Βραδιάζει άγρια και στην Ιταλία

Καραγκιόζηδες υπάρχουν!

30% στο Μπερλουσκόνι και 25% στον Mπέπε Γκρίλο(!) και 30% και κάτι στην "Κεντροαριστερά" που  δείχνει το ίδιο ή και πιο δεξιά από το κόμμα του Σίλβιο! Και αυτό μεταφράζεται από δεξιούς και "αριστερούς" ως "μήνυμα του Ιταλικού λαού στη Μέρκελ" και "μαστίγωμα της πολιτικής λιτότητας" του Μόντι... Από όλο αυτό το αποτέλεσμα το μόνο που κράτησαν ήταν το πράγματι χαμηλό ποσοστό του "σωτήρα" αλλά όχι την ουσία που έχει το αποτέλεσμα για τον Ιταλικό λαό. Αισιοδοξία με το στανιό και τα μυαλά στα κάγκελα...

Φυσικά καμιά ανησυχία δεν υπάρχει από αυτό το αποτέλεσμα για τους σχεδιαστές του πολέμου που εξαπολύεται και εναντίον  του Ιταλικού λαού, αφού ήδη ο Μπερλουσκόνι δήλωσε ότι "δεν θα αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη". Αρκεί μάλλον να τον αφήσουν ήσυχο στο χώρο του να κάνει τις δουλειές του.

Την ώρα λοιπόν που η Ιταλία κατρακυλάει κι αυτή σταθερά στο τούνελ της κρίσης, οι Ιταλοί στέλνουν "μήνυμα αντίστασης" με αγανακτισμένους, Μπέπε Γκρίλο, πάντα διασκεδαστικό Σίλβιο και άλλους εναλλακτικούς.

Και η πολιτική γραμμή που αντικειμενικά θα έπρεπε να στέκεται στο πλάι του λαού;

1,8%(!) για την  «Επανάσταση των Πολιτών»(αποκόμματα που προέκυψαν από το κάτι σαν Κομμουνιστικό κόμμα, κάτι σαν Αριστερά που είχε καταντήσει το ΚΚΙ και οι συνεχιστές του και άλλα ροζ, πορτοκαλί και πράσινα "επαναστατικα" σαν...κόμματα, ενώ το κόμμα που βρίσκεται  κοντά στις κομμουνιστικές ιδέες(Κομμουνιστικό Κόμμα - Κομμουνιστές Λαϊκή Αριστερά) μπόρεσε να κατεβάσει ψηφοδέλτιο μόνο στην περιφέρεια Εξωτερικού- Ευρώπης.

Ο ευρωκομμουνισμός λοιπόν φαίνεται αντικειμενικά να λειτούργησε σαν το τέλειο σχέδιο καταστροφής του κομμουνιστικού κινήματος σε χώρες με ηρωικές παραδόσεις, αφήνοντας τους λαούς αυτών των χωρών πολιτικά άοπλους σε μια τόσο δύσκολη και κρίσιμη στιγμή. 

Η ιστορία των αγώνων του Ιταλικού λαού, η πολιτικοποίηση, ο ταξικός πολιτικός λόγος κλπ. στοχοποιήθηκαν από τους "ανανεωτές", υποβαθμίστηκαν, γελοιοποιήθηκαν και τελικά σαρώθηκαν και πετάχτηκαν στα άχρηστα! Και όλα αυτά έγιναν με χαμόγελα, αστεία και "δημοκρατικές" ειρωνείες για όποιους είχαν αντιρρήσεις και φυσικά κάτω από τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα και σχόλια των απανταχού "ανανεωτών" και εναλλακτικών και φυσικά και των δικών μας εδώ.

Τώρα, λίγα χρόνια αργότερα, και ενώ τα σύννεφα πάνω από τα κεφάλια  των Ιταλών εργαζόμενων όλο και πυκνώνουν, η επιρροή των αγώνων των κομμουνιστών στη συνείδηση του κόσμου, αντικαταστάθηκε  από  τηλεοπτική αθλιότητα 5 αστέρων και βάλε. Αν και ο Μπερλουσκόνι ήταν και είναι πιο ορίτζιναλ πολιτικός καραγκιόζης από τον Μπέπε Γκρίλο, οι Ιταλοί έκριναν ότι είχαν ανάγκη και από άλλον!

Έτσι αντί να συνεχίσουν και να ανακαλύψουν ξανά την παράδοση του Γκράμσι και του Τολιάτι, συνεχίζουν με ενθουσιασμό την παράδοση της Ραφαέλλα Καρά και της Τσιτσιολίνας.

Θα λέγαμε και σε ανώτερα, έτσι για να τελειώσουμε  κάπως στο λίγο αστείο, αν όλο αυτό δεν έκρυβε πραγματική τραγωδία για τους Ιταλούς.
Μένει να δούμε κατά πόσο η ανάγκη ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος και ενός πραγματικά ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος θα μπορέσει να τα αναγεννήσει μέσα από τις στάχτες τους.

Στον καιρό μας όλα αυτά μόνο πλάκα δεν έχουν και βέβαια δεν μπορεί παρά να πληρωθούν ακριβά. Ειδικά όταν τα χειροκροτούν τα παγκόσμια "ανεξάρτητα" ΜΜΕ.

Μπορεί ο ...αέρας Μπέπε να έριχνε τα Va fanculo του στο "πολιτικό κατεστημένο" που ...χρεοκόπησε, αλλά αυτοί που τελικά θα υλοποιήσουν την προτροπή θα είναι μάλλον ο Ιταλικός λαός  με επιβήτορες την πραγματική εξουσία που διασκεδάζει όσο δε λέγεται με όλο αυτό το ..."νέο αίμα" στην πολιτική που ενθουσιάζει τους μιντιάρχες.

Για άλλη μια φορά φαίνεται πόσο τρομερά σημαντική και χρήσιμη για το δικό μας λαό ήταν η "ξεροκεφαλιά" των κομμουνιστών στην Ελλάδα που 94 χρόνια μετά κρατάνε "ενοχλητικά" ψηλά τις κόκκινες σημαίες με τα σφυροδρέπανα που άλλοι τρέχουν να εξαφανίσουν.

Ο φασισμός -Γιώργος Σαρρής - Από το γιορτασμό των 70 χρόνων της ΕΠΟΝ

Aπό την πραγματικά υπέροχη εκδήλωση που έγινε για τα 70 χρόνια της ΕΠΟΝ από τα παραρτήματα Αργυρούπολης Ελληνικού στο γεμάτο από κόσμο θέατρο Μ.Θεοδωράκης στην Αργυρούπολη.
Κορυφαία στιγμή ήταν τα δραματοποιημένα αποσπάσματα από τα "Χίλια σκοτωμένα κορίτσια" της Ρίτας Μπούμη Παππά που ράγισαν πραγματικά το θέατρο.
Δυστυχώς με το χαμηλός φωτισμό εκείνης της στιγμής δεν μπορέσαμε να έχουμε ικανοποιητικό βίντεο που να μεταφέρει τη συγκίνηση που βγήκε από τα κορίτσια της ΚΝΕ πάνω στη σκηνή.
Ηταν πραγματικά τιμή που βρέθηκα μαζί με παλιούε αγωνιστές και πολύ νέα παιδιά σ'αυτή τη γιορτή.

Σαν σήμερα... 70 χρόνια ΕΠΟΝ -2 ωραίες εκδηλώσεις

1943:Ιδρύεται η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ). 

Η θρυλική ΕΠΟΝ, με την καθοριστική συμβολή της ΟΚΝΕ και με σημαία το «Πολεμάμε και τραγουδάμε», συσπείρωσε πάνω από 600.000 περήφανα νιάτα που την περίοδο της Κατοχής εντάχθηκαν στις γραμμές της, πρόσφερε πάνω από 32.000 ως αντάρτες μαχητές στον αγώνα και πάνω από 1.300 παιδιά της έπεσαν στα πεδία των μαχών. Στην ιδρυτική συνδιάσκεψη της ΕΠΟΝ που έλαβε χώρα στην Αθήνα μετείχαν οι εξής οργανώσεις νέων: Η «Αγροτική Νεολαία Ελλάδος», η «Ενιαία Εθνικοαπελευθερωτική Εργατοϋπαλληλική Νεολαία», η «Ενιαία Μαθητική Νεολαία», η «Ένωση Νέων Αγωνιστών Ρούμελης», ο «Θεσσαλικός Ιερός Λόχος», η «Λαϊκή Επαναστατική Νεολαία», η «Λεύτερη Νέα», η «Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδος» (ΟΚΝΕ), η «Σοσιαλιστική Επαναστατική Πρωτοπορία Ελλάδος» και η «Φιλική Εταιρεία Νέων».(από το 902.gr)

Με μεγάλη χαρά συμμετέχω στις 2 αυτές εκδηλώσεις

Σήμερα Σάββατο 23-2 στις 5μμ στο Τιτάνια

Το ΔΣ της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών και Φίλων της ΕΠΟΝ (ΠΕΑΦΕ), με το πάντα επίκαιρο σύνθημα της ΕΠΟΝ, «Πολεμάμε και τραγουδάμε», σήμερα, Σάββατο 23 Φλεβάρη 2013, στις 5 μ.μ., στο ξενοδοχείο «ΤΙΤΑΝΙΑ» (Πανεπιστημίου 52), διοργανώνει την καθιερωμένη εκδήλωση τιμής - «το τσάι της ΕΠΟΝ»- για την ίδρυση της ΕΠΟΝ με θέμα «ΕΠΟΝ και Πολιτισμός». Θα υπάρχει πλούσιο πρόγραμμα με αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι, τραγούδι από τον Γ. Σαρρή και τη χορωδία της ΠΕΑΦΕ, απαγγελίες ποιημάτων και τραγούδια αντιστασιακά και άλλα. Θα χαιρετίσουν εκπρόσωποι της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ και της ΚΝΕ.

ΚΥΡΙΑΚΉ 24/2 στις 6.30μμ στο θέατρο Μίκης Θεοδωράκης στην Αργυρούπολη(στην Κύπρου δίπλα στο Δημαρχείο) 

Τα παραρτήματα της Αργυρούπολης και Ελληνικού της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, αύριο, Κυριακή, στις6.30 μ.μ., στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μίκης Θεοδωράκης» (Κύπρου 68, πλ. Δημαρχείου - Αργυρούπολη), δοργανώνει μια υπέροχη εκδήλωση με προβολές μουσική, τραγούδι, χορό  και συγκλονιστικά δραματοποιημένα ποιήματα που γράφτηκαν για τα χρόνια της ΕΠΟΝ.

Στο μουσικό μέρος  ο Γ.Σαρρής που παίζει και τραγουδάει με το συγκρότημα της ΚΝΕ.

Συμμετεχει ακόμη ο Δάνης Σαράντος.

Τα μεγάλα χθεσινά συλλαλητήρια- Ανάγκη να δυναμώσουν τα σωματεία κι η Αλληλεγγύη (βίντεο)

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και χθές είχαμε πραγματικά μεγάλα συλλαλητήρια σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Σε κάποιες πόλεις μάλιστα ήταν τα μεγαλύτερα που έχουν γίνει.


Παρ' όλα αυτά ήταν μια μέρα για πιο σοβαρές σκέψεις. Κι αυτό στην Αθήνα, όπου είχαμε πολύ μεγάλα αλλά "σκεπτικά" συλλαλητήρια, ήταν λίγο-πολύ φανερό.

Τα απεργιακά συλλαλητήρια δε φτάνουν. Δεν είναι αυτό που θα φέρει τη νίκη έτσι ξαφνικά μες στη λιακάδα. Η πίεση που δέχεται ο λαός και η ένταση της επίθεσης εναντίον μας που όλο μεγαλώνει, είναι τέτοια που έχει ανάγκη από πιο δυναμική, πιο οργανωμένη και πιο ουσιαστική απάντηση. Ο πολύς κόσμος στο δρόμο χωρίς τεράστια συμμετοχή στην Απεργία, δηλώνει μεν την άρνηση του κόσμου να δεχτεί τη σφαγή του, αλλά έχει όρια, αφού δεν αρπάζει το σύστημα από το γιακά. Δεν το ταρακουνάει, δεν το απειλεί.

Είναι ανάγκη να καταλάβει ο λαός την αναγκαιότητα του οργανωμένου αγώνα μέσα από τα συνδικάτα του. Είναι ανάγκη να δει ότι όλη η σιχαμερή προπαγάνδα κατά του συνδικαλισμού, όσο κι άν έχει πολλές φορές βάση, έχει στόχο την υποταγή και την εξόντωσή του. Δεν είναι δυνατόν ο απλός εργαζόμενος, ο μικρομεσαίος ακόμη, να συντάσσεται με  τον Πρετεντερισμό, το Μπάμπη του ΣΚΑΙ και όλους τους καλοπληρωμένους που καμιά σχέση δεν έχουν με τα δικά του συμφέροντα.
Πρέπει όλοι όσοι καταλαβαίνουν ήδη την ανάγκη να δυναμώσουν τα συνδικάτα, να κάνουν ό,τι γίνεται κι ό,τι δε γίνεται για να πείσουν τους πολλούς πως τα σωματεία και οι συλλογικότητες είναι αυτό τον καιρό πιο πολύ από κάθε φορά, το σπίτι τους, το κάστρο και η ασπίδα τους. Τα όπλα που με αγώνα έχουν κατακτηθεί.
Αν δυναμώσουν αποφασιστικά τα σωματεία, το πρώτο που θα γίνει θα είναι οι Απεργίες να γίνουν πραγματικές απεργίες, όπου πραγματικά θα παγώνουν τα πάντα και πιο πολύ απ'όλα το αίμα των μεγάλων αφεντικών και του συστήματος. Φυσικά και τα ίδια τα συλλαλητήρια θα περάσουν σε άλλο ποιοτικό και ποσοτικό επίπεδο που θα τραντάζει κάθε φορά το σύστημα και τις κυβερνήσεις τους. Τότε θα δούμε πραγματική διαφορά και κλιμάκωση του αγώνα.

Κατά τα άλλα ήταν μια μέρα που οι δρόμοι πλημμύρισαν με κόσμο, με λαό, με συνθήματα και πανό. Και η μεριά της Ομόνοιας(ΠΑΜΕ) και η μεριά της Πατησίων μίλησαν δυνατά, δίνοντας πεισματάρικο παρόν. Ήταν όμως σαν μια επανάληψη των τόσων μεγάλων συλλαλητηρίων που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, με λίγο νέο κόσμο, νέο αίμα να κατεβαίνει για πρώτη φορά στο δρόμο. Κι αυτό είναι ένα σοβαρό ζητούμενο.

Το πιο αισιόδοξο που έγινε χθές, κατά τη γνώμη μας, και που έχει πραγματικά σπουδαία σημασία, ήταν η πορεία των χιλιάδων Λαρισαίων εργαζόμενων απεργών, αλλά και νέων, σπουδαστών, φοιτητών και μαθητών  που με πορεία ενώθηκαν με τους αγρότες στο μπλόκο της Νίκαιας κι έκλεισαν παρά την τρομοκρατία για 2 ώρες την Εθνική οδό.

"Πήραμε πραγματικά πολύ μεγάλο κουράγιο", είπαν μετά οι αγρότες.
"Εργατιά, αγροτιά, μια φωνή και μια γροθιά". Αυτό είναι ένα σύνθημα κι ένας δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε.

Το λόγο στη συνέχεια, πρέπει και μπορεί να τον έχει όλο και πιο πολύ η αλληλεγγύη.

Θαύματα στην κόλαση

Θα ακούσατε ίσως, ότι σύμφωνα με κάποια στοιχεία, ήδη βρισκόμαστε προ δημιουργίας "πρωτογενούς πλεονάσματος" !

Αυτά τα αισιόδοξα νέα συνοδεύτηκαν από τα τραγικά στοιχεία για την ανεργία με το επίσημο 27%(που είναι πολύ παραπάνω) και το απίστευτο 61% για τους νεους έως 24 ετών.

Δεν είναι φυσικά απίθανο εφ'όσον η κυβέρνηση προχωράει σε πρωτοφανείς περικοπές των πιο στοιχειωδών δαπανών στο Δημόσιο τομέα , που φτάνουν σε σημείο να μην υπάρχουν χρήματα ούτε για να κινηθούν ασθενοφόρα ή και περιπολικά, ή για βασικές ανάγκες σχολείων, νοσοκομείων, δημοσίων κτηρίων, υπηρεσιών  κ.α., να υπάρξει πράγματι το περίφημο και άνευ ουσίας «πρωτογενές πλεόνασμα».

Όταν δεν πληρώνεις κανέναν και για τιποτα, πλην τραπεζών φυσικά, όλο και κάτι μπορεί να σου μείνει.

Την ίδια στιγμή όμως που κάποιοι θα πανηγυρίζουν για το θρίαμβο των αριθμών, κάποιοι άλλοι θα χάνουν τις ζωές τους την ώρα που θα συγκρούονται με την ωμότητα της πραγματικότητας του καπιταλισμού. Θα χάνουν τις δουλειές τους, τα σπίτια και τις μικρές τους περιουσίες, την υγεία και την ισορροπία τους, την αξιοπρέπεια, την ανθρωπιά, την περηφανεια και την αυτοεκτίμησή τους. Και μαζί θα χάνονται και άνθρωποι ανάμεσα σε... ανθρώπους.

Κάπως έτσι θα είναι τα πράγματα και όταν έρθει  η ώρα της πολυπόθητης "Ανάπτυξης".

Είναι βέβαια εντελώς λογικό κάποια στιγμή μετά από συνεχόμενα χρόνια κατηφόρας και ύφεσης, όπου το ΑΕΠ διαρκώς μειώνεται, να φτάσουμε σε μια χρονιά όπου δεν θα μπορεί να μειωθεί άλλο και θα κάνει μια στάση ή θα παρουσιάσει μια αναιμική άνοδο. Τότε είναι που θα αρχίσουν οι νέες θριαμβολογίες. "Φως στο τούνελ" θα φωνάζουν οι αριθμολάγνοι! Τέλειωσαν τα βάσανα θα ουρλιάζουν. Αρχίζει η αντίστροφη πορεία!

Και τότε η ανεργία που θα έχει φτάσει ας πούμε στο 35%(δυστυχώς δεν είναι απίθανο) θα γυρίσει λίγο προς τα πίσω πηγαίνοντας σε κάποιο τραγικό 25% ή κάπου εκεί. Εκείνη τη στιγμή τα μεροκάματα θα είναι σε επίπεδο δουλείας, οι συλλογικές συμβάσεις θα είναι ανέκδοτο, τα δικαιώματα μακρινή ανάμνηση, και τα διάφορα funds που θα έχουν αγοράσει «στοιχεία ενεργητικού» τραπεζών θα αρπάζουν σπίτια και περιουσίες στους πλειστηριασμούς, ενώ  μια αληθινή κόλαση θα εξελίσσεται στην πραγματική ζωή μιας τεράστιας μάζας εργαζόμενων και λαού που θα τους έχει σαρώσει το κύμα της κρίσης.

Αυτό τότε θα λέγεται "Ανάπτυξη"... Μπορεί μάλιστα να το ονομάσουν και "θαύμα" αν κρίνουν ότι ακούγεται καλύτερα. Κι έτσι όπως μιλάνε τώρα για το "θαύμα" της Τουρκίας, της Βραζιλίας κλπ. μπορεί σε λιγο να μιλάνε και για το δικό μας..."ελληνικό θαύμα"

Μην ανησυχείτε όμως όσοι δεν θα έχετε σαρωθεί. Μπορεί τα σύννεφα να έχουν τότε αρχίσει να μαζεύονται και πάλι, αφού πολύ σύντομα θα αρχίσει το νέο κύμα της επόμενης κρίσης, αλλά οι οθόνες δεν θα δείχνουν τίποτα από όλα αυτά. Οι διαφημίσεις θα συνεχίζονται κανονικά, τα τούρκικα(ή πέρσικα ή αρμένικα σήριαλ) θα κυλάνε το δάκρυ τους πάνω στο γυαλί κανονικά, οι διάφοροι στάρ θα πηγαινοέρχονται στη Μύκονο και στα πρωτα τραπέζια πίστα κανονικά, και ο πλαστικός τους ψευτοπαράδεισος θα προβάλλεται  ακόμη πιο γυαλιστερός από πρίν. 

Όσο για τους κολασμένους, αυτούς θα τους κρύβουν στις δικές μας αντίστοιχες παραγκουπόλεις που θα έχουν στηθεί για να μην ενοχλούν την αισθητική των πετυχημένων αστών και χαλάνε τη δημόσια εικόνα της ...Πατρίδας.

Κι όποιος αντέξει...

Τι μπορεί άλλωστε να κάνει κανείς, όσο δέχεται ότι ο κόσμος είναι ζούγκλα, όπου κυριαρχεί το ΄πιο δυνατό και άγριο θηρίο. 

Τι εκπληκτική κι απίστευτη παραδοχή αλήθεια για αυτούς(την τεράστια πλειοψηφία) που δεν είναι ούτε "δυνατοί", ούτε "άγριοι", ούτε..."θηρία". Δεν πειράζει όμως. Όλοι μας ξέρουμε(όπως το ξέρει φυσικά και το σύστημα), ότι αρέσει στα πιο πολλά πρόβατα να φαντάζονται πως είναι λύκοι. Μέχρι να έρθει και  η δική τους ώρα να καταλάβουν...

Μέχρι όμως να συνειδητοποιήσουν ότι η ζούγκλα δεν ήταν μονόδρομος, μέχρι να δουν ότι η κόλαση δεν ήταν η μοναδική επιλογή, πόσες ζωές θα αφήσουν να χαθούν; Πόσες ζωές των πιο δικών τους, των πιο κοντινών κι αγαπημένων ανθρώπων θα σπρώξουν με το δικό τους χέρι, αυτό της σιωπής, του συμβιβασμού και του φόβου,  στο γκρεμό;

Mέχρι να καταλάβουν πως η "μηχανή" που λέγεται καπιταλισμός μπλόκαρε και δε δουλεύει πιά. έφαγε τα ψωμιά της και πρέπει να μπει στο μουσείο της ιστορίας.

Μέχρι να ακούσουν το Μπ.Μπρέχτ να φωνάζει εδώ και δεκαετίες:


"Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε
Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι
Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή
Και της δουλιάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας:

Κάνε πράξη την αλληλεγγύη!


Βγες έξω, σύντροφε, αντιμέτωπος με τα όπλα και
Διεκδίκησε το μεροκάματό σου!
Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις
Όπλα αρκετά οι αστυνόμοι τους δεν έχουν!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: Κάνε πράξη
Την αλληλεγγύη!"
(Bertolt Brecht, "Το τραγούδι της απεργίας")

Ο Μαρξ και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα των μικροαστών

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Θέατρο που διδάσκει και προάγει τη συνείδηση

Με μεγάλη επιτυχία δόθηκε η παράσταση «Ο Μαρξ και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα των μικροαστών» χτες στον Περισσό, στα πλαίσια του κύκλου εκδηλώσεων για τον κομμουνιστή διανοητή Μπέρτολτ Μπρεχτ

Χαρακτηριστική σκηνή όπου παρεμβαίνει στην παράσταση ο Μαρξ (Α. Γαλάρης)

Κατάμεστη η αίθουσα Συνεδρίων της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό

Πολύ μεγάλη ήταν η ανταπόκριση του κόσμου και στη χτεσινή εκδήλωση του β' κύκλου των πολιτιστικών εκδηλώσεων «Ο Μπρεχτ στο θέατρο και τη μουσική», που έγινε στην Αίθουσα Συνεδρίων της ΚΕ του ΚΚΕ στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του 3ου Επιστημονικού Συνεδρίου που διοργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ, στις 27 και 28 Απρίλη 2013, για τον κορυφαίο μαρξιστή δημιουργό με τίτλο: «Μπέρτολτ Μπρεχτ: Για τους σεισμούς που μέλλονται να 'ρθούν».

Η μουσική - χορευτική - θεατρική παράσταση«Ο Μαρξ και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα των μικροαστών» μάγεψε το κοινό με την εκπληκτική δουλειά όλων των συντελεστών: τη δραματουργική επεξεργασία - σκηνοθεσία - χορογραφία της Ιλιας Κοντού, τη μουσική διεύθυνση της Nίνας Πατρικίδου, την ενορχήστρωση του Bασίλη Ρώτα, τη σκηνογραφία του Γιάννη Σκαρπερού και του βοηθού σκηνογράφουΣτράτου Σαραντίδη. Τη μετάφραση έκανε η Γιούλα Ζωγράφου, ενώ συμμετείχαν 30 νέοι καλλιτέχνες - μουσικοί, ηθοποιοί, χορευτές. Το έργο είναι βασισμένο στην όπερα - μπαλέτο των Κουρτ Βάιλ - Μπέρτολτ Μπρεχτ «Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα των μικροαστών», με την πολύ εύστοχη προσθήκη από τη σκηνοθέτη, κειμένων από τον Μαρξ, εμπνευστή του Μπρεχτ, για να τονιστεί το πολιτικό μήνυμα του έργου, που συνήθως «αγνοείται», για διάφορους λόγους...

Στο έργο αυτό ο Μπρεχτ με θαυμαστή λακωνικότητα καυτηριάζει τις αντιφάσεις του μικροαστού που, από τη μια θέλει να αποκτήσει χρήμα και δόξα, κι από την άλλη συγκρούεται με τη μικροαστική συνείδησή του, που βάζει όρια στην εξαχρείωσή του. Τελικά, συντετριμμένος από τις εσωτερικές αντιφάσεις του, μετατρέπεται σε θύμα των αμείλικτων νόμων της καπιταλιστικής αγοράς και του κοινωνικού της συστήματος, που εμπορευματοποιεί τα πάντα, ακόμη και τον άνθρωπο. Το έργο αποτελεί κριτική των μικροαστικών ψευδαισθήσεων για κοινωνική άνοδο και βελτίωση της θέσης των λαϊκών στρωμάτων στο καπιταλιστικό σύστημα.

Στιγμιότυπο από την παράσταση

Tango Greco

Tango Greco σήμερα στο θέατρο Mπαντμιντον στις 8.30μμ

Τα καλύτερα ελληνικά τανγκό των Αττίκ, Γιαννίδη, Σουγιούλ, Χαιρόπουλου, Χατζιδάκι, Σαββόπουλου, Καραΐνδρου, Κραουνάκη και ανάμεσά τους κι ένα δικό μου.

Είναι το "Τα απογεύματα τ' άδεια" που τραγούδησε η Γλυκερία πριν λίγα χρόνια (2004 αν θυμάμαι καλά).

Τιμή και χαρά που ένα τανγκό δικό μου τραγουδήθηκε από τη Γλυκερία τόσο υπέροχα και συμμετέχει σήμερα σ'αυτή την παράσταση. 

Τραγουδούν ακόμη ο Χρήστος Θηβαίος, η μέτζο σοπράνο Ελένη Βουδουράκη και ο τενόρος Γιάννης Χριστόπουλος ενώ χορεύουν  βραβευμένοι χορευτές της Academia del tango και συμμετέχουν η Athens Chamber Orchestra με τη διεύθυνση του Απ. Κουσκουμβεκάκη, η ακορντεονίστα Ζωή Τηγανούρια και ο Δημήτρης Μαργιολάς στο μπουζούκι, το μαντολίνο και το λαούτο.

Ακόμη κι αν δεν υπήρχε ο μικρός προσωπικός λόγος που είπα θα πήγαινα.
Mια βραδιά με ένα "θυμωμένο χορό" όπως το τανγκό 2 μέρες πριν την Απεργία είναι ό,τι πρέπει.

Στον αέρα του 902 Αριστερά στα FM τώρα

Eίμαστε και πάλι στον αέρα του 902 Αριστερά στα FM.
http://www.902.gr/stream.html
Με απαράδεκτες ροκ μουσικές και προβοκατόρικα συκοφαντικά σχόλια γι αυτό τον υπέροχο κόσμο!
Η χειρότερη ραδιοφωνική εκπομπή ever!!

Λοβέρδος:"Η Χρ.Αυγή είναι το πιο γνήσιο κίνημα από τη μεταπολίτευση και μετά"!- Ένας πιστός αποκαλύπτεται

Καταπληκτική δήλωση "ειλικρίνειας" από τον Α.Λοβέρδο.
"Η Χρ.Αυγή είναι το πιο γνήσιο κίνημα από τη μεταπολίτευση και μετά" είπε!!
Και όπως κι ο ίδιος εξήγησε δεν το λέει επειδή είναι μαζί τους.
Γιατί το λέει όμως;
Μα γιατί σαν πιστός υπηρέτης και συνειδητός λάτρης του συστήματος που τον συντήρησε τόσα χρόνια, μπορεί να διακρίνει ποιοί είναι οι φρουροί του καπιταλισμού και στέκεται στο πλάι τους.
Η Χρ. Αυγή είναι ο πιο βιαιος, σκληρός και ορκισμένος προστάτης του συστήματος. Ο φασισμός ήταν και είναι η τελευταία λύση, το τελικό αποκούμπι για το σύστημα στις πιο δύσκολες στιγμές του.  Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μόνο τοτε κάνει εντυπωσιακά την εμφάνισή του από την ανυπαρξία.
Κάποιο "μαγικό" χέρι τον φέρνει τότε στο προσκήνιο σαν κανονικό μαντρόσκυλο του σπιτιού που κινδυνεύει. Είναι κυριολεκτικά ο μπράβος του καπιταλισμού.
Ο Λοβέρδος λοιπόν, που τώρα έχει βγει από τα όρια του ΠΑΣΟΚ και κινείται στο χώρο του all around μπαλαντέρ, είναι έτοιμος για όποιο έργο θεωρηθεί χρήσιμος για την προστασία αυτού του συστήματος. Και βέβαια δεν έχει όρια με  όρους δεξιάς, αριστεράς κλπ. Δεν έχει καν πολιτική ηθική αφού κάτι τέτοιο θα περιόριζε το "έργο" που είναι διατεθειμένος να "προσφέρει". Δεν τον ενδιαφέρει καθόλου το τι είναι ο φασισμός και η Χρ.Αυγή σε τέτοιες δύσκολες στιγμές για τον αγαπημένο του καπιταλισμό. Δεν πα να σφάζουν φτωχούς και κυνηγημένους. Δεν πα να είναι οπαδοί του Χίτλερ και του ναζισμού που δολοφόνησε εκατομμύρια στην πατρίδα του και σε όλο τον κόσμο. Αυτή τη δύσκολη ώρα βρίσκονται στην ίδια πλευρά.
Και στις δύσκολες ώρες αποφασίζει κανείς με ποιους θα πάει και ποιούς θα αφήσει.
Έτσι κάνει και ο "καλός" Ανδρέας, που  απλώνει τα "δίχτυα" του και στέλνει μηνύματα από την άκρα δεξιά μέχρι την "κεντροαριστερά" που όμως, όπως έχει φανεί και αποδειχτεί ιστορικά, κανένα πρόβλημα δεν έχει να δώσει το χέρι της στο φασισμό προκειμένου "να σώσει την πατρίδα" από επικίνδυνες ανατροπές.
Το είπε υπέροχα δεκαετίες πριν ο Μπ. Μπρέχτ μιλώντας για αυτούς που δεν μπορούν να αποχωριστούν τον καπιταλισμό:
"Αυτοί ή θα αφανιστούν από το φασισμό ή θα προθυμοποιηθούν να μην κάνουν καμιά ενέργεια εναντίον του ή θα προθυμοποιηθούν να κάνουν τα πάντα γι' αυτόν. Θα αμφιταλαντεύονται στο βαθμό, που θα τους παρασύρει η ελπίδα τους, ότι το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής μπορεί να σωθεί χωρίς την επιβολή βαρβαρότητας."

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ Για το φασισμό και τον πόλεμο

(Η εκπληκτική απλότητα και σοφία του Μπ.Μπρέχτ)


«Κυριακάτικος Ριζοσπάστης» Ιστορία -Ένθετο

Ο Μπρεχτ γράφοντας ενάντια στο φασισμό, έγραφε ενάντια στην καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, συνδέοντας την εξάλειψη του φασισμού με την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Τα κείμενα αναδημοσιεύονται από την έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής», «Μπέρτολτ Μπρεχτ Για την τέχνη και την πολιτική». Το κείμενο «Η άλλη Γερμανία: 1943» αναδημοσιεύεται από την ΚΟΜΕΠ, τ.6 του 2012.
***
Φασισμός και καπιταλισμός

Οι επιχειρήσεις του καπιταλισμού σε διάφορες χώρες (ο αριθμός τους αυξάνεται) δεν μπορούν πια να ευοδωθούν χωρίς τη χρήση ωμής βίας. Μερικοί πιστεύουν ακόμα, ότι μπορούν να ενεργούν έτσι συνέχεια, αλλά μια ματιά στα βιβλία των λογαριασμών τους θα τους πείσει, αργά ή γρήγορα, για το αντίθετο. Είναι μονάχα ζήτημα χρόνου.

Μια διακήρυξη ενάντια στο φασισμό δεν μπορεί να έχει ίχνος ειλικρίνειας, όταν μένουν ανέπαφες οι κοινωνικές καταστάσεις, που τον παράγουν σαν φυσική αναγκαιότητα. Οποιος δε θέλει να εγκαταλείψει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όχι μονάχα δε θ' απαλλαγεί από το φασισμό, αλλά θα τον χρειάζεται.

Φυσικά, ξέρω, ότι μερικές λέξεις, όπως ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, δεν ακούγονται ωραία, είναι ελάχιστα ρομαντικές και καθόλου ποιητικές. Αλλά κανένας μας δε σκέπτεται να τις χρησιμοποιεί για την ομορφιά τους. Είναι μόνο απαραίτητες. Δηλαδή, χρειάζεται να πούμε αυτό που λένε αυτές οι λέξεις. Κι όταν βρεθεί κανείς μπροστά στο δίλημμα, αν πρέπει να χρησιμοποιεί τόσο άσχημες, ξερές και δογματικές λέξεις και να μιλάει για πράγματα τόσο μηδαμινά, όπως η εξασφάλιση των απαραίτητων μέσων συντήρησης και η δυνατότητα να τρώει κανείς μέχρι να χορτάσει, ή αν πρέπει ν' αφήσει το φασισμό να νικήσει, θα πρέπει να κηρυχτεί υπέρ αυτών των λέξεων.

Αλλά για να μπει ο καπιταλισμός στον αγώνα ζωής και θανάτου με το προλεταριάτο, πρέπει να απαλλαγεί από όλους τους δισταγμούς του και να πετάξει μια-μια στη θάλασσα όλες τις δικές του έννοιες για ελευθερία, δικαιοσύνη, προσωπικότητα του ατόμου, ακόμα και συναγωνισμό. Ετσι μια άλλοτε μεγάλη και επαναστατική ιδεολογία εμφανίζεται τώρα στον τελικό της αγώνα με την πιο ταπεινή μορφή κοινής απάτης, με τον πιο αναιδή τρόπο εξαγοράς συνειδήσεων, με την πιο κτηνώδη θρασυδειλία, ακριβώς με φασιστική μορφή. Και ο αστός δεν εγκαταλείπει το πεδίο της μάχης προτού πάρει την πιο βορβορώδη όψη του.

Γιατί είναι τρομερό, να πρέπει να ειπωθεί πρώτα στον εργάτη της πέννας, ότι η απαγόρευση δεκατεσσάρων κομμουνιστικών εφημερίδων θα 'πρεπε να τον σπρώξει σε οργισμένη φωνή διαμαρτυρίας; Είναι τρομερό γιατί εδώ, όπου κλείστηκε το εργαστήρι της αλήθειας και της προόδου, εκείνος ποτέ δεν έκανε την εμφάνισή του. Και είναι επίσης τρομερό γιατί, όταν απαγορεύτηκε η αλήθεια, δεν απαγορεύτηκε τίποτα απ' όσα εκείνος είχε τυχόν πει ή επρόκειτο να πει. Η απαγόρευση της αλήθειας δεν τον αφορά. Εκείνος δεν έχει καμιά σχέση με την αλήθεια. Αυτός γράφει πράγματα χωρίς καμιά αξία, επομένως δε θα του απαγορευτεί να γράφει ό,τι γράφει. Τι να κάνει ο εργάτης της πέννας; Η αστυνομία απαγορεύει την αλήθεια και οι εφημερίδες πληρώνουν καλά το ψέμα!

Πηγή κάθε βαρβαρότητας

Συνελεύσεις σαν αυτή των αντιφασιστών συγγραφέων αποδείχνουν, ότι στην αστική τάξη υπάρχουν άνθρωποι, που δεν είναι πρόθυμοι να διατηρήσουν με κάθε τρόπο, ακόμα και τον πιο βρώμικο, την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Ενώ, όμως, υπάρχουν συγγραφείς (και ο αριθμός τους αυξάνεται), που αρνούνται την υποστήριξή τους στο σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, που παίρνει και χρειάζεται να παίρνει τόσο βάρβαρα μέτρα για την άμυνά του, και ενώ υπάρχουν άλλοι, πρόθυμοι να πολεμήσουν ενάντια σ' αυτό το σύστημα, υπάρχουν και πολλοί, που ελπίζουν, ότι η υπεράσπιση του συστήματος της ατομικής ιδιοκτησίας δεν έχει καθόλου ανάγκη από μέτρα σαν αυτά, που παίρνει ο φασισμός, τον οποίο συχαίνονται. Αυτοί, που σκέπτονται έτσι, δεν έχουν ακόμα κερδηθεί εντελώς στον αγώνα κατά του φασισμού. Αυτοί ή θα αφανιστούν από το φασισμό ή θα προθυμοποιηθούν να μην κάνουν καμιά ενέργεια εναντίον του ή θα προθυμοποιηθούν να κάνουν τα πάντα γι' αυτόν. Θα αμφιταλαντεύονται στο βαθμό, που θα τους παρασύρει η ελπίδα τους, ότι το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής μπορεί να σωθεί χωρίς την επιβολή βαρβαρότητας. Ακόμα δεν αντιλαμβάνονται, ότι το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής είναι η πηγή κάθε βαρβαρότητας. Αλλά η έλλειψη αυτής της αντίληψης τους οδηγεί με σιγουριά στο να επικροτήσουν βάρβαρα μέτρα. Θα μπορούσε κανείς να λογομαχεί σε εκατό τραπέζια συνεδριάσεων μέχρι να μεγαλώσουν τα γένια του, για το αν η πηγή του φασισμού είναι η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Εμένα, όμως, ένα μου φαίνεται σίγουρο: Χωρίς την ελπίδα, ότι η πηγή της βαρβαρότητας θα φραχτεί και θα στερέψει μονάχα αν καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, δεν μπορεί κανένας σήμερα να είναι αξιόπιστος αγωνιστής ενάντια στο φασισμό.

Πλατφόρμα για τους αριστερούς διανοούμενους

1. Ολες οι προσπάθειες για την κουλτούρα, είτε φιλολογικές είναι είτε άλλου είδους, είτε συνειδητά εκπολιτιστικές είτε ασυνείδητα, έχουν σαν προϋπόθεση της αποτελεσματικότητάς τους, να αγγίζουν τους πάντες, που σημαίνει να αφορούν όλους τους ανθρώπους, που βρίσκονται στη σφαίρα της δράσης τους, δηλαδή να ασκούν επιρροή.

2. Ενας από τους λόγους της τρομακτικής ασυνέπειας των εκπολιτιστικών μας προσπαθειών είναι, κατά τη γνώμη μου, το ότι γενικά όλοι μας με τις εργασίες μας, που τις προορίζαμε για «όλους» και που απόβλεπαν στο καλό «όλων» απευθυνόμασταν υπερβολικά απροσδιόριστα σε όλους. Η εξέλιξη στη Γερμανία μας διδάσκει, ότι δεν είναι όλοι για όλους και ότι μονάχα ένα στρώμα ανθρώπων είναι πρόθυμο να υπερασπίσει τα συμφέροντα όλων και ακριβώς σ' αυτό έγκειται η διαφορά του από όλα τα άλλα κοινωνικά στρώματα. Είναι το κοινωνικό στρώμα, που πρέπει να υπερασπιστεί τα συμφέροντα όλων επί ποινή αφανισμού του ή για να είμαστε πιο ακριβείς, επειδή το κοινωνικό σύστημα το καταδικάζει σε μόνιμη κατάπτωση, γιατί ακριβώς το δικό του βούλιαγμα παράγει την ευημερία των άλλων. Αλλά για να μπορέσει αυτό το κοινωνικό στρώμα να γίνει υπερασπιστής των συμφερόντων όλων, πρέπει πρώτα να οργανωθεί και να γίνει ικανό γι' αυτή την αποστολή. Μιλάω για το κοινωνικό στρώμα που λέγεται προλεταριάτο.

3. Σε μια τέτοια επιλογή του κοινωνικού στρώματος, που μπορεί να κινητοποιηθεί για τα συμφέροντα όλων, θα μπορούσε να αντιπαραταχθεί το επιχείρημα, ότι γίνεται από οικονομική σκοπιά. Θα μπορούσε να θέλει κανείς την επιλογή από άλλη σκοπιά, έτσι, που να γίνει στρατολογία από όλα τα κοινωνικά στρώματα γι' αυτή την αγωνιστική ομάδα. Προτάθηκε λόγου χάρη το σημείο διαχωρισμού ανάμεσα στο βάρβαρο και το ανθρωπιστικό. Απορρίπτουμε αυτό το διαχωριστικό κριτήριο, γιατί δεν έχει καμιά οργανωτική δύναμη. Προτιμούμε να υποθέτουμε, ότι τόσο η βαρβαρότητα όσο και ο ανθρωπισμός, είναι πράγματα, που παράγονται και οργανώνονται από ανθρώπους. Αν δεν ήταν έτσι, τότε η

βαρβαρότητα θα μπορούσε να καταργηθεί με την εξόντωση (σωματικό αφανισμό) ολόκληρων τμημάτων λαού - και είναι σαφές, ότι μονάχα η κατάργηση της βαρβαρότητας κάνει δυνατό τον ανθρωπισμό: Το ιδανικό μιας νησίδας ανθρωπισμού, που θα εξακολουθεί να υφίσταται μέσα στη βαρβαρότητα είναι απέραντα επικίνδυνο. Ο καθένας πάντοτε διαπίστωνε και διαπιστώνει, ιδιαίτερα καθαρά τώρα τελευταία, ότι η βαρβαρότητα δεν ανέχεται με κανέναν τρόπο τέτοιες νησίδες και έχει όλη τη δύναμη να τις καταστρέφει. Η επιλογή του κοινωνικού στρώματος, στο οποίο και μόνο μπορεί να ανατεθεί η σωτηρία ολόκληρου του πολιτισμού, πρέπει να γίνει με οικονομικά κριτήρια, γιατί μονάχα σε ένα στρώμα ανθρώπων, που έχει συντεθεί μ' αυτόν τον τρόπο, υπάρχει η εσωτερική δύναμη και μπορεί να δοθεί η οργανωτική μορφή, που χρειάζεται για να δημιουργήσει καταστάσεις, για τις οποίες έχουν συμφέρον όλοι οι άνθρωποι και οι οποίες επομένως μπορούν να δημιουργήσουν το θεμέλιο για μια πραγματική κουλτούρα.

4. Και ο εθνικοσοσιαλισμός είναι μια προσπάθεια για τη δημιουργία μιας παγκοσμιότητας. Προσπαθεί να συμπεριλάβει

Ραβασάκια και μηνύματα... και το μυαλό μας "σούπα"

Λέει από χθες ο Αλ.Τσίπρας σε όλους τους τόνους ότι ο Α.Σαμαράς "δεν διεκδίκησε και δεν πήρε ούτε ένα ευρώ παραπάνω" στη χθεσινή "μάχη" που δόθηκε στη Σύνοδο των ηγετών της ΕΕ στη συζήτηση για τον επόμενο προϋπολογισμό της ΕΕ 2014-2020.

Τα χρήματα αυτά όμως δεν πηγαίνουν στις τσέπες του λαού, κι αυτό το ξέρει καλά ο Α.Τσίπρας. Μάλιστα σήμερα το πρωί με καταγγελτικό λόγο στο ΣΚΑΙ, μίλησε για τους μεγαλοεργολάβους που είναι αυτοί που εκμεταλεύονται αυτά τα κονδύλια!

Αφού λοιπόν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρημάτων(μιλάμε για το 94%!) δεν πηγαίνει στο λαό αλλά σε μονοπωλιακές τσέπες, γιατί να μη διεκδικήσει "ούτε ένα ευρώ" ο κ.Σαμαράς;
Αυτούς τους  πλούσιους και "κλεπτοκράτες", την "οικονομική ολιγαρχία" δεν εκπροσωπεί ο Σαμαράς κατά το ΣΥΡΙΖΑ;
Επομένως τι συμβαίνει;
Είναι "κακός" και "ανίκανος" ο Αντώνης;
Δεν τους εκπροσωπεί καλά; Και υπάρχει κάποιος άλλος "καλός" και  "ικανός" που υπόσχεται να τους εκπροσωπήσει καλύτερα;; Πάλι μηνύματα στέλνει ο Α.Τσίπρας;

Όσο για μας, το λαό, γιατί πρέπει να καιγόμαστε για το ποιός ηγέτης θα πάρει τα περισσότερα για λογαριασμό της δικής του μεγαλοαστικής ταξης;
Γιατί πρέπει να καταλήξουμε στην ταπεινωτική και δουλική λογική ότι όσο πιο πλούσιοι γίνουν οι πλούσιοι τόσο πιο πολλά ψίχουλα θα ρίξουν και σε μας;

Αλλά πάλι, καλά να μην κερδίσει τίποτα ο Σαμαράς, αλλά "να μη διεκδικήσει τίποτα...". Τι είναι δηλαδή, πράκτορας της Μέρκελ και του Κάμερον;
Γιατί πρέπει άραγε να γίνει το μυαλό μας σούπα;
Γιατί τα γεγονότα αντί να εξηγηθούν για να καταλάβει ο λαός τι του συμβαίνει, βγάζουν όλο και λιγότερο νόημα;
Όλοι αυτοί οι απλοί άνθρωποι, που έχουν κάποιο "αριστερό τρόπο σκέψης", και ακολουθούν τον ΣΥΡΙΖΑ πως αισθάνονται άραγε για όλα αυτά:

Νίκος Ξυλούρης, Μάρκος Βαμβακάρης 8 Φεβρουαρίου-Πάντα εδώ

Είναι πάντα εδώ



Έφυγε στις 8 Φεβρουαρίου του 1980...


έφυγε στις 8 Φεβρουαρίου το 1972...

Αφίσσα του ΚΚ Μεξικού για τους ναυτεργάτες! - Ειναι ήττα αυτό;

Αυτό είναι νίκη ή ήττα των απεργών;
Άκουγα προχθές στο λιμάνι έκπληκτος διάφορους από τα μπλοκ των άλλων αριστερων παρατάξεων, να μιλάνε για ήττα. Μιλούσαν για ήττα επειδή έφυγαν κάποια καράβια. Ηταν ήττα λοιπόν το ότι παρά την επίταξη οι καβοδέτες απεργούσαν και ο λιμεναρχης με συνοδεία ΜΑΤ έλυνε κάβους; Ηταν ήττα το ότι έκοβαν οι καπετάνιοι τους κάβους από πάνω και έφευγαν έξω από το λιμάνι για να μην μπορέσουν οι περιφρουρήσεις να πάρουν τους καταπέλτες; Ηταν ήττα η πρωτοφανής συγκέντρωση αλληλεγγύης που ανακοινώθηκε λίγες ώρες πριν όπως και η παναττική απεργία όπου απέργησαν μόνο οι ΠΑΜίτες και όσοι μπόρεσαν αυτοί να κινητοποιήσουν; Ήταν ήττα το ότι ο υπουργός κρύφτηκε κυριολεκτικά πίσω από το λιμενικό και τα ΜΑΤ γατί δεν άντεχε να αντιμετωπίσει και να κοιτάξει κατάματα τους ναυτεργάτες; Τα πράγματα βέβαια πάντα μπορεί κανείς να τα δει από όποια σκοπιά επιλέξει αυτός...
Αυτά κανονικά θα περίμενε κανείς να λέγονται από τους εκπρόσωπους του συστήματος κι αυτοί να αμύνονται υπέρ των απεργών για τη γενναία στάση που κράτησαν. Θα περίμενε κανείς να αντιδρούν στα όσα λεγόντουσαν εκείνη τη μέρα από τα συστημικά ΜΜΕ ότι τάχα τα καράβια έφευγαν κανονικά! Κι όμως...
Περιττό να πούμε οτι παρά το ό,τι ήταν θετικό που υπήρχαν τα πανώ και οι σημαίες αριστερών παρατάξεων εκεί, αυτοί που τα συνόδευαν ήταν ελάχιστοι έως απελπιστικά λίγοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ π.χ. συμμετείχε με λίγες δεκαδες σημαίες και τον Π.Λαφαζάνη. Προσωπικά λέω μπράβο σε όσους ήρθαν στο λιμάνι, αλλά όπως φαίνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι άλλες αριστερές παρατάξεις δεν πολυενδιαφέρονται και επομένως δεν πείθουν όσους τους ακολουθούν για την κρισιμότητα τέτοιων κινητοποιήσεων. Προτιμούν να συγκινούν και να συγκινούνται από άλλες "εναλακτικές" κινητοποιήσεις. Εκτός από το Σύνταγμα, τις βίλες και τις πλατείες όμως υπάρχουν και τα λιμάνια και οι τόποι δουλειάς. Εκτός από τα συλλαλητήρια, τις φωνές και τις ωραίες πορείες, υπάρχουν και οι απεργίες. Και μάλιστα όπως είδαμε πεντακάθαρα αυτό είναι που πονάει πιο πολύ, μέχρι λύσσας μάλιστα, το σύστημα και τους μεγαλοεπιχειρηματίες, εφοπλιστές κλπ.
Δεν έχουν καταλάβει λοιπόν όπως φαίνεται, με τον πρόχειρο και βιαστικό τρόπο που βλέπουν τα πράγματα, ή με βάση την προσήλωση τους μόνο στο πως θα γίνουν κυβέρνηση, πόσο σπουδαίο και κρίσιμο ρόλο θα παίξει η αλληλεγγύη των διαφορετικών λαικών στρωμάτων που το σύστημα θέλει σε κόντρα, στα όσα έρχονται. Πόσο κρίσιμο είναι το να σπάσει αυτό που λέγεται κοινωνικός αυτοματισμός, ή αλλιώς αδιαφορία, αναισθησία και απόλυτη ανοησία.
Η αφίσα του ΚΚ Μεξικού, και πιο πολύ η φωτό από την πρωτοφανή συγκέντρωση στο λιμάνι, είναι ένα δείγμα του τι χτίζεται με καθημερινό και κουραστικό αγώνα.
Για όσους θεωρούν τετοιες κινητοποιήσεις δεδομένες ή εύκολες, θα πούμε ότι καθόλου εύκολο δεν είναι να κινητοποιηθούν και να απεργήσουν συμμετέχοντας στη συγκέντρωση εργαζόμενοι που ειδοποιήθηκαν γι αυτό το προηγούμενο βράδυ στις 10μμ. Έγινε αγώνας όλο το βράδυ γι αυτό. Η δική τους πλευρά ας πούμε δεν κινητοποιήθηκε καν. Το είδαμε από τις λίγες δεκάδες που βρέθηκαν στο πλάι των ναυτεργατών.
Παρ' όλα αυτά είχαν την απαίτηση από τις περιφρουρήσεις να συγκρουστούν βιαια μεσα στο λιμάνι με ΜΑΤ, Λιμενικό και ΟΥΚ, μέσα στο σκοτάδι στις 4 πμ και να κρατήσουν όλα τα καράβια δεμένα στους κάβους. Σαν να μην υπάρχει αντίπαλος και κράτος απέναντι. Λες και όλα αυτά είναι παιχνιδάκι.
Περιττό να πουμε πόσους έστειλαν στις περιφρουρήσεις στις 3 το πρωί...

Με νύχια και με δόντια!

Όποιος νομίζει ότι στον Παράδεισο πάς από κάποιο προθάλαμο Παραδείσου,
με ρούχα καθαρά και κατάλευκα, θα δει ότι έκανε λάθος.
Η πιο κοντινή πόρτα είναι της κόλασης.
Από κει μπαίνεις, με τα ρούχα βρώμικα και ματωμένα.
Και με το κεφάλι ψηλά κι ένα χαμόγελο που δε λέγεται.
Αυτουνού που δεν τόβαλε κάτω, που πολέμησε και νίκησε!
Mε νύχια και με δόντια πολέμησε!

Όταν μιλάει η Αλληλεγγύη!

Κάποτε πρέπει να σταθούμε ο ένας πλάι στον άλλο.
Κάποτε πρέπει να σπάσουν τα μούτρα τους  πάνω στο βράχο αλληλεγγύης που θα γίνουμε.
Κάποτε πρέπει να τους κλείσουμε το δρόμο.
Κάποτε πρέπει να σταματήσουμε να βρίσκουμε δικαιολογίες.
Να σταματήσουμε να κλείνουμε τα μάτια και τ' αυτιά μας.
Να σταματήσουμε να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.
Κάποτε πρεπει να τους δείξουμε πως δεν ανεχόμαστε άλλο τη σφαγή μας.
Να τους δείξουμε με πράξεις πως δεν ανεχόμαστε ούτε τη σφαγή των διπλανών μας.

Το καποτε είναι τώρα!

Το πρωί  στο λιμάνι  μίλησε η Αλληλεγγύη!

Για τους ναυτεργάτες. Για τους εργαζόμενους του Μετρό. 
Για όλους τους εργάτες. Για τους αγρότες στα μπλόκα.
Για όλους όσους αντιστέκονται και ψάχνουν ένα χέρι. 
Για όλους μας!


(Για τη μεγάλη συγκέντρωση το πρωί στο λιμανι του Πειραιά. Κάποιοι μίλησαν για ήττα...Τόσο καταλαβαίνουν)

Ο κ.Ισίδωρος

O κ.Ισίδωρος ονειρευόταν κάποτε κι αυτός.
Ονειρευόταν την ώρα που γύριζε ο τροχός, την ώρα που πάταγε πετάλι κι έδινε σχήμα με τα χέρια στη ζωή του. Έφτιαχνε λέει πήλινα αγγεία, σαν κι αυτά που βλέπουμε στα μουσεία, ολόιδια τα έφτιαχνε. Κι όπως γύριζε μπροστά του ο πηλός έβγαινε από μέσα του εκείνο το πουλί, το σαν φεγγάρι και έτρεχε μπροστά στα χρόνια, τοτε που πια καθισμένος σε μια ζεστή γωνιά μπροστά σε κάποιο τζάκι, θα απολάμβανε τα χρόνια που ο τροχός και το πετάλι θάχαν σταματήσει. Με τα παιδιά και τα εγγόνια να περνάνε καμιά φορά από το σπίτι, με τη γυναίκα του στο πλάι να του κρατάει το χέρι το δεξί, αυτό που τρέμει.
Τωρα τον βρήκε πρωί πρωί μια κάμερα, κάποιου καναλιού, σε μιά ουρά, σ' ένα γραφείο της ΔΕΗ να προσπαθεί να βγάλει άκρη. Η σύνταξη στα 6 κατοστάρικα, κι ο λογαριασμός  320! Πως θα τα πληρώσει, πρέπει να κάνει πάλι διακανονισμό. Πρέπει να βρεί τα πιο σωστά λόγια να τα πει στην κοπέλα πίσω από το τζάμι. Είναι και κοπέλα που να πάρει, ναταν τουλάχιστον άντρας, θα ντρεπόταν κι αυτός λιγότερο. Αλλά δε γίνεται κι αλλιώς, πρέπει να το πει  πρέπει να καταφέρει να του κάνουν το διακανονισμό, γιατί αλλιώς ή θα πεινάσουνε στο σπίτι, δε βγαίνει ο μήνας με 280, πως να βγει... ή θα τους κόψουνε το ρεύμα. Θα γίνει και το δικό του σπίτι ένα από τα 30000 σπίτια το μήνα..., 30000 σπίτια κάθε μήνα χωρίς ρεύμα. Δε γίνεται να γυρίσει σπίτι χωρίς να κάνει διακανονισμό, δε γίνεται με τίποτα.
Ο κ.Ισίδωρος κοντά στα 80 ψάχνει τα λόγια που θα πει, θα παρακαλέσει, θα ταπεινωθεί στην κοπέλα πίσω από το τζάμι. Αυτό σκεφτόταν όλη τη νύχτα. Θα της δείξει το χαρτί που λέει πόσο είναι η σύνταξή του. Θα το ακουμπήσει μπροστά της πάνω στο γκισέ με το δεξί χέρι, αυτό που τρέμει. Αυτό που έβαζε στην τσέπη από ντροπή, μπροστά στην κάμερα, δίπλα στην όμορφη ρεπόρτερ που κρατούσε το μικρόφωνο.
Ο κ.Ισίδωρος κοιτάζει κλεφτά πίσω απ'τις πλάτες στην ουρά σ΄ένα γραφείο της ΔΕΗ, πρωί πρωί Δευτέρα λίγο μετά τις 8. Κοιτάζει κλεφτά λίγο πριν φτάσει μπροστά στο γκισέ. Λιγο πριν πει πως είναι φτωχός, πως δεν έχει, πριν κρύψει πόσο νρέπεται που δεν έχει. Πριν σκύψει το κεφάλι μπροστά στην κοπέλα πίσω από το τζάμι.
Πρέπει οπωσδήποτε να κάνει διακανονισμό...
Κι εκείνο το πουλί, το σαν φεγγάρι, πάει, χάθηκε, πικρό, σκοτεινό, φοβισμένο.

"Eδώ και τώρα στα Κόκκινα" -Στις 12 στον "902 Αριστερά στα fm"

Όπως καθε Κυριακή στις 12 το μεσημέρι, θα είμαστε σε λίγο στον αέρα με πολύ καλές μουσικές και σχόλια για τα όσα έγιναν μέσα στη βδομάδα που πέρασε.
Συντονιστείτε και κάντε μας παρέα.

Σκάνδαλο στην Ισπανία- Πρωθυπουργοί, κατασκευαστές και άλλοι φίλοι...

Nέο "τυχαίο", "εντυπωσιακό" και"ανεξήγητο" σκάνδαλο σε άλλη μια μεγάλη καπιταλιστική χώρα. Ο Ραχόι, ο Αθνάρ και άλλοι ηγέτες, λέει η Εl Pais, έπαιρναν χρήματα από μυστικά Ταμεία όπου κατέθεταν τον οβολό τους μεγάλοι Ισπανοί επιχειρηματίες, κατά κύριο λόγο κατασκευαστές άκουσα σε κάποιο δελτίο., υπέρ του "πατριωτικού έργου" που εκτελούσαν αυτοί και άλλοι εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού συστήματος. Με λίγα λόγια και για να μη μπερδευόμαστε, οι επιχειρηματίες έβαζαν χρήματα στους λογαριασμούς, ζητούσαν φυσικά κάτι τις για ανταπόδοση, και οι εθνάρχες, σωτήρες, πατριώτες κλπ. εκτελούσαν.

Μάλλον ξέρετε τι ρόλο έπαιξαν οι κατασκευαστές στην Ισπανική κρίση. Ρήμαξαν δάνεια που πήραν από τις τράπεζες χτίζοντας όλη την Ισπανία και μετά όταν οι Τράπεζες γονάτισαν ο λογαριασμός πήγε στο λαό(κάτι θυμίζει). Ετσι οι  πρωθυπουργοί έζησαν καλά, οι τραπεζίτες καλύτερα, οι κατασκευαστές τέλεια κι ο λαός χάλια.

Καμία έκπληξη φυσικά δεν υπαρχει αφού έτσι δουλεύει όλο αυτό. Τόχε πει άλλωστε ανοιχτά ο Μπους πριν χρόνια μόλις είχε εκλεγεί. "We got the job" είχε πει, όχι "θα σώσουμε την πατρίδα"!

Τα ποσά που αναφέρονται βέβαια είναι αστεία, αφού ο ίδιος ο Ταμίας που έκανε τη δουλειά, βρέθηκε με καταθεσεις 20 εκατομμυρίων ευρώ που δεν μπορούσε να δικαιολογήσει! Φαντάσου τι θα βρούν αν ψάξουν σε άλλες τσέπες! 

Λέτε να συμβαίνει και σε άλλες χώρες του Νότου αυτό; Μπά, αποκλείεται... Ο καπιταλισμός είναι τίμιο και καθαρό σύστημα.

Το άρθρο από το Έθνος

"ΙΣΠΑΝΙΑ
Τα κρυφά ταμεία άναψαν «φωτιές» στον Ραχόι


Τσουνάμι αποκαλύψεων για τα κρυφά του ταμεία απειλεί να «βυθίσει» στα δημοσκοπικά τάρταρα το κυβερνών Λαϊκό Κόμμα της Ισπανίας μετά τις χθεσινές αποκαλύψεις της εφημερίδας El Pais ότι ο πρωθυπουργός της χώρας Μαριάνο Ραχόι αλλά και πολλά άλλα υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματος -μεταξύ των οποίων και ο πρώην πρωθυπουργός Χοσέ Μαρία Αθνάρ- λάμβαναν τακτικά ρευστό από τα μυστικά ταμεία του κόμματος.

Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις, το 2008 για τα κοστούμια του Μαριάνο Ραχόι δαπανήθηκαν 11.020 ευρώ

Συγκεκριμένα, η εφημερίδα ισχυρίζεται ότι ο πρωθυπουργός λάμβανε 25.200 ευρώ κάθε χρόνο από το 1997 με πληρωμές που γίνονταν κάθε τρεις ή έξι μήνες και μάλιστα δημοσίευσε στην πρώτη σελίδα τις φωτογραφίες λογαριασμών που προέρχονται, όπως ισχυρίζεται, από τα λογιστικά βιβλία των πρώην ταμιών του κόμματος, Λουίς Μπαρθένας και Αλβάρο Λαπουέρτα.

Οι δύο άνδρες ήταν ταμίες του κόμματος από το 1990 ως το 2009, διάστημα (με εξαίρεση τις χρονιές 1993, 94, 95 και 96) κατά το οποίο διατηρούσαν «τεφτέρια» με χρηματικές καταθέσεις (δωρεές από επιχειρηματίες) αλλά και εκροές (περιοδικές πληρωμές προς τα μέλη της ηγεσίας του κόμματος και άλλα λειτουργικά έξοδα).

Μεταξύ των... λειτουργικών εξόδων περιλαμβάνονται και ποσά που ξοδεύονταν για την αγορά σικάτων κοστουμιών, αξίας έως και 20 χιλιάδων ευρώ. Για παράδειγμα, το 2007, δαπανήθηκαν μόνο για τις γραβάτες του προέδρου 667 ευρώ, ενώ το 2008 για τα «κοστούμια του MR» δαπανήθηκαν 11.020 ευρώ.

Η γενική γραμματέας του Λαϊκού Κόμματος, Μαρία Ντολόρες ντε Κοσπεδάλ, χαρακτήρισε «ψεύτικα» τα ντοκουμέντα που δημοσίευσε η «El Pais»

Οι εγγραφές δεν έχουν καμία σχέση με τα κεφάλαια που έλαβε το κόμμα από το κράτος στο πλαίσιο της δημόσιας χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων. Αφορούν μόνο ιδιωτικές δωρεές γνωστών επιχειρηματιών και επιχειρήσεων, κυρίως από τον χώρο των κατασκευών.

Ωστόσο, όπως επισημαίνει η εφημερίδα, αν και οι δωρεές και οι πληρωμές απεικονίζουν το κρυφό λογιστικό σύστημα του PP, τα ποσά δεν είναι απαραίτητα παράνομα.

Eρωτήματα
Εγείρονται πάντως πολλά ερωτήματα για τον πρωθυπουργό, ο οποίος μόλις πριν από δύο ημέρες δήλωνε στη Βουλή ότι θα «πατάξει τη διαφθορά όπου κι αν βρίσκεται», καθώς οι περισσότερες δωρεές από τις κατασκευαστικές εταιρείες εμφανίζονται την περίοδο της ισπανικής κατασκευαστικής «φούσκας» και οι οποίες κέρδιζαν διαγωνισμούς και συμβόλαια του δημοσίου.

Το κόμμα ανέλαβε να υπερασπιστεί η γενική γραμματέας του, Μαρία Ντολόρες ντε Κοσπεδάλ, που χαρακτήρισε «ψεύτικα» τα ντοκουμέντα που δημοσίευσε η εφημερίδα. Επίσης, ο εκπρόσωπος του Ραχόι δήλωσε πως τα έγγραφα αντανακλούν «νόμιμα κομματικά έξοδα και λογαριασμούς». Φαίνεται πάντως πως στην Ισπανία έχει πέσει «επιδημία» διαφθοράς: περισσότεροι από 300 πολιτικοί -νυν και πρώην- από διάφορα πολιτικά κόμματα ερευνώνται από τη δικαιοσύνη για διαφθορά.

ΛΟΥΙΣ ΜΠΑΡΘΕΝΑΣ
Ο «μαύρος ταμίας» του κόμματος

Ο «μαύρος ταμίας» του Λαϊκού Κόμματος, Λουίς Μπαρθένας, είχε διοριστεί σε αυτό το πόστο από τον Ραχόι του 2008. Εναν χρόνο αργότερα, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση εξαιτίας της ανάμειξής του σε άλλο σκάνδαλο διαφθοράς, αν κι ο ίδιος αρνήθηκε τότε κάθε ανάμειξη. Στις αρχές Ιανουαρίου του 2013, εντοπίστηκαν σε τραπεζικούς λογαριασμούς του στην Ελβετία πάνω από 20 εκατ. ευρώ, ποσό που δεν είχε δηλώσει στην εφορία. Ανοίγοντας τον λογαριασμό, ο Μπαρθένας ισχυρίστηκε πως τα χρήματα προέρχονται από τη συμμετοχή του στο διοικητικό συμβούλιο μεγάλης εταιρείας φρούτων στην Αργεντινή.

ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΚΑΤΣΑΡΟΥ"