Η "νίκη" των Νοτίων- Οι λαοί δεν κάθισαν στο τραπέζι

 Για νίκη των χωρών του Νότου και ήττα της Μέρκελ μιλούν σήμερα οι περισσότεροι. Κάποιοι άλλοι μιλούν για άλλη μια σύνοδο που απλά προσπάθησε να κερδίσει χρόνο και μάλλον για κάτι τέτοιο πρόκειται.
Tελικά όμως άλλαξε κάτι για αυτούς που καλούνται να πληρώσουν το λογαριασμό της κρίσης τα 2 τελευταια χρόνια; Φάνηκε κάποιο φώς στην άκρη του τούνελ; Κι αυτός ο "πόλεμος Βορείων -Νοτίων" που μας λένε τι ακριβώς είναι και τέλος πάντων εμείς οι Έλληνες που παίζουμε;

Πράγματι χθες το βράδι φαίνεται πως πάρθηκαν κάποιες αποφάσεις που κινούνται σε διαφορετική κατεύθυνση από ότι μέχρι τώρα. Με λίγα λόγια η διάσωση των τραπεζών(όλων των χωρών που έχουν πρόβλημα;;) δείχνει πως περνάει απ'ευθείας στην ΕΚΤ(και τα σχήματα-Ταμεία που δοκιμάζει όπως τα EFSF,ESM), ενω για να χρηματοδοτηθούν αυτές οι διασώσεις δεν θα απαιτούνται λέγεται μνημόνια και μέτρα λιτότητας εναντίον των λαών. Αυτό από πρώτη ματιά δεν δείχνει να είναι αρνητικό. Οπως επίσης θετικό δείχνει το γεγονός ότι ουσιαστικά για πρώτη φορά αναγνωρίζεται έμμεσα οτι το κύριο πρόβλημα, ο πυρήνας της κρίσης βρίσκεται στις τράπεζες, δηλαδη τον πυλώνα του συστήματος και όχι σε ανοιχτοχέρηδες, τεμπέληδες, ανεπρόκοπους, μπαταξήδες κλπ. που ήθελαν συμμόρφωση.

Ομως υπάρχουν θολά σημεία που θα απαντηθούν στο άμεσο μέλλον και που τωρα μπορούμε να τα προδιαγράψουμε από το χαρακτήρα όλων όσων συμμετέχουν, των συμφερόντων που εκπροσωπούν και τη διάθεση που έχουν δείξει ως τώρα.
Ενα βασικό ζήτημα είναι το που θα βρεθούν τα χρήματα των διασώσεων που θα είναι πολλές εκατοντάδες δίς. Οι χθεσινές αποφάσεις σίγουρα έχουν κάποιο παρασκήνιο και κάποιες δεσμεύσεις για το μέλλον στη βάση των οποίων έγιναν οι όποιες χθεσινές "υποχωρήσεις" που στο κάτω κάτω δεν μπορούσαν και να μη γίνουν αφού και η κατάσταση των ευρωπαικων τραπεζών είναι κυριολεκτικά άθλια, αλλά επι πλέον υπάρχει καθαρό πρόβλημα επιβίωσης της ευρωζώνης που απειλείται από τις ίδιες της τις αντιφάσεις και τα διαφορετικά εσωτερικά καπιταλιστικά συμφέροντα των μεγάλων ειδικά οικονομιών και χωρών(γιατί στους μικρούς δεν δίνει κανένας ιδιαίτερη σημασία ακόμη).
Αν λοιπόν πράγματι στη σκέψη των ηγετών Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας υπάρχει η έκδοση κάποιων ευρωομολόγων η οποία θα συνοδεύεται όμως απο μια απαραίτητη "ενοποίηση" όχι μόνο σε οικονομικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, όπου τα κράτη και τυπικά πια θα μετατραπούν πολύ γρήγορα σε νομούς που θα ακολουθούν τις πολιτικές που θα εκπέμπονται από τα διευθυντήρια, που θα θέλουν να σώσουν τα μονοπώλια και όχι φυσικά τους λαούς, τότε δεν ξέρω ποσοι έχουν το δικαίωμα να μιλούν για θετικές εξελίξεις. Ειναι πάντως κατα την ταπεινή μας γνωμη  αδύνατον, η λεγόμενη τραπεζική ενοποίηση να μην έχει πίσω της και μια ουρά από άλλες "απαραίτητες" ενοποιήσεις που θα κρύβουν μεσα τους και την ουσία της υπόθεσης και τις μακροχρόνιες επιδιώξεις και τους σχεδιασμούς του μεγάλου ευρωπαικού κεφαλαίου.

Ενα άλλο ζήτημα που ενδιαφέρει την Ελλάδα είναι το ότι για τη δική μας ιδιαίτερη περίπτωση δεν έγινε καμία συζήτηση. Αυτό μάλλον σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα συμπεριλαμβάνεται στα νεα δεδομένα, αλλά θα πρέπει να ακολουθήσει το δικό της Γολγοθά σηκώνοντας το σταυρό της δικού της προγράμματος που δεν θα αλλάξει όπως φαίνεται -ειδικά στην κεντρική του ιδέα- παρά μόνο σε λεπτομέρειες που έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν αντικειμενικά να εφαρμοστούν και δεν μπορούν πρακτικά να γίνουν αποδεκτές.
Με λίγα λόγια θα πούμε ότι σ'αυτή την αντιπαράθεση "Βορείων-Νοτίων" όπως την ονομάζουν για να κρύψουν την αλήθεια της κρίσης και τις επιδιώξεις που υπάρχουν πίσω της, οι λαοί δεν εκπροσωπούνται από κανέναν και δεν εκφράζουν άποψη. Οι λαοί δεν κάθησαν ούτε στο χθεσινό τραπέζι των διαπραγματευσεων και κανείς φυσικά δεν ασχολήθηκε με αυτό από τα ΜΜΕ και τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης.
Ο "πόλεμος Βορείων-Νοτίων" είναι  όπως είπαμε μια αντιπαράθεση που έχει να κανει με εσωτερικά καπιταλιστικά συμφέροντα των μεγάλων ευρωπαικών οικονομιων, που εκπροσωπούνται από τους δεξιούς εκπροσωπους Μέρκελ, Μόντι, Ραχόι, τον σοσιαλδημοκράτη Ολάντ(που φυσικά δεν είναι αριστερός σε καμιά περίπτωση), τον επίσης συντηρητικό Κάμερον κλπ. που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την προστασία των συμφερόντων που εκπροσωπούν(και που τους βοήθησαν να εκλεγούν) που βεβαια δεν είναι τα λαικά συμφέροντα. Αν βεβαια κάποιοι έχουν ψυχολογική ανάγκη να νοιώσουν ότι το συμφέρον και η σωτηρία των τραπεζών ταυτίζεται έστω και λιγο με το συμφέρον των λαών ας το νομίζουν, αλλά ας μη διαφημίζουν και την άποψή τους γιατί εκτίθενται από την πραγματικότητα κι ας επιμένουν να μην το παραδέχονται.
Οι λαοί βρίσκονται ακριβως στην απέναντι πλευρά και πάντα στη θέση του θύματος, και γρήγορα θα φανεί και πάλι ότι στο βάθος όλων αυτών των διασκέψεων κορυφής, στα πίσω δωμάτια η πραγματική εξουσία σχεδιάζει την αποδόμηση των δικαιωμάτων που κερδήθηκαν τόσα χρόνια, τη μετατροπή της "δημοκρατίας" σε ένα λεκτικό μόνο σχήμα και μια αστεία καρικατούρα και το δυνάμωμα του κεντρου των αποφάσεων που πρεπει να είναι οι Βρυξέλλες και όχι τα τοπικά κοινοβούλια και οι δημοκρατικοί θεσμοί των ξεχωριστών χωρών-μελών.
Με λίγα λόγια οι λαοί και τα δικαιώματά τους ενοχλούν και πρεπει να σπρωχτούν όσο πιο γρήγορα γίνεται στην άκρη για να "ξανανοίξουν οι δουλειές". Οσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο το καλύτερο.
Θα το ξαναπούμε ότι τα συμφέροντα των λαών και τα συμφεροντα των μονοπωλίων και του καπιταλισμού που βρίσκεται σε βαθιά κρίση κινούνται επάνω σε μια μονή γραμμή προς αντ΄ιθετες κατευθύνσεις. Η μετωπική είναι αναπόφευκτη και τα δύσκολα ακόμη μπροστά ό,τι κι αν εύχεται κανείς.

Υ,Γ. Οι διευκρινίσεις που δίνονται το λενε καθαρά. Η συμφωνια θα μπορούσε να περιλάβει και την Ελλάδα αν η Ελλάδα τηρήσει στο ακέραιο τις δεσμεύσεις της, δηλαδή το μνημόνιο. Μεχρι κεραίας είπαν. Τη Δευτέρα έρχεται ο Τόμσεν. Καταλαβαίνει κανείς τι θα ζητήσει; Παει πουθενά το μυαλό;

Η κατάκτηση των offshore

Τελικα λεφτά υπάρχουν ή απλά δεν υπάρχει σάλιο; Η μήπως και τα δύο;
Μήπως από θαύμα έχει βρεθεί κάποιος μαγικος τρόπος που εμφανίζει τα λεφτά των φτωχών μεγενθυμένα με πανίσχυρους φακούς και πολλαπλασιασμένα σαν το κρασί στο γάμο της Κανά ως το μόνο υπαρκτό και υπο φορολόγηση χρήμα, ενω την ίδια στιγμή το άπειρο χρήμα των πλουσίων που σαρώνει στις αγορές όλες τις οικονομίες της γής κινείται αόρατο στη σκιά χωρίς να το κατέχει κανείς;
Κι όμως ακριβως αυτό έχει συμβεί. Ζούμε σε ένα κόσμο πλουσίων με νόμους που έφτιαξαν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους και την εξουσία τους και που τους βγάζουν από όλες τις δύσκολες στροφές της εποχής όπου όλοι "πρεπει να συνεισφέρουμε το μερίδιο που μας αναλογεί" Κι όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι εκτός απο αυτούς που δεν έχουν σχέση με την υπόθεση. Αυτούς που παίζουν εκτός έδρας.
Και βεβαια οι καπιταλιστές δεν παίζουν απλά εκτός εδρας. Παιζουν εντός, εκτός και όπου αλλού γουστάρουν. Δικός τους είναι ο ντουνιάς κι ότι θέλουνε τονε κάνουν. Και μην τους πολυκολλάτε γιατί θα παρουν τα λεφτά τους και θα φύγουν. Που θα πάνε; Πουθενά! Εδω θα μείνουν. Απλά θα πεταχτούν σ'ένα δικηγόρο και θα ανοίξουν μια off shore στα νησιά...στα νησια, μισό λεπτό να διαλέξω, στα νησιά...Μαρσαλ! Μ'αρεσει το όνομα, κάνει και συνειρμό "αλληλεγγύης" και συλλογικής ευθύνης!

Περι offshore λοιπόν ο λόγος.
 Είναι καθαρό πως το πρόβλημα με τις εταιρείες αυτές δεν είναι μόνο Ελληνικό.Απο εκτιμήσεις που έχουν γίνει, το 35% του Παγκόσμιου ΑΕΠ, τζιράρεται από 500000 offshore εταιρείες διεθνώς!!Όμως η κατάσταση της Εληνικής οικονομίας , βάζει το θέμα επιτακτικά πρώτα για μας, εδώ και τώρα.
Είναι γνωστό πως υπάρχουν 10000 ελληνικές offshore(!!!), των οποίων η δραστηριότητα και τα περιουσιακά στοιχεία ΔΕΝ φορολογούνται(η όποια προβλεπόμενη φορολογία ξεπερνιέται από τις εξαιρέσεις που υπάρχουν).Επίσης ο αριθμός τους σαν ποσοστό του παγκόσμιου συνόλου(2%) είναι τεράστιος, σε σχέση με τον πληθυσμό αλλά και το μέγεθος της ελλ.οικονομίας. Μέσω αυτων των 10000 εταιριών νόμιμης φοροδιαφυγής γίνεται ετήσιος τζίρος 500 δις ευρώ!!!Ενώ σύμφωνα με τους FT,«οι Ελληνες εκτιμάται ότι έχουν περισσότερα από 25 δισεκατομμύρια ευρώ σε υπεράκτιους (off shore) τραπεζικούς λογαριασμούς»! Δηλαδή πάνω από το 10% του συνόλου των καταθέσεων που ήταν το 2008 217 δις! Τα νούμερα είναι εξοργιστικά αν σκεφτεί κανείς ότι πάρα πολλοί έχουν πάνω από μία offshore(μία για ακίνητα, μία για εμπορικούς διακανονισμούς, μία για χρηματιστηριακές συναλλαγές κλπ.), και οτι οι πιό πολλές "μικρές" offshore έχουν στην κατοχή τους μόνο ακίνητα και πολυτελή στοιχεία,για να αποφεύγουν το πόθεν έσχες. Αν λάβουμε υπ'όψη τα τεράστια επι πλέον ποσά που έχουν φύγει τα 2 τελευταία χρόνια προς άγνωστο τραπεζικό προορισμό τότε αυτό σημαίνει οτι μερικες παρέες πατριωτών απ'αυτούς που βγαίνουν μερικές φορές και στα κανάλια και μας κανουν υποδείξεις, έχουν στη σκιά σε εξωχώριους λογαριασμούς τόσο χρήμα(που έβγαλαν εδώ), που ένα μέρος του μόνο να κυκλοφορούσε στη χώρα και να υπόκειτο σε φορολογία τότε εκατομμύρια απλών ανθρώπων τουλαχιστον θα έβρισκαν μια κάποια ανακούφιση.
Και όμως, εμείς εδώ ΔΗΘΕΝ ψάχνουμε σε άδειες τσέπες για μερικές δεκάδες εκατομμύρια και πουλάμε θλίψη σε απελπισμένους οτι τάχα δεν υπάρχει ρευστό!
Γιατί άραγε;
Πως γίνεται σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση τόσα χρόνια να μην είναι υποχρεωτική η δήλωση ιδιοκτησίας offshore;
Πώς γίνεται το καταρρέον φορομπηχτικό για τους φτωχούς κράτος να μην "βλέπει" κάν πολυτελή περιουσιακά στοιχεία και καταθέσεις πολλών εκ.ευρώ που υπάρχουν εκεί και βγάζουν μάτι εδώ; Και που πολλές φορές είναι προϊόν παράνομων δραστηριοτήτων;
Πως γίνεται όταν ζητούν όλοι εν χορώ μέτρα κατά των μισθών και των συντάξεων και η χώρα απειλείται από χρεοκοπία, να μην έχει γίνει νόμος όπου η φοροδιαφυγή τουλάχιστον μεγάλης κλίμακας, να θεωρείται κακούργημα;
Πως γίνεται σήμερα το κράτος να ανέχεται εταιρείες να εισάγουν π.χ. πρώτες ύλες μέσω offshore θυγατρικών υπερτιμολογημένα, έτσι ώστε να παρουσιάζουν τελικά ζημίες και να αποφεύγουν νόμιμα τους φόρους;(και πολλά άλλα κόλπα)
Πως γίνεται στην εποχή του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας" όπου κάμερες τοποθετούνται ακόμη και στις τουαλέτες , και στα αεροδρόμια σου βάζουν χέρι παντού, κάποιοι να μένουν σε πολυτελή σπίτια που δεν είναι κανενός;(Οι μετοχές λέει ανήκουν στον κομιστή,το περιουσιακό στοιχείο πουθενά; )Να κινούνται με γιώτ που "δεν ξέρουν" τον κάτοχο, και δεν δηλώνουν με τι χρήματα προκαλούν τους υπόλοιπους που πρέπει να κάνουν θυσίες, γιατί πρέπει να προστατεύονται τα προσωπικά τους δεδομένα;
Πως γίνεται στην Ελλάδα της διαφθοράς και των σκανδάλων, όπου το βρώμικο χρήμα έχει γίνει πια θεσμός, να μην παίρνονται μέτρα τουλάχιστον για να σταματήσει αυτή η χυδαία νομότυπη διευκόλυνση που προσφέρουν οι offshore πρός τους γνωστούς άγνωστους απατεώνες;
Να μας έχουν ζαλίσει με τις εξεταστικές επιτροπές -που υπάρχουν μόνο για το σώου των δελτίων ειδήσεων-,και να μην κάνουν κάτι για να μπλοκάρουν τον μόνιμο ασφαλή και "νόμιμο" τρόπο παρκαρίσματος των κλεμμένων, και τον σίγουρο και εύκολο τρόπο διαφυγής των απατεώνων.
Πως γίνεται τόσα και τόσα να ακούμε για αυτες τις καταραμένες εταιρείες και εκτός της περίπτωσης Τσοχατζόπουλου τίποτα να μην ακούγεται και να μη  λέγεται και να εξακολουθεί να θεωρείται καλό νόμιμο και άγιο, το να φοροδιαφεύγεις, αρκεί να έχεις μια ωραία offshore. Ακούσατε μήπως κάποιο δημοσιογράφο από τους τόσους που μίλησαν χθες με τον κ.Γ.Βερνίκο να τον πιέζει να μας πεί γιατί έχουν όλοι αυτοί offshore εταιρείες και τι διάολο τις θέλουν; Γιατί άραγε;
Να σας πω εγώ ; Κανένας δεν βάζει τα χεράκια του να βγάλει τα μάτια του.
 Ένας πολύ μεγάλος αριθμός πολιτικών,δημοσιογράφων, πλουσίων , επιχειρηματιών κλπ, που διαπλέκονται μεταξύ τους και βρίσκονται κατά περιόδους σε κρίσιμα πόστα εξουσίας, έχουν οι ίδιοι offshore εταιρείες. Κι αν εδώ δεν υπάρξει μετωπική ας μην παριστάνουν μετά κάποιοι τους τίμιους διαχειριστές που θα τα βάλουν με το θηρίο και θα έχουν αποτέλεσμα. Δεν  μπορεί κανείς να ζητάει ας πούμε 50 ευρώ το μήνα μείωση απο χαμηλόμισθους για να βάλει 10 εκ στο ταμείο, και να κάνει  πως δεν βλέπει  όλα αυτά επειδή έτσι του είπαν να κάνει.
Και δεν είναι μόνο οι offshore. Υπάρχουν και οι άλλες ευρωπαικές συνθήκες της φιλολαικής ΕΕ.
«Κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο, ευρισκόμενο εντός της ευρωπαϊκής επικράτειας, μπορεί να διαλέξει τον τόπο της έδρας προς όφελός του, δηλαδή όπου είναι χαμηλότερη η φορολογία μέσα στην Ένωση», είπε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στην υπόθεση Cadbury-Schweppes και Βρεττανίας. Και βάσει αυτής της απόφασης η Βουλγαρία και η Κύπρος γέμισαν ελλ.εταιρείες που φοροδιαφεύγουν νόμιμα και δεν ανοίγει μύτη. Και από τότε που άρχισε η κουβέντα περί χρεοκοπίας, καταθέσεις μεταφέρονται προς φορολογικούς παραδείσους και λογαριασμούς που έχει ανακαλύψει ο καπιταλισμός, για να προστατέψει αυτούς που δημιούργησαν την κρίση. Και τελικά, αν κτύπα ξύλο χρεοκοπήσουμε, έτσι για να πούμε και κανέναν αστείο, μόνο οι μικροκαταθέτες και οι φτωχοί θα πληρώσουν τη νύφη. Όλοι οι άλλοι θα είναι άφαντοι. Τα δικά τους ευρώ ή δολαρια θα έχουν ασπίδα.
Αυτοί που βρίζουν σήμερα όποια κοινωνική ομάδα παλεύει για να σώσει τα λίγα που της έμειναν δεν θα χρεοκοπήσουν γιατί ενώ θα είναι εδώ θα είναι συγχρόνως και αλλού!
Ο συνταξιούχος πατέρας μου όμως θα είναι μόνο εδώ και θα πληρώσει τους φόρους του
 κ α ν ο ν ι κ ά. Και θα υποστεί την ξεφτίλα του συστήματος υγείας κανονικότατα. Και το βράδυ που θα πέσει για ύπνο και δεν θα κλείνει μάτι, θα σκέφτεται πως πήγε η ζωή του χαμένη σ'αυτό το κολοκράτος κανονικά. Το ίδιο ισχύει για όλους τους μισθοσυντήρητους που δεν έχουν την "διεθνιστική" συνείδηση των νομότυπων λαμόγιων, πόσο μάλλον για τους άνεργους που είναι στα αζήτητα επειδή καποιοι μετέφεραν ως είχαν νομίμως το δικαίωμα τις επενδύσεις τους αλλού..
Η Ελλάδα αλλά και ο Κόσμος όλος θα έπρεπε κανονικά να απαιτήσει να σταματήσει εδώ και τώρα το αίσχος των offshore. Αλλες χώρες βεβαια κάπως κινούνται ακομα και μεσα στα πλαίσια του συστήματος. Η Αγγλία π.χ. ήδη ξεκίνησε στέλνοντας προειδοποίηση για φορ.συντελεστή 10%, υπέρογκα πρόστιμα μέχρι το 100% των περιουσιακών της εταιρείας, και απειλώντας με ποινικές διώξεις κακουργηματικού χαρακτήρα! Η Γερμανία αν και κανενα προβλημα ρευστότητας δεν αντιμετωπίζει έκανε προσπαθειες ακόμα και με ημινόμιμους τρόπους-μεσω ομάδων χάκερς- να βρεί μιαν άκρη με το άπειρο χρήμα που κυκλοφορεί. Εδω;;;
Τρόποι υπάρχουν για να κοπεί ο βήχας σε όλους αυτούς που έχουν μάθει το κόλπο. Μόνο μπαίνοντας σε διάφορα forum, βρίσκεις προτάσεις πολύ έξυπνες από φοροτεχνικούς και δικηγόρους. Όμως πόσο πιθανό  είναι κάποιος να καταγγείλει, να αποκαλύψει η να καθήσει στο σκαμνί τον ίδιο του τον εαυτό; Ιδού η απορία. Το σύστημα δεν πρόκειται να αυτοκαταδικαστεί ή να αυτοκτονήσει χωρίς να το αναγκάσει καποιος.
Όταν όμως κάποιοι ζητούν κατανόηση της κατάστασης από αυτούς που σαν μ@.@κες. πληρώνουν πάντα το λογαριασμό, δεν θα έπρεπε λογικά να δείξουν ότι την κατανοούν κάπως κι αυτοί; Να δείξουν οτι και αυτοί έχουν μια ελάχιστη διάθεση να βάλουν κατι στο λογαρισμό;
Μη γελάτε....Το έκαναν  προσφατα άλλωστε με τη δήλωση του γνωστού εφοπλιστή που έιπε :"Θα μας φορολογήσετε; Βρεστε μας." Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Ειναι αυτό που έλεγε τρομερά με χιούμορ η παρεα "Συνδεσμος Ειλικρινων Βιομηχάνων" στις παραστάσεις του δρόμου που έκανε."Εμείς βάζουμε τις δουλειές.Δεν θα βάλουμε και τα λεφτά!!"
Αρα τι πρέπει να γίνει; Για πόσο καιρό ακόμη θα "ελπίζουμε"-από φόβο πάντα- οτι μπορεί να βρεθεί κάποια λύση με πολιτισμένο δεξιό ή Αριστερό τρόπο; Πιστεύει κανεις οτι μπορεί να παραχωρηθούν οι "κατακτήσεις" των καπιταλιστών δωρεάν χωρίς να ανοίξει μύτη;
Πως; Ταράζοντάς τους στη νομιμότητα που οι ίδιοι έχουν φτιάξει για να τους προστατεύει; Για σκεφτείτε...



Υ.Γ.1 Ξέρετε οτι η γνωστή Cosco του λιμανιού, δεν είναι η Κινέζικη, αλλά offshore με μετόχους τους Κινέζους(με 41%);
Υ.Γ.2 Μερικές σύντομες σημειώσεις για τις offshore.
- Δεν υπάρχει τεκμήριο απόκτησης (πόθεν έσχες) ακινήτου.
- Aποφυγή φορολογικών επιβαρύνσεων
- Aποφυγή διεκδικήσεων συζύγων σε περίπτωση διαζυγίου
- Σε περίπτωση κληρονομικής διαδοχής, δωρεάς, γονικής παροχής ή μεταβίβασης του ακινήτου ο νέος ιδιοκτήτης του ακινήτου θα λάβει το σύνολο των μετοχών και δεν θα καταβάλλει φόρο μεταβίβασης, κληρονομιάς, γονικής παροχής ή δωρεάς
-Ολοκληρωτική απόκρυψη προσωπικών στοιχείων.

-Ο φορολογικός νόμος 3522/2006 προβλέπει ότι οι offshore εταιρείες που κατέχουν ακίνητα τα οποία δεν χρησιμοποιούν ή δεν ενοικιάζουν, απαλλάσσονται από την υποχρέωση τήρησης βιβλίων από την 1/1/2007.

- Ακόμα και όσοι δηλώνουν στο πόθεν έσχες την ύπαρξη κάποιας offshore εταιρείας, στην πραγματικότητα δεν δηλώνουν τίποτα. Γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι μια offshore μπορεί να έχει κεφάλαιο 5.000 ευρώ, το οποίο δηλώνεται στο πόθεν έσχες, και στην offshore να έχουν μεταβιβαστεί ακίνητα ή άλλα περιουσιακά στοιχεία αξίας εκατομμυρίων ευρώ, τα οποία φυσικά μένουν στο σκοτάδι.
-Σε κάποιες από τις "χώρες" αυτές οι offshore είναι πιο πολλές απο τους κατοίκους.

Τίποτα το προσωπικό...-Και οι offsore, και το Χρηματιστήριο;

Eυγενέστατος αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ. Το είπαν όλοι, ακόμη κι ο ίδιος ο παραιτηθείς υπουργός που τον ταράξανε στη νομιμότητα και τον ανάγκασαν να παραιτηθεί..
Τωρα βεβαια και που παραιτήθηκε κερδίσαμε τίποτα εμείς; Καμια απάντηση...
Σα να λέμε δηλαδή, και που παραιτήθηκε ο Ράπανος και στη θέση του πήγε ο Παπαδήμος, συγνώμη ο Στουρναρας ήθελα να πω, αλλά εν πάσει περιπτώσει το ίδιο είναι, άλλαξε κάτι για μας; Θα είναι μικρότερο το χαράτσι; Οχι βεβαια.
Μήπως όμως ρε παιδί μου αναδείχτηκε κάποιο σοβαρό ζήτημα και κατάλαβε δυό πράγματα παραπάνω ο λαός; Γιατί εν τάξει δε θα γίνει και κομμουνισμός επειδή πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ 27% αλλά όσο νάναι ό,τι πάει να κρυφτεί θα το βγάζει στη φόρα, δε μπορεί. Κατσε ναδούμε την ανακοίνωση μια στιγμή...
 «Δεν έχουμε τίποτα προσωπικά εναντίον του νέου Υφυπουργού Ναυτιλίας και Αιγαίου κ. Γ. Βερνίκου.
Αντίθετα τρέφουμε ιδιαίτερη εκτίμηση για την αγωνιστική του στάση ενάντια στη χούντα και για την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Όμως ο νόμος Ν. 3849/2010 (άρθρο 6) είναι σαφής.
Απαγορεύεται ρητά Υπουργοί και εν γένει πολιτικά πρόσωπα να συμμετέχουν σε εξωχώριες (offshore) εταιρίες. Προβλέπονται μάλιστα βαρύτατες ποινές και χρηματικά πρόστιμα σε περίπτωση παραβίασης του νόμου αυτού. Όμως με την Υπουργική Απόφαση 3122.1/4566/24886 εγκρίθηκε η εγκατάσταση γραφείου ή υποκαταστήματος στην Ελλάδα της εταιρίας VERNICOS OFFSHORE GROUP S.A. με έδρα τα νησιά Μάρσαλ.
Εάν έχει οποιαδήποτε άμεση ή έμμεση σχέση με αυτή την εταιρία, αυτή η ιδιότητα αποτελεί απόλυτο κώλυμα για την υπουργοποίησή του. Δεν θα πρέπει άμεσα να δοθούν εξηγήσεις από την κυβέρνηση και από τον ίδιο τον κ. Υφυπουργό;»
Πολύ καλή και αιχμηρή! Και εκ του αποτελέσματος τον ανάγκασε να παραιτηθεί.
Αλλα για στάσου ρε γαμώ το, γιατι δε λέει 2 λέξεις παραπανω για τις γαμωoff-shore; Τι διάολο αριστερό κόμμα είναι πάλι αυτό που απλά αναφέρει οτι ο υπουργός έχει και μια off-shore λες και απλά αντίκειται στη νομοθεσία περί υπουργοποίησης αλλά κατα τ' άλλα όλα καλά.
Αλλα τώρα που το θυμάμαι ο Βερνίκος γράφουν όλοι ότι ήταν μπλεγμένος σε χρηματιστηριακό σκανδαλάκι και παιχνίδι από όπου έφαγε πρόστιμο 200000(μετά από 6 χρόνια που έκανε να εκδικαστεί η υπόθεση) γιατί με κάτι περίεργες ανακοινώσεις οι επενδυτές της εταιρείας του έχασαν όλα τους τα λεφτά όταν την έβγαλαν από το ταμπλώ του Χρηματιστηρίου αφού από υγιής που ήταν,όπως έλεγαν οι ανακοινωσεις, αποδείχτηκε χρεοκοπημένη! Ουτε γι αυτό υπάρχει πρόβλημα; Τίποτα το προσωπικό κι εδώ;
Για να σοβαρευτούμε λοιπόν αν κάποιο κόμμα θέλει να λέγεται φιλολαικό και αριστερό πρεπει σε κάθε ευκαιρία να ξεσκεπάζει υποθέσεις όπως αυτή δινοντάς τους την πραγματική τους διάσταση. Ειδικά η περίπτωση των εφοπλιστών με το αίσχος των offshore είναι τόσο ενοχλητικα κραυγαλέα που αν δεν αναδειχτεί, ακόμη κι αυτοί που πιστευουν στη ρυθμιση του καπιταλισμού θα πρέπει να αλλάξουν παραμυθι. Το μονο πρόβλημα δηλαδή με τις offshore είναι οτι "αποτελούν απόλυτο κώλυμα για την υπουργοποίησή του κ.Βερνικου:¨"
Στην Ελλάδα οι διάφοροι πλούσιοι πατριώτες διατηρούν 10000 offshore(επί συνόλου 500000, δηλαδή το 2% των παγκόσμιων offshore το έχουν μια παρέα Έλληνες!!!).Μεσα από αυτες τις offshore με στοιχεία πριν το 2010 έκαναν τζιρο ετήσια 500δις(!) ενω ουσιαστικά δεν πλήρωναν γι αυτά κανενα φόρο αφου ειχαν φροντίσει η όποια φορολογία να "καλύπτεται" απο "εξαιρέσεις". Στις offshore αυτων των φτωχων υπήρχαν κατατεθιμενα τουλάχιστον 25δις, δηλαδή το 15% περίπου του συνόλου των Ελληνικων καταθέσεων και μαλλον με τις εκροές από το 2010 και μετά το ποσό θα έχει γίνει πολύ μεγαλύτερο.
Να θυμίσουμε ακόμη, μας το θυμισε χθες ο Πρετεντέρης, ότι η νομοθεσία πάνω στην οποία σκόνταψε η υπουργοποίηση Βερνίκου έγινε με αφορμή την γνωστή υπόθεση Βουλγαράκη με τα "νόμιμα και τα ηθικα". Τωρα πάει το "νόμιμο και το ηθικό" , πόσο μάλλον το πολιτικό που το κλαίει η μάνα του...
Δεν καταλαβαίνω πως όλα αυτά περνανε τόσο γρήγορα με μια ανακοίνωση του στυλ "δεν έχουμε τίποτα το προσωπικό", ή "τρέφουμε ιδιαίτερη εκτίμηση για την αγωνιστική του στάση ενάντια στη χούντα και για την υπεράσπιση της δημοκρατίας"
Ποια Δημοκρατία υπερασπίζεται με την offshore του αλήθεια ο Γ.Βερνίκος πλέον; Αυτήν που ζητάει από τους φτωχούς να πληρώνουν με τις σάρκες τους τη ζημιά που έκαναν οι φίλοι του κ.Βερνικου και ο ίδιος σαν γνήσια παιδιά του καπιταλισμού, ενω αφήνει τους ίδιους τους  δράστες του εγκλήματος να απαιτούν και να πετυχαίνουν όχι μόνο να βρίσκονται στο απυρόβλητο αλλά να γίνονται και υπουργοί-σωτήρες;
Το ένδοξο παρελθόν του καθενός δε μας ενδιαφέρει καθόλου. Εμάς τώρα μας ζητάνε να πληρώσουμε και δε μας ρωτάει κανενας αν ήμασταν αντιστασιακοί. Η Ελλάδα άλλωστε από το '74 και μετά, ειδικά στο "σοσιαλιστικό χώρο",  γέμισε από απατεώνες που κάποτε ηταν αντιστασιακοί και κατόπιν πλούσιοι με αντιστασιακό παρελθόν.
Αν αυτό περνάει ντούκου τότε για τι πράγμα θα μιλήσουμε; Για το τι ποσοστό θα πάρουμε στις εκλογές;
Κι αν μου πείτε ότι γίνομαι αντι-Συριζα "τη στιγμή που ο λαός υποφέρει και έχει στραμμενο το βλέμμα στην ελπίδα της "Αριστεράς", σας λέω ότι ο λαός πρεπει να μάθει  να ανοίγει τα ματάκια του λίγο.
Κι αν δε βοηθήσει η Αριστερά σ'αυτό ποιος θα βοηθήσει; Ο Καμμένος που είπε ενα σωρό περισσότερα απ' ό,τι ο  Σύριζα ή  ο Πρετεντέρης που αναρωτηθηκε πως γίνεται όλα αυτά να έχουν διαφύγει από μια κυβέρνηση 3 κομμάτων;
Ο Συριζα τι είπε τελικά; Τα απολύτως απαραίτητα, απαιτώντας εφαρμογή του νόμου;
Δε με χεζετε λέω γώ....



Υ.Γ. Για τις off-shore θα επανέλθουμε ίσως και σήμερα με πιο αναλυτικό άρθρο

Τ' αστέρι του βοριά

Yπέροχη εκτέλεση από τον Μ.Φραγκούλη. Αγγίζει άραγε τη συγκίνηση του Λ.Παππά;

για τη μουσική της ταινίας “America, America”:

(από το λογομνήμων...)

Στην Αθήνα όταν τελειώνει το καλοκαίρι είναι γιορτή. Και η νύχτα είναι πιο όμορφη κι από την πιο όμορφη γυναίκα. Μια τέτοια νύχτα, πάνω σε μια ταράτσα με πολύ κόσμο που μίλαγε και τραγουδούσε, ο Καζάν μου φώναξε από μακριά: “Θέλεις να γράψεις τη μουσική για το America, America;”

Κείνη την ώρα ακριβώς, η Ακρόπολη, χρωματισμένη σαν γλυκό συνοικιακού ζαχαροπλαστείου από το Ήχος και Φως, με Δωρικές τρομπέτες και Ιωνικές συγχορδίες, ετρόμαξε κι αυτόν κι εμένα, ενώ μια τρομερή φωνή μας υπενθύμιζε πως πριν τρεις χιλιάδες χρόνια οι Αθάνατοι Έλληνες φτιάξανε τον Αθάνατο Παρθενώνα… και η Ακρόπολη άλλαζε χρώματα από την ντροπή της.

Τη στιγμή που είπα στον Καζάν ότι δέχομαι, η Ακρόπολη είχε γίνει “πράσινη” από το κακό της και οι κιθάρες άρχισαν να παίζουν γλυκανάλατα τα Παιδιά του Πειραιά.

Ακούγοντάς το ο Καζάν, μου φώναξε αγαναχτισμένα πως δε θέλει στη μουσική που θα του φτιάξω μπουζούκια ή οτιδήποτε που να θυμίζει την άλλη “αθάνατη” δημιουργία το Ποτέ την Κυριακή.

“Συμφωνώ”, του απάντησα.

Κι έτσι άρχισε το πρόβλημα. Τι όργανα θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω στη μουσική του America, America.

Αυτά έγιναν το 1962.

Μια άλλη νύχτα, στη Νέα Υόρκη του Σεπτέμβρη το 1963, βρήκα επιτέλους πως θα ταίριαζε πολύ στις αντιδράσεις του Σταύρου -του ήρωα της ταινίας- ένα σαντούρι, που να κυριαρχεί πάνω σ’ όλα τα άλλα όργανα.

Τι είναι το σαντούρι; Μια μπαγκέτα που χτυπά δυνατά πάνω σε μια γυμνή χορδή. Κάτι σαν τσέμπαλο. Τουλάχιστον έτσι το θέλησα εγώ.

Έντεκα νύχτες, καθόλου όμορφες, στην Αθήνα του Νοέμβρη του ίδιου χρόνου, έγραψα μες σ’ ένα στούντιο τέσσερις ενότητες μουσικής για το America, America σύμφωνα με τα αρχικά μου σχέδια. Για το χωριό, για την πόλη, για την αστική οικογένεια των Σινίκογλου και για το βαπόρι που ταξιδεύει για την Αμερική.

Μια άλλη νύχτα, στις 26 Οκτωβρίου του 1963, επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη, χάνω τα αρχικά μου σχέδια με την τσάντα μου σ’ ένα ταξί. Μα ευτυχώς η μουσική μου είχε τελειώσει.

Και μια βροχερή νύχτα στο Figaro του Greenwich Village έγραψα αυτά τα λίγα λόγια, μαζί με την αγάπη μου για τον Καζάν και την ταινία του, που μου έδωσαν την ευκαιρία να γράψω αυτή τη μουσική.

Μάνος Χατζιδάκις, 1963

περιοδικό ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ

Ο πρόλογος απ' το soundtrack της ταινίας "America America" (1963) του E. Kazan. Συμπεριλαμβάνει την εισαγωγή με το Μουσουλμανικό κάλεσμα για προσευχή...

"Περισσότερη Ευρώπη" = Λιγότερη ζωή

Ολοι αυτοί που εξακολουθούν να μπερδευουν στο μυαλό του κόσμου την ΕΕ με την "Ευρώπη γενικά" το μόνο που κάνουν είναι να προσφέρουν υπηρεσία στα σχέδια της κ. Μέρκελ και της παρέας της, καθώς και των άλλων παιδιών που βρίσκονται από πίσω τους παλεύοντας για "περισσότερη Ευρώπη"
 και μαζί για λιγότερη ζωή για όλους εμάς.

  Το καλό της Ευρώπης το θέλουμε όλοι. Το καλό της ΕΕ το θέλουν όλοι εκτός απο το ΚΚΕ που το λέει με θάρρος πως ενδιαφέρεται μόνο για το καλό του λαού και θα δικαιωθεί απο την πραγματικότητα. Γιατί άλλο η Ευρώπη και άλλο η ΕΕ.
Η ΕΕ θα φανεί οτι είναι μια συμμαχία άγριων  πληγωμένων θηρίων που θα στραφούν με ακόμη μεγαλύτερη μανια εναντίον μας για να σωθούν από την κρίση τους..
Η ενοποίηση και η περισσότερη Ευρώπη σημαίνει τη μετατροπή της Ελλάδας σε νομό της ΕΕ που θα είναι υποχρεωμένος να τηρεί νομοθεσίες και σύμφωνα προστασίας των συμφερόντων των μονοπωλίων που καμια σχεση δεν θα έχουν με τα λαικά συμφέροντα. Σημαίνει κατάργηση της Δημοκρατίας όπως ακριβώς ήταν από την αρχή ο στόχος του Μάαστριχτ που άλλοι είδαν θετικά και υπέγραψαν.
Αυτή είναι η αλήθεια και τα περί "Ευρώπης των λαών" αναφέρονται όχι στο σήμερα βεβαια αλλά στη στιγμή που οι λαοί θα οργανωθούν και θα αποφασσισουν να παρουν την τύχη τους στα χερια τους. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε από τους καναπέδες ούτε απο τα πληκτρολόγια φυσικά.

  Από άρθρο του Ριζοσπάστη  κρατάω το παρακάτω κομμάτι που αξίζει την προσοχή:

«Πρέπει να δώσουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα και να συμφωνήσουμε σε μια πολιτική ένωση. Επιθυμούμε να εργαστούμε για μια μεγαλύτερη πολιτική ένωση. Οι τέσσερις χώρες συμφωνούν σε αυτό. Δεν χρειάζεται λιγότερη Ευρώπη, αλλά περισσότερη», δήλωσε η Γερμανίδα καγκελάριος Αγγελα Μέρκελ μετά την κοινή συνάντηση που είχε την Παρασκευή στη Ρώμη με τον Γάλλο πρόεδρο Φ. Ολάντ, τον Ιταλό και Ισπανό πρωθυπουργό Μ. Μόντι και Μ. Ραχόι αντίστοιχα. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι των τεσσάρων πιο ισχυρών καπιταλιστικών οικονομιών της ΕΕ, εξέτασαν μεταξύ άλλων και το σχέδιο πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης.
Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες, οι βασικοί άξονες του σχεδίου είναι οι εξής: 1. Ενίσχυση των εξουσιών και των θεσμών της ΕΕ, έναντι της κατάρτισης των εθνικών προϋπολογισμών. 2. Δημιουργία πανευρωπαϊκής εποπτικής Αρχής για τις τράπεζες, με πρωτοφανείς εξουσίες. 3. Εναρμόνιση των εθνικών φορολογικών πολιτικών, σε επίπεδο ευρωπαϊκό. 4. Εναρμόνιση της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής «για την ασφάλεια της Ευρωζώνης».5. Κατάρτιση προγραμμάτων για την προώθηση μεταρρυθμίσεων των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης αλλά και της αγοράς εργασίας.

Ανάπτυξη με λιτότητα

Στη συνάντηση της Ρώμης, οι τέσσερις αρχηγοί κρατών προετοίμασαν επί της ουσίας και τον επόμενο συμβιβασμό στο εσωτερικό της ΕΕ, προκειμένου να διασφαλίσει η λυκοσυμμαχία νέα εργαλεία για την ελεγχόμενη διαχείριση της κρίσης. Οπως συμφωνήθηκε, στη Σύνοδο της Πέμπτης θα μπουν οι βάσεις για ένα «Σύμφωνο ανάπτυξης», δίπλα στο νέο δημοσιονομικό σύμφωνο, που θα συμπληρώνει τα μέτρα της λιτότητας με επιπλέον αντεργατικές ανατροπές και ζεστό χρήμα για το κεφάλαιο. Σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις, η ΕΕ σκοπεύει να διαθέσει για «αναπτυξιακά μέτρα» 120 - 130 δισ. ευρώ.
Το περιεχόμενο του νέου ενδοϊμπεριαλιστικού συμβιβασμού, που όπως όλα δείχνουν θα ολοκληρωθεί στη Σύνοδο, έδωσε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο η Γερμανίδα καγκελάριος Α. Μέρκελ, η οποία, διαβεβαιώνοντας ότι λιτότητα και ανάπτυξη είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, δήλωσε μετά τη συνάντηση στη Ρώμη: «Το Σύμφωνο Ανάπτυξης θα είναι μια θετική εξέλιξη», αλλά «οι Γερμανοί φορολογούμενοι απαιτούν εγγυήσεις για τον τρόπο που θα αξιοποιηθεί η βοήθεια», γι' αυτό «η ΕΕ χρειάζεται περισσότερη εποπτεία και περισσότερους ελέγχους».

"Μακριά από κομματικούς διαχωρισμούς"...-Μικρά στόματα, μεγάλα ψέματα

Bλέποντας στην τηλεόραση τις αλλαγές φρουράς στα υπουργεία την περασμένη βδομάδα, όπου οι ίδιοι παρέδιδαν σε ίδιους με τα ίδια λόγια και τα ίδια πλάνα, έπεσα πάνω στις γλαφυρές δηλώσεις του υπουργού πλέον Εθ.Άμυνας Π.Παναγιωτόπουλου.
"Από την κάλπη " είπε, "βγήκε ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Να συνεργαστούμε ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις...αφήνοντας πίσω κομματικούς διαχωρισμούς, μισαλλοδοξίες, μικροκομματικές επιδιώξεις...και να επιχειρήσουμε και να πετύχουμε να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση...."
Ο,τι είπε ήταν όλα ψέματα. Το μεγάλο όμως ψέμα ήταν ένα:
Δεν είναι κομματικοί υπουργέ μου οι διαχωρισμοί, ουτε μικροκομματικές οι διαφορές. Γι αυτό και δε γίνεται να τις αφήσουμε πίσω. Οι διαφορές είναι ταξικές και η ταξική πάλη συμβαίνει πέρα από τη θέλησή μας. Μάλιστα η όξυνσή της στις μέρες μας συμβαίνει με απόλυτη πρωτοβουλία του συστήματος που επιτίθεται με αγριότητα στο λαό, που δεν έχει άλλη λύση από το να παλέψει για τη ζωή του. Αυτοί λοιπόν, οι "ευρύτεροι", που αποφασίζουν να συνεργαστούν παίρνουν θέση πως αυτός που θέλουν να βγάλουν από την κρίση δεν είναι η χώρα γενικά αλλά τα συμφέροντα που εξυπηρετούν.
 Δεν υπάρχει μία πατρίδα κι ας ακούγεται στενάχωρο, ποτέ δεν υπήρξε. Αλλη ήταν η πατρίδα των καπιταλιστών κι άλλη η πατρίδα των εργαζόμενων, αγροτών, εργατών κλπ. Η πατρίδα των πρώτων είναι μόνο η τσέπη τους. Την άλλη τη θυμούνται στα γήπεδα με άσπρα-μπλε κασκώλ ή τα καλοκαίρια όταν καλούν στα κότερά τους τους ξένους φίλους τους και τους διηγούνται με έπαρση και παραφουσκωμένα "πατριωτικά" εγώ ιστορίες προγόνων θεών, ημίθεων και ηρώων που ανάθεμα κι αν ξέρουν τι σημαίνουν. Στα δύσκολα πάντα την ξεχνάνε και την εγκαταλείπουν μισοπεθαμένη τη στιγμη ακριβώς που έχει ανάγκη. Ετσι είναι η φτιάξη τους και δεν αλλάζει.
Η πατρίδα η δικιά μας είμαστε πρώτα απ' όλα εμείς όλοι, τα παιδιά μας , το αίμα που  χύθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια πάνω σ'αυτό τον τόπο, τα χώματα τα ίδια ο αέρας κι η θάλασσα που με θυσίες ατέλειωτες κρατήθηκαν όσο κρατήθηκαν μέσα στα χρόνια. Οι πρώτοι στα δύσκολα πάντα το έσκαγαν όπως έκαναν και στον πόλεμο με τους Ιταλογερμανούς, κι όταν ο λαός με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές απελευθέρωσε την πατρίδα ΤΟΥ, ήρθαν αυτοί κι έκλεψαν τη νίκη, διαστρέβλωσαν κι έγραψαν αλλιώς την ιστορία και βέβαια έστειλαν τους αγωνιστές στις εξορίες, τις φυλακές και τα εκτελεστικά αποσπάσματα κλείνοντάς τους το στόμα.
Ο καθείς λοιπόν αγωνιστής της τάξης του, κι ας αφήσουνε τα σάπια. Αν θέλουνε να δουλέψουνε για το λαό, για τη δική μας πατρίδα, ας γίνουν προδότες της τάξης που υπηρετούν. Αλλιώς προδότης της τάξης του γίνεται όποιος συνεργάζεται μαζί τους. Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες. Τα ανάμεσα αναγκαστικά αργά ή γρήγορα θα χρεοκοπήσουν σαν ψέματα που είναι.
Άλλα συμφέροντα εκφράζει το κόμμα του Παναγιωτόπουλου, κι άλλα το ΚΚΕ. Αυτοί λοιπόν δεν μπορούν, δεν θα μπορούσαν ποτέ να βρεθούν στο ίδιο τραπέζι να συζητούν για το καλό της πατρίδας, γιατί απλούστατα δεν έχουν την ίδια πατρίδα.
Οι υπόλοιποι "ευρύτεροι" πολιτικοί χώροι ας αποφασίσουν με ποιους θα παν...και για ποια πατρίδα θα δουλέψουν. Τη δικιά μας ή της τσέπης των πλουσίων και των καπιταλιστών; Την ανεξάρτητη Ελλάδα που στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις και στην ανάπτυξη του δικού της πλούτου για το δικό της λαό ή την Ελλαδίτσα επαρχία της σύγχρονης καπιταλιστικής Ευρώπης και της ΕΕ, που "παλεύει" λεηλατώντας ανθρώπους και ζωές για να σώσει τα ευρωπαικά μονοπώλια κι εναν κόσμο που καταρρέει, ελπίζοντας σε κανένα ξεροκόμματο; Ας αποφασίσουν.
 Τα μάτια του λαού είναι μαχαίρια καρφωμένα πάνω τους, βαθιά μέσα σε ό,τι κάνουν κάθε μέρα. Βαθιά σε ό,τι κάνουμε κάθε μέρα όλοι.
Ουδέν κρυπτόν υπό την κρίση.

Υ.Γ. Οσο για την κρίση θα κάνουν ό,τι είπε. Θα "επιχειρήσουν". Κι ό,τι βγάλουν. Έτσι είναι οι επιχειρήσεις.

"Ρίχνω τη καρδιά μου στο πηγάδι"- Φλέρυ Νταντωνάκη ή Λάκης Παππάς

M'έχει πιάσει κάτι από Χατζιδάκι σήμερα και δεν το βάζω κάτω με τίποτα. Ε τώρα πέστε, ποια από τις 2 εκτελέσεις; Υπάρχει απάντηση αλήθεια; Ειναι ένα από τα τραγούδια που μ'έκαναν να πιάσω κιθάρα και να τραγουδήσω, όπως τραγούδησα τέλος πάντων

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17 Ιούνη και το ΚΚΕ (μέρος 2ο και 3ο)

Οπως λέει και  το προηγούμενο κείμενο του Βυσσινόκηπου "η κουβέντα  πρέπει να γίνει χωρίς φόβο αλλά πάντα με γνώμονα την ενίσχυση κι όχι την υπονόμευση του ΚΚΕ"
Δημοσιεύουμε λοιπόν το 2ο κ;ι 3ο μέρος  μιας ολοκληρωμένης  κριτικής που παρότι εκτιμάει τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες δόθηκε αυτή η εκλογική μάχη, εστιάζει στις κατα τη γνώμη του συγγραφέα του άρθρου Σ.Β. αδυναμίες του ΚΚΕ αφου η διαπίστωση των αντικειμενικών δυσκολιών είναι ένα ζήτημα, αλλά και το δυναμωμα του ΚΚΕ για να μπορέσει ανταποκριθεί όπως του αναλογεί, σαν μπροστάρης του λαού στις απίστευτα δύσκολες συγκυρίες που έρχονται έίναι ένα άλλο  πιο σπουδαίο ζήτημα. Πιστεύω ότι από όλη αυτή τη συζήτηση που οργανωνεται από το Κόμμα  στον ευρύτερο κύκλο των φίλων και ψηφοφόρων του ΚΚΕ, και που γίνεται εντελώς ψύχραιμα και ώριμα θα βγούν σημαντικά συμπεράσματα που θα βοηθήσουν αποφασιστικά την παρέμβασή μας στο λαό.
 Ο Σ.Β. - ο symastev του "Αριστερά και πολιτική" -που όπως λεει και ο ίδιος δεν εχει οργανωτική σχέση με το ΚΚΕ παρότι βρίσκεται πάντα πλάι του- είναι ένας άνθρωπος με πολύ βαθιά μαρξιστική σκέψη που έχει πληρώσει με χρόνια εξορίας τα πισωγυρίσματα και τις υποχωρήσεις του λαικού κινήματος. Από κριτικές όπως η  δική του μόνο να κερδίσουμε έχουμε ακόμη κι αν σε κάποιους φανεί σκληρός.

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17 Ιούνη και το ΚΚΕ (μέρος 2ο)

Αριστερά και πολιτική

Ο ρόλος της οργάνωσης στους ταξικούς και πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων


Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17/6/2012 ήταν στην ουσία ένας θρίαμβος του συστήματος της ταξικής και πολιτικής εξουσίας της αστικής τάξης. Σε παραπλανητικά αλλά σοβαρά διλήμματα που κατάφερε και έθεσε το κατεστημένο στον ελληνικό λαό όπως η ΕΕ και το ευρώ, το 95% τάχθηκε υπέρ της ΕΕ. Αυτό ήταν αποτέλεσμα και της προηγούμενης προσχώρησης όλων των κομμάτων πλην ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΚΚΕ (μ-λ)-Μ-Λ ΚΚΕ στο φιλοευρωαπαϊκό μέτωπο.


Συνέπεια αυτού ήταν το αντιμνημονιακό μέτωπο σταδιακά να μετατραπεί σε ιδιότυπο φιλομνημονιακό μέσα από «μαγικές» λέξεις όπως «πολιτική καταγγελία», «αναθεώρηση» «αναδιαπραγμάτευση» κλπ. Στην πραγματικότητα και κάτω από τις ετικέτες και εδώ τα ποσοστά ήταν 95% - 5%!


Αυτή η τεράστια επίδειξη δύναμης του συστήματος που επιβεβαίωσε στην πράξη ότι σε όλες τις κρίσιμες στιγμές δεν μπορεί παρά να έχουμε πολλά κόμματα αλλά πάντα δύο (ταξικού χαρακτήρα) πολιτικές, στην ουσία αποκάλυψε:


• Τις αυταπάτες ότι υπάρχει έδαφος ανατροπών των βασικών επιλόγων του συστήματος για τη διασφάλιση των κερδών του κεφαλαίου και την επίρριψη της κρίσης στον λαό.
• Την αφέλεια ότι με εκλογές μπορεί ο εργαζόμενος να ελπίζει σε ριζικές αλλαγές
• Την επιβεβαίωση της μαρξιστικής θέσης ότι μόνο με την μεταβολή των συσχετισμών δυνάμεων σε ταξικό – κοινωνικό επίπεδο επέρχεται η μεταβολή των πολιτικών συσχετισμών
• Την επιβεβαίωση ότι οι ταξικοί και πολιτικοί συσχετισμοί αλλάζουν υπέρ του λαού και της εργατικής τάξης μόνο με την οργάνωσή τους σε βάθος με ακατάλυτους οργανωτικούς δεσμούς και με άπλωμα πολιτικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών οργανώσεων μη ελεγχόμενων από την άρχουσα τάξη.


Το ΚΚΕ και οι αντιφάσεις ταξικής θέσης και πολιτικής επιλογής των μαζών


Σε αυτά τα πεδία το ΚΚΕ έχασε τη μάχη των ταξικών συγκρούσεων που αναπτύχθηκε από την έναρξη της κρίσης. Τα αποτελέσματα στο συνδικαλιστικό πεδίο των εργαζομένων και των μικρομεσαίων καθώς και αυτά της Αυτοδιοίκησης έδειξαν αδυναμία διείσδυσης στις ευρύτερες μάζες του εργαζόμενου λαού. Τα στοιχεία από τις εκλογές σε αυτούς τους χώρους έδειξαν συρρίκνωση των δυνάμεων. Την εικόνα διασώζουν εν μέρει οι απεργίες και κινητοποιήσεις που οργανώνονταν σε συνεχή βάση από τις μετωπικές οργανώσεις.


Υπήρξε μια αντίφαση μεταξύ σωστών γενικά θέσεων που πρόβαλε το ΚΚΕ σε αυτούς τους χώρους (που σε μεγάλο βαθμό εξακολουθούν να επιβεβαιώνονται) με το αποτέλεσμα της επίδρασής τους πάνω στις εργαζόμενες μάζες. Αυτό το πρόβλημα της μεγάλης αντίφασης μεταξύ ταξικής θέσης και πολιτικής επιλογής είναι ανάγκη να μελετηθεί και να λυθεί άμεσα («Αντιφάσεις εκλογικής επιλογής και ταξικής θέσης» http://aristeripolitiki.blogspot.gr/2012/06/blog-post_18.html  )

Πρέπει να εντοπιστεί ο κρίκος εκείνος που αδυνατεί να μετατρέψει σωστές γενικά πολιτικές επιλογές σε ειδικές πολιτικές πρακτικές οι οποίες επιδρούν στις συνειδήσεις των μαζών και τις μεταβάλλουν.


Ο υποκειμενικός παράγοντας και οι αδυναμίες του


Στην ουσία μιλάμε για μεγάλη απόσταση μεταξύ των ικανοτήτων που έχουν τα στελέχη και τα μέλη να υλοποιούν αυτή την πολιτική με τις απαιτήσεις που έχει η εποχή μας. Αρχίζοντας από το επίπεδο θεωρητικής κατάρτισης και πηγαίνοντας στα επίπεδα πρακτικής αντίληψης, διαλεκτικής προσαρμογής της δράσης, επαφής με τις μάζες καθώς και του τρόπου συμπεριφοράς, θα πρέπει να αναλυθούν όλα και να γίνουν οι ανάλογες μεταβολές.


Πολλές φορές γίναμε μάρτυρες μια αλαζονείας και άρνησης στελεχών να κατανοήσουν τις ειδικές συνθήκες του χώρου δράσης τους με

Συζήτηση για το αποτέλεσμα-Ενα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο από το "βυσσινόκηπο"

Το σχόλιο του μπλογκ "Βυσσινόκηπος" το βρήκα σε συζήτηση στο redfly planet και το δημοσιεύω.Αξίζει νομίζω τον κόπο.

Σύντροφοι, το κόμμα δηλ τα στελέχη, τα μέλη και οι φίλοι, υστερούμε στην ικανότητα διαφώτισης.Αντίθετα το εργαλείο της μαρξιστικής-λενινιστικής ανάλυσης μας δίνει τρομερές δυνατότητες κατανόησης της πραγματικότητας και έγκαιρης πρόβλεψης. Αυτή η αδιαμφισβήτητη ικανότητα, μας φέρνει πολύ πιο γρήγορα από τους αντιπάλους μας, σε κατάσταση ετοιμότητας για αυτό που έρχεται. Όμως από τα γραφεία, τα ακτίφ και τα επίσημα κείμενα, δεν κερδίζονται συνειδήσεις. Θα μου επιτραπεί να πω ούτε από το μοίρασμα Ριζοσπάστη και την οικονομική δουλειά, ειδικά όταν αυτά γίνονται με ρουτινιάρικο τρόπο σαν αναγκαστικά καθήκοντα. Εκεί που έγινε σωστά η εκλαίκευση ήταν στο ΠΑΜΕ. Ήταν εκεί που ανοίξαμε λίγο τις πόρτες επικοινωνίας και συμμετοχής και πρωταγωνιστήσαμε σε αγώνες ενίοτε νικηφόρους που τους ευχαριστήθηκαν ευρύτατες λαϊκές μάζες. Τα άλλα μέτωπα όμως δεν πήγαν καλά κι αυτό πρέπει να προσεχθεί, γιατί συσπειρώνουμε μόνο τα κομματικά μέλη και ελάχιστες πολύ κοντινές επιροές. Ιδιαίτερη προσοχή στη νεολαία, της οποίας η τάση για ριζοσπαστικοποίηση και ακτιβισμό, την στρέφουν στην αγκαλιά της αναρχίας, των "κινημάτων της μιας χρήσης" αλλά και της σωβινιστικής άκρας δεξιάς.
Δεν έχω καταλάβει γιατί πια δεν γράφουμε στους τοίχους. Έστω τους δημοσίας χρήσης... εκλαϊκεύοντας όπως πάντα κάναμε την πρωτοπόρα ιδεολογία μας, με τρόπους άλλοτε έξυπνους, άλλοτε ποιητικούς κι άλλοτε επιθετικους μα πάντα και σταθερά από ταξική σκοπιά. Σήμερα όλα τα συνθήματα που κατακλύζουν τις γειτονιές τα εργοστάσια και τα σχολειά, είναι γεμάτα από ρατσιστικό μίσος, αναρχοχαρούμενη αφέλεια και ποδοσφαιρογενή μισαλλοδοξία. Τα ελάχιστα ταξικά συνθήματα δεν φέρουν πια την υπογραφή του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.
Στο διαδίκτυο τα ίδια.
Το ίντερνετ βρίθει από σάϊτ φασιστών, στρατόκαβλων, μικροαστικών ρευμάτων σκέψης, μέϊνστρίμ βλακείας, μεταφυσικής, προγονολατρείας κλπ. Οι κομμουνιστές απουσιάζουν σχεδόν παντελώς. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Ριζοσπάστης ήταν η πρώτη ηλεκτρονική εφημερίδα. Αρχίσαμε πρώτοι γεμάτοι ενθουσιασμό και ξαφνικά κάναμε πίσω. Γνώμη μου είναι ότι το κόμμα δεν πρέπει να φοβάται καν το φέισμπουκ κι άλλες μορφές κοινωνικής δικτύωσης. Εμείς έτσι κι αλλιώς πάντα με τη μούρη μας φανερή παλεύαμε στη κοινωνία. Ότι χρειάζεται περιφρούρηση ας το περιφρουρούμε. Όμως δεν ξέρω γιατί αν μιλάμε στη παρέα, στη δουλειά ή στα ΜΜΕ, μπορούμε να το κάνουμε μεταβιβάζοντας επαρκώς τη πολιτική του κόμματος και όταν μιλάμε στο διαδίκτυο... αρχίζουν τα προβλήματα. Δεν ξέρω γιατί δεν θα πρεπε να υπάρχει ένα κινηματικό φόρουμ, όπου σύντροφοι και φίλοι από όλη την Ελλάδα θα μπορούν να ανταλλάσουν σκεψεις, ιδέες, εμπειρίες που έχουν να κάνουν με κινηματική δουλειά. Ας υπάρχουν και μερικοί διαχειριστές που θα πετάνε εκτός τις προβοκάτσιες, τις τρολιές και τους φασίστες, μέσω ενός προελέγχου δημοσιοποίησης. Εκεί μπορούν να ανεβαίνουν και βίντεο με δράσεις, μουσικές προτάσεις, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, αρχείο μαρξιστικής λενινιστικής σκέψης, κείμενα και ντοκουμέντα της ιστορίας μας. Με λίγα λόγια μια ΚΟΜΕΠ του διαδικτύου που θα είναι ανοιχτή στο κάθε ένα μας και που θα καταδεικνύει το ιδιαίτερα ψηλό επίπεδο των στελεχών και των μελών μας. Με ένα τέτοιο εργαλείο σύγχρονης διαλεκτικής σκέψης, θα μπορούσε και το επίπεδο των μελών μας να ανέβει γιατί είναι αλλιώς να σκέφτονται 15 σύντροφοι σε μια ΚΟΒα, κι αλλώς να ανταλλάσσονται σκέψεις μεταξύ δεκάδων χιλιάδων μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.Είναι αυτό που λέμε ότι η συσσώρευση της ποσότητας νομοτελειακά οδηγεί σε ανώτερες ποιότητες. Ο ίδιος αυτός δυκτιακός τόπος θα μπορούσε επίσης να είναι η πηγή της διαδικτυακής μας ενημέρωσης. Ένας διαδυκτιακός 902.
Σύντροφοι είμαι πολλά χρόνια εκτός κόμματος. Ποτέ δεν πούλησα την ιδεολογία μας, ποτέ δεν βρέθηκα απέναντι από το κόμμα. Εκτιμώ ότι και χιλιάδες άλλοι που μπορεί να διαφωνήσαμε σε επιμέρους ζητήματα, θα είμαστε το επόμενο δύσκολο διάστημα εξαιρετικά χρήσιμοι για το κόμμα. Ας δημιουργηθούν λοιπόν σύνδεσμοι υποστηρικτών του ΚΚΕ, που θα τους ανατίθενται καθήκοντα, θα ενημερώνονται για την πολιτική του κόμματος, θα λένε την άποψή τους και θα είναι προθάλαμος για κομματική επανένταξη. Φυσικά έμπειρα στελέχη του κόμματος θα πρέπει να παρακολουθούν αυτούς τους συνδέσμους.
Σύντροφοι. Για να είμαστε ειλικρινείς, μερικοί από μας δεν έχουν το χάρισμα της εκλαΐκευσης που απαιτείται για τη διαφώτιση του λαού. Άλλοι δεν μπορούν να ελέγχουν τα νεύρα τους κι άλλοι γίνονται υπερφίαλοι και υποτιμητικοί για τους συνομιλητές, τους δημοσιογράφους ή ακόμα χειρότερα το ακροατήριό τους. Τώρα που η επικοινωνία μας στα ΜΜΕ θα πέσει σε χρόνο, πιο κάτω κι από το χρόνο της Χ.Α.... θα πρέπει να προσέχουμε ακόμα περισσότερο τις ανακοινώσεις μας. Θα πρέπει να βγαίνουν στο γυαλί αυτοί που έχουν το ταλέντο της επικοινωνίας. Χρειάζεται και χιούμορ και ανατρεπτικός λόγος αλλά πάντα με επιχειρήματα και σαφήνεια.
Αυτά τα ολίγα για τη κουβέντα που πρέπει να γίνει χωρίς φόβο αλλά πάντα με γνώμονα την ενίσχυση κι όχι την υπονόμευση του ΚΚΕ


Οι πρώτες σκέψεις του Βυσσινόκηπου για το αποτέλεσμα στο μπλογκ του εδώ

H συζήτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα

Μιά μεγάλη πλατιά συζήτηση έχει ξεκινήσει στο χώρο του ΚΚΕ γύρω από το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου, τις εξελίξεις στην Ελλάδα και την παρέμβαση των κομμουνιστών. Η συζήτηση αυτή δίνει απάντηση από μόνη της στις κραυγές που απαιτούσαν από τις 7μμ της Κυριακής των εκλογών να κάνει το ΚΚΕ "εδώ και τώρα" αυτοκριτική. Βέβαια οι δημοσιολόγοι που δεν ξέρουν τι σημαίνει συλλογικές διαδικασίες, και που το μόνο τους πρότυπο είναι τα διάφορα αρχηγικά κόμματα δεν μπορούν να καταλάβουν τίποτα από τα όσα συμβαίνουν σε ένα κομμουνιστικό κόμμα. Οτι δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να βγαίνει ο κάθε εκπρόσωπος του ΚΚΕ και να εκφράζει την προσωπική του άποψη σε μια τόσο κρίσιμη μ.ερα, σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία. Η μαλλον για να λέμε τα πράγματα όπως έιναι, ξέρουν και παραξέρουν οτι το ΚΚΕ δεν έχει σχέση με τα άλλα γνωστά κόμματα, απλά ξέροντας καλά και τη δουλειά τους, έσπευδαν να εκμεταλλευτούν το κλίμα της μέρας για να πιέσουν και να συκοφαντήσουν κι άλλο το ΚΚΕ.
Θα είχε βεβαια ενδιαφέρον να αναρωτηθούν όλοι αν υπάρχει άλλο κόμμα που να ενεργοποιήσει τόσο άμεσα δεκάδες χιλιάδες μέλη και  φίλους του κόμματος για να εκφράσουν τις απόψεις τους όχι μόνο για τις εκλογές αλλά και γιά όλα όσα συμβαίνουν που φυσικά ενδιαφέρουν όλο το λαό.
Στα πλαίσια αυτής της συζήτησης θα δημοσιεύσουμε και στο "Γιώργος Σαρρής" και στο "εδώ και τώρα" κάποια άρθρα που θεωρούμε ότι προσφέρουν θετικά στο να κάνει το ΚΚΕ τα γρήγορα βήματα που χρειάζονται, για να σταθεί μπροστά στίς γρήγορες και πολύ απαιτητικές εξελίξεις που θα θέσουν προβλήματα που ποτέ δεν είχε αντιμετωπίσει ο λαός και το κίνημα ως τώρα. Ο καπιταλισμός δείχνει να βυθίζεται όλο και περισσότερο, ενω τα σημαδια ανάκαμψης και ξεπεράσματος της κρίσης λιγοστεύουν επικίνδυνα. Το σύστημα τρίζει από τα θεμέλιά του και σαν άρρωστο πληγωμένο θηρίο θα απειλήσει πλέον ό,τι ζει και κινείται στον πλανήτη. Η αποφασιστική και πέρα από τα γνωστά δεδομένα ισχυροποίηση και παρέμβαση του ΚΚΕ είναι παραπάνω από απαραίτητη.

 Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17 Ιούνη και το ΚΚΕ(1ο μέρος)

από το αριστερά και πολιτική

Το παρόν κείμενο είναι το πρώτο μέρος μιας γενικότερης τοποθέτησης για την εκτίμηση των αποτελεσμάτων των εκλογών της 17/6/2012.

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17 Ιούνη 2012 χωρίς αμφιβολία αποτέλεσε ένα μεγάλο ψυχολογικό σοκ για όλους τους φίλους και οπαδούς του ΚΚΕ πολύ δε περισσότερο για τα μέλη του. Και ο πλέον απαισιόδοξος δεν πρόβλεπε παρόμοια πτώση.


Όμως όπως κάθε σοβαρό συμβάν στη ριζοσπαστική – ανατρεπτική Αριστερά και ιδίως στο Κομμουνιστικό Κίνημα έτσι και αυτό πρέπει να εξετάζεται από πολλές πλευρές και σε βάθος.


Θα έλεγα ότι οι περισσότερες εν θερμώ κριτικές που ακούσαμε ήταν οργισμένες που έψαχναν τις αιτίες της πτώσης στο εσωτερικό του ΚΚΕ και στις τακτικές και πρακτικές που εφαρμόστηκαν. Δικαίως ή αδίκως οι εξωτερικοί παράγοντες που πάντα υπάρχουν, αυτή τη φορά καταλάμβαναν μικρό μέρος στις σκέψεις των φίλων του ΚΚΕ ως αιτίες του αποτελέσματος. Ωστόσο στην «Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ - Πρώτη τοποθέτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου 2012» καταλάμβαναν μεγάλο μέρος. Αυτή η αντίφαση επισημάνθηκε από πολλούς φίλους σε χαμηλούς τόνους, ωστόσο δεν είναι γνωστό ποια επίδραση έχει στην κριτική ανάλυση των αιτιών της πτώσης και κατά πόσο παρεμποδίζει μια βαθύτερη ανάλυση.


Βαθύτερα τα αίτια


Η πτώση των ποσοστών που είδαμε δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Τα μυνήματα ερχόντουσαν από καιρό όταν με τόσους αγώνες που έκαναν μέσα στην κρίση το ΚΚΕ και οι μετωπικές οργανώσεις του δεν μπορούσε να κεφαλαιοποιηθεί ένα αποτέλεσμα και οι κατάσταση σε συνδικαλιστικό, αυτοδιοικητικό και κοινωνικό επίπεδο δεν μεταβάλλονταν υπέρ του κόμματος. Αυτό ανησυχούσε ήδη πολλούς φίλους του ΚΚΕ και το διαπίστωναν όταν τις σωστές θέσεις πήγαιναν να τις προωθήσουν στα κοινωνικά στρώματα και στους εργαζόμενους για να μετατραπούν σε οργανωτικούς δεσμούς, συναντούσαν αρνήσεις. Δεν έγινε δυνατό τότε να ερμηνευθεί η στάση αυτή. Όμως δεν έγινε και προσπάθεια να αναλυθεί.


Έτσι φτάσαμε σήμερα να έχουμε ένα άκρως αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα και να μη ξέρουμε από πού να αρχίσουμε την κριτική ανάλυση ώστε στο τέλος να βγει ένα πραγματικό συμπέρασμα για το τι πρέπει να γίνει και να ξεκινήσει μια νέα διαδικασία ανάτασης του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Ωστόσο αν δεν ξεκινήσεις, ποτέ δεν θα το κάνεις.


Η καλύτερη οδός για την κριτική ανάλυση της σημερινής κατάστασης του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα είναι να γίνει σε πολλά επίπεδα και σταδιακά να φτάσει σε μεγάλο βάθος. Αυτό που επείγει είναι να αρχίσει η ανασυγκρότηση των δυνάμεων με όσα μέσα υπάρχουν και με πρωτοβουλία της ηγεσίας να δοθεί ένας άλλος άνεμος αισιοδοξίας στους φίλους του ΚΚΕ για να κινηθούν ξανά προς τα μπρος. Παράλληλα με την ανασυγκρότηση και την δράση, να ανοιχτούν διαδικασίες εκτίμησης, ανάλυσης και μελέτης όλων των θεμάτων που απασχολούν το κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα μας και σε τακτό διάστημα, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες (συνδιάσκεψη, ή συνέδριο) να γίνουν οι απαιτούμενες μεταβολές.


Ζητήματα κριτικής ανάλυσης,


Μια γενική τοποθέτηση: Χρειαζόμαστε ένα κόμμα νέου τύπου, επαναστατικό μαρξιστικό – λενινιστικό, δομημένο και οργανωμένο σε συνθήκες κρίσης του συστήματος, με πρωτοπόρα στελέχη που ζουν και δρουν μέσα στην κρίση και είναι αποφασισμένα για κάθε μάχη και θυσία, καθοδηγώντας την εργατική τάξη και το λαό στις μάχες για την αντιμετώπιση και ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Ένα Κομμουνιστικό Κόμμα που τηρεί πλήρως τις αρχές του.


Το ψυχολογικό σοκ από τις εκλογές και η οργανωτική απάντηση


Το ψυχολογικό σοκ των φίλων του ΚΚΕ από το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν μεγάλο. Επείγει η άμεση αναστροφή αυτού του κλίματος. Δεν επαρκούν ομιλίες και μεγαλοστομίες για την σπουδαία ως τώρα στάση τους. Χρειάζονται πρακτικές δράσεις του ΚΚΕ που δείχνουν ότι κάνει μια στροφή σε περισσότερη και καλύτερης ποιότητας επαφή μαζί τους και κυρίως ότι αναθέτει σε αυτούς ένα μέρος της πλατιάς δράσης (πχ με τις Λαϊκές Επιτροπές) που μέχρι τώρα φορτώνονταν τα μέλη. Δεν αρκούν τυπικές σχέσεις πρέπει να προσελκυσθούν με συγκριμένες μορφές δράσης, σε πολιτικά και κοινωνικά κινήματα εφόσον δεν μπορούν να είναι μέλη του κόμματος. Η οργάνωση αυτή θέλει μεγάλη μελέτη αλλά είναι πλέον αναγκαία.


Επικοινωνιακή πολιτική


Η μεγάλη αδυναμία του ΚΚΕ ήταν, από καιρό τώρα, η σχεδόν ανύπαρκτη επικοινωνιακή πολιτική. Είναι ένα θέμα που χρήζει ειδικής ανάλυσης τόσο της πρακτικής πολιτικής που εφαρμόστηκε όσο και των στελεχών που την διεκπεραίωσαν. Δόθηκε η εντύπωση ότι οι παρουσίες στα μέσα ενημέρωσης ήταν κατώτερες των απαιτήσεων και δημιουργούσαν συγχύσεις ενώ το πρόγραμμα του κόμματος ήταν σαφέστατο και ξεκάθαρο. Επί πλέον ο Ριζοσπάστης και ο 902 δεν ανταποκρίθηκαν στις ανάγκες μιας μάχης που δίνονταν σε πολλά ταυτόχρονα μέτωπα.


Το διαδίκτυο


Υπήρξε υποτίμηση του ρόλου του διαδικτύου. Παρά το ότι αυτό χρησιμοποιείται από μυστικές υπηρεσίες και προβοκάτορες δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι πεδίο οξύτατης ιδεολογικής πάλης και διακίνησης ιδεών. Οι νέοι κατά κανόνα σε αυτό στρέφονται και από εκεί αντλούν πληροφορίες. Αντί οργανωμένης παρουσίας του ΚΚΕ υπήρχε εχθρική στάση, απίστευτη υποτίμηση και υπερτονισμός των αρνητικών του. Οι κομμουνιστές όχι μόνο δεν πρέπει να φοβούνται ιδεολογικοπολιτικές μάχες σε οποιοδήποτε πεδίο αλλά αυτές πρέπει να τις δίνουν ακόμη και εκεί που κυριαρχούν αντιδραστικές δυνάμεις.


Στελεχιακό δυναμικό


Για τους κομμουνιστές δεν υπάρχουν ταμπού με τα στελέχη. Αντίθετα ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, όταν εφαρμόζεται σωστά, θέτει κάθε μέρα υπό κρίση όλα τα στελέχη και δεν υπάρχει για κανέναν μονιμότητα ή ισοβιότητα ή ασυλία κριτικής. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει παραβίαση των όρων του καταστατικού για τα μέλη αλλά εφαρμογή του. Για δε τους φίλους η ελεύθερη αλλά υπεύθυνη κριτική δεν πρέπει να γνωρίζει περιορισμούς και άβατα. Μόνο έτσι θα βοηθηθεί το κόμμα να διορθώνει την πολιτική ανάδειξης στελεχών και ηγετών. Κάθε κριτική πρέπει να γίνεται με τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια εκμετάλλευσης από τους αντιπάλους, αντιθέτως πρέπει να αποτελεί φόβητρο και επικίνδυνη διαδικασία για τους αντιπάλους του κομμουνιστικού κινήματος.

Το να τεθεί υπό κρίση όλο το στελεχιακό δυναμικό του κόμματους κάτω από το πρίσμα των νέων συνθηκών, από τις ΚΟΒ μέχρι την ηγεσία είναι μια μάλλον απαραίτητη και αναγκαία διαδικασία ανανέωσης του κόμματος. Κανένας δεν είναι εκτός κριτικής.


Η οργανωτική πλευρά


Η εσωτερική οργανωτική κατάσταση του κόμματος δεν είναι δυνατόν να κριθεί παρά από τα μέλη του κόμματος που τη ζουν. Όμως η οργανωτική διείσδυση του κόμματος σε πεδία όπως το συνδικαλιστικό, της τοπικής αυτοδιοίκησης, των κοινωνικών οργανώσεων και των «κοινωνικών κινημάτων» όπως ονομάζουν πολλοί κάποια νεοφανή κινήματα που κατά βάση κυριαρχούν μικροαστικές δυνάμεις, ήταν μικρή. Ήταν μικρή ως απελπιστική σε ορισμένες περιπτώσεις όπως έδειξαν κάποια αποτελέσματα στα συνδικαλιστικά πεδία της εργατικής τάξης, των ΕΒΕ και των επιμελητηρίων. Αν δεν μελετηθεί σε βάθος όλο το ζήτημα της οργανωτικής εμβάθυνσης των δυνάμεων του ΚΚΕ στους μαζικούς χώρους, αν δεν μελετηθούν ξανά οι πολιτικές και τα προγράμματα και αν δεν γίνει εντατική αναβάθμιση του ιδεολογικοπολιτικού επιπέδου των στελεχών που εκφράζουν αυτή την πολιτική, δεν θα γίνει δυνατό να ανατραπούν συσχετισμοί που είναι υπέρ των αστικών κομμάτων και της λεγόμενης «αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κρίσιμο ζήτημα η μελέτη των στοιχείων που δεν επέτρεψαν την κεφαλαιοποίηση των μαχών που έδωσαν το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ κ.α. στους χώρους τους ενώ ήταν ομολογουμένως οι πλέον συνεπείς αγωνιστικές δυνάμεις κατά του μνημονίου και των πολιτικών της ΕΕ και της άρχουσας τάξης.


Η στάση απέναντι σε "νέα φαινόμενα"


Η στάση του κόμματος απέναντι σε «κινήματα» όπως των πλατειών και αργότερα της «πατάτας» ήταν κατώτερη των απαιτήσεων από ένα κόμμα νέου τύπου. Αφέθηκε ένα τεράστιο τμήμα του λαού να καθοδηγείται εκεί από αντιδραστικές δυνάμεις και από τα μέσα ενημέρωσης της αστικής τάξης με αποτέλεσμα να παραχθούν όλα τα εθνικιστικά και αντικομουνιστικά φαινόμενα. Η αρχική πολιτική απαξίωση των πλατειών από το ΚΚΕ εκλήφθηκε από πολύ κόσμο ως εχθρότητα απέναντι στις διαμαρτυρίες του έναντι των μνημονίων με αποτέλεσμα αυτό το συναίσθημα να αξιοποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις πράγμα που φάνηκε και από την απαράδεκτη στάση τους στις επιθέσεις που έγιναν κατόπιν κατά του ΠΑΜΕ στην πλατεία Συντάγματος.


Απέναντι σε τέτοια κινήματα η Λενινιστική στάση είναι να ξεχωρίζουμε τον λαό από την τάξη που τον παραπλανά και να κάνουμε δουλειά για το τράβηγμα του λαού. «Ο μαρξισμός σε καμιά περίπτωση δεν περιορίζεται στις πιθανές μορφές πάλης ή στις μορφές πάλης που υπάρχουν μόνο στη δοσμένη στιγμή, αλλά αναγνωρίζει ότι με την αλλαγή μιας δοσμένης κοινωνικής συγκυρίας, είναι αναπόφευκτες νέες μορφές πάλης, άγνωστες στους ηγέτες της δοσμένης περιόδου. Απ' αυτήν την άποψη ο μαρξισμός διδάσκεται, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, από την πρακτική των μαζών και δεν έχει την αξίωση να διδάσκει στις μάζες μορφές πάλης, που τις επινοούν «ειδικευμένοι στη συστηματοποίηση» γραφιάδες.» Λένιν: «Ο ΠΑΡΤΙΖΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ» (Άπαντα Λένιν τ. 14, σελ. 1-12 εκδ Σ.Ε.)


Οι συμμαχίες


Όσο και αν φαίνεται δύσκολο, το θέμα της πολιτικής συμμαχιών θα είναι πάντα επίκαιρο. Και η παραμικρή ευκαιρία πρέπει να αξιοποιείται. Οι αποτυχημένες απόπειρες συμμαχιών στο παρελθόν από το κομμουνιστικό κίνημα αντισταθμίζονται από πετυχημένες μορφές. Το δίδαγμα είναι πως αυτές εξαρτώνται απολύτως από τον υποκειμενικό παράγοντα και την ικανότητα της ηγεσίας να εφαρμόσει πετυχημένες συμμαχίες.

Αυτό που δίνεται προς τα έξω είναι ο πλήρης αποκλεισμός κάθε περίπτωσης συμμαχίας σε επίπεδο οργανώσεων επειδή τους «χωρίζει χάος» από το ΚΚΕ. Αυτό το «χάος» είναι πολύ φυσικό να διογκώνεται κάτω από την οξυμένη ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση. Όμως αν κάτω από συνθήκες αναγκών, όπως συμβαίνει πάντα με τη συγκρότηση μετώπων, βρεθεί έδαφος συνεννόησης και σε επιμέρους σημεία, δεν πρέπει να απορρίπτεται στο όνομα των μεγάλων διαφορών.


Είναι φανερό ότι σήμερα ελάχιστα είναι τα περιθώρια κάποιων συμμαχιών με άλλες οργανώσεις. Σε επίπεδο κοινωνίας τάξεων και στρωμάτων παρουσιάζονται περισσότερες περιπτώσεις. Όμως δεν υπάρχουν απτά αποτελέσματα και εδώ. Είναι φανερό ότι σε επίπεδο συμμαχιών τα αποτελέσματα είναι πενιχρά και απαιτείται εκ νέου μελέτη σε βάθος του τι ακριβώς συμβαίνει και τι πρέπει να γίνει.


Λαϊκές Επιτροπές και Επιτροπές Εργατικού Ελέγχου

Αυτές οι μορφές οργάνωσης που είναι οι πυρήνες από τους οποίους θα ξεπεταχτούν μελλοντικά τα όργανα της λαϊκής εξουσίας στην κοινωνία και της δικτατορίας του προλεταριάτου στις επιχειρήσεις, πρέπει να αποκτήσουν ευρύτατη διάδοση και δύναμη με την άσκηση ανάλογης πολιτικής από το ΚΚΕ. Είναι ένα θέμα που θα προκύψει άμεσα στο επόμενο διάστημα τόσο για την ανάπτυξη αγώνων σε βάση γειτονιάς, πόλης, περιφέρειας όσο και για την στήριξη των αγώνων της εργατικής τάξης. Η ανάλυση και η γενίκευση των μοντέλων δράσης, του περιεχομένου, της συγκρότησης κλπ είναι αναγκαία όσο ποτέ.

Χαλυβουργοί: "Δεν είμαστε για τα δόντια τους"!

Η βάρβαρη τραμπούκικη επίθεση που έγινε σήμερα το πρωί στη Χαλυβουργία στον Ασπρόπυργο, έδειξε καθαρά τις προθέσεις της εργοδοσίας αλλά και του συστήματος συνολικά σε ότι αφορά τις εργατικές κινητοποιήσεις το επόμενο διάστημα, αλλά και πιο ειδικά την ηρωικη Απεργία των Χααλυβουργών που συνεχίζεται εδώ και 235 μέρες συγκλονίζοντας την εργατική τάξη όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και όλου του κόσμου.
Τα πράγματα έχουν με λίγα λόγια ως εξής. Μια ομάδα από περίπου 40 άτομα επιτέθηκε στους απεργούς που βρίσκονταν στην πύλη του εργοστασιου πριν το μεσημέρι επιχειρώντας να μπούν στο εργοστάσιο. Οπως μου είπαν ήταν μια ομάδα από τους γνωστούς διοικητικούς που προσκεινται στην εργοδοσία Μάνεση από τα κεντρικά, ενισχυμένη από άγνωστους ετοιμοπόλεμους και μπραβους(είπαν και πιο συγκεκριμένα πράγματα περί πολιτικών χώρων που δεν αναφέρω αφου δεν μπορούν να διασταυρωθούν  ή να αποδειχθούν). Οι απεργοί αντέδρασαν, δημιουργήθηκε επεισόδιο όπου η ομαδα των 40 χτύπησε άγρια στέλνοντας 3 στο νοσοκομείο και ανάμεσά τους τον γραμματέα του σωματείου, και κατάφερε να μπεί στο εργοστάσιο. Αμέσως οι απεργοί κινητοποιήθηκαν  και ήρθε κόσμος στο εργοστάσιο. Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν ενω΄ζητήθηκε από τους απεργοσπάστες και τη συνοδεία τους να αποχωρήσουν. Αυτοί δεν αποχώρησαν και η ένταση συνεχίστηκε πολλές φορές με μαχες σώμα  με σώμα, μέχρι που το απόγευμα μαζεύτηκε πολύς κόσμος στο χωρο της πύλης και τα πράγματα ηρέμησαν. Οπως μας είπαν η ομάδα των απεργοσπαστών δεν έφυγε(δεν ξερω τι έγινε μετα τις 6.30-7μμ) και είχε μείνει μέσα στο εργοστάσιο αποκλεισμένη σε κάποιο χώρο.
Οι απεργοί περίμεναν ειδικά μετά το αποτέλεσμα των εκλογών ότι θα δεχόντουσαν αυτή την επίθεση αφού ξέρουν οτι η εργοδοσία καίγεται να σπάσει την Απεργία με κάθε τρόπο.
Ζητούν την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση όλων των εργαζομένων και τους καλούν να τους βοηθήσουν στην περιφρούρηση της απεργίας τους.Από το πρωί στις 6πμ περιμένουν οτι μπορεί να δεχτούν και νεα επίθεση.
Η ανακοίνωση του σωματείου λέει τα εξής:

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΤΟΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟYΡΓΙΑΣ " Η ΕΝΟΤΗΤΑ"

21-6-2012

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Καταγγέλουμε την τραμπούκικη επίθεση του απεργοσπαστικού μηχανισμού του Μάνεση στην Ελληνική Χαλυβουργία στον Ασπρόπυργο με πρωτοπαλίκαρα διευθυντές, προϊστάμενους και πληρωμένους απεργοσπάστες, που είχε σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό τριών απεργών χαλυβουργών - ο ένας σοβαρά.

Έχει τεράστια ευθύνη ο Μάνεσης για τη δολοφονική επίθεση που οργάνωσε. Αντίστοιχα ευθύνη έχει και το Υπουργείο Εργασίας, που εδώ και 8 μήνες δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση για τις 119 παράνομες απολύσεις, λίγο πριν την επίθεση στην πύλη.

Τους λέμε καθαρά, οι Χαλυβουργοί δεν είμαστε για τα δόντια της εργοδοσίας και για τα τσιράκια της. Δεν μας λύγισαν εδώ και 8 μήνες, έχοντας μαζί τους θεούς και δαίμονες (κράτος - αστυνομία -βιομήχανους). Δε θα μας λυγίσουν και τώρα.

Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Δίνουμε έναν περήφανο αγώνα για να υπερασπίσουμε τη ζωή και την αξιοπρέπεια των οικογενειών μας.
Εμείς, μαζί με την εργατική τάξη, είμαστε περισσότεροι,έχουμε τη δύναμη. Εμείς παράγουμε όλον τον πλούτο. Δε μας τρομάζει μια πληρωμένη μειοψηφία του Μάνεση και των αφεντικών.

Συνεχίζουμε ενωμένοι αποφασιστικά την ηρωική μας απεργία με βάση τις αποφάσεις της μαζικης πλειοψηφίας των γενικών μας συνελεύσεων.

Καλούμε την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα τώρα πιο δυνατά να ενισχύσουν την αλληλεγγύη στον αγώνα μας.

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

ΤΟ Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ

Οσοι μπορούν ας δώσουν παρόν το πρωί στις 6πμ. Οι Χαλυβουργοί τους έχουν ανάγκη

Για τις δηλώσεις του Μίκη για το αποτέλεσμα των εκλογών

 Οταν ενας σπουδαίος άνθρωπος χανει στην πορεία το ταξικό του κριτήριο μπερδεύει και αυτούς που από αγάπη τον ακολουθούν και τον εμπιστεύονται.
Αφου κανει μερικες σωστες διαπιστώσεις ο Μίκης για την ασφυκτική κατάσταση αδιέξοδου για το λαό μιλάει στη συνέχεια για "αναντιστοιχία ανάμεσα στις επιθυμίες και τη θέληση του ελληνικού λαού αφ’ ενός και τους κομματικούς του εκπροσώπους αφ’ ετέρου" που συμβαίνει μεταξύ άλλων και εξ αιτίας του "αλληλοσπαραγμού των ηγεσιών των κομμάτων της Αριστεράς"...Εκει βεβαια χωραει πολλή κουβεντα αφου αυτο το παραμυθι με τον αλληλοσπαραγμό δηθεν "ομοίων" πρεπει να αντιμετωπιστει αποτελεσματικα γιατι κοστίζει. Η τεράστια πλειοψηφια της κινούμενης μαζας πραγματι πιστευει οτι οι θεσεις των κομματων της Αριστεράς γενικα-εννοούν πιο πολύ  του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ- είναι παρόμοιες.Και το πιστευουν γιατί θέλουν να το πιστευουν αφού θα προτιμούσαν να είναι εύκολη η δημιουργία ενός μετώπου από τα πάνω "που να λύσει τα προβλήματα".
Οι θεσεις θα "εμοιαζαν" όμως αν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε αυτοκριτική και εγκατέλειπε τη θεση του για το Μααστριχτ και την ΕΕ για την οποία θεωρεί οτι "εχει σαν σκοπό την ευημερία των λαών"(Ζωη Κωνσταντοπούλου). Τοτε θα υπήρχε πραγματικα μια βαση συζητησης. Τωρα όμως το μεν ΚΚΕ, θεωρει οτι η ΕΕ μας λεηλατεί για να διασωσει, να στηρίξει  και να δυναμωσει τα Ευρωπαικά μονοπώλια  στον ανταγωνισμό τους με τα Κινέζικα, Ινδικά, Αμερικάνικα κλπ, ενω ο Συριζα  οτι δεν είναι θεσμός που δημιουργηθηκε για να στηριξει τα μονοπώλια αλλά για να λειτουργησει υπερ των λαών. Ειναι μια πρώτης γραμμής διαφορά πάνω στην κυρίαρχη αντίθεση που είναι η αντίθεση μονοπώλια-λαός και που εκφράζεται ως αντίθεση μεταξύ της ΕΕ και των λαών που πρεπει να την πολεμήσουν(την ΕΕ) ή να την στηρίξουν κατα τον Συριζα και να προσπαθησουν να την αλλάξουν, σαν να λεμε δηλ.να παραμείνουμε στην παραλία και να εκμεταλλευτουμε προς το συμφερον μας το τσουνάμι.
Η θεση αυτη του ΣΥΡΙΖΑ αλλοιώνει για να μην πω ακυρωνει τα αριστερά χαρακτηριστικά του και βεβαια απαγορεύει στο ΚΚΕ να συνεννοηθεί μαζί του αφου κατι τετοιο θα ακύρωνε και το ίδιο και θα άλλαζε τη φυσιογνωμία του ενω ταυτόχρονα θα μπέρδευε αντι να οξυνει το κριτήριο του λαού που ψαχνει στην ομίχλη να προσδιορίσει τον αντίπαλό του (Ειναι άραγε η διαφθορά και τα λαμόγια; Ειναι  οι 300;Ειναι το μνημόνιο; Ειναι οι τεμπέληδες και κακομαθημένοι Έλληνες; Είναι οι "ξένοι"; Η μηπως είναι ο καπιταλισμός τελικά και πρεπει να στρεψουμε εκει τα βέλη αντί να του δίνουμε ανάσες και χρόνο για να μας βουλιάξει;) Και ο ίδιος ο Μίκης άλλωστε διαπιστώνει ότι " βρισκόμαστε υποχρεωτικά στον χώρο της Ευρωζώνης, μιας και όσα κακά μας έχει κάνει έως τώρα είναι λιγότερα από όσα μπορεί να μας κάνει στο μέλλον"

Λίγο πιο κάτω όμως καταλαβαίνουμε από που απορρέει η λογική του Μίκη που δυσκολεύεται να δει το πραγματικό δίλημμα "Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες".
Λέει λοιπόν:
"Έχουμε στη διάθεσή μας ένα σπουδαίο όπλο. Είναι ο εθνικός μας πλούτος, που επιβουλεύονται και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον κάνουν δικό τους οι σημερινοί δήθεν σύμμαχοι, προστάτες και φίλοι μας."
Aυτός ο πληθυντικός "έχουΜΕ" ή "ο εθνικός ΜΑΣ πλούτος" πραγματικά σκοτώνει...
Ανηκει άραγε σε μας το λαό ο πλούτος αυτός ή μήπως σε όποιον τον νοικιάσει για εκμετάλλευση συμφωνα με τη λογική "περι Αναπτυξης" του  καπιταλισμού αφήνοντας ψιχουλα στο λαό και καταστρέφοντας το περιβάλλον; Εχει σημασία τελικά αν αυτος που θα αγοράσει ή ενοικιάσει για να "αναπτύξει" ειναι ξενος όμιλος, ελληνικός όμιλος ή πολυμετοχικός με συμμετοχή ελλήνων και ξένων; Η μηπως πρεπει ο λαός να σκεφτεί επιτελους να πάρει τον πλούτο στα δικα του χέρια παλεύονταας για τη δική του εξουσία;
Και συνεχίζει λέγοντας οτι η Ελλάδα πρέπει "να πετάξει από πάνω της κάθε είδους ξένες εξαρτήσεις και ελεύθερη ξανά και ανεξάρτητη να οδηγηθεί στηριγμένη στον δικό της πλούτο και στις δικές της ικανότητες στο δρόμο της κοινωνικής και εθνικής ανάπτυξης, ηθικής ανάτασης και πνευματικής και πολιτιστικής αναγέννησης." Σιγουρα σε πρωτη ανάγνωση δεν φαίνεται λάθος και πιστεύω οτι λεγεται με καλή προαίρεση. Ομως η εμμονη στην αντίθεση Ξένοι-Ελληνες απο τη μιά μας παει καρφι στην παγίδα του εθνικισμού, ενώ από την άλλη  δεν βοηθάει να προσδιορίσει ο λαός τον αντίπαλό του που δεν είναι άλλος από το αδηφάγο Κεφάλαιο, τον καπιταλισμό της εποχής του Ιμπεριαλισμού, τα μονοπώλια και τον εκφραστή τους την ΕΕ. Κι αν δεν δεις καθαρά τον αντίπαλο μόνο πυροβολισμούς στον αέρα μπορείς να ριχνεις την ώρα που απέναντι ετοιμάζουν την έφοδο.

ΥΓ:Θα πω οτι μόνο αγάπη και θαυμασμό έχω για το Μίκη και τα όσα έχει κάνει. Αυτο δε σημαίνει οτι δεν πρεπει κρίνονται οι θεσεις που παίρνει, ειδικα όταν διαβαζονται και  επηρρεάζουν.

Που πηγαίνουμε; - Αρκεί να το πιστέψουμε πως μπορούμε

 Οι εκλογές τελείωσαν και είναι καιρός να μιλήσουμε για τον παλιόκαιρο της πραγματικότητας που μας τυλίγει από παντού.
Η εκτόξευση των Ισπανικών επιτοκίων πάνω από το 7%(!) ενω η Ισπανική οικονομία μπαίνει σε ύφεση, αλλά και η Ιταλία που είναι έτοιμη να ακολουθήσει δείχνουν καθαρά προς τα που παει το πράγμα.
Η έκκληση του G20 για "περισσότερη Ευρώπη" και ισχυροποίηση των ευρωπαικών θεσμών για να αντιμετωπισθεί η κρίση λένε επίσης πολλά.
Οι δηλώσεις Μερκελ που παίρνει πίσω όσα ειπώθηκαν για χαλάρωση του Ελληνικού προγράμματος σκορπάνε εντελώς τις ψευδαισθήσεις για το τί έχουν στο μυαλό τους οι ισχυροί της ΕΕ και του κοσμου.

Όλοι τους δηλώνουν την αποφασιστικότητά τους για την ανάγκη να βρεθούν όλοι οι τρόποι  που χρειάζονται για "την υλοποίηση των Δημοσιονομικού Συμφώνου και την λήψη αναπτυξιακών διαρθρωτικών μέτρων" που βεβαια δεν θα είναι δωρεάν.

Η Τραπεζική ενοποίηση επίσης δεν μπορεί και αυτή να έχει ουδέτερο ή φιλολαικό πρόσημο. Οι Τράπεζες τα έχουν κάνει μαντάρα και προσπαθούν εδω και χρόνια να περάσουν το λογαριασμό στους λαούς. Ο,τι κανουν λοιπόν θα είναι πάνω σ'αυτή τη γραμμή της δικής τους διάσωσης με τη δική μας ζωή και τσέπη. Η Τραπεζική ενοποίηση επίσης θα απαιτήσει κι άλλες σημαντικές για τους λαούς "ενοποιήσεις" στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του ρόλου του κέντρου της ΕΕ και του αδυνατίσματος του όποιου αποφασιστικού ρόλου έχουν τα τοπικά κοινοβούλια των χωρών της ΕΕ.

Δεν ξερω πόσοι έχουν αμφιβολία πραγματικά για το ότι ο καπιταλισμός προχωράει με γρήγορα βήματα προς την ολοκλήρωσή του την ώρα που οι λαόι ακόμα αναπαύονται στις αυταπάτες τους για "αλλαγή κλίματος" που τους προσφέρουν πολλοί για τους δικούς του λόγους ο καθένας.

Ας το βαλουμε καλά στο μυαλό μας ότι η σύγκρουση για τη ζωή μας, το τωρα και το αύριο το δικό μας και των παιδιών μας είναι αναπόφευκτη και δεν μπορεί να μετατεθεί ή να ματαιωθεί. Ο καπιταλισμός όχι μόνον δε γίνεται ανθρώπινος πια, αλλά ειναι υποχρεωμένος από την κρίση του να δείξει το πιο άγριο πρόσωπό του.

Μαζί όμως δημιουργεί όρους για την ανατροπή του, πριονίζοντας το κλαδί που τον κρατά. Κι αυτή είναι μια μεγάλη ελπίδα μες στη σκοτεινιά και την ομίχλη που έρχεται με ταχύτητα.Αρκεί να το δούμε.

Αρκεί να  το πιστέψουμε πως μπορούμε.

Ποιός δέχτηκε πόλεμο τελικά;- Ο Συριζα ή το ΚΚΕ;

Το λένε πλέον πολλοί και όχι μόνο εγώ.
Αξίζουν συγχαρητήρια στα ΜΜΕ για το κατόρθωμά τους να δημιουργήσουν ένα δίπολο με 2 κόμματα του 30% μέσα σε ένα μήνα. Γιατί βέβαια δεν θα υπήρχε κανένας δικομματισμός και κανενα δίπολο με 17% και 19% που ήταν το αρχικό αποτέλεσμα του Μαίου που παρ'ότι κι αυτό ήταν αποτελεσμα πίεσης , σιγουρα ήταν πιο αυθεντικό από το εκβιαστικό του Ιουνίου.
Το να δέχονται αυτοί που τους βολεύει αυτή την κατάσταση, που δημιουργήθηκε και που θα γίνει προσπάθεια να επιβληθεί, και συγχρόνως να θεωρούν τους εαυτούς τους αυθεντικούς εκπρόσωπους της δημοκρατίας, της πολυφωνίας και της πολυχρωμίας ενάντια στο μονολιθικό ΚΚΕ απλά δεν κολλάει πια καθόλου. Το κακό είναι βεβαια ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο την δέχονται αλλά την σπρώχνουν και στα άκρα.
Δεν είναι καθόλου λίγοι εντός του ΣΥΡΙΖΑ αυτοί που λένε οτι το ΚΚΕ τους στέρησε την πρωτιά!
Τι εννοούν δηλαδή; Μα τι άλλο; Οτι το ΚΚΕ θα έπρεπε λίγο πολύ να σταματήσει να υπάρχει μέχρι να σώσει τη χώρα ο ΣΥΡΙΖΑ! Οχι άλλους σωτήρες παιδιά. Ελεος, δώσαμε! Οπως σωστά είπε και η Α.Παπαρήγα "ο λαός δεν έχει ανάγκη απο σωτήρες, Μόνος του θα σωσει τον εαυτό του"
Βέβαια κι αν ακόμη το ΚΚΕ έχανε κι άλλο ένα 2% κάτω από την τρομερή πίεση που δέχτηκε από την "πρόταση συνεργασίας", που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά πρόταση προς τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ να εγκαταλείψουν το κόμμα τους, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ θα έπαιρνε και πάλι μικρότερο ποσοστό από τη ΝΔ(ηταν τελικά 2,7% πίσω) και το πολυ 5-6 έδρες ακόμη, το δε ΚΚΕ δεν θα είχε κανενα βουλευτή για να του τσοντάρει κι επομένως δεν θα του "χρησίμευε" σε τίποτα. Οπως και να 'χει "κυβέρνηση της Αριστεράς" ακόμη κι αν δεχόταν (από λάθος) το ΚΚΕ δεν μπορούσε να γίνει ουτε το Μάιο ούτε τώρα. Πόσω μάλλον που όπως αποδεικνύεται σήμερα η ΔΗΜΑΡ στην οποία επίσης απήυθυνε πρόταση o Σύριζα δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την Αριστερά. Ολο αυτό πλέον φαίνεται πως δεν εχει κανενα απολύτως νόημα  εκτός από το να πυροβολεί  το ΚΚΕ για τους γνωστούς λόγους αγάπης.
Θα έπρεπε λοιπόν τα στελέχη του ΣΥριζα να εξηγήσουν στους εαυτούς τους πρώτα και μετά στους άλλους τι ακριβώς θέλουν. Ειναι εντελώς αδιανόητο ένα κόμμα του 4% να επταπλασιάζει(7φορές!)  μεσα σε 2-3 μήνες τη δύναμή του και να "απαιτεί" να ειχε ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό εξαφανίζοντας αν γίνεται όχι μόνο κόμματα αλλά και εντελώς διαφορετικές απόψεις! Αυτό δε λέγεται δημοκρατία αλλά μαλλον για το αντίθετό της μοιάζει.
Εννοείται βεβαια ότι και αυτό που λένε (οτι το ΚΚΕ τους στερησε την κυβέρνηση) δεν το πιστεύουν γιατί και οι τρελοί ξέρουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανακουφίστηκε που δεν κέρδισε τις εκλογές. Δεν υπάρχει κανεις λογικός άνθρωπος, ακόμη και μέλος του ΣΥΡΙΖΑ που να πιστεύει πραγματικά οτι μπορούσε ο Συριζα να κυβερνήσει. Ενοιωθαν απόλυτα αγχωμένοι αν όχι τρομοκρατημένοι -και δεν το λέω καθόλου κακοπροαίρετα αλλά το θεωρώ απόλυτα λογικό- μπροστά στην προοπτική του να βρεθούν τόσο γρήγορα και τόσο ξαφνικά στην κυβερνηση για να αντιμετωπίσουν μια τόσο δύσκολη κατάσταση. Και μάλιστα με ένα ποσοστό που αποτελούνταν από ψηφοφόρους άλλων που δεν τους είχαν βεβαια και τόση εμπιστοσύνη, με οργανώσεις που αντιστοιχούσαν σε ένα ποσοστό  της τάξης του 4% και καθόλου του 30% και με 12 συνιστώσες που είχαν λίγο πριν διαφορές σε πολύ βασικά ζητήματα όπως είναι το θεμα της ΕΕ και του ευρώ!
Στο ερώτημα πόσο κοντα αισθανεστε με το κόμμα που ψηφίσατε οι απαντήσεις για ΝΔ και Συριζα έδιναν κατω από 50%, που σημαίνει οτι  πολύ εύκολα θα μπορούσαν να τους εγκαταλείψουν ή να μην τους στηρίξουν σε μια ενδεχόμενα δύσκολη επιλογή για την οποία φυσικά κανείς δεν τους είχε ετοιμάσει..
 
Γιατί λοιπόν συνεχίζουν όλη αυτή την επίθεση στο παρασκήνιο πιά; Οι χυδαίοι σχολιασμοί περι Ιεχωβαδων του ΚΚΕ και τα "Περιττός ο Περισσός" δείχνουν το ειλικρινές κλίμα "φιλίας"  που προβλήθηκε πράγματι πολύ επιτυχημένα στα ΜΜΕ με τη βοήθεια φυσικά των τηλεπερσόνων που δεν έχαναν ευκαιρία να καταδικάζουν το ΚΚΕ έμμεσα ή άμεσα η απλά να το χλευαζουν χωρις καν να μπαίνουν στον κόπο να βρουν επιχειρήματα.. Αντίθετα το ΚΚΕ δεν μπόρεσε να κρύψει το θυμό του για το ντου που γινόταν στο ίδιο και στους ψηφοφόρους του με όλα τα μέσα και έχασε επικοινωνιακά σ' αυτόν τον πολεμο.

Και μια που μιλήσαμε για πολεμο ας σκεφτούμε το εξής. Αν δεν κάνω λάθος όταν ψάχνουμε να βρούμε ποιός δεχτηκε τα πυρά ακολουθούμε την κόκκινη γραμμή στο χώμα.
Εκ του αποτελέσματος λοιπόν ποιος προκύπτει ότι δέχτηκε πόλεμο τελικά αυτες τις λίγες εβδομλαδες των μεγάλων ανατροπών;
Αυτός που πήγε από το 8% των γκάλοπ στο 16,5% κι από εκεί στο  27,5% ή αυτός που έπεσε από το 8,5% στο 4,5%
Χασαμε 4% των ψηφοφόρων όχι το 100% του μυαλού μας.
Πραγματικά, μετα από όλα αυτα τι θα κάνουν; Θα ξανατείνουν "χείρα συνεργασίας προς τους αγωνιστές του ΚΚΕ"; Προσοχή μόνο στο σανίδι που βαδίζουν, γιατί και κούφιο είναι, και παλιό, αλλά κι  όσο επιμένουν να βαδίζουν  διαρκώς προς την ίδια επικίνδυνη μεριά στο τέλος θα καταφέρουν να τους έρθει στο κεφάλι.

Αριστερά και κομμουνιστές

Αριστερά και πολιτική

Μια άλλη ματιά

Βλέπω πολλά κείμενα που προσπαθούν να αποποιηθούν κάθε σχέση του Κομμουνιστικού Κινήματος με την Αριστερά. Νομίζω ότι γίνονται πολλές παρανοήσεις και υπερβολές εδώ και θα πρέπει να ήμαστε πιο προσεκτικοί.

Είναι άδικη η ισοπεδωτική κριτική στην Αριστερά και στους Αριστερούς σαν να είναι όλοι διαχειριστές ή πράκτορες του συστήματος και κυρίως σαν να βρίσκονται απέναντι από τους κομμουνιστές. Ταυτίζουμε έτσι την Αριστερά με κάποια μορφώματα που υφαρπάζουν ιστορικά τον τίτλο της όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι σαν τα «σοσιαλιστικά» και «εργατικά» κόμματα του Σρέντερ και του Μπλερ που κατάντησαν όργανα του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.

Αν οι συγκυριακές ανάγκες εξανάγκασαν το ΚΚΕ να διαχωριστεί από μια ευνουχισμένη αριστερά δεν σημαίνει ότι η πραγματική Αριστερά χαρίζεται στο σύστημα.

Ελπίζω ότι θα γίνει κάποια στιγμή αυτή η συζήτηση και θα διευκρινιστεί για ποια Αριστερά γινόταν λόγος και δεν θα κατανοείται ο διαχωρισμός με αντιθετικό και μηδενιστικό τρόπο.

Αυτό που καταλαβαίνω εγώ δεν είναι η διαγραφή της Αριστεράς από το ΚΚΕ αλλά η διαγραφή μιας συγκεκριμένης «αριστεράς» που καπηλεύεται τους αγώνες της Αριστεράς.

Θα πέσουμε σε αντιφάσεις αν δεν κατανοήσουμε διαλεκτικά το ζήτημα και δεν θα μπορέσουμε να πούμε τι ήταν αυτοί που ακολούθησαν, αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν, πλήρωσαν σαν Αριστεροί και με τη ζωή τους ακόμη αλλά δεν ήταν κομμουνιστές. Τι ήταν ο Γ. Λαμπράκης ο οποίος δεν ήταν κομμουνιστής; Τι ήταν οι δολοφονημένοι νεολαίοι της προδικτατορικής ΕΔΑ που δεν ήταν κομμουνιστές; Τι ήταν οι Λαμπράκηδες που δεν ήταν κομμουνιστές; Τι ήταν πχ ο πρόεδρος της ΕΔΑ Ι. Πασσαλίδης που δεν ήταν κομμουνιστής; Τι ήταν οι σύμμαχοι στο Παλλαϊκό Μέτωπο του 36 και στο ΕΑΜ που δεν ήταν κομμουνιστές αλλά το συγκρότησαν με τους κομμουνιστές; Τι είναι οι συνεργαζόμενοι σήμερα με το ΚΚΕ, στο ΠΑΜΕ, στη ΠΑΣΕΒΕ, στο ΜΑΣ, στο Κίνημα Ειρήνης κλπ και σε διάφορα πολιτικά και συνδικαλιστικά επίπεδα οι οποίοι δεν είναι κομμουνιστές; Τι είναι αυτοί που ασπάζονται το αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα του ΚΚΕ αλλά δεν φτάνουν μέχρι τον κομμουνισμό και την κομμουνιστική ιδεολογία;

Πρέπει να προσδιορίσουμε χθες και σήμερα την Αριστερά με τρόπο διαλεκτικό.  

Μπορεί να κατατάσσουμε την Αριστερά ως πολιτικό ρεύμα, γενικά ή λεκτικά αντίθετο στο σύστημα και σε επί μέρους μέτρα αλλά στο εσωτερικό της έχει δυνάμεις και τμήματα που κατανοούν τη θέση τους ως ανατρεπτική του καπιταλισμού και αγωνίζονται γι αυτό αλλά δεν φτάνουν εκεί που φτάνουν οι κομμουνιστές. Τι κάνουμε με αυτούς; Τους στέλνουμε στην αστική τάξη ως… αριστερούς ή συνεργαζόμαστε μαζί τους ως Αριστερούς; Τι να είναι άραγε αν όχι Αριστεροί;

Προσοχή, παρόμοιοι αφορισμοί για την Αριστερά εξαιτίας μια παραποιημένης αριστεράς τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή ΔΗΜΑΡ (και παλιότερα ΠΑΣΟΚ!) δεν μας πάει. Δεν χαρίζουμε την τίμια ιστορία της Αριστεράς και των Αριστερών στο ΣΥΡΙΖΑ επειδή αυτός την καπηλεύεται για να υπονομεύει και την ίδια την έννοια της Αριστεράς.

Να ξεχωρίζουμε για ποια Αριστερά μιλάμε και ποια αριστερά καταγελούμε όχι να πάρουμε τα κεφάλια των φυσικών συμμάχων μας για χάρη του ΣΥΡΙΖΑ και έτσι για να «ξεχωρίζουμε». Μπορεί να λέμε άλλο κομμουνιστής και άλλο Αριστερός, και αυτό είναι μια ποιοτική διαφορά, αλλά δεν εννοούμε ως Αριστερό τον πουλημένο που καπηλεύεσαι το όνομα. Εννοούμε τον τίμιο αγωνιστή που δεν φτάνει στο ύψος να είναι κομμουνιστής.

Αν η Αριστερά είναι ένα πολιτικό και κοινωνικό δυναμικό κίνημα που θέλει γενικά την αλλαγή του συστήματος, το ΚΚ είναι η κορυφή, η πρωτοπορία, αυτό που μετουσιώνει τα όνειρα της Αριστεράς σε πραγματικότητα με την καθοδήγηση της εργατικής τάξης και του λαού.  Δεν είναι αντίπαλος της Αριστεράς αλλά αντλεί από αυτή δυνάμεις, συμμάχους και εφεδρείες. Είναι αντίπαλος κάθε μεταλλαγμένης σε υπηρέτη του συστήματος «αριστεράς». Αυτή είναι η ποιοτική διαφορά της Αριστεράς και της «αριστεράς» που πρέπει να έχουμε υπόψη.

Όμως έχουμε καιρό για τέτοια συζήτηση…