"Η (αιθαλ)ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι"

"Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
κι όσα για σένα είχες ελπίσει
έχουνε τώρα πια όλα σβήσει
η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι"

Αυτά έλεγε μια φορά κι ένα καιρό το ωραίο τραγούδι που ακουγόταν στις μπουάτ του '60-'70. 

Που νά 'ξερε η Αρλέτα τότε ότι θα μιλούσε για μια κατάσταση του 2013 σαν πραγματική μηχανή του χρόνου. Έτσι είναι όμως τα τραγούδια. Κι εδώ που τα λέμε τα τραγούδια ό,τι και να λένε, τουλάχιστον αφήνουν πίσω τους μια γλύκα.

Η πραγματική ζωή όμως, με την πραγματική αιθαλομίχλη να μπουκάρει από παντού και στο σπίτι και στα πνευμόνια μας αλλά και στην ίδια μας τη ζωή δεν αφήνει καμιά γλύκα. Ειδικά στα σπίτια των όλο και περισσότερων φτωχών που όχι μόνο ξεπαγιάζουν αλλά αναπνέουν και την ατμόσφαιρα φρίκης των χρόνων της κρίσης αφήνει μια τρομερή κι αβάσταχτη πίκρα. Κι ακόμα δεν τελειώσαμε...

Είναι σίγουρο ότι σε πολύ λίγο θα τ' ακούσουν κι από πάνω. Ήδη στα λαμπερά σπίτια των πλούσιων προαστίων έχει αρχίσει μεγάλη γκρίνια για τη μόλυνση που προκαλούν οι φτωχοί και λερώνουν την όμορφη ζωή τους. Κάτι πρέπει να γίνει... Τι άραγε; Κάποιος επιπλέον "φόρος καμινάδας", κάποιο "πράσινο πρόστιμο" μήπως έβαζε μυαλό στους ξεπαγιασμένους ενοχλητικούς;

Θα δούμε... αν και δεν το θεωρούμε καθόλου απίθανο. Σίγουρα το σκέφτονται πάντως.

Αυτή είναι λοιπόν η κατάσταση του φετινού ταξικού χειμώνα στην Ελλάδα ..."ενεργειακό κόμβο των αγωγών αερίου", την Ελλάδα των επενδύσεων και του πρωτογενούς πλεονάσματος που βγαίνει από παγωμένα σπίτια δύστυχων ξεπαγιασμένων.

Αλήθεια, σε μια τέτοια χώρα μεταρρυθμίσεων και "απελευθερώσεων" της οικονομίας, όπου ένας από τους εντελώς στοιχειώδεις όρους επιβίωσης όπως η ζεστασιά  στο σπίτι περίπου απαγορεύεται στη τεράστια πλειοψηφία των λαικών οικογενειών, πόσοι ενδιαφέρονται για την "ανταγωνιστικότητα", την "βελτίωση του επενδυτικού κλίματος" και την "ανάκαμψη" ...των αριθμών;

Πόση δυστυχία θα χρειαστεί ακόμα άραγε για να καταλάβει ο κόσμος ότι η επιβίωση του καπιταλισμού και η ανάκαμψη της ..."οικονομίας μας", πρέπει να περάσει κυριολεκτικά πάνω από τις στάχτες και τα καμμένα σπίτια και όνειρα της φτωχής λαικής οικογένειας;

Για να γυρίσει ο ήλιος-Χριστούγεννα

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, η και καθόλου μέρες πού'ναι, αφου ο "κυκλοδίωκτος" κάνει μιά στάση με το άρμα του να πάρει μια ανάσα (χειμερινό ηλιοστάσιο γαρ), και μετά αφού αφήνει πίσω του τη μικρότερη και έτσι σκοτεινότερη μέρα του χρόνου ξανά πρός τη δόξα τραβά...
Το φώς λοιπόν νικάει το σκοτάδι, το καλό το κακό, το πάνω το κάτω και κάπου εκεί αρχίζουν οι συμπτώσεις στις γιορτές και τις παραδόσεις των λαών μες στους αιώνες.Ο Διόνυσος κομματιάζεται απο τις Μαινάδες και ξαναγεννιέται ως Διόνυσος βρέφος και οι Αρχαίοι ημών γιορτάζουν τα Λήναια.Οι Ρωμαίοι γιορτάζουν τα Σατουρνάλια και αμέσως μετά τα Μπρουμάλια και τη γέννηση του ανίκητου Ήλιου(dies natalis invicti Solis).

 Στην αρχαία Αίγυπτο σκάει μύτη ο λαμπρός Οσιρις και πιο ανατολικά ο Ζωροαστρικός Μίθρας στρώνει το κόκκινο χαλί για να περάσουν ύστερα οι Χριστιανοί και να γεννηθεί κάπου στη Βηθλεέμ,εν φάτνη των αλόγων ο δικός μας Χριστός και πάει λέγοντας.Το αστέρι της Βηθλεέμ δείχνει το δρόμο στους μάγους, ενώ την ίδια στιγμή οι πρώτες πρωινές ακτίνες περνούν τη χαραμάδα της πόρτας στο New Grange στην Ιρλανδία, εδώ και 5000 χρόνια,και λίγο πιο πέρα ο ήλιος ρίχνει το πρώτο του φως πάνω απο το θρυλικό Stonehedge την ώρα που ξαναγεννιέται ο κερασφόρος Cernunos.Στο Βορρά οι Σκανδιναβοί, Γερμανοί κ.α. γιορτάζουν κι αυτοί το Yule, και τόσοι άλλοι λαοί τους δικούς τους Θεούς του φωτός με τους δικούς τους τρόπους και τις δικες τους παραδόσεις.
Παίρνει λοιπόν και πάλι απο σήμερα ο ήλιος(αχ αυτός ο ήλιος) τον ανήφορο κι η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει.Το μύνημα του μακρόκοσμου προς το μικρόκοσμό μας είναι παντού και πάντα το ίδιο.Το φώς νικαει το σκοτάδι και παίρνει τα πάνω του.Και μαζί τά λάθη,οι αστοχίες,οι ήττες,η μαυρίλα μέσα μας,οι τύψεις, οι φόβοι,οι υποχωρήσεις, κι ότι άλλο αρνητικό ας πάει στο καλό.
Το καινούργιο έρχεται "ως ήλιος νοητός" από μέσα μας με φόρα και σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του.Αλλά επειδή ανηφόρα είναι,ε... ας βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι.Θέλουν και τ'άστρα το σπρώξιμό τους.
Χρόνια πολλάαααα λοιπόν,χρόνια καλά!!!Καλά Χριστούγεννα,Λήναια,Μπρουμάλια ή ότι άλλο θέλει η ψυχή του καθενός.

Πλαστός κόσμος...

Πλαστές πινακίδες...
ε καί;
Και όλα τ' άλλα;

 Πλαστά λόγια κι υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο,
πλαστές επιταγές ονείρων που ποτέ δεν θα εξαργυρωθούν,
πλαστοί δρόμοι ανάκαμψης που θα έρθει μονο για πολύ λίγους,
Πλαστή ανάπτυξη για μετρημένες τσέπες,
πλαστές σπίθες ελπίδων που ποτέ δε θα γίνουν πυρκαγιές,
πλαστοί σωτήρες που κρατούν πλαστές σωτηρίες,
πλαστές αντιθέσεις που αγκαλιάζονται
Πλαστά χαμόγελα και χειραψίες,
πλαστά κόμματα και συνασπισμοί που φυτρώνουν πάνω σε παλιά χώματα
 και διαφημίζονται για καινούργια.

Πλαστό παρόν και μέλλον που ποτέ δε θα 'ρθει
πλαστή ιστορία πονηρών πλαστογράφων

Πλαστοί αντισυστημικοί που πίνουν νερό στο όνομα του συστήματος,
Πλαστοί πατριώτες με πατρίδα το χρήμα,
πλαστή δημοκρατία όπου "δήμος" είναι μόνο η παρέα των ...ικανών και αεί κερδοφόρων
των παραφουσκωμένων λογαριασμών και των θηρίδων,
πλαστή λαϊκή ετυμηγορία που αποτελείται από φόβο, εκβιασμό και ψέματα,
Πλαστές ειδήσεις με μπόλικο πλαστικό από το πρωί ως το βράδυ
Πλαστές αναλύσεις πλούσιων αναλυτών που ...νοιάζονται για σένα το φτωχό
επειδή είναι ...καλοί, πλαστοί καλοί

Πλαστά τραγούδια και πλαστή τέχνη
Πλαστή ζωή
Πλαστός κόσμος μιας ευτυχίας
πλαστής κι ανύπαρκτης που εξατμίζεται πριν πιάσει χώμα
Πλαστοί άνθρωποι

πλαστό  χρήμα και κεφάλαιο που αγγίζει τη φτώχεια και την πολλαπλασιάζει

Κι απέναντι μια υπέροχη αληθινή ζωή να περιμένει
Στα αζήτητα σχεδόν αφού μόνο λίγοι
Μόνο λίγοι που πρέπει να γίνουν οι πολλοί
Κι απέναντι ο κόσμος που δεν τολμάμε να αγγίξουμε
ο ήλιος, και τ'αστέρια, οι θάλασσες και τα βουνά
οι πόλεις οι μελλοντικές κι οι ανοιχτοί δρόμοι
Οι δρόμοι που περιμένουν
ο πλούτος ο αληθινός
που περιμένει

Καιρός για ανατροπές, καιρός για αλήθεια
Καιρός για οράματα και όνειρα αληθινά
Καιρός για λιακάδα, καιρός για ζωή
Καιρός για πάλη
Καιρός για αύριο
Καιρός για σοσιαλισμό

Η δίκη των 35 - Οι κατηγορούμενοι έγιναν κατήγοροι!

Ηταν μια πραγματικά σπουδαία μέρα σήμερα.
Σε μια κορύφωση της επίθεσης του κράτους ενάντια στο συνδικαλιστικό κίνημα, 35 συνδικαλιστικά στελέχη του ταξικού   κινήματος βρέθηκαν κατηγορούμενοι στα Δικαστήρια της Ευελπίδων.
Τα πράγματα όμως δεν ήρθαν όπως θα ήθελε το κράτος, η κυβέρνηση αλλά και ο κ.Βρούτσης προσωπικά.
Παρά τα ψέματα και τις στημένες κατηγορίες, το κλίμα μεσα στο δικαστήριο αντιστράφηκε και οι κατηγορούμενοι έγιναν κατήγοροι!
"Δεν θα μας κλείσετε το στόμα. Ό,τι κι αν κάνετε εμείς θα μιλάμε όπως έχούμε καθήκον"!
"Αυτοί που θα έπρεπε να βρίσκονται σήμερα κατηγορούμενοι δεν είμαστε εμείς αλλά αυτοί που σαρώνουν το λαό με την πολιτική που ασκούν"!
"Δικάζετε τη φωνή αυτών που που υποφέρουν και που δεν μπορούν να μιλήσουν. Γι αυτούς είμαστε εδώ και γι αυτούς θα συνεχίσουμε να παλεύουμε"!

Αυτές ήταν μερικές από τις καθαρές και άφοβες δηλώσεις που έκαναν οι κατηγορούμενοι, ανάμεσά τους ο Γ.Πέρρος, ο Μπ.Βορτελίνος, ο Γ.Κομνηνός, ο Π.Σοφός κ.α., στη διάρκεια των απολογιών τους όταν τελείωσε η εξέταση των μαρτύρων και πριν την αγόρευση του εισαγγελέα.
Έτσι τα στελέχη του ΠΑΜΕ μετατράπηκαν σε κατήγορους αυτού του συστήματος κι έδειξαν ότι δεν τους φοβίζει η επίθεση που γίνεται στο ταξικό κίνημα και τους εκπρόσωπούς του.
Αμέσως μετά ο εισαγγελέας πήρε το λόγο και ζήτησε αποσυρση των κατηγοριών, αφού δεν στάθηκε δυνατόν να στηριχτούν από την εξέταση των μαρτύρων.
Οι αγορεύσεις των συνηγόρων των 35 που ακολούθησαν ήταν πραγματικός καταπέλτης!
"Καμία από τις κατηγορίες δεν αποδείχτηκε", είπαν. "Ούτε ότι μπήκαν παράνομα, ούτε ότι έκαναν βανδαλισμούς, ούτε ότι χτύπησαν τους αστυνομικούς και τις κοπέλες(!) στα γραφεία, ούτε ότι παρέμειναν παράνομα εκεί, ούτε οποιαδήποτε άλλη". "Η δίωξη είναι πολιτική και στρεφεται ενάντια στο καλύτερο κομάτι του εργατικού κινήματος για να φοβίσει αυτούς που έχουν καθήκον να μιλούν".
Στη συνέχεια αναφέρθηκαν στην κατάθεση αλλά και σε δηλώσεις του ίδιου του υπουργού που 'έπεσε σε μεγάλες αντιφάσεις και εκτέθηκε. Είχε πει σε διαφορετικές στιγμές ότι "δεν ήταν παρών", ότι "ήταν εκεί και κλείστηκε στο γραφείο του για να σωθεί", ότι " είδε να χτυπάνε τις κοπέλες στο γραφείο του" και άλλα πολλά...

Όταν ο πρόεδρος ανακοίνωσε την απόφαση που κύρηξε ΑΘΩΟΥΣ τους 35 κατηγορούμενους συνδικαλιστές η αίθουσα ξέσπασε σε χειροκροτήματα, ενώ  όταν οι 35 του ΠΑΜΕ βγήκαν έξω τα συνθήματα "Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά..." και "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" ακούστηκαν σε όλη την Ευελπίδων!
Ο Γ.Πέρρος σε μια μικρή ομιλία που έκανε είπε αυτό που είχε πεί και μέσα στην αίθουσα:
"Η ταξική πάλη δεν πρόκειται να σταματήσει ούτε  με διώξεις ούτε με τίποτα άλλο! Μήν καρτεράτε να λυγίσουμε ούτε  για μια στιγμή"

Πανηγυρική αθωωση των 35 συνδικαλιστών του ΠΑMΕ

Μέσα σε κλιμα ενθουσιασμού και χειροκροτήματα αθωώθηκαν πανηγυρικά οι 35 συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ!

Η δίκη μετατράπηκε σε καταγγελία των κατηγορουμένων εναντίων των κατηγόρων τους.

Θα επανέλθουμε με περισσότερα...

Ακούστε το τελευταίο "ΠΑΜΕ ΔΡΟΜΟ"

Για όποιον δεν αντέχει να ακούει άλλο τα γνωστά ΜΜΕ εδώ μπορεί να ακούσει το τελευταίο "ΠΑΜΕ ΔΡΟΜΟ" με τρομερές μουσικές κσι το Γιώργο Σαρρή να σχολιάζει ό,τι συμβαίνει.

Από το ιντερνετικό ραδιόφωνο του ΠΑΜΕ.

Καπιταλιστικός ..."σοσιαλισμός"

Διαβάζουμε:
«Το νέο κυβερνητικό νομοσχέδιο στοχοποιεί περαιτέρω τη μικρή και μεσαία ιδιοκτησία», σχολιάζει με ανακοίνωσή του το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ υπογραμμίζοντας «ότι η οικονομία δεν αντέχει τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής λιτότητας».

Πιο κάτω στην ανακοίνωση  βλέπουμε:

«Η οικονομία δεν αντέχει τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής λιτότητας, η κοινωνία εξοντώνεται από τους μνημονιακούς «σωτήρες» της. Η ρήξη με τη μνημονιακή πολιτική και η χάραξη μιας νέας στρατηγικής για τη στήριξη της ανάπτυξης και της αναδιανομής του πλούτου αποτελεί προϋπόθεση επιβίωσης για τη χώρα και τον λαό της».
..........

Δεν μπορεί να μην προσέξει κανείς την προσπάθεια που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στη χρήση ενός όλο και πιο "ουδέτερου" λεξιλόγιου.
Η "κοινωνία", η "οικονομία", η "χώρα"... και πάει λέγοντας.

Στην "κοινωνία" και στη "χώρα" φυσικά ανήκουν και οι πλούσιοι και οι φτωχοί, και οι απολυμένοι και οι κροίσοι που απολύουν.

Άλλωστε η ανησυχία και για "την οικονομία"(λές και είναι η οικονομία όλων μας και όχι του καπιταλισμού), που κι αυτή "δεν αντέχει", τα λέει όλα.

Μεγάλο το ενδιαφέρον του ΣΥΡΙΖΑ για την αναθέρμανση της "οικονομίας μας", που όμως είναι η οικονομία  των καπιταλιστών.
Μεγάλη και η φροντίδα να μη φανεί ότι ο κόσμος αυτός δεν είναι ένα, να κρυφτεί τελικά το ότι δεν βρισκόμαστε "όλοι" στην ίδια πλευρά και ότι ο καπιταλισμός αυτή τη στιγμή με κάθε τρόπο βρυχάται σαν άγριο πληγωμένο θηρίο το "ο θάνατός σου η ζωή μου".
Έτσι τα καλά λόγια για την "υγιή επιχειρηματικότητα" και το ρόλο που θα παίξει στην πολυπόθητη "ανάκαμψη"(τίνος άραγε αν όχι της κερδοφορίας και επομένως της εκμετάλλευσης;) δίνουν και παίρνουν.
Δεν μπορεί φυσικά να περασει ασχολίαστη η καούρα των αρθρογράφων της ΑΥΓΗΣ όπως ο Δ.Χρήστου, για το υψηλό κόστος που έχουν οι επιχειρήσεις  όπως η ΒΙΟΧΑΛΚΟ στην Ελλάδα, που τις αναγκάζει να φύγουν στο εξωτερικό...
Να υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μειώσει τα ενεργειακά και άλλα κόστη των επιχειρήσεων;
Και τότε ποιος άραγε θα πληρώσει τη νύφη πάλι;;;

Αν δούμε όλη την εικόνα τώρα, μπορούμε να βγάλουμε εύκολα το συμπέρασμα.
Η "ανατροπή" που τάζει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα παραπάνω απο ανατροπή της κυβέρνησης χωρίς όμως να ανατρέπεται καμία από τις αιτίες που σπρώχνουν όλες  τελικά τις αστικές κυβερνήσεις, ανεξάρτητα από χρώμα, υποσχέσεις ή και αρχικές προθέσεις στον ίδιο δρόμο. 
Η άτιμη η μανία να σωθεί, για το καλό "όλων", η οικονομία του καπιταλισμού, δηλαδή η κερδοφορία των επιχειρήσεων και δη των  μεγάλων όπως η ΒΙΟΧΑΛΚΟ, που φυσικα θα καταπιούν τις μικρές, δεν μπορεί να αφήσει περιθώρια για φιλολαικά μέτρα ειδικά μέσα σε συνθήκες τρομερής καπιταλιστικής κρίσης.

Τι Αριστερά είναι αυτή λοιπόν που παλεύει για "το καλό όλων" και τελικά για την κερδοφορία των επιχειρήσεων για να μην καταστραφει "ο τόπος";
Το είπε πολύ ωραία ο Χ.Κατσώτης.
"Καπιταλιστική Αριστερά".
Και τι σοσιαλισμός είναι άραγε αυτός που υπόσχεται έτσι γενικά " ανάπτυξη  και αναδιανομή του πλούτου", χωρίς καν να μπει στον κοπο να ξεκαθαρίσει ούτε ποιοι θα είναι οι πρωταγωνιστές αυτής της "ανάπτυξης", ούτε υπερ ποιών θα γίνει η αναδιανομή;

Αν πούμε καπιταλιστικός ..."σοσιαλισμός" πόσο μακριά είμαστε;

Εδω που τα λέμε πως αλλιώς θα βλέπαμε τόσα χαμόγελα και χειραψίες με ανθρώπους του ΣΕΒ, αλλά και τόσους άλλους επιφανείς εκπροσώπους αυτού του "δίκαιου" κόσμου του καπιταλισμού εντός και εκτός Ελλάδας να τους χτυπάνε φιλικά και με νόημα την πλάτη...

Χρήστος Παπαδόπουλος- Γιώργος Σαρρής: Για την παρέα, για τη χαρά

Μαζί στο "ΔΙΠΛΟΧΟΡΔΟ"

Τα χρόνια της χούντας τα περάσαμε πιτσιρίκια, κοιτάζοντας έξω τις φτωχογειτονιές, ο ένας στα Γρεβενά κι ο άλλος Αμφιάλη στον Πειραιά. Ακούγοντας στα κρυφά Θεοδωράκη ή από τα ραδιόφωνα Χατζιδάκι και ροκ του 60-70, Ζαμπέτα και Καλδάρα, Μπιθικώτση, Μοσχολιού και Καζαντζίδη.

Το ’80 μας βρηκε συμφοιτητές στην Πάτρα, Πολυτεχνείο ο ένας, Φυσικό ο άλλος, μ’ένα μπουζούκι και μια κιθάρα στα χέρια. Έτσι ξεκίνησε...Και φούσκωσε ο καιρός κι ήρθε χαρά κι άρχισε το γλέντι. Κόσμος αισιόδοξος που άλλαζαν τα πράγματα, γέμισε τα μαγαζιά κι εμείς σκαλίζαμε με νότες πάνω στη χαρά του μελωδίες και ταξίμια. Πιάστηκαν χοροί κυκλωτικοί σε στέκια λαικά και ρεμπέτικα, οι κομπανίες κι αμέσως «τα Παιδιά από την Πάτρα» με το Χρήστο και λίγο πιο μετά οι Ζιγκ-Ζάγκ με το Γιώργο.

Πέρασαν χρόνια χαρούμενα με φώτα και απονομές χρυσών δίσκων, με γέλια και χορούς, με ταξίδια στην Ελλάδα και περιοδείες στο εξωτερικό, και με αγάπη, απ’τον κόσμο που μας έδινε συνέχεια κι εμείς λέγαμε ευχαριστώ σα χαμένοι με τραγούδια. Πήραμε πολλά απο απλούς ανθρώπους με έννοιες και προβλήματα, απο αγόρια και κορίτσια με υπέροχα χαμόγελα, πήραμε πάρα πολλά. Δυσκολο να πεις πόσα μπορέσαμε να δώσουμε πίσω.

Και τώρα μαζί οι δυό μας, για πρώτη φορά πάνω στη σκηνή! Με τον καιρό νά ‘χει φουσκώσει κι άλλο και νά ‘χει φέρει συννεφιά και κρύο για όλους αυτούς που μας κρατούσαν ζωντανούς τόσα χρόνια. Κι εμείς να του χρωστάμε τόσα, και να πρέπει κάτι να κάνουμε. Για τη χαρά.

Βρεθήκαμε πάλι εδώ, Αγ.Λαύρας 13 στο Διπλόχορδο, ανεβαίνεις τη σκάλα, κοιτάζεις τις φωτογραφίες, μπαίνεις απ’την ξύλινη πόρτα και μας βλέπεις μπροστά σου στο πάλκο.

Και γύρω δίψα για λίγο χαμόγελο, για λίγο φευγιό απ’ τη μαυρίλα.

Κι εσύ που ξέρεις τα πολλά κι ο νους σου κατεβάζει για πες. Πόσα τραγούδια να θέλει ένα βλέμμα θλιμμένο για να γυρίσει στο γέλιο; Πόσο Τσιτσάνη και πόσο Καλδάρα, πόσο Μίκη και πόσο Άκη Πάνου. Πόσα παλιά και πόσα δικά μας; Αυτή είναι η εξίσωση που έχουμε να λύσουμε.

Κι ας κρατήσει λίγο. Έστω λίγες ώρες, όσο κρατάει ένα μπουκάλι κρασί. Οσο παίρνει μια Παρασκευή ή ένα Σαββάτο βράδι, όσο κρατήσει η χαρά ... που κρατάει λίγο, η ζωή που κρατάει λίγο κι ό,τι προλάβεις, όσο κρατάνε τα τραγούδια με αρχή και φινάλε, αλλά με 3 λεπτά δυνατή αλήθεια που σκαλίζει βαθιά να ξερριζώσει ό,τι πονάει.

Βρέχει στην Αγ.Λαύρας 13 στο Γαλάτσι κι εμείς εδώ μαζί για τη χαρά, για το φευγιό, χρειάζεται κι αυτό, έτσι που να χάνεσαι για λίγο, να πέφτει η μαχαιριά και να μη βρίσκει που να καρφωθεί...

Είμαστε εδώ, σχεδόν δίδυμοι όπως μας λένε, με μια κιθάρα κι ένα μπουζούκι στο χέρι και γύρω βιολιά, κρουστά και πλήκτρα, και γύρω αυτή η δίψα... Ανεβαίνεις τη σκάλα, μπαινεις απ’ την ξύλινη πόρτα κι είμαστε μπροστά σου εκεί στο πάλκο. Με χαμόγελα αληθινά σαν τραγούδια, με καρδιά και ψυχή για τους φίλους, για την παρέα. Για τη χαρά που μας αξίζει ρε γαμώ το...

Χρήστος Παπαδόπουλος - Γιώργος Σαρρής

*Το "Διπλοχορδο" βρίσκεται στο Γαλάτσι, Γαλατσίου και Αγ.Λαύρας 13.

Aν ο Βλαδίμηρος

«Θα ήταν λάθος να νομίζει κανείς ότι οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικο-οικονομικής εξέλιξης. Όχι, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο βολικά για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατικών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της. Τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες». Β.Ι.Λένιν

Aν ο Βλαδίμηρος συνέβαινε να ζει τώρα και  έλεγε κάτι τέτοιο, ειδικά εδώ στην Ελλάδα, ποιος ξέρει τι θα του έσουρναν. Τα "αμάν πια μ'αυτό τον υποκειμενικό παράγοντα..." θα έδιναν και θα έπαιρναν. 

Το θέμα βέβαια πάντα είναι οτι κάποιοι στην ιστορία βάζουν σα σκοπό τους τη νίκη της επανάστασης και τέτοιος ήταν ο Λένιν. Αυτοί βάζουν το κεφάλι κάτω και δουλεύουν ασταμάτητα γι αυτό και με όποιο κόστος.

Κάποιοι άλλοι πάλι βάζουν σκοπό τους την ήττα της, ενώ κάποιοι άλλοι μόνο τη δόξα της καθώς είναι ευχαριστημένοι με το να φαντάζονται τον εαυτό τους πάνω στα οδοφράγματα με μια κόκκινη σημαία, λίγο πριν πέσουν για ύπνο.

Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ -Κ.Μαρξ

Ακόμα κι εδώ, όπως πάντοτε, ο Sancho είναι άτυχος στα πρακτικά του παραδείγματα. Σκέφτεται ότι κανένας δε θα μπορούσε «να κάνει στη θέση σου τις μουσικές σου συνθέσεις, να φτιάξει τους πίνακες που σχεδίασες. Κανείς δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει τα έργα του Ραφαήλ». Αλλά ο Sancho θα ’πρεπε να ξέρει ότι κάποιος άλλος, κι όχι ο Μότσαρτ, έγραψε και σύνθεσε το μεγαλύτερο μέρος του Requiem του Μότσαρτ, ότι ο Ραφαήλ «εκτέλεσε» προσω­πικά το μικρότερο μέρος των τοιχογραφιών του.

Αυτός φαντάζεται ότι οι αποκαλούμενοι οργανωτές της εργασίας θέλουν να οργανώσουν την ολική δραστηριότητα του κάθε ατόμου, ενώ ακριβώς αντίθετα αυτοί κάνουν διά­κριση μεταξύ της άμεσα παραγωγικής εργασίας, που οργα­νώνεται, και της μη άμεσα παραγωγικής εργασίας. Αλλά σε τούτα τα έργα αυτοί δε σκέφτονται, όπως φαντάζεται ο Sancho, ότι ο οποιοσδήποτε θα ’πρεπε να εργάζεται στη θέση του Ραφαήλ, αλλά ότι οποιοσδήποτε έχει τα προσόντα του Ραφαήλ πρέπει να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί ανεμπόδιστα.

Ο Sancho φαντάζεται ότι ο Ραφαήλ ζωγράφισε τους πίνακές του ανεξάρτητα από τον καταμερισμό της εργασίας που υπήρχε στη Ρώμη στον καιρό του. Αν συγκρίνει τον Ραφαήλ με τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τον Τιτσιάνο θα δει ότι τα έργα του πρώτου επηρεάστηκαν από την άν­θιση της Ρώμης εκείνης της εποχής, που γνώρισε μια πλήρη ανάπτυξη χάρη στη φλωρεντινή επιδράση, ότι τα έργα του Λεονάρντο επηρεάστηκαν από την κατάσταση στη Φλωρεν­τία κι εκείνα του Τιτσιάνο, αργότερα, από την καθόλου διαφορετική ανάπτυξη της Βενετίας. Ο Ραφαήλ, όπως κάθε άλλος καλλιτέχνης, επηρεαζόταν από τις τεχνικές προόδους της τέχνης, που επιτεύχθηκαν πριν απ’ αυτόν, από την οργάνωση της κοινωνίας και τον καταμερισμό της εργασίας στην πόλη του και τέλος από τον καταμερισμό της εργασίας σ’ όλες τις χώρες με τις οποίες σχετίζονταν η πόλη του. Τα αν ένα άτομο όπως ο Ραφαήλ μπορεί ν’ αναπτύξει το ταλέντο του εξαρτάται από τον καταμερισμό της εργασίας κι από τις πολιτιστικές συνθήκες των ανθρώπων που προκύπτουν από αυτόν (τον καταμερισμό).

Διακηρύσσοντας τη μοναδικότητα της επιστημονικής και καλλιτεχνικής εργασίας ο Stirner τοποθετείται εδώ σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο από την αστική τάξη. Έχει θεωρηθεί ήδη αναγκαίο να οργανωθεί αυτή η «μοναδική» δραστηριότητα. Ο Horace Vernet δε θα είχε τον καιρό να ζωγραφίσει ούτε το δέκατο μέρος των κάδρων του αν τα είχε θεωρήσει εργασίες «που μόνο αυτός ο μοναδικός μπορεί να εκπληρώσει». Στο Παρίσι η μεγάλη ζήτηση vaudevilles και μυθιστορημάτων δημιούργησε μια οργάνωση για την παραγωγή αυτών των ειδών που δίνει πάντα καλύτερα αποτελέσματα από τους «μοναδικούς» ανταγωνιστές της στη Γερμανία. Στο χώρο της αστρονομίας άνθρωποι σαν τον Arago, τον Herschel, τον Encke και τον Bessel θεώρησαν αναγκαίο να οργανωθούν για από κοινού παρατηρήσεις, και μοναχά αφού το έκαναν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν ένα κάποιο ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Στην ιστοριογραφία είναι εντελώς αδύνατο να κάνει κανείς κάτι για το «μοναδικό» κι εδώ επίσης οι γάλλοι, χάρη στην οργάνωση της εργασίας, έχουν ξεπεράσει εδώ και πολύ καιρό τα άλλα έθνη. Από την άλλη πλευρά, εννοείται ότι όλες αυτές οι οργανώσεις που είναι θεμελιωμένες στο σύγχρονο καταμερισμό της εργασίας δεν οδηγούν ακόμα παρά σε εξαιρετικά περιορισμένα αποτελέσματα κι αντιπροσωπεύουν μια πρόοδο μονάχα σε σχέση με τη στενόχωρη απομόνωση του παρελθόντος.

Πρέπει ακόμα να υπογραμμιστεί ειδικότερα ότι ο Sancho συγχέει την οργάνωση της εργασίας με τον κομμουνισμό κι έτσι φτάνει να εκπλήσσεται επειδή «ο κομμουνισμός» δεν ανταποκρίνεται στις αμφιβολίες του σχετικά μ’ αυτή την οργάνωση. Με τον ίδιο τρόπο ένα χωρικός από τη Γασκώνη εκπλήσσεται επειδή ο Arago δεν ξέρει να του πει πάνω σε πιο αστέρι έχει στήσει την αυλή του ο καλός Θεός.

Η αποκλειστική συγκέντρωση του καλλιτεχνικού ταλέντου σε μερικά άτομα κι η κατάπνιξή του στη μεγάλη μάζα, με την οποία είναι συνυφασμένο, είναι συνέπεια του καταμερισμού της εργασίας. Ακόμη κι αν σε ορισμένες κοινωνικές συνθήκες ο καθένας μπορούσε να είναι εξαιρετι­κός ζωγράφος, αυτό δε θά απέκλειε το να είναι ο καθένας ένας πρωτότυπος ζωγράφος, έτσι που ακόμα κι εδώ η διά­κριση μεταξύ «ανθρώπινης» εργασίας και «μοναδικής» εργασίας καταλήγει σε καθαρό παραλογισμό. Σε μια κομ­μουνιστική οργάνωση της κοινωνίας παύει σε κάθε περί­πτωση η ταξινόμηση του καλλιτέχνη σε στενά τοπικά κι εθνικά όρια, που απορρέει αποκλειστικά από τον καταμε­ρισμό της εργασίας, και η ταξινόμηση του ατόμου μέσα σε μιά καθορισμένη τέχνη, εξ αιτίας της οποίας αυτός είναι αποκλειστικά ένας ζωγράφος, ένας γλύπτης, κ.λπ.: ονό­ματα που εκφράζουν βέβαια επαρκώς την περιοριστικότητα της επαγγελματικής του ανάπτυξης και την εξάρτησή του από τον καταμερισμό της εργασίας. Σε μια κομμουνιστική κοινωνία δεν υπάρχουν ζωγράφοι, αλλά το πολύ πολύ άν­θρωποι που, κοντά στ’ άλλα, ζωγραφίζουν.

πηγή: Κείμενα για τη λογοτεχνία και την τέχνη, Μαρξ-΄Ενγκελς, παρ. C. Salinary, εκδ. Εξάντας

via redflyplanet

Όταν ο καπιταλισμός ανακαλύπτει τη δυστυχία

Ρεπορτάζ δυστυχίας στην πρωινή εκπομπή της Π.Τσαπανίδου στο STAR.
"Πενταμελής οικογένεια ζει χωρίς ρεύμα σε 17 τετραγωνικά"!
Στην πορεία ανακαλύπτουν ότι η οικογένεια δεν έχει ούτε νερό, ότι οι γονείς είναι αξιοπρεπείς άνθρωποι που δουλεύουν εδώ κι εκεί στα χωράφια, ότι η περίπτωση είναι καταγεγραμμένη αλλά "δυστυχώς  υπάρχει αδιαφορία...", ότι το σπίτι είναι πεντακάθαρο... και άλλα τέτοια συμπαθητικά.

Ο καπιταλισμός ανακαλύπτει ξαφνικά τη δυστυχία και μένει έκπληκτος!
Λες και πρόκειται για μια μοναδική περίπτωση που ξέφυγε από την προσοχή του δίκαιου αυτού κόσμου.

Η Π.Τσαπανίδου κοιτάζει θλιμμένη(πειστικά) και μιλάει για μια "απίστευτη περίπτωση" που πρέπει να βρεί λύση. Όλοι συμφωνούν...

Τι θα γινόταν όμως αν το πρόβλημα έβρισκε πραγματική λύση;
Πως θα φερόταν η πονόψυχη ιδιωτική τηλεόραση αν αυτοί και άλλοι δυστυχισμένοι προσπαθούσαν να πάρουν την εξουσία και να λύσουν τα προβλήματα πραγματικά υπέρ τους και εναντίον της αστικής εξουσίας, και της καλοπέρασης όλων αυτών που κοιτάζουν τόσο θλιμμένοι και έκπληκτοι;
Τι θα έκαναν αν ένοιωθαν καυτή πίσω τους την ανάσα μιας εργατικής εξουσίας;
Θα ένοιωθαν ακόμη πονόψυχοι ή μήπως θα έβγαιναν ξαφνικά τα μαχαίρια;

Κάποιοι ξέρουν την απάντηση. Κάποιοι θα το σκεφτούν.

Ο κόσμος αυτός όμως δεν είναι ένα.
Όσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν. Όσο κι αν σφυρίζουν αδιάφορα.

Ποιοι ..."εμείς";;

"Τώρα απαιτούμε εμείς από τους δανειστές" είπε ο υπουργός Γ.Μανιάτης το πρωί στην εκπομπή της Π.Τσαπανίδου!
"Κανείς δε μας το χάρισε αυτό. Το κατακτήσαμε με τις θυσίες μας..."

Κι εκεί, αν έχεις λίγο μυαλό φυσικά, μένεις άναυδος ή σκέφτεσαι.
Ποιοι είμαστε αυτοί που "απαιτούμε από τους δανειστές"; "Εμείς όλοι" που "κάναμε" θυσίες;
Και τελικά όλοι αυτοί οι ..."εμείς" που "απαιτούμε", τι ακριβώς απαιτούμε από την τρόικα; Μήπως κι άλλες θυσίες; Κι άλλη πείνα για να χορτάσουν οι χορτασμένοι;

Δηλαδή θέλουν να μας πουν ότι κάθεται στην ίδια πλευρά ο εφοπλιστής, ο βιομήχανος, ο υπουργός τους, ο φτωχός και ο άστεγος που του πήραν το σπίτι για χρέη και λένε "εμείς που κάναμε θυσίες";

Οι βιομήχανοι κάνουν θυσίες;
Οι εργολάβοι που έχουν παραγγείλει αύξηση των τιμών των διοδίων, την ώρα που οι φτωχοί δεν έχουν ούτε 5 ευρώ για βενζίνη, έχουν κάνει θυσίες;
Οι εφοπλιστές που κερδίζουν όλο και περισσότερες φοροαπαλλαγές από το κράτος και συσσωρεύουν διαρκώς πλούτο που δεν τους ανήκει, ενώ δεν χτίζουν ούτε μισό καράβι σε ελληνικά ναυπηγεία, έχουν κάνει θυσίες;
Και τελικά και οι υπουργοί των κυβερνήσεων, που σαν πολιτικό προσωπικό τους κάνουν ό,τι απαιτούν οι πιο πάνω -που έχουν άλλωστε και την πραγματική εξουσία-, έχουν κάνει θυσίες;

Και το λένε έτσι με θράσος κατάμουτρα σε όσους βλέπουν τη ζωή τους να γίνεται κουρέλι για να σωθεί δήθεν "η πατρίδα" και "η οικονομία μας"(δηλαδή η τσέπη των καπιταλιστών) ;

Αυτός που κάνει τις θυσίες φυσικά είναι ο λαός και οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί αγρότες και οι μικροί επαγγελματίες που βλέπουν τα μαγαζιά τους να κλείνουν κάθε μέρα. Και μαζί μ'αυτούς η νεολαία που μένει χωρίς δουλειά αλλά και οι συνταξιούχοι που δεν έχουν πια ούτε για τα φάρμακά τους. Κανένας άλλος.

Και για να είμαστε ακριβείς, τις θυσίες δεν τις κάνουν επειδή το θέλουν.

Σε κάθε θυσία υπάρχουν οι θύτες(ρ.θύω)  και αυτοί που θυσιάζονται, δηλαδή τα θύματα.
Αυτή είναι η αλήθεια που κρύβουν οι διάφοροι πονηροί που βάζουν θύτες και θύματα στην ίδια πλευρά.

Δεν κάνει θυσίες λοιπόν ο λαός.
Τον θυσιάζουν με τη βία. 

Κι όπως λέει και το τραγούδι "να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο, κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει"!

Τι πρέπει να κάνουν λοιπόν όλοι αυτοί που σέρνονται κάθε μέρα στους βωμούς της θυσίας για το κέρδος;
Μήπως να σταθούν στην ίδια πλευρά απέναντι στους θύτες τους χτίζοντας τη δική τους συμμαχία;
Τη λαϊκή συμμαχία που θα παλεύει για έναν άλλο καλύτερο κόσμο;

Μήπως έχει φτάσει η ώρα να σκεφτούμε όλοι εμείς, τα θύματα αυτής της τρομερής θυσίας, το "εμείς" και το "μαζί" πολύ σοβαρά;

Ήταν εκεί...

Όσοι βρέθηκαν στο ΣΕΦ χθες και παρακολούθησαν τη βραδιά και τη συναυλία, σίγουρα ένοιωσαν αυτό το κάτι διαφορετικό που συμβαίνει μόνο σε βραδιές που το όραμα για έναν άλλο κόσμο δίνει τον τόνο και το χρώμα.
Ειδικά η στιγμή που με τα φώτα σβηστά η Μαρία Φαραντούρη τραγούδησε με τη μεγάλη κλασσική ορχήστρα του Δ.Α. "το γελαστό παιδί" ήταν μια στιγμή πραγματικής ανατριχίλας.
"...τα παιδιά τους καρτερούσαν, του στρατού του λαικού
και με τις χειροβομβίδες, τους εκάναν του αλατιού..."
κι ένα ξαφνικό αεράκι σηκώθηκε κι ακούστηκε σα χειροκρότημα από όλες τις μεριές του γηπέδου.

Ακούστε οπωσδήποτε τη συναυλία, ειδικά αυτό το αγγελικό σημείο όπου τραγουδά απίστευτα στ' αλήθεια η μεγάλη Μαρία Φαραντούρη!

Δεν ήταν βέβαια μόνο η μουσική ή η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε από την ομιλία και τα συνθήματα.
Ηταν αυτό το τρομερό κόκκινο βουερό ποτάμι, που κυλάει εδώ και δεκαετίες μέσα σε τόσες χιλιάδες ανθρώπους που ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί, και πάντα έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα γι αυτό το φοβερό όραμα ενός άλλου ανθρώπινου κόσμου.

Ήταν εκεί με κάποιο τρόπο σε μια γωνιά η ίδια η  ιστορία, παρατηρώντας   προσεκτικά και περιμένοντας από αυτούς που μπορεί να περιμένει...

Με τους μαθητές των μουσικών σχολείων στο Υπ.Παιδείας -βίντεο

"όταν η τέχνη και η γνώση γίνονται εμπόρευμα, η ζωή βρίσκει το νόημά της στον αγώνα"!

Με χαρά πραγματική βρέθηκα χθές με τον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο, μαζί με τους μαθητές των μουσικών σχολείων στο Υπ.Παιδείας στο Μαρούσι στην κινητοποίηση που έκαναν εκεί.


Η μουσική είναι από μόνη της αρμονία, είναι μια αόρατη πραγματική δικαιοσύνη, είναι συνεργασία και αγκάλιασμα διαφορετικών ήχων και στοιχείων, με λίγα λόγια ελάχιστη σχέση έχει με τον άγριο καπιταλιστικό κόσμο που ζούμε που είναι άγριος ανταγωνισμός και κυνηγητό του κέρδους κυριολεκτικά μέχρι θανάτου.
Η μουσική από μόνη της "φωνάζει" ότι ο κόσμος αυτός πρέπει να αλλάξει. Έχει όμως ανάγκη το δικό μας στόμα για να το κάνει.

Την ώρα που όσοι μπορούσαν προσπαθούσαν να βοηθήσουν να στηθεί ένας πρόχειρος ήχος για να παιχτούν λίγα τραγούδια, οι μαθητές είχαν στήσει γλέντι με συνθήματα και χάλαγαν τον κόσμο.
Αυτό που καταφέραμε τελικά να στήσουμε, ήταν κάτι σαν ήχος, αλλά ποιός έδινε σημασία. Σημασία είχε ότι ήμασταν όλοι εκεί, μουσικοί του Πανελλήνιου μουσικού Συλλόγου, δάσκαλοι και μαθητές, αγκαλιά στο δρόμο παλεύοντας και διεκδικώντας για έναν καλύτερο κόσμο.

Το πανό του ΠΜΣ έγραφε: "όταν η τέχνη και η γνώση γίνονται εμπόρευμα, η ζωή βρίσκει το νόημά της στον αγώνα"!

"Κρύα σούπα"...

Οταν πριν λίγες μέρες οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ είχαν ζητήσει να μην υπαχθούν στη ρύθμιση της "κινητικότητας"-"διαθεσιμότητας" ο υπουργός υγείας κ.Αδωνις Γεωργιάδης είχε πει:
"Μα είναι δυνατόν να δεχτούμε να υπάρχουν πολίτες 1ης και 2ης κατηγορίας";
Πιο υποκριτής εξατμίζεσαι...

Μα καλά, υπάρχουν πολίτες 1ης και 2ης κατηγορίας στην Ελλάδα;
Σίγουρα όχι, αλλά μόνον αν κλείσεις τα μάτια και δανειστείς τη ματιά του Αδωνη Γεωργιάδη και μαζί και των τηλεαναλυτών που στήριζαν πάντα απόψεις όπως αυτή.

Όμως έρχεται η ίδια η σκληρή πραγματικότητα και χαστουκίζει τους υποκριτές.
Οταν πάμφτωχοι άνθρωποι πνίγονται σε υπόγεια από χειμάρους ή χανουν τη ζωή τους από το κρύο ή από μαγκάλια το 2013, τι πρέπει να υποθέσουμε;
Οτι δεν υπάρχουν πολίτες 1ης και 2ης κατηγορίας στον καπιταλισμό;

Ας πάμε να ρωτήσουμε τους γονείς των φοιτητών που χαθηκαν τον περασμένο χειμώνα από μαγκάλι στη Λάρισσα να μας πουν αν υπάρχουν.
Ας ρωτήσουμε σιωπηλά την τραγική μάνα της μικρής Σάρας στη Θεσσαλονίκη που έχασε το παιδί της από μαγκάλι και συνελήφθη για αμέλεια.
Ας ψάξουμε στα σπίτια των τόσων χιλιάδων οικογενειών που ζούν το 2013, με την τόση τεχνολογία και τις τόσες επιστημονικές κατακτήσεις, χωρίς ρεύμα και βλέπουν τα παιδιά τους να παγώνουν διαβάζοντας μες το σκοτάδι κάτω από το φώς των κεριών.
Ας ρωτησουμε την ίδια τη δυστυχία που έχει βγει σεργιάνι και κόβει βόλτες όλο και συχνότερα στις φτωχογειτονιές του κοσμου.
Μα καλά υπάρχουν πολίτες 1ης και 2ης κατηγορίας στην καπιταλιστική Ελλάδα, αλλά και σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες;
Κι ύστερα ας αναρωτηθούμε ακόμη πιο σοβαρά:
Μα αφού είναι τόσο φανερό ότι ο κόσμος αυτός είναι απαράδεκτα χωρισμένος στα δύο, και μια όλο και πιο βαθιά χαράδρα χωρίζει τους φτωχούς από τους πλούσιους, γιατι καποιοι κάνουν πως δεν το βλέπουν   και επιμένουν ότι ο καπιταλισμός είναι όχι απλά "δίκαιος" αλλά και η μόνη λύση;;;
Είναι δυνατόν να δεχτεί ο λαός πως η φρίκη αυτή είναι η μόνη λύση;
Η μήπως  είναι υπερβολή και λόγια των κομμουνιστών ότι πρεπει η ζεστασιά το χειμώνα, ανάμεσα στα τόσα άλλα αναγκαία 'οπως η υγεία, τα φάρμακα, η παιδεία, να είναι κοινωνικά αγαθά και όχι εμπορεύματα;

Όπως ακούσαμε σήμερα το πρωί από τη Λιάνα Κανέλη, όταν δημιουργήθηκε ένα ανάλογο θέμα στην "καλή" και οργανωμένη Γερμανία, με κάποια οικογένεια που δεν είχε κι εκεί ρεύμα(!), παρά τους θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και τα πλεονάσματα, και κάποιος αναρωτήθηκε "μα πως είναι δυνατον να μην έχουν κάποιοι ρεύμα να ζεστάνουν τη σούπα τους", η απάντηση ήταν τρομερή:
"Να φάνε κρύα σούπα"...

Ο Παναγιώτης Βήχος έφυγε από τη ζωή

Εφυγε από τη ζωή ο φίλος και συνάδελφος Παναγιώτης Βήχος μετά από τα τόσα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε.

 Το άδικο κυνηγητό που του έκαναν πριν χρόνια, και που κράτησε μέχρι πριν λίγο καιρό, όταν είχε αποκαλύψει κύκλωμα πορνείας, λεει ο ίδιος, πως του στοίχισε την υγεία του.

Θλίψη...

Ανακοίνωση έβγαλε ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος

4 Δεκέμβρη 2013

Συνάδελφοι,

Ο συνάδελφός μας Παναγιώτης Βήχος έφυγε από τη ζωή μετά από σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια.

Η κηδεία του θα γίνει αύριο 5 Δεκέμβρη και ώρα 14.30 μ.μ. στο νεκροταφείο Καλλιθέας.

Ο Σύλλογός μας εκφράζει τα θερμά του συλληπητήρια στην οικογένειά του, για τον χαμό του αγαπημένου τους όπως και σε όλους μας συναδέλφου μας.

Για το Δ.Σ.

Ο Πρόεδρος         Βασίλης Παρασκευόπουλος                                       
Ο Γ. Γραμματέας                      Νίκος Στρατηγός

Η "ελληνική κοινωνία" σε θλίψη

Ένα 13χρονο κορίτσι νεκρό από μαγκάλι το 2013..., τη χρονιά δηλαδή που "η Ελλάδα μπήκε στο δρόμο της ελπίδας" όπως έλεγε ο πρωθυπουργός.Τη χρονιά που "τα χειρότερα πέρασαν"...
Η μητέρα, άνεργη που της είχαν κόψει το ρεύμα, συνελήφθη για αμέλεια!

Ταξικό κράτος, είναι αυτό που σε περιπτώσεις τραγικές σαν αυτήν, όχι μόνο δεν αλλάζει τίποτα στις πολιτικές του, όχι μόνο κρύβει τους ένοχους που φυσικά μένουν ατιμώρητοι, αλλά στο τέλος συλλαμβάνει και τιμωρεί το θύμα.

Το βράδυ στα δελτία ειδήσεων θα παρουσιαστεί το θέμα.
Όλοι οι σταρ του συστήματος θα εκφράσουν τη βαθιά θλίψη τους. Θα είναι αποσβολωμένοι, έκπληκτοι και σοκαρισμένοι με τη φοβερή τραγωδία. Κάποιοι σίγουρα θα επιτεθούν στην κακή τρόικα που μας έχει φέρει σε τέτοια θέση με "παράλογες απαιτήσεις". Ύστερα κάποιοι ισως θα πουν ότι έχουμε όλοι ευθύνη και πρέπει όλοι μαζί "σαν κοινωνία" να κάτσουμε και να ..."σκεφτούμε".
 Κάποιοι "προοδευτικοί" θα καταδικάσουν την κυβέρνηση για την πολιτική της και θα πουν πόσο "ηλίθιοι και ανίκανοι είναι οι κυβερνώντες" που δεν καταλαβαίνουν ότι άλλος είναι ο σωστός τρόπος διαχείρισης.
Και κανείς πλην Λακεδαιμονίων, δηλαδή κομμουνιστών, δεν πρόκειται να πει στο λαό την αλήθεια.
Οτι δηλαδή αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο ενός αστικού κράτους σε κρίση, η πραγματική απανθρωπιά της αστικής δήθεν δημοκρατίας, μιας  δικτατορίας του κεφαλαίου δηλαδή, που προσπαθεί να σωθεί πατώντας πάνω σε πτώματα και που φυσικά δε δίνει δεκάρα για το ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Σημασία έχει να ζήσει η εξουσία τους. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.

Κανείς εκτός από τους κομμουνιστές, δεν πρόκειται να πει στους απλούς ανθρώπους που πραγματικά συντρίβονται στο άκουσμα τετοιων ειδήσεων, ότι πρέπει να οργανωθούν και να παλέψουν, πρέπει να πιστέψουν στον εαυτό τους και να σταματήσουν να αναθέτουν τη ζωή τους σε σωτήρες, κι ότι αν δεν το κάνουν αυτό τα χειρότερα όχι μόνο δεν πέρασαν αλλά είναι ακριβώς εκεί μπροστά τους.

Μπήκε Δεκέμβρης με λάθος βήμα και τρόπο. Με καταιγίδες, με πλημμύρες, με θάνατο κι ένα θλιμμένο Κυριακοδεύτερο που οι άνθρωποι αναρωτιούνται αν αυτό που ζουν είναι ακόμα ζωή.
Τα ραδιόφωνα μιλάνε για τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα.
Λένε ότι οι διάφοροι αναλυτές συμφωνούν ότι η "Ελληνική κοινωνία" δεν αντέχει άλλο...

Για ποια "ελληνική κοινωνία" μιλάνε άραγε;
Για την κοινωνία των μεγαλοεπιχειρηματιών που ζητάνε κι άλλη πείνα για να χορτάσουν, κι άλλη δυστυχία ανήμπορων για να αυξήσουν τα διόδια των δρόμων τους ή την κοινωνία αυτών που ζούν με κομένο το ρεύμα;
Για την κοινωνία των ζάμπλουτων και των 500 επιχειρήσεων που αύξησαν τα κέρδη τους μεσα στην κρίση ή για την κοινωνία των φτωχών που πεθαίνουν ή χάνουν τα παιδιά τους από ένα μαγκάλι το 2013;