Eνα ακραίο σενάριο

Πολλές φορές πέρασε από το μυαλό μου να κρατήσω αυτό το blog σε πλαίσιο καθαρά καλλιτεχνικό σχολιάζοντας με όπλα την ποίηση, τη λογοτεχνία και το χιούμορ αποφεύγοντας την οποιαδήποτε πολιτικολογία.Όμως είτε επειδή εκείνο το παλιό μικρόβιο δεν πέθανε ποτέ είτε γιατί για τα πιο πολλά από αυτά που κάνουμε αποφασίζει η ζωή, τελικά δεν θα το αποφύγω.
Άλλωστε όσο κι αν η τέχνη κάνει πολλά παραπάνω από το να περιγράφει απλά τη ζωή,σίγουρα δεν έχει κανένα νόημα να την αγνοεί και να προσπαθεί να υπάρξει χωρίς να βαδίζει επάνω της.
Αφορμή γιά τις παρακάτω σκέψεις η νέα σφαγή παλαιστινίων στη λωρίδα της Γάζας.
Εντελώς συμπτωματικά η επίδειξη αυτή κτηνωδίας έρχεται την στιγμή που το πετρέλαιο την περασμένη βδομάδα και παρά την απροσδόκητη μεγάλη πτώση των αποθεμάτων στις ΗΠΑ(κι αυτό πολύ περίεργο μιας και οι αγορές απο τα κράτη για να ενισχυθούν τα αποθέματα τους γίνονται πιό πολύ στα χαμηλά των τιμών) κτύπησε χαμηλό πενταετίας.Το ότι σπόνσορες του Μπους(είναι ακόμη πρόεδρος) ηταν οι πετρελαιάδες του Τέξας είναι γνωστό, όπως επίσης το ότι καθόλου δεν διασκεδάζουν με την πτώση της τιμής του προϊόντος τους. Το ότι χιλιάδες funds,hedge funds,τράπεζες,οίκοι κλπ.προσπάθησαν να ρεφάρουν ζημίες στα χρηματιστήρια παίζοντας άγρια στα συμβόλαια πετρελαίου (με αποτέλεσμα να το τρέξουν μέχρι τα 150 δολάρια και με τά να εγκλωβιστούν στην πτώση) και αυτό δεν είναι μυστικό.Το ότι όλοι οι παραπάνω αναζητούν η και απαιτούν μιά οποιαδήποτε διέξοδο στο πρόβλημά τους, οσο και όσους αθώους και αν κοστίσει αυτή, είναι απλά ένα λογικό συμπέρασμα!Πριν λίγο καιρό και ενώ το πετρέλαιο ήταν στα 65 δολάρια κάποιος φίλος πολύ κοντά στα τού πετρελαίου μού έλεγε πως ένας πόλεμος θα βόλευε τους πάντες ,πράγμα που άρχισε να γυρνάει μέσα στο μυαλό μου απο την πρώτη στιγμή των βομβαρδισμών στη Γάζα.Αν σκεφτεί κανείς το ότι το μεγαλύτερο κομμάτι των αγορών μετοχών και προϊόντων είναι σε χέρια Εβραίων διαχειριστών και την αναιμικήαντίδραση των αραβικών χωρών (δυστυχώς δεν θα τους στενοχωρούσε και πολύ μια ξαφνική άνοδος της τιμής του πετρελαίου) θα δει ότι οι Παλαιστίνιοι την έχουν πολύ άσχημα. Η Ρωσία στήριξε την ανάκαμψή της στην ανοδο του πετρελαίου ενω οι πλούσιοι άραβες ασχολούνται μόνο με την παραγωγή πετρελαίου και τις καταρρέουσες διαφόρων ειδών επενδύσεις.Ακόμη και ο Τσάβεζ φοβάμαι πως θα το σκεφτεί δυό φορές πριν αρχίσει να φωνάζει.Έτσι το μόνο που μένει στους Παλαιστίνιους είμαστε εμείς και μόνο εμείς,η παγκόσμια κοινή γνώμη που όμως εθισμένη στη ζεστασιά του καναπέ παρακολουθεί το έργο απο την τηλεόραση, εκτός φυσικά απο κείνους που πάντα έβγαιναν και πάντα θα βγαίνουν στο δρόμο.
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή του καθενός που πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιούς θα αφήσει.Για μένα η στιγμή αυτή είναι τώρα ,αυτό το Δεκέμβρη, της Ελλάδας και της Παλαιστίνης .Μπορούμε να σκεφτούμε όπως πριν,"σιγά τι έγινε γιά 500 παλαιστίνιους νεκρούς τι μας νοιάζει εμάς¨η"για ενα 15χρονο , ας πρόσεχε.." η να σκεφτούμε πως όταν αυτοί που αφήσαμε στα χέρια τους τις τύχες μας και τις ζωές μας,λες και δεν ηταν δικές μας, τολμούν να σκέφτονται τόσο αδίστακτα τότε αύριο ίσως έρθει κι η δική μας σειρά.
Δεν ήμουν ποτέ από αυτούς που έσπερναν σενάρια καταστροφής και φόβου και αν γιά κάτι σιχαίνομαι την τηλεόραση είναι γι αυτό ακριβώς.
Αυτό που θέλω να πω με αυτό το σημείωμα είναι το εξής. Όποιος έχει βρεθεί σε διαδήλωση μαζί με χιλιάδες άλλους άγνωστους που φωνάζουν για το ίδιο πράγμα ξέρει πώς είναι απο τις ωραιότερες εμπειρίες ζωής ,και μπροστά σε αυτά που έρχονται να μας συναντήσουν μάλλον και απο τις χρησιμότερες!!!

ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ ΑΣΧΗΜΑ ΚΑΙΓΕΣΑΙ

Τέχνη

του Τάσου Λειβαδίτη

Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά,τάδα ύστερα να μαραίνονται
και να σβήνουν,
και μ' όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο,έκλαψα
γι'αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα.Δόθηκα στα πιο μεγάλα ιδανικά,
μετά τ'απαρνήθηκα
και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα.
Ένιωσα ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,
και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τουσ φτωχούς,
είδα τη νεότητα να φεύγει,να σαπίζουν τα δόντια,
θέλησα να σκοτωθώ,από δειλία ή ματαιοδοξία,
συγχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν,έγλυψα εκεί που έφτυσα
έζησα την απάνθρωπη στιγμή,όταν ανακαλύπτεις πλέον αργά,
ότι είσαι ένας άλλος από κείνον που ονειρευόσουνα,ντρόπιασα τ'ονομα μου
για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου-
κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός.Τις νύχτες έκλαψα,
συνθηκολήγησα τις μέρες,αδιάκοπη πάλη μ'αυτό το δαίμονα μέσα μου
που τα ήθελε όλα,του δωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις,
τα πιο καθάρια μου όνειρα
και πέιναγε,του δωσα αμαρτίες βαριές τον πότισα αλκοόλ,
χρέη εξευτελισμούς
και πείναγε.Βούλιαξα σε μικροζητήματα
φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση,κατηγόρησα
έκανα το χρέος μου από υπολογισμό,και από την άλλη στιγμή
χωρίς κανείς να μου το ζητήσει
έκοψα μικρά μικρά κομμάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα στα σκυλιά

Τώρα,κάθομαι μες τη νύχτα και σκέφτομαι,πως ίσως πια
μπορώ να γράψω
ένα στίχο αληθινό.