Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Ενότητα ...εναντιον του εχθρού λαού.-"Μην κάνετε λαθος..."

"Αρχίσαμε ν' αλλάζουμε το κλίμα στο εξωτερικό..."(Πράγματι, μας είπαν όλοι ότι πρέπει να τηρήσουμε μέχρι κεραίας τα συμφωνημένα, τέτοια τρομερή αλλαγή!).
"Και αυτό είναι προϋπόθεση για να παραμείνουμε στο ευρώ, για να μη γυρίσουμε στη δραχμή,  για να ηττηθεί το λόμπυ της δραχμής"
"Γιατί μην κάνετε λάθος..." είπε με έμφαση ο Πρωθυπουργός.
"Αυτή τη στιγμή αντίπαλός μας, αντίπαλός της χώρας, της Ελλάδας της πατρίδας μας, είναι το λόμπυ της δραχμής! .Και φυσικά αντίπαλος της παράταξής μας..."

Κι έτσι λοιπόν το παραμύθι με την ανακούφιση του λαού από τις λάθος απαιτήσεις των κακών δανειστών τέλειωσε μια και καλή. Δεν υπάρχουν άλλοι εχθροί. Οι κακοί δεν είναι αλλού, δεν είναι ούτε στις τράπεζες, ούτε στις αγορές, όπως έλεγαν μια φορά κι έναν καιρό.
"Ο εχθρός της πατρίδας μας" (που να πας χωρίς πατριωτισμό κομματάρχη μου...) είναι "το λόμπυ της δραχμής"...
Κάποιοι μετάφρασαν και είπαν πως εννοούσε ...τον ΣΥΡΙΖΑ. Τι καλοδουλεμένη βιασύνη που να μοιάζει με αφέλεια.
Δεν εννοούσε αυτούς ο Πρωθυπουργός όμως. Εμάς όλους εννοούσε.
Όποιον ετοιμάζεται να παλέψει για τη ζωή του και όποιον αποφασίσει να μη σκύψει το κεφάλι.
Όποιον, κατα τον Πρωθυπουργό και όσους κρύβονται πίσω του, βάζει σε κίνδυνο "την ευρωπαική μας πορεία" και "το μέλλον του ευρώ". Οποιον άθλιο εχθρό της πατρίδας τολμήσει να σηκώσει κεφάλι και να παλέψει για το δικό του μέλλον αντί για το "μέλλον του κοινού μας νομίσματος".
Και ξέρουμε όλοι ποιοί θα σταθούν στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα. Αυτούς εννούσε λοιπόν ο Α.Σαμαράς. Σε αυτούς απευθύνθηκε κουνώντας απειλητικά το δάχτυλο και στρώνοντας το χαλί για το νέο διχασμό.
Βενιζελικοί-αντιβενιζελικοί, βασιλόφρονες-αντιβασιλικοί, εθνικόφρονες-κομμουνιστές και τώρα ευρωπαιστές-"αντιευρωπαιστές"  και η ιστορία πάει λέγοντας.
Οι νέοι εχθροί της πατρίδας μπαίνουν στο στόχαστρο και το δάχτυλο αγκαλιάζει τη σκανδάλη.
"Μην κάνετε λάθος...". Το είπε κι ο Πρωθυπουργός της χώρας.

Ύστερα μίλησε για ενότητα του έθνους.
Ενότητα εναντίον του εχθρού λαού.
Τι λες να έχουν στο μυαλό τους άραγε...

"Δίνε το χέρι σε όποιον σηκώνεται" - 38ο Φεστβάλ ΚΝΕ- Οδηγητή



ΠΕΜΠΤΗ 13 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ


21.30 «Το σεργιάνι μας στον κόσμο…»

Αφιέρωμα στα 90 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή και την προσφυγιά

Ενορχήστρωση: Μανώλης Ανδρουλιδάκης

Ερμηνευτές: Μανώλης Ανδρουλιδάκης, Βασίλης Λέκκας, Μανώλης Μητσιάς, Νάνα Ντινοπούλου

23.00 «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία…»

Αφιέρωμα στον Δημήτρη Μητροπάνο

Ενορχήστρωση: Γιάννης Παπαζαχαριάκης

Ερμηνευτές: Γεράσιμος Ανδρεάτος, Δώρος Δημοσθένους, Βαγγέλης Κορακάκης, Δημήτρης Μπάσης, Λάκης Παπαδόπουλος, Μίλτος Πασχαλίδης

ΛΑΪΚΗ ΣΚΗΝΗ

21.30 «Με αίμα και ιδρώτα δένεται το ατσάλι»

Αφιέρωμα στον ηρωικό αγώνα των Χαλυβουργών από το συγκρότημα του Γιώργου Σαρρή


22.30 Αφιέρωμα στον ποιητή Νίκο Γκάτσο, από το συγκρότημα «Ρωμιοσύνη»

23.30 Λαϊκό γλέντι με τη Σούλα Βαζούρα

ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΣΤΕΚΙ

19.30 Συναυλία από μαθητικό συγκρότημα

21.30 Μικρασιάτικα τραγούδια από το εργαστήρι μουσικής πολιτιστικού στεκιού ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ

22.15 Συναυλία από το μαθητικό συγκρότημα “Brigada” (4ο και 5ο ΕΛ Πετρούπολης, Μουσικό ΕΛ Ιλίου)

23.00 Συναυλία με τα Κίτρινα Ποδήλατα

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

20.00 «Θάψτε τους νεκρούς» του Ίρβιν Σω. Παράσταση από τη θεατρική ομάδα της ΚΝΕ, σκηνοθεσία: Γιώργος Αντωνακάκης

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ


21.30 «Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία!»

Μουσική και τραγούδια από το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ από το θίασο «Μοντέρνοι Καιροί» και την Πολιτιστική Επιτροπή του ΚΣ της ΚΝΕ

Σκηνοθεσία: Κώστας Νταλιάνης

Ενορχήστρωση-διεύθυνση ορχήστρας: Κώστας Εγγλέζος

22.30 «Το ελληνικό ροκ του χθες και του σήμερα»

Συναυλία με τους: Διονύση Τσακνή, Νίκο Ζιώγαλα, Γιάννη Μηλιώκα,

Λάκη Παπαδόπουλο – Μπλε

ΛΑΪΚΗ ΣΚΗΝΗ

21.30 «Μουσική Εγνατία του λαϊκού πολιτισμού»

Πολυφωνικά τραγούδια από την Ήπειρο και παραδοσιακή μουσική από τη Θράκη και τη Μακεδονία

Συμμετέχουν: Κομπανία Θ. Λώλη και πολυφωνικό σχήμα «Χαονία», Στεριανή κομπανία Δ. Κότσικα και φωνητικό σύνολο «ΙΩ» (Βόλακας Δράμας) και σχήμα με τους Αρβανίτη, Ιτζούδη και Ζευγίτη

23.30 Λαϊκό γλέντι με το συγκρότημα μπουζουκιών «Δρόμος»

ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΣΤΕΚΙ

19.00 Συναυλία από μαθητικό συγκρότημα: ΑΝΥ.Ρ (Ζωγράφου)

19:30 Internet fun quiz

21:45 Συναυλία από τα μαθητικά συγκροτήματα “Μεθυσμένοι Βασιλιάδες” (Άνω Λιόσια), “Φωτεινοί Σηματοδότες” (Ηλιούπολη, Μουσικό ΕΛ Αλίμου)

22:45 Συναυλία με τους Φώτη Ανδρικόπουλο, Δημήτρη Καρρά, Αντίπερα Όχθη

23:30 «Ιστορίες για κρουστά» με τον Βασίλη Βασιλάτο

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

19.30 «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, από το πρόγραμμα οικογένειας ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ


20.30 Χαιρετισμός του γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ, Θοδωρή Χιώνη

20.45 Ομιλία από την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα

21.30 «Τ’ όνειρό σου ανασταίνω…»

Αφιέρωμα στο Μάνο Λοΐζο

Ενορχήστρωση-Διεύθυνση ορχήστρας: Χρήστος Λεοντής

Ερμηνευτές: Μαρία Αναματερού, Πάνος Μπούσαλης, Γιώτα Νέγκα, Μίλτος Πασχαλίδης, Τρίφωνο, Διονύσης Τσακνής, Ιωάννα Φόρτη

23.00 Συναυλία με τους Θάνο Μικρούτσικο, Γιάννη Κούτρα, Άννα Λινάρδου

ΛΑΪΚΗ ΣΚΗΝΗ


21.30 «Μουσικές και χοροί της κυρα – θάλασσας»

Συμμετέχουν ανάμεσα σε άλλους, Π. Βέργος και Β. Σαραντίδης (Μεσότοπος Λέσβου), Ν. Φάκαρος (Ικαρία), Τζιωτάκης (Κυκλάδες) και τοπικοί χορευτικοί όμιλοι

23.30 Λαϊκό γλέντι με το συγκρότημα του Βαγγέλη Κορακάκη

ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΣΤΕΚΙ


19:00 Μαθητικό σκετς (Καλλιθέα, Μπραχάμι, Αργυρούπολη)

19:30 Συναυλία από μαθητικό συγκρότημα

21:30 Stand up comedy

22:15 Συναυλία από τα μαθητικά συγκροτήματα “Shattered Memories” (Ταύρος, Μεταξουργείο), “Retzect” (Κάτω Πατήσια)

23:30 ΝΕΒΜΑ – Goin Through – Μέγας

Καθ’ όλη τη διάρκεια των εκδηλώσεων θα λειτουργεί παιδότοπος με πλούσιο πρόγραμμα, ενώ για πρώτη φορά στα πλαίσια του Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί Αθλητικό Camp της ΚΝΕ για νέους και νέες στο χώρο του Πάρκου από τις 8 έως τις 15 Σεπτέμβρη.

Επίσης στο χώρο του Φεστιβάλ σε όλο το 3ήμερο θα πραγματοποιούνται συζητήσεις και εκδηλώσεις ενώ θα λειτουργούν και τα εξής εργαστήρια:

Κρουστών

Εικαστικών (Fresco – Ψηφιδωτό)

Κατασκευής μουσικών οργάνων

Κατασκευής κούκλας

Πολυφωνικού τραγουδιού

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Oλάντ: Καλεί τους αντικαθεστωτικούς να κάνουν κυβέρνηση! - Από κοντά και ο Μόρσι της Αιγύπτου...

Αναγκαίο  το δυνάμωμα του φιλειρηνικού-αντιπολεμικού  κινήματος

Η είδηση είναι για όποιον παριστάνει ακόμα πως δεν καταλαβαίνει ότι το αντάρτικο που έχει στηθεί στη Συρία δεν είναι παρά μια ωμή επέμβαση στα εσωτερικά μιας ανεξάρτητης χώρας από τη μεριά των ιμπεριαλιστικών χωρών της Δυσης που έχει σκοπό να εξουθενώσει το λαό της Συρίας, να τον αναγκάσει να δεχτεί τη μοίρα που του επιβάλουν οι ισχυροί και να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς. Τελικός σκοπός ο έλεγχος της ενέργειας που είναι κάτι που καίει τον καπιταλισμό αυτή τη στιγμή. Φυσικά δεκάρα δε δίνουν για τη δημοκρατία στη Συρία. Από πότε οι καπιταλιστές πολιτικοί εκπρόσωποι, που έχουν υποστηρίξει ότι στάζει αίμα στον πλανήτη, απέκτησαν τέτοιες ευαισθησίες;
Οποιος επίσης υποστήριξε με οποιονδήποτε τρόπο την περιβόητη "αλλαγή αέρα" που έφερε η εκλογή Ολλαντ και δεν ντρέπεται ή δε μετανοιώνει ας το ξανασκεφτεί.
Ο "αριστερός" Ολάντ κάλεσε χθες ουσιαστικά τη μειοψηφία των χρηματοδοτούμενων από τους γνωστούς κύκλους του ιμπεριαλισμού αντικαθεστωτικούς να σχηματίσουν κυβέρνηση προκειμένου να επαναλειφθεί το έργο που παίχθηκε στη Λιβύη.
Αυτό με μαθηματική ακρίβεια μπορεί να οδηγήσει σε εμπλοκή ολων όσων ενδιαφέρονται για την περιοχή, σε επίθεση στο Ιράν και -καθόλου απίθανο-ακόμη και σε παγκόσμιο πόλεμο.
Να σημειωθεί οτι η πλειοψηφία του λαού της Συρίας δεν υποστηρίζει τους αντάρτες αλλά τή Συριακή κυβέρνηση, ενώ η ιστορία περί δικτατορίας του Ασαντ είναι ένας ακόμη μύθος. Οχι γιατί όλα είναι καλά στη Συρία αλλά γιατί ο απρόθυμος Ασαντ δεν έχει το ρόλο που λέγεται στη Συρία. Η εξουσία ασκείται από το κόμμα Μπάαθ και όχι από τον Άσαντ που όπως λεει ο Γ.Δελαστίκ είναι μια"περίπου συμβολική φιγούρα σε αντίθεση με τον πατέρα του".
Μπράβο στον αεράτο Ολάντ!

Την είδηση την ακούσαμε στο mega και την είδαμε σημερα στο palo.gr

Ο Ολάντ στηρίζει κυβέρνηση αντικαθεστωτικών στη Συρία



News247.gr

Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ διαβεβαίωσε πως η χώρα του ''θα αποδεχθεί μία μεταβατική κυβέρνηση για τη νέα Συρία όταν αυτή σχηματισθεί'', ενώ δεν παρέλειψε να προειδοποιήσει πως η χρήση χημικών όπλων από το σημερινό συριακό καθεστώς θα έδινε ''νομιμοποίηση σε μια άμεση επέμβαση'' της διεθνούς κοινότητας. Μιλώντας στην συνδιάσκεψη των Γάλλων πρεσβευτών ανά τον κόσμο που διοργανώθηκε σήμερα......

Ουρά του Ολάντ ο πρόεδρος της Αιγύπτου Μόρσι σαν πιστός της Δύσης και των Αμερικανών συμπληρώνει(το διαβάσαμε στο Βήμα):

Μ. Μόρσι: Ωρα να αποχωρήσει ο Ασαντ από την εξουσία
Εκκληση προς τους συμμάχους του σύρου προέδρου από τον πρόεδρο της Αιγύπτου



Έκκληση προς τους συμμάχους του σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ να βοηθήσουν για την απομάκρυνσή του από την εξουσία απευθύνει ο νέος πρόεδρος της Αιγύπτου, Μοχάμεντ Μόρσι, στην πρώτη του συνέντευξη σε διεθνές μέσο ενημέρωσης.

«Τώρα είναι η ώρα να σταματήσει αυτή η αιματοχυσία και ο συριακός λαός να ανακτήσει πλήρως τα δικαιώματά του, γι’ αυτό το καθεστώς που σκοτώνει τους πολίτες του πρέπει να αποχωρήσει από την εξουσία» δήλωσε ο Μοχάμεντ Μόρσι.

Ο 61χρονος Μόρσι, που προέρχεται από τους κόλπους της άλλοτε εκτός νόμου Μουσουλμανικής Αδελφότητας, μίλησε στο Reuters πριν από το ταξίδι του αυτή την εβδομάδα σε Κίνα και Ιράν, τις δύο χώρες που μαζί με τη Ρωσία έχουν μέχρι στιγμής εναντιωθεί στις αραβικές και δυτικές εκκλήσεις για απομάκρυνση του Μπασάρ αλ-Ασαντ.

«Δεν υπάρχει χώρος να μιλήσουμε για μεταρρυθμίσεις, η συζήτηση αφορά την αλλαγή» είπε ο αιγύπτιος πρόεδρος, προσθέτοντας ότι «οι φίλοι του λαού της Συρίας στην Κίνα και τη Ρωσία και άλλες χώρες» πρέπει να στηρίξουν τους Σύρους.
.....
Τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα
Το ζήτημα για την Ελλάδα βέβαια είναι τι θέση παίρνουν όσοι δηλώνουν υποστηρικτές της ειρήνης.
Κάθε ολιγωρία είναι εγκληματική. Η Ελλάδα πρέπει να δηλώσει την αντίθεσή της σε οποιαδήποτε ενέργεια θα μπορούσε να ανάψει το φιτίλι ενός πολέμου στη γειτονιά της. Και στην πράξη αυτό σημαίνει το να αρνηθεί την παραχώρηση οποιονδήποτε "διευκολύνσεων" -βάσεις κλπ.- προς τους "συμμάχους"- που ξαφνικά προέκυψαν από δολοφόνοι λαών υποστηρικτές της Δημοκρατίας όπου γής...
Αναγκαίο επίσης είναι το δυνάμωμα του φιλειρηνικού-αντιπολεμικού  κινήματος και εδώ και αλλού.

Τέτοια φωνή όμως, εκτός ΚΚΕ δυστυχώς δεν ακούγεται.
Οι γενικολογίες και περί ανέμων και υδάτων τοποθετήσεις αποφεύγοντας το δια ταύτα, δεν είναι φυσικά καθόλου αρκετές.
Κάποιοι ενδιαφέρονται περισσότερο να μη χαλάσει "η καλή τους εικόνα" στα μάτια των μεγάλων της γής. Μην τους περάσουν και για τίποτε ανατρεπτικούς...

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Αναξιόπιστος





Tελικά άλλα λέω κι άλλα κάνω. Μάλλον είμαι αναξιόπιστος.
Αφου δεν μπόρεσα την κρίσιμη ώρα, γύρω στις τρεις, να βρώ κάτι καλό στην tv ξαφνικά έπεσα πάνω στη συνάντηση Ολάντ- Σαμαρά και τις δηλώσεις και κόλλησα κι ας είχα πει πως δε θ'ασχοληθώ.
Δε βαριέσαι όμως, η αλήθεια είναι ότι από τις ειδήσεις μαθαίνεις πράγματα.
Ας πούμε εγώ έμαθα σήμερα ότι οι Έλληνες στις εκλογές ψήφισαν να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους, το μνημόνιο δηλαδή, και να υλοποιήσουν τις μεταρρυθμίσεις. Δεν το ήξερα.
Μέχρι τώρα νόμιζα ότι στις εκλογές οι Έλληνες ψήφισαν πρώτα απ' όλα όλοι εναντίον του μνημονίου, αφού από όσο θυμάμαι κανένα μα κανένα κόμμα δεν ήταν υπέρ του μνημονίου εντελώς. Αλλοι ήθελαν να καταργηθεί, άλλοι να αλλάξει αρκετά , άλλοι λίγο, άλλοι λιγότερο κλπ. αλλά κανένας δεν είπε ότι είναι υπέρ κι ότι το μνημόνιο πρέπει να τηρηθεί και να εφαρμοστεί στο ακέραιο.
Μπορεί όμως να κάνω και λάθος. Γιατί αυτό, ότι ψηφίσαμε για να γίνουν οι περιβόητες "μεταρρυθμίσεις"(το λες εύκολα και σφαγές), το είπε ο γάλλος Πρόεδρος και για να το λέει μάλλον του το είπε ο Αντώνης που σίγουρα ξέρει καλύτερα από μας τους αφελείς τί έλεγε προεκλογικά. Είπε βέβαια ότι δεν είναι αναμάρτητος, οπότε μπορεί να είπε και κανένα μικρό ψέμα αλλά γίνονται αυτά, δεν πρέπει να τα παίρνουμε τοις μετρητοίς.
Πάντως τώρα που το ξανασκέφτομαι αυτοί που έλεγαν να καταργηθεί το μνημόνιο ολωσδιόλου και να μην πληρώσουμε και το χρέος γιατί δεν είναι δικό μας, πήραν μόνο 4,5%, οπότε κάπου μπορεί να έχει και δίκιο ο γάλλος πρόεδρος και ο Αντώνης. Μπορεί ο λαός να θέλει να το πληρώσει το χρέος. Θα μου πεις εδώ δεν 'έχει να πληρώσει το νοίκι του, τα 400δις χρέος θα πληρώσει; Αλλα ξέρω γω, είναι περίεργοι άνθρωποι οι Έλληνες. Μεγαλοπρεπείς ...και περήφανοι, το είπε κι ο Αντώνης. Βέβαια είπε ακόμη ότι δε μας αρέσει να ζούμε με δανεικά ενώ εγώ ξέρω πως το πρώτο δάνειο το πήραμε(το πήρανε εννοώ) το 1824 ενώ η Ελλάδα έγινε κράτος το 1827! Φοβερό; Γεννηθήκαμε χρεωμένοι δηλαδή, οπότε τι ψάχνεις. Δύσκολα κόβεται το χούι που έλεγε κι η γιαγιά μου η πολίτισσα.

Επίσης μου άρεσε πολύ, που τους είδα καθισμένους σε εκείνο το τραπέζι όλους μαζί, απλούς, με νεράκι μόνο μπροστά τους.
Ηταν εκεί όλοι οι υπουργοί, οι εκπρόσωποι των Γάλλων, αλλά από την άλλοι και οι εκπρόσωποι των Ελλήνων, των πλουσίων εννοώ.
Εκπροσώπους των φτωχών δεν είδα πουθενά. Τι δουλειά έχουν οι εκπρόσωποι των φτωχών όταν γίνεται προσπάθεια να σωθούν οι Ευρωπαικές οικονομίες. Εχουν οι φτωχοί οικονομίες; Οχι. οπότε δεν μπορούσαν να συμμετέχουν γιατί δεν θα είχαν να πουν κάτι.
Άλλωστε αυτοί δεν ξέρουν ακόμα τι είχαν ψηφίσει γιατί δεν τους το ειχαν ξεκαθαρίσει. Απλά τους έλεγαν πως έχουν δώσει καθαρή εντολή. Τωρα που το ξεκαθάρισε ο Γάλλος πρόεδρος τα πράγματα είναι καλύτερα.
Ολοι το είπαν πως τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα γιατί θα εφαρμόσουμε επιτέλους τις μεταρρυθμίσεις που αποφάσισε η Τρόικα και ο Γιώργος που έχει πάρει πόδι εδώ και κανα χρόνο επειδή ήταν υπέρ του μνημονίου και των μεταρρυθμίσεων. Μπερδεμένα πράγματα.
Γι αυτό είπα κι εγώ να δώ Μπομπ Σφουγγαράκη αλλά δεν το έβρισκα πουθενά κι έτσι έγινα αναξιόπιστος.
Μού άρεσε πάντως που είπε ο Σαμαράς ότι εκτός από το Δημόσιο έλλειμμα εξαλείφεται σήμερα και το έλλειμμα αξιοπιστίας της Ελλάδας προς τους ξένους.
Τώρα που άλλαξαν τα πράγματα, μετά την πετυχημένη επίσκεψη, η κυβέρνηση θα κερδίσει την αξιοπιστία της προς τους φίλους μας. Θα είναι αναξιόπιστη μόνο σε μας, αλλά αυτό δεν πειράζει. Αυτά είναι μεταξύ μας και θα τα βρούμε. Το θέμα είναι να μη μας λένε αναξιόπιστους οι εταίροι και γινόμαστε ρεζίλι. Άλλο να γίνεσαι ρεζίλι κι άλλο να μην έχεις να φας.
Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα κι ο Αντώνης ξέρει απ' αυτά... Ετσι κι εμείς αποφασίσαμε να βγάλουμε τα μάτια μας.
Για ένα κούτελο ζούμε ακόμη και μ' ένα μάτι. Τι διάολο περήφανος λαός είμαστε....

Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

Κι άλλος θρίαμβος λυώνει απ' τη ζέστη

Πλησιάζει σαραντάρι έξω ξανά.
Δεν αντέχεις πια να τους βλέπεις. Εκπρόσωποι αστικών κομμάτων "διασταυρώνουν ξίφη" σε μια παράσταση καραγκιοζιλίκι μπροστά στο τηλεκοινό. Επίδοξοι διεκδικητές μια εξουσίας που έτσι κι αλλιώς ανήκει αλλού κι αυτοί παλεύουν για τη διαχείριση. "Παλιοί και νέοι ψευτοσωτήρες" που προσπαθούν να μας πείσουν πως αυτοί ξέρουν "τι χρειάζεται τώρα η χώρα"...

Η χώρα λοιπόν χρειάζεται λαό. Αυτό χρειάζεται. Λαό που να καταλάβει τις ευθύνες τό ρόλο και τη δυνατότητα που έχει να εκτοξευθεί σαν πέτρα πάνω στην εξουσία τους και να τη συντρίψει. Λαό που να δει πως η μόνη δυνατότητα πραγματικής σωτηρίας ειναι με δική του εξουσία, με αυτόν να παίρνει τα πράγματα στα χέρια του.
Τι προσπαθούν να μας πουν για άλλη μια φορά οι γελοίοι; Το ξέρουμε από πρίν. Το έχουμε δει το έργο τόσες φορές.
"Πρόκειται χωρίς καμιά αμφιβολία για μια μεγάλη νίκη, ένα θρίαμβο της ελληνικής διπλωματίας, όπου μπαίνουν επιτέλους οι βάσεις για να γυρίσουμε σελίδα και ..." και μπλα, μπλα, μπλα... τους φάγαμε και ζήτω μας.
Άλλος ένας θρίαμβος. Πόσους θριάμβους μπορείς να πιστέψεις;

Θα το πουν με το γνωστό ταλαντούχο, έμπειρο χαρισματικό ύφος τους. Χρησιμοποιώντας τις πιο σωστές λέξεις. Θα αποθεώσουν τον Πρωθυπουργό που πάλεψε με τα θηρία μέσα σε δύσκολες συνθήκες κλπ. Και βέβαια δε θα πουν ποτέ πως ο Πρωθυπουργός είναι στην ίδια πλευρά με τα θηρία και πως δεν έχεις τίποτα απολύτως να περιμένεις από όλους αυτούς. Πως για λογαριασμό άλλου "παλεύουν να σώσουν την οικονομία" , όχι τη δική σου οικονομία. Αυτή την έχουν επικηρύξει όπως και τη ζωή σου.
Μέσα στα τόσα "θριαμβευτικά"( με τις γνωστές επιφυλάξεις για να πείθουν) είδα και λίγη αλήθεια.
"Η  Μέρκελ δεν έκανε βήμα πίσω", "σε βαριά ατμόσφαιρα η συνάντηση". Κοινώς "έσπασε τα μούτρα του ο Σαμαράς" μετέφρασαν κάποιοι και εδώ από το ρεπορτάζ της LE MONDE.
Κι ο Σαμαράς με ύφος μαθητή και με σκυφτό κεφάλι δήλωσε υποταγή και έδωσε άπειρες "πειστικές" διαβεβαιώσεις πως θα τα πληρώσουμε όλα μέχρι δεκάρα, πως άλλαξαν τα πράγματα... Αν μη τι άλλο. "άλλαξε η ψυχολογία, η ατμόσφαιρα ανάμεσα στους 2 ηγέτες έμοιαζε τώρα πιο φιλική". Μάλιστα. Σε ενδιαφέρει άραγε η ψυχολογία της Μέρκελ και του Αντώνη, χωρίς δουλειά και με ένα πάκο λογαριασμούς να περιμένουν; Και τα σχολεία να ανοίγουν σε λίγο... Τα παιδιά, τι θα γίνει με τα παιδιά...
Αυτή ήταν λοιπόν η αλλαγή που ψήφισες τον Ιούνιο; Για να τα πληρώσεις όλα; Για να πάψουν επιτέλους οι σύμμαχοι-σωτήρες μας να ανησυχούν; Για να σε υποχρεώσουν "να υλοποιήσεις με γρήγορους ρυθμούς" την καταστροφή σου που υπόγραψαν ερήμην σου οι προηγούμενοι που "τους τιμώρησες με την ψήφο σου"; Για σκέψου τι κάνεις και τι έκανες;
Μην ανησυχείς λοιπόν, άλλαξαν τα πράγματα.
Θα τα πληρώσεις όλα, όλες τις δεσμεύσεις θα τις τηρήσεις όπως τις υπόγραψαν οι προηγούμενοι "που έδιωξες με τις κλωτσιές" το Μάιο από την πόρτα και σου μπήκαν απ'το παράθυρο τον Ιούνιο. Άλλαξαν. Τώρα είναι πρωθυπουργός ο Σαμαράς που είναι αποφασισμένος να πάει τη χώρα μπροστά... στο απόσπασμα.
Μην ανησυχείς όμως... κάποιος τρόπος θα βρεθεί, δε μπορεί. Κάτι θα γίνει. Κάπως...
Έτσι δε λές πάντα;
Πολέμα λίγο ρε γαμώ το.

Κατάσταση Πολιορκίας

Κάπως έτσι το θυμάμαι κι εγώ. Ενα μπομπινόφωνο του '70 με πράσινα φωτάκια να αναβοσβήνουν, οι καφέ γυαλιστερές ταινίες πρέπει να μπουν προσεκτικά στη θέση τους, στο σπίτι πόρτες και παράθυρα όλα κλειστά, κι εμείς μαζεμένοι στο μικρό δωματιάκι να ακούμε τις νεες μουσικές του Θεοδωράκη που ερχόντουσαν από το Λονδίνο ή το Παρίσι.
"...και θα 'χω χάσει για πάντα τους δρόμους, τους δρόμους μου,
σα θα μ' αφήσουνε να βγω από δω"
Πρέπει νάταν 71 κι είχαν αρχίσει να αφήνουν ελεύθερους τους πολιτικούς κρατούμενους με την αμνηστία. Την Κυριακή ήρθε κάποιος από αυτούς στο σπίτι για φαγητό, με άλλα 4 χρόνια στις πλάτες του που ευτυχώς ήταν τα τελευταία χρόνια φυλακή. Τού είχαμε αυτό το δώρο.
"Μα κι η φωνή μου, π' αγαπούσες, μαχαιρωμένη.
Φύκια των ουρανών μες την αγρύπνια ..."

Τότε δεν είχα προσέξει την ποίηση, το λόγο της "Μαρίνας". Ήταν όλα μια άλλη ποίηση


Ρένα Χατζηδάκη ("Μαρίνα") - Κατάσταση Πολιορκίας



Ι

Καθώς το παιδί, που σημαδεύεται απ' την πρώτη γνώση της μοναξιάς,
ο καιρός κι η απαντοχή θα κάνουνε συντρίμμια την καρδιά μου
και θα 'χω χάσει για πάντα τους δρόμους, τους δρόμους μου,
σα θα μ' αφήσουνε να βγω από δω.
Θα γυρίζω γυρεύοντάς σε παντού,
στα ισοπεδωμένα τοπία,
στα κομματάκια εκείνου του καθρέφτη,
στις σπαταλημένες ματιές,
να βρω ξανά το πρόσωπό σου,την καρδιά μου γυρεύοντας

και θα μιλώ και θα μιλώ τη γλώσσα,
που ήταν κάποτε δική μας,
που ήταν κάποτε το μόνο δικό μας που μας είχε απομείνει
μέσα στους ίσκιους των νεκρών χρωμάτων
των νεκρών εικόνων
όταν οι νύχτες μας ήταν απλά επεισόδια
της μεγάλης νύχτας που άρχισε πριν -πόσον καιρό;

Πώς να μετρήσω τον καιρό εδώ μέσα,
τις σεληνιακές σου διαλείψεις,
τ' αστρικά σου πηδήματα.
Πώς να μετρήσω την πορεία μου τεθλασμένη,
την απρόβλεπτη τροχιά της απουσίας σου,
μέσα σε τούτο το αμείλικτο διαστημόπλοιο,
μες στην καρδιά της πόλης που ήταν κάποτε δική μου
και τώρα την διαγουμίζουνε τα τανκς;

Εφτάπυλο το χάος,
στεγανό πολιορκημένο μέσα κι έξω από το φόβο με τα χίλια πρόσωπα.
Οι φωνέςτων ανιάτων κοπάζουν κάθε αράδυ στις πεντέμισι.
Οι σειρήνες λεηλατούν κάθε βράδυ τη σιωπή.
Οι κοιμισμένοι κάθε βράδυ ανεξιχνίαστοι νεκροί.
Και πάλι, πάντα πού είναι τα χέρια σου;
Η φωνή σου πού;
Θ' αντέξουν και απόψε τα τοιχώματα; Ή θα χιμήξει το σκοτάδι;
Πώς να μετρήσω;

Καθώς η πρώτη γνώση της μοναξιάς
που σημαδεύει -έφηβο κιόλας το παιδί
η απουσία σου καρφώθηκε μαχαίρι κατακόρυφο στο χωροχρόνο μου
άνοιξε από παντού ξετρελαμένα στόματα
η ασχήμια, που ενεδρεύει να με κατααροχθίσει,
ο πληγωμένος χρόνος σπαρταράει,
μ' αφύσικα τινάγματα
η μελλοθάνατη ειμ' εγώ
Και γύρω μου παντού,
καταμεσίς
κατάστηθα,
στο χάος, στην καρδιά μου,
αιμόσυρτες οι τροχιές
από την αθωότητα στο φόνο,
κι απ' το φόνο στην τύψη,
στο μοιρολόι κι από κει στον άλλο φόνο.

Να σου τραγουδήσω;

Μα κι η φωνή μου, π' αγαπούσες, μαχαιρωμένη.
Φύκια των ουρανών μες την αγρύπνια
τα μαλλιά μου, π' αγαπούσες,
τα χέρια μου πλοκάμια απελπισμένα
κι όπου κι αν ψάξω δε σε βρίσκω πια.
Τετράγωνα κομμάτια σκοταδιού πίσω απ' τα σίδερα.
Η ρωμιοσύνη προδομένη, προδοσιά μαχαίρι στην καρδιά.
Το πληγωμένο φως μετά τις δέκα,
οι θόρυβοι ανεξήγητοι, οι ανάσες.
Η δίχως νόημα θυσία,
η πολιορκία,
η απουσία
το τσιγάρο του φρουρού.

Και θα μιλώ τούτη τη γλώσσα

«Πώς άλλαξε αυτό το παιδί, θα λένε οι άλλοι,
κοιτώντας με με το μοναδικό μάτι του τουρίστα Κύκλωπα
ζητώντας να τους μιλήσω για ήρωες
κοιμώντας, οι άλλοι, τις δαιδαλικές νύχτες,
που θα ουρλιάζει από παντού η προδοσία,
σκεπάζοντας τα τανκς, τα αεροπλάνα,
το φόβο,
το βήμα του φρουρού,
τις νύχτες χωρίς εσένα
που θα ουρλιάζει η προδοσία από παντού
που θα ουρλιάζουνε τα συντρίμμια της καρδιάς μου,
τα συντρίμμια σαν τα παιδιά της Ζηνοβίας,
απ' τα πέρατα της γης και της απόγνωσης.
Γιατί και σένα θα σ' έχω χάσει
στο κινούμενο σκοτάδι
όπως κι εμένα,
όπως και τον αγώνα,
που θα 'ταν δύσκολος, αλλά ωραίος
κι ήρθε να γίνει σαπισμένο σταφύλι,

Χωρίς εσένα, πώς;

Σαν την πρώτη μοναξιά,
που η γνώση της χαράζει για πάντα το παιδί
το σώμα μου θα διαλυθεί
τα κύτταρά μου ένα προς ένα θ' αποσυνδεθούν,
πάνω σε τούτο το κρεβάτι του Προκρούστη, τον καιρό,
το σώμα μου ηλιακή κηλίδα, θα εκραγεί,
γράφοντας τ' όνομά σου σ' όλους τους ουρανούς,
τα κύτταρά μου,ένα προς ένα θα κινήσουν να μπολιάσουν τους ανθρώπους
με την ηλικία της οδύνης,
με το μαβί καπνό του δειλινού πίσω από τα σίδερα.
Θα στείλω τα όνειρά μου να ταράξουν το νοικοκυρεμένο ύπνο τους.
Θα στείλω το φόβο να φωλιάσει στις ανύποπτες καρδιές τους,
κι όταν θα 'ρθει η υπάλληλος για καταμέτρηση
«δραπέτευσε», θα πουν οι άλλοι,
παρεξηγώντας τον θάνατό μου.
Και μόνο εσύ θα ξέρεις
μόνο εσύ θα θυμάσαι τα χέρια μου,
το θολό παράπονο του σκυλιού έξω από τη φυλακή,
τις κραυγές των παιδιών πάνω στην ταράτσα
την απόγνωση του κινέζικου πορτρέτου,
τα ελληνικά αινίγματα
-τι είν' αυτό που ανεσαίνει με τα πόδια, και το κατεβάζουνε με κουσέρτα -
και μόνο εσύ θα ξέρεις πώς,
πού χάθηκε το κορμί μου,
τι έγιν'η φωνή μου,
τι η αγρύπνια μου,
τι ήχους έχει ο φόβος
κι η απόγνωση τι πρόσωπα.
«Θεέ μου και τι να γίνηκαν του κόσμου οι αντρειωμένοι;»

Μονάχα εσύ θα ξέρεις
εγώ θα μιλώ τούτη τη γλώσσα.

ΙΙ

Μακριά, πολύ μακριά,
ακούγεται η ζωή,

ψηλά πολύ ψηλά λάμπουν τα φώτα
-ίσως- τα φώτα, που μας έκλεψαν
της πολιτείας που μας έκλεψαν
κι η θύμηση απ' το τελευταίο λιόγερμα
και τα βουνά, γύρω δικά μας.

Μακριά πολύ μακριά υπάρχεις.
Πρέπει να υπάρχεις,

Σα να μπορώ ν' αφουγκραστώ το γέλιο σου,
ξανθό, πίσω απ' τους λεκιασμένους τοίχους.
Κάποτε όλα θα μαθευτούνε
που θ' αναλιώσει το παγωμένο κέντρο της μνήμης
-τώρα, παντού, «η κατάθεσή μου, να θυμάμαι τι είπα στην κατάθεσή μου» -
και θα ξανάρθουνε τα χρώματα
ίσως κάποτε που θ' ανοιχτούν οι πόρτες των τάφων,
των σπιτιών, των φυλακών, των νόμων,
να λογαριάσουμε τους νεκρούς μας,
να μοιραστούμε τα καινούργια μας τραγούδια.
Κάποτε θα μάθεις κι εσύ τα υπόλοιπα
θα θυμηθείς και εσύ

μακριά, πολύ μακριά, είσαι η ζωή,
θα είσαι μακριά
τότε εγώ δε θα υπάρχω,

III

Χρόνος παραμορφώθηκε,
Τα χρόνια που έρχονται παραμορφώθηκαν.
Ξέρεις πού θα με βρεις,
Εγώ ο Φόβος.
Εγώ ο θάνατος.
Εγώ η μνήμη, ανήμερη.
Εγώ η θύμηση της τρυφεράδας του χεριού σου,
εγώ ο καημός της χαλασμένης μας ζωής.

Θα πολιορκώ το «κοίταζε τη δουλειά σου» με τη αγωνία μου.
Θα θρυμματίζω τον ύπνο τους μ' άσεμνα, φρικιαστικά βεγγελικά.
Σφαίρες αμέτρητες θα πέφτουν στους αδιάφορους διαβάτες,
ώσπου ν' αρχίσουν να σφαδάζουν
ώσπου ν' αρχίσουν ν' αναρωτιούνται.
Εμένα δε θα μπορούν να με σκοτώσουν.
Όμως θαρρώ, οι μόνοι που -ίσως -καταλάβουν θα ναι τα παιδιά,
πλούσια απ' την κληρονομιά μας
πρώτη φορά, τα παιδιά
σκληρά στη μνήμη, σκληρά σε μας,
θα διαβάσουν ίσως έγκαιρα
τ' αδέξια μηνύματα των προτελευταίων ναυαγών
διορθώνοντας τα λάθη,
σβήνοντας τα ψέματα,
ονοματίζοντας σωστά, χωρίς ρομαντισμούς τα παιδιά,
χωρίς αναγραμματισμούς ηλικίας
σημαδεμένα από την αστραπή
τη γνώση της μοναξιάς της δύναμης
που σε μας άργησε τόσο πολύ να 'ρθει.

Κι αν τώρα σε γυρεύω απελπισμένα
στα πελώρια κύματα της αγρύπνιας μου
κι αν τώρα κάθε που αναδαίνω
βγαίνει τ' όνομά σου
όταν θ' αρχίσω να γυρίζω στους σκοτεινούς δρόμους του κόσμου,
με μόνο μια χούφτα φεγγαρόπετρες να μ' οδηγούν
τυφλώνοντας τον κόσμο με τις λάμψεις του τρελού γέλιου σου,
της καλόγριας που κρατούσε τα κλειδιά,
κουφαίνοντας τον κόσμο με τους ήχους της ταράτσας,
με τις κραυγές αυτών που βασανίστηκαν κι αυτών που βασανίζουν
τραντάζοντας τον κόσμο με τη γλώσσα τούτη του θανάτου
ίσως τότε θα 'χεις βρει το δρόμο στο δικό σου το λαβύρινθο
ίσως εσύ τότε θα στέκεσαι περήφανο δεντρί,
στο σταυροδρόμι του κόσμου,
μ' όλους τους ποταμούς να φτάνουν μυστικά στις ρίζες σου,
ίσως τότε τα παιδιά σου,
μαζί μ' όλα τα παιδιά,
να προλάαουν τον καιρό και τη ζωή
μια στιγμή πριν απ' το χάος.

Και πια δε θα 'χει μείνει τίποτ' από μένα
ούτε η τύψη που έμελλε να γίνω
ούτε το άγγιγμά μου στο χέρι σου
ούτε το πιο δικό μου, η γλώσσα μου,
μα θα 'χω διαλυθεί σ' όλους τους ποταμούς του κόσμου
θα 'χω γράψει τ' όνομά σου, που φοβόμουνα,
ως την άλλη όχθη
και το κορμί μου -ίσως- νεκρό
μα πάλi ακέραιο θ' αναπαύεται
με γύρω του τη θύμησή σου
και τη λιόλουστη ζωή.



.. .. .. .. .. .. .




«Εγώ, ξέρετε, υπήρξα εκ γενετής πολιτική κρατούμενη. Της Γκεστάπο, εννοώ. Από την κοιλιά της μάνας μου, μάλλον, που την κρατούσαν οι Γερμανοί ως όμηρο στις φυλακές της Αγιάς, κοντά στα Χανιά. Είμαι, λοιπόν, παιδί της Κατοχής και του πολέμου. Ο πατέρας μου βρέθηκε τότε στο Μαουτχάουζεν, η οικογένειά μου σκόρπισε, τα σπίτια χάθηκαν. Ηρθα και μεγάλωσα στην Αθήνα, όπου κυρίως έχω ζήσει, αλλά σε μια συνεχή και επώδυνη παλινδρομική σχέση με την Κρήτη, την πατρίδα μου...»

Τα λόγια της αυτά προσδιορίζουν καλύτερα από οποιοδήποτε βιογραφικό τη Ρένα Χατζηδάκη, την ποιήτρια, μεταφράστρια, και ψυχοθεραπεύτρια που «έφυγε» πρόωρα από κοντά μας. Η Ρένα Χατζηδάκη, του Μύρωνος και της Λιλής Ζωγράφου, πνίγηκε στη θάλασσα της Τζιάς στις 13 Αυγούστου. Εναν περίπου μήνα πριν, στις 18 Ιουλίου, είχε γιορτάσει τα 60ά γενέθλιά της, μαζί με τους πιο κοντινούς της ανθρώπους και το βαφτιστήρι της. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι φίλοι της, θα την αποχαιρετήσουν σήμερα στο Α' Νεκροταφείο, στις 4 μ.μ.

«Κατάσταση πολιορκίας»

Η Ρένα Χατζηδάκη υπήρξε μία από τις πιο σιωπηλές δημιουργούς του καιρού μας. Δεν επεδίωξε ποτέ να εξαργυρώσει τις δάφνες της, ποιητικές και αντιστασιακές. Από το 1968 που έγραψε ως «Μαρίνα» (μόλις 25 ετών) το «τραγούδι-ποταμός», σύμφωνα με τον ίδιο τον Μίκη Θεοδωράκη, το «Κατάσταση πολιορκίας», αποκάλυψε μόλις το 1991, σχεδόν 24 χρόνια μετά, ότι η «Μαρίνα» είναι η ίδια.

Είχε προηγηθεί βέβαια, λίγο μετά τη δικτατορία, η κυκλοφορία ενός μικρού βιβλίου με τίτλο «Κατάσταση πολιορκίας» και την υπογραφή Ρένα Χατζηδάκη, αλλά και πάλι κυκλοφόρησε σε έναν περιορισμένο κύκλο. Ωσπου το 1991 η «Κατάσταση πολιορκίας» κυκλοφόρησε ευρέως από τις εκδόσεις «Γαβριηλίδη», με 8 ένθετες εικόνες του Γιάννη Βαλαβανίδη.

Στη συνέντευξη που έδωσε τότε στον Δημήτρη Γκιώνη («Κ.Ε.») -απ' όπου και το πρώτο απόσπασμα- και στην οποία για πρώτη φορά έσπασε τη σιωπή της, ανέφερε για την «Κατάσταση πολιορκίας», που η ίδια είχε αρχικά τιτλοφορήσει «Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ»:

«Το ποίημα το έγραψα εκεί, στη φυλακή. Ποιήματα έγραφα πάντοτε, αλλά δεν δημοσίευα συχνά. Το έγραψα όντας ερωτευμένη, σαν ένα ερωτικό γράμμα. Εγραψα συνολικά πέντε ενότητες και τις διοχέτευσα έξω. Οι δύο χάθηκαν, οι άλλες τρεις είναι αυτές που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης, στου οποίου τα χέρια έπεσαν τυχαία από κάποιον κοινό φίλο».

- Και με ποιον τρόπο τα βγάλατε από τη φυλακή;

«Δεν θα ήθελα να σας πω πώς τα έβγαλα μ' όλα τα δρακόντεια μέτρα. Μιας και δεν επισημάνθηκε ποτέ, ας μείνει σαν μια ανοιχτή δυνατότητα στους κρατούμενους».

- Και γιατί το ψευδώνυμο Μαρίνα;

«Γιατί μου ήταν απεχθής η ιδέα ότι θα αποκτούσα φήμη από μια εμπειρία αυθεντική, προσωπική. Δεν μου άρεσε, επιπλέον, η ιδέα να κάνω κάτι τέτοιο τη στιγμή που οι άλλοι ήταν ακόμη στις φυλακές. (...) Μερικοί σύντροφοι μου καταλόγισαν μια ηττοπάθεια, δεν το έβρισκαν αισιόδοξο. Εγώ διαφωνούσα. Ηταν κυρίως ένα ποίημα ερωτικό κι έχει μια έντονη αισιοδοξία. Οι αντιρρήσεις συνδέονταν με τις μονοκόμματες απόψεις που υπήρχαν τότε για το ρόλο της τέχνης. Εγώ δεν έχω αλλάξει γνώμη. Ο ποιητής πρέπει να αρθρώνει το δικό του λόγο, όπως τον νιώθει».

- Ποιος είναι, τότε, ο λόγος που αποφασίσατε να το επανεκδώσετε;

«Ηταν κυρίως για να σπάσω μια σιωπή, μια πλήρη απουσία μου από τη δημοσιότητα: Θέλησα να αισθανθώ ότι ενοποιώ ξανά τη ζωή μου που κατακερματίστηκε πολλαπλά από τη δικτατορία. Να ξαναδώ τον εαυτό μου τότε και την εποχή εκείνη με τα σημερινά μου μάτια. Να διακρίνω αλληλουχίες και την "ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών", κατά την έκφραση του Καβάφη. Με δύο λόγια, και πιο απλά: Ηρθε πια ο καιρός να τ' αφήσω πίσω μου όλ' αυτά, σαν μια δική μου εμπειρία που μπορώ να τη σκέφτομαι όποτε και όπως θέλω. Αρκετά χρόνια έζησα σαν απελεύθερη. Θέλω να εκδώσω καινούργια ποιήματα τώρα -και τώρα, για πρώτη φορά, αισθάνομαι ότι μπορώ...».

Με την Αριστερά

Η Ρένα Χατζηδάκη μπήκε πολύ νέα στο αριστερό κίνημα, συνεργάστηκε με την «Πανσπουδαστική» και την «Επιθεώρηση Τέχνης», με τον Ασαντούρ Μπαχαριάν και τη Βάσω Κατράκη στην πρώτη εποχή της γκαλερί «Ωρα» στο Σύνταγμα, και με διάφορους εκδότες περιοδικών και βιβλίων ως κριτικός, αρθρογράφος, μεταφράστρια και επιμελήτρια εκδόσεων.

Μέλος του Πατριωτικού Μετώπου από την ίδρυσή του, συνελήφθη τον Οκτώβριο του 1967, κρατήθηκε 43 μερόνυχτα στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών και εν συνεχεία, ως υπόδικη, στις Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ. Βγήκε με το δεύτερο νόμο περί «αμνηστίας» του 1968, υπό καθεστώς αναστολής της υποδικίας.

Από τα χρόνια της μεταπολίτευσης και μέχρι σήμερα εργαζόταν ως ψυχοθεραπεύτρια (αποφοίτησε από το Ινστιτούτο Ομαδικής Ανάλυσης Αθηνών), συμμετείχε με τις ενδιαφέρουσες εισηγήσεις της σε πολλά διεθνή σεμινάρια ενώ ήταν μέλος σημαντικών ψυχαναλυτικών ιδρυμάτων και εταιρειών του εξωτερικού.

Οταν πέθανε η μητέρα της, η σπουδαία Λιλή Ζωγράφου (το 1998), η Ρένα Χατζηδάκη παραχώρησε στην Ηλιάκειο Δημοτική Βιβλιοθήκη και το Ιστορικό Αρχείο Νεάπολης στην Κρήτη τα βιβλία της μητέρας της, αντικείμενα της βιβλιοθήκης της, φωτογραφίες καθώς και αρχειακό υλικό. Σήμερα η δανειστική βιβλιοθήκη έχει μια αίθουσα που φέρει το όνομα της Λιλής Ζωγράφου.
(Tα στοιχεία εκτός του ποιήματος τα διαβάσαμε στο indymedia . Σε άλλα σάιτ όπου αναδημοσιεύονται κομμάτια δεν αναγράφεται πηγή)

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Πόσο κτήνος αντέχουμε μέσα μας...- Έκοψαν το νερό στους μετανάστες στο στρατόπεδο της Κορίνθου... με 40 βαθμούς!!

Πόσο κτήνος αντέχουμε μέσα μας άραγε;
Σίγουρα πιο πολύ από όσο φανταζόμαστε.
Μετά τα επεισόδια, που έγιναν με αφορμή το στρατόπεδο("κέντρο φιλοξενίας") όπου μεταφέρθηκαν μετανάστες στην Κόρινθο, ο δήμαρχος κ.Πνευματικός (όνομα και πράμα) προχώρησε σε πιο δραστικούς τρόπους "αντιμετώπισης" του προβλήματος. Σε μια μέρα που το θερμόμετρο χτυπάει σαραντάρια τα κτήνη έκοψαν την παροχή νερού στο στρατόπεδο !!! Προφανώς υπάρχουν κι άλλοι "πνευματικοί" και  "άνθρωποι" στην πόλη. Η εκκλησία άραγε τι λέει εκεί για όλα αυτά;
"Είμαστε σε πόλεμο" είπε ο δήμαρχος, "και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται". "Δε νομίζω πως υπάρχει πρόβλημα" είπε στο ΣΚΑΙ. "Δεν ακούσαμε ακόμη κάποιο παράπονο"!!
Κι όμως, ακόμη κι έτσι να ήταν ούτε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων, ούτε στις φυλακές όπου βρίσκονται εγκληματίες θανατοποινίτες δεν θα έκοβαν το νερό. Αν ήταν άνθρωποι βέβαια...
Ο άνθρωπος δολοφονείται μέσα μας αργά και σταθερά με την αηδιαστική, ύπουλη και σιωπηλή άδειά μας.
Πόσο μίσος παράγουν καθημερινά; Το σκέφτονται καθόλου;
Αίσχος! Αίσχος! Αίσχος!!

Υ.Γ. Ειναι εντυπωσιακό το ότι στα μεγάλα σάιτ που βλέπω να υπάρχει η είδηση(π.χ. Ημερησία, Star κλπ.) δεν υπάρχει η παραμικρή  διαμαρτυρία, ούτε καν κάποιο θαυμαστικό έκπληξης στο τέλος της πρότασης, λες και πρόκειται για κάτι περίπου φυσιολογικό κι αναμενόμενο... Σε ποιά βαθειά νύχτα βαδίζουμε άραγε αδιάφοροι και χάλιες;
Είναι από τις ώρες που ντρέπεται κανείς για την εποχή του.

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Το σακί


Διαβάζοντας αυτό το ποίημα του Γιώργη Παυλόπουλου ήταν σαν να άκουγα μια από τις διηγήσεις του πατέρα μου από το 1946 στο Σταυρό της Β.Χαλκιδικής. Είχαν αρχίσει ήδη μάχες στα γύρω βουνά  ανάμεσα σε αντάρτικες ομάδες και το στρατό, και το χωριό μας η Ολυμπιάδα είχε εκκενωθεί. Ζουσαν πιά στο Σταυρό φιλοξενούμενοι σε συγγενικά σπίτια εδώ κι εκεί μέχρι νεωτέρας. 
Κάποιες φορές έβλεπαν στο δρόμο να περνάει να περναει και να σταματάει ένα κάρο της χωροφυλακής γεμάτο με εκείνα τα χαρτόκουτα. Άρχιζε κουβέντα, ψίθυροι, άνθρωποι έβαζαν το χέρι στο στόμα. Και τότε κάποιος χωροφύλακας έσπρωχνε κατά λάθος ένα χαρτοκούτι κι από μέσα κυλούσε ένα κεφάλι αντάρτη. Δε θυμάμαι πόσο μου είχε πεί ότι ήταν η επικήρυξη. Μπορεί 500 δρχ. το κεφάλι, μπορεί και όχι. 
Δεν τους έκανε και τρομερή εντύπωση μου έλεγε. Έτσι κι αλλιώς ο Στρυμώνας κάθε μέρα ξέβραζε πτώματα επί χρόνια. Ο θάνατος ήταν το πιο συνηθισμένο θέαμα για εκείνη τη γενιά.

Το σακί  

Ήμουν παιδί ακόμη δεν τους καλοθυμάμαι.
Μπήκανε στο χωριό μου ένα πρωί
μα δε σταθήκανε. Περάσανε
αργά πάνω στο χιόνι. Τα γένια τους
ανάμεσα στα σύννεφα και τις κοτρόνες
καθώς τους χώνευε το βουνό.
Μονάχα ο τελευταίος δε φεύγει απ’ το μυαλό μου.
Κράτα το άλογο, μου είπε
και βάζοντας το σκούφο του στην αμασχάλη
έσκυψε στο νερό να πιει
και τόνα μάτι του με κοίταζε απ’ το πλάι.
Κοίταζε τα κουρέλια μου
τα πόδια μου μες στις λινάτσες
τις ξόβεργες στα ξυλιασμένα χέρια μου
και πώς του χαμογέλαγα
κρατώντας τ’ άλογο με περηφάνια.
Το ίδιο εκείνο μάτι με κοίταζε τον άλλο χρόνο
αχνό βασιλεμένο
όταν αδειάσαν ματωμένο το σακί
και κύλησαν στη μέση της πλατείας
κομμένα τα κεφάλια τους.
Ήταν ο χρόνος που κατέβηκα στην πόλη
και πούλαγα τσιγάρα σε δρόμους και πλατείες.

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Ν.Αφρική: Επιστροφή στην κόλαση με 40 νεκρούς απεργούς(βίντεο+φωτο)



H πιο ματωμένη μέρα της Ν.Αφρικής από το '91-'92 που έπεσε το Απαρτχάιντ ήταν η χθεσινή.
40  μεταλλεργάτες απεργοί έπεσαν νεκροί από τις σφαίρες πάνοπλων αστυνομικών ξεσκεπάζοντας με αυτό το φριχτό τρόπο το προσωπείο της μεταΑπαρτχάιντ μαύρης Ν.Αφρικής.
Έχω πάει 2-3 φορές στη χώρα αυτή μετά την αλλαγή του καθεστώτος και είχα την ευκαιρία να δώ με τα μάτια μου τι πραγματικά έχει αλλάξει μιλώντας με τους ανθρώπους.
Με απλά λόγια αυτό που άλλαξε ήταν το ότι εκτός από υπερπλούσιους λευκούς τώρα υπήρχαν και πολύ πλούσιοι μαύροι. Ετσι μου το διηγήθηκαν οι ίδιοι οι Έλληνες που ζουν εκεί. Η άγρια καταπίεση όμως, η ανισότητα, η εκμετάλλευση, η περιθωριοποίηση και τα γκέτο και όλα τα χαρακτηριστικά ενός άγριου καπιταλισμού παρέμειναν στη θέση τους με μικρές πάντα αλλά ανούσιες για την εξουσία διαφορές. Αυτοί βέβαια που βίωσαν την αγριότητα του απαρτχάιντ είδαν μεγάλες ελπίδες να γεννιούνται όλα αυτά τα χρόνια. Ελπίδες όμως που ελάχιστα ή καθόλου δεν πλησίασαν μέχρι το τέρμα. Κι αυτό είναι φαντάζομαι τραγικό  αν σκεφτεί κανείς πόσο σπουδαίος αγώνας με βαρύ ανθρώπινο κόστος είχε γίνει.
Αυτό που είδα εγώ με τα μάτια μου ήταν ότι η πιο μεγάλη τους ελπίδα(των φτωχών εννοώ)  δεν ήταν η πραγματική κοινωνική αλλαγή, από την οποία με τη "βοήθεια" των πρωταγωνιστών όπως ο Μαντέλα παραιτήθηκαν, αλλά το να αλλάξουν πλευρά στο δρόμο. Κι από την πρόχειρη περίφραξη με το συρματόπλεγμα που κύκλωνε τα έστω και λίγο καλύτερα από παλιά τουβλόσπιτα ή τσιγκόσπιτά τους, να περάσουν απέναντι, στις γειτονιές με τους ψηλούς μαντρότοιχους και  τα ηλεκτροφόρα σύρματα που έκλειναν μέσα τις πλούσιες γειτονιές των λευκών(κυρίως αλλά πλέον όχι μόνο). Στο Γιοχάνσμπουργκ δύσκολα βρίσκεις γειτονιά που δεν είναι κλεισμένη σε ηλεκτροφόρο μαντρότοιχο.
Τώρα η ωμή αγριότητα ξαναγύρισε. Η αστυνομία άνοιξε πυρ στα τυφλά και χτύπησε στο ψαχνό τους απεργούς για λογαριασμό των μεγάλων αφεντικών των ορυχείων Λόνμιν με έδρα το Λονδίνο, όπως τότε στα καλά χρόνια του Απαρτχάιντ. Είμαι σίγουρος ότι οι πάμπλουτοι λευκοί που ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι την αλλαγή του '91-'92, αλλά και οι νέοι φίλοι τους, άφησαν έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Θα είπαν πως ήταν αγριάνθρωποι και παράνομοι και πως καλά τους έκαναν, ή πως σίγουρα δε γινόταν αλλιώς. Και θα ένοιωσαν βέβαια πολύ καλύτερα που αυτή τη φορά αυτοί που κρατούσαν τα όπλα κι έγιναν φονιάδες εργατών δεν ήταν λευκοί. Δεν ήταν δικοί τους. Ήταν από τους άλλους, ήταν "δικοί τους" μαύροι, σαν κι αυτούς τους άθλιους απεργούς που τολμούσαν να παλεύουν για κάτι καλύτερο.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι απεργοί δεν ήταν ειρηνικοί αλλά μπορώ να φανταστώ με ευκολία το πώς θα αντιμετωπίστηκαν και τι τράβηξαν όλα αυτά τα χρόνια και πριν αλλά και μετά την πτώση του απαρτχαιντ. Τωρα η Ν.Αφρική ετοιμάζεται να ξαναμπεί σε έναν εφιάλτη νέο κι άγνωστο με πολλά κοινά όμως από το παρελθόν.
Ειναι μια καθαρή περίπτωση όπου η αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας κρύβεται πίσω από το φυλετικό ζήτημα μέχρι που τελικά αποκαλύπτεται με τον πιο απαίσιο τρόπο η αλήθεια για το ποιοί σκοτώνουν ποιούς και γιατί όταν απειλείται η εξουσία τους.
Και ακόμη πιο πολύ μια ακόμη περίπτωση όπου όταν ο δρόμος για τον Παράδεισο μένει στα πρώτα βήματα και χάνεται μεσα στις ομίχλες των βαθμιαίων αργών αλλαγών τότε με μαθηματική ακρίβεια ο κουρασμένος οδοιπόρος καταλήγει ξανά στην κόλαση.
Τα υπόλοιπα και τις λεπτομέρειες μπορείτε να τις βρείτε ακόμη στα δελτία ειδήσεων.

Mε τα λόγια του Γ.Σεφέρη-...Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά



Χώρες του ανθρώπου και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον άνθρωπο.

“ΚΙΧΛΗ”




Αυτός ο τρυφερός μέσος άνθρωπος πάει να γίνει ο πιο συγκινητικός ανάμεσα στα πρόσωπά μου, ίσως γιατί συμβολίζει αυτούς που δηλώνουμε στην καθημερινή μας ομιλία με το επιφώνημα “ο κακομοίρης”. Ωστόσο, ας μην ξεχνούμε πως οι άκακοι αυτοί άνθρωποι, επειδή ακριβώς είναι εύκολοι, είναι συχνά οι καλύτεροι φορείς του κακού που έχει αλλού την πηγή του.

“ΔΟΚΙΜΕΣ Β΄”



Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους·
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο·
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.

απόσπασμα από το ποίημα “ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ” από το “ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ Β΄”


Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ’ ανοιχτές πληγές απ’ το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας· “Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε…”
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

απόσπασμα από το ποίημα “ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ” από το “ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ Β΄”



Η φύση είναι ό,τι υπάρχει το πιο αντίθετο με την ψυχή του ανθρώπου. Είναι κτηνώδης. Το αίσθημα του ωραίου δεν είναι φυσικό. Το αίσθημα του ηθικού δεν είναι φυσικό. Η ανάγκη της προσευχής δεν είναι φυσική, μήτε η ανάγκη της μοναξιάς, μήτε και το κίνητρο που μας σπρώχνει προς τη φύση. Ο άνθρωπος γυρεύει το Θεό, η φύση αδιαφορεί για το Θεό.

“ΜΕΡΕΣ Α΄” Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ


Υπάρχουν, φαντάζομαι, άνθρωποι που δεν τολμήσανε να ζήσουν, από υπερβολική ευαισθησία. Η ευαισθησία, για να είναι χρήσιμη, πρέπει να συντροφεύεται από ανάλογη δύναμη.

“ΜΕΡΕΣ Α΄” Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ

... Οι άγγελοι εἶναι λευκοὶ πυρωμένοι λευκοὶ καὶ τὸ μάτι
μαραίνεται ποὺ θὰ τoυς ἀντικρίσει
καὶ δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος πρέπει νὰ γίνεις σὰν τὴν
πέτρα, όταν γυρεύεις τὴ συναναστροφή τους,
κι όταν γυρεύεις τὸ θαῦμα πρέπει νὰ σπείρεις τὸ αίμα σου
στὶς οχτὼ γενιὲς των ανέμων,
γιατὶ τὸ θαύμα δὲν εἶναι πουθενὰ παρὰ κυκλοφορεί μέσα
στὶς φλέβες του ανθρώπου


"Les anges sont blancs" - Hμερολόγιο καταστρώματος Α' 

-Τα βρήκα σχεδόν όλα στο "Λογομνήμων"

Προς οργισμένους ανωνύμους


Για τους "οργισμένους" που μπαίνουν και βρίζουν εμένα με ανώνυμα σχόλια.
Βρίζοντας με τοσο μίσος εναν καλλιτέχνη φανταζομαι τι εχετε μεσα σας για όποιον ειναι διαφορετικός από σας με οποιονδηποτε τρόπο.
Οταν ξεχειλίζετε από μισος για καποιον επειδη είναι κομμουνιστής και φυσικά αυτά που λεει απέχουν σύμπαντα ολόκληρα από αυτά που λέτε εσείς, προσπαθείτε να πείσετε μετα οτι δεν υπάρχει ρατσιστικό μισος και ρατσιστικά εγκλήματα;
Η καημένη η Μυρτώ έπεσε θύμα ΚΤΗΝΟΥΣ και όχι Πακιστανού, Γερμανού, Αμερικανού ή Έλληνα.
Το κτήνος που βίαζε το ανήλικο παιδί του και τελικά το σκότωσε σα σκυλί και το πέταξε και μετά παρίστανε κλαίγοντας πως χάθηκε  πριν χρόνια στην Αργολίδα(Μαν.Δουρής 1996) δεν ήταν ξένος. Ήταν Έλληνας  και θα έλεγε πως είναι και χριστιανός. Δε θυμαμαι τίποτα χειρότερο απ αυτό.
 Οι "άνθρωποι" επίσης που πετούσαν κομμουνιστές σε τσουβάλια μαζί με γάτες στη θάλασσα στα Μακρονήσια και τους βασάνιζαν με κάθε αηδιαστικά απάνθρωπο τρόπο το '50 και μετά ήταν επίσης Έλληνες, και μάλιστα χωροφύλακες, έμμισθοι υπάλληλοι του Ελληνικού κράτους, Έλληνες απ' αυτούς που προσπαθείτε να δημιουργήσετε εσείς τώρα, χωρίς να καταλαβαίνετε τι κάνετε οι πιο πολλοί από σας, που γράφετε στα διάφορα άθλια μπλογκ σας παρασύροντας θυμωμένα ή απελπισμένα άψαχτα παιδιά στο μίσος.

Υ.Γ. Αρχικά αποφάσισα να δημοσιεύσω τα σχόλια αφού έδειχναν πολλά για αυτούς που τα έγραψαν, αλλά μου λέρωναν το μπλογκ και τα κατέβασα

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Τρύπιες Ευρωπαικές τράπεζες -1 τρις τα κόκκινα δάνεια στην Ευρώπη!


Στο εξωφρενικό ποσό του 1 τρις ευρώ φθάνουν τα κόκκινα δάνεια στην Ευρώπη. Κοκκινα δάνεια θεωρούνται αυτά  που δεν αποπληρώνονται.
Το στοιχείο είναι ενδεικτικό του τι συμβαίνει στους ισολογισμούς των ευρωπαικών τραπεζών.
Αυτά τα χρήματα εννοείται ότι αποτελούν μαύρες τρύπες στους ισολογισμούς  και θα λείψουν από τις τράπεζες, που θα πρέπει να τα αντικαταστήσουν μέχρι δεκάρας(αφού πρόκειται για χρήματα που έχουν  κυκλοφορήσει στην αγορά ασχέτως αν τα είχαν οι τράπεζες όταν τα δάνεισαν), και  θα ζητήσουν βέβαια στη συνέχεια να διασωθούν. Από ποιούς άραγε; Δεν ξέρω αν πάει κάπου το μυαλό σας...
Μπορεί λοιπόν εύκολα να προβλέψει κανείς το τι θα συμβεί στις χώρες της ΕΕ στο επόμενο διάστημα. Ο λογαριασμός του 1 τρις θα μεταφερθεί από τα "κοινωφελή" ιδρύματα στις τσέπες των λαών της Ευρώπης.

Δεν θέλει και πολλή σκέψη για να δει κανείς ότι ο τρόπος "ανάπτυξης" που επιλέχθηκε από τον καπιταλισμό τα τελευταία 20 χρόνια (ήταν φυσιολογική εξέλιξη αφού δεν υπήρχε άλλος δρόμος που να βελτιώνει τόσο τις ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου και αυτό διαφημιζόταν μετά μανίας τότε) τώρα αφήνει ερείπια πίσω του.
Θα ξαναπούμε ότι οι τράπεζες είχαν τη δυνατότητα να δανείζουν 20, 30 και 40 φορές ακόμη(π.χ. η γερμανική DB) τα ίδια κεφάλαιά τους με αποτέλεσμα στις σημερινές συνθήκες να είναι όλες χρεωκοπημένες. Το γεγονός ότι στην κορυφή των κόκκινων δανείων βρίσκονται η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία έχει λίγη μόνο σημασία και έχει να κάνει βέβαια με την κρίση που έχει κτυπήσει πρώτα τις χώρες του Νότου.
Είδα σήμερα σε κάποιο οικονομικό σαιτ να γράφεται ότι το κράτος στην Ελλάδα έχει προξενήσει ζημιά 100 δις στις Ελληνικές τράπεζες που είναι αθώες περιστερές!! Η αλήθεια είναι ακριβώς η αντίθετη. Η καπιταλιστική κρίση του τελευταίου διαστήματος, που είναι πράγματι κρίση συσσώρευσης,  εκδηλώνεται κυρίως ως τραπεζική, εννοώ πως έχει εκεί την αφετηρία της. Στον τρόπο δηλαδή δανεισμού που έδινε τρελά κέρδη στις τράπεζες(και τους απανταχού Κροίσους μεγαλομετόχους τους καπιταλιστές) αδιαφορώντας για το τι θα γινόταν αν κάπου,  με κάποιο τρόπο, ξεκινούσε μια κρίση που θα έβαζε σε ανησυχία τους διαχειριστές χαρτοφυλακίων. Οταν αυτό συνέβη με την κρίση ακινήτων στις ΗΠΑ, η συνέχεια ήταν απλώς το ξετύλιγμα του κουβαριού. Οι  τράπεζες που είχαν αρχικά πρόβλημα άρχισαν να ξεπουλάνε άρον άρον στοιχεία από τα χαρτοφυλάκια τους που θεωρούσαν επικίνδυνα με αποτέλεσμα την πρόκληση ντόμινο. Τέτοια ήταν τα κρατικά ομόλογα χωρών με πρώτη την Ελλάδα.

Τωρα οι τράπεζες ζητάνε και τα ρέστα. Σε λίγο να δείτε τι θα ζητήσουν. Την κεφαλή μας επί πίνακι κυριολεκτικά.

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Από το μίσος στο χάος

Άγρια δολοφονία Ιρακινού χθές από 5 άτομα όπως ειπώθηκε που είχαν βγεί σαν το χάρο παγανιά για μετανάστες. Πριν τον Ιρακινό που τελικά μαχαίρωσαν και σκότωσαν είχαν προσπαθήσει να επιτεθούν και σε άλλους.
Μπορεί κάποιοι να πουν ότι πρόκειται για άρρωστους ανεγκέφαλους ρατσιστές που εκδικούνται κλπ. Δε συμφωνώ. Είναι για μένα φανερό ότι κάποιοι επιδιώκουν την αντίδραση των μεταναστών που κάποια στιγμή θα συμβεί. Το είδαμε χθές στο Ηράκλειο όπου είχαμε επεισόδιο μεταξύ Ελλήνων και "ξένων" που δε θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια να τους σκοτώνουν.
Ολοι αυτοί βέβαια που οργανώνουν τέτοια σκηνικά, ξέρουν πολύ καλά ότι δεν λύνουν το μεταναστευτικό. Αλλο έχουν στο νού τους. Εμείς πάλι τίποτα...

Κάποιοι επιδιώκουν μια κατάσταση φυλετικού μίσους κι απο κει χάους που κατόπιν θα δείχνει σα λογική συνεπεια, κάποιου είδους φασιστική ρύθμιση και εκτροπή.
Τα ίδια κόλπα ξαναβγαίνουν από τα αραχνιασμένα ντουλάπια και ξεσκονίζονται.
Ο φασισμός βυζαίνει το απαίσιο γάλα της κρίσης και πετάει μπόι απότομα.

Την ίδια στιγμή οι πολλοί χαζεύουν Ολυμπιακούς και τούρκικα σε επανάληψη χαζογελώντας με μπυρίτσα στο χέρι.

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Αραχτός...για το θαύμα

Αραχτός με φραπέ στο μπαλκόνι ή την καφετέρια της γειτονιάς.
Βρίζει τους πάντες. Τα λαμόγια οι πολιτικοί φταίνε για όλα. Ολοι...
Εχει ακούσει τους πάντες αλλά με αυτιά βουλωμένα. Δε θέλει να ξέρει, αλλά να κάνει πως ξέρει.
Οποιος δεν έχει "νέα ευχάριστα να πει καλύτερα να μη μας πει κανένα".
Κάνει μια βόλτα που και που σε καμιά διαδήλωση για να μη νοιώθει ενοχές , αλλά και για νάχει κάτι να πεί στους φίλους το βραδάκι. Πως ήταν κι αυτός εκεί...κάπως.
Απεργία δεν κάνει ποτέ, εννοείται. Δε θα τον πιάσουν και κορόιδο τα κομματόσκυλα. Σιγά να μη γίνει και επανάσταση...
Ακούει όλες τις μουσικές, ό,τι νάναι. Παει σε όποια στέκια νάναι. Μιλάει με όποιους νάναι. Συνεχώς. Ειναι σίγουρος ότι αυτός θα βρεί την άκρη, θα χωθεί στην ευκαιρία όταν προκύψει.
Ο κόσμος να καεί αυτός θα την κάνει. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην την κάνει...Μαλάκας είναι;
Αλλά και η κατάσταση η πουτάνα που το πάει ρε πούστη μου...
Ακόμα στο βούλιαγμα, μετά από τρία χρόνια;
Ξεκίνησε από υπάλληλος με μισθό, έγινε παρτ τάιμ για να μη χάσει τη δουλειά και μετά άνεργος. Πως του τη φέρανε ρε γαμώ το; Τέλος πάντων...κουφάλες, δε βρίσκεις άκρη.
Αλλά όλο αυτό που θα βγεί δηλαδή;
Δε βαριέσαι, κάτι θα γίνει στο τέλος και θα τελειώσει, έτσι γίνεται πάντα. Ουτε που θα το θυμόμαστε σκέφτεται.
Αραχτός με φραπέ στο μπαλκόνι ή την καφετέρια της γειτονιάς. Ανάβει τσιγάρο και περιμένει.
Φοβάται κι ας μην το λέει.

Το θαύμα... δε θαρθεί. Τσάμπα περιμένει.
Το πάντα τέλειωσε. Πάμε γι' άλλα.


Αυτό που έρχεται


Καμιά πρόβλεψη, καμιά προετοιμασία
δεν εμποδίζει αυτό που έρχεται
να σε τρυπάει ως την καρδιά
ψυχρό και σκέτο.
...     ...    ..Τίτος Πατρίκιος..     ...     ...

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Ξένοι...

Από μικρό παιδάκι οι ιστορίες με το έθνος, τις σημαίες, τη φοβερή και τρομερή "ελληνική ψυχή" και τα άλλα σχετικά μου καθόντουσαν στο λαιμό. Ισως κι η δικτατορία, που είναι από τις πρώτες στιγμές που παιδάκι συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν πάει καλά με τα εμβατήρια, τις παρελάσεις κι αυτούς που τό έχουνε δουλειά τους να μιλάνε για την πατρίδα, να έπαιξε το ρόλο της.
Αν και δεν είχα κανένα πρόβλημα με τη σημαία την ίδια, πάντα είχα ένα πρόβλημα καχυποψίας μ' αυτούς που την κρατούσαν. Σε σημείο που  όταν  το 2004 που πήραμε το ΕURO γέμισε ο τόπος γαλανόλευκες, το όλο σκηνικό να μου φαίνεται εντελώς υπερβολικό κι αστείο. Και πιο πολύ μου φαινότανε ψεύτικο και υποκριτικό. Πόσοι από όλους αυτούς άραγε θα ήταν πραγματικά διατεθιμένοι να κάνουν κάτι παραπάνω από το να πανηγυρίζουν γκολ, "για την πατρίδα":
Οποιος είδε το χθεσινό σκηνικό με τους Χρυσαυγίτες να περιμένουν με ελληνικές σημαίες στο λιμάνι, να ορμάνε στο καράβι από τη Σύρο και δεν ένιωσε έστω λίγο να του ανακατεύεται το στομάχι, καλό θα ναι να το κοιτάξει. Ηταν μια εικόνα γελοία και φρικτή μαζί. Τόσο που δε θέλω καν να την αναλύσω. Μ' αναγουλιάζει κανονικά, με χαλάει πως αλλιώς να το πείς... Με κάνει σχεδόν να ντρέπομαι για την κατάντια κι ας μην έχω σχέση παρα μόνο στο ότι ζω την ίδια εποχή και τίποτα παραπάνω.
Σήμερα το πρωί ανοίγοντας ένα βιβλίο για τον πολιτικό Καββαδία, βρήκα αυτή τη διήγηση του Μάρκου Βαμβακάρη που με την απλή του γλώσσα λέει πιο πολλά από το κείμενο. Μιλάει για την κατάσταση που αντίκρυσε μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και την υποδοχή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τους ντόπιους:
"...Πως να σας χαρακτηρίσω αυτό το πράμα. Καταστροφή... Εμενε ο κόσμος εκεί στα βαγόνια των σιδηροδρόμων. Έμενε εκεί που είχε καμιά αποθήκη εγκαταλειμμένη. Τσαντίρια κάνανε...Το τι ετραβήξανε αυτοί οι άνθρωποι δε λέγεται...Προσπαθήσανε, γαμιόντουσαν, κάνανε χίλια δυό να βρίσκουν το ψωμί τους, μέχρι να βρούν ένα σπίτι να κάτσουνε... Και οι ντόπιοι δεν τους βλέπανε με καλό μάτι. Αλλά τους βρίζανε χίλια δυό. Φύγετε από δώ ρε. Πηγαίνετε παρα πέρα. Δεν τους κοιτάζανε. Δεν είχανε την αγάπη να πούνε, για στάσου συγγενείς μας είναι, Έλληνες είναι πραγματικοί... Ήθελαν να τους κλέψουνε οι κλεφταράδες που ήταν εδώ πέρα. Ν' αρπάξουν ό,τι είχαν Να τους κλέψουνε, να τους γελάσουν. Απατεώνες."

Μετά από αυτό τα τωρινά σκηνικά δε μου λένε και πολλά. Προφανώς όλοι αυτοί ήταν οι ίδιοι που λίγο πριν θα κουνούσαν σημαίες Βασιλοφρόνων ή Βενιζελικών και θα μιλούσαν για τα μεγάλα οράματα της Μεγάλης Ελλάδας που φυσικά υπερέχει σε όλα των άλλων ...βαρβαρων. Και μετά από λίγο, κι αφού έβαλαν σιωπηλά ή φωναχτά το χεράκι τους στην καταστροφή που έφεραν οι μεγάλες ιδέες τους, άρχισαν να βρίζουν τα θύματα, με έναν τρόπο θύματά τους αφού δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν αυτό τον τόσο λάθος πόλεμο. Μάλιστα τύχαινε τα θύματα εκτός από "ξένοι" να είναι μαζί και Έλληνες. Η εικόνα της φτώχειας και της εξαθλίωσης σπάνια γοητεύει όπως και να το κάνουμε, χρειάζεται και λίγη ιδεολογία ανθρωπιάς για να σου συμβεί αυτό.
Λίγο αργότερα στα ίδια χρόνια, στις εκλογές του Δεκέμβρη του 1923 οι βασιλόφρονες "λάτρες της πατρίδος" συγκεντρωνόντουσαν στους στύλους του Ολυμπίου Διός και έκαναν πορεία φωνάζοντας μαζί με τα "Μαχαίρι στους Βενιζελικούς" και "Φωτιά στους Τουρκοσπορίτες πρόσφυγες"(!!), όπως λέει ο Φίλιππος Φιλίππου στο "Ο πολιτικός Νίκος Καββαδίας"

Τέτοια αγάπη κι ανθρωπιά. Ύστερα ακολουθούσαν οι νεκροί κι οι τραυματίες...

Το 1929 ο 19χρονος τότε Νίκος Καββαδίας γράφει το ποίημα "Αγαπάω"

Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.
Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.

Τοὺς σκυφτοὺς ὁδοιπόρους ποὺ μ᾿ ἕνα δισάκι
γιὰ μία πολιτεία μακρυνὴ ξεκινᾶνε,
τοὺς τυφλοὺς μουσικοὺς τῶν πολύβουων δρόμων,
τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀλῆτες, αὐτοὺς ποὺ πεινᾶνε.

Τὰ χλωμὰ τὰ κορίτσια ποὺ πάντα προσμένουν
τὸν ἱππότην ποὺ εἶδαν μία βραδιὰ στ᾿ ὄνειρό τους,
νὰ φανῇ ἀπ᾿ τὰ βάθη τοῦ ἀπέραντου δρόμου.
Τοὺς κοιμώμενους κύκνους πάνω στ᾿ ἀσπρόφτερό τους.

Τὰ καράβια ποὺ φεύγουν γιὰ καινούρια ταξίδια
καὶ δὲν ξέρουν καλὰ -ἂν ποτὲ θὰ γυρίσουν πίσω
ἀγαπάω, καὶ θά ῾θελα μαζί τους νὰ πάω
κι οὔτε πιὰ νὰ γυρίσω.

Ἀγαπάω τὶς κλαμμένες ὡραῖες γυναῖκες
ποὺ κυττᾶνε μακριά,ποὺ κυττᾶνε θλιμμένα ...
ἀγαπάω σὲ τοῦτον τὸν κόσμο -ὅ,τι κλαίει
γιατὶ μοιάζει μ᾿ ἐμένα.

Και λέει ο Φ.Φιλίππου:
"Φαίνεται πως η  ευαισθησία του και η αγάπη προς κάθε έμβιο όν τον οδηγούσε στην Αριστερά, απ' όπου δεν έφυγε ποτέ"
(Ο Ν.Καββαδίας όπως μαρτυράει η αδερφή του Τζένια, υπήρξε και μέλος του ΚΚΕ)

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Τίτος Πατρίκιος - Ανοιχτά σύνορα



Θυμάσαι είχαμε κάνει την ίδια υπογράμμιση
στο ίδιο βιβλίο του Μαρξ...

Δεν υπάρχουν για μας μακρινοί περίπατοι
σε δρόμους ολόσκεπους με δέντρα
το πολύ στα κράσπεδα σκονισμένες πικροδάφνες.
Στις άδειες τσέπες μας δεν κουδουνάνε αστέρια
μόνο ένα κουτί τα πιο φτηνά τσιγάρα
και ρέστα από χιλιάρικο.
Το μέτρησαν επιτέλους οι ξένες αποστολές
το γράψαν οι εφημερίδες με ημίμαυρα
το αγνοούν οι Πολιτικές Επιστήμες του Πανεπιστήμιου:
στον τόπο μας
έχουμε κατά κεφαλήν
ογδόντα δολάρια εισόδημα το χρόνο.

Ακρόπολη
αρχαία μάρμαρα που με κοιτάτε
ποιοι πέρασαν
ποιοι πολέμησαν
ποιοι χάραξαν τ' όνομά τους
ποιοι μείναν άγνωστοι για πάντα
είμαι κι εγώ ένας απ' αυτούς.
Πατάω το ίδιο χώμα
με τα θαμμένα παράνομα βιβλία
και τ' αυτόματα που αρπάξαμε από τον εχθρό
στην ίδια πόλη ζω
που απλώνει πέρα από σύνορα και χρόνο.
Και γίνονται όλα ένα
τ' ανόμοια και τα μακρινά.

Ε, σεις πολιτείες που βρίσκεστε κοντά μου
σας μιλάω εγώ απ' την Αθήνα
στεφανωμένος από ένα γέρικο ουρανό
που βαρέθηκε να 'ναι γαλάζιος
τον Κόκκινο πρωινό ουρανό ολωνών μας.
Μιλάω σε σένα Παρίσι
με τις παλιές σου καρμανιόλες, λιθόστρωτο
πλυμένο απ' τη βροχή, το αίμα,
τις βρισιές των κομμουνάρων,
Παρίσι δίχως Σηκουάνα γι' αυτοκτονίες.
Σε σένα Άγια Πετρούπολη
με τα παρμένα Χειμερινά Ανάκτορα
που γδύθηκες τ' όνομά σου
για να φορέσεις την απλή στολή του Λένιν.
Μιλάω σε σένα Μαδρίτη
κάρβουνα σαν και μας
καρφωμένη απ' τις μαυριτάνικες λόγχες,
Μαδρίτη αγαπημένη, οδόφραγμα δικό μας.

Πέφτοντας κάπου μα πάντα νικώντας.
Το εμβατήριο.

Γενάρης 1950

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Μέτρα 102δις(!!) από την Ισπανία- Ζήτω η Ευρώπη των λαών!


Μετά τη γνωστή μεγάλη διαπραγματευτική νίκη του Ραχόι(στο γνωστό "πόλεμο" Βορείων - Νοτίων) στη τελευταία σύνοδο κορυφής, μπαίνουμε πλέον στον κυρίως θρίαμβο των Ισπανών που υποθέτω πως πανηγύρισαν δεόντως όταν όλη η Ευρώπη μιλούσε για χαστούκι του Νότου στη Γερμανία.
Μέτρα-τέρας ύψους 102 δις ετοιμάζονται για τους συναθλητές μας δρομείς της κρίσης Ισπανούς μέχρι το 2014!! Τα μέτρα υποβάλλονται από την Ισπανική κυβέρνηση στην ΕΕ για έγκριση!
Θα ξεκινάνε "μαλακά" με 13,5 δις φέτος -4 μήνες μένουν μην ξεχνιόμαστε- και θα συνεχίζουν στο πολύ πιο άγριο με πακέτο 39δις το '13 και 50δις το '14...
Φαίνεται πως το χαστούκι έγινε γροθιά και γύρισε ανάποδα προς το στομάχι των Ισπανών. Πως τα φέρνει το άτιμο το σύστημα...
Τωρα τι είδους μέτρα μπορεί να έχει ένα πακέτο 50 ολόκληρων δις για μια εξαντλημένη χώρα από ανεργία που φτάνει τώρα το 25%(!) και αύριο ένας Θεός ξέρει πόσο, δεν είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς.
Η σκλαβοποίηση των Ευρωπαικών λαών επέρχεται με βήμα ταχύ.
Ζήτω η Ευρώπη των λαών! Ζήτωωωωωω

"Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί
και μεις φωνάζαμε ζήτω και γεια
σαν κάθε μέρα"

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ Ηταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο, μαχητικό

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ


Σήμερα(1η Αυγούστου) συμπληρώνονται τριάντα εννιά χρόνια από τη μέρα που έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Ζαχαριάδης,Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ την περίοδο 1931-1956. Ο «Ριζοσπάστης», αντί για άλλο αφιέρωμα δημοσιεύει σήμερα την Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, με θέμα «Δοκίμιο Ιστορίας του Κόμματος, Β΄ τόμος περίοδος 1949 - 1968. Αποκαταστάσεις», για την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη. Αλλωστε, όπως και το Δοκίμιο Ιστορίας, η Απόφαση για την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη, είναι αποτέλεσμα συλλογικής συζήτησης σε όλο το Κόμμα. Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι η αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη έγινε με εκδήλωση που διοργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ στις 2 Οκτώβρη 2011, με ομιλήτρια τη ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα.


Για την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας Ζαχαριάδη, γεννήθηκε στην Αδριανούπολη στις 27 Απριλίου 1903. Επειδή ο πατέρας του μετακινιόταν, ως υπάλληλος του γαλλικού μονοπώλιου καπνού «Ρεζί», πήγε δημοτικό σχολείο σε διάφορες πόλεις (Σκόπια, Νικομήδεια) και την πρώτη τάξη του γυμνασίου στην Αδριανούπολη. Σε νεαρή ηλικία δούλεψε στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης και στα καράβια της Μαύρης Θάλασσας. Στην «Πανεργατική» της Κωνσταντινούπολης (αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση) λειτουργούσε πυρήνας της Κομμουνιστικής Διεθνούς, του οποίου έγινε μέλος και στη συνέχεια γραμματέας. Το 1922 και 1923 πήγε ως ναυτεργάτης στη Σοβιετική Ενωση, όπου έγινε μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών. Το 1923 έγινε μέλος και του ΚΚ Τουρκίας. Το 1924 ήρθε στην Ελλάδα, έχοντας φοιτήσει στην ΚΟΥΤΒ (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζομένων της Ανατολής). Δούλεψε στην ΟΚΝΕ Αθήνας και στη συνέχεια ως καθοδηγητικό στέλεχος στην ΟΚΝΕ Θεσσαλονίκης και στην Κομματική Οργάνωση. Το 1926 φυλακίστηκε στο Γεντί Κουλέ, από όπου απέδρασε. Το ίδιο διάστημα έγινε μέλος της ΚΕ της ΟΚΝΕ κι έπειτα ήρθε ως καθοδηγητής στην ΚΟ Πειραιά. Το 1927 έγινε γραμματέας της ΚΟ Θεσσαλίας. Το 1929 συνελήφθη, δραπέτευσε εκ νέου και φυγαδεύτηκε από το ΚΚΕ στη Σοβιετική Ενωση, από όπου επέστρεψε στην Ελλάδα το 1931 με απόφαση της ΚΔ. Κατά την παραμονή του στην ΕΣΣΔ έγινε μέλος του ΠΚΚ(μπ). Με βάση την κομματική του ταυτότητα, που εκδόθηκε από το ΚΚΕ το 1946, η κομματική του ηλικία υπολογίζεται από το 1921.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931-1935 και Γενικός Γραμματέας της έως το 1956, ήταν ηγέτης αφοσιωμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση.

Ηγήθηκε του Κόμματος σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης των κρατικών εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και διάβρωσης των κομματικών του οργανώσεων στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.

Είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931-1936, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946-1949), της κορυφαίας εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Εδειξε ακλόνητη επιμονή στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων στα χρόνια 1949-1955, στο συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση.

Τον διέκριναν επαναστατική επαγρύπνηση, ταχύτητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του. Ηταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο και μαχητικό.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης έζησε κρατούμενος στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου από το 1936 μέχρι το 1941, όταν η ελληνική κυβέρνηση τον παρέδωσε στους Γερμανούς κατακτητές. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Γκεστάπο της Βιέννης και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου, μέχρι το Μάη του 1945. Πέρασε την εννιάχρονη δοκιμασία αλύγιστος.

Κρίνοντας ιστορικά όλη τη διαδρομή του ΚΚΕ στην περίοδο που ήταν ΓΓ της ΚΕ, εκτιμάμε την αδυναμία του Ν. Ζαχαριάδη να οδηγήσει έγκαιρα το ΚΚΕ σε ολοκληρωμένα συμπεράσματα σε σχέση με τις αντιφάσεις στη στρατηγική του κόμματος, με αδυναμίες προγραμματικής επεξεργασίας που βάρυναν αρνητικά στο Κόμμα κατά τη δεκαετία του 1940. Η ευθύνη του Νίκου Ζαχαριάδη εντοπίζεται κυρίως στην αδυναμία του να διαμορφωθεί πρόγραμμα στο 7ο Συνέδριο (1945), που θα ενσωμάτωνε την πείρα από την αντικειμενική εκτίμηση των λαθών (Συμφωνίες Λιβάνου, Καζέρτας, Βάρκιζας). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα και τις αντιφάσεις, καθυστερήσεις και λάθη οργάνωσης του αγώνα του ΔΣΕ. Βεβαίως, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη υπολογίζει ότι η στρατηγική του ΚΚΕ, όταν ήταν Γραμματέας και Γενικός Γραμματέας της ΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης, αντανακλούσε και τις αντιφάσεις της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Παράλληλα, εκτιμάμε ότι αν και ο Ν. Ζαχαριάδης είδε την αναγκαιότητα να διορθωθεί η στρατηγική του ΚΚΕ και το επιχείρησε το 1949 (5η Ολομέλεια) και το 1953 (Σχέδιο Προγράμματος), δεν τη θεμελίωσε με σωστή θεωρητική τεκμηρίωση, αφού στήριξε την αναγκαιότητα για αλλαγή της στρατηγικής στην αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων. Επίσης, παρά το γεγονός ότι συγκρούστηκε σε πολλά ζητήματα με την ηγεσία του ΠΚΚ (μπ)/ΚΚΣΕ, και ο ίδιος και η ΚΕ υποχώρησαν στις πιέσεις της, με αποτέλεσμα, το 1954, να αποσύρουν το Σχέδιο Προγράμματος.

Η 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (11-12 Μαρτίου 1956), που την συγκάλεσε η επιτροπή των έξι ΚΚ (ΕΣΣΔ, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Τσεχοσλοβακίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας), πήρε την παρακάτω απόφαση για τον Νίκο Ζαχαριάδη: «...η καθοδήγηση του Κόμματος και πρώτα απ' όλα ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ σ. Νίκος Ζαχαριάδης κάνουν σοβαρά πολιτικά λάθη σεχταριστικού χαρακτήρα. [...] Για τα σοβαρά πολιτικά λάθη που έκανε ο σ. Ζαχαριάδης και για τη συστηματική από μέρους του παραβίαση των αρχών της εσωκομματικής δημοκρατίας, η Ολομέλεια έκρινε απαραίτητο να καθαιρέσει τον Νίκο Ζαχαριάδη από Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ και να τον βγάλει από το Πολιτικό Γραφείο».

Η 7η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (18-24 Φεβρουαρίου 1957) αποφάσισε: «1) Καθαιρεί τον Ν. Ζαχαριάδη από την ΚΕ του ΚΚΕ. 2) Τον διαγράφει από το Κόμμα σαν αντικομματικό φραξιονιστικό αντιδιεθνιστικό, εχθρικό στοιχείο. 3) Η Ολομέλεια σημειώνει πως επειδή πολλές ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη, όπως π.χ. η υπόθεση Γουσόπουλου κλπ., ξεφεύγουν από το χαρακτήρα και τα πλαίσια των συνηθισμένων λαθών, θεωρεί ότι το κομματικό συμφέρον επιβάλλει να γίνει συστηματική και λεπτομερειακή παραπέρα έρευνα από το Κόμμα πάνω σ' ολόκληρη τη ζωή και τη δράση του Ζαχαριάδη». Ως λόγοι της παραπάνω απόφασης προβλήθηκαν: «Η πολιτική γραμμή που επεξεργάστηκε και επέβαλε στο ΚΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης από το 1945 ήταν αριστερίστικη, σεχταριστική, τυχοδιωκτική. [...] οδήγησε σε ήττα το ρωμαλέο ελληνικό δημοκρατικό κίνημα. [...] Με τη γνωστή θέση του στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1945 για τον "ελληνικό άξονα", αντικειμενικά δικαίωνε την επέμβαση των άγγλων ιμπεριαλιστών στην Ελλάδα. [...] καλλιεργούσε συστηματικά και επίμονα τον αντισοβιετισμό και αντιδιεθνισμό. [...] επέβαλε στο ΚΚΕ ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς. [...] με την εγκληματική στάση του στα ζητήματα της παράνομης δουλειάς [...] είναι ο κύριος υπεύθυνος για τα χτυπήματα που έδωσε η Ασφάλεια στο ΚΚΕ».

Η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες. Η κατηγορία εναντίον του, για συνεργασία με τον εχθρό ήταν πράξη συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για καλλιέργεια της προσωπολατρίας και για την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν προπέτασμα καπνού και πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του Κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή.

Τόσο η επιτροπή των έξι ΚΚ, όσο και οι παραπάνω Ολομέλειες της ΚΕ του ΚΚΕ αξιοποίησαν αντιφάσεις της πολιτικής του Κόμματος όταν ήταν Γενικός Γραμματέας ο Ν. Ζαχαριάδης, καθώς και λαθεμένες ενέργειές του, όπως οι άστοχες και άδικες κατηγορίες κατά στελεχών του ΚΚΕ για συνεργασία τους με τον ταξικό αντίπαλο.

Η παραπάνω αποτίμηση του Ν. Ζαχαριάδη ως ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ γίνεται ως στοιχείο κρίσης της ωριμότητας και ικανότητας του ΚΚΕ στην καθοδήγηση της ταξικής πάλης σε ιδιαίτερα οξυμένες συνθήκες. Ωστόσο, δεν παραβλέπονται οι αρνητικές επιδράσεις της ιδεολογικής κατάστασης και των πολιτικών επιλογών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Η 7η Ολομέλεια της ΚΕ (9-13 Απριλίου 1964) ενέκρινε το πόρισμα της επιτροπής «για την υπόθεση του Νίκου Ζαχαριάδη» σύμφωνα με το οποίο πολλές από τις ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη «δημιουργούν σοβαρότατα ερωτηματικά για το πρόσωπό του σαν ύποπτο, εχθρικό και επικίνδυνο στοιχείο για το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα [...] οδηγούν αναπόφευκτα σε πράξεις που αντικειμενικά δεν προκαλούν μικρότερη ζημιά στο Κόμμα και στο λαϊκό κίνημα από τις πράξεις πρακτόρων του εχθρού». Το πόρισμα καταλόγιζε στο Ζαχαριάδη και ποινικές ευθύνες.

Τρία χρόνια αργότερα, η 11η Ολομέλεια της ΚΕ (27-30 Ιουνίου 1967) συζήτησε νέο πόρισμα της Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου (ΕΚΕ) και κατέληξε: «Από την εξέταση της υπόθεσης Ζαχαριάδη δεν βγαίνει ότι ο Ν. Ζαχαριάδης είναι πράκτορας του εχθρού». Κρίνεται ως απαράδεκτο το γεγονός ότι, αυτό το πόρισμα, παρότι είχε απαλείψει την κατηγορία του πράκτορα, ωστόσο άφηνε να αιωρείται η υποψία. Ο απαράδεκτος εξορισμός του στο Σοργκούτ, καθώς και όλη η εκεί μεταχείριση από την ηγεσία του ΚΚΣΕ, με τη σύμπραξη και της τότε καθοδήγησης του ΚΚΕ, δεν δικαιολογείται εξαιτίας της λαθεμένης ενέργειας του Ζαχαριάδη να απευθυνθεί στην ελληνική Δικαιοσύνη για να δικαστεί.

Το ΚΚΕ επί της ουσίας έχει αποκαταστήσει τον Νίκο Ζαχαριάδη εδώ και πολλά χρόνια (μεταφορά και ταφή της σορού του στην Ελλάδα, δημοσιεύματα κ.ά.). Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ ακυρώνει όλες τις αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας (1956 και 1957) σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, καθώς και τα πορίσματα του 1964 και του 1967. Αποφασίζει την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ.

16 Ιούλη 2011

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Οι καλοί οι κακοί και ..οι ηλίθιοι

Γνωστές συνταγές και πατέντες από τα παλιά έρχονται στο προσκήνιο στην προσπάθεια να εξαπατήσουν όσους είναι πρόθυμοι να εξαπατηθούν.
"Ευτυχώς" χθες οι αρχηγοί των 3 κομμάτων συμφώνησαν... να μας σφάξουν για το καλό "μας".

Αντιγράφουμε από το Κέρδος που περιγράφει το "δραματικό" παιχνίδι που παίχτηκε χθές με τους καυγάδες και τις καταιγίδες(!), που κατέληξαν "ευτυχώς" σε συμφωνία με αστερίσκους, στη συνάντηση των αρχηγών των κομμάτων της εντός των τειχών "τρόικας".

«Η υπόθεση είναι πεντακάθαρη» φέρεται να είπε ο κ. Σαμαράς στους κκ. Βενιζέλο και Κουβέλη: «Προτιμώ την απόφαση με τις θετικές συνέπειες - δηλαδή την παραμονή μας στη ζώνη του ευρώ και τη δυνατότητα να κερδίσουμε τη διετή επιμήκυνση, παρά τη βεβαιότητα της αρνητικής έκθεσης από την τρόικα και της ρήξης με τους εταίρους, κάτι που συνεπάγεται τραγικούς κινδύνους». Επιπλέον, ο Πρωθυπουργός επιχειρηματολόγησε ότι η απόφαση αυτή προσθέτει στη διεθνή αξιοπιστία της χώρας και κατέληξε με δραματικούς τόνους: «Ως Πρωθυπουργός έχω το καθήκον και την ευθύνη για την εισήγησή μου. Αν δεν παίρναμε τώρα την απόφαση θα μπαίναμε στην απομόνωση και θα βρίσκαμε κλειστές πόρτες».

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΚΑΙ ΚΟΥΒΕΛΗ

Ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ αντέδρασε εξηγώντας για μία ακόμη φορά ότι τα μέτρα των 11,7 δισ. που μας ζητούν είναι ανέφικτα πολιτικά, κοινωνικά, αναπτυξιακά και θα επιβαρύνουν υπέρμετρα το υφεσιακό πρόβλημα της χώρας. Ζήτησε εκ νέου να υπάρξει διαπραγμάτευση πρώτα για τη χορήγηση της διετούς επιμήκυνσης και τα μέτρα να ψηφιστούν σε δύο φάσεις. Υποστήριξε ότι πρέπει να αποφευχθεί «ένα νέο κύμα σημαντικών περικοπών σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα» που είναι τα περίπου 6 από τα 11,7 δισ. ευρώ, προβλέποντας πως «θα καταστήσει υφεσιακά έτη και το 2013 και το 2014». Με την άποψη αυτή συμφώνησε, κατά πληροφορίες, και ο πρόεδρος της ΔημΑρ κ. Φώτης Κουβέλης, εκφράζοντας την ανησυχία του για κοινωνική και οικονομική καθίζηση. Ωστόσο, αμφότεροι έδωσαν το «πράσινο φως» στον Πρωθυπουργό τονίζοντας πως φέρει ο ίδιος την ευθύνη και πως δεν πρόκειται οι ίδιοι να ρίξουν την κυβέρνηση, οδηγώντας τη χώρα σε νέες περιπέτειες. Τόσο ο κ. Βενιζέλος όσο και ο κ. Κουβέλης απαίτησαν, ωστόσο, να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια από το οικονομικό επιτελείο, ώστε να μην ληφθούν κατά το δυνατόν, μέτρα «προδήλως οριζόντια και άδικα».

 ....

Τα τονισμένα γράμματα δείχνουν καθαρά ποιές είναι στην πραγματικότητα οι "θετικές συνέπειες" της παραμονής στο ευρώ για τις οποίες μιλάει ο Α.Σαμαράς.
Δεν είναι άλλες από τα μέτρα των 11,5 δις, τη φτώχεια, την ύφεση, τις περικοπές και πάει λέγοντας. Αυτα δηλαδή που οι Βενιζέλος και Κουβέλης είπαν πως πρέπει να αποφευχθούν ...αλλά τελικά συμφώνησαν να μην αποφευχθούν...
Τι γελοιότητα! Πόσοι τους πιστεύουν ακόμη άραγε;

 Ως γνωστόν, όσο κι αν συμφωνούν διαφωνώντας  "με αστερίσκους" οι αρχηγοί, προκειμένου να σώσουν το πολιτικό τους μέλλον, όταν έρθει η ώρα του ταμείου ο λαός θα πληρώσει κανονικά. Χωρίς αστερίσκους.

ShareThis