Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

Ζούσαμε καλύτερα 50 χρόνια πριν;


Απίστευτα πραγματικά είναι τα στοιχεία που προκύπτουν από έρευνα που πραγματοποιήθηκε   με το ερώτημα αν το βιωτικό επίπεδο είναι καλύτερο τώρα ή 50 χρόνια πριν.

Την έρευνα (συμμετείχαν 43.000 πολίτες)   πραγματοποίησε το Think Tank Pew Research Center, σε 38 χώρες παγκοσμίως.

Κανονικά η απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα θα έπρεπε να ήταν αυτονόητη.
50 χρόνια δεν είναι καθόλου λίγα, αντίθετα είναι πάρα, πάρα πολλά.
Αν σκεφτεί κανείς την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας, τις απίστευτες κατακτήσεις και τα βήματα που έκανε ο άνθρωπος από τότε μπορεί να καταλάβει πολύ εύκολα ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει καμιά αμφιβολία στους ανθρώπους που ρωτήθηκαν για το πότε ήταν καλύτερα, τώρα ή τότε.
Κι όμως...
Σε όλες σχεδόν τις χώρες αν βγάλει κανείς έξω το Βιετναμ ή και την Ινδία, που έτσι κι αλλιώς αποτελούν κάπως ειδικές περιπτώσεις περίπου πρωτόγονης φτώχειας λίγες δεκαετίες πριν, στις υπόλοιπες χώρες τα ποσοστά που απαντούν πως 50 χρόνια πριν ζούσαμε καλύτερα είναι από μεγάλα έως τεράστια.
Για να πάμε γρήγορα στην Ελλάδα, το 53% απάντησε πως η ζωή το '60-'70 ήταν καλύτερη από τώρα!
Δηλαδή απάντησαν ότι ήταν καλύτερα την εποχή που πάρα πολλά σπίτια μόλις περνούσαν στην ηλεκτροδότηση, που δεν υπήρχε καν τηλέφωνο, που τα ψυγεία ήταν μόνο με πάγο που πουλούσαν πλανώδιοι, που ελάχιστες αστικές οικογένειες είχαν αυτοκίνητο, που τα φάρμακα ήταν σε επίπεδα άλλων εποχών, που οι γειτονιές δεν είχαν καν ασφαλτοστρωθεί, που το φαγητό ψηνόταν στο φούρνο της γειτονιάς γιατι σχεδόν καμιά λαική οικογένεια δεν είχε ηλεκτρ. κουζίνα κλπ κλπ κλπ.
Κι όμως 53% απάντησε πως τότε ζούσαμε καλύτερα... Γιατί άραγε;
Βέβαια πολλοί θα μπορούσαν να μιλήσουν για την απογοήτευση στην Ελλάδα της κρίσης.
Οταν όμως ανάλογα ποσοστά, απλά λίγο μικρότερα έχουμε σε πολλές χώρες και μάλιστα προηγμένες όπως η Ιταλία(50% καλύτερα 50 χρόνια πρίν έναντι 23% για το τώρα), η Γαλλία(46% έναντι 33%) και οι ΗΠΑ(41% έναντι 37%) τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καθόλου καλά εδώ στον υπέροχο και λαμπερό κόσμο του καπιταλισμού.
 Σε μια συζήτηση στο ΣΚΑΙ γύρω απο το θέμα αυτό, οι γνωστοί αναλυτές απάντησαν με ευκολία ότι οι άνθρωποι περνούν από φίλτρο το παρελθόν και το εξωραίζουν, ξεχνωντας τις δυσκολίες του τότε. Ετσι κατέληγαν στο συμπέρασμα που ήθελαν, δηλαδή ότι αυτοί που απάντησαν ότι 50 ολόκληρα χρόνια πριν η ζωή ήταν καλύτερη δεν ήξεραν τι τους γίνεται. Καποιος μαλιστα είπε ότι τον ρώτησε το παιδί του και όταν του εξήγησε ότι τότε δεν είχαμε έγχρωμη τηλεόραση και ιντερνετ τότε εκείνο γέλασε και είπε ότι τώρα φυσικά είναι καλύτερα. Αν ρωτούσε βέβαια το παιδί κάποιου που είναι άνεργος με κομένο το ρεύμα μάλλον δεν θα απαντούσε το ίδιο.

Εδώ όμως πρέπει να μπουν κάποια σοβαρά ερωτήματα.
1. Δεν είναι η έρευνα αυτή ένα πραγματικό χαστούκι στο ίδιο το λαμπερό σύστημα του καπιταλισμού, αφού δεν μπορεί παρά να είναι φρικτή αποτυχία για το ίδιο το σύστημα το να καλοβλέπει κανείς με νοσταλγία την εποχή του κάρου και του χωματόδρομου;
2. Τι είναι   αυτό που κάνει τόσους ανθρώπους σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη να δίνουν μια απάντηση τόσο πραγματικά αδιανόητη;

Η απάντηση στο πρώτο είναι αυτονόητη.
Όταν άνθρωποι από όλο τον κόσμο, από τις υπερπροηγμένες ΗΠΑ μέχρι την Ελλάδα, τη Γαλλία, την Ιταλία, τη φτωχή Γκάνα, τον Λίβανο, την Ιορδανία, την Αργεντινή, τη Βραζιλία ή την Κένυα απαντούν με μεγάλα πλειοψηφικά ποσοστά ότι η ζωή ηταν καλύτερη 5 δεκαετίες πριν, όταν η ανθρωπότητα ήταν κυριολεκτικά σε άλλο στάδιο, σημαίνει ότι αυτά που κατακτήθηκαν συλλογικά από τον άνθρωπο όλα αυτά τα χρόνια, από την Ιατρική και την υψηλή τεχνολογια, μέχρι την πληθώρα καλών και φθηνών προιόντων ευρειας κατανάλωσης, προφανέστατα δεν ανήκουν σε όλους αλλά μόνο στους λίγους. Οι πολλοί έχουν πλέον ελεύθερη και ανεμπόδιστη πρόσβαση μόνο στα κακά και τις συμφορές, που με γενναιοδωρία προσφέρει το σύστημα.

Σημαίνει ακόμη ότι αυτός ο κόσμος των λίγων, δηλαδή του καπιταλισμού, δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει και να υποσχεθεί για το μέλλον εκτός από φτώχεια και πολέμους.

Αν προσπαθούσαμε να απαντησουμε σύντομα το δεύτερο ερώτημα θα λέγαμε αυτό.
Πως είναι δυνατόν να αισθάνεται κάποιος καλά και να υπερψηφίζει έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνει και που ολοφάνερα δεν είναι δικός του;
Όταν κοιτάζει γύρω του στο χώρο και στο χρόνο και βλέπει να έχουν χαθεί και να συνεχίζουν να χάνονται τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα όπως είναι το δικαίωμα στη δουλειά που είναι  η βάση των πάντων, και μαζί το δικαίωμα στην υγεία, στη μόρφωση και γιατί όχι στον ελεύθερο χρόνο, τον αθλητισμό, την ψυχαγωγία ;
Μπορεί βέβαια 50 χρόνια πριν να έλειπαν τα μύρια όσα από τον κόσμο και τη λαική οικογένεια. Υπήρχε όμως κάτι πολύ βασικό.
Η βάσιμη αισιοδοξία που γινόταν βεβαιότητα ότι τα πράγματα βάδιζαν προς το καλύτερο και τότε βέβαια η υπομονή στις δυσκολίες είχε νόημα. Τωρα υπάρχει η ακριβώς αντίθετη βεβαιότητα.
Και στην Ελλάδα αλλά και στις περισσότερες χώρες του κόσμου είναι ολοφάνερο ότι τα πράγματα βαδίζουν με σταθερό βήμα προς το χειρότερο. Και αυτό ακριβώς είναι που κόβει κυριολεκτικά τα πόδια των λαών που καλούνται να κάνουν υπομονή χωρίς να έχουν κάτι καλύτερο να περιμένουν. Ο λόγος βέβαια είναι ότι πρέπει να διασωθεί η οικονομία, δηλαδή οι επιχειρήσεις των ελάχιστων που αφού καταβρόχθισαν σαν καρχαρίες ότι παράχθηκε, τώρα ζητούν από το λαό να σώσει με τη φτώχεια του το δικό τους πλούτο και το αποτυχημένο μοντέλο τους.
Αυτό που αποδείχτηκε όλα αυτά τα χρόνια ήταν το ότι όταν ο ίδιος ο λαός δεν κρατάει τη ζωή του στα χέρια του, και τη βάση της ζωής που είναι η οικονομία την κατέχουν και την ορίζουν οι ελάχιστοι και τα ιδιωτικά συμφέροντα που βέβαια νοιάζονται για τον κόσμο και τους άλλους μόνο όσο αυτό είναι κερδοφόρο για τους ίδιους, τότε η εξέλιξη και η κίνηση της ανθρωποτητας προς τα μπρος και προς το καλύτερο αναστρέφεται με ευκολία όταν περνάμε σε εποχές μεγάλης κρίσης.

Το τι σημαίνει αυτό είναι μάλλον ολοφάνερο.
Οι λαοί, οι πολλοί δηλαδή έχουν ένα βασικό καθήκον αν θέλουμε να δούμε αυτη την πραγματικά αδιανόητη, απάνθρωπη, απαράδεκτη και αηδιαστική κατάσταση να αντιστρέφεται.
Οι πολλοί, οι από κάτω πρέπει να αμφισβητήσουν την εξουσία των λίγων, την εξουσία δηλαδή των μεγάλων επιχειρήσεων και τη λογική του ατομικού κέρδους που με επιστημονική πλέον ακρίβεια σπρώχνει τον κόσμο προς τα πίσω και το σκοτάδι, και τους ανθρώπους προς τη δυστυχία και τον πόλεμο.

ΥΓ. Είναι μάλλον φανερό ότι οι αναλυτές του συστήματος προσπαθούν να υποβιβάσουν και να λοιδωρήσουν την απάντηση που έδωσαν αυτοί που ρωτήθηκαν στην έρευνα. Λένε π.χ. ότι δεν είναι δυνατόν να δίνει κανείς σημασια σε απαντήσεις που έδωσαν άνθρωποι που δεν έζησαν εκείνη την εποχή. Ξεχνανε όμως ότι ο άνθρωπος είναι ένα όν που λειτουργεί συλλογικά, ή πιο απλά ρωτάει και μαθαίνει, διαβάζει μελετά, ενημερώνεται, σκέφτεται και αποφασίζει.
Η πραγματικότητα βέβαια δεν προσλαμβάνεται και δεν κατανοείται από τον άνθρωπο, μόνο με τις 5 αισθήσεις του ενός ατόμου.

Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2017

Πόλεμος ...στο μυαλό


“μια και οι πόλεμοι ξεκινούν από το μυαλό των ανθρώπων, εκεί ακριβώς στο μυαλό των ανθρώπων πρέπει να στηθούν και οι άμυνες για την ειρήνη"

Και τα μυαλά στα κάγκελα... κυριολεκτικά!

Κι όμως η πικρή αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιες ανοησίες εντυπωσιάζουν τους πολλούς αφού πάντα παρουσιάζονται με εντυπωσιακά περιτυλίγματα ωραίων κλιπ και βέβαια πάντα υπό την αιγίδα "σπουδαίων" οργανισμών τύπου ΟΗΕ, UNESCO, επιτροπών και επιτρόπων της ΕΕ κλπ.

Αυτή τη φορά το είδαμε σε ένα κλιπάκι που προπαγάνδιζε κάποια δήθεν εκαπιδευτική πρωτοβουλία για την ειρήνη.

Μόνο που ο πόλεμος δεν ξεκινάει βέβαια από το μυαλό όπως τίποτα άλλωστε δεν ξεκινάει από το μυαλό. 
Ξεκινάει από την τσέπη και μάλιστα τη μεγάλη και φουσκωμένη που δεν έχει άλλη επιλογή από το να θέλει με μανία να φουσκώσει κι άλλο κι όποιον πάρει ο χάρος.

Κι ας λένε οι διάφοροι "ειρηνιστές" τύπου OHE και ΟΥΝΕΣΚΟ ότι ο πόλεμος είναι αποτέλεσμα βίαιων συμπεριφορών που αν καταπολεμηθούν στο σχολείο από νωρίς τότε τα παιδιά θα γίνουν καλά και οι καπιταλιστές θα γίνουν αθώα περιστέρια και δεν θα έχουν διάθεση να στήνουν πολέμους για να αρπάξουν ο ένας τα κέρδη του άλλου μαζί με εκατομμύρια ζωές αθώων.

Όμως η αλήθεια είναι τελείως άλλη.

Ο πόλεμος δεν πολεμιέται καταγγέλοντας τη βία από όπου κι αν προέρχεται.
Πολεμιέται μόνο με πόλεμο εναντίον αυτών που θες δε θες πάντα είναι έτοιμοι να σου κλέψουν τη ζωή είτε με τον πόλεμο είτε με την γεμάτη βια "ειρήνη" τους.
Οι άμυνες για την ειρήνη στήνονται στους δρόμους την ώρα του οργανωμένου αγώνα για το μεροκάματο και τη ζωή.

Όσο γι αυτούς που μας θέλουν ειρηνικούς και γαλήνιους την ώρα του βιασμού τι να πεις... 
Ποιος λύκος θέλει πρόβατα που οπλοφορούν;

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

Μάντρα, η Ζωή στο βούρκο φωνάζει βοήθεια


Ηταν μια πραγματική καταστροφή.
Η ίσως όχι... Δεν υπάρχει λέξη για να περιγράψει αυτό που έγινε.
Κι αν κανείς σκεφτεί ότι είμαστε στο 2017 κι όχι στον ανυπεράσπιστο τότε από την επιστήμη, την τεχνολογία και τις τόσες κατακτήσεις του ανθρώπου αρχαίο ή παλιό  κόσμο, τότε εκτός από όλα τα άλλα είναι μια πραγματική ντροπή, ένα αίσχος!

Μάνδρα Αττικής.
15 νεκροί και πάνω από 20 τραυματίες, με όλη την περιοχή λεηλατημένη από μια τρομερή πλημμύρα που έφερε μια δυνατή χειμωνιάτικη βροχή το 2017.
Ηταν μια φτωχή περιοχή, κι ας λένε πως ο θάνατος δεν ξεχωρίζει πλούσιους και φτωχούς.

Τι έφταιξε;
Αν θέλει κανείς να κρύψει την αλήθεια θα πει πως έφταιξε η "ανθρώπινη απερισκεψία"...

Αν θέλει να μπει στην ουσία θα βρει σίγουρα πως έφταιξε ακριβώς το αντίθετο!
Θα δει δηλαδή πως κάποιοι σκέφτηκαν πολύ σοβαρά, βάζοντας μπροστά όλα τα κριτήρια του κόσμου της αγοράς που ζούμε, και αποφάσισαν πως πάνω από όλα και φυσικά πάνω και από την ανθρώπινη ζωή είναι το κέρδος και το προσωπικό συμφέρον.

Αυτό ακριβώς άλλωστε είναι το κέντρο και το "κίνητρο" όπως λένε, αυτού του κόσμου του καπιταλισμού. Αυτό που "πάει τον κόσμο μπροστά" λένε οι οπαδοί του καπιταλισμού δεν μπορεί παρά να είναι το προσωπικό συμφέρον.

Ετσι μπαζώθηκαν ρέματα, έκλεισαν περάσματα, "πόροι" όπως λέγονται, έγιναν μικρά και μεγάλα έργα και εθνικές οδοί με μπούσουλα το συμφέρον των ατόμων, των εταιρειών, των οργανισμών που σκέφτηκαν τη λειτουργικότητα των τραπεζικών λογαριασμών, την άνοδο των κερδών κι όχι φυσικά την αξία της ανθρώπινης ζωής.
  Και κοντά τους έσπευσε το κράτος, οι δήμοι  και οι θεσμοί κι έφτιαξαν νόμους ( ή δεν εφτιαξαν ή δεν τήρησαν νόμους...), και πήραν αποφάσεις για να υπερασπίσουν τα κέρδη και να κάνουν πίσω στην υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής.

Δεκαπέντε νεκροί με μια δυνατή βροχή το 2017, σε μια εποχή που η επιστήμη μπορεί να προβλέψει και να λύσει τόσα και τόσα, κι όμως...

Ειδαμε τον καθηγητή κ.Παπανικολάου στις οθόνες να λέει πως εδώ και πολλά χρόνια μιλούσε για το κακό παράδειγμα της Μάντρας και καλούσε τους φοιτητές του να κάνουν εργασίες για την περιοχή! Έδειξε σχέδια, μελέτες, φωτογραφίες και χάρτες. Κι όμως κανείς δεν έδωσε σημασία.

Γιατί άραγε;

Μα γιατί απλά η ζωή σ'αυτό τον κόσμο, έναν κόσμο που θεωρεί ακόμη κι έναν γενικευμένο πόλεμο τρόπο επίλυσης μιας οικονομικής κρίσης, η ανθρώπινη ζωή έχει μόνο χρηστική και όχι πραγματική αξία. Αν είσαι στοιχείο που αποφέρει κέρδη φροντίζουν να ζεις. Αν όχι σε παίρνει το ποτάμι.

Βέβαια αυτό που δεν πρέπει να κρυφτεί είναι ότι οι περιοχές που πνίγηκαν δεν ήταν πλούσιες, ήταν φτωχογειτονιές.
Κι αυτό γιατί απλά οι πολύ πλούσιοι έχουν πάντα τον τρόπο να πιέζουν τα κράτη να προστατεύουν ό,τι είναι δικό τους σε βαρος των φτωχών.

Ετσι στην εποχή των μνημονίων και της κρίσης φαίνεται καθαρά, ότι τίποτα μα τίποτα δεν περισσεύει για τους φτωχούς.
Οι λεγόμενες προτεραιότητες δείχνουν   στην κατεύθυνση της σωτηρίας των ιδιωτικών  επιχειρήσεων και των ιδιοκτητών τους, αφού αυτοί είναι ο κορμός της οικονομίας, και καθόλου δεν δείχνουν προς τη σωτηρία της ζωής των πολλών..
Το αποτέλεσμα το είδαμε και χθες.

Ενώ όλοι γνωρίζουν τις ανάγκες για έργα αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά και άλλα, κανένα ποσό δεν μπορεί να ξοδευτεί γι αυτά αφού προέχουν οι ανάγκες της οικονομίας, δηλαδή οι ανάγκες των επιχειρήσεων των λίγων.

Ισως κάποιοι να πρόσεξαν ότι "το Ποτάμι", ένα κόμμα που δημιουργήθηκε σαφώς με τις πλάτες επιχειρηματιών, ζήτησε από την κυβέρνηση, να πάρει ένα μέρος από το "κοινωνικό μέρισμα", την ελεημοσύνη που θα δώσει το κράτος σε καποιους από   αυτούς που καταστρέφει, και να το δώσει στους πληγέντες!
Δηλαδή είπε (ή μάλλον του είπαν να πει) να μην διανοηθεί η κυβέρνηση να ξοδέψει χρήματα που προορίζονται για τις επιχειρήσεις, αλλά να πάρει και πάλι από τα θύματα.

Αυτός ειναι ο κόσμος του καπιταλισμού, που και πάλι θα πλαντάξει στο κλάμα και το συναίσθημα για τους ανθρώπους που έχασαν τα πάντα και αμέσως μετά θα συνεχίσει και πάλι με περίσκεψη και σοβαρότητα την προστασία των κερδών, πετώντας την ανθρώπινη ζωή στους βούρκους της Μάντρας.
Αν αυτό δεν το αλλάξουμε, αργά ή γρήγορα θα ζήσουμε νέες  πλημμύρες θανάτων και καταστροφών και γι αυτό ας μην υπάρχει καμιά μα καμιά αμφιβολία.

Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017

Σκουπίδια...



Στον κάδο των σκουπιδιών κάτω απ' το σπίτι ένας άνθρωπος ψάχνει να γεμίσει το καρότσι του...
Από μακριά τον κοιτάζει η ανάπτυξη που έρχεται αλλά όχι γι αυτόν.
Η "χώρα" λίγο πιο κει ξεσκονίζει το φράκο της για να γιορτάσει την έξοδο από τα μνημόνια.
Μόνο που τα μνημόνια  αγόρασαν σπίτι εδώ  για να μείνουν, κι εδώ όπως κι αλλού.

Κάτω στα σκουπίδια ένας άνθρωπος ψάχνει να γεμίσει το καρότσι του.

Αυτό έχει γι αυτόν. Σκουπίδια...

Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

Οκτωβριανή επανάσταση και Παιδεία



Μέσα από τη ματιά του Νίκου Καζαντζάκη... (Β' μέρος)






«Πρέπει να δουλέψουμε με το τουφέκι δίπλα μας», ήταν το σύνθημα αυτής της αφίσας (1920)
Συνεχίζουμε σήμερα στο αφιέρωμά μας «Οκτωβριανή Επανάσταση και Παιδεία» να παρακολουθούμε τις προσπάθειες του νεοσύστατου πρώτου εργατικού κράτους στον τομέα της Εκπαίδευσης, μέσα από τη διεισδυτική ματιά του μεγάλου συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη.



Ο Καζαντζάκης εκφράζεται με συγκίνηση για τη Ρωσία από την πρώτη στιγμή που την επισκέπτεται το 1919, όντας αρχηγός (ως γενικός διευθυντής του υπουργείου Περιθάλψεως που τον είχε διορίσει ο Ελ. Βενιζέλος) μιας ελληνικής αποστολής με σαφέστατο αντικομμουνιστικό χαρακτήρα, για τον επαναπατρισμό των Ελλήνων του Καυκάσου. Το 1920 παραιτείται από τη θέση του στο υπουργείο και από το 1925 έως το 1930 ταξιδεύει άλλες τρεις φορές στη Σοβιετική Ενωση, είτε ως απεσταλμένος εφημερίδας, είτε με πρόσκληση της σοβιετικής κυβέρνησης, γράφοντας και δημοσιεύοντας τις εντυπώσεις του. Μάλιστα, το Γενάρη του 1928, ο Καζαντζάκης μίλησε και σε συγκέντρωση στο θέατρο «Αλάμπρα» της Αθήνας για τη Σοβιετική Ενωση, στο πλαίσιο μιας εκδήλωσης που είχε οργανώσει ο Δ. Γληνός, και ακολούθησαν διώξεις και για τους δυο τους.

Στο βιβλίο του «Ταξιδεύοντας: Ρουσία», ο Καζαντζάκης καταγράφει τις εντυπώσεις και τις εμπειρίες του από αυτά τα ταξίδια και στέκεται με μεγάλο θαυμασμό απέναντι στις προσπάθειες που γίνονται στην Παιδεία. Βέβαια ο Καζαντζάκης δεν υιοθετεί την κομμουνιστική ιδεολογία και γι' αυτό στο βιβλίο του διατυπώνονται κρίσεις και ερμηνείες βαθιά επηρεασμένες από την ιδεαλιστική κοσμοθεωρία του. Αυτή όμως η απόστασή του από την κομμουνιστική ιδεολογία αυξάνει τη βαρύτητα της μαρτυρίας του.
Θέλουμε να βγάλουμε πολεμιστές

Σε ένα ολόκληρο κεφάλαιο ο Καζαντζάκης μιλάει για τα σοβιετικά σχολεία με τίτλο «Το Ερυθρό Σκολειό» και καταγράφει (οι υπότιτλοι και οι υπογραμμίσεις δικές μας):






Αφίσα της Κομσομόλ για τα 7 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης
«Μου αρέσει να γυρίζω στα ερυθρά σχολειά και να μιλώ με τους δασκάλους - άλλοι νέοι, χυμένοι στο ίδιο καλούπι: σύρριζα κομμένα μαλλιά, μπλούζα με πέτσινη ζώνη, αψηλά ποδήματα. Δεν ξέρουν

Δευτέρα 14 Αυγούστου 2017

ΣΥΡΙΖΑ: Αγάπησε τον θύτη σου ως εαυτόν


Λέει η κυβέρνηση:
"Ζούμε μια κρίση των πολιτικών και κοινωνικών εκπροσωπήσεων, άρα η κοινωνία ούτε ταυτίζεται ούτε εκπροσωπείται αυθεντικά από τους υφιστάμενους θεσμούς και τα κοινωνικά υποκείμενα. Αρα, αυτή τη συνέργεια θα την καταστήσουμε εφικτή με παλιές και νέες μορφές, με πρωτότυπους θεσμούς συμμετοχής της κοινωνίας στη διαδικασία, στο σχεδιασμό και στην υλοποίηση της ανάπτυξης".

Πρόσφατη Πολιτική Απόφαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ: «Προτεραιότητα στη νέα περίοδο είναι η συμμετοχή της κοινωνίας στο σχεδιασμό και την υλοποίηση της αναπτυξιακής διαδικασίας. Συστατικό της δικής μας αντίληψης για την ανάπτυξη, πέρα από το κράτος και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, είναι η διαμόρφωση ενός χώρου όπου πρωταγωνιστές θα είναι οι πολίτες. Πρωτοβουλίες κοινωνικής οικονομίας, δομές αλληλεγγύης, ενεργειακές κοινότητες, σχήματα μικροπιστώσεων, ομάδες παραγωγών, πρωτοβάθμιοι συνεταιρισμοί, ακόμη και άτυπες συλλογικές ομάδες. Στόχο έχουν να καταστεί πρωταγωνιστής ο άνθρωπος και οι πραγματικές του ανάγκες».

Με μια προχειρη ματιά και με πολλή στραβομάρα διαβάζοντας, αν μάλιστα είναι κανείς και λίγο τακτοποιημένος οικονομικά και δεν τραβάει όλο το κανάλι, μπορεί να υποθέσει ότι είμαστε στο σοσιαλισμό.
Μετα όμως αρχίζεις να προσέχεις λεπτομέρειες...
Οι εργαζόμενοι έχουν γίνει "πολίτες", ο λαός "κοινωνία" ενώ διάφορες ασάφειες περί "δημιουργίας χώρων όπου πρωταγωνιστές θα είναι οι πολίτες" κλπ σε βάζουν σε υποψίες(αν θέλεις φυσικά να μπεις σε τετοια ταλαιπωρία). 
Εννοείται βέβαια ότι εκτός αυτών των "χώρων"(αν υποθέταμε οτι υπάρχουν) η μπάλα παίζεται στο γήπεδο των ιδ.επιχειρήσεων που βεβαια δεν είναι άλλες από τα μεγάλα μονοπώλια που έχουν την εξουσία. Οι μικροί(η "κοινωνία") θα ξεσκάνε στην αυλίτσα δίπλα στους "χώρους" μέχρι να τους φωνάξουν στο θυσιαστήριο.

Για να μην πολυλογούμε η κυβέρνηση της "αριστεράς" λέει στο λαό:
Ειρήνη με τους θύτες παιδιά, δεν είναι όσο κακοί φαίνονται.
Όλοι κάτω απ' τον ίδιο ουρανό ζούμε.
Αγάπα τον θύτη σου ως εαυτόν.

ΥΓ:
Αγαπημένο μου λιοντάρι, ξέρεις πόσο σε θαυμάζω.
Καταλαβαίνω τις σαρκοβόρες ανάγκες σου μέσα στη δυσκολη εποχή που ζούμε.
Αλλωστε όλοι μοιραζόμαστε τον ίδιο ήλιο, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα και τρέχουμε κάτω απ'τον ίδιο ουρανό. Απλά εγώ τρέχω μπροστά να σωθώ κι εσύ από πίσω μου...
Επειδή λοιπόν είναι σίγουρο ότι αν τρώω το παραμύθι σου αμάσητο, κάποια στιγμή θα με φας μασημένο, έχουμε ετοιμάσει με τ'άλλα παιδιά μια ενεδρούλα πιο κάτω μόλις λαχανιάσεις για να σε φάμε πρώτοι.
Δεν βλέπεις τίποτα το άδικο σ' όλο αυτό φαντάζομαι.
Οπωσδήποτε δικός σου(ακόμα...) Το θύμα σου

Πέμπτη 13 Ιουλίου 2017

"Όλοι μαζι μπορούμε" ...να κοροιδευόμαστε






Για τους φίλους που πήγαν  στη συναυλία του "ολοι μαζί μπορούμε":






Το να δίνει ένας πλούσιος σ'έναν φτωχό είναι ελεημοσύνη. 

Το να δίνει ένας φτωχός σε έναν άλλο φτωχό είναι ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.

 Το να δίνει όμως ένας φτωχός σε έναν πλούσιο για να τα δώσει σε έναν φτωχό είναι ΑΠΑΤΗ! 

Το ΣΚΑΙ δε χρειαζόταν κανένα "όλοι μαζί μπορούμε" Μπορούσε μια χαρά και μόνο του. 
Αλλά τότε δεν θα κέρδιζε από το ντόρο που έγινε τον τίτλο του "φιλάνθρωπου" ιδρύματος, ενώ πρόκειται για άλλη μια στυγνή μηχανή εκμετάλλευσης ανθρώπων, αλλά και σαν μεγάλη εταιρεία των ΜΜΕ,  και γιά έναν μηχανισμό προπαγάνδας της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και μαζί και συκοφάντησης των αγώνων του λαού. 

Δυστυχώς οι συνάδελφοι που συμμετείχαν δεν το έχουν σκεφτεί καλά.

Τελειώνοντας θα πώ το εξής απλό:

Δεν υπάρχει τέχνη για το λαό που δεν καταγγέλει αυτούς που τσακίζουν τη ζωή του.
Ο λαός θα πάρει δύναμη και κουράγιο όταν δει τους καλλιτέχνες να παίρνουν θέση στο πλευρό του. 
Δηλαδή να παίρνουν θέση εναντίον των εχθρών του.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν έγινε χθες όπου "όλοι μαζί" ξεχάστηκαν γλυκά μέσα σε αγαπημένες μελωδίες.
Αυτοί που θέλουν να αγκαλιαστεί ο λαός με τους καταπιεστές του ας το σκεφτούν καλύτερα τι είναι αυτό που κάνουν.

Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017

Περί "εθνικών συμφιλιώσεων"

Διάβασα το αρθρο στο Ριζοσπάστη και φαντάζομαι ότι δύσκολα θα το βρώ και κάπου αλλού.
Μ' έβαλε σε σκέψεις και είπα να το μοιραστώ...

ΙΣΠΑΝΙΑ
Βασιλικό μετάλλιο σε υπουργό του Φράνκο


Στην 40ή επέτειο από τις πρώτες εκλογές μετά τη δικτατορία του Φράνκο, το 1977, ο βασιλιάς Φίλιππος αποφάσισε προχτές να τιμήσει έναν υπουργό του πρώην δικτάτορα ως δήθεν πρωτεργάτη για τη «μετάβαση στη δημοκρατία», με την απονομή μεταλλίου. Πρόκειται για τον Ροντόλφο Μαρτίν Βίγια, υπουργό «Συνδικαλιστικών Υποθέσεων» όπως λεγόταν, ο οποίος μαζί με άλλους έδωσε εντολή για τη σφαγή 5 απεργών και τον τραυματισμό άλλων 150 εργατών στη Βιτόρια στις 3 Μάρτη του 1976. Ο συγκεκριμένος εγκληματίας ήταν ένας από τους πολλούς του φασιστικού καθεστώτος που αξιοποιήθηκαν από την αστική τάξη σε διάφορα πόστα. Ο Βίγια υπήρξε πρόεδρος της μεγάλης επιχείρησης Ενέργειας «Endesa», της «Sogecable» (καλώδια), ενώ είχε αναλάβει με κυβερνητική διαταγή την ευθύνη για τις έρευνες για το ναυάγιο του «Prestige».
Η προκλητική αυτή απόφαση στο όνομα της εθνικής συμφιλίωσης εξόργισε τους συγγενείς των θυμάτων και των οργανώσεων που αντιστάθηκαν στη στυγνή δικτατορία. Το ίδιο είχε συμβεί και το 2008, όταν μια επιτροπή του Βασκικού Κοινοβουλίου είχε καταλήξει ότι υπεύθυνοι σε διαφορετικό βαθμό για τη σφαγή της Βιτόρια ήταν οι υπουργοί του φρανκικού καθεστώτος Μανουέλ Φράγα Ιριμπάρνε (Διακυβέρνησης), Ροδόλφο Μαρτίν Βίγια (Συνδικαλιστικών Υποθέσεων) και Αλόνσο Οσόριο (Προεδρίας) , αλλά το πόρισμα δεν στάλθηκε στη Δικαιοσύνη και έτσι η υπόθεση δεν έφτασε ποτέ στα δικαστήρια.

Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

"Πρώτα απ'όλα είμαστε Ελληνες"



Λένε κάποιοι: Τι ταξικούς διαχωρισμούς μας λέτε και ταξική συνείδηση; "Πρώτα απ'όλα είμαστε Ελληνες".

Ξεχνανε ότι αυτό βολεύει μια χαρά και κάποιους άλλους που κι αυτοί είναι έλληνες, που έχουν μεγάλα ονόματα και ακόμα πιο μεγάλες επιχειρήσεις και τσέπες και που είναι αυτοί που τσακίζουν τη ζωή μας και κλέβουν το μέλλον μας συμμαχώντας όταν χρειαστεί με οποιονδήποτε "εχθρό".

Ξεχνάνε ακόμη ότι το ίδιο ακριβώς παραμύθι πουλάνε και στους άλλους φτωχούς και καταπιεσμένους των άλλων λαών στην περιοχή οι δικοί τους μεγάλοι και πονηροί.
Κι αυτοί λένε:"πρωτα απ'όλα είμαστε Τούρκοι", "πρωτα απ'όλα είμαστε Αλβανοι" κλπ

Έλα όμως που πρώτα απ'όλα είμαστε αυτό που είμαστε, πρώτα απ'όλα είμαστε φτωχοί, και τελικά πρώτα απ'όλα είμαστε κορόιδα που μας έκατσαν στο σβέρκο και μας άφησαν για πααρηγοριά  το παραμύθι της πατρίδας.

Ας το σκεφτούμε.
Αν ο εθνικισμός είχε μπει στη γωνία που του αναλογεί, οι φτωχοί κ εξαθλιωμένοι μουσουλμάνοι της Θρακης που πήγαν στη φιεστα Γιλντιριμ,
θα καταλάβαιναν ότι ο ζάμπλουτος πρωθυπουργός της Τουρκίας Γιλντιριμ(που του βρηκαν 130εκ ευρω στους λογαριασμούς του !!!), καμιά σχέση δεν έχει βέβαια  με τα δικά τους συμφέροντα. Θα έβλεπαν ότι ειναι ταξικός εχθρός τους που απλά μιλάει την ίδια γλωσσα μ αυτούς.


Αν όλοι οι λαοί της περιοχής καταλάβαιναν ότι πρώτα από όλα είναι φτωχοί που η φτώχεια και η καταπίεση είναι αυτό που τους ενώνει με τους άλλους λαούς που υποφέρουν το ίδιο μ'αυτούς, θα υπήρχε απειλή πολέμου στην περιοχή;

Τότε μάλλον θα υπήρχε "απειλή" επανάστασης και αδελφοσύνης όλων των λαών.
Αυτά σκέφτονται οι εξουσιαστές και φωναζουν ακόμη πιο δυνατά κυκλοφορώντας ανάμεσα μας σαν να μη μας χωρίζει τίποτα:
 "Πρώτα απ'όλα είμαστε Ελληνες".

Κυριακή 18 Ιουνίου 2017

Grenfell: Μια φονική πυρκαγιά που μιλάει


Πόσοι είναι τελικά  οι νεκροί της μεγάλης πυρκαγιάς στο Grenfell tower του Λονδίνου άραγε; Στην αρχή μίλησαν για 6, κατόπιν για 17, για 35, για 58.
Όλοι γνωρίζουν ότι είναι περισσότεροι.
Όπως φαίνεται  από την αρχή βλέπουμε μια προσπάθεια να σερβιριστεί η απίστευτη τραγωδία όσο πιο μαλακά γίνεται.
Βλέπουμε ακόμη οτι η  "τρομοκρατία", που δήθεν απειλεί τον σύγχρονο κόσμο μας, ωχριά σε αποτελεσματικότητα μπροστά στην τρομοκρατία των κερδών.

Όπως και να έχει πάντως πρόκειται για τη μεγαλύτερη, την πιο φονική πυρκαγιά από τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο και μετά στο Λονδίνο.
Μιλάμε βεβαια για την Αγγλία, την πιο εξελιγμένη, την πιο σύγχρονη ίσως καπιταλιστική χώρα του κόσμου και την πρωτεύουσά της, ένα από τα κέντρα του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Τι συνέβη εκεί;
Το μαθαίνουμε εύκολα από προσωπικές μαρτυρίες ενοίκων του μαύρου κυριολεκτικά κτιρίου.
Μία κατασκευαστική εταιρεία, που νόμιμα δεν είχε λάβει υπ'όψη την περίπτωση μιας μεγάλης πυρκαγιάς(όπως άλλωστε και σε κανένα άλλο ανάλογο κτίριο στον καπιταλιστικό κόσμο μας),
μια εταιρεία διαχείρισης που διαρκώς αγνοούσε τις προειδοποιήσεις και τις ανησυχίες των ενοίκων για διάφορα ζητήματα ασφάλειας(θέση λέβητα, ακατάλληλα υλικά, σχέδιο εκκένωσης, πυρασφάλεια κλπ.),
 ένας δήμος και ένα υπερσύγχρονο κράτος που  ουσιαστικά έκανε τα στραβά μάτια, δηλαδή που δεν έμπαινε στα πόδια των εταιρειών που βέβαια σε μια "υπερσύγχρονη" καπιταλιστική οικονομία έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.
Τελικά σε μια ανακαίνιση που έγινε το 2016, η εταιρεία που ανέλαβε το έργο, τηρώντας όπως είπε όλους του κανόνες(εννοείται πως μάλλον το εκανε αφου βρισκόμαστε στην Αγγλία και όχι στην Ουγκάντα), χρησιμοποίησε για την κάλυψη εξωτερικών επιφανειών ένα φθηνό εύφλεκτο υλικό που τοποθετήθηκε αφήνοντας ένα μικρό κενό από τους τοίχους, με τρόπο που βοήθησε την φωτιά να μεταδοθεί από τους κάτω ορόφους στους πάνω μέχρι να πεις κύμινο...

Προφανώς η εταιρεία ανακαίνισης σε συνεργασία με την εταιρεία διαχείρισης, έκριναν ότι η εργασία ήταν φθηνή και επαρκής, εκτός της περιπτώσεως "ατυχούς γεγονότος" που όμως τελικά συνέβη.
Όμως οι σύγχρονες καπιταλιστικές οικονομίες, που οφείλουν να ποσοτικοποιούν τα πάντα και φυσικά να κοστολογούν ακόμη και την αξία της ανθρώπινης ζωής, είναι υποχρεωμένες να παίρνουν τέτοια ρίσκα, αφού σε όλα τα δελτία των ΜΜΕ, ακούμε για τον "προβληματισμό" που υπάρχει από την "όλο και πιο εκτεταμένη χρήση εύφλεκτων υλικών στις κατασκευές".

Ποιό ήταν λοιπόν το πρόβλημα και η αιτία που έφερε την τραγωδία;
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς, ότι ήταν η ανάγκη κερδοφορίας όλων των εμπλεκόμενων εταιρειών, που αποτελεί βέβαια προϋπόθεση της ύπαρξής τους στον δολοφονικά ανταγωνιστικό καπιταλιστικό κόσμο, αλλά και η "υποχρέωση" του δήμου και του κράτους να στέκεται σαν καλός υπηρέτης στο πλάι των εταιρειών και όχι του λαού, και να κάνει τα στραβά μάτια.

Δεν χρειάζεται πολύ κόπο για να φανταστεί κανείς, ότι είχαν προταθεί και έλεγχοι που δεν έγιναν, και αλλαγές για την βελτίωση της ασφάλειας, και ανακαινίσεις για τη βελτίωση συνθηκών, και χρήση καλύτερων και επομένως ακριβότερων υλικών και τρόπων, που όμως κρίθηκαν ασύμφοροι και επομένως ανεδαφικοί και εκτός πραγματικότητας.
Έτσι ήρθε η πραγματικότητα... η πραγματικότητα του καπιταλισμού, που βαζει σε πρώτο πλάνο τις ανάγκες των εταιρειών και σε δεύτερο την ανθρώπινη ζωή.
Κάτι τέτοιο,  θα μπορούσε να ισχυρισθεί κάποιος ότι δεν είναι παράλογο, αφού δεν είναι δυνατόν να φανταστεί κανεις ζωή χωρίς οικονομία που να λειτουργεί.
Όταν όμως φθάνουμε στο σημείο, η ίδια η λογική της οικονομίας που πρέπει να είναι λειτουργική για να παράγει όρους ζωής, τελικά δολοφονεί για να υπάρξει, τότε πρέπει να μπούμε σε πολύ σοβαρές σκέψεις.
Οι σκέψεις γίνονται ακόμη σοβαρότερες, όταν το "καλό της οικονομίας" ταυτίζεται με  τη διατήρηση και την αύξηση της κερδοφορίας των ιδιωτικών επιχειρήσεων ό,τι κι αν κοστίζει αυτό.

Αν αφήσουμε τη σκέψη να τρέξει δυο βήματα μονάχα πιο πέρα, θα σκεφτούμε ίσως πως η καπιταλιστική οικονομία που δεν δίστασε ποτέ να βρει λύσεις επιβίωσης ακόμη και σε παγκόσμιους πολέμους, δεν συγκινείται ιδιαίτερα από μερικές δεκάδες καμένους ανθρώπους.

Ποια είναι η λύση λοιπόν.
Η λύση δεν μπορεί παρά να είναι μια οικονομία που από τη φύση της να είναι μια οικονομία σχεδιασμένη από το λαό για το λαό και τις ανάγκες του και όχι για τα κέρδη.
Η οικονομία αυτή λέγεται σοσιαλιστική και δεν μπορεί να έχει κανένα άλλο όνομα και κανένα άλλο περιεχόμενο.

ΥΓ. Έχει αξία να δει κανείς δυο πράγματα ακόμη.
1. Το ενδιαφέρον της  βασίλισσας Ελισάβετ που δήλωσε ότι "η Βρετανία διακατέχεται από βαθιά θλίψη αλλά ο λαός της είναι αποφασισμένος να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες". Γνησια εκπρόσωπος του λαού η βασίλισσα Ελισάβετ και βεβαια έξω από όλες τις ευθύνες και τη μιζέρια της πραγματικότητας.
2. Η προθεση να κατευθυνθεί η οργή εναντίον θεσμών όπως ο δήμος και οι διάφορες υπηρεσίες του κράτους που "δεν έκαναν όσα έπρεπε" γενικά, και να απομακρυνθούν τα βλέμματα από τη  ρίζα του προβλήματος, δηλαδή από τη λογική της κερδοφορίας των εταιρειών που είναι φυσικά  η αιτία της τραγωδίας.

Παρασκευή 2 Ιουνίου 2017

Αυτό δεχόμαστε; Αυτό ονειρευόμαστε;

Άλλη μια τραγική περίπτωση, άλλο ένα τραγικό θύμα όλης της κατάστασης που ζούμε εδώ στην πολιτισμένη και ανεπτυγμένη Ευρώπη του 21ου αιώνα!

Οι υπογραφές μνημονίων λοιπόν πράγματι έχουν αποτέλεσμα. Τραγικό αποτέλεσμα...

Μια γυναίκα 57 ετών στη Φολέγανδρο, ξεψύχησε τελικά μπροστά στους δικούς της αφού ακόμη κι όταν ήρθε το Super Puma για να την μεταφερει, δεν υπήρχε γιατρός να την συνοδέψει.

Δεν πειράζει όμως, αφού μπορεί φέτος να γίνει νεο ρεκόρ στον τουρισμό και να γεμίσουν κι άλλο οι τσέπες των μεγαλοξενοδόχων... Σημασία έχει η "οικονομία της πατρίδας".
Όλοι εμείς είμαστε απλά παράπλευρες απώλειες.

Φυσικά θα ήταν ηλιθιότητα να  μιλήσει κάποιος για κακή στιγμή, παραλείψεις και λάθη. Απλά ζούμε σε έναν κόσμο που δε δίνει δεκάρα για την ανθρώπινη ζωή. Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες...

Διαβάζουμε σε σάιτ μεγάλου συγκροτήματος":

"Η γυναίκα....  θα μπορούσε να σωθεί αν υπήρχε ένας γιατρός στο νησί των 750 κατοίκων, που ήδη άρχισε να δέχεται τους πρώτους τουρίστες.

Και μέσα σε αυτή την τραγική κατάσταση δύο ενήλικα παιδιά που έχασαν τη μητέρα τους, τόσο άδικα και ξαφνικά."

«Η μητέρα μου αιμορραγούσε από τις δώδεκα τη νύχτα και το Super Puma ήρθε στις 7 το πρωί. Πόσο να αντέξει η γυναίκα. Μου φώναζε "βοήθεια, σώσε με" και εγώ είχα τρελαθεί, δεν ήξερα πώς να τη βοηθήσω. Ξεψύχησε μπροστά στα μάτια μας, αβοήθητη» λέει ο γιος της άτυχης 57χρονης γυναίκας.

«Είναι δυνατόν, μία γυναίκα 57 ετών να έχει πάθει αιμορραγία και να μην βρίσκεται ούτε ένας γιατρός;» δήλωσε από την πλευρά η κόρη του θύματος.

«Δεν υπήρχε φάρμακο, για της περιορίσει την αιμορραγία» συνέχισε.

«Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, έχει συμβεί επανειλημμένες φορές... Όχι να αργήσει το ελικόπτερο να έρθει, να φύγει ένας άνθρωπος στα χέρια ανειδίκευτων ανθρώπων, γιατί υπάρχουν άνθρωποι με ειδικότητες. Προφανώς έχουν πιάσει όλοι δουλειά στα σουβλατζίδικα στην Αθήνα, γιατί δεν τους αρέσει να είναι εδώ στο νησί» συμπλήρωσε, γεμάτη οργή, η ίδια."


Όσο κι αν αναρωτιούνται οι δικοί της λοιπόν, όλα  είναι δυνατά, αφού πρέπει να γίνουν τα αδύνατα δυνατά, για να ανακάμψουν τα ιδιωτικά κέρδη.
Κι αυτό δεν μπορεί να μη σημαίνει περικοπές σε απαραίτητο προσωπικό, σε υποδομές υγείας, σε απαραίτητα φάρμακα(απίστευτο πραγματικά να μην υπάρχει αιμοστατικό να σταματησει μια αιμορραγία...), περικοπές γενικά μέχρι τελικής πτώσεως.

Όλοι αυτοί οι σοφοί, μεταξύ των οποίων εκπρόσωποι του ΣΕΒ και υποτακτικοί τους, που ζητούν διαρκώς κι άλλη συρρίκνωση των δημόσιων δομών, ας ξέρουν τι έγκλημα κάνουν.

Όσο για τους υπόλοιπους ας σκεφτούν κι ας αποφασίσουν ποια θέση θα πάρουν.

Με τη ζωή ή με τα κέρδη;

Με κέντρο τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους ή με κέντρο το φούσκωμα της τσέπης πανέξυπνων επιχειρηματιών που σφυρίζουν αδιάφορα χειροκροτώντας το τσάκισμα της ζωής των πολλών;

ΥΓ: Επειδή μπορεί κάποιοι να σκεφτούν ότι ασχολούμαι με άνα άτυχο μεμονωμένο γεγονός θέλω να πω  πως   το γεγονός αυτό δεν είναι καθόλου μεμονωμένο.
Βρίσκεται μέσα στο ίδιο κουτί με πολλά άλλα όσο κι αν δε φαίνεται με την πρώτη ματιά.

Βρίσκεται στο ίδιο κουτί με τον πόλεμο στην περιοχή που πάει να λύσει προβλήματα της καπιταλιστικής κρίσης ματώνοντας ολόκληρες χώρες, με την απόγνωση του απλήρωτου υπάλληλου που ισοπεδώνεται για να σώσει την επιχείρηση, με τους πρόσφυγες που αντιμετωπίζονται σαν ζώα γιατι δε γίνεται αλλιώς, με το κλάμα του παιδιού που ζει μεσα στη φτώχεια μπροστά στους άνεργους γονείς που θυσιάστηκαν στο βωμό της ανάκαμψης, με την απορία του 17χρονου που θα περάσει σε ανωτατη σχολή άλλης πόλης αλλά δεν θα μπορεί να πάει να σπουδάσει για ευνόητους λόγους.

Η ζωή φαίνεται πως δεν είναι πια δωρεάν. Είναι προνόμιο κάποιων λίγων.

Από την άλλη  η ζωή δεν μπορεί παρά να είναι ένας διαρκής αγώνας για να γίνει πραγματική ζωή.
Αλλιώς τι νόημα έχει;

Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

7 χρόνια από το συλλαλητήριο και την προβοκάτσια στις 5 Μαη


Πριν 7 χρόνια σαν σήμερα έγινε το μεγαλύτερο συλλαλητήριο στα χρόνια της κρίσης.
Ηταν 5 Μαη 2010. 

Το συλλαλητήριο εκείνη τη μέρα ήταν η κορύφωση προηγούμενων τεράστιων συλλαλητήριων  που ερχόντουσαν σαν κύματα το ένα μετά το άλλο.
Ποτάμια λαού ξεκινούσαν από την Ομόνοια με το ΠΑΜΕ, από το Πολυτεχνείο όπου γινόταν η συγκέντρωση άλλων συνδικαλιστικων οργανώσεων και αριστερών κομμάτων( ΣΥΡΙΖΑ, Μ-Λ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ) αλλά και από το πεδίο του Άρεως όπου γινόταν η συγκέντρωση ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που ήταν από τις ελάχιστες φορές που ήταν μαζική. 
Όταν ξεκίνησε η πορεία όλο το κέντρο ήταν μπλοκαρισμένο. Ξεχειλισμένη η Σταδίου και η Παν/μίου από το ΠΑΜΕ, η Πατησίων και η 3ης Σεπτεμβρίου από τις άλλες οργανωσεις που περίμεναν για να μπουν στη Σταδίου για το Σύνταγμα!
Λίγο μετά και η Ακαδημίας ήταν κι αυτή πλημμυρισμένη με μπλοκ διαδηλωτών που προσπαθούσαν να πορευτούν προς τη Βουλή!

Είναι φανερό πως εκείνη τη μέρα το σύστημα είχε ανάγκη από νεκρούς για να τρομοκρατήσει το λαό.

Σε μια άγρια δολοφονική προβοκάτσια που έγινε στη διάρκεια της πορείας 3 άνθρωποι δολοφονήθηκαν σε πυρκαγιά που ξέσπασε σε υποκατάστημα της ΜΑΡΦΙΝ στη Σταδίου λίγο πριν το Σύνταγμα. 
Ηταν εργαζόμενοι στην τράπεζα ΜΑΡΦΙΝ που υποχρεώθηκαν να παραμείνουν μέσα στο κτήριο, ενω όλα τα άλλα γύρω κ όλες οι επιχειρήσεις είχαν κλείσει! 
Ηταν η Παρασκευή Ζούλια (35 ετών), η Αγγελική Παπαθανασοπούλου (32 ετών και έγκυος) και ο Επαμεινώνδας Τσακάλης (36 ετών).

 Εχει ενδιαφερον και η πρόταση της εισαγγελέως στη δικη των υπευθυνων της ΜΑΡΦΙΝ όπου λέει: "...οι κατηγορούμενοι (στελέχη της ΜΑΡΦΙΝ) μπορούσαν να προβλέψουν και να αποτρέψουν το αποτέλεσμα, αλλά εκείνοι δεν έλαβαν κανένα μέτρο πυροπροστασίας ή εκκένωσης του κτιρίου".
Η εισαγγελέας μάλιστα τόνισε ότι οι κατηγορούμενοι "ακόμη και την ύστατη στιγμή δεν εκκένωσαν το κατάστημα το οποίο ήταν γυμνό και απροστάτευτο. Έπρεπε να εκκενωθεί, όπως εκκενώθηκαν άλλες τράπεζες στην περιοχή εκείνη την ημέρα"." (οι πληροφορίες από το ΑΠΕ)




Σε ανακοίνωσή του, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωνε: «Οι μηχανισμοί του συστήματος και όλοι οι υποστηρικτές της άγριας επίθεσης της πλουτοκρατίας κατά του λαού τρόμαξαν από τις μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις και τις πορείες του ΠΑΜΕ που μαζί με την ΠΑΣΥ, την ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ, γυναικείες και άλλες οργανώσεις συντάραξαν την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τον Πειραιά, την Πάτρα και όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Τρόμαξαν, γι' αυτό έβαλαν εμπρός το μηχανισμό της προβοκάτσιας με στόχο να ανακόψουν τη λαϊκή αντεπίθεση.

Η πυρπόληση της τράπεζας στη Σταδίου με τρεις νεκρούς και των κτιρίων στο κέντρο της Αθήνας είναι έγκλημα με στόχο την τρομοκράτηση του λαού, τη συκοφάντηση του αγώνα για την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων, της αντιλαϊκής πολιτικής. Αυτές οι ενέργειες είναι χρήσιμες σε αυτούς που επιχειρούν με το ψέμα και τη συκοφαντία να υποτάξουν το λαό. (...) Οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και πορείες του ΠΑΜΕ έδειξαν ότι το οργανωμένο, περιφρουρημένο λαϊκό κίνημα μπορεί να εκφράσει και να μετατρέψει σε πολιτική ταξική δύναμη τη λαϊκή αγανάκτηση και να αποκρούσει τα σχέδια προβοκάτσιας, εκφοβισμού του λαού, από όπου και αν προέρχονται»

Εχει σημασία να θυμίσουμε την προβοκατόρικη επίθεση Καρατζαφέρη στο ΚΚΕ που το κατηγορούσε ότι καλούσε το λαό που ήταν στο δρόμο να εισβαλει στη Βουλή και να την κάψει!
Όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια το γνωστό σύνθημα "να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή", είχε προέλευση χρυσαυγίτικη και αποδοχή σε όλα τα μπλοκ από συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μέχρι την άλλη πλευρά ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Αναρχικούς, αριστεριστες κλπ και το μόνο που "πρόσφερε" ήταν η εκτόνωση του θυμού. Από την άλλη η υπηρεσία του στο σύστημα που έψαχνε τρόπους για να συκοφαντήσει το κίνημα που φούντωνε ήταν ανεκτίμητη.

Θυμάμαι τον φοβερό ενθουσιασμό όλων κάπου κοντά στη 1.30μμ για το απίστευτο σε όγκο συλλαλητήριο και αμέσως τη φρίκη και την απογοήτευση όταν μαθαμε για νεκρους λίγο πιο πέρα στη ΜΑΡΦΙΝ.
Ειχαμε μεινει να κοιταζουμε από μακριά, κάπου μέσα στη Φιλελλήνων με τα ΜΑΤ να οργώνουν το κέντρο, τον μαυρο καπνό με τόση λύπη και αηδία γι αυτούς που το σχεδίασαν κ το έκαναν

Τρίτη 2 Μαΐου 2017

Ιβάν Σαββίδης για Α.Τσίπρα: Τέτοιον πρόεδρο θέλω!


Διάβασα κάπου ότι ο Ιβαν Σαββίδης πάει τρελά τον Αλέξη Τσίπρα.

Για την ακρίβεια γράφει το Πρωτο Θέμα:
"Τον παραλληλίζει με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, λέγοντας πως ακούγοντας τον Τσίπρα την Παρασκευή, ήταν έτοιμος να τον χειροκροτήσει και πως αυτός, ένα τέτοιο πρόεδρο θέλει."! 

Είναι βέβαια κάτι που δε γίνεται να μην το χαρεί κανείς.
Αυτά είναι λες . 
Οι απλοί άνθρωποι της δουλειάς στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ για να παει μπροστά ο τόπος...

Για να βοηθήσουμε λίγο την κατανόηση του πράγματος θα πούμε ότι ο κ. Ιβαν Σαββίδης είναι ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ και μεγαλοεπιχειρηματίας που εκτός των άλλων δραστηριοτήτων του δηλώνει ότι "...θα αποκτήσει σύντομα ένα από τα κεντρικά τηλεοπτικά κανάλια της χώρας και δηλώνει ενδιαφέρον τόσο για τον Πήγασο όσο και για τον ΔΟΛ που βρίσκονται σε διαδικασία εύρεσης στρατηγικού επενδυτή."

Φαντάζομαι ότι ο πολυπράγμων Ιβάν Σαββίδης θα είναι από εκείνους που σήμερα ανακουφίζονται με την είδηση του κλειδώματος της συμφωνίας για το 4ο μνημόνιο που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ. 
"Να κρατηθείτε από τον Τσίπρα." τονίζει! " Είναι προϋπόθεση επιτυχίας του μέλλοντος".

Το μέλλον ποιών να εννοεί άραγε;

Αλλά τι ρωτάω... ο Ιβάν είναι ανοιχτόμυαλος άνθρωπος. Δεν κάνει ταξικούς διαχωρισμούς.
Ποιος λαός σου λέει; Δεν υπάρχει τέτοι πράγμα.
Αυτά είναι παλιά, ξύλινα.
Τώρα θα μιλάμε για την κοινωνία. Όπως ο Αλ. Τσίπρας.
Όλοι μαζί λοιπόν! Πλούσιοι και φτωχοί!

Για να πάει μπροστά ο τόπος...

ΥΓ: Εχει ενδιαφέρον το τι άλλο είπε στη συνέντευξη που έδωσε ο Ιβαν Σαββίδης. 
Οταν τον ρώτησαν π.χ. για το θέμα της διαγραφης χρεών 38εκ. της ΣΕΚΑΠ, που τώρα ανηκει σ' αυτόν είπε: "δεν πρέπει κάποιοι να με κοιτάνε απλά ως Ιβάν Σαββίδη. Θα πρέπει να με αντιμετωπίζουν εκτός των άλλων κι ως έναν ξένο επενδυτή ο οποίος για άλφα ή βήτα λόγους πήρε την απόφαση να επενδύσει στην Ελλάδα..." και ξεκαθάρισε:"Ως επιχειρηματίας θεωρώ πως τώρα είναι πάρα πολύ καλή στιγμή για να επενδύσει κανείς στην Ελλάδα"
Ποιο σκάνδαλο ΣΕΚΑΠ λοιπόν;
Ο άνθρωπος ως ξένος επενδυτής, συμφώνησε να πάρει μια εταιρεία χωρίς χρέη όπως κάνει κάθε λογικός επενδυτής.
Πάντως δεν μπορεί να μη χαίρεσαι όταν λεει λίγο μετά:
"Προσωπικά, ως επιχειρηματίας αλλά κι ως άνθρωπος, μέσα στο DNA μου είμαι Έλληνας στην πιο καθαρή μορφή...Όλοι μας σε αυτήν τη γωνιά του πλανήτη είμαστε συναισθηματικοί, αλλά οι Έλληνες της διασποράς, οι Έλληνες του εξωτερικού είναι πιο συναισθηματικοί. Και ιδιαίτερα είναι συναισθηματικοί με τη μητέρα πατρίδα."

Αυτά είναι!
Όλα για το συναίσθημα!
Για την μητέρα πατρίδα ρε γαμώ το!

Δευτέρα 10 Απριλίου 2017

Για τη σοσιαλδημοκρατική μετάβαση από τον καπιταλισμό στον καπιταλισμό

Alain Badiou
Η Αριστερά: Προαγωγή τής συνένοχης ανικανότητας στο επίπεδο τής Ιδέας

(Sarkozy pire que prévu. Les autres : prévoir le pire, σελ. 67-83 [pdf])
Μετάφραση, πηγή: Waltendegewalt


Αυτό που αποκαλείται «αριστερά» είναι η σφίγγα τής κοινοβουλευτικής πολιτικής.


Με ποιο τρόπο το ναυάγιο τής κοινοβουλευτικής πολιτικής που εδράζεται στην έννοια τής «αριστεράς» μπόρεσε να επιβιώσει τής μονότονης υποκειμενικής καταστροφής που ανέκαθεν συνόδευε την άνοδό της στην εξουσία; Πώς γίνεται ένα τεράστιο ρεύμα ψηφοφόρων να της χορηγεί κάθε φορά άφεση αμαρτιών για τις αλλεπάλληλες και σοβαρότατες αθετήσεις των υποσχέσεών της, για την προσφορά διακεκριμένων υπηρεσιών και εκδουλεύσεων στην άκρα δεξιά, τον υποτιθέμενο «εχθρό» της, για την άνευ όρων συνθηκολόγησή της άμα τη διαπιστώσει μιας κάπως έντονης απροθυμίας εκ μέρους των αντιδραστικών αστών, για τον συνεχή ενδοτισμό της απέναντι στις υποτιθέμενες «αναπόδραστες αναγκαιότητες» τής φιλελεύθερης οικονομίας, για τη σθεναρή αποδοκιμασία και καταστολή κάθε μαζικής λαϊκής κινητοποίησης, για τις αλλεπάλληλες και συνεχιζόμενες αποκηρύξεις — στο όνομα μάλιστα τής «νεωτερικότητας» — τής ιδεολογίας που υποτίθεται ότι ενστερνίζεται και προωθεί, για την εγγενή της τάση προς κάθε είδους διαφθορά, για την πειθήνια συμμόρφωσή της στον τομέα τής εξωτερικής πολιτικής προς τις υποδείξεις τού κάθε φορά κυρίαρχου ιμπεριαλισμού, για την αναβίωση εκ μέρους της ξεπερασμένων και αντιδραστικών αντιλήψεων, για την ομολογημένη και ολοκληρωτική της αδυναμία μείωσης τής ανεργίας και ανάσχεσης τής αποβιομηχανοποίησης, για τα αναρίθμητα λεκτικά της ατοπήματα που αποπνέουν μεταποικιακό ρατσισμό και παράφορη ισλαμοφοβία, για τη δρομολόγηση τής διπλής μάστιγας τής χρηµατοοικονοµικής απελευθέρωσης και τής αντιπαλότητας τού κράτους τόσο προς τη λαϊκή νεολαία όσο και προς τους αλλοδαπούς εργάτες;

Αν εξαιρέσουμε την κατάργηση τής θανατικής ποινής που παντού στην Ευρώπη υιοθετήθηκε ήδη προ αιώνος από μουχλιασμένους χριστιανοδημοκράτες και μεταμελημένους «σοσιαλιστές», θα μπορούσε κανείς να αναφέρει ένα μόνο προοδευτικό μέτρο που η αριστερά δεσμεύτηκε να υλοποιήσει στο μέλλον, χωρίς να κάνει στροφή 180 μοιρών, τρέμοντας από φόβο και πικρά μετανιωμένη, όταν ήρθε η (σπάνια) στιγμή τής απόφασης;Πώς ανεχόμαστε να βλέπουμε σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, σε μια στιγμή αλλοφροσύνης, να εθνικοποιούν τις τράπεζες και να αποφασίζουν τη μαζική νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών και, αφού περάσουν κάποια τέρμινα και έρθουν στα συγκαλά τους, να δρομολογούν μια ατέλειωτη σειρά διωκτικών νόμων κατά των αλλοδαπών και να ιδιωτικοποιούν τα πάντα άρον-άρον; Και σαν να μην έφταναν αυτά, θα πρέπει, ανά πενταετία να σκύβουμε, μέσα στο εκλογικό παραβάν, με ευλάβεια το κεφάλι μπροστά σε τέτοιους ανθρώπους;

Το γιατί εκατομμύρια άνθρωποι συνεχίζουν να το κάνουν είναι το αίνιγμα που θέτει η σαρακιασμένη σφίγγα[1] τής «δημοκρατίας» μας. Ας μου επιτραπεί να της απαντήσω με τη σειρά μου στην ίδια μυθολογική γλώσσα, χρησιμοποιώντας την προσωπική μου εκδοχή τής περίφημης πλατωνικής αλληγορίας τού σπηλαίου, που παρουσίασα στο βιβλίο μου με τίτλο «Η Πολιτεία τού Πλάτωνα» και την οποία θα εμπλουτίσω στη συνέχεια για τις ανάγκες και τους σκοπούς τού παρόντος βιβλίου.


Ας κάνουμε την παραδοχή ότι ο κόσμος στον οποίο ανήκουμε μάς κρατάει έγκλειστους στη φυλακή των φαινομένων μιας αδυσώπητης αναγκαιότητας — που όμως στην πραγματικότητα δεν είναι και αυτή παρά ένα ακόμα φαινόμενο, μια ιδιαίτερη μεθόδευση ανάμεσα σε όλες τις άλλες — με άλλα λόγια, στη φυλακή τής καπιταλιστικής παραγωγής και τής ελεύθερης αγοράς, ως αναγκαστικό θέαμα και ως αναπόδραστο προορισμό μας. Για να μην πολυλογούμε, ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε πράγματι στη σπηλιά τού Πλάτωνα, στον τυραννικό κόσμο ενός κοινωνικού παιχνιδιού, που ενεργοποιείται και τίθεται σε κίνηση από την φαντασμαγορία των εμπορευμάτων πάνω στη βάση τής ιδιωτικής ιδιοκτησίας και τής συγκέντρωσης τού χρηματιστικού κεφαλαίου, σε έναν τόπο όπου μας απαγορεύεται να δούμε ότι κάθε τι που θεωρείται απαραβίαστο δεν είναι παρά απάτη και ότι η πολιτική αλήθεια προϋποθέτει την καταστροφή τής σαθρής αίγλης τού κόσμου όπου ζούμε, αφού όμως πρώτα θα έχουμε ορθώσει απέναντί του τη δύναμη μιας αληθινής Ιδέας όπως, για παράδειγμα, αυτής τού κομμουνισμού. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι τα πράγματα που συνιστούν τον κόσμο μας μπορούν να περιγραφούν ως εξής:
Ζούμε σε μια γιγάντεια κινηματογραφική αίθουσα. Μπροστά μας, η οθόνη να φτάνει μέχρι το ταβάνι και τοποθετημένη σε τέτοιο ύψος, ώστε όλα γύρω μας να είναι βυθισμένα στο σκοτάδι και να μην μπορούμε να δούμε τίποτε άλλο εκτός από την ίδια. Η αίθουσα είναι κατάμεστη. Οι θεατές, δεμένοι στις θέσεις του από την ώρα που γεννήθηκαν, με τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη και το κεφάλι να το κρατάνε ακίνητο δύσκαμπτα ακουστικά που τους καλύπτουν τ’ αυτιά.


Πίσω από τις δεκάδες χιλιάδες των θεατών, καθηλωμένων στην πολυθρόνα τους, βρίσκεται,

Σάββατο 8 Απριλίου 2017

Ας πάρουμε θέση! Οχι στον πόλεμο



To πρωί της Παρασκευής 7/4 οι ΗΠΑ  έκαναν επίθεση με πυραύλους σε αεροπορική βάση στη Συρία, δήθεν για απάντηση στο χτύπημα με τα χημικά που εγινε πριν 2 μέρες στην επαρχία Ιντλίμπ και που φυσικα δεν μπορει να ξεκαθαριστει το ποιος και πως το έκανε μέσα σε 2 μέρες. 
Βέβαια με όποιο τροπο κι αν έγινε το φρικτό συμβάν με τα χημικά, πράγμα που θα γίνει γνωστό ίσως πολύ αργότερα και όπου το πιο πιθανό είναι ότι θα αποδειχθεί ότι δεν έγιναν τα πράγματα όπως λένε οι Αμερικανοευρωπαιοι ιμπεριαλιστές, δεν είναι δυνατόν να νομιμοποιείται η Αμερικάνικη επέμβαση- πυραυλική επέμβαση. 
Οι ΗΠΑ πλέον, με την κάλυψη των ευρωπαίων συμμάχων τους Γερμανίας Γαλλίας κ.α.  παίζουν ανοιχτά το ρόλο του παγκόσμιου μπάτσου που επεμβαίνει όπου θέλει, όποτε θέλει, με όποιον τρόπο κρίνει χωρίς να θεωρει κανείς ότι πρέπει να δώσει λογαριασμό σε κάποιον παγκοσμιο οργανισμό όπως πχ ο ΟΗΕ έστω για τα προσχήμτα.

Αν σκεφτεί κανείς την προηγούμενη περίπτωση του Ιρακ όπου επι μηνες και με εμπλοκή του ΟΗΕ έψαχναν για χημικά όπλα, για να βρουν πρόσχημα για την επίθεση που έγινε κ με συμμετοχή άλλων κρατών, βγαίνει ένα καθαρό συμπέρασμα. 
Σήμερα τα πράγματα είναι τόσο σκούρα για την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, που οι άρχουσες τάξεις, στην περιπτωση αυτη η αμερικάνικη μεγαλοαστική  ταξη που στηρίζει τον Τραμπ κ εκφράζεται από αυτόν, δεν τηρούν καν τα προσχήματα, και κάνουν ολοφάνερη τη διψα τους κ την ανάγκη τους για πόλεμο. 
Θυμιζω ότι την απίστευτη τρομοκρατική  ενεργεια των ΗΠΑ του Τραμπ, στηριζουν Γαλλία, Γερμανία, Ισραήλ κλπ. "εταίροι " δηλ κατα την κυβέρνηση μας. 
Μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι με ανάλογο τρόπο θα φερθούν και άλλες χώρες όταν η κρίση στις οικονομίες τους φτάσει στο κόκκινο. 

Ο πόλεμος λοιπον, ο μεγάλος και γενικευμενος είναι μια ανάσα δίπλα μας. 

Εχουμε υποχρέωση επομένως να στηρίξουμε τη ζωή μας και το μελλον των παιδιών μας, να αντισταθούμε στον πόλεμο που φερνουν με φορα οι μεγάλες επιχειρήσεις για να λυσουν την κριση τους με το αίμα των λαών.

Λένε κάποιοι ότι κάτι τέτοιο είναι ανεφικτο αφού η κυβέρνηση του τοπου είναι "άχρηστη" ή "άθλια".

Aυτοί που κυβερνάνε όμως δεν ειναι καθόλου "άχρηστοι". Κάθε άλλο μάλιστα. Απλά όχι μόνο δεν είναι μαζί μας αλλά βρίσκονται απέναντί μας.
Τα συμφέροντα που τάχτηκαν να υπηρετήσουν(όσα φούμαρα κι αν πουλάνε στο λαό περι του αντιθέτου) τα εξυπηρετούν μια χαρα. Είναι δηλαδή χρησιμότατοι και οι πλέον κατάλληλοι για να περάσουν όλο το πρόγραμμα που απαιτούν οι έχοντες την εξουσία για να ανακάμψει η οικονομία τους. 
Αλλωστε η εξουσία, δηλ. οι πλουσιοι επιχειρηματίες δεν θα εμπιστευόντουσαν ποτέ  τη θεση αυτή σε άχρηστους.
 Στο θεμα μας μάλιστα,  ο υπουργός Άμυνας Καμμένος έχει συμφωνήσει στο να παρέχει το πολεμικό μας ναυτικό  διευκολύνσεις  σε Αμερικανικά και νατοικά πλοία. 
Αν τωρα σε κάποιο βομβαρδισμό από Αμερικανικά πλοία "τυχει" να βρισκονται μαζί και  ελληνικά που συνοδεύουν, όπως καταλαβαίνουμε μπλέκουμε κι εμείς. 

Γι αυτό θα πρέπει η Ελλάδα να αποκλείσει κάθε εμπλοκή σε επιχειρήσεις που κανουν Αμερικανοί και Νατοικοί στην περιοχή. Γι αυτό πρέπει ο λαός να είναι εχθρικός προς κάθε παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο όποιος κι αν είναι ο λόγος.

Καθε μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ο λαός δεν πρέπει να μείνει αδιάφορος και με σταυρωμένα τα χέρια.
Ας μη στείλουμε με την αδιαφορία μας τα παιδιά μας σε πολεμικά μέτωπα, για να εξυπηρετηθούν βρώμικα παιχνίδια.


Μπορεί να γίνει όμως κάτι και πως;
Είναι δυνατόν λένε πολλοί να μείνουμε σαν χώρα έξω από κάθε οργανισμό όπως το ΝΑΤΟ ή η ΕΕ; Πως μπορεί να γίνει αυτό σε μια μικρή και αδύναμη χώρα όπως η Ελλάδα;

Ο λαός όμως πρέπει να σκεφτεί διαφορετικά. Είναι υποχρεωμένος να σταματήσει να σκέφτεται με δειλία και ηττοπάθεια στο όνομα δήθεν του ρεαλισμού.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να δοκιμάσουμε και να νοιώσουμε τη δύναμή μας.
Ας οργανωθούμε, ας γραφτουμε στα σωματεια μας κι ας παλέψουμε. Πως μπορούμε να λέμε ότι ξερουμε τα όρια χωρις να μπουμε καν στη μαχη; 
Η δυναμη των λαών είναι τεράστια και χωρίς όρια όταν αυτοί αποφασίζουν να παλέψουν. Αυτό λεει η ιστορία. 
Αν ισχυε το αντίθετο θα είμασταν ακόμη στο δουλοκτητικό σύστημα ή τη φεουδαρχία. 
Αν δεχτουμε μοιρολατρικά τη σημερινη κατασταση θα καταλήξουμε σίγουρα σε καποιο παγκόσμιο πόλεμο να πολεμαμε ο ενας λαός τον άλλο για να λύσουν τα προβληματα τους οι τεράστιοι επιχειρηματικοί όμιλοι και να ανοίξουν οι δουλειες τους. 
Ο ένας δρόμος λοιπόν είναι ο ρόλος του δειλού παρατηρητή που περιμένει να συμβεί το μοιραίο επειδή δεν μπορεί δήθεν να κάνει αλλιώς.
Ο ρόλος δηλαδή που αν είχε επιλέξει ο λαός το 1940-1944 ούτε το έπος της Αλβανίας αλλά ούτε και οι χρυσές σελίδες της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ θα είχαν γραφτεί.
Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της οργάνωσης και του αγώνα για έναν άλλο κόσμο ανθρώπινο και ειρηνικό, όσο δύσκολο κι αν μοιάζει τώρα κάτι τέτοιο.
Ας σκεφτούμε κι ας πάρουμε θέση.

Ας μη χαρίσουμε τη ζωή και το μέλλον μας σε ξένα βρώμικα χέρια.
Ας γινουμε πρωταγωνιστές της ζωης μας και όχι αναλωσιμα θυματα.

Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017

Δυστυχώς καπιταλισμός...

Ενας πατέρας κλαίει στο τηλέφωνο κάποιας εκπομπής.
Διαμαρτύρεται, φωνάζει, ρωτάει γιατί.
Ενας άνθρωπος 47 χρονών, ο γυιός του, με καρδιακό επεισόδιο πέθανε στο νοσοκομείο της Μυτιλήνης... Δεν υπήρχε γιατρός να τον δει, νοσηλευτικό προσωπικό να δώσει προσοχή σε μια κρίσιμη περίπτωση.
Οι γνωστές τραγικές αναλογίες γιατρών, νοσηλευτών/ ασθενείς που δεν έχουν σχέση με την εποχή της επιστήμης και της τεχνολογίας έκαναν το απαίσιο έργο τους.
Γιατί;
Πως μπορεί ενώ χιλιάδες γιατροί και νοσηλευτές είναι αδιόριστοι ή άνεργοι, άνθρωποι να πεθαίνουν στο νοσοκομείο επειδή δεν βρέθηκε κάποιος δίπλα τους;
Κι από την άλλη πως γίνεται τα ΜΜΕ, με αυτό το δήθεν ενδιαφέρον, αφού έκαναν όλα αυτά τα χρόνια τα πάντα για να επιβληθούν τα μνημόνια και μαζί οι απολύσεις προσωπικού από νοσοκομεία και αλλού, αφού έβαλαν το βρώμικο χέρι τους στη διάλυση του όποιου κοινωνικού κράτους υπήρχε, τώρα "δακρύζουν" υποκριτικά μαζί με τους ραγισμένους από θλίψη συγγενεις όσων χάνονται στο βωμό της "βιωσιμότητας των επιχειρήσεων";

Ας μη σκεφτει κανείς την αμέλεια ή τα λάθη.
Δεν πρόκειται απλά για κάτι τέτοιο.
Την ίδια στιγμή που άνθρωποι χάνονται αβοήθητοι, κάποιοι γλεντάνε τα αμύθητα πλούτη τους ζητώντας από το κράτος κι άλλο ζεστό χρήμα για κίνητρο, κι άλλες περικοπές μισθών και δικαιωμάτων, για να επενδύσουν και να κάνουν κι άλλα κέρδη.
Γι αυτούς υπάρχουν πάντα χρήματα.
Αυτοί δεν είναι απλά αδικητές, άδικοι που μπορεί να διορθωθούν.
Είναι εξουσιαστές κι αυτό "θεραπεύεται" μόνο αν τους πάρεις την εξουσία.

Μην μπερδεύεσαι. Δεν έχει άλλο όνομα.
Καπιταλισμός λέγεται.

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017

Σκλαβιά ή ανατροπή;

Διαβάζουμε στο sofokleous.gr

"Αισιόδοξες εκτιμήσεις για την κατάσταση και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίες διατυπώνονται στην έκθεση του Διοικητή της ΤτΕ, που παρουσιάστηκε στη Γενική Συνέλευση των μετόχων της. Παράλληλα όμως, επισημαίνεται ότι η δυναμική ανάκαμψης φαλκιδεύεται από τις καθυστερήσεις στο κλείσιμο της αξιολόγησης και στην ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.

Ο Γ. Στουρνάρας προειδοποιεί επίσης για τους κινδύνους που δημιουργούν η παράταση της αβεβαιότητας και η ανακύκλωση σεναρίων για Grexit.

Η Τράπεζα της Ελλάδος εκτιμά ότι «αν οι εταίροι, οι Θεσμοί και η ελληνική κυβέρνηση επιδείξουν ευελιξία και ρεαλισμό, είναι εφικτό να υπάρξει ουσιαστική πρόοδος στο αμέσως προσεχές διάστημα. Αν όμως οι διαπραγματεύσεις παραταθούν χωρίς προοπτική ταχείας επίτευξης συμφωνίας, η χώρα θα εισέλθει σε ένα νέο κύκλο αβεβαιότητας, επιδείνωσης των σχέσεων με τους εταίρους-δανειστές και εγκλωβισμού της οικονομίας σε στασιμότητα»"


Αυτό που συμβαίνει και που ακούμε τον τελευταίο καιρό είναι ακριβώς αυτό που λέγεται πιο πάνω από τον κ.Στουρνάρα.
Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα "ανησυχεί" και ζητάει γρήγορο κλείσιμο της αξιολόγησης και "ταχεία επίτευξη συμφωνίας" που είναι εφικτή αν οι δυο πλευρές δείξουν "ευελιξία και ρεαλισμό". 
Μόνο που για άλλη μια φορά πίσω από τις "θετικές" αυτές λέξεις και εκφράσεις κρύβεται ακόμα ένας Γολγοθάς για το λαό. 

Είναι καθαρό βέβαια ότι αυτό που προτείνει ο κ. Στουρνάρας είναι να κάνουν λίγο πίσω οι 2 πλευρές και να τα βρουν στα κρίσιμα που όπως λένε οι θεσμοί είναι μεταξύ άλλων το αφορόλογητο όριο, που θέλουν να πάει κάτω κι από τις 5000 ετήσια αν είναι δυνατόν, και η ακόμη μεγαλύτερη περικοπή των δαπανών στο ασφαλιστικό δηλ. κόψιμο συντάξεων, όπως άλλωστε λέγεται πια ανοιχτά.

Όμως το αν θα τα βρουν οι "εταίροι" και το ελληνικό κράτος "για το καλό της οικονομίας", στις 6000 ή τις 6500 ετήσια για το αφορολόγητο ή στο αν θα περικοπούν 15% ή 18% οι συντάξεις που ήδη έχουν πληρώσει οι εργαζόμενοι και ήδη έχουν σφαγιασθεί, δεν σημαίνει ότι αυτό έχει κάτι καλό για το λαό που θα δεχτεί άλλη μια λαίλαπα μέτρων για "το καλό της οικονομίας"...

Το πολυπόθητο κλείσιμο της αξιολόγησης είναι πραγματικά ποθητό μόνο για τους μεγαλοεπιχειρηματίες φίλους του κ.Στουρνάρα, ενώ κανένα χαμόγελο και καμιά αισιοδοξία δεν θα φέρει στον φτωχό λαό που θα δει τη ζωή του να λεηλατείται κι άλλο.

Ο λαός ξέρει καλά ότι και αυτή τη φορά αυτός είναι που καλείται να πληρώσει τα σπασμένα για να είναι αισιόδοξος ο κ.Στουρνάρας και η τάξη του για τις προοπτικές της Ελληνικής οικονομίας.

Με απλά λόγια για να ξαναγυρίσει το χαμόγελο στα αγχωμένα χείλη των ζάμπλουτων επιχειρηματιών θα πρέπει να σκύψουμε κι άλλο το κεφάλι, να δεχτούμε να δούμε την ήδη τσακισμένη ζωή μας να λιγοστεύει κι άλλο, να γδάρουμε κι άλλο τις άδειες τσέπες μας για να βρούμε χρήμα που θα γίνει κίνητρο για επενδύσεις για τις επιχειρήσεις.

Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο λοιπόν ότι "το καλό της οικονομίας" δεν είναι το καλό όλων. 
Είναι ολοφάνερα το καλό των λίγων πλουσίων που κατέχουν τα εργαλεία παραγωγής, δηλ. κρατούν στα χέρια τους την οικονομία και επομένως και την εξουσία, σε βάρος των πολλών, των εξουσιαζόμενων, των εργαζόμενων και του λαού που πρέπει να θυσιάσει τα πάντα για την περίφημη "δυναμική ανάπτυξης", δηλαδή για την ανάκαμψη των κερδών των μεγάλων ομίλων που στον κόσμο του καπιταλισμού δεν πρέπει να βρίσκεται σε αμφιβολία.

Το πασίγνωστο "ο θάνατός σου η ζωή μου" εκφράζει απόλυτα αυτό που ζητούν από το λαό οι "εταίροι" και ο εκπρόσωπος του ελληνικού καπιταλισμού πρόεδρος της ΤτΕ κ. Στουρνάρας.

Από τα όσα ακούμε και βιώνουμε τα τελευταία χρόνια είναι επίσης καθαρό, και δεν το κρύβει κανείς, ότι τα όσα συμφωνούνται έχουν μόνιμο και όχι προσωρινό χαρακτήρα και υπάρχει η απαίτηση από την ΕΕ να διατηρηθούν (και να επεκταθούν προς το χειρότερο) πάση θυσία!

Το κρίσιμο ερώτημα λοιπόν τίθεται ξανά και ξανά.
Θέλουμε "ισχυροποίηση της οικονομίας";
Και αν ναι ποιάς οικονομίας και για ποιον;
Με λίγα λόγια θέλουμε να χαρίσουμε τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας για να ανακάμψουν οι τεράστιες επιχειρήσεις;
Ή μήπως πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε αυτό που λέει το ΚΚΕ, ότι δηλαδή πρέπει να παλέψουμε για μια δικιά μας οικονομία, δηλαδή μια οικονομία μακριά από τη λογική του ιδιωτικού επιχειρηματικού κέρδους, μια οικονομία όπου τα μέσα παραγωγής(π.χ. οι μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, οι τηλεπικοινωνίες, οι μεταφορές, η ενέργεια κλπ.) θα ανήκουν στο λαό και όχι σε ιδιώτες;

Δύσκολο θα πει κανείς.

Συνφωνούμε απόλυτα.
Όμως ας σκεφτούμε ότι αυτό που μας ζητούν είναι εντελώς αδύνατο!
Αυτό που απαιτούν από το λαό δεν λέγεται καν ζωή.
Λέγεται σκλαβιά του 21ου αιώνα και τίποτα λιγότερο από αυτό!

Θα δεχτούμε λοιπον να γίνουμε σκλάβοι ή θα τους ανατρέψουμε; 

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

Θέλουμε "ισχυρή οικονομία"; Για ποιόν;

Ακούσαμε στις χθεσινοβραδινές δηλώσεις της κ.Λαγκάρντ τι περίπου είναι αυτό το "τίποτα" που ζητούν οι θεσμοί-τέως τρόικα.

Τα δυο βασικά σημεία ανάμεσα σε άλλες "μεταρρυθμίσεις", είπε η Λαγκάρντ, είναι η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού(δηλ. επιπλέον περικοπή συντάξεων και όχι μονο ή όπως λέγεται πιο ευγενικά μείωση ασφαλιστικού κόστους) και η μεταρρύθμιση στο φορολογικό(δηλαδή μείωση του αφορολόγητου ορίου).

Αυτά τα 2   βέβαια χωρίς να σκεφτούμε τίποτα άλλο, μόνο τίποτα δεν είναι.
Το ένα θα στοιχίσει στους τωρινούς και μελλοντικούς συνταξιούχους μια περικοπή ακόμη, αλλά και στο λαό περικοπές στις ασφαλιστικές καλύψεις που έχουν απομείνει, ενώ η μείωση στο αφορολόγητο, σημαίνει ότι άνθρωποι με πολύ χαμηλό εισόδημα, ίσως και κοντά στις 5000 ετήσια (δηλ. κάτω από 500 ευρώ το μήνα) θα πρέπει να πληρώνουν φόρους.
Γιατί πρέπει να γίνουν αυτά; Μα πολύ απλά για να γίνει δυνατόν να δοθούν φοροαπαλλαγές και άλλα κίνητρα στις επιχειρήσεις και να απαλλαγούν κι άλλο από ασφαλιστικές εισφορές.
Με λίγα λόγια, αλλά ξεκάθαρα, ζητούν να φύγουν χρήματα από την τσέπη φτωχών και ανήμπορων που δεν μπορούν και τώρα να τα βγάλουν πέρα(π.χ. δυσκολεύονται ακόμη και να πληρώσουν το ρεύμα) και να πάνε σε τσέπες επιχειρηματιών για να έχουν καλύτερο "επιχειρηματικό περιβάλλον" και μικρότερη "αβεβαιότητα" για να επενδύσουν.

Αν γίνουν οι μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται είπε σοβαρά η Λαγκάρντ, τότε η ελληνική οικονομία θα είναι ισχυρότερη.

Και το ερώτημα είναι εντελώς απλό και καθαρό.

Γιατί πρέπει να ενδιαφερθεί ένας φτωχός συνταξιούχος που θα του μειώσουν τη σύνταξη κι άλλο, ή ένας εργαζόμενος με ένα κάτι σαν μισθό που είναι κοντά ή κάτω από 500 ευρώ για το αν θα είναι ισχυρή η οικονομία αν αυτός είναι εντελώς ανίσχυρος, ανήμπορος και πάμφτωχος;
Γιατί να ενδιαφερθεί για την "αβεβαιότητα" στο "επιχειρηματικό περιβάλλον" των πλουσίων που του αρπάζουν τη ζωή εδώ και χρόνια όταν η δική του ζωή  όχι μόνο είναι γεμάτη ανασφάλεια αλλά δεν λέγεται καν ζωή;

Κι όμως αυτό του ζητούν!
Να μη νοιαστεί για τη δική του ζωή και για τη ζωή των παιδιών του, αλλά για τη "βιωσιμότητα της οικονομίας", δηλαδή για την εξασφάλιση της σταθερότητας της ροής κερδών στις τσέπες των επιχειρηματιών!

Αυτός είναι ο καπιταλισμός.

Φθάνει λοιπόν η ώρα ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.
Έρχεται η στιγμή να μπει ο λαός στο μόνο υπαρκτό δίλημμα.

Για ποιον ζει και δουλεύει και θυσιάζεται ο εργαζόμενος; Για τον εαυτό του ή για τις επιχειρήσεις και την περίφημη ανάπτυξη και βιωσιμότητα άλλων;

Ας σκεφτεί κι ας αποφασίσει επομένως:

Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες!

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017

Εγκαταλείψτε τους!




Για άλλη μια φορά, άλλη μια κυβέρνηση διαχείρισης αυτού του δολοφονικού συστήματος, προσπαθεί με φθηνά και εξώφθαλμα ψέματα να μας πείσει ότι ο "έντιμος συμβιβασμός" (δηλ. άλλη μια συμφωνία σφαγής δικαιωμάτων) δεν θα στοιχίσει τίποτα στο λαό!

Δηλαδή οι "θεσμοί" ζητάνε μέτρα, που θα σημαίνουν χρήμα για την καπιταλιστική οικονομία των μεγάλων επιχειρήσεων που πρέπει να παρουσιάσουν καλύτερα κέρδη(αυτό σημαίνει ανάπτυξη και ας μην κρύβονται), αλλά αυτό το χρήμα θα προκύψει από το πουθενά...

Βεβαια τα μέτρα θα είναι συγκεκριμένα, άρα το χρήμα που ζητούν οι θεσμοί δεν θα είναι από το πουθενά. Η κυβέρνηση όμως( άλλη μιά...) λέει πως αν η σφαγή πάει καλά και έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%(που όλοι μέχρι και η ΝΔ έλεγαν ότι είναι υπερβολικό και βλαπτικό για την οικονομία και την αγορά), τότε θα βρίσκει αντισταθμιστικά μέτρα και θα μας δίνει πίσω αυτά που έχει κόψει...

Δηλαδή κυριολεκτικά σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω.

Με απλά λόγια ο λαός πρέπει να δεχτεί να του κόβουν π.χ. τη σύνταξη(που με αγώνες δεκαετιών έχει κερδίσει) για να του δίνουν, αν πάει καλά όλη η σφαγή, ίσως κάποιο επίδομα ελεημοσύνης που φυσικά θα βλέπει κατά περίπτωση και ανάλογα με το αν θα το επιτρέπουν οι όποιοι θεσμοί η κυβέρνηση, σε ποιους θα το δίνει αν το δίνει.
Μόνο που το δικαίωμα στην ασφάλιση και τη σύνταξη, που έτσι κι αλλιώς ο κάθε εργαζόμενος χρυσοπληρώνει από το μισθό του, έχει μόνιμο χαρακτήρα ενώ τα όποια επιδόματα λεημοσύνης της συμφοράς τα παίρνει ο αέρας.
Με την ίδια λογική θα μπορούσαν να ζητήσουν να καταργηθεί το 8ωρο, να δουλεύουν οι εργαζόμενοι όσο έχουν ανάγκη οι επιχειρήσεις και μετά αν η παραγωγή και οι δουλειές τους πηγαίνουν όπως θέλουν οι επιχειρηματίες, να δίνουν 1-2 μέρες άδεια για ξεκούραση στους εργαζόμενους, όποτε βολεύει.
Αυτό φυσικά φέρνει το τέλος κάθε δικαιώματος και "προσαρμόζει" τη ζωή των ανθρώπων σύμφωνα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων. 
Άλλωστε αυτό είναι και το μόνο τίμιο και σωστό σύμφωνα με τη λογική των καπιταλιστών. Εννοείται πως γι αυτούς πάνω απ' όλα είναι η επιβίωση των επιχειρήσεών τους και όχι η ανθρώπινη ζωή με δικαιώματα.

Αυτά λοιπόν λέει η "αριστερή" κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που αφού έχει δεχτεί και αυτή όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ κ.α. , ότι το καλό ΄"όλων" είναι η διάσωση της καπιταλιστικής οικονομίας, βουλιάζει το λαό από το κακό στο χειρότερο.
Όμως αν αυτό δε λέγεται πολιτική απατεωνιά πως λέγεται;

Ας μην ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί μαζί ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-Ποτάμι-ΑΝΕΛ  ψήφισαν το 3ο μνημόνιο για το "καλό του τόπου", δηλ. το καλό της καπιταλιστικής οικονομίας που υπηρετούν.



Βεβαια και αυτός είναι ένας τρόπος για να καταλάβει ο λαός, πού καταντάνε οσοι νομίζουν ότι μπορούν να σουλουπώσουν τον καπιταλισμό κάνοντάς τον ακόμη δολοφονικότερο.
Είναι ένας ακόμα τρόπος για να καταλάβει ο λαός ότι πρέπει να εγκαταλείψει τα αστικά κόμματα, που η δουλειά τους είναι να προστατεύουν την οικονομία του καπιταλισμού σφάζοντας με μέτρα το λαό ακόμη κι αν αυτοαποκαλούνται αριστερά, και να συμπορευτεί με το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ ποτέ δεν έκρυψε και ποτέ δεν πρόκειται να κρύψει την αλήθεια από το λαό για να αρέσει εκλογικά.

Η αλήθεια ακόμη κι αν καίει δεν μπορεί παρά να είναι όπλο στα χέρια του λαού στον αγώνα για ένα ανθρώπινο κόσμο.

Χθές βράδυ ο λαός  με το μεγάλο συλλαλητήριο που οργάνωσε το ΠΑΜΕ (ήταν ένα από τα πολύ μεγάλα συλλαλητήρια που έχουν ίνει τελευταία) έδωσε τη δική του απάντηση και έκανε τις δικές του δηλώσεις το δρόμο.
Δεκάδες χιλιάδες λαού φώναξαν και χθες "τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες" δίνοντας το δικό τους στιγμα κι αφήνοντας το δικό μας αποτύπωμα στις εξελίξεις και τους δρόμους!

Είναι ολοφάνερο πως αυτό είναι το ρεύμα που πρέπει να δυναμώσει. 
Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός που βλέπουν τη ζωή τους να κατρακυλάει στα τάρταρα.
Ο δρόμος του αγώνα που το μόνο του τέρμα θα είναι η ανατροπή αυτού του άδικου και απάνθρωπου συστήματος και αυτών που το υπηρετούν.

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017

Κρίση χρέους είπατε;


Διαβάζουμε σήμερα στην Καθημερινή(αλλά και σε όλο τον τύπο):
"Εκθεση ΔΝΤ: Mη βιώσιμο το χρέος, επιτάχυνση μεταρρυθμίσεων, μείωση συντάξεων και φορολογίας"
Aνάλογους τίτλους με περισσότερες πληροφορίες γύρω από τα μέτρα που ζητά το ΔΝΤ να ληφθούν, βρίσκουμε αλλού σε άρθρα άλλων εφημερίδων και σάιτ.
Σε αυτά αναφέρεται ότι το ΔΝΤ θεωρεί μη βιώσιμο το ελληνικό χρέος και ζητά ελάφρυνση του χρέους, αλλά και λήψη νεων μέτρων σε βάρος φυσικά των εργαζόμενων(συντάξεις, αφορολόγητο κλπ.)

Η γνώμη μας είναι ότι και μόνο αυτά τα ολίγα επαρκούν για να δείξουν πόσο λάθος και επώδυνη για το λαό, και πόσο βολική για τους αντιπάλους του, ήταν η θεώρηση της κρίσης που περνάει η χώρα ως "κρίσης χρέους" όπως υποστηρίζουν οι πολλοί, και όχι ως "κρίσης υπερσυσσώρευσης" όπως λέει το ΚΚΕ. 

Ψιλά γράμματα θα πεί ίσως κάποιος. Δεν είναι έτσι όμως.
Και δεν είναι έτσι για τον απλό λόγο ότι η πλευρά της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ, αλλά και άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών που υπάρχουν για λογαριασμό των μεγάλων μονοπωλίων, όπως και η πλευρά των μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων που κατέχουν την εξουσία στην Ελλάδα, βολεύεται μια χαρά πίσω από την προσπάθεια επίλυσης της "κρίσης χρέους" και βέβαια συντάσσεται με τους παραπάνω οργανισμούς όπως το ΔΝΤ, στην αναζήτηση μέτρων που φυσικά θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. 
Όσο κι αν γνωρίζουν τα προβλήματα που δημιουργούν οι γνωστές αντιφάσεις όπως π.χ. μείωση μισθού= μείωση αγοραστικής δύναμης, δεν παύουν να θεωρούν ότι αυτό που πρέπει να σωθεί πρώτα και κύρια είναι τα κέρδη και η βιωσιμότητα των επιχειρήσεων, ό,τι κι αν στοιχίσει αυτό στο οικογενειακό εισόδημα και στο τσάκισμα της ζωής μιας εργατικής οικογένειας.
Η επίλυση μιας "κρίσης χρέους", με την εξουσία στα χέρια των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, φυσικά μπορεί να επιχειρηθεί και να γίνει εντός συστήματος και να την πληρώσει ο λαός. Κάτι ανάλογο δεν μπορεί να γίνει στην πραγματικότητα με την επίλυση μια κρίσης υπερσυσσώρευσης, αφού φυσικά καπιταλισμός, στη σύγχρονη εποχή των μονοπωλίων και των αγορών, που δεν έχει στόχο την όλο και μεγαλύτερη κερδοφορία με κάθε μέσο, απλά δεν υπάρχει.
Φυσικά εντελώς διαφορετική θα ήταν η συζήτηση αν στο στόχαστρο δεν βρισκόταν το χρέος, που είναι αποτέλεσμα και όχι αιτία της κρίσης, αλλά  τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων στον καιρό της αναπτυξης , που τώρα φυσικά δυσκολεύονται να βρουν "ικανοποιητικές" επενδύσεις και λιμνάζουν σε διάφορους λογαριασμούς απαιτώντας διαρκώς νέα μέτρα ως κίνητρα(κρίση υπερσυσσώρευσης).

Όταν μάλιστα οι οπαδοί της "κρίσης χρέους" βρίσκονται σε διάφορες αριστερές ομάδες και κόμματα, και πυροβολούν όλοι μαζί από κοινού την άποψη των κομμουνιστών που αποκαλύπτει τον ένοχο που δεν είναι άλλος από τον ταξικό αντίπαλο και την "οικονομιά της αγοράς", τότε για άλλη μια φορά βλέπουμε πόσο εύκολα συναντιούνται αυτοί, δεξιοί, κεντρώοι ή "αριστεροί", που δεν έχουν σα στόχο την ανατροπή αυτού του συστήματος αλλά τη σωτηρία του.

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

ΚΚΕ: Επικίνδυνη εξέλιξη η παραβίαση των ελληνικών χωρικών υδάτων από τουρκικά πολεμικά σκάφη

Φωτογραφία που δημοσίευσε το τουρκικό Γενικό Επιτελείο Στρατού που δείχνουν τον στρατηγό Χουλουσί Ακάρ κοντά στα Ίμια



Σε ανακοίνωσή του, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, για την παραβίαση των ελληνικών χωρικών υδάτων από τουρκικά πολεμικά σκάφη, αναφέρει:

«Το ΚΚΕ καταγγέλλει την παραβίαση των ελληνικών χωρικών υδάτων, στην περιοχή των Ιμίων, από τουρκικά πολεμικά σκάφη με την παρουσία των επικεφαλής των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, που έλαβε χώρα την Κυριακή 29 Γενάρη.

Η ενέργεια αυτή - 21 χρόνια από την κρίση των Ιμίων, – αποτελεί μια επικίνδυνη εξέλιξη που προστίθεται στις διαδοχικές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου, την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης, που καθορίζει τα ελληνοτουρκικά σύνορα, τις απειλές που εκτοξεύτηκαν πρόσφατα από την Άγκυρα, μετά την απόφαση του Αρείου Πάγου να μην εκδοθούν οι 8 Τούρκοι αξιωματικοί, που ζήτησαν προστασία - άσυλο στη χώρα μας.

Οι κυβερνητικές προσπάθειες, να περάσει κλίμα εφησυχασμού, δεν αντιστοιχούν στη σοβαρότητα της κατάστασης, που διαμορφώνουν οι τουρκικές επιδιώξεις για γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, ο ανταγωνισμός των αστικών τάξεων της Τουρκίας και της Ελλάδας, για τη γεωστρατηγική αναβάθμιση στην περιοχή, σε συνδυασμό με την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στη Μέση Ανατολή, τη Βόρειο Αφρική, την Ανατολική Μεσόγειο.

Στην πράξη αποδεικνύεται ότι οι θέσεις, που παρουσιάζουν ως εγγυητές την ΕΕ και το ΝΑΤΟ ή μιλούν για «Ευρωπαϊκά» ή και «ΝΑΤΟικά» σύνορα στο Αιγαίο, είναι επικίνδυνες και δεν έχουν καμία σχέση με την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας. Η ΝΑΤΟική παρουσία στο Αιγαίο όχι μόνο δεν εμποδίζει, αλλά αποθρασύνει την τουρκική επιθετικότητα.

Οι εξελίξεις επιβάλλουν ουσιαστική λαϊκή ενημέρωση και ετοιμότητα, ενίσχυση της πάλης για την απεμπλοκή της χώρας μας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, δυνάμωμα της κοινής πάλης Ελλήνων και Τούρκων εργαζομένων ενάντια στις αστικές τάξεις και την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους».

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2017

Ένας άγριος παγωμένος κόσμος

Εικόνες από άλλες εποχές, από χρόνια που η εξέλιξη του ανθρώπου βρισκόταν σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο έφερε ο τελευταίος χιονιάς.
Μια Αριάδνη, έτσι ονομάστηκε το τελευταίο κύμα της παγωνιάς που ήρθε από το βορρά, που από τη μια σκέπασε με χιόνια ολόκληρη σχεδόν την τσακισμένη  χώρα, κι από την άλλη ξεσκέπασε έναν ολόκληρο κόσμο που προσποιείται ακόμη πως είναι κόσμος ανθρώπων.
Τραγικές εικόνες με ανθρώπους που ζούν σε σκηνές μεσα στον φοβερό αυτό χειμωνα, άνθρωποι που σώθηκαν από τους βομβαρδισμούς των διάφορων ιμπεριαλιστικών συμμαχιών σε Συρία, Ιράκ κλπ. και ήρθαν στην Ελλάδα να πεθάνουν από το κρύο.
Ποιος θέλει άραγε να φανταστεί τον εαυτό του σε τέτοια θέση; Ποιος αντέχει να δεχτεί πως το μόνο πράγμα που μπορεί να προσφέρει ένα ευρωπαικό κράτος, με τα περίφημα "κεκτημένα" τους, σε αυτούς τους ανθρώπους είναι μια παγωμένη σκηνή και λίγες κουβέρτες και σε μερικές περιπτώσεις ούτε καν αυτό; Ποιος μπορεί να δεχτεί ότι στην πολιτισμένη Γαλλία το κράτος αρπάζει τις κουβέρτες από άστεγους μετανάστες-πρόσφυγες(!) για να καθαρίσει το τοπίο στο Παρίσι;
Πως να πιστέψει κανεις ότι όλοι αυτοί που δημιούργησαν τα κύματα προσφύγων στήνοντας έναν φοβερό πόλεμο στη Συρία, τώρα σφυρίζουν αδιάφορα στήνοντας μάλιστα σκηνικά εθνικιστικής υστερίας ρίχνοντας το βάρος και την ευθύνη στα ίδια τα θύματα;
Τι κόσμος είναι αλήθεια αυτός ο κόσμος της ελεύθερης αγοράς; Ποια είναι η ελευθερία που χαρίζει στους ανθρώπους του λαού στα διάφορα σημεία του πλανήτη;

Γυρνάμε όμως στα δικά μας. Η Ελλάδα  σκεπάστηκε ξαφνικά με χιόνια. Και την ίδια στιγμή οι οθόνες γέμισαν με λευκά τοπία που αν κανείς κοιτάξει από κοντά θα βρεί απίστευτη θλίψη, πόνο και προβλήματα.

Το χιόνι σκέπασε τα πιο απίθανα σημεία όπως π.χ. νησιά σαν τη Σκόπελο, την Αλόνησο ή τη Λέσβο κλείνοντας δρόμους και παγώνοντας υποδομές. Μπορεί να φανταστεί κανείς ότι αφού τα προβλήματα αυτά βρίσκουν πολύ δύσκολα λύση σε περιοχές συνηθισμένες στα χιόνια, θα βρούν λύση, αν βρούν, πολύ πιο δύσκολα στα νησιά που χτυπήθηκαν απροσδόκητα από το χιονιά.

Ακόμη είδαμε να κλείνουν κεντρικές αρτηρίες και εθνικές οδοί, όπως ο εθνικός δρόμος Κορίνθου-Πάτρας, είδαμε να καταρρέουν υποδομές, όπως πυλώνες της ΔΕΗ, να παγώνουν νοσοκομεία, να σπάνε σωλήνες μεταφοράς νερού κλπ. και τα προβλήματα αυτά να φαίνονται σήμερα αξεπέραστα...



Μόνο που σήμερα βρισκόμαστε στο 2017 και κάτι τέτοια θα έπρεπε να λύνονται χωρίς την παραμικρή δυσκολία, αφού δεν είμαστε στην εποχή του κάρου και του χωματόδρομου.
Όμως πόσοι μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Πόσοι μπορούν να ξεπεράσουν το άθλιο δήθεν ενδιαφέρον των  καλοπληρωμένων τηλεπαρουσιαστών που δεν πήραν ταχα είδηση ότι αυτό το κράτος γκρεμίζει λίγο λίγο, σύμφωνα με τις επιθυμίες τους και τις οδηγίες των αφεντικών τους, την πλευρά του εκείνη και τις υποδομές που χρειάζονται για να φροντίσουν το λαό και τους ανθρώπους στα δύσκολα, για να δοθεί κι άλλο χρήμα στις επιχειρήσεις που βρίσκονται σε κρίση;

Πόσοι σκέφτονται ότι την ίδια στιγμή που άνθρωποι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην παγωμένη απελπισία τους, τρισεκατομύρια ευρώ και δολάρια είναι παρκαρισμένα και αδρανή σε αφορολόγητους λογαριασμούς κροίσων επιχειρηματιών περιμένοντας να τους δώσουν κι άλλα προνόμια, κι άλλα κίνητρα, δηλαδή κι άλλη δυστυχία ξεπαγιασμένων ανθρώπων για να επενδυθούν κερδοφόρα και να καταστρέψουν κι άλλο τη ζωή μας;

 Πόσοι μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν πως όλος αυτός ο πλούτος που βρίσκεται σε ελάχιστα χέρια, είναι πλούτος που όλοι εμείς οι εργαζόμενοι έχουμε δημιουργήσει με τη δουλειά μας και όχι μόνο δεν τον απολαμβάνουμε, αλλά τώρα τον βλέπουμε να στρέφεται και εναντίον μας ως πόλεμος, ως βια όλων των ειδών ή ως επιχειρηματικός εκβιασμός;

Πόσοι μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν πως θα ήταν αυτός ο κόσμος αν όλος αυτός ο τεράστιος πλούτος που παράγουν οι άνθρωποι γινόταν ευτυχία γι αυτούς που τον παράγουν, γινόταν θέρμανση για τους παγωμένους, νοσοκομεία και θεραπείες για τους άρρωστους, ζεστά σπίτια για όλους, σχολεία και υπέροχα χιονισμένα πάρκα με την πιο σύγχρονη έννοια για τα παιδιά;
Πως θα ήταν τα πράγματα αν όλος αυτός ο πλούτος, που τώρα γίνεται μηχανή στα χέρια ενός απάνθρωπου, ξεπερασμένου και αδύναμου να δώσει λύσεις συστήματος για να μας εξοντώνει, γινόταν δρόμος για ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο αύριο;
Δεν αξίζει αλήθεια να παλέψουν όλοι αυτοί που υποφέρουν μαζί γι αυτό;

Και στην τελική,  τι έχει να μας προσφέρει ακόμη αυτός ο τραγικός και απαίσιος καπιταλιστικός κόσμος εκτός από την παγωμένη δυστυχία του;
Πόσο εφικτό είναι να δεχόμαστε να "ζήσουμε" τη μία και μοναδική ζωή μας σ'αυτό τον κόσμο που άλλοι τον δουλεύουν και μόνο κάποιοι ελάχιστοι τον χαίρονται;

ShareThis