Το ΟΧΙ με άλλη ματιά -Το μεταξικό καθεστώς με το βλέμμα του Γ.Σεφέρη

Αν μας ζητούσε κανείς να πούμε "πως και γιατί" ο Ι.Μεταξάς είπε το περίφημο "ΟΧΙ" στον πρέσβη της Ιταλίας Γκράτσι εκείνο το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, θα λέγαμε πολύ απλά: 

Το είπε γιατί με βάση τη σκληρή λογική της  εποχής την οποία εξέτασε προσεκτικά από όλες τις πλευρές (είχε αρχίσει ο 2ος Παγκόσμιος πόλεμος και  μαζί το ξανασχεδίασμα του χάρτη της Ευρώπης), παρότι μέσα του ήθελε να πει ΝΑΙ, κάτι τέτοιο ήταν εντελώς αδύνατο και παράλογο. Και βέβαια ο Ι.Μεταξάς μπορεί να ήταν φασίστας, αλλά παράλογος δεν ήταν. Κάθε άλλο μάλιστα.

Οι παρακάτω δηλώσεις του εκείνων των χρόνων λένε τόσα όσα χρειάζονται για να καταλάβουμε.

Στις 3 Μαρτίου του 1934  ο Ι.Μεταξάς  στο Συμβούλιο των Πολιτικών αρχηγών: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι»

Ι.Μεταξάς στον Αρθουρ Μάρτον - ανταποκριτή της «Ντέιλι Τέλεγκραφ» στην Αίγυπτο - τον οποίο συνάντησε στην Αθήνα το 1940: "Είμεθα ουδέτεροι εφ' όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης"


Λίγες μέρες μετά τον τορπιλισμό της Έλλης στην Τήνο ο Ι.Μεταξάς δήλωνε (χέρι χέρι με τον Ιταλό πρέσβη Γκράτσι) πως δεν υπήρχαν στοιχεία για την εθνικότητα του υποβρυχίου που είχε κτυπήσει το Ελληνικό πολεμικό πλοίο!

Τέλος δύο μόνο μέρες μετά την κήρυξη του πολέμου και βλέποντας πλέον τον τρόπο που αντιμετώπιζε ο λαός την Ιταλική επίθεση έλεγε σε ενημέρωση του Αθηναϊκού Τύπου  στις 30/10:

«Ομολογώ ότι εμπρός εις την φοβεράν ευθύνην της αναμίξεως της Ελλάδος εις τέτοιον μάλιστα πόλεμον, έκρινα πως καθήκον μου ήταν να δω εάν θα ήτο δυνατόν να προφυλάξω τον τόπον από αυτόν, έστω και διά παντός τρόπου, ο οποίος όμως θα συμβιβάζετο με τα γενικώτερα συμφέροντα του Έθνους. Εις σχετικές βολιδοσκοπήσεις προς την κατεύθυνσιν του Άξονος μου εδόθη να εννοήσω σαφώς ότι μόνη λύσις θα μπορούσε να είναι μια εκουσία προσχώρησις της Ελλάδος εις την «Νέαν Τάξιν». Προσχώρησις που θα εγίνετο λίαν ευχαρίστως δεκτή από τον Χίτλερ ως “εραστήν του ελληνικού πνεύματος”.
»Συγχρόνως όμως μου εδόθη να εννοήσω ότι η ένταξις εις τη Νέαν Τάξιν προϋποθέτει προκαταρκτικήν άρσιν όλων των παλαιών διαφορών με τους γείτονάς μας, και ναι μεν αυτό θα συνεπήγετο φυσικά θυσίας τινάς διά την Ελλάδα, αλλά αι θυσίαι θα έπρεπε να θεωρηθούν απολύτως "ασήμαντοι" εμπρός εις τα "οικονομικά και άλλα πλεονεκτήματα" τα οποία θα είχεν διά την Ελλάδα ή Νέα Τάξις εις την Ευρώπην και εις την Βαλκανικήν. Φυσικά με πάσαν περίσκεψιν και ανεπισήμως επεδίωξα δι' όλων των μέσων να κατατοπισθώ συγκεκριμένως ποίαι θα ήσαν αι θυσίαι αυταί, με τας οποίας η Ελλάς θα έπρεπε να πληρώση την ατίμωσιν της εξ ιδίας θελήσεως προσφοράς της να υπαχθή υπό τη Νέαν Τάξιν.

Με καταφανή προσπάθειαν αποφυγής σαφούς καθορισμού μου εδόθη να καταλάβω ότι η προς τους Ελληνας στοργή του Χίτλερ ήτο οι εγγυήσεις ότι αι θυσίαι αυταί θα περιορίζοντο "εις το ελάχιστον δυνατόν". Οταν επέμεινα να κατατοπισθώ, πόσον επί τέλους θα μπορούσε να είναι ούτο το ελάχιστον τελικώς, μάς εδόθη να καταλάβωμεν ότι τούτο συνίστατο εις μερικάς ικανοποιήσεις προς την Ιταλίαν δυτικώς μέχρι Πρεβέζης, ίσως και προς τη Βουλγαρίαν ανατολικώς μέχρι Δεδεαγάτς.

Δηλαδή θα έπρεπε, διά να αποφύγωμεν τov πόλεμον, να γίνωμεν εθελονταί δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν... με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδος προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού προς ακρωτηριασμόν από τη Βουλγαρίαν. Φυσικά δεν ήτο δύσκολον να προβλέψη κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Αγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος. Και με το δίκαιόν των...

Θα εδημιουργούντο έτσι όχι δύο, όπως το 1916, αλλά τρεις αυτήν τη φοράν Ελλάδες."

Όπως λέει ο ίδιος λίγο πιο κάτω "κάτι τέτοιο η ιστορία δεν θα το επέτρεπε ποτέ"

Αυτά όμως είναι πράγματα που πολλές φορές έχουν ειπωθεί και είναι σε πολλούς γνωστά. Κάτι που είναι ίσως λιγότερο γνωστό είναι το τι έχει πει και γράψει γι αυτά ο Γ.Σεφέρης* που κάθε άλλο παρά αριστερός ή κομμουνιστής ήταν. Ο Γ.Σεφέρης δουλεύοντας σαν διπλωματικός υπάλληλος στο Υπ.Εξωτερικών άκουσε και είδε πολλά στους διαδρόμους των κυβερνητικών γραφείων εκείνης της εποχής.

"Η περίοδος της ουδετερότητας ήτανε δύσκολη και, για μένα, πολύ βαριά. Οι οδηγίες ήταν:άψογη στάση απέναντι όλων των εμπολέμων. Ήμουνα σύμφωνος μ' αυτή την πολιτική. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε άλλο. Κάθε τόσο παράπονα των Άγγλων και των Γάλλων στο Γραφείο μου, πως είμαστε αγιάτρευτα Γερμανόφιλοι, και κάθε τόσο βίαιες επισκέψεις της Γερμανικής πρεσβείας, με όλες τις εφημερίδες υπογραμμισμένες με μπλε και κόκκινο μολύβι. Το ένα χρώμα ήταν οι αξονικές ειδήσεις το άλλο οι συμμαχικές. Αν το αξονικό χρώμα είχε μικρότερη έκταση...χαλνούσε ο κόσμος. Είχαμε παραβιάσει την ουδετερότητα.

...Θυμούμαι μια φορά έναν γραμματέα της πρεσβείας......ήθελε να διαμαρτυρηθεί γιατί είχαμε δημοσιέψει το λόγο του Τσάμπερλαιν, που έλεγε πως η υπογραφή του Χίτλερ δεν αξίζει μια κόλλα χαρτί....Ήρθε και κάθισε κι άρχισε να ωρύεται γερμανικά....

.... Αλλά ο μεγαλύτερος μπελάς για μένα, ήταν που δεν υπήρχε καμιά συνοχή στην υπηρεσία.Οι περισσότεροι υπάλληλοι ήταν παλιοί αποτυχημένοι αντι βενιζελικοί δημοσιογράφοι, που ζούσαν με τις αντιδράσεις του Πρώτου Μεγάλου Πολέμου. Συναισθηματικά, ανήκαν στους Γερμανούς. Τους θαύμαζαν και τους έτρεμαν....

Θα πρέπει να προσθέσω ότι την εποχή εκείνη κανείς, μήτε κι οι πιο τρελοί, δεν περίμενε το θαυματουργό ξέσπασμα της ψυχής του λαού και τις νίκες στην Αλβανία. Ο πιο αισιόδοξος υπολογισμός των τεχνικών ήταν μια γραμμή αμύνης στο Βέρμιο, για λίγες βδομάδες, κι 'επειτα μεταφορά της πρωτεύουσας στην Κρήτη....

Κι όταν δοκίμαζες να αντιμιλήσεις, σου έλεγαν με ύφος περιφρονητικό:"Και η Ιταλική αεροπορία;" και σε αποστόμωναν."

Ο Γ.Σεφέρης μιλώντας για τις μέρες εκείνες δείχνει μάλλον να συμπαθεί τον Μεταξά σε επίπεδο προσωπικό. Παρ' όλα αυτά λέει:

"Όταν ήρθε η 28η δεν μπόρεσε να δει ότι τότε μόνο, κι όχι στις εορτές του Σταδίου, ολόκληρος ο λαός ήταν μαζί του, μαζί με την απάντηση που έδωσε στον Γκράτσι την αυγή. Δεν μπόρεσε να καταλάβει  ότι η μέρα εκείνη δεν επικύρωνε αλλά καταργούσε την 4η Αυγούστου."

Για τον περίγυρο του Μεταξά  ο Σεφέρης έχει να πει τα χειρότερα ενώ κατηγορεί και τον Μεταξά που δεν "τους έστειλε στα σπίτια τους". Τους χαρακτηρίζει "ανάξιους", "μέτριους μικροκατεργάρηδες που δεν είχαν άλλο μέσα τους παρά το δέος της Γερμανίας"

"Ο Μεταξάς" λέει ο Γ.Σεφέρης "ήξερε τι λογής άνθρωποι ήταν αυτοί που είχε κοντά του. ήξερε πως αν σ'εκείνο το υπουργικό συμβούλιο της αυγής της 28ης έλεγε  στους συνεργάτες του που είχαν ξυπνήσει(τους είδα) με φάτσες βρικολάκων:

-Κύριοι, στις 3 το πρωί, ο πρεσβευτής της Ιταλίας μου επέδωσε τούτο το τελεσίγραφο. Προ των συντριπτικών μέσων της Ιταλίας και της Γερμανίας, κτλ. κτλ.-απεφάσισα να αποφύγω τας άνευ προηγουμένου καταστροφάς που ηπείλουν τον τόπον, αποφάσισα να παραμερίσω κάθε εγωισμόν και ενέδωσα,

Αν τους έλεγε αυτά, ήξερε ο Μεταξάς ότι όλοι αυτοί οι κύριοι θα πήγαιναν να του φιλήσουν το χέρι και να τον συγχαρούν για το πατριωτικό  του σθένος με πολύ μεγαλύτερη ειλικρίνεια παρά όταν άκουσαν το περιλάλητο όχι. Ωστόσο τους κράτησε μολονότι το ήξερε."

Αυτό ήταν λοιπόν κατά τον συντηρητικό Σεφέρη το πολιτικό προσωπικό του φασιστικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου. Αυτόν τον "πατριωτισμό" αντίκρισε στα κυβερνητικά γραφεία.

Και συμπληρώνει για τον κρατικό μηχανισμό:

"Κάποτε ...οι ασφάλειες παρατήρησαν πως ορισμένοι διανοούμενοι το παραξήλωναν. Οτι στα αρθρα τους, μεταχειρίζονταν με τρόπο ύποπτα επίμονο εκφράσεις που καυτηρίαζαν την ιδεολογία του Μουσολίνι....

Έτσι ένα βραδάκι τους σάρωσαν και τους πήγαν στο Τμήμα. Στον καιρό της ειρήνης, θα τους φόρτωναν σε κανένα καραβάκι και θα τους έστελναν να πλέξουν ειδύλλια στα ωραία νησιά του Αιγαίου. Αλλά τώρα είχαμε και συμμάχους... Ο αστυνόμος λοιπόν περιορίστηκε να τους νουθετήσει. Τους είπε:

-Κύριοι έχετε όλη την ελευθερία να τονώνετε το φρόνημα του λαού.Αλλά δεν είναι σωστό να βρίζετε το φασισμό."Κι εμείς είμαστε φασιστικό κράτος."

(Παρεμπιπτόντως να πούμε πως αυτό το φασιστικό κράτος αποθεώνει συχνά πυκνά ο νυν νεοδημοκράτης Άδωνις)

" Θυμούμαι πολλές περιπτώσεις", συνεχίζει ο Γ.Σεφέρης, "που η λογοκρισία είχε αντικαταστήσει, σε τηλεγραφήματα, με τις λέξεις Ιταλός, ιταλικός, τις λέξεις φασιστής, φασιστικός που τύχαινε να χρησιμοποιήσω στις δηλώσεις μου..."

Κι αφού λέει για το πόσο υπέροχα πολέμησε ο λαός μας συνεχίζει:

"Έτσι φτάσαμε στα γεγονότα της τελευταίας άνοιξης(πριν τη Γερμανική επίθεση): υπουργοί πανικόβλητοι και σπασμωδικοί, διπλωματία χωρίς ειρμό και χωρίς υπόσταση, , στρατηγοί που πρόδωσαν, πρωθυπουργοί που αυτοκτονούσαν, και μαζί με όλα αυτά, η ασυγχώρητη, η εγκληματική,  η τραγική απώλεια της Κρήτης."

"...Το πάρσιμο της Κρήτης δεν 'ηταν μοιραίο.....

Τις μέρες που οι Ιταλοί ήτανε στον Αχέροντα, υπήρχαν έμπιστοι του Μεταξά που έλεγαν:"Πόσο μπορούμε να κρατήσουμε; δεκαπέντε μέρες; ένα μήνα; σε λίγο εκεί θα πάμε" Ωστόσο δεν έγινε καμιά προετοιμασία, τίποτε. Κάναμε το αντίθετο. Τέλος Απρίλη, ούτε ο δρόμος από τη Σούδα στα Χανιά δεν ήταν έτοιμος...αδιαφορήσαμε-η Κρήτη ήταν το άπιστο νησί, το κλίμα του δεν πήγαινε στο καθεστώς"

"Κι ο Μεταξάς συμπεριφέρθηκε σαν να είχε πέσει στο παιχνίδι των Γερμανών."Να μην προκαλέσουμε. Να μην προκαλέσουμε τους Γερμανούς" ήτανε το σύνθημά τους. Και πότε αυτό; Όταν τα παιδιά μας εξευτελίζανε κάθε ώρα και στιγμή στην Αλβανία το άλλο κομμάτι του Άξονα. Έτσι ο Γερμανός στρατιωτικός ακόλουθος μπαινόβγαινε ασύδοτα στο Επιτελείο και επηρέαζε τους αξιωματικούς μας..."

...

Κι όταν είχε φύγει πια ο Πρεσβευτής της Αγγλίας από τη Σόφια κι έγινε η έκρηξη του καταχθόνιου μηχανισμού μες στις βαλίτσες του...εμείς καλοπιάναμε ακόμη τους Βουλγάρους.

Είχαν δημοσιέψει τότε οι εφημερίδες μας την Αγγλική εκδοχή. Ο Βούλγαρος ακόλουθος Τύπου ήρθε στο γραφείο μου να παραπονεθεί που δε δημοσιέψαμε τη Βουλγαρική άποψη.

-Είμαστε φιλικό κράτος είπε, η συμπεριφορά σας δεν είναι φιλική.

-Είσαστε κράτος, του είπα, που ανοίγει τις πόρτες του στους συμμάχους των εχθρών μας, για να περάσουν και να μας χτυπήσουν στη ράχη. Εγώ δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Αν θέλει ο Πρεσβευτής σας ας πάει στο Υπουργείο Εξωτερικών .

Την άλλη μέρα, ο Υπουργός Εξωτερικών μου τηλεφωνούσε να δημοσιέψει το Αθηναϊκό Πρακτορείο μια περίληψη της Βουλγάρικης άποψης. 

Ο ίδιος  υπουργός με είχε αναγκάσει να δεχτώ ένα βράδυ στις συγκεντρώσεις των ξένων δημοσιογράφων Γερμανό ανταποκριτή και να τον βλέπω να κρατά σημειώσεις όταν μιλούσε Άγγλος αξιωματικός για τις επιχειρήσεις της αγγλικής αεροπορίας στην Αλβανία. Σε τέτοια χάλια είχαμε φτάσει"

Αυτά λέει λοιπόν ο Γ.Σεφέρης. "Σε τέτοια χάλια είχαμε φτάσει..."

Αυτός ήταν ο πατριωτισμός των τότε "Ελλήνων εθνικιστών", την ώρα που ο λαός έδινε την ψυχή και το αίμα του στο μέτωπο.

*Γ.Σεφέρης "Δοκιμές"-"Χειρόγραφο Σεπ. '41"(Αποσπάσματα)

Οδύσσεια

Μπορεί η οικονομία του καπιταλισμού να τα πηγαίνει χάλια, η "παραγωγή" δυστυχίας όμως σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη γνωρίζει ...δόξες.

Το σύστημα της "ελεύθερης αγοράς", απελευθερωμένο από όλα τα ταμπού, στήνει τον ένα πόλεμο μετά τον άλλο γεμίζοντας θάλασσες, βουνά και κάμπους με απελπισμένους που τρ'εχουν να σωθούν.
Όσοι δεν καταφέρνουν να "σωθούν" βγαίνοντας σε κάποια ακτή της Ελλάδας ή της Ιταλίας με μια τρύπια πλαστική βάρκα ή περνώντας τα σύνορα προς την "πολιτισμένη Ευρώπη", έχουν ήδη "σωθεί" από τη δυστυχία αυτού του μάταιου κόσμου με άλλο τρόπο... Έχει φροντίσει κάποια βόμβα κάποιου βομβαρδιστικού μιας από τις πολλές χώρες που βομβαρδίζουν στη Συρία.

Ο φακός του φωτογράφου του ΑP Darco Bladic μιλάει από μόνος του για αυτό το ταξίδι στην περιπέτεια του καπιταλισμού.

Φωτιά

Που πήγε η ζωή σου, το χρυσάφι σου,
ποιος το 'κλεψε απ’ του χρόνου τ’ορυχείο;


Τώρα μια χούφτα λάσπη μες στα χέρια σου
στο βλέμμα άγριο βουητό βομβαρδισμού,
στη μύτη βρώμικη ανάσα δουλεμπόρου
κορμιά χυμένα πάνω στο νερό
φριχτά ουρλιαχτά, σειρήνα σωστικού
συρματοπλέγματα, στολές, καταστολή,
σπρωξιές και κέντρο υποδοχής μεταναστών.

Πίσω φωτιά, μπροστά φωτιά,
κι ανάμεσα η ζωή σου,
μωρό παιδί κλωτσάει μια κουρελόμπαλα
ελπίδα
στ’ άθλια αντίσκηνα πλατεία Βικτωρίας
μες στον υπόγειο με βροχή

Που πήγε η ζωή σου,
το χρυσάφι σου,
ποιος το άρπαξε απ’ του χρόνου τ’ορυχείο;

Γιώργος Σαρρής

"Ισοδύναμος" φορο-Αρμαγεδώνας

Πριν 5 χρόνια είχαμε γράψει αυτό το άρθρο:

"Τα έσοδα που γέρνουν και η καμπύλη Leffer"

"Ακούω και γράφεται σήμερα παντού ότι ετοιμάζονται να ανακοινώσουν κι άλλα μέτρα το απόγευμα.
Μπορώ άνετα να αρχίσω να βρίζω τώρα και να σταματήσω μετά από καμιά δεκαριά χρόνια, αλλά δεν έχει νόημα.
Λέω μόνο το εξης: Έχουν μπει στο έσχατο και πιο γλιστερό και επικίνδυνο μονοπάτι. Το εξηγώ: Όσο πιο πολλά μέτρα πάρουν από δω και πέρα τόσο πιο λίγα θα εισπράξουν. Κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Ειναι δεδομένο που στηρίζεται επιστημονικά.
.
Αυτό το διάγραμμα που βλέπετε λέγεται καμπύλη Λέιφερ.
Στηρίζεται στην απλή σκέψη που λέει πως όταν κάποιος φτάσει να πληρώνει το 100% των όσων βγάζει(παράγει) τότε φυσικά δεν έχει λόγο να δουλεύει και δεν παράγει. Υπάρχει λοιπόν ένα "κρίσιμο σημείο" το οποίο αν ξεπεραστεί, όσο αυξάνεται η φορολογία τόσο μειώνονται τα έσοδα (αλλά στην περίπτωσή μας και η παραγωγικότητα λόγω λουκέτων)



Εδω στην Ελλάδα το "κρίσιμο σημείο" έχει πρό καιρού ξεπεραστεί. 
...
Oσο παίρνουν κι άλλα μέτρα λοιπόν και τα εσοδα κάνουν βουτιά όπως δειχνει η σοφή καμπύλη αλλά κι εμείς καταστρεφόμαστε." κλπ...κλπ

Τα ίδια ισχύουν 5 χρόνια μετά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνοντας τη σκυτάλη από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συνεχίζει να προσπαθεί να βρει λύση βαδίζοντας στο ίδιο μονοπάτι των αδιέξοδων αντιφάσεων της καπιταλιστικής οικονομίας.

Ποια είναι όμως η βασική συνταγή σ' αυτό το μονοπάτι;

"Σώστε τις μεγάλες επιχειρήσεις, χρεώστε τους εργαζόμενους και τις μικρές επιχειρήσεις"

Επομένως ...φόροι, φόροι, φόροι και πάλι φόροι για μας, κι από την άλλη φοροαπαλλαγές, φοροαπαλλαγές και κίνητρα για τους (πολύ) μεγάλους.

Ακούμε και σήμερα ότι η "καλή" κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που η μόνη της σχέση με την Αριστερά είναι ο εξευτελισμός της, ψάχνει για 3,5 δις "ισοδύναμα μέτρα" για να απαλυνθούν δήθεν οι συνέπειες για τα λαικά στρώματα.

Όμως όπως φαίνεται, οι όποιες αλλαγές γίνονται, είναι προιόν πίεσης στο παρασκήνιο.

Από τη στιγμή όμως που την εξουσία την έχουν οι μεγάλες επιχειρήσεις, θα πρέπει να είναι καθαρό ποια πλευρά είναι αποτελεσματικότερη στην πίεση στο παρασκήνιο.

Και αυτή η πλευρά δεν μπορεί να είναι η πλευρά του λαού.

Στο τέλος της διαδρομής, και αφού θα έχουν περάσει από το μικροσκόπιο της πραγματικής εξουσίας, τα "ισοδύναμα" θα καταλήξουν να είναι για το λαό χειρότερα από τα αρχικά μέτρα.

Όποια "ισοδύναμα" λοιπόν ανακαλυφθούν, δεν μπορεί να είναι εναντίον των κατόχων της εξουσίας που βρίσκονται σε βαθιά κρίση, αλλά θα είναι και πάλι εναντίον των φτωχών εξουσιαζόμενων.

Ο λαός, στο βαθμό που πείθεται από την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της εξουσίας να μην "ενοχλεί" με κινητοποιήσεις την πορεία της οικονομίας προς την ανάκαμψη, δεν έχει να περιμένει τίποτα καλό από τα λεγόμενα "ισοδύναμα".

Η μόνη πίεση που μπορεί ο λαός να ασκήσει, είναι με τον οργανωμένο αγώνα μέσα από τα σωματεία και τις οργανώσεις του.

Με λίγα λόγια με τη συμμετοχή στα συλλαλητήρια στις 22/10 αλλά και  με τη συμμετοχή στην απεργία που προτείνει και παλεύει το ΠΑΜΕ στις 12 Νοέμβρη.

Τελειώνουμε με κάτι από τα παλιά, με ένα απόσπασμα παλιότερου άρθρου από οικονομικό σάιτ:

"Η Μεγάλη Ύφεση δεν έκανε μόνο μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού να στραφούν υπέρ της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία.

Οδήγησε επίσης άλλα σε εξέγερση εναντίον της υπερφορολόγησής τους.

Μια τέτοια περίπτωση ήταν η Ένωση των Φορολογούμενων Ιδιοκτητών Ακινήτων(Association of Real Estate Taxpayers) στην πόλη του Σικάγου, που καθοδήγησε στη μεγαλύτερη απεργία εναντίον των φόρων στην Ιστορία των ΗΠΑ.

Η Ένωση είχε μάλιστα στο απόγειό της, το 1933, εκπομπή σε ραδιοφωνικό σταθμό, σύμφωνα με τους ιστορικούς.

Ήταν τόσο μεγάλη η δύναμη των απεργών που ο τότε δήμαρχος του Σικάγου απείλησε να τους κόψει το νερό αν δεν έκαναν πίσω, ενώ δεν παρέλειψε να ζητήσει από το Κογκρέσο να στείλει «λεφτά ή στρατό» στην πόλη του, χωρίς να συμβεί ούτε το ένα ούτε το άλλο, σύμφωνα με τους ιστορικούς."

Τι δρόμο πρέπει να  ακολουθήσουν λοιπόν οι αδύναμες κοινωνικές ομάδες που τσακίζονται καθημερινά από αυτή τη διαδρομή "σωτηρίας" της καπιταλιστικής οικονομίας;

Τα μπλόκα των αγροτών που ετοιμάζονται, οι κινητοποιήσεις των συνταξιούχων, και οι μάχες που ξεκινάνε και πάλι αυτή την εβδομάδα δίνουν την απάντηση.

Ενα τόσο υπέροχο φεστιβάλ!

Πως περιγράφεται αλήθεια κάτι απίστευτα υπέροχο;

Μάλλον δεν περιγράφεται.

Η το ζεις και το αφήνεις να μπει και να χαραχτεί μέσα σου ή σου ξεφεύγει και ψάχνεις τρόπους να το μεταφέρεις σε κάποιο σημείο του σκληρού δίσκου της ζωής σου με το νου, όπου και όσο μπορεί να μεταφερθεί.

Θα πουμε λοιπόν λόγια συνηθισμένα, αφού δε γίνεται να τα αποφύγουμε.

Το 41ο φεστιβάλ είναι άλλο ένα εκπληκτικά όμορφο φεστιβάλ.

Άλλο ένα που δε γίνεται να μην του ανήκει ο τίτλος του μεγαλύτερου πολιτιστικού γεγονότος της χρονιάς.

Θα μου πεις μπορεί το "πολιτιστικό γεγονός της χρονιάς" να χωρέσει όσα ζούμε αυτά τα βράδυα στο Ίλιον;
Οχι στα σίγουρα... αλλά τί να κάνουμε, κανείς δεν είπε ότι οι λέξεις μπορούν τα πάντα.
Ειδικά όταν πρόκειται να περιγράψουν κάτι τόσο υπέροχο, πρέπει στο τέλος να παραδέχονται την ήττα τους.

Οι δυό πρώτες μέρες μέρες πάντως στο Ίλιον ήταν πραγματικά τόσο όμορφες που δεν ξεχνιούνται. Σαν ξαφνικό δώρο ή σαν ξαφνική εκδρομή στη χώρα που ονειρευόμαστε(και όχι του ποτέ). που προέκυψε απ' το πουθενά έτσι με ένα κόκκινο "εισιτήριο" των 4 ευρώ μέ ενα στιχάκι του Χικμέτ γραμμένο πάνω του με πλαγιαστά γραμματάκια.
Κι όποιος δεν έχει, δεν το πληρώνει ούτε αυτό.

Αφού λοιπόν τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και δε φτάνουν, θα τα πούμε με τα πιο λίγα.

Τρομερή συναυλία του Βασ.Παπακωνσταντίνου από τις καλύτερές του, με τον ίδιο το Βασίλη σε μεγάλη φόρμα παρά τα 65 του πια! Όσο για τη μπάντα του, εκεί κι αν είναι φτωχά τα λόγια. Τι να πει κανείς για όλα τα παιξίματα, αλλά και για το σόλο στα τύμπανα πριν το τέλος... Και ο ήχος κοντά στο τέλειο.
Η συμμετοχή του Θηβαίου μικρή, μάλλον όσο χρειαζόταν.

Συναυλία Γλυκερίας- Βιτάλη που γράφει ιστορία.
Τις έχω δει τόσες φορές, ειδικά τη Γλυκερία την έχω ζήσει από κοντά δουλευοντας μαζί της από το '87, κι όμως... το χθεσινό ήταν αλλιώς.
Δύσκολο για όσους ξέρουν τι είναι για το λαικό τραγούδι αυτές οι 2 μεγάλες φωνές να μην συγκινηθούν βλέποντάς τες να ανεβαίνουν στη σκηνή χέρι-χέρι με τόση χαρά βλέποντας όλον αυτό τον υπέροχο κόσμο να τις αποθεώνει και να τραγουδάει όλα τα λόγια των τραγουδιών τους μαζί τους. Όσο για τα λόγια που ξέφυγαν στο τέλος, ας μην το πολυαναλύσουμε... Για τα λόγια και τις πολιτικές τους "γνώμες" της στιγμής, τους περισσότερους καλλιτέχνες, καλύτερα να μην τους παίρνουμε τοις μετρητοίς πια.

Στη λαική σκηνή οι Encardia με τα μπεντίρ στα χέρια ξεκίνησαν φέρνοντας την κάτω Ιταλία μιας άλλης εποχής στο πάρκο Παρασκευή βράδυ κατά τις 10! Άλλο ένα μικρό θαύμα.

Στο μαθητικό οι Sober, καθόλου ...sober, με ένα φοβερό δυναμικό ήχο δε μας άφηναν να ξεκολλήσουμε κι ας έπρεπε.
Κι ύστερα οι Kollektiva με τρομερό το Θανάση Χουλιαρά μπροστά!
Κι ύστερα ο Μουζουράκης με το απίστευτο χιούμορ του και τρομερή μπάντα σε μια ατμόσφαιρα που δε λέγεται.
"Πω πω...." λέει ο Μουζουράκης, "τι κόσμος...", "ρε σεις, αυτό είναι μόνο 5%;"
"είσαστε πάρα πολλοί για να είσαστε ...τόσο λίγοι"!
Φοβεροί μουσικοί, ωραία παράσταση και πολύ γέλιο.


Την κεντρική σκηνή, όπου γινόταν χαμός εκείνη την ώρα με Λάκη Παπαδόπουλο, Ζιώγαλα, Γιοκαρίνη και Φάμελο δεν την προλάβαμε. Δε γίνεται να τα δεις και όλα, τι να κάνεις με ένα κορμί μονάχα;

Το ξεχωριστό και συγκινητικό φέτος ήταν η έκθεση για τους αλύγιστους της ταξικής πάλης. Αυτό κι αν δεν περιγράφεται...

Και σήμερα το βράδυ βέβαια η ομιλία του ΓΓ του ΚΚΕ. Αν μας αφήσει ο καιρός που αγριεύει...

Η συνέχεια στο επόμενο...
Το βράδυ εκεί.
Πάρκο Τρίτση.

Η "Καντάτα" του Τάσου Λειβαδίτη στο Κόκκινο πρωί

Το υπέροχο έργο του Τάσου Λειβαδίτη "Καντάτα" δημοσιεύουμε ολόκληρο σήμερα στο ποιητικό μας μπλογκ Κόκκινο πρωί      
εδώ!

(Μικρά αποσπάσματα πιο κάτω)

........

Ποιητής Μια ζωή, αλήθεια, μπορεί να τελειώσει στη μέση ,μια άλλη να μην αρχίσει ποτέ, ένας άνθρωπος μπορεί να πεθάνει ξαφνικά, χωρίς ποτέ να βρει τον εαυτό του πίσω από τόσα γεγονότα και τόσα όνειρα. Μια χειρονομία που κατέληξε να σκοτώσει μπορεί να ξεκίνησε να χαϊδέψει – παρεμβάλλονται τόσα πράγματα ανάμεσα σε δυο στιγμές. Τόσα αδιάφορα πρόσωπα γεμίζουν τους δρόμους – πόσα χρόνια πάνε χαμένα !

Στις παρόδους άρχισε η κίνηση. Οι μισάνοιχτες πόρτες με τη μικρή ταμπέλα καρφωμένη απ’ έξω – αυτοί οι δημόσιοι αποχετευτικοί αγωγοί της θλιβερής αρσενικής κυριαρχίας – τα « κορίτσια » φοράνε φτηνές, μπαμπακερές ρόμπες ή σορτς, ανάλογα με την εποχή. Και μερικές δεν έχουν παραπάνω απ’ τα χρόνια της κόρης σας, αξιότιμε κύριε, εχτές ακόμα βαφτίζανε τις κούκλες τους, με τα ίδια χέρια που ψαχουλεύουν τώρα τα γεννητικά όργανα των ανδρών, αδιάφορα, όπως ένας γιατρός. Λογιώ-λογιώ τύποι κάθονται γύρω στις καρέκλες ή περιμένουν όρθιοι, έφηβοι, ναύτες, μπακαλόγατοι, ύποπτοι κύριοι με μαύρα παλτά, και κάποιοι ξεθωριασμένοι απ’ το χρόνο ή από ένα πάθος που τους αφάνισε. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά από φτηνή κολώνια, καπνούς και σεξουαλική αφθονία .

Κάθε που ανοίγει η μεσαία πόρτα, στο βάθος της άλλης κάμαρας φαίνεται το κρεβάτι, σχεδόν απείραχτο – η δουλειά γίνεται σύντομα, όλα τελειώνουν γρήγορα στον αιώνα μας, κι ο έρωτας κι η δόξα , και μόνο ο πόνος κρατάει ακόμα εκείνη την παλιά πατριαρχική βραδύτητα.

.........

εκείνος ο «σοφός» Όταν, λοιπόν, σε κάθε αρχή, εσύ ακούς αόρατο το τέλος, ν’ αναβαίνει κιόλας τα σκαλοπάτια, όταν την ώρα που λένε, : « σ’ αγαπώ », βλέπεις να πέφτουν πάνω τους αθόρυβα τα δειλινά όλων των αποχωρισμών. Όταν μέσα σε κάθε πράξη, εσύ μαντεύεις, τυλιγμένο στο αιώνιο σάβανό του, εκείνο το άλλο, το καίριο, που δεν έγινε, κι ούτε θα γίνει ποτέ , και που πέθανε τη στιγμή ακριβώς που θέλησε να υπάρξει –

...........

β’ ημιχόριο Γυναίκες του ανέμου, της βροχής, του κορνιαχτού, φτωχές γυναίκες, κι ας μην ξέρουμε τίποτις από γητέματα και σολομωνικές και τέτοια, ακούμε καμμιά φορά παράξενα τριξίματα στη σκάλα σαν κάποιος ν’ ανεβαίνει αόρατος – ένα παράξενο ρίγος μας διαπερνάει τότε, απ’ την κορφή ως κάτου τα νεφρά, καθώς μαντεύουμε ξαφνικά εκείνο που οι άλλοι δε βλέπουν, κι ούτε θάθελαν να δουν ποτέ. Κάποιες, μάλιστα, λίγο υστερικές, μπήγουν μια κραυγή και λιγοθυμάνε. Και την άλλη μέρα μαθαίνουμε πως έγινε ένα μεγάλο φονικό στον παρακάτω δρόμο, ή πως άρχισε, ωχού, αλλοιμονό μου, ο πόλεμος – άχ, γυναίκες αλλοπαρμένες, θεόκουτες. Και πάντοτε γυρεύαμε το καλύτερο.

......

ο γέρος Και νάμαι τώρα εδώ, καθισμένος σε τούτο το κατώφλι, άντικρυ στην αιωνιότητα. Ο χρόνος μ’ έπλυνε κι απ’ τις αμαρτίες κι απ’ τις αρετές και κάθομαι ανήμπορος, νυστάζοντας ανάμεσα στις μύγες και το φόβο και τις αναμνήσεις. Ήρεμος κι απόμακρος, σα μια πράξη που έγινε και την ακολουθεί η σιωπή. Και τίποτα, κανείς, δε θα μπορούσε να την κάνει να μην είχε γίνει. Κι η γερασμένη, ναρκωμένη μου ψυχή μόλις μαντεύει αόριστα, εκείνο το τρομαχτικό που με περιμένει.

........

και πάλι αυτός με την Παλόμα Θυμάσαι, αλήθεια, πούδαμε ξαφνικά τις άδειες κάμαρες στη γειτονική αυλή με τους παιδικούς φίλους. « Φύγανε », είπαμε. Και κλάψαμε όλα τα δάκρυα της ζωής μας. Οι κάμαρες ήταν ψυχρές, οι τοίχοι γυμνοί, με τα τετράγωνα αποτυπώματα απ’ τα κάδρα σα μικρές εικόνες του μεγάλου κενού. « Φύγανε », ξανάπαμε. Και μέσα στη φωνή μας τρέμαν όλοι οι αιώνιοι χωρισμοί. Ενώ αυτοί οι ξένοι, αυτοί οι παρείσαχτοι με τις χοντρές φωνές και τις ρυτίδες, λέγαν κάτι βαρειές, άγνωστες λέξεις : υπομονή, αύριο, όλα περνάνε… Είχαν ξεχάσει πως δεν περνάει τίποτα, μόνο που λίγο αλλάζουν. Κι όλα αυτά που έγιναν, θα ξαναγίνουν πάλι, εν’ άλλο, το ίδιο έκθαμβο κι αναπότρεπτο, πρωινό. Ά, παιδικές φιλίες, σύντομοι τρυφεροί πρόλογοι των μεγάλων αυριανών ερώτων.

............

 ποιητής                              Γιατί, αλήθεια, φίλοι μου, πέστε μου, τι άλλο είναι, 

λοιπόν, η παντοδυναμία 

απ’ την απέραντη τούτη δίψα. Νάσαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα 

τόσο αιώνια !

Mπάτε σκύλοι ...βομβαρδίστε

"Mπάτε σκύλοι ...βομβαρδίστε" κυριολεκτικά στη Συρία!

Μετά το συνασπισμό της Δύσης από ΗΠΑ, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, που ενισχύεται από Σ.Αραβία και Κατάρ, την Τουρκία και την Αυστραλία, στο λογαριασμό των βομβαρδιστών προστίθεται και η Ρωσία.

Και η Ρωσία με τη σειρά της μπήκε στο χορό των βομβαρδισμών, δηλώνοντας ότι δεν θα αφήσει τους τρομοκράτες να φτάσουν στην πόρτα της.
Βέβαια η Ρωσία είναι η μόνη χώρα που κάνει ό,τι κάνει μετά από αίτημα της Συριακής κυβέρνησης και σε συνεννόηση με αυτήν, όχι βέβαια από συμπόνοια προς τη Συρία και το λαό της αλλά για λόγους δικών της συμφερόντων εκεί.

Στη Βόρεια Συρία εν τω μεταξύ είναι δύσκολο  να ξεχωρίσει κανείς ποιοί είναι οι (μισθοφόροι) τρομοκράτες και ποια η "Συριακή αντιπολίτευση"...
Κι αυτό γιατί απλά οι δύο στρατοί δεν ξεχωρίζονται. Σε πολλές περιπτώσεις οι μεν ενισχύουν τους δε και αντίστροφα. Και οι δύο είναι δημιούργημα των Ιμπεριαλιστών και των αναγκών τους, και απλά μπαινοβγαίνουν ο ένας στον άλλο.

Ο λαός της Συρίας από την άλλη κοιτάζει διαρκώς τον ουρανό, όχι γιατί ο Θεός είναι μεγάλος αλλά γιατί οι βόμβες είναι μεγαλύτερες και κυριολεκτικά δεν ξέρει από που του έρχονται και για ποιον ακριβώς λόγο.
Στη Συρία βρέχει βόμβες από παντού!
Το αποτέλεσμα είναι ο χαμός της μετανάστευσης και της προσφυγιάς και οι εκατομμύρια δυστυχισμένοι που τρέχουν να σωθούν μέσα σε σαπιοκάραβα και  πλαστικές βάρκες στη Μεσόγειο.

Οπως είναι φανερό οι βομβαρδισμοί του δυτικού συνασπισμού, περιέργως όχι μόνο δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα και καμιά υποχώρηση των δυνάμεων του ΙSIS, αλλά αντίθετα φαίνεται ότι ο στρατός του ISIS και αριθμητικά αυξήθηκε και τις θέσεις του  προώθησε.
Πιθανότατα αυτό που λένε οι Ρώσοι, ότι οι δυτικοί βομβάρδιζαν την έρημο, έχει σοβαρή βάση.

Είναι εντελώς παράλογο να πιστεύει κανείς ότι ολόκληρη η Δύση δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει μερικές δεκάδες χιλιάδες ισλαμιστών στην έρημο, όταν μπόρεσε να εξουδετερώσει το στρατό της Λιβύης ή του Ιράκ τότε που ήθελε πραγματικά να πετύχει κάτι τέτοιο.

Μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα έκαναν αν είχαν θεωρήσει τρομοκρατικό κάποιο επαναστατικό κίνημα και είχαν αποφασίσει στρατιωτική δράση.

Το προηγούμενο που δημιουργείται μετά από όλα αυτά πάντως είναι τραγικό, Φαίνεται ότι πλέον όποτε κάποιος ισχυρός θεωρήσει επικίνδυνο για τα συμφέροντά του κάτι που συμβαίνει σε μια άλλη ανεξάρτητη χώρα, θα θεωρεί αυτονόητο το να μπορεί να επέμβει στρατιωτικά για να το σταματήσει.

Οι μόνοι που φυσικά μπορούν να εμποδίσουν τέτοιες εξελίξεις δεν είναι άλλοι από τους λαούς και το αντιπολεμικό κίνημα που πρέπει να αναστηθεί και να παλέψει για την ειρήνη σε μια πραγματικά αντι-ιμπεριαλιστική βάση.

Το επικίνδυνο  κοκτέιλ της επέμβασης ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην περιοχή γίνεται όλο και πιο εύφλεκτο.
Κινεζικό αεροπλανοφόρο  που πέρασε το Σουέζ πριν λίγες μέρες, βρίσκεται  στην περιοχή.
Την ίδια στιγμή όλο το Δυτικό στρατόπεδο διαμαρτύρεται για τους Ρωσικούς βομβαρδισμούς που όπως λένε Αμερικανοί και Ευρωπαίοι κτυπούν τη "Συριακή αντιπολίτευση" που τόσο κόπο έχουν κάνει για να στήσουν και να εξοπλίσουν.
Όπως είπαμε και πιο πάνω τα όρια μεταξύ ISIS και "Συριακής αντιπολίτευσης" είναι εντελώς δυσδιάκριτα.