Η μάχη συνεχίζεται

Πολύς λαός και χθές στους δρόμους. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι και στις δύο πορείες που ανέβαιναν η μία του ΠΑΜΕ από την Παν/μίου ενώ η άλλη της "γσεε-αδεδυ" από τη Σταδίου προς το Σύνταγμα.
Ηταν όμως ανάλογες με την κατάσταση που ζούμε; Σίγουρα όχι.
Αυτό άλλωστε λέει και η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ που χαιρετίζει το λαό που συμμετείχε στις μεγάλες χθεσινές διαδηλώσεις, αλλά αναφέρει ότι και η χθεσινή απεργία ήταν από την αρχή υπονομευμένη από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που σε πολλούς χώρους δουλειάς δεν είχαν αναρτήσει ούτε μια ανακοίνωση για δείγμα...
Από την άλλη τα συστημικά ΜΜΕ δίνουν ρέστα στην προσπάθεια να πείσουν το λαό ότι δεν υπάρχει γι αυτόν καμιά πιθανότητα παρέμβασης σε όλα αυτά και ότι το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να παρακολουθεί αδρανής και υποταγμένος τις εξελίξεις. Και χθες αφιέρωσαν δευτερόλεπτα στις λαικές αντιδράσεις και δεκάλεπτα στην ιστορία "λίστα Λαγκάρντ" και άλλα δευτερεύοντα και τριτεύοντα.
Για άλλη μια φορά είπαν στο λαό με όλους τους τρόπους ότι είναι ασήμαντος ή και ανύπαρκτος ακόμη. Τόσο που δεν τον βλέπουν καν ακόμη και σε μέρες σαν τη χθεσινή.
Πρός στιγμή φαινεται ότι παρά τις αντιδράσεις το σύστημα με την τεράστια υπεροχή που έχει σε μέσα και ιδεολογικούς μηχανισμούς κερδίζει την παρτίδα και  πολύς κόσμος δείχνει απαθής.

Και η αλήθεια είναι ότι μπορεί κάποια ποτάμια λαού να χύθηκαν και χθες δυναμικά στις πλατείες όλης της Ελλάδας αλλά πολλά άλλα χύθηκαν στις παραλίες και στα πατώματα των σαλονιών και τους καναπέδες.

Κι όμως, τα πράγματα θα αλλάξουν και μάλιστα πολύ σύντομα.
Η άρνηση της πραγματικότητας είναι ένα λογικό ψυχολογικό φαινόμενο "αυτοπροστασίας"που το σύστημα εκμεταλλεύεται όσο δε λέγεται καθυστερώντας τις εξελίξεις προς όφελός του. Τα σύννεφα καπνού επίσης, που εξαπολύονται εναντίον του συνδικαλισμού και των συνδικάτων γενικά, εναντίον της πολιτικής γενικά κλπ, μπορεί να κάνουν προσωρινά καλή δουλειά στο μυαλό των μουδιασμένων από τα απανωτά κτυπήματα λαικών ανθρώπων.
Ολα αυτά όμως έχουν ημερομηνία λήξης. Όπως άλλωστε και τα ψέματα που λένε.
Εν τω μεταξύ κάποιοι δουλεύουν ακατάπαυστα περιμένοντας με υπομονή και κατανόηση της πραγματικότητας τη στιγμή που τα μάτια και τα αυτιά δε θα μπορούν πια να μείνουν άλλο κλειστά.

Αυτό που είδαμε χθες πιο πολύ από άλλες φορές ήταν οι σοκαρισμένοι άνθρωποι από αυτό το είδος "ξαφνικού θανάτου" που τους έστειλαν την ώρα που τους έλεγαν ευχάριστα παραμύθια και succes stories.
Δεν υπάρχουν λόγια για αυτά που είδαμε κι ακούσαμε. Μερικές φορές η ανάγκη τους ήταν τέτοια που έβλεπαν με άλλα μάτια τη χθεσινή διαδήλωση.
Ο δρόμος όμως είναι  μακρύς ακόμη. Μακρύς και ανηφορικός. Στους δρόμους αυτούς όμως και μόνο χτίζονται οι συνειδήσεις των νικητών. Με τον ίδιο τρόπο που σε άδειους δρόμους ή μπροστά στις οθόνες των τηλεοράσεων χτίστηκαν οι σημερινές "χαλαρές" συνειδήσεις εδώ και 25 τουλάχιστον χρόνια.

Καλοκαίρι δίπλα μας και μπροστά μας κι όλοι έχουν ανάγκη να πάρουν ανάσες. Χρειάζονται όμως κι αποφάσεις. Γενναίες και γρήγορες αποφάσεις. Ποτέ δεν μπορεί να ξέρει κανείς πότε θα έρθει η κρίσιμη ώρα.