Περί "εθνικών συμφιλιώσεων"

Διάβασα το αρθρο στο Ριζοσπάστη και φαντάζομαι ότι δύσκολα θα το βρώ και κάπου αλλού.
Μ' έβαλε σε σκέψεις και είπα να το μοιραστώ...

ΙΣΠΑΝΙΑ
Βασιλικό μετάλλιο σε υπουργό του Φράνκο


Στην 40ή επέτειο από τις πρώτες εκλογές μετά τη δικτατορία του Φράνκο, το 1977, ο βασιλιάς Φίλιππος αποφάσισε προχτές να τιμήσει έναν υπουργό του πρώην δικτάτορα ως δήθεν πρωτεργάτη για τη «μετάβαση στη δημοκρατία», με την απονομή μεταλλίου. Πρόκειται για τον Ροντόλφο Μαρτίν Βίγια, υπουργό «Συνδικαλιστικών Υποθέσεων» όπως λεγόταν, ο οποίος μαζί με άλλους έδωσε εντολή για τη σφαγή 5 απεργών και τον τραυματισμό άλλων 150 εργατών στη Βιτόρια στις 3 Μάρτη του 1976. Ο συγκεκριμένος εγκληματίας ήταν ένας από τους πολλούς του φασιστικού καθεστώτος που αξιοποιήθηκαν από την αστική τάξη σε διάφορα πόστα. Ο Βίγια υπήρξε πρόεδρος της μεγάλης επιχείρησης Ενέργειας «Endesa», της «Sogecable» (καλώδια), ενώ είχε αναλάβει με κυβερνητική διαταγή την ευθύνη για τις έρευνες για το ναυάγιο του «Prestige».

Η προκλητική αυτή απόφαση στο όνομα της εθνικής συμφιλίωσης εξόργισε τους συγγενείς των θυμάτων και των οργανώσεων που αντιστάθηκαν στη στυγνή δικτατορία. Το ίδιο είχε συμβεί και το 2008, όταν μια επιτροπή του Βασκικού Κοινοβουλίου είχε καταλήξει ότι υπεύθυνοι σε διαφορετικό βαθμό για τη σφαγή της Βιτόρια ήταν οι υπουργοί του φρανκικού καθεστώτος Μανουέλ Φράγα Ιριμπάρνε (Διακυβέρνησης), Ροδόλφο Μαρτίν Βίγια (Συνδικαλιστικών Υποθέσεων) και Αλόνσο Οσόριο (Προεδρίας) , αλλά το πόρισμα δεν στάλθηκε στη Δικαιοσύνη και έτσι η υπόθεση δεν έφτασε ποτέ στα δικαστήρια.

"Πρώτα απ'όλα είμαστε Ελληνες"

Λένε κάποιοι: Τι ταξικούς διαχωρισμούς μας λέτε και ταξική συνείδηση; "Πρώτα απ'όλα είμαστε Ελληνες".

Ξεχνανε ότι αυτό βολεύει μια χαρά και κάποιους άλλους που κι αυτοί είναι έλληνες, που έχουν μεγάλα ονόματα και ακόμα πιο μεγάλες επιχειρήσεις και τσέπες και που είναι αυτοί που τσακίζουν τη ζωή μας και κλέβουν το μέλλον μας συμμαχώντας όταν χρειαστεί με οποιονδήποτε "εχθρό".

Ξεχνάνε ακόμη ότι το ίδιο ακριβώς παραμύθι πουλάνε και στους άλλους φτωχούς και καταπιεσμένους των άλλων λαών στην περιοχή οι δικοί τους μεγάλοι και πονηροί.
Κι αυτοί λένε:"πρωτα απ'όλα είμαστε Τούρκοι", "πρωτα απ'όλα είμαστε Αλβανοι" κλπ

Έλα όμως που πρώτα απ'όλα είμαστε αυτό που είμαστε, πρώτα απ'όλα είμαστε φτωχοί, και τελικά πρώτα απ'όλα είμαστε κορόιδα που μας έκατσαν στο σβέρκο και μας άφησαν για πααρηγοριά  το παραμύθι της πατρίδας.

Ας το σκεφτούμε.
Αν ο εθνικισμός είχε μπει στη γωνία που του αναλογεί, οι φτωχοί κ εξαθλιωμένοι μουσουλμάνοι της Θρακης που πήγαν στη φιεστα Γιλντιριμ,
θα καταλάβαιναν ότι ο ζάμπλουτος πρωθυπουργός της Τουρκίας Γιλντιριμ(που του βρηκαν 130εκ ευρω στους λογαριασμούς του !!!), καμιά σχέση δεν έχει βέβαια  με τα δικά τους συμφέροντα. Θα έβλεπαν ότι ειναι ταξικός εχθρός τους που απλά μιλάει την ίδια γλωσσα μ αυτούς.


Αν όλοι οι λαοί της περιοχής καταλάβαιναν ότι πρώτα από όλα είναι φτωχοί που η φτώχεια και η καταπίεση είναι αυτό που τους ενώνει με τους άλλους λαούς που υποφέρουν το ίδιο μ'αυτούς, θα υπήρχε απειλή πολέμου στην περιοχή;

Τότε μάλλον θα υπήρχε "απειλή" επανάστασης και αδελφοσύνης όλων των λαών.
Αυτά σκέφτονται οι εξουσιαστές και φωναζουν ακόμη πιο δυνατά κυκλοφορώντας ανάμεσα μας σαν να μη μας χωρίζει τίποτα:
 "Πρώτα απ'όλα είμαστε Ελληνες".

Grenfell: Μια φονική πυρκαγιά που μιλάει

Πόσοι είναι τελικά  οι νεκροί της μεγάλης πυρκαγιάς στο Grenfell tower του Λονδίνου άραγε; Στην αρχή μίλησαν για 6, κατόπιν για 17, για 35, για 58.
Όλοι γνωρίζουν ότι είναι περισσότεροι.
Όπως φαίνεται  από την αρχή βλέπουμε μια προσπάθεια να σερβιριστεί η απίστευτη τραγωδία όσο πιο μαλακά γίνεται.
Βλέπουμε ακόμη οτι η  "τρομοκρατία", που δήθεν απειλεί τον σύγχρονο κόσμο μας, ωχριά σε αποτελεσματικότητα μπροστά στην τρομοκρατία των κερδών.

Όπως και να έχει πάντως πρόκειται για τη μεγαλύτερη, την πιο φονική πυρκαγιά από τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο και μετά στο Λονδίνο.
Μιλάμε βεβαια για την Αγγλία, την πιο εξελιγμένη, την πιο σύγχρονη ίσως καπιταλιστική χώρα του κόσμου και την πρωτεύουσά της, ένα από τα κέντρα του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Τι συνέβη εκεί;
Το μαθαίνουμε εύκολα από προσωπικές μαρτυρίες ενοίκων του μαύρου κυριολεκτικά κτιρίου.
Μία κατασκευαστική εταιρεία, που νόμιμα δεν είχε λάβει υπ'όψη την περίπτωση μιας μεγάλης πυρκαγιάς(όπως άλλωστε και σε κανένα άλλο ανάλογο κτίριο στον καπιταλιστικό κόσμο μας),
μια εταιρεία διαχείρισης που διαρκώς αγνοούσε τις προειδοποιήσεις και τις ανησυχίες των ενοίκων για διάφορα ζητήματα ασφάλειας(θέση λέβητα, ακατάλληλα υλικά, σχέδιο εκκένωσης, πυρασφάλεια κλπ.),
 ένας δήμος και ένα υπερσύγχρονο κράτος που  ουσιαστικά έκανε τα στραβά μάτια, δηλαδή που δεν έμπαινε στα πόδια των εταιρειών που βέβαια σε μια "υπερσύγχρονη" καπιταλιστική οικονομία έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.
Τελικά σε μια ανακαίνιση που έγινε το 2016, η εταιρεία που ανέλαβε το έργο, τηρώντας όπως είπε όλους του κανόνες(εννοείται πως μάλλον το εκανε αφου βρισκόμαστε στην Αγγλία και όχι στην Ουγκάντα), χρησιμοποίησε για την κάλυψη εξωτερικών επιφανειών ένα φθηνό εύφλεκτο υλικό που τοποθετήθηκε αφήνοντας ένα μικρό κενό από τους τοίχους, με τρόπο που βοήθησε την φωτιά να μεταδοθεί από τους κάτω ορόφους στους πάνω μέχρι να πεις κύμινο...

Προφανώς η εταιρεία ανακαίνισης σε συνεργασία με την εταιρεία διαχείρισης, έκριναν ότι η εργασία ήταν φθηνή και επαρκής, εκτός της περιπτώσεως "ατυχούς γεγονότος" που όμως τελικά συνέβη.
Όμως οι σύγχρονες καπιταλιστικές οικονομίες, που οφείλουν να ποσοτικοποιούν τα πάντα και φυσικά να κοστολογούν ακόμη και την αξία της ανθρώπινης ζωής, είναι υποχρεωμένες να παίρνουν τέτοια ρίσκα, αφού σε όλα τα δελτία των ΜΜΕ, ακούμε για τον "προβληματισμό" που υπάρχει από την "όλο και πιο εκτεταμένη χρήση εύφλεκτων υλικών στις κατασκευές".

Ποιό ήταν λοιπόν το πρόβλημα και η αιτία που έφερε την τραγωδία;
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς, ότι ήταν η ανάγκη κερδοφορίας όλων των εμπλεκόμενων εταιρειών, που αποτελεί βέβαια προϋπόθεση της ύπαρξής τους στον δολοφονικά ανταγωνιστικό καπιταλιστικό κόσμο, αλλά και η "υποχρέωση" του δήμου και του κράτους να στέκεται σαν καλός υπηρέτης στο πλάι των εταιρειών και όχι του λαού, και να κάνει τα στραβά μάτια.

Δεν χρειάζεται πολύ κόπο για να φανταστεί κανείς, ότι είχαν προταθεί και έλεγχοι που δεν έγιναν, και αλλαγές για την βελτίωση της ασφάλειας, και ανακαινίσεις για τη βελτίωση συνθηκών, και χρήση καλύτερων και επομένως ακριβότερων υλικών και τρόπων, που όμως κρίθηκαν ασύμφοροι και επομένως ανεδαφικοί και εκτός πραγματικότητας.
Έτσι ήρθε η πραγματικότητα... η πραγματικότητα του καπιταλισμού, που βαζει σε πρώτο πλάνο τις ανάγκες των εταιρειών και σε δεύτερο την ανθρώπινη ζωή.
Κάτι τέτοιο,  θα μπορούσε να ισχυρισθεί κάποιος ότι δεν είναι παράλογο, αφού δεν είναι δυνατόν να φανταστεί κανεις ζωή χωρίς οικονομία που να λειτουργεί.
Όταν όμως φθάνουμε στο σημείο, η ίδια η λογική της οικονομίας που πρέπει να είναι λειτουργική για να παράγει όρους ζωής, τελικά δολοφονεί για να υπάρξει, τότε πρέπει να μπούμε σε πολύ σοβαρές σκέψεις.
Οι σκέψεις γίνονται ακόμη σοβαρότερες, όταν το "καλό της οικονομίας" ταυτίζεται με  τη διατήρηση και την αύξηση της κερδοφορίας των ιδιωτικών επιχειρήσεων ό,τι κι αν κοστίζει αυτό.

Αν αφήσουμε τη σκέψη να τρέξει δυο βήματα μονάχα πιο πέρα, θα σκεφτούμε ίσως πως η καπιταλιστική οικονομία που δεν δίστασε ποτέ να βρει λύσεις επιβίωσης ακόμη και σε παγκόσμιους πολέμους, δεν συγκινείται ιδιαίτερα από μερικές δεκάδες καμένους ανθρώπους.

Ποια είναι η λύση λοιπόν.
Η λύση δεν μπορεί παρά να είναι μια οικονομία που από τη φύση της να είναι μια οικονομία σχεδιασμένη από το λαό για το λαό και τις ανάγκες του και όχι για τα κέρδη.
Η οικονομία αυτή λέγεται σοσιαλιστική και δεν μπορεί να έχει κανένα άλλο όνομα και κανένα άλλο περιεχόμενο.

ΥΓ. Έχει αξία να δει κανείς δυο πράγματα ακόμη.
1. Το ενδιαφέρον της  βασίλισσας Ελισάβετ που δήλωσε ότι "η Βρετανία διακατέχεται από βαθιά θλίψη αλλά ο λαός της είναι αποφασισμένος να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες". Γνησια εκπρόσωπος του λαού η βασίλισσα Ελισάβετ και βεβαια έξω από όλες τις ευθύνες και τη μιζέρια της πραγματικότητας.
2. Η προθεση να κατευθυνθεί η οργή εναντίον θεσμών όπως ο δήμος και οι διάφορες υπηρεσίες του κράτους που "δεν έκαναν όσα έπρεπε" γενικά, και να απομακρυνθούν τα βλέμματα από τη  ρίζα του προβλήματος, δηλαδή από τη λογική της κερδοφορίας των εταιρειών που είναι φυσικά  η αιτία της τραγωδίας.

Αυτό δεχόμαστε; Αυτό ονειρευόμαστε;

Άλλη μια τραγική περίπτωση, άλλο ένα τραγικό θύμα όλης της κατάστασης που ζούμε εδώ στην πολιτισμένη και ανεπτυγμένη Ευρώπη του 21ου αιώνα!

Οι υπογραφές μνημονίων λοιπόν πράγματι έχουν αποτέλεσμα. Τραγικό αποτέλεσμα...

Μια γυναίκα 57 ετών στη Φολέγανδρο, ξεψύχησε τελικά μπροστά στους δικούς της αφού ακόμη κι όταν ήρθε το Super Puma για να την μεταφερει, δεν υπήρχε γιατρός να την συνοδέψει.

Δεν πειράζει όμως, αφού μπορεί φέτος να γίνει νεο ρεκόρ στον τουρισμό και να γεμίσουν κι άλλο οι τσέπες των μεγαλοξενοδόχων... Σημασία έχει η "οικονομία της πατρίδας".

Όλοι εμείς είμαστε απλά παράπλευρες απώλειες.

Φυσικά θα ήταν ηλιθιότητα να  μιλήσει κάποιος για κακή στιγμή, παραλείψεις και λάθη. Απλά ζούμε σε έναν κόσμο που δε δίνει δεκάρα για την ανθρώπινη ζωή. Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες...

Διαβάζουμε σε σάιτ μεγάλου συγκροτήματος":

"Η γυναίκα....  θα μπορούσε να σωθεί αν υπήρχε ένας γιατρός στο νησί των 750 κατοίκων, που ήδη άρχισε να δέχεται τους πρώτους τουρίστες.

Και μέσα σε αυτή την τραγική κατάσταση δύο ενήλικα παιδιά που έχασαν τη μητέρα τους, τόσο άδικα και ξαφνικά."

«Η μητέρα μου αιμορραγούσε από τις δώδεκα τη νύχτα και το Super Puma ήρθε στις 7 το πρωί. Πόσο να αντέξει η γυναίκα. Μου φώναζε "βοήθεια, σώσε με" και εγώ είχα τρελαθεί, δεν ήξερα πώς να τη βοηθήσω. Ξεψύχησε μπροστά στα μάτια μας, αβοήθητη» λέει ο γιος της άτυχης 57χρονης γυναίκας.

«Είναι δυνατόν, μία γυναίκα 57 ετών να έχει πάθει αιμορραγία και να μην βρίσκεται ούτε ένας γιατρός;» δήλωσε από την πλευρά η κόρη του θύματος.

«Δεν υπήρχε φάρμακο, για της περιορίσει την αιμορραγία» συνέχισε.

«Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, έχει συμβεί επανειλημμένες φορές... Όχι να αργήσει το ελικόπτερο να έρθει, να φύγει ένας άνθρωπος στα χέρια ανειδίκευτων ανθρώπων, γιατί υπάρχουν άνθρωποι με ειδικότητες. Προφανώς έχουν πιάσει όλοι δουλειά στα σουβλατζίδικα στην Αθήνα, γιατί δεν τους αρέσει να είναι εδώ στο νησί» συμπλήρωσε, γεμάτη οργή, η ίδια."

Όσο κι αν αναρωτιούνται οι δικοί της λοιπόν, όλα  είναι δυνατά, αφού πρέπει να γίνουν τα αδύνατα δυνατά, για να ανακάμψουν τα ιδιωτικά κέρδη.

Κι αυτό δεν μπορεί να μη σημαίνει περικοπές σε απαραίτητο προσωπικό, σε υποδομές υγείας, σε απαραίτητα φάρμακα(απίστευτο πραγματικά να μην υπάρχει αιμοστατικό να σταματησει μια αιμορραγία...), περικοπές γενικά μέχρι τελικής πτώσεως.

Όλοι αυτοί οι σοφοί, μεταξύ των οποίων εκπρόσωποι του ΣΕΒ και υποτακτικοί τους, που ζητούν διαρκώς κι άλλη συρρίκνωση των δημόσιων δομών, ας ξέρουν τι έγκλημα κάνουν.

Όσο για τους υπόλοιπους ας σκεφτούν κι ας αποφασίσουν ποια θέση θα πάρουν.

Με τη ζωή ή με τα κέρδη;

Με κέντρο τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους ή με κέντρο το φούσκωμα της τσέπης πανέξυπνων επιχειρηματιών που σφυρίζουν αδιάφορα χειροκροτώντας το τσάκισμα της ζωής των πολλών;

ΥΓ: Επειδή μπορεί κάποιοι να σκεφτούν ότι ασχολούμαι με άνα άτυχο μεμονωμένο γεγονός θέλω να πω  πως   το γεγονός αυτό δεν είναι καθόλου μεμονωμένο.
Βρίσκεται μέσα στο ίδιο κουτί με πολλά άλλα όσο κι αν δε φαίνεται με την πρώτη ματιά.

Βρίσκεται στο ίδιο κουτί με τον πόλεμο στην περιοχή που πάει να λύσει προβλήματα της καπιταλιστικής κρίσης ματώνοντας ολόκληρες χώρες, με την απόγνωση του απλήρωτου υπάλληλου που ισοπεδώνεται για να σώσει την επιχείρηση, με τους πρόσφυγες που αντιμετωπίζονται σαν ζώα γιατι δε γίνεται αλλιώς, με το κλάμα του παιδιού που ζει μεσα στη φτώχεια μπροστά στους άνεργους γονείς που θυσιάστηκαν στο βωμό της ανάκαμψης, με την απορία του 17χρονου που θα περάσει σε ανωτατη σχολή άλλης πόλης αλλά δεν θα μπορεί να πάει να σπουδάσει για ευνόητους λόγους.

Η ζωή φαίνεται πως δεν είναι πια δωρεάν. Είναι προνόμιο κάποιων λίγων.

Από την άλλη  η ζωή δεν μπορεί παρά να είναι ένας διαρκής αγώνας για να γίνει πραγματική ζωή.
Αλλιώς τι νόημα έχει;