Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Εξορία

Ήταν μια οπτασία, ένα όνειρο
φορώντας πέπλα αχνά κατέβαινε
τη σιδερένια σκάλα
κι εγώ την ακολούθησα ο τρελός
μέσα στο λίγο φως και τις σκιές

Βρεθήκαμε σε υπόγειο υγρό
κι αγκαλιαστήκαμε
Πέρασαν νύχτες, μέρες, χρόνια
πέρασαν γυάλινοι καιροί
περιχυμένοι μέταλο,
δεμένοι με τσιμέντο
και  υλικά ημιαγωγών
με μουσικές ανώφελες
 ανέφελες και γλυκερές
σ' ωραίες αυταπάτες ανεβήκαμε

΄Ηπιαμε θάλασσες φτιαγμένο αλκοόλ
και τη ζωή την είδαμε
σε  αισθήσεων εργαστήρια
και ιδανικές συνθήκες
σε υγρών κρυστάλλων
ξεχαστήκαμε οθόνες
και σε ξυλόσπιτα
αγκαλιάσαμε φωτιές
ανυποψίαστοι
και ηλίθια αφελείς!

Τωρα εκείνη εχει χαθεί
κι όπου κοιτάξω ερείπια
ειρωνικά γελάνε
που ακόμα πιο χαμένο
είναι ετούτο το σκαρί το ματαιόδοξο
που ψέμματα και σκοτεινιές
γουστάρει να ερωτεύεται

Και έτσι εδώ παρέα με τρωκτικά
διαπραγματεύομαι μια διέξοδο
Εκτίω φρικτή μα δίκαιη εξορία
φυλακισμένος
σ' ένα υπόγειο υγρό
.          .          .            .γιώργος σαρρής.          .             .              .

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Exile

She was an illusion, a dream
wearing glimmering veils she went down
the iron stairs
and I the madman followed her
into the precious light and the shadows

We met in a wet basement
and we embraced
There slipped away nights, days, years
there slipped away glass times
spilled over with metal,
bound with cement
and semiconductor materials
with useless music
cloudless and schmaltzy
onto beautiful delusions we climbed up

We drank seas of high alcohol
and we saw life
in labs of senses
and in ideal conditions
in liquid crystal
screens we forgot ourselves
and in wooden lodges
we embraced fires
unwary
and stupidly naïve!

Now she is gone
and wherever I look at remains
laugh ironically
that it is even more wasted
this vain hull
who lies and darknesses
he grooves to fall in love with

And here thereby in company with ridents
I negotiate a way-out
I am on a horrendous bur just exile sentence
prisoner
in a wet basement
. . . .giorgos sarris. . . .

Ανώνυμος είπε...

ότι δεν έχεις επιλογή για ανώνυμες αναρτήσεις στο Κόκκινο πρωί, δεν βοηθάει καθόλου... τον μεταφραστή.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΣ είπε...

Πολύ ωραίο αν και με παραπέμπει στο μακρύ διάδρομο των φυλακών της Γιούρας που μπαίνοντας νομίζεις οτι δεν θα ξαναβγεις ποτέ!

Γιώργος Σαρρής είπε...

Στεργιε νοιωθω πως μπαινουμε σε τρομερα δυσκολη καμπή χωρίς να έχουμε συνείδηση του τι τρεχει σα λαός. Δεν ξερω πως ήτανε στον πόλεμο αλλα δε νομίζω οτι αποθέωνε ο κόσμος ελαφρότητες όπως όλο αυτό που βλέπω στην τηλεόραση, ούτε οτι συνεχισε να φερεται στη ζωή του σαν να μην τρεχει τίποτα ή λες και όλα τελειώνουν μολις τελειώσει το δελτίο ειδήσεων. Η παθητικότητα αυτή και ή άμυνα με λόγια και αστεία που να δείχνουν στους άλλους πως καταλαβαίνουμεαλλά να μην, ειναι τρομερά ανησυχητική τη στιγμή που είμαστε υπο βομβαρδισμό και μάλιστα άγριο. Φυσικά μιλάω γι αυτούς που δεν έχουν πονέσει ακόμη πολύ και νομίζουν ότι θα γλυτώσουν με γρατζουνιές. Αφηνοντας έτσι να ξετυλίγεται το έγκλημα ακόμη κι αν βλέπουν τους διπλανούς τους να πέφτουν ένας ένας.

Σαν να είμαστε ακόμα υπο την επήρεια της οπτασιας και του φτιαγμένου αλκοόλ. Ηλίθια αφελείς σε ξυλόσπιτα αγκαλιάζουμε φωτιές ελπίζοντας στους anonymous.
Noιωθω οτι αυτό που χρειάζεται να γίνει αυτή τη στιγμή μας ξεπερνάει εντελώς οπότε δεν έχεις άδικο που λες γι αυτό που σου θυμίζει. Θαναι λιγο βαρυς ο χειμωνας.

Ανώνυμος είπε...

Ο χειμώνας τελειώνει σε 3-4 εβδομάδες περίπου. Μετά θα είναι πολύ δύσκολο να κρατήσουν τον κόσμο μέσα στα σπίτια... ό,τι κάνουν, θα το κάνουν τώρα. Η Κερατέα πάντως πέρυσι δεν τους πέτυχε.

Ανώνυμος είπε...

Μια και ελάχιστες ευκαιρίες έχουμε να συζητούμε την ερμηνεία ενός ποιήματος με τον ποιητή τον ίδιο, όταν ο ίδιος έχει δώσει μια ερμηνεία ήδη, έχω μερικές ερωτήσεις:

α) προφανώς και το ποίημα έχει την ερμηνεία που του δίνει ο ποιητής, οπότε δεν μας πέφτει λογος, εάν αρχικά μας είχε φανεί ότι η... οπτασία είναι μια ανάμνηση από το μέλλον, δηλαδή αυτό που ονειρεύεται (και) για μετά ο αφηγητής της ιστορίας.

β) είναι πολύ ενδιαφέρον ότι ο ίδιος ο ποιητής δίνει μια πολιτική διάσταση σε ένα φαινομενικά ερωτικό-λυρικό ποίημα (πολύ συνηθισμένο σε εποχές γενικής καταπίεσης).

γ) αν είναι έτσι, τότε υπάρχουν διάφορα ερωτήματα, όπως γιατί η εξορία είναι δίκαιη και γιατί αφού είναι δίκαιη, αυτό-μαστιγώνεται ο ποιητής που "γουστάρει να ερωτεύεται ψέμματα και σκοτεινιές".

δ) στην πραγματικότητα, το ερώτημα είναι γιατί κάθεται και περιμένει στο υπόγειο μαζί με τα τρωκτικά, και γιατί "εκείνη που έχει χαθεί", χάθηκε τελικά και Ι) γιατί δεν πάει να τη βρει, εάν η εξορία είναι δίκαιη ή ΙΙ) γιατί δεν την αφήνει (π.χ. την μπουρζουάδικη νοοτροπία) να πάει από εκεί που ήρθε, αφού ήταν γεμάτη "ψέμματα και σκοτεινιές".

Εν τέλει, γιατί ο ποιητής είναι φυλακισμένος από μια οπτασία; και με ποιούς διαπραγματεύεται; [τα ποντίκια είναι μόνο παρέα, δεν λειτουργούν ως διαπραγματευτες - ή όχι;]

Γιώργος Σαρρής είπε...

Αλλες "σοφες" ερωτησεις;

Γιώργος Σαρρής είπε...

Τα ποιηματα δεν εξηγουνται ουτε αναλύονται. Το οτι υπάρχει καθαρός υπαινιγμός και συσχετιση με το ό,τι ζουμε δεν χρειαζεται καν να ειπωθει. Από κει και περα ο καθένας ας καταλάβει ό,τι θέλει. Η ποίηση ειναι λειτουργία βασικά αισθητική δεν ειναι εταιρικός ισολογισμός. Οπότε απολαυστε ή εγκαταλείψτε. Η τέχνη είναι απλή. Οσο την μπερδευουμε με εξηγησεις τοσο εξατμίζεται.Η μας αρεσει και σε πάει σε ταξίδι ή σε αφήνει εκέι που ήσουνα

Ανώνυμος είπε...

1) Άμα δεν μας άρεσε το ποίημα, θα εγκαταλείπαμε, το δρόμο τον ξέρουμε.
2) Βασικά, επειδή στην πραγματικότητα, το ποίημα έμοιαζε περισσότερο με προβολή στο μέλλον, αναρωτήθηκα τί θα χρειαζόταν να κάνουμε/κάνει ο ποιητής για να ξεφύγει από το ζοφερό παρόν.
3) Η οπτασία δεν φαινόταν καθόλου ως μπουρζουάδικη νοοτροπία [για αυτό ρώτησα, μια και η οπτασία ερμηνεύθηκε ως κάτι το... αρνητικό], μάλλον ήταν ακριβώς το αντίθετο από την (μικρο-)αστική πραγματικότητα. Επομένως, πώς μπορεί κανείς να χάσει μια τέτοια ζωή;

Ουσιαστικά, σε μια τέτοια ποιητική/πολιτική ιστορία αναζητά κανείς το καλό τέλος γιατί άμα ήταν να μείνουμε με το άσχημο, έχουμε και την τηλεόραση.

Γιώργος Σαρρής είπε...

Το ποίημα και κάθε εργο τέχνης καταφέρνει να γίνει τέτοιο στο βαθμό που αποκτάει διαφορετικές ζωές στα χέρια αυτών στους οποίους παραδίδεται. Οταν φευγει από τα όρια εντός των οποίων έχει γραφτεί και απλώνει σε χώρους και χρόνους. Μ αυτη την έννοια δε γίνεται να παρέμβω και να δώσω προσωπικές ερμηνείες που επειδή τυχαίνει να είμαι και ο δημιουργός θα αποκτήσουν κάποιο κύρος που δεν έχουν κ θα περιορίσουν την ελευθερία των διαβαστών.. Ο ποιητής τελειώνοντας το γράψιμο επανέρχεται κατα τη γνωμη μου στο ίδιο σημείο με κάθε άλλον αναγνώστη αφού πλέον έχει αποφορτιστεί και αλλάξει ενεργειακή στάθμη. Είπε ό,τι είχε να πεί μεσα στο ποίημα με ήχους, ρυθμούς, λέξεις νοήματα και ¨τεχνασματα" που αυθόρμητα πρόκυψαν σαν κβάντα εκείνη τη στιγμή.Αν τα κατάφερε τα κατάφερε και αν αυτό εγινε από κάποιους αντιληπτό έγινε. Αλλιώς την επόμενη φορά ή του γραψίματος ή της ανάγνωσης. Γράφω σχεδόν αυτοματικά και στη συνέχεια παρεμβαίνω σε ελάχιστες λεπτομερειες περισσότερο στον ήχο και το ρυθμό και καθόλου στο νόημα. Κατόπιν ψάχνω και γω μαζί με τους άλλους το τί έγραψα κάπως ψυχαναλυτικά.
Αλλοτε το νόημα προκύπτει "θετικό" με καλό τέλος όπως λες, άλλοτε όχι. Η αλήθεια είναι πως τελευταία είμαι λίγο ή πολύ στενοχωρημένος με όσα συμβαίνουν όχι μόνο εναντίον μας αλλά κ από μας, από τις αντιδράσεις μας, από την αδυναμία συντονισμού σε μια σωστή βαθιά συχνότητα, από την άρνηση παράδοσης σε έναν έρωτα ανώτερο και μη χρηστικό κι αυτό επηρρεάζει. (Σκέφτηκα ξανα κ ξανα αν έπρεπε να γράψω τόσα σχόλια που μπορεί να δεσμεύουν ήδη. Δεν ξερω, νομίζω ότι η ποίηση πρέπει να παραμένει ένα παιχνίδι ελευθερίας)

Ανώνυμος είπε...

Τι να πω... ευχαριστώ για όλην αυτήν τη συζήτηση. Εννοείται ότι το ποίημα είναι ανεξάρτητο από τον δημιουργό του και καθένας αντιλαμβάνεται ή "βλέπει" διαφορετικά πράγματα πίσω από τους στίχους. Από την άλλη με "έτρωγε" να ρωτήσω, αφού άνοιξε η συζήτηση για την πολιτική ερμηνεία του ποιήματος. Συμφωνώ φυσικά ότι το να προσπαθείς να εξηγήσεις ένα ποίημα είναι σαν να προσπαθείς να ερμηνεύσεις έναν χρησμό, δηλαδή είναι ανώφελο, η κατανόηση γίνεται διαισθητικά, όπως και η γραφή του ποιήματος. Είναι πολύ μεγάλος πειρασμός όμως να μπορεί κανείς να ρωτήσει τον ποιητή τί άλλο βλέπει (στον αιώνα του). Στις χρησμοδοσίες οι άνθρωποι ρωτούσαν λεπτομέρειες ή επεξηγηματικές ερωτήσεις, αλλά οι χρησμοδότες από ένα σημείο και πέρα δεν μπορούσαν να απαντήσουν. Ομοιότητα...

Ευχαριστούμε και πάλι.

PHOTO ΤΙΤΛΟΙ είπε...

Μπράβο φίλε για το ποίημά σου.

ShareThis