Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Τέχνη

του Τάσου Λειβαδίτη

Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά,τάδα ύστερα να μαραίνονται
και να σβήνουν,
και μ' όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο,έκλαψα
γι'αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα.Δόθηκα στα πιο μεγάλα ιδανικά,
μετά τ'απαρνήθηκα
και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα.
Ένιωσα ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,
και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τουσ φτωχούς,
είδα τη νεότητα να φεύγει,να σαπίζουν τα δόντια,
θέλησα να σκοτωθώ,από δειλία ή ματαιοδοξία,
συγχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν,έγλυψα εκεί που έφτυσα
έζησα την απάνθρωπη στιγμή,όταν ανακαλύπτεις πλέον αργά,
ότι είσαι ένας άλλος από κείνον που ονειρευόσουνα,ντρόπιασα τ'ονομα μου
για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου-
κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός.Τις νύχτες έκλαψα,
συνθηκολήγησα τις μέρες,αδιάκοπη πάλη μ'αυτό το δαίμονα μέσα μου
που τα ήθελε όλα,του δωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις,
τα πιο καθάρια μου όνειρα
και πέιναγε,του δωσα αμαρτίες βαριές τον πότισα αλκοόλ,
χρέη εξευτελισμούς
και πείναγε.Βούλιαξα σε μικροζητήματα
φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση,κατηγόρησα
έκανα το χρέος μου από υπολογισμό,και από την άλλη στιγμή
χωρίς κανείς να μου το ζητήσει
έκοψα μικρά μικρά κομμάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα στα σκυλιά

Τώρα,κάθομαι μες τη νύχτα και σκέφτομαι,πως ίσως πια
μπορώ να γράψω
ένα στίχο αληθινό.

3 σχόλια:

ΑΦΟΙ ΠΟΡΦΥΡΗ Ο.Ε. είπε...

ΓΙΩΡΓΟ ΤΟ BLOG ΣΟΥ ΘΕΛΕΙ "ΔΟΥΛΕΙΑ" ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ. ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΕΣ ΑΝΥΣΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΣΚΕΨΗ.ΕΙΔΙΚΑ ΤΩΡΑ... ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΕΙΣ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΑΚΟΥΝ, ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙΣ.ΣΤΕΙΛΕ ΜΟΥ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΕΒΑΣΩ ΣΤΟ BLOG MOY. ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ!!

KYRIAKOS είπε...

Pε φιλε πολυ μοναχικο το site σου αλλα δεν βαριεσαι κανενας προφητης δεν αναγνωριστηκε στο τοπο του...πολλω μαλλον καλλιτεχνης.Think of me as those horror movies that keep coming back looking for you.

XRISTINA G.V. είπε...

"...Πόσο μοιάζει μ'ευλογία να νοιώθεις στο πετσί την αδικία.
Και με πείσμα παιδικό ν'αγωνιάς
αν θα μιλήσεις κάποτε
εάν θα ζήσεις ποτέ ξάστερα.
......................
Καιρός για καμιά αυταπάτη.
Στο τίποτα δεν πρόκειται να ενδώσω.
Θ'ανυψωθώ κι ας σαρωθώ.
Ας είναι το φως.
Ας είναι το σκοτάδι.
Ας είναι κάτι." Αγης Μπράτσος (Ολα γνωστά-απόσπασμα)
Καλό βράδυ
Χριστίνα

ShareThis