Κυριακή 29 Απριλίου 2012

"Συζήτηση για την εξουσία- Ενας επικίνδυνος λεκές που απλώνεται (2ο)"


Σε συνθήκες ακμάζοντος καπιταλισμού είναι μάταιο κανείς να ψάχνει για εξεγέρσεις κι επαναστάτες και να πέφτει μάλιστα σε θλίψη βαθιά όταν δεν τους βρίσκει. Ειναι η στιγμή που το σύστημα αυτοεπιβεβαιώνεται  και με τους αυξημένους "ρυθμούς ανάπτυξης" ή τα φουσκωμένα ΑΕΠ, αλλά και με τα κέρδη που μοιράζονται σε μεγαλομετόχους και μικρομετόχους μεγάλων επιχειρήσεων, τα μικρότερα κέρδη που προκύπτουν από την εσωτερική αγορά για τους μικρομεσαίους, και τελικά τις στοιχειώδεις εξασφαλίσεις που δίνονται στους χαμηλά αμοιβόμενους εργαζόμενους προκειμενου να είναι σε ένα ελάχιστο ή σχετικό βαθμό ικανοποιημένοι και να μη δημιουργούν πρόβλημα στο σύστημα. Σε τέτοιους καιρούς ακόμη και η δημοκρατία "λειτουργεί" στοιχειωδώς έτσι ώστε να δημιουργούνται οι γνωστες αυταπάτες και μυθοι για την αστική δημοκρατία. Οχι ότι δεν υπάρχουν φαινόμενα αυταρχισμού βέβαια,  σαφώς υπάρχουν, αλλά είναι σε περιορισμένο βαθμό, αφου ο πραγματικός αυταρχισμός είναι όπλο που η εξουσία το κρατάει για τα δύσκολα όπως ήδη έχουμε αισθανθεί τελευταία. Ο αυταρχισμός των προηγούμενων δεκαετιών δεν θα έχει σχέση με αυτόν που θα νοιώσουμε στο αμεσως επόμενο διάστημα.
Αυτές  οι "εποχές ακμης" λοιπόν είναι οι εποχές όπου η αστικη εξουσία δεν αμφισβητείται. Δεν μπορεί δηλαδή στα σοβαρά να τεθεί και να πείσει μεγάλες μάζες το ζήτημα της ανατροπής της πραγματικής εξουσίας του καπιταλισμού. Τότε ο καπιταλισμός κοιμάται ήσυχος αφου το μόνο που συζητείται είναι οι καλύτεροι τρόποι διαχείρισης από αυτούς που έχουν αυτό το ρόλο.
Οταν κάτω από τέτοιες συνθήκες γίνονται εκλογές προφανώς τα αστικά  και τα σοσιαλδημοκρατικά "διαχειριστικά" κόμματα έχουν τον πρώτο λόγο. Τότε είναι η στιγμή όπου όταν οι κομμουνιστές μιλάνε για τον απώτερο στόχο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, πέφτουν θύματα ειρωνιας και χλευασμού με το γνωστό "και πως θα φτάσετε εκεί  δηλαδή; Θα κάνετε επανάσταση;". 
Το μονο που συμβαίνει τότε είναι  τα μεν αστικά ή "διαχειριστικα" ακόμα και "Αριστερά" κόμματα να διαγωνίζονται σε δήθεν "βελτιώσεις" πρός όφελος "όλου του λαού" και σε προτάσεις εναλλαγών προσώπων, ενώ οι κομμουνιστές απλά παλεύουν με υπομονή για αλλαγή των συσχετισμών ενώ παράλληλα παλεύουν στο πλάι του λαού για την πραγματική βελτίωση της ποιότητας της ζωής του, για την επίλυση καθημερινων προβλημάτων και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων, βάζοντας βέβαια ως μακροπρόθεσμο στόχο το όραμά τους για ριζική αλλαγή της κοινωνίας ξέροντας ότι λίγοι μόνον θα τους ακολουθήσουν. Ειναι γνωστό ότι σε αυτή τη φάση ο  διαχωρισμος και το ξεκαθάρισμα του "ποιός είναι τί" ανάμεσα σε αστικά δημοκρατικά, σοσιαλδημοκρατικά, Αριστερά αλλά και κομμουνιστικά ή αυτοπροσδιοριζόμενα ώς κομμουνιστικά και Αριστερά κόμματα είναι μια δύσκολη δουλειά. Ειναι η στιγμή που η πολιτική απατεωνιά βρίσκει έδαφος και ανθίζει αφου λίγοι ψάχνουν τις λεπτομέρειες κι ακόμη λιγότεροι είναι ικανοί να διακρίνουν.

Σε βαθιά κρίση
Οταν το σύστημα όμως μπαίνει σε βαθιά κρίση όπως συμβαίνει τώρα, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Τα αστικά κόμματα στριμώχνονται στη γωνία κι αρχίζουν να έχουν μεγάλα προβλήματα διαβρώσεων αφου δεν μπορούν πειστικά να δικαιολογήσουν και να στηρίξουν τις αλλεπάλληλες αντιφάσεις των πολιτικών που ακολουθούνται. Εκείνη τη στιγμή ο ρόλος τους αποκαλύπτεται και ο λαός αρχίζει αργά αλλά σταθερά να κατανοεί ότι τα κόμματα αυτά δεν ήταν κόμματα "όλου του λαού" όπως του ελεγαν αλλά απλά μηχανισμοί που δούλευαν για λογαριασμό του καπιταλισμού καλυμμένοι με παραπλανητικά  συννεφάκια εντυπωσιακού φιλολαικού μπλα-μπλά.
Τότε τα αστικά κόμματα μέσα στην αυξανόμενη ένταση της κρίσης χάνουν σιγά-σιγά την εμπιστοσύνη του λαού και μαζί τον πρώτο λόγο και τα βλέμματα μεγάλων λαικων μαζών στρέφονται αλλού αναζητώντας διέξοδο. Ο καπιταλισμός αμέσως προσπαθεί να καλύψει το κενό πολιτικής εκπροσώπησης με εναλλακτικές λύσεις προκειμένου να κερδίσει χρόνο και να μην κινδυνέψει να χάσει κεντρικά πλεονεκτήματα της εξουσιας του, όχι μόνο της πραγματικής αλλά και της κυβερνητικής.  Ομως εδώ τα ψέματα αρχίζουν να έχουν κοντά πόδια και τα περιθώρια πολιτικάντικων ελλιγμών περιορίζονται αφού τώρα μέσα στο λαό, αυτοί που ψάχνουν πραγματικά λύση γίνονται όλο και περισσότεροι.
Δεν υπάρχει νομίζω κανείς που να μην αναγνωρίζει αυτο που ζούμε μέσα στην παραπάνω περιγραφή. Ειμαστε ακριβώς στο σημείο όπου το ίδιο το σύστημα έχοντας βρεθεί στην βαθύτερη ίσως κρίση της ιστορίας του, έχει αρχίσει να αμφισβητείται σοβαρά. Οι συζητήσεις για το μέλλον του καπιταλισμού δίνουν και παίρνουν, όταν μόλις 2 χρόνια πρίν, στις προηγούμενες εκλογές π.χ.  κανείς δεν τολμούσε να ανοίξει κουβεντα για κάτι τέτοιο χωρίς να χαρακτηριστεί γραφικός και χωρίς να εισπράξει ειρωνικά γέλια από τους γνωστούς σταρ  ενημερωτικών εκπομπών.
Σ'αυτή τη φάση λοιπόν ο ρόλος των Αριστερών κομμάτων και των κομμουνιστων αλλάζει αφου όλοι έχουν τα βλέμματα καρφωμένα επάνω τους.  Τι πρέπει να κάνουν λοιπόν;
Το τι θα κάνουν τα γενικά Αριστερά 'σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είναι περίπου γνωστό. Θα προσπαθήσουν να βρούν ενδιάμεσες λογικές, "ρεαλιστικές λύσεις" που να μη θίγουν πραγματικά το σύστημα, αλλά που κυρίως θα επιχειρήσουν να κάνουν αυτά τα κόμματα "χαλίφηδες στη θέση των προηγούμενων χαλίφηδων" που έχασαν τη μπάλα. Αυτή είναι η τακτική που όπως παλιά πιστεύουν πως θα οδηγησει απ'ευθείας στην αγκαλιά τους το μεγάλο κοινό. Το target group δηλαδή που φυσικά δεν θέλει ταλαιπωρίες, ρηξεις και αίματα (ποιος θέλει θα μου πείτε τα δύσκολα) είναι το μεγαλύτερο δυνατόν. Ως εδώ εύκολα.

Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ όμως είναι το τι θα κάνουν οι κομμουνιστές γιατί από την ικανότητα της πρωτοπορίας θα κριθεί και το τελικό αποτέλεσμα.
Οι κομμουνιστές ως το κομάτι εκείνο του πολιτικού φάσματος που πραγματικά βρίσκεται στο πλάι του λαού ως σάρκα από τη σάρκα του έχουν χωρίς αμφιβολία τα εξής καθήκοντα.
  • 1. Να αναλύσουν με επιστημονική ακρίβεια και σοβαρότητα την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί, και να πουν την απόλυτη αλήθεια ακόμη κι αν είναι δυσάρεστη, για να βοηθήσουν το λαό στην όσο πιο ξεκάθαρη  κατανόηση της κρίσιμης κατάστασης, πράγμα που και προστασία μπορεί να προσφέρει σε μια σειρά από ζητήματα αλλά κυρίως θα γίνει στη συνέχεια και εφαλτήριο συνειδητής δράσης που φυσικά είναι εντελώς αναγκαία στις συνθήκες που βρισκόμαστε.
  • 2. Με βάση αυτη την ανάλυση, να δώσουν στο λαό τους κατάλληλους τρόπους διεξόδου όποιοι κι αν είναι αυτοί, αποφεύγοντας οπωσδήποτε την πατέντα των εύκολων "λύσεων" που είναι προιόντα που θα πουλιούνται στα σοσιαλδημοκρατικά μαγαζιά σε αφθονία.
  • 3. Να δείξει εμπιστοσύνη στο λαό και στις δυνατότητές του.
  • 4.Να σταθεί στο πλάι του λαού πρωτοπόρα και χωρίς να υπολογίζει τις θυσίες, όπως έχει κάνει και στο παρελθόν, στους αγώνες και τις συγκρούσεις που θα ακολουθήσουν.

Πριν προχωρήσουμε πιο κάτω θα κάνουμε μια χονδρικη αλλά όχι χονδροειδή παρατήρηση. Από τα κόμματα που συμμετέχουν στις εκλογές με κάποιες αξιώσεις, όλα προτείνουν σαν λύση την κατάκτηση από από αυτά της κυβερνητικής εξουσίας. Όλα εκτός από ένα. Το ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ δεν προτείνει στους ψηφοφόρους να το ψηφίσουν για να γίνει χαλίφης στη θέση των προηγούμενων χαλίφηδων με άθικτο το σύστημα εξουσίας. Προτείνει το ξερίζωμα του προηγούμενου "χαλιφάτου", και το πέρασμα της εξουσιας στα  χέρια του λαού. Τότε μόνο μπορεί να αναλάβει μαζι με το λαό ευθύνες διακυβέρνησης μέσα σε μια εντελώς νέα, ριζικά διαφορετική κατασταση.
  •  Ειναι λοιπόν δειλό κόμμα το ΚΚΕ ή μήπως ακριβώς το αντίθετο; 
  • Φοβαται και δεν βάζει ζήτημα εξουσίας όπως λένε οι αστοί και μικροαστοί "αναλυτές" ή είναι το μόνο κόμμα που βάζει πραγματικά ζήτημα εξουσίας; 
  • Δεν τολμάει και δεν προτεινει λύση διεξόδου  ή είναι το μόνο κόμμα που τολμάει να θέσει μια πρόταση πραγματικης και ριζικής διεξόδου προς όφελος του καταπιεζόμενου λαού και των εργαζόμενων τη στιγμή που άλλοι αριστεροί σχηματισμοί όπως ο "αισιόδοξος" ΣΥΡΙΖΑ μεταθέτουν αυτη τη λύση στο απώτερο μέλλον;
  • Δεν δείχνει εμπιστοσύνη στο λαό ή είναι το μόνο κόμμα που εμπιστεύεται τη δυνατότητα του λαού να σηκωθεί και να ανατρέψει τους καταπιεστές του;
Για όποιον δεν φοράει παρωπίδες και αντι ΚΚΕ γυαλιά ειναι νομίζω τουλάχιστον γελοίο να δώσει  με ελαφριά καρδιά τα χαρακτηριστικά της γενναιότητας, της πολιτικής τόλμης κλπ. σε κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, οι ΑΝΕΞ.ΕΛΛΗΝΕΣ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ, η ΔΗΜΑΡ(!) κλπ επειδή διεκδικούν την κυβέρνηση και της δειλίας και ατολμιας στο ΚΚΕ επειδή διεκδικεί την εξουσία. Οταν μάλιστα αυτός που  κάνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στα Αριστερά τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.

Μια κρίση που δε μοιάζει με τις άλλες

Ειναι όχι μόνο κατα τη δική μου γνωμη  φανερό ότι ο  καπιταλισμός περνάει  μια πρωτοφανή και ανεπανάληπτη κρίση. Μια κρίση που είναι αδύνατον να ξεπεραστεί όπως όλες οι προηγούμενες και να βαδίσει το σύστημα ακάθεκτο προς το μέλλον. Ακόμη και με την τρομερή κρίση του '29 συγκρινόμενη η τωρινή παρουσιάζει σοβαρά μειονεκτήματα. Η κρίση του 1929 ας μην ξεχνάμε οτι παρουσιαστηκε μια δεκαετία μετά από έναν δολοφονικό Παγκόσμιο πόλεμο και μετά από το ξέσπασμα μιας προλεταριακής επανάστασης που έπαιρνε τα μυαλά των λαών δίνοντας καινούργιο όραμα. Τότε ο καπιταλισμός εκτός των άλλων χαρακτηριστικών του που δεν είχαν φτάσει όπως βλέπουμε τώρα σε σημείο ολοκλήρωσης(π.χ. παγκοσμιοποίηση, Χρηματοπιστωτικό σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων που αποτελει το μεγαλύτερο κομμάτι του παγκόσμιου ΑΕΠ κ.α.) αναγκάστηκε κατω από την πίεση των λαικών κινημάτων να ακολουθήσει σαν λύση τη γραμμή ενός συμβιβασμού και μιας μεταρρύθμισης που είχε φιλολαικά χαρακτηριστικά( Κευνσιανισμός και New Deal).
 Σήμερα δείχνει να έχει ανοίξει μόνος του μια τεράστια μαύρη τρύπα, που σε συνδυασμό με αλλα χαρακτηριστικά και αντιφάσεις του(όπως η ανισόμετρη ανάπτυξη και επομένως η αδυναμία να ελεγχθεί ο χωρίς όρια ανταγωνισμός), τον τραβάει μέσα της χωρίς να δείχνει καμιά δυνατότητα αντίδρασης. Καταρρέοντας απειλεί με καταρρευση και ολοκληρωτική καταστροφή τα πάντα. Παραγωγικές δυνάμεις, οικονομίες, χώρες και λαούς.
Για κάποιους που δεν θέλουν να αντικρύσουν αυτή την πραγματικότητα η  λύση βρίσκεται στη λεγόμενη ρύθμιση ή αυτορύθμιση του συστήματος. Το ίδιο το σύστημα δείχνει πως έχει προκρίνει ως λύση την επιστροφή στη φεουδαρχία και την επανείσοδο στον καπιταλισμό σαν να μην έγινε τίποτα. Κατι τέτοιο βέβαια είναι εντελώς αδύνατο να συμβεί αφου θα σήμαινε και επιστροφή σε επίπεδο παραγωγικών δυνάμεων και σχέσεων πολλών εκατονταετιών πίσω.
Για τους κομμουνιστές η λύση βρίσκεται στην ανατροπή αυτού του συστήματος εξουσίας και την αντικατάστασή του από μια εξουσια του λαού και των εργαζόμενων και το πέρασμα στο σοσιαλισμό και την εξουσία της εργατικής ταξης.
Ειναι κατα τη γνωμη μου τραγικά ανωριμο να πιστεύει κανείς ότι μεσα σε μια τέτοια κρίση όπου ο καπιταλισμός παίζει κορώνα γράμματα την ίδια του την ύπαρξη, και σε ένα περιβάλλον απόλυτου ανταγωνισμού στο εσωτερικό του, θα μπορούσε το σύστημα να κάνει παραχωρήσεις και βελτιώσεις στο επίπεδο ζωής του λαού.(Δεν μιλάμε για διεκδικησεις ξεχωριστών κλάδων εργαζομένων αλλά για μια γενικη ρύθμιση τύπου New Deal). Μιλάμε λοιπόν για μια κρίση καταστροφική και χωρίς δυνατότητα επιστροφής  σε κανονικότητες και "κοινωνική γαλήνη" άλλων εποχών.
Μετα από όλα αυτά είναι  φανερό ότι κάθε καθυστέρηση στην προετοιμασία των λαών για το αδιέξοδο που πλησιάζει  με ταχύτητα και για ό,τι πρόκειται να συμβει είναι όχι μονο λάθος αλλά κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Δεν είναι λοιπόν η στάση του ΚΚΕ "εγκληματική" όπως λενε κάποιοι γιατί δεν δίνει "αισιοδοξία και προοπτική" στο λαό αποδεχόμενο την πρόταση συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ειναι αντίθετα επικίνδυνη η στάση αυτών που σωπαίνουν και κρύβουν την πραγματική διάσταση των πραγμάτων από το λαό και τον καλούν  να αποφασίσει παρουσιάζοντάς του μιαν άλλη πραγματικότητα.
Είναι λοιπόν καθαρό ότι αυτή είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να τεθεί εδώ και τώρα από τους κομμουνιστές το ζήτημα της διεκδίκησης της πραγματικής εξουσίας σαν άμεσης προοπτικής. Η στιγμή να κληθεί ο λαός να αναλάβει τις ευθύνες  προς τον εαυτό του και το μέλλον του διεκδικωντας αυτό που είναι εντελώς αυτονόητο και απαραίτητο. Την δική του εξουσία πάνω στην ίδια του τη ζωή και στον πλούτο που παράγει. Καθε τι λιγότερο θα έδειχνε για τους κομμουνιστές  δειλία, οπισθοχώρηση και σημάδι ότι δεν πιστεύουν ούτε στο λαό ούτε στον εαυτό τους, ούτε τελικά και στό όραμα που ακολούθησαν σα φάρο τόσες βασανιστικές δεκαετίες θυσιών που δεν μπορεί και δεν πρέπει να χαθούν.

 Δύο διαφορετικές προοπτικές


Ας κάνουμε κάτι καθαρό. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει οτι το ΚΚΕ δεν έχει προταση για την "επόμενη μέρα" θα πω το εξής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει πως αυτός έχει μια λύση για την επόμενη μέρα. Λεει φυσικά ψέμματα αφου είναι παντελώς αδύνατον να αναδειχτεί πρώτο κόμμα και να πάρει το +50. Αρα το ζήτημα του "συνασπισμού εξουσίας με κέντρο την Αριστερά" μπαίνει ως προοπτική και όχι ως άμεσος στόχος για την 7η Μαίου. Εκτός αν μιλάνε για μια κυβερνηση με κέντρο κάποια Αριστερά, και μάλιστα έπικίνδυνα "πολυδιάστατη",  αλλά και κάποια περιφέρεια αγνώστων ακόμη χαρακτηριστικών που θα ζητήσει επίσης άγνωστες παραχωρήσεις για να συνδράμει στο σχηματισμό μιας "Αριστερής κυβέρνησης πάση θυσία" όπως λένε. Πρόκειται βεβαια για μια "μή πρόταση" με απόλυτα σαφή ασάφεια και μάλιστα μεσα σε συνθηκες μιας σοβαρής κρίσης που διασύρει ώς τώρα με ευκολία όσους παίζουν μαζί της. Μια πρόταση που μοιάζει να έχει σα στόχο όχι τόσο την έξοδο από την κρίση αλλά το να δημιουργήσει πρόβλημα στο ΚΚΕ όταν και αν έρθει η ώρα να πάρει εντολή ο ΣΥΡΙΖΑ για σχηματισμό κυβέρνησης.

Από την άλλη στην πρόταση του ΚΚΕ το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια του λαού επίσης πρεπει πρώτα να γίνει κτήμα, επιθυμία και στόχος αγώνα από τον ίδιο το λαό. Χωρίς αυτόν κανένας δεν μπορεί να κατακτήσει την εξουσία για λογαριασμό του. Αυτό λέει πως επιτέλους , μεσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, κάποιος έπρεπε κόντρα στο ρεύμα να αναδειξει το ζήτημα της πραγματικής εξουσίας, τη δυνατότητα δηλαδή να πάρει ο λαός την τύχη του στα χέρια του μεσα από μια σειρά από σκληρούς και δύσκολους αγώνες που όμως έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται να αποφευχθούν.
Και τη στιγμή που το ΚΚΕ το τολμάει, και μάλιστα με φανερό άμεσο κόστος, εμφανίζονται αυτοί που επίσης θα έπρεπε να θέσουν με παρόμοιο τρόπο το ζήτημα και κατηγορούν το ΚΚΕ όχι μόνο για ατολμία αλλά λένε ακόμα πως βουλιάζει το λαό στην απαισιοδοξία.
Ομως τι είναι αισιοδοξία; Προφανώς δεν μπορεί να είναι αισιοδοξία η παραμονή της πραγματικής εξουσίας στα ίδια χέρια, δηλαδη στα ΄χερια μιας Παγκόσμιας συμμορίας κεφαλαιοκρατών και συνεργατών τους. Τι το αισιόδοξο μπορεί να έχει ένας τετοιος ταπεινωτικός συμβιβασμος;

Εχουμε λοιπόν 2 διαφορετικές προοπτικές:
Η μια αυτή που λέει πως πρεπει ο λαός να παλέψει επιτέλους για τη δική του εξουσία έξω από τα πλαίσια αυτού του βρώμικου συστήματος, και η άλλη αυτή που λέει πως πρεπει να παίξει ο λαός για άλλη μια φορά στα πλαίσια του καπιταλισμού ένα παιχνιδι από το οποίο πάντα μα πάντα βγαίνει χαμένος.
 Σε αυτη τη δευτερη  εντασσεται και η πρόταση-προοπτικη του ΣΥΡΙΖΑ.
Το παράξενο είναι πως αυτή η  πρόταση-προοπτική θεωρεί πως σφήζει από αισιοδοξία και ριζοσπαστισμό.
Μόνο που πρέπει να προσπαθήσει κανείς πολύ για να δεχτεί ως "ριζοσπαστισμό" την επανάληψη του γνωστού μοντέλου εναλλαγής Δεξιών-"Αριστεροειδών" κυβερνήσεων με το λαό διαρκώς "κλειδωμένο" στη θέση του παρατηρητή ή του ανίκανου να αναλάβει τις ευθυνες του με τελική κατάληξη αυτό που ζούμε τώρα.
Κι ακόμη περισσότερο πρέπει να προσπαθήσει για να δεχτεί ώς αισιοδοξία και  τόλμη την μοιρολατρική αποδοχή ότι το παιχνιδι δεν μπορεί να αλλάξει κανόνες κι ότι ο λαός θα πάρει την εξουσια σε μιάν άλλη ζωή αφού πρώτα κάποιοι βγάλουν τα κυβερνητικά τους απωθημένα τσαλαβουτώντας σε θολα νερά.

Τόλμη όμως δεν είναι  να αρπάζεις απελπισμένα στον αέρα ότι σου πετάξουν.
 Τόλμη δεν είναι ο συμβιβασμος με το λίγο και η αποδοχή του μικρότερου κακού.
Τόλμη δεν είναι η με όποιο τίμημα "ψυχολογική" ανακούφιση της πίεσης που δέχεται ο λαός.

Ας πετάξουμε επιτέλους τα υποκατάστατα και ας κοιτάξουμε το αύριο βαθιά μέσα  στα μάτια.
Αυτός ο κόσμος είναι δικός μας και θα τον κερδισουμε με νυχια και με δόντια.
Τόλμη είναι να παλεύεις ακόμη και χωρίς αύριο για το δίκιο σου.
Τόλμη είναι να βλέπεις μέσα σ'αυτό που για ευνόητους λόγους σου λένε πως είναι δύσκολο ή αδύνατο τη δικη σου θέση.
Τόλμη είναι να απλώνεις επιτελους χέρι και να αγγίζεις αυτό που σου ανήκει κι αυτό που πραγματικά σου αξίζει.
 Τη δική σου εξουσία πανω στη δική σου ζωή.

Υ.Γ.: Θα προσθέσω έστω σαν υστερόγραφο μια λιγόλεξη με 2 φράσεις αλλά ακριβή περίγραφή του τι είναι η δική μας και τι η καπιταλιστική εξουσία από ένα σχόλιο του symastev.
O βασικός νόμος του καπιταλισμού λεει πως «ό,τι παράγει ο εργαζόμενος ανήκει στον καπιταλιστή, ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής» Αυτό δεν αλλάζει με καμιά αλλαγή κυβέρνησης, χούντας ή βασιλιά... Ο βασικός νόμος της δικής μας εξουσίας λέει  πως «ό,τι παράγει ο εργαζόμενος ανήκει σε αυτόν που είναι και ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής που ο ίδιος δημιουργεί, μέσα από κοινωνικές μορφές οργάνωσης της κοινωνίας και διεύθυνσης των παραγωγικών δυνάμεων (οικονομίας)».
Αν δεν πάμε ως το τέρμα λοιπόν ας μην ψαχνουμε για δικαιοσύνες εκεί που δεν θα τις βρούμε.

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΛΗΘΙΝΟ,ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ,ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΕ ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ ΤΟΥ.ΚΚΕ ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ-ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΣ ΛΑΟΣ.ΚΑΤΕΡΙΝΑ

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΣ είπε...

Γιώργο τα 2 κείμενα στο σύνολό τους είναι τα καλύτερα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό.

Μεγάλα κείμενα αλλά δεν αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω. Κάποια σχόλια που περί άλλων τυρβάζουν μάλλον ως τουφεκιές για γέλια μου φαίνονται μπροστά στην ανάλυση και μάλλον δεν κατάλαβαν ποιο είναι το κεντρικό θέμα που θέτεις: ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Όχι της όποιας κυβερνητικής εξουσίας αλλά της ταξικής εξουσίας, της εξουσίας της εργατικής τάξης σε συμμαχία με τα εργαζόμενα στρώματα του λαού. Προφανώς δεν ξέρουν ότι τώρα έχουμε ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ και αυτή πρέπει να ανατραπεί όχι να αλλάξει η όποια κυβέρνηση αφήνοντάς τη άθικτη.

Για όσους δεν καταλαβαίνουν τι είναι δικτατορία της αστικής τάξης επειδή είναι μεγάλο θέμα, παρακαλώ να μη νομίσουν ότι μιλάω για κάποια πολιτική ή κοινοβουλευτική δικτατορία. Η αστική δικτατορία υπάρχει πάντα στον καπιταλισμό ανεξαρτήτως αν έχουμε κοινοβουλευτισμό, βασιλεία ή χούντα.

Συνοπτικά θα έλεγα ότι ανάγεται στο ΒΑΣΙΚΟ ΝΟΜΟ του καπιταλιστικού συστήματος πως «ό,τι παράγει ο εργαζόμενος ανήκει στον καπιταλιστή, ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής» Αυτό δεν αλλάζει με καμιά αλλαγή κυβέρνησης, χούντας ή βασιλιά. Αυτή είναι η «ΕΞΟΥΣΙΑ» για την οποία μιλάνε οι κομμουνιστές. Και προτείνουν τη δική τους εξουσία ως ΒΑΣΙΚΟ ΝΟΜΟ που λέει πως «ό,τι παράγει ο εργαζόμενος ανήκει σε αυτόν που είναι και ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής που ο ίδιος δημιουργεί, μέσα από κοινωνικές μορφές οργάνωσης της κοινωνίας και διεύθυνσης των παραγωγικών δυνάμεων (οικονομίας)».

Αυτοί οι δύο ΝΟΜΟΙ είναι απλώς οι δύο ταξικές δικτατορίας του κεφαλαίου και του προλεταριάτου και δεν σχετίζονται ακριβώς με κυβερνητικές μορφές. Οι κυβερνητικές μορφές είναι απλά έκφραση της ταξικής δικτατορίας που καλούνται να διαχειριστούν.

Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμη αλλά για την απλή κατανόηση των παραπάνω λέω σε όσους θέλουν να κατανοήσουν επακριβώς την διαφορά ταξικής και πολιτικής εξουσίας ας σκύψουν λίγο στη περίπτωση του ΑΚΕΛ που είναι στη κυβέρνηση χωρίς η εργατική τάξη να είναι στην εξουσία. Τι κάνει; Ό,τι κάνει κάθε καπιταλιστική κυβέρνηση της ΕΕ τηρώντας απαρέγκλιτα τις απαιτήσεις της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου της ΕΕ και εφαρμόζοντας μέτρα, μνημόνια κλπ. Αυτό θέλουν να κάνει το ΚΚΕ; ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΔΟΥΝ!

Ελπίζω όμως να καταλάβουν ότι τo ΚΚΕ μιλάει πρώτα για ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ και μετά για οποιουδήποτε τύπου κυβέρνηση που θα διαχειριστεί τη νέα εξουσία. Δεν θα περίμενα κατανόηση σε αυτή τη θέση από την κα Στάη αλλά από κάποιους αριστερούς που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν το θεωρώ τουλάχιστον υποκρισία. Εκτός αν ποθούν «το κυβέρνηση να είναι και ό,τι να είναι…»

ΥΓ. Τέλος για τη λαθολογία κάποιων που αναφέρουν διάφορα κατά του ΚΚΕ, λέω πως είδαν το μέρμηγκα που δεν πέρασε αλλά όχι τον ελέφαντα που πέρασε! Φυσικά και σήμερα κάνει λάθη το ΚΚΕ. Οι μόνοι που δεν κάνουν είναι μου φαίνεται αυτοί που του κάνουν κριτικές. Αλλά με αλάνθαστους εγώ διάλογο δεν κάνω.

ΚΩΣΤΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ είπε...

Μεγάλος δρόμος
μπρος ανοίγεται
κι ό,τι το χθές ξεγέλασε
για το αύριο ποιός ξέρει
τι η ζωή μας έκλεψε
και πίσω δε θα φέρει.

(η αλήθεια είναι κόκκινη
και όχι ρόζ σύντροφοι είμαστε στο χείλος του γκρεμού ας μην πάμε ένα βήμα μπρός)

Τα τρία κόκκινα γράμματα του Ρίτσου είναι εδώ!

Γιώργος Σαρρής είπε...

Ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ του καπιταλιστικού συστήματος πως «ό,τι παράγει ο εργαζόμενος ανήκει στον καπιταλιστή, ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής»
Απέναντι του ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ που λέει πως «ό,τι παράγει ο εργαζόμενος ανήκει σε αυτόν που είναι και ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής που ο ίδιος δημιουργεί, μέσα από κοινωνικές μορφές οργάνωσης της κοινωνίας και διεύθυνσης των παραγωγικών δυνάμεων (οικονομίας)».
ΑΥΤΉ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΖΉΤΗΣΗ ΠΟΥ ΌΣΟ ΠΙΟ ΠΛΑΤΙΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΑΠΛΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΟ ΤΡΟΠΟ ΤΌΣΟ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΠΛΟ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΜΙΛΑΜΕ ΜΙΑ ΆΛΛΗ ΔΥΣΚΟΛΗ ΓΛΩΣΣΑ.

Ανώνυμος είπε...

Αντιγράφω απ την ειδησεογραφία

"Ο Andrés Izarra, Υπουργός Επικοινωνιών και Πληροφοριών της Βενεζουέλας, ανακοίνωσε ότι ο Πρόεδρος Ούγκο Τσάβες υπέγραψε το νέο νόμο Οργάνωσης Εργασίας (LOT).
Ένα νέο επαναστατικό εργατικό δίκαιο, που αποτελεί μέρος της μετάβασης στο σοσιαλισμό, που επιτρέπει στους εργαζόμενους να επανακτήσουν δικαιώματα που...
έχασαν στη διάρκεια περασμένων χρόνων και άλλων κυβερνήσεων.
Μεταξύ των νέων μέτρων η διπλή καταβολή από αδικαιολόγητες απολύσεις, 6 εβδομάδες άδεια πριν από τη γέννηση παιδιού και 20 εβδομάδες άδεια μετά τον τοκετό…
Κι όλα αυτά όταν πρόσφατα έκανε αύξηση 30% στους κατώτατους μισθούς!"

Προσέξτε τη λεπτομέρεια

"...Ένα νέο επαναστατικό εργατικό δίκαιο, που αποτελεί μέρος της μετάβασης στο σοσιαλισμό, που επιτρέπει στους εργαζόμενους να επανακτήσουν δικαιώματα που...
έχασαν στη διάρκεια περασμένων χρόνων και άλλων κυβερνήσεων..."

Απ όσο ξέρω, ακόμα δεν ανετράπη εκεί η εξουσία του κεφαλάιου.
Το τόλμησε όμως!
"...που αποτελεί μέρος της μετάβασης στο σοσιαλισμό..."

Τις απαντήσεις σύντροφε Γιώργο τις ξέρω.
Δεν είναι το ίδιο εκεί κι εδώ, άλλος αυτός άλλοι εμείς, υπάρχει ακόμα φτώχεια και δυστυχία...

Απλά, δεν μπορούσα ν αντισταθώ στον πειρασμό να το κοπιάρω.
Θέλει αρετή και τόλμη...όχι μόνο η ελευθερία, έτσι;
Κι ελπίζω να μην δικαιωθεί ο πιτσιρίκος που έγραψε πως θα βγούν καυγάδες στο κόμμα την επαύριο των εκλογών με αφορμή τον τερματισμό του συριζα και το κκε δεύτερο και καταϊδρωμένο στον μεταξύ τους σκυλοκαυγά :-)

mbiker

Γιώργος Σαρρής είπε...

Για την τόλμη ας μην ξαναγυρναμε. Τα λεω στο κειμενο.Δεν ειναι τολμη να ξαναπαιζεις το ιδιο παιχνιδι ξανα κ ξανα.Τολμη ειναι να τολμας να βαλεις την προταση σου κι οχι υποκατάστατα επειδη δεν πιστευεις οτι θα πεισεις στις εκλογες.Αυτο ειναι εκλογικη κοινοβουλευτικη λογικη κι οχι τολμη.Αν εισαι γενικα καπου στην Αριστερα μπορει να μην πειραζει.Αν εισαι κομμουνιστης όμως δεν μπορεις να το κανεις. Δε μπορει να την πεφτεις σ αυτους που δε θελουν να σε ακολουθησουν στο λάθος. Οποιος "τολμαει" ας αναλάβει μονος τις ευθυνες του κι ας μη ζητάει συμπαράσταση απο τους κομμουνιστές.Ουτε να τους κατηγορει επειδη ειχαν το κουραγιο να πουν τα δυσκολα κι ας χασουν,που δεν ειχε αυτός. Το "αν οχι τωρα πότε" εδω κολαει, οχι όπως το βαζει ο Τσιπρας. Αν δε βαλουμε τωρα θεμα ανατροπης του καπιταλισμού πότε θα το βαλουμε;/
Για τη Βενεζουέλα δεν δηλωνω ειδικός και δεν μπορω να μιλησω.Ανησυχω όμως οτι παρακαθυστερησε το πραγμα και παρα τη δεδομενη συμπαθεια φοβαμαι οτι δεν θα βγει σε καλό αυτος ο διπλος χαρακτηρας της καταστασης εκεί, με το λαό να μην παιρνει την εξουσια. Μακαρι μ όλη μου την καρδια να κανω λάθος.

Γιώργος Σαρρής είπε...

Ο πιτσιρικος εχει πλακα, σ αυτο ειναι καλός. Κατα τα άλλα ας λεει ό,τι θελει. Πιτσιρικος ειναι κανει την πλακα του. Το τι θα βγει κ τι οχι ειναι αλλων προβλημα. Αυτος θα το χαρει με την καρδια του.

Γιώργος είπε...

Γιώργο επίτρέψε μου να συμφωνήσω με το πνεύμα του δεύτερου ανώνυμου! Δεν φτάνεις από την γη στο φεγγάρι μ' έναν πήδο! Μη σου πω ότι θα ήταν κι επικίνδυνο να το προσπαθήσεις αυτό... Από την διαπίστωση του επιθανάτιου ρόγχου του καπιταλισμού, μέχρι την αντικατάστασή του από έναν ανθρώπινο σοσιαλισμό, χρειάζονται διεργασίες ζωής.
Φυσικά θα μου πεις πως σήμερα τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από οριακά - η ζωή δεν μας περιμένει! Αυτό είναι απόλυτα σωστό! Η ζωή δεν μπορεί να περιμένει τις επιστημονικές μας αναλύσεις - κακά τα ψέματα... Στέλνει καθημερινά 1000 ανθρώπους στην ανεργία! Μέχρι να πάρουμε τα όπλα ή μέχρι να γίνουμε όλοι Μαρξιστές για να διεκδικήσουμε την Εξουσία του προλεταριάτου πολύ φοβάμαι ότι θα γίνουμε Ινδία - πριν καν το καταλάβουμε! Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα της Αριστεράς στις μέρες μας: μπορούμε να συνεννοηθούμε στην βάση του τι μας ενώνει (σήμερα, όχι αύριο, θα είναι πολύ αργά!), για να παλέψουμε και να αρχίσουμε να χτίζουμε έναν άλλο κόσμο - αυτόν που τόσα χρόνια διαλαλούμε πως θεωρούμε εφικτό; Ή θα σερβίρουμε (με τον τρόπο μας) το δίκιο σε όλους αυτούς που, τόσα χρόνια, μας λοιδωρούν ότι επιμένουμε σ' ένα στεγνό όχι;
Η επίμονη άρνηση για συνεργασία της Αριστεράς για να κόψουμε το σχοινί που μας πνίγει, όσο καλές προϋποθέσεις κι αγνά κίνητρα κι αν έχει, μολυ θυμίζει την παροιμία 'όποιος δεν θέλει να ζυμώσει...'
Είναι κρίμα! Έχουμε βρεθεί στις ίδιες πορείες (και είμαστε εκατοντάδες χιλιάδες αυτοί), έχουμε φωνάξει τα ίδια συνθήματα κι έχουμε φάει τα ίδια δακρυγόνα και τα ίδια γκλομπς από τους πραίτωρες του συστήματος. Ας δώσουμε τα χέρια επιτέλους κι ας γυρίσουμε την δύναμή μας ενωμένη σ' αυτούς που βιάζουν τις ζωές μας! Κι ας επιχειρήσουμε αυτόν τον άλλο κόσμο που ονειρευόμαστε, με έναν τρόπο που να είναι εφικτός στις μέρες μας. Προέχει να κόψουμε το σκοινί που μας πνίγει!
Στην Ευρώπη των Τραπεζιτών δεν έχουμε καμία θέση - σ' αυτό νομίζω πως συμφωνούμε όλοι! Αλλά υπάρχει κι η άλλη Ευρώπη, αυτή των Κινημάτων! Δεν αξίζει να παλέψουμε γι' αυτήν;
Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά σ' αυτό το θέμα - ας μείνω εδώ... Δεν θέλω να στενοχωρήσω κανέναν μ' αυτά που γράφω - κι ούτε έχω αποφασίσει ακόμη τι ακριβώς θα ψωφίσω την Κυριακή. Αυτό που ξέρω κι αυτό που με πνίγει τα τελευταία 20 και χρόνια που κατεβαίνω στους δρόμους είναι που βλέπω μία αριστερά κατακερματισμένη σε κόμματα και κομμάτια που διεκδικούν (όλα!) το απόλυτο δίκαιό τους! Είναι ένα γαμώ το αυτό που με πνίγει: είναι δυνατόν να κατέχει κάποιος την απόλυτη σοφία; Ειδικά στις Κρίσιμες Στιγμές που πρέπει όχι απλά να πάρουμε θέση απέναντι στην ιστορία, αλλά να την αλλάξουμε, οφείλουμε πιστεύω να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλο κι όλοι μαζί τις διεργασίες της ζωής! Έχουμε ευθύνη σ' αυτό! Ρε γαμώ το, μας πνίγουν - κι αυτό δεν είναι απλά ένα εκβιαστικό δίλημμα - είναι η πραγματικότητα στην οποία έχουμε χρέος κι ευθύνη να αντισταθούμε! Στην Κατοχή ΕΑΜ και ΕΔΕΣ πολεμούσανε μαζί - εμείς δεν μπορούμε να τα βρούμε και να πάμε ένα βήμα μπροστά;
Το 'Διαίρει και βασίλευε' ωφελεί μία και μόνο πλευρά της ιστορίας: τους καταπιεστές! Αυτοί το γνωρίζουν καλά ήδη από την επαχή του Καίσαρα! Εμείς πόσο ακόμη θ' αργούμε να το συνειδητοποιήσουμε;
Όλα αυτά τα γράφω με πολύ αγάπη και με τεράστια πίστη στο ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε γιατί ναι: Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός!

ΑΓΓΕΛΟΣ είπε...

Φιλε γιωργο..βαρεθηκα ειλικρινα την μεταθανατον επουρανια βασιλεια..ενα κομμα που μοιαζει με την εκκλησια..δεν ειναι τυχαιο που δεν σε αφηνουν να ανεβεις σε οργανωση να ακουσεις τι λενε,ενα κομμα σεχτα που δεν συμφωνει με κανεναν παρα μονο με τον εαυτο του.Μια φορα συνεργαστηκε με το δηκκι και τα σπασαν γρηγορα.ειχε ομως την ...τολμη να συνεργαστει με τον μητσοτακη των κουμπαρο του αρχηγου της cia μπους.Εαν ζουσαν παλιοι κομμουνιστες θα το εφτυναν καταμουτρα οπως ο μεγαλος Μαρκος Βαφειαδης πρωην αρχηγος του δημοκρατικου στρατου ,οταν καταλαβε ποσο λιγη ηταν η ηγεσια του και συμπαραταχθηκε με τον ΑΝΔΡΕΑ.Εαν θελετε να γερνατε και να παραμενετε ο συνεπης αγωνιστης της γειτονιας δικαιωμα σας.Οταν ομως υπαρχει καποιος που λεει εδω και τωρα φρολογηση της καστας ανθρωπων που ειναι γυρω μας(πηγαινε μια βολτα μεχρι της καφετεριες της γλυφαδας)και βγαζουν 100.χιλιαδες ευρω τουλαχιστον τον χρονο εσεις μιληστε για καπιταλισμο και επουρανια βασιλεια.ματαιωπονητε μην βλεποντας τουσ συσχετισμους δυναμης που υπαρχουν στην περιοχη.Οταν ο ΑΝΔΡΕΑΣ δεν μπορεσε να μας βγαλει απ το νατο εχωντας τον στρατο μαζι,αδελφικη φιλια με παλμε αραφατ,συνεργασια με ανατολικη γερμανια,κανταφι θελετε να μας πεισετε οτι θα μας βγαλει η κοντη με τον χαλβατζη και τον μαιλη.πλαναστε πλανην οικτραν.

Για να ανασανει ο κοσμος πρεπει να δ-ι-α-λ-υ-θ-ε-ι το ΝΕΟΠΑΣΟΚ. αυτο οσο το κκε δεν συνεργαζεται δυσκολευει.Αρα εμμεσα παιζει τον ρολο του.Διοτι ειναι χαρτινος πυργος το πασοκ.ΜΕ ενα ποσοστο 17 τις εκατο του ΣΥΡΙΖΑ και 15 του πασοκ για σκεφτειτε τη εξελιξεις θα δρομολογηθουν.
και δωστου οι πρακτορες της cia na poyn τρομοκρατες τους συριζαιους οπως ελεγαν με το πασοκ του 80 και δωστου τα τζακια λασπη και στρεψιμο των μαζων προς το κκε με την δηθεν λογικη "το κκε ειναι καθαρο λεει αληθεια στο λαο" μα αυτο θελουν να το εξυμνουν για να ειναι στην ακρη.
να μην φορολογηθουν οι γιαπηδες με το τζιπ επειδη καποιοι κκυριοι μιλανε για καπιταλισμο ρεμορφισμο και αμβλυνση των αγωνων με τετοιες κινησεις.
να μην φορολογηθει ο γιαπης με το σκαφος στην γλυφαδα και να παραμενουμε εσαει οι τρελοι αριστεροι της ακρης.

οχι κυριοι

Ο ΣΥΡΙΖΑ ,που πολλα μπορεις να του προσαψεις εχει 13 κομματα
ο ΣΤΑΘΗΣ Ο ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΜΑΖΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΤΗΝ ΣΑΚΟΡΑΦΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΠΑΣΟΚ

Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ.
ΨΗΦΟΣ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΥΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ..
με εναν και μονο στοχο

δευτερο κομμα ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
ΕΙΔΑΛΩΣ ΣΤΡΩΣΤΕ ΧΑΛΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΤΟΥ..ΛΟΒΕΡΔΟΥ 40 ΤΙΣ ΕΚΑΤΟ ΣΕ 4 ΧΡΟΝΙΑ!

ΦΙΛΙΚΟΤΑΤΑ ΓΙΩΡΓΟ..και με κριτικη διαθεση μονο.

Γιώργος Σαρρής είπε...

Γιώργο (3.46πμ)
Συμφωνω σε πολλά από αυτά που λες αλλά επιμενω οτι αν δεν ξεκαθαριστουν καποια πράγματα γυρω από το τι ειναι η πραγματικη εξουσία και τι η κυβερνηση που θα μας βοηθησει να "γυρίσουμε σελίδα", "να αλλάξουμε την Ελλάδα" και όλες αυτες τις γενικότητες δεν θα παμε πουθενα. Βαρέθηκα να ελπίζω πως θα αλλάξουμε σελίδα καθε φορά που κάποιος βλέπει οτι αυτό τον βοηθάει να κερδίσει εκλογικα. Καμμια σελίδα δε θα γυρίσει αν δεν ορισουμε τουλάχιστον τη γενικη κατευθυνση της επόμενης σελίδας.
"Στην Ευρώπη των Τραπεζιτών δεν έχουμε καμία θέση - σ' αυτό νομίζω πως συμφωνούμε όλοι!" λες. Μοιαζει σωστό αλλά θα ήθελα περισσότερα-όχι από σένα- που να λένε στο λαό τι εννοούν. Εχουμε δηλαδή ΣΗΜΕΡΑ μέλλον σε κάποια άλλη Ευρώπη, των λαών, ή των κινημάτων ή δεν ξερω ποια άλλη Ευρώπη που δεν υπάρχει αλλά θα πρεπει να φτυσουμε αίμα για να την δημιουργήσουμε; Εγω λεω ν ασχοληθουμε με το χωριό μας εδώ και φυσικα να έχουμε το μυαλό μας κ στο τι γινεται στην Ευρώπη που εμείς μόνο παλεύοντας εδώ μπορούμε να επηρρεάσουμε κι όχι πιστεύοντας σε κάποια Ευρώπη. Το καθηκον μας εδώ είναι να διαμορφώσουμε μια συνείδηση μακριά από εκλογικες λογικές που προκύπτουν καθε φορά σαν αναγκαιότητες είτε για να φυγει η δεξιά, είτε για να επιβιώσει ο λαός βαζοντας σε δευτερη μοιρα το κύριο και υποχωρώντας προς το δευτερεύον και δίνοντας ψευτικη ελπίδα στο λαό οτι έφτασε ή ώρα να γυρίσει σελίδα. Δε μ αρέσει όλο αυτό το απροσδιόριστο των 13 κομματων του ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να διαφωνουν σε ένα σωρό βασικά ζητήματα αλλά συμφωνουν σίγουρα σε 2. Το ένα είναι ότι θα ήθελαν να αποτελέσουν ΓΕΝΙΚΑ εναλλακτικό πόλο κυβερνητικής εξουσίας(εντός ή εκτός Ευρώπης, ευρώ, υπέρ κάποιου σοσιαλισμού λιγότερο ή περισσότερο αριστερού κλπ.) κάνοντας σοβαρές υποχωρήσεις αν χρειαστεί και 2. Οτι σίγουρα παρά τα καλά τους λόγια-τα οποία δεν τα είδα καθόλου να υλοποιούνται και να εκφράζονται πρακτικά σε κρίσιμες στιγμές τουλάχιστον τα τελευταία 2 χρόνια συμμετέχοντας σε όλη τη γκαμα των απόψεων μεσα στο κίνημα- θα ήθελαν πολύ να δουν το ΚΚΕ να γκρεμίζεται.
ΜΕΤΑ ΑΠΌ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΉ ΣΚΈΨΗ ΈΧΩ ΚΑΤΑΛΉΞΕΙ ΌΤΙ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ Η "ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ" ΓΕΝΙΚΑ Η ΛΥΣΗ, ΑΛΛΑ ΕΝΑΣ ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΙ ΤΙΣ ΚΥΡΙΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΙ ΤΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ ΑΝΑΓΚΑΙΩΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΩΝ ΣΤΑΔΙΩΝ ΠΟΥ ΘΑ "ΔΙΝΟΥΝ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ". Ο λαός χρειάζεται συνειδητοποίηση εκτός από ελπίδα, χρειάζεται να κοιτάξει απ ευθείας στα ματια το πρόβλημά του και να δείξει εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του, κι όχι χαπια αυταπάτης ότι μπορεί να λύσει τα προβλήματά του με μια καινούργια κυβερνηση. Εχω δει ένα σωρο Αριστερές κυβερνήσεις συνεργασίας που ΄"εδιναν ελπίδα και αισιοδοξία" και που πάντα κατέληξαν σε απογοητεύσεις. Ειλικρινα λέω οτι αν ήμουν ΚΚΕ και κάποιος άλλος έκανε την πρόταση που κάνει τώρα το ΚΚΕ θα το εγκατέλειπα αμέσως και θα ακολουθούσα αυτη την άποψη.Δεν τη βλέπω καθόλου μακρινή την προοπτική της εξουσίας του λαού κάτω από τις συνθήκες που διαμορφώνονται, κι εν πάσει περιπτώσει πως γινεται να φτασεις κάπου αν δεν το στοχευσεις καθαρά. Αν θελει κανείς να πάει κάπου παιρνει το καράβι που παει εκεί κι όχι άλλο κι αν χαλάσει οκαιρός αναπροσαρμόζει τους τρόπους για να φτάσει. Αντίθετα, χωρίς να μπορεί κανείς να γίνει μάντης φυσικα, στην π΄ροταση του ΣΥΡΙΖΑ δίνω ελαχιστότατες πιθανότητες. Την έχω ξαναδεί και εδώ και αλλού κ δεν την πιστευω. κΑΤΑ ΤΑ ΆΛΛΑ ποιος λεει να μην πορευτούμε μαζι όλος ο λαός που υποφερει στους καθημερινούς αγώνες;Αυτό λεω κι εγώ και το ΚΚΕ κι όποιος θελει να έχει ένα καθαρό ταξικό προσανατολισμό το κίνημα.

Τωρα για το θεμα ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ (που δεν πολέμησαν όσο μαζί λες)ας μην το ανοιξουμε γιατι χαθηκαμε.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΣ είπε...

Άγγελε, σαν παλιός κομμουνιστής σου λέω απλά πως λες μπούρδες. Όλοι ξέρουν οτι δεν χρησιμοποιώ τέτοιες εκφράσεις αλλά με κάθε συγνώμη αναγκάζομαι. Μπορείς να κάνεις παρέα με κάθε Βαφειάδη αλλά αυτά που λες δεν στέκουν. αφού δεν είσαι παλιός κομμουνιστής άσε καλύτερα...

Γιώργος Σαρρής είπε...

ΑΓΓΕΛΕ,
Λες,"βαρεθηκα ειλικρινα την μεταθανατον επουρανια βασιλεια"! Κι εγω αλλά ποιος μιλάει για δευτερα παρουσία; Δεν ειναιπαρα ενα κλισε που διαστρεβλώνει μια πολύ σωστη θεση κι ενα πολυ καθρό στόχο. Ο Λένιν τον Ιανουαριο του '17 δεν μπόρεσε να προβλέψει τι θα γινόταν το επόμενο 9μηνο στη Ρωσία κι έλεγε τότε όιτι"έρχονται κοσμοιστορικές αλλάγες αλλά εμείς οι ηλικιωμένοι ίσως να μην τις προλάβουμε". Οταν αρχισε το πανηγυρι και μπηκε η Ρωσία σε επαναστατικη κατασταση ανεβηκε στο τρένο έβαλε καθαρούς και άμεσους στόχους και σε λίγους μηνες πηρε την εξουσια με το λαό χωρίς να ανοίξει μυτη! Ποιος το φανταζότανε; Ουτε ο ίδιος. Ο μαρξ το 1848 το Φεβρουαριο έγραψε με τον Ενγκελς το Κομμουνιστικό Μανιφεστο κάνοντας γενικες προβλέψεις(ένα φαντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη κλπ.) αλλά δεν μπόρεσε ούτε αυτός να προβλέψει ότι το 1848 θα ήταν η χρονιά τόσων εξεγέρσεων. Εβαλε όμως μια δυναμική, ένα στόχο καθαρό, μια δυνατότητα που άρχισε να εξελίσσεται και να φουντώνει.
Αυτό νομίζω κανει τωρα το ΚΚΕ και γι αυτό βλέπω εκεί την ελπίδα κι όχι στην πρόταση ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ-ΚΙ ΌΧΙ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ ΟΠΩΣ ΨΕΥΤΙΚΑ ΛΕΕΙ- ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ. Την επλπίδα τη βλέπω σ'αυτόν που τολμάει να βαζει την προοπτική του κι όχι σ αυτόν που κρύβεται πίσω από αναγκαιες ρεαλιστικές συμμαχίες και ενδιάμεσα σταδια.
Κατα τα άλλα δεν με ενδιαφερει καθόλου ούτε ο Ανδρεας-που δεν τον θεωρώ τίποτα παραπανω από έναν τρομερά ταλαντούχο πολιτικό απατεώνα- ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο Μαρκος όπως καταντησε, ούτε το ΝΕΟΠΑΣΟΚ, ούτε κανενας άλλος. Μόνο το που θα πάνε οι μαζες κι ο λαος με ενδιαφερει κι αυτό εξαρταται από πολλά. Και φυσικα εξαρταται και από το αποτέλεσμα των εκλογών. Οσο πιο κοντα τοποθετηθεί σε πραγματικα ριζοσπαστικες προτασεις όπως αυτή του ΚΚΕ, και δεν μασήσει για άλλη μια φορά σε δηθεν άμεσες προτασεις της επόμενηςμερας που θα του αλλάξουν τη ζωή στο πιτς φυτίλι, τόσο καλύτερα για μας. Το ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ που όπως ξερουν πολλοί δεν αντιπαθώ-παρότι δε μου αρεσει η ΠΟΝΗΡΉ τακτικη που ακολουθεί παρα τα καλα λόγια προς το ΚΚΕ που λεγονται για να τ ακουει ο κόσμος- το βλεπω ως εξης: Για τους απογοητευμενους που ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ ΚΚΕ έιναι μια χαρά λύση. Δεν είναι άσχημο βημα. Από κει και πέρα και με δεδομένο το μικρόβιο μικροτεμαχισμών και διασπάσεων που κυκλοφορεί εκεί στα 13 κόμματα που λές, υπάρχει και το ρητό 'όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι..."
Τελος 2 πραγματα ακομη.
1.Το "ΠΑΣΟΚ του Λοβερδου του 40%" θα ερθει αν απογοητευθεί ο λαός απο μια κυβερνηση της Αριστερας που μην εχοντας πισω της ένα λαικό κίνημα πανισχυρο που να σπρωχνει και να στηρίζει ΤΙς αλλαγες που πρεπει να γινουν, θα αποδειχτεί μόνο λόγια. Ποσο μάλλον αν αποδειχτεί κιολας ότι ουτε την πρόθεση είχε να προχωρησει στα σπουδαία, όπως εγινε π.χ. με το ΠΑΣΟΚ(ΑΛΛΆ και όλες τις Αριστερες συνεργασίες στην ευρώπη που ανοιξαν το δρόμο για επανοδο της Δεξιας και μαλιστα πανισχυρης).Τοτε δεν υπήρχε κανενα ΚΚ από πισω που "να αρνειται".
2.Δε βλέπω καθόλου σα γιγαντες τον Ανδρεα και νανο την Αλέκα επειδη ειναι κοντή! Να βαλουμε τον Πυρρο Δημα αρχηγό τοτε που είναι κορμαρα και "ψυχάρα". Αν δε γινει γιγαντας ο λαός και το κινημα που τωρα ειναι πολλα βηματα πισω κανενας πολιτικός αστερας δε θα μας σωσει.

ΓΙΩΡΓΟΣ59 είπε...

ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ . Αγνός ιδεολόγος κομμουνιστής για την ευτυχία του κάθε διπλανού του .
ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ . Αρχαίος Σπαρτιάτης πολεμιστής ,πειθαρχημένος ,εκπαιδευμένος ,ετοιμοπόλεμος και αποφασισμένος μέχρι τέλους .
ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ .Στα μονοπάτια της διαλεκτικής σκέψης που άνοιξαν οι παπούδες μας ( Επίκουρος - Πυθαγόρας - Ηράκλειτος - Σωκράτης κα.)θέτοντας θεμέλιο της ύπαρξης τον αριθμό (ύλη), και που περπατώντας τα, θεμελίωσε ο Μαρξ τον διαλεκτικό υλισμό.

Στοιχεία ενός ολοκληρωμένου ΑΝΘΡΩΠΟΥ που με αποφασιστικότητα πολεμάει για το πλησίασμα των ονείρων του .

Πάντα θα είναι πόλεμος και πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι σε όλα .
Το κείμενό σου πεντακάθαρο διαλύει μύθους .
Επ΄ώμου να πω , τι να πω ....

Γιώργος Σαρρής είπε...

Εννοειται οτι τα περι κυβερνησης της Αριστερας ειναι εντελως θεωρητικα και στόχο έχουν να στριμώξουν ΠΟΝΗΡΑ σε μια δυσκολη στην ουσια της κουβεντα το ΚΚΕ. αΛΛΙΩς ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ρεαλιστικη πιθανότητα αυτη τη στιγμη να γινει κατι τετοιο κι οχι γιατι το αρνειται το ΚΚΕ. ΕΙΝΑΙ ΆΛΛΟ ΕΝΑ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟ ΨΕΜΜΑΤΑΚΙ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ.
Κι εγω επισης μιλαω εντελως καλοπροαιρετα και συντροφικα.

Γιώργος Σαρρής είπε...

Επίσης βλέπω οτι ο στόχος ξαφνικα ειναι 2η θεση κι οχι 3Η που λεγοταν την περασμενη βδομαδα. Πιανει το κόλπο φαινεται στα πηγαδάκια όποτε ανεβαζουμε το πονταρισμα για να τιναξουμε τη μπανκα στον αέρα! Δηλαδή να τραβηξουμε ψηφους από το ΚΚΕ σε στυλ ΠΑΣΟΚ 81. Τι το πολιτικο υπάρχει σε αυτό; Δηλαδή αν ηταν κοντα στην 1η θεση η ΔΗΜΑΡ θα έπρεπε να ψηφισουμε δαγκωτο ΔΗΜΑΡ;;;; Ντροπή παιδια. Αυτό λέγεται υποκλοπή ψηφων από αγχωμένους, απελπισμένους και ανυπόμονους.Ετσι όμως δεν πάς ουτε για μπάνιο , όχι στο σοσιαλισμό και στη δημοκρατία του λαού.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΣ είπε...

Τι θα γίνει την 7η Μαΐου και μετά; Νομίζετε ότι θα έχουμε χάσει ως Αριστερά την ευκαιρία της εξουσίας λόγω του ΚΚΕ; Αν ήταν η εξουσία να παραδίδονταν έτσι από το κεφάλαιο δεν θα κείτονταν εκατομμύρια οι νεκροί των ταξικών πολέμων.

Όμως εγώ θα τολμήσω να προδιαγράψω κάποια πράγματα για την επόμενη μέρα.

Το ΚΚΕ, όποια θέση και να έχει λάβει, αυτό που θα πει θα είναι να αφήσουμε πίσω τα αποτελέσματα των εκλογών και να πιάσουμε την οργάνωση των μαζών και των εργατών.

Μετά τις εκλογές θα ζούμε σε εντελώς νέα κατάσταση. Η χώρα θα κυβερνάται με βάση το παρασύνταγμα που θα το συγκροτούν τα μνημόνια, οι Συνθήκες και οι αποφάσεις της ΕΕ, με προοπτική να ισχύουν τουλάχιστον για 10 χρόνια.

Ο μόνο δρόμος για ένα κόμμα της εργατικής τάξης θα είναι η οργάνωση του λαού και της εργατικής τάξης σε βάθος για να αντιμετωπιστεί η νέα τεράστια επίθεση του κεφαλαίου που δεν αποκλείεται να περιλαμβάνει και πολεμικές (εθνικές ή ταξικές) εκδοχές.

Τα πράγματα θα είναι τελείως διαφορετικά και τα κόμματα του λαού πρέπει να ασκήσουν αμέσως τελείως διαφορετικές πολιτικές οργάνωσης του λαού. Έρχονται μαύρες μέρες με νέες μορφές διακυβέρνησης αυταρχισμού και νεοφασισμού που δεν έχουμε γνωρίσει. Μόνο η οργάνωση σε βάθος μπορεί να σταθεί εμπόδιο στα σχέδια του κεφαλαίου.

Τα κόμματα της Αριστεράς που τώρα εγκαλούν το ΚΚΕ, τι ακριβώς θα κάνουν; Θα έχουν καταλάβει τις θεμελιακές αλλαγές που έγιναν ή περί άλλων θα τυρβάζουν προσδοκώντας σωτηρία δια μέσου των… «θεσμών» της ΕΕ;

Γιώργος είπε...

Γιώργο, συγγνώμη που επανέρχομαι, δεν θα το κάνω για να απαντήσω σε κάτι απ' όσα μου γράφεις. Στο κάτω - κάτω και οι διαφωνίες μας έχουν την αξία τους, αρκεί να είναι δυναμικές και όχι αμετακίνητες, αρκεί μέσα από αυτές να μπορεί να υπάρξει η σύνθεση - αυτό εξ άλλου δεν είναι και το νόημα του διαλεκτισμού;
Θέλω μόνο, με αφορμή ένα σχόλιο που κάνεις πιο κάτω και που αποδίδεις υστεροβουλία και πονηριά στην πρόταση του Τσίπρα, να πω ότι η πρόταση για συνεργασία όλων των δυνάμεων της Αριστεράς, με πρώτο κάλεσμα στο ΚΚΕ δεν είναι καθόλου καινούρια, αλλά την είχε κάνει ήδη από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε την αρχηγία στον ΣΥΡΙΖΑ. Και φυσικά, πριν από αυτόν την έχουν σκεφτεί πάρα πολλοί αριστεροί- μεταξύ τους και εγώ - που δεν αντέχουν να βλέπουν μία αριστερά κατακερματισμένη, την ίδια στιγμή που οι καταπιεστές δημιουργούν εμ απίστευτη ευκολία ιερές και ανίερες συμμαχίες για να συνεχίζουν απρόσκοπτα το έργο της λεηλάτισης του κοινωνικού πλούτου. Νομίζω πως αδικείς μία τέτοια προοπτική και είναι κρίμα! Και δεν το γράφω αυτό για να υπερασπιστώ την αγνότητα των προθέσεών του - επαναλαμβάνω εξ άλλου πως ακόμη δεν έχω αποφασίσει τι ακριβώς θα ψηφίσω την Κυριακή - όσο γιατί πραγματικά πιστεύω πως αυτή η προοπτική μίας ευρύτατης συνεργασίας της Αριστεράς όχι μόνο δεν είναι ανέφικτη, αλλά έχει βαθύτατες ρίζες στην προσπάθεια για την υλοποίηση ενός αλλιώτικου, εναλλακτικού τρόπου ζωής! Αρκεί να μην μένει κανένα κομμάτι της Αριστεράς με την αμετακίνητη αντίληψη πως κατέχει την Απόλυτη Αλήθεια! Γιατί τότε φακλιδεύει την ίδια την ουσία του διαλεκτισμού.

Με τιμή στις δικές σου απόψεις, αλλά και σε όλες τις απόψεις των σχολιαστών σου...

ShareThis