Τη ζωή μας πίσω!

Έφυγαν...
Επιτέλους...
Δε θα βλέπουμε τον χυδαίο Σαμαρά να μας κουνάει το δάχτυλο.
Κι ο "μπουμπούκος" Άδωνις που μες την απίστευτη αλαζονεία του είπε πως θα φύγει από τη χώρα...

Κι ο Ντινόπουλος δεν εκλέχτηκε κάν! Τέλειο!

Δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαβάσεις!
Τόσα άρθρα, τόσα τουιτς, τόσα αστεία ποστ στο fb, με πολύ χιούμορ, με περίεργο γράψιμο που να γυρίζει ανάποδα την πραγματικότητα, που να βαραίνει τα πανάλαφρα και να κάνει τα θεόβαρα ν'ανεμίζουν σαν πούπουλα.

Έφυγαν...

Αλλά είναι και το μαγαζί ρε γαμώ το που είναι κλειστό και δε θ'ανοίξει.
Είναι κι αυτό που είπε ο Γιώργος, ο δικός μου ο Γιώργος, χθες το βράδυ την ώρα που τσουγκρίζαμε τα ποτήρια σκασμένοι στα γέλια:
"Α ρε νάχαμε και μεροκάματο αύριο...καλά θάτανε..."

"Το τέλος της ντροπής" διαβάζω κάπου!
Πράγματι... ήταν ντροπή αυτοί οι τύποι.
Αλλά και να μην έχεις δουλειά, ψωμί στο 2015, ένα δεκάρικο στην τσέπη κι αναμμένο καλοριφέρ...
Αυτό τι είναι; Δεν είναι ντροπή;

Είδα τα γλέντια. Στην Κλαυθμώνος, στα Τζουμέρκα, σε πλατείες και σπίτια.
Άκουσα τις δηλώσεις αυτών που ήρθαν από Ιταλία, Ισπανία κι αλλού.


Με τους άλλους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα τι γίνεται;
Αυτούς που βλέπουν να χάνεται η ζωή τους εντελώς;
Η μία και μοναδική ζωή τους η μονάκριβη...

Αυτούς που δε δίνουν δεκάρα για τα δωρεάν συνθήματα "αξιοπρέπεια", "δημοκρατία" "δικαιοσύνη", και δεν τους φτάνει φυσικά "να ξαναγυρίσει το χαμόγελο και η αισιοδοξία";

Αυτούς που και σήμερα μετά τις εκλογές δε μπορούνε να κοιτάξουνε τα παιδιά τους στα μάτια και να τους πούνε πως όλα θα πάνε καλά.

Αλήθεια αισιοδοξία για τι;
Να ξαναγυρίζει ο καπιταλισμός στο προμονοπωλιακό στάδιο του ελεύθερου ανταγωνισμού και να "ελεγχθεί ο ξέφρενος ανταγωνισμός" μεταξύ των "άπληστων"; 

Από ποιον; Από τους ίδιους τους "άπληστους" που έχουν την εξουσία και που δεν έχουν άλλο δρόμο από το να είναι άπληστοι γιατί αλλιώς θα τους φάει το μαύρο φίδι του ανταγωνιστή τους;

Η μήπως θα ελεγχθούν από το πολιτικό τους προσωπικό;

Γυρίζει η ιστορία και η εξέλιξη πίσω;

 Ποιός ξέρει..Αν έχει κανείς "θέληση"... και άπειρα χρόνια για πέταμα μπορεί.


Τα πράγματα όμως είναι σκληρά και απλά.
Εκτός από "το χαμόγελο που ξαναγυρίζει" θα ξαναγυρίσουν και οι δουλειές με κανονικούς μισθούς, με ασφάλιση, θα υπάρχουν σχολεία με καλοριφέρ, θα ανοίξουν τα νοσοκομεία που έκλεισαν; Θα ξαπάρουν πίσω τις δουλειές τους οι απολυμένοι;
Θα έχουν οι ηλικιωμένοι και  οι άρρωστοι να πληρώσουν τα φάρμακά τους;

 Οι συνταξιούχοι θα βγαίνουν να πληρώσουν το ρεύμα και να ζεστάνουν το σπίτι τους;

Γι αυτά υπάρχει αισιοδοξία ή καλύτερα να τα ξεχάσουμε και να πάμε παρακάτω ...με χαμόγελο;
Μήπως τελικά η "ελπίδα" αυτή είναι "απελπισία" ντυμένη στα μεταξωτά για να γίνει το πάρτυ με το ζόρι;
Και ο καλοντυμένος συμβιβασμός, πάλι συμβιβασμός είναι.
Κι όταν σε σκοτώνει τότε καλύτερα να μην τον χειροκροτάς.

Βάρκιζα τέλος!


Τελικά η λύση στη σοβαρότερη κρίση του καπιταλισμού ποιά θα είναι; Η ψυχολογία;
Η μήπως όλοι όσοι χάνονται έχουν ανάγκη απο πολλά πολλά παραπάνω;
Μήπως τα πράγματα είναι πάρα πολύ σοβαρά και δεν γίνεται, ειδικά καποιοι απο μας(ξερετε ποιοι) να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε;

Μήπως πρέπει από σήμερα κιόλας να τους κόψουμε τη φόρα και να τους δηλώσουμε καθαρά και ξάστερα πως θέλουμε τη μία και μοναδική ζωή μας πίσω;

Αυτή τη ζωή κι όχι την επόμενη!

Αποτέλεσμα των εκλογών-Νίκη ΣΥΡΙΖΑ, αβέβαιο διστακτικό βήμα

Μεγάλη η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου!

Γι αυτό φυσικά δεν υπάρχει αμφιβολία.
Ποιος θα φανταζόταν πριν από λίγα μόλις χρόνια ότι ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που στις εκλογές του 2009 ανησυχούσε σοβαρά για το αν θα μπει στη Βουλή θα γινόταν κυβέρνηση 5 και κάτι χρόνια αργότερα.
Το πως έφτασε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 4% στο 36,4% είναι μια μεγάλη κουβέντα που δεν θα την κάνουμε τώρα.
Μένουμε στο ότι κατάφερε να κερδίσει την πλειοψηφία του λαού και να πάρει την εντολή για να κάνει κυβέρνηση.
Ο λαός έκφρασε έστω και με αυτό τον τρόπο τη δυσαρέσκεια και το θυμό του και τη διάθεσή  του "να αλλάξει κάτι".

Όμως μεγάλη "νίκη του λαού" δεν ήταν. Πόσο μάλλον "ιστορική νίκη".
Αυτό ας περιμένουμε να το δούμε αργότερα όταν θα έχει περάσει κάποιος χρόνος και θα έχουμε νοιώσει στο πετσί μας το τι πραγματικά άλλαξε και τι όχι μετά και από αυτήν την εκλογή.

Τις νίκες ο λαός τις κάνει στο δρόμο δίνοντας σκληρές μάχες, κι όχι ρίχνοντας μια ψήφο στην κάλπη.
Από το πρωί άλλωστε σε όλα τα μέσα η ψήφος αυτή "μεταφράζεται" ανάλογα με το πως συμφέρει το σύστημα.
Ακόμη κι αν η χθεσινή ψήφος ήταν ψήφος πραγματικής ανατροπής, πάλι ο λαός με τη δράση, τις διεκδικήσεις και τους αγώνες του θα έπρεπε να  στηρίξει και να πάει ακόμα πιο μακριά την επιλογή του και να την επιβεβαιώνει καθημερινά.

Από εκεί και πέρα και παρά το κλίμα αισιοδοξίας που έχει περάσει σε ένα μεγάλο ποσοστό του λαού δεν μπορούμε να μη δούμε τα παρακάτω:
1. Το ότι η ΝΔ παρά την εξοντωτική πολιτική 2, 5 χρόνων που διαδέχτηκε εκείνην του ΠΑΣΟΚ, δεν εξοντώθηκε, δεν υπέστη μεγάλη ήττα. Σημείωσε μια μικρή σχετικά πτώση μόλις κατά 1,85%, δηλαδή μέσα σε πολύ λογικά όρια για κόμμα που κυβερνούσε. Επομένως η ΝΔ είναι ακόμη εδώ.
2. Τα ποσοστά της Χ.Α. εξακολουθούν να είναι ψηλά για συμμορία δολοφόνων, που σημαίνει ότι ένα σημαντικό ποσοστό γοητεύεται από τη Χ.Α. παρά τη ολοφάνερη δολοφονική δράση της.
3. Το ψηλό ποσοστό που πήρε το Ποτάμι, ένα δεξιό μνημονιακό κόμμα γεμάτο ανθρώπους που ήταν όλα αυτά τα χρόνια κομμάτια του "καθεστώτος" ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δείχνει ότι ένα άλλο σημαντικό κομμάτι του λαού δεν έχει καμιά διάθεση να δεχτεί αλλαγές πέρα από τις εναλλαγές προσώπων, ενώ έχει δεχτεί ότι η πολιτική των "μεταρρυθμίσεων" είναι για το καλό μας.
4. Τα ποσοστά των ΑΝΕΛ, του ΚΙΔΗΣΟ, της "Τελείας" και του "Κόμματος Κεντρώων"(Λεβέντης), δείχνουν  τη θολούρα που επικρατεί σε ένα επίσης σημαντικό ποσοστό του λαού που μετά από τόσα χρόνια κρίσης δεν έχει πάρει είδηση τι του φτάιει, τι πρέπει να γίνει και προς ποια κατεύθυνση.
5. Όλα τα πιο πάνω, παρά την τιμωρία κυρίως του ΠΑΣΟΚ αλλά και της συγκυβέρνησης, δείχνουν ότι τα αντανακλαστικά του λαού εξακολουθούν να είναι σε συντηρητική κατεύθυνση με το ριζοσπαστισμό να κινείται με πολύ χαμηλή ταχύτητα.

Οι αλλαγές που έδειξε ο λαός ότι εγκρίνει κινούνται περισσότερο σε επίπεδο προσώπων και πολύ λιγότερο σε επίπεδο πολιτικών.
Παρά το μαρτύριο δηλαδή που περάσαμε όλα αυτά τα χρόνια, το σύστημα με τα μέσα που διαθέτει διατηρεί τον έλεγχο της κατάστασης

Για το ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ εδωσε τη μάχη των εκλογών μέσα στις γνωστές δύσκολες συνθήκες.
Και αυτή τη φορά, παρά το ότι ήταν καλύτερα προετοιμασμένο, ήταν μόνο του στην πλευρά του λαού εναντίον της ΕΕ, του ΝΑΤΟ στην πλευρά δηλαδή μιας πραγματικά ανεξάρτητης πορείας έξω από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς που ελέγχουν τα πάντα για λογαριασμό των μονοπωλίων.

Στα πανελ που παρακολούθησε ο λαός κανένα άλλο κόμμα δεν πήρε παρόμοια θέση. Και φυσικά όλοι οι άλλοι απο κοινού, επιχείρησαν με διάφορους τρόπους να απομονώσουν και να απαξιώσουν τις θέσεις και την άποψη του ΚΚΕ (π.χ.για μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής) και να την κάνουν να φανεί σαν άποψη ρομαντικών ή ακόμα και γραφικών και όχι σαν την μόνη αναγκαία όπως πραγματικά είναι.
Παρ'όλα αυτά το ΚΚΕ κατάφερε μεσα σε ένα κλίμα έξαρσης του δικομματισμού, με τα τα 2 κόμματα να παίρνουν  65%, να σημειώσει άνοδο σε ποσοστά και ψήφους παίρνοντας 338000 ψήφους, 61000 περισσότερες από τις εκλογές του 2012.
Χωρίς φυσικά να θεωρούμε αυτό το ποσοστό μεγάλο, θεωρούμε ότι είναι ένα θετικό ποσοστό, εκτιμώντας τη δυσκολία να περάσει στη συνείδηση του λαού μια πολιτική θέση τόσο διαφορετική από εκείνην που είχαν όλα τα άλλα κόμματα που κατάφερναν να πείσουν την πλειοψηφία να υποκυψει στο φόβο και το συμβιβασμό.

Οι 338000 ψήφοι που πήρε το ΚΚΕ μπορούν να γίνουν  ένα καλό νεο ξεκίνημα, για να πεισθεί ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό για τα πραγματικά σπουδαία, για τα μεγάλα και τα δύσκολα.

Για να πεισθεί ο λαός ότι μπορεί πραγματικά και πρέπει να πιστέψει στη δύναμή του, να αντισταθεί και να παλέψει για τη ζωή του και τελικά και για την πραγματική ανατροπή.

Ελπίδα

Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν  ελπίδα

Μια ό,τι να ναι "φρέσκια ελπίδα" που  ν' αχνίζει απελπισία.
Μια νίκη που θα μυρίζει από μακριά συμβιβασμό, παραδοχή της ήττας

Μια πίστη που  δεν πίστεψε ποτέ ότι μπορούμε

Αφησαν το τέρας να τους νικήσει, να σκοτώσει αυτή τη  μέσα τους ελπίδα,
παραδόθηκαν, κουράστηκαν να παλεύουν
και τώρα πουλάνε
μια "ελπίδα"  κοκκαλιάρα και ρακένδυτη ,
ένα πουκάμισο αδειανό σαν κρύο σώμα.


Ο κόσμος δεν αλλάζει λένε.
Τ' όνειρο αυτό έχει πια πεθάνει.
Ας παίξουμε το παιχνίδι των κυβερνήσεων.
Με την άδεια και την έγκριση τους

Ας ανατριχιάσουν τα ξερονήσια.
Ας τρίξουνε τα κόκκαλα των εκτελεσμένων που τα έπαιξαν όλα κορώνα γράμματα.
Ας ξανανοίξουν οι πληγές των βασανισμένων που δεν υπόγραψαν τη δήλωση.

Αυτός ο κόσμος λένε δεν αλλάζει...

Η "νεα ελπίδα" τους είναι ότι η ελπίδα πέθανε,
Η "ελπίδα" τους είναι ότι ο κόσμος δε θ'αλλάξει ποτέ.
Η ελπίδα που απελπίστηκε και τα βρήκε με τους νικητές.
Τώρα παίζει ζάρια με το δήμιο πάνω απ' το ίδιο της το πτώμα.

"όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα..."

Θα λένε παραμύθια πως έρχεται ένας κόσμος που δεν υπάρχει,
ενας δήθεν ανθρώπινος καπιταλισμός
που θα τον λέμε "σοσιαλισμό με δημοκρατία", ένας φονιάς
καλόκαρδος, που θα λέει τα ψέματα
 μ' ένα χαμόγελο γλυκό προτού τραβήξει το μαχαίρι.

Θα μιλάνε για μέρες καινούργιες, γεμάτες ρυτίδες κι αρρώστια παλιά.
Για μια ελευθερία γεμάτη αλυσίδες και κλειστές πόρτες.
Για μια λάμψη σκουριασμένη, μια ορθοστασία σκευρωμένη κι ετοιμόροπη.


"Όμως εγω δεν παραδέχτηκα την ήττα..."

Κι εσύ μη χαίρεσαι και μη χαμογελάς
Δεν ξεφορτώθηκες την τρέλα μας.
Ακόμα και γυμνοί και καταμόναχοι
μ' ένα χαμόγελο διασχίζουμε χειμώνες
Τη νύχτα φίλο δεν την κάναμε ποτέ
ούτε χαθήκαμε στο δρόμο μες το χιόνι.
Κρατάμε ακόμα το κερί μας αναμμένο
Σα σίδερο
κι από τις δυό μεριές.
Στο τώρα και στο αύριο
Εκεί που η ιστορία θα ξαναρχίσει απ'την αρχή.

Εκεί που ο άνθρωπος θα ψηλώνει πιο πολύ απ΄ τον ουρανό.
Εκεί που ο Θεός θ' απέχει μόνο ένα βήμα.

Εκεί που εργάτες άγγελοι θ'αρπάζουνε τον κόσμο από τους ώμους
και θα τον σφίγγουνε στην αγγαλιά τους και θα λένε
"Όλη αυτή την ομορφιά τη φτιάξαμε εμείς
με το δικό μας το μυαλό και τα δικά μας χέρια
και δεν τηνε χαρίζουμε ποτέ, ποτέ ξανά!
Δικός μας είναι ο κόσμος!"

Νομίζετε πως ξερετε τι πάει να πει ελπίδα...
Η ελπίδα είναι τρέλα και φωτιά
που όσο σε καίει τόσο πιο πολύ  τη θες και την αντέχεις.
Η ελπίδα είναι πίστη και πράξη κι εμμονή.
Είναι δόντια σφιγμένα και βλέμμα κόκκινο.
Η ελπίδα είναι ρούχο που δε βγαίνει από πάνω σου.
Η ελπίδα είναι όλα ή τίποτα.

Δεν ξεμπερδεύετε έτσι εύκολα με τα μεγαλα και τα δύσκολα.
Εμείς να ξέρετε καλά
 θα βρούμε δρόμο να τα κάνουμε όλα απλά,
σαν τραγουδάκια και σα φίλους
να τα σφυράμε μέρα νύχτα στις παρέες
Και κάθε μερα θα μας παίρνουν το μυαλό
Και κάθε μέρα νέοι τρελοί και νέες καινούργιες νότες
θα συμπληρώνουν το σκοπό.

Μεχρι το τέλος, μέχρι τη νίκη, μέχρι τη ζωή την πραγματική,
μέχρι την ελευθερία, μέχρι τον άνθρωπο

Γιώργος Σαρρής: Γι αυτό το πάθος μας για κάτι μακρινό...

Γιατί στα ορυχεία της μιας και μοναδικής ζωής που μας δόθηκε υπάρχει τόσο χρυσάφι που μας ανήκει, τόσο χρυσάφι που πρέπει να αγγίξουμε εμείς, να εξορύξουμε εμείς και να χαρίσουμε στο τώρα και το μέλλον εμείς, κι όχι να το αφήνουμε στα σκυλιά με σκυφτό το κεφάλι.

Για να σταματήσουμε επιτέλους να κλείνουμε και με το δικό μας χερι το στόμα του ονείρου, που ουρλιάζει πως είναι εδώ και ψάχνει σώμα για να ζήσει!


Γιατί μες το αίμα μας φυσάει ένα αεράκι καλοκαιρινό από ένα αύριο που μας παίρνει το μυαλό και δε μας αφήνει να ησυχάσουμε.

Για να γίνουν τα λάθη φίλοι, όπλα και συμπεράσματα για τη λύτρωση κι όχι θλιμμένοι απολογισμοί στα υπόγεια μιας χαμένης και ηττημένης ζωής.


Γιατί το ΚΚΕ είναι οι χθεσινοί νεκροί, οι βασανισμένοι κι οι εξόριστοι που ακόμη περιμένουν να δώσει κάτι η θυσία τους για να ησυχάσουν, είναι οι τόσοι αδικημένοι που απαιτούν ευτυχία και δίκιο σ' αυτή τη ζωή, είναι τα εκατομμύρια βλέμματα των παιδιών που ζητάνε όλη τη χαρά που τους αξίζει απ' το αύριο, που ζητάνε να ζήσουν σ΄έναν άλλο όμορφο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση.


Γιατί έτσι κι αλλιώς εκεί έξω μες στη βροχή υπάρχει ένας κόσμος γυμνός, μια ζωή που πονάει και περιμένει να βγούμε νικώντας το φόβο, να την αγκαλιάσουμε, να την πάρουμε στα χέρια μας και να την κάνουμε δική μας.


Γιατί δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε πίσω.


Γιατί πώς αλλιώς να ξεδιψάσει "αυτό το πάθος μας για κάτι μακρινό" εκτός απ' το να συνεχίσουμε να βαδίζουμε ακούραστα πλάι στους εργάτες κάτω από τις κόκκινες σημαίες.
 

Γιώργος Σαρρής

Τραγουδιστής τραγουδοποιός

(μέλος του ΔΣ του ΠΜΣ)

Tι φοβάσαι Aριστερέ;

Αναδημοσιεύουμε σήμερα στο "Εδώ και τώρα" τις 4 τελευταίες δημοσκοπήσεις που έγιναν και που δείχνουν καθαρή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και με 10 μονάδες διαφορά!
PALMOS, GPO, METRON ANALYSIS και RASS

Δεν υπάρχει καμιά απολύτως δημοσκόπηση που να δείχνει ότι υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να νικήσει η ΝΔ.
Μάλιστα κάποιες δείχνουν και αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω λοιπόν είναι το εξής Αριστερέ μου ψηφοφόρε που μέχρι πριν λίγα χρόνια ψήφιζες ΚΚΕ.

Αφού δεν υπάρχει περίπτωση να νικήσει η επάρατος Δεξιά κι ο πραγματικά αντιπαθητικός Σαμαράς που σου σπάει τα νεύρα φεύγει.
 Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ που έτσι κι αλλιώς, σαν Αριστερός που είσαι,  δε σου πολυγεμίζει το μάτι και πολύ σωστά σου δημιουργεί πολλές αμφιβολίες για τη φιλολαικότητα και την Αριστεροσύνη του -ξέρεις ότι Αριστερά του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των κινήτρων υπέρ της υγιούς επιχειρηματικότητας δεν υπάρχει- θα νικήσει με μεγάλη διαφορά τις εκλογές.
Αφού η αυριανή κυβέρνηση δεν σου υπόσχεται  ούτε αύξηση στο μισθό σου, ούτε δίκαιο ασφαλιστικό, ούτε δωρεάν υγεία και παιδεία, ούτε τίποτα πραγματικά ουσιαστικό εκτός από το ότι θα "τηρήσει τις δεσμεύσεις" τι σόι ελπίδα είναι αυτή που λές ότι σου δίνει;

Γιατί επιμένεις να αποδυναμώνεις το ΚΚΕ;
Γιατί δε δίνεις φτερά στην πραγματική ελπίδα, στο όραμα της αλλαγής του κόσμου;
Αφού ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει γιατί δεν αφήνεις τον εαυτό σου να το πιστέψει με δύναμη ψηφίζοντας ΚΚΕ;


Σε τι νομίζεις ότι θα μας ωφελήσει, όλους εμάς το λαό που είμαστε στο δρόμο και παλεύουμε και που λες πως σέβεσαι τον αγώνα που κανουμε, αν πάρει αυτοδυναμία ο ΣΥΡΙΖΑ και μείνει αδύναμο το ΚΚΕ; 
Τι θα κερδίσει το όνειρό μας;

Αν έχεις  μεταλλαχθεί σε ΠΑΣΟΚ και "θες την ησυχία σου" σε καταλαβαίνω.
Αν όμως ανησυχείς για το τι θα γίνει αύριο και πιστεύεις ότι θα χρειαστούν αγώνες, ποιος πιστεύεις ότι θα κάνει αυτούς τους αγώνες; 

Ο ΣΥΡΙΖΑ εναντίον της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ;
Η ΝΔ το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι;
Η όλοι εμείς στο πλάι του ΚΚΕ που ποτέ δεν έλειψε από κανέναν αγώνα παρά τα λάθη και τις αδυναμίες του.

Τι φοβάσαι λοιπόν; Μήπως σου φορτώσουν τα κανάλια ότι είσαι ακραίος;
Τι προσπαθείς να κάνεις; 
Να "τιμωρήσεις" το ΚΚΕ γιατί τολμάει να μην μπαίνει στον κουβά με όλους τους άλλους που θέλουν να σώσουν το σύστημα και επιμένει να σου λέει με δύναμη να ελπίζεις ότι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος; 
Επειδή ουρλιάζει με όλη του τη δύναμη πως η Ελπιδα είναι εδώ, είναι δική μας και είναι ακόμη κατακόκκινη, κόντρα σε όλους τους άλλους που σου λένε ότι ο μόνος εφικτός κόσμος είναι ο καπιταλισμός της αδικίας και των πολέμων;

Και στο κάτω-κάτω, τώρα που οι πολλοί του καναπέ σαν όχλος θα μιμηθούν ο ένας τον άλλο και θα τρέξουν προβατηδόν να πάνε με το νικητή, εσύ τι δουλειά έχεις μ'αυτούς;

Εσύ σαν Αριστερός ποτέ δεν πήγες με τους πολλούς.
Σού άρεσαν οι σκέψεις και τα οράματα των λίγων.
Ηθελες να ονειρεύεσαι τα δικά μας όνειρα που δεν ήταν της μόδας, ήθελες να αλλάξει ο κόσμος όταν οι πολλοί ήθελαν να βγάλουν φράγκα, ήθελες ν'ακούς τα δικά σου τραγούδια, να έχεις τη δική σου αισθητική όταν οι άλλοι έτρεχαν στα πρώτα τραπέζια να δουν το Σφακιανάκη και τον Πλούταρχο.
Έβγαινες στο δρόμο στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια με το ΚΚΕ όταν οι άλλοι απολάμβαναν το βομβαρδισμό του Ιράκ από το CNN.

Τώρα τι έχεις πάθει;

Μήπως έχεις πάθει τηλεόραση;

Μήπως δυσκολεύεσαι πάρα πολύ να μην ακολουθήσεις το ρεύμα;

Ψάξτο λίγο μέσα σου.

Το ΚΚΕ θα είναι πάντα εκεί που ήταν. Στο δρόμο παλεύοντας γι αυτά που οι άλλοι ξέχασαν. Κολλημένο στο όνειρο ενός δίκαιου κόσμου για μας και τα παιδιά μας.
 Με τα μέλη του να ρισκάρουν κάθε μέρα τη δουλειά ή ακόμη και τη ζωή τους γι αυτό το αύριο που θέλουν δε θέλουν θα έρθει γιατί υπάρχουν αυτοί που δε σταμάτησαν να ονειρεύονται.

Εσύ γιατί κάνεις πίσω;
Γιατί φοβάσαι να ονειρευτείς;
Γιατί θέλεις αδύναμο το ΚΚΕ;

Αφού ξέρεις ότι δυνατό ΚΚΕ σημαινει πιο δυνατός ο λαός και ο αγώνας του.
Γιατι αποδυναμώνεις τη δική σου θέση;

Αυτό που έχουμε ανάγκη

Ας το σκεφτούμε καλά.

Τι μήνυμα θέλουμε να στείλουμε με την ψήφο μας;

Θέλουμε ή όχι να τιμωρήσουμε αυτούς που έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να φτάσουμε στο σημερινό χάλι;
Θέλουμε ή όχι να απορρίψουμε με τρόπο τρανταχτό όλη αυτή την πολιτική λεηλασίας της ζωής μας;
Θέλουμε ή όχι να προειδοποιήσουμε οποιαδήποτε επόμενη κυβέρνηση, αυτοδυναμίας ή συνεργασίας, ότι δεν θα επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτή η κατηφόρα;

Η ψήφος στη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα άλλα κόμματα που ευθέως ή πλαγίως στήριξαν και στηρίζουν τη λογική "φταίξαμε κι εμείς άρα καλά μας κάνουν", "η χώρα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις"(π.χ. το Ποτάμι κ.α. αντιλαικά, δεξιά συντηρητικά κόμματα) είναι μια τέτοια ψήφος αποδοχής και όχι άρνησης όλων όσων ζούμε.
Είναι μια ψήφος δειλίας και φόβου, μια ψήφος που  στέλνει μήνυμα έγκρισης στο να συνεχιστεί η καταστροφή της ζωής μας "για το καλό της οικονομίας"!

Η ψήφος σε "ενδιάμεσα" κόμματα δεκανίκια δε χρειάζεται να σχολιαστεί. Ήδη έχουν κριθεί από το λαό. Είναι εντελώς περιττοί αφού έπαιξαν και παίζουν κακό ρόλο μπερδεύοντας και κοροϊδεύοντας το λαό.

Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ σε μια κρίσιμη στιγμή όπως αυτή, είναι μια ψήφος καθαρού και λάθος συμβιβασμού  που δηλώνει:
"Ξέρω ότι λεηλατήθηκα άδικα. Διαφωνώ με το να συνεχιστεί όλο αυτό αλλά δεν πιστεύω στη δύναμή μας. Φοβάμαι  να σταθώ απέναντί τους και να παλέψω να πάρω πίσω όσα μου άρπαξαν.
Δέχομαι την αδικία που έγινε σε βάρος του λαού, αλλά δεν πιστεύω ότι μπορεί να αλλάξει πραγματικά αυτή η κατάσταση. Ψηφίζω για το μικρότερο κακό... Είμαστε αναγκασμένοι να δεχτούμε ακόμη και ψίχουλα, να ζήσουμε χειρότερα.  Όσα χάθηκαν χάθηκαν. Ισως κάποια μέρα να κερδηθούν αν και δεν ξέρω πως."

Ο πόλεμος όμως εκεί έξω μαίνεται. Αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να στείλουμε;

Η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν είναι μια ψήφος αναποφασιστικότητας, συμβιβασμού και δισταγμού και όχι μια ψήφος αγώνα και  αντίστασης όπως χρειαζόμαστε.
Μια ψήφος που κάνει  πως δε βλέπει τις φανερές αιτίες που μας έφεραν εδώ. Που λέει ψέματα πως είναι Αριστερή ψήφος ενώ δέχεται την παραμονή στην ΕΕ και  το ΝΑΤΟ των επεμβάσεων εναντίον άλλων λαών, ενώ θεωρεί την "Ευρώπη" και τους εταίρους σαν σχέση σωτήρια που δεν πρέπει να διαταραχθεί.
 Είναι μια ψήφος που εκτός των άλλων, στέλνει κι αυτή λάθος μήνυμα. 
Που λέει στους "εταίρους" (υπαλλήλους των μονοπωλίων) πως είμαστε αδύναμοι και φοβισμένοι, πως δεν μπορούμε να παλέψουμε να πάρουμε πίσω τη ζωή μας, πως αρκούμαστε σε μια ψήφο αλλαγής φρουράς παρά το ότι αμφιβάλουμε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει πραγματικά.
Πως περιμένουμε τη σωτηρία περίπου "εξ'ουρανού" κι ας ξέρουμε πως όλα κερδίζονται με αγώνα.


Αυτό έχει ανάγκη όμως τώρα ο  λαός;
 Ή μήπως μια ψήφος ριζοσπαστική, μια ψήφος που να δηλώνει διάθεση για αγώνα και ρήξη όποιοι κι αν είναι οι συσχετισμοί δύναμης, όσο κι αν ξέρουμε τις δυσκολίες αυτού του αγώνα;


Αυτό που υπάρχει ανάγκη να δηλωθεί σ'αυτές τις εκλογές είναι η αποφασιστικότητά μας να παλέψουμε. 
Αν δεν παλέψει με όσες δυνάμεις έχει ο λαός τίποτα δεν πρόκειται να ανατραπεί.
Τίποτα δεν πρόκειται να μας χαριστεί όπως ποτέ άλλοτε δεν χαρίστηκε χωρίς να το κερδίσουμε με αγώνα.

Πρέπει λοιπόν οι εχθροί του λαού, η ΕΕ το ΝΑΤΟ, οι μηχανισμοί που παλεύουν να κλέψουν τη ζωή μας κομμάτι-κομμάτι και να την κάνουν κέρδη για τις επιχειρήσεις, να λάβουν άλλο μήνυμα.

Μήνυμα ότι είμαστε εδώ και θα αντισταθούμε.
Ότι θα συγκρουστούμε  για τη ζωή μας και για το μέλλον των παιδιών μας
Ότι δεν κλείνουμε τα μάτια, ότι καταλαβαίνουμε τα ψέματα και την κοροιδία.
Οτι πιστεύουμε στη δύναμή μας.
Οτι έχουμε το θάρρος να  σηκωθούμε και να τους αντιμετωπίσουμε.
Ότι δεν πρέπει να θεωρούν καθόλου σίγουρη την επικράτηση τους. Στη μάχη που θα ακολουθήσει δεν θα είμαστε εμείς  ο λαός που θα τα χάσει όλα. Θα είναι αυτοί!
Μπορούμε να τους ανατρέψουμε!

Μια τέτοια ψήφος είναι η ψήφος στο ΚΚΕ!
Αυτή ειναι η ψήφος που έχουμε πραγματικά ανάγκη,
Καμιά άλλη!

Στο Σύνταγμα χτυπάει η καρδιά του λαού! - Όλοι στη συγκέντρωση του ΚΚΕ

Σήμερα στις 7:00 μ.μ. θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας

Κανένας να μη λείψει από το προσκλητήριο του ΚΚΕ. Δηλώνουμε όλοι «παρών»! Οσοι τα τελευταία χρόνια δώσαμε τη μάχη για να μη δεχτεί άλλες απώλειες ο λαός, για να αναχαιτιστεί η επίθεση από την ΕΕ, τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Οσοι διεκδικούμε την αποκατάσταση των απωλειών του λαού. Στέλνουμε μήνυμα λίγες ώρες πριν ανοίξει η κάλπη: Δυναμώνουμε το ΚΚΕ, ισχυροποιούμε τη δική μας φωνή, τη μοναδική εγγύηση για λαϊκή αντιπολίτευση και υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων και την επόμενη μέρα των εκλογών.

Ανάπτυξη της φτώχειας "για το καλό της πατρίδας";

Η Ελλάδα στον αστερισμό της "υπομονής και της κατανόησης των δυσκολιών που περνάει ο τόπος".
Η Ελλάδα που πρέπει να κάνει θυσίες.
Εδώ βέβαια Ελλάδα είναι ο λαός και όχι το Κολωνάκι.

"Η Ελλάδα  πρέπει να περάσει στην ανάπτυξη".
Εδώ αλλάζουμε. Ελλάδα είναι οι επιχειρήσεις και μάλιστα οι μεγάλες επιχειρήσεις.
Γνωστά πράγματα.
Τόσο γνωστά που κανείς δεν τους δίνει σημασία.

Ρίχνουμε μια ματιά στο ΑΕΠ της "φτωχής" Ελλάδας τα τελευταία 20 περίπου χρόνια και σκεφτόμαστε το βιοτικό επίπεδο που υπήρχε τα χρόνια αυτά.

1996: 96,1 δις ευρώ

1998: 119,5 δις ευρώ

2002: 156,8 δις ευρώ

2003: 173 δις ευρώ

2004: 187,4 δις  ευρώ

2006: 210,7 δις ευρώ

2008: 231,7 ευρώ

2013: 186,6 ευρώ

(στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ)


Σήμερα με το περιβόητο ΑΕΠ, που στα πόδια του σφάζονται τα λαικά δικαιώματα, στα 185 δις ο λαός βρίσκεται σε εξαθλίωση. Ποτέ τα τελευταία 30-40 χρόνια δε βρέθηκε σε τέτοια κατάσταση φτώχειας και λεηλασίας κοινωνικών δικαιωμάτων.

Ερώτηση 1η: Πόσο φτωχή και προβληματική μπορεί να είναι μια χώρα με 185 δις ΑΕΠ το 2013 όταν το 2003 "ευημερούσε" με 173 δις ΑΕΠ;
Ερώτηση 2η: Αφού ο λαός το 1995 με το ΑΕΠ στα 96 δις ήταν σε καλύτερη κατάσταση από τώρα τι έγινε με τα υπόλοιπα 100 και πλέον δις του πλούτου που παράχθηκε;

Διαβάζουμε στοιχεία  έρευνας στην "Η" :

Το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού διαθέτει το 48% του παγκόσμιου πλούτου, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Credit Suisse, στην οποία η ελβετική τράπεζα προειδοποιεί ότι η αύξηση της ανισότητας μπορεί να οδηγήσει σε ύφεση.

Όπως μεταδίδει η Guardian, η έκθεση αναφέρει ότι ο παγκόσμιος πλούτος έχει αυξηθεί στο νέο επίπεδο ρεκόρ των 263 τρισ. δολαρίων, σημειώνοντας ετήσια άνοδο 20,1 τρισ. δολαρίων. Πρόκειται για την μεγαλύτερη ετήσια άνοδο που έχει καταγραφεί από τότε που ξεκίνησε η καταγραφή των στοιχείων το 2007. Ο παγκόσμιος πλούτος βρίσκεται πλέον 20% πάνω από το προ-κρίσης υψηλό και 39% από το χαμηλό του 2008.

263τρις πλούτος!
20% πάνω από το προ-κρίσης υψηλό!

Η έρευνα της Credit Suisse παραθέτει στοιχεία για μια σειρά από χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

  Το πλουσιότερο 1% των Ελλήνων κατείχε το 2000 το 54,1% του πλούτου, το 2007 το 48,6% και το 2014 το 56,1%.

Η κρίση λοιπόν δεν μαίνεται για όλους.

 Δεν λεηλατεί την "Ελλάδα", δεν λεηλατεί την "Ευρώπη", λεηλατεί τους λαούς της. Το Κολωνάκι της κάθε χώρας, δηλαδή η μεγάλη επιχειρηματικότητα, τα πάει μια χαρά. Οι πλούσιοι καλπάζουν. Όχι όλοι βέβαια, αφού ο ανταγωνισμός έχει και θύματα.

Ξαναγυρνάμε στην αρχή!

Τα 96 δις ΑΕΠ έγιναν 230δις πριν γίνουν 185 δις.

Ενας τεράστιος πλούτος που κατέληξε σε λίγες τσέπες, σε λογαριασμούς offshore παραδείσων και αφορολόγητων επενδύσεων.

Τώρα έχει λιμνάσει και ζητάει "κίνητρα" για να επανεπενδυθεί!

Δεν ζητάει απλά μερίδια αγοράς, ζητάει κομμάτια από τη ζωή μας, από το μέλλον των παιδιών μας, από τη μόρφωση, την υγεία, την ασφάλιση του λαού. 

Ζητάει ν'αρπάξει και τα ξεροκόμματα  και να μοιράσει ακόμη λιγότερα ψίχουλα.

Ο καπιταλισμός στο μεγαλείο του!

Κι όμως:

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, οι ΑΝΕΛ κ.α. μιλάνε για την αναγκαιότητα να πέσουν οι φορολογικοί συντελεστές για να γίνουν επενδύσεις. Να δοθούν κίνητρα!

Ποιος θα πληρώσει άραγε το κενό που θα δημιουργηθεί από τους φόρους που και πάλι θα χαριστούν στους πλούσιους; Ποιος άλλος...

Ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτός μιλάει για την αναγκαιότητα "τόνωσης της επιχειρηματικότητας και των επενδύσεων"...Δηλαδή, αν τους είχε μείνει μια στάλα μαρξιστική τσίπα, τόνωση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Λέει πως "άμεσος στόχος της νέας κυβέρνησης θα είναι η αύξηση της εισπραξιμότητας των ήδη θεσμοθετημένων φορολογικών συντελεστών προκειμένου να εξοικονομηθούν πολύτιμοι πόροι..."  

Πρέπει να γυρίσουμε στην "ανάπτυξη" συμφωνούν όλοι οι παραπάνω. Δηλαδή στην περαιτέρω αύξηση του ΑΕΠ. 

Ερώτηση 3η: Τι σχέση θα έχει η αύξηση του ΑΕΠ με την ποιότητα ζωής του λαού και το λαϊκό εισόδημα;

Δυστυχώς όχι μόνο δεν θα είναι ανάλογη αλλά θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Θα είναι αντιστρόφως ανάλογη. Αν πριν από χρόνια η αύξηση του ΑΕΠ έδινε κάποια ψίχουλα και στο λαικό εισόδημα τώρα ακόμη κι αυτό ειναι αδύνατον. Για να βελτιωθεί το ΑΕΠ, και μαζί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, πρέπει να δοθούν κίνητρα, πρέπει να ματώσει κι άλλο ο λαός. Αλλιώς οι επενδύσεις δεν θα έρθουν και το "όνειρο" των αστικών κομμάτων για ανάπτυξη(της οικονομίας των επιχειρήσεων) δεν θα υλοποιηθεί.

Η μόνη αλήθεια είναι ότι αυτό απαιτεί η σωτηρία της καπιταλιστικής οικονομίας.

Άλλος δρόμος για τον καπιταλισμό από τη λεηλασία της ζωής μας δεν υπάρχει.

Η ζωή τους είναι ο θάνατός μας.

Γι αυτό λεει το ΚΚΕ φτάνει πιά.

Γι αυτό το ΚΚΕ δεν θέλει να έχει καμιά σχέση με τη δήθεν "σωτηρία της πατρίδας" που ονειρεύονται όλοι οι άλλοι, με τη σωτηρία του καλού τους καπιταλισμού, με το νοικοκύρεμα της οικονομίας.

Γι αυτό το ΚΚΕ δεν θα μπει ποτέ στο παιχνίδι της διαχείρισης των αναγκών της οικονομίας του καπιταλισμού.

Γι αυτό αξίζει να σκεφτεί κανείς ότι το πέρασμα των κλειδιών της οικονομίας στα χέρια του λαού είναι ο μόνος δρόμος.
Γι αυτό το ΚΚΕ φωνάζει με όλους τους τρόπους ότι η μόνη ελπίδα για το λαό είναι η ίδια του η δύναμη.

Γι αυτό ΚΚΕ!

Μπερδεμένα πράγματα - Το λένε όλοι

H ελπίδα...
Αυτή που είναι εδώ...
Αυτή που έρχεται, που είναι στο δρόμο, που φεύγει, που κινδυνεύει, που πέφτει, που σηκώνεται που τρεκλίζει, που ανεμίζει κι εξαυλώνεται...

Συνεχόμενα πάνελ. Σε τριάδες, τετράδες και πεντάδες υποψηφίων.
Συνήθως χωρίς ΚΚΕ.

'Ψηφίστε μας! Μόνο το κόμμα μας εγγυάται μια κυβέρνηση που θα δώσει λύση"...

"Λέτε ψέμματα, μόνο η δική μας κυβέρνηση, η δική μας πολιτική θα βγάλει τον τόπο..."

"Κοροιδεύετε τον κόσμο. Ο πολίτης έχει ανάγκη από μια κυβέρνηση που μόνο η παρουσία μας...."
"Χωρίς μια κυβέρνηση εθνικής ομοψυχίας δεν θα βρεθεί λύση. Μόνο μια εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης μπορεί να εγγυηθεί με σιγουριά...Η ελπίδα είμαστε εμείς"

"Η ελπίδα βρίσκεται μόνο σε μια κυβέρνηση που με σοβαρότητα και χωρίς ανόητα ρίσκα....Η ελπίδα είναι στην υπεύθυνη στάση που μόνο εμείς..."

Μετά από δέκα δεκαπέντε υποψηφίους και καμιά πενηνταριά ψύχραιμες, χαμογελαστές, ειρωνικές κλπ. παρεμβάσεις καλών δημοσιογράφων έρχεται η σειρά του ΚΚΕ.

"Η ελπίδα δε βρίσκεται σε καμία κυβέρνηση μέσα σ'αυτό το πλαίσιο. Η μόνη ελπίδα του λαού είναι ο ίδιος ο λαός και η παρέμβασή του. Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα αν η εξουσία, η οικονομία δεν περάσει σε άλλα χέρια. Το σύστημα αυτό σάπισε, μόνο κακά έχει να τάξει..."
Αλαλαγμοί, φωνές, ειρωνειες, διακοπές...
"Αμαν πια με το λαό και το λαό...την εξουσία, τα μονοπώλια...100 χρόνια τα ίδια, δε βαρεθήκατε;
Ο κόσμος δεν σας καταλαβαίνει, μιλάτε δύσκολα, μπερδεμένα. Απελπίζετε τον κόσμο...Αυτά που λέτε δεν γίνονται,,,δωστε μια άμεση προοπτική, κάτι χειροπιαστό...λίγη ελπίδα τώρα!"

Συμφωνούν όλοι.
Το ΚΚΕ τα λέει μπερδεμένα. Λεει τα ίδια και τα ιδια. Το λενε όλοι!  Και οι δημοσιογράφοι ακόμη που είναι αντικειμενικοί συμφωνούν. Δε μπορεί να έχουν όλοι αυτοί άδικο και να έχει δίκιο το ΚΚΕ!
Τι είναι το ΚΚΕ; Ο Πάπας με το αλάθητο;

Βγάζει νόημα... Το είπαν όλοι. Το γράφουν όλες οι εφημερίδες.
Η ελπίδα είναι εδώ, κάπου πιο πέρα, πιο δίπλα, κρυμμένη σ'ενα κομμάτι χαρτί με μια σειρά ονόματα από κάτω. Το διπλώνεις, το βάζεις στο φάκελο, στην κάλπη και πας σπίτι σου.

Ποιο κίνημα και ποια συνδικάτα μας λένε τώρα...Θέλουμε την ησυχία μας, για τέτοια είμαστε τώρα;
Δεν μπορεί να έχουν όλοι άδικο, το ΚΚΕ είναι μόνο του...
Μόνο το ΚΚΕ μιλάει έτσι. Ανατροπές, σύγκρουση, ταξική πάλη, γιατί χωρίζουν έτσι τον κόσμο;

Στο επόμενο πάνελ  ξαναρχίζουν όλα από την αρχή.
Συμφωνούν όλοι. Το σύστημα μπορεί να σωθεί. Τη λύση θα τη δώσει κάποιο κόμμα, ή κάποια κόμματα μαζί. Σε συνεννόηση με τους εταίρους. Μαζί με τις επιχειρήσεις, όλοι μαζί για το καλό όλων μαζί.
Βγάζει πιο πολύ νόημα έτσι... Και συμφωνούν όλοι...Εκτός από το ΚΚΕ.
Δε μπορεί να έχει δίκιο μόνο το ΚΚΕ...

Το βλέπεις στα μάτια, στο φόβο, στα βλέμματα.
"Εγώ δεν ξέρω απ'αυτά" λένε, " αλλά δε μπορεί δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, ο Λάκης που νοιάζεται, τόσοι διάσημοι παρουσιαστές, ηθοποιοί, καλοβαλμένοι καθηγητές πανεπιστημίου, οικονομολόγοι να συμφωνούν ότι το σύστημα σώζεται, ότι η ελπίδα είναι κρυμμένη σ'ενα κομμάτι χαρτί,.. και μεις ν'ακούσουμε το ΚΚΕ."

Δε βγάζει νόημα...

Ελπίδα για τί;
Ελπίδα για ποιον;

Αστο...Μπερδεμένα πράγματα.

Όλα ή ψίχουλα;

Λένε πολλοί ότι στις εκλογές ο λαός επιλέγει κυβέρνηση.
Μάλιστα κάποιες φορές, όπως πρόσφατα ο πονηρός Λ.Λαζόπουλος, τονίζουν και τη συνέχεια, ότι δηλαδή αποφασίζουμε για κυβέρνηση "και όχι για αντιπολίτευση".

Το χειρότερο και πιο αποπροσανατολιστικό είναι το ότι αφήνουν να εννοηθεί ότι στις εκλογές "ο λαός επιλέγει το μέλλον του". Όποιο μέλλον επιθυμεί... Θα μπορούσε επομένως κατά τη γνώμη τους, ή μάλλον κατά το ψέμμα τους, να υπάρξει ίσως και αλλαγή τάξης στην εξουσία μέσα από εκλογές!
Δηλαδή αν ξαφνικά ένας λαός αποφάσιζε να επιλέξει ακόμη και σοσιαλισμό, θα μπορούσε να το κάνει μέσω εκλογών χωρίς να υπάρξει καμιά αντίδραση από την τάξη που έχει ήδη την εξουσία.
Εκτός φυσικά κι αν μιλάμε για αυτούς τους "σοσιαλισμούς" που πουλάνε στα πανέρια διάφορα αστικά κόμματα, που δε χρειάζονται ούτε αλλαγή τάξης ούτε εξεγέρσεις ούτε τίποτα.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί.
Είναι εντελώς αφελές να πιστεύει κανείς ότι η άρχουσα τάξη θα έπαιζε κορώνα γράμματα τη θέση της στην εξουσία κάθε 2-3 ή 4 χρόνια, κάθε φορά που γίνονται εκλογές.
Αν οι εκλογές έβαζαν σε κίνδυνο την εξουσία της θα είχαν καταργηθεί.

Να πούμε για άλλη μια φορά εδώ κάποια πράγματα που φαίνεται πως είναι δύσκολο να κατανοηθούν.

Πρώτο, τα κόμματα δεν εκφράζουν απόψεις, εκφράζουν συμφέροντα.
Π.χ. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ εκφράζουν και υπηρετούν τα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης, ενώ το ΚΚΕ τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαικών στρωμάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις θέσεις που έχει πάρει πλέον, δείχνει ότι   με βήμα ταχύ προσπαθεί να πείσει την αστική τάξη, την μεσαία και μεγάλη επιχειρηματικότητα, ότι αυτός είναι ο καλύτερος και ασφαλέστερος εκπρόσωπος των συμφερόντων τους. Παράλληλα, όπως όλα τα αστικά κόμματα, ισχυρίζεται ότι είναι και με το λαό.

Δεύτερο, την εξουσία δεν την έχουν κόμματα και κυβερνήσεις.
Την κατέχει κάποια τάξη, όπως στην περίπτωση μας σήμερα η μεγαλοαστική τάξη, η πλουτοκρατία.
Η κυβέρνηση που εκλέγεται κάθε φορά είναι απλά πολιτικό προσωπικό της κάθε φορά εξουσίας. Και σαν προσωπικό "προσλαμβάνεται" ή "απολύεται" ανάλογα με τις επιδόσεις του. Μερικές φορές δολοφονείται κιόλας, όπως έγινε π.χ. με τον Αλιέντε στη Χιλή όταν εκεί η εξουσία έκρινε πως ήταν επικίνδυνος για τα συμφέροντά της.

Ξαναγυρνάμε στις εκλογές.

Το να ισχυρίζεται κανείς πονηρά ότι στις εκλογές αποφασίζεται μόνο η κυβέρνηση, δεν είναι παρά μια προσπάθεια εγκλωβισμού ανάμεσα στους 2 που διεκδικούν την πρώτη θέση.

Στις εκλογές αποφασίζονται  και αρκετά άλλα και σπουδαία.
Πρώτο αποφασίζεται πράγματι η κυβέρνηση.
Δεύτερο αποφασίζεται η αντιπολίτευση που φυσικά πάντα, ιδιαίτερα τώρα παίζει σπουδαίο ρόλο.
Τρίτο αποφασίζεται συνολικά, τι είδους μήνυμα θέλει να στείλει ο λαός προς την εξουσία. Μήνυμα αποδοχής, δουλικότητας, φόβου, αντίστασης, υποταγής, συμβιβασμού ή διάθεσης ανατροπής;
Ταυτόχρονα μέσα από την όλη αντιπαράθεση, ζύμωση και συζήτηση δηλώνεται σε ποια κατάσταση  βρίσκεται ο λαός και η κοινωνικές δυνάμεις.

Στις εκλογές λοιπόν συμβαίνουν πολύ περισσότερα από το να εκλέγεται μια κυβέρνηση.

Εχουμε ξαναπεί ότι το σύστημα έχει βρεί τους τρόπους να ελέγχει το πολιτικό του προσωπικό. Ειδικά τώρα μέσα στο πολύ σκληρό ασφυκτικό πλαίσιο της ΕΕ και του ευρώ, μέσα από τη συνθήκη του Μάαστριχτ αλλά και όλες τις "βελτιώσεις" που ακολούθησαν, δεν υπάρχουν περιθώρια για τις κυβερνήσεις να ασκήσουν πολιτικές που να έρχονται σε αντίθεση με τις επιταγές και τις απαιτήσεις της ΕΕ. Στην Ελλάδα που μας αφορά, δεν είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι μπορεί η ΕΕ να αφήσει μια κυβέρνηση να αποφασίσει "ανεμπόδιστη την πορεία του τόπου", ειδικά μετά τις υπογραφές μνημονίων-δανειακών συμβάσεων(είναι το ίδιο σύνολο) που έχουν προηγηθεί και την ψήφιση εκατοντάδων νόμων από το κοινοβούλιο.

Ο μόνος τρόπος για να ακολουθήσουμε μια άλλη πορεία, πραγματικά εκτός μνημονίων και υπέρ των συμφερόντων του λαού, είναι δρόμος της  σύγκρουσης με την ΕΕ και τα συμφέροντα που αυτή υπηρετεί.
Επείδή μάλιστα ο καπιταλισμός βρίσκεται σε πολύ βαθιά και επικίνδυνη γι αυτόν κρίση, είμαστε δηλαδή σε μια κατάσταση "ο θάνατός σου η ζωή μου", ακόμη κι αν ήθελαν κάποιοι "σώφρονες" ευρωπαίοι παράγοντες να καταλάβουν το λαό που υποφέρει, θα ήταν αδύνατον η ΕΕ να υποχωρήσει και να πάρει πίσω μια σειρά από μεταρρυθμίσεις από αυτές που τσακίζουν τη ζωή των εργαζόμενων, και που όλοι οι αξιωματούχοι της δηλώνουν καθημερινά πως τις θεωρούν απαραίτητες.

Ποιοι όμως από το πολιτικό σκηνικό μιλάνε για σύγκρουση πραγματικά; 
Είναι φανερό ότι όλα τα κόμματα που δηλώνουν   πίστη στο πλαίσιο της ΕΕ και του ευρώ και μιλούν απλά για "διαπραγματεύσεις" δεν βρίσκονται στην πλευρά των λαικών συμφερόντων, και φυσικά δεν μιλάνε για σύγκρουση με την ΕΕ και  δεν προετοιμάζουν το λαό για κάτι τέτοιο.
Για τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τους γύρω από αυτούς(π.χ. Ποτάμι)  δεν χρειάζεται να πούμε κάτι. Ποτέ δεν θα μιλούσαν και δεν θα μιλήσουν για σύγκρουση με τα συμφέροντα που οι ίδιοι υπηρετούν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για μια δήθεν σύγκρουση, που όμως δεν είναι σύγκρουση με την ΕΕ ή με  την επιχειρηματικότητα αλλά μια σύγκρουση γενικά "με το παλιό", "για την ελπίδα που έρχεται", "με τη διαφθορά" κλπ. Πράγματα που τα έχουμε δει και ακούσει παλιότερα από όλα τα συντηρητικά κόμματα και εδώ και αλλού.
Από την άλλη κάθε μέρα με όλους τους τρόπους εγγυάται τη συνέχιση της ίδιας ουσιαστικά πορείας, αφού και αυτός αναγνωρίζει ως τρόπο εξόδου από την κρίση τη  βελτίωση, την ανάπτυξη και τη σταθερότητα της κερδοφορίας των "υγιών" επιχειρήσεων, δηλαδή τη διάσωση του καπιταλισμού.

Ο μόνος που μιλάει ανοιχτά και καθαρά για την ανάγκη ο λαός να παλέψει και να συγκρουστεί με την ΕΕ και τα συμφέροντα(των καπιταλιστών) που αυτή υπηρετεί είναι το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ δηλώνει τη θέση του ότι τα κέρδη των επιχειρήσεων αποτελούνται από τον κλεμμένο ιδρώτα των εργαζόμενων δηλαδή από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Επομένως σ'αυτές τις εκλογές, όποια κυβέρνηση κι αν εκλεγεί, όσο κι αν αυτό γκρεμίζει "τις ελπίδες" αυτών που έχουν αποφασίσει να ενδώσουν στην "ελπίδα που έρχεται" (από πού και για ποιόν άραγε;) καμιά σπουδαία αλλαγή δεν πρόκειται να συμβεί.
Είπαμε ότι εντός του πλαισίου της ΕΕ και χωρίς σκληρούς λαϊκούς αγώνες, τίποτα δεν μπορεί να κερδηθεί.

Είναι ίσως μια από τις λίγες φορές που έχει τόσο μεγάλη σημασία το ποιά,πόσο δυναμική και με πόσο καθαρό στόχο θα είναι η αντιπολίτευση.

Να πούμε εδω το εξής:
Εφ'όσον όπως είπαμε ο λαός δεν έχει αυτός την εξουσία, αλλά οι καπιταλιστές, δηλαδή οι εχθροί του, ο λαός αντικειμενικά βρίσκεται στη θέση της αντιπολίτευσης. Εκεί ακριβώς επομένως οφείλει να βρίσκεται και ένα πραγματικό εργατικό επαναστατικό κόμμα και όχι στη θέση της διαχείρισης μιας εξουσίας που είναι εχθρική προς το λαό.

Το ΚΚΕ επομένως σε καμιά περίπτωση δεν είναι δυνατόν να βρεθεί σε θέση απέναντι από το λαό.

Η ψήφος στο ΚΚΕ λοιπόν είναι μια ψήφος για μια πραγματικά δυναμική αντιπολίτευση στο πλευρό των φτωχών στρωμάτων που τσακίζονται από την καπιταλιστική κρίση.

Τι μηνυμα όμως στέλνει ο λαός με την ψήφο στα άλλα κόμματα.
Η ψήφος στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι μια ψήφος που δηλώνει αποδοχή μιας απαράδεκτης κατάστασης για το λαό. Είναι ψήφος που δηλώνει φόβο και δουλικότητα.
Η ψήφος σε κόμματα όπως π.χ. το Ποτάμι είναι μια ψήφος που δηλώνει ότι το μόνο που επιθυμεί είναι μια ανακύκλωση προσώπων, μια ψήφος αποδοχής του μαρτυρίου, μια ψήφος δειλίας και δισταγμού παρά τα όσα έχουν συμβεί.
Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ τέλος είναι μια ψήφος καθαρού συμβιβασμού που δηλώνει ότι δεν πιστεύει στη δύναμη και τη δυναμική που κρύβει ο λαός, μια ψήφος αναποφασιστικότητας παρά τα όσα έχουμε τραβήξει, μια ψήφος που δηλώνει συμβιβασμό με μια κατάσταση που μας λεηλατεί καθημερινά.
Είναι δηλαδή μια ψήφος που καμιά σχέση δεν έχει με την Αριστερά και τα ιδανικά της.
Γιατί βέβαια Αριστερά του ΝΑΤΟ δηλαδή Αριστερά της συμμετοχής σε επεμβάσεις εναντίον λαών της περιοχής δεν μπορεί να υπάρχει. Το ίδιο δεν μπορεί να υπάρχει Αριστερά των αντικομμουνιστικών μνημονίων της ΕΕ, Αριστερά της σωτηρίας των κερδών της επιχειρηματικότητας, της μείωσης της φορολογίας για να έθρουν "επενδύσεις, Αριστερά που έγγυάται "σταθερότητα" σε αυτούς που ξεζουμίζουν το λαό κάθε μέρα, Αριστερά που αποδέχεται τη φτώχεια και μιλάει μόνο για την ακραία φτώχεια των 800 ευρώ οικογενειακό εισόδημα και κάτω!

Αριστερά ενός ντροπιαστικού συμβιβασμού εναντίον του λαού που δεν ζητάει πίσω ούτε καν όσα  χάθηκαν αυτά τα χρόνια απλά δεν υπάρχει.

Η μόνη ψήφος που θα έστελνε μήνυμα διάθεσης για δυναμική  αντίσταση και άρνησης όλης αυτης της πολιτικής εξαθλίωσης του λαού είναι ξεκάθαρα η ψήφος στο ΚΚΕ.

Ενα τέτοιο μήνυμα θα ενοχλούσε και θα προβλημάτιζε πραγματικά το σύστημα, την ΕΕ και τα κόμματα που θέλουν να παίξουν στο παιχνίδι της διαχείρισης της οικονομίας της αγοράς που βέβαια καμιά σχέση δεν έχει με τα λαικά συμφέροντα.

Ακόμη κι αυτοί που ΄δεν έχουν βρει ακόμη το κουράγιο να παλέψουν σκληρά και αποφασιστικά όπως χρειάζεται, ακόμη κι αυτοί που δεν συμφωνούν με τη συνολική στρατηγική του ΚΚΕ, θα πρέπει να σκεφτούν ότι ποτέ κανείς δεν κέρδισε κάτι δηλώνοντας φόβο και συμβιβασμό, ποτέ κανείς δεν κέρδισε κάτι ζητώντας ψίχουλα.

Έχουμε υποχρέωση νομίζουμε, όποια κι αν είναι η άποψη μας, να δηλώσουμε καθαρά τουλάχιστον την αντίθεσή μας σ' αυτή την πολιτική φτωχοποίησης.
Είμαστε υποχρεωμένοι να ζητήσουμε αποφασιστικά πίσω όλα όσα μας πήραν.

Ο καπιταλισμός έχει αλλάξει στάδιο. Δεν διεκδικεί απλά μερίδια αγοράς. Ζητάει με θράσος κομμάτια από τη ζωή μας.
Πρεπει να στείλουμε ξεκάθαρο μήνυμα ότι αυτό πρέπει να σταματήσει.

Ειναι η πρώτη φορά που η ψήφος στο ΚΚΕ δεν αφορά μόνο όσους αποδέχονται λίγο ή πολύ τις θέσεις του.
Μας αφορά όλους!

Γ.Βαρουφάκης(ΣΥΡΙΖΑ): Δεν θα πάμε συγκρουσιακά...ούτε υπονοούμενο!

«Η δική μας κυβέρνηση δεν παίζει με το Grexit. Δεν θα αφήσει ούτε υπονοούμενο. Δεν θα πάει στη διαπραγμάτευση συγκρουσιακά, δεν θα μπλοφάρει»

Aυτό και πολλά άλλα είπε ο καλός αστός οικονομολόγος και υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ Γ.Βαρουφάκης που όπως πολλοί καταλαβαίνουν ο λόγος του μετράει πολύ στο ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτά ειπώθηκαν στην παρουσίαση του βιβλίου του "Η γένεση της μνημονιακής Ελλάδας" πού έκανε στο μέγαρο Μουσικής με τη βοήθεια του συνυποψήφιου του στο ΣΥΡΙΖΑ Ν.Ξυδάκη και του γνωστού δημοσιογράφου του ΣΚΑΙ Μπ.Παπαδημητρίου.

Για όσους έχουν παρακολουθήσει τον Γ.Βαρουφάκη λέμε ότι είναι καθαρά υπέρ του ευρώ και της ΕΕ ενω θεωρεί ότι η κρίση θα είχε αντιμετωπισθεί αν "η Ευρώπη" σκεφτόταν με πιο ανοιχτό μυαλό...

"Υπάρχουν καινοτόμες, έξυπνες μορφές δημοσιονομικής μηχανικής για τη λύση του προβλήματος (του ελληνικού χρέους)" είπε ο Γ.Βαρουφάκης, θεωρώντας ότι ως τώρα το πρόβλημα με την σοβαρή αυτή καπιταλιστική κρίση ήταν ότι δεν υπήρχαν έξυπνοι  στο στρατόπεδο των αστών υπουργών και οικονομολόγων.

Βέβαια τον καπιταλισμό μπορείς να τον κατηγορήσεις για χιλιάδες πράγματα. Αλλά για βλακεία και στενομυαλιά δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις. Κάθε άλλο...

Σε ερώτημα «τι έχει να πει στον παππού  που φοβάται το Grexit», ο Γ. Βαρουφάκης απάντησε πως «ο ίδιος ο Ντράγκι απαίτησε από τη Μέρκελ να θέσει τέλος στη φιλολογία περί Grexit, λέγοντας πως "αλλιώς δεν θα μπορέσω να σώσω το ευρώ". Κάποιοι λένε πως η Ευρωζώνη μπορεί σήμερα να διαχειριστεί μια έξοδο της Ελλάδας. Η ΕΚΤ όμως, είναι ένας ιδιαίτερα συντηρητικός οργανισμός και δεν θέλει αλλαγές. Δεν θέλει να χάσει ένα απ' τα κομμάτια του παζλ της, όχι μόνο λόγω των κινδύνων απ' αυτό, αλλά και γιατί είναι Αυτοκρατορία που δεν θέλει να χάσει μέρος της επικράτειάς της».

Εδώ βέβαια πρέπει να σκεφτεί κανείς πως γίνεται ένα "αριστερό κόμμα" που μιλάει για εθνική ανεξαρτησία(λέμε τώρα...) να δέχεται να ανήκει με χαρά στην επικράτεια μιας Αυτοκρατορίας που μάλιστα είναι Κεντρική Τράπεζα. Μάλιστα όχι απλά δέχεται αλλά δηλώνει ότι δεν θ'αφήσει καν υπονοούμενο εξόδου! Τόσο καλά παιδιά...
» Καταλαβαίνουν πως όσο εξακολουθεί ο "εικονικός πνιγμός" της ελληνικής οικονομίας, δεν θα σηκώσουμε κεφάλι (σ.σ. αναπτυξιακά). Φοβούνται όμως μην πάμε πίσω στο 2009. Και γι' αυτό, θα πρέπει να βρούμε τρόπους να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους και να τα πακετάρουμε με εύπεπτο τρόπο για το Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο» ανέφερε ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ σε άλλο σημείο της ομιλίας του, αναφέρθηκε στην ανάγκη «άμεσης καταπολέμησης της βαθειάς ανθρωπιστικής κρίσης», αλλά και «πολλών και βαθιών μεταρρυθμίσεων στο Δημόσιο».

Όπως φαίνεται, και στον ΣΥΡΙΖΑ πλέον, υπάρχει η άποψη ότι η κρίση ήταν αποτέλεσμα των "λάθος παροχών" και του "λαϊκισμού" και επομένως δεν πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο 2009!

Το "μαζί τα φάγαμε" από άλλη πόρτα...

Όσο για τις απώλειες των 5 χρόνων λεηλασίας, τα όσα πήρε η λάβα των μνημονίων τι να κάνουμε...Θεός σχωρέσ'τα.

Ετσι λοιπόν ο κ.Βαρουφάκης θεωρεί ότι στις κρίσιμες διαπραγματεύσεις με τους εταίρους πρέπει να είμαστε καλά παιδιά, να τους τα πούμε με "εύπεπτο τρόπο" για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους!

Πρέπει να τάξουμε βαθιές μεταρρυθμίσεις...

Να πούμε ότι ο Γ.Βαρουφάκης μιλώντας για το χρέος είπε "πως δεν υποστηρίζει την εκδοχή του κουρέματος του χρέους, αλλά τον εξορθολογισμό του". (Διαγραφή, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους, κούρεμα, εξορθολογισμός, κι ακόμα δε φτάσαμε στη συζήτηση. Πράγματι οι διαπραγματεύσεις έχουν αρχίσει όπως είπε ο Α.Τσίπρας)

Μόλις μια μέρα πριν και ο Γ.Δραγασάκης μίλησε με ανάλογο σώφρονα τρόπο, υποστηρίζοντας την σταθερότητα(!) του τραπεζικού "μας" συστήματος(παρ' όλα αυτα όλες οι συστημικές τράπεζες προσφεύγουν στο μηχανισμό στήριξης ρευστότητας ΕLA...)  Ανάμεσα σε άλλα είπε: "...o ΣΥΡΙΖΑ θα παρουσιάσει στους ευρωπαϊκούς θεσμούς το δικό του πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και παραγωγικής ανασυγκρότησης, το οποίο θα αντικαταστήσει το μνημόνιο."

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν ετοιμάζεται να δώσει "σκληρή μάχη" στις διαπραγματεύσεις...

Αυτό που έχει θολώσει εντελώς  είναι το εναντίον τίνος θα δώσει τη μάχη...

Σε ποιο χαράκωμα θα βρίσκεται. Με τη σωτηρία της καπιταλιστικής οικονομίας ή με τη σωτηρία της οικονομίας του λαικού νοικοκυριού; 

Με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες;

ΥΓ: Θα πρέπει να πούμε οτι ο Γ.Βαρουφάκης δεν έχει σχέση με διάφορους γραφικούς ή περίεργους που έχουν μαζευτεί στο ΣΥΡΙΖΑ όπως η Ρ.Μακρή κ.α. Θεωρείται σοβαρός οικονομολόγος και ξέρει πολύ καλά τι λέει.

Η "συμπόρευση" του Λ.Λαζόπουλου εναντίον του ΚΚΕ.

Ο Λάκης Λαζόπουλος είναι ένας  ηθοποιός που κινούμενος στο χώρο των μεγάλων καναλιών κατάφερε να κερδίσει πολλά χρήματα.
Είναι λογικό λοιπόν να μην καίγεται και πολύ να καταλάβει τι παίζεται αυτή τη στιγμή και τι στοιχίζει στο λαό κάθε λάθος επιλογή.
Επίσης δεν καίγεται ιδιαίτερα για το ποια θα είναι η κατάσταση του λαού την επόμενη μερα των εκλογών για τον απλό λόγο ότι δεν ανήκει στο λαό. Καλώς ή κακώς ανήκει στο Κολωνάκι...

Αυτό που "παίζεται" λοιπόν σ'αυτές τις εκλογές δεν είναι το αν θα σχηματιστεί κεντροδεξιόστροφη ή κεντροαριστερόστροφη κυβέρνηση. Δεν είναι το αν θα πανηγυρίσουν οι μπλέ-πράσινοι ή πορτοκαλί-ροζ με άλλους έγχρωμους κόκκους.

Αυτό που έχει σημασία είναι το αν θα έχει δουλειά και ψωμί(δυστυχώς έχουμε φτάσει ξανά στο να συζητάμε για το ψωμί το 2015) ο λαός. Αν θα έχει σύνταξη, ασφάλιση, στοιχειώδη παιδεία, στοιχειώδη ζωή ο διπλανός μας.

Είτε το αισθάνεται είτε όχι ο διάσημος Λάκης ό,τι έχει κερδηθεί και ό,τι θα κερδηθεί από το λαό σ'αυτό τον άδικο κόσμο, κερδήθηκε και θα κερδηθεί με αγώνες.
Με αγώνες που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν οι καταπιεσμένοι ενάντια στους καταπιεστές τους. Ο φτωχός λαός ενάντια στους πλούσιους επιχειρηματίες αλλά και τους εκπροσώπους τους.
Αυτό που παίζεται λοιπόν είναι το πόση δύναμη θα έχει ο λαός να αντέξει και να αντισταθεί στην πίεση που θα συνεχίσει να δέχεται και να συγκρατήσει ό,τι του έχει απομείνει, να πάρει πίσω ό,τι μπορεί, αλλά  και να βάλει ρότα για μεγάλες ανατροπές διορθώνοντας μια και καλή την αδικία και κερδίζοντας τελικά την εξουσία, δίνοντας νέο ολοκαίνουργιο αέρα και αναπνοή στην εξέλιξη του ανθρώπου και της ζωής στον πλανήτη.

Είπε ο Λ.Λαζόπουλος στην εκπομπή του κριτικάροντας το ΚΚΕ με άσχημο και καθόλου αστείο τρόπο για σατυρικό ηθοποιό, ότι στις εκλογές αποφασίζεται ποια θα είναι η κυβέρνηση και όχι το ποια θα είναι η αντιπολίτευση.
Στις εκλογές όμως, ειδικά σ'αυτές,  εκτός από το ποια θα είναι η κυβέρνηση, που όπως ο ίδιος λέει με τη σάτυρά του, το λιγότερο δεν αξίζει την εμπιστοσύνη του λαού, θα αποφασιστεί και το ποσο ισχυρή και δυναμική θα είναι η αντιπολίτευση, που θα πρέπει να σταθεί απέναντι στην κυβέρνηση που, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα είναι έτοιμη να εκβιαστεί και να υποχωρήσει.

Επειδή μάλιστα κατά τη γνώμη μας, οι δυο διεκδικητές της κυβέρνησης στο βασικό ζήτημα που αναφέραμε πριν, δηλαδή στο τι θα δοθεί πίσω από όσα έχουν χαθεί, συμφωνούν στο λίγα ψίχουλα ή καθόλου ψίχουλα, και μάλιστα το πιο πιθανό είναι ότι όχι μόνο δεν θα μας δώσουν πίσω αλλά θα μας πάρουν κιόλας, έχει μεγαλύτερη σημασία το πόσο ισχυρή θα είναι η αντιπολίτευση, δηλαδή το ΚΚΕ(γιατι από το Ποτάμι και τη Χ.Α. ελπίζουμε ότι δεν περιμένει κάτι ο Λάκης), παρά το ποιο ακριβώς φάσμα χρωμάτων θα απαρτίζει μια κυβέρνηση που μάλιστα θα είναι υποχρεωμένη, εντός πλαισίου ΕΕ, να ακολουθήσει ΄την ίδια πολιτική με την προηγούμενη συνεχίζοντας το "δρόμο των μεταρρυθμίσεων" και του μαρτυρίου όπως λένε όλοι οι "ειδικοί".

Έχει ξαναπεί ο Λ.Λαζόπουλος και το είπε και στην τελευταία εκπομπή του ότι το ΚΚΕ δεν έκανε αντιπολίτευση στη ΝΔ κι έτσι συμπορεύτηκε μαζί της στο δρόμο των μνημονίων!!!
Χυδαίο πραγματικά να το λέει κάποιος που θεωρεί τον εαυτό του προοδευτικό αλλά και αποκαλυπτικό. Κι αυτό γιατί δείχνει ότι ο Λ.Λαζόπουλος περιμένει να παρακολουθήσει τος αγώνες του λαού από την τηλεόραση όπως ας πούμε το ποδόσφαιρο.
Εκεί λοιπόν στις οθόνες λογικό είναι να μην είδε το ΚΚΕ αφού το ΚΚΕ δεν παίζει σ'αυτά τα γήπεδα.

Αν πήγαινε όμως στα στέκια ή τα σπίτια των απολυμένων αγωνιστών του ΠΑΜΕ που δεν υπήρξε απεργία η κινητοποίηση που να μην έχουν βρεθεί στην πρώτη γραμμή ίσως να άνοιγε λίγο τα μάτια του.
Αν έμπαινε στη ζωή των καταδικασμένων κομμουνιστών χαλυβουργών ή μεταλλεργατών και τόσων άλλων που εναντίον τους εκκρεμούν ακόμη τόσα δικαστήρια για τους αγώνες τους, ίσως να έβλεπε κάτι παραπάνω.
Αν μάλιστα κοίταζε λίγο πιο κοντά τους τόσο νωρίς και άδικα χαμένους αυτών των αγώνων, σαν τον απεργό  χαλυβουργό Β.Δερή που εξ αιτίας της πολιτικής που πολέμησε με τους αγώνες αυτούς έφυγε παγωμένος σ'ένα σπίτι χωρίς ρευμα, χωρίς δουλειά και χωρίς αποζημίωση, ίσως πραγματικά να ντρεπόταν για όσα λέει.

Ειπε λοιπόν χυδαία ο Λ.Λαζόπουλος ότι το ΚΚΕ συμπορεύτηκε με τη ΝΔ αφου δεν στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και κρατάει τάχα ίσες αποστάσεις.
Συμπόρευση όμως σημαίνει συμφωνία σε πολιτικές. 
Και στις πολιτικές όπως είναι ολοφάνερο αν δεν είσαι τυφλός, ή δεν θέλεις να κάνεις το άσπρο μαύρο, το ΚΚΕ βρίσκεται όχι απλά απέναντι αλλά σε εντελώς άλλο κόσμο από τη ΝΔ. 
Ας ψάξει λοιπόν αυτούς που συμπορεύονται πραγματικά πολιτικά με τη ΝΔ στις γειτονιές του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί δηλαδή που τριγυρίζει και ο ίδιος  παλεύοντας με τις άλλες "συνεπείς φιλοευρωπαικές δυνάμεις" να φτιάξουν την Έλλάδα "μια κανονική ευρωπαική χώρα" γεμάτη με  εκατομμύρια πάμφτωχους που θυσιάζονται για να σώσουν τον πλούτο ελάχιστων "υγιών" πλουσίων.

Ευτυχώς δεν μπερδεύτηκαν όλοι...

"1,5 εκατομύριο Γάλλοι βάδισαν στο Παρίσι εναντίον της βίας και του εξτρεμισμού"... γράφουν οι τίτλοι όλων των μεγάλων ΜΜΕ.

Ηταν λένε η μεγαλύτερη διαδήλωση που έγινε...

Τι έκαναν όλοι αυτοί μες την πολιτική αφέλεια και την άγνοιά τους όμως;

Εστειλαν μήνυμα προς το σύστημα ότι δεν έχουν πάρει είδηση για το  τι παίζεται πίσω απ'την πλάτη τους.
Με την παρουσία τους έδωσαν συγχαρητήρια στα μέσα προπαγάνδας του συστήματος ότι η δουλειά τους πιάνει τόπο.

Γιατί πως αλλιώς να εξηγήσεις αυτή την εικόνα όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι από αυτούς που υφίστανται τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και των μέτρων που παίρνουν οι κυβερνήσεις που ενδιαφέρονται πολύ για τη σωτηρία του καπιταλισμού και καθόλου για τη σωτηρία του λαού, βάδισαν παρέα με τους εκπρόσωπους των καταπιεστών τους πρωθυπουργούς και προέδρους.
Και μόνο τα ονόματα αρκούν.
"Περισσότεροι από 45 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων έδωσαν το «παρών» στην πορεία δίπλα στον Φρανσουά Ολάντ. Ανάμεσά τους οι Άνγκελα Μέρκελ, Ντέιβιντ Κάμερον, Ματέο Ρέντσι, Αντώνης Σαμαράς, Μαριάνο Ραχόι, Σαρλ Μισέλ, Χέλεν-Τόρινγκ Σμιτ, καθώς και πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ και του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς."

Όσο για την εικόνα με τους αρχηγούς κρατών μπροστά από τους διαδηλωτές, που οι πιο πολλοί είναι υπεύθυνοι για τους τόσους πολέμους γύρω, τις τόσες επεμβάσεις και καταστροφές κρατών, δεν μπορεί παρά να  γεμίζει το σύστημα με ενθουσιασμό και εμπιστοσύνη για το μέλλον...
Κατάφεραν και πάλι να μπερδέψουν τον κόσμο και να τον κάνουν να πιστέψει πως λαός και ιμπεριαλισμός είναι "όλοι μαζί", κι αδερφωμένοι παλεύουν εναντίον ενός εχθρού-φάντασμα, που όποιος είναι λίγο λογικός και πληροφορημένος μπορεί να καταλάβει ότι ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι γέννησαν και μεγάλωσαν σαν δικό τους παιδί που είναι.

Όταν βλέπεις τον σφαγέα Νενατανιάχου αλλά μπρατσέτα με τη Μέρκελ τον Ολαντ και τον Κάμερον, αυτούς που τρομοκρατούν ολόκληρους λαούς να ηγούνται σε διαδήλωση κατά της βίας και της τρομοκρατίας, κι από πίσω 100ντάδες χιλιάδες λαού, το μόνο που μπορείς να πεις είναι ότι οι λύκοι και τα πρόβατα έδωσαν τα χέρια. Και λίγο πιο πίσω μαζί τους οι φιλοΕΕ εκπρόσωποι της λεγόμενης "αριστεράς"...

Ως γνωστό στη διαδήλωση συμμετείχε εκτός του Α.Σαμαρά και αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά πολλές "αριστερές" φιλοΕΕ οργανωσεις και τέως κραταιά ΚΚ.

Οι λύκοι λοιπόν φαίνεται πως έπεισαν πάρα πολλά θύματά τους πως μπορούν να κοιμούνται ήσυχα στην αγκαλιά τους και να αφήσουν τη ζωή τους στα χερια τους!

Όχι όλα όμως...

Ευτυχώς υπάρχουν κι αυτοί οι λίγοι τρελοί που φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη ότι οι καταπιεσμένοι δε γίνεται σε καμιά περίπτωση να βρίσκονται στο ίδιο χαράκωμα με τους καταπιεστές δυνάστες τους.
 Όταν οι λύκοι κάνουν τα γλυκά μάτια κι αγκαλιάζονται με τα πρόβατα τό μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι το πως να τα καταβροχθίσουν. Ειδικά όταν η πείνα τους και η φυσική τους ανάγκη είναι τεράστια όπως τώρα.

Ευτυχώς υπάρχουν αυτοί οι λίγοι τρελοί που τις κόκκινες γραμμές τους δεν τις βάζουν σε δήθεν διαπραγματεύσεις. 
Τις βάζουν εκεί που βρίσκονται αντικειμενικά, ανάμεσα στις τάξεις και λένε: Από εδώ οι εργάτες και η φτωχολογιά και μεις οι κομμουνιστές μαζί τους και απέναντι μας το χρήμα, το κεφάλαιο και οι πλουτοκράτες εχθροί μας. 

Σε μια δύσκολη στροφή της ιστορίας για τους λαούς λοιπόν, ο ιμπεριαλισμός με τα μέσα του κατάφερε να μπερδέψει πάρα πολλούς.
Άρπαξε την ευκαιρία από ην άγρια και απαίσια δολοφονία των εργαζόμενων του Γαλλικού περιοδικού και την εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο διώχνοντας από πάνω του την τεράστια ευθύνη που έχει.
 Και σ'αυτό έβαλαν το χεράκι τους και οι διάφοροι "αριστεροί" όλων των ευρωπαϊκών κρατών που κρύβουν προσεκτικά ποιος είναι ο εχθρός και ο αντίπαλος που πρέπει να πολεμήσουμε, που κρύβουν προσεκτικά τον ιμπεριαλισμό, την πονηριά του και τα εργαλεία του.

Δεν κατάφερε να μας μπερδέψει όλους όμως.

Ευτυχώς υπάρχει και το ΚΚΕ!

Με τη ζωή ή με το ..."κάτι καλύτερο";

Όταν βρίσκεσαι σε πόλεμο και κάτω από 
άγριο βομβαρδισμό τι ζητάς;
Να γίνεται ο βομβαρδισμός σε πιο αραιά διαστήματα και με λιγότερες βόμβες;
 Δηλαδή ζητάς "κάτι καλύτερο" ή οργανώνεσαι και πολεμάς για να νικήσεις  τον πόλεμο που σου κήρυξαν και να σταματήσεις κάθε πόλεμο και κάθε αιτία που δημιουργεί τους πολέμους;

Όταν σου βάζουν φωτιά σ'όλη τη συνοικία και βλέπεις γύρω σου τα πάντα να καίγονται τι κάνεις;
Ζητάς ένα ποτήρι  νερό για να σβήσεις "ό,τι είναι δυνατόν", δηλαδή "κάτι καλύτερο" ή παίρνεις την κατάσταση στα χέρια σου και με σχέδιο κι αγώνα  παλεύεις να σβήσεις όλες τις φωτιές, ξεγράφοντας για πάντα αυτούς που έφεραν τη συμφορά;

Όταν το σπίτι σου έχει να ζεσταθεί χρόνια και ξεπαγιάζεις μες το κρύο τι ζητάς; Να σου πετάξουν ένα επικίνδυνο μαγκάλι μια κουβερτούλα και λίγα κάρβουνα για σήμερα κι αύριο βλέπουμε, δηλαδή "κάτι καλύτερο" ή απαιτείς και πολεμάς να σταματήσει αυτό το αίσχος και να ζήσεις τη ζωή που σου αξίζει;

Όταν γύρω σου βλέπεις να σου αρπάζουν ό,τι έχεις και δεν έχεις, τη ζωή σου την ίδια και το μέλλον των παιδιών σου τι κάνεις;
Ζητάς να σε κλέβουν  με τρόπο και ευγένεια ενώ δε σου έχει μείνει πια τίποτα, να σε κλέβουν λίγο και όχι πολύ, δηλαδή "κάτι καλύτερο" ή παλεύεις να σταματήσει η λεηλασία, να αναιρεθούν οι όροι που την επιτρέπουν  εναντίον σου και να ζήσεις σε έναν πραγματικά δίκαιο κόσμο όπου κανείς δεν θα αρπάζει τη ζωή κανενός, έναν κόσμο δηλαδή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο;

Όταν πεθαίνεις από αφυδάτωση και έχεις ανάγκη ολόκληρες πηγές για να συνέλθεις και να μείνεις ζωντανός, τι ζητάς;
Ένα βρεγμένο κουρελόπανο για να δροσίσεις το πρόσωπο, δηλαδή "κάτι καλύτερο", πριν αφήσεις τον άδικο αυτό κόσμο λέγοντας "πάτερ άφες αυτοίς...", ή βρίσκεις τρόπο να πολεμήσεις και να πάρεις τις πηγές που σου ανήκουν για να πιείς κι εσύ και το μέλλον που το έχει τόσο ανάγκη;

Όταν σου φορτώνουν στην πλάτη ένα βουνό και σου ζητάνε να το κουβαλήσεις για λογαριασμό τους, σαν να είσαι το υποζύγιό τους κι ακόμη χειρότερα, τι ζητάς;
΄Σκύβεις το κεφάλι και παρακαλάς να κάνουν το βουνό λόφο ή βράχο που πάλι ασήκωτος είναι, δηλαδή "κάτι καλύτερο" ή πετάς από πάνω σου το βάρος(που έτσι κι αλλιώς δεν είναι δικό σου) και τους παίρνεις στο κυνήγι απαιτώντας να ζήσεις μια ζωή χωρίς βάρη, αφού μια ζωή σου δόθηκε μόνο κι άλλη δεν έχεις;


Εδώ και χρόνια ο ταξικός πόλεμος έχει αγριέψει και οι επιθέσεις εναντίον του λαού είναι πια αλλεπάλληλες και όλο και πιο δολοφονικές.
Ο λαός λοιπόν μόνο ένα δρόμο έχει.
Να πολεμήσει με πάθος για τη ζωή του, ή αλλιώς  να σκύψει το κεφάλι να παρακαλέσει και να συμβιβαστεί με το  "κάτι καλύτερο" για να απαλύνει αν γίνεται λίγο τον πόνο και τελικά να χαρίσει τη ζωή του και να πεθάνει ελπίζοντας στην αιώνια ζωή η τη δευτέρα παρουσία.

Τι θα επιλέξουμε λοιπόν;
Τη ζωή ή το θάνατο;

Τα αποθέματα και οι αντοχές που είχε παλιότερα ο καπιταλισμός για να ξεπερνάει τις κρίσεις του και να τραβάει ξανά προς νέες δόξες έχουν πια εξαντληθεί.
Είναι ολοφάνερο ότι ο μόνος τρόπος που έχει για να ξεπεράσει την κρίση αυτή είναι να περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από τις ζωές μας γκρεμίζοντας και σαρώνοντας τα πάντα.

Κοιτώντας  τη ζωή μας, το μέλλον των παιδιών μας και το αύριο στα μάτια ας σκεφτούμε.
Δεν έχουμε δικαίωμα  να ζητάμε αυτό το δήθεν "κάτι καλύτερο" που έτσι κι αλλιώς μόνο καλύτερο δε θα είναι, αφού ακόμη κι αν κάτι μπορούσε να δοθεί, δε θα έφτανε, όχι για να ξεδιψάσει την ατέλειωτη και δολοφονική δίψα που μας έχουν δημιουργήσει, αλλά ούτε καν ένα μικρό ελάχιστο μέρος απ' αυτήν να αντιμετωπίσει. Μάλιστα στο τέλος είναι βέβαιο ότι θα μας πουν ότι για το καλό μας πρέπει η φωτιά που μας καίει  να συνεχίσει να φουντώνει γιατί "δε γίνεται αλλιώς".

Η αρρώστια του σαπισμένου καπιταλισμού δε θεραπεύεται με βροχούλες, όπως ακριβώς καμιά σοβαρή αρρώστια δε θεραπεύεται με ασπιρίνες και placebo, ψευτοελπίδες δηλαδή για ".κάτι καλύτερο".

Θέλει πραγματικές καταιγίδες αγώνων, στόχο, σχέδιο μάχης, μελέτη και εμπειρία αγώνων που μόνο το ΚΚΕ μετά από τόσες δεκαετίες έχει και μπορεί να προσφέρει.

Η πολεμάμε οργανωμένα και κερδίζουμε αυτόν τον πόλεμο που μας κήρυξαν ή μένουμε άπραγοι περιμένοντας τη σωτηρία από Θεούς και σωτήρες που έχουν πεθάνει προ πολλού.

Ο λαός λοιπόν δεν πρέπει να συμβιβαστεί με το παραμύθι που λέγεται "κάτι καλύτερο".

Πρέπει να σκεφτεί, να αποφασίσει και να δράσει άμεσα.
Να οργανωθεί στα σωματεία του, να συνταχθεί με τις ταξικές δυνάμεις, να δείξει εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ και να παλέψει για έναν άλλο διαφορετικό πραγματικά δίκαιο δικό μας κόσμο.

Το δίλημμα είναι ένα και μόνο:

Η θα βγούμε από το περιθώριο και τη γωνιά που μας σπρώχνουν όλοι οι άλλοι παίρνοντας τη ζωή μας στα χέρια μας ή θα χαρίσουμε τη ζωή μας στα σκυλιά για να σώσουμε με τη θυσία μας αυτό που μας δολοφονεί.

Μια "κανονική" δημοκρατία

"Αυτό που θέλουμε εμείς είναι να γίνουμε μια κανονική δημοκρατική Ευρωπαϊκή χώρα".

Ποιος το είπε;
Θα μπορούσαν να το έχουν πει πολλοί.
Από τον Α.Σαμαρά και τον Ε.Βενιζέλο μέχρι τους εκπροσώπους της 'Δράσης', του Ποταμιού, της ΔΗΜΑΡ των ΑΝΕΛ, της Τελείας ή της παύλας.
Παρ'όλα αυτά το είπε σε πρωινή εκπομπή ο Δημ.Παπαδημούλης του ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα σε πολλά και μάλλον ενδιαφέροντα.
Και μάλιστα του άρεσε τόσο πολύ που το επανέλαβε αρκετές φορές.
"Να γίνουμε μια κανονική Ευρωπαική χώρα"!

"Κανονική" σαν ποιά χώρα όμως;

Σαν τη Γαλλία της όλο και μεγαλύτερης ανεργίας, όπου το 30% σχεδόν των νέων είναι απελπισμένοι και ψάχνουν τρόπους να δραπετεύσουν από τη χώρα τους αναζητώντας κάποιο μέλλον;
Σαν τη Γερμανία των τεράστιων ανισοτήτων με τους μισθούς των 400 ευρώ για τουλάχιστον 7,5 εκ. εργαζόμενους(σύμφωνα με στοιχεία του 2011) δίπλα στους μισθούς των ρετιρέ; Και βέβαια μιλάμε για την ισχυρότερη καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ, που έχει καταφέρει να επικρατήσει στον ανταγωνισμό.
Είναι κατά τον ΣΥΡΙΖΑ κανονικότητα η κακοπληρωμένη περιστασιακή εργασία, όπου επειδή δεν μπορεί να επιλυθεί το πρόβλημα της ανεργίας, μοιράζουν το χρόνο της εργασίας που έχει ανάγκη "η αγορά" και τον διανέμουν σε απελπισμένους; Ως γνωστό οι άνθρωποι αυτοί(για κανονικούς ανθρώπους πρόκειται κ.Παπαδημούλη), δεν θεωρούνται άνεργοι αφού δουλεύουν έστω περιστασιακά με όποιους όρους τους προσφερθούν. Φυσικά είναι υποχρεωμένοι όπως όλοι εμείς να πληρώνουν "κανονικά" τους λογαριασμούς τους.
Σαν την εκτός ευρώ Αγγλία, με τις λούμπεν φτωχογειτονιές των εξαθλιωμένων που εξεγείρονται όπως έγινε πρόπερσι το καλοκαίρι; Τι το όμορφα "κανονικό" υπάρχει σ'αυτό;
Σαν την Ιταλία του επίσης τεράστιου χρέους(που κι εκεί δεν δημιούργησε ο λαός) όπου τα κύματα μέτρων λιτότητας διαδέχονται το ένα το άλλο, και όπου η διαφθορά και η εξαχρείωση του πολιτικού συστήματος εκπροσώπησης στη χώρα βγάζουν μάτι;
Σαν τη Βουλγαρία, Ρουμανία και μια σειρά πρώην σοσιαλιστικές χώρες όπου ο λαός κάθε μέρα βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στην απόλυτη φτώχεια χάνοντας αργά αλλά σταθερά ό,τι είχε κατακτηθεί επι σοσιαλισμού παρά τις σημαντικές αδυναμίες που υπήρχαν εκεί;
Σαν την  Πολωνία όπου απαγορεύεται  η λειτουργία οποιουδήποτε κόμματος υποστηρίζει το "μαρξισμό-λενινισμό" και την "κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής";
Σαν την Τσεχία και την Ουγγαρία όπου εκτός από τη φτώχεια και ο αντικομμουνισμός χτυπάει κόκκινο και απαγορεύεται ακόμη και η ονομασία "κομμουνιστικό" σε κόμματα και οργανώσεις;(Στην Ουγγαρία το Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα αφαίρεσε από την ονομασία του το "Κομμουνιστικό".)
Σαν τις χώρες της Βαλτικής όπου διώκονται οι κομμουνιστές και αποθεώνονται οι πρώην συνεργάτες των Ναζί;

Για ποιες "κανονικές" ευρωπαϊκές χώρες και ποιου είδους κανονικότητα μιλάει ο κ.Παπαδημούλης και  ο ΣΥΡΙΖΑ;
Μήπως για την κανονικότητα της υποταγής στις επιθυμίες του Ιμπεριαλιστικού μηχανισμού που λέγεται ΕΕ για το καλό της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων που ονομάστηκε "καλό της Ευρώπης"; Για την κανονικότητα υποχρεωτικής από όλες τις χώρες εφαρμογής διαρκών μνημονίων που σαρώνουν τα λαικά εισδήματα;

Βέβαια ο κ.Παπαδημούλης δεν είπε μόνο αυτό.
Είπε κι άλλα όμορφα, γενικά  και ηθικά.

Πλημμύρισε την ατμόσφαιρα με λέξεις χωρίς πραγματική αξία στον κόσμο των κερδών απ' αυτές που λένε όλοι οι καλοί του καπιταλιστικού τόξου.
Αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ισοτιμία των πολιτών, αξιοπρέπεια κλπ.
Έχει όμως μια σημασία ο τρόπος που τα είπε και αυτός και οι άλλοι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί βέβαια όταν λένε ότι "ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να κάνει φοβερά και τρομερά πράγματα" ή ότι το μόνο που θέλουν είναι να κάνουν αυτή την κοινωνία που ζούμε γεμάτη με τα πιο πάνω ηθικά χαρακτηριστικά, αλλά διαβεβαιώνοντας τους πάντες σε όλους τους τόνους ότι για κάτι τέτοιο δεν είναι δα και αναγκαίο να γίνουν τρομερά πράγματα (υπονοώντας ή ξεκαθαρίζοντας ότι δεν θα θιχτεί σε καμιά περίπτωση η γνωστή οικονομική βάση όπου χτίζονται όλα, αλλά θα επιχειρηθεί με ασφάλεια να "εξυγιανθεί") ένα πράγμα δηλώνουν:
Οτι αυτός ο καπιταλιστικός κόσμος που έχει Θεό του το επιχειρηματικό κέρδος, μπορεί κάλλιστα με κάποιες παρεμβάσεις και τεχνικές λύσεις, να γίνει δίκαιος και ανθρώπινος με ισοτιμία για όλους!
Εννοείται βέβαια ότι καμιά νύξη δεν γίνεται για κίνημα και εργατικούς αγώνες, αφού κάτι τέτοια ανατριχιάζουν το σύστημα κανονικά.
Τη στιγμή δηλαδή που η ζωή μιλάει με σκληρούς ή και φρικτούς τρόπους για το τι σημαίνει το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους (όπως στην τραγωδία του πλοίου της ΑΝΕΚ στην  Αδριατική), δείχνοντας που έχει γραμμένο τον άνθρωπο και τη ζωή του ο καπιταλισμός, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κλείνουν τα μάτια και αθωώνουν το σύστημα προβάλλοντας για λογαριασμό του ένα αγγελικό πρόσωπο που φυσικά δεν υπάρχει.

Πως να λέγεται άραγε αυτό;
Μήπως κανονική κοροιδία και εξαπάτηση;

Σε όλα τα πάνελ καθημερινά ρωτούν τους εκπρόσωπους του ΚΚΕ αν θα δώσει το κόμμα μας ψήφο εμπιστοσύνης ή ανοχής σε μια πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Μια τέτοια "ανοχή και εμπιστοσύνη" όμως  θα σήμαινε συμμετοχή στην απόκρυψη της αλήθειας, συμμετοχή στην κοροϊδία του λαού, και βέβαια ψήφο ανοχής στη συνέχιση μιας πολιτικής που τσακίζει το λαό και την προσπάθειά του να απαλλαγεί από τις αλυσίδες του. Γιατί μπαίνουν στον κόπο να ρωτήσουν λοιπόν;

Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να συμμετέχει στην απελπισμένη προσπάθεια να δοθεί το φιλί της ζωής στον καπιταλισμό που καταρρέει.
Αντίθετα καλεί το λαό να βρει το κουράγιο και να βαδίσει στο δικό του δρόμο, να πιστέψει στη δύναμή του και να πάρει την οικονομία και τη ζωή του στα χέρια του.

Σε μια τέτοια προσπάθεια το ΚΚΕ δεν θα βοηθήσει απλά.
Θα μπει μπροστά όπως έκανε πάντα και θα δώσει όλες του τις δυνάμεις.




ΥΓ: Και μια εκτίμηση από έναν από τους μηχανισμούς του συστήματος, τον ΟΟΣΑ που δείχνει σε ποια "κανονικότητα" βρίσκονται οι κανονικές ευρωπαικές χώρες. Την ίδια εκτίμηση έκανε και η τράπεζα της Ιταλίας:
- Η Ευρωζώνη βρίσκεται στα πρόθυρα του αποπληθωρισμού, ενώ η επίμονη και παρατεταμένη υποχώρηση των τιμών θα καθιστούσε «δυσκολότερη την αποπληρωμή του χρέους και θα αποθάρρυνε τις επιχειρηματικές επενδύσεις», σε μια εξέλιξη που θα οδηγούσε σε νέα ύφεση και μεγαλύτερη ανεργία. Η ισχνή ανάκαμψη, στο Γ' τρίμηνο του 2014, ωθεί τον ΟΟΣΑ να εκτιμήσει ότι «η απειλή είναι παρούσα και πραγματική».

Χάβρα εναντίον ΚΚΕ- Πυρ ομαδόν στα πάνελ

Αυτή είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ στα πανελ που στήνονται προεκλογικά στα κανάλια.
Εδω ο Θ.Χιόνης μετά το 4.40' προσπαθεί μέσα σε χάβρα πραγματική να απαντήσει σε κλασσική και γνωστή από όλα τα πάνελ ερώτηση που του έχει γίνει.
Συγχρόνως πανω του λένε την άποψη τους και 2-3 άλλοι ενώ άλλοι, όπως ο κ.Μητρόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ χαμογελούν ικανοποιημένοι! Το ίδιο ικανοποιημενος και ο κ.Βορίδης που συμμετέχει ρωτώνας σαν δημοσιογράφος στην προσπάθεια.
Η Δημοκρατία στο φόρτε της.

Τό ίδιο ακριβώς σκηνικό αντιμετώπισε χθες στο ΣΤΑΡ με την ανοχή του οικοδεσπότη Ν.Χατζηνικολάου ο Ν.Σοφιανός.
Υστερα κάποιοι κριτικάρουν το ΚΚΕ ότι έχει ακατανόητες θέσεις.
Ακατανόητο είναι βέβαια αυτό που δεν σε αφήνουν να εξηγήσεις.

Ο αντικειμενικός Καψαμπέλης για να στριμώξει τον Θ.Χιόνη φτάνει στο σημείο να πει ότι είναι πιθανή τρικομματική Βουλή με ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ! Από ποια δημοσκόπηση να προέκυψε η "πιθανότηατα" άραγε;
Οταν ο Θ.Χιόνης του απαντά ότι ακόμη και τότε το πιο πιθανό είναι ότι θα υπάρξει αυτοδυναμία αρχιζουν τα γελάκια.
Γελοίοι;

Χρόνια πολλά ! - Τίποτα δε χαρίζεται!

Καλή χρονιά σε όλους!

Με καρδιά και χαμόγελο στα εύκολα και στα δύσκολα!

 Με αγάπη τρελή για τη ζωή ΄μας και για τη ζωή των γύρω μας.

Με πίστη στη δύναμη που έχουμε όλοι εμείς, όλος ο λαός που υποφέρει μαζί, να παλέψουμε και ν'αλλάξουμε τη ζωή μας

Ας ζητήσουμε όλη την ευτυχία που μας αξίζει στη μία και μοναδική ζωή που μας δόθηκε, κι όχι ψίχουλα ζωής και ευτυχίας!

Τίποτα δε θα μας χαριστεί αν δεν δείξουμε πως είμαστε ΈΤΟΙΜΟΙ να κάνουμε τα πάντα γιά ό,τι είναι δικό μας. 

Η ζωή δεν πρόκειται να μας χαρίσει όλη της την ομορφιά αν δε δείξουμε πως νοιαζόμαστε πραγματικά γι αυτήν, πως παλεύουμε με κάθε τρόπο για να την κερδίσουμε

...ό,τι αγκαλιάσεις σ'αγκαλιάζει

κι  ό,τι αγαπήσεις σ'αγαπάει

Αυτός ο κόσμος είναι ο δικός μας κόσμος.

Είναι το δικό μας σπίτι. 

Ας τον κάνουμε όμορφο και ευτυχισμένο με κάθε τρόπο.

 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ!!!