Η μεγάλη ώρα

Έρχεται λοιπόν η μεγάλη ώρα;

Εκείνη η ώρα  που θα σε βάλουν να αποφασίσεις εσύ την ίδια σου τη σφαγή.

Κι όχι μόνο τη δική σου σφαγή αλλά και των παιδιών σου κι αυτού του καλύτερου αύριο και της ελπίδας που σου έταζαν.

Βέβαια δε θα το πουν έτσι. Θα το ντύσουν με πολύ "καλό της πατρίδας" κι άλλα τέτοια ωραία και πατριωτικά.
Θα πουν ότι αυτοί θα κάνουν ό,τι αποφασίσει ο λαός.

Μόνο που οι τρόποι που θα παρουσιαστούν οι δρόμοι που ανοίγονται, θα είναι τέτοιοι, που οι πολλοί και ανέτοιμοι δεν θα θέλουν καν να κοιτάξουν προς το δρόμο της σύγκρουσης.
Γιατί κι αυτός, ο δρόμος της σύγκρουσης, θα παρουσιαστεί σαν μια μεγάλη ηρωική ανοησία, όπου απλά για ένα πατριωτικό γαμώ το θα αποφασίσουμε να "κάνουμε τα δικά μας", αλλά βέβαια εντός μαντριου της ΕΕ, αφού βέβαια άλλος δρόμος δεν υπάρχει και φυσικά- ούτε συζήτηση γι αυτό- εντός καπιταλισμού και οικονομίας της αγοράς, με τα κλειδιά της οικονομίας όχι στα χέρια αυτών που παράγουν τον πλούτο, αλλά στα χέρια αυτών που τον αρπάζουν για τον εαυτό τους και τον αποθηκεύουν σε φορολογικούς παραδείσους ζητώντας μετά προνόμια για να "επενδύσουν" και να αρπάξουν κι άλλα.

Κι εσύ θα βρεθείς στο δίλημμα. Να συγκρουστούμε με τους "εταίρους"; Ναι ή όχι;
Να περάσουμε αυτό το δύσκολο μετέωρο βήμα;
Η μήπως να υποταχθούμε και να σπρώξουμε τη "μεγάλη στιγμή" στο αύριο, σε κάποιους πιο γενναίους από μας;

Δεν μπορεί  κανείς να ξέρει αν αυτό θα γίνει ή όχι.
Αν θα πετάξουν το μπαλάκι και την ευθύνη στο λαό.

Αν έρθει όμως πρέπει να ξέρουμε πως ο δρόμος που σταματάει μια και καλή τη λεηλασία είναι ένας και μόνο.
Η σύγκρουση με ορίζοντα την εξουσία του λαού.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ματώσει φριχτά ο  λαός για να αλλάξουν όνομα οι εκμεταλλευτές του ή και το νόμισμα που κάνουν συναλλαγές αυτοί που το έχουν.

Άς το βάλουμε σιγά σιγά καλά στο μυαλό μας.
Η "άλλη πολιτική" που ζητάει κι έχει ανάγκη ο λαός απαιτεί "άλλη οικονομία".
Αυτή "η οικονομια της αγοράς" έχει χρεοκοπήσει. Έχει σαπίσει και μολύνει τα πάντα γύρω.

Η πραγματικά "άλλη πολιτική" απαιτεί μια οικονομία, όπου ο λαός θα σχεδιάζει ο ίδιος την παραγωγή, θα αποφασίζει με γνώμονα το δικό του συμφέρον, και θα μοιράζει αυτός ο ίδιος δίκαια και σύμφωνα με τις ανάγκες τον πλούτο που παράγεται.

Όλα τα άλλα που μας λένε είναι πολυλογίες, μπερδεμένα παραμύθια και ψέμματα για να αρπάξουν τη συναίνεση και τη ζωή μας.

Αν έρθει η ..."μεγάλη ώρα" ας το έχουμε στο μυαλό μας.

Τα λόγια και τα χρόνια...

"Σημάδι μυστικό και ριζικό πως ξέφυγε απ' τον Άδη κι απ' τον κόσμο..."



Tο στάδιο γεμάτο, Τα φώτα σβηστά, η μουσική, οι σημαίες, τα συνθήματα...
Η συναυλία τρέχει.
Τα γιατί και οι πόθοι

Μπαίνει ο ρυθμός στα 5/8, οι σύντροφοι δίνουν, δόνηση μαγική

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα
και τους καημούς που σκέπασε καπνός
η ξενιτιά τα βρήκε αδερφωμένα

Πολιτική προσφυγιά, οι βάρκες με τους συντρόφους διασχίζουν τις Πρέσπες μες τη νύχτα...
Η νίκη που έγινε ήττα, γι αυτούς που δε νικήθηκαν ποτέ.

Πρόσωπα φοβερά, κόκκινα βλέμματα έξω απ' τα στενά του χρόνου

Η Τασκένδη και το Βουκουρέστι, οι λίγες
οι  ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα
ήταν σε δάσος μαύρο κεραυνός 

Ο ρυθμός στα τύμπανα δυνατός από τα 5 στα 3 ...στα 7 και ξανλα στα 5/8...

Κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ'αηδόνια
με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια
εκεί που πρώτα ήσουνα παντού
και τώρα μες το κρύο και τα χιόνια

Πόσο αργούν να λιώσουν τα χιόνια εκείνα;

κι ο χρόνος χίλια χρόνια να γυρίσει...
και του καυμού την πόρτα να χτυπήσει
και του καυμού την πόρτα να χτυπήσει
και του καυμού την πόρτα να χτυπήσει

Ολος ο χώρος σε κείνη την παράξενη δόνηση.
Τραγουδάω και παλεύω να γατζωθώ στις λέξεις, στίς νότες...
Να μην τελειώσει...
Να μείνω εκεί αγκαλιά
...με τους ανθρώπους πού 'δαν το κακό
και τό 'χουν στ' όνομά τους κεντημένο

...Μαυρα πουλιά του δείχνουνε το δρόμο
κι εχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο
σημάδι μυστικό και ριζικό
πως ξέφυγε απ' τον Άδη κι απ' τον Κόσμο!

Μ' αυτούς που πολέμησαν με λύσσα έξω απ' τα όρια, έξω απ' τη λογική, που έπεσαν κι έμειναν όρθιοι, που θάφτηκαν αλύγιστοι μες τη μαυρίλα.

Που ψήλωσαν τόσο πολύ, που δεν τους χώραγε πια ούτε ο Άδης ούτε ο κόσμος!

Η μουσική τρέχει
Ο ρυθμός στα 5, στα 3 ...στα 5 ξανά
Έντονος, φοβερός!

Στο τέλος της γιορτής να τραγουδήσει
αυτός που δεν εγνώρισε γενιά
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει...

Τίποτα δεν πήγε χαμένο
Τίποτα!
Τίποτα δεν τέλειωσε!

Μόνο το τραγούδι...


ΥΓ: Το τραγούδι του Μάνου Ελευθερίου και του Γιάννη Μαρκόπουλου κυκλοφόρησε το '74 ακριβώς με την πτώση της χούντας στο δίσκο "Θητεία".

Το έζησα από την αρχή 14 χρονών τότε.
Το πρωτοτραγούδησα στα 20  με το Καλλιτεχνικό εργαστήρι της Πάτρας όταν παρουσιάσαμε τότε όλο το "Χρονικό" και τη "Θητεία" με μεγάλη λαική και κλασσική ορχήστρα και χορωδία στις 27 Μαρτίου του 1980 στο Δημοτικό Θέατρο της Πάτρας.
Δε θυμάμαι σε ΄πόσες πόλεις παίξαμε στη συνέχεια.
Τα τραγούδια όμως και την αίσθησή τους δεν την ξέχασα ποτέ.

Νεκροταφείο απελπισμένων: Η Μεσόγειος

Ματέο Ρέντσι : "H Ευρώπη είναι μάρτυρας μιας συστηματικής σφαγής στη Μεσόγειο...Πώς μπορούμε να παραμείνουμε απαθείς, όταν βλέπουμε πληθυσμούς ολόκληρους να πεθαίνουν σε μια εποχή που τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας μας επιτρέπουν να γνωρίζουμε τα πάντα;»

Φόρεσαν τα ωραία τους κουστούμια, κάποιοι έβγαλαν τις γραβάτες, πήραν το λυπημένο και έκπληκτο ύφος τους και έκαναν δακρύβρεχτα σχόλια για τη νέα μεγάλη τραγωδία στη Μεσόγειο.

"Απίστευτο" είπαν! "Είναι αδιανόητο...", "είναι εξωφρενικό, μια μεγάλη καταστροφή..."

"Πρέπει να σταματήσει η ΕΕ να κλείνει τα μάτια..., να ληφθούν μέτρα άμεσα! Εδώ και τώρα!"

Κι έτσι για άλλη μια φορά η χυδαία υποκρισία έδωσε και πήρε, την ώρα που άλλοι 700 ή 900 άνθρωποι όπως εμείς, ναι ακριβως όπως εμείς, προστέθηκαν στους άλλους 2500 που έχουν ήδη πιάσει θέση στο "νεκροταφείο απελπισμένων η Μεσόγειος". Και ενώ και σήμερα νέα ναυάγια κοντά στη Σικελία αλλά κι εδώ στη Ρόδο εξακολουθούν να στιβάζουν νεκρούς στο σωρό.

Για τις αιτίες που προκαλούν την άτακτη φυγή εκατομμυρίων ανθρώπων από Ασία και Αφρική οι σοφοί μιλούν ελάχιστα, μιλούν μπερδεμένα, συγκεχυμένα. 

Ο πόλεμος και η φτώχεια εμφανίζονται σαν θεομηνίες που έρχονται από το πουθενά, όπως άλλωστε και η φοβερή οικονομική κρίση στην Ελλάδα και αλλού,  ή είναι και λογικές "τιμωρίες" -κατά τη χυδαία άποψή τους- φύσει υπανάπτυκτων λαών και ανθρώπων!

Ο ιμπεριαλισμός νίπτει τας χείρας του. 

"Να καταλογιστούν ευθύνες", "να σταματήσουν οι επικίνδυνοι διάπλοι, να συλληφθούν οι κακοί δουλέμποροι" ακούγεται παντού.

Ποιος όμως βρίσκεται πίσω από τους πολέμους που έχουν πλημμυρίσει τις ακτές της Αφρικής και της Μ.Ανατολής;

Ποιός έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στον πόλεμο που διέλυσε τη Λιβύη 3 χρόνια πριν και τώρα λεηλατεί την κεντρική Αφρική; Δεν ήταν η ΕΕ, αλλά και χώρες όπως η Γαλλία της οποίας ο έκπληκτος Πρόεδρος "αέρας" Ολάντ παριστάνει τώρα πως δεν ξέρει τίποτα ενώ την ίδια ώρα Γαλλικά στρατεύματα βρίσκονται σε διάφορα μέτωπα για λογαριασμό του γαλλικού ιμπεριαλισμού;

Από που έρχεται το φρούτο "τζιχαντιστές" με χιλιάδες μισθοφόρους να εκπαιδεύονται και να αναχωρούν από τη Γαλλία και άλλες χώρες της ΕΕ για τη Συρία, την ώρα που οι κυβερνήσεις τους σφυρίζουν αδιάφορα και "μάχονται κατά της τρομοκρατίας";

Ποιός γκρέμισε το Ιράκ αν όχι το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ αγκαλιά με την ΕΕ;

Ποιος λεηλατεί τον πλούτο τόσων και τόσων χωρών, από πετρέλαιο μέχρι διαμάντια, ορυκτά και πολλά άλλα, στην Αφρική, τη Μ.Ανατολή και την Ασία εδώ και δεκαετίες; Οι δουλέμποροι; 

Οχι φυσικά...

Ας σταματήσουν λοιπόν τις λυπημένες υποκριτικές τους κορώνες. 

Η απάντηση στο ποιος ευθύνεται για τη φρίκη που αντικρίζουμε στη Μεσόγειο είναι μια και μόνο λέξη:

Ο Ιμπεριαλισμός.

Αυτή η βαρετή ξύλινη λέξη που μέσα της χωράει άπειρο πόνο, άπειρο αίμα αθώων και αμέτρητα πτώματα σε θάλασσες ή σε ξηρές.

Αυτή την ώρα που οι καλοί ηγέτες της ΕΕ δηλώνουν την έκπληξη, τον αποτροπιασμό και τη θλίψη τους, δεκάδες σαπιοκάραβα φορτωμένα ψυχές σπρώχνουν απελπισμένους από τους πολέμους και τη φτώχεια προς την Ευρώπη.

Οι λαοί της Ευρώπης πρέπει τώρα να κάτσουν και να σκεφτούν καλά ποιος ακριβώς είναι ο περίφημος καπιταλιστικός παράδεισος που ζούμε και ποιον "κόσμο" μας καλούν να σώσουμε με τις θυσίες μας.

Πρέπει να κλείσουν τα αυτιά τους στα άδεια από περιεχόμενο και ουσία λόγια ηγετών κρατών και αναλυτών και να ξαναβάλουν στη σκέψη τους εκείνο το παλιό γνωστό σύνθημα που χλευάστηκε όσο λίγα.

"Ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός".

Κι ας ακούγεται βαρετό και ξύλινο.

Κι ύστερα να συλλογιστούν πως αν αδιαφορήσουν και σ'αυτό το ουρλιαχτό της αλήθειας, ίσως αύριο να έρθει η δική τους σειρά να τρέξουν για να σωθούν.

Αυτός ο κόσμος έχει πια στερέψει από χαμόγελο.

Πρέπει να τον αλλάξουμε.

Τό 'χει ανάγκη.

YΓ: Ακούγονται από διάφορες πλευρές κραυγές που απαιτούν μέτρα.

Όμως τι μέτρα μπορεί να πάρει ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός όπως η ΕΕ εναντίον του ιμπεριαλισμού και των πολέμων  που με τόση επιμέλεια στήνει αφού τους έχει πραγματικά ανάγκη;

Τι εννοούν λοιπόν;

Τι μέτρα θα πάρουν άραγε;

Θα κηρύξουν τον πόλεμο στους δουλεμπόρους ίσως;

Θα φέρει η «ανάκαμψη» καλύτερες μέρες για τους εργαζόμενους;

Στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης ανάμεσα στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και την αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ, καθώς και άλλων αστικών κομμάτων, είναι το ζήτημα της «ανάκαμψης». Η συγκυβέρνηση βάζει ως στόχο την «ανάκαμψη» που πρέπει να έρθει για να βγει η χώρα από την οικονομική κρίση με ένα συγκεκριμένο μείγμα πολιτικής που λέει ότι θα υλοποιήσει. Από την άλλη, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ καταγγέλλουν αυτή την πολιτική ακριβώς γιατί δε θα φέρει την πολυπόθητη «ανάκαμψη» και παρουσιάζουν ως εναλλακτική την πολιτική που ακολουθούσαν οι ίδιοι ως συγκυβέρνηση, προβάλλοντας μάλιστα το επιχείρημα ότι «βρισκόμασταν ένα βήμα μακριά από την έξοδο από το τούνελ»...



Γύρω απ' αυτό το ζήτημα, λοιπόν, εστιάζεται όλη η συζήτηση. Απ' όλα τα αστικά κόμματα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης προβάλλεται ότι οι εργαζόμενοι έχουν να περιμένουν οφέλη από την ανάκαμψη, ότι θα ξεφύγουν από τη σημερινή κατάσταση. Είναι, όμως, έτσι;

Καταρχήν, μιλάμε για καπιταλιστική ανάκαμψη. Δηλαδή για μια περίοδο κατά την οποία το κεφάλαιο, τα μονοπώλια θα θεωρήσουν πως υπάρχουν οι συνθήκες ώστε να επενδύσουν με όρους ανταγωνιστικότητας ώστε να έχουν τα προσδοκώμενα κέρδη. Μερικοί από αυτούς τους όρους είναι φτηνή εργατική δύναμη, δηλαδή χαμηλοί μισθοί, μείωση αυτού που χαρακτηρίζουν «μη μισθολογικό κόστος» και αφορά τις εργοδοτικές εισφορές για την ασφάλιση των εργαζομένων, κίνητρα για επενδύσεις όπως φοροαπαλλαγές κ.λπ.

Ας δούμε, λοιπόν, ποιες είναι οι βασικές προϋποθέσεις για να υπάρξει καπιταλιστική ανάκαμψη και τι σημαίνει αυτή για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα:


1. Ενας πρώτος όρος είναι η διατήρηση όλου του αντεργατικού αντιδραστικού πλαισίου που απορρέει από τη Στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και που στη χώρα μας, μία του μόνο πλευρά, εκφράστηκε και με τους εφαρμοστικούς νόμους που απορρέουν από τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις. Αυτό το πλαίσιο είναι ένα το κρατούμενο για την επικείμενη καπιταλιστική ανάκαμψη. Οσα, δηλαδή, έχουν οδηγήσει το λαό στη φτώχεια, την ανεργία, τα δυο - τρία μεροκάματα το μήνα για ένα κομμάτι ψωμί, τις συντάξεις πείνας, είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Για να μπορεί, δηλαδή, το κεφάλαιο να εξασφαλίσει κάποιους βασικούς όρους «ελκυστικής επένδυσης» σε τομείς της οικονομίας. Αλλωστε, γι' αυτό το λόγο και η σημερινή συγκυβέρνηση διατηρεί όλο το υπάρχον πλαίσιο.




2. Για να έρθει η καπιταλιστική ανάκαμψη, λοιπόν, θα πρέπει ο λαός να συνεχίζει να ζει κάνοντας μεγάλες θυσίες. Ομως για να επανέλθει η καπιταλιστική οικονομία στα επίπεδα του 2009, σύμφωνα με εκτιμήσεις, θα χρειαστεί τουλάχιστον 10 χρόνια, με την προϋπόθεση ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης στη χώρα να είναι σταθερά στο 2,5% ετησίως γι' αυτά τα 10 χρόνια!!! Κάτι που δεν είναι ορατό ούτε με ...κιάλι. Καταλαβαίνουμε ότι όλη την επόμενη δεκαετία οι εργαζόμενοι θα κληθούν να κάνουν συνεχιζόμενες θυσίες προκειμένου να θωρακιστεί η προσπάθεια για ανάκαμψη. Θυμίζουμε ότι την περίοδο του 2009 ο ΟΟΣΑ και το ΔΝΤ, με αλλεπάλληλες εκθέσεις τους, επιχειρούσαν να σκιαγραφήσουν την «επόμενη μέρα» της κρίσης, δικαιολογώντας νέα σειρά αντεργατικών μέτρων με στόχο την ταχύτερη επάνοδο των επιχειρήσεων στα προ της κρίσης επίπεδα κερδοφορίας.




3. Σε συνθήκες ανάκαμψης σε ορισμένους κλάδους είναι δυνατόν να αυξηθούν οι μισθοί, να περιοριστεί η ανεργία, όπως και σε συνθήκες κρίσης υπήρχαν κλάδοι με υψηλούς μισθούς και χαμηλή ανεργία, αυτό όμως δεν πρόκειται να αποτελέσει το κυρίαρχο στοιχείο στο σύνολο της καπιταλιστικής οικονομίας. Αλλωστε, αυτό δείχνει και η πείρα από κράτη που βρίσκονται εδώ και χρόνια σε φάση ανάπτυξης (π.χ. ΗΠΑ).



Αξίζει σ' αυτό το σημείο να θυμίσουμε το εξής: Το 2009, ένα χρόνο μετά την εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, παρουσιάστηκε μία έκθεση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) για την πορεία της διεθνούς οικονομίας. Τότε, ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ,Ανχελ Γκουρία, στην παρουσίασή της είχε πει, ανάμεσα σε άλλα, «η παγκόσμια ύφεση μπορεί να κοστίσει συνολικά 25 εκατ. θέσεις εργασίας μέχρι τα τέλη του 2010, όταν το ποσοστό των ανέργων στις 30 χώρες - μέλη του ΟΟΣΑ εκτιμά πως θα φτάσει στο 10%, με αποτέλεσμα να βρεθούν εκτός αγοράς εργασίας συνολικά περί τα 57 εκατ. άνθρωποι. Οι επώδυνες αυτές εξελίξεις είναι ανεξάρτητες από την ανάκαμψη. Δε θα δημιουργηθούν νέες θέσεις απασχόλησης». Μάλιστα, ο Α. Γκουρία είχε κάνει λόγο για τη δημιουργία μιας χαμένης γενιάς νέων ανέργων, οι οποίοι κινδυνεύουν να παγιδευτούν στη μακροχρόνια ανεργία... Στην έκθεση του ΟΟΣΑ υπήρχε η αναφορά ότι «η εκτίναξη της ανεργίας μπορεί να γίνει διαρθρωτικής φύσης»... Αυτές οι προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν και σε ορισμένες περιπτώσεις προς το χειρότερο.


4. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι το σημερινό διεθνές πλαίσιο ανταγωνιστικότητας, που καθορίζεται από τη δυναμική είσοδο της Κίνας, της Ινδία και της Βραζιλίας στη διεθνή καπιταλιστική αγορά, θέτει και τους όρους μέσα στους οποίους μπορεί να κινηθεί η καπιταλιστική οικονομία σε κράτη της ΕΕ. Ετσι, λοιπόν, είναι καθαρό ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτή η περίοδος που μπορούσε η καπιταλιστική οικονομία ορισμένων ευρωπαϊκών κρατών να εξασφαλίζει και υψηλή κερδοφορία, ανταγωνιστική θέση και ταυτόχρονα να ασκεί πολιτική ορισμένων πιο εκτεταμένων «παροχών» προς τους εργαζόμενους. Αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να περιμένουν επιστροφή δικαιωμάτων και κατακτήσεων.




5. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η καπιταλιστική ανάκαμψη, η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι ο προθάλαμος, η εισαγωγή, για μια νέα καπιταλιστική κρίση. Γιατί; Η κρίση γεννιέται από την ίδια τη φυσιολογική λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι η «επιτυχία» του που εκφράζεται με την υπερσυσσώρευση κερδών και κεφαλαίου που οδηγεί στην αποτυχία του, δηλαδή την αδυναμία επαρκώς κερδοφόρων επενδύσεων. Ετσι, αργά ή γρήγορα, μια νέα οικονομική κρίση θα χτυπήσει και πάλι το λαό, θα του στερήσει ακόμα περισσότερα απ' όσα ήδη έχει χάσει. Για να περιμένει και πάλι μια νέα «ανάκαμψη», σε έναν ατέλειωτο φαύλο κύκλο. Θα κάνουν, λοιπόν, διαρκώς θυσίες οι εργαζόμενοι για να ξαναπηγαίνουν στα ίδια και τα ίδια;

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μάχες στη Χαλκιδική- Κουκουλοφόροι και "εργαζόμενοι" της εταιρείας με πέτρες εναντίον διαδηλωτών

Ο Δήμος  απλά υπέρ της ειρήνης στην περιοχή...


Φαινόμενα που μας πάνε στα χρόνια του παρακράτους των "αγανακτισμένων πολιτών", κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '60 είχαμε την Κυριακή  στη Χαλκιδική.

Η ιστορία έχει ως εξής.
Οι κάτοικοι που αντιδρούν στην επένδυση χρυσού(και όχι μόνο) στη Χαλκιδική είχαν οργανώσει συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
Η εταιρεία, βάζοντας μπροστά εργαζόμενους(και άλλους όπως δείχνουν τα βίντεο...) οργάνωσε αντισυγκέντρωση για να εμποδίσει τη διαμαρτυρία εναντίον της.
Η αστυνομία και τα ΜΑΤ δεν απαγόρευσαν και δεν εμπόδισαν την αντισυγκέντρωση να φτάσει στα σημεία απ΄όπου θα πέρναγαν οι κάτοικοι που συμμετείχαν στη διαμαρτυρία εναντίον της εταιρείας.

Το αποτέλεσμα ήταν, οι "εργαζόμενοι" με κίτρινα πλαστικά αδιάβροχα της εταιρείας μαζί με περίεργους κουκουλοφόρους να επιτεθούν και να αρχίσουν να πετούν πέτρες εναντίον των διαδηλωτών!

Το όλο θέμα παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ με δήθεν ουδέτερο τρόπο, ως σύγκρουση ανάμεσα σε δύο πλευρές, που θα πρέπει να σταματήσει... Ο τρόπος βέβαια είναι ένας κατά τα συστημικά ΜΜΕ. Να σταματήσουν οι διαμαρτυρίες των κατοίκων εκεί εναντίον της "επένδυσης" Χρυσού.
Μάλιστα αν κάποιος δεν το πολυέψαχνε μπορεί να έβγαζε το συμπέρασμα ότι διαδηλωτές που είναι εναντίον της εταιρείας χρυσού επιτέθηκαν σε εργαζόμενους στα μεταλλεία!

Τα βίντεο που  βρήκαμε στο antigold  βέβαια δείχνουν καθαρά τι έγινε εκεί.
Μπαίνουμε λοιπόν σε μια εποχή όπου το σύστημα εκπαιδεύει τους δούλους του να "παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους" και να καθαρίζουν για λογαριασμό του.

Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι θα συναντήσουμε σύντομα ανάλογα φαινόμενα και αλλού.

Όλο αυτό κινείται μέσα στα πλαίσια της προσπάθειας εκφασισμού της κοινωνίας, με την αποπολιτικοποίηση της ερμηνείας των όσων συμβαίνουν, το  χτύπημα της ταξικής ανάλυσης και λογικής που φυσικά δε μπορεί να δεχτεί ότι εργαζόμενοι χτυπούν εργαζόμενους για λογαριασμό μιας πολυεθνικής, και τελικά με την "εκπαίδευση" του λαού όχι απλά στο να ανέχεται την ακραία εκμετάλλευση από την πλευρά των επιχειρήσεων "αρκεί να υπάρχει ένα πιάτο φαΐ στο σπίτι", αλλά και να παίρνει μαχητικά θέση υπέρ της εκμετάλλευσης πνίγοντας με τη βία κάθε διαμαρτυρία.



Ο Δήμος Αριστοτέλη υπέρ της ειρήνης..

Ενδιαφέρον έχει η ανακοίνωση του Δήμου Αριστοτέλη(αρχή που εκλέχτηκε με στήριξη από ΣΥΡΙΖΑ και άλλους "αριστερούς")που υποτίθεται ότι είναι εναντίον της επένδυσης, και που "καταγγέλει" τη στάση της αστυνομίας.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια ανακοίνωση στη λογική καταγγελίας της βίας "από όπου κι αν προέρχεται"!
Μιλάει για τη "διαίρεση της κοινωνίας" και για την ανάγκη να γίνει  "μια ειλικρινής προσπάθεια επίλυσης του σημαντικού προβλήματος που αντιμετωπίζει ο τόπος μας"...
Ποια είναι αυτή η λύση όμως; Εχει ή δεν έχει ο Δήμος θέση για την επίλυση της κρίσιμης κατάστασης εκεί;
Γιατί εμείς δεν είδαμε τίποτα στην ανακοίνωση εναντίον της επένδυσης εκεί. Γιατί άραγε;

Η ανακοίνωση του Δήμου Αριστοτέλη:
«Δυστυχώς, γινόμαστε ξανά μάρτυρες μιας δυσάρεστης, απαράδεκτης και θλιβερής εικόνας που δεν τιμάει τόσο τους δημότες όσο και την εικόνα του Δήμου Αριστοτέλη που προβάλλεται στο Πανελλήνιο. Αν και ήταν ήδη γνωστή η πορεία προς τις Σκουριές ενάντια στην εξόρυξη χρυσού αλλά και η αντισυγκέντρωση των εργαζομένων της μεταλλευτικής εταιρίας, για άλλη μια φορά οι Αστυνομικές Αρχές αποδείχθηκαν επικίνδυνα κατώτερες των προσδοκιών με αποτέλεσμα την κλιμάκωση της έντασης, τη βίαιη συνάντηση των δυο πορειών και τελικά τη χρήση βίας και χημικών ως μόνιμη απάντηση για τον κατευνασμό των διαδηλωτών», αναφέρει στην ανακοίνωση του ο Δήμος.

«Ως Δημοτική Αρχή του Δήμου Αριστοτέλη καταδικάζουμε τα θλιβερά γεγονότα στις Σκουριές, τις προαναγγελθείσες διακοπές της κυκλοφορίας και το ρόλο των εργαζομένων ως "αγανακτισμένων" θεματοφυλάκων και φορέων πίεσης της μεταλλευτικής εταιρίας. Καταδικάζουμε επίσης τις καταστροφές περιουσιών που έγιναν στην Ιερισσό και γενικότερα τους προπηλακισμούς και τη χρήση βίας από όπου κι αν προέρχεται αυτή. Τέτοιου είδους ενέργειες είναι κατακριτέες και ακυρώνουν κάθε ειλικρινή προσπάθεια επίλυσης του σημαντικού προβλήματος που αντιμετωπίζει ο τόπος μας. Δεν θα μπούμε όμως περαιτέρω στον πειρασμό να καταλογίσουμε ευθύνες και υπαιτιότητες ή να μιλήσουμε για τυχόν σκοπιμότητα του επιχειρούμενου κλίματος γιατί αυτή τη στιγμή προέχει να πέσουν οι τόνοι της αντιπαράθεσης και να ανοίξει ο δρόμος της οριστικής επίλυσης του θέματος. Δηλώνουμε επίσης ότι δεν θα ανεχθούμε από κανέναν εμμονή σε μια αντιπαράθεση χωρίς ουσία για το ποιός είναι ο πρωταίτιος, στείρα άρνηση και προσπάθεια να μεταφερθούν οι ευθύνες από τη μια πλευρά στην άλλη και τούμπαλιν»

«Απευθύνουμε δραματική έκκληση για ψυχραιμία και ταυτόχρονα παράκληση να σταματήσουν από όλες τις πλευρές οι εκατέρωθεν αντεγκλήσεις, οι προσβολές και οι αντιπαλότητες που το μόνο που καταφέρνουν είναι να πυροδοτούν και να κλιμακώνουν ένα ήδη τεταμένο κλίμα και να δημιουργούν βαθύτερο ρήγμα στην υφιστάμενη διαίρεση της τοπικής κοινωνίας.
Ζητάμε από την κυβέρνηση να αναλογιστεί τις τεράστιες ευθύνες της και να λάβει εκείνες τις αποφάσεις που θα οδηγήσουν στην οριστική λύση του προβλήματος και την επαναφορά της ειρήνης στην περιοχή μας»

Όπως βλέπουμε η "αριστερή" δημοτική αρχή είναι απλά υπέρ της ειρήνης στην περιοχή...

YΓ: Δίνει ανάσα η "επένδυση" στην οικονομία άραγε;
Το άρθρο από το antigold στο εδώ και τώρα δίνει απαντήσεις.