Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

"Η (αιθαλ)ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι"

"Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
κι όσα για σένα είχες ελπίσει
έχουνε τώρα πια όλα σβήσει
η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι"

Αυτά έλεγε μια φορά κι ένα καιρό το ωραίο τραγούδι που ακουγόταν στις μπουάτ του '60-'70. 
Που νά 'ξερε η Αρλέτα τότε ότι θα μιλούσε για μια κατάσταση του 2013 σαν πραγματική μηχανή του χρόνου. Έτσι είναι όμως τα τραγούδια. Κι εδώ που τα λέμε τα τραγούδια ό,τι και να λένε, τουλάχιστον αφήνουν πίσω τους μια γλύκα.
Η πραγματική ζωή όμως, με την πραγματική αιθαλομίχλη να μπουκάρει από παντού και στο σπίτι και στα πνευμόνια μας αλλά και στην ίδια μας τη ζωή δεν αφήνει καμιά γλύκα. Ειδικά στα σπίτια των όλο και περισσότερων φτωχών που όχι μόνο ξεπαγιάζουν αλλά αναπνέουν και την ατμόσφαιρα φρίκης των χρόνων της κρίσης αφήνει μια τρομερή κι αβάσταχτη πίκρα. Κι ακόμα δεν τελειώσαμε...

Είναι σίγουρο ότι σε πολύ λίγο θα τ' ακούσουν κι από πάνω. Ήδη στα λαμπερά σπίτια των πλούσιων προαστίων έχει αρχίσει μεγάλη γκρίνια για τη μόλυνση που προκαλούν οι φτωχοί και λερώνουν την όμορφη ζωή τους. Κάτι πρέπει να γίνει... Τι άραγε; Κάποιος επιπλέον "φόρος καμινάδας", κάποιο "πράσινο πρόστιμο" μήπως έβαζε μυαλό στους ξεπαγιασμένους ενοχλητικούς;
Θα δούμε... αν και δεν το θεωρούμε καθόλου απίθανο. Σίγουρα το σκέφτονται πάντως.

Αυτή είναι λοιπόν η κατάσταση του φετινού ταξικού χειμώνα στην Ελλάδα ..."ενεργειακό κόμβο των αγωγών αερίου", την Ελλάδα των επενδύσεων και του πρωτογενούς πλεονάσματος που βγαίνει από παγωμένα σπίτια δύστυχων ξεπαγιασμένων.

Αλήθεια, σε μια τέτοια χώρα μεταρρυθμίσεων και "απελευθερώσεων" της οικονομίας, όπου ένας από τους εντελώς στοιχειώδεις όρους επιβίωσης όπως η ζεστασιά  στο σπίτι περίπου απαγορεύεται στη τεράστια πλειοψηφία των λαικών οικογενειών, πόσοι ενδιαφέρονται για την "ανταγωνιστικότητα", την "βελτίωση του επενδυτικού κλίματος" και την "ανάκαμψη" ...των αριθμών;

Πόση δυστυχία θα χρειαστεί ακόμα άραγε για να καταλάβει ο κόσμος ότι η επιβίωση του καπιταλισμού και η ανάκαμψη της ..."οικονομίας μας", πρέπει να περάσει κυριολεκτικά πάνω από τις στάχτες και τα καμμένα σπίτια και όνειρα της φτωχής λαικής οικογένειας;

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Για να γυρίσει ο ήλιος-Χριστούγεννα



Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, η και καθόλου μέρες πού'ναι, αφου ο "κυκλοδίωκτος" κάνει μιά στάση με το άρμα του να πάρει μια ανάσα (χειμερινό ηλιοστάσιο γαρ), και μετά αφού αφήνει πίσω του τη μικρότερη και έτσι σκοτεινότερη μέρα του χρόνου ξανά πρός τη δόξα τραβά...
Το φώς λοιπόν νικάει το σκοτάδι, το καλό το κακό, το πάνω το κάτω και κάπου εκεί αρχίζουν οι συμπτώσεις στις γιορτές και τις παραδόσεις των λαών μες στους αιώνες.Ο Διόνυσος κομματιάζεται απο τις Μαινάδες και ξαναγεννιέται ως Διόνυσος βρέφος και οι Αρχαίοι ημών γιορτάζουν τα Λήναια.Οι Ρωμαίοι γιορτάζουν τα Σατουρνάλια και αμέσως μετά τα Μπρουμάλια και τη γέννηση του ανίκητου Ήλιου(dies natalis invicti Solis).

 Στην αρχαία Αίγυπτο σκάει μύτη ο λαμπρός Οσιρις και πιο ανατολικά ο Ζωροαστρικός Μίθρας στρώνει το κόκκινο χαλί για να περάσουν ύστερα οι Χριστιανοί και να γεννηθεί κάπου στη Βηθλεέμ,εν φάτνη των αλόγων ο δικός μας Χριστός και πάει λέγοντας.Το αστέρι της Βηθλεέμ δείχνει το δρόμο στους μάγους, ενώ την ίδια στιγμή οι πρώτες πρωινές ακτίνες περνούν τη χαραμάδα της πόρτας στο New Grange στην Ιρλανδία, εδώ και 5000 χρόνια,και λίγο πιο πέρα ο ήλιος ρίχνει το πρώτο του φως πάνω απο το θρυλικό Stonehedge την ώρα που ξαναγεννιέται ο κερασφόρος Cernunos.Στο Βορρά οι Σκανδιναβοί, Γερμανοί κ.α. γιορτάζουν κι αυτοί το Yule, και τόσοι άλλοι λαοί τους δικούς τους Θεούς του φωτός με τους δικούς τους τρόπους και τις δικες τους παραδόσεις.
Παίρνει λοιπόν και πάλι απο σήμερα ο ήλιος(αχ αυτός ο ήλιος) τον ανήφορο κι η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει.Το μύνημα του μακρόκοσμου προς το μικρόκοσμό μας είναι παντού και πάντα το ίδιο.Το φώς νικαει το σκοτάδι και παίρνει τα πάνω του.Και μαζί τά λάθη,οι αστοχίες,οι ήττες,η μαυρίλα μέσα μας,οι τύψεις, οι φόβοι,οι υποχωρήσεις, κι ότι άλλο αρνητικό ας πάει στο καλό.
Το καινούργιο έρχεται "ως ήλιος νοητός" από μέσα μας με φόρα και σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του.Αλλά επειδή ανηφόρα είναι,ε... ας βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι.Θέλουν και τ'άστρα το σπρώξιμό τους.
Χρόνια πολλάαααα λοιπόν,χρόνια καλά!!!Καλά Χριστούγεννα,Λήναια,Μπρουμάλια ή ότι άλλο θέλει η ψυχή του καθενός.

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Πλαστός κόσμος...

Πλαστές πινακίδες...
ε καί;
Και όλα τ' άλλα;

 Πλαστά λόγια κι υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο,
πλαστές επιταγές ονείρων που ποτέ δεν θα εξαργυρωθούν,
πλαστοί δρόμοι ανάκαμψης που θα έρθει μονο για πολύ λίγους,
Πλαστή ανάπτυξη για μετρημένες τσέπες,
πλαστές σπίθες ελπίδων που ποτέ δε θα γίνουν πυρκαγιές,
πλαστοί σωτήρες που κρατούν πλαστές σωτηρίες,
πλαστές αντιθέσεις που αγκαλιάζονται
Πλαστά χαμόγελα και χειραψίες,
πλαστά κόμματα και συνασπισμοί που φυτρώνουν πάνω σε παλιά χώματα
 και διαφημίζονται για καινούργια.

Πλαστό παρόν και μέλλον που ποτέ δε θα 'ρθει
πλαστή ιστορία πονηρών πλαστογράφων

Πλαστοί αντισυστημικοί που πίνουν νερό στο όνομα του συστήματος,
Πλαστοί πατριώτες με πατρίδα το χρήμα,
πλαστή δημοκρατία όπου "δήμος" είναι μόνο η παρέα των ...ικανών και αεί κερδοφόρων
των παραφουσκωμένων λογαριασμών και των θηρίδων,
πλαστή λαϊκή ετυμηγορία που αποτελείται από φόβο, εκβιασμό και ψέματα,
Πλαστές ειδήσεις με μπόλικο πλαστικό από το πρωί ως το βράδυ
Πλαστές αναλύσεις πλούσιων αναλυτών που ...νοιάζονται για σένα το φτωχό
επειδή είναι ...καλοί, πλαστοί καλοί

Πλαστά τραγούδια και πλαστή τέχνη
Πλαστή ζωή
Πλαστός κόσμος μιας ευτυχίας
πλαστής κι ανύπαρκτης που εξατμίζεται πριν πιάσει χώμα
Πλαστοί άνθρωποι

πλαστό  χρήμα και κεφάλαιο που αγγίζει τη φτώχεια και την πολλαπλασιάζει

Κι απέναντι μια υπέροχη αληθινή ζωή να περιμένει
Στα αζήτητα σχεδόν αφού μόνο λίγοι
Μόνο λίγοι που πρέπει να γίνουν οι πολλοί
Κι απέναντι ο κόσμος που δεν τολμάμε να αγγίξουμε
ο ήλιος, και τ'αστέρια, οι θάλασσες και τα βουνά
οι πόλεις οι μελλοντικές κι οι ανοιχτοί δρόμοι
Οι δρόμοι που περιμένουν
ο πλούτος ο αληθινός
που περιμένει

Καιρός για ανατροπές, καιρός για αλήθεια
Καιρός για οράματα και όνειρα αληθινά
Καιρός για λιακάδα, καιρός για ζωή
Καιρός για πάλη
Καιρός για αύριο
Καιρός για σοσιαλισμό

Η δίκη των 35 - Οι κατηγορούμενοι έγιναν κατήγοροι!



Ηταν μια πραγματικά σπουδαία μέρα σήμερα.
Σε μια κορύφωση της επίθεσης του κράτους ενάντια στο συνδικαλιστικό κίνημα, 35 συνδικαλιστικά στελέχη του ταξικού   κινήματος βρέθηκαν κατηγορούμενοι στα Δικαστήρια της Ευελπίδων.
Τα πράγματα όμως δεν ήρθαν όπως θα ήθελε το κράτος, η κυβέρνηση αλλά και ο κ.Βρούτσης προσωπικά.
Παρά τα ψέματα και τις στημένες κατηγορίες, το κλίμα μεσα στο δικαστήριο αντιστράφηκε και οι κατηγορούμενοι έγιναν κατήγοροι!
"Δεν θα μας κλείσετε το στόμα. Ό,τι κι αν κάνετε εμείς θα μιλάμε όπως έχούμε καθήκον"!
"Αυτοί που θα έπρεπε να βρίσκονται σήμερα κατηγορούμενοι δεν είμαστε εμείς αλλά αυτοί που σαρώνουν το λαό με την πολιτική που ασκούν"!
"Δικάζετε τη φωνή αυτών που που υποφέρουν και που δεν μπορούν να μιλήσουν. Γι αυτούς είμαστε εδώ και γι αυτούς θα συνεχίσουμε να παλεύουμε"!

Αυτές ήταν μερικές από τις καθαρές και άφοβες δηλώσεις που έκαναν οι κατηγορούμενοι, ανάμεσά τους ο Γ.Πέρρος, ο Μπ.Βορτελίνος, ο Γ.Κομνηνός, ο Π.Σοφός κ.α., στη διάρκεια των απολογιών τους όταν τελείωσε η εξέταση των μαρτύρων και πριν την αγόρευση του εισαγγελέα.
Έτσι τα στελέχη του ΠΑΜΕ μετατράπηκαν σε κατήγορους αυτού του συστήματος κι έδειξαν ότι δεν τους φοβίζει η επίθεση που γίνεται στο ταξικό κίνημα και τους εκπρόσωπούς του.
Αμέσως μετά ο εισαγγελέας πήρε το λόγο και ζήτησε αποσυρση των κατηγοριών, αφού δεν στάθηκε δυνατόν να στηριχτούν από την εξέταση των μαρτύρων.
Οι αγορεύσεις των συνηγόρων των 35 που ακολούθησαν ήταν πραγματικός καταπέλτης!
"Καμία από τις κατηγορίες δεν αποδείχτηκε", είπαν. "Ούτε ότι μπήκαν παράνομα, ούτε ότι έκαναν βανδαλισμούς, ούτε ότι χτύπησαν τους αστυνομικούς και τις κοπέλες(!) στα γραφεία, ούτε ότι παρέμειναν παράνομα εκεί, ούτε οποιαδήποτε άλλη". "Η δίωξη είναι πολιτική και στρεφεται ενάντια στο καλύτερο κομάτι του εργατικού κινήματος για να φοβίσει αυτούς που έχουν καθήκον να μιλούν".
Στη συνέχεια αναφέρθηκαν στην κατάθεση αλλά και σε δηλώσεις του ίδιου του υπουργού που 'έπεσε σε μεγάλες αντιφάσεις και εκτέθηκε. Είχε πει σε διαφορετικές στιγμές ότι "δεν ήταν παρών", ότι "ήταν εκεί και κλείστηκε στο γραφείο του για να σωθεί", ότι " είδε να χτυπάνε τις κοπέλες στο γραφείο του" και άλλα πολλά...

Όταν ο πρόεδρος ανακοίνωσε την απόφαση που κύρηξε ΑΘΩΟΥΣ τους 35 κατηγορούμενους συνδικαλιστές η αίθουσα ξέσπασε σε χειροκροτήματα, ενώ  όταν οι 35 του ΠΑΜΕ βγήκαν έξω τα συνθήματα "Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά..." και "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" ακούστηκαν σε όλη την Ευελπίδων!
Ο Γ.Πέρρος σε μια μικρή ομιλία που έκανε είπε αυτό που είχε πεί και μέσα στην αίθουσα:
"Η ταξική πάλη δεν πρόκειται να σταματήσει ούτε  με διώξεις ούτε με τίποτα άλλο! Μήν καρτεράτε να λυγίσουμε ούτε  για μια στιγμή"

Πανηγυρική αθωωση των 35 συνδικαλιστών του ΠΑMΕ



Μέσα σε κλιμα ενθουσιασμού και χειροκροτήματα αθωώθηκαν πανηγυρικά οι 35 συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ!
Η δίκη μετατράπηκε σε καταγγελία των κατηγορουμένων εναντίων των κατηγόρων τους.

Θα επανέλθουμε με περισσότερα...

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Καπιταλιστικός ..."σοσιαλισμός"


Διαβάζουμε:
«Το νέο κυβερνητικό νομοσχέδιο στοχοποιεί περαιτέρω τη μικρή και μεσαία ιδιοκτησία», σχολιάζει με ανακοίνωσή του το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ υπογραμμίζοντας «ότι η οικονομία δεν αντέχει τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής λιτότητας».

Πιο κάτω στην ανακοίνωση  βλέπουμε:

«Η οικονομία δεν αντέχει τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής λιτότητας, η κοινωνία εξοντώνεται από τους μνημονιακούς «σωτήρες» της. Η ρήξη με τη μνημονιακή πολιτική και η χάραξη μιας νέας στρατηγικής για τη στήριξη της ανάπτυξης και της αναδιανομής του πλούτου αποτελεί προϋπόθεση επιβίωσης για τη χώρα και τον λαό της».
..........

Δεν μπορεί να μην προσέξει κανείς την προσπάθεια που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στη χρήση ενός όλο και πιο "ουδέτερου" λεξιλόγιου.
Η "κοινωνία", η "οικονομία", η "χώρα"... και πάει λέγοντας.
Στην "κοινωνία" και στη "χώρα" φυσικά ανήκουν και οι πλούσιοι και οι φτωχοί, και οι απολυμένοι και οι κροίσοι που απολύουν.
Άλλωστε η ανησυχία και για "την οικονομία"(λές και είναι η οικονομία όλων μας και όχι του καπιταλισμού), που κι αυτή "δεν αντέχει", τα λέει όλα.
Μεγάλο το ενδιαφέρον του ΣΥΡΙΖΑ για την αναθέρμανση της "οικονομίας μας", που όμως είναι η οικονομία  των καπιταλιστών.
Μεγάλη και η φροντίδα να μη φανεί ότι ο κόσμος αυτός δεν είναι ένα, να κρυφτεί τελικά το ότι δεν βρισκόμαστε "όλοι" στην ίδια πλευρά και ότι ο καπιταλισμός αυτή τη στιγμή με κάθε τρόπο βρυχάται σαν άγριο πληγωμένο θηρίο το "ο θάνατός σου η ζωή μου".
Έτσι τα καλά λόγια για την "υγιή επιχειρηματικότητα" και το ρόλο που θα παίξει στην πολυπόθητη "ανάκαμψη"(τίνος άραγε αν όχι της κερδοφορίας και επομένως της εκμετάλλευσης;) δίνουν και παίρνουν.
Δεν μπορεί φυσικά να περασει ασχολίαστη η καούρα των αρθρογράφων της ΑΥΓΗΣ όπως ο Δ.Χρήστου, για το υψηλό κόστος που έχουν οι επιχειρήσεις  όπως η ΒΙΟΧΑΛΚΟ στην Ελλάδα, που τις αναγκάζει να φύγουν στο εξωτερικό...
Να υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μειώσει τα ενεργειακά και άλλα κόστη των επιχειρήσεων;
Και τότε ποιος άραγε θα πληρώσει τη νύφη πάλι;;;

Αν δούμε όλη την εικόνα τώρα, μπορούμε να βγάλουμε εύκολα το συμπέρασμα.
Η "ανατροπή" που τάζει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα παραπάνω απο ανατροπή της κυβέρνησης χωρίς όμως να ανατρέπεται καμία από τις αιτίες που σπρώχνουν όλες  τελικά τις αστικές κυβερνήσεις, ανεξάρτητα από χρώμα, υποσχέσεις ή και αρχικές προθέσεις στον ίδιο δρόμο. 
Η άτιμη η μανία να σωθεί, για το καλό "όλων", η οικονομία του καπιταλισμού, δηλαδή η κερδοφορία των επιχειρήσεων και δη των  μεγάλων όπως η ΒΙΟΧΑΛΚΟ, που φυσικα θα καταπιούν τις μικρές, δεν μπορεί να αφήσει περιθώρια για φιλολαικά μέτρα ειδικά μέσα σε συνθήκες τρομερής καπιταλιστικής κρίσης.

Τι Αριστερά είναι αυτή λοιπόν που παλεύει για "το καλό όλων" και τελικά για την κερδοφορία των επιχειρήσεων για να μην καταστραφει "ο τόπος";
Το είπε πολύ ωραία ο Χ.Κατσώτης.
"Καπιταλιστική Αριστερά".
Και τι σοσιαλισμός είναι άραγε αυτός που υπόσχεται έτσι γενικά " ανάπτυξη  και αναδιανομή του πλούτου", χωρίς καν να μπει στον κοπο να ξεκαθαρίσει ούτε ποιοι θα είναι οι πρωταγωνιστές αυτής της "ανάπτυξης", ούτε υπερ ποιών θα γίνει η αναδιανομή;

Αν πούμε καπιταλιστικός ..."σοσιαλισμός" πόσο μακριά είμαστε;

Εδω που τα λέμε πως αλλιώς θα βλέπαμε τόσα χαμόγελα και χειραψίες με ανθρώπους του ΣΕΒ, αλλά και τόσους άλλους επιφανείς εκπροσώπους αυτού του "δίκαιου" κόσμου του καπιταλισμού εντός και εκτός Ελλάδας να τους χτυπάνε φιλικά και με νόημα την πλάτη...

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Χρήστος Παπαδόπουλος- Γιώργος Σαρρής: Για την παρέα, για τη χαρά

Μαζί στο "ΔΙΠΛΟΧΟΡΔΟ"

Τα χρόνια της χούντας τα περάσαμε πιτσιρίκια, κοιτάζοντας έξω τις φτωχογειτονιές, ο ένας στα Γρεβενά κι ο άλλος Αμφιάλη στον Πειραιά. Ακούγοντας στα κρυφά Θεοδωράκη ή από τα ραδιόφωνα Χατζιδάκι και ροκ του 60-70, Ζαμπέτα και Καλδάρα, Μπιθικώτση, Μοσχολιού και Καζαντζίδη.

Το ’80 μας βρηκε συμφοιτητές στην Πάτρα, Πολυτεχνείο ο ένας, Φυσικό ο άλλος, μ’ένα μπουζούκι και μια κιθάρα στα χέρια. Έτσι ξεκίνησε...Και φούσκωσε ο καιρός κι ήρθε χαρά κι άρχισε το γλέντι. Κόσμος αισιόδοξος που άλλαζαν τα πράγματα, γέμισε τα μαγαζιά κι εμείς σκαλίζαμε με νότες πάνω στη χαρά του μελωδίες και ταξίμια. Πιάστηκαν χοροί κυκλωτικοί σε στέκια λαικά και ρεμπέτικα, οι κομπανίες κι αμέσως «τα Παιδιά από την Πάτρα» με το Χρήστο και λίγο πιο μετά οι Ζιγκ-Ζάγκ με το Γιώργο.

Πέρασαν χρόνια χαρούμενα με φώτα και απονομές χρυσών δίσκων, με γέλια και χορούς, με ταξίδια στην Ελλάδα και περιοδείες στο εξωτερικό, και με αγάπη, απ’τον κόσμο που μας έδινε συνέχεια κι εμείς λέγαμε ευχαριστώ σα χαμένοι με τραγούδια. Πήραμε πολλά απο απλούς ανθρώπους με έννοιες και προβλήματα, απο αγόρια και κορίτσια με υπέροχα χαμόγελα, πήραμε πάρα πολλά. Δυσκολο να πεις πόσα μπορέσαμε να δώσουμε πίσω.

Και τώρα μαζί οι δυό μας, για πρώτη φορά πάνω στη σκηνή! Με τον καιρό νά ‘χει φουσκώσει κι άλλο και νά ‘χει φέρει συννεφιά και κρύο για όλους αυτούς που μας κρατούσαν ζωντανούς τόσα χρόνια. Κι εμείς να του χρωστάμε τόσα, και να πρέπει κάτι να κάνουμε. Για τη χαρά.

Βρεθήκαμε πάλι εδώ, Αγ.Λαύρας 13 στο Διπλόχορδο, ανεβαίνεις τη σκάλα, κοιτάζεις τις φωτογραφίες, μπαίνεις απ’την ξύλινη πόρτα και μας βλέπεις μπροστά σου στο πάλκο.

Και γύρω δίψα για λίγο χαμόγελο, για λίγο φευγιό απ’ τη μαυρίλα.

Κι εσύ που ξέρεις τα πολλά κι ο νους σου κατεβάζει για πες. Πόσα τραγούδια να θέλει ένα βλέμμα θλιμμένο για να γυρίσει στο γέλιο; Πόσο Τσιτσάνη και πόσο Καλδάρα, πόσο Μίκη και πόσο Άκη Πάνου. Πόσα παλιά και πόσα δικά μας; Αυτή είναι η εξίσωση που έχουμε να λύσουμε.

Κι ας κρατήσει λίγο. Έστω λίγες ώρες, όσο κρατάει ένα μπουκάλι κρασί. Οσο παίρνει μια Παρασκευή ή ένα Σαββάτο βράδι, όσο κρατήσει η χαρά ... που κρατάει λίγο, η ζωή που κρατάει λίγο κι ό,τι προλάβεις, όσο κρατάνε τα τραγούδια με αρχή και φινάλε, αλλά με 3 λεπτά δυνατή αλήθεια που σκαλίζει βαθιά να ξερριζώσει ό,τι πονάει.

Βρέχει στην Αγ.Λαύρας 13 στο Γαλάτσι κι εμείς εδώ μαζί για τη χαρά, για το φευγιό, χρειάζεται κι αυτό, έτσι που να χάνεσαι για λίγο, να πέφτει η μαχαιριά και να μη βρίσκει που να καρφωθεί...

Είμαστε εδώ, σχεδόν δίδυμοι όπως μας λένε, με μια κιθάρα κι ένα μπουζούκι στο χέρι και γύρω βιολιά, κρουστά και πλήκτρα, και γύρω αυτή η δίψα... Ανεβαίνεις τη σκάλα, μπαινεις απ’ την ξύλινη πόρτα κι είμαστε μπροστά σου εκεί στο πάλκο. Με χαμόγελα αληθινά σαν τραγούδια, με καρδιά και ψυχή για τους φίλους, για την παρέα. Για τη χαρά που μας αξίζει ρε γαμώ το...

Χρήστος Παπαδόπουλος - Γιώργος Σαρρής

*Το "Διπλοχορδο" βρίσκεται στο Γαλάτσι, Γαλατσίου και Αγ.Λαύρας 13.

Aν ο Βλαδίμηρος

«Θα ήταν λάθος να νομίζει κανείς ότι οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικο-οικονομικής εξέλιξης. Όχι, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο βολικά για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατικών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της. Τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες». Β.Ι.Λένιν

Aν ο Βλαδίμηρος συνέβαινε να ζει τώρα και  έλεγε κάτι τέτοιο, ειδικά εδώ στην Ελλάδα, ποιος ξέρει τι θα του έσουρναν. Τα "αμάν πια μ'αυτό τον υποκειμενικό παράγοντα..." θα έδιναν και θα έπαιρναν. 
Το θέμα βέβαια πάντα είναι οτι κάποιοι στην ιστορία βάζουν σα σκοπό τους τη νίκη της επανάστασης και τέτοιος ήταν ο Λένιν. Αυτοί βάζουν το κεφάλι κάτω και δουλεύουν ασταμάτητα γι αυτό και με όποιο κόστος.
Κάποιοι άλλοι πάλι βάζουν σκοπό τους την ήττα της, ενώ κάποιοι άλλοι μόνο τη δόξα της καθώς είναι ευχαριστημένοι με το να φαντάζονται τον εαυτό τους πάνω στα οδοφράγματα με μια κόκκινη σημαία, λίγο πριν πέσουν για ύπνο.

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ -Κ.Μαρξ



Ακόμα κι εδώ, όπως πάντοτε, ο Sancho είναι άτυχος στα πρακτικά του παραδείγματα. Σκέφτεται ότι κανένας δε θα μπορούσε «να κάνει στη θέση σου τις μουσικές σου συνθέσεις, να φτιάξει τους πίνακες που σχεδίασες. Κανείς δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει τα έργα του Ραφαήλ». Αλλά ο Sancho θα ’πρεπε να ξέρει ότι κάποιος άλλος, κι όχι ο Μότσαρτ, έγραψε και σύνθεσε το μεγαλύτερο μέρος του Requiem του Μότσαρτ, ότι ο Ραφαήλ «εκτέλεσε» προσω­πικά το μικρότερο μέρος των τοιχογραφιών του.

Αυτός φαντάζεται ότι οι αποκαλούμενοι οργανωτές της εργασίας θέλουν να οργανώσουν την ολική δραστηριότητα του κάθε ατόμου, ενώ ακριβώς αντίθετα αυτοί κάνουν διά­κριση μεταξύ της άμεσα παραγωγικής εργασίας, που οργα­νώνεται, και της μη άμεσα παραγωγικής εργασίας. Αλλά σε τούτα τα έργα αυτοί δε σκέφτονται, όπως φαντάζεται ο Sancho, ότι ο οποιοσδήποτε θα ’πρεπε να εργάζεται στη θέση του Ραφαήλ, αλλά ότι οποιοσδήποτε έχει τα προσόντα του Ραφαήλ πρέπει να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί ανεμπόδιστα.

Ο Sancho φαντάζεται ότι ο Ραφαήλ ζωγράφισε τους πίνακές του ανεξάρτητα από τον καταμερισμό της εργασίας που υπήρχε στη Ρώμη στον καιρό του. Αν συγκρίνει τον Ραφαήλ με τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τον Τιτσιάνο θα δει ότι τα έργα του πρώτου επηρεάστηκαν από την άν­θιση της Ρώμης εκείνης της εποχής, που γνώρισε μια πλήρη ανάπτυξη χάρη στη φλωρεντινή επιδράση, ότι τα έργα του Λεονάρντο επηρεάστηκαν από την κατάσταση στη Φλωρεν­τία κι εκείνα του Τιτσιάνο, αργότερα, από την καθόλου διαφορετική ανάπτυξη της Βενετίας. Ο Ραφαήλ, όπως κάθε άλλος καλλιτέχνης, επηρεαζόταν από τις τεχνικές προόδους της τέχνης, που επιτεύχθηκαν πριν απ’ αυτόν, από την οργάνωση της κοινωνίας και τον καταμερισμό της εργασίας στην πόλη του και τέλος από τον καταμερισμό της εργασίας σ’ όλες τις χώρες με τις οποίες σχετίζονταν η πόλη του. Τα αν ένα άτομο όπως ο Ραφαήλ μπορεί ν’ αναπτύξει το ταλέντο του εξαρτάται από τον καταμερισμό της εργασίας κι από τις πολιτιστικές συνθήκες των ανθρώπων που προκύπτουν από αυτόν (τον καταμερισμό).

Διακηρύσσοντας τη μοναδικότητα της επιστημονικής και καλλιτεχνικής εργασίας ο Stirner τοποθετείται εδώ σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο από την αστική τάξη. Έχει θεωρηθεί ήδη αναγκαίο να οργανωθεί αυτή η «μοναδική» δραστηριότητα. Ο Horace Vernet δε θα είχε τον καιρό να ζωγραφίσει ούτε το δέκατο μέρος των κάδρων του αν τα είχε θεωρήσει εργασίες «που μόνο αυτός ο μοναδικός μπορεί να εκπληρώσει». Στο Παρίσι η μεγάλη ζήτηση vaudevilles και μυθιστορημάτων δημιούργησε μια οργάνωση για την παραγωγή αυτών των ειδών που δίνει πάντα καλύτερα αποτελέσματα από τους «μοναδικούς» ανταγωνιστές της στη Γερμανία. Στο χώρο της αστρονομίας άνθρωποι σαν τον Arago, τον Herschel, τον Encke και τον Bessel θεώρησαν αναγκαίο να οργανωθούν για από κοινού παρατηρήσεις, και μοναχά αφού το έκαναν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν ένα κάποιο ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Στην ιστοριογραφία είναι εντελώς αδύνατο να κάνει κανείς κάτι για το «μοναδικό» κι εδώ επίσης οι γάλλοι, χάρη στην οργάνωση της εργασίας, έχουν ξεπεράσει εδώ και πολύ καιρό τα άλλα έθνη. Από την άλλη πλευρά, εννοείται ότι όλες αυτές οι οργανώσεις που είναι θεμελιωμένες στο σύγχρονο καταμερισμό της εργασίας δεν οδηγούν ακόμα παρά σε εξαιρετικά περιορισμένα αποτελέσματα κι αντιπροσωπεύουν μια πρόοδο μονάχα σε σχέση με τη στενόχωρη απομόνωση του παρελθόντος.

Πρέπει ακόμα να υπογραμμιστεί ειδικότερα ότι ο Sancho συγχέει την οργάνωση της εργασίας με τον κομμουνισμό κι έτσι φτάνει να εκπλήσσεται επειδή «ο κομμουνισμός» δεν ανταποκρίνεται στις αμφιβολίες του σχετικά μ’ αυτή την οργάνωση. Με τον ίδιο τρόπο ένα χωρικός από τη Γασκώνη εκπλήσσεται επειδή ο Arago δεν ξέρει να του πει πάνω σε πιο αστέρι έχει στήσει την αυλή του ο καλός Θεός.

Η αποκλειστική συγκέντρωση του καλλιτεχνικού ταλέντου σε μερικά άτομα κι η κατάπνιξή του στη μεγάλη μάζα, με την οποία είναι συνυφασμένο, είναι συνέπεια του καταμερισμού της εργασίας. Ακόμη κι αν σε ορισμένες κοινωνικές συνθήκες ο καθένας μπορούσε να είναι εξαιρετι­κός ζωγράφος, αυτό δε θά απέκλειε το να είναι ο καθένας ένας πρωτότυπος ζωγράφος, έτσι που ακόμα κι εδώ η διά­κριση μεταξύ «ανθρώπινης» εργασίας και «μοναδικής» εργασίας καταλήγει σε καθαρό παραλογισμό. Σε μια κομ­μουνιστική οργάνωση της κοινωνίας παύει σε κάθε περί­πτωση η ταξινόμηση του καλλιτέχνη σε στενά τοπικά κι εθνικά όρια, που απορρέει αποκλειστικά από τον καταμε­ρισμό της εργασίας, και η ταξινόμηση του ατόμου μέσα σε μιά καθορισμένη τέχνη, εξ αιτίας της οποίας αυτός είναι αποκλειστικά ένας ζωγράφος, ένας γλύπτης, κ.λπ.: ονό­ματα που εκφράζουν βέβαια επαρκώς την περιοριστικότητα της επαγγελματικής του ανάπτυξης και την εξάρτησή του από τον καταμερισμό της εργασίας. Σε μια κομμουνιστική κοινωνία δεν υπάρχουν ζωγράφοι, αλλά το πολύ πολύ άν­θρωποι που, κοντά στ’ άλλα, ζωγραφίζουν.

πηγή: Κείμενα για τη λογοτεχνία και την τέχνη, Μαρξ-΄Ενγκελς, παρ. C. Salinary, εκδ. Εξάντας

via redflyplanet

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Όταν ο καπιταλισμός ανακαλύπτει τη δυστυχία

Ρεπορτάζ δυστυχίας στην πρωινή εκπομπή της Π.Τσαπανίδου στο STAR.
"Πενταμελής οικογένεια ζει χωρίς ρεύμα σε 17 τετραγωνικά"!
Στην πορεία ανακαλύπτουν ότι η οικογένεια δεν έχει ούτε νερό, ότι οι γονείς είναι αξιοπρεπείς άνθρωποι που δουλεύουν εδώ κι εκεί στα χωράφια, ότι η περίπτωση είναι καταγεγραμμένη αλλά "δυστυχώς  υπάρχει αδιαφορία...", ότι το σπίτι είναι πεντακάθαρο... και άλλα τέτοια συμπαθητικά.

Ο καπιταλισμός ανακαλύπτει ξαφνικά τη δυστυχία και μένει έκπληκτος!
Λες και πρόκειται για μια μοναδική περίπτωση που ξέφυγε από την προσοχή του δίκαιου αυτού κόσμου.

Η Π.Τσαπανίδου κοιτάζει θλιμμένη(πειστικά) και μιλάει για μια "απίστευτη περίπτωση" που πρέπει να βρεί λύση. Όλοι συμφωνούν...

Τι θα γινόταν όμως αν το πρόβλημα έβρισκε πραγματική λύση;
Πως θα φερόταν η πονόψυχη ιδιωτική τηλεόραση αν αυτοί και άλλοι δυστυχισμένοι προσπαθούσαν να πάρουν την εξουσία και να λύσουν τα προβλήματα πραγματικά υπέρ τους και εναντίον της αστικής εξουσίας, και της καλοπέρασης όλων αυτών που κοιτάζουν τόσο θλιμμένοι και έκπληκτοι;
Τι θα έκαναν αν ένοιωθαν καυτή πίσω τους την ανάσα μιας εργατικής εξουσίας;
Θα ένοιωθαν ακόμη πονόψυχοι ή μήπως θα έβγαιναν ξαφνικά τα μαχαίρια;

Κάποιοι ξέρουν την απάντηση. Κάποιοι θα το σκεφτούν.

Ο κόσμος αυτός όμως δεν είναι ένα.
Όσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν. Όσο κι αν σφυρίζουν αδιάφορα.

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Ποιοι ..."εμείς";;


"Τώρα απαιτούμε εμείς από τους δανειστές" είπε ο υπουργός Γ.Μανιάτης το πρωί στην εκπομπή της Π.Τσαπανίδου!
"Κανείς δε μας το χάρισε αυτό. Το κατακτήσαμε με τις θυσίες μας..."

Κι εκεί, αν έχεις λίγο μυαλό φυσικά, μένεις άναυδος ή σκέφτεσαι.
Ποιοι είμαστε αυτοί που "απαιτούμε από τους δανειστές"; "Εμείς όλοι" που "κάναμε" θυσίες;
Και τελικά όλοι αυτοί οι ..."εμείς" που "απαιτούμε", τι ακριβώς απαιτούμε από την τρόικα; Μήπως κι άλλες θυσίες; Κι άλλη πείνα για να χορτάσουν οι χορτασμένοι;

Δηλαδή θέλουν να μας πουν ότι κάθεται στην ίδια πλευρά ο εφοπλιστής, ο βιομήχανος, ο υπουργός τους, ο φτωχός και ο άστεγος που του πήραν το σπίτι για χρέη και λένε "εμείς που κάναμε θυσίες";

Οι βιομήχανοι κάνουν θυσίες;
Οι εργολάβοι που έχουν παραγγείλει αύξηση των τιμών των διοδίων, την ώρα που οι φτωχοί δεν έχουν ούτε 5 ευρώ για βενζίνη, έχουν κάνει θυσίες;
Οι εφοπλιστές που κερδίζουν όλο και περισσότερες φοροαπαλλαγές από το κράτος και συσσωρεύουν διαρκώς πλούτο που δεν τους ανήκει, ενώ δεν χτίζουν ούτε μισό καράβι σε ελληνικά ναυπηγεία, έχουν κάνει θυσίες;
Και τελικά και οι υπουργοί των κυβερνήσεων, που σαν πολιτικό προσωπικό τους κάνουν ό,τι απαιτούν οι πιο πάνω -που έχουν άλλωστε και την πραγματική εξουσία-, έχουν κάνει θυσίες;

Και το λένε έτσι με θράσος κατάμουτρα σε όσους βλέπουν τη ζωή τους να γίνεται κουρέλι για να σωθεί δήθεν "η πατρίδα" και "η οικονομία μας"(δηλαδή η τσέπη των καπιταλιστών) ;

Αυτός που κάνει τις θυσίες φυσικά είναι ο λαός και οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί αγρότες και οι μικροί επαγγελματίες που βλέπουν τα μαγαζιά τους να κλείνουν κάθε μέρα. Και μαζί μ'αυτούς η νεολαία που μένει χωρίς δουλειά αλλά και οι συνταξιούχοι που δεν έχουν πια ούτε για τα φάρμακά τους. Κανένας άλλος.

Και για να είμαστε ακριβείς, τις θυσίες δεν τις κάνουν επειδή το θέλουν.

Σε κάθε θυσία υπάρχουν οι θύτες(ρ.θύω)  και αυτοί που θυσιάζονται, δηλαδή τα θύματα.
Αυτή είναι η αλήθεια που κρύβουν οι διάφοροι πονηροί που βάζουν θύτες και θύματα στην ίδια πλευρά.

Δεν κάνει θυσίες λοιπόν ο λαός.
Τον θυσιάζουν με τη βία. 

Κι όπως λέει και το τραγούδι "να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο, κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει"!

Τι πρέπει να κάνουν λοιπόν όλοι αυτοί που σέρνονται κάθε μέρα στους βωμούς της θυσίας για το κέρδος;
Μήπως να σταθούν στην ίδια πλευρά απέναντι στους θύτες τους χτίζοντας τη δική τους συμμαχία;
Τη λαϊκή συμμαχία που θα παλεύει για έναν άλλο καλύτερο κόσμο;

Μήπως έχει φτάσει η ώρα να σκεφτούμε όλοι εμείς, τα θύματα αυτής της τρομερής θυσίας, το "εμείς" και το "μαζί" πολύ σοβαρά;

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Ήταν εκεί...

Όσοι βρέθηκαν στο ΣΕΦ χθες και παρακολούθησαν τη βραδιά και τη συναυλία, σίγουρα ένοιωσαν αυτό το κάτι διαφορετικό που συμβαίνει μόνο σε βραδιές που το όραμα για έναν άλλο κόσμο δίνει τον τόνο και το χρώμα.
Ειδικά η στιγμή που με τα φώτα σβηστά η Μαρία Φαραντούρη τραγούδησε με τη μεγάλη κλασσική ορχήστρα του Δ.Α. "το γελαστό παιδί" ήταν μια στιγμή πραγματικής ανατριχίλας.
"...τα παιδιά τους καρτερούσαν, του στρατού του λαικού
και με τις χειροβομβίδες, τους εκάναν του αλατιού..."
κι ένα ξαφνικό αεράκι σηκώθηκε κι ακούστηκε σα χειροκρότημα από όλες τις μεριές του γηπέδου.

Ακούστε οπωσδήποτε τη συναυλία, ειδικά αυτό το αγγελικό σημείο όπου τραγουδά απίστευτα στ' αλήθεια η μεγάλη Μαρία Φαραντούρη!

Δεν ήταν βέβαια μόνο η μουσική ή η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε από την ομιλία και τα συνθήματα.
Ηταν αυτό το τρομερό κόκκινο βουερό ποτάμι, που κυλάει εδώ και δεκαετίες μέσα σε τόσες χιλιάδες ανθρώπους που ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί, και πάντα έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα γι αυτό το φοβερό όραμα ενός άλλου ανθρώπινου κόσμου.

Ήταν εκεί με κάποιο τρόπο σε μια γωνιά η ίδια η  ιστορία, παρατηρώντας   προσεκτικά και περιμένοντας από αυτούς που μπορεί να περιμένει...

Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Με τους μαθητές των μουσικών σχολείων στο Υπ.Παιδείας -βίντεο

"όταν η τέχνη και η γνώση γίνονται εμπόρευμα, η ζωή βρίσκει το νόημά της στον αγώνα"!

Με χαρά πραγματική βρέθηκα χθές με τον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο, μαζί με τους μαθητές των μουσικών σχολείων στο Υπ.Παιδείας στο Μαρούσι στην κινητοποίηση που έκαναν εκεί.


Η μουσική είναι από μόνη της αρμονία, είναι μια αόρατη πραγματική δικαιοσύνη, είναι συνεργασία και αγκάλιασμα διαφορετικών ήχων και στοιχείων, με λίγα λόγια ελάχιστη σχέση έχει με τον άγριο καπιταλιστικό κόσμο που ζούμε που είναι άγριος ανταγωνισμός και κυνηγητό του κέρδους κυριολεκτικά μέχρι θανάτου.
Η μουσική από μόνη της "φωνάζει" ότι ο κόσμος αυτός πρέπει να αλλάξει. Έχει όμως ανάγκη το δικό μας στόμα για να το κάνει.

Την ώρα που όσοι μπορούσαν προσπαθούσαν να βοηθήσουν να στηθεί ένας πρόχειρος ήχος για να παιχτούν λίγα τραγούδια, οι μαθητές είχαν στήσει γλέντι με συνθήματα και χάλαγαν τον κόσμο.
Αυτό που καταφέραμε τελικά να στήσουμε, ήταν κάτι σαν ήχος, αλλά ποιός έδινε σημασία. Σημασία είχε ότι ήμασταν όλοι εκεί, μουσικοί του Πανελλήνιου μουσικού Συλλόγου, δάσκαλοι και μαθητές, αγκαλιά στο δρόμο παλεύοντας και διεκδικώντας για έναν καλύτερο κόσμο.

Το πανό του ΠΜΣ έγραφε: "όταν η τέχνη και η γνώση γίνονται εμπόρευμα, η ζωή βρίσκει το νόημά της στον αγώνα"!

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

"Κρύα σούπα"...

Οταν πριν λίγες μέρες οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ είχαν ζητήσει να μην υπαχθούν στη ρύθμιση της "κινητικότητας"-"διαθεσιμότητας" ο υπουργός υγείας κ.Αδωνις Γεωργιάδης είχε πει:
"Μα είναι δυνατόν να δεχτούμε να υπάρχουν πολίτες 1ης και 2ης κατηγορίας";
Πιο υποκριτής εξατμίζεσαι...

Μα καλά, υπάρχουν πολίτες 1ης και 2ης κατηγορίας στην Ελλάδα;
Σίγουρα όχι, αλλά μόνον αν κλείσεις τα μάτια και δανειστείς τη ματιά του Αδωνη Γεωργιάδη και μαζί και των τηλεαναλυτών που στήριζαν πάντα απόψεις όπως αυτή.

Όμως έρχεται η ίδια η σκληρή πραγματικότητα και χαστουκίζει τους υποκριτές.
Οταν πάμφτωχοι άνθρωποι πνίγονται σε υπόγεια από χειμάρους ή χανουν τη ζωή τους από το κρύο ή από μαγκάλια το 2013, τι πρέπει να υποθέσουμε;
Οτι δεν υπάρχουν πολίτες 1ης και 2ης κατηγορίας στον καπιταλισμό;

Ας πάμε να ρωτήσουμε τους γονείς των φοιτητών που χαθηκαν τον περασμένο χειμώνα από μαγκάλι στη Λάρισσα να μας πουν αν υπάρχουν.
Ας ρωτήσουμε σιωπηλά την τραγική μάνα της μικρής Σάρας στη Θεσσαλονίκη που έχασε το παιδί της από μαγκάλι και συνελήφθη για αμέλεια.
Ας ψάξουμε στα σπίτια των τόσων χιλιάδων οικογενειών που ζούν το 2013, με την τόση τεχνολογία και τις τόσες επιστημονικές κατακτήσεις, χωρίς ρεύμα και βλέπουν τα παιδιά τους να παγώνουν διαβάζοντας μες το σκοτάδι κάτω από το φώς των κεριών.
Ας ρωτησουμε την ίδια τη δυστυχία που έχει βγει σεργιάνι και κόβει βόλτες όλο και συχνότερα στις φτωχογειτονιές του κοσμου.
Μα καλά υπάρχουν πολίτες 1ης και 2ης κατηγορίας στην καπιταλιστική Ελλάδα, αλλά και σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες;
Κι ύστερα ας αναρωτηθούμε ακόμη πιο σοβαρά:
Μα αφού είναι τόσο φανερό ότι ο κόσμος αυτός είναι απαράδεκτα χωρισμένος στα δύο, και μια όλο και πιο βαθιά χαράδρα χωρίζει τους φτωχούς από τους πλούσιους, γιατι καποιοι κάνουν πως δεν το βλέπουν   και επιμένουν ότι ο καπιταλισμός είναι όχι απλά "δίκαιος" αλλά και η μόνη λύση;;;
Είναι δυνατόν να δεχτεί ο λαός πως η φρίκη αυτή είναι η μόνη λύση;
Η μήπως  είναι υπερβολή και λόγια των κομμουνιστών ότι πρεπει η ζεστασιά το χειμώνα, ανάμεσα στα τόσα άλλα αναγκαία 'οπως η υγεία, τα φάρμακα, η παιδεία, να είναι κοινωνικά αγαθά και όχι εμπορεύματα;

Όπως ακούσαμε σήμερα το πρωί από τη Λιάνα Κανέλη, όταν δημιουργήθηκε ένα ανάλογο θέμα στην "καλή" και οργανωμένη Γερμανία, με κάποια οικογένεια που δεν είχε κι εκεί ρεύμα(!), παρά τους θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και τα πλεονάσματα, και κάποιος αναρωτήθηκε "μα πως είναι δυνατον να μην έχουν κάποιοι ρεύμα να ζεστάνουν τη σούπα τους", η απάντηση ήταν τρομερή:
"Να φάνε κρύα σούπα"...


Ο Παναγιώτης Βήχος έφυγε από τη ζωή

Εφυγε από τη ζωή ο φίλος και συνάδελφος Παναγιώτης Βήχος μετά από τα τόσα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε.
 Το άδικο κυνηγητό που του έκαναν πριν χρόνια, και που κράτησε μέχρι πριν λίγο καιρό, όταν είχε αποκαλύψει κύκλωμα πορνείας, λεει ο ίδιος, πως του στοίχισε την υγεία του.
Θλίψη...

Ανακοίνωση έβγαλε ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος

4 Δεκέμβρη 2013

Συνάδελφοι,

Ο συνάδελφός μας Παναγιώτης Βήχος έφυγε από τη ζωή μετά από σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια.

Η κηδεία του θα γίνει αύριο 5 Δεκέμβρη και ώρα 14.30 μ.μ. στο νεκροταφείο Καλλιθέας.

Ο Σύλλογός μας εκφράζει τα θερμά του συλληπητήρια στην οικογένειά του, για τον χαμό του αγαπημένου τους όπως και σε όλους μας συναδέλφου μας.

Για το Δ.Σ.

Ο Πρόεδρος         Βασίλης Παρασκευόπουλος                                       
Ο Γ. Γραμματέας                      Νίκος Στρατηγός

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Η "ελληνική κοινωνία" σε θλίψη

Ένα 13χρονο κορίτσι νεκρό από μαγκάλι το 2013..., τη χρονιά δηλαδή που "η Ελλάδα μπήκε στο δρόμο της ελπίδας" όπως έλεγε ο πρωθυπουργός.Τη χρονιά που "τα χειρότερα πέρασαν"...
Η μητέρα, άνεργη που της είχαν κόψει το ρεύμα, συνελήφθη για αμέλεια!

Ταξικό κράτος, είναι αυτό που σε περιπτώσεις τραγικές σαν αυτήν, όχι μόνο δεν αλλάζει τίποτα στις πολιτικές του, όχι μόνο κρύβει τους ένοχους που φυσικά μένουν ατιμώρητοι, αλλά στο τέλος συλλαμβάνει και τιμωρεί το θύμα.

Το βράδυ στα δελτία ειδήσεων θα παρουσιαστεί το θέμα.
Όλοι οι σταρ του συστήματος θα εκφράσουν τη βαθιά θλίψη τους. Θα είναι αποσβολωμένοι, έκπληκτοι και σοκαρισμένοι με τη φοβερή τραγωδία. Κάποιοι σίγουρα θα επιτεθούν στην κακή τρόικα που μας έχει φέρει σε τέτοια θέση με "παράλογες απαιτήσεις". Ύστερα κάποιοι ισως θα πουν ότι έχουμε όλοι ευθύνη και πρέπει όλοι μαζί "σαν κοινωνία" να κάτσουμε και να ..."σκεφτούμε".
 Κάποιοι "προοδευτικοί" θα καταδικάσουν την κυβέρνηση για την πολιτική της και θα πουν πόσο "ηλίθιοι και ανίκανοι είναι οι κυβερνώντες" που δεν καταλαβαίνουν ότι άλλος είναι ο σωστός τρόπος διαχείρισης.
Και κανείς πλην Λακεδαιμονίων, δηλαδή κομμουνιστών, δεν πρόκειται να πει στο λαό την αλήθεια.
Οτι δηλαδή αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο ενός αστικού κράτους σε κρίση, η πραγματική απανθρωπιά της αστικής δήθεν δημοκρατίας, μιας  δικτατορίας του κεφαλαίου δηλαδή, που προσπαθεί να σωθεί πατώντας πάνω σε πτώματα και που φυσικά δε δίνει δεκάρα για το ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Σημασία έχει να ζήσει η εξουσία τους. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.

Κανείς εκτός από τους κομμουνιστές, δεν πρόκειται να πει στους απλούς ανθρώπους που πραγματικά συντρίβονται στο άκουσμα τετοιων ειδήσεων, ότι πρέπει να οργανωθούν και να παλέψουν, πρέπει να πιστέψουν στον εαυτό τους και να σταματήσουν να αναθέτουν τη ζωή τους σε σωτήρες, κι ότι αν δεν το κάνουν αυτό τα χειρότερα όχι μόνο δεν πέρασαν αλλά είναι ακριβώς εκεί μπροστά τους.

Μπήκε Δεκέμβρης με λάθος βήμα και τρόπο. Με καταιγίδες, με πλημμύρες, με θάνατο κι ένα θλιμμένο Κυριακοδεύτερο που οι άνθρωποι αναρωτιούνται αν αυτό που ζουν είναι ακόμα ζωή.
Τα ραδιόφωνα μιλάνε για τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα.
Λένε ότι οι διάφοροι αναλυτές συμφωνούν ότι η "Ελληνική κοινωνία" δεν αντέχει άλλο...

Για ποια "ελληνική κοινωνία" μιλάνε άραγε;
Για την κοινωνία των μεγαλοεπιχειρηματιών που ζητάνε κι άλλη πείνα για να χορτάσουν, κι άλλη δυστυχία ανήμπορων για να αυξήσουν τα διόδια των δρόμων τους ή την κοινωνία αυτών που ζούν με κομένο το ρεύμα;
Για την κοινωνία των ζάμπλουτων και των 500 επιχειρήσεων που αύξησαν τα κέρδη τους μεσα στην κρίση ή για την κοινωνία των φτωχών που πεθαίνουν ή χάνουν τα παιδιά τους από ένα μαγκάλι το 2013;

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ!

Σημερα στα δικαστηρια της Ευελπίδων είδαμε από κοντά τη δίκη των Χαλυβουργών.
ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ!
Εσυραν στα έδρανα των κατηγορούμενων σαν εγκληματίες εργάτες που τόλμησαν να σταθούν όρθιοι απέναντί τους και να τους κοιτάξουν στα μάτια χωρίς φόβο και να απαιτήσουν απλά δουλειά κι ανθρώπινη ζωή.
Οσοι βρεθήκαμε εκεί, ακόμη και οι πιο πονηρεμένοι(έτσι νομίζαμε), είδαμε την καινούργια κατάσταση που στήνουν, το "νόμος και τάξη" σε όλο του το ...μεγαλείο και νοιώσαμε μια απίστευτη ατμόσφαιρα δεκαετίας '50.
 Στημένες κατηγορίες, ένα  βασικό  μάρτυρα που δεν τολμούσε να βγάλει φωνή και ψιθύριζε μη και τον πάρει κανένα αυτί, ένα προεδρείο με την εισαγγελέα να έχει κολλήσει δίπλα στην πρόεδρο και να διευθύνει ουσιαστικά τη δίκη, απεργοσπάστες που προσπαθούσαν να κρύψουν τα ολοφάνερα, υπάλληλους της  εργοδοσίας με τρομερο θράσος που έλεγαν ό,τι νάναι, τους απεργούς κατηγορούμενους χαμογελαστούς και άφοβους να τιμάνε την τάξη τους και τον αγώνα τους, και άλλα πολλά που θα συγκεντρώσουμε και θα πούμε όσο μπορούμε πιο αναλυτικά στην εκπομπή "ΠΑΜΕ ΔΡΟΜΟ" τη Δευτέρα 2/12 στο web radio του ΠΑΜΕ στις 8μμ
2 πράγματα μόνο ακόμα:
1. Αυτοί οι εργάτες δεν πρεπει και δεν θα μείνουν μόνοι. Επομένως και στα επόμενα επεισόδια της δίκης που θα κρατήσει όπως φαίνεται, πρεπει όσοι μπορούμε να είμαστε εκεί και να σταθούμε δίπλα τους,γιατί αυτό που έκαναν τότε δεν το έκαναν μόνο για τον εαυτό τους.
2. Ειναι πραγματική εμπειρία να βλέπει κανείς όλο αυτό το απίστευτο σκηνικό πέτρινων χρόνων σε καιρό... "Δημοκρατίας". Αξίζει πραγματικά να δει και να νοιωσει κανεις τι συμβαινει γύρω μας. Οι διηγήσεις φθάνουν μέχρι κάποιο σημείο και μετά σηκώνουν τα χέρια.
Αυτή την αλήθεια πρέπει να τη δούμε και να την αντιμετωπίσουμε όπως της αξίζει.

(Εννοείται πως θα επανέλθουμε με λεπτομέρειες άμεσα μόλις βρούμε λίγο περισσότερο χρόνο)

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Δήθεν αφελείς

Μια βόλτα στα πρωινά πάνελ.
Για τους Νεοδημοκράτες και πασόκους εκπρόσωπους δε χρειάζεται να πούμε.
Πως να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα;
Πως να μιλήσουν για τα σχολεία που έκλεισαν στη Νάουσα χωρίς θέρμανση στους μηδέν βαθμούς με τα παιδιά να ξεπαγιάζουν; Μόνο λέγοντας ψέματα όπως έκανε ο κ. Μιχελάκης. Μόνο λέγοντας αρλούμπες και δήθεν καταγγέλοντας... τους κακούς υπουργούς που διαχειρίστηκαν λάθος το θέμα..., όπως έκαναν οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ.

Κι ύστερα οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ στριμωγμένοι από τη χθεσινή διαδικασία στη Βουλή που λίγοι μπόρεσαν να καταλάβουν τι ακριβώς ήθελαν, με άλλη μια περίεργη και μπερδεμένη θέση. Και που απέφευγαν να πάρουν καθαρή θέση σ'αυτά που έλεγε το ΚΚΕ ότι "δεν είναι δυνατόν κάποιοι να θεωρούν το φάρμακο εμπόρευμα και να ισχυρίζονται πως ψάχνουν λύση"

Ακούσαμε στη συνέχεια τον κ.Στρατούλη στον ΑΝΤ1 να μιλάει για τις νεες προτάσεις της τρόικας για τις συντάξεις καταγγέλοντας... αλλά ποιόν; Τους υπαλληλίσκους...
"Είναι δυνατόν να απαιτούν τέτοια πραγματα οι υπαλληλίσκοι της τρόικας;" έλεγε.
"Είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά στην Ευρώπη" απορούσε ταυτίζοντας Ευρώπη και ΕΕ.

Κι έτσι ..."η Ευρώπη" ντύθηκε το ρούχο της δικαιοσύνης και της ανθρωπιάς, με εκατομμύρια άνεργους και εξαθλιωμένους σε όλες τις χώρες, από το Νότο μέχρι το Βορρά, αλλού λιγότερο κι αλλού περισσότερο.

Κι έτσι αθωώθηκαν πάλι και η ΕΕ και ο καπιταλισμός που σπρώχνει ζωές στον Καιάδα για να βρεί χώρο να σταθεί και να ξεπεράσει την κρίση του.

Κι έτσι όλοι κατάλαβαν ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ και να αλλάξουμε διαχειριστή κι όχι να ματώσουμε παλεύοντας μαζικά κι οργανωμένα, για να αλλάξει ο κόσμος δρόμο.

Κι έτσι κρύφτηκε ότι στον κόσμο του άγριου ανταγωνισμού  σε όλα τα επίπεδα, γιατί αυτό είναι πλεον ο καπιταλισμός, δεν επιβιώνουν όλοι. Κι ακόμη περισσότερο δεν γίνεται να επιβιώσουν αυτοί που μένουν στη γωνία με κάθε τρόπο. Αυτοί θα "ζήσουν" με ελεημοσύνες και ξεροκόμματα. Αν ζήσουν...
Εκτός αν ο λαός που μαστιγώνεται, βοηθηθεί να συνειδητοποιήσει τι του συμβαίνει κι αλλάξει σκέψη και ρότα.

Η λέξη αγώνας λοιπόν δεν ακούστηκε. Μόνο εκλογές, δημοκρατία, ψήφοι, κάλπη και άλλα κάλπικα...

Μα καλά πιστεύει κανείς ότι μπορεί να αλλάξει το παραμικρό αν ο λαός μείνει στο σπίτι του;
Πιστεύει κανείς ότι μπορεί η οποιαδήποτε κυβέρνηση να πάρει το οποιοδήποτε θετικό μέτρο για το λαό χωρίς δυνατό λαό;Χωρίς λαό που να επιβάλει αντί να παρακαλάει;
Όταν ακόμη και το αυτονόητο, που είναι η θέρμανση στα σχολεία της Β.Ελλάδας, έπρεπε να βγάλει τον κόσμο στους δρόμους για να κερδηθεί;

Ποιος θέλει όμως πραγματικά ένα λαό πρωταγωνιστή; Ποιος θέλει ένα λαό οργανωμένο που να παλεύει στοχευμένα για τη ζωή του;
Ποιος θέλει ένα λαό που δε ζητάει γενικά και θολά "δημοκρατία" και "δίκιο", αλλά ψωμί, ζεστασιά, ανθρώπινα μεροκάματα, μόρφωση, σύγχρονη υγεία, διακοπές κλπ;
Ποιος θέλει ένα λαό που δεν απαιτεί καλύτερους εκπροσώπους διαχειριστές με αυτόν στη γωνία, αλλά καλύτερη κι ανθρωπινότερη ζωή τώρα κι όχι στην άλλη ζωή;

Σίγουρα όχι αυτοί που ορκίζονται πως υπάρχει "δίκαιος καπιταλισμός". Ο καπιταλισμός, η θρησκεία του κέρδους δηλαδή και της συσσώρευσης κεφαλαίου, ήταν δίκαιος μόνο όταν και για όσο τον βόλευε.
Σίγουρα όχι αυτοί που θα τα στρίψουν στην πρώτη δυσκολία κι έτσι δεν θέλουν κανέναν να μπερδεύεται στα πόδια τους την ώρα "των δύσκολων χειρισμών".

Γιατί βέβαια όλοι αυτοί ξέρουν καλά τι θα βρουν μπροστά τους.
Κι ας μην το λένε.
Ηλίθιος δεν είναι κανείς.
Δουλειά κάνουν.

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Παμε σωματείο

Υπάρχουν πραγματικά πολλοί που ονειρεύονται πως, τί διάολο... πόσο θα κρατήσει ακόμα, όπου νάναι ο κριτής θα σφυρίξει τη λήξη της κρίσης και τα πράγματα σιγά-σιγά θα ξαναγυρίσουν στον "κανονικό" τους ρυθμό.
Ακόμη κι αυτοί όμως που θεωρούν τον εαυτό τους ενημερωμένο και πονηρεμένο δεν έχουν οι περισσότεροι καταλάβει τι είναι αυτό που συμβαίνει.
Δεν έχουν καταλάβει δηλαδή πως το σύστημα αυτό "πάλιωσε", "σκούριασε", μπλόκαρε και δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τις ανάγκες που υπάρχουν. Ο μόνος τρόπος για το σύστημα είναι η καταστροφή ζωών, ανθρώπων, παραγωγικών τομέων και δομών που έχουν θεωρηθεί άχρηστες, όπως για παράδειγμα η γεωργία με την ΚΑΠ της ΕΕ που δεν αφήνει να παραχθεί ό,τι χρειάζεται και μπορεί η Ελλάδα. Ο μόνος τρόπος δηλαδή είναι η καταστροφή  παραγωγικών δυνάμεων που καίγονται στο βωμό της σωτηρίας του καπιταλισμού. Ενώ λοιπόν είναι ολοφάνερο ότι  οι ανάγκες όλο και μεγαλώνουν και απαιτούν νέος πλούτος  και αγαθά να παραχθούν, αλλά και νέες δυνάμεις να μπουν στην παραγωγή συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Αν δίναμε μια εικόνα για να το καταλάβουμε καλύτερα θα λέγαμε πως ενώ οι νεες σύγχρονες ανάγκες απαιτούν να "κινούμαστε" με εργαλεία όπως π.χ. ο σύγχρονος σιδηρόδρομος, το σύστημα, επειδή η εξουσία του εξαρτάται από το να είναι το κυρίαρχο μέσο "το καραβάνι"(του καπιταλισμού), αυτό που κάνει είναι να λέει ότι μπορεί, μαστιγώνοντας τους σκλάβους και τα υποζύγια και εξοντώνοντας μέρος αυτών που θέλουν να "κινηθούν"(να ζήσουν δηλαδή), να βρεί την ισορροπία και να το κάνει να κινείται όσο γρήγορα και σωστά απαιτείται! Τι τρένο τι κάρο δηλαδή, αρκεί να έχουν την εξουσία στα χέρια τους, κι όποιος πεθάνει πέθανε... Όσο για τις ανάγκες, γι αυτούς οι μόνες ανάγκες που έχουν σημασία είναι οι ανάγκες κερδοφορίας τους.

Την ίδια στιγμή βέβαια το πράγμα έχει σκαλώσει εντελώς, ο τροχός έχει βουλιάξει στη λάσπη κι αυτοί εξακολουθούν να μαστιγώνουν και να απαιτούν αδιανόητες συνθήκες "ζωής" προσπαθώντας να σώσουν την εξουσία του αγίου καπιταλισμού.
Ετσι την ώρα ακριβώς που μιλάνε για "καλύτερες μέρες", "για καιρούς που το μέλλον θα φέρει", και "για του έθνους ξανά την τιμή" στο καμίνι ετοιμάζονται οι νέες μας αλυσίδες κι ενώ φυσικά "στο ντουλάπι δεν υπάρχει ψίχα ψωμί".
Δεν θα γίνουν απολύσεις έλεγαν και ταυτόχρονα υπόγραφαν συμφωνία για νέες απολύσεις και υπερηφανευόντουσαν ξετσίπωτα ότι αυτοί έχουν καταφέρει να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους και να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των εταίρων. Για τα ψέματα και τις "δεσμεύσεις" προς το λαό δε δίνουν φυσικά δεκάρα.

Το αποτέλεσμα είναι όλο αυτό το άγριο σκηνικό που βλέπουμε γύρω.

Απολυμένοι ή όπως λέγονται τελευταία "σε διαθεσιμότητα" διοικητικοί υπάλληλοι πραγματικά και αντικειμενικά απαραίτητοι, και κλειστά Παν/μια που φυσικά ακόμη κι αν ανοίξουν πάλι κλειστά θα είναι αφού δε μπορούν να λειτουργήσουν.
Ελλείψεις σε προσωπικό σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, της Υγείας κλπ.
Περιοχές στη Βόρεια Ελλάδα όπου κλείνουν τα σχολεία αφού οι μαθητές ξεπαγιάζουν πριν καλά καλά πιάσουν τα γερά κρύα.
Νέο κύμα διαθεσιμότητας άλλων 12.500 στο δημόσιο τους πρώτους μήνες του 2014 για να τηρηθούν τα υπογραμμένα και επομένως νέοι άνεργοι και νέα πτώση του τζίρου στην αγορά που θα έχει σαν επόμενο τη δημιουργία κι άλλων κυμάτων ανέργων.
Κύμα φόρων που ένας Θεός ξέρει πως θα πληρωθούν από ένα λαό φτωχών και παράλληλα δήθεν μειώσεις π.χ. στα φάρμακα αφού όμως έχει εξασφαλισθεί πρώτα ότι οι "ασφαλισμένοι" θα πληρώνουν ακριβότερα αφού πλέον η συμμετοχή τους είναι πολύ μεγαλύτερη από πριν.
Οι συντάξεις και ότι άλλο έχει απομείνει διαρκώς στο στόχαστρο.
Και μαζί μια σειρά από "διαρθρωτικές" αλλαγές όπως το κλείσιμο ή το ξεπούλημα εταιρειών όπως η ΕΡΤ, τα ΕΑΣ, πιο πριν τα ναυπηγεία κλπ. κλπ.

Με λίγα λόγια μακάρι νά 'ξεραν όλοι οι "αισιόδοξοι" που είπαμε στην αρχή τι τους περιμένει και τι μας περιμένει. Είναι πεντακάθαρο ότι το ρεπερτόριο της εξαθλίωσης είναι πραγματικά ανεξάντλητο.
Με λίγα λόγια δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να σταματήσουν αν  δεν τους σταματήσουμε εμείς.

Υπάρχει λύση;
Κι όμως η λύση υπάρχει και είναι απλή.
Λέγεται αγώνας,  οργανωμένος αγώνας όμως. Λέγεται εγγραφή και συμμετοχή στο σωματείο, τις επιτροπές τους συλλόγους κλπ. και ανατροπή της κατάστασης που υπάρχει τώρα στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Εαν το χαμηλό ποσοστό αυτών που συμμετέχουν τώρα αυξηθεί σημαντικά είναι φανερό ότι το  ποσοτικό στην αρχή θα γίνει άμεσα στη συνέχεια και ποιοτικό και επομένως η αποτελεσματικότητα της αντίδρασης του λαού αλλά και η στόχευσή του θα πάρει άλλο χαρακτήρα.
Υπάρχει όμως τέτοια δυνατότητα; Φυσικά και υπάρχει.
Η άνοδος της συμμετοχής σε διάφορους κλάδους και τα όλο και καλύτερα ποσοστά των ταξικών δυνάμεων εκεί, και μάλιστα σε συνθήκες πολύ πιο δύσκολες από παλιότερα λόγω ανεργίας, τρομοκρατίας, απογοήτευσης κλπ. δείχνει ότι υπάρχουν άπειρες δυνατότητες.
Υπάρχουν τόσοι πολλοί γύρω μας που μπορούν να ενεργοποιηθούν με τεράστιες δυνατότητες παρέμβασης, που κάθε φορά που εμφανίζονται στη σκηνή των αγώνων τα πράγματα δείχνουν αμέσως διαφορετικά.
Υπάρχουν τόσοι πολλοί από εμάς τους ίδιους που δεν έχουμε κάνει ακόμη όσα θα μπορούσαμε για να βοηθήσουμε τους διπλανούς μας να καταλάβουν και να τους δώσουμε ένα χέρι για να σηκωθούν.
Η εμπειρία αυτή και τα μηνύματα που έρχονται πρέπει και μπορεί να πάνε γρήγορα παντού.

Δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να δεί ο λαός καλύτερες μέρες χωρίς να κουνήσει το δαχτυλάκι του.
Δε γίνεται να βγει ο ήλιος από το βούρκο χωρίς οργανωμένη και συνδυασμένη πάλη, χωρίς καθαρή και άφοβη στόχευση, χωρίς αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους, χωρίς δηλαδή αυτό που λέγεται "λαική συμμαχία" για την ανατροπή.
Ας βοηθήσουμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί μέσα από τους αγώνες να γίνει αυτό συνείδηση στο λαό που ψάχνει φως εκεί που δεν υπάρχει.

Ας τους το πούμε απλά.
Μόνο με τη δική μας συμμετοχή μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.
Μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να δώσει το ηλεκτρικό ρεύμα που χρειάζεται η ανατροπή.
Η ακόμη πιο απλά:
Θέλεις πραγματική ζωή; Θέλεις μέλλον; 
Γράψου στο σωματείο σου!

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Σοφίες

Διάβασα σε μια σελίδα με λόγια σοφών ότι ο Τολστόι είπε:
"Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, κανείς όμως δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του." Εντυπωσιακό! Δεν μπορείς να πεις. Άλλωστε θα την είχε άσχημα όποιος θρασύς τολμούσε να τα βάλει με έναν σοφό!
 Όμως το ξανασκέφτομαι.
Ποιος είπε ότι κανείς δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του; Μάλλον όλοι το θέλουν. Θέλουν να αποκτήσουν πιο πολλά χρήματα, "να ανέβουν κοινωνικά", κλπ.
Μα θα πείτε αυτό είναι αλλαγή του εαυτού; Φυσικά. Δεν ξέρω για παράδειγμα κανένα που να έβγαλε πολλά λεφτά και να μην άλλαξε "εαυτό". Και βέβαια κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει πως κάθε "εξωτερική" αλλαγή αντανανακλά και στον εαυτό.
Άρα το συμπέρασμα πρέπει να είναι πως όλοι θέλουν να αλλάξουν  τον εαυτό τους, αλλά θέλουν να τον "αλλάξουν" κατά το πρότυπο του κόσμου μέσα στον οποίο ζουν. Έτσι αναγκαστικά πρέπει να καταλήξουμε στο εξής:
Μόνο αν αλλάξει ο κόσμος, το "περιβάλλον" δηλαδή όπου ζει και αναπνέει κανείς, μπορεί να αλλάξει ουσιαστικά και ο εαυτός.
Πηγαίνοντας τώρα στο τελευταίο βήμα θα έπρεπε να αντιστρέψουμε το ρητό:
"Ολοι θέλουν να αλλάξουν τον εαυτό τους, λίγοι όμως έχουν το κουράγιο να θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο."
Τα δύσκολα και σκληρά δεν αρέσουν άλλωστε.

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Τι να λένε;

Εικόνα τραγωδίας έξω από το ΥΠΟΙΚ στο Σύνταγμα, να βλέπεις την αγωνία των καθαριστριών που ξαφνικά είδαν να χάνεται ακόμη κι αυτή η περιστασιακή δουλειά τους.
Μιλάμε για εργαζόμενες που είναι με σύμβαση για 4ωρη απασχόληση με αποδοχές 480 ευρώ το μήνα. Τόσο προνομιούχες...Μιλάμε για ανθρώπους  που προσπαθούν με νύχια και δόντια να τα βγάλουν πέρα και που στο τέλος της μέρας αυτό που καταφέρνουν είναι απλά να "πάνε κάτι στο σπίτι" που φυσικά δε φτάνει ούτε για τις πιο βασικές ανάγκες.
Κι όμως. Φαίνεται πως γιά τη φοβερή κρίση, που δεν ήρθε από το πουθενά σαν ξαφνική μπόρα όπως θέλουν κάποιοι να κάνουν τον κόσμο να νομίσει, φταίνε αυτής της κατηγορίας οι φτωχοί εργαζόμενοι.
Αυτοί πρέπει να πληρώσουν!

Κάθομαι και σκέφτομαι τι να λένε οι διάφοροι "φιλήσυχοι" βλέποντας τη  φοβερή εικόνα .
Τι να λένε οι διάφοροι "ειδικοί" που τα βάζουν δήθεν με όλους και όλα, που κατηγορούν ακόμη και τις τράπεζες αν χρειαστεί, που ζητάνε "να μπει μια τάξη" στον τόπο.
Τι να λένε άραγε όλοι αυτοί που βρίσκουν κάθε στιγμή τις πιο καλές δικαιολογίες για να μην κάνουν το βήμα και να βρεθούν στο πλάι αυτών που παλεύουν;
Πως φταίνε οι φτωχές καθαρίστριες; Πως δε χρειάζονται; Πως είναι καλύτερα να πεταχτούν στο δρόμο και να αναλάβουν οι εταιρείες καθαρισμών γιατί αυτό είναι το σωστό; Πως αν απολυθούν εργαζόμενοι των 480 ευρώ θα σωθούμε;
Ως πότε άραγε θα κλείνουν τα μάτια και τ'αυτιά στην αλήθεια;
Ως πότε θα κάνουν πως δε βλέπουν όλο αυτό τον άπειρο πλούτο που παράγεται ακόμη και τώρα από τα χέρια και τη δουλειά αυτών των φτωχών και ταπεινών, να καταλήγει σε λογαριασμούς offshore και λίστες Λαγκάρντ, τη στιγμή που απλοί άνθρωποι, οι διπλανοί μας χάνουν τη δουλειά τους, την αξιοπρέπεια ή και τη ζωή τους ακόμα στο βωμό της σωτηρίας του καπιταλισμού;

Σίγουρα όχι για πολύ. Σίγουρα άλλωστε κάποια στιγμή θα έρθει και η δική τους σειρά όσα ευχέλαια και όσες προσευχές κι αν κάνουν.
Η ιστορία είναι όλο και πιο ενοχλητική τελευταία. Χτυπάει κάθε μέρα με κάθε τρόπο τις πόρτες όλων μας. Και δε θα σταματήσει να χτυπάει μέχρι ν'αρχίσουν να ανοίγουν όλο και πιο πολλές χαραμάδες αγώνα.

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Αθώωση χωρίς ντροπή - Γραμμένα και ..άγραφα




Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υποχωρεί και υπακούει στην απαίτηση να βγει λάδι ο καπιταλισμός, τι πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστές; Να συνεργαστούν στην αθώωση ενός συστήματος που πλέον δολοφονεί και καταστρέφει ζωές καθημερινά ή να δυναμώσουν τη φωνή τους καταγγέλλοντας και τον καπιταλισμό και τους εκπρόσωπούς του αλλά και τους νέους δήθεν σωτήρες;
Το ερωτημα είναι μάλλον απαντημένο με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο από το ΚΚΕ.

Πάμε τώρα να δούμε άλλο ένα μικρό επεισόδιο "αθώωσης".
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ κ.Παπαδημούλης στο πρωινό του STAR έχει το λόγο και μιλάει για το φορο ακινήτων:
"Είναι δυνατόν", λέει, "να κρύβονται πίσω από τις off shore τα μεγάλης αξίας ακίνητα και να πληρώνουν φόρο τα διάρια στο Πέραμα; Αυτό είναι από τα άγραφα!"
Και συνεχίζει πύρινος μοιράζοντας ευθύνες παντού, χωρίς βέβαια να πει κάτι για τον κύριο φταίχτη.

Τι λέει λοιπόν ο κ.Παπαδημούλης; Οτι μπορεί να υπάρξει καπιταλισμός χωρίς offshore; Χωρίς τρόπους δηλαδή να αποφεύγει τους φόρους η πλουτοκρατία και να τους φορτώνει στο λαό; Χωρίς τρόπο να βολεύουν τους ισολογισμούς τους τα μονοπώλια μέσα από ένα μπερδεμένο δίκτυο επιχειρήσεων σε όλο τον πλανήτη έτσι ώστε να μεγαλώνουν την κερδοφορία τους; Κατά τον κ.Παπαδημούλη μπορεί. Μπορεί λέει να παραιτηθεί ο καπιταλισμός από τις "κατακτήσεις" του που με τόσο "κόπο" πουλώντας φούμαρα κατάφερε να νομοθετήσει και να νομιμοποιήσει παγκόσμια, μόνο και μόνο ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ...
"Αυτό είναι από τα άγραφα..." λέει ο κ.Παπαδημούλης!
Το να πληρώνουν στον καπιταλισμό τα διαρια από το Πέραμα και να μην πληρώνουν οι βίλες και οι επαύλεις είναι από τα άγραφα;; Μα τι άλλο είναι ο καπιταλισμός από μια ταξική δικτατορία που εφαρμόζει ταξικές πολιτικές υπέρ των πλουσίων και των μονοπωλίων; Λέξη δε λένε οι "ριζοσπάστες αριστεροί" γι αυτό;
Η μήπως δεν είναι έτσι και τελικά ο καπιταλισμός μπορεί να έχει και αγγελικό πρόσωπο αν ο διαχειριστής είναι καλός; Μήπως δε φταίει τελικά το σύστημα αλλά η ..."κλεπτοκρατία", η ανικανότητα, η διαφθορά κλπ. κλπ;
 Αθώος λοιπόν ο κατηγορούμενος. Δεν ήρθε η ώρα του ακόμη. Έχει ακόμη να δώσει πολλά ο καπιταλισμός λένε ψιθυριστά προς τα δεξιά τους για να μην τους ακούσουν από τ'αριστερά...

Ο καπιταλισμός όμως έχει προσπεράσει προ πολλού και με ταχύτητα την "καλή" του εποχή των "παροχών" και της "δημοκρατίας" που τότε εξυπηρετούσε την κερδοφορία του. Τώρα προσπαθεί με όποιο τρόπο να σώσει το τομάρι του δείχνοντας το άγριο πραγματικό του πρόσωπο. Βγάζει μέσα από τα σπλάγχνα του τον αληθινό κατάμαυρο εαυτό του που φτάνει μέχρι και το φασισμό αν χρειαστεί.
Τώρα πια τίποτα δεν  είναι "...από τ' άγραφα". Ρωτήστε και τους κλασσικούς.
"Τι είναι νόμος; Η έκφραση της θέλησης των κυρίαρχων τάξεων..." έλεγε ο σοφός Βλαδίμηρος Ίλιτς πριν από 100 χρόνια. Μια χαρά γραμμένα είναι λοιπόν.

Κάποιοι όμως εδώ δείχνουν πρόθυμοι να  μακιγιάρουν το φρικτό και το αδυσώπητο, ζωγραφίζοντας χαμόγελα πάνω στην απαίσια μάσκα του τη στιγμή ακριβώς που  πρέπει να αποκαλυφθεί  το άγριο πρόσωπό του. Και δυστυχώς αυτοί οι κάποιοι λέγονται "ριζοσπαστική αριστερά".

Μάλιστα θέλουν και χέρι βοήθειας και συνεργασίας από το ΚΚΕ και κοιτάζουν με έκπληκτα και δήθεν λυπημένα μάτια όταν οι κομμουνιστές το αρνούνται!
Βέβαια ούτε αυτό είναι "από τα άγραφα". Ρωτήστε και την ιστορία.

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Όσα παίρνει ο άνεμος

"Μεγάλη ανατροπή" εν όψει κατά τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλ.Τσίπρα. 
Πως; Μα πως αλλιώς; Με εκλογές και δή ευρωεκλογές! Υπάρχει κι άλλος τρόπος δηλαδή; Σιγά να μην πάρουμε και τα όπλα... οι αγριότητες ανήκουν στο παρελθόν. Οι λαοί στους δρόμους και τα μαζικά κινήματα αποτελούν απολιθώματα του παρελθόντος. Μπαίνεις από το ζεστό μαξιλάρι του καναπέ σου στο παραβάν, ψηφίζεις "ό,τι θέλεις"... κι αμέσως η μέχρι χθες πανίσχυρη εξουσία χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα ποδια της, λέει συγνώμη για την ενόχληση, καταθέτει αμέσως τα όπλα που έχει συσσωρεύσει εδω και κάτι αιώνες καπιταλιστικής εξουσίας, χαρίζει τα πλούτη της στους φτωχούς και πάει στην εκκλησία να εξομολογηθεί για τις αμαρτίες της... Κάπως έτσι. 
Από την άλλη ο μέχρι πριν λίγο αδύναμος λαός, αν ήταν όσο χρειαζόταν δυνατός δε θα τον έφταναν σε τέτοιο σημείο, βγαίνει από το παραβάν με προβιά Ηρακλή και δεν καταλαβαίνει Χριστό, μασάει σίδερα!
Αρκεί βέβαια να κρατάει στο χέρι το μαγικό ψηφοδέλτιο... ξέρετε ποιο...
Τόσο απλό. Κι ούτε τρεχάματα αξημέρωτα στα εργοστάσια στις απεργίες, ούτε συλλαλητήρια μες στην καταιγίδα, ούτε τίποτα. Πολιτισμένα πράματα. Ψεκάστε, ψηφίστε, τελειώσατε. Φαίνεται τελικά πως οι ψεκασμοί ισχύουν. Κάποιοι μας ψεκάζουν με εκλογοαναλγητικά.

"Στόχος μας, συνέχισε είναι να κερδίσουμε τις εκλογές με μεγάλη διαφορά. Όσο πιο μεγάλη η πλειοψηφία μας τόσο πιο δυνατός ο λαός ..."

Βέβαια εδώ δημιουργείται μια απορία. Έλπιζε κανείς στο ΣΥΡΙΖΑ ότι από 4% θα έπαιρνε 27%; Οχι βέβαια. Ομως αυτός ο επταπλασιασμός της εκλογικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ πόσο δυνάμωσε το λαό όπως λέει τώρα ο πρόεδρός του; Καθόλου. Μάλλον τον αποδυνάμωσε αν κρίνουμε από το δυναμισμό των κινητοποιήσεων εκεί  όπου συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και η συχνότητα και η ποιότητα και ο όγκος των κινητοποιήσεων των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ όπου συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν πάρει εδώ κι ένάμιση χρόνο την κατηφόρα με αποκορύφωμα την τελευταία γενική απεργία και το απεργιακό συλλαλητήριο της Πατησίων που ήταν από ανύπαρκτο(το κομμάτι της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ματαιώθηκε) έως τραγικό ή χλιαρό(αυτό των άλλων "αριστερών  δυνάμεων"). 
Για ποιο λόγο άλλωστε να θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα πανίσχυρο λαϊκό εργατικό κίνημα; Για να μπλέκεται στα πόδια του στις υποχωρήσεις; Ως γνωστό στα πανίσχυρα εργατικά κινήματα δεν αρέσουν οι κωλοτούμπες κι αυτό θα ήταν μεγάλο πρόβλημα για μια "ευέλικτη" κυβέρνηση...
Όμως όταν παρά τα τεράστια ποσοστά δε μπορείς να κατεβάσεις στο δρόμο ούτε 2 ή 3 χιλιάδες κόσμο, τότε η εξουσία χαμογελά, σου δίνει συγχαρητήρια και συνεχίζει τη σαμπάνια της αν δεν τη μοιράζεται με τη νέα "ανατρεπτική" διακυβέρνηση. Άλλωστε και στην εξουσία αρέσουν οι "ανατροπές". Κι εδώ που τα λέμε δεν έγιναν και λίγες, πραγματικά φρικτές ανατροπές,  τα τελευταία χρόνια. Και η ΕΕ επίσης αυτό ζητάει. "Τόλμη" και "ανατροπές" σε "ξεπερασμένες αντιλήψεις του παρελθόντος που βάζουν φρένο στην ανάπτυξη και την πρόοδο του τόπου".
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι απλό. Χωρίς λαό στους δρόμους κανένα λόγο δεν έχει η εξουσία να ανησυχεί. Και 60% να πάρεις το ίδιο της κάνει.
Χρειάζεται κάτι πολύ παραπάνω από αριθμούς και ψήφους στην κάλπη για να βγει ο ήλιος από τη λάσπη. 
Χρειάζεται αποφασισμένους, κι αυτοί δεν προκύπτουν ξαφνικά από το πουθενά. Γεννιούνται κάθε μέρα μέσα στο μαζικό κίνημα, χτίζοντας καθημερινά με αγώνες το δικό τους χαράκωμα για τις μάχες που έρχονται. Δημιουργώντας το δικό τους ταξικό "στρατό" με αλληλεγγύη, με αυτοθυσία, πείσμα και πειθαρχία στο στόχο, για να μπορέσουν να σταθούν και να μετρηθούν με το οργανωμένο κράτος που τους τσακίζει. Και βέβαια πληρώνοντας το κόστος.
Αυτός είναι ο μόνος τρόπος.
Η ιστορία για άλλη μια φορά διδάσκει πως δικό μας είναι μόνο αυτό που επιβάλουμε με τη δύναμή μας και που μπορούμε να κρατήσουμε με τον αγώνα μας. Όλα τα άλλα τα παίρνει ο άνεμος.

Η δύναμή μας στην οργάνωση. Η ελπίδα μας στον αγώνα.

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Τι περιμένουμε και τι μας περιμένει - Το κοπάδι

Το κοπάδι
Αυτός που έχει τα κλειδιά σε ένα τόπο, σε μια οικονομία και σε μια κοινωνία, είναι με απλά λόγια η τάξη που κατέχει την εξουσία. Γνωστά πράγματα και δεν χρειάζονται περισσότερα.
Ας σκεφτούμε ένα κοπάδι.
Έστω ότι αντιπροσωπεύει αυτό που λέμε κοινωνία. Κάθε μονάδα του, κάθε ζωάκι δηλαδή είναι και ένα "κομμάτι" από αυτό που λέμε παραγωγικές δυνάμεις. Κυρίως δηλ. ομάδες και κατηγορίες εργαζόμενων και δομές που παράγουν πλούτο. Αυτό είναι το ωραίο "αθώο" κοπάδι μας.
Οι ιδιοκτήτες του κοπαδιού όμως λόγω του τρόπου που λειτουργεί η "επιχείρηση", έχουν πρόβλημα, και το κοπάδι περνάει κρίση. Δεν μπορούν να ταίσουν όλο το κοπάδι κι έτσι αυτό δεν παράγει τα αναμενόμενα. Τα όλο και λιγότερα που παράγονται τα μοιράζονται όλο και λιγότεροι, ενώ όλο και περισσότεροι πεινάνε. 'Ετσι η κρίση του όλο και βαθαίνει. Τι θα έκαναν άραγε  τέτοιοι ιδιοκτήτε ς  που δεν μπορούν να συντηρήσουν το κοπάδι τους; Πως θα έσωζαν ό,τι σώζεται και κυρίως το τομάρι τους και την εξουσία τους;
Με λίγα λόγια τι θα έπρεπε να περιμένει το κοπάδι ότι θα του συμβεί;

Καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων
Αυτό που περιμένει το κοπάδι μας, αυτό που είναι βέβαιο ότι θα του συμβεί είναι το γδάρσιμο, που λόγω των ριπών μέτρων ξέρουμε τι σημαίνει(μειώσεις, φοροι κλπ.), το ξεπούλημα όσο-όσο, που στην οικονομία λέγεται ευγενικά και "συγχώνευση","εξαγορά", "ιδιωτικοποίηση", "λουκέτο". κατάσχεση κλπ. και φυσικά στην τελική το "σφάξιμο" και το "σούβλισμα" που με πιο απλά λόγια λέγεται και πόλεμος. Όταν δεν είσαι χρήσιμος σε τίποτα άλλο σε ένα σαπισμένο σύστημα, και το σύστημα αυτό, ο καπιταλισμός, δεν μπορεί να σε συντηρήσει, δημιουργείς πρόβλημα. Τότε η μόνη σου χρησιμότητα είναι το να γίνεις κι εσύ και τα παιδιά σου τροφή για τα κανόνια τους. Για το καλό σου και για το καλό της πατρίδας πάντα... θα πρέπει να φτάσεις στο σημείο να χειροκροτάς τον πόλεμο που θα σαρώσει τα πάντα και μαζί κι εσένα τον ίδιο!
Κι ενώ τα πρώτα ζωάκια έχουν αρχίσει να καίγονται και η ατμόσφαιρα ήδη μυρίζει τσίκνα, το κοπάδι ...περιμένει. Ο καθένας μόνος περιμένει την τύχη του ελπίζοντας ότι αυτός στο τέλος θα γίνει το θαύμα, θα βάλει το χέρι του ο μεγαλοδύναμος και θα σωθεί. Kαι κάθε φορά που κάποιος φεύγει για σφαγή, οι άλλοι με έναν αναστεναγμό ανακούφισης λένε "ευτυχώς δεν ήμουν εγώ... υπάρχει ακόμη ελπίδα..."

Δε χρειάζεται να πούμε φυσικά ότι κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό ότι από όσα "έχουμε" τίποτα  δε μας ανήκει αν δε μπορούμε να παλέψουμε γι αυτά.
Τα σπίτια μας ανήκουν στις τράπεζες απ'όπου πήραμε δάνεια, ενώ όποιος δεν πήρε δάνειο και νομίζει πως δε χρωστάει, σε λίγο με έναν ωραίο και "δίκαιο" ενιαίο φόρο ακινήτων θα χρωστάει μια χαρά κι αυτός και μαζί με ένα πάκο λογαρισμών που όλο και φουσκώνει, η ζωή του θα είναι τυλιγμένη σ'ένα ωραίο χαρτί υποθήκης σε κάποια τράπεζα.
Όσο για τις δουλειές μας, τους μισθούς και τα δικαιώματά μας... ξέρουμε πόσο μας "ανήκουν". Τα 3 τελευταία χρονια 37δίς μόνο από μισθούς και συντάξεις έκαναν φτερά γι αλλού. Την ίδια στιγμή περίπου 150 κρατικά δίς, δηλαδή "δικά μας", βρέθηκαν να ενισχύουν τράπεζες(όπου μέτοχοι είναι Έλληνες και ξένοι ζάμπλουτοι κεφαλαιοκράτες) προκειμένου να τις σώσουν από τη χρεοκοπία... Λέτε να έχει κάποια σχέση;

Παρ'όλα αυτά τα απλά η πλειοψηφία του κόσμου(το κοπάδι που λέγαμε), ενώ όλα αυτά περνάνε ξυστά από το μυαλό, επιλέγει να μην κάνει το βήμα μπροστά που χρειάζεται με τον τρόπο που πρέπει. Λένε ότι το κοπάδι "ψεκάζεται" με ένα "φάρμακο" που λέγεται εκλογές...
Έτσι ένας κόσμος διστάζει να οργανωθεί και να παλέψει για τη ζωή του. Διστάζει να συγκρουστεί και να ρίξει τα κάγκελα γύρω του και να βρεθεί έξω στον ανοιχτό ορίζοντα ενός άλλου κόσμου. Δείχνει να έχει πειστεί προσωρινά ότι το μόνο μέλλον που υπάρχει είναι μέσα στα όρια της καπιταλιστικής στάνης.

Ενώ αν έριχνε ένα βλέμμα γύρω θα έβλεπε ότι μια πραγματική, υπέροχη, δημιουργική κι ελεύθερη ζωή υπάρχει  έξω από τους μαντρότοιχους του καπιταλισμού.

Την ίδια στιγμή τα μεγάλα αφεντικά ανάβουν γύρω γύρω φωτιές κι ετοιμάζονται για τη μεγάλη σφαγή.

Ποιο δρόμο πρέπει άραγε να διαλέξουμε;

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

"Αποκαταστάθηκε η ομαλότητα" στην ΕΡΤ ...με μπούκα των ΜΑΤ

Eίναι πραγματικά χαρά να βλέπει κανείς τη "Δημοκρατία"(διαβάζεται και δικτατορία των μονοπωλίων), να λειτουργεί (είπαμε να μη ρωτάτε για ποιον...). Είναι χαρά επίσης να βλέπεις το κράτος (μη ρωτάς ποιανού είναι το κράτος) να κάνει τα δέοντα για την "αποκατάσταση της ομαλότητας" ( της ποιάς;;; Ποιανών η ζωή εξακολουθεί να είναι "ομαλή";).
Τέτοιες ενέργειες δεν μπορεί παρά να επιδοκιμάζονται από όλους τους Έλληνες( φτωχούς πλούσιους... όλους, είμαστε "όλοι μαζί").
Μετά και από αυτό το ντού και την ανακατάληψη της ΕΡΤ από τους βάρβαρους εργαζόμενους, δε χωράει αμφιβολία ότι και αυτή η κυβέρνηση, αν και μας έχει κάνει το βίο αβίωτο, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για τη "διασφάλιση της σταθερότητας" (της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και της διάλυσης του δημόσιου τομέα προς όφελός τους).

Όλα αυτά γίνονται ακόμη πιο φανερά μετά και τα συγχαρητήρια που έστειλε από το Καζακστάν(!!) ο καλός υπουργός διάλυσης της Δημόσιας Υγείας Α.Γεωργιάδης που έγραψε στο twiter: "Προς Νίκο Δένδια: Υπουργέ μας, αν και είμαι στο Καζακστάν έφθασαν και εδώ τα ωραία νέα. Επιτέλους!! Εύγε!"

Το θέμα βέβαια είναι το τι κάνουμε εμείς  από δω και πέρα. Αυτοί ξέρουμε τι έχουν στο μυαλό τους.

Και αυτό που έχει μεγάλη σημασία και πρέπει να το δει κανείς είναι ότι η ΕΡΤ και ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η κατάσταση είναι ένα καλό παράδειγμα χρεοκοπίας του κυβερνητικού συνδικαλισμού που διαρκώς καθησύχαζε τους εργαζόμενους εκεί, ότι όλα ήταν υπό έλεγχο και θα ..."λυνόντουσαν" με προσωπικές επαφές με τους διαδρόμους των υπουργείων.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η οργάνωση στα σωματεία και η ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος προς ταξική κατεύθυνση είναι αυτό που πρέπει να γίνει ζήτημα πρώτης προτεραιότητας.
Για τις μάχες που θ'ακολουθήσουν σε έναν πόλεμο που μαίνεται εναντίον του λαού.

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Στη μάχη της Απεργίας κόντρα στο φόβο

Ο φόβος είναι το όπλο τους.
Ειναι καθαρό ότι για το σύστημα δεν υπάρχει σχέδιο εξόδου από την κρίση, δηλαδή σχέδιο που να βελτιώνει έστω και ελάχιστα τη ζωή του λαού και των εργαζόμενων, τη ζωή του καθενός από μας. Τα πράγματα θα τραβήξουν την κατηφόρα τους κι εμείς το Γολγοθά και τον αγώνα μας.
Δεν μπορούν να υποσχεθούν τίποτα το χειροπιαστό, μπορούν μόνο να φλυαρούν γελοία ψιθυρίζοντας λέξεις και έννοιες ακατανόητες και χωρίς περιεχόμενο, όπως "πρωτογενές πλεόνασμα"... "ανάπτυξη" κ.α. τέτοια.
Και το μόνο που έχουν να πουν την ώρα που τρίζει η βεβαιότητα τους, είναι ότι αν δεν ακολουθούσαμε αυτό το φρικτό μονοπάτι ... τα πράγματα θα ήταν ακόμη χειρότερα. Τόσο "αισιόδοξοι" είναι.
Κι από κει και πέρα αρχίζει το παιχνίδι του φόβου. Του φόβου τους εναντίον του φόβου του απλού κόσμου.
Του δικού τους φόβου ότι αν ο λαός ξεσηκωθεί μπορεί να χάσουν τα πάντα, επομένως πρέπει να κάνουν ό,τι γίνεται για να αποτρεψουν έναν ξεσηκωμό με σωστούς όρους και προυποθέσεις και με στόχο την ανατροπή. Κι  έτσι το πρώτο που κάνουν για να κρύψουν την αγωνία τους είναι να ενισχύουν το φόβο του λαού, ότι αν δεν ακολουθήσει την πορεία στο γκρεμό τότε θα έρθει το ...χάος. Η φτωχεια, η ...απομόνωση από την "Ευρώπη", η χρεοκοπία κι  ακόμη χειρότερα η αγριότητα, με ...δολοφονίες, με σκοτάδι κι ανεξέλεγκτες θεοσκότεινες καταστάσεις.
Δεν έχουν άλλο τρόπο για να συγκρατήσουν την κατάσταση. Μόνο αν ο λαός μείνει παγωμένος κι αναποφάσιστος έχουν ελπίδα να μείνουν αυτοί στη θέση τους κι ο λαός στη δυστυχία του.

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ σήμερα. Μια απεργία που χτυπήθηκε και πολεμήθηκε ύπουλα από την αρχή και με όλους τους τρόπους. Από την απαξίωση των διάφορων "αριστερών" περί ...άλλης μιας "μπαταριάς στον αέρα", μέχρι την απόλυτη σιωπή αφού τα ΜΜΕ έπρεπε να μας δείχνουν από το πρωί ως το βράδι καρέ καρέ τις "συγκλονιστικές λεπτομέρειες" της δολοφονικής ενέργειας της Παρασκευής.

Κι όμως αυτό είναι το μόνο όπλο μας. Ο μόνος τρόπος να δηλώσουμε παρόντες και να πούμε πως δεν το βάζουμε κάτω. Πως για μας η μόνη ελπίδα και η μόνη αισιοδοξία  είναι ο αγώνας.
Οτι δεν πρόκειται να αφήσουμε τη θολούρα και την τρομοκρατία τους να περάσει.
Να πούμε ότι το μόνο που βλέπουμε μπροστά μας είναι ένας άλλος καλύτερος και δικαιότερος κόσμος χωρίς απελπισμένους, άνεργους φτωχούς και λεηλατημένους. Ένας κόσμος χαμόγελο για μας και τα παιδιά μας.
ΠΑΜΕ ΔΡΟΜΟ.
Στις  10.30 π.μ. στην Ομόνοια ή όπου αλλού στην Ελλάδα με το ΠΑΜΕ και το ταξικό κίνημα.
Για την ανατροπή.
Για τη ζωή.

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Λίγες αναπόφευκτες σκέψεις

Η χθεσινή δολοφονική επίθεση με την εν ψυχρώ εκτέλεση των 2 μελών της Χρ.Αυγής έξω από τα γραφεία του κόμματός τους στο Ν.Ηράκλειο είναι μια ενέργεια που δεν μπορεί να μην καταδικαστεί και μάλιστα έντονα και για πολλούς λόγους.
Είναι βέβαια ολοφάνερο ότι όσοι παλεύουν κι ονειρεύονται ένα καλύτερο διαφορετικό κόσμο δεν μπορεί να έχουν οποιαδήποτε σχέση με τέτοιες πρακτικές.
Το που θα καταλήξουν οι έρευνες της αστυνομίας δεν το ξέρουμε ακόμη, αν και το πιο πιθανό είναι να μην καταλήξουν πουθενά.
 Μια πρώτη ματιά δείχνει ότι δεν πρόκειται για κάποια "εκδικητικού τύπου" θυμωμένη ενέργεια, όπως πονηρά είπαν κάποια ΜΜΕ, που μάλλον θα είχε αδυναμίες και κενά, θα έμπαζε δηλαδή από διάφορες μεριές. Πρόκειται για καλομελετημένη και καλοσχεδιασμένη και ψυχρά εκτελεσμένη ενέργεια που παραπέμπει σε έμπειρους εκτελεστές με κατάλληλη από ό,τι φαίνεται υποστήριξη.
Από εκεί και πέρα το αποτέλεσμα μιάς τέτοιας ενέργειας μόνο μια πλευρά έχει.
Στηρίζει και ενισχύει την προσπάθεια επιβολής του δόγματος "νόμος και τάξη" που τόσο έχει ανάγκη το σύστημα και η κυβέρνηση για να προχωρήσει σε νέα σκληρά μέτρα λεηλασίας της ζωής μας σαν αυτά που βρίσκονται πάνω στο τραπέζι. Από την άλλη, όποιος κι αν ήταν ο στόχος των εκτελεστών και των αφεντικών τους, είναι σίγουρο ότι η δολοφονία των 2 μελών της Χ.Α. θα έχει κάποιο θετικό συναισθηματικό αποτέλεσμα για την οργάνωση αυτή, που βέβαια δεν σταμάτησε να έχει τα γνωστά χαρακτηριστικά της  λόγω της εκτέλεσης των 2 μελών της.
Αυτό που πρέπει να πούμε πάντως είναι ότι τέτοιες ενέργειες έχουν ακόμα σαν αποτέλεσμα και το "κούμπωμα", το μούδιασμα του λαού και την ενίσχυση του φόβου γύρω από την εμπλοκή του στο μαζικό κίνημα και μάλιστα με δυναμικό τρόπο. Κι αυτό είναι κάτι που δε μπορεί να μην το πάρουμε υπ'όψη στο ξετύλιγμα της σκέψης μας όσο προσπαθούμε να καταλήξουμε σε συμπεράσματα.
Κι όμως, ακριβώς η συνειδητή, δυναμική και μαζική εμπλοκή του κόσμου στο ταξικό λαικό εργατικό κίνημα, είναι ο μόνος τρόπος για να μπει φρένο σε τέτοιου είδους σχεδιασμούς.
Είναι τρομερό αλλά όχι απίστευτο ή παράλογο, το γεγονός ότι κάποια ΜΜΕ, όπως το MEGA και ο "έγκυρος" Γ.Πρετεντέρης, την ίδια στιγμή που μιλούσαν για ψυχραιμία, λίγα μόλις λεπτα μετά τη δολοφονική επίθεση. έβγαλαν και πόρισμα ότι πρόκειται για τρομοκρατικό χτύπημα και μάλιστα αριστερό! Αμέσως φυσικά ο κ. Πρετεντέρης, χλευάζοντας αυτούς που έλεγαν ότι η θεωρία των 2 άκρων είναι ανιστόρητη, ζήτησε να βρεθούν τρόποι να σταματήσει όλο αυτό που "μας βάζει όλους σε κίνδυνο", εννοώντας φυσικά να σταματήσει η "διαμάχη" των 2 άκρων. Αυτό που ήθελε να πει φυσικά ήταν να σταματήσουν οι αγώνες του λαού και οι όποιες δυναμικές κινητοποιήσεις του, εν όψει μάλιστα της μεγάλης και κρίσιμης Γενικής Απεργίας της Τετάρτης, και να απομονωθούν αυτοί που τις στηρίζουν. Σαν άνθρωπος του συστήματος ο κ.Πρετεντέρης ξέρει καλά ποιος είναι ο megas κίνδυνος για τα συμφέροντα που εκφράζει.

Τέλος θα πούμε ότι χρειάζεται μεγάλη προσοχή και επαγρύπνηση, αλλά και σοβαρή και προσεκτική παρακολούθηση της συνέχειας και της αλληλουχίας των γεγονότων για να μπορέσουμε να δούμε σε ποιο σημείο του σχεδιασμού του συστήματος χωράνε ή και εντάσσονται όλες αυτές οι ενέργειες που όλο και πυκνώνουν και που παρά τα διαφορετικά τους χαρακτηριστικά δε δείχνουν να βρίσκονται μακριά η μια από την άλλη.

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

5 μήνες σε Πέτρο και Παύλο Πουντίδη! -Κάτω τα χέρια από το συνδικαλισμό!


Οταν αντιφασίστες συνδικαλιστές σέρνονται στα δικαστήρια, καταδικάζονται και στέλνονται στη φυλακή, αφού το δικαστήριο δέχεται το σκεπτικό των εργοδοτών που προσπαθούν να επιβάλουν τον "υγιή συνδικαλισμό" που δεν έχει "πολιτικές επιδιώξεις" και βρίσκεται μακριά από "επικίνδυνες κοσμοθεωρίες", τότε σημαίνει ότι γυρίζουμε σελίδα και μπαίνουμε σε επικίνδυνο έδαφος. Η συνδικαλιστική δράση πλέον δεν είναι καθόλου ασφαλής και καθόλου "δωρεάν". Εκτός αν είσαι με το νόμο και την τάξη...



Από εκεί και πέρα η ποινή 5 μηνών φυλάκισης των Παύλου και Πέτρου Πουντίδη(Τοτέμ) χρειάζεται απάντηση άμεσα.


Το θέμα από το Ριζοσπάστη:


Καταδικάστηκαν συνδικαλιστές με μηνύσεις εργολάβων


Το δικαστήριο αποδέχτηκε τις άθλιες κατηγορίες των εργοδοτών, που επιστράτευσαν μέχρι και τη Χρυσή Αυγή για να χτυπήσουν τα ταξικά συνδικάτα



Από συγκέντρωση των εργαζόμενων στο ΒΙΠΑΣ, την περίοδο των κινητοποιήσεων τον Ιούνη του 2008

Την ένταση του αυταρχισμού αστικού κράτους και εργοδοσίας σε βάρος συνολικά του εργατικού κινήματος, σηματοδοτεί η απόφαση του Πλημμελειοδικείου Πειραιά, να καταδικάσει με 5 μήνες φυλακή τον Πέτρο Πουντίδη και Παύλο Πουντίδη, συνδικαλιστές των ταξικών σωματείων Μετάλλου Πειραιά και Ηλεκτρολόγων Πλοίων. Η δίκη αφορούσε στις κινητοποιήσεις που έκαναν τα ταξικά συνδικάτα στο Βιομηχανικό Πάρκο Σχιστού (ΒΙΠΑΣ) το καλοκαίρι του 2008, για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στη συνδικαλιστική δράση, τις Συμβάσεις Εργασίας, συνολικά τη δουλειά με δικαιώματα.
...
Οι δύο συνδικαλιστές βρέθηκαν στο εδώλιο με εντελώς ανυπόστατες κατηγορίες που χάλκευσε ένας εργολάβος, ιδιοκτήτης μηχανουργείου. Αυτό που κάνει την πρόκληση ακόμα πιο μεγάλη, είναι το σκεπτικό που παραθέτει ο εργολάβος στη μήνυσή του και που -όπως δείχνει η απόφαση- αποδέχτηκε το δικαστήριο. Πρόκειται για κείμενο - «μανιφέστο» της εργοδοσίας, διανθισμένο με αντικομμουνισμό και με επιχειρήματα αναλόγου περιεχομένου με αυτά που διακήρυτταν οι χρυσαυγίτες όταν προετοίμαζαν τη δολοφονική επίθεση στο Πέραμα.

Συγκεκριμένα, καταφέρεται εναντίον των ταξικών συνδικάτων της Ζώνης για τα οποία αναφέρει ότι «αποτελούν ένα "μόρφωμα συνδικαλιστικής δράσης" και τα τελευταία χρόνια, όπως είναι γνωστό, αναπτύσσουν, τη "συνδικαλιστική τους δράση" κατευθυνόμενα απροκάλυπτα από συγκεκριμένη πολιτική παράταξη, με αποτέλεσμα να μετέρχονται πολλές φορές μεθόδους και πρακτικές που αναμφισβήτητα νοθεύουν την έννοια της νόμιμης συνδικαλιστικής δράσης και την μετατρέπουν σε μακρύ και ευέλικτο βραχίονα πολιτικών επιδιώξεων, εναρμονισμένων με τη φιλοσοφία και την ιδεολογία μιας άλλης πολιτικής και ιδεολογικής κοσμοθεωρίας»!

Προσθέτει ακόμα ότι «τα γεγονότα που συνέβησαν» στις 13, 14 και 17 Ιούνη του 2008, τις μέρες δηλαδή που εξελίσσονταν οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο ΒΙΠΑΣ,«προσχηματικά μόνο είχαν ως στόχο κάποια συνδικαλιστική δήθεν διεκδίκηση, αφού στην ουσία, στοχοποιούσαν το επιχειρηματικό κατεστημένο, επιχειρώντας την ενοχοποίησή του, με την επίκληση προκλητικά ψευδών επιχειρημάτων για να διεγείρουν το συναίσθημα των εργαζομένων και να τους στρέψουν ενάντια στην εργοδοσία»!
...........

Το σκεπτικό της μήνυσης ενίσχυσε ο εισαγγελέας της έδρας ο οποίος παραδέχτηκε ότι«πρέπει να έγιναν τα περιστατικά» και ότι αυτό «φαίνεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επικρατούσε τότε στο ΒΙΠΑΣ»! Από το 2008 μέχρι και σήμερα, οι εργολάβοι των ΒΙΠΑΣ - Ζώνης έχουν καταθέσει εκατοντάδες μηνύσεις σε βάρος των συνδικαλιστών των ταξικών Συνδικάτων της Ζώνης, πολλές από τις οποίες είναι σαν να βγήκαν με καρμπόν. Μόνο ο πρόεδρος του Συνδικάτου Σωτήρης Πουλικόγιαννηςμετράει πάνω από 200!

Προχτές, ωστόσο, ήταν η πρώτη καταδικαστική απόφαση σε βάρος των σωματείων της Ζώνης και μάλιστα σε μια περίοδο που έχει αποδειχτεί από τα σωματεία με συγκεκριμένα στοιχεία στις εισαγγελικές και ανακριτικές αρχές ότι οι φονιάδες της Χρυσής Αυγής είχαν πληρωθεί από τους εργολάβους για να χτυπήσουν τους κομμουνιστές συνδικαλιστές της Ζώνης στο Πέραμα. Ωστόσο, η αστική Δικαιοσύνη όχι μόνο δεν έχει «ενοχλήσει» ούτε έναν εργολάβο, αλλά έρχεται τώρα να ζητήσει από πάνω και τα ρέστα από τα σωματεία.

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Και η ζωή συνεχίζεται

"Δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα" φώναζαν σε όλους τους τόνους!
"Δεν αντέχει άλλο ο λαός"! Το έχουμε καταλάβει όλοι.
"ΑΝΈΝΔΟΤΟΣ ΣΑΜΑΡΑ" έγραφαν οι τίτλοι των εφημερίδων και των δελτίων των καναλιών για την "ηρωική αντισταση" της κυβέρνησης στην τρόικα...
"Τριπλό όχι σε μέτρα, εκλογές κλπ..." έλεγαν για τη συμφωνία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Και τι έγινε τελικά; Οχι εβδομάδες ή μήνες μετά, αλλά ακριβώς την επόμενη;
Νέα λαίλαπα μέτρων. Νέα λάβα κυλάει και καίει ό,τι έχει απομείνει.

Φρικτή φορολογία στα ακίνητα όπου το χαράτσι, που θα καταργούσαν σύμφωνα με την προηγούμενη συμφωνία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ (και ΔΗΜΑΡ), θα γίνει μόνιμο κι ας μην μπορούν να το πληρώσουν πια οι περισσότεροι.
Νέα μέτρα στα σχολεία, στα νοσοκομεία (κι ας μην τα πιάνει το μάτι μπροστά στη θύελλα άλλων σκληρότερων), νέο ασφαλιστικό(που όλοι βλέπουν στο δρόμο να έρχεται) και πάει λέγοντας.
Και μαζί βέβαια να περνούν "χρήσιμες τροπολογίες" σε σχετικά ή άσχετα νομοσχέδια, που θα χρησιμοποιηθούν όταν έρθει η δύσκολη ώρα για το τσάκισμα της αντίστασης του λαού που δε γίνεται να μην παλέψει για τη ζωή του. Εν τω μεταξύ πύρινοι λόγοι ξεχύνονται απο κυβερνητικά στόματα εναντίον του φασισμού ...αλλά φυσικά όχι εναντίον του εκφασισμού του κράτους.

Αυτή είναι η πραγματικότητα της κοροιδίας του λαού από τα κόμματα της εξουσίας.
Κι όμως αυτά τα κόμματα αύριο στις εκλογές θα πάρουν ενα πολύ μεγάλο ποσοστό...Από απλούς ανθρώπους που τους έπεισαν οτι "δεν γίνεται τίποτα", ότι "αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ" κι ότι "κινδυνεύουν από τους κομμουνιστές", που ..."θα τους πάρουν τις περιουσίες". Από απλούς εργαζόμενους που εξακολουθούν να αναθέτουν τη δική τους ζωή σε ξένα χέρια "σωτήρων" αντί να γραφτούν στα σωματεία τους και να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, παλεύοντας στο πλάι των ήδη αποφασισμένων.

Ας πάμε όμως στο καυτό θέμα της φορολογίας των ακινήτων που μπήκε πλέον σε συζήτηση, όπου φαίνεται ποιος έχει βάλει στο μάτι εκτός των άλλων και τις περιουσίες.

'Εβαλαν στόχο και ζητούν 3,6 δις από τη φορολογία των ακινήτων! Από 526 εκ.ευρώ το 2009 πάμε στο 7 φορές μεγαλύτερο 3,6 δις το 2014!!

Μιλάμε για ένα τεράστιο ποσό που είναι αδύνατον να αντέξει η τσέπη του λαού, που ένα τεράστιο επίσης κομμάτι του βρίσκεται είτε σε ανεργία, είτε σε περιστασιακή δουλειά, είτε παίρνει ελάχιστα χρήματα που δε φτάνουν ούτε καν για τα καθημερινά. Κι όμως... αυτοί εκεί. Έβαλαν στόχο 3.6 δις για να ..."ορθοποδήσει η οικονομία"! "Για να καλυφθούν οι τρύπες και να γυρίσουμε σελίδα" Μόνο που τις όποιες τρύπες δεν τις επουλώνουν, τις καλύπτουν με νέα καρφιά πάνω στο κορμί του λαού.
Θυμάται άραγε κανείς ότι όλο το πρώτο πακέτο μέτρων του πρώτου μνημονίου το Μάη του 2010 ήταν 4,3 δις;
4,3 δις όλο το πρώτο πακέτο, και μάλιστα με τη διαβεβαίωση τότε ότι "δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα". Και τώρα μετά από χιλιάδες σελίδες νέων μέτρων, τα τελευταία νέα μέτρα, που δεν θα έπαιρναν, μόνα τους θα μας κοστίσουν 3,6δις! Τι θα γίνει άραγε με όσους δεν θα μπορούν να πληρώσουν; Τι θα γίνει τη στιγμή που έχουν αρχίσει να ακούγονται οι κρότοι από κατασχέσεις για λίγες εκατοντάδες ευρώ ή για 2 η 3 χιλιάρικα χρέη;
Και η ζωή συνεχίζεται...
Η αγάπη "για τα παιδιά μας", το ενδιαφέρον "για το μέλλον", "για την πατρίδα" κλπ. συνεχίζεται. Το παιχνίδι της σωτηρίας του σαπισμένου καπιταλισμού (κι όχι φυσικά... "της πατρίδας") συνεχίζεται στην πλάτη μας και δυστυχώς με την άδεια μίας πλειοψηφίας που το σύστημα θέλει να παρατηρεί περιμένοντας...(τι άραγε;)

Μπροστά μας στις 6 Νοέμβρη είναι η Γεν.Απεργία.
Κι εκεί οι εργαζόμενοι όλων των κλάδων, σε Δημόσιο και ιδιωτικό τομέα θα απεργήσουν για όλα αυτά και για πολλά ακόμη. Με οργάνωση παλλαϊκή παντού μέσα από τα σωματεία μας πρέπει να δώσουμε άλλη μια απάντηση, να δώσουμε άλλη μια δόση στο μόνο πραγματικό χρέος που έχουμε. Το χρέος στον αγώνα!
Κανένας να μη μείνει μόνος! Μόνο εκεί που πολλοί μαζί ονειρεύονται και παλεύουν για ένα καλύτερο κόσμο νικιέται η απελπισία. Μόνο εκεί που κάποιοι αρνούνται να ζουν και να δουλεύουν για να πλουτίζουν τα μονοπώλια αρχίζει να φαίνεται φως. Μόνο εκεί που οι εργάτες συσπειρωμένοι παλεύουν για την ανατροπή αρχίζουν να χαράζουν άλλες καλύτερες μέρες.

Όλοι λοιπόν στη Γεν. Απεργία στις 6 Νοέμβρη.
Με πίστη στη δύναμη των εργαζόμενων και του λαού.
Με πίστη στα ταξικά σωματεία, στον αγώνα και το στόχο μας.

Θα είμαστε εκεί, κάτω από τα πανό και τις σημαίες στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σ'όλη την Ελλάδα!

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

500 χιλιόμετρα

Πριν λίγους μήνες, κάποιο Σάββατο του Ιουνίου ανακοινώθηκε η διαθεσιμότητα των σχολικών φυλάκων.
Κι εκείνοι που μέχρι τότε δεν είχαν σκεφτεί να πάρουν θέση και να παλέψουν, έχασαν τη γή κάτω απ' τα πόδια τους. Στην αρχή πάγωσαν, μετά θύμωσαν χωρίς πολλοί από αυτούς να ξέρουν καλά καλά με ποιον θυμώνουν, κι ύστερα μερικοί  φύλακες στη Θεσσαλονίκη αποφάσισαν να βαδίσουν. Από τη Θεσσαλονίκη ως την Αθήνα! Στο δρόμο του αγώνα.
Κι άρχισαν τη μεγάλη ηρωική τους πορεία αφού δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν. Κι ενώ άλλοι δε θυσιάζουν ούτε λίγα δεκάλεπτα για να πεταχτούν μέχρι το σωματείο να δουν τι συμβαίνει εκεί, οι σχολικοί φύλακες της Θεσσαλονίκης περπάτησαν 25 μέρες με ήλιο και βροχή, με την αστυνομία και την τροχαία να τους βάζει διαρκώς προβλήματα, με την κούραση να τους τσακίζει και φυσικά με τα μεγάλα ΜΜΕ να τους αγνοούν.
Ευτυχώς υπήρχε η αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη από σωματεία κι απλούς ανθρώπους στα μέρη από όπου περνούσαν που τους χτυπούσαν την πλάτη και τους έδιναν κουράγιο.
"Χωρίς όλους αυτούς που στάθηκαν πλάι μας σ'αυτή τη διαδρομή, δε θα ήμασταν τίποτα παραπάνω από 5-6 βαδιστές στην ερημιά της εθνικής" είπε ο πρόεδρος στη συγκινητική υποδοχή που τους κάναμε με τα ταξικά σωματεία στον Αγ.Στέφανο. "Είμαι τρομερά συγκινημένος ... φοβάμαι μη με πάρουν τα ζουμιά..." είπε μιλώντας απλά από τα βάθη της εργατικής του ψυχής. "Δεν είμαστε ήρωες... κι εγώ δεν ξέρω τι να σας πω, όπως δεν ξέρω να δίνω συνεντεύξεις, γιατί ποτέ δε μου πέρασε από το μυαλό ότι θα χρειαζόταν ποτέ να το κάνω" "Δεν το βάλαμε κάτω... δεν θα το βάλουμε κάτω, θα νικήσουμε"
Τον παρακολουθούσα κι αυτόν και τους άλλους την ώρα που με την κιθάρα μου τους τραγουδούσα, δίνοντας και παίρνοντας κουράγιο από αυτούς.
Σκεφτόταν, δάκρυζε, τραγουδούσε, έψαχνε τις αιτίες, τι κεραυνός τους είχε χτυπήσει, τι πρέπει να κάνουν, "με ποιον θα παν και ποιον θ'αφήσουν"...

Κι εμείς είμασταν εκεί, τα ταξικά σωματεία στο πλάι τους, στο πλάι όποιου παλεύει, δίνοντας το χέρι σε όποιον σηκώνεται, σε όποιον κάνει το βήμα, πόσο μάλλον αυτά τα 500 ολόκληρα χιλιόμετρα αυτές τις 25 μέρες. Είμασταν εκεί για να τους μιλήσουμε για τις αιτίες της κρίσης, για τις απολύσεις τις δικές τους αλλά και όλες τις άλλες που έχουν σα στόχο να πιέσουν το μεροκάματο, να "μειώσουν το εργατικό κόστος" όπως λένε οι καπιταλιστές, για την εξόντωση του Δημόσιου τομέα για να βγουν δουλειές για τις ιδ.επιχειρήσεις, για την  Ευρωπαική Ένωση που είναι μηχανισμός των μεγάλων μονοπωλίων που παλεύουν να εκμεταλλευτούν την ίδια τους την κρίση και να την κάνουν ευκαιρία για νέα κέρδη τσακίζοντας τους λαούς και τους εργαζόμενους. Να μιλήσουμε μαζί τους για την ανάγκη να κάνουμε τα σωματεία κάστρο μας και δεύτερό μας σπίτι, αφού αυτά είναι το όπλο μας , η ασπίδα μας, αλλά και το πρόπλασμα της αυριανής μας εξουσίας.
Κι ανάμεσα γέλια, αστεία, τραγούδια, κρασί, μια φωτιά να καίει  κι εργάτες από διάφορους κλάδους μαζί να μοιράζονται την αλληλεγγύη, να μοιράζονται τη ζωή τους, τους αγώνες τους κάτω από τον απέραντο ουρανό του Αγ. Στέφανου σε μια γωνιά στη Λεωφόρο Λίμνης Μαραθώνα, κάπου στα βόρεια της Αττικής.

Έκαναν 500 χλμ περπατώντας. Είναι πολύ; Είναι λίγο; Θα έχει αποτέλεσμα;
Ποιος μπορεί να το ξέρει;
Κι όμως αυτό το λίγο ήταν μια νίκη. Μια νίκη στη μοιρολατρία, μια νίκη στην απογοήτευση και τον καναπέ.
Τα πράγματα δε μπορεί κάθε φορά να κρίνονται μόνο από το άμεσο αποτέλεσμα που μπορεί να έχουν αλλά από το μήνυμα που στέλνουν γύρω.

Μπορεί όλος αυτός ο άθλος των σχολικών φυλάκων της Θεσσαλονίκης να είναι απλά ένα ελάχιστο βήμα.
Όμως όπως έλεγε ο Ο.Ελύτης "η απόσταση από το μηδέν στο ελάχιστο είναι κάποτε μεγαλύτερη από την απόσταση από το ελάχιστο στο άπειρο". Κι ίσως αυτό το ελάχιστο να είναι εκείνο το τεράστιο βήμα που σε βγάζει από το τίποτα στο παντού, από την απελπισία στην απόφαση για οργανωμένο αγώνα μέχρι το τέλος.
Μέχρι την Ανατροπή.

ShareThis