Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Κι όμως, όλα είναι ακόμα εδώ!

‎"Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε,
είμαστε λάθος σ΄ένα κεφάλαιο του λάθος λήματος,
ο σάπιος κόσμος εκεί που σαπιζε ξανατονώθηκε,
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος"


Κι όμως οι εξεγέρσεις μας δεν είναι καθόλου εκτός του κλίματος.
Κι όμως, ο κόσμος περισσότερο από ποτέ παρακολουθεί τις εξελλίξεις με αγωνία και περιμένει.
Κι ομως ειναι η πρώτη φορά που η δυσαρέσκεια είναι τόσο καθαρή (αλλά και τόσο άναυδη).
Κι όμως πρώτη φορά ίσως στην ιστορία ο κοσμος είναι έτοιμος να απορρίψει τον παλιό σάπιο κόσμο και να δεχτεί η τουλάχιστον να συζητήσει ανοιχτά τον καινούργιο.Αρκει κάποιος με κάποιον τρόπο να του δείξει το δρόμο.

Παρ όλα αυτά η εικόνα της χθεσινής Πανευρωπαικής Κινητοποίησης ήταν τόσο απογοητευτική πού έλεγε εντελώς διαφορετικά πράγματα, όσο είχε βέβαια έστω και την παραμικρή ανάσα για να αρθρώσει μια λέξη.Τι συμβαίνει λοιπόν;
Για μένα είναι καθαρό.
Κανείς δεν έχει πια εμπισοσύνη -έστω και ελάχιστη- στις ηγεσίες ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, σε βαθμό που να ντρέπεται ίσως να κατέβει στο δρόμο μαζι με βροντοφωνάζοντες στημένους εργατοπατερες που μόνο ρόλο έχουν να περάσουν το μήνυμα πως τίποτα δεν γίνεται.
Οπως επίσης καθαρή είναι και η αμηχανία εκείνου του κοματιού της αριστεράς που συμμετέχει στις συγκεντρώσεις της ΑΔΕΔΥ, μετά τις απίστευτες εξελίξεις στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Ειναι ολοφάνερο οτι η ανάγκη για έκφραση της λαικής δυσαρέσκειας, πρέπει εδώ και τώρα, με νέους και από τα κάτω δημοκρατικούς τρόπους να  δοκιμάσει άλλες μορφές συνδικαλιστικής εκπροσώπησης. Η κρίση ειναι μπροστά μας, το σύστημα σαπίζει όλο και περισσότερο και είναι έτοιμο να πηδήξει στον γκρεμό προσπαθώντας όμως να τραβήξει μαζί και ολόκληρη τη ζωή μας.
Η χθεσινή εικόνα ήταν άλλη μια μεγάλη απογοήτευση. Όμως η απογοήτευση είναι μια πολυτέλεια που δεν έχουμε, τουλάχιστον ολοι όσοι αγγιζόμαστε απο την κρίση με τρόπο που δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Ολα πρέπει να αλλαξουν και θα αλλάξουν.
Η ζωή δεν παραβλέπει, δεν δειλιάζει, δεν κάνει πίσω.
Οχι τώρα τουλάχιστον, όχι στο σημείο μηδέν.Κάποιος είπε πως οι μεγάλες νίκες είναι φτιαγμένες απο χιλιάδες μικρες ήττες! Και έτσι είναι.
Ας το δούμε λοιπόν καθαρά και με όλο μας το κουράγιο.Τίποτα δεν έχει χαθεί.
Ο δρόμος είναι μπροστά μας και περιμένει.

9 σχόλια:

Roadartist είπε...

Χρειαζόμουν να διαβάσω κάτι τόσο αισιόδοξο. Είθε έτσι να είναι..

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΣ είπε...

Στη πολιτική κενά δεν υπάρχουν. Όταν εσύ δεν κάνεις κάτι όπως πρέπει θα το κάνει κάποιος άλλος όπως αυτός το θέλει.

Με πιάνει δέος να σκέφτομαι πόσο γρήγορα μπορεί να ωριμάσει το αυγό του φιδιού όταν η Αριστερά και ο λαός βρίσκονται σε αμηχανία. Ο παγκόσμιος φασισμός ταχύτατα γίνεται και τοπικός.

Οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι αλλά και οι τελευταίοι πόλεμοι των δεκαετιών ’90 και ’00 δεν είναι καθόλου άσχετοι με αυτή την αμηχανία.

Και ο νέος ταξικός πόλεμος επίσης

Τα πράγματα είναι άκρως επικίνδυνα.
Ακόμη δεν κουνιέται φύλο.
Αυτή η ησυχία με ανησυχεί.

Ούτε νέο κίνημα
Ούτε νέο ποίημα
Ούτε νέο τραγούδι
Ούτε νεανική αισιοδοξία

Καμιά απόφαση να πεθάνω, παρά να ζήσω έτσι
Οι μάχες οπισθοφυλακών καλά κρατούν.
Και τα χαμένα από καιρό πάλι τα ξαναχάνουμε

Λίγο ΟΞΥΓΟΝΟ ρε παιδιά!!!!
Λίγο, και ας είμαστε εμείς η αρχή.

Κανένας άλλος δεν θα έρθει απόψε. Εμείς, μόνο εμείς, οι δυο. οι τρεις. Σε κάθε πόρτα, σε κάθε γειτονιά. Και όταν μας δουν στη μάχη από εμείς θα γίνουμε ΚΙ ΕΜΕΙΣ….

Στέργιος

ένας στρατολάτης είπε...

Μα, ήθελα να στο γράψω από προχτές. Τι στην ευχή περίμενες από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ; Ή ακόμα κι από τα ευρωπαϊκά συνδικάτα; Αν δεν είναι συνένοχα -που είναι- είναι επιεικέστατα βελουτέ συνδικαλιστές.

Γιώργος Σαρρής είπε...

Περίμενα φυσικά ότι θα ειχαμε μια μικρή άνευρη συγκεντρωση, αλλά αυτό το πράγμα όχι.Το πουλημα των κινητοποιήσεων και ο ξεφτιλισμός τους από εκλεγμένους εκπροσώπους δεν έχει όριο πλέον.
Συμμετέχω σε ότι συμβαίνει ακόμα και ως παρατηρητής και το μόνο κακό είναι τι στεναχωριέμαι μερικές φορές χωρίς λόγο.Τελικά έχω την αίσθηση ότι οι μόνοι που αισθάνται δικαιωμενοι από ολα αυτά είναι οι ΠΑΜίτες κι εδώ δεν μπορείς να πεις τίποτα.Καλό θα ήταν να υπήρχε μια ενωτική εικόνα αλλά με ποιούς;Με τους ηγεταράδες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ η με αυτούς που εκθέτουν την έννοια της ενότητας παλεύοντας για την αρχηγία του τίποτα;.Τέλος πάντων δεν απογοητεύομαι ούτε θα καταντήσω άλλος ένας γκρινιάρης.ΌΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ. Η ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΙ Ο ΤΖΙΜΗΣ "ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΔΙΕΞΟΔΑ, ΜΟΝΟ ΕΞΟΔΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ"

Aνεμος είπε...

Όμως η απογοήτευση είναι μια πολυτέλεια που δεν έχουμε, τουλάχιστον ολοι όσοι αγγιζόμαστε απο την κρίση με τρόπο που δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Ολα πρέπει να αλλαξουν και θα αλλάξουν.

BUTTERFLY είπε...

Εχεις δικιο...ο κοσμος νιωθω τοσο προδομενος και ξεπουλημενος που προτιμαει να καθεται μονος του στην αφανεια, παρα να συμμετασχει σε ο,τιδηποτε καπελωμενο απο οποιαδηποτε οργανωση η κομμα. Θελει αυθορμητες κινησεις κι αυτες ακομα τις αντιμετωπιζει με δυσπιστα, ψαχνοντας ποιος η τι κρυβεται απο πισω...
Σε καθε αγωνα, καθε πολεμο το βασικο στοιχειο ειναι η αλληλεγγυη. Οταν εχεις χασει την εμπιστοσυνη στον συναγωνιστη σου, απλα δεν πολεμας. Ειναι πολλοι οι Εφιαλτες και μαλιστα στην πρωτη γραμμη, που δυστυχως παιρνει η μπαλα και τους γνησιους αγωνιστες. Εκει πρεπει να εστιασουμε ολοι νομιζω. Στην εμπιστοσυνη και στην αλληλεγγυη.
Καλημερα και καλο μηνα!

sosat είπε...

http://tasosnastos.blogspot.com/2010/10/blog-post_7597.html

mantinada είπε...

Δίκιο! Δίκιο!! Δίκιο!!!

Ευτυχώς δεν είμαι απ' τους απαισιόδοξους αυτού του κόσμου οπότε μπορώ και να ελπίζω πως η σημερινή μας πραγματικότητα θα είναι αύριο απλά ένα κακό όνειρο που έσβησε με το πρώτο φως της μέρας...

Είμαστε κοντά στον πάτο...
Κι όταν τον αγγίξουμε, όταν δε θα 'χει πιο κάτω για να πάμε, τότε θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά να φτάσουμε ξανά ψηλά!!

Εγγύς γαρ ο χρόνος!

Καλό σας μήνα και καλό βράδυ!

Γιώργος Σαρρής είπε...

Γεμίσαμε με ωραίες ευχάριστες ιστοριούλες, για άκοπη προσπάθεια και σύμπαντα που συνομωτούν κλπ, που μας χάιδεψαν όμορφα τα αυτιά.
Όμως τίποτα σπουδαίο δεν κερδίζεται εύκολα.Και τώρα είναι η ώρα που θα φανει ποιος αντέχει περισσότερο.Εμείς η αυτοί;Μάλλον ο λιγότερο πλαδαρος και καλομαθημένος.Θα μάθουμε σίγουρα πολλά για μας.Και πολλά που δεν θα μας αρέσουν.Η αλήθεια είναι μια υποθεση σκληρή αλλά κάποτε πρεπει να συναντιέται κανείς μαζί της, δε γίνεται αλλιώς.Δεν μπορεί μια χούφτα πονηροί τραπεζίτες-καπιταλιστές να μας κοροιδεύουν με την άδειά μας, και μείς να χειροκροτάμε με ενθουσιασμό τους εκπρόσωπούς τους σαν σωτηρες!Ειναι τρελέά πράγματα αυτά που δε γινεται να κρατήσουν για πάντα.Εκτος αν έχουμε αποφασίσει την αυτοεξόντωσή μας.Εκτός κι αν βαζουμε την υπογραφή μας στην κατάργηση της ελευθερίας και της ζωής των παιδιών μας.Εδω πρέπει να απαντήσουμε.Ολα τα άλλα είναι δικαιολογίες και υπεκφυγές.Τίποτα δεν θα πάει καλά αν εμείς δεν το σπρώξουμε προς τα εκεί.Αν δεν το υποχρεώσουμε με όποιον τροπο διαθέτουμς

ShareThis