Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Πλατείες της αμηχανίας και στην Παγκόσμια μερα

Με μια "αγανάκτηση¨" τόσο ηρεμη που πραγματικά έσπαγε νευρα συμμετείχαν οι Ελληνες στην σημερινη Παγκόσμια μερα διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα.
Ο κόσμος δεν ήταν λίγος. Αντίθετα ήταν αρκετός έως πολύς αν σκεφτουμε οτι ακόμα και στη χρυσή εποχή των πλατειών το Σαββατο ήταν η πιο αδύνατη μερα. Οπως και να έχει πάντως ήταν η καλύτερη συγκέντρωση πλατείας μετα το καλοκαίρι.
Ομως αυτο που έννοιωθες ηταν ενα περίεργο συναίσθημα που όμως δεν ηταν πολύ διαφορετικό τον Ιουνιο εκτός από τις μερες των μεγαλων συλλαλητηρίων. Παγωμαρα, βουβαμάρα, βόλτες πάνω κατω, αμηχανία, 2-3 πανώ όλα κι όλα, ενω το κλιμα αυτό είχε μεταφερθεί και στο stage που ειχε στηθεί για τη συναυλία.
Βλέποντας αργότερα στα βιντεο το τι εγινε στον υπόλοιπο κόσμο και με δεδομένο οτι η Ελλάδα ειναι το πρωτοσέλιδο της Παγκόσμιας κρίσης εδω κι ενάμιση χρόνο, το συμπέρασμα είναι οτι το κινημα των πλατειών εχει πάει τελείως λάθος. Και αν θελει να παιξει κάποιο ρόλο θετικό στην έκφραση του λαού στο πλάι του εργατικού κινήματος που διαρκώς φουντωνει κι εχει αρχίσει να παίρνει διαφορετικές στροφές και να συσπειρώνει όλο και περισσότερους, πρεπει εδω και τωρα να αλλάξει ρότα.
Ετσι κι αλλιώς η κοινωνία, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, όλος ο λαός βράζει όσο ποτε άλλοτε και εγινε και σήμερα ολοφάνερο οτι η καρδιά της αντίστασης στη λαίλαπα, κάθε άλλο παρά κτυπάει στις ήρεμες, απολίτικες πλατειες που δεν βρήκαν ένα λεπτό -όσες ώρες ήμουν εγώ εκεί- να πουν δυό λεξεις για τη Γενική Απεργία και το συλλαλητήριο της Τετάρτης που είναι εντελώς σίγουρο οτι θα ειναι μια κορυφαία στιγμή!
Δεν τα βάζω φυσικά με τα παιδιά που επιμένουν ηρωικά σε καθημερινή βαση να πρσπαθουν να δωσουν ότι μπορούν στο κίνημα αυτό, αλλά αν δεν αλλάξει κάτι άμεσα και κόντρα στην ως τωρα λογική δεν βλέπω ποιο ρόλο μπορούν να παίξουν πια οι πλατείες σε μια στιγμή που ο κόσμος ξαναγυρίζει μαζικά στις συνελεύσεις των σωματείων οργανωνοντας δρασεις και κινητοποιήσεις πρωτόγνωρες σε καθημερινη βαση.
Ειναι βεβαιο οτι η επιλογή του λαού είναι η οργάνωση και η κοινη δράση των εργαζομένων και όλων όσων υποφερουν και αγωνιουν και όχι οι άδειες και γενικόλογες διακηρυξεις που τα λένε όλα χωρίς να λένε συγχρόνως τίποτα.
Ακόμη κι εκείνοι που δικαιολογημενα έχουν σοβαρές αντιρήσεις έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν οτι το "σπίτι τους" είναι τα συνδικάτα και οι σύλλογοι. Κι ακόμη κι αν πράγματι πολλά  δεν πάνε καλά με το σπίτι μας,  συμμετέχουμε μαζικά και τα αλλάζουμε. Δεν  επιλέγουμε να μείνουμε άστεγοι.

Ραντεβού λοιπόν τωρα την Τετάρτη στο τεράστιο, μαχητικό, πραγματικό συλλαλητηριο που όλοι περιμένουν. Με τις συλλογικότητες, τα σωματεία, τίς κοινωνικές οργανώσεις και όποιον άλλο οργανωμένο φορέα επιλέγει κανείς.
Ας στείλουμε από κει το φοβερό μηνυμα που πρέπει, πως είμαστε εδω και πως δεν πρόκειται να το βάλουμε κάτω ότι και να γινει.

(Οσο για τις πλατειες με καλή πίστη και διαθεση ο λαός περιμενει μηνυματα. Καθε τρόπος αντίδρασης είναι χρήσιμος.)

7 σχόλια:

Αντίσταση στις γειτονιές! είπε...

Εκεί θα στείλουμε το μήνυμα που θα...
Κόβεται το σημείωμά σου εδώ.
Νά 'σαι καλά.

Γιώργος Σαρρής είπε...

Το πηρες την ωρα των διορθωσεων ενω κατά λαθος ειχα πατησει δημοσίευση. Δεν άλλξε κατι, κατι μικρολάθη μονο και συμπληρωσεις

Αντίσταση στις γειτονιές! είπε...

Ο.Κ.!

κ.φ. είπε...

Πολύ σωστός! Συμφωνώ τόσο με τη στάση που κράτησες στο παρελθόν απέναντι στο κίνημα των πλατειών, όσο και με τα σχόλιά σου στη σημερινή συγκυρία. Κάτι παραπάνω πρέπει να γίνει, σίγουρα!

gazakas είπε...

Στη Θεσσαλονίκη ήταν αλλιώς: και παλμός υπήρξε και το κάλεσμα για τη 48ωρη, αλλά και για άλλες δράσεις μες τη βδομάδα, ακούστηκε πολλές φορές! Ίσως έπαιξε ρόλο το ότι τα πρωτοβάθμια σωματεία συμμετείχαν δυναμικά χτες, καθώς επίσης και το ότι επιλέχθηκε να γίνει πορεία...

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΣ είπε...

Για τα αδιέξοδα της πλατείας τα έχουμε πει πολλές φορές Γιώργο. Το αρχικό λάθος της δεν είναι δυνατόν να διορθωθεί τώρα που πνέει τα λοίσθια. Το τρένο για τη πλατεία, δλδ τη Λ.Σ, χάθηκε μέσα στην αλαζονεία της.

Τώρα όλη η δύναμη περνάει εκεί που μπορεί πραγματικά να πάρει σάρκα και οστά η έστω όποια μορφή ουσιαστικής αντίστασης και αντεπίθεσης. Στα συνδικάτα και στα κόμματα που αντιμάχονται πραγματικά τις πολιτικές της τρόικας και της ΕΕ. Εκεί πρέπει να συσσωρευτεί η δύναμη. Και αν οι μάζες της πλατείας τότε άκουγαν τη συμβουλή των συνετών αγωνιστών να πλημμυρίσουν τα συνδικάτα και να ανατρέψουν τις εγκάθετες ηγεσίες τους, τώρα τα πράγματα θα ήταν απείρως καλύτερα για τον λαό. Όμως στις πλατείες μόνο μίσος για τα συνδικάτα και τα κόμματα (της Αριστεράς φυσικά) άνθιζε. Αυτή είναι η αλήθεια.

Γιώργος Σαρρής είπε...

H πλατεια μπορεί να βρει άλλο ρόλο σαν συντονισμός των δρασεων άλλων φορέων όπως λαικές επιτροπές, επιτροπές γειτονιάς κλπ. που θα πρεπει έτσι κι αλλιως να γινουν για την επιβιωση του κοσμου. Αλλα οχι σαν κεντρο. Η αληθεια ειναι οτι δεν θελησε ποτε να απλωσει χερι συνεργασιας προς τα σωματεια. Συμφωνω οτι τωρα το κεντρο της δυναμης ειναι αλλου και σωστά. Το θεμα ειναινα μην χρησιμοποιηθούν αλλιως οι πλατειες δλδ κοντρα με το υπολοιοπο κινημα. Πιστευω οτι δεν θα περασει κατι τετοιο αλλα παντως θα επιχειρηθει πονηρά

ShareThis