Ιράν, ματωμένο "βελούδο"

Το ότι το Ιράν βυθίζεται αργά αλλά σταθερά στην ομίχλη ενός εμφυλίου πολέμου δεν χρειάζεται και πολύ σοφία για να το δει κανείς.Το γιατί όμως, είναι μια ιστορία που σηκώνει πολύ κουβέντα.
Ξεκαθαρίζω από την αρχή το οτι δεν είμαι από θέση υπέρ καμιάς από τις δύο πλευρές και οτι δεν πρόκειται να υποκριθώ πως "νοιάζομαι" για τον ιρανικό λαό.Απλά δεν γουστάρω το παραμύθι που πουλάνε ανάλογα με το τι συμφέρει κάθε φορά τα πρακτορεία ειδήσεων και μ άρέσει να το ψάχνω μόνος μου.
Ακούγοντας τα διάφορα δελτία ειδήσεων όλων των καναλιών το συμπέρασμα που βγαίνει ειναι το εξης.
1.Ο λαός του Ιράν ξεσηκώθηκε και δεν θέλει πιά τον Αχμαντινεντζάντ αλλά τον "προοδευτικό"
Μουσαβί.
2.Στίς εκλογές έγινε νοθεία και στην πραγματικότητα έχει νικήσει ο Μουσαβί.
3.Η διεθνής κοινότητα ενδιαφέρεται για το λαό του Ιράν
4. Ο Αχμαντινετζάντ είναι μισητός στό Ιράν,τα πήγε χάλια στην προηγούμενη θητεία και πρέπει να φύγει.Ο Μουσαβί αντίθετα είναι ο αγαπημένος της νεολαίας και των γυναικών.
Άπιστος Θωμας όμως εγώ,εριξα μιά ματιά σε πηγές όλων των αποχρώσεων και να τι βρήκα.
Ο Αχμαντινετζάντ στη διάρκεια της θητείας του στάθηκε στό πλευρό των λαϊκών στρωμάτων και των φτωχών.Αύξησε μισθούς ,συντάξεις και αγροτικά εισοδήματα(σε πολλές περιπτώσεις διπλασίασε η και τριπλασίασε).Μοίρασε στο λαό μεγάλο κομμάτι από τα υπερκέρδη που προέκυψαν από την υπερβολή της τιμής του πετρελαίου και κατηγορήθηκε απο τους πλούσιους Ιρανούς για λαϊκίστικη οικονομική πολιτική που καταστρέφει την οικονομία.
Επίσης είναι αντίθετος με την ένταξη του Ιράν στον Παγκόσμιο Οργ. Εμπορίου ,με τις ιδιωτικοποιήσεις,και τα συμφέροντα των ξένων εταιριών στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο,πράγμα που μαζί με την αντιαμερικάνικη και γενικα αντιδυτική πολιτική που ακολουθεί τον κάνει ιδιαίτερα αντιπαθή στις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και φυσικά στους Αμερικανούς.(Αυτά σε ότι αφορά στο καρότο, γιατί βέβαια υπήρχε και πολύ μαστίγιο αφού μιλάμε για ένα θεοκρατικό καθεστώς στον εικοστό πρώτο αιώνα.)
Αποτέλεσμα ήταν να γίνει ο εκλεκτός των φτωχών που είναι βέβαια η συντριπτική πλειοψηφία στο Ιράν. Έτσι σε δημοσκοπήσεις που έκαναν με όλα τα σύγχρονα μέσα 2 αμερικάνικες εταιρείες για λογαριασμό του ιδρύματος Ροκφέλλερ, το αποτέλεσμα που έδωσαν στους Αμερικανούς 2 βδομάδες πριν τις εκλογές ήταν πως ο Αχμαντινετζάντ θα κερδίσει καθαρά με 2 προς 1(οπότε για ποιό λόγο να γίνει εκτεταμένη νοθεία;)
Όμως τι ήταν αυτό που έκανε το σύμπαν της "πληροφόρησης" να πιστεύει πως κερδίζει ο Μουσαβί;Απλά οι δημοσκοπήσεις της τελευταίας βδομάδας ,που όμως ήταν τηλεφωνικές, ενω μακριά απο την Τεχεράνη το τηλέφωνο στο Ιράν είναι είδος πολυτελείας.Ακόμη τα τρομερά πάρτυ στους δρόμους με τέκνο μουσικές ,που έκαναν τους πάντες να λένε πως περνούσαν τόσο καλά που θα έπρεπε η θητεία να κρατάει 1 μήνα και η προεκλογική περίοδος 4 χρόνια.
Ο Μουσαβί πρέπει να πούμε πως ηταν ο "μπροστινός" του τέως ηγέτη Ραφσατζανί που ειναι μέσα στους 5 πιο πλούσιους Iρανούς και ξόδευε άπειρα χρήματα με αποτέλεσμα να κερδίζει τις εντυπώσεις στα ΜΜΕ και να δίνει την αίσθηση οτι θα "σαρώσει".Πάντως ενώ φέρεται ως ο αγαπημένος της νεολαίας οταν ο Αχμαντινετζάντ ζήτησε να κατέβει το όριο ηλικίας στους ψηφοφόρους αυτών των εκλογών ετσι ώστε να ψηφίσει ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας αυτός αντέδρασε αρνητικά!(να πούμε πως στο Ιράν το 60% του πληθυσμού ειναι μέχρι 30 χρονών).
Εχουμε λοιπόν μια τρομερά μπερδεμένη κατάσταση όπου ο μεν συντηρητικός πρόεδρος είναι ενα είδος "σοσιαλιστή" ισλαμιστή ενώ ο μεταρρυθμιστής Μουσαβί ο αγαπημένος των πλουσίων και σίγουρα των ξένων.Βέβαια προοδευτικός δεν θα μπορούσε να είναι κανένας από τους 2 μιας και είναι και οι 2 υποχρεωμένοι να κινηθούν μέσα στα πλαίσια μιας υπερσυντηρητικής
ισλαμικής δημοκρατίας ,με τους αριστερούς και τους κομμουνιστές εκτός νόμου και ότι άλλο μπορει να σημαίνει αυτό.Όμως το ότι ο μεν Αχμαντινετζάντ είναι ο πρώτος μη κληρικός πρόεδρος μετά από 24 χρόνια, ενώ ο Μουσαβί το "παιδί" του ζάμπλουτου Ραφσατζανί μπορεί να λέει κάτι.
Μια μικρή βόλτα στο παρελθόν τώρα.Το 1953 η CIA(σύμφωνα με δικά της δημοσιευμένα στοιχεία)έστειλε τον K.Roosevelt στο Ιράν ο οποίος οργάνωσε την γνωστή επιχείρηση Αjax
και ερριξε τον τότε πρόεδρο Μοσαντέχ. Ο τρόπος που χρησιμοποίησε ήταν ο εξής. Διοργάνωσε πληρώνοντας χρήματα μεγάλα συλλαλητήρια, και στη συνέχεια στρέφοντας πληρωμένες φυλές τη μιά εναντίον της άλλης αιματοκύλησε την Τεχεράνη και έδωσε αφορμή για επέμβαση του στρατού πο επανέφερε το Σάχη.(ΚΆΤΙ ΤΈΤΟΙΟ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΎΝΑΤΟ ΒΈΒΑΙΑ ΓΙΑΤΊ ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΤΕ ΕΝΝΟΙΑ.Υπάρχουν οι "φρουροί της επανάστασης" που ελέγχουν το στρατό και είναι κάτω από την απόλυτη εξουσία του Xαμενεί ενω έχουν άριστες σχέσεις με τον Αχμαντινετζαντ).Ακολουθώντας την παλιά καλή συνταγή,η Δύση σίγουρα έβαλε και πάλι το χεράκι της με αφορμή όμως ένα εκλογικό αποτέλεσμα που όλοι οι σοβαροί αναλυτές αλλά και οι Αμερικάνοι περίμεναν.
Η διαφορά με το ΄53 είναι ότι αυτή τη φορά συμβαίνει να έχει ωριμάσει μεσα σε ενα μεγάλο κομμάτι των Ιρανών το αίτημα για περισσότερη δημοκρατία και ελευθερίες, για μια αλλαγή πρός μια πιο σύγχρονη κοινωνία απο αυτή που προσφέρει το Θεοκρατικό καθεστώς.(Και εννοώ πραγματικές ελευθερίες και όχι το να βλέπουν π.χ ότι μαλ... παίζει η "ελεύθερη " τηλεόραση της Δύσης).
Υπάρχει δηλαδή ένα δίκαιο αίτημα που και ο Αχμαντινετζάντ αλλά κι ένα κομμάτι των Αγιατολάδων το "βλέπει".Απο κει και πέρα όμως είναι φανερό οτι ο Μουσαβί μόνο συμπτωματικά βρίσκεται στη θέση του ηγέτη αυτής της εξέγερσης,αφού είναι ένα παλιό γρανάζι του ίδιου καθεστώτος που ξεκινάει με εντελώς διαφορετικά κίνητρα απ αυτά του κόσμου πού ματώνει στούς δρόμους.
Βέβαια είναι μεγάλο λάθος να προσπαθούμε να καταλάβουμε με δικά μας κριτήρια ένα λαό που στον πόλεμο με το Ιράκ πριν λίγα χρόνια έστελνε μικρά παιδιά -τά παιδιά του- να τρέχουν μπροστά απο τις γραμμές του στρατού πάνω στα ναρκοπέδια θυσιάζοντάς τα στο βωμό της ισλαμικής επανάστασης!
Για παράδειγμα , η αυτονόητη για μας απέχθεια πρός τη μπούργκα είναι για αυτούς ένα ζήτημα που το διεκδικούν σα δικαίωμα όταν ζουν στη Δύση όπου κάθε άλλο παρά υποχρεώνονται να την φορούν!
Ολα αυτά συνθέτουν ένα πάζλ πολύ δύσκολο να λυθεί και που μόνο ο Αλλάχ ξέρει το τέλος του...
Η γνώμη μου είναι ότι ανατροπή στο Ιράν δεν θα υπάρξει,μπορεί όμως μέσα απο όλα αυτά να βγει κάτι καλύτερο για τον ιρανικό λαό, ελπίζω όχι προς την κατεύθυνση που γουστάρει τρελά η Δύση.Ακόμα πιστεύω ότι όσο κι αν έγιναν "διάφορα" στις κάλπες ο Μουσαβί δεν βγαίνει από πουθενά ότι θα κέρδιζε.
Αυτό όμως δεν νομιμοποιεί σφαγές στους δρόμους όσων ζητάνε ένα καλύτερο αύριο έστω και την επόμενη μέρα.
Όσο για την ανησυχία των Ευρωπαίων και Αμερικανών για τα δικαιώματα του ιρανικού λαού ύστερα από όσα έκαναν κι εξακολουθούν να κάνουν σε Ιράκ και Αφγανιστάν αλλά και στις χώρες τους τις ίδιες,τι να πω ;
Για οτιδήποτε άλλο ψάξτε το μόνοι σας, αλλά πάντως μην μασάτε με τις βελούδινες ειρηνικές επαναστάσεις που πουλάνε τα πρακτορεία ειδήσεων. Η παράδοση του Ιραν ούτε βελούδινη ούτε ειρηνική είναι...