ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ!

Σημερα στα δικαστηρια της Ευελπίδων είδαμε από κοντά τη δίκη των Χαλυβουργών.
ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ!
Εσυραν στα έδρανα των κατηγορούμενων σαν εγκληματίες εργάτες που τόλμησαν να σταθούν όρθιοι απέναντί τους και να τους κοιτάξουν στα μάτια χωρίς φόβο και να απαιτήσουν απλά δουλειά κι ανθρώπινη ζωή.
Οσοι βρεθήκαμε εκεί, ακόμη και οι πιο πονηρεμένοι(έτσι νομίζαμε), είδαμε την καινούργια κατάσταση που στήνουν, το "νόμος και τάξη" σε όλο του το ...μεγαλείο και νοιώσαμε μια απίστευτη ατμόσφαιρα δεκαετίας '50.
 Στημένες κατηγορίες, ένα  βασικό  μάρτυρα που δεν τολμούσε να βγάλει φωνή και ψιθύριζε μη και τον πάρει κανένα αυτί, ένα προεδρείο με την εισαγγελέα να έχει κολλήσει δίπλα στην πρόεδρο και να διευθύνει ουσιαστικά τη δίκη, απεργοσπάστες που προσπαθούσαν να κρύψουν τα ολοφάνερα, υπάλληλους της  εργοδοσίας με τρομερο θράσος που έλεγαν ό,τι νάναι, τους απεργούς κατηγορούμενους χαμογελαστούς και άφοβους να τιμάνε την τάξη τους και τον αγώνα τους, και άλλα πολλά που θα συγκεντρώσουμε και θα πούμε όσο μπορούμε πιο αναλυτικά στην εκπομπή "ΠΑΜΕ ΔΡΟΜΟ" τη Δευτέρα 2/12 στο web radio του ΠΑΜΕ στις 8μμ
2 πράγματα μόνο ακόμα:
1. Αυτοί οι εργάτες δεν πρεπει και δεν θα μείνουν μόνοι. Επομένως και στα επόμενα επεισόδια της δίκης που θα κρατήσει όπως φαίνεται, πρεπει όσοι μπορούμε να είμαστε εκεί και να σταθούμε δίπλα τους,γιατί αυτό που έκαναν τότε δεν το έκαναν μόνο για τον εαυτό τους.
2. Ειναι πραγματική εμπειρία να βλέπει κανείς όλο αυτό το απίστευτο σκηνικό πέτρινων χρόνων σε καιρό... "Δημοκρατίας". Αξίζει πραγματικά να δει και να νοιωσει κανεις τι συμβαινει γύρω μας. Οι διηγήσεις φθάνουν μέχρι κάποιο σημείο και μετά σηκώνουν τα χέρια.
Αυτή την αλήθεια πρέπει να τη δούμε και να την αντιμετωπίσουμε όπως της αξίζει.

(Εννοείται πως θα επανέλθουμε με λεπτομέρειες άμεσα μόλις βρούμε λίγο περισσότερο χρόνο)

Δήθεν αφελείς

Μια βόλτα στα πρωινά πάνελ.
Για τους Νεοδημοκράτες και πασόκους εκπρόσωπους δε χρειάζεται να πούμε.
Πως να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα;
Πως να μιλήσουν για τα σχολεία που έκλεισαν στη Νάουσα χωρίς θέρμανση στους μηδέν βαθμούς με τα παιδιά να ξεπαγιάζουν; Μόνο λέγοντας ψέματα όπως έκανε ο κ. Μιχελάκης. Μόνο λέγοντας αρλούμπες και δήθεν καταγγέλοντας... τους κακούς υπουργούς που διαχειρίστηκαν λάθος το θέμα..., όπως έκαναν οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ.

Κι ύστερα οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ στριμωγμένοι από τη χθεσινή διαδικασία στη Βουλή που λίγοι μπόρεσαν να καταλάβουν τι ακριβώς ήθελαν, με άλλη μια περίεργη και μπερδεμένη θέση. Και που απέφευγαν να πάρουν καθαρή θέση σ'αυτά που έλεγε το ΚΚΕ ότι "δεν είναι δυνατόν κάποιοι να θεωρούν το φάρμακο εμπόρευμα και να ισχυρίζονται πως ψάχνουν λύση"

Ακούσαμε στη συνέχεια τον κ.Στρατούλη στον ΑΝΤ1 να μιλάει για τις νεες προτάσεις της τρόικας για τις συντάξεις καταγγέλοντας... αλλά ποιόν; Τους υπαλληλίσκους...
"Είναι δυνατόν να απαιτούν τέτοια πραγματα οι υπαλληλίσκοι της τρόικας;" έλεγε.
"Είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά στην Ευρώπη" απορούσε ταυτίζοντας Ευρώπη και ΕΕ.

Κι έτσι ..."η Ευρώπη" ντύθηκε το ρούχο της δικαιοσύνης και της ανθρωπιάς, με εκατομμύρια άνεργους και εξαθλιωμένους σε όλες τις χώρες, από το Νότο μέχρι το Βορρά, αλλού λιγότερο κι αλλού περισσότερο.

Κι έτσι αθωώθηκαν πάλι και η ΕΕ και ο καπιταλισμός που σπρώχνει ζωές στον Καιάδα για να βρεί χώρο να σταθεί και να ξεπεράσει την κρίση του.

Κι έτσι όλοι κατάλαβαν ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ και να αλλάξουμε διαχειριστή κι όχι να ματώσουμε παλεύοντας μαζικά κι οργανωμένα, για να αλλάξει ο κόσμος δρόμο.

Κι έτσι κρύφτηκε ότι στον κόσμο του άγριου ανταγωνισμού  σε όλα τα επίπεδα, γιατί αυτό είναι πλεον ο καπιταλισμός, δεν επιβιώνουν όλοι. Κι ακόμη περισσότερο δεν γίνεται να επιβιώσουν αυτοί που μένουν στη γωνία με κάθε τρόπο. Αυτοί θα "ζήσουν" με ελεημοσύνες και ξεροκόμματα. Αν ζήσουν...
Εκτός αν ο λαός που μαστιγώνεται, βοηθηθεί να συνειδητοποιήσει τι του συμβαίνει κι αλλάξει σκέψη και ρότα.

Η λέξη αγώνας λοιπόν δεν ακούστηκε. Μόνο εκλογές, δημοκρατία, ψήφοι, κάλπη και άλλα κάλπικα...

Μα καλά πιστεύει κανείς ότι μπορεί να αλλάξει το παραμικρό αν ο λαός μείνει στο σπίτι του;
Πιστεύει κανείς ότι μπορεί η οποιαδήποτε κυβέρνηση να πάρει το οποιοδήποτε θετικό μέτρο για το λαό χωρίς δυνατό λαό;Χωρίς λαό που να επιβάλει αντί να παρακαλάει;
Όταν ακόμη και το αυτονόητο, που είναι η θέρμανση στα σχολεία της Β.Ελλάδας, έπρεπε να βγάλει τον κόσμο στους δρόμους για να κερδηθεί;

Ποιος θέλει όμως πραγματικά ένα λαό πρωταγωνιστή; Ποιος θέλει ένα λαό οργανωμένο που να παλεύει στοχευμένα για τη ζωή του;
Ποιος θέλει ένα λαό που δε ζητάει γενικά και θολά "δημοκρατία" και "δίκιο", αλλά ψωμί, ζεστασιά, ανθρώπινα μεροκάματα, μόρφωση, σύγχρονη υγεία, διακοπές κλπ;
Ποιος θέλει ένα λαό που δεν απαιτεί καλύτερους εκπροσώπους διαχειριστές με αυτόν στη γωνία, αλλά καλύτερη κι ανθρωπινότερη ζωή τώρα κι όχι στην άλλη ζωή;

Σίγουρα όχι αυτοί που ορκίζονται πως υπάρχει "δίκαιος καπιταλισμός". Ο καπιταλισμός, η θρησκεία του κέρδους δηλαδή και της συσσώρευσης κεφαλαίου, ήταν δίκαιος μόνο όταν και για όσο τον βόλευε.
Σίγουρα όχι αυτοί που θα τα στρίψουν στην πρώτη δυσκολία κι έτσι δεν θέλουν κανέναν να μπερδεύεται στα πόδια τους την ώρα "των δύσκολων χειρισμών".

Γιατί βέβαια όλοι αυτοί ξέρουν καλά τι θα βρουν μπροστά τους.
Κι ας μην το λένε.
Ηλίθιος δεν είναι κανείς.
Δουλειά κάνουν.

Παμε σωματείο

Υπάρχουν πραγματικά πολλοί που ονειρεύονται πως, τί διάολο... πόσο θα κρατήσει ακόμα, όπου νάναι ο κριτής θα σφυρίξει τη λήξη της κρίσης και τα πράγματα σιγά-σιγά θα ξαναγυρίσουν στον "κανονικό" τους ρυθμό.
Ακόμη κι αυτοί όμως που θεωρούν τον εαυτό τους ενημερωμένο και πονηρεμένο δεν έχουν οι περισσότεροι καταλάβει τι είναι αυτό που συμβαίνει.
Δεν έχουν καταλάβει δηλαδή πως το σύστημα αυτό "πάλιωσε", "σκούριασε", μπλόκαρε και δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τις ανάγκες που υπάρχουν. Ο μόνος τρόπος για το σύστημα είναι η καταστροφή ζωών, ανθρώπων, παραγωγικών τομέων και δομών που έχουν θεωρηθεί άχρηστες, όπως για παράδειγμα η γεωργία με την ΚΑΠ της ΕΕ που δεν αφήνει να παραχθεί ό,τι χρειάζεται και μπορεί η Ελλάδα. Ο μόνος τρόπος δηλαδή είναι η καταστροφή  παραγωγικών δυνάμεων που καίγονται στο βωμό της σωτηρίας του καπιταλισμού. Ενώ λοιπόν είναι ολοφάνερο ότι  οι ανάγκες όλο και μεγαλώνουν και απαιτούν νέος πλούτος  και αγαθά να παραχθούν, αλλά και νέες δυνάμεις να μπουν στην παραγωγή συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Αν δίναμε μια εικόνα για να το καταλάβουμε καλύτερα θα λέγαμε πως ενώ οι νεες σύγχρονες ανάγκες απαιτούν να "κινούμαστε" με εργαλεία όπως π.χ. ο σύγχρονος σιδηρόδρομος, το σύστημα, επειδή η εξουσία του εξαρτάται από το να είναι το κυρίαρχο μέσο "το καραβάνι"(του καπιταλισμού), αυτό που κάνει είναι να λέει ότι μπορεί, μαστιγώνοντας τους σκλάβους και τα υποζύγια και εξοντώνοντας μέρος αυτών που θέλουν να "κινηθούν"(να ζήσουν δηλαδή), να βρεί την ισορροπία και να το κάνει να κινείται όσο γρήγορα και σωστά απαιτείται! Τι τρένο τι κάρο δηλαδή, αρκεί να έχουν την εξουσία στα χέρια τους, κι όποιος πεθάνει πέθανε... Όσο για τις ανάγκες, γι αυτούς οι μόνες ανάγκες που έχουν σημασία είναι οι ανάγκες κερδοφορίας τους.

Την ίδια στιγμή βέβαια το πράγμα έχει σκαλώσει εντελώς, ο τροχός έχει βουλιάξει στη λάσπη κι αυτοί εξακολουθούν να μαστιγώνουν και να απαιτούν αδιανόητες συνθήκες "ζωής" προσπαθώντας να σώσουν την εξουσία του αγίου καπιταλισμού.
Ετσι την ώρα ακριβώς που μιλάνε για "καλύτερες μέρες", "για καιρούς που το μέλλον θα φέρει", και "για του έθνους ξανά την τιμή" στο καμίνι ετοιμάζονται οι νέες μας αλυσίδες κι ενώ φυσικά "στο ντουλάπι δεν υπάρχει ψίχα ψωμί".
Δεν θα γίνουν απολύσεις έλεγαν και ταυτόχρονα υπόγραφαν συμφωνία για νέες απολύσεις και υπερηφανευόντουσαν ξετσίπωτα ότι αυτοί έχουν καταφέρει να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους και να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των εταίρων. Για τα ψέματα και τις "δεσμεύσεις" προς το λαό δε δίνουν φυσικά δεκάρα.

Το αποτέλεσμα είναι όλο αυτό το άγριο σκηνικό που βλέπουμε γύρω.

Απολυμένοι ή όπως λέγονται τελευταία "σε διαθεσιμότητα" διοικητικοί υπάλληλοι πραγματικά και αντικειμενικά απαραίτητοι, και κλειστά Παν/μια που φυσικά ακόμη κι αν ανοίξουν πάλι κλειστά θα είναι αφού δε μπορούν να λειτουργήσουν.
Ελλείψεις σε προσωπικό σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, της Υγείας κλπ.
Περιοχές στη Βόρεια Ελλάδα όπου κλείνουν τα σχολεία αφού οι μαθητές ξεπαγιάζουν πριν καλά καλά πιάσουν τα γερά κρύα.
Νέο κύμα διαθεσιμότητας άλλων 12.500 στο δημόσιο τους πρώτους μήνες του 2014 για να τηρηθούν τα υπογραμμένα και επομένως νέοι άνεργοι και νέα πτώση του τζίρου στην αγορά που θα έχει σαν επόμενο τη δημιουργία κι άλλων κυμάτων ανέργων.
Κύμα φόρων που ένας Θεός ξέρει πως θα πληρωθούν από ένα λαό φτωχών και παράλληλα δήθεν μειώσεις π.χ. στα φάρμακα αφού όμως έχει εξασφαλισθεί πρώτα ότι οι "ασφαλισμένοι" θα πληρώνουν ακριβότερα αφού πλέον η συμμετοχή τους είναι πολύ μεγαλύτερη από πριν.
Οι συντάξεις και ότι άλλο έχει απομείνει διαρκώς στο στόχαστρο.
Και μαζί μια σειρά από "διαρθρωτικές" αλλαγές όπως το κλείσιμο ή το ξεπούλημα εταιρειών όπως η ΕΡΤ, τα ΕΑΣ, πιο πριν τα ναυπηγεία κλπ. κλπ.

Με λίγα λόγια μακάρι νά 'ξεραν όλοι οι "αισιόδοξοι" που είπαμε στην αρχή τι τους περιμένει και τι μας περιμένει. Είναι πεντακάθαρο ότι το ρεπερτόριο της εξαθλίωσης είναι πραγματικά ανεξάντλητο.
Με λίγα λόγια δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να σταματήσουν αν  δεν τους σταματήσουμε εμείς.

Υπάρχει λύση;
Κι όμως η λύση υπάρχει και είναι απλή.
Λέγεται αγώνας,  οργανωμένος αγώνας όμως. Λέγεται εγγραφή και συμμετοχή στο σωματείο, τις επιτροπές τους συλλόγους κλπ. και ανατροπή της κατάστασης που υπάρχει τώρα στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Εαν το χαμηλό ποσοστό αυτών που συμμετέχουν τώρα αυξηθεί σημαντικά είναι φανερό ότι το  ποσοτικό στην αρχή θα γίνει άμεσα στη συνέχεια και ποιοτικό και επομένως η αποτελεσματικότητα της αντίδρασης του λαού αλλά και η στόχευσή του θα πάρει άλλο χαρακτήρα.
Υπάρχει όμως τέτοια δυνατότητα; Φυσικά και υπάρχει.
Η άνοδος της συμμετοχής σε διάφορους κλάδους και τα όλο και καλύτερα ποσοστά των ταξικών δυνάμεων εκεί, και μάλιστα σε συνθήκες πολύ πιο δύσκολες από παλιότερα λόγω ανεργίας, τρομοκρατίας, απογοήτευσης κλπ. δείχνει ότι υπάρχουν άπειρες δυνατότητες.
Υπάρχουν τόσοι πολλοί γύρω μας που μπορούν να ενεργοποιηθούν με τεράστιες δυνατότητες παρέμβασης, που κάθε φορά που εμφανίζονται στη σκηνή των αγώνων τα πράγματα δείχνουν αμέσως διαφορετικά.
Υπάρχουν τόσοι πολλοί από εμάς τους ίδιους που δεν έχουμε κάνει ακόμη όσα θα μπορούσαμε για να βοηθήσουμε τους διπλανούς μας να καταλάβουν και να τους δώσουμε ένα χέρι για να σηκωθούν.
Η εμπειρία αυτή και τα μηνύματα που έρχονται πρέπει και μπορεί να πάνε γρήγορα παντού.

Δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να δεί ο λαός καλύτερες μέρες χωρίς να κουνήσει το δαχτυλάκι του.
Δε γίνεται να βγει ο ήλιος από το βούρκο χωρίς οργανωμένη και συνδυασμένη πάλη, χωρίς καθαρή και άφοβη στόχευση, χωρίς αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους, χωρίς δηλαδή αυτό που λέγεται "λαική συμμαχία" για την ανατροπή.
Ας βοηθήσουμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί μέσα από τους αγώνες να γίνει αυτό συνείδηση στο λαό που ψάχνει φως εκεί που δεν υπάρχει.

Ας τους το πούμε απλά.
Μόνο με τη δική μας συμμετοχή μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.
Μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να δώσει το ηλεκτρικό ρεύμα που χρειάζεται η ανατροπή.
Η ακόμη πιο απλά:
Θέλεις πραγματική ζωή; Θέλεις μέλλον; 
Γράψου στο σωματείο σου!

Σοφίες

Διάβασα σε μια σελίδα με λόγια σοφών ότι ο Τολστόι είπε:
"Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, κανείς όμως δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του." Εντυπωσιακό! Δεν μπορείς να πεις. Άλλωστε θα την είχε άσχημα όποιος θρασύς τολμούσε να τα βάλει με έναν σοφό!
 Όμως το ξανασκέφτομαι.
Ποιος είπε ότι κανείς δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του; Μάλλον όλοι το θέλουν. Θέλουν να αποκτήσουν πιο πολλά χρήματα, "να ανέβουν κοινωνικά", κλπ.
Μα θα πείτε αυτό είναι αλλαγή του εαυτού; Φυσικά. Δεν ξέρω για παράδειγμα κανένα που να έβγαλε πολλά λεφτά και να μην άλλαξε "εαυτό". Και βέβαια κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει πως κάθε "εξωτερική" αλλαγή αντανανακλά και στον εαυτό.
Άρα το συμπέρασμα πρέπει να είναι πως όλοι θέλουν να αλλάξουν  τον εαυτό τους, αλλά θέλουν να τον "αλλάξουν" κατά το πρότυπο του κόσμου μέσα στον οποίο ζουν. Έτσι αναγκαστικά πρέπει να καταλήξουμε στο εξής:
Μόνο αν αλλάξει ο κόσμος, το "περιβάλλον" δηλαδή όπου ζει και αναπνέει κανείς, μπορεί να αλλάξει ουσιαστικά και ο εαυτός.
Πηγαίνοντας τώρα στο τελευταίο βήμα θα έπρεπε να αντιστρέψουμε το ρητό:
"Ολοι θέλουν να αλλάξουν τον εαυτό τους, λίγοι όμως έχουν το κουράγιο να θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο."

Τα δύσκολα και σκληρά δεν αρέσουν άλλωστε.

Τι να λένε;

Εικόνα τραγωδίας έξω από το ΥΠΟΙΚ στο Σύνταγμα, να βλέπεις την αγωνία των καθαριστριών που ξαφνικά είδαν να χάνεται ακόμη κι αυτή η περιστασιακή δουλειά τους.
Μιλάμε για εργαζόμενες που είναι με σύμβαση για 4ωρη απασχόληση με αποδοχές 480 ευρώ το μήνα. Τόσο προνομιούχες...Μιλάμε για ανθρώπους  που προσπαθούν με νύχια και δόντια να τα βγάλουν πέρα και που στο τέλος της μέρας αυτό που καταφέρνουν είναι απλά να "πάνε κάτι στο σπίτι" που φυσικά δε φτάνει ούτε για τις πιο βασικές ανάγκες.
Κι όμως. Φαίνεται πως γιά τη φοβερή κρίση, που δεν ήρθε από το πουθενά σαν ξαφνική μπόρα όπως θέλουν κάποιοι να κάνουν τον κόσμο να νομίσει, φταίνε αυτής της κατηγορίας οι φτωχοί εργαζόμενοι.
Αυτοί πρέπει να πληρώσουν!

Κάθομαι και σκέφτομαι τι να λένε οι διάφοροι "φιλήσυχοι" βλέποντας τη  φοβερή εικόνα .
Τι να λένε οι διάφοροι "ειδικοί" που τα βάζουν δήθεν με όλους και όλα, που κατηγορούν ακόμη και τις τράπεζες αν χρειαστεί, που ζητάνε "να μπει μια τάξη" στον τόπο.
Τι να λένε άραγε όλοι αυτοί που βρίσκουν κάθε στιγμή τις πιο καλές δικαιολογίες για να μην κάνουν το βήμα και να βρεθούν στο πλάι αυτών που παλεύουν;
Πως φταίνε οι φτωχές καθαρίστριες; Πως δε χρειάζονται; Πως είναι καλύτερα να πεταχτούν στο δρόμο και να αναλάβουν οι εταιρείες καθαρισμών γιατί αυτό είναι το σωστό; Πως αν απολυθούν εργαζόμενοι των 480 ευρώ θα σωθούμε;
Ως πότε άραγε θα κλείνουν τα μάτια και τ'αυτιά στην αλήθεια;
Ως πότε θα κάνουν πως δε βλέπουν όλο αυτό τον άπειρο πλούτο που παράγεται ακόμη και τώρα από τα χέρια και τη δουλειά αυτών των φτωχών και ταπεινών, να καταλήγει σε λογαριασμούς offshore και λίστες Λαγκάρντ, τη στιγμή που απλοί άνθρωποι, οι διπλανοί μας χάνουν τη δουλειά τους, την αξιοπρέπεια ή και τη ζωή τους ακόμα στο βωμό της σωτηρίας του καπιταλισμού;

Σίγουρα όχι για πολύ. Σίγουρα άλλωστε κάποια στιγμή θα έρθει και η δική τους σειρά όσα ευχέλαια και όσες προσευχές κι αν κάνουν.
Η ιστορία είναι όλο και πιο ενοχλητική τελευταία. Χτυπάει κάθε μέρα με κάθε τρόπο τις πόρτες όλων μας. Και δε θα σταματήσει να χτυπάει μέχρι ν'αρχίσουν να ανοίγουν όλο και πιο πολλές χαραμάδες αγώνα.

Αθώωση χωρίς ντροπή - Γραμμένα και ..άγραφα

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υποχωρεί και υπακούει στην απαίτηση να βγει λάδι ο καπιταλισμός, τι πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστές; Να συνεργαστούν στην αθώωση ενός συστήματος που πλέον δολοφονεί και καταστρέφει ζωές καθημερινά ή να δυναμώσουν τη φωνή τους καταγγέλλοντας και τον καπιταλισμό και τους εκπρόσωπούς του αλλά και τους νέους δήθεν σωτήρες;
Το ερωτημα είναι μάλλον απαντημένο με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο από το ΚΚΕ.

Πάμε τώρα να δούμε άλλο ένα μικρό επεισόδιο "αθώωσης".
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ κ.Παπαδημούλης στο πρωινό του STAR έχει το λόγο και μιλάει για το φορο ακινήτων:
"Είναι δυνατόν", λέει, "να κρύβονται πίσω από τις off shore τα μεγάλης αξίας ακίνητα και να πληρώνουν φόρο τα διάρια στο Πέραμα; Αυτό είναι από τα άγραφα!"
Και συνεχίζει πύρινος μοιράζοντας ευθύνες παντού, χωρίς βέβαια να πει κάτι για τον κύριο φταίχτη.

Τι λέει λοιπόν ο κ.Παπαδημούλης; Οτι μπορεί να υπάρξει καπιταλισμός χωρίς offshore; Χωρίς τρόπους δηλαδή να αποφεύγει τους φόρους η πλουτοκρατία και να τους φορτώνει στο λαό; Χωρίς τρόπο να βολεύουν τους ισολογισμούς τους τα μονοπώλια μέσα από ένα μπερδεμένο δίκτυο επιχειρήσεων σε όλο τον πλανήτη έτσι ώστε να μεγαλώνουν την κερδοφορία τους; Κατά τον κ.Παπαδημούλη μπορεί. Μπορεί λέει να παραιτηθεί ο καπιταλισμός από τις "κατακτήσεις" του που με τόσο "κόπο" πουλώντας φούμαρα κατάφερε να νομοθετήσει και να νομιμοποιήσει παγκόσμια, μόνο και μόνο ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ...
"Αυτό είναι από τα άγραφα..." λέει ο κ.Παπαδημούλης!
Το να πληρώνουν στον καπιταλισμό τα διαρια από το Πέραμα και να μην πληρώνουν οι βίλες και οι επαύλεις είναι από τα άγραφα;; Μα τι άλλο είναι ο καπιταλισμός από μια ταξική δικτατορία που εφαρμόζει ταξικές πολιτικές υπέρ των πλουσίων και των μονοπωλίων; Λέξη δε λένε οι "ριζοσπάστες αριστεροί" γι αυτό;
Η μήπως δεν είναι έτσι και τελικά ο καπιταλισμός μπορεί να έχει και αγγελικό πρόσωπο αν ο διαχειριστής είναι καλός; Μήπως δε φταίει τελικά το σύστημα αλλά η ..."κλεπτοκρατία", η ανικανότητα, η διαφθορά κλπ. κλπ;
 Αθώος λοιπόν ο κατηγορούμενος. Δεν ήρθε η ώρα του ακόμη. Έχει ακόμη να δώσει πολλά ο καπιταλισμός λένε ψιθυριστά προς τα δεξιά τους για να μην τους ακούσουν από τ'αριστερά...

Ο καπιταλισμός όμως έχει προσπεράσει προ πολλού και με ταχύτητα την "καλή" του εποχή των "παροχών" και της "δημοκρατίας" που τότε εξυπηρετούσε την κερδοφορία του. Τώρα προσπαθεί με όποιο τρόπο να σώσει το τομάρι του δείχνοντας το άγριο πραγματικό του πρόσωπο. Βγάζει μέσα από τα σπλάγχνα του τον αληθινό κατάμαυρο εαυτό του που φτάνει μέχρι και το φασισμό αν χρειαστεί.

Τώρα πια τίποτα δεν  είναι "...από τ' άγραφα". Ρωτήστε και τους κλασσικούς.

"Τι είναι νόμος; Η έκφραση της θέλησης των κυρίαρχων τάξεων..." έλεγε ο σοφός Βλαδίμηρος Ίλιτς πριν από 100 χρόνια. Μια χαρά γραμμένα είναι λοιπόν.

Κάποιοι όμως εδώ δείχνουν πρόθυμοι να  μακιγιάρουν το φρικτό και το αδυσώπητο, ζωγραφίζοντας χαμόγελα πάνω στην απαίσια μάσκα του τη στιγμή ακριβώς που  πρέπει να αποκαλυφθεί  το άγριο πρόσωπό του. Και δυστυχώς αυτοί οι κάποιοι λέγονται "ριζοσπαστική αριστερά".

Μάλιστα θέλουν και χέρι βοήθειας και συνεργασίας από το ΚΚΕ και κοιτάζουν με έκπληκτα και δήθεν λυπημένα μάτια όταν οι κομμουνιστές το αρνούνται!

Βέβαια ούτε αυτό είναι "από τα άγραφα". Ρωτήστε και την ιστορία.

Όσα παίρνει ο άνεμος

"Μεγάλη ανατροπή" εν όψει κατά τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλ.Τσίπρα. 

Πως; Μα πως αλλιώς; Με εκλογές και δή ευρωεκλογές! Υπάρχει κι άλλος τρόπος δηλαδή; Σιγά να μην πάρουμε και τα όπλα... οι αγριότητες ανήκουν στο παρελθόν. Οι λαοί στους δρόμους και τα μαζικά κινήματα αποτελούν απολιθώματα του παρελθόντος. Μπαίνεις από το ζεστό μαξιλάρι του καναπέ σου στο παραβάν, ψηφίζεις "ό,τι θέλεις"... κι αμέσως η μέχρι χθες πανίσχυρη εξουσία χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα ποδια της, λέει συγνώμη για την ενόχληση, καταθέτει αμέσως τα όπλα που έχει συσσωρεύσει εδω και κάτι αιώνες καπιταλιστικής εξουσίας, χαρίζει τα πλούτη της στους φτωχούς και πάει στην εκκλησία να εξομολογηθεί για τις αμαρτίες της... Κάπως έτσι. 

Από την άλλη ο μέχρι πριν λίγο αδύναμος λαός, αν ήταν όσο χρειαζόταν δυνατός δε θα τον έφταναν σε τέτοιο σημείο, βγαίνει από το παραβάν με προβιά Ηρακλή και δεν καταλαβαίνει Χριστό, μασάει σίδερα!

Αρκεί βέβαια να κρατάει στο χέρι το μαγικό ψηφοδέλτιο... ξέρετε ποιο...

Τόσο απλό. Κι ούτε τρεχάματα αξημέρωτα στα εργοστάσια στις απεργίες, ούτε συλλαλητήρια μες στην καταιγίδα, ούτε τίποτα. Πολιτισμένα πράματα. Ψεκάστε, ψηφίστε, τελειώσατε. Φαίνεται τελικά πως οι ψεκασμοί ισχύουν. Κάποιοι μας ψεκάζουν με εκλογοαναλγητικά.

"Στόχος μας, συνέχισε είναι να κερδίσουμε τις εκλογές με μεγάλη διαφορά. Όσο πιο μεγάλη η πλειοψηφία μας τόσο πιο δυνατός ο λαός ..."

Βέβαια εδώ δημιουργείται μια απορία. Έλπιζε κανείς στο ΣΥΡΙΖΑ ότι από 4% θα έπαιρνε 27%; Οχι βέβαια. Ομως αυτός ο επταπλασιασμός της εκλογικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ πόσο δυνάμωσε το λαό όπως λέει τώρα ο πρόεδρός του; Καθόλου. Μάλλον τον αποδυνάμωσε αν κρίνουμε από το δυναμισμό των κινητοποιήσεων εκεί  όπου συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και η συχνότητα και η ποιότητα και ο όγκος των κινητοποιήσεων των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ όπου συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν πάρει εδώ κι ένάμιση χρόνο την κατηφόρα με αποκορύφωμα την τελευταία γενική απεργία και το απεργιακό συλλαλητήριο της Πατησίων που ήταν από ανύπαρκτο(το κομμάτι της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ματαιώθηκε) έως τραγικό ή χλιαρό(αυτό των άλλων "αριστερών  δυνάμεων"). 

Για ποιο λόγο άλλωστε να θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα πανίσχυρο λαϊκό εργατικό κίνημα; Για να μπλέκεται στα πόδια του στις υποχωρήσεις; Ως γνωστό στα πανίσχυρα εργατικά κινήματα δεν αρέσουν οι κωλοτούμπες κι αυτό θα ήταν μεγάλο πρόβλημα για μια "ευέλικτη" κυβέρνηση...

Όμως όταν παρά τα τεράστια ποσοστά δε μπορείς να κατεβάσεις στο δρόμο ούτε 2 ή 3 χιλιάδες κόσμο, τότε η εξουσία χαμογελά, σου δίνει συγχαρητήρια και συνεχίζει τη σαμπάνια της αν δεν τη μοιράζεται με τη νέα "ανατρεπτική" διακυβέρνηση. Άλλωστε και στην εξουσία αρέσουν οι "ανατροπές". Κι εδώ που τα λέμε δεν έγιναν και λίγες, πραγματικά φρικτές ανατροπές,  τα τελευταία χρόνια. Και η ΕΕ επίσης αυτό ζητάει. "Τόλμη" και "ανατροπές" σε "ξεπερασμένες αντιλήψεις του παρελθόντος που βάζουν φρένο στην ανάπτυξη και την πρόοδο του τόπου".

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι απλό. Χωρίς λαό στους δρόμους κανένα λόγο δεν έχει η εξουσία να ανησυχεί. Και 60% να πάρεις το ίδιο της κάνει.

Χρειάζεται κάτι πολύ παραπάνω από αριθμούς και ψήφους στην κάλπη για να βγει ο ήλιος από τη λάσπη. 

Χρειάζεται αποφασισμένους, κι αυτοί δεν προκύπτουν ξαφνικά από το πουθενά. Γεννιούνται κάθε μέρα μέσα στο μαζικό κίνημα, χτίζοντας καθημερινά με αγώνες το δικό τους χαράκωμα για τις μάχες που έρχονται. Δημιουργώντας το δικό τους ταξικό "στρατό" με αλληλεγγύη, με αυτοθυσία, πείσμα και πειθαρχία στο στόχο, για να μπορέσουν να σταθούν και να μετρηθούν με το οργανωμένο κράτος που τους τσακίζει. Και βέβαια πληρώνοντας το κόστος.

Αυτός είναι ο μόνος τρόπος.

Η ιστορία για άλλη μια φορά διδάσκει πως δικό μας είναι μόνο αυτό που επιβάλουμε με τη δύναμή μας και που μπορούμε να κρατήσουμε με τον αγώνα μας. Όλα τα άλλα τα παίρνει ο άνεμος.

Η δύναμή μας στην οργάνωση. Η ελπίδα μας στον αγώνα.

Τι περιμένουμε και τι μας περιμένει - Το κοπάδι

Το κοπάδι
Αυτός που έχει τα κλειδιά σε ένα τόπο, σε μια οικονομία και σε μια κοινωνία, είναι με απλά λόγια η τάξη που κατέχει την εξουσία. Γνωστά πράγματα και δεν χρειάζονται περισσότερα.
Ας σκεφτούμε ένα κοπάδι.
Έστω ότι αντιπροσωπεύει αυτό που λέμε κοινωνία. Κάθε μονάδα του, κάθε ζωάκι δηλαδή είναι και ένα "κομμάτι" από αυτό που λέμε παραγωγικές δυνάμεις. Κυρίως δηλ. ομάδες και κατηγορίες εργαζόμενων και δομές που παράγουν πλούτο. Αυτό είναι το ωραίο "αθώο" κοπάδι μας.
Οι ιδιοκτήτες του κοπαδιού όμως λόγω του τρόπου που λειτουργεί η "επιχείρηση", έχουν πρόβλημα, και το κοπάδι περνάει κρίση. Δεν μπορούν να ταίσουν όλο το κοπάδι κι έτσι αυτό δεν παράγει τα αναμενόμενα. Τα όλο και λιγότερα που παράγονται τα μοιράζονται όλο και λιγότεροι, ενώ όλο και περισσότεροι πεινάνε. 'Ετσι η κρίση του όλο και βαθαίνει. Τι θα έκαναν άραγε  τέτοιοι ιδιοκτήτε ς  που δεν μπορούν να συντηρήσουν το κοπάδι τους; Πως θα έσωζαν ό,τι σώζεται και κυρίως το τομάρι τους και την εξουσία τους;
Με λίγα λόγια τι θα έπρεπε να περιμένει το κοπάδι ότι θα του συμβεί;

Καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων
Αυτό που περιμένει το κοπάδι μας, αυτό που είναι βέβαιο ότι θα του συμβεί είναι το γδάρσιμο, που λόγω των ριπών μέτρων ξέρουμε τι σημαίνει(μειώσεις, φοροι κλπ.), το ξεπούλημα όσο-όσο, που στην οικονομία λέγεται ευγενικά και "συγχώνευση","εξαγορά", "ιδιωτικοποίηση", "λουκέτο". κατάσχεση κλπ. και φυσικά στην τελική το "σφάξιμο" και το "σούβλισμα" που με πιο απλά λόγια λέγεται και πόλεμος. Όταν δεν είσαι χρήσιμος σε τίποτα άλλο σε ένα σαπισμένο σύστημα, και το σύστημα αυτό, ο καπιταλισμός, δεν μπορεί να σε συντηρήσει, δημιουργείς πρόβλημα. Τότε η μόνη σου χρησιμότητα είναι το να γίνεις κι εσύ και τα παιδιά σου τροφή για τα κανόνια τους. Για το καλό σου και για το καλό της πατρίδας πάντα... θα πρέπει να φτάσεις στο σημείο να χειροκροτάς τον πόλεμο που θα σαρώσει τα πάντα και μαζί κι εσένα τον ίδιο!
Κι ενώ τα πρώτα ζωάκια έχουν αρχίσει να καίγονται και η ατμόσφαιρα ήδη μυρίζει τσίκνα, το κοπάδι ...περιμένει. Ο καθένας μόνος περιμένει την τύχη του ελπίζοντας ότι αυτός στο τέλος θα γίνει το θαύμα, θα βάλει το χέρι του ο μεγαλοδύναμος και θα σωθεί. Kαι κάθε φορά που κάποιος φεύγει για σφαγή, οι άλλοι με έναν αναστεναγμό ανακούφισης λένε "ευτυχώς δεν ήμουν εγώ... υπάρχει ακόμη ελπίδα..."

Δε χρειάζεται να πούμε φυσικά ότι κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό ότι από όσα "έχουμε" τίποτα  δε μας ανήκει αν δε μπορούμε να παλέψουμε γι αυτά.
Τα σπίτια μας ανήκουν στις τράπεζες απ'όπου πήραμε δάνεια, ενώ όποιος δεν πήρε δάνειο και νομίζει πως δε χρωστάει, σε λίγο με έναν ωραίο και "δίκαιο" ενιαίο φόρο ακινήτων θα χρωστάει μια χαρά κι αυτός και μαζί με ένα πάκο λογαρισμών που όλο και φουσκώνει, η ζωή του θα είναι τυλιγμένη σ'ένα ωραίο χαρτί υποθήκης σε κάποια τράπεζα.
Όσο για τις δουλειές μας, τους μισθούς και τα δικαιώματά μας... ξέρουμε πόσο μας "ανήκουν". Τα 3 τελευταία χρονια 37δίς μόνο από μισθούς και συντάξεις έκαναν φτερά γι αλλού. Την ίδια στιγμή περίπου 150 κρατικά δίς, δηλαδή "δικά μας", βρέθηκαν να ενισχύουν τράπεζες(όπου μέτοχοι είναι Έλληνες και ξένοι ζάμπλουτοι κεφαλαιοκράτες) προκειμένου να τις σώσουν από τη χρεοκοπία... Λέτε να έχει κάποια σχέση;

Παρ'όλα αυτά τα απλά η πλειοψηφία του κόσμου(το κοπάδι που λέγαμε), ενώ όλα αυτά περνάνε ξυστά από το μυαλό, επιλέγει να μην κάνει το βήμα μπροστά που χρειάζεται με τον τρόπο που πρέπει. Λένε ότι το κοπάδι "ψεκάζεται" με ένα "φάρμακο" που λέγεται εκλογές...
Έτσι ένας κόσμος διστάζει να οργανωθεί και να παλέψει για τη ζωή του. Διστάζει να συγκρουστεί και να ρίξει τα κάγκελα γύρω του και να βρεθεί έξω στον ανοιχτό ορίζοντα ενός άλλου κόσμου. Δείχνει να έχει πειστεί προσωρινά ότι το μόνο μέλλον που υπάρχει είναι μέσα στα όρια της καπιταλιστικής στάνης.

Ενώ αν έριχνε ένα βλέμμα γύρω θα έβλεπε ότι μια πραγματική, υπέροχη, δημιουργική κι ελεύθερη ζωή υπάρχει  έξω από τους μαντρότοιχους του καπιταλισμού.

Την ίδια στιγμή τα μεγάλα αφεντικά ανάβουν γύρω γύρω φωτιές κι ετοιμάζονται για τη μεγάλη σφαγή.

Ποιο δρόμο πρέπει άραγε να διαλέξουμε;

"Αποκαταστάθηκε η ομαλότητα" στην ΕΡΤ ...με μπούκα των ΜΑΤ

Eίναι πραγματικά χαρά να βλέπει κανείς τη "Δημοκρατία"(διαβάζεται και δικτατορία των μονοπωλίων), να λειτουργεί (είπαμε να μη ρωτάτε για ποιον...). Είναι χαρά επίσης να βλέπεις το κράτος (μη ρωτάς ποιανού είναι το κράτος) να κάνει τα δέοντα για την "αποκατάσταση της ομαλότητας" ( της ποιάς;;; Ποιανών η ζωή εξακολουθεί να είναι "ομαλή";).
Τέτοιες ενέργειες δεν μπορεί παρά να επιδοκιμάζονται από όλους τους Έλληνες( φτωχούς πλούσιους... όλους, είμαστε "όλοι μαζί").
Μετά και από αυτό το ντού και την ανακατάληψη της ΕΡΤ από τους βάρβαρους εργαζόμενους, δε χωράει αμφιβολία ότι και αυτή η κυβέρνηση, αν και μας έχει κάνει το βίο αβίωτο, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για τη "διασφάλιση της σταθερότητας" (της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και της διάλυσης του δημόσιου τομέα προς όφελός τους).

Όλα αυτά γίνονται ακόμη πιο φανερά μετά και τα συγχαρητήρια που έστειλε από το Καζακστάν(!!) ο καλός υπουργός διάλυσης της Δημόσιας Υγείας Α.Γεωργιάδης που έγραψε στο twiter: "Προς Νίκο Δένδια: Υπουργέ μας, αν και είμαι στο Καζακστάν έφθασαν και εδώ τα ωραία νέα. Επιτέλους!! Εύγε!"

Το θέμα βέβαια είναι το τι κάνουμε εμείς  από δω και πέρα. Αυτοί ξέρουμε τι έχουν στο μυαλό τους.

Και αυτό που έχει μεγάλη σημασία και πρέπει να το δει κανείς είναι ότι η ΕΡΤ και ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η κατάσταση είναι ένα καλό παράδειγμα χρεοκοπίας του κυβερνητικού συνδικαλισμού που διαρκώς καθησύχαζε τους εργαζόμενους εκεί, ότι όλα ήταν υπό έλεγχο και θα ..."λυνόντουσαν" με προσωπικές επαφές με τους διαδρόμους των υπουργείων.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η οργάνωση στα σωματεία και η ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος προς ταξική κατεύθυνση είναι αυτό που πρέπει να γίνει ζήτημα πρώτης προτεραιότητας.
Για τις μάχες που θ'ακολουθήσουν σε έναν πόλεμο που μαίνεται εναντίον του λαού.

Στη μάχη της Απεργίας κόντρα στο φόβο

Ο φόβος είναι το όπλο τους.
Ειναι καθαρό ότι για το σύστημα δεν υπάρχει σχέδιο εξόδου από την κρίση, δηλαδή σχέδιο που να βελτιώνει έστω και ελάχιστα τη ζωή του λαού και των εργαζόμενων, τη ζωή του καθενός από μας. Τα πράγματα θα τραβήξουν την κατηφόρα τους κι εμείς το Γολγοθά και τον αγώνα μας.
Δεν μπορούν να υποσχεθούν τίποτα το χειροπιαστό, μπορούν μόνο να φλυαρούν γελοία ψιθυρίζοντας λέξεις και έννοιες ακατανόητες και χωρίς περιεχόμενο, όπως "πρωτογενές πλεόνασμα"... "ανάπτυξη" κ.α. τέτοια.
Και το μόνο που έχουν να πουν την ώρα που τρίζει η βεβαιότητα τους, είναι ότι αν δεν ακολουθούσαμε αυτό το φρικτό μονοπάτι ... τα πράγματα θα ήταν ακόμη χειρότερα. Τόσο "αισιόδοξοι" είναι.
Κι από κει και πέρα αρχίζει το παιχνίδι του φόβου. Του φόβου τους εναντίον του φόβου του απλού κόσμου.
Του δικού τους φόβου ότι αν ο λαός ξεσηκωθεί μπορεί να χάσουν τα πάντα, επομένως πρέπει να κάνουν ό,τι γίνεται για να αποτρεψουν έναν ξεσηκωμό με σωστούς όρους και προυποθέσεις και με στόχο την ανατροπή. Κι  έτσι το πρώτο που κάνουν για να κρύψουν την αγωνία τους είναι να ενισχύουν το φόβο του λαού, ότι αν δεν ακολουθήσει την πορεία στο γκρεμό τότε θα έρθει το ...χάος. Η φτωχεια, η ...απομόνωση από την "Ευρώπη", η χρεοκοπία κι  ακόμη χειρότερα η αγριότητα, με ...δολοφονίες, με σκοτάδι κι ανεξέλεγκτες θεοσκότεινες καταστάσεις.
Δεν έχουν άλλο τρόπο για να συγκρατήσουν την κατάσταση. Μόνο αν ο λαός μείνει παγωμένος κι αναποφάσιστος έχουν ελπίδα να μείνουν αυτοί στη θέση τους κι ο λαός στη δυστυχία του.

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ σήμερα. Μια απεργία που χτυπήθηκε και πολεμήθηκε ύπουλα από την αρχή και με όλους τους τρόπους. Από την απαξίωση των διάφορων "αριστερών" περί ...άλλης μιας "μπαταριάς στον αέρα", μέχρι την απόλυτη σιωπή αφού τα ΜΜΕ έπρεπε να μας δείχνουν από το πρωί ως το βράδι καρέ καρέ τις "συγκλονιστικές λεπτομέρειες" της δολοφονικής ενέργειας της Παρασκευής.

Κι όμως αυτό είναι το μόνο όπλο μας. Ο μόνος τρόπος να δηλώσουμε παρόντες και να πούμε πως δεν το βάζουμε κάτω. Πως για μας η μόνη ελπίδα και η μόνη αισιοδοξία  είναι ο αγώνας.
Οτι δεν πρόκειται να αφήσουμε τη θολούρα και την τρομοκρατία τους να περάσει.
Να πούμε ότι το μόνο που βλέπουμε μπροστά μας είναι ένας άλλος καλύτερος και δικαιότερος κόσμος χωρίς απελπισμένους, άνεργους φτωχούς και λεηλατημένους. Ένας κόσμος χαμόγελο για μας και τα παιδιά μας.
ΠΑΜΕ ΔΡΟΜΟ.
Στις  10.30 π.μ. στην Ομόνοια ή όπου αλλού στην Ελλάδα με το ΠΑΜΕ και το ταξικό κίνημα.
Για την ανατροπή.
Για τη ζωή.

Λίγες αναπόφευκτες σκέψεις

Η χθεσινή δολοφονική επίθεση με την εν ψυχρώ εκτέλεση των 2 μελών της Χρ.Αυγής έξω από τα γραφεία του κόμματός τους στο Ν.Ηράκλειο είναι μια ενέργεια που δεν μπορεί να μην καταδικαστεί και μάλιστα έντονα και για πολλούς λόγους.
Είναι βέβαια ολοφάνερο ότι όσοι παλεύουν κι ονειρεύονται ένα καλύτερο διαφορετικό κόσμο δεν μπορεί να έχουν οποιαδήποτε σχέση με τέτοιες πρακτικές.
Το που θα καταλήξουν οι έρευνες της αστυνομίας δεν το ξέρουμε ακόμη, αν και το πιο πιθανό είναι να μην καταλήξουν πουθενά.
 Μια πρώτη ματιά δείχνει ότι δεν πρόκειται για κάποια "εκδικητικού τύπου" θυμωμένη ενέργεια, όπως πονηρά είπαν κάποια ΜΜΕ, που μάλλον θα είχε αδυναμίες και κενά, θα έμπαζε δηλαδή από διάφορες μεριές. Πρόκειται για καλομελετημένη και καλοσχεδιασμένη και ψυχρά εκτελεσμένη ενέργεια που παραπέμπει σε έμπειρους εκτελεστές με κατάλληλη από ό,τι φαίνεται υποστήριξη.
Από εκεί και πέρα το αποτέλεσμα μιάς τέτοιας ενέργειας μόνο μια πλευρά έχει.
Στηρίζει και ενισχύει την προσπάθεια επιβολής του δόγματος "νόμος και τάξη" που τόσο έχει ανάγκη το σύστημα και η κυβέρνηση για να προχωρήσει σε νέα σκληρά μέτρα λεηλασίας της ζωής μας σαν αυτά που βρίσκονται πάνω στο τραπέζι. Από την άλλη, όποιος κι αν ήταν ο στόχος των εκτελεστών και των αφεντικών τους, είναι σίγουρο ότι η δολοφονία των 2 μελών της Χ.Α. θα έχει κάποιο θετικό συναισθηματικό αποτέλεσμα για την οργάνωση αυτή, που βέβαια δεν σταμάτησε να έχει τα γνωστά χαρακτηριστικά της  λόγω της εκτέλεσης των 2 μελών της.
Αυτό που πρέπει να πούμε πάντως είναι ότι τέτοιες ενέργειες έχουν ακόμα σαν αποτέλεσμα και το "κούμπωμα", το μούδιασμα του λαού και την ενίσχυση του φόβου γύρω από την εμπλοκή του στο μαζικό κίνημα και μάλιστα με δυναμικό τρόπο. Κι αυτό είναι κάτι που δε μπορεί να μην το πάρουμε υπ'όψη στο ξετύλιγμα της σκέψης μας όσο προσπαθούμε να καταλήξουμε σε συμπεράσματα.
Κι όμως, ακριβώς η συνειδητή, δυναμική και μαζική εμπλοκή του κόσμου στο ταξικό λαικό εργατικό κίνημα, είναι ο μόνος τρόπος για να μπει φρένο σε τέτοιου είδους σχεδιασμούς.
Είναι τρομερό αλλά όχι απίστευτο ή παράλογο, το γεγονός ότι κάποια ΜΜΕ, όπως το MEGA και ο "έγκυρος" Γ.Πρετεντέρης, την ίδια στιγμή που μιλούσαν για ψυχραιμία, λίγα μόλις λεπτα μετά τη δολοφονική επίθεση. έβγαλαν και πόρισμα ότι πρόκειται για τρομοκρατικό χτύπημα και μάλιστα αριστερό! Αμέσως φυσικά ο κ. Πρετεντέρης, χλευάζοντας αυτούς που έλεγαν ότι η θεωρία των 2 άκρων είναι ανιστόρητη, ζήτησε να βρεθούν τρόποι να σταματήσει όλο αυτό που "μας βάζει όλους σε κίνδυνο", εννοώντας φυσικά να σταματήσει η "διαμάχη" των 2 άκρων. Αυτό που ήθελε να πει φυσικά ήταν να σταματήσουν οι αγώνες του λαού και οι όποιες δυναμικές κινητοποιήσεις του, εν όψει μάλιστα της μεγάλης και κρίσιμης Γενικής Απεργίας της Τετάρτης, και να απομονωθούν αυτοί που τις στηρίζουν. Σαν άνθρωπος του συστήματος ο κ.Πρετεντέρης ξέρει καλά ποιος είναι ο megas κίνδυνος για τα συμφέροντα που εκφράζει.

Τέλος θα πούμε ότι χρειάζεται μεγάλη προσοχή και επαγρύπνηση, αλλά και σοβαρή και προσεκτική παρακολούθηση της συνέχειας και της αλληλουχίας των γεγονότων για να μπορέσουμε να δούμε σε ποιο σημείο του σχεδιασμού του συστήματος χωράνε ή και εντάσσονται όλες αυτές οι ενέργειες που όλο και πυκνώνουν και που παρά τα διαφορετικά τους χαρακτηριστικά δε δείχνουν να βρίσκονται μακριά η μια από την άλλη.

5 μήνες σε Πέτρο και Παύλο Πουντίδη! -Κάτω τα χέρια από το συνδικαλισμό!

Οταν αντιφασίστες συνδικαλιστές σέρνονται στα δικαστήρια, καταδικάζονται και στέλνονται στη φυλακή, αφού το δικαστήριο δέχεται το σκεπτικό των εργοδοτών που προσπαθούν να επιβάλουν τον "υγιή συνδικαλισμό" που δεν έχει "πολιτικές επιδιώξεις" και βρίσκεται μακριά από "επικίνδυνες κοσμοθεωρίες", τότε σημαίνει ότι γυρίζουμε σελίδα και μπαίνουμε σε επικίνδυνο έδαφος. Η συνδικαλιστική δράση πλέον δεν είναι καθόλου ασφαλής και καθόλου "δωρεάν". Εκτός αν είσαι με το νόμο και την τάξη...


Από εκεί και πέρα η ποινή 5 μηνών φυλάκισης των Παύλου και Πέτρου Πουντίδη(Τοτέμ) χρειάζεται απάντηση άμεσα.


Το θέμα από το Ριζοσπάστη:

Καταδικάστηκαν συνδικαλιστές με μηνύσεις εργολάβων

Το δικαστήριο αποδέχτηκε τις άθλιες κατηγορίες των εργοδοτών, που επιστράτευσαν μέχρι και τη Χρυσή Αυγή για να χτυπήσουν τα ταξικά συνδικάτα

Από συγκέντρωση των εργαζόμενων στο ΒΙΠΑΣ, την περίοδο των κινητοποιήσεων τον Ιούνη του 2008

Την ένταση του αυταρχισμού αστικού κράτους και εργοδοσίας σε βάρος συνολικά του εργατικού κινήματος, σηματοδοτεί η απόφαση του Πλημμελειοδικείου Πειραιά, να καταδικάσει με 5 μήνες φυλακή τον Πέτρο Πουντίδη και Παύλο Πουντίδη, συνδικαλιστές των ταξικών σωματείων Μετάλλου Πειραιά και Ηλεκτρολόγων Πλοίων. Η δίκη αφορούσε στις κινητοποιήσεις που έκαναν τα ταξικά συνδικάτα στο Βιομηχανικό Πάρκο Σχιστού (ΒΙΠΑΣ) το καλοκαίρι του 2008, για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στη συνδικαλιστική δράση, τις Συμβάσεις Εργασίας, συνολικά τη δουλειά με δικαιώματα.

...
Οι δύο συνδικαλιστές βρέθηκαν στο εδώλιο με εντελώς ανυπόστατες κατηγορίες που χάλκευσε ένας εργολάβος, ιδιοκτήτης μηχανουργείου. Αυτό που κάνει την πρόκληση ακόμα πιο μεγάλη, είναι το σκεπτικό που παραθέτει ο εργολάβος στη μήνυσή του και που -όπως δείχνει η απόφαση- αποδέχτηκε το δικαστήριο. Πρόκειται για κείμενο - «μανιφέστο» της εργοδοσίας, διανθισμένο με αντικομμουνισμό και με επιχειρήματα αναλόγου περιεχομένου με αυτά που διακήρυτταν οι χρυσαυγίτες όταν προετοίμαζαν τη δολοφονική επίθεση στο Πέραμα.

Συγκεκριμένα, καταφέρεται εναντίον των ταξικών συνδικάτων της Ζώνης για τα οποία αναφέρει ότι «αποτελούν ένα "μόρφωμα συνδικαλιστικής δράσης" και τα τελευταία χρόνια, όπως είναι γνωστό, αναπτύσσουν, τη "συνδικαλιστική τους δράση" κατευθυνόμενα απροκάλυπτα από συγκεκριμένη πολιτική παράταξη, με αποτέλεσμα να μετέρχονται πολλές φορές μεθόδους και πρακτικές που αναμφισβήτητα νοθεύουν την έννοια της νόμιμης συνδικαλιστικής δράσης και την μετατρέπουν σε μακρύ και ευέλικτο βραχίονα πολιτικών επιδιώξεων, εναρμονισμένων με τη φιλοσοφία και την ιδεολογία μιας άλλης πολιτικής και ιδεολογικής κοσμοθεωρίας»!

Προσθέτει ακόμα ότι «τα γεγονότα που συνέβησαν» στις 13, 14 και 17 Ιούνη του 2008, τις μέρες δηλαδή που εξελίσσονταν οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο ΒΙΠΑΣ,«προσχηματικά μόνο είχαν ως στόχο κάποια συνδικαλιστική δήθεν διεκδίκηση, αφού στην ουσία, στοχοποιούσαν το επιχειρηματικό κατεστημένο, επιχειρώντας την ενοχοποίησή του, με την επίκληση προκλητικά ψευδών επιχειρημάτων για να διεγείρουν το συναίσθημα των εργαζομένων και να τους στρέψουν ενάντια στην εργοδοσία»!
...........

Το σκεπτικό της μήνυσης ενίσχυσε ο εισαγγελέας της έδρας ο οποίος παραδέχτηκε ότι«πρέπει να έγιναν τα περιστατικά» και ότι αυτό «φαίνεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επικρατούσε τότε στο ΒΙΠΑΣ»! Από το 2008 μέχρι και σήμερα, οι εργολάβοι των ΒΙΠΑΣ - Ζώνης έχουν καταθέσει εκατοντάδες μηνύσεις σε βάρος των συνδικαλιστών των ταξικών Συνδικάτων της Ζώνης, πολλές από τις οποίες είναι σαν να βγήκαν με καρμπόν. Μόνο ο πρόεδρος του Συνδικάτου Σωτήρης Πουλικόγιαννηςμετράει πάνω από 200!

Προχτές, ωστόσο, ήταν η πρώτη καταδικαστική απόφαση σε βάρος των σωματείων της Ζώνης και μάλιστα σε μια περίοδο που έχει αποδειχτεί από τα σωματεία με συγκεκριμένα στοιχεία στις εισαγγελικές και ανακριτικές αρχές ότι οι φονιάδες της Χρυσής Αυγής είχαν πληρωθεί από τους εργολάβους για να χτυπήσουν τους κομμουνιστές συνδικαλιστές της Ζώνης στο Πέραμα. Ωστόσο, η αστική Δικαιοσύνη όχι μόνο δεν έχει «ενοχλήσει» ούτε έναν εργολάβο, αλλά έρχεται τώρα να ζητήσει από πάνω και τα ρέστα από τα σωματεία.