Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

Λεγεται καπιταλισμός-Πως το ανεχόμαστε;

 Τό έργο το είδαμε και χθες στα δελτία. Το βλέπουμε μάλλον εδώ και μέρες. Το Γιώργο, λέει ο ίδιος, τον έριξαν τα συμφέροντα! Πάει το μυαλό σε τραπεζίτες, ΜΜΕ κλπ. Κοιτάς όμως στην κυβέρνηση βλεπεις τραπεζίτη...Ακούς για τη ολόπλευρη στήριξη του έργου της κυβέρνησης, που δεν είναι άλλο από την εξόντωσή μας για να σωθούν "τα συμφέροντα", και συνέρχεσαι.  Διαβάζεις ύστερα τη δήλωση Ψυχάρη και το πιάνεις καλύτερα. Ειπε λοιπόν αναμεσα σε άλλα δικά του:


"Ο υπό αποχώρηση πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ παρακαλείται να δηλώσει υπό ποιες συνθήκες συναντηθήκαμε τελευταία φορά στο Μέγαρο Μαξίμου και γιατί ζητήθηκε να πάμε από την πίσω πόρτα του κτιρίου. Και ποιος ζήτησε κάτι από τον άλλο!"

Γιατί δε μας το λέει ο ίδιος άραγε; Τι να του ζήτησε ο τεως; Μπορούμε φυσικά να φανταστούμε. Κανονική ομερτά όμως, σιωπή. Εχουν κι οι αποκαλύψεις τα όριά τους.
Θα βρήκε κάπου αλλού πάντως αυτό που ζήτησε, με κάποια ανταπόδοση σίγουρα είτε του παρόντος είτε του όποιου μέλλοντος. Αν ρίξετε μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των "δημοκρατικών" εφημερίδων δεν είναι όλα αρνητικά
Αλλά κι αυτή την πίσω πόρτα τι την ήθελε.
Αηδία κι εμετός... Που θα πάει όμως , δε θα σπάσει κάπου;


Το Γιώργο πάντως δεν τον έριξαν τα συμφέροντα με τα οποία εξακολουθεί να σφιχταγκαλιάζεται προσπαθώντας να σώσει τη δουλίτσα και το όνομα του παρέχοντας τις υπηρεσίες του. Τον έριξε η ανελέητη και χωρίς οίκτο σύγκρουσή του με το λαό που τον σιχάθηκε και που ανάγκασε το κόμμα του να του δείξει την πόρτα. Αυτή είν΄η αλήθεια. Οσο για  τα συμφέροντα απλά είδαν ότι δεν τους ήταν πια όσο χρήσιμος έπρεπε. Ειχε πέσει σε τοίχο. Γενικά μιλώντας πάντα βέβαια γιατί τα συμφέροντα δεν είναι ένα ενιαίο πράγμα. Και αυτά μεταξύ τους βρίσκονται πιά διαρκώς σε σύγκρουση.
Και εμείς ανάμεσα στα πόδια τους  τρώμε τις κλωτσιές σαν τιποτένια αντικειμενα της ιστορίας, που τα χειρίζονται κατά περίσταση οι πρωταγωνιστές. Το σύστημα λέγεται καπιταλισμός και μείς προσπαθούμε να το σώσουμε κόβοντας το σβέρκο μας.
Πως το ανεχόμαστε όλο αυτό; Που είναι το όριο; Πόσο κοντά;

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γιατί σ' ενοχλεί η πίσω πόρτα Γιώργο; Δεν έχεις ακούσει το "από μπρος παρθένα κι από πίσω μπαίνουν τρένα;

Swell είπε...

Παρντόν, υπογραφή Swell το προηγούμενο σχόλιο.

Ανώνυμος είπε...

Σχόλιο-απάντηση στον πράγματι πολύ προβληματισμένο τίτλο.

Ανοχή είναι εκτός των άλλων (κοιμισμένων, αγουροξυπνημένων ψιλοχαμένων και όλων των τέλος πάντων που δεν κατάλαβαν τι σφαλιάρα σβουριχτή τους ήρθε για αρχή και επιμένουν να μην το πιστεύουν) είναι και οι αόριστες -ακαθόριστες προτροπές αντίστασης της Παπαρήγα, που σε συνδυασμό με τις άτονες, άνευρες και περιέργως έμμονα κοιμισμένες πορείες-διαμαρτυρίες του ΠΑΜΕ, μαζί με τις περίεργης διάρκειας διαφωνίες των τόσων κομμουνιστικών κομμάτων σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς και με τόσο πειστικά εκατέρωθεν επιχειρήματα ιδεολογικής καθαρότητας, δεν δίνουν μια νότα αισιοδοξίας στους πολίτες πως σαν κάτι να πάει να γίνει.
Τι νομίζεις πως αποκομίζει ο μέσος τυχαίος πολίτης όταν βλέπει διάφορα κομμουνιστικά κόμματα να περπατούν στα απέναντι πεζοδρόνια μην τυχόν και συναντηθούν, ή τις άνευρες πορείες που γίνονται για να γίνονται σε αδιάφορες εδώ και καιρό 24ωρες απεργίες;
Να σου πω εγώ.
"Βρε άστους να παν να πηδηχτούν.
Κοίτα την οικογένειά σου όλοι ίδιοι είναι. Αν θέλανε να ρίξουν το σύστημα, θάχαν συνεννοηθεί και θα τάχαν βρεί εδώ και καιρό.
Όπως κάναν οι άλλοι και στήσανε μια χαρά συγκυβέρνηση"
Αυτό φίλε μου καταλαβαίνει ο καθείς και δεν φταίει και πολύ γι αυτό που καταλαβαίνει.

Αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω...:)

mbiker

Γιώργος Σαρρής είπε...

mbiker δε συμφωνω μαζι σου. Ειναι λάθος να αθωωνουμε διαρκως τους καημένους τους πολίτες και να τα ρίχνουμε στην Αριστερά και τις άνευρες πορείες όπως λες. Δηλαδη αν ήταν τρομερά μαχητικές ή ακόμα και κανονικός στρατός τι θα γινόταν; Θα έκαναν τη δουλεια΄για λογαριασμό του λαού; Ο αντίπαλος που είναι δυσκολο να αντιμετωπισθεί είναι ο εθισμός του ίδιου του λαού στο σύτημα. Παρά τα όσα τραβαει δεν μπορεί να δεί οτι αυτό το συστημα τον τρωει σιγά σιγά.Και ακόμη περισσότερο δεν σκεπτεται σχεδόν καθόλου ακόμη το να ανατρέψει το σύστημα. Κι αυτό γιατί είναι ζόρικο το να σηκωθεί από τις βολές του(ακόμη κι αν πια δεν τις έχει) και να συγκρουσθεί, να ρισκάρει. Το να το κανει για λογαριασμό του η όποια πρωτοπορία δεν εχει νόημα. Δεν είμαστε σε φαση διεκδίκησης κάποιου επι μερους ζητήματος όπου λίγες μερες απεργία και 2-3 μεγάλες πορείες θα αρκούσαν. Ειμαστε σε φάση συνολικής σύγκρουσης κι αυτό ο λαός δεν το έχει καταλάβει ακόμα. Θα το καταλάβει οταν θα πονεσει πολύ. Επίσης η Αριστερα δεν είναι έξω από το λαό. Πορευεται μαζί του.Ειναι τόσο δυνατή και τόσο μαχητική όσο ο ίδιος ο λαός στις διάφορες φάσεις.Αυτό το είδαμε σε όλες τις κινητοποιήσεις.Από την 5 Μαη και τη 19-20/10 φετος, μεχρι την ανευρη Γεν.Απεργία της 1/12. Και τέλος για μενα αυτή είναι η Αριστερά που έχουμε, μ'αυτήν θα παλέψουμε κανοντάς την καλύτερη και μαζί τους εαυτούς μας. (Ετσι κι αλλιώς χωρίς την Αριστερά με τα διάφορα "μετωπα" τυπου Καζάκη ειναι εντελώς ασόβαρο να πιστευουμε οτι θα πάμε κάπου). Αλλά το να την θεωρούμε για όλα υπεύθυνη και τον καημενο το λαό θυμα το βρίσκω λάθος κι άδικο.

Γιώργος Σαρρής είπε...

Swell σωστός!

Ανώνυμος είπε...

Σύντροφε Σαρρή.
Πειράζει να επιμείνω;
Δεν αθωώνω το λαό, αυτός άλλωστε με τις γαμωεπιλλογές του φρόντισε να φτάσουν εδώ τα πράγματα.
Αρνούμαι απλά να συναινέσω σε μια λογική που σε προηγούμενες (προ κρίσης ή "κρίσης"-δεν έχει σημασία) εποχές ήταν μεν σωστή, δεν μας είχε όμως φτάσει το αυγό στον κώλο.
Μιλώ για τη λογική του διαχωρισμού και του "διαχωρισμού" και των τόσων αριστερών κομμάτων.
Αυτή επεσήμανα μιλώντας-δικαιολογώντας εν μέρει το τι είν αυτό που μας κάνει και ανεχόμαστε ό,τι ανεχόμαστε.
Η υποβόσκουσα απογοήτευση που νοιώθουν όλοι εκείνοι που ανήκουν μεν στο λαό, δεν ανήκουν όμως στο χάλι τηε πλέμπας (καταλαβαίνουμε κι οι δυό για τι μιλάω)
Η έλλειψη αυτής της κάποιας αισιοδοξίας, που μπορεί να ανατείλει σε πολλούς (και φαντάζομαι πως είναι πράγματι πολλοί) και που θα δώσει το μήνυμα του "ρε, σαν κάτι να πάει να γίνει τελικά, πάμε κι εμείς".
Μπορεί σε πολλούς η εμμονή σε διαχωρισμούς νάναι βολική δικαιολογία για ν αράξουν και ν αφήσουν άλλους να βγάλουν το φίδι απ την τρύπα, μα σε ακόμα περισσότερους είναι πραγματκά ανασταλτικός παράγοντας για να σταματήσουν ν ανέχονται ό,τι ανέχονται.
Εμ κατακλείδι, το παράδειγμα τριών "διαφορετικών" κομμάτων που τα βρήκαν για να μην χάσουν το γκουβέρνο, είναι ένας καλός λόγος για να τα βρούν κι άλλα τρία-τέσσερα διαφορετικά κόμματα, έστω και για να τους χαλάσουν τη σούπα.
Αυτό θα είναι μια πραγματικά αισιόδοξη προοπτική για ν αλλάξει κι η γαμημένη παθητικότητα που μας δέρνει τόσο καιρό τώρα.
Γιατί η επανάσταση, δεν είναι απαραίτητο να περιλαμβάνει καλάνσικοφ.
Μπορεί μια χαρά νάναι επανάσταση στο κοινοβούλιο, στη σύνθεση συγκυβέρνησης αν και ποτέ γίνουν εκλογές, ένας αιφνιδιασμός, μια τρίπλα εκεί που δεν το περιμένουν.
Και τα βρίσκουμε μετά.
Ας τους φρενάρουμε όμως πρώτα...
Όταν όμως ο κάθε πολίτης βλέπει μια σύμπραξη απ την αντίδραση και τη σφαλιάρα τη νοιώθει, στρέφει το κεφάλι αριστερά κι αυτό που βλέπει είναι όχι η επισήμανση αυτών που ενώνουν ο,τιδήποτε αριστερό, αλλά αντίθετα η διόγκωση αυτό που τους χωρίζει, δικαιολογημένα λέει
"ρε δεν πα να γαμηθείτε".
Και σαν ν αρχίζω να το λέω κι εγώ...

mbiker

Ανώνυμος είπε...

Γιώργο, να' σαι καλά. Σε διαβάζω ανελλειπώς και βρίσκω πάντα ενδιαφέροντα όσα γράφεις. Συνέχισε σύντροφε! Έχουμε πολύ δουλειά!

Γιώργος Σαρρής είπε...

Συμφωνώ στα περισσότερα από αυτέ που λές αλλά δεν νομίζω ότι μπορούμε να ελπίζουμε σε σοβαρή ανατροπή που θα έρθει κοινοβουλευτικά. Το να έχουμε ακόμα και 1ο κόμμα εναν αριστερό συνασπισμο θα μπορουσε πια να συμβεί από ό,τι φαίνεται.Εαν όμως αυτό δεν συνοδευτεί άμεσα από ξαφνική άνοδο των κινημάτων και της αποδειγμένης διάθεσης για σύγκρουση της πλειοηφίας του λαού ακόμη και απόλυτη πλειοψηφία της Αριστεράς θα μπορούσε να καταλήξει είτε σε γελοιοποίηση έιτε σε τραγωδία. Δεν πιστευω καθόλου ότι το σύστημα αυτό που δείχνει καθαρά τη δολοφονική του διάθεση, θα σεβόταν την "ετυμηγορία του λαού όποια κι αν ηταν". Θα την ισοπέδωνε ευχαρίστως αν ΄δεν έβλεπε τείχος αδιαπέραστο απέναντί του. Αυτό δε σημαίνει οτι δε θελω τη συνεργασία, ούτε οτι δεν πιστευω οτι ενα καλό εκλογικό αποτέλεσμα θα βοηθούσε πολύ. Απλά λέω ότι δεν είναι απλά όσο θέλει να νομίζει ο απλός λαός(δε μιλάω για σένα). Οτι δηλαδή θα εκλέξει μια "καλή δημοκρατική" κυβερνηση που θα λύσει τα προβλήματα και αυτός θα πάει σπίτι του να συνεχίσει μια εύκολη ζωή. Ειναι καιρός που οτιδήποτε καλό θα κερδηθεί με κόστος σύγκρουσης. Γι αυτό δεν έχω καμια μα καμια αμφιβολία. Ολα τα άλλα συζητιούνται. Νομιζω ότι δεν πρεπει κανεις ανένταχτος αριστερός να χάσει την αισιοδοξία του και να πεί αντε γαμηθείτε. Ας περιμένουμε κιας πιεσουμε ανάλογα με τις εξελίξεις. Αν με ρωταγες πάντως αν είναι στιγμή να εμπιστευτούμε "το ένστικτο του λαού και τη διάθεσή του για ανατροπή"δεν θα ήξερα τι να απαντήσω. Μια πραγματικά δυνατή πρτωτοπορία εχει απόλυτη ανάγκη από εφεδρείες που θα βγαίνουν μεσα από το λαό καθημερινά. Αλλιως θα πάει χαμένη για άλλη μια φορά.

Aνεμος είπε...

Και εμείς ανάμεσα στα πόδια τους τρώμε τις κλωτσιές σαν τιποτένια αντικειμενα της ιστορίας, που τα χειρίζονται κατά περίσταση οι πρωταγωνιστές

ShareThis