Την είδηση για το θάνατο του άνεργου ναυτεργάτη συναγωνιστή μας Ξενοφώντα Λούγαρη τη μάθαμε μετά τις 3.30μμ Μιλήσαμε με τους ανθρώπους του ΠΑΜΕ που έδιναν όλες τις πληροφορίες(και το όνομα λέγοντας μας την παράκληση του γυιου του, να μην ανακοινωθεί το όνομα πριν το μάθει η γυναίκα του.)
Θυμήθηκα αργότερα ότι το ασθενοφόρο ακούστηκε αρκετά αργότερα στην περιοχή και πολλοί αναρωτήθηκαν τι συμβαίνει.
Εντύπωση προκαλεί πάντως το γεγονός της προσπάθειας καπηλείας από τη Χ.Α.(!!) -που μίλησε υποκριτικά για έγκλημα της κυβέρνησης, (σιγά μη νοιάστηκε η κ.Ζαρούλια για τον διαδηλωτή του ΠΑΜΕ)- αλλά και κατι άλλες "γκρίνιες" και θαυμαστικά από ...άλλους, ότι το ΠΑΜΕ
δεν έβγαλε αμέσως ανακοίνωση...
δεν έβγαλε αμέσως ανακοίνωση...
Κάποια θέματα είναι πολύ σοβαρά και καλό είναι μερικοί να σκέφτονται λίγο παραπάνω πριν μιλήσουν με τόσο πάθος.
Να πως αναφέρεται το τραγικό θέμα στο σημερινό Ριζοσπάστη.
Την τελευταία του πνοή άφησε χτες ένας άνεργος ναυτεργάτης διαδηλώνοντας κάτω απ' τις σημαίες του ΠΑΜΕ ενάντια στα βάρβαρα μέτρα της συγκυβέρνησης.
Τα μπλοκ του ΠΑΜΕ είχαν περάσει ήδη απ' το Σύνταγμα και γύρω στη 1:10 ο 65χρονος Ξενοφών Λούγαρης, νιώθοντας αδιαθεσία, κάθησε στο προαύλιο της Ρώσικης Εκκλησίας στην οδό Φιλελλήνων. Μια νοσηλεύτρια κατάλαβε ότι «κάτι συμβαίνει» και τον ρώτησε «τι έχει;». Απάντησε πως νιώθει πόνο στο στήθος.
Η νοσηλεύτρια έτρεξε και ειδοποίησε γιατρούς διαδηλωτές που έφθασαν αμέσως και άρχισαν τις μαλάξεις. Ταυτόχρονα ειδοποιήθηκε το ΕΚΑΒ. Οι γιατροί συνέχισαν τις μαλάξεις μέχρι που ήρθε το ασθενοφόρο, το οποίο έφτασε με μεγάλη καθυστέρηση. Μεταφέρθηκε στον «Ευαγγελισμό» «με μυδρίαση και άσφυγμος», σύμφωνα με το ανακοινωθέν του «Ευαγγελισμού», το οποίο συμπληρώνει: «Εγιναν οι διαδικασίες καρδιοαναπνευστικής αναζωογόνησης από τους ιατρούς του Καρδιολογικού Τμήματος χωρίς αποτέλεσμα».
Οι σύντροφοί του ψάχνουν στις τσέπες του. Βρίσκουν την κάρτα ανεργίας. Είχε να κάνει μεροκάματο απ' το 2006. Απ' τον κατάλογο του κινητού του καταφέρνουν να έρθουν σε επαφή με το -μονάκριβο- γιο του, που έφτασε στον «Ευαγγελισμό». Το πρώτο που ζήτησε ήταν να μη γίνει γνωστό αμέσως το όνομα του πατέρα του, μη το μάθει απ' τα μέσα ενημέρωσης, η επίσης άνεργη μάνα του.
«Ο πατέρας μου πήγε στον αγώνα» λέει μέσα σε αναφιλητά ο γιος του.
«Εφυγε» αγωνιζόμενος
Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει:
«Το ΚΚΕ εκφράζει τη θλίψη του και τα βαθιά συλλυπητήρια στην οικογένεια του νεκρού άνεργου ναυτεργάτη. Εφυγε αγωνιζόμενος μαζί με χιλιάδες εργαζόμενους, νέους και ανέργους συναδέλφους του για τα δικαιώματα των εργαζομένων».
Ανακοίνωση έβγαλε και η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ τονίζοντας: «Εκφράζει τη βαθιά θλίψη του για τον τραγικό θάνατο του συναγωνιστή μας. Ο συναγωνιστής μας που απεβίωσε από καρδιακό επεισόδιο, ήταν μακροχρόνια άνεργος ναυτεργάτης και πάλευε μέσα από τις γραμμές του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Από την πρώτη στιγμή που αισθάνθηκε δυσφορία, του προσφέρθηκε βοήθεια από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές του ΠΑΜΕ και κλήθηκε το ΕΚΑΒ.
Η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ, εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένεια του συναγωνιστή μας».
Το μπλογκ Lenin Reloaded αφιέρωσε χθες αυτό το εξαιρετικό ποίημα του Π.Νερούντα στη μνήμη του Ξ.Λούγαρη:
Pablo Neruda
Τον θυμάμαι καλά αυτόν τον άνθρωπο, κι έχουν περάσει τουλάχιστο δυο αιώνες
από τότε που τον είδα τελευταία φορά·
δεν ταξίδευε ούτε με άλογο ούτε με άμαξα
πάντα με τα πόδια
αναιρούσε
τις αποστάσεις,
δεν κουβαλούσε ούτε σπαθί ούτε όπλο
αλλά δίχτυα στους ώμους,
τσεκούρι ή σφυρί ή τσάπα·
δεν πολέμησε ποτέ με άλλον της δικής του φάρας --
ο αγώνας του ήταν με το νερό ή με τη γη,
με το σιτάρι, για να γίνει ψωμί,
με το ψηλό δέντρο, για να προσφέρει ξύλο,
με τους τοίχους, για να ανοίξουν πόρτες μέσα τους,
με την άμμο, για να φτιαχτούν τοίχοι,
και με τη θάλασσα, για να δώσει καρπό.
Τον ήξερα και με στοιχειώνει πάντα.
Οι άμαξες έγιναν κομμάτια
ο πόλεμος κατέστρεψε πόρτες και τοίχους,
η πόλη ήταν μια χούφτα στάχτες,
και όλα τα φορέματα γινήκαν σκόνη
και για μένα επιμένει,
επιβιώνει στην άμμο,
όταν πριν τα πάντα έμοιαζαν
να αντέχουν εκτός απ΄αυτόν.
Στο πήγαινε και το έλα οικογενειών,
μερικές φορές ήταν ο πατέρας μου, ή συγγενής μου,
ή σχεδόν ήταν, ή αν όχι, ίσως
ήταν ο άλλος που δεν επέστρεφε ποτέ στο σπίτι
γιατί τον κατάπινε το νερό ή η γη,
τον σκότωνε μια μηχανή ή ένα δέντρο
ή ήταν ο μαραγκός στην κηδεία
που περπάταγε πίσω απ' το φέρετρο, με μάτια στεγνά,
κάποιος που ποτέ δεν είχε όνομα,
εξόν όπως έχουν το ξύλο και το μέταλο ονόματα,
και τον οποίο οι άλλοι κοίταγαν από ψηλά,
χωρίς να βλέπουν το μυρμήγκι,
μόνο τη μυρμηγκοφωλιά·
έτσι ώστε όταν τα πόδια του σταμάταγαν να κινούνται,
γιατί, φτωχός και κουρασμένος, είχε πεθάνει,
δεν έβλεπαν ποτέ αυτό που δεν συνήθισαν να βλέπουν--
ήδη άλλα πόδια περπάταγαν στο κατόπι του.
Τα άλλα πόδια ήταν πάλι αυτός,
και τα άλλα χέρια το ίδιο.
Ο άνθρωπος επέμενε.
Όταν έμοιαζε πως είχε εξαντληθεί,
ήταν πάλι ο ίδιος άνθρωπος·
να τον πάλι, να σκάβει το χώμα,
να κόβει ύφασμα, αλλά χωρίς πουκάμισο ο ίδιος,
ήταν εκεί και δεν ήταν, όπως πριν,
είχε φύγει και είχε αντικαταστήσει τον εαυτό του·
και επειδή ποτέ του δεν είχε νεκροταφείο
ή τάφο, ή το όνομά του χαραγμένο
στην πέτρα που ίδρωσε να κόψει,
κανείς δεν ήξερε ποτέ ότι ήρθε
και κανείς δεν ήξερε όταν πέθαινε
κι έτσι μόνο όταν μπορούσε ο φτωχός
επέστρεφε στη ζωή απαρατήρητος.
Ήταν ο άνθρωπος, στα σίγουρα, χωρίς κληρονομιά,
χωρίς γελάδια, χωρίς θυρεό,
και δεν ξεχώριζε απ' τους άλλους,
τους άλλους που ήταν αυτός,
από ψηλά ήταν γκρίζος, σαν τον πηλό,
ήταν θαμπός, σαν το πετσί,
ήταν κίτρινο θερισμένο σιτάρι,
ήταν μαύρος στα ανθρακωρυχεία
ήταν στο χρώμα της πέτρας στα κάστρα,
ήταν στο χρώμα του τόνου στην ψαρόβαρκα,
ήταν στο χρώμα του αλόγου στις πεδιάδες--
πώς να τον ξεχωρίσεις
όταν ήταν αδιαχώριστος απ' το στοιχείο του,
γη, κάρβουνο, θάλασσα μ' ανθρώπινη μορφή;
Όπου ζούσε, ό,τι
άγγιζε ο άνθρωπος μεγάλωνε--
οι εχθρικές πέτρες
που σπάγαν
στα χέρια του
παίρνανε σχήμα και γραμμή
και μία-μία
έπαιρναν τις καθαρές μορφές κτηρίων·
έφτιαχνε ψωμί με τα χέρια,
έβαζε τα τραίνα στη γραμμή·
οι αποστάσεις γέμιζαν με πόλεις,
μεγάλωναν άλλοι ανθρώποι,
ερχόντουσαν οι μέλισσες,
και μέσα από τη δημιουργία και τον πολλαπλασιασμό του ανθρώπου,
περιπλανιόταν η άνοιξη στην αγορά
ανάμεσα σε ψωμάδικα και περιστέρια.
Ο πατέρας των καρβελιών ξεχάστηκε,
αυτός που έκοβε και περπάταγε φορτωμένος, που καθάριζε
και άνοιγε τα μονοπάτια, που μετακινούσε την άμμο·
όταν δημιουργήθηκαν όλα, αυτός έπαψε να υπάρχει.
Την χάρισε την ύπαρξή του, κι αυτό ήταν όλο.
Πήγε κάπου αλλού να δουλέψει και στο τέλος
πήγε προς τον θάνατο, κατρακυλώντας
σαν πέτρα στο ποτάμι·
ο θάνατος τον κουβάλησε προς τις εκβολές.
Εγώ, που τον ήξερα, τον είδα να βυθίζεται
μέχρι που υπήρχε μόνο σε ό,τι άφηνε--
δρόμους που δεν θα μπορούσε να γνωρίζει,
σπίτια όπου δεν θα 'μενε ποτέ.
Και επιστρέφω να τον δω, και κάθε μέρα περιμένω.
Τον βλέπω στο φέρετρό του και τον βλέπω αναστημένο.
Τον ξεχωρίζω από όλους
τους άλλους που είναι ίσοι του
και μού φαίνεται ότι αυτό δεν γίνεται,
ότι αυτός ο δρόμος δεν μάς πάει πουθενά,
ότι το να συνεχίζεις έτσι δεν έχει δόξα καμιά.
Πιστεύω ότι ο ουρανός πρέπει να αγκαλιάσει
αυτόν τον άνθρωπο, σωστά ποδημένο και εστεμμένο.
Νομίζω ότι αυτοί που έφτιαξαν τόσα πολλά
θα πρεπε να είναι όλων οι ιδιοκτήτες.
Ότι αυτοί που φτιάχνουν ψωμί πρέπει να τρώνε.
Ότι αυτοί που είναι στις στοές των ορυχείων πρέπει να έχουν φως.
Αρκετά τώρα με τους γκρίζους αλυσσοδεμένους!
Αρκετά με τις χλωμές ψυχές που εξαφανίστηκαν!
Κανείς να μην περαστεί για οτιδήποτε άλλο από ηγεμόνας.
Καμιά γυναίκα χωρίς διάδημα.
Γάντια χρυσά για κάθε χέρι.
Καρποί του ήλιου για όλους τους σκοτεινιασμένους!
Τον ήξερα αυτόν τον άνθρωπο, και όταν μπορούσα,
όταν ακόμα είχα μάτια στο κεφάλι μου,
όταν ακόμα είχα φωνή στο λαρύγγι μου,
τον αναζητούσα μέσα στους τάφους και τού έλεγα
κρατώντας του το χέρι, που δεν είχε γίνει ακόμα σκόνη:
"Όλα θα περάσουν, και θα ζεις ακόμα.
Βάζεις στη ζωή φωτιά.
Έφτιαξες αυτό που είναι δικό σου."
Έτσι, να μην αναστατωθεί κανείς όταν
μοιάζω μόνος αλλά δεν είμαι μόνος·
δε μού λείπει η παρέα και μιλάω για όλους.
Κάποιος με ακούει δίχως να το ξέρει,
αλλά αυτοί που τραγουδώ, αυτοί που ξέρουν,
συνεχίζουν να γεννιούνται και θα πλημμυρίσουν τον κόσμο.
9 σχόλια:
Φίλε Γιώργο Σαρρή,
Εμείς, χθες, ανεβάσαμε μία ανάρτηση για τον άτυχο ναυτεργάτη. Εκεί αναφέραμε, καθαρά πληροφοριακά και χωρίς την παραμικρή αιχμή, το ανεπιβεβαίωτο των πληροφοριών, αφού από το ΠΑΜΕ δεν είχε βγει κάποια ανακόινωση όταν γραφόταν το ποστ. Φροντίσαμε μάλιστα να ανανεώσουμε την ενημέρωση όταν ακούστηκε στο δελτίο τού MEGA ότι όντως ο νεκρός διαδηλωτής ήταν στο μπλοκ τού ΠΑΜΕ, χωρίς να παραλείψουμε και πάλι να αναφέρουμε, και πάλι για να είμαστε απολύτως ακριβείς, ότι μέχρι τις εννιά παρά πέντε το βράδυ δεν υπήρχε επιβεβαίωση από το ΠΑΜΕ.
Θα ήθελα να σε ρωτήσω ευθέως και περιμένω μια ευθεία απάντηση (πιστεύω ότι θα μου τη δώσεις, γιατί η φιγούρα σου με το κόκκινο μπουφάν και τον πιτσιρικά γιό σου το Σάββατο το βράδυ στο φεστιβάλ τής ΚΝΕ παρέπεμπε σε ευθύ άνθρωπο) το εξής:
Όταν γράφεις, ‘‘φωτογραφικά’’ μεν, ‘‘νεταρισμένα’’ δε, αλλά και κατι άλλες "γκρίνιες" και θαυμαστικά από ...άλλους, ότι το ΠΑΜΕ δεν έβγαλε αμέσως ανακοίνωση..., μέσα στη φωτογραφία είναι και οι αφεντομουτσουνάρες μας;
Τα λέμε
Oχι. δεν είδα καθόλου την ανάρτησή σας και δεν την έχω δει ούτε τώρα που απαντάω. Δεν φωτογραφίζω ούτε νετάρω. Επίσης δεν ανοίγω μετωπο με αφορμή ενα τετοιο γεγονός.
Ειδα σε 1-2 μεριές όμως κάποια θαυμαστικά και φυσικά με ενόχλησαν.Ημουν κοντά με ανθρώπους του ΠΑΜΕ όταν μαθευτηκε η είδηση και ξέρω πως αισθάνθηκαν. Οπως ξερω ότι προσπάθησαν να αποφύγουν την ταυτιση με την υποκριτική "θλίψη" που αμέσως δήλωσαν τα αστικά κόμματα. Η θλίψη εκεί ήταν πραγματική, πιο πραγματική απ'όσο φαντάζονται όσοι δε θέλουν να έχουν σχεση με το χώρο. Υπάρχουν κι εκεί άνθρωποι πραγματικοί με σάρκα, αίμα και συναισθήματα που φυσικά πονάνε όταν κάποιος δικός τους άνθρωπος χάνεται.Πόσο μάλλον όταν χάνεται στο πεζοδρόμιο στο τελείωμα της διαδήλωσης.
Φίλε Γιώργο Σαρρή,
Ok, clear enough. Όμως, επίτρεψέ μας τις εξής δύο επισημάνσεις:
1) Η διατύπωσή σου δείχνει ότι "φωτογράφιζες" κάποιους. Το δέχεσαι εξ άλλου κι εσύ στο σχόλιό σου. Τι νόημα έχει να διαψεύδεις τη "φωτογράφηση"; Δεν είναι κακό, όπως και να το δει κανείς.
Επίσης, πόσο σοφό είναι να μας εξαιρείς από το κάδρο, χωρίς να δεις καν τη δική μας ανάρτηση; Θεωρητικά (πολύ θεωρητικά, για να τα λέμε όλα!), θα μπορούσαμε κι εμείς να έχουμε καταφύγει σε τέτοιες αντιΚΚΕ συνδικαλιές, οπότε να μας βάλεις κι εμάς εκ των υστέρων στο πλάνο. Εκτός κι αν την έχεις δει και δεν σου πάει να μας αθωώσεις με βάση το δόγμα καλός οπορτουνιστής είναι μόνο ο νεκρός οπορτουνιστής! ;-)
Τα λέμε
Απάντησα αμέσως γιατι δεν εννοούσα εσας.
Την ανάρτηση τη δική σας την είδα τωρα και δεν με ενόχλησε αφού κι εσυ λες ότι δεν θέλατε να πείτε κάτι παραπάνω από όσα είπατε στην ανάρτηση.
Από κεί και περα δεν ξερω αν έχει κάποιο τρομερό νόημα το χρονόμετρο και το τι ώρα εγινε η ανακοίνωση στο σάιτ του ΠΑΜΕ.
Ας μην αμφισβητούνται όμως τα εντελώς αυτονόητα.
Δε θα πω ποιους εννοώ.ΤΟΥΛΆΧΙΣΤΟ ΈΤΣΙ ΑΙΣΘΆΝΟΜΑι εγω. Οποιος από αυτούς είδε το σχόλιο ας το σκεφτεί αν έχω δίκιο ή άδικο
Φίλε Γιώργο Σαρρή,
Δεν κατάλαβες τι νόημα είχε το χρονόμετρο γιατί δεν κατάλαβες το σκοπό του. Ο σκοπός του λοιπόν ήταν να προφυλάξουμε τον πισινό μας από κάποιο κακόπιστο που θα μπορούσε να πει, όταν θα ανέβαινε ανακοίνωση αργότερα: Ρε ψεύτες, προβοκάτορες και συριζολαμόγια! Πώς δεν έχει βγάλει ανακοίνωση το ΠΑΜΕ; Κι αυτή (λινκ) τι είναι;;;
Φίλε μου, ενώ δεν είσαι από τον Άρη, μιλάς σαν να κατέβηκες μόλις τώρα από το διαστημόπλοιο που σ' έφερε στη γή! ;-)
Καμία πρεμούρα δεν έχω ούτε εγώ να μάθω για ποιους μιλούσες! Από κουφιοκεφαλάκηδες στην Αριστερά (όλων τών κομματιών της), να φαν' κι οι κότες! Κι έχω φάει κι εγώ στη μάπα κάμποσους! Χόρτασα...
Τα λέμε
Η καφρίλα δεν είναι προνόμιο, μόνο του φασίστα…
Δυο αφορμές…
Αφορμή για το σημερινό πόνημα, στάθηκαν δύο γεγονότα και η αντιμετώπιση που είχαν αυτά, από τους χρήστες του twitter.
Το πρώτο είναι οι περίφημες δηλώσεις Γαϊτάνου, για την Χρυσή Αυγή.
Αμέσως μόλις έγιναν γνωστές ξεκίνησαν κάποιοι, με συγκαλυμμένες ή ακόμη και με ευθείες βολές, να αφήνουν υπονοούμενα για την σεξουαλική ζωή του τραγουδιστή. Πολλοί από αυτούς επειδή τους παρακολουθώ καιρό, ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς.
Συγνώμη, τέτοια σχόλια, τέτοια αντιμετώπιση, τέτοια αντίδραση, δεν έχει καμία διαφορά από την αντίδραση των...
χρυσαυγιτών.
Η απάντηση σε όποιον γουστάρει, του αρέσει και φλερτάρει πολιτικά με τον φασισμό, θα πρέπει να είναι κυρίως και μόνο πολιτική. Έντονα σχόλια, αποδόμηση επιχειρημάτων του, χιουμοριστική προσέγγιση, είναι επιβεβλημένα, αλλά προσωπικές επιθέσεις, άθλια υπονοούμενα για τα εξωτερικά χαρακτηριστικά και τις σεξουαλικές επιλογές του, αφενός δεν είναι σοβαρά, αφετέρου είναι η άλλη όψη του φασισμού.
Επειδή ακριβώς η κοινωνική και η πολιτική ζωή, αποκτούν κανιβαλικές διαστάσεις, πρέπει όλοι όσοι δηλώνουν αριστεροί, να είναι πιο ανεκτικοί, πιο φειδωλοί, και πιο συγκροτημένοι.
Δεύτερη αφορμή στάθηκε ο θάνατος του ναυτεργάτη χτες στην πορεία.
Προς το απόγευμα μαθεύτηκε ότι ήταν ενταγμένος στο ΠΑΜΕ. Στο twitter, πάλι άρχισαν (ευτυχώς λιγότεροι από ότι στην περίπτωση Γαϊτάνου), να γράφουν σχόλια του στυλ τι κάνει το ΚΚΕ, για τον νεκρό του!, τι κάνει το ΠΑΜΕ. Άρχισαν δηλαδή να εγκαλούν τον πολιτικό φορέα, για την «χαλαρή», στάση του απέναντι στον νεκρό (μέχρι εκείνη την ώρα τα στοιχεία του ρεπορτάζ ανέφεραν ότι υπέστη καρδιακό επεισόδιο, από φυσικά αίτια…).
Και πάλι συγνώμη, αλλά η «διαχείριση», τέτοιων θεμάτων από έναν φορέα, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. ‘
Ένδειξη σοβαρότητας είναι, η χαμηλών τόνων αντίδραση, η μη εσπευσμένη οικειοποίηση του νεκρού και η άρνηση εκμετάλλευσης του γεγονότος για πολιτικό όφελος.
Στο συγκεκριμένο γεγονός ο φορέας αντέδρασε ορθώς. Αυτοί που δεν αντέδρασαν ορθώς είναι και πάλι άνθρωποι από τον χώρο της Αριστεράς, οι οποίοι όχι μόνο βιάζονται να έχουν νεκρό, αλλά δεν μπορούν να το κρύψουν κιόλας, νομίζοντας ότι αυτό το γεγονός θα πυροδοτήσει την επανάσταση… που έχει ο καθένας στο μυαλό του.
Συμπέρασμα από τα δύο παραπάνω εντελώς διαφορετικά περιστατικά. Η σοβαρότητα ήταν και είναι το ζητούμενο, χρόνια τώρα. Όμως ειδικά σήμερα, επειδή η σοβαρότητα χάνεται, μαζί με την ψυχραιμία και την ηρεμία μας, καλό θα είναι να προσπαθήσουμε όλοι, τουλάχιστον αυτό:
Να κάνουμε και μια δεύτερη σκέψη, πριν εκφραστούμε δημοσίως με κραυγές με ότι μας έρθει πρώτο στο μυαλό.
Μια δεύτερη σκέψη…
ΥΓ. Η καφρίλα δεν είναι προνόμιο, μόνο του φασίστα…
Θύμιος Κ.
Ανατολή δεν το είχα δει,
ευχαριστώ.
Μερικοί απο το γεγονός θέλουν να βγάλουν κέρδη απο τη διαχείρησή του. Κάνουν πως δεν ξέρουν οτι πάμπολες φορές οι κομμουνιστικές οργανώσεις κάνουν ανακοινώσεις όχι εν θερμώ. κάνουν πως δεν το ξέρουν για να αποκιομίσουν ωφέλη.
σιγά που θα αποκομίσουν.απλώς δεν διδάχθηκαν τίποτα.
Οι παρατηρήσεις της Ανατολής με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο.
Δημοσίευση σχολίου