Μια "κανονική" δημοκρατία

"Αυτό που θέλουμε εμείς είναι να γίνουμε μια κανονική δημοκρατική Ευρωπαϊκή χώρα".

Ποιος το είπε;
Θα μπορούσαν να το έχουν πει πολλοί.
Από τον Α.Σαμαρά και τον Ε.Βενιζέλο μέχρι τους εκπροσώπους της 'Δράσης', του Ποταμιού, της ΔΗΜΑΡ των ΑΝΕΛ, της Τελείας ή της παύλας.
Παρ'όλα αυτά το είπε σε πρωινή εκπομπή ο Δημ.Παπαδημούλης του ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα σε πολλά και μάλλον ενδιαφέροντα.
Και μάλιστα του άρεσε τόσο πολύ που το επανέλαβε αρκετές φορές.
"Να γίνουμε μια κανονική Ευρωπαική χώρα"!

"Κανονική" σαν ποιά χώρα όμως;

Σαν τη Γαλλία της όλο και μεγαλύτερης ανεργίας, όπου το 30% σχεδόν των νέων είναι απελπισμένοι και ψάχνουν τρόπους να δραπετεύσουν από τη χώρα τους αναζητώντας κάποιο μέλλον;
Σαν τη Γερμανία των τεράστιων ανισοτήτων με τους μισθούς των 400 ευρώ για τουλάχιστον 7,5 εκ. εργαζόμενους(σύμφωνα με στοιχεία του 2011) δίπλα στους μισθούς των ρετιρέ; Και βέβαια μιλάμε για την ισχυρότερη καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ, που έχει καταφέρει να επικρατήσει στον ανταγωνισμό.
Είναι κατά τον ΣΥΡΙΖΑ κανονικότητα η κακοπληρωμένη περιστασιακή εργασία, όπου επειδή δεν μπορεί να επιλυθεί το πρόβλημα της ανεργίας, μοιράζουν το χρόνο της εργασίας που έχει ανάγκη "η αγορά" και τον διανέμουν σε απελπισμένους; Ως γνωστό οι άνθρωποι αυτοί(για κανονικούς ανθρώπους πρόκειται κ.Παπαδημούλη), δεν θεωρούνται άνεργοι αφού δουλεύουν έστω περιστασιακά με όποιους όρους τους προσφερθούν. Φυσικά είναι υποχρεωμένοι όπως όλοι εμείς να πληρώνουν "κανονικά" τους λογαριασμούς τους.
Σαν την εκτός ευρώ Αγγλία, με τις λούμπεν φτωχογειτονιές των εξαθλιωμένων που εξεγείρονται όπως έγινε πρόπερσι το καλοκαίρι; Τι το όμορφα "κανονικό" υπάρχει σ'αυτό;
Σαν την Ιταλία του επίσης τεράστιου χρέους(που κι εκεί δεν δημιούργησε ο λαός) όπου τα κύματα μέτρων λιτότητας διαδέχονται το ένα το άλλο, και όπου η διαφθορά και η εξαχρείωση του πολιτικού συστήματος εκπροσώπησης στη χώρα βγάζουν μάτι;
Σαν τη Βουλγαρία, Ρουμανία και μια σειρά πρώην σοσιαλιστικές χώρες όπου ο λαός κάθε μέρα βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στην απόλυτη φτώχεια χάνοντας αργά αλλά σταθερά ό,τι είχε κατακτηθεί επι σοσιαλισμού παρά τις σημαντικές αδυναμίες που υπήρχαν εκεί;
Σαν την  Πολωνία όπου απαγορεύεται  η λειτουργία οποιουδήποτε κόμματος υποστηρίζει το "μαρξισμό-λενινισμό" και την "κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής";
Σαν την Τσεχία και την Ουγγαρία όπου εκτός από τη φτώχεια και ο αντικομμουνισμός χτυπάει κόκκινο και απαγορεύεται ακόμη και η ονομασία "κομμουνιστικό" σε κόμματα και οργανώσεις;(Στην Ουγγαρία το Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα αφαίρεσε από την ονομασία του το "Κομμουνιστικό".)
Σαν τις χώρες της Βαλτικής όπου διώκονται οι κομμουνιστές και αποθεώνονται οι πρώην συνεργάτες των Ναζί;

Για ποιες "κανονικές" ευρωπαϊκές χώρες και ποιου είδους κανονικότητα μιλάει ο κ.Παπαδημούλης και  ο ΣΥΡΙΖΑ;
Μήπως για την κανονικότητα της υποταγής στις επιθυμίες του Ιμπεριαλιστικού μηχανισμού που λέγεται ΕΕ για το καλό της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων που ονομάστηκε "καλό της Ευρώπης"; Για την κανονικότητα υποχρεωτικής από όλες τις χώρες εφαρμογής διαρκών μνημονίων που σαρώνουν τα λαικά εισδήματα;

Βέβαια ο κ.Παπαδημούλης δεν είπε μόνο αυτό.
Είπε κι άλλα όμορφα, γενικά  και ηθικά.

Πλημμύρισε την ατμόσφαιρα με λέξεις χωρίς πραγματική αξία στον κόσμο των κερδών απ' αυτές που λένε όλοι οι καλοί του καπιταλιστικού τόξου.
Αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ισοτιμία των πολιτών, αξιοπρέπεια κλπ.
Έχει όμως μια σημασία ο τρόπος που τα είπε και αυτός και οι άλλοι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί βέβαια όταν λένε ότι "ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να κάνει φοβερά και τρομερά πράγματα" ή ότι το μόνο που θέλουν είναι να κάνουν αυτή την κοινωνία που ζούμε γεμάτη με τα πιο πάνω ηθικά χαρακτηριστικά, αλλά διαβεβαιώνοντας τους πάντες σε όλους τους τόνους ότι για κάτι τέτοιο δεν είναι δα και αναγκαίο να γίνουν τρομερά πράγματα (υπονοώντας ή ξεκαθαρίζοντας ότι δεν θα θιχτεί σε καμιά περίπτωση η γνωστή οικονομική βάση όπου χτίζονται όλα, αλλά θα επιχειρηθεί με ασφάλεια να "εξυγιανθεί") ένα πράγμα δηλώνουν:
Οτι αυτός ο καπιταλιστικός κόσμος που έχει Θεό του το επιχειρηματικό κέρδος, μπορεί κάλλιστα με κάποιες παρεμβάσεις και τεχνικές λύσεις, να γίνει δίκαιος και ανθρώπινος με ισοτιμία για όλους!
Εννοείται βέβαια ότι καμιά νύξη δεν γίνεται για κίνημα και εργατικούς αγώνες, αφού κάτι τέτοια ανατριχιάζουν το σύστημα κανονικά.
Τη στιγμή δηλαδή που η ζωή μιλάει με σκληρούς ή και φρικτούς τρόπους για το τι σημαίνει το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους (όπως στην τραγωδία του πλοίου της ΑΝΕΚ στην  Αδριατική), δείχνοντας που έχει γραμμένο τον άνθρωπο και τη ζωή του ο καπιταλισμός, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κλείνουν τα μάτια και αθωώνουν το σύστημα προβάλλοντας για λογαριασμό του ένα αγγελικό πρόσωπο που φυσικά δεν υπάρχει.

Πως να λέγεται άραγε αυτό;
Μήπως κανονική κοροιδία και εξαπάτηση;

Σε όλα τα πάνελ καθημερινά ρωτούν τους εκπρόσωπους του ΚΚΕ αν θα δώσει το κόμμα μας ψήφο εμπιστοσύνης ή ανοχής σε μια πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Μια τέτοια "ανοχή και εμπιστοσύνη" όμως  θα σήμαινε συμμετοχή στην απόκρυψη της αλήθειας, συμμετοχή στην κοροϊδία του λαού, και βέβαια ψήφο ανοχής στη συνέχιση μιας πολιτικής που τσακίζει το λαό και την προσπάθειά του να απαλλαγεί από τις αλυσίδες του. Γιατί μπαίνουν στον κόπο να ρωτήσουν λοιπόν;

Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να συμμετέχει στην απελπισμένη προσπάθεια να δοθεί το φιλί της ζωής στον καπιταλισμό που καταρρέει.
Αντίθετα καλεί το λαό να βρει το κουράγιο και να βαδίσει στο δικό του δρόμο, να πιστέψει στη δύναμή του και να πάρει την οικονομία και τη ζωή του στα χέρια του.

Σε μια τέτοια προσπάθεια το ΚΚΕ δεν θα βοηθήσει απλά.
Θα μπει μπροστά όπως έκανε πάντα και θα δώσει όλες του τις δυνάμεις.




ΥΓ: Και μια εκτίμηση από έναν από τους μηχανισμούς του συστήματος, τον ΟΟΣΑ που δείχνει σε ποια "κανονικότητα" βρίσκονται οι κανονικές ευρωπαικές χώρες. Την ίδια εκτίμηση έκανε και η τράπεζα της Ιταλίας:
- Η Ευρωζώνη βρίσκεται στα πρόθυρα του αποπληθωρισμού, ενώ η επίμονη και παρατεταμένη υποχώρηση των τιμών θα καθιστούσε «δυσκολότερη την αποπληρωμή του χρέους και θα αποθάρρυνε τις επιχειρηματικές επενδύσεις», σε μια εξέλιξη που θα οδηγούσε σε νέα ύφεση και μεγαλύτερη ανεργία. Η ισχνή ανάκαμψη, στο Γ' τρίμηνο του 2014, ωθεί τον ΟΟΣΑ να εκτιμήσει ότι «η απειλή είναι παρούσα και πραγματική».