Υπάρχουν πραγματικά πολλοί που ονειρεύονται πως, τί διάολο... πόσο θα κρατήσει ακόμα, όπου νάναι ο κριτής θα σφυρίξει τη λήξη της κρίσης και τα πράγματα σιγά-σιγά θα ξαναγυρίσουν στον "κανονικό" τους ρυθμό.
Ακόμη κι αυτοί όμως που θεωρούν τον εαυτό τους ενημερωμένο και πονηρεμένο δεν έχουν οι περισσότεροι καταλάβει τι είναι αυτό που συμβαίνει.
Δεν έχουν καταλάβει δηλαδή πως το σύστημα αυτό "πάλιωσε", "σκούριασε", μπλόκαρε και δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τις ανάγκες που υπάρχουν. Ο μόνος τρόπος για το σύστημα είναι η καταστροφή ζωών, ανθρώπων, παραγωγικών τομέων και δομών που έχουν θεωρηθεί άχρηστες, όπως για παράδειγμα η γεωργία με την ΚΑΠ της ΕΕ που δεν αφήνει να παραχθεί ό,τι χρειάζεται και μπορεί η Ελλάδα. Ο μόνος τρόπος δηλαδή είναι η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων που καίγονται στο βωμό της σωτηρίας του καπιταλισμού. Ενώ λοιπόν είναι ολοφάνερο ότι οι ανάγκες όλο και μεγαλώνουν και απαιτούν νέος πλούτος και αγαθά να παραχθούν, αλλά και νέες δυνάμεις να μπουν στην παραγωγή συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Αν δίναμε μια εικόνα για να το καταλάβουμε καλύτερα θα λέγαμε πως ενώ οι νεες σύγχρονες ανάγκες απαιτούν να "κινούμαστε" με εργαλεία όπως π.χ. ο σύγχρονος σιδηρόδρομος, το σύστημα, επειδή η εξουσία του εξαρτάται από το να είναι το κυρίαρχο μέσο "το καραβάνι"(του καπιταλισμού), αυτό που κάνει είναι να λέει ότι μπορεί, μαστιγώνοντας τους σκλάβους και τα υποζύγια και εξοντώνοντας μέρος αυτών που θέλουν να "κινηθούν"(να ζήσουν δηλαδή), να βρεί την ισορροπία και να το κάνει να κινείται όσο γρήγορα και σωστά απαιτείται! Τι τρένο τι κάρο δηλαδή, αρκεί να έχουν την εξουσία στα χέρια τους, κι όποιος πεθάνει πέθανε... Όσο για τις ανάγκες, γι αυτούς οι μόνες ανάγκες που έχουν σημασία είναι οι ανάγκες κερδοφορίας τους.
Την ίδια στιγμή βέβαια το πράγμα έχει σκαλώσει εντελώς, ο τροχός έχει βουλιάξει στη λάσπη κι αυτοί εξακολουθούν να μαστιγώνουν και να απαιτούν αδιανόητες συνθήκες "ζωής" προσπαθώντας να σώσουν την εξουσία του αγίου καπιταλισμού.
Ετσι την ώρα ακριβώς που μιλάνε για "καλύτερες μέρες", "για καιρούς που το μέλλον θα φέρει", και "για του έθνους ξανά την τιμή" στο καμίνι ετοιμάζονται οι νέες μας αλυσίδες κι ενώ φυσικά "στο ντουλάπι δεν υπάρχει ψίχα ψωμί".
Δεν θα γίνουν απολύσεις έλεγαν και ταυτόχρονα υπόγραφαν συμφωνία για νέες απολύσεις και υπερηφανευόντουσαν ξετσίπωτα ότι αυτοί έχουν καταφέρει να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους και να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των εταίρων. Για τα ψέματα και τις "δεσμεύσεις" προς το λαό δε δίνουν φυσικά δεκάρα.
Το αποτέλεσμα είναι όλο αυτό το άγριο σκηνικό που βλέπουμε γύρω.
Απολυμένοι ή όπως λέγονται τελευταία "σε διαθεσιμότητα" διοικητικοί υπάλληλοι πραγματικά και αντικειμενικά απαραίτητοι, και κλειστά Παν/μια που φυσικά ακόμη κι αν ανοίξουν πάλι κλειστά θα είναι αφού δε μπορούν να λειτουργήσουν.
Ελλείψεις σε προσωπικό σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, της Υγείας κλπ.
Περιοχές στη Βόρεια Ελλάδα όπου κλείνουν τα σχολεία αφού οι μαθητές ξεπαγιάζουν πριν καλά καλά πιάσουν τα γερά κρύα.
Νέο κύμα διαθεσιμότητας άλλων 12.500 στο δημόσιο τους πρώτους μήνες του 2014 για να τηρηθούν τα υπογραμμένα και επομένως νέοι άνεργοι και νέα πτώση του τζίρου στην αγορά που θα έχει σαν επόμενο τη δημιουργία κι άλλων κυμάτων ανέργων.
Κύμα φόρων που ένας Θεός ξέρει πως θα πληρωθούν από ένα λαό φτωχών και παράλληλα δήθεν μειώσεις π.χ. στα φάρμακα αφού όμως έχει εξασφαλισθεί πρώτα ότι οι "ασφαλισμένοι" θα πληρώνουν ακριβότερα αφού πλέον η συμμετοχή τους είναι πολύ μεγαλύτερη από πριν.
Οι συντάξεις και ότι άλλο έχει απομείνει διαρκώς στο στόχαστρο.
Και μαζί μια σειρά από "διαρθρωτικές" αλλαγές όπως το κλείσιμο ή το ξεπούλημα εταιρειών όπως η ΕΡΤ, τα ΕΑΣ, πιο πριν τα ναυπηγεία κλπ. κλπ.
Με λίγα λόγια μακάρι νά 'ξεραν όλοι οι "αισιόδοξοι" που είπαμε στην αρχή τι τους περιμένει και τι μας περιμένει. Είναι πεντακάθαρο ότι το ρεπερτόριο της εξαθλίωσης είναι πραγματικά ανεξάντλητο.
Με λίγα λόγια δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε εμείς.
Υπάρχει λύση;
Κι όμως η λύση υπάρχει και είναι απλή.
Λέγεται αγώνας, οργανωμένος αγώνας όμως. Λέγεται εγγραφή και συμμετοχή στο σωματείο, τις επιτροπές τους συλλόγους κλπ. και ανατροπή της κατάστασης που υπάρχει τώρα στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Εαν το χαμηλό ποσοστό αυτών που συμμετέχουν τώρα αυξηθεί σημαντικά είναι φανερό ότι το ποσοτικό στην αρχή θα γίνει άμεσα στη συνέχεια και ποιοτικό και επομένως η αποτελεσματικότητα της αντίδρασης του λαού αλλά και η στόχευσή του θα πάρει άλλο χαρακτήρα.
Υπάρχει όμως τέτοια δυνατότητα; Φυσικά και υπάρχει.
Η άνοδος της συμμετοχής σε διάφορους κλάδους και τα όλο και καλύτερα ποσοστά των ταξικών δυνάμεων εκεί, και μάλιστα σε συνθήκες πολύ πιο δύσκολες από παλιότερα λόγω ανεργίας, τρομοκρατίας, απογοήτευσης κλπ. δείχνει ότι υπάρχουν άπειρες δυνατότητες.
Υπάρχουν τόσοι πολλοί γύρω μας που μπορούν να ενεργοποιηθούν με τεράστιες δυνατότητες παρέμβασης, που κάθε φορά που εμφανίζονται στη σκηνή των αγώνων τα πράγματα δείχνουν αμέσως διαφορετικά.
Υπάρχουν τόσοι πολλοί από εμάς τους ίδιους που δεν έχουμε κάνει ακόμη όσα θα μπορούσαμε για να βοηθήσουμε τους διπλανούς μας να καταλάβουν και να τους δώσουμε ένα χέρι για να σηκωθούν.
Η εμπειρία αυτή και τα μηνύματα που έρχονται πρέπει και μπορεί να πάνε γρήγορα παντού.
Δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να δεί ο λαός καλύτερες μέρες χωρίς να κουνήσει το δαχτυλάκι του.
Δε γίνεται να βγει ο ήλιος από το βούρκο χωρίς οργανωμένη και συνδυασμένη πάλη, χωρίς καθαρή και άφοβη στόχευση, χωρίς αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους, χωρίς δηλαδή αυτό που λέγεται "λαική συμμαχία" για την ανατροπή.
Ας βοηθήσουμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί μέσα από τους αγώνες να γίνει αυτό συνείδηση στο λαό που ψάχνει φως εκεί που δεν υπάρχει.
Ας τους το πούμε απλά.
Μόνο με τη δική μας συμμετοχή μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.
Μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να δώσει το ηλεκτρικό ρεύμα που χρειάζεται η ανατροπή.
Η ακόμη πιο απλά:
Θέλεις πραγματική ζωή; Θέλεις μέλλον;
Γράψου στο σωματείο σου!
