22 Ιουλίου και ζέστη...

22 Ιουλίου και ζέστη...
Και αεράκι να φυσάει
Κι η θάλασσα να είναι εκεί, κι ο ήλιος και το φεγγάρι και τ'αστέρια.
Να περιμένουν...

Κι εμείς εδώ αντι να μιλάμε για όλα αυτά, μιλάμε για συλλαλητήρια, μνημόνια και άλλα βαριά, απαίσια και στενόχωρα.
Γιατί;
Είμαστε κολλημένοι;
Δε μας αρέσουν τα καλοκαίρια;

Οχι!
Ακριβώς για το αντίθετο.
Γιατί δεν αγαπάμε απλά, αλλά λατρεύουμε τη ζωή!

Γιατί όλο αυτό θα κρατήσει καιρό, χρόνια πολλά μάλλον...
Γιατί πρέπει να τελειώνει όσο πιο γρήγορα γίνεται αυτό το μαρτύριο, κι ας μην ξέρω τι θα πεί γρήγορα.
Γιατί πρέπει να τελειώνει όλη αυτή η ασχήμια που κρύβει τα καλοκαίρια με τ'άστρα και τα φεγγάρια του.

Γράψου στο σωματείο! Πάλεψε όσο μπορείς.

Για να τελειώνει, για να μην κρατήσει για πάντα αυτή η συζήτηση ας την κάνουμε τώρα.
Σήκω κι έλα δίπλα μας.
Βοήθησε κι εσύ όσο κι όπως μπορείς!

Για νά 'ρθει επιτέλους καλοκαίρι.
Για να γίνει δική μας η μια και μοναδική ζωή που έχουμε.

Για όλους εκείνους που τώρα τους πετάνε στο σκοτάδι "για το καλό τους".

Το απόγευμα στις 7.30 στην Ομόνοια με το ΠΑΜΕ!
Για τη ζωή!

ΥΓ: Γιατί με το ΠΑΜΕ είπες; Γιατί είναι ό,τι μας απόμεινε.
Το μόνο στήριγμα.
Οι μόνοι που μπορούν να μπουν μπροστά στους αγώνες που έρχονται.
Γράψου στο σωματείο!

Ιουλιανά 1965 - 50 χρόνια Σωτήρης Πέτρουλας

50 χρόνια πριν, καλοκαίρι του 1965.

Mια ακόμη μαζική και δυναμική πορεία με πολλές χιλιάδες κόσμου, το βράδυ της 21ης Ιουλίου  ξεκίνησε από τα Προπύλαια κατέβηκε Χαυτεία-Ομόνοια, κι από τη Σταδίου ανηφόρισε προς το Σύνταγμα.

Κόσμος πυκνός και οργισμένος.

Λίγες μέρες πριν στις 15 Ιουλίου η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε αναγκαστεί να παραιτηθεί μετά από κόντρα με το παλάτι για το Υπουργείο Εθνικής Αμυνας.
Ο Γ.Παπανδρέου δεν συμφωνούσε με την τοποθέτηση Γαρουφαλιά στο Υπουργείο Εθν.Άμυνας και είχε ζητήσει την παραίτησή του.
Ο Γαρουφαλιάς αρνήθηκε να φύγει από το Υπουργείο.
Τελικά ο Γ.Παπανδρεόυ πρότεινε να αναλάβει ο ίδιος το Υπουργείο.
 Το παλάτι δεν το δέχτηκε και ο Γ.Παπανδρέου θεώρησε ότι δεν μπορούσε να παραμένει Πρωθυπουργός αν δεν μπορούσε να αναλάβει όποιο υπουργείο επιθυμεί («πρωθυπουργός υπό απαγόρευσιν»)

Σε λίγο ο λαός ήταν στους δρόμους.
Τα Ιουλιανά είχαν ξεκινήσει.

"Μικρές" διαφορές με το σήμερα...
Σήμερα τον αποφασιστικό λόγο δεν τον έχει καν κάποιος Βασιλιάς μέσα στη χώρα. Τον έχει η ΕΕ που αποφασίζει "για το καλό μας", που εντελώς συμπτωματικά συμπίπτει με το καλό των μεγάλων ευρωπαικών μονοπωλίων.
Σήμερα παρά τον εξευτελισμό που δέχτηκε ο "αριστερός" πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του στις Βρυξέλλες, παρά τους χυδαίους εκβιασμούς, παρά το ότι ο λαός είχε ψηφίσει, έστω αυτό το περίεργο και πονηρό, ΟΧΙ λίγες μέρες πριν, για να αγνοηθεί εντελώς ακριβώς την επόμενη μέρα, όχι μόνο δεν παραιτήθηκαν αλλά συνέχισαν να παίζουν το ίδιο παιχνίδι, απομακρύνοντας  τους υπουργούς που, έστω υποκριτικά, ψήφισαν όχι στα νεα μέτρα(αλλά ναι στην κυβέρνηση των μέτρων).
Η υποταγή φανερή, απόλυτη και ενοχλητική...
Παρ' όλα αυτά αυτή η κυβέρνηση, αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούν να εμφανίζονται ως Αριστεροί.
Αντίστοιχα το 1965, ακόμη και ο συντηρητικός, αντικομμουνιστής Γ.Παπανδρέου είχε φερθεί με μεγαλύτερη πολιτική ευθιξία.
Μόνο που τότε το σύστημα, μέσα σε εκείνες τις συνθήκες και οικονομικές συγκυρίες, είχε εναλλακτικές για την επόμενη μέρα.
 Τώρα απλά ο Α.Τσίπρας, ως προτιμητέα λύση,  έπρεπε να παραμείνει στη θέση του για να συνεχίσει να κάνει τη δουλειά "της σωτηρίας" που έχει αναλάβει ως διαχειριστής του συστήματος.

21 Ιουλίου 1965.
Στη γωνία Σταδίου με τη Χρ.Λαδά και την Εδουάρδου Λω η αστυνομία είχε στήσει μπλόκο.
Την ώρα που γίνονταν διαπραγματεύσεις ακούστηκε η σειρήνα κι άρχισαν να ρίχνουν δακρυγόνα εξ επαφής χτυπώντας άγρια την πορεία.
Ο κόσμος όπως ήταν πυκνός γύρισε προς τα πίσω οπισθοχωρώντας άτακτα.
Ένα ολόκληρο περίπτερο από τη μεριά της Εδ. Λω βρέθηκε 30 μέτρα πιο κάτω!
Ο δρόμος γέμισε πεσμένους ανθρώπους, παπούτσια, τσάντες...

Μπροστά βρισκόταν πεσμένος ο Σωτήρης Πέτρουλας, χτυπημένος από γκλομπ στο κεφάλι και γύρω του τα δακρυγόνα έπεφταν βροχή.

Τον μάζεψαν μια ώρα αργότερα σχεδόν.

 Στο νοσοκομείο άφησε την τελευταία του ανάσα; Στο ασθενοφόρο ίσως ή τέλος πάντων το αυτοκίνητο που τον μετέφερε; Θολά τα όσα λέγονται.

Σημασία έχει ότι εκείνο το βράδυ έσβησε άλλος ένας λαϊκός αγωνιστής.

Άλλος ένας άνθρωπος που είχε απλά αποφασίσει να μη συμβιβαστεί, να βρίσκεται πάντα εκεί, πάντα παρών.
Άλλος ένας που δεν αισθανόταν αυτό που λέμε ήρωας, που πήγαινε το πρωί στη δουλειά, στο κατάστημα ρούχων που δούλευε και το βράδυ στη σχολή ή τις συνελεύσεις των σχολών, των Λαμπράκηδων ή της Νεολαίας ΕΔΑ.

 Ζούσε σε ένα σπιτάκι στον Κολωνό κι  ονειρευόταν απλά όνειρα για μια καλύτερη ζωή για όλους τους απλούς ανθρώπους σαν αυτόν.

Το βράδυ εκείνο το κράτος προσπάθησε να τον λειτουργήσει μες τη νύχτα και να τον θάψει πριν ξημερώσει μακριά από τους δικούς του!
Τέτοια φασιστική κτηνωδία!
Στη μάνα του και στο σπίτι του είπαν πως ήταν κρατούμενος... και τους έκλεισαν στο σπίτι.
 Εκείνη απειλούσε να πέσει από το μπαλκόνι όλο το βράδυ.

Ευτυχώς κάποιοι αποφάσισαν να μην κάνουν πίσω, να απειλήσουν με μάχη μες τη νύχτα με πέτρες και ό,τι άλλο βρισκόταν εκεί στο Γ' Νεκροταφείο δίπλα στο ξωκλήσι.
Ευτυχώς, σιγά-σιγά μέσα στη νύχτα,  είχαν μαζευτεί πολλοί κι έτσι το κράτος φοβήθηκε κι έκανε πίσω.

Ο Μ.Θεοδωράκης λέει πως όταν τον άφησαν να τον δει τελικά μέσα στο εκκλησάκι, ήταν ξαπλωμένος πάνω σ΄ ένα τραπέζι με τα γαλάζια του μάτια ανοιχτά σαν ολοζώντανος.

Η κηδεία του τελικά έγινε άλλο ένα μεγάλο συλλαλητήριο για τη Δημοκρατία.
 Η τελευταία του πορεία ξεκίνησε από τον Κολωνό, πέρασε με λίγους ανθρώπους από το Μεταξουργείο και μετά την Ομόνοια χιλιάδες ενώθηκαν μαζί του και πλημμύρισαν την Αθήνα με το θυμό και τα συνθήματά τους.
Η αστυνομία απέφυγε τελικά εκείνη τη μέρα τις προκλήσεις. Ολοι εκεί ήταν έτοιμοι για όλα.

Η αστυνομία λοιπόν απλά παρακολούθησε από απόσταση.
Άλλωστε η κυρίως δουλειά είχε γίνει.
Άλλος ένας κίνδυνος για το σύστημα είχε εξολοθρευτεί.
Άλλη μια προσπάθεια να τρομοκρατηθεί ο λαός είχε τελειώσει κι ένα μήνυμα είχε σταλεί.
Όποτε χρεαστεί η βια θα είναι παρούσα στο πλάι του συστήματος.

50 χρόνια πριν ένας ακόμη αγωνιστής έπεσε στο δρόμο.

Ηταν άλλη μια φορά που φάνηκε πως όσο κι αν οι ήρωες αφήνουν το σημάδι τους στην ιστορία, είναι οι τρομερές εποχές που γεννάνε τους ήρωες κι όχι οι ήρωες τις τρομερές εποχές.

Aν δεν κάνω λάθος στο βίντεο αυτό βλέπουμε ένα κομμάτι από την ταινία που τράβηξαν ξένοι δημοσιογράφοι από το ξενοδοχείο στη γωνία Χρ.Λαδά και Σταδίου και που δημοσιοποιήθηκε λίγες μέρες μετά στο Παρίσι.

Με πίστη στην καρδιά που κρύβουμε μέσα μας

Ψυχραιμία!
Όλα τα μπορούμε!

Ο φόβος, πόσο μάλλον ο πανικός, ποτέ δε βοήθησαν να κάνουμε το καλύτερο μέσα σε δύσκολες συνθήκες.

Στο κάτω κάτω της γραφής δε θα κάτσουμε να μας λιώσουν με έναν ακόμη εκβιασμό.

Ας παλέψουμε για τη ζωή μας έχοντας στο νου και τους διπλανούς μας αλλά και το αύριο.

Αυτό που ζούμε και αυτή την εβδομάδα είναι άλλο ένα σκληρό δείγμα του τι σημαίνει οικονομία της αγοράς, τι σημαίνει Ευρωπαική Ένωση, τι σημαίνει να σε στριμώχνουν ανάμεσα σε τεράστια (ιμπεριαλιστικά) συμφέροντα που πολεμάνε το ένα το άλλο και δε δίνουν δεκάρα αν άνθρωποι πεθαίνουν ανάμεσά τους.

Αυτή ήταν κι αυτή θα είναι η "Ευρώπη", η ΕΕ που τώρα, αφού μας έχει βάλει τη θηλειά στο λαιμό,  "νοιάζεται" για μας και μας λέει απλά και ...φιλικά:

Η θα μας τα δώσετε με σκληρό μνημόνιο, ή θα σας τα αρπάξουμε με grexit και δραχμούλα.

Όπως φαίνεται ο σεβασμός προς το ΟΧΙ της Κυριακής είναι ...απόλυτος.

Το είπαν άλλωστε και η Μέρκελ με τον Ολάντ:" Η Ευρώπη είναι η δημοκρατία"
Όποιος τους πιστεύει ακόμη ...τι να πώ; Ας πάει να τον κοιτάξουν οι γιατροί.

Η δικτατορία του κεφαλαίου που φοράει την προβιά της "αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας" δείχνει τα δόντια της.

Η δραχμή σε συνθήκες όπως οι τωρινές, με άμεση χρεοκοπία, δεν είναι φυσικά η λύση.

Άλλωστε, αν θέλουμε να είμαστε ελάχιστα σοβαροί, ειναι άλλο να κάνεις εσύ σα λαός μια επιλογή και προγραμματισμένα και με ηρεμια να προσπαθείς να την υλοποιήσεις ακόμη κι αν είναι λάθος, και άλλο να σε πετάνε έξω αυτοί απροετοίμαστο.

Δεν είναι λοιπόν ένα θετικό σενάριο που θα πρέπει να το πανηγυρίσουμε κιόλας.

Αυτό το ξέρουν όλοι ό,τι κι αν λένε.

Πέρα απ΄ αυτό όμως θα είναι τεράστιο λάθος και μεγάλο κρίμα να περάσει ο λαός την τρομερή ταλαιπωρία αλλαγής νομίσματος,  με όλες τις μεγάλες συγκρούσεις που θα περιλαμβάνει αυτή η διαδικασία χωρίς να κερδίζει κάτι πολύ πιο σπουδαίο. Και το πραγματικά σπουδαίο θα είναι το να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, είναι η έξοδος από την ΕΕ, με το λαό στην εξουσία.
Με πιο απλά λόγια δεν μπορεί να βάζουμε σαν στόχο και όραμα έναν καπιταλισμό της φτώχειας άλλων εποχών.

Η επιστροφή στη φτώχεια, που μάλιστα δεν την επιλέγουμε αλλά μπορεί να μας την επιβάλουν με κλωτσιά, και η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων με βίαιο τρόπο δεν θα βοηθήσει το λαό να καταλάβει και να παλέψει και να πετύχει το καλύτερο που μπορεί και έχει ανάγκη.

Ισα-ίσα το πιο πιθανό είναι να δρομολογήσει εξελίξεις αρνητικές με απόλυτα αντιδραστικό χαρακτήρα που μπορεί να μας πάει πίσω πολλές δεκαετίες και με πολύ πόνο.

Αυτό το λέω με απόλυτη ηρεμία και φυσικά χωρίς καμιά διάθεση να φοβίσω κανέναν.

Προσωπικά ανήκω σ'αυτούς που δεν έχουν να χάσουν ούτε καταθέσεις ούτε τίποτα τέτοιο.

Η λύση είναι μία για το σήμερα.

Την ώρα που η πλούσια αστική τάξη και οι εκπρόσωποι της θα ουρλιάζουν σα φοβισμένα σκυλιά πάνω απ'το κεφάλι μας ας απαντήσουμε με πίστη και ανθρωπιά!

Αλληλεγγύη, αλληλεγγύη, αλληλεγγύη!

Με οργάνωση κι αγώνα  για τη ζωή μας, για τη ζωή των παιδιών μας και των διπλανών μας που υποφέρουν όσο εμείς.

Ο αγώνας αυτός ας γίνει με τα μάτια ανοιχτά και καρφωμένα στην αλλαγή του κόσμου με μιά άλλη οικονομία που δεν θα έχει κέντρο του το ατομικό κέρδος αλλά τους απλούς ανθρώπους της δουλειάς, που θα έχει κέντρο την ομορφιά της ζωής και το καλύτερο άυριο όλου του λαού.

Δύσκολο θα πείτε, αλλά αυτό που ζούμε είναι ακόμη δυσκολότερο και δείχνει ότι μπορεί να γίνει γρήγορα ακόμη και φρικτό`αν το αφήσουμε.

Ας πάμε στα σωματεία μας, στις επιτροπές αλληλεγγύης που στηνονται εκεί για να απλωθεί ένα δίχτυ που θα μας προστατέψει απο την άγρια επέλαση που έρχεται πάνω μας, ας πάμε στις επιτροπές αλληλεγγύης της γειτονιάς, και με όποιο τρόπο μπορούμε ας βοηθήσουμε ό ένας τον άλλο.

Ας κοιτάξουμε με προσοχή την κίνηση για την οργάνωση της Αλληλεγγύης που κάνει η Λαική Συμμαχία με το ΠΑΜΕ, την ΟΓΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ και την ΠΑΣΥ χωρίς να ακούμε τις άθλιες φωνές που λένε ότι αυτό το κάνουμε δήθεν για 'κομματικούς" λόγους. Για μας το λαό το κάνουμε, για μας και τους διπλανούς μας. 

Πιστέψτε το κι ελάτε μαζί.

Ας δείξουμε τι μπορεί να κάνουμε στα δύσκολα.

Ας δείξουμε ότι ο λαός μπορεί τα πάντα όταν γίνει λαός πραγματικός, όταν πάψει να εξαρτά τη ζωή του από τις αποφάσεις των εχθρών του και πιστέψει στον εαυτό του, στη δύναμη και την καρδιά που κρύβει μέσα του.


Με αλληλεγγύη, με πίστη και αγάπη για τη ΖΩΗ που μας την κάνουν σκουπίδι.

ΥΓ:Και κάτι ακόμη.Ας κλείσουμε τη χάβρα της τηλεόρασης.

Δε βοηθαει καθόλου...Καθε άλλο.

Μετά το ΟΧΙ ο δρομος της σύγκρουσης.

Το χθεσινό 61,3%(!) υπερ του ΟΧΙ από μόνο του λέει πολλά.

Το τι θα γίνει μετά απ' αυτό το 61,3% θα πει ακόμη περισσότερα.

Τελικά το ΟΧΙ δεν είχε όπως φάνηκε μόνο το περιεχόμενο που του έδωσε η κυβέρνηση.

Ηταν και η ενέργεια της άρνησης που κουβαλάει η λέξη, ήταν και η ιστορία που έχει στην Ελλάδα που έπαιξαν το ρόλο τους.

Ενα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων που το επέλεξαν, αν και γνώριζαν τις δηλωσεις Τσίπρα και άλλων στελεχών(που έλεγαν και λένε ότι το ΟΧΙ "δεν είναι ρήξη με την ΕΕ", "είναι εξουσιοδότηση για νέα συμφωνία..."), άλλο είπαν με το ΟΧΙ που ψήφισαν.
Είπαν ΟΧΙ στη βία των καναλιών που με πάθος στήριξαν το ΝΑΙ, είπαν ΟΧΙ στους εκβιασμούς και τις επεμβάσεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων, είπαν ΌΧΙ στη λεηλασία και την επίθεση που δέχεται η ζωή τους τόσα χρόνια, είπαν ΟΧΙ πολλοί από αυτούς και στην ΕΕ.
Έτσι κι αλλιώς η πρόταση του ΚΚΕ που  έκφραζε απόλυτα όλα τα πιο πάνω, είχε "δημοκρατικά" πεταχτεί εκτός ψηφοφορίας και ο τρόπος να την ψηφίσει κανείς ήταν με τα ψηφοδέλτια που μοίραζε όπου είχε δυνατότητα το ΚΚΕ, και που θα θεωρούνταν άκυρα, δεχόμενο φυσικά επιθέσεις έξω από τα εκλογικά κέντρα από αστυνομία και δεξιούς ή "αριστερούς" "φίλους".

Πολλοί λοιπόν, πάρα πολλοί,  επέλεξαν να εκφράσουν την καθολική τους αντίθεση με τις πολιτικές που ασκούνται αυτά τα χρόνια αλλά και με τους εκβιασμούς του τελευταίου καιρού μέσω του ΟΧΙ.

Παρά τον εκφοβισμό  και την τρομοκρατία τόσων και τόσων ειδικών, αναλυτών, πολιτικών εκπροσώπων κρατών και αξιωματούχων της ΕΕ, ο λαός αντιστάθηκε.

Εμείς στεκόμαστε στο πλάι όλων αυτών που δεν το βάζουν κάτω, όλων αυτών που έδωσαν ένα άλλο περιεχόμενο στο ΟΧΙ από αυτό που προσδιόρισε η κυβέρνηση προσπαθώντας να τους εγκλωβίσει.

Στεκόμαστε στο πλάι όλων αυτών που βλέπουν τη μαυρίλα που έρχεται και δείχνουν διάθεση να αντισταθούν. Δίνουμε το χέρι σε όποιον σηκώνεται, σε όποιον βλέπει σιγά-σιγά ότι μόνο με σκληρό ασυμβίβαστο αγώνα μπορούμε να δούμε να μπαίνει φώς στη ζωή μας.

Το δημοψήφισμα, αν και ο λόγος που προκυρήχθηκε ήταν
 για να βγάλει την κυβέρνηση από τη δύσκολη θέση,
να συντηρήσει το "αριστερό" της προφίλ
 να πείσει ότι δεν μπορούσε να έχει άλλη επιλογή από την υποχώρηση σε νέα αντιλαική συμφωνία και τελικα
να εγλωβίσει το λαό σε επιλογή  μνημονίου,
 έγινε όπως φάνηκε από ένα μεγάλο κομματι του λαού και τρόπος για να εκφραστεί μια διάθεση αντίστασης που δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοηθεί.

Τι θα συμβεί όμως;
Πως θα μεταφραστεί αυτό το ΟΧΙ;
Πως θα "αξιοποιηθεί";

Ακόμη και ΄τωρα η κυβέρνηση και ο Αλ.Τσίπρας εξακολουθούν να λένε ότι μπορεί να υπάρξει βιώσιμη φιλολαική λύση εντός ΕΕ..
Ακόμη και μετά τις εμετικές δηλώσεις και τη στάση των "εταίρων" τους, εξακολουθούν να μιλάνε για "Ευρώπη των λαών και της Δημοκρατίας" κάνοντας πως δεν βλέπουν τί είναι η ΕΕ.

Είναι εντυπωσιακό ότι μετά από ένα τόσο συντριπτικό ΟΧΙ, αυτό που έμεινε αδιαπραγμάτευτο όπως συμφώνησαν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός είναι η θέση μας στην ΕΕ και το ευρώ.

Όπως φαίνεται ήδη μετά το ΟΧΙ πυροδοτούνται πολιτικές εξελίξεις.
Η διαχείριση της προεκλογικής εκστρατείας του ΝΑΙ, που ήταν ό,τι πιο χυδαίο έχουμε δεί και που τελικά έδωσε περιεχόμενο και ένταση και στο ΟΧΙ, στράφηκε τελικά εναντίον των πρωταγωνιστών, έπεσε με δύναμη επάνω τους και τους εξέθεσε.
Ξεπέρασαν κάθε όριο και πατώντας στην άκρη της βάρκας τους τελικά την αναποδογύρισαν.

Η παραίτηση Σαμαρά δείχνει την ανάγκη να βρεί ο δεξιός συντηρητικός πόλος της αστικης πολιτικής σκηνής, νέα πειστική εκπροσώπηση.
Όλοι εκεί ξέρουν ότι πρέπει να ανακαλυφθεί αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ για να εξυπηρετηθεί ο διπολισμός.
Όλοι ξέρουν ότι πρέπει να βρεθούν νέοι τρόποι εγκλωβισμού και κοροϊδίας του λαού.

Είναι όμως επίσης εντυπωσιακό ότι η κυβέρνηση μετά από ένα συντριπτικό 61,3% αναγκάζεται από τους εταίρους σε ανασχηματισμό!
Είναι ακόμη  για πολλή σκέψη, πως μια "φιλολαική" κυβέρνηση, όπως λεει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, μετά από ένα θρίαμβο του λαού όπως είπαν, επιλέγει αντί να συνομιλήσει κυρίως με το λαό να συνομιλήσει βασικά με αυτούς που "ηττήθηκαν", με τις δυνάμεις του ΝΑΙ δηλαδή και τους "εταίρους".

Τι έχει αλλάξει λοιπόν μετά το ΟΧΙ;
Τι κερδίσαμε;

Υπήρχαν θετικά μετά το ΟΧΙ;
Το πρώτο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι φάνηκε ότι ο λαός μπορεί και αξίζει πολύ περισσότερα!
Ο λαός στα δύσκολα μας αποκαλύπτει μια άλλη δυναμική που ζητάει το σωστό δρόμο για να διοχετευτεί.
Δείχνει ότι έχει δύναμη που μπορεί να καταφέρει πολλά αν ξεφύγει από τα στενά όρια που του βάζουν.
Το δεύτερο είναι ότι φάνηκε ότι η χοντροκομμένη προπαγάνδα και ο εκβιασμός των καναλιών και των περσόνων των ΜΜΕ ηττήθηκε.
Ο φόβος έχασε και γι αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία.
Τι θα κάνουν τώρα; Θα σκεφτούν άλλους τρόπους διαχείρισης της συνείδησης ή θα αυξήσουν τη δόση της τρομοκράτησης;
Ενα τρίτο σημείο είναι ότι αποκαλύφθηκε κι άλλο το αποκρουστικό πρόσωπο της δικτατορίας του κεφαλαίου που ονομάζεται "Ευρώπη της Δημοκρατίας και των αξιών" δηλαδή της ΕΕ.

Με όλα όσα ζήσαμε   πιστεύουμε ότι ένας κόσμος έκανε βήματα συνειδητοποίησης, σκλήρυνε και προετοιμάζεται για τη σύγκρουση που θα ακολουθήσει.

Η ΕΕ θα αλλάξει στάση μετά το ΟΧΙ;
Δεν μπορεί α ξέρει κανείς τους σχεδιασμούς και τις λεπτομέρειες που επεξεργάζονται τα εκεί επιτελεία.
Ο καπιταλισμός βιώνει τη μεγαλύτερη ίσως κρίση της ιστορίας του και φαίνεται πως δεν έχει τη διάθεση ή την πολυτέλεια να κάνει υποχωρήσεις.
Τα μυνήματα που έστειλε η ΕΕ δείχνουν ότι η γραμμή που θα ακολουθηθεί θα είναι πολύ σκληρή.
Θα στέλνει παντού το μύνημα ότι η ΕΕ είναι ένας σκληρός μηχανισμός με ακόμη σκληρότερους όρους για να μπορεί να λειτουργήσει. Δηλαδή για να καταφέρει μεσα στις συνθήκες της κρίσης του συστήματος να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των μονοπωλίων που εκφράζει.

Θα λέει στην Ελλάδα αλλά και στους άλλους λαούς ότι η παραμονή εκεί στοιχίζει ακριβά.
Θα λέει κυρίως στις αστικές τάξεις των χωρών μελών, ότι τα προνόμια και οι ελευθερίες που τους εξασφαλίζει(δάνεια, χρηματοδοτήσεις, διευκολύνσεις σε κίνηση κεφαλαίων, προιόντων κλπ.) δεν είναι δωρεάν.
Για να εξακολουθήσουν να υπάρχουν γι αυτούς θα πρέπει να βρουν τρόπους να παραπλανήσουν, να εκβιάσουν και να υποτάξουν σαν εξουσία που είναι τους εργαζόμενους των χωρών τους.
Αλλιώς τους περιμένει η καταστροφή των κεφαλαίων τους σε έναν άγριο και χωρίς όρους και χωρις πλεοννεκτήματα γι αυτούς ανταγωνισμό.

Αυτό σημαίνει για το λαό το εξής:
Είμαστε μπροστά σε μαι πολύ σκληρή εξέλιξη όπου ο λαός θα βρεθεί και πάλι στη θέση του θύματος που θα πρέπει να πληρώσει το λογαριασμό.
Η εξουσία και οι εκπρόσωποί της θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να τον παραπλανήσουν, να τον εκβιάσουν και να τον βάλουν στο χέρι.
Θα προσπαθήσουν να μας κλέψουν όση ζωή μας απέμεινε από τη μία και μοναδική ζωή μας και να μας βαλουν στο χέρι.
Θα μας μιλήσουν και πάλι για το κοινό καλό, για το καλό της πατρίδας και της οικονομίας και θα μας πουν να σκύψουμε το κεφάλι.
Να ξεχάσουμε τη ζωή και το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, να ξεχάσουμε το διπλανό μας που πεθαίνει και να γίνουμε σκλάβοι του 21ου αιώνα για να σωθεί η οικονομία των κερδών των επιχειρήσεων.

Ενας δρόμος μόνο υπάρχει.
Αντίσταση και πάλι αντίσταση.
Η νίκη που νοιώθει ο λαός ότι έκανε με το ΟΧΙ, δε θα σημαίνει τίποτα απολύτως αν δεν στηριχτεί με συνειδητή δράση εναντίον αυτών που μας τσακίζουν.

"Εθνική συνεννόηση" δεν υπάρχει. Ειδικά τώρα.
Υπάρχει συνεννόηση του επιχειρηματικού κόσμου εναντίον των λαών.

Αντίστοιχα λοιπόν πρέπει κι ο λαός, εμείς να σταθούμε ο ένας πλάι στον άλλο και να παλέψουμε για το παρόν και το μέλλον μας!

Με οργάνωση της Αλληλεγγύης, με οργάνωση του αγώνα για την ανατροπή.

Οσο περνάει ο καιρός και το πρόσωπο της εξουσίας, του ταξικού μας αντιπάλου δηλαδή, σκληραίνει, τόσο πιο φανερό γίνεται ότι:

Ο αγώνας για τη Ζωή είναι και αγώνας για την Ανατροπή!

Σκληρός κύκλος η ιστορία

Η ιστορία είναι σκληρός κύκλος.

 Ακριβώς και μόνο 360 μοίρες! 

Στις 359 μπάζει από παντού κ διαλύεται. 

Η ιστορία σιχαίνεται τις κερκόπορτες κι εμείς τό ξέρουμε καλά, το έχουμε νοιώσει στο πετσί μας.

 Γι αυτό εμείς είμαστε δω 100χρόνια ενώ όλοι όι άλλοι έρχονται και φεύγουν σαν τις εποχές.

Για τους περισσότερους είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουν ότι εμείς στο ΚΚΕ δε γουστάρουμε το ψέμα και το χάιδεμα αυτιών.

Υπάρχουν πιο σπουδαία πράγματα από το να στοιχίζεσαι με τους πολλούς.

Ουτε πρόκειται να κερδίσουμε τίποτα εκτός από τα γνωστα που κέρδΙσαν αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους για να μιλάμε εμείς σήμερα.
.
Γι αυτό για μας είναι αδύνατο να ψηφίσουμε ένα "ΟΧΙ" γεμάτο ΝΑΙ!

Όλα τα αμπάρια αυτού του ΟΧΙ είναι γεμάτα ΝΑΙ.

Κι αυτό το ξέρουν οι πιο πολλοί.

Γι άλλους βέβαια οι τρίπλες είναι καθημερινή συνήθεια, για μας πάλι όχι.

Στους άλλους επιτρέπονται ΟΛΑ, σε μας τίποτα!

Ουτε η πιο μικρή υποχώρηση ουσίας.

Είπαμε, σκληρός κύκλος η ιστορία, 360 μοίρες ακριβώς. Στις 359 σπάει και διαλύεται.

Ο εχθρός μπουκάρει απ' την κερκόπορτα κι αρχίζει η άλωση.

Οι ίδιοι που τώρα μας βρίζουν που δεν ακολουθούμε το ρεύμα, και δε λέμε το ΟΧΙ-ΝΑΙ στο νέο μνημόνιο(πως θα μπορούσαμε άραγε;),οι ίδιοι θα μας έστηναν στον τοίχο αργότερα για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Γι αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να πουμε το δύσκολο αλλά αυτονόητο για μας τριπλό ΟΧΙ.


ΟΧΙ και στα 2 μνημόνια
ΟΧΙ στην ΕΕ
OXI στην ψευτοδημοκρατία και στην ψευτοαλληλεγγύη της.

Η λύση είναι μόνο μία

Ο ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ!

ΥΓ: Μέσα στους πονηρούς και πολύπλοκους σχεδιασμούς που κάνει το σύστημα, είναι αυτονόητο ότι πάντα φροντίζει να φέρνει σε δύσκολη θέση αυτούς που του δημιουργούν προβλήματα,  με χτυπήματα κάτω από τη μέση.
Έτσι φρόντισε να απορρίψει την πρόταση του ΚΚΕ, να την θέσει εκτός ψηφοφορίας και να προσπαθήσει να δημιουργήσει την εντύπωση ότι το ΚΚΕ κρατάει δήθεν "ουδέτερη στάση". Το ΚΚΕ δεν προτείνει άκυρο, λευκό ή αποχή επειδή ¨βγάζει την ουρά του απ' έξω" . Το προτείνει γιατι το πέταξαν έξω από τη διαδικασία, επειδή του απαγόρεψαν να εκφραστεί στην κάλπη με έγκυρο τρόπο. Και το έκαναν γιατί απλά θα τους χάλαγε το γλυκό και θα κέρδιζε πόντους. Αυτό φυσικά καμιά σχέση δεν έχει ούτε καν με τη δική τους "δημοκρατία". Αλλά όταν η ...δημοκρατία δε βολεύει τόσο το χειρότερο για τη δημοκρατία.

ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ στην απάτη τους!

Λένε ότι αυτό που λέει το ΚΚΕ είναι άκυρο.

Όμως ποια είναι πραγματικά η θέληση του λαού;

Είναι ο λαός υπερ των μνημονίων;

Θέλει να συνεχίσει να πληρώνει το λογαριασμό της κρίσης ενώ έχουν διαλύσει τη ζωή του;
ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ φυσικά!

Κι όμως το "έγκυρο" αποτέλεσμα της Κυριακής θα είναι 100% υπερ των μνημονίων! Ένα μεγάλο "έγκυρο" ποσοστό υπερ μνημονίου ΣΥΡΙΖΑ και το υπόλοιπο "έγκυρο" ποσοστό υπερ μνημονίου ΤΡΟΙΚΑΣ!

Αυτό και μόνο αυτό είναι εντελώς ΆΚΥΡΟ ΚΑΙ ΨΕΥΤΙΚΟ!

Εγκλώβισαν το λαό ανάμεσα σε δύο εκτρώματα που ονόμασαν λύσεις, που φυσικά ο λαός δεν θέλει, και τον υποχρεώνουν εκβιαστικά να τα δεχτεί!

Δεν είναι η πρώτη φορά.

Παλιά τους τέχνη κόσκινο.

Μια ζωή μας στριμωχνουν σε ψευτοδιλήμματα.
Βασιλιάς ή Βενιζέλος, Παπαγος ή Πλαστήρας, ΕΡΕ ή Κέντρο, Καραμανλής ή τανκς, Δεξια ή ΠΑΣΟΚ. ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ, ΝΑΙ Ή ΟΧΙ(αλλά ΝΑΙ)...

Φτάνει πιά!
Ο λαός την Κυριακή πρέπει να τους πετάξει στα μούτρα και τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ τους και τα ψηφοδέλτιά τους.
Να ρίξει στην κάλπη το δικό ψηφοδέλτιο και να πει δυνατά αυτό που πραγματικά θέλει:


ΟΧΙ και στα δυο μνημόνια!
ΟΧΙ στην ΕΕ που λεηλατεί τη ζωή του!
Ο λαός στην εξουσία!

Ακυρο είναι να κάνεις πίσω!
Άκυρο είναι να είσαι δειλός!

Τα ακατανόητα που τα λέμε αυτονόητα!

του Στέργιου Βασιλείου

Μοναστηράκι 2.7.2015

-Τι είναι νέε μου;
-Διακήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στο δημοψήφισμα ψηφίζουμε ΌΧΙ.
-Πως, με το ΣΥΡΙΖΑ μαζί;
-Όχι.
-Α, θα ρίξετε άκυρο;
-Όχι θα ψηφίσουμε κανονικά.
-Όπως ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, ίδιο ψηφοδέλτιο μαζί στο όχι.
-Ναι, όχι δηλαδή στην κάλπη όχι στο ΣΥΡΙΖΑ....
-Να το πω αλλιώς. «Ένα όχι δυο ναι». Δηλαδή όχι σε μια πρόταση των θεσμών ναι στην ΕΕ ναι στο ευρώ.
-Όχι, και στα τρία όχι
-Δηλαδή όπως το ΚΚΕ, άκυρο;
-Όχι, το ψηφοδέλτιο ΟΧΙ το κανονικό θα ρίξουμε στην κάλπη αλλά λέμε ΌΧΙ στην ΕΕ, ΟΧΙ και στο ευρώ, αυτό εννοούμε ψηφίζοντας ΟΧΙ!
-Και θα το γράφει αυτό;
-Όχι αλλά είναι αυτονόητη η θέση μας.
-Θα ψηφίσετε ακριβώς όπως ο Τσίπρας ο οποίος λέει ένα όχι και δυο ναι και είναι αυτονόητο το όχι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στα τρία;
-Εμείς δεν συμφωνούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ.
-κατάλαβα, ρίχνετε το ίδιο ψηφοδέλτιο αλλά δεν συμφωνείτε ! Φοβερή διαφωνία!
-Είναι αυτονόητο!
-Να σου πω, ο «πολύς κομμουνισμός» καταλήγει ρεφορμισμός! Κράτα το αυτό θα σου χρειαστεί!

Όταν τα ψέματα τελείωσαν

O ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του έφτασε τελικά την περασμένη εβδομάδα στο δύσκολο σταυροδρόμι.
Δεν ήταν δυνατόν πια να μιλάει με πολλές γλώσσες και να λέει ΄στον κάθε συνομιλητή ό,τι ήθελε να ακούσει. Και κυρίως δεν μπορούσε πια να κοροιδεύει ανοιχτά το λαό μιλώντας για κατάργηση μνημονίων ή να υπόσχεται δήθεν φιλολαικά μέτρα.
Είχε φτάσει η στιγμή που η τέως τρόικα και νυν οι Θεσμοί θα έπρεπε μαζί με την κυβέρνηση να φτάσουν σε μια συμφωνία.
Η συμφωνία χωρίς αμφιβολία, όποιο κι αν ήταν το τελικό αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, θα ήταν αντιλαική και θα περιείχε μια σειρά από σκληρά μέτρα.
Αυτό που είχε υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα καταργούσε τα μνημόνια ή ότι ο λαός θα ζούσε καλύτερες μέρες, θα αποδεικνυόταν ένα μεγάλο ψέμα που κατέρρεε εντελώς.

Οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ

Τί έπρεπε να κάνει λοιπόν η κυβέρνηση για να διασώσει το "αριστερό" φιλολαικό προφίλ της;;

Σίγουρα είχε προαποφασίσει ότι θα πέταγε το μπαλάκι της ευθύνης της απόφασης στο λαό, πράγμα που ήδη λεγόταν από καιρό.
Ποιες επιλογές είχε όμως;

1η επιλογή: Να καταλήξει σε συμφωνία και μετά να καλέσει το λαό σε δημοψήφισμα.
Αυτή η επιλογή δεν μπορούσε να αποφασιστεί γιατί τότε θα αναγκαζόταν να ζητήσει την υπερψήφιση μιας κακής συμφωνίας πού μάλιστα θα είχε βάλει την υπογραφή της από κάτω κόντρα σε όσα είχε υποσχεθεί.
Ακόμη κι αν υπερψηφιζόταν η "πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνηση θα είχε εκτεθεί στα μάτια του λαού.
Αν καταψηφιζόταν θα βρισκόταν σε απόλυτο αδιέξοδο.

2η επιλογή: Να θέσει σε ψηφοφορία-δημοψήφισμα τη δική της πρόταση, πράγμα που είπαν αυτές της μέρες παρα πολλοί, που λογικά ένιωσαν έκπληξη που μπήκε σε ψηφοφορία μια πρόταση των θεσμών που έτσι κι αλλιώς θα μπορούσε να αλλάξει την επόμενη στιγμή, όπως και έγινε.
Όμως και αυτή  η λύση δεν μπορούσε να επιλεγεί, αφού
1.Η ίδια η πρόταση της κυβερνησης 'ήταν γεμάτη σκληρά μέτρα που ελάχιστα απείχαν από αυτά των δανειστών.
2.Δεν μπορούσε η κυβέρνηση παρά να προτείνει στο λαό να υπερψηφίσει την παραπέρα αυτοσφαγή του ψηφίζοντας ΝΑΙ.
3.Αν η πρόταση καταψηφιζόταν δεν θα είχε κανένα περιθώριο ελιγμών,αφού θα είχε πάρει αρνητική απάντηση και μάλιστα με δημοψήφισμα, που θα ήταν υποχρεωμένη να υλοποιήσει, ενώ αντίθετα στους δανειστές τόσους μηνες υποσχόταν υποχωρήσεις και σκληρά μέτρα και μεταρρυθμίσεις.

Επρεπε λοιπόν να βρεθεί ένας άλλος πιο πονηρός και πιο "περήφανος" τρόπος.
Η 3η επιλογή:
Αυτή ήταν πράγματι μια πονηρή επιλογή!
Θα έβαζε σε ψηφοφορία την πρόταση-τελεσίγραφο των Θεσμών(τι έξυπνα απαλή και αποδεκτή λέξη σε σχέση με τη μιστή τρόικα!).
Ετσι θα καλούσε το λαό να πει ένα περήφανο ΟΧΙ, ξεκαθαρίζοντας ότι αυτό το ΟΧΙ, δε σήμαινε ΟΧΙ στα μνημόνια συνολικά, αλλά αποδοχή της δικής της πρότασης λιτότητας.
Ετσι έλεγε από τη μια ένα "περήφανο αριστερό" ΟΧΙ, ενω από την άλλη στην ουσία έλεγε ένα ωραίο ΝΑΙ στη νεα συμφωνία και στα νεα αντιλαικά μέτρα!
Μάλιστα δεν θα είχε σχεδόν καμια σημασία το αν θα ψηφιζόταν το ΟΧΙ.
Ό,τι κι αν ψηφιζόταν στο τέλος θα αποφασιζόταν μια συμφωνία αντιλαική, ένα 3ο μνημόνιο λεηλασίας.
(Με βαση το τελευταίο πόνταρε ότι δεν θα έβρισκε μεγάλη αντίδραση από τους "εταίρους¨της)

Βεβαια η κυβέρνηση είχε προφανώς μετρήσει δημοσκοπικά και είχε δει ότι κατα πάσα πιθανότητα θα κέρδιζε τοδημοψήφισμα, οπότε ουτε γάτα ούτε ζημιά.

Μόνο που υπήρχαν σχέδια και από την άλλη πλευρά της ΕΕ που εκφράζοντας τις απαιτήσεις άλλων επιχειρηματικών συμφερόντων, περίμενε την κυβέρνηση στη γωνία, απαιτώντας την υποταγή σε όσο πιο σκληρά μέτρα γινόταν.
Οταν είδαν λοιπόν ότι η κυβέρνηση πήρε απόφαση για Δημοψήφισμα 2 μέρες ουσιαστικά πριν τη λήξη του προγράμματος που ήδη έτρεχε, αποφάσισαν να τραβήξουν το χαλί και να στριμώξουν την Ελληνική πλευρά στη γωνία παρά το ό,τι στην πραγματικότητα στο επίπεδο των μέτρων δεν υπήρχαν μεγάλες αποστάσεις.
Αρνήθηκαν λοιπόν τη συνέχιση της χρηματοδότησης, με αποτέλεσμα να κλείσουν αναγκαστικά οι τράπεζες αφού δεν θα υπήρχε ρευστότητα για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις(τέλος μήνα και η κυβέρνηση θα αντιμετώπιζε κατακραυγή), και κρατώντας αυτοί τα κλειδιά των αποφάσεων ως ΕΕ και ΔΝΤ έσπρωξαν την ελληνική πλευρά στο γκρεμό.
Σε 2 μέρες η Ελλάδα βρέθηκε χωρίς πρόγραμμα, με το ΔΝΤ απλήρωτο(αργά ή γρήγορα θα έσκαγε κι αυτή η βόμβα σε κάποια χέρια), με την ελληνική πλουτοκρατία να ουρλιάζει και με έναν κόσμο(που ποτέ δεν φρόντισαν να προετοιμάσουν για σύγκρουση) να αγωνιά απροετοίμαστος για οποιαδήποτε τέτοια εξέλιξη μπροστά στα ΑΤΜ και να εύχεται μια κάποια συμφωνία.

Τωρα όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά.
Ο λαός έχει βρεθεί στη μέση, ενώ γιγάντιοι ανταγωνισμοί πολλών ειδών(πολιτικοι, οικονομικοί, χρηματιστηριακοί, γεωπολιτικοί) έχουν πυροδοτηθεί και εξελίσσονται σε ένα πολύπλοκο μπρα ντε φερ με πολλούς παικτες που κανείς δεν μπορεί να πει που θα βγάλει.

Η πλευρά των θεσμών χτυπάει βέβαια άμεσα και αλύπητα προαναγγέλοντας σκληρότερη στάση και απάνθρωπα μέτρα σε περίπτωση νεας συμφωνίας, πράγμα που βλέπει ότι στις συνθήκες που δημιουργήθηκαν με την επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης, μπορεί μάλλον να πετύχει.

Υπάρχει λύση λοιπόν σ'αυτή την τρομερά δύσκολη κατάσταση;

Υπάρχει η μόνη λύση που υπήρχε πάντα.
Ο δύσκολος δρόμος του αγώνα και της αντίστασης.
Μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να απαντήσει παλεύοντας για την ίδια του τη ζωή.

Και οι νέοι σωτήρες εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα.
Αποδείχτηκε με τον πιο τρανταχτό τρόπο, ότι όποιες κι αν είναι πιθανά οι προθέσεις, λύση  για το λαό μέσα στο πλαίσιο του απάνθρωπου ιμπεριαλιστικού μηχανισμού της ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει.
Ο λαός πρέπει να δει με ψυχραιμία αλλά και με πείσμα την κατάσταση, να σταματήσει να πιστεύει τα εύκολα λόγια σωτήρων, να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να αποφασίσει να παλέψει για έξοδο από το κλουβί της ΕΕ.

Είναι ώρα για μια σοβαρή απόφαση ζωής.
Χωρίς σκληρό οργανωμένο αγώνα τίποτα δεν μπορεί να κερδηθεί.