Απεργία- Όλα μπορούν να αλλάξουν

Ας φανταστούμε την αυριανή απεργία.

Εστω ότι ο λαός ξαφνικά δίνει ένα απίστευτο τρομερά δυναμικό παρόν.
Οι τόποι δουλειάς νεκρώνουν κυριολεκτικά ενώ οι δρόμοι της Αθήνας πλημμυρίζουν από διαδηλωτές απεργούς που κάνουν τα πεζοδρόμια να τρίζουν!
Για πολλές ώρες η Αθήνα και οι άλλες μεγάλες πόλεις δονούνται και τραντάζονται κυριολεκτικά από την ορμή, το πάθος και την αποφασιστικότητα του λαού που φωνάζει "τέρμα, ως εδώ, παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και υπογράφουμε με τη δράση μας το μέλλον μας".

Άραγε δεν θα έχει κανένα αντίκτυπο κάτι τέτοιο;
Προφανώς και θα έχει.
 Ακόμη κι αυτοί που θα προσποιηθούν ότι δεν ιδρώνει το αυτί τους, θα ιδρώσουν μυστικά και θα αναγκαστούν να λάβουν υπ'όψη τους τη λαική οργή, ειδικά στο βαθμό που αυτή θα εκφράζεται μεσα από ένα επικίνδυνο για το σύστημα πλαίσιο αμφισβήτησης της παντοδυναμίας του και απειλής συνολικής ανατροπής του.

Μια τέτοια παρουσία του λαού θα σημαίνει πολύ απλά το εξής.
Ότι ο μέχρι τώρα συσχετισμός δυνάμεων αλλάζει και ανατρέπεται υπέρ της πλευράς εκείνης που αντιστέκεται και παλεύει αποφασιστικά για την ανατροπή των πολιτικών που ασκούνται μέχρι σήμερα.
Με πιο απλά λόγια, η πλευρά που τραβάει το σκοινί ισοπεδώνοντας κάθε λαικό δικαίωμα, τώρα θα φαινόταν  να βρίσκει ισχυρή αντίσταση από τον οργανωμένο λαό που αντιδρά και τραβάει προς την αντίθετη κατεύθυνση, με προοπτική να ξεκινήσει μια τεράστια αλυσίδα αντιδράσεων που θα δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα στους σχεδιασμούς που θέλουν το λαό να βάζει διαρκώς πλάτη για να σωθεί η τσέπη των καπιταλιστών και η οικονομία τους.

Πως θα μπορούσε να γίνει αυτό; Μα φυσικά με τη συμμετοχή του λαού,
Με τη συμμετοχή του καθενός από όλους όσους υποφέρουν που ρίχνοντας το δικό του μικρό βάρος στη δική μας πλευρά της ζυγαριάς θα συνέβαλλε στην αλλαγή αυτού του συσχετισμού δύναμης.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι όλα όσα ζούμε, όλη αυτή η βαρβαρότητα που πέφτει σαν καταιγίδα επάνω στο λαό, δεν είναι τίποτα παραπάνω από το αποτέλεσμα του συσχετισμού δύναμης καπιταλιστικής βαρβαρότητας/ λαικής αντίδρασης και βούλησης που υπάρχει, και που έγινε ακόμη πιο δυσμενής για το λαό, από τη στιγμή της εμφάνισης της "ελπίδας που έρχεται" και που είχε σαν αποτελεσμα την απόσυρση από το πεδίο της μάχης και την αδρανοποίηση σημαντικής μερίδας του λαού που πίστεψε στο παραμύθι της επίλυσης των προβλημάτων από την κυβέρνηση της "αριστεράς".

Έχουν νόημα λοιπόν οι αγώνες και πιο συγκεκριμένα η αυριανή Απεργια;
Γίνεται νομίζω ολοφάνερο πως κάθε ένας που θα προστεθεί αύριο στη μάχη της Απεργίας θα είναι κι ένα ακόμη λιθαράκι στη δική μας πλευρά της ζυγαριάς, ένας ακόμη δηλαδή που θα βάλει τη δική του δύναμη στην προσπάθεια να ανατραπεί αυτός ο αρνητικός για το λαό συσχετισμός δύναμης και να αλλάξει πορεία η εξέλιξη της κατάστασης.

Ας αναλάβει λοιπόν ο καθένας τη δική του ευθύνη χωρίς να κρύβεται πίσω από το αρνητικό "δε γίνεται τίποτα".
Αν και όταν ο λαός το αποφασίσει μαζικά όλα μπορουν να αλλάξουν και θα αλλάξουν!

Όλοι στη μάχη της Απεργίας!

Είν' ο παράδεισος μακριά γι' αυτούς που από μακριά κοιτάζουν

Για εκεινη τη μέρα που ο άγριος κόσμος έβγαλε άλλη μια φορά σεργιάνι το πραγματικό του πρόσωπο και κάποιες συνειδήσεις ράγισαν

Hasta la victoria siempre, Comandante! - Αντίο Φιντέλ

Ο Φιντέλ διασχίζει την Κούβα τραβώντας για το Σαντιάγο, με χιλιάδες Κουβανούς σε κάθε γωνιά των δρόμων απ' όπου περνάει η στάχτη του να λένε αντίο με σφιγμένη καρδιά και χείλια δαγκωμένα.

Ο Φιντέλ τραβάει για την αιωνιότητα. Οι φίλοι, όσοι τον αγάπησαν, στέκονται στην άκρη, βγάζουν το καπέλο και τον αποχαιρετούν ταπεινά.

Τα σκυλιά σ'όλο τον κόσμο ουρλιάζουν.

Κάποιοι δεν πεθαίνουν, δεν χάνονται ποτέ. Όπως δεν χάθηκε ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Τσε, ο Ζαχαριάδης, ο Μπελογιάννης και τόσοι άλλοι.

Αυτοί που λάτρεψαν τη ζωή όπως και όσο μόνο ένας κομμουνιστής μπορεί.

Ένα μικρό σημείωμα του φίλου Π.Ζάχαρη σα μικρό δικό μας αντίο:

"Ο φτωχός Κουβανός που χορεύει ευτυχισμένος.. .Ο χαμογελαστός εργάτης που κάνει τσιγάρο στο διάλειμμα... Ο νεαρός γιατρός απ'την Αβάνα που σώζει εθελοντικά ανθρώπους όπου γης... Το μωρό που γεννιέται κι η μάνα του χαμογελά γιατί ξέρει πως θα ζήσει... Ο ολυμπιονίκης που δεν πλήρωσε ποτέ του για παπούτσια... Ο άνθρωπος που ζει σαν άνθρωπος... Ο εφιάλτης σας,ξεφτίλες... Χώρα μπουρδέλο,την κάνανε μοντέλο οι φτωχοί της με μπροστάρηδες μια χούφτα τρελούς. Τουλάχιστον ως προς αυτά τα στοιχειώδη,τα βασικά. Ένας λαός αποχαιρετά τον ηγέτη του,μια τάξη δακρύζει για τον τελευταίο ήρωα της. Βγάλτε το σκασμό κι αφήστε μας. Αφήστε μας να τον χαιρετήσουμε, να σκουπίσουμε τα μάτια μας και να ανασκουμπωθούμε."

Η τάξη αυτή πάντα θα βγάζει ήρωες.