Με τρελό ενθουσιασμό

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα κατάσταση.
Ο φοβος έχει γίνει ενθουσιασμός σε πολλούς, ενώ όποιος τολμήσει να πει κακή κουβέντα ειδικά για το ντουέτο Τσίπρα-Βαρουφάκη τον τρώει το μαύρο σκοτάδι.
Ο "λαός" μοιάζει να νοιώθει πως βρήκε τους ηγέτες που ήθελε...
Αυτούς που θα κάνουν όσα έχει ανάγκη για λογαριασμό του, την ώρα που αυτός θα κοιτάζει τη δουλίτσα του και θα χαζεύει αμέριμνος σηριαλ, διαφημισεις και Αλτσαντήρι στην τιβί.

Δυο απλά πράγματα μόνο θα πούμε.
Πρώτα απ όλα δεν έχουμε καμιά εμπάθεια με το ΣΥΡΙΖΑ. Αν κάποιοι απο εμάς δίνουν τέτοια εντύπωση κάνουν λάθος και πρέπει να το κοιτάξουν.

Δεύτερο, δεν μπορεί να μη μας προβληματίζει  ο ενθουσιασμός των συστημικών αλλά και εθνικιστικών μέσων, τα μπράβο των αστικών εφημερίδων και δημοσιογράφων και όλο το περίεργο αλλά και πονηρό κλίμα που υπάρχει.

Αν καποιος έχει λίγη πολιτική σκέψη θα σκεφτεί πως δε γίνεται ο ΑΝΤ1, ο Μπόμπολας, ο Αλαφούζος και τ' αλλα παιδιά να χαίρονται μαζί με το λαό για το καλό που μας βρήκε και να χαιρόμαστε όλοι μαζί αγκαλιασμένοι, αφεντικά και φτωχολογιά.
Κάτι δεν πάει καλά , ειδικά αν κάποιος έχει μεσα του μια στάλα μαρξισμό και εξακολουθεί να βλέπει πως σ'αυτό τον άδικο ντουνιά υπάρχουν και μετά τις εκλογές πλούσιοι και φτωχοί, καταπιεστές και καταπιεσμένοι. Εννοείται πως όλοι θα θέλαμε έναν κόσμο χωρίς συγκρούσεις, αλλά καλό είναι να μην κοροιδευόμαστε. Αυτό αργεί...Λίγη τσίπα χρειάζεται.

Τρίτο, κι εγω γουστάρω τις μαγκιές του Βαρουφάκη, αλλά ξέρω ότι δεν πρόκειται να δώσουν μεροκάματο σε κανένα φτωχό, γιατί ο ίδιος το λέει. Ο ΣΥΡΙΖΑ είπε πρέπει να υποσχεθεί "δάκρυα και αίμα¨" κι όχι παροχές. Αυτό το είπε πριν τις εκλογές. Τωρα ανάμεσα στα πολλά συμπαθητικά που λεει τονίζει απόλυτα την ανάγκη βαθιών μεταρρυθμίσεων που θα τονώσουν την ανταγωνιστικότητα.
Υπήρξαν πολλοί στο παρελθόν που ξεκίνησαν με καλές προθέσεις και κατέληξαν στην κόλαση της λιτότητας που τώρα λέγεται "λιτός βίος". Επίσης δεν είναι κι άσχημα, ούτε στοιχίζει τιποτα να μιλάς για "λιτό βίο" από την πλούσια σκοπιά της δικής σου άνετης ζωής.

ΕΜΕΙΣ λοιπόν οι ΚΚέδες δεν ονειρευόμαστε δάκρυα και αίμα για να σωθεί ο καπιταλισμός, ούτε δεχτήκαμε ότι ο καπιταλισμός είναι η μία και μόνη προοπτική που υπάρχει όπως όλοι οι άλλοι.
Εμείς ονειρευόμαστε έναν άλλο κόσμο. 

Κι όχι γιατί είμαστε ρομαντικοί, αλλά γιατί είμαστε ρεαλιστές. 

Ο σοσιαλισμός είναι ανάγκη κι όχι όνειρο των απελπισμένων.

Αυτοί λοιπόν που τώρα ενθουσιάζονται με όσα συμβαίνουν, χωρίς να έχει κερδηθεί απολύτως τίποτα, και   κοιτάζουν με μισό μάτι εμάς που βάζουμε στο τραπέζι πρώτα απ' όλα τις δικές μας ανάγκες, τις αυτονόητες καθημερινές ανάγκες της λαικής οικογένειας, ας επιτρέψουν σε κάποιους από εμάς να ονειρεύονται το δικό τους όνειρο.
Ας μας επιτρέψουν  να παλεύουμε για το δικό μας όραμα ενός άλλου κόσμου.
Αυτός ο κόσμος που ονειρεύονται, του "ανθρώπινου  καπιταλισμού", έχει περάσει και δεν υπάρχει πια. Αυτό που περιμένουν και τους φαίνεται εύκολο και εφικτό θα τους απογοητεύσει για άλλη μια φορά.
Ας κοιτάξουν λοιπόν και λίγο αλλού κι ας σκεφτούν λίγο παραπάνω.

Εμείς δε θα κάνουμε την ελπίδα κουρέλι, ονομάζοντας το συμβιβασμό αισιοδοξία και την υποταγή αντίσταση.