Παρασκευή 17 Απριλίου 2020

Γιατί… «Μια Ζωή Εν Τάφω»;

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης*
Ανάσταση, Ελπίδα, Φως… Πάσχα… Ελλήνων Πάσχα…


Μέρες που είναι… μέρες ιδιαίτερες, επαναλαμβανόμενα ξεχωριστές, γιορτινές, μέρες φορτισμένης περισυλλογής και χαρμολύπης. Μέρες, που θα ήταν κάτι παραπάνω από υπαρξιακά φοβικό, υποκριτικό και παράλειψη μεγίστη, αν δεν αναφερόμαστε (με το δέον… δέος) στην ανά τους αιώνες ανθρώπινη αγωνία και συνακόλουθα ανάγκη αναζήτησης της ελπίδας για καλύτερη ζωή, την σωτηρία της και την υπαρξιακή της δικαίωση. Όσο το μπορούμε… Μέσα από Πάσχοντες Θεούς, σε παλιούς και νεώτερους χρόνους… και κοινωνίες… παλιές και πολλές.

«Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος εστίν». (Πρωταγόρας, Αβδηρα, 490-420 π.Χ.)

Σύμφωνα, λοιπόν, με σχεδόν όλες τις θρησκειολογικές Μελέτες ο Πάσχων Θεός ενυπάρχει με φόβο, σεβασμό και ελπίδα, σαν κεντρικό υπερβατικό «πρόσωπο» στις περισσότερες αρχέγονες κοινωνίες. [Παναγή Λεκατσά. Το Θείον Δράμα – Κείμενα, 1976] Είναι ο αναγκαίος, χρήσιμος Θεός (προηγούμενα, συνήθως, τοπικός ήρωας, σωτήρας, βασιλιάς) που έρχεται (σχεδόν πάντα γεννημένος σε σπήλαιο) παθαίνει (πάσχων) πεθαίνει («κατάβαση») και ανασταίνεται (αρπαγησάμενος εν νεφέλαις) δίνοντας, έτσι, με τον θυσιαστικό του θάνατο την αναγκαία ελπίδα για καλύτερη ζωή των βροτών. («προσκυνούμε σου τα πάθη [Θεέ]• δείξον ημίν και την ένδοξόν σου ανάσταση»!)

Ακριβώς, όπως συμβαίνει και με τον κύκλο της ζωής και της φύσης. Ό,που η «ανάβαση – ανάσταση», φυτών – λουλουδιών, αυτονόητα συμβαίνει πάντα την φυσικά ορθή εποχή, την Άνοιξη. (Από το ρήμα: ανοίγνημι = ανοίγω, ανοίγω δρόμο, πανιά, φτερά, μυαλά, βελτιώνω). Που, φυσικά πάλι, έρχεται (η Άνοιξη, η Ανάσταση) τελεολογικά (αριστοτελικά αλλά και θρησκειολογικά) μετά τον Χειμώνα (τον θάνατο, την κατάβαση, τον τάφο. Ίνα πληρωθεί το χάος).

«Το δράμα τούτο βρίσκεται στην καρδιά των θρησκειών της Ανατολικής Μεσογείου (Αίγυπτος, Μεσοποταμία, Μικρασία, Συρία, Αιγαίο) με τις λογίς μορφές του Πάσχοντος Θεού, τον Όσιρι, τον Ταμμούζ, τον Βήλο-Μαρντούκ, τον Βάαλ, τον Άδωνι, τον Χετταίο Τιλιπινού, τον κρητικό Δία, τον Διόνυσο και άλλους», όπως τον προελλήνιο Υάκινθο, απορροφηθέντα, με την έλευση του Δωδεκάθεου και της αθανασίας, από τον «Φάντη» Απόλλωνα. [Το θείον Δράμα – Παν. Λεκατσά – Κείμενα 1976 σελ. 11]

Στα νεώτερα χρόνια, ο Χριστιανισμός, με Πάσχοντα Θεό τον Χριστό, επιβεβαιώνει, με την επανάληψη του Θείου Δράματος, την διαχρονικά πανανθρώπινη ανάγκη για ελπίδα και λύτρωση από δεινά, μεταφυσικά και μη. Για λύτρωση από το καθ’ αυτό υπαρξιακό πρόβλημα, εξαφανίζοντας –«θανάτω θάνατον πατήσας»– και τα μαρτυρικά καθημερινά πάθη των ανθρώπων.

Και όλα αυτά να συμβαίνουν επαναλαμβανόμενα και σωρευτικά σε κανονικούς (της φύσης) εποχικούς κύκλους. Σε τελετουργίες που εμπεριέχουν «παραστατικά – κινησιολογικά – μιμιτικά» (συνέχεια των πρωτογονικών κοινωνιών) το Θείον Δράμα και την αρχετυπική σωτηριολογική διαμεσολάβηση του Πάσχοντος Θεού (είπαμε, κάποτε και τοπικού ήρωα –σωτήρα, βασιλιά). Δείγμα σαφές, όλων αυτών, η παραδοσιακά και υποσυνείδητα διαμορφούμενη, κάθε φορά, κυκλικά, (μεταφυσική) αίσθηση μιας πνιγηρής πυκνότητας πένθιμων μυρωδιών και ήχων. Που κορυφώνεται (αναπαριστώμενη) και βαραίνει αφόρητα το Μεγαλοβδόμαδο. Με ύψιστη κορωνίδα, πάντα, τους θρήνους («γιε μου ποια μοίρα στο ‘γραφε και ποια μου το ‘χε γράψει…») και τους κοπετούς («σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα») του Επιτάφιου (για τον θνήσκοντα Θεό).

«Ω γλυκύ μου έαρ/γλυκύτατον μου τέκνον/που έδυ σου το κάλος».

Και, αίφνης, …η ακινησία αυτή του θανάτου, να ξεπερνιέται θριαμβικά και υπερβατικά από την θεϊκή «ανάβαση – ανάσταση» («Το κράξιμο [επίκληση] του Θεού να γυρίσει») οδηγούμενη σε μια οργιαστικά, δυναμικά και εκρηκτικού μίγματος ζώσα ανοιξιάτικη (ανοίγνημι…) κοινωνία. Ανθρώπων, φυτών και λουλουδιών.

«Ο Χριστός Ανέστη! Ο Χριστός Ανέστη!»

Όπως, ακριβώς, δηλαδή, συνέβαινε και «τότε» με την ανάσταση του Χαναναίου Βάαλ. «Ζωντανός ο παράξιος Βάαλ, /ζει ο ρήγας, ο αφέντης της Γης» [Το θείον Δράμα – Παν. Λεκατσά – Κείμενα 1976 σελ. 39]

Πάσχα (πέρασμα, ξε-πέρασμα δυσκολιών). Πάσχα Ελλήνων, Πάσχα. Ανάσταση. Η λεηλασία της ζωής (τα καθημερινά μαρτυρικά πάθη) ελεηλατήθη δια της «Αναστάσεως» (της απο-θέωσης του μεταφυσικού …ορθολογισμού (!!!). Ιδού το μέγα μήνυμα …και με πραγματισμό, ο σαφής, σαφέστατος, συμβολισμός. Εγείρομαι… (καιρός, πια). Τα πάντα συνηγορούν προς αυτό… γιατί διαφορετικά… Αιώνες τώρα…. Με την «Ζωή Εν Τάφω».

Τα φυτά, τα λουλούδια, τα χρώματα, τα αρώματα. Όλα και όλοι δοκιμάζουν όρια… και επαναστατούν. Μαζί και οι μικροί καθημερινοί Πάσχοντες Χριστοί της γειτονιάς (;) Ίσως… Γιατί το νέο (Ανάσταση, Ελπίδα) δεν έρχεται ποτέ από μόνο του. Βάζεις κι εσύ το χεράκι σου… κοντά – σιμά… ‘που το μπορείς. Με κινδύνους. Του εγώ, του Εμείς…

Γιατί, λοιπόν,… μια «Ζωή Εν Τάφω»;

Καλό Πάσχα

Καλή «Ανάσταση»

* Ο Δημήτρης Φεργάδης είναι συνταξιούχος. Ιστορικό στέλεχος της Βιομηχανίας της ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ σε ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και MINOS – EMI. Συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Η Βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20 ο αιώνα» (Εκδόσεις ΚΨΜ).

(δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο blog «Παρατηρητής»)

από το 902.gr

Σάββατο 11 Απριλίου 2020

Κι όμως συνέβη στη Σουηδία- Ενας Έλληνας που επέζησε στη μάχη με τον covid19 μιλάει για το μύθο της Σουηδίας


Πριν από κάποια χρόνια υπήρχαν κάποιες χώρες που ηταν το καμάρι του καπιταλισμού.
Ηταν οι "χώρες πρότυπα" που "έβαζαν  τον άνθρωπο πάνω από όλα", όπως μας έλεγαν, και που είχαν να επιδείξουν πραγματικά εντυπωσιακές και αξιόλογες κοινωνικές πολιτικές.
Αυτό που ξεχνούσαν να μας πουν ήταν ότι και εκεί οι λαοί τους είχαν κάνει μεγάλους αγώνες για να κατακτήσουν αυτές τις πολιτικές, σε καιρούς που οι οικονομίες αυτών των κρατών ήταν σε εντυπωσιακά ανοδική πορεία και γι αυτό δεν είχαν σοβαρούς λόγους να έρθουν σε μετωπική σύγκρουση με τους εργαζόμενούς τους.
Η Σουηδία ήταν μια από αυτές τις χώρες.
'Υστερα πέρασε ο καιρός, οι εργαζόμενοι επαναπαύτηκαν, έπεσαν στην αυταπάτη του "καλού καπιταλισμού", των "άξιων κυβερνήσεων", της "κοινωνικής ειρήνης" κι έτσι σιγά σιγά άρχισε η αντίστροφη πορεία. Φτάσαμε και σε αυτές τις χώρες στην εποχή των "αναγκαίων μεταρρυθμίσεων", του "εκσυγχρονισμού του Δημόσιου τομέα" και τελικά των περικοπών με την ευλογία των Διεθνών οργανισμών που πρότειναν σε όλες τις χώρες νέους τρόπους για να βγούν "από τη μιζέρια του παλιού και του παρωχημένου" και να ενδώσουν "στις προκλήσεις της νέας εποχής"!

Πρίν λίγες εβδομάδες η τραγική συγκυρία της υγειονομικής κρίσης, ένα πραγματικό ποτάμι θανάτου που κυλάει κάτω από το γεφύρι της Ζωής, άρχισε να γκρεμίζει όλον αυτόν το μύθο των πανίσχυρων κρατών, των Γιγάντων με τα πήλινα πόδια, που το μόνο πραγματικά πανισχυρό τους σημείο, ήταν οι λογαριασμοί των μεγαλομετόχων των μονοπωλίων που είχαν ηγετικό ρόλο σε αυτές τις χώρες.

Οι άνθρωποι, οι λαοί, θα έβλεπαν μέσα σ'αυτές τις λίγες εβδομάδες με τον πιο τραγικό τρόπο, πόσο πραγματικά είχαν υποβαθμισθεί οι δικές τους ζωές για χάρη των πανίσχυρων οικονομιών τους.

Η παρακάτω μαρτυρία ανήκει σε έναν συμπατριώτη μας που ζει στη Σουηδία.
Ηταν ένας από αυτούς ίσως που δεν θα πίστευαν ποτέ ότι η χώρα που ζούσαν θα τους πέταγε στην άκρη σαν σκουπίδια, προκειμένου να μην μπει σε ρίσκο η καπιταλιστική οικονομία.

Ισως  και σήμερα ακόμη μετά από αυτή την τρομερή εμπειρία που έζησε να μην έχει κατανοήσει ότι αυτό που δεν έχει κανένα όριο στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό δεν είναι βέβαια η ευημερία ή η ανθρώπινη ευτυχία αλλά η απόλυτη βαρβαρότητα!

Ο άνθρωπος αυτός, ο Alex A.Stolt μολύνθηκε από τον κορωνοιό, και ενώ νόσησε βαρειά αφέθηκε στη μοίρα του από το αδύναμο όπως αποδεικνύεται πλέον Σύστημα Υγείας, χωρίς καν να καταγραφεί!
Το βρήκαμε στη σελίδα του στο FB και το μεταφέρουμε.


«Να είμαι λοιπόν πάλι έξω. Όχι από το νοσοκομείο. Από το σπίτι μου. Δεν είμαι καν ένα καταγεγραμμένο επίσημα περιστατικό για το Σουηδικό κράτος. Είμαι ένας από τους ανώνυμους πασχοντες που είτε επιβιώνουν είτε πεθαίνουν αβοήθητοι στο σπίτι τους. Δύο εβδομάδες μάχη με τον κορωνοιό. Υψηλός πυρετός, βήχας, πόνοι στο σώμα, σπασμοί. 14 μέρες συνεχούς αγωνίας. Δίπλα η Karin σε κάθε δύσκολη στιγμή μου. Κρατούσε το χέρι μου και απoκοιμόταν δίπλα μου. Δύο εβδομάδες που έφτασαν ώστε όποια αγάπη και θαυμασμό είχα για το Σουηδικό κράτος να την εκμηδενίσουν.

Μία χώρα που είναι τυλιγμένη με τον μύθο του κράτους που μάχεται ανά το κόσμο για τις ανθρώπινες άξιες καταδικάζει σε θάνατο οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην οικονομική του ανάπτυξη»…

Αυτό που μου έκαναν οι υπάλληλοι αυτού του κράτος, το ιατρονοσηλευτικο προσωπικό τους, όταν ζήτησα την βοήθεια τους την 11η μέρα εύχομαι να μην το πάθει άλλος άνθρωπος αλλά εύχομαι οι ίδιοι να ζήσουν τα χειρότερα και να ψοφήσουν σαν αδεσποτα σκυλιά στον δρόμο όπως κόντεψα εγώ όταν με ξεφόρτωσαν στον δρόμο έξω απο την κλειδωμένη πόρτα των επειγόντων περιστατικών με πυρετο και μια υπόσχεση ότι ερχονται να με πάρουν μέσα. Ποτέ δεν ήρθαν και παρέμεινα 45 λεπτα στο έλεος του κρύου ανέμου. Είχα για αυτούς την Πανώλη του Μεσαίωνα. Είχα όμως λάδι ακόμα στο καντήλι μου. Καθίκια..
Δεν θελω να κανω τον γενναιο όμως η αλήθεια ειναι ότι μετα απο αρκετες εμπυρετες ημερες δεν φοβομουν για την ζωη μου. Τακτοποιησα τις οικονομικες μου υποχρεωσεις, μετεφερα τα χρηματα σε μελη της οικογενειας μου ωστε αν δεν υπαρξει καλη εκβαση να μην εχουν αλλα στο κεφαλι τους. Εδινα τον αγωνα μου και οτι προκυψει.. Μια φορα μονο εβαλα τα κλαμματα. Οταν η συντροφος μου μου ειπε για εναν 35 χρονο πατερα τριων παιδιων οπου πηγε το ασθενοφορο στο σπιτι το οποιο μαλιστα καλεσε η συζηγος του για δευτερη φορα και τους ειπαν οτι δεν θα τον παν στο νοσοκομειο γιατι δεν ειναι γέρος και ειναι δυνατος και θα τα καφερει. Την αλλη μερα πεθανε. Για αυτον τον ανθρωπο εκλαψα. Οχι για μενα. Για εμενα δακρυ δεν εχυσα. Η συντροφος μου ναι. Εγω οχι. Οργη ενιωθα και νιωθω ολο αυτον τον καιρο. Οχι φοβο. Οργη διοτι το ανεπτυγμενο κατα τα αλλα αυτο κρατος με την προσδοκια της ολοενα και μεγαλυτερης αναπτυξης εχει χασει αυτο που ονομαζεται ανθρωπισμος και υπερισχυει η βαρβαροτητα που συντροφευουν τα οικονομικα διαγραμματα.
Το Σουηδικο μοντελο λοιπον. Η συντροφος μου δουλευει σαν νοσοκομα σε νοσοκομειο. Δεν την ειχαν καν ενημερωσει οτι οι ασθενεις της ηταν υποπτοι για κορωνοιο. Οταν εγω κολλησα με αντιμετωπισαν σαν λεπρο. Οπως σας λεω. Σαν λεπρο. Το Σουηδικο μοντελο ειναι το εξης. Μας συμφερει μακροπροθεσμα οικονομικα να παρουμε μετρα? Οχι. Θα μας κοστισει πολυ περισσοτερο αν προσπαθησουμε να περιορισουμε την εξαπλωση. Ολα τα παιδια σχολειο λοιπον. Τωρα το αν κολλησουν μετα τους γονεις και τους παπουδες ααααα εκει ειναι θεμα ατομικης ευθυνης. Και βεβαια θα πανε σχολειο. Πως αλλιως ο μπαμπας και η μαμα θα πανε στην δουλεια τους. Η αξια της ανθρωπινης ζωης δεν ειναι δυνατον να κοστολογηθει. Το ποσο που δινουν για συνταξεις και την υποστηριξη των ασθενων εχει γνωστο κοστος. Οπως και το αβασταχτο κοστος του να παρουν μετρα. (Αβασταχτο. Που ομως η Ελλαδα των μνημονιων το δεχτηκε για να σωσει τους πολιτες της). Αν βαλεις λοιπον τα εξοδα που θα προκυψουν απο περιοριστικα μετρα δεν τους βγαινει με τιποτα. Ασε τους να πεθανουν λοιπον. Λεει ο πινακας λοιπον οτι στην Σουηδια εχουμε σημερα περιπου 9000 περιστατικα και πεθαναν 800. Αμ δε, εμενα δεν με εχουν μεσα. Οπως και αυτους που πεθαινουν στα σπιτια τους. Test? Τι λες τωρα. Δεν εχει νοημα. Ασε που χαλαει και την στατστικη εικονα τους προς τα εξω. Το ιδιο ειναι 9000 και το ιδιο ειναι 60000?. Οχι δα μην τρελλαθουμε. Το ιδιο 800 θανατοι αντι 5000? Φυσικα οχι. Ας μην χαλασουμε λοιπον το image του κρατους, Κανουν καλα την δουλεια τους οι εδω αρχες.
Να αγαπαμε την Ελλαδα. Να μην μιλαμε υποτιμιτικα για αυτην. Δεν εχουμε τα χρηματα των πλουσιων ευρωπαιων αλλα εχουμε φιλοτιμο και ανθρωπια. Εν ετει 2020 ακομα διδασκουμε πολιτισμο."


Ειναι πραγματικά παρήγορο για κάποιον που αγαπάει την πατρίδα του, να πιστεύει πως η χώρα του η Ελλάδα είναι διαφορετική και ότι "διδάσκει πολιτισμό" όπως λέει. Ποιος δεν θα ήθελε να είναι αλήθεια. Ποιος δεν θα ήθελε η ανθρωπιά και το φιλότιμο που πραγματικά έχουν οι απλοί άνθρωποι του λαού μας να ήταν στοιχεία αρκετά για να φωτίσουν και το δικό μας βαθύ σκοτάδι.
Αν πολιτισμός είναι  το σύνολο των κατακτήσεων του ανθρώπου σε όλους τους τομείς, εμείς που ζούμε εδώ ξέρουμε καλά ότι αυτές οι κατακτήσεις δεν έχουν τις πόρτες τους ανοιχτές για  όλους.
Η Υγεία είναι και εδώ, όπως και σε όλες τις χώρες του καπιταλιστικού πλανήτη, ενα ακόμη  εμπόρευμα, ενα "δικαίωμα" που στοιχίζει πολύ ακριβά και που μόνο όσοι μπορούν να το αγοράσουν μπορούν να το έχουν σε κάποια επάρκεια.
Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε, όποια σύγκρουση και όποιος αγώνας κι αν χρειαστεί.

Πέμπτη 9 Απριλίου 2020

Το κεφάλαιο και οι νομοτέλειές του -Με αφορμή τον Θ.Φέσσα(ΣΕΒ) και την ACS



του Στέργιου Βασιλείου

Σήμερα το πρωί, 6/4/2020, ο κ. Ν. Χατζηνικολάου αθώωσε, από το ραδιόφωνο του, Real FM 97.8 πλήρως τον κ. Θεόδωρο Φέσσα(*), Πρόεδρο του ΣΕΒ, για τις αυξήσεις της acs, τις οποίες, μετά την κατακραυγή, πήρε πίσω.

Μας ενημέρωσε ότι σε όλα τα 10 χρόνια κρίσης δεν αύξησε ούτε σεντς τις τιμές της εταιρείας! Δεν είπε αν τις μείωσε.

Μετά, για να τον αθωώσει πλήρως, μας ενημέρωσε ότι τις αυξήσεις δεν τις έκανε η δική του εταιρεία – μητέρα, αλλά περιφερειακοί συνεργάτες, δηλαδή μικρομεσαίοι!

Θα μπορούσε να είναι και έτσι, παρότι πολλοί θα προβάλλουν πολλές ενστάσεις.

Ναι, ας πούμε ότι δεν αύξησε τις τιμές 10 χρόνια! Όμως οι κυβερνήσεις φρόντισαν να εκτοξεύσουν τα κέρδη του μέσα από τα γενικά μπόνους προς την εργοδοσία! Ο μέσος μισθός στην Ελλάδα το 2010 ήταν μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο του 2018 κατά 38,8% (1.247 έναντι 898€, μείωση 28%). Πέραν αυτού έχουμε την εκτόξευση των μορφών ευέλικτης εργασίας των νέων προσλήψεων και σύμφωνα με το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, από το 2010 έως το τέλος του 2018 σχεδόν τετραπλασιάστηκε ο αριθμός όσων αμείβονται με έως 250 ευρώ (64.000 το 2010, 190.927 το 2015 και 251.020 το 2018), ενώ τριπλασιάστηκε ο αριθμός όσων λαμβάνουν 500-600 ευρώ! Ας μην αναφέρουμε καθόλου τη μαύρη εργασία.

Κέρδη, κέρδη, κέρδη!

Το έμμεσο μπόνους από την κρίση προς την εταιρεία ήταν δυσθεώρητο και φαίνεται στα στοιχεία των ισολογισμών της. Ενώ οι πωλήσεις (τζίρος) της αυξήθηκαν από το 2012 μέχρι το 2018 κατά 44%, τα κέρδη στην ίδια περίοδο αυξήθηκαν κατά 402%!!! Εννέα και πλεον φορές πάνω!

«Η κρίση μπορεί να είναι ευκαιρία» έχει πει πολλές φορές ο κ. Πρόεδρος του ΣΕΒ! Δεν το αμφισβητούμε, ούτε τα στοιχεία το αμφισβητούν. Και δεν μισούμε, ούτε ζηλοφθονούμε τα κέρδη γενικώς. Αν τα κέρδη ήταν κέρδη της κοινωνίας και όχι ιδιώτη – καπιταλιστή, θα τύχαιναν ενθουσιώδους υποδοχής από τους ανθρώπους του μόχθου και ατελείωτου ζηλόφθονου μίσους από τους καπιταλιστές γιατί θα στερούνταν της "ελευθερίας" να τα κάνουν δικά τους!

Το ακούει όμως κάθε πικραμένος, εργάτης, άνεργος, μικρομεσαίος, πτωχευμένος, «πλειστηριασμένος» κλπ και αναρωτιέται πως είναι αυτό το μεγάλο κεφάλαιο και θέλει νέα υπεραύξηση κερδών και στη δεύτερη κρίση, αυτή της πανδημίας του κορονοϊού; Πολύ δε περισσότερο, όταν ο όγκος δουλειάς των ταχυμεταφορών, με τον αποκλεισμό της κυκλοφορίας, εκτοξεύθηκε σε απίστευτα ύψη, σε σημείο που και για τρόφιμα οι καταναλωτές να περιμένουν πολλές ημέρες!

Μα τι είναι αυτό το κεφάλαιο τέλος πάντων; Απλό! Είναι ένα, χωρίς όριο, ποσοτικό μέτρο συσσώρευσης κερδών, ποιοτικού περιεχομένου, υπεραξίας ή απλήρωτης εργασίας του εργαζόμενου! Αν μπορούσε, εκτός του απλήρωτου ιδρώτα των εργαζομένων, να «φάει» και τον εαυτό του για να αυξήσει τα κέρδη του θα το έκανε! Κάτι που βλέπουμε να γίνεται στους οικονομικούς ή ένοπλους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με τον κανιβαλισμό των κεφαλαίων, την ώρα που σφαγιάζονται δικαιώματα και λαοί στον βωμό νικητών και ηττημένων.

Αυτές είναι οι νομοτέλειες του κεφαλαίου.

(*) Έχω ακούσει πολλές φορές τον κ. Φέσσα σε συνέδρια και γενικές συνελεύσεις του ΣΕΒ. Είναι ένας σύγχρονος, μορφωμένος άνθρωπος με χιούμορ και μεγάλη σχέση με την κοινωνία, μακράν άλλων προέδρων του ΣΕΒ! Όμως ως επιχειρηματίας και εργοδότης είναι αδύνατο να εισάγει στο κεφάλαιο την κοινωνική ευαισθησία γιατί αυτό θα ήταν αυτοκτονία και γρήγορη πτώχευση, λόγω κυριαρχίας των ανταγωνιστών του που δεν έχουν κανένα λόγο να εισάγουν κοινωνική ευαισθησία, μειώνοντας τα κέρδη τους. Ακόμη και την αποκαλούμενη «Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη» και οι υποκριτικές χορηγίες και παροχές που κάνουν, υπολογίζονται με βάση τι κέρδη θα τους επιστρέψουν από την «πίσω πόρτα», αλλιώς δεν θα τις έκαναν! Έτσι, στον θεσμικό του ρόλο, ένας άνθρωπος, ως επιχειρηματίας αναγκαστικά αντιφάσκει με πραγματικές κοινωνικές ευαισθησίες που εκδηλώνει, (όπως ο κ. Φέσσας) ή ακόμη και με το να είναι υπέρ των εργαζομένων (όπως Έγκελς, Μπάτσης κ.α. για να μη πει κανείς που το είδα). Γι αυτό, για τους μαρξιστές, εχθρός δεν είναι ο κοινός άνθρωπος αλλά το κεφάλαιο που μετατρέπει τους κοινούς ανθρώπους - ιδιοκτήτες, σε απάνθρωπα όργανά του.


Πηγές: ιστοσελίδα acscourier.net και iefimerida.gr 15/5/2019

Σάββατο 4 Απριλίου 2020

Το σίγουρο καλό μιας κρίσης - "Προυπόθεση της ύπαρξης είναι η συνύπαρξη";

Το σίγουρο καλό που θα κάνει αυτή η κρίση, θα είναι η συνειδητοποίηση(όχι φυσικά από όλους αλλά από έναν μεγάλο αριθμό), ότι δεν είμαστε καθόλου ανεξάρτητοι ο ένας απο τον άλλο. Οτι ειμαστε απόλυτα "δεμένοι" μεταξύ μας κι ότι ό,τι κακό ή καλό κάνει κανεις επηρρεάζει το σύνολο.

 Δηλαδή μπορούμε να πάμε σε μια συνειδητοποίηση από πάρα πολλούς, ότι ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ της ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ είναι η ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ,  ότι συνυπάρχουμε θέλουμε δεν θέλουμε. 

Ετσι ότι κι αν πιστεύουν κάποιοι για την ατομάρα τους, θα καταλάβουν ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν μόνοι εναντίον όλων όπως νόμιζαν ως τώρα, όσα κάστρα κι αν φτιάξουν.
 Όσο μακριά κι αν βρισκόμαστε τώρα από αυτό, ο μόνος τρόπος είναι το "όλοι για έναν και ένας για όλους". 
Αυτό φυσικά είναι πολύ πιο εύκολο να το καταλάβουν οι αδύναμοι που το έχουν περισσότερο αναγκη κι αυτό έχει μεγάλη αξία. 

Οι δυνατοί, οι από πάνω, φυσικά θα το αρνηθούν βγάζοντας τον εαυτό τους εκτός πραγματικότητας και θα προσπαθήσουν να επιβάλουν το δηθεν "δικαίωμα τους να είναι ισχυροί" εναντίον όλων των άλλων. Αυτό ακριβώς όμως είναι που μπορεί να τους μετατρέψει σε αδύναμους και να τους βγαλει από το παιχνίδι. 

Κατι τέτοιο φυσικά δε γίνεται από μόνο του αλλά με τη συνειδητή δράση της πρωτοπορίας, δηλαδή αυτών που καταλαβαίνουν πόσο καταστροφική μπορεί να γίνει η ΄"ατομική" συμπεριφορά των ισχυρών -που φυσικά θα προσπαθήσουν, για ακόμη μια φορά, να θωρακίσουν τη "δυναμή" τους και το ατομικό τους συμφέρον κόντρα στο κοινωνικό. 
 Όπως έχει αποδειχθεί στην ως τώρα εξέλιξη των κοινωνιών οι λύκοι δεν μπορούν και δεν θα θελήσουν να γίνουν αρνάκια για το καλό της κοινωνίας. Το μόνο που θα κάνουν αντικειμενικά θα είναι να προσπαθήσουν να γίνουν ακόμη "πιο λύκοι" για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα και στη σύγκρουση με τις άλλες αγέλες λύκων που θα προσπαθούν να επιβιώσουν. Ας μην περιμένουν λοιπόν τα αρνάκια ότι οι έχοντες θα καταλάβουν και θα μοιράσουν τα ιμάτιά τους για να κερδίσουν μια θέση στη μετά θάνατον ζωή. Η μόνη αλήθεια είναι ότι δεν θα έχουν την πολυτέλεια να ενδιαφερθούν για τόσο μακρινά πράγματα όταν θα παίζεται η επιβίωση της λατρεμένης τους επιχείρησης. Τότε θα καίγονται για τον ισολογισμό του τριμήνου και για αυτόν θα είναι έτοιμοι να κάνουν "αυτό που πρέπει", όποια θυσία(άλλων φυσικά) χρειαστεί.

Ερχεται λοιπόν αντικειμενικά σύγκρουση όπου θα πρέπει να πάρει κανείς θέση. Τότε προσπαθώντας να προστατέψει τη ζωή του θα δει ότι ο μόνος τρόπος είναι να παλέψει να προστατέψει τη ζωή των πολλών(και αδύναμων), αφού προυπόθεση της ύπαρξης μας είναι η σύνδεσή μας με την ύπαρξη και των άλλων, από την επίθεση των λίγων και ισχυρών που αντικειμενικά δεν μπορούν παρά να νοιαστουν για την ατομική τους "δύναμη" που δεν θα θέλουν φυσικά να στερηθούν...
Είναι φανερό λοιπόν ότι πάμε για μια ταξική σύγκρουση μεγάλων διαστάσεων.

ΥΓ: Άραγε μπορεί κανείς να σκεφτεί και να αναλύσει πραγματικά δυσκολες και πολύπλοκες καταστάσεις, χωρίς να βάλει σαν πρώτο κανόνα σκέψης, το ότι ο κόσμος αυτός δεν είναι ένα αλλά αποτελείται από δυνατούς και αδύναμους, από εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, ότι δηλαδή είναι χωρισμένος ταξικά; Η απάντηση είναι βέβαια ΟΧΙ.

ShareThis