούνια, δεν ντρέπομαι που το λέω αυτό. Δεν είναι δίκαιο που ο μπαμπάς πέθανε έτσι. Οι άνθρωποι λένε ότι ήταν ηλικιωμένοι, ήταν άρρωστοι: αλλά ήταν ο πατέρας μου, δεν ήταν ηλικιωμένος και δεν ήταν άρρωστος, άντε στο δ@@&o. Εδώ στη Val Seriana ακούγονται μόνο οι σειρήνες των ασθενοφόρων και οι καμπάνες που θρηνούν. Οι άνθρωποι που ζουν εδώ ίσως να μην το συνειδητοποιούν, αλλά στην κοιλάδα μας πεθαίνουμε σαν να είμαστε σε πόλεμο. Ολοι μας θρηνήσαμε μόνοι, όταν ήρθε ο υπεύθυνος κηδειών μας είπε ότι θα χρειαστούν δύο ή τρεις εβδομάδες για να τον αποτεφρώσουμε..."

Γιατί ανησυχούν τα Συστήματα Υγείας; Θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα καλύτερα;

Mιά άποψη που ακούγεται πολύ αυτές τις μερες πανδημίας, είναι το γνωστό "όλο το παιχνίδι παίζεται στην  πρόληψη*  της μετάδοσης και διασποράς του ιού". Ακούγεται σωστό αλλά είναι βέβαια λάθος.

Ο λόγος είναι ότι ο ιός αυτός παρά τα όποια σοβαρά μέτρα ληφθούν, τελικά θα εξαπλωθεί σε μεγάλη κλίμακα,  με αποτέλεσμα πολλές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι να χρειαστούν νοσηλεία. Βέβαια τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα αν τα μετρα πρόληψης, είτε είναι λιγότερα και ακατάλληλα είτε δεν τηρηθούν.

Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να αρνηθεί την αξία της πρόληψης. Παίζεται όμως όλο το παιχνίδι εκεί;
Ασφαλώς όχι. Γιατί από εκεί και πέρα, απο την μόλυνση από τον ιό και μετά, το πράγμα περνάει στην αντιμετώπιση της ασθένειας. Χιλιάδες άνθρωποι θα χρειαστούν ιατρική ή νοσοκομειακή φροντίδα(15% των κρουσματων), ενώ ένα καθόλου ασήμαντο ποσοστό που θα είναι όπως δείχνει η στατιστική γύρω στο 5% των εξακριβωμένων κρουσμάτων, θα χρειαστεί νοσηλεία σε ΜΕΘ(Μονάδα Εντατικής Θεραπείας).

Τα Δημόσια συστήματα υγείας στην ΕΕ, παρά τα όποια καλά αλλά κούφια λόγια ακούγονται, μετά από χρόνια "μεταρρυθμίσεων" που είχαν σαν στόχο την υποβάθμισή τους και το πέρασμα του τομέα της Υγείας σε χέρια Ιδιωτών, αποδεικνύονται κάθε μέρα ολο και πιο ανεπαρκή και αδύναμα απέναντι στην επιδημία.
Σε χώρες όπως η Ιταλία (που μάλιστα είναι και μέλος του G7),  εκατοντάδες άνθρωποι χάνονται καθημερινά, δείχνοντας έτσι μια εικόνα πραγματικά τριτοκοσμική σε μια από τις 7 ισχυρότερες καπιταλιστικές οικονομίες του πλανήτη, όπου όμως ο πλούτος που παράχθηκε κατευθύνθηκε ...αλλού(που άραγε;).
Η  ανταποκρίτρια του STAR στην Γαλλία Μ.Δεναξά έγραψε αυτές της μέρες στο twitter:
"Covid-19:Οι χώρες χωρίς μάσκες και αντιβακτηριδιακά για ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, χωρίς επαρκή αριθμό κρεβατιών στις εντατικές, συγκαταλέγονται στις τριτοκοσμικές. Τα παραπάνω συμβαίνουν στην ανεπτυγμένη Ευρωπη που με τις μεταρρυθμίσεις της υποβαθμίζεται σε τριτοκοσμική!"


Ας δούμε όμως τι συμβαίνει με τις ΜΕΘ σε όλο τον κόσμο.

Ας ξεκινήσουμε από την Ελλάδα όπου έχουμε 6 κλίνες ΜΕΘ/ 100000 κατοίκους
Αυτή τη στιγμή, σε όλη τη χώρα λειτουργούν 557 κλίνες ΜΕΘ και 80 παραμένουν κλειστες, παρόλο που είναι πλήρως εξοπλισμένες, λόγω έλλειψης προσωπικού, σύμφωνα με την ΠΟΕΔΗΝ.

231 κλίνες ΜΕΘ   βρίσκονται σήμερα σε λειτουργία στα δημόσια νοσοκομεία της Αττικής (ανεπτυγμένες με εξοπλισμό αλλά χωρίς προσωπικό για να τις λειτουργήσει υπάρχουν άλλες 25) Τον Ιανουάριο προστέθηκαν άλλες 38 κλίνες από τον ιδ.τομέα 29 στην Αθήνα και 9 στην υπόλοιπη Ελλάδα. (τα στοιχεία είναι του Νοεμβρίου 2019) 

Εάν υπολογίσει κανείς ότι ο μέσος όρος νοσηλείας των ασθενών στις ΜΕΘ είναι περίπου 12 ημέρες, η κάθε μία κλίνη ΜΕΘ κατά μέσο όρο μπορεί να νοσηλεύσει 30 ασθενείς το χρόνο. Οι 80 κλειστές κλίνες ΜΕΘ -που σε πραγματικό αριθμό είναι περισσότερες- στερούν τη νοσηλεία σε 2.500 ασθενείς το χρόνο (cnn.gr)

Το γράφημα δείχνει τις κλίνες ΜΕΘ ανά 100000 κατοίκους στον κόσμο

Πάμε στον υπόλοιπο κόσμο.
Ο αριθμός των ΜΕΘ κλινών ανά 100.000 άτομα στην Ιταλία είναι 12.5 και είναι υψηλότερος από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (11,5). Βλέπουμε λοιπόν μια πολύ προηγμένη χώρα που με τον αριθμό κλινών ΜΕΘ που διαθέτει-που είναι διπλάσιος από τον δικό μας- δεν καταφέρνει καθόλου να σταματήσει την φρίκη των εκατοντάδων νεκρών καθημερινά.
Από την άλλη η Γερμανία, που είναι η μόνη χώρα της ΕΕ που ανταποκρίνεται σε αριθμο ΜΕΘ στα διεθνή στάνταρ, η εικόνα σε αριθμό θυμάτων είναι πολύ διαφορετική. Σήμερα 21/3 με αριθμό κρουσμάτων 21483 έχει 73 νεκρούς όταν η Γαλλία με 12612 κρούσματα έχει 450 νεκρούς! Βλέπουμε εδώ πόση σημασία έχουν οι ΜΕΘ αλλά και ότι δεν παίζονται όλα στην πρόληψη.
Παμε πιο κάτω,

Σε σύγκριση με τις χώρες που έχουν ήδη αντιμετωπίσει σημαντικό αριθμό ασθενών με Covid-19, η Βόρειος Ιρλανδία είναι πολύ πιο κοντά στο Ιράν, το οποίο διαθέτει 4,6 κλίνες εντατικής θεραπείας ανά 100.000 άτομα, έναντι της Ιταλίας που έχει 12,5.

Η Πορτογαλία, η Βόρεια Ιρλανδία, η Σκωτία και η Ουαλία διαθέτουν τα λιγότερα κρεβάτια εντατικής θεραπείας ανά άτομο στον ανεπτυγμένο κόσμο. Η Βόρειος Ιρλανδία διαθέτει 5,3 μονά κρεβάτια ανά 100.000 άτομα. Η Ουαλία έχει 5,4 και η Σκωτία έχει 5,1. Όλα τα μέρη του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιρλανδίας υστερούν από χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες έχουν 34 κρεβάτια ανά 100.000 άτομα, η Γερμανία (29.2),η Ρουμανία (21.4) ή το Καζακστάν (21.3). (Βλέπουμε επίσης ότι χώρες όπως το Καζακστάν, αλλά και η Ρουμανία που θεωρείται από τις μάλλον "φτωχές" της Ευρώπης, έχουν πολύ καλύτερη εικόνα λόγω του σοσιαλιστικού τους παρελθόντος.

Επίσης να σημειωθεί ότι το σύστημα Υγείας στις ΗΠΑ είναι στον συντριπτικά μεγαλύτερο βαθμό ιδιωτικό και έχει γι αυτό τα πιο έντονα ταξικά χαρακτηριστικά. Αυτό σημαίνει ότι πάνω από 70% των Αμερικανών είναι ασφαλισμένοι με συμβόλαια σε ιδ.εταιρείες, με διαφορετικές καλύψεις ο καθένας/καθεμια, που εξαρτώνται από το ποσό που πληρώνουν και που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι αστερίσκους και υποσημειώσεις έχουν στα συμβόλαιά τους. Επίσης 37 εκατομμύρια φτωχοί Αμερικανοί, είναι εντελώς ανασφάλιστοι! Αν και σε αριθμό ΜΕΘ λοιπόν δείχνει να υπερτερεί ως πρός άλλες χώρες, όπως δείχνει η ως τώρα εξέλιξη π.χ. στην πολιτεία της Ν.Υόρκης, το εκεί Σύστημα Υγείας είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στην πίεση που θα δεχθεί και αν θα καταφέρει να βοηθήσει στοιχειωδώς τους ανθρώπους που θα χρειαστούν νοσηλεία.

Αυτό που θέλουμε συμπερασματικά να πούμε είναι το εξής. Σε μια τεράστιων διαστάσεων υγειονομική κρίση όπως αυτή που περνάει ο πλανήτης σήμερα, αυτό που εχει σημασία δεν είναι φυσικά μόνο η πρόληψη, αλλά και η δυνατότητα των ταλαιπωρημένων από τις "μεταρρυθμίσεις" Συστημάτων Υγείας, να ανταποκριθούν και να αντιμετωπίσουν τον θάνατο και την καταστροφή. Οι "μεταρρυθμίσεις" που έγιναν σε όλο το καπιταλιστικό σύμπαν, ειδικά από το '90 και μετά, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού όταν εξέλιπε το αντίπαλο δέος, και ειδικότερα τα τελευταία δέκα χρόνια σε όλες τις χώρες της ΕΕ αλλά και σε όλο τον κόσμο αποδυνάμωσαν τρομερά τη Δημόσια Υγεία, που βέβαια ούτως ή άλλως ποτέ δεν ήταν όσο θα έπρεπε και θα μπορούσε επαρκής σε οποιαδήποτε χώρα, και ποτέ δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με το επιπεδο των συστημάτων Υγείας στις χώρες του σοσιαλισμού και ειδικά στην Σοβ.Ένωση.
Για του λόγου το αληθές σημειώνουμε τους πιο κάτω αριθμούς που μιλούν από μόνοι τους.

Στη Σοβιετική Ένωση  στα τέλη δεκαετίας 1980, με το σοσιαλισμό εκεί να βρίσκεται στην κορύφωση των προβλημάτων του, αντιστοιχούσαν 1.387 νοσοκομειακές κλίνες/100000 κατοίκους.
Στην ΕΕ το 2014, αντιστοιχούσαν 521 κλίνες/100.000 κατοίκους!

Μπορεί να καταλάβει κανείς λοιπόν, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα σήμερα αν τα Συστήματα Υγείας είχαν πολλαπλάσια ισχύ και εξοπλισμό, σε τεστ, μονάδες Πρωτοβάθμιας φροντίδας, νοσοκομεία, κλίνες, ΜΕΘ, ιατρικό-νοσηλευτικό προσωπικό και μέσα(φάρμακα, αναπνευστήρες τελευταίας τεχνολογίας για όλους κλπ). 

Πόσο αλήθεια θα ανησυχούσαμε τότε;

ΥΓ: Πολλοί αυτές τις μέρες εκνευρίζονται, και σωστά, με όσους πήραν τρένα, καράβια κι αυτοκίνητα και τρέχουν πανικόβλητοι στην επαρχία και τα νησιά. Όπως φαίνεται η συμπεριφορά που νοιαζεται για το σύνολο είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί στον κόσμο του ανταγωνισμού.
Μαζί όμως εκνευρίζονται και τα ΜΜΕ βρίσκοντας την ίδια ώρα και θέμα για συζήτηση.
Να όμως ένα μήνυμα στο twitter που βλέπει τα πράγματα πιο ολοκληρωμένα:
"Αυτοί που έχουν αφήσει γιατρούς & νοσηλευτές χωρίς τα απαραίτητα μετρά προφύλαξης,τα νοσοκομεία γυμνά,μαζικούς χώρους δουλειάς να λειτουργούν χωρίς μέτρα νιώθουν οργή για τον παπάρα που πήγε στο χωριό του. Η ευθύνη είναι πρωτ' απ'  ολα της κυβέρνησης που προσπαθεί να τη ρίξει επάνω μας"


*Ως πρόληψη εννοούν ένα σύνολο οδηγιών, απαγορεύσεων, αυτοπεριορισμών κλπ που να προλαμβάνει κατά το δυνατόν την μετάδοση και διασπορά του ιού. Δεν εννοούν την πολιτική παροχής υπηρεσιών πρωτοβάθμιας φροντίδας και διαρκών ελέγχων, ούτε φυσικά την δωρεάν παροχή-μοίρασμα μέσων προφύλαξης(μάσκες, αντισηπτικά κλπ) που ούτως ή άλλως έχουν γίνει άφαντα από τις πρώτες  μέρες από την αγορά.

Μέρες πανδημίας- Μερικά πολύ σοβαρά ερωτήματα

Έχουμε ήδη μπει σε μια κατάσταση που δεν χωράει καμιά αμφιβολία ότι θα είναι παραπάνω από σοβαρή και κρίσιμη.

Πρέπει λοιπόν χωρίς πανικό, αλλά  σοβαρά να αναρωτηθούμε τι πρέπει να γίνει στους κρίσιμους τομείς της ζωής μας το επόμενο διάστημα.

Μετά από 10 χρόνια κρίσης είναι γνωστή η κατάσταση και της οικονομίας αλλά και της δικής μας τσέπης και μιλάω βέβαια για την πλευρά των εργαζόμενων.

Είναι επίσης γνωστή η κατάσταση στην οποία έφεραν οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές της ΕΕ την Δημόσια Υγεία.

Αυτή τη στιγμή με επίσημα στοιχεία υπάρχουν σε όλη τη χώρα.

96 Δημόσια Νοσοκομεία και 166 Ιδ.Κλινικές με σύνολο κλινών 50.395 (33.630 των δημοσίων νοσοκομείων και 16.765 των ιδιωτικών θεραπευτηρίων). Λειτουργούν δε 550 κλίνες ΜΕΘ (αντί για 3500 που είναι τα διεθνή στάνταρ). Οι ελλείψεις προσωπικού που υπάρχουν κάνουν και αυτούς τους έτσι κι αλλιώς φτωχούς αριθμούς να γίνονται ακόμη φτωχότεροι αφού έχουμε συνήθη φαινόμενα 2-3 νοσηλευτές να αντιστοιχούν σε πάνω από 200 ασθενείς.

Στην κορύφωση της κρίσης της επιδημίας, όταν τα κρούσματα θα αγγίξουν πολύ μεγάλα ποσοστά του πληθυσμού της τάξης ας πούμε του 10 ή 20%(στη Γερμανία μιλούν για 60-70%(!) πράγμα που ελπίζουμε να μη συμβεί βέβαια), μπορείτε να κάνετε πρόχειρα τις πράξεις και θα διαπιστώσετε ότι είναι πιθανό πολλές δεκάδες χιλιάδες, ίσως και 100άδες χιλιάδες να χρειαστούν περίθαλψη και μερικοί από αυτούς σε ΜΕΘ.

Είναι πιστεύουμε αυτονόητο λοιπόν ότι πρέπει να αναρωτηθούμε:

Μπορούν να γίνουν τα παρακάτω;

-Πρόσληψη μόνιμου ιατρικού, νοσηλευτικού προσωπικού για να ανοίξουν όλα τα κλειστά κρεβάτια Μονάδων Εντατικής Θεραπείας, αλλά και για να μπορεί να γίνει 24ωρη η λειτουργία όλων των μονάδων Πρωτοβάθμιας Φροντίδας υγείας, ώστε να αποσυμφορηθούν τα νοσοκομεία.

- Να υπάρξει πλήρης εξοπλισμός όλων των δημόσιων υπηρεσιών με τα προβλεπόμενα είδη απολύμανσης και προφύλαξης, παρεχόμενα δωρεάν από το κράτος στον πληθυσμό, για να σταματήσει η απαράδεκτη αισχροκέρδεια.

- Να ξανανοίξουν άμεσα τα νοσοκομεία που έκλεισαν οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ το 2013 (πολυκλινική Πατησίων, Δυτικής Αττικής, Μπόμπολα κλπ). Να στελεχωθούν άμεσα, με μόνιμο προσωπικό και όχι με μετακινήσεις προσωπικού από άλλα νοσοκομεία.

-Οι πρόσθετες ανάγκες νοσηλείας και κάθε ιατρικής πράξης να ικανοποιηθούν και με την επίταξη υποδομών υγείας στον ιδιωτικό τομέα.

(τα παραπάνω είναι κάποια από τα μέτρα που απαιτεί για την προστασία του λαού το ΚΚΕ)

Συνεχίζουμε:

Είναι τα πιό πάνω απόλυτα αναγκαία ή όχι;

Επαρκούν οι σημερινές 550 κλίνες ΜΕΘ αντί για 3500 που είναι τα διεθνή στάνταρ;

Επαρκούν οι συνολικά 33000 κλίνες των Νοσοκομείων μας με τις γνωστές τρομερές ελλείψεις προσωπικού που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια της κρίσης;

Όπως όλοι ξέρουν με  τις διάφορες πολιτικές των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ "για τη στήριξη της Ελληνικής Οικονομίας" δηλ. της στήριξης της κερδοφορίας των μεγάλων Ελληνικών επιχειρήσεων που απαίτησαν μαζί με την ΕΕ το τσάκισμα της Δημόσιας Υγείας προς όφελος της Ιδιωτικής για να "ενισχυθεί η επιχειρηματικότητα", η ήδη αδύναμη και φτωχή Δημόσια Υγεία έφτασε σε σημεία επικίνδυνα όπως αποδεικνύεται σήμερα.

Πάμε παραπέρα.

-Μπορεί η καπιταλιστικη οικονομία να λάβει πραγματικά μέτρα που να στηρίζουν το εισόδημα των εργαζόμενων που θα βρεθούν χωρίς δουλειά ή με μειωμένο εισόδημα στη διάρκεια της κρίσης αυτής της επιδημίας; Η όπως είναι αναμενόμενο θα ζητήσουν και πάλι από το λαό να "βάλει πλάτη", "να δείξει κατανόηση" και τελικά να πληρώσει και αυτό το λογαριασμό για να στηριχτεί και πάλι "η Ελληνική οικονομία, δηλαδή η βιωσιμότητα των μεγάλων επιχειρήσεων; (κι ας λένε ψέματα ότι νοιάζονται δήθεν για τις μικρές επιχειρήσεις για να έχουν την αποδοχή του λαού).

-Είναι ρεαλιστικά εφικτό να μην υπάρχει έξαρση της αισχροκέρδειας στα απολύτως απαραίτητα όπως με ευχές ζητούν υποκριτικά τα ΜΜΕ ενώ γνωρίζουν τι θα συμβεί; (μιλάμε για βασικά προιόντα από ιατρικά είδη προστασίας-προφύλαξης μέχρι οποιαδήποτε είδη της καθημερινότητας που καθε μερα θα βλέπουμε τις τιμές να "τσιμπάνε" προς τα πάνω)

Με λίγα λόγια πόσο "ασφαλής" μπορεί να νοιώθει ο λαός στην αγκαλιά της καπιταλιστικής οικονομίας, της αισχροκέρδειας και νόμιμης κερδοσκοπίας των επιχειρήσεων, και σε ό,τι αφορά την Υγεία και σε ό,τι αφορά την Οικονομία;

Και τελικά το ερώτημα είναι ένα:

Μπορεί ο καπιταλισμός,  η περίφημη "οικονομία της ελεύθερης αγοράς", να διαχειρισθεί μια τόσο κρίσιμη κατάσταση χωρίς να γεμίσει η χώρα άρρωστους, νεκρούς και πάμφτωχους για να επιβιώσει η περίφημη (μεγάλη) επιχειρηματικότητα που είναι ο πυλώνας της οικονομίας της Αγοράς;

Η απάντηση φυσικά είναι καθαρή. Κατηγορηματικά ΟΧΙ.

Μόνο σε έναν άλλο διαφορετικό κόσμο, σε μιά άλλη οικονομία που θα είναι στα χέρια του λαού, με κεντρικό σχεδιασμό σε όλα και με κέντρο το συμφέρον των εργαζόμενων μπορεί να γίνει αυτό.

Ας το έχουμε καλά στο μυαλό μας. Και βέβαια αυτός ο διαφορετικός κόσμος είναι εφικτός αν εμείς το αποφασίσουμε.

ΥΓ: Επειδή πολλοί και λογικά θα πουν ότι άκουσαν την εξαγγελία για 2000 προσλήψεις γιατρών-νοσηλευτών (παρεμπιπτόντως η εξαγγελία αυτή είναι περσινή και είχε πάει στο συρτάρι) θα πούμε το εξής. 
Πόσο επαρκείς μπορεί να είναι άραγε οι προσλήψεις 2.000 επαγγελματιών υγείας (με 2ετή Σύμβαση) για να στελεχώσουν νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας και ΕΚΑΒ, όταν μόνο στα Δημόσια νοσοκομεία τα κενά ξεπερνάνε τις 30.000! Στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» π.χ. λείπουν 350 νοσηλευτές (για τις τρέχουσες ανάγκες) και θα προσληφθούν 11!!! (για τις έκτακτες). Επίσης στο «Θριάσιο» νοσοκομείο λείπουν 82 και θα προσληφθούν 5!!!

Το "κοινό συμμαχικό συμφέρον" ...είναι ο πόλεμος;

"Είμαστε έτοιμοι να υποστηρίξουμε την Τουρκία στην αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος και στην εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα της Συρίας, αλλά όχι υπό αυτές τις συνθήκες." είπε προχθές Κυρ. Μητσοτάκης στον Έβρο!

Και από αυτή την τελευταία δήλωση του πρωθυπουργού, βλέπουμε ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν καταδικάζει την Τουρκική εισβολή στην Συρία, που είναι μια από τις πιο σοβαρές εξελίξεις του εκεί πολέμου που δημιουργεί το προσφυγικό κύμα, αλλά υπόσχεται συμπαράσταση και υποστήριξη!

Αν η ΕΕ, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ(και μαζί και η ελληνική κυβέρνηση) ήθελαν να βρεθεί στην πράξη και όχι στα λόγια και με ευχές), λύση στο προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα θα καταδίκαζαν βέβαια την Τουρκια για την εισβολή στο Ιντλίμπ(όπως θα καταδίκαζαν και τον εκεί πόλεμο γενικότερα που όμως οι ίδιοι έστησαν). Θα έπαιρναν μέτρα και θα επέβαλλαν κυρώσεις όπως έχουν κάνει σε άλλες περιπτώσεις. Δεν το έκαναν όμως. Αντίθετα στάθηκαν στο πλευρό της Τουρκίας, καταδικάζοντας μάλιστα τη Συρία για την "απαράδεκτη" συμπεριφορά της να επιχειρεί να ανακαταλάβει εδάφη της!

Κάτι τέτοιο δεν είναι παράλογο ή τρελό. Απλά δείχνει ποια είναι η προτεραιότητα των "συμμάχων" που βέβαια δεν είναι σύμμαχοι του λαού μας και των λαών της περιοχής αλλά εχθροί τους όπως αποδεικνύεται άλλωστε από τα γεγονότα. 

Η προτεραιότητα των ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ είναι φυσικά ο έλεγχος της περιοχής και οι μελλοντικές μπιζνες που σχεδιάζουν ό,τι κι αν στοιχίσει αυτό σε πολέμους, πρόσφυγες, φτώχεια, δυστυχία, καταστροφή. Σ'αυτή την "προτεραιότητα" οι ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν έχουν εκφράσει αντίρρηση, αλλά αντίθετα παρέχουν κάθε διευκόλυνση γνωρίζοντας φυσικά το κόστος.

Ας γίνει όσο είναι δυνατόν φανερό ότι οι πολιτικές που βάζουν πάνω από το συμφέρον του λαού και του τόπου τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ αλλά και των αστικών τάξεων αυτών(τεράστιων επιχειρηματιών στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και οι Έλληνες κροίσοι), όχι μόνο δεν θα δώσουν λύση σε προβλήματα όπως το προσφυγικό, όχι μόνο θα το κάνουν χειρότερο, αλλά θα οδηγήσουν και σε άλλες απαράδεκτες υποχωρήσεις και παραχωρήσεις προς την Τουρκία ή αλλού προκειμένου να εξυπηρετηθεί το "κοινό συμμαχικό συμφέρον". Ενα τέτοιο "κοινό συμφέρον" δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τα συμφέροντα του λαού. Είναι απόλυτα απέναντί του. Είναι αυτό το συμφέρον που προκαλεί πολέμους, πρόσφυγες, δυστυχία και φτώχεια. 

Αξίζει να σκεφτεί κανείς σοβαρά. 

Είναι αυτές οι πολιτικές των κυβερνήσεων "πατριωτικές" ή μήπως ακριβώς το αντίθετο.

"Τι συμβαίνει στα σύνορά μας"; Ποια είναι η πραγματικά πατριωτική στάση;

"Αυτό που κάνει σήμερα η Τουρκία είναι καθαρό.
Θέτει με ένταση, μετά την πίεση που δέχεται στο μέτωπο της Συρίας, όλες τις απαιτήσεις της προς την Ελλάδα και την ΕΕ πάνω στο τραπέζι και απαιτεί να ξεκινήσει συζήτηση.
Το άνοιγμα των συνόρων είναι ένας καθαρός εκβιασμός που λέει: Αν θέλετε να σταματήσουμε τους πρόσφυγες-μετανάστες στηρίξτε μας κι ελάτε τώρα να συζητήσουμε γι αυτά που ζητάμε. Αν δεν δεχτείτε θα πλημμυρίσω την Ελλάδα με πρόσφυγες."

Αυτοί που προσπαθούν να καταλάβουν το τι συμβαίνει στα ελληνικά σύνορα θα πρέπει σίγουρα να κοιτάξουν λίγο πιο βαθιά και να δουν τη μεγάλη εικόνα που διαμορφώνεται στην περιοχή και όχι μόνο τις εικόνες και τα βίντεο γυρω από τα συνοριακά φυλάκια του Εβρου.
Θα πρέπει να απαντήσουν σε πολύ περισσότερες και κρισιμότερες ερωτήσεις από το αν "πρέπει να μείνουν ή όχι απαραβίαστα τα σύνορα της χώρας".
Όσοι επιδιώκουν η συζήτηση να μείνει μόνο εκεί, σίγουρα θέλουν να κρύψουν το μεγαλύτερο μέρος της Αλήθειας.

Τα θέματα που δεν γίνεται να μην μπουν σε σκέψη και συζήτηση είναι αυτά:
1. Οι πόλεμοι και οι επεμβάσεις στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή Ιράκ, Αφγανιστάν αλλά και σε χώρες της Αφρικής όπως η Λιβύη κ.α. και η στάση και συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτούς με οποιονδήποτε τρόπο.
2. Η συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και οι υποχρεώσεις που έχουμε δεχθεί πως έχουμε.
3. Η πορεία της κατάστασης στην παγκόσμια οικονομία, και φυσικά και στην Ελλάδα και την Τουρκία, και οι τρόποι που φαίνεται πως έχουν ανοιχτά επιλεγεί από τα μεγάλα συμφέροντα του πλανήτη που κρύβονται πίσω από τις κυβερνήσεις ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσίας, Κίνας κλπ., αλλά και Ελλάδας και Τουρκίας, που τις πιέζουν σε σύγκρουση σε διάφορα σημεία όπως η Συρία, η Μ.Ανατολή, η Λιβύη κλπ
4. Τι σημαίνει πατριωτισμός και πατριωτική στάση μέσα σε αυτήν την κατάσταση.

Μερικά στοιχεία

1.Ο πόλεμος στη Συρία «προκάλεσε τη μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμού μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», διαβάζουμε στην Καθημερινή.
"Περίπου 13 εκατομμύρια Σύροι έχουν εκτοπιστεί ή έχουν φύγει πρόσφυγες, σε μια χώρα που είχε 23 εκατομμύρια κατοίκους πριν την έναρξη του πολέμου."

Σε άλλες πηγές βρίσκουμε πως και μέσα  στην ισοπεδωμένη αυτή χώρα το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού ζει κάτω από απάνθρωπες συνθήκες,πχ χωρίς ρεύμα, αφού οι υποδομές έχουν καταστραφεί σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Ανάλογα στοιχεία βρίσκουμε και για το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και αλλού, παρά τις διαφορές που φυσικά υπάρχουν στις εκεί συγκρούσεις που όμως έχουν προκληθεί από τους ίδιους(ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ) και για τους ίδιους λόγους(έλεγχος πετρελαίου και πηγων ενέργειας)

2. Οι Ελληνικές κυβερνήσεις και τα τελευταία χρόνια και παλιότερα (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ) δεν σταμάτησαν να συνδράμουν με διάφορους τρόπους(χρήση στρατιωτικων βάσεων σε επιχειρήσεις, κοινές  στρατιωτικές αποστολές με τη συμμετοχή πολεμικών πλοίων σε μεταφορές, κοινές περιπολίες κ.α., παροχή διαφόρων τύπων διευκολύνσεων κλπ) τις ΗΠΑ και τις χώρες του ΝΑΤΟ στους πολέμους που έκαναν στην περιοχή.

Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, οι κυβερνήσεις   ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τώρα της ΝΔ, προχωρησαν ως γνωστόν σε περαιτέρω "αναβάθμιση" των στρατιωτικού τύπου σχέσεων της Ελλάδας με ΗΠΑ, ΝΑΤΟ.

Η συμμετοχή της χώρας μας λοιπόν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στους πολέμους της περιοχής δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Όσο παραμένουμε ενεργά μέλη του ΝΑΤΟ και σύμμαχοι των ΗΠΑ, ας μην παριστάνουμε τα λευκά περιστέρια  και ισχυριζόμαστε ως χώρα ότι αποτελούμε "παράγοντα Ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή".

3. Η οικονομική κρίση που ξέσπασε την προηγούμενη δεκαετία και που έφερε σε πολύ δύσκολη θέση τις οικονομίες των ΗΠΑ, ΕΕ, αλλά και των περισσότερων χωρών του πλανήτη, δημιούργησε μια κατάσταση που ίσως πριν να μην ήταν τόσο ορατή όσο τώρα. Οι μεγάλες οικονομίες προκειμένου να επιβιώσουν-αναπτυχθούν περαιτέρω κατα τον τρόπο της οικονομίας της αγοράς,  ήρθαν σε πολύ μεγαλύτερη και φανερή σύγκρουση μεταξύ τους. (Στη σύγκρουση αυτή εμπλέκονται φυσικά για δικούς τους λόγους και μικρότερες οικονομίες-και συμφέροντα αστικών τάξεων- όπως αυτή της Ελλάδας). 

Έτσι βρέθηκαν να συγκρούονται για την απόκτηση μεριδίων σε χώρες όπως η Συρία(αλλά και όλη Μ.Ανατολή), η Λιβύη, άλλες Αφρικανικές χώρες κλπ, αλλά και τα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή(σύγκρουση ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσίας και εμπλοκή τους σε θέματα όπως αυτό της Β.Μακεδονίας, Κόσοβου, Ουκρανίας κλπ)

Φαίνεται λοιπόν πως ο άγριος οικονομικός ανταγωνισμός, που αποτελεί απαραίτητο στοιχείο της καπιταλιστικής οικονομίας, μπορεί όχι δύσκολα να μεταφέρεται  από την οικονομία στα πολεμικά μέτωπα και πάλι πίσω.

Ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν

Όπως βλέπουμε από τα πιο πάνω η κατάσταση τα τελευταία χρόνια μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ένα μπερδεμένο κουβάρι που κανείς δε μπορεί να προβλέψει που θα καταλήξει, αν και η περίπτωση ενός πιο γενικευμένου πολέμου με φόντο τη σύγκρουση ΗΠΑ, ΝΑΤΟ- Ρωσίας, φαίνεται να είναι όλο και πιο πιθανή.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό ο ρόλος της Τουρκίας ως της μεγαλύτερης στρατιωτικης δύναμης της περιοχής είναι ολοφάνερος. Η Τουρκία πλεον δεν αποτελεί απλά άλλη μια μια χώρα του ΝΑΤΟ, αλλά μια δύναμη που η άρχουσα τάξη της απαιτεί να μετατραπεί σε περιφερειακή δύναμη εξυπηρέτησης των δικών της οικονομικοστρατιωτικών συμφερόντων, πέρα από την όποια συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ.

Από την άλλη και η Ελλάδα και η δική της άρχουσα τάξη, που συνεργάζεται και έχει κοινές μπίζνες με μεγάλα Ευρωπαικά και Αμερικανικά ή άλλα συμφέροντα, απαιτεί το δικό της ρόλο στην επόμενη μέρα.
Στη μέση βρίσκονται πάντα οι λαοί των χωρών της περιοχής που βέβαια τσακίζονται και  θα πληρώνουν τη ζημιά, όσο παραμένουν στο περιθώριο και δεν παλεύουν δυναμικά για τη δική τους ζωή.

Είναι λοιπόν δεδομένο ότι πρέπει να απαντηθούν τα πιο κάτω κρίσιμα ερωτήματα.

-Η Ελλάδα, και η ΕΕ, έχει δεχθεί την ολοφάνερα παράνομη εισβολή και   παρουσία της Τουρκίας στη Συρία στην επαρχία Ιντλίμπ ή όχι; - Η απάντηση είναι ΝΑΙ! Δεν υπάρχει η παραμικρη καταδίκη απο την ΕΕ(ούτε από την Ελλάδα), ενώ αντίθετα  υπάρχουν δηλώσεις συμπαράστασης και καταδίκη της Συρίας! Η Ελλάδα φυσικά συμφωνεί...
-Η Ελλάδα συμφωνεί ή όχι ότι η Τουρκία αποτελεί απαραίτητο, κρίσιμο και χρήσιμο σύμμαχο για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, και ότι πρέπει να γίνει ό,τι χρειαστεί για να μην απομακρυνθεί η Τουρκία από τη Δύση; Εδω εννοούμε την αποδοχή από τη χώρα μας της άποψης (αξίωσης) ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ, ότι η Τουρκία αποτελεί απαραίτητο παράγοντα ισορροπίας στην περιοχή, από την στρατιωτική, οικονομική και γεωστρατηγική παρουσία της οποίας εξαρτάται σε απόλυτο βαθμό η εξυπηρέτηση των Αμερικανικών και Ευρωπαικών συμφερόντων. -Η απάντηση είναι και πάλι ΝΑΙ!

-Με λίγα λόγια η Ελλάδα(δηλ. η άρχουσα τάξη της ως κρατος) θεωρεί ότι αποτελεί κατά ένα τρόπο ακόμη και  "πατριωτικό καθήκον" η συμπαράσταση στην Τουρκία στο ζήτημα της Συρίας(και όχι μόνο)! Είναι έτσι ή όχι;
-Αν όμως η απάντηση είναι ναι, όπως και είναι, και η χώρα μας όχι μόνο δε βγάζει άχνα αλλά συμπαραστέκεται απόλυτα στην παράνομη Τουρκική εισβολή στη Συρία που παρατείνει, εντείνει και περιπλέκει ακόμη περισσότερο την ήδη μπερδεμένη κατάσταση στα μέτωπα της Συρίας, που είναι ακόμα ένας σοβαρός παράγοντας που πολλαπλασιάζει τις προσφυγικές ροές, πόσο έχει το δικαίωμα να φωνάζει για την κατάσταση στα νησιά μας και τα σύνορα του Έβρου;

Ακόμη.
-Είναι η συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ παράγοντας που βοηθάει την διατήρηση της Ειρήνης στην περιοχή ή το αντίθετο συμβαίνει πράγμα το οποίο περιπλέκει όλο και περισσότερο το προσφυγικό πρόβλημα;
-Πόσο εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πατρίδας μας και του λαού μας η συμπαράσταση στην Τουρκία στον πόλεμο εναντίον της Συρίας και η συμφωνία σε όλα με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ;
-Πόσο πατριωτική είναι η στάση αυτών που την ίδια στιγμή που φωνάζουν "κάτω τα χέρια από την πατρίδα" κάνουν ό,τι μπορούν για να χώσουν την Ελλάδα σε όλο και μεγαλύτερες περιπέτειες και αναγκάζουν έτσι χιλιάδες ανθρώπους να κινηθούν προς την Ευρώπη και πρώτα πρώτα τη χώρα μας;

Τι ακριβώς κάνει σήμερα η Τουρκία με το άνοιγμα των συνόρων

Αυτό που κάνει σήμερα η Τουρκία είναι καθαρό.
Θέτει ΄με ένταση όλες τις απαιτήσεις της προς την Ελλάδα και την Ευρώπη πάνω στο τραπέζι και απαιτεί να ξεκινήσει συζήτηση.
Το άνοιγμα των συνόρων είναι ένας καθαρός εκβιασμός που λέει: Αν θέλετε να σταματήσω τους πρόσφυγες-μετανάστες στηρίξτε μας κι  ελάτε τώρα να συζητήσουμε αυτά που ζητάμε. Αν δεν δεχτείτε θα πλημμυρίσω την Ελλάδα με πρόσφυγες.
Την ίδια στιγμή βεβαια προσπαθεί να κατευνάσει τις αντιδράσεις στο εσωτερικό μέτωπο που φαίνονται να φουντώνουν. Ο Τουρκικός λαός βέβαια, που αντιμετωπίζει κι αυτός μια σειρά από σοβαρά προβλήματα, δεν   μπορεί να πετάει από πατριωτική χαρά για την επέμβαση στη Συρία.

Κι εδώ προκύπτει και το τελευταίο ερώτημα.

Τι θα κάνουν οι Ελληνικές κυβερνήσεις, που φυσικά σπρώχνονται για το ποιά είναι πιο "πατριωτική" από την άλλη, σήμερα και στο μέλλον, στη συζήτηση που έχουν δεχτεί να ανοίξει με την Τουρκία για ζητήματα συνδιαχείρισης του Αιγαίου, της ΝΑ Μεσογείου κ.α. , από τη στιγμή που έχουν δεσμευτεί στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ ότι πρέπει να συνεννοηθούμε με την Τουρκία προκειμένου να μην τεθεί σε αμφιβολία η παραμονή της στο ΝΑΤΟ;

Και τελικά προκύπτει και το σοβαρότερο ερώτημα από όλα:
Πόσο "πατριωτικό" μπορεί να είναι το να μπαίνει πάνω από κάθε τι άλλο, η απαίτηση της εξυπηρέτησης των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων(δηλ. της άρχουσας τάξης)- που φυσικά απαιτούν την εμπλοκή μας στους πολέμους, στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ και τις "δουλειές" τους,  στην Ελλάδα ή οπουδήποτε αλλού;
Πόσο πατριωτική μπορεί να είναι η στάση κομμάτων και κυβερνήσεων, που ενώ δεν βγάζουν άχνα για το σταμάτημα των πολέμων στη γειτονιά μας όπως θα έπρεπε, ετοιμάζονται να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να παραδώσουν στη συνδιαχείριση πλούτο που  ανήκει στο δικό μας λαό;
Πόσο πατριωτικό είναι το να μπλέκεις ένα λαό σε πολεμικές περιπέτειες και στις συνέπειες που έχουν, την ίδια στιγμή που τον υποχρεώνεις να πληρώνει την Ενέργεια που θα έπρεπε να είναι φθηνή για όλους σαν είδος υπερπολυτελείας;
Πόσο πατριωτικό είναι να τον ρίχνεις κυριολεκτικά στη φωτιά για τη "συμμετοχή στη διαχείριση των δρόμων της Ενέργειας" την ίδια στιγμή που τον αφήνεις να ξεπαγιάζει σε σπίτια με κομμένο το ρεύμα;
Μήπως καθόλου;

Κορωνοιός- Είμαστε θωρακισμένοι;

Να λοιπόν που ο κορωνοιός έφτασε στην πόρτα μας, άνοιξε και μπήκε.
Στη διπλανή μας Ιταλία τα θύματα αυξάνονται κι ένας κάποιος πανικός είναι βέβαια ορατός.

Αν και η επικινδυνότητα του ιού είναι αρκετά μικρότερη από άλλους ιούς που έχουν εμφανιστεί, αφού αφορά πολύ περισσότερο ανθρώπους πολύ μεγάλης ηλικίας που ήδη έχουν προβλήματα, η μεταδοτικότητά του είναι τέτοια που δημιουργεί πολύ σοβαρά προβλήματα.
Είνα άραγε αυτός ο κόσμος ικανός να τα αντιμετωπίσει;
Κι αν είχαμε να κάνουμε με μια ακόμη πιο σοβαρή περίπτωση μεταδοτικού ιού τι θα γινόταν;

Οι πρώτες απαντήσεις δεν είναι θετικές.
Ο κόσμος της αγοράς, της θεωρίας "κόστους-οφέλους", της κερδοσκοπίας και της αισχροκέρδειας θα έχει τεράστιο πρόβλημα. Άραγε τι θα γίνει με τις μάσκες για παράδειγμα; Θα είναι δωρεάν; Φυσικά όχι. Θα υπάρχουν πολλών ειδών και διαφόρων τιμών μάσκες; Επαρκούν οι απλές χειρουργικές; Και με τα αντισηπτικά που ήδη είναι υπο εξαφάνιση τι θα γίνει; Θα έχουν όλοι πρόσβαση σε είδη που θα χρειαστούν ή θα γίνουν στόχος για κερδοσκοπία που ως γνωστόν στην οικονομία της αγοράς είναι νομιμότατη; Αυτα είναι κάποια μόνο πολύ στοιχειώδη ερωτήματα που οι απαντήσεις πρέπει να προβληματίσουν.
Ό,τι κι αν λένε οι αρμόδιοι, όταν οι "ανάγκες της οικονομίας" απαιτούν να υποβαθμίζεται σταθερά η Δημόσια Υγεία και να δυσκολεύει η πρόσβαση σε αυτήν των πολλών και αδύναμων, ας μην περιμένουμε να ισχύσουν στην πράξη τα όσα λέγονται περί "θωρακισμένης χώρας".

Θωρακισμενη μπορεί να είναι μια χώρα όπου θα υπήρχαν Νοσοκομεία και συγχρονες μονάδες Υγείας παντού και με εύκολη, δωρεάν και άμεση πρόσβαση σε όλους. 
Θωρακισμένη είναι μια χώρα που οι γιατροί και το προσωπικό των μονάδων Υγείας είναι απόλυτα επαρκές και περισσεύει και όχι μια χώρα που σε κάθε γιατρό και νοσοκόμο αντιστοιχούν μερικές φορές εκατοντάδες ασθενείς.
Θωρακισμένη είναι μια χώρα, μόνο όταν το επίπεδο της Ανάπτυξης της επιστήμης και της Τεχνολογίας και οι επιτεύξεις του Ανθρώπου  είναι στη διάθεση όλων και όχι προνόμιο αυτών που μπορούν να τις αγοράσουν.
Όλα τα άλλα είναι λόγια του αέρα.

Ενα τελευταίο σχόλιο. Η ταπεινή μου γνωμη είναι ότι οι συνέπειες θα είναι εξ ίσου σοβαρές, ή ίσως και πολύ πιο σοβαρές, τόσο στην Υγεία όσο και στην Οικονομία.
Η Οικονομία των Αγορών, της νόμιμης κερδοσκοπίας, των οίκων αξιολόγησης κλπ είναι το προσφορότερο έδαφος για την μετάδοση του ιού του πανικού. Όλοι ξέρουν βέβαια ότι κάποιοι θα κερδίζουν τεράστια ποσά από έναν τέτοιο  πανικό τη στιγμή που άλλοι θα ισοπεδώνονται.
Τι θα γίνει λοιπόν σ'αυτόν τον κόσμο του άγριου ανταγωνισμού όπου το κέρδος λογαριάζεται ως βασικό κίνητρο και  σπόρος οικονομικής ανάπτυξης και εξέλιξης. Θα το δούμε στο επόμενο διάστημα.

Τελειώνοντας παραθέτουμε την Ανακοίνωση των εργαζόμενων στο Νοσοκομείο Αττικόν που είναι Νοσοκομείο Αναφοράς, που λέει πολλά για το πόσο έτοιμοι είμαστε και τι θα γίνει όταν εμφανιστεί ο ιός...

Η ΑΝΑΚΟΊΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΈΝΩΝ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΊΟ ΑΤΤΙΚΟΝ.

"ΜΕ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΝΑΛΙΑ ΔΕΝ ΔΙΟΡΘΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΥ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΑΤΤΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ"
Ο κορωνοϊός 2019-nCoV ξεκίνησε από τις υπαίθριες αγορές του Wuhan και αφού πέρασε από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων και τα τηλεοπτικά πρωινάδικα κατέληξε στα αμφιθέατρα του Αττικού νοσοκομείου.
Δε θα ασχοληθούμε σε αυτό το κείμενο με τα χαρακτηριστικά του ιού, με τη μεταδοτικότητα του και τη θνητότητα με την οποία σχετίζεται, στοιχεία άλλωστε που ακόμα βρίσκονται υπό επεξεργασία. Έχουμε εμπιστοσύνη στους εξειδικευμένους επιστήμονες που ασχολούνται με αυτά.
Αυτό με το οποίο θα ασχοληθούμε είναι το σχέδιο αντιμετώπισης της εξάπλωσης του ιού, στο οποίο το “Αττικό” έχει κεντρικό ρόλο.
ΓΙΑΤΙ ΚΑΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΗΣ ΜΕ ΤΑ ΜΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΑΓΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ αλλά δυστυχώς η πραγματική ζωή για τους εργαζόμενους, τους ασθενείς και τους υγειονομικούς είναι πολύ διαφορετική.
Εξηγούμαστε: Το σχέδιο αντιμετώπισης του ιού περιλαμβάνει τη μόνωση των ασθενών στη Μονάδα Ειδικών Λοιμώξεων, αφότου επιβεβαιωθεί το κρούσμα, έχοντας λάβει στο μεταξύ όλα τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης για τη μετάδοση του ιού. Κανείς δε διαφωνεί ότι στην προσπάθεια ελέγχου της μετάδοσης αυτή πρέπει να είναι η διαδικασία που θα ακολουθηθεί.
Το ερώτημα είναι το εξής: μπορούν αυτά τα μέτρα να εφαρμοστούν στο Αττικό νοσοκομείο (αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο), με τις τεράστιες ελλείψεις προσωπικού, τις ελλείψεις υλικών και υποδομών, τις υπερεντατικοποιημένες συνθήκες εργασίας;


Μία υπόθεση εργασίας που απευθύνεται σε όλο το λαό και τους συναδέλφους:

Ξεκινώντας, ας υποθέσουμε ότι έρχεται στα επείγοντα σε ημέρα γενικής εφημερίας ένα ύποπτο κρούσμα για κορωνοϊό. Πρέπει για αρχή ένας από τους ειδικευόμενους παθολόγους, ένας νοσηλευτής, καθώς και ο επιμελητής παθολόγος των επειγόντων να “ντυθούν” για να εξετάσουν τον ασθενή σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο, ο οποίος δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή.
Την ίδια ώρα στα επείγοντα του παθολογικού (μόνο) έχουμε πάνω από 300 προσελεύσεις ανά εφημερία, με τρεις έως τέσσερις ειδικευόμενους παθολογίας, έναν ειδικευμένο και τρεις με τέσσερις νοσηλευτές. Άρα, αν θέλουμε να πάρουμε σωστά μέτρα προφύλαξης και να γίνει σωστή εκτίμηση και εξέταση του ασθενούς, τα επείγοντα του παθολογικού θα μπλοκαριστούν από την έλλειψη του προσωπικού τουλάχιστον για μισή έως μία ώρα.
Στη συνέχεια το δείγμα θα σταλεί στο Παστέρ και θα περιμένουμε την απάντηση. Ο ασθενής άρα θα παραμείνει στο χώρο των επειγόντων, επιπλέον, τουλάχιστον 2 με 3 ώρες. Επομένως ένας νοσηλευτής θα είναι επιφορτισμένος με το να μπαινοβγαίνει για να ελέγχει την κατάσταση του ασθενούς ή θα είναι μόνιμα μαζί του.
Άρα με βάση αυτούς τους πρόχειρους υπολογισμούς αρκεί ένας ασθενής ώστε να μπλοκαριστούν για αρκετή ώρα τα επείγοντα του “κέντρου αναφοράς” Αττικού.
Σε ημέρα που δεν έχει γενική εφημερία το νοσοκομείο η κατάσταση θα είναι ακόμα πιο δύσκολη (αναφέρεται ότι θα πηγαίνουν οι ασθενείς σε εφημερεύον νοσοκομείο αλλά έχει ήδη αναδειχτεί στα ΜΜΕ ότι το Αττικό είναι κέντρο αναφοράς και υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να έρχονται εδώ οι παθόντες).
Πως θα το διαχειριστούμε τότε; Ο νοσηλευτής των επειγόντων, για όσες βάρδιες είναι, θα καλεί τους εφημερεύοντες παθολόγους που θα κατεβαίνουν στα επείγοντα αφήνοντας κλινικές με 100 και πλέον νοσηλευόμενους (αρκετοί σε ράντζα) για να κάνουν αυτή τη διαδικασία; Αν σε ημέρα γενικής εφημερίας μπλοκάρονται τα επείγοντα τότε εκτός ημέρας γενικής εφημερίας θα μπλοκάρεται όλος ο παθολογικός τομέας του νοσοκομείου.
Έστω ότι διαπιστώνεται κάποιο ή κάποια θετικά κρούσματα που νοσούν σοβαρά (κυρίως με την εκδήλωση πνευμονίας ή / και αναπνευστικής ανεπάρκειας) και απαιτείται η εισαγωγή τους σε ΜΕΘ. Η μονάδα του νοσοκομείου μας έχει 8 κλίνες κλειστές (λόγω έλλειψης προσωπικού και ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού) και δεν καλύπτει τις “τακτικές” ανάγκες του νοσοκομείου με αποτέλεσμα να παραμένουν αρκετοί ασθενείς διασωληνωμένοι στους ορόφους.
Σε ποια ΜΕΘ θα νοσηλευτούν;


Δε μας νοιάζει η βιτρίνα. Μας νοιάζει η σωστά παρεχόμενη δημόσια και δωρεάν υγεία. Αυτή που αξίζει να έχει ο λαός μας.

Αυτή τη στιγμή ΔΕΝ υπάρχει σχέδιο για τον κορωνοϊό στο Αττικό, που να είναι εφαρμόσιμο σε πιθανή μαζική έξαρση της νόσου.
Κάθε σοβαρό σχέδιο περιλαμβάνει το προσωπικό που μπορεί να το εφαρμόσει, τα αντίστοιχα μέτρα προστασίας και τις κατάλληλες υλικοτεχνικές υποδομές.
Κάθε σοβαρό σχέδιο για την αντιμετώπιση μιας κρίσης της δημόσιας υγείας περνάει μέσα από προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, δημιουργίας υποδομών και εξοπλισμού του νοσοκομείου με τα απαραίτητα υλικά, αλλιώς είναι μονό επικοινωνιακή πολιτική και εκμετάλλευση των εργαζομένων εις βάρος της υγείας των ασθενών.


Αυτή τη στιγμή, το Αττικό θα υποδεχθεί τέτοια περιστατικά στην πλάτη των εργαζομένων, των νοσηλευτών, των ειδικευόμενων και των επιμελητών, ενώ κάποιοι θα κάνουν δημόσιες σχέσεις καμαρώνοντας για το κέντρο αναφοράς για τον κορωνοϊό.


Το σωματείο μας θα συνεχίσει να παλεύει για να έχει ο λαός μας υψηλού επιπέδου αποκλειστικά δημόσια δωρεάν υγεία!"

Κοιταζοντας τις πίσω μου σελίδες - Οι καιροί αλλάζουν

Δεν χρειάζεται να το πω πως το μπλογκ έχει πολύ μικρή δραστηριότητα αυτά τα τελευταία χρόνια αφού αυτό είναι ολοφάνερο.
Ο χρόνος είναι ελάχιστος και αυτά που έχω να κάνω πάρα πολλά.
Παρ' όλα αυτά κοιτάζοντας πίσω στις σελίδες του μπλογκ βλέπω ένα πολύ μεγάλο αριθμό σημαντικών γεγονότων που καλύφθηκαν με όση πληρότητα μπορούσα και άντεχα, πολλές φορές τρέχοντας σαν τρελός εδώ κι εκεί ή δουλεύοντας ως αργά για να βρω το υλικό και στη συνεχεια να ολοκληρώσω ένα άρθρο.
Ηταν κάποιες φορές και κάποιες περίοδοι που κι εγώ απορούσα πως έβγαιναν όλα αυτά. Κι ακόμα απορούσα με την προσοχή που κέρδιζε το μπλόγκ με χιλιάδες αναγνώσεις καθημερινά.

Ξέρω φυσικά πως οι εποχές αλλάζουν, πως η είσοδος των μεγάλων ΜΜΕ στο διαδίκτυο έσπρωξε στην άκρη τα μπλογκ, αλλά και πως δεν μπορούν να γίνουν όλα όσα έχω στο μυαλό μου και πως πάντα θα υπάρχουν ένας σωρός από πράγματα που θα ήθελα να προλάβω αλλά δεν...
Παρ' όλα αυτα και για ουσιαστικούς αλλά και για συναισθηματικούς προσωπικούς λόγους θα άξιζε να ζωντανέψω όσο μπορώ αυτό το μπλογκ.
Θα δούμε...