Τα λόγια και τα χρόνια...

"Σημάδι μυστικό και ριζικό πως ξέφυγε απ' τον Άδη κι απ' τον κόσμο..."



Tο στάδιο γεμάτο, Τα φώτα σβηστά, η μουσική, οι σημαίες, τα συνθήματα...
Η συναυλία τρέχει.
Τα γιατί και οι πόθοι

Μπαίνει ο ρυθμός στα 5/8, οι σύντροφοι δίνουν, δόνηση μαγική

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα
και τους καημούς που σκέπασε καπνός
η ξενιτιά τα βρήκε αδερφωμένα

Πολιτική προσφυγιά, οι βάρκες με τους συντρόφους διασχίζουν τις Πρέσπες μες τη νύχτα...
Η νίκη που έγινε ήττα, γι αυτούς που δε νικήθηκαν ποτέ.

Πρόσωπα φοβερά, κόκκινα βλέμματα έξω απ' τα στενά του χρόνου

Η Τασκένδη και το Βουκουρέστι, οι λίγες
οι  ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα
ήταν σε δάσος μαύρο κεραυνός 

Ο ρυθμός στα τύμπανα δυνατός από τα 5 στα 3 ...στα 7 και ξανλα στα 5/8...

Κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ'αηδόνια
με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια
εκεί που πρώτα ήσουνα παντού
και τώρα μες το κρύο και τα χιόνια

Πόσο αργούν να λιώσουν τα χιόνια εκείνα;

κι ο χρόνος χίλια χρόνια να γυρίσει...
και του καυμού την πόρτα να χτυπήσει
και του καυμού την πόρτα να χτυπήσει
και του καυμού την πόρτα να χτυπήσει

Ολος ο χώρος σε κείνη την παράξενη δόνηση.
Τραγουδάω και παλεύω να γατζωθώ στις λέξεις, στίς νότες...
Να μην τελειώσει...
Να μείνω εκεί αγκαλιά
...με τους ανθρώπους πού 'δαν το κακό
και τό 'χουν στ' όνομά τους κεντημένο

...Μαυρα πουλιά του δείχνουνε το δρόμο
κι εχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο
σημάδι μυστικό και ριζικό
πως ξέφυγε απ' τον Άδη κι απ' τον Κόσμο!

Μ' αυτούς που πολέμησαν με λύσσα έξω απ' τα όρια, έξω απ' τη λογική, που έπεσαν κι έμειναν όρθιοι, που θάφτηκαν αλύγιστοι μες τη μαυρίλα.

Που ψήλωσαν τόσο πολύ, που δεν τους χώραγε πια ούτε ο Άδης ούτε ο κόσμος!

Η μουσική τρέχει
Ο ρυθμός στα 5, στα 3 ...στα 5 ξανά
Έντονος, φοβερός!

Στο τέλος της γιορτής να τραγουδήσει
αυτός που δεν εγνώρισε γενιά
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει...

Τίποτα δεν πήγε χαμένο
Τίποτα!
Τίποτα δεν τέλειωσε!

Μόνο το τραγούδι...


ΥΓ: Το τραγούδι του Μάνου Ελευθερίου και του Γιάννη Μαρκόπουλου κυκλοφόρησε το '74 ακριβώς με την πτώση της χούντας στο δίσκο "Θητεία".

Το έζησα από την αρχή 14 χρονών τότε.
Το πρωτοτραγούδησα στα 20  με το Καλλιτεχνικό εργαστήρι της Πάτρας όταν παρουσιάσαμε τότε όλο το "Χρονικό" και τη "Θητεία" με μεγάλη λαική και κλασσική ορχήστρα και χορωδία στις 27 Μαρτίου του 1980 στο Δημοτικό Θέατρο της Πάτρας.
Δε θυμάμαι σε ΄πόσες πόλεις παίξαμε στη συνέχεια.
Τα τραγούδια όμως και την αίσθησή τους δεν την ξέχασα ποτέ.