Ενα τόσο υπέροχο φεστιβάλ!

Πως περιγράφεται αλήθεια κάτι απίστευτα υπέροχο;

Μάλλον δεν περιγράφεται.

Η το ζεις και το αφήνεις να μπει και να χαραχτεί μέσα σου ή σου ξεφεύγει και ψάχνεις τρόπους να το μεταφέρεις σε κάποιο σημείο του σκληρού δίσκου της ζωής σου με το νου, όπου και όσο μπορεί να μεταφερθεί.

Θα πουμε λοιπόν λόγια συνηθισμένα, αφού δε γίνεται να τα αποφύγουμε.

Το 41ο φεστιβάλ είναι άλλο ένα εκπληκτικά όμορφο φεστιβάλ.

Άλλο ένα που δε γίνεται να μην του ανήκει ο τίτλος του μεγαλύτερου πολιτιστικού γεγονότος της χρονιάς.

Θα μου πεις μπορεί το "πολιτιστικό γεγονός της χρονιάς" να χωρέσει όσα ζούμε αυτά τα βράδυα στο Ίλιον;
Οχι στα σίγουρα... αλλά τί να κάνουμε, κανείς δεν είπε ότι οι λέξεις μπορούν τα πάντα.
Ειδικά όταν πρόκειται να περιγράψουν κάτι τόσο υπέροχο, πρέπει στο τέλος να παραδέχονται την ήττα τους.

Οι δυό πρώτες μέρες μέρες πάντως στο Ίλιον ήταν πραγματικά τόσο όμορφες που δεν ξεχνιούνται. Σαν ξαφνικό δώρο ή σαν ξαφνική εκδρομή στη χώρα που ονειρευόμαστε(και όχι του ποτέ). που προέκυψε απ' το πουθενά έτσι με ένα κόκκινο "εισιτήριο" των 4 ευρώ μέ ενα στιχάκι του Χικμέτ γραμμένο πάνω του με πλαγιαστά γραμματάκια.
Κι όποιος δεν έχει, δεν το πληρώνει ούτε αυτό.

Αφού λοιπόν τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και δε φτάνουν, θα τα πούμε με τα πιο λίγα.

Τρομερή συναυλία του Βασ.Παπακωνσταντίνου από τις καλύτερές του, με τον ίδιο το Βασίλη σε μεγάλη φόρμα παρά τα 65 του πια! Όσο για τη μπάντα του, εκεί κι αν είναι φτωχά τα λόγια. Τι να πει κανείς για όλα τα παιξίματα, αλλά και για το σόλο στα τύμπανα πριν το τέλος... Και ο ήχος κοντά στο τέλειο.
Η συμμετοχή του Θηβαίου μικρή, μάλλον όσο χρειαζόταν.

Συναυλία Γλυκερίας- Βιτάλη που γράφει ιστορία.
Τις έχω δει τόσες φορές, ειδικά τη Γλυκερία την έχω ζήσει από κοντά δουλευοντας μαζί της από το '87, κι όμως... το χθεσινό ήταν αλλιώς.
Δύσκολο για όσους ξέρουν τι είναι για το λαικό τραγούδι αυτές οι 2 μεγάλες φωνές να μην συγκινηθούν βλέποντάς τες να ανεβαίνουν στη σκηνή χέρι-χέρι με τόση χαρά βλέποντας όλον αυτό τον υπέροχο κόσμο να τις αποθεώνει και να τραγουδάει όλα τα λόγια των τραγουδιών τους μαζί τους. Όσο για τα λόγια που ξέφυγαν στο τέλος, ας μην το πολυαναλύσουμε... Για τα λόγια και τις πολιτικές τους "γνώμες" της στιγμής, τους περισσότερους καλλιτέχνες, καλύτερα να μην τους παίρνουμε τοις μετρητοίς πια.

Στη λαική σκηνή οι Encardia με τα μπεντίρ στα χέρια ξεκίνησαν φέρνοντας την κάτω Ιταλία μιας άλλης εποχής στο πάρκο Παρασκευή βράδυ κατά τις 10! Άλλο ένα μικρό θαύμα.

Στο μαθητικό οι Sober, καθόλου ...sober, με ένα φοβερό δυναμικό ήχο δε μας άφηναν να ξεκολλήσουμε κι ας έπρεπε.
Κι ύστερα οι Kollektiva με τρομερό το Θανάση Χουλιαρά μπροστά!
Κι ύστερα ο Μουζουράκης με το απίστευτο χιούμορ του και τρομερή μπάντα σε μια ατμόσφαιρα που δε λέγεται.
"Πω πω...." λέει ο Μουζουράκης, "τι κόσμος...", "ρε σεις, αυτό είναι μόνο 5%;"
"είσαστε πάρα πολλοί για να είσαστε ...τόσο λίγοι"!
Φοβεροί μουσικοί, ωραία παράσταση και πολύ γέλιο.


Την κεντρική σκηνή, όπου γινόταν χαμός εκείνη την ώρα με Λάκη Παπαδόπουλο, Ζιώγαλα, Γιοκαρίνη και Φάμελο δεν την προλάβαμε. Δε γίνεται να τα δεις και όλα, τι να κάνεις με ένα κορμί μονάχα;

Το ξεχωριστό και συγκινητικό φέτος ήταν η έκθεση για τους αλύγιστους της ταξικής πάλης. Αυτό κι αν δεν περιγράφεται...

Και σήμερα το βράδυ βέβαια η ομιλία του ΓΓ του ΚΚΕ. Αν μας αφήσει ο καιρός που αγριεύει...

Η συνέχεια στο επόμενο...
Το βράδυ εκεί.
Πάρκο Τρίτση.