Και η ζωή συνεχίζεται

"Δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα" φώναζαν σε όλους τους τόνους!
"Δεν αντέχει άλλο ο λαός"! Το έχουμε καταλάβει όλοι.
"ΑΝΈΝΔΟΤΟΣ ΣΑΜΑΡΑ" έγραφαν οι τίτλοι των εφημερίδων και των δελτίων των καναλιών για την "ηρωική αντισταση" της κυβέρνησης στην τρόικα...
"Τριπλό όχι σε μέτρα, εκλογές κλπ..." έλεγαν για τη συμφωνία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Και τι έγινε τελικά; Οχι εβδομάδες ή μήνες μετά, αλλά ακριβώς την επόμενη;
Νέα λαίλαπα μέτρων. Νέα λάβα κυλάει και καίει ό,τι έχει απομείνει.

Φρικτή φορολογία στα ακίνητα όπου το χαράτσι, που θα καταργούσαν σύμφωνα με την προηγούμενη συμφωνία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ (και ΔΗΜΑΡ), θα γίνει μόνιμο κι ας μην μπορούν να το πληρώσουν πια οι περισσότεροι.
Νέα μέτρα στα σχολεία, στα νοσοκομεία (κι ας μην τα πιάνει το μάτι μπροστά στη θύελλα άλλων σκληρότερων), νέο ασφαλιστικό(που όλοι βλέπουν στο δρόμο να έρχεται) και πάει λέγοντας.
Και μαζί βέβαια να περνούν "χρήσιμες τροπολογίες" σε σχετικά ή άσχετα νομοσχέδια, που θα χρησιμοποιηθούν όταν έρθει η δύσκολη ώρα για το τσάκισμα της αντίστασης του λαού που δε γίνεται να μην παλέψει για τη ζωή του. Εν τω μεταξύ πύρινοι λόγοι ξεχύνονται απο κυβερνητικά στόματα εναντίον του φασισμού ...αλλά φυσικά όχι εναντίον του εκφασισμού του κράτους.

Αυτή είναι η πραγματικότητα της κοροιδίας του λαού από τα κόμματα της εξουσίας.
Κι όμως αυτά τα κόμματα αύριο στις εκλογές θα πάρουν ενα πολύ μεγάλο ποσοστό...Από απλούς ανθρώπους που τους έπεισαν οτι "δεν γίνεται τίποτα", ότι "αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ" κι ότι "κινδυνεύουν από τους κομμουνιστές", που ..."θα τους πάρουν τις περιουσίες". Από απλούς εργαζόμενους που εξακολουθούν να αναθέτουν τη δική τους ζωή σε ξένα χέρια "σωτήρων" αντί να γραφτούν στα σωματεία τους και να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, παλεύοντας στο πλάι των ήδη αποφασισμένων.

Ας πάμε όμως στο καυτό θέμα της φορολογίας των ακινήτων που μπήκε πλέον σε συζήτηση, όπου φαίνεται ποιος έχει βάλει στο μάτι εκτός των άλλων και τις περιουσίες.

'Εβαλαν στόχο και ζητούν 3,6 δις από τη φορολογία των ακινήτων! Από 526 εκ.ευρώ το 2009 πάμε στο 7 φορές μεγαλύτερο 3,6 δις το 2014!!

Μιλάμε για ένα τεράστιο ποσό που είναι αδύνατον να αντέξει η τσέπη του λαού, που ένα τεράστιο επίσης κομμάτι του βρίσκεται είτε σε ανεργία, είτε σε περιστασιακή δουλειά, είτε παίρνει ελάχιστα χρήματα που δε φτάνουν ούτε καν για τα καθημερινά. Κι όμως... αυτοί εκεί. Έβαλαν στόχο 3.6 δις για να ..."ορθοποδήσει η οικονομία"! "Για να καλυφθούν οι τρύπες και να γυρίσουμε σελίδα" Μόνο που τις όποιες τρύπες δεν τις επουλώνουν, τις καλύπτουν με νέα καρφιά πάνω στο κορμί του λαού.
Θυμάται άραγε κανείς ότι όλο το πρώτο πακέτο μέτρων του πρώτου μνημονίου το Μάη του 2010 ήταν 4,3 δις;
4,3 δις όλο το πρώτο πακέτο, και μάλιστα με τη διαβεβαίωση τότε ότι "δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα". Και τώρα μετά από χιλιάδες σελίδες νέων μέτρων, τα τελευταία νέα μέτρα, που δεν θα έπαιρναν, μόνα τους θα μας κοστίσουν 3,6δις! Τι θα γίνει άραγε με όσους δεν θα μπορούν να πληρώσουν; Τι θα γίνει τη στιγμή που έχουν αρχίσει να ακούγονται οι κρότοι από κατασχέσεις για λίγες εκατοντάδες ευρώ ή για 2 η 3 χιλιάρικα χρέη;
Και η ζωή συνεχίζεται...
Η αγάπη "για τα παιδιά μας", το ενδιαφέρον "για το μέλλον", "για την πατρίδα" κλπ. συνεχίζεται. Το παιχνίδι της σωτηρίας του σαπισμένου καπιταλισμού (κι όχι φυσικά... "της πατρίδας") συνεχίζεται στην πλάτη μας και δυστυχώς με την άδεια μίας πλειοψηφίας που το σύστημα θέλει να παρατηρεί περιμένοντας...(τι άραγε;)

Μπροστά μας στις 6 Νοέμβρη είναι η Γεν.Απεργία.
Κι εκεί οι εργαζόμενοι όλων των κλάδων, σε Δημόσιο και ιδιωτικό τομέα θα απεργήσουν για όλα αυτά και για πολλά ακόμη. Με οργάνωση παλλαϊκή παντού μέσα από τα σωματεία μας πρέπει να δώσουμε άλλη μια απάντηση, να δώσουμε άλλη μια δόση στο μόνο πραγματικό χρέος που έχουμε. Το χρέος στον αγώνα!
Κανένας να μη μείνει μόνος! Μόνο εκεί που πολλοί μαζί ονειρεύονται και παλεύουν για ένα καλύτερο κόσμο νικιέται η απελπισία. Μόνο εκεί που κάποιοι αρνούνται να ζουν και να δουλεύουν για να πλουτίζουν τα μονοπώλια αρχίζει να φαίνεται φως. Μόνο εκεί που οι εργάτες συσπειρωμένοι παλεύουν για την ανατροπή αρχίζουν να χαράζουν άλλες καλύτερες μέρες.

Όλοι λοιπόν στη Γεν. Απεργία στις 6 Νοέμβρη.
Με πίστη στη δύναμη των εργαζόμενων και του λαού.
Με πίστη στα ταξικά σωματεία, στον αγώνα και το στόχο μας.

Θα είμαστε εκεί, κάτω από τα πανό και τις σημαίες στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σ'όλη την Ελλάδα!

500 χιλιόμετρα

Πριν λίγους μήνες, κάποιο Σάββατο του Ιουνίου ανακοινώθηκε η διαθεσιμότητα των σχολικών φυλάκων.
Κι εκείνοι που μέχρι τότε δεν είχαν σκεφτεί να πάρουν θέση και να παλέψουν, έχασαν τη γή κάτω απ' τα πόδια τους. Στην αρχή πάγωσαν, μετά θύμωσαν χωρίς πολλοί από αυτούς να ξέρουν καλά καλά με ποιον θυμώνουν, κι ύστερα μερικοί  φύλακες στη Θεσσαλονίκη αποφάσισαν να βαδίσουν. Από τη Θεσσαλονίκη ως την Αθήνα! Στο δρόμο του αγώνα.
Κι άρχισαν τη μεγάλη ηρωική τους πορεία αφού δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν. Κι ενώ άλλοι δε θυσιάζουν ούτε λίγα δεκάλεπτα για να πεταχτούν μέχρι το σωματείο να δουν τι συμβαίνει εκεί, οι σχολικοί φύλακες της Θεσσαλονίκης περπάτησαν 25 μέρες με ήλιο και βροχή, με την αστυνομία και την τροχαία να τους βάζει διαρκώς προβλήματα, με την κούραση να τους τσακίζει και φυσικά με τα μεγάλα ΜΜΕ να τους αγνοούν.
Ευτυχώς υπήρχε η αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη από σωματεία κι απλούς ανθρώπους στα μέρη από όπου περνούσαν που τους χτυπούσαν την πλάτη και τους έδιναν κουράγιο.
"Χωρίς όλους αυτούς που στάθηκαν πλάι μας σ'αυτή τη διαδρομή, δε θα ήμασταν τίποτα παραπάνω από 5-6 βαδιστές στην ερημιά της εθνικής" είπε ο πρόεδρος στη συγκινητική υποδοχή που τους κάναμε με τα ταξικά σωματεία στον Αγ.Στέφανο. "Είμαι τρομερά συγκινημένος ... φοβάμαι μη με πάρουν τα ζουμιά..." είπε μιλώντας απλά από τα βάθη της εργατικής του ψυχής. "Δεν είμαστε ήρωες... κι εγώ δεν ξέρω τι να σας πω, όπως δεν ξέρω να δίνω συνεντεύξεις, γιατί ποτέ δε μου πέρασε από το μυαλό ότι θα χρειαζόταν ποτέ να το κάνω" "Δεν το βάλαμε κάτω... δεν θα το βάλουμε κάτω, θα νικήσουμε"
Τον παρακολουθούσα κι αυτόν και τους άλλους την ώρα που με την κιθάρα μου τους τραγουδούσα, δίνοντας και παίρνοντας κουράγιο από αυτούς.
Σκεφτόταν, δάκρυζε, τραγουδούσε, έψαχνε τις αιτίες, τι κεραυνός τους είχε χτυπήσει, τι πρέπει να κάνουν, "με ποιον θα παν και ποιον θ'αφήσουν"...

Κι εμείς είμασταν εκεί, τα ταξικά σωματεία στο πλάι τους, στο πλάι όποιου παλεύει, δίνοντας το χέρι σε όποιον σηκώνεται, σε όποιον κάνει το βήμα, πόσο μάλλον αυτά τα 500 ολόκληρα χιλιόμετρα αυτές τις 25 μέρες. Είμασταν εκεί για να τους μιλήσουμε για τις αιτίες της κρίσης, για τις απολύσεις τις δικές τους αλλά και όλες τις άλλες που έχουν σα στόχο να πιέσουν το μεροκάματο, να "μειώσουν το εργατικό κόστος" όπως λένε οι καπιταλιστές, για την εξόντωση του Δημόσιου τομέα για να βγουν δουλειές για τις ιδ.επιχειρήσεις, για την  Ευρωπαική Ένωση που είναι μηχανισμός των μεγάλων μονοπωλίων που παλεύουν να εκμεταλλευτούν την ίδια τους την κρίση και να την κάνουν ευκαιρία για νέα κέρδη τσακίζοντας τους λαούς και τους εργαζόμενους. Να μιλήσουμε μαζί τους για την ανάγκη να κάνουμε τα σωματεία κάστρο μας και δεύτερό μας σπίτι, αφού αυτά είναι το όπλο μας , η ασπίδα μας, αλλά και το πρόπλασμα της αυριανής μας εξουσίας.
Κι ανάμεσα γέλια, αστεία, τραγούδια, κρασί, μια φωτιά να καίει  κι εργάτες από διάφορους κλάδους μαζί να μοιράζονται την αλληλεγγύη, να μοιράζονται τη ζωή τους, τους αγώνες τους κάτω από τον απέραντο ουρανό του Αγ. Στέφανου σε μια γωνιά στη Λεωφόρο Λίμνης Μαραθώνα, κάπου στα βόρεια της Αττικής.

Έκαναν 500 χλμ περπατώντας. Είναι πολύ; Είναι λίγο; Θα έχει αποτέλεσμα;
Ποιος μπορεί να το ξέρει;
Κι όμως αυτό το λίγο ήταν μια νίκη. Μια νίκη στη μοιρολατρία, μια νίκη στην απογοήτευση και τον καναπέ.
Τα πράγματα δε μπορεί κάθε φορά να κρίνονται μόνο από το άμεσο αποτέλεσμα που μπορεί να έχουν αλλά από το μήνυμα που στέλνουν γύρω.

Μπορεί όλος αυτός ο άθλος των σχολικών φυλάκων της Θεσσαλονίκης να είναι απλά ένα ελάχιστο βήμα.
Όμως όπως έλεγε ο Ο.Ελύτης "η απόσταση από το μηδέν στο ελάχιστο είναι κάποτε μεγαλύτερη από την απόσταση από το ελάχιστο στο άπειρο". Κι ίσως αυτό το ελάχιστο να είναι εκείνο το τεράστιο βήμα που σε βγάζει από το τίποτα στο παντού, από την απελπισία στην απόφαση για οργανωμένο αγώνα μέχρι το τέλος.
Μέχρι την Ανατροπή.

Υποδεχόμαστε με τραγούδια τους οδοιπόρους σχολικούς φύλακες απ' τη Θεσσαλονίκη!- Στις 7μμ στον Αγ,Στέφανο

Με την κιθάρα μου και τη μικρή μας επαναστατική μπάντα! (κι ένα τραγούδι γι αυτούς)

Έχουν ήδη φθάσει, λίγο νωρίτερα με βήμα ταχύ(!), οι οδοιπόροι σχολικοί φύλακες που ξεκίνησαν μια πορεία ζωής από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα πριν από περίπου 25 μέρες, παλεύοντας για τη δουλειά και τη ζωή τους!
Στις 7μμ συνδικάτα από την Αττική ετοιμάζουν μια μικρή "γιορτή" υποδοχής τους στον Αγ.Στέφανο.
Πρόκειται για το Συνδικάτο ΟΤΑ Αττικής και τα σωματεία ΣΔΚΥ Αττικής, Αγίων Αναργύρων-Καματερού, Πετρούπολης, Ελληνικού, Περάματος, Κορυδαλλού, Ελευσίνας–Ασπροπύργου–Μάνδρας.

Θα είμαι κι εγώ εκεί, ο Γιώργος Σαρρής και η μικρή μας επαναστατική μπάντα να δώσουμε, αλλά και να πάρουμε δύναμη και κουράγιο από τον αγώνα των σχολικών φυλάκων.

Υπάρχει μια λέξη, μια έννοια κλειδί σε όλη αυτή την πορεία. Λέγεται ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ και είναι στα σίγουρα το πιο απαραίτητο και αναγκαίο συστατικό της νίκης.
Σήμερα λοιπόν με χαρά τραγουδάμε για τους ηρωικούς σχολικούς φύλακες της Θεσσαλονίκης!
(Έχω κι ένα καινούργιο τραγούδι "δώρο", η μικρή μου προσφορά, στο μεγάλο αγώνα και αυτών αλλά και όλου του λαού.)

Στις 7μμ στο  κτίριο  πρώην ΤΥΠΕΤ, οδός λεωφόρου λίμνης Μαραθώνα

Μια στιγμή με το Γ.Φαρσακίδη στη συναυλία της Ζώνης

Μόλις έχει τελειώσει η συναυλία στο Πέραμα. Χαμόγελα από όλους. Η αίθουσα αδειάζει αργά κι ευτυχισμένα. Ωραία ατμόσφαιρα.

 Βγαίνει εκείνη την ώρα ο σπουδαίος Γιώργος Φαρσακίδης. Είχαμε ξανασυναντηθεί σ' ένα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη πριν λίγους μήνες για την παρουσίαση του βιβλίου του Η.Κακαβάνη "Ο άγνωστος Βάρναλης".

"Σ' έβλεπα μου λέει κι έλεγα, να ένας λεβέντης άντρας"

"Σαν εσένα του λέω"! Ο Γιώργος Φαρσακίδης παρά τα 88 του εξακολουθεί να είναι ωραίος και λεβέντης. "Φέρε τη τσάντα μου" λέει στη γυναίκα δίπλα του. Βγάζει ένα βιβλίο του και μου το χαρίζει!

 Είναι το "Αναζητώντας την Ιθάκη"! Τα είπαμε για λίγο όρθιοι εκεί. Με ρώτησε ποιος τραγούδησε το Commadande Che Guevara. "O Μανώλης ο Ανδρουλιδάκης" του λέω. 

"Συγκινήθηκα, πήγα να βάλω τα κλάματα" λέει. " Θυμόμουνα τότε στην Κούβα..." 

Μου διηγείται τη στιγμή με το Ραούλ Κάστρο. "Ξεφύλιζε ο Ραούλ τη "Μακρόνησο". Είχε συγκινηθεί που ήμουνα Μακρονησιώτης. Κοίταζε το σκίτσο με τον Ιωαννίδη κι έλεγε ...ο δικός σας Μπατίστα. Άκουγα το τραγούδι και τα σκεφτόμουνα"

Τον αγκάλιασα και χαιρετηθήκαμε. Ενας υπέροχος άνθρωπος, ένα παιδί 88 χρονώ γεμάτο συγκίνηση.

Λίγο μετά ...ή λίγο πρίν, δε θυμάμαι ακριβώς, μου είχαν χαρίσει τις αφίσες με δικά του έργα για τη συμμετοχή στη συναυλία. 

Η αφίσα με το έργο του Γ.Φαρσακιδη

Πήγα σπίτι κι άνοιξα το βιβλίο του. Διάβασα δυο σελίδες στην τύχη, ιστορίες από το αντάρτικο και τις φυλακές που πέρασε, ανάμεσα σε τρομερά σκίτσα και φωτογραφίες έργων του που είχαν περάσει ξυστά από το θάνατο. 

"Κινήσαμε έρποντας έως τα πρώτα συρματοπλέγματα -μας χωρίζει το πλάτος του δρόμου... Ξημερώνει. Αγουροξυπνημένοι οι Γερμανοί πλένονται αμέριμνοι, πειράζονται, πλατσουρίζουν στα νερά. Κάποιοι απ' όλους θα πέσουν σε λίγο νεκροί, μα κανείς τους δεν ξέρει πως ο χάρος παραμονεύοντας στο σκοτάδι, τους έχει βάλει στο στόχαστρο...

Στο στρατόπεδο του Αι Στράτη(ακουαρέλα)

Μισώ τον πόλεμο, τον Χίτλερ, την αλαζονεία, το φασισμό. Ωστόσο θά 'θελα, αν το μπορούσα, πολεμώντας το φασισμό, να μη βρισκόμουνα στην ανάγκη να σκοτώσω κανένα. Ούτε και τώρα νοιώθω μίσος γι αυτούς με τους οποίους θα αλληλοσκοτωθούμε σε λίγο." 

Μιλούσε για τη μάχη της Κρήνης στις 11 Σεπτέμβρη 1944. Ηταν δεν ήταν τότε 18 χρονών...

Έβαλα τα κλάματα. Τι άνθρωποι! Τι ζωή! Πως μπορεί να γίνει να είναι καλά για πάντα.

υ.γ: Η "Μακρόνησος" είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο-λεύκωμα με εκείμενα και έργα του Γ.Φαρσακίδη που είχε την "τύχη" να περάσει λίγο καιρό στο κολαστήριο εκεί στα είκοσί του χρόνια. Ένα μικρό απόσπασμα εδώ από το "Κόκκινο πρωί"

Oριζοντίως και καθέτως

Δεν ξέρω αν προσέξατε, μάλλον το προσέξατε, ότι το γνωστό μας εδώ και χρόνια "δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα" από χθές έγινε "δεν θα υπάρξουν άλλα οριζόντια μέτρα".
Οπότε γεωμετρικά μιλώντας θα υπάρξουν μέτρα ας πούμε κάθετα, ή διαγώνια ή υπό κάποια γωνία τέλος πάντων...
Με λίγα λόγια οριζοντίως ή καθέτως η δουλειά θα γίνει. Ακόμα και στο όρθιο.
Πάντως να την γλυτώσουμε αποκλείεται.

Όσοι λοιπόν περιμένουν να αλλάξει από μόνος του "ο καιρός", κι εκτός από τις ξαφνικές καταιγίδες να βρέξει ξαφνικά και ευτυχία ή τέλος της κρίσης ας το ξανασκεφτούν κι ας φυλάνε και τα νώτα τους...
Την κρίση δεν την έφερε ο άνεμος για να την πάρει πίσω έτσι απλά.
Την κρίση την έφερε η ιστορία.
Και για να αλλάξουν τα πράγματα, όπως πρέπει και χρειάζεται για το λαό, πρέπει  απλά την ιστορία να την γράψουμε εμείς με το δικό μας χέρι.

Αν το αφήσουμε και πάλι σε άλλους ειδήμονες και ειδικούς ...κλάψτε.

Την άλλη φορά λοιπόν που κάποιος θα μας μιλήσει για τη συνέλευση του σωματείου, μην του γυρίσουμε την πλάτη. Ας κάνουμε μια βόλτα κατά κει να ακούσουμε  και να πούμε  κι εμείς.
Ας γίνουμε εμείς το συνδικάτο κι ας σταματήσουμε να αναθέτουμε σε ειδικούς τη ζωή μας.
Τίποτα δε μπορεί να λυθεί χωρίς τη δική μας συμμετοχή, χωρίς εμείς να θυσιάσουμε κάτι για μας. Ας ξεκινήσουμε θυσιάζοντας λίγο από το χρόνο μας.
Ας αποφασίσουμε να πάρουμε επιτέλους τη ζωή μας στα χέρια μας.
Αλλιώς θα συνεχίσουν να μας θυσιάζουν χωρίς να μας ρωτάνε σα σφαχτάρια στο βωμό της σωτηρίας της δικής τους εξουσίας.

Το συνδικάτο δεν είναι παρά το πρόπλασμα της αυριανής δικής μας εξουσίας.
Εκεί που κανένας δε θα μας εξουσιάζει.

Οι "εκτός πολιτικής"

"Δεν" παρακολούθησα τη χθεσινή Πρετεντέρεια "Ανατροπή" γιατί απλά δεν αντεχόταν.
Η εκπομπή ξεκίνησε με ένα μονόλογο του παρουσιαστή υπέρ της "τάξης" και της νομιμότητας που κατά τη γνώμη του είναι το θεμέλιο της "Δημοκρατίας"(ποιας δημοκρατίας; ποια συμφέροντα υπηρετεί αυτή η "δημοκρατία";) και φυσικά εναντίον της βίας "από όπου κι αν προέρχεται".
Στη συνέχεια πέρασε στην παρουσίαση των καλεσμένων του που ήταν κάποιοι εκπρόσωποι κομμάτων όπως ο κ.Μιχελάκης από τη ΝΔ, ο Νίκος Σοφιανός από το ΚΚΕ και η Μ.Ρεπούση από τη ΔΗΜΑΡ, αλλά και οι "άλλοι" που είναι "εκτός πολιτικής" όπως τους είπε.
Και ποιοί ήταν αυτοί; Πρώτος και καλύτερος ο Θ.Πάγκαλος! Κι αυτό γιατί πλέον δε βγάζει μεροκάματο ως επαγγελματίας πολιτικός...Μάλιστα κι αυτός ο ίδιος είπε, με κάποια ειρωνεία και γελάκι πονηρό, πως ως "εκτός" που είναι πλεον ετοιμάζεται να εκδώσει κάποιο λογοτεχνικό βιβλίο μεταξύ άλλων. Μεταξύ των υπολοίπων εκτός του Γ.Ζουγανέλη ήταν η γνωστή μας Σ.Τριανταφύλλου, που ακόμη κι αν ξεχνούσαμε τις πολλές  φιλομνημονιακές παρεμβάσεις και άρθρα της, τόσο "εκτός πολιτικής" είναι, την είδαμε και στην περίφημη ομάδα των 58 ειδικών που συνιστούν "κεντροαριστερά"...
Εννοείται πως σύμφωνα μ'αυτή τη λογική το αφεντικό του Γ.Πρετεντέρη, ο κ.Μπόμπολας, είναι κι αυτός "εκτός πολιτικής", κι αν δεν είχε γίνει τόσες πολλές φορές και για πολλούς λόγους πρώτο θέμα, σίγουρα θα τον καλούσαν στις εκπομπές να μας πει "ουδέτερα" κι "αντικειμενικά" τη γνώμη του σαν "άνθρωπος της αγοράς". Πάλι καλά.

Βέβαια όλα αυτά τα ξέρει ο κ.Πρετεντέρης, αλλά υπάρχει κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να περάσει ύπουλα και πονηρά στη συνείδηση του απλού κόσμου. Το ότι η πολιτική είναι κάτι που "εκπέμπεται" από τους επαγγελματίες πολιτικούς και επομένως για κάθε "αστοχία" και αναποδιά την ευθύνη την έχουν "οι πολιτικοί", όλοι οι πολιτικοί και μαζί και του ΚΚΕ(!) που μάλιστα αποκαλούνται πονηρά και "πολιτικό σύστημα".
Το "πολιτικό μας σύστημα" όμως δεν είναι οι πολιτικοί, αλλά ο καπιταλισμός όσο κι αν θέλουν να το κρύψουν. Και βέβαια η "αποτυχία και χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος", που σωστά επισημαίνεται, δεν είναι αποτυχία "των πολιτικών" που "τα έκαναν σαλάτα" όπως λένε για να μπερδέψουν τον κόσμο, αλλά αποτυχία και χρεοκοπία του καπιταλισμού που πια γέρασε, σάπισε και τώρα μολύνει τα πάντα γύρω του.
Όλοι αυτοί λοιπόν, όπως π.χ.η Σ.Τριανταφύλλου, που στηρίζουν με κάθε τρόπο το σαπισμένο αυτό σύστημα και συγχρόνως δε χάνουν ευκαιρία να επιτεθούν σε όποιον μιλάει για την ανατροπή του, κάθε άλλο παρά "εκτός πολιτικής" είναι.
Για όποιον δεν έχει μπερδευτεί εντελώς είναι πεντακάθαρο ότι στην πραγματικότητα το άρμα ή το κάρο της πολιτικής που ασκείται κάθε φορά το σέρνει η οικονομία.
Η πολιτική επίσης στην ουσία, δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι διαδικασίες που προκύπτουν από τη σύγκρουση ανάμεσα στους εξουσιαστές, που έχουν τα κλειδιά της οικονομίας, και τους εξουσιαζόμενους, τους καταπιεσμένους, δηλαδή η διαδικασία της ταξικής πάλης. Έτσι λοιπόν ο καθένας, ανάλογα με τη θέση που παίρνει, ασκεί πολιτική. Είτε με την παρέμβαση και τη δράση του είτε με τη συνειδητή ή την ασυνείδητη αδράνειά του.
Τέλος τα πολιτικά κόμματα δεν είναι παρά φορείς που εκπροσωπούν και υπηρετούν τα συμφέροντα της μιάς ή της άλλης από τις δυο πλευρές που συγκρούονται. Η των εξουσιαστών-καταπιεστών ή των εξουσιαζόμενων και καταπιεσμένων. Η όπως λέει και το σοφό σύνθημα, είναι "ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες". Τόσο απλά.

Οταν άρχισε η κυρίως συζήτηση για το θέμα της βίας, οι πρώτες τοποθετήσεις των περισσοτέρων ήταν τόσο αποπροσανατολισμένες, γενικόλογες, φιλολογικού τύπου και μπερδεμένες που δεν αντεχόντουσαν.
Πραγματικά όταν κανείς προσπαθεί να συζητήσει τόσο σοβαρά θέματα αφαιρώντας τα ταξικά κριτήρια και χαρακτηριστικά, π.χ. το ότι βία ασκείται πάντα από την εξουσία εναντίον των εξουσιαζόμενων, κυριολεκτικά χάνεται η μπάλα.
Και κάπου εκεί, για να μη νιώθεις και εντελώς αφελής ή αλλάζεις κανάλι και προτιμάς κάποια χαζή ταινία ή απλά κλείνεις την τηλεόραση και ανοίγεις κάποιο βιβλίο. Για όποιον θέλει άλλωστε ν'ακούσει τις τοποθετήσεις των εκπρόσωπων του ΚΚΕ υπάρχει και το πόρταλ του 902.gr

Με χαρά συμμετέχω στη μεγάλη αντιφασιστική συναυλία σήμερα στις 8μμ στη Ζώνη

Με χαρά συμμετέχω με τη μικρή επαναστατική μας μπάντα, στη μεγάλη αντιφασιστική συναυλία που γίνεται στα πλαίσια της 7ης εικαστικής έκθεσης «Άνθρωποι, Χρώμα + Σίδερο» στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος.
Η φετινή εκθεση έχει πάρει χαρακτήρα αντιφασιστικό και η συμμετοχή του κόσμου, και μέσα από τα σωματεία, είναι πολύ μεγάλη.
Σήμερα στη Ζώνη στις 8.30μμ
Συμμετέχουν :PsyClinicTactiX&Totem, Μανόλης Ανδρουλιδάκης, Ρίτα Αντωνοπούλου, Χρήστος Θηβαίος, «Kollektiva», Γιάννης Λάρδης - Γεωργία Λάμπρη, Βασίλης Λέκκας, Αφροδίτη Μάνου, Γιώργος Μεράντζας, Μίλτος Πασχαλίδης και Γιωργος Σαρρής.

Χρήστος Παπαδόπουλος(Παιδιά απ' την Πάτρα) και Γιωργος Σαρρης(τ.Ζιγκ-Ζαγκ) μαζί! Από το Σάββατο 12/10 στο "Διπλόχορδο" στο Γαλάτσι

Kαι ξαφνικά, από το Σάββατο 12/10 στήνεται τρομερό γλέντι στο "ΔΙΠΛΟΧΟΡΔΟ" στο Γαλάτσι.
Ένα παλιό "παιδί απ'την Πάτρα", ο Χρήστος Παπαδόπουλος, κι ένας παλιός Ζιγκ Ζαγκ ο Γιώργος Σαρρής, για πρώτη φορά μαζί! Ανεβαίνουν στη σκηνή κι αρχίζουνε χορούς κυκλωτικούς! Με μπουζούκια και βιολιά!

Ολα τα παιδιά εκεί -και η μπάντα- πραγματικά υπέροχοι! Από τον Σπύρο Παπαδήμα(μπουζούκι και τραγούδι), τη Χριστιάνα Γαλιάτσου(τραγούδι), τον Κώστα Αγέρη(βιολί, τραγούδι) ποιον να ξεχωρίσεις και πως; Με ροκ και λαικά, έντεχνα, ρεμπέτικα και παραδοσιακά και φυσικά με τα δικά τους τραγούδια, του Γιώργου Σαρρή (από την καλή εποχή των Ζιγκ-Ζαγκ) και του Χρήστου Παπαδόπουλου(και από την εποχή των Παιδιών της Πάτρας αλλά και τις νεότερες συνθετικές του δουλειές με πολλούς τραγουδιστές).

Ακόμη στα τύμπανα θα είναι ο Δρόσος Σκυλάς και στα πλήκτρα ο Μιχ.Παπαδάκης.

Σίγουρα θα είναι το καλύτερο και λαικότερο γλέντι της πόλης και μάλιστα χωρίς "ελάχιστες" και "μέγιστες" καταναλώσεις. Με ανοιχτή την πόρτα για όλους πραγματικά.

Μεγάλη η χαρά όλων γι αυτή τη συνεργασία!

Το ΔΙΠΛΟΧΟΡΔΟ LIVE  είναι στη Λ.Γαλατσίου και  & Αγ.Λαύρας 13 στο Γαλάτσι
2102283863

Η κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο

"Ετσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη
Η κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο
Θα φροντίσουμε εμείς γι αυτό..."

Παλιότερα στο άκουσμα αυτού του στίχου ή του τραγουδιού κάποιοι δάκρυζαν πιο πολύ από αισιοδοξία.
Ηταν αυτό το "έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη..." που δονούσε. Το υπόλοιπο μπορεί και να "περίσσευε", να φαινόταν κάπως σαν ένα γέμισμα από λόγια, μια συνοδεία στον πρώτο συγκλονιστικό στίχο.
Άλλοι το είδαν απλά σα μια "επαναστατική" γλαφυρότητα, ένα αναμενόμενο ίσως "παιχνίδι" με τη ζωή και το θάνατο, όπως πολλές φορές το συνηθίζουν οι λογοτέχνες.
Αργότερα κάποιοι άλλοι, με παλιές "αριστερές" καταβολές, ακολουθώντας το ποτάμι της λογικής απομυθοποίησης των πάντων και ειδικά κάθε τι που είχε αναφορά στο κόκκινο των λαικών αγώνων, το χλεύασαν και το γελοιοποίησαν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Σιγά που θα άφηναν τον κόσμο να νομίσει ότι "η γή θα γίνει κόκκινη". Πότε των ποτών!

Δεν ξέρω πόσοι, εκτός των λίγων που πάντα σκαλίζουν σε βάθος, πρόσεξαν την τρομερή πρόβλεψη.
Ισως η εμφάνιση του φασισμού να ρίχνει λίγο φώς πάνω σ'αυτό τον τρομερό στίχο.
Πόσοι πρόσεξαν το τρομερό δίλημμα...

Ας το σκεφτούν λοιπόν όλοι σοβαρά.
Ολοι αυτοί που αναρωτιούνται προς τα που πηγαίνει η ζωή μας.
Πηγαίνει προς τα εκεί ακριβώς που λέει το τραγούδι του Βόλφ Μπίρμαν.
"Ετσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη
Η κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο..."

Ας αποφασίσουν τι θέλουν να γίνει λοιπόν.
"Κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο"
Κόκκινη από σοσιαλισμό και άρωμα ενός ευτυχισμένου αύριο γεμάτου ζωή και δημιουργία;
Η κόκκινη από φασισμό και αίμα κυνηγημένων και νεκρών σε πεδία άδικων πολέμων;

Στη μέση μην ψάχνετε, δεν υπάρχει τίποτα.
H εποχή του "ανθρώπινου καπιταλισμού" που έκανε παραχωρήσεις, για να μπορεί να ασχολείται ανενόχλητος με τη συσσώρευση τεράστιων κερδών, έχει περάσει χωρίς γυρισμό. Η ιστορία βαδίζει προς τα μπρος και μόνο προς τα μπρος.
Κι εμείς έχουμε μπροστά μας απλά μια μάχη που πρέπει να δοθεί και να κερδηθεί οπωσδήποτε.