Τάσος Λειβαδίτης -Γ.Ρίτσος-Ν.Καρούζος-Μια παλιά ιστορία

Ο ποιητής

Προσπαθεί να φαίνεται ήρεμος. Να μοιάζει με τους άλλους. Κι είναι στιγμές που το κατορθώνει.
Όμως τις νύχτες δεν μπορεί να κοιμηθεί. Οι μεγάλες φτερούγες του δε χωράνε μέσα στον ύπνο.

Μιά τρομερή διήγηση του Μανώλη Πρατικάκη που βρηκα στο Λογομνήμονα (logomnimon.wordpress.com) και που αναδημοσιεύω με αφορμή την ημέρα του θανάτου ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές, του Τάσου Λειβαδίτη.
Πιστεύω ότι γι αυτούς που σκεφτονται με ήρεμο νου, η παρακάτω ιστορία δεν θίγει φυσικά ούτε τον Γ.Ρίτσο ούτε τον Ν.Καρούζο.Και οι δύο είναι χωρίς αμφιβολία τεράστιοι ποιητές, αλλά ποτέ να μην ξεχνάμε πως ακόμη κι ποιητές αυτού του μεγέθους είναι άνθρωποι με απλές μικρές η μεγάλες ανθρώπινες αδυναμίες.

Οι νεκροί προηγούνται
"Θα περιγράψω ένα περιστατικό σχετικά με δημοσίευση ποιημάτων του Λειβαδίτη σε περιοδικό, γιατί νομίζω ότι έχει ένα γενικότερο ενδιαφέρον, καθώς εμπλέκονται σ’ αυτό και άλλοι σημαντικοί ποιητές. Το 1988 ήταν τα δεκάχρονα του περιοδικού «Το Δέντρο» και στο πανηγυρικό τεύχος ο Μαυρουδής και ο Γουδέλης θέλησαν να τιμήσουν τον Λειβαδίτη, με πρωτοσέλιδα ανέκδοτα ποιήματά του.

Ο Μαυρουδής γνώριζε την φιλία μου με τον Λειβαδίτη και με παρακάλεσε να μεσολαβήσω για τη συγκατάθεσή του και να έρθουν τα πρωτότυπα κείμενα στα χέρια τους. Πράγματι τηλεφώνησα στον Λειβαδίτη, του εξήγησα την πρόθεση του περιοδικού και εκείνος συμφώνησε. Συναντηθήκαμε στο σπίτι του και μου έδωσε τα ποιήματα, τα οποία και έδωσα στο «Δέντρο». Το περιοδικό όμως είχε ζητήσει συνεργασία, για το ίδιο, πανηγυρικό τεύχος και από τους Ρίτσο, Καρούζο, Βρεττάκο, κ.λ.π. Προσωπικά αγνοούσα τα ονόματα των άλλων συνεργατών πλην του Λειβαδίτη. Δέκα μέρες, περίπου, αργότερα με παίρνει τηλέφωνο ο Λειβαδίτης. Άρχισε διστακτικά να μου λέει ότι δεν ήταν απαραίτητο να μπουν «πρώτα» τα ποιήματά του, και κάτι τέτοια. Του απάντησα ότι η επιλογή ήταν πηγαία, ότι «ήταν μια επιλογή εκτίμησης και αγάπης σ’ εσένα και το έργο σου» κ.λ.π. «Καλά παιδί μου», απάντησε, όπως συνήθιζε με τους φίλους του. Την επόμενη άλλο τηλεφώνημα, γύρω από το ίδιο θέμα με αυξανόμενη αγωνία. Παρά τις εξηγήσεις μου, που προς το παρόν τον έπειθαν, επανερχόταν εναγωνίως. Όταν τον ρώτησα αν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος, απάντησε αρνητικά. Όμως όπως έμαθα αργότερα, υπήρχε. Στο μεταξύ ο Νίκος Καρούζος, αυτός ο σπουδαίος ποιητής, φίλος επίσης, και με πιο συχνές συναντήσεις, είχε μάθει τη μεσολάβησή μου για τα ποιήματα του Λειβαδίτη στο «Δέντρο». Με παίρνει, λοιπόν, έξαλλος, σ’ ένα μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημα, βρίζοντας τους υπεύθυνους του περιοδικού και αφήνοντας αρκετές αιχμές για τη δική μου μεσολάβηση. «Τον Φίλο σου τον Λειβαδίτη», όπως έλεγε συχνά με κάποια ζηλόφθονη σκοπιμότητα. Πάνω από μισή ώρα φώναζε με ένα βάναυσο επίμονο, δαιμονικό αλλά συγκρατημένο λόγο: «κανείς ζωντανός δεν μπορεί να προηγηθεί από μένα, να το πεις στους φίλους σου, στον άθλιο Μαυρουδή και τον τρισάθλιο Γουδέλη, ας μην τολμήσουν…σαράντα χρόνια τώρα μου χρωστάει η Ελλάδα…κανένας ζωντανός», επαναλάμβανε για πολλοστή φορά ως συνήθιζε, «μόνο οι νεκροί μπορούν να προηγηθούν, μόνο οι νεκροί», κ.ο.κ. Προσπάθησα μάταια να τον καθησυχάσω. Επαναλάμβανε σαν από μαγνητόφωνο τις ίδιες ακριβώς φράσεις, σα μια οργισμένη μηχανή που ήξερε να χρησιμοποιεί μόνο αυτές τις λέξεις, με αυτήν την αλληλουχία, με την ίδια αδιάλειπτη οξύτητα και οργή. Συμφωνήσαμε να συναντηθούμε την επομένη. «Αλλά οι άθλιοι ας μην τολμήσουν» ήταν η επωδός. Όταν έκλεισε ήρθε μπροστά μου η ήρεμη, καλοσυνάτη μορφή του Λειβαδίτη, ο διακριτικός, γεμάτος δισταγμούς λόγος του, που «απαιτούσε» ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που απαιτούσε ο μαινόμενος Καρούζος. Τι διαφορά! Έβλεπα μπροστά μου δυο ειδών παραλογισμούς, που μόνο από καλλιτέχνες μπορούσαν να εκφραστούν. Όταν αργότερα βρέθηκα στο σπίτι του Λειβαδίτη, σε μια στιγμή που εκείνος έλειπε, η γυναίκα του η Μαρία, πολύ εμπιστευτικά μου αποκάλυψε ότι ο Τάσος δεν θέλει να είναι πρωτοσέλιδο «γιατί θα στεναχωρηθεί και θα θυμώσει ο Γιαννάκης», δηλ. ο Ρίτσος, μου είπε χαμηλόφωνα. Και πρόσθεσε, σχεδόν φοβισμένη: «Έχει κάνει και τρεις μήνες να του πει καλημέρα, σε κάποιες ανάλογες περιπτώσεις. Πρέπει όλα να περνούν από την έγκρισή του. Ο Τάσος τον σέβεται, τον θεωρεί δάσκαλό του, αν κι εκείνος δεν παύει ποτέ να μας το υπενθυμίζει, αλλά και τον φοβάται. Συχνά για τέτοια, τον κρατά σε καραντίνα, πράγμα που ο γλυκός μου ο Τάσος, δεν μπορεί να αντέξει. Εσύ ξέρεις πόσο καλός και πόσο εύθραυστος είναι. Ο Ρίτσος έμαθε για το πρωτοσέλιδο του «Δέντρου» και ήδη μας έκανε αρκετούς υπαινιγμούς, ξέρει εκείνος τον τρόπο», πρόσθεσε. Ήταν η Τρίτη κατά σειρά έκπληξή μου.

Όταν την επομένη μου τηλεφώνησε ο Λειβαδίτης, για το γνωστό θέμα, του είπα, σχεδόν, οργισμένος. «Ε, ως εδώ, Τάσο. Τα ποιήματά σου θα μπουν πρωτοσέλιδο. Οι τιμές και τα πρωτοσέλιδα του Ρίτσου δεν μετριούνται. Δεν έχεις δικαίωμα να αποποιηθείς μια τιμή που σου κάνει ένα περιοδικό. Μη με ξαναπάρεις γι’ αυτό το θέμα, τέρμα και τελεία. Ο Ρίτσος έχει μπουχτίσει, αλλά παραμένει άπληστος. Ως εδώ». Φαίνεται ότι η οργή μου τον ανακούφισε. Καταλάβαινε επίσης πως είχα αντιληφθεί την πηγή της αγωνίας του. Και ότι με είχε εξοργίσει η αιτία αυτής της αγωνίας, αυτή η καταπιεστική μηχανή, η ρετουσαρισμένη με τόσο τέλεια και ατελείωτη απρέπεια, στο όνομα της φιλίας και της ιδεολογικής ανιδιοτελούς συντροφικότητας – τι κούφιες λέξεις!

Σ’ αυτό το περιστατικό η μοίρα θέλησε να παίξει ένα μακάβριο παιχνίδι. Πριν κυκλοφορήσει το τεύχος του «Δέντρου» με τη συνεργασία αυτών των κορυφαίων ποιητών, ο Λειβαδίτης εισάγεται στο Γενικό Κρατικό Αθηνών, και μετά από δύο εξάωρα χειρουργεία για ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, στα οποία, με παράκληση του ποιητή, ήμουν παρών, πεθαίνει. Ένας τεράστιος, απρόβλεπτος θρόμβος (μοναδικός στα χρονικά της Αγγειοχειρουργικής κλινικής), έφραξε το μόσχευμα και παρά τις απέλπιδες προσπάθειες, κατέληξε. Φαντάζομαι ότι ο Καρούζος θα έμεινε άναυδος. Τώρα πια θα μπορούσαν άνετα να τεθούν σε εφαρμογή οι αφορισμοί του. «Οι νεκροί προηγούνται». Τον είχε προλάβει η πραγματικότητα. Και φυσικά, ούτε ο Ρίτσος θα τολμούσε να απαιτήσει υπακοή από τον νεκρό «μαθητή» και σύντροφο στους αγώνες και την τέχνη. Όταν αργότερα συνάντησα τον Καρούζο στο γνωστό στέκι της πλατείας Μαβίλη, μου επανέλαβε μ’ εκείνη τη βραχνή μεταλλική φωνή του «οι νεκροί όντως προηγούνται…είδες φίλε μου τι παιχνίδι μας έπαιξε η τύχη;». Μόνο που τώρα η φωνή του είχε ένα ράγισμα, ένα θάμπωμα. Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι αισθάνθηκε τον παραλογισμό του και ότι είχε ίσως την υποψία ότι με την άγρια εμμονή του οδήγησε (σε επίπεδο μεταφυσικής) τα πράγματα, έτσι, που να προηγηθεί ο Λειβαδίτης, αλλά όχι βέβαια ζωντανός.

Στο σπίτι του νεκρού πια Λειβαδίτη είχαμε μαζευτεί πολλοί. Ήταν εκεί και ο Ρίτσος. Έκλαιγε σπαρακτικά, με λυγμούς, απογυμνωμένος. Γέρος όσο ποτέ. Χωρίς κανένα φτιασίδι. Δίχως να σκέφτεται πως θα τον δει χωρίς τις προσωπίδες του ο κόσμος. Αφάνταστα γέρος, εύθραυστος και πελιδνός, αυτός με τις παλιές συντεταγμένες σοσιαλιστικές του βεβαιότητες με το αγέρωχο επιτηδευμένο ύφος που μας δήλωνε πόσο μακριά στεκόταν από ευτέλειες και ματαιοδοξίες. Ήταν καθισμένος εκεί, ένα θλιβερό ανθρώπινο κουρέλι με πραγματικούς λυγμούς και αληθινά δάκρυα. Πρώτη φορά τον έβλεπα αυθεντικό και γνήσιο. Ήταν η κατάρρευση ενός μύθου. Εκμηδενισμένος, ξένος προς το ποιητικό του σώμα. Έκλαιγε για όλους και για όλα που είχαν καταρρεύσει και προ πάντων για τον ίδιο. (Βρισκόμαστε στο 1989 που μόλις είχε καταρρεύσει η Σοβιετική ΄Ενωση, ο Τσαουσέσκου, κ.λ.π.). Έκλαιγε μπροστά στο θάνατο ενός αληθινά Αγγελικού ποιητή.
Που δεν ήξερε τι θα πει μικρότητα."

Αθήνα, Μανόλης Πρατικάκης
ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, Τεύχος 140, Απρίλιος- Ιούνιος 2008.
αντιγραφή από το http://gianniszelianaios.blogspot.com/2008/04/blog-post.html

Και με το χέρι του Τ.Λειβαδίτη

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ
Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε,
άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους,
θα τέλειωνε ίσως κάποτε. Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος,
μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα,
τις δίψες, τις παραχωρήσεις,
μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλωσύνες μου
συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου
να τελειώνω ― α, εσείς,
εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου,
βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου,
όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου
την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων
φτωχών προγόνων,
κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή
με λυτρώσατε απ’ τους αιώνιους φόβους της ήττας.

Eίμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο
το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο,
ένας Θεός καθόλου αθάνατος,
γι’ αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική
κι ανεπανάληπτη στιγμή του.


ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ “ΠΟΙΗΣΗ Α΄” 

Τάσος Λειβαδίτης (20 Απριλίου 1921-30/10/1988)

Από όλους τους αγαπημένους τι νόημα έχει να ψάχνεις ποιον προτιμάς.
Τι αγαπάς περισσότερο;Το καλοκαιρινό αεράκι που ανεμίζει ένα λευκό πουκάμισο κόντρα στο πέλαγος, η ένα απόγευμα κρύο με μια κούπα καφέ στο χέρι, την ώρα που η βροχή γαζώνει με ριπές το παράθυρο;Το χέρι που σ'αγγίζει και χάνεσαι ή τα γέλια που ανεβαίνουν το πέτρινο καλντερίμι κι ο χρόνος σταματάει;
Τον Ελύτη, τον Ρίτσο η το Λειβαδίτη; Απάντηση δεν υπάρχει.
Παρ' όλα αυτά ο Τάσος Λειβαδίτης είχε μέσα μου πάντα μια δική του διαφορετική γωνιά.Ενα δικό του σοκάκι που περνούσε σκυφτός, ύστερα σήκωνε το βλέμμα, έλεγε μια γλυκειά ευγενικη καλησπέρα και χανόταν σ΄ένα δικό του πάντα...

ΕΥΝΟΙΕΣ

Άνθρωποι που πολύ τους ταπείνωσαν κι ο Θεός τους λυπήθηκε
και τους έδωσε και μια προηγούμενη ζωή-
έτσι θυμούνται τώρα περισσότερα

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Οι ονειροπόλοι στέκονται πάντα στην άκρη γιατί μόνον από κει θα περάσει,
οι φτωχοί που τους ελεούν προσφέρουν μεγαλόψυχα τον εαυτό τους
οι λέξεις μεγαλώνουν μέσα σε βράδια λησμονιάς
γυναίκες σιδερώνουν τα ξένα ασπρόρουχα κι ύστερα
πηγαίνουν στην πόρτα και κλαίνε
κι αυτός που κάνει ένα μεγάλο κύκλο πριν πάει στο σπίτι του,
γιατί δεν θέλει ακόμα να το παραδεχτεί- όχι μη με ρωτάς ,
τίποτα δεν θα επανορθωθεί
παιδιά έρημα που φεύγουν αθόρυβα από την παιδική ηλικία
ανέμελα πουλιά που βρίσκονται έναν ολόκληρο χρόνο σε άδεια
τ' αγάλματα έχουν κι αυτά τις μελαγχολικές τους ώρες
ποιήματα-κλειδιά για την τρέλα ή τον ουρανό
η φήμη - αυτό το σφαγείο
ονειρεύομαι ένα νοσοκομείο για τ' άρρωστα παραμύθια,
κύκνους μες τα καπέλα των κατάδικων,
δάφνες για νικημένους,
εμείς οι ξεχασμένοι που μας αρκεί ένα χαμόγελο
για να περάσουμε τα σύνορα του κόσμου.
Αντίο, αντίο...Τίποτα δεν θα επανορθωθεί

Υπέροχη παράσταση που σίγουρα αξίζει να δείς!!!-"Αθήνα τη νύχτα" στο LIDO

εδώ και τώρα

Σβήνουν τα φώτα.Τα δάχτυλα του Μίμη Πλέσσα χαιδεύουν μαγικά το πιάνο.Ο Λάμπρος ψιθυρίζει γλυκά μια μελωδία με το ακκορντεόν.Η παράσταση αρχίζει.
Και τόσα, μα τόσα πολλά αγαπημένα τραγούδια ελαφραίνουν παράξενα τον αέρα μέχρι που χάνεσαι πίσω στα χρόνια του Ελληνικού σινεμά.
Με το "Άγαλμα", την "Πρώτη μας νύχτα", το "Μέθυσε απόψε το κοριτσι μου", το "Θα πιώ απόψε το φεγγάρι" και τόσα άλλα...
Και βέβαια το "Ηλιε φονιά" που απογειώνει ο Λάμπρος Καρελάς παρέα με την Ιώ Νικολάου και είναι ίσως η καλύτερη στιγμή της βραδιάς.
Ολα τα παιδιά -η Αναστασία Μουτσάτσου, η Φιντέ Κοκσάλ,ο Σπύρος Κλείσας, η Ιώ Νικολάου, ο Παναγιώτης Πετράκης και βέβαια ο Λάμπρος Καρελάς-είναι υπέροχα, όπως και όλη η παρασταση που επιμελήθηκε σε κάθε της λεπτομέρεια ο μεγάλος Μίμης Πλέσσας.
Και που στην πρόβα τζενεράλε έλεγε συγκινημένος πως θα την αφιέρωνε στον Γ.Δαλιανίδη που περνούσε δύσκολες στιγμές...
Τώρα ο Γιάννης Δαλιανίδης θα βλέπει την παράσταση από εκει μακριά και θα χαμογελάει με την "Αθήνα τη νύχτα" στο LIDO.

Χρυσή εκλογική φημολογία

Το δις εξαμαρτείν λένε ουκ ανδρός σοφού.
Το τρις , τετράκις η πεντάκις εξαμαρτείν τίνος ανδρός;
Αυτή η ιστορία με τα σπρέντ των Ελληνικών ομολόγων που μόλις πάνε να πέσουν ξανά προς τά ύψη τραβούν μάλλον δεν είναι τόσο απλή όσο δείχνει εκ πρώτης.
Ξεκινησε  πέρσι τέτοιον καιρό με επαναλαμβανόμενες δηλώσεις κυβέρνησης-Τραπεζιτών-Προβόπουλου, για να πάρουν τη σκυτάλη οι "άνθρωποι" των αγορών και να φτάσουμε στα γνωστά Ολύμπια δυσθεώρητα ύψη.Το "αστείο" αυτής της υπόθεσης σε όλη τη διάρκεια ήταν πως όποτε μπαίναμε σε κάποια φάση αποκλιμάκωσης πάντα βρισκόταν κάποιος καλοθελητης να κάνει μια κρίσιμη δήλωση και να επαναφέρει τα πράγματα στην προηγούμενη εκτός ελέγχου κατάσταση.
Μου τό έλεγε τότε ένας φίλος broker και δεν τον έπαιρνα σοβαρά αλλά μάλλον είχε δίκιο.
Π.χ. μόλις έβγαινε κάποια φήμη περί κινέζικων ή ρωσικών κεφαλαίων που θα μπορούσαν να δώσουν ανάσα το Ελληνικό πρόβλημα -με αποτέλεσμα την στιγμιαία αποκλιμάκωση στα σπρεντ= την επομένη ο Παπακωνσταντίνου διέψευδε κατηγορηματικά επαναφέροντας τα πράγματα στην προδιαγεγραμμένη πορεία που τελικά μας πήγε στη λύση της Τρόικας σηκωτούς.

Πολλοί προέβλεπαν ότι μέσα στο καλοκαίρι τα σπρεντ θα αποκλιμακώνονταν.Μερικοί μάλιστα μιλούσαν για 300-400 μονάδες βάσης πράγμα που βέβαια δεν έγινε.Ο καιρός περνούσε και τα χελιδόνια δεν ερχόντουσαν.
Η πολυπόθητη αποκλιμάκωση άρχισε τελικά μετά το τέλος του καλοκαιριού και όσο κι αν δεν ενδιαφέρει άμεσα το δανειζόμενο από ΕΕ-ΔΝΤ ελληνικό κράτος για τα επόμενα 2-3 χρόνια, σίγουρα ενδιαφέρει τους εμπλεκόμενους σε αυτές τις αγορές κερδοσκόπους, αλλά παίζει και το ρόλο της στο συνολικό σκληρό παιχνίδι που είναι σε εξέλιξη.
Ομως ξαφνικά να που και πάλι κάποιος επεμβαίνει κι αλλάζει τη ροή της αποκλιμάκωσης.
Κι όταν αυτος ο κάποιος είναι ο Ελληνας πρωθυπουργός, τότε η μένεις με το στόμα ανοιχτό ή ψάχνεις για ικανοποιητικές λογικές εξηγήσεις που στον κόσμο των αγορών υπάρχουν πάντα.
Η αλήθεια πάντως είναι η εξής.
Πρώτον, κάποιοι που πρόβλεπαν και έπαιζαν σε συμβόλαια παραγώγων την αναστροφή της αποκλιμάκωσης από τις 650 μ.β. προς τά πάνω σίγουρα κέρδισαν πάρα πολλά ειδικά όταν μέσα σε 2 μέρες είχαμε άνοδο 130 περίπου μονάδων βάσης.Μιλάμε δηλαδή για μια μεταβολή +20% που σε συμβόλαιο παραγώγων που παίζει με το 1/10 της αξίας του μετατρέπεται σε κέρδος 200% σε 2-3 μέρες.Δεν είναι και λίγο...
Δεύτερον, με δεδομένες τις απόψεις περί νομισματικών πολέμων που έχουν απόλυτα λογική βάση, ήταν στιγμή να κάνει και το ευρώ κάποια κίνηση μετά από μια ανοδική πορεία μηνών που φυσικά στραγγάλιζε τις Γαλλογερμανικές εξαγωγές.Ετσι μπήκε και πάλι μπροστά το Ελληνικο πρόβλημα και χάρις στις δηλώσεις Παπανδρέου περί εκλογών, το αποτέλεσμα ήταν μια άμεση υποχώρηση της ισοτιμίας του Ευρώ.
Οποιος τώρα έπαιζε σε συμβόλαια και την ισοτιμία αυτή και ώ του θαύματος έπεσε μέσα, τώρα κάνει πάρτυ σε κάποιο μαγικό τοπίο του υπέροχου κόσμου μας!
Τρίτον, μιά από τις υποχρεώσεις που έχει η χώρα είναι η εκδοση ανά τακτά διαστήματα έντοκων γραμματίων του Δημοσίου.Την μεθεπόμενη Τρίτη θα γίνει η έκδοση του Νοεμβρίου και βέβαια μια άνοδος στα σπρέντ έρχεται γάντι στους δανειστές.Χρυσό timing δηλαδή.

Θα περίμενε κανείς βέβαια από την κυβέρνηση μετά την ξαφνική αυτή ανατροπή,έστω για την τιμή των όπλων να μαζευτεί λίγο η εκλογική φημολογία.Αντί γι αυτό ο ίδιος ο Πρωθυπουργός επιμένει στην απειλή, δίνοντας σήμα για συνέχιση του ράλι στα ελληνικά ομόλογα.
Οπότε το να υποθέσει κανείς οτι η Ελλάδα επιθυμεί αποκλιμάκωση σίγουρα δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα και μη με ρωτάτε να το εξηγήσω.
Ποιός ξέρει άλλωστε.Μπορεί να είναι για το καλό μας.Μπορεί η πατρίδα να κερδοσκοπεί εις βάρος της με στόχο να γκρεμίσει τις Παγκόσμιες αγορες.
Ολόκληρος Παπανδρέου είν' αυτός.
Δεν είναι για να τον υποτιμάς.
Μind the GAP.

Των Ελλήνων τα ιερά φοράνε μαύρα

Μα πως είναι δυνατόν;
Πως τους αφήνουν να βεβηλώνουν ατιμωρητί;
Πάλι στην Ακρόπολη;
Το ιερό μνημείο της Παγκόσμιας κληρονομιας;
Που είναι ο σεβασμός στα ιερά και τα όσια;
Αυτά και άλλα πολλά πολλά ακούμε από το πρωί γα την απελπισμένη κινηση των συμβασιούχων του Υπ.Πολιτισμού να σκαρφαλώσουν πάνω στους κίονες των Προπυλαίων της Ακρόπολης με ένα μαύρο πανώ που γράφει "ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ"
Για το ιερό δικαίωμα στη δουλειά ας μην κάνουμε κουβέντα.
Για το ιερό δικαίωμα στη ζωή ας μη βγάλουμε λέξη.
Ας φλυαρύσουμε μόνο για τα δικαιώματα των ιερών τουριστων και για τη "μαχαιριά" που δίνουν στην πλάτη της πατρίδας οι άθλιοι ανίεροι εργαζόμενοι που παλεύουν για τη μίζερη ζωή τους.Ας μιλήσουμε για την εικόνα που "ταξιδεύει" και μας "εκθέτει διεθνώς".
Βέβαια εδώ που τα λέμε οι άνθρωποι διαφήμιση μας κάνουν.Πάλι η Ακρόπολη θα γίνει πρωτο θέμα στα διεθνή μέσα χάρις σ' αυτούς τους τρελούς.Πάλι οι κάμερες των διεθνών πρακτορείων θα κάνουν μια βόλτα κι από τα μέρη μας κυριολεκτικά απ' το πουθενά.
Ομως  σκέφτεται κανείς πόσο απελπισμένος πρέπει να είναι κάποιος  για να ανεβαίνει πάνω στην Ακροπολη με μαύρα πανό, ρισκάροντας να διωχθεί από το κράτος και τις υπηρεσίες του διεκδικώντας ανέλπιδα τα αυτονόητα;

Πάλι καλά που δεν το έκαναν προχθές.Θα τους φόρτωναν και την άνοδο των σπρέντ που πάλι φρόντισε ο Πρωθυπουργός με την ιερή του συνέντευξη να πάρουν την ανηφόρα.
Ας ψάξουμε λοιπόν αλλού για το ποιός εκθέτει τη χώρα στο ιερό εξωτερικό.

Και εν πάσει περιπτώσει τί είναι πιο ιερό από τον ίδιο τον άνθρωπο και τα δικαιωατά του;

Ομιλία-δημόσια τοποθέτηση από τον Μίκη Θεοδωράκη

Ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη σήμερα Β.Σοφίας & Μέρλιν 1 στις 7μμ
στο Αμφιθέατρο Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β.& Μ. Θεοχαράκη
Περισσότερα στο εδώ και τώρα

Εφυγε σαν σήμερα στα 1957 ο μεγάλος Ν.Καζαντζάκης

«Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος»

Εφυγε σαν σήμερα στα 1957 ο μεγάλος Ν.Καζαντζάκης.
Ενας τεράστιος πραγματικά Έλληνας που μας άφησε φεύγοντας μια πλούσια και ουσιαστική κληρονομιά.
Διαβάστε γι αυτόν εδώ 
στο site του Ιδρύματος "Μουσείο Νίκου Καζαντζάκη"

Επικοινωνιακή πανωλεθρία

Πράγματι  η σημερινή διακαναλική συνέντευξη δεν έχει προηγούμενο στα πολιτικά μας χρονικά.Κανείς πρωθυπουργός μεχρι σήμερα δεν επιχείρησε να εμφανιστεί σε διακαναλική η άλλη συνέντευξη τόσο μεγάλης ακροαματικότητας προσπαθώντας να επηρρεάσει την ψήφο του λαού πριν από αυτοδιοικητικές εκλογές.
Η αλήθεια δε είναι, οτι οι περισσότεροι από τους πρώην  που δεν το επιχείρησαν, θα μπορούσαν να το κάνουν και μαλιστα με μεγάλη επιτυχία, αφού ως γνωστόν ήταν κατά  πολύ ικανώτεροι επικοινωνιακά από τον ΓΑΠ.
Το επιχείρησε τελικά ο χειρότερος ρήτορας , ο λιγότερο ετοιμόλογος, ο γνωστός για τα σαρδάμ, αναγραμματισμούς, κομπιάσματα, λάθη κ.λ.π. και τώρα που μόλις τελειωσε ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το εκανε.
Ολοι είδαμε ότι τα έκανε κυριολεκτικά σαλάτα.
Το μενού των αρνητικών πόντων τα είχε όλα.Από λαικισμούς, υπεραπλουστεύσεις, ανακρίβειες, αμηχανίες, αδυναμίες στη συνέχεια των προτάσεων που ξεκινούσε, βαρετές μέχρις αηδίας γενικότητες, μέχρι τις "άλλα αντι άλλων" απαντήσεις και τα γνωστά γλωσσομπερδεματα για τα οποία έτσι κι αλλιώς είναι γνωστός.
Μάλλον δεν υπάρχει κανείς που να φοβήθηκε από τις αναιμικές απειλές , ελάχιστοι που να πείσθηκαν από το προκάτ λυπητερό υφάκι που του έχουν πεί οτι "δουλεύει" ή από το προφίλ "καλού και τίμιου παιδιού" και πολύ λίγοι βεβαια που άφησαν τη λογική τους να δεχτεί τα γνωστά και χιλιοειπωμένα "πατριωτικά" του επιχειρήματα και τις εξομολογητικές "διαβεβαιώσεις" ότι αυτός "πονάει πιο πολύ από όλους"!
Ηταν μάλλον μια κλασσική περίπτωση Λουδοβίκειας η Καισάρειας υπεροψίας, που ο μεγάλος αρχηγός υπερεκτιμώντας  τις δυνατότητές του, παίρνει το παιχνίδι επάνω του  και εκτίθεται ανεπανόρθωτα.
Και το εκτίθεται ανεπανόρθωτα είναι βέβαια ό,τι πιο επιεικές και καλοπροαίρετο μπορώ να σκεφτώ.
Μιλάμε για κανονική επικοινωνιακή πανωλεθρία.
Τύφλα νάχει το χθεσινό 10-0 της Αιντχόβεν κόντρα στη Φέγερνορντ.
Θα είχε τρομερό ενδιαφέρον να μάθουμε ποιός πονηρός  "φίλος" τον συμβούλεψε να το κάνει.

"Που να το φανταζότανε ο Σολωμός..."- Μαρτυρίες του Κώστα Βάρναλη

"Που να το φανταζότανε ο Σολωμός ότι ο ύμνος του θα μπορούσε να χρησιμεύσει για τεκμήριο εθνικής προδοσίας."

Στις 21 0κτωβρίου του 1825 δημοσιεύτηκε το ποίημα του Διονύσιου Σολωμού "Υμνος εις την ελευθερία".Σαράντα χρόνια μετά, το 1865 αποφασίστηκε με βασιλικό διάταγμα να γίνει ο Εθνικός μας Ύμνος σε μουσική του Ν.Μάντζαρου.
Ετσι ο Δ.Σολωμός έγινε ο εθνικός μας ποιητής και βέβαια πολλοί θα νομίζουν ότι σαν εθνικός θα ειχε την εκτίμηση των επίσημων "εθνικών" κύκλων και βέβαια την υποστήριξη του επίσημου κράτους.
Κι όμως αυτός ο μεγάλος λυρικός ποιητής -κατά πολλούς άλλους μεγάλους ο μεγαλύτερος- έιχε ένα μικρό προβληματάκι.
Σαν γνήσιος δημιουργός και λόγω της ειδικής σχέσης του με την ελληνικη γλώσσα(Εζησε πολλά χρόνια και σπούδασε στην Ιταλία με αποτέλεσμα να είναι ίσως περισσότερο Ιταλός γλωσσικά)
είχε δημιουργήσει έναν υπέροχο ΄ποιητικό ηχο αλλά και ένα γλωσσικό ιδίωμα που δεν άρεσε στους "λόγιους" κύκλους.Και επειδή χρησιμοποιούσε πολλές λέξεις της καθημερινής γλώσσας και της δημοτικής κατατάχθηκε στους "μαλλιαρούς" και τους "χυδαιστές" (αυτοί που χειριζόντουσαν ένα μιγμα "λόγιας" και δημοτικής γλώσσας) με αποτέλεσμα όταν άρχισε η διαμάχη δημοτικιστών-αντιδημοτικιστών, ο Σολωμός και μαζί του ο Εθνικός μας Υμνος σχεδόν απαγορεύτηκαν.

Ας το δούμε όμως με τα λόγια του Κ.Βάρναλη που και σαν μαθητής και σαν δάσκαλος  το έζησε από κοντά, εκείνα τα χρόνια στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.

"Στα 1902 επρόκειτο να γιορταστεί εκτονταετηρίς του Σολωμού.Θυμάμαι πως ο γυμνασιάρχης  ήρθε μια μέρα....και μας είπε."Όποιος θέλει να συνδράμη δύναται να καταθέσει τον οβολόν του εις το γραφείον"
Αυτό ήτανε όλο.
Κανένας καθηγητής δεν μας έκανε λόγο για τον μεγάλο ποιητή.Κανένας δεν μας εξήγησε το έργο του ούτε μας έδωσε καμιάν ιστορική και βιογραφική πληροφορία γι αυτόν.Τέτοια ήταν η εθνική μας εκπαίδευση.Ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην πνευματική ζωή της νέας Ελλάδας έπρεπε να αγνοείται από τους αληθινούς Έλληνες γιατί ήτανε χυδαιστής.Ο Σολωμός ήταν εχθρός των λογιότατων....Και οι λογιότατοι τον εκδικιόντανε τώρα
Το  λέω αυτό για να φανεί καθαρά, πως για να μάθει ένας Ρωμιός τη γλώσσα του και να γνωρίσει τους πνευματικους θησαυρούς της φυλής του, πρέπει να κάνει μόνος του αυτη τη δουλειά αρχίζοντας από το άλφα.Η εκπαίδευσή μας από τότε έως σήμερα έχει  για μοναδικο της σκοπό να μας κάνει να ξεχάσουμε τον πραγματικο μας εαυτό και να μας κάνει άγλωσσους, ανεδαφικούς και φρονηματίας, ήγουν δούλους."

Αργότερα σαν δάσκαλος στα Μέγαρα

...Τα κάρα σκάβουνε ολημερίς τους δρόμους και πληθαίνουνε τη σκόνη.Τα ζωντανά τη ...λιπαίνουνε αδιάκοπα κι οι μούστοι, που σαταζοβολάνε από τ' ασκιά,τη γλυκαίνουνε...
...Τα παιδιά μας έρχοναι στο σκολειό ξυπόλυτα και ...μεθυσμένα κάθε πρωί.Ιδρώσαμε μαζί με το συνάδελφό μου το Σπυράκη να τ' αναγκάσουμε να φοράνε παπούτσια τουλαχιστο, όταν έρχονται στο σκολειό....
...όσο για το μεθύσι αυτό δεν μπορέσαμε να τους το κόψουμε.
Ητανε μια παλιά κοινωνική παράδοση , που η αρχή της βαστάει από τους αρχαίους Ελληνες.Το πρωί δεν ξέρανε τι θα πεί γάλα, καφές η τσάι.Βάζανε το κρασί στα ποτήρια, μουσκεύανε σ' αυτό το ψωμί τους και τρώγανε.Στο τέλος στραγγίζανε και τα ποτηρια τους.Αυτό ήτανε το λεγομενο ακράτισμα των αρχαίων.
Ετσι.....μισοζαλισμένα όπως ήτανε, τα έπιανε νύστα κι ο πνευματικός ...άρτος που τους δίναμε δε μούσκευε καθόλου μέσα στο.... κρασί τους.


...Και τί λογής ήτανε αυτός ο "πνευματικός άρτος".Γραμματική της Αττικής διαλέκτου (ευκτική έγκλισις, τα εις -μι ρήματα.... και όλη η ρέστη κόλαση του αρχαίου τυπικού και συντακτικού.)Και μαζί Λατινικά.Ο οδοστρωτήρας της κλασσικής παιδείας ήθελε να περάσει πάνω απ' αυτές τις λαικές ψυχές, που ήτανε από σιδερόπετρα.
....
Κάποια χρονιά που είχα συγκεντρωμένα στη Γ Ελληνικού πολλά καλά παιδιά, τους δίδαξα ολάκερο τον "Εθνικόν ύμνο" του Σολωμού, που δεν τον είχε το πρόγραμμα. Βρέθηκε αμέσως ο επιστήμονας του χωριού να με καταγγείλει στο υπουργείο οτι υπονομεύω την αθάνατον ημών γλώσσαν άτε διδάσκων εις τους παίδας τον Εθνικόν ύμνον.!
Που να το φανταζότανε ο Σολωμός ότι ο ύμνος του θα μπορούσε να χρησιμεύσει για τεκμήριο εθνικής προδοσίας.
Και το υπουργείο με κάλεσε "εις απολογίαν"!

..Κώστας Βάρναλης-"Φιλολογικά απομνημονεύματα"

Έφυγε και η Καίτη Χωματά

Έφυγε και η Καίτη Χωματά.Μία μία οι ευαισθησίες φεύγουν για αλλού.
Στην αρχή ήταν ο καρκίνος, μετά ήρθε το τροχαίο.
Κουράστηκε η Καίτη Χωματά και πέταξε γιά τ'αστέρια.
Κι από κει πάνω θα φυσάει σαν αεράκι...μέχρι "να διωξει τα σύννεφα"

Και μετά... ο λαός!

 Στην αρχή προσπάθησαν να μας πουν οτι οι εκλογές που έρχονται είναι καθαρά και μόνο αυτοδιοικητικές και επομένως κανένα μήνυμα δεν είχαν να στείλουν προς την κυβέρνηση.Ηταν η εποχή που προσπαθούσαν να αποφύγουν την κατακραυγή του λαού και να βγούν χωρίς γρατσουνιά από τη δυσκολη γι αυτούς αναμέτρηση του Νοεμβρίου.Ανακάλυψαν "ανεξάρτητους" υποψηφίους και προσπάθησαν να περάσουν την άποψη ότι καμμιά σχέση δεν έχουν αυτές οι εκλογές με τα μηνύματα των βουλευτικών εκλογών και ότι η ψήφος αυτή ούτε κομματική είναι ούτε βέβαια αποτελεί δημοψήφισμα για την πολιτική σοκ που ακολουθήθηκε.
Μόνο που οι Έλληνες δεν το είδαν καθόλου έτσι με αποτέλεσμα τα ευρήματα των γκάλοπ που γίνονται αυτο τον καιρό δείχνουν μάλλον οτι το ΠΑΣΟΚ θα υποστεί μεγάλη ήττα.
Ετσι άλλαξε το τροπάριο και άρχισαν οι εκβιασμοί.Η ψήφος τελικά είναι πολιτική, τόσο πολιτική μάλιστα που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός άρχισε τα διαγγέλματα.
Η αρχή έγινε σήμερα με άρθρο του ΓΑΠ στο Βήμα και έπεται συνέχεια αύριο από την ΤV σε πανεθνικό δίκτυο.Το ποιο θα είναι με μια φράση το μήνυμα που θα σταλεί είναι καθαρό.
"Η μας ψηφίζετε η καταρρέουμε όλοι μαζί"

Τα λέει όμως πιο ξεκάθαρα το άρθρο του πρωθυπουργού.
"Ή χτίζουμε πάνω στην ως σήμερα πορεία μας και την ολοκληρώνουμε ή αφήνουμε την προσπάθεια να πάει χαμένη μαζί με τις θυσίες ενός ολόκληρου λαού."
Οπότε  να τους αφήσουμε ανενόχλητους να συνεχίσουν τον βομβαρδισμό κατα των δικαιωμάτων που με το ζόρι παρείχαν τα βασικά για την επιβίωση στους χαμηλόμισθους και συνταξιούχους και να περιμένουμε το "σίγουρο" αύριο που μας προσφέρει το ΠΑΣΟΚ (λεγε με και ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ), με δημόσιο χρέος μετα 2 χρόνια στο 160%(!!!) όπου βέβαια, όπως έλεγε ο ίδιος ο Χ΄΄νικολάου  στο δελτίο του ΑΛΤΕΡ,με τέτοιο χρέος οι αγορές δεν θα μας δανειζουν ούτε φυστίκια.
Και μάλιστα όχι μόνο χωρίς να αντιδράσουμε αλλά ζητούν να τους χειροκροτήσουμε κιόλας επιβραβεύοντας το έγκλημα κατά της ζωής μας και του αύριο των παιδιών μας με την ψήφο υπέρ τους.
Οταν ο λαός όμως βλέπει να χειροκροτουν τα μέτρα όλοι οι διεθνείς και εγχώριοι τραπεζίτες  παρέα με τον ΣΕΒ, τι να υποθέσει; Οτι τα μέτρα είναι υπέρ του;
(Κι όμως η μαύρη αλήθεια είναι ότι οι πιο πολλοί, ακόμη έχουν την ψευδαίσθηση ότι σ αυτό τον ψεύτικο ντουνια φτωχοί και τραπεζίτες βαδίζουμε χέρι-χέρι....Τελος πάντων.)

Οι έλληνες λεει ο ΓΑΠ έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε " Αυτούς που θέλουν να μας γυρίσουν στο καταστροφικό παρελθόν κι εμάς που οδηγούμε με ασφάλεια και σιγουριά την Ελλάδα στο μέλλον".
Μα το καταστροφικό παρελθόν είχε πρωταγωνιστές τους ίδιους, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δεν είχε αυτούς που μάχονται ενάντια στο μνημόνιο, ενάντια στην κατεδάφιση κάθε εργασιακού δικαιώματος, κάθε ίχνους δημοκρατίας και κάθε σταγόνας λαικής κυριαρχίας.Δεν είχε πρωταγωνιστή το λαό τέλος πάντων, που το μεγάλο του λάθος ήταν η αποπολιτικοποίησή του και η παραχώρηση των δικαιωμάτων ζωής του σε σκοτεινούς και ύποπτους όπως αποδείχτηκε εκπρόσωπους ,"έρημους κι απρόσωπους".Ειχε υπουργούς  τον ίδιο τον ΓΑΠ και την παρέα των συνεργατών του, δεν είχε τους βουλευτές της αριστεράς ούτε απλούς λαικούς αγωνιστές ή εργάτες.
Και εν πάσει περιπτώσει πως τολμάει να λέει οτι "οδηγεί με ασφάλεια και σιγουριά την Ελλαδα στο μέλλον", όταν ομολογεί ότι άλλος έχει το τιμόνι και ότι τα μέτρα αναγκάστηκε να τα πάρει παρά τη θέλησή του.Οταν δεν τολμούν να μας ανακοινώσουν πριν τις εκλογές την αλήθεια για το κρυμμένο έλλειμα γιατί λέει η Ευρωπαική Στατιστική Υπηρεσία δεν πρόλαβε!Οταν δεν προλαβαίνεις πας στην επόμενη μέρα η εβδομάδα δεν πας στον επόμενο μήνα όταν εντελώς συμπτωματικά έχουν ολοκληρωθεί οι εκλογές.

Ειναι καθαρό λοιπόν πως από τη στιγμή που η θέση τους τρίζει ολοφάνερα, ο μεγάλος εκβιασμός θα αρχίσει.Θα μιλήσουν για λάθος μήνυμα προς τις "Αγορές", θα εκφοβίσουν, θα απειλήσουν το λαό με κάθε τρόπο προκειμένου να σταματήσουν τη διαρροή και "δημοκρατικά" να κλέψουν την ψήφο του.
Και βέβαια θα έχουν κάθε βοήθεια άπο όλους όσους ωφελούνται από την λαίλαπα μέτρων αυτής της  απίστευτης "σοσιαλιστικής" διακυβέρνησης. Και θα βρεθούν κάθε ειδους ειδικοί και παντογνώστες που θα ανακαλύπτουν επιχειρήματα για να σωθεί η κατάσταση.
Δεν θα τους κάνει όμως τη χάρη ο λαός.Που μπορεί να μην πηρε ακόμα τους δρόμους όπως οι Γάλλοι, αλλά δεν είναι και τόσο ηλίθιος όσο τον θέλουν.
"Η βαρύτητα της ψήφου στις 7 Νοεμβρίου" λέει ο ΓΑΠ, "αποκτά  πλέον και βαθύτερο πολιτικό περιεχόμενο: οι πολίτες θα δώσουν ξεκάθαρο στίγμα για το πού θέλουν να πάει η χώρα."
Είναι το μόνο σημείο που συμφωνούμε.
Το ενδιαφέρον όμως θα είναι πρώτον το πού θα πάει το μήνυμα που θα αποσταλεί (σε ποιά σκουπίδια δηλαδή ) και δεύτερον τι θα κάνουμε εμείς αφού το στείλουμε.

Γιατί βέβαια μια εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι αρκετή.

 Πρεπει να είναι μόνο η αρχή.
 Πρέπει να είναι το πρώτο βήμα για την απαλλαγή απο την κυβέρνηση του μνημονιου.

 Πρέπει να είναι η πρώτη λέξη στο κεφάλαιο του χτισίματος ενός μεγάλου λαικού κινήματος που θα ξαναφέρει το λαό στο προσκήνιο να αποφασίζει για το μέλλον του συντριβοντας κάθε διάθεση υποτίμησης της δύναμής του.Η Γαλλία δείχνει το δρόμο σ' αυτό φωνάζοντας πως οι λαοί μπορούν.
Πρέπει να είναι η στιγμή που ο Έλληνας άτομο θα θυμηθεί την άγια έννοια της συλλογικότητας και θα ξαναγίνει πολιτης στην Πολιτεία του και άρχοντας στο αρχοντικό του.

Θα ξαναγίνει ένοικος και ιδιοκτήτης του Παράδεισού που λέγεται Ελλάδα κάνοντας στην άκρη όποιον επιβουλεύεται τα κυριαρχικά του δικαίώματα με τον πιο σιχαμερό και βρώμικο τρόπο,κόβοντας τα χέρια σε αυτούς που υπογράφουν άγνωστα ακόμη συμβόλαια και δεσμεύσεις για τα επόμενα 50-100 χρόνια πίσω από την πλάτη του.

Και για όσους ρωτούν "και μετά τί ;" η απάντηση ειναι μία και απλή.
"Κ α ι   μ ε τ ά   ο   λ α ό ς"

Συνεργασία κράτους και παρακράτους!

Αριατερά και πολιτική

.

Η παρακρατική εξουσία στη περιοχές Αγ. Παντελεήμονα, Αττικής κλπ, εδραιώνεται και νομιμοποιείται κάθε μέρα και περισσότερο. Ο κόσμος μαθαίνει μόνο ελάχιστα από αυτά που συμβαίνουν και αυτά με το σταγονόμετρο.

Σήμερα 23/10 σημειώθηκε νέα επίθεση κατά της υποψήφιας δημάρχου Ε. Πορτάλιου. Μέχρι χθες μας έλεγαν ότι οι επιθέσεις κατά μεταναστών γίνονται από «αγανακτισμένους κατοίκους». Οι επιθέσεις ήδη έχουν επεκταθεί σε κάθε πολίτη που δεν συμφωνεί μαζί τους. Φυσικά ουδείς πιστεύει ότι αγανακτισμένοι πολίτες της περιοχής ήταν οι επιτιθέμενοι και όχι καθαρά φασιστοειδή.

Όπως γίνεται φανερό η εξουσία του κρυπτοφασισμού εδραιώνεται.

Με ανακοίνωση της η Ελληνική Αστυνομία αναγνώρισε επίσημα το άβατο αυτών των περιοχών για ανεπιθύμητους πολίτες και ότι έχει παραδώσει πλέον την εξουσία στις ομάδες των φασιστών. Δεν υπάρχει καμιά άλλη ερμηνεία στην ανακοίνωση ότι «ο κ. Αλαβάνος δεν ζήτησε αστυνομική προστασία για να επισκεφτεί τον Αγ. Παντελεήμονα»!!!

Τι μας λέει αυτή η λιγόλογη ανακοίνωση;

Ότι, όποιος θέλει να επισκεφτεί τον Αγ. Παντελεήμονα θα πρέπει να ζητάει αστυνομική προστασία. Αλλιώς πέφτει στην εξουσία των φασοστοομάδων.

Ότι, ήταν φυσικό να φύγουν οι αστυνομικοί από εκεί την ώρα που τις έτρωγε ο Αλαβάνος και να αφήσουν την άσκηση της εξουσίας στις φασιστοομάδες, αφού «δεν ζήτησε αστυνομική προστασία».

Ότι, όποιος ανεπιθύμητος για τις φασιστοομάδες πηγαίνει μόνος είναι φυσικό να τις τρώει.

Ότι, οι περιοχές αυτές είναι πλέον άβατο και ο κάθε πολίτης χρειάζεται είτε την συνοδεία της αστυνομίας είτε την άδεια των φασιστοειδών για να πάει εκεί.

Με τόσο λίγα λόγια μια εξουσία μας αποκάλυψε τόσα πολλά! Κράτος και παρακράτος έχουν μοιράσει αγαστά τις «περιοχές ευθύνης» τους και δρουν αλληλοσυμπληρούμενα.

Έχει επισημανθεί πολλές φορές ότι το μοντέλο αυτό του Αγ. Παντελεήμονα αφού δοκιμασθεί και εδραιωθεί θα αρχίσει να επεκτείνεται παντού σαν πρότυπο νέας εξουσίας φασιστών με «λαϊκή» υποστήριξη, για τη δήθεν προστασία των κατοίκων. Τώρα βρίσεται ακριβώς στο στάδιο της εδραίωσης και αναγνώρισης από την κρατική εξουσία ενώ παράλληλα κάνει τα πρώτα βήματα επέκτασης στη γύρω περιοχή.

Το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται γρήγορα, ανάλογα με τις ανάγκες της εξουσίας και του βαθέως κράτους για να περάσει η κρίση με μόνο θύμα το λαό. Αυτή είναι η κρυφή στόχευση της εξουσίας όσο και αν κάνουν μερικοί ότι δεν καταλαβαίνουν και μιλούν για τοπικό φαινόμενο.

Αύριο όμως θα είναι αργά.

Τζόν Σουϊντον: Eίμαστε διανοούμενες πόρνες

Τζόν Σουϊντον- πρώην αρχισυντάκτης των New York Times
(Στην αποχαιρετιστήρια δεξίωση για την συνταξιοδότησή του)

«Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, σε αυτή τη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας που να αποκαλείται ανεξάρτητος Τύπος. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω.
Ούτε ένας ανάμεσά σας θα τολμούσε να εκστομίσει μια έντιμη γνώμη. Και αν τολμούσατε να την εκφράσετε γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι ποτέ δεν θα εμφανιζόταν τυπωμένη στο χαρτί. Πληρωνόμαστε αρκετά ώστε να κρατάμε την τίμια άποψή μας, έξω από την εφημερίδα για την οποία γράφω. Εσείς επίσης παίρνετε ικανοποιητικούς μισθούς για παρόμοιες υπηρεσίες. Και αν κάποιος τολμούσε ή ήταν τόσο τρελός ώστε να γράψει την τίμια γνώμη του, θα βρισκόταν πολύ σύντομα στο δρόμο….
Είναι δουλειά και καθήκον κάθε δημοσιογράφου να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται, να διαστρεβλώνει, να εξυβρίζει, να κολακεύει γονυπετής το Μαμωνά και να πουλάει τη Πατρίδα του για τον άρτο τον επιούσιο….Είμαστε υποτελείς. Όργανα των πλουσίων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε καραγκιόζηδες. Αυτοί οι άνθρωποι κινούν τα νήματα και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους. Ο χρόνος, η ζωής μας, οι ικανότητές μας είναι ιδιοκτησία αυτών των ανθρώπων. ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΕΣ ΠΟΡΝΕΣ.

Πηγή « Η ανείπωτη ιστορία της εργασίας», του Richard O. Bayer, εκδόσεις United Electrical, Radio & Machine Workers of America, NY 1979.

Δημοσκόπηση σοκ για τις απεργίες στη Γαλλία-Ακούει κανείς;

Παρά τις προβλέψεις για κούραση των απεργών και της κοινής γνώμης και τα ευχολόγια για κάμψη των κινητοποιήσεων η πραγματικότητα στη Γαλλία  έχει το δικό της λόγο.
Η νέα δημοσκόπηση μάλιστα του Canal+ που παρουσίασε και η le Monde δείχνει πως οι θετικές γνώμες για τις κινητοποιήσεις αγγίζουν το 70% με τάση μάλιστα αυξητική για την υποστήριξη των απεργιών.
Ριχνοντας μάλιστα μια πιο προσεκτική ματια βλέπουμε οτι τα πράγματα ειναι ακόμη καλύτερα από όσο δείχνουν για αυτούς που αντιστέκονται.
Ακόμη και αυτό το 70% γίνεται πολύ μεγαλύτερο στις ηλικίες κάτω των 65 ετων -στον ενεργό πληθυσμό δηλαδή- φθάνοντας το 84% όταν οι ερωτόμενοι είναι εργάτες!!!

Ας  δούμε λοιπόν την έρευνα λίγο πιο προσεκτικά.

69% είναι υπερ των κινητοποιήσεων ενώ μόνο 29% είναι αρνητικοί.(+2% θετικοί από την περασμένη εβδομάδα-έρευνα της ίδιας εταιρειας)

Στους συμπαθούντες την ευρύτερη αριστερά(σοσιαλιστές ,κομμουνιστές, αντικαπιταλιστικη αριστερά κ.α.) το ποσοστό των θετικών απαντησεων είναι 92% ενώ και από τους ψηφοφόρους της δεξιάς θετικό είναι το 32%!

Στις διάφορες ηλικίες έχουμε τα εξής:
Kάτω των 25 ετών(το συνταξιοδοτικό είναι ακόμα πολύ μακρινή σκοτούρα):Υπέρ ειναι το73% και κατα το 22%!
25-64 ετών:Υπέρ το 74% και κατά το 25%.
65 ετών και πάνω(Ηδη συνταξιούχοι δηλαδή που δεν τους νοιάζει πια):Υπέρ 49% και κατά 50%-(ούτε εδώ δεν είναι απολυτη πλειοψηφία.)

Εργάτες:Υπέρ 92% και κατά 16%

Στην ερώτηση για τις απεργίες στις μεταφορές 52% είναι υπέρ(+2% απο την περασμένη έρευνα 15/10) και 45% κατά.Το θετικό ποσοστό φτάνει στο 58% στις ηλικίες 25-64 και το 63% στούς εργάτες.
Στην ερώτηση για την συμμετοχή των μαθητών και φοιτητών όπως και στο θέμα των μπλοκ των διυλιστηρίων οι απαντήσεις είναι ελαφρά προς την αρνητική πλευρά(46% και 48% υπέρ αντίστοιχα έναντι  50% και 52% κατά) πράγμα που και εδώ ωφείλεται στην αρνητική γνώμη των άνω των 65, ενώ στις ηλικίες 25-54 οι γνώμες είναι ξεκάθαρα θετικές.

Αν λάβει κανείς υπ΄όψιν ότι όπως κι εδώ έτσι και στη Γαλλία οι δημοσκοπήσεις  δεν έχουν κανένα λόγο να είναι απόλυτα αντικειμένικές -ειδικά όταν παραγγέλονται από συγκροτήματα των ΜΜΕ- μπορούμε να μιλάμε για σχεδόν καθολική υποστήριξη.

Να περιμένουμε λοιπόν όλη τη γκάμα δυσφήμισης του Γαλλικού Οκτώβρη, από προβοκάτορες κουκουλοφόρους στους δρόμους μέχρι παπαγαλάκια όλων των ειδών παντου, όπως συνηθίζεται άλλωστε σε όλον τον γνωστό "δημοκρατικό" κόσμο μας.

Η δημοκρατία του Σαρκοζύ πάντως απάντησε σήμερα ζητώντας από τη Γερουσία εκτάκτως και για πρώτη φορά, πρώτα να ψηφιστεί ο νόμος και μετά να συζητηθούν οι τροπολογίες!Τόσο υπολογίζουν τα εκατομμύρια που βγήκαν στους δρόμους αλλά και την κοινη γνώμη.
Δημοκρατία με τα όλα της λοιπόν ...

Οσο για τις κινητοποιήσεις, η συνέχεια την επόμενη εβδομάδα αναμένεται καυτή με τη νεολαία να σέρνει πρώτη το χορό.
Άντε και στα δικά μας.

Υ.Γ.Από τα πιο ωραία συνθήματα στη φωτό επάνω που λέει:"ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΟΥΝ"

Γενική απεργία και στην Πορτογαλία στις 24/11

Γενική απεργία στις 24 Νοέμβρη έχει εξαγγείει η CGTP (Centrale Générale des Travailleurs Portugais) που είναι η μεγαλύτερη συνδικαλιστική οργάνωση της Πορτγαλίας και ιστορικά πρόσκειται στους Πορτογάλους κομμουνιστές.
Ειναι η πρώτη Γενική απεργία στην χώρα από το 2007 και  βάζει την Πορτογαλία στον Πανευρωπαικό χορό κινητοποιήσεων ενάντια στα μετρα λιτότητας αν και όπως λέγεται εκεί, με αρκετή καθυστέρηση.
Η  CGTP έχει καλέσει την UGT(Union Generale dew travailleurs) που πρόσκειται στους "σοσιαλιστές" να συμμετέχει και φαίνεται πως η απήχηση είναι πολύ μεγάλη καθώς σημαντικές πιέσεις ασκούνται από τα κάτω προς την ηγεσία του συνδικάτου.

Οταν η αλήθεια δεν κρύβεται...κάποιοι επιμένουν-Γαλλικός Οκτώβρης

Στη Γαλλία η μεγαλύτερη απεργία των τελευταίων χρόνων σε όλη την Ευρώπη και τα μαζικότερα συλλαλητήρια είναι σε πλήρη εξέλλιξη.Η κυβέρνηση της Δεξιάς φαίνεται αγχωμένη, ενώ τα διοικητήρια της ΕΕ μοιάζουν να φοβούνται Πανευρωπαικό ξεσηκωμό μετά μάλιστα και τα σκληρά μέτρα που ανακοινώθηκαν και στην Αγγλία.Στο τραπέζι βέβαια των συζητήσεων μπαίνουν όλα τα σχέδια αντιμετώπισης θεμιτά και αθέμιτα.
Στην Ελλάδα όμως εφαρμόζονται ήδη!
Επεσα τυχαία το βράδυ σε δελτίο μεγάλου καναλιού( όχι του ΜΕGA πάντως για να πω την αλήθεια) που ενημέρωνε για την κατάσταση στη Γαλλία και ανατρίχιασα.Ειδα ταραξίες-μερικές εκατοντάδες προβοκατόρων που επιστρατεύονται παντού σε αυτές τις περιπτώσεις- να σπάνε μαγαζιά, είδα το Σαρκοζύ να μιλάει για αλήτες, "αγανακτισμένους πολίτες" να γκρινιάζουν για το πως αφήνουν τους λίγους να ταράζουν την ηρεμία τους, "ειδικούς" να εξηγούν για τη ζημία που υφίσταται η οικονομία και γενικά  όλο το στημένο σκηνικό δυσφήμισης που στήνεται σε τέτοιες στιγμές.
Μόνο εικόνες από τις τεράστιες διαδηλώσεις δεν είδα και βέβαια λέξη δεν ειπώθηκε για τα 3,5εκ. Γάλλους που βγήκαν 2 φορές σε 4 μέρες στους δρόμους, ή για το 72% που είναι υπέρ των απεργιών και των συλλαλητηρίων σύμφωνα με δημοσκοπήσεις στη Γαλλία!
Σαρκοζικότερο του Σαρκοζύ( που διαχώρισε τους ταραξίες από τους απεργούς) το κανάλι επέλεξε να εκτεθεί σύμφωνα με τις οδηγίες που προφανώς υπάρχουν, πηγαίνοντας κόντρα στην αλήθεια που όμως όταν φουντώνει δεν κρύβεται.

Διόρθωση!!(Για το κείμενο έκκληση του Μίκη Θεοδωράκη)

Πριν λίγο αναρτήθηκε στο blog κείμενο έκκληση που μας ήρθε από το 
www.mikistheodorakisorchestra.gr/ μαζί με το κείμενο του Μ.Θεοδωράκη
ΠΕΝΤΕ  ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΕΞΟΔΟ  ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΚΡΙΣΗ του Μίκη Θεοδωράκη

Από κακή συννενόηση με την φίλη Ε.Π. που συνεργάζεται με τον Μίκη και πάνω στην ένταση της στιγμής θεωρήσαμε ότι και τα 2 κείμενα ήταν του Μίκη.Η αλήθεια ειναι ότι το κείμενο
"ΔΗΛΩΣΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ" έχει την αποδοχή του Μ.Θεοδωράκη(γι αυτό άλλωστε στάλθηκε από την ηλ.διεύθυνση της ορχήστρας Μ.Θεοδωράκης) ΑΛΛΆ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΔΙΚΌ ΤΟΥ ΚΕΊΜΕΝΟ.Ετσι διορθώνουμε κατεβάζοντας την αρχική ανάρτηση και δημοσιεύουμε ξανά την έκκληση.
Ζητάμε συγνώμη για τις εντυπώσεις και την ταλαιπωρία άλλων φίλων μπλογκερ.


ΔΗΛΩΣΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Παρά την εγκληματική παραπληροφόρηση της Τηλεόρασης, όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν πλέον τα εξής γεγονότα :
Προεκλογικά διακηρυσσόταν από τον κ. Γ.Α.Παπανδρέου ότι «λεφτά υπάρχουν» παρά την ενημέρωσή του από το Διοικητή της Τρ.Ελλάδος.
Την επομένη των εκλογών 5/10/2009 οι μέρες πληρωμής των υπό διαπραγμάτευση Ελληνικών ομολόγων αυξήθηκαν από 2 σε πλέον των 10,  χωρίς την υπογραφή του Διοικητή και υποδιοικητή της ΤτΕ και αντίθετα προς τις Κοινοτικές Οδηγίες, πράγμα που τα άφησε αφύλακτα στη μανία των κερδοσκόπων και ώθησε τα spreads  από 130 μονάδες βάσης σε 1200.
Σε αυτό συνέβαλαν επίσης οι δηλώσεις περί ελλείμματος (διογκωμένου με τεχνητό τρόπο) και περί αναξιοπιστίας της χώρας, ώστε τελικά έγινε αδύνατη η δανειοδότησή της από τις αγορές με φυσιολογικά επιτόκια.
Σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο ενδεικτικά: προσκλήθηκε για συμφωνίες ο Τούρκος Πρόεδρος παρά τις συνεχείς, αιματηρές πλέον,  παραβιάσεις του Ελληνικού χώρου, καντονοποιήθηκε αντισυνταγματικά η Ελλάδα με προφανή κίνδυνο προώθησης σχεδίων Κοσσοβοποίησής της, δόθηκαν δε πρωτοφανείς για την Ευρώπη διευκολύνσεις απόκτησης ιθαγένειας, άρα ψήφου.
Ακολούθησε η υπογραφή του Μνημόνιου που θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της Πατρίδας διότι :
παρέδωσε για αόριστο χρόνο την ουσιαστική διακυβέρνηση της χώρας σε ξένο Διευθυντήριο χωρίς δημοψήφισμα, ούτε αυξημένη πλειοψηφία της Βουλής
είναι αδύνατο να τηρηθούν οι μέχρι και το 2014 βαρύτατοι όροι του, ενώ οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε τεράστια ύφεση και συντριβή του εθνικού κορμού των μικρομεσαίων και αγροτών.
το διαπραγματεύσιμο χρέος προς Τράπεζες, μέσω τίτλων υψηλού ρίσκου,  μετατράπηκε σε χρέος προς Κράτη και λαούς και μάλιστα με υποθήκη της Κρατικής περιουσίας, με ορίζοντα εκατονταετίας όπως η μέχρι τούδε ιστορική πείρα καταδεικνύει με βεβαιότητα.
το Ελληνικό Δίκαιο, που ήταν σε ισχύ, αντικαταστάθηκε με το αποικιοκρατικό Βρετανικό, που προστατεύει μόνο τους δανειστές
εισήγαγε στην Ευρώπη για πρώτη φορά το ΔΝΤ που ελέγχεται, όπως αποδείχτηκε από σωρεία παραδειγμάτων, από καρτέλ ιδιωτικών Τραπεζών και συνδεδεμένο καρτέλ γιγάντιων πολυεθνικών.
Είναι μεγάλο ψέμα ότι οι δόσεις του δανείου πηγαίνουν σε μισθούς και συντάξεις, αποτελούν απλά λογιστικές καταγραφές και οδεύουν απευθείας στις τσέπες των δανειστών. Αυτούς εξασφαλίζουν οι μάταιες θυσίες.
Είναι μεγάλο ψέμα ότι η λύση του Μνημόνιου είναι μονόδρομος. Ενδεικτικά αναφέρονται : η λύση της Ουγγαρίας, της Ισλανδίας, της Αργεντινής, του πάμπτωχου Malawi. Έχουν κατατεθεί δημόσια : η λύση Σαμαρά (βλ. ιστότοπο ΝΔ), οι λύσεις των δύο μεγάλων αριστερών κομμάτων (π.χ. βίντεο Λ. Κανέλλη), οι λύσεις Αρ. Τσιπλάκου (αξιοποίηση και όχι εκποίηση δημόσιας περιουσίας, δεσμεύσεις), η λύση του έγκριτου οικονομολόγου Β.Βιλιάρδου κλπ. Περαιτέρω χρήματα μπορούν να εξευρεθούν με δήμευση περιουσιών  των μεγαλόσχημων που καταχράστηκαν τα ιλιγγιώδη ποσά των δανείων, των προμηθειών και των Κοινοτικών επιχορηγήσεων μετά «πόθεν έσχες» από ανεξάρτητη αρχή ,  μείωση των δαπανών εξοπλισμών, χρήση συμψηφιστικά της πολεμικής αποζημίωσης Γερμανίας,  αποζημίωση από την Γκόλντμαν Ζαξ κατά το υπόδειγμα της Νορβηγίας,  δημιουργία Εθνικού Ταμείου στο διαδίκτυο με διαχείρισή του από Καθαρούς Έλληνες. Μη χρήση των «υπηρεσιών» της Τρόικας και  ανεύρεση χαμηλότοκων κεφαλαίων από Ρωσία, Κίνα, Εμιράτα, ΕΕ που, λίγες μόνο μέρες μετά την επισπευθείσα  εκχώρηση της εθνικής μας διακυβέρνησης, εξήγγειλε το Ταμείο Στήριξης χωρίς τέτοιους απίστευτους όρους. Όλα αυτά με κύριο και άμεσο στόχο, πλην της εξυπηρέτησης του χρέους, τη δημιουργία θέσεων εργασίας ιδίως για τους νέους μας.
ΕΚΚΛΗΣΗ
Οι ερχόμενες περιφερειακές εκλογές παρέχουν τη μοναδική ευκαιρία αναίμακτης λύσης για την εθνική τραγωδία, χωρίς να χάσουν τα λεφτά τους και οι πιστωτές, με συντονιστικό το Συμβούλιο των Περιφερειαρχών.
Κάνουμε έκκληση σε όλους τους πατριώτες να ξεφύγουν συνειδητά από την αρρωστημένη πλύση εγκεφάλου της τηλεόρασης και από τη δύναμη της συνήθειας, να μην αυτοκτονήσουν με αποχή, να εμβαθύνουν ΟΜΑΔΙΚΑ στην οικογένεια και τις φιλικές παρέες στα παραπάνω και να πάρουν την τύχη της Πατρίδας και των παιδιών τους στα χέρια τους. Η Ελλάδα είναι μάνα, δεν είναι μητριά. Ειδικά οι πατριώτες του ΠΑΣΟΚ που τους μάγεψε το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» να το επικαιροποιήσουν με το «Ξαναδώστε την Ελλάδα στους Έλληνες». Η υπερψήφιση σε όλη την Επικράτεια αποκλειστικά υποψηφίων, με αξιοκρατικά και όχι κομματικά κριτήρια, που αποκηρύσσουν δημόσια το μνημόνιο διότι έχουν πεισθεί ότι υπάρχουν άλλες λύσεις που θα μας οδηγήσουν σίγουρα στην έξοδο από τα σημερινά αδιέξοδα, θ’  ανοίξει το δρόμο για την αναίμακτη απελευθέρωση από τον πιο ύπουλο κατακτητή της ιστορίας μας. Θ’ αποτρέψει τη μετανάστευση των νέων μας, τις εμφύλιες έριδες και το κυριότερο ΤΗΝ ΕΔΑΦΙΚΗ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ, που είναι ο άμεσος αληθινός στόχος των κατακτητών μας.
ΟΤΙ ΚΕΡΔΗΘΗΚΕ ΜΕ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ.

Οι υπογραφόμενοι είμαστε χιλιάδες επώνυμοι είτε υποψήφιοι, εκατομμύρια ανώνυμοι, όλοι πατριώτες ίσοι μπροστά στον κίνδυνο της γλυκιάς Πατρίδας.

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ-ΠΕΝΤΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

www.mikistheodorakisorchestra.gr

Το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότερο μου θέτουν το ερώτημα: «Πώς θα βγούμε από την κρίση…».

Όπως καταλαβαίνετε, το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο, πολύπλοκο με πολλές πλευρές φανερές και κρυφές και μια σωστή απάντηση πρέπει να μας οδηγήσει σε μια σειρά ερωτήματα, που θα μας βοηθήσουν να δούμε πού βρισκόμαστε σήμερα, πώς και γιατί έχουμε φτάσει εδώ που βρισκόμαστε και στη συνέχεια με ποιο τρόπο θα βγούμε από το αδιέξοδο και το κυριότερο, πού θα πάμε ή καλλίτερα όχι μόνο πού αλλά και πώς θα μπορέσουμε να πάμε εκεί που πρέπει να πάμε.

Ερώτημα πρώτο: Έχουμε μήπως συνειδητοποιήσει ότι η σημερινή κρίση αφορά εξ ίσου όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους αυτής της χώρας στον ίδιο βαθμό, αδιάφορο αν ο ένας θίγεται σήμερα περισσότερο από τον άλλο; Δεδομένου ότι αν αυτή η χώρα βουλιάξει, τότε θα πνιγούμε όλοι μαζί. Πλούσιοι και φτωχοί, Αριστεροί και Δεξιοί, Κεντρώοι, αναρχικοί. Με άλλα λόγια έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είμαστε ένας λαός στον ίδιο χώρο, στην ίδια πατρίδα; Και συνεπώς ότι αν σωθούμε, θα σωθούμε ή όλοι μαζί ή κανένας;

Ερώτημα δεύτερο: Έχουμε μήπως συνειδητοποιήσει ότι στην ασφυκτική αυτή μοναξιά μας, που την επιτείνει το γεγονός ότι στην ίδια κατάσταση με μας βρίσκονται όλοι οι λαοί του κόσμου και ειδικά της Ευρώπης ο καθένας προσπαθεί με όλα τα μέσα να σωθεί χωρίς να περιμένει βοήθεια από πουθενά; Και όχι μόνο αυτό αλλά ακόμα και οι πιο δυνατοί λαοί εκμεταλλεύονται τους αδύνατους χωρίς οίκτο, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δικά τους αποκλειστικά συμφέροντα. Με άλλα λόγια ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε, μοιάζει με ζούγκλα, που γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη για τους αδύνατους όσο μεγαλώνει η διεθνής κρίση.

Ερώτημα τρίτο: Έχουμε μήπως συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει σήμερα ούτε ίχνος διεθνούς αλληλεγγύης και επομένως κι εμείς ως ένα ξεχωριστό εθνικό σύνολο δεν έχουμε φίλους, δεδομένου όπως είπαμε, ότι ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και το μόνο που μπορεί να φέρει τον ένα λαό κοντά στον άλλο είναι αποκλειστικά το αμοιβαίο συμφέρον. Κι αυτό σημαίνει ότι αν τελικά σωθούμε, τότε θα σωθούμε όλοι μαζί ή κανένας. Χρειάζεται όμως γι’ αυτό να αντιτάξουμε τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες δυνάμεις που διαθέτουμε ως ένας ενιαίος λαός απέναντι στους άλλους που φροντίζουν να συσπειρωθούν ο καθένας γύρω από τον εαυτό του, προκειμένου να αντέξει στην μεγάλη δοκιμασία, στην οποία μας έχει υποβάλει όλους ανεξαιρέτως η διεθνής κρίση. Με άλλα λόγια για να αντέξουμε, πρέπει να γίνουμε όλοι μαζί ισχυροί σαν μια γροθιά.

Ερώτημα τέταρτο:Πώς εκδηλώνεται σήμερα η κρίση στη χώρα μας;Ποια έιναι τα αίτια που την προκάλεσαν και που εξακολουθούν να την συντηρούν; Η δική μου η άποψη είναι ότι επειδή δεν θα συμφωνήσουμε για το ποιος φταίει αλλά αντίθετα αναγκασμένοι να ρίχνουμε τα βάρη ο ένας στον άλλο στην ουσία χάνουμε χρόνο για να μπούμε επί τέλους στον δρόμο που θα μας βγάλει από την κρίση, θα πρότεινα να συμφωνήσουμε ότι εκείνο που θα πρέπει να μας ενδιαφέρει, είναι μονάχα η σημερινή πραγματικότητα.

Πότε, πώς και γιατί φτάσαμε ως εδώ, ας το αφήσουμε στους ιστορικούς του μέλλοντος. Εμείς θα πρέπει να πούμε ότι αυτή είναι η σημερινή κατάσταση, που μας αφορά εξ ίσου όλους. Και από κει και πέρα να την αναλύσουμε, ώστε να είμαστε σε θέση να την αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο και να την αλλάξουμε. Η εικόνα που έχω και που νομίζω ότι μας βοηθά να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει, είναι η εικόνα του μαγγανοπήγαδου, όπου συνήθως ένα μουλάρι με παρωπίδες κάνει γύρω-γύρω αμέτρητους κύκλους, προκειμένου να βγει το νερό απ’ το πηγάδι.

Eδώ και πάρα πολλά χρόνια, από την εποχή που οι Κυβερνήσεις αντί να εξασφαλίσουν στον λαό μας να ζει χάρη σε ένα σύστημα ανάπτυξης στηριγμένο στις δικές του παραγωγικές δυνάμεις καταφύγανε στην εύκολη λύση των δανείων από ξένες δυνάμεις.

Η βασική αιτία γι’ αυτό δεν ήταν μόνο η ανικανότητα αλλά και το σύστημα των πελατειακών σχέσεων που μετέβαλε τον Κρατικό Μηχανισμό σε έναν αληθινό Μινώταυρο, που ζούσε με το αίμα του λαού. Έτσι μπήκαμε στο εθνικό μαγγανοπήγαδο, δεδομένου ότι τα δάνεια έφεραν τους τόκους και οι τόκοι φόρους που δεν έφταναν να ικανοποιήσουν το Δημόσιο που κατέφευγε σε νέα μεγαλύτερα δάνεια, που μεγάλωναν τους τόκους και αυτοί τους φόρους και αυτοί τα νέα δάνεια και ούτω καθ’ εξής. Η πραγματική εικόνα λοιπόν είναι αυτή: στη μέση το αδηφάγο Δημόσιο και γύρω-γύρω όλος ο ελληνικός λαός να κάνει χωρίς τέλος φαύλους κύκλους που όμως όσο αύξαιναν οι τόκοι, έπρεπε να βαδίζουν όλο και πιο γρήγορα και στο τέλος να τρέχουν, να λαχανιάζουν και να σωριάζονται από την εξάντληση, όπως ακριβώς συμβαίνει τώρα.

Η δική μου απάντηση στο μαγγανοπήγαδο είναι μία και απλή: Πρέπει να απαλλαγούμε απ’ αυτό. Δηλαδή θα πρέπει να βρούμε τρόπους να απαλλαγούμε από το Δημόσιο Χρέος και από κει και πέρα να εξετάσουμε αν γίνεται να ζούμε χωρίς δάνεια στηριγμένοι αποκλειστικά στις δικές μας δυνάμεις.

Ερώτημα πέμπτο: Είμαστε διατεθειμένοι να πραγματοποιήσουμε όλοι μαζί αυτό το άλμα που θα μας βγάλει από τον φαύλο κύκλο; Και με ποιο τρόπο θα συνειδητοποιήσουμε ότι ο σημερινός τρόπος ζωής μας είναι αυτός που μας οδήγησε στη σημερινή κρίση; Και ότι ακόμα η καταναλωτική υστερία που κυριάρχησε, μας βουλιάζει καθημερινά σε όλο και πιο βαθειά εξάρτηση από τους δανειστές μας, τις ξένες τράπεζες, οι οποίες όταν διαπίστωσαν ότι αυτή η κούρσα του καταναλωτισμού μάς κατέστησε αφερέγγυους, δεδομένου ότι παραμελήσαμε την ανάπτυξη της χώρας, δηλαδή την φτωχύναμε όπως τελικά φτωχύναμε τους εαυτούς μας σε σημείο που να καταντήσουμε περίγελως στα μάτια όλου του κόσμου, τότε και γι’ αυτό τον λόγο έκλεισαν την στρόφιγγα των δανείων, με αποτέλεσμα να καταφύγουμε στην Τρόϊκα και στο Μνημόνιο, που μας βάζει και πάλι στο μαγγανοπήγαδο Τρόϊκα-Δάνεια-Φόροι Δάνεια-Τόκοι-Φόροι, ενώ συγχρόνως για να μας κάνει να τρέχουμε γύρω-γύρω πιο γρήγορα, χρησιμοποιεί μαστίγιο. Φτάσαμε δηλαδή στην απόλυτη εθνική ντροπή.

Πρέπει λοιπόν να αλλάξει σε εθνικό επίπεδο η νοοτροπία μας. Το να ζούμε πάνω απ’ τις δυνάμεις μας, να καταναλώνουμε περισσότερο από όσα παράγουμε, αυτή η τακτική δεν πάει άλλο. Δεν οδηγεί πουθενά. Ή μάλλον μας οδηγεί σταθερά σε μεγαλύτερη εθνική και επομένως ατομική εξάρτηση και τελικά γενικευμένη πτώχευση, παρακμή, δυστυχία, ντροπή.

Κι εδώ στο σημείο αυτό νομίζω ότι ο λαός μας περιμένει να ακούσει μια υπεύθυνη και απολύτως τεκμηριωμένη πρόταση για το τι μπορεί και πρέπει να γίνει, ώστε να μεταβληθούμε σε λαό αυτάρκη, αυτοδύναμο, ανεξάρτητο, που να στηρίζεται τις δικές του αποκλειστικά ικανότητες και δυνάμεις, που θα τον βοηθήσουν να αντλεί τον πλούτο που χρειάζεται για να ζήσει από τη δική του χώρα, τα εδάφη, τις θάλασσες, την ικανότητα και την εργατικότητά του.

Μας φτάνουν όλα αυτά για να ζήσουμε; Έχουμε τις υποκειμενικές δυνατότητες, ώστε να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις χωρίς δάνεια και δίχως να απλώνουμε το χέρι ζητώντας ελεημοσύνη από τους άλλους; Είμαστε σε θέση να γίνουμε ουσιαστικά ανεξάρτητοι; Και το κυριότερο: Μπορούμε να αποφασίσουμε να ζούμε διαφορετικά απ’ ό,τι συμβαίνει στις τελευταίες δεκαετίες, από τότε που ενέσκηψε το πάθος του καταναλωτισμού;

Στο σημείο αυτό ο λαός μας, για να πεισθεί, περιμένει τεκμηριωμένες όπως είπα και πριν απαντήσεις, που όλες μαζί θα αποτελέσουν ένα νέο Όραμα για το μέλλον, μια νέα γενικευμένη πατριωτική ιδεολογία, που να στηρίζεται τόσο στις υλικοτεχνικές δυνατότητες που διαθέτει η χώρα μας όσο και στην ιστορική μας παράδοση, δηλαδή στις ηθικές και πολιτιστικές αξίες που θα πρέπει να αντιτάξουμε στο κυρίαρχο πνεύμα του ευδαιμονισμού που στηρίζεται σε ένα τρόπο ζωής ξένο προς τον ελληνικό χαρακτήρα και που εξυπηρετεί τα μεγάλα οικονομικά μονοπώλια στην προσπάθειά τους να τοποθετήσουν την ολοένα αυξανόμενη παραγωγή καταναλωτικών αγαθών, αποκλειστικά υλικών, που όπως τα παραισθησιογόνα δημιουργούν μια προσωρινή ψευδαίσθηση ευτυχίας, που τώρα ξέρουμε καλά πού μας οδηγεί.

Το κύριο ζητούμενο δηλαδή, η ευτυχία του λαού, η πραγματική ευτυχία και όχι η πλασματική και εφήμερη, στηρίζεται στα αισθήματα που γεννά μέσα στον καθένα μας η συνειδητοποίηση ότι αγαπάμε έμπρακτα τη χώρα που μας έλαχε να ζούμε, την μοναδική πατρίδα, που σημαίνει ότι ζούμε και προκόβουμε στηριγμένοι στις ίδιες μας δυνάμεις και προσπάθειες και μαζί με όσους ζουν κάτω από τον ίδιο ουρανό, χτίζουμε καθημερινά τη δική μας ζωή, που είναι σύμφωνη με τον χαρακτήρα μας, τις συνήθειές μας και τις πατροπαράδοτες παραδόσεις μας.

Έτσι κατ’ εικόνα και ομοίωση του λαού μας πρέπει να επιλεγούν εξ αρχής οι νέοι θεσμοί, που θα βοηθήσουν την κοινωνία να πηγαίνει μπροστά στηριγμένη στο δίκαιο, την αλληλεγγύη και την αληθινή αγάπη στην πατρίδα και τον λαό.

Αθήνα, 15.Χ.2010

Μίκης Θεοδωράκης

*Μας το έστειλε η Ελισάβετ Παπαγεωργίου που συνεργάζεται στενά με το Μίκη Θεοδωράκη

Διανοούμενοι κέρβεροι της εξουσίας

 Enet

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ 
Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου grousis@ath.forthnet.gr
 

Η ευκολία με την οποία πρώην αριστεροί διανοούμενοι υποστηρίζουν ξεδιάντροπα την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, ή έστω αναζητούν τη διέξοδο από αυτήν σε έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό είναι εντυπωσιακή.

Δίχως αιδώ καμιά και δίχως ουδέποτε κανείς από αυτούς να νιώσει την ανάγκη να δώσει μια δημόσια ερμηνεία για την αλλαγή της στάσης ζωής του και της ιδεολογικής του ρότας, με τη μεγαλύτερη των ευκολιών μετατράπηκαν από πολέμιοι του συστήματος σε ένθερμους υποστηριχτές του.
Πρόκειται για τους διανοούμενους εκείνους που κάποια στιγμή δίχως το πιο συχνά να το γνωρίζουν αποφάσισαν να υιοθετήσουν τη θεωρία του Κομφούκιου της εσωτερίκευσης της αστικής κρατικής λογικής, ή κατά Τρότσκι «τη γραμμή της ελάσσονος αντίστασης»[i], η οποία και αποτελεί το πλαίσιο κίνησής τους μέσα στο οποίο τα πάντα επιτρέπονται δίχως καμιά αναστολή και ηθικό φραγμό[ii].

6η μέρα γενικού ξεσηκωμού στη Γαλλία

" Οι κινητοποιήσεις δεν εξασθενούν " λέει στο κύριο άρθρο της η συντηρητκή Le Monde.
Kαι πως θα μπορούσε να λέει κάτι διαφορετικό όταν οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους.Παρά τις απειλές του Σαρκό για την διατήρηση της τάξης νέα ρεκόρ καταγράφονται στις περισσότερες πόλεις ενώ πουθενά δεν έγινε συλλαλητήριο μικρότερο αυτών της περασμένης εβδομάδας όταν 3500000 άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους!

 330000 στο Παρίσι, 50000 στη Ρεν που ήταν ρεκόρ,45000 στη Λυόν, 150000 στην Τουλούζ, 140000 στο Μπορντώ και τεράστιες ανάλογες συγκεντρώσεις σε δεκάδες πόλεις που σκέπασαν τον χάρτη της Γαλλίας δείχνοντας το δρόμο και στους υπόλοιπους Ευρωπαίους.(Δείτε τον εντυπωσιακό χάρτη της LeMonde ΕΔΏ)

Ξεχωριστό στοιχείο η τεράστια συμμετοχή μαθητών λυκείου με 1000 σχολεία να συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις από τα οποία 600 είναι σε κατάληψη.
Εν τω μεταξύ όλο και μεγαλύτερος αριθμός Πανεπιστημίων δηλώνει παρών, με 20 Παν/μια να συμμετέχουν ήδη από τα οποία 10 είναι υπό κατάληψη.
Αν προσθέσουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν στο προάστιο Νanteres (από όπου ξεκίνησε ο Μάης ΄68) η κατάσταση μυρίζει Μάη.
Το ενδιαφέρον για μας είναι οτι ο ξεσηκωμός στη Γαλλία γίνεται  για μέτρα πολύ πιο ήπια από αυτά του μνημονίου όπου το συνταξιοδοτικό κυριολεκτικά διαλύεται.

Επειδή το συνδικαλιστικό κίνημα στη Γαλλία δεν βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση από το δικό μας  σε ότι αφορά την ενιαία έκφρασή του αναρωτιέται κανεις τι είναι αυτό που μας κρατάει σε τετοια αδράνεια.

Βέβαια στη Γαλλία υπάρχει δεξιά διακυβέρνηση με Σαρκοζύ -δηλαδή χωρίς κάλυψη- ενώ στην Ελλάδα ζούμε την ψευδαίσθηση της σοσιαλδημοκρατίας και του "καλού" Γιώργου.

Μέχρι πότε άραγε;

Ειναι μάλλον σίγουρο ότι αν δεν είχε βρεθεί η λύση ΠΑΣΟΚ με τα γνωστά προεκλογικά ψέμματα  και υποσχέσεις, οι δρόμοι θα ήταν γεμάτοι και η περιπέτεια του ΔΝΤ θα ήταν σίγουρα σε πολύ διαφορετικό στάδιο.

Βέβαια ακόμη κι έτσι, είναι να απορεί κανείς τι περιμένουμε....

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ (εδώ και τώρα)

Εμείς, η πρώτη γενιά που αφήνει τον κόσμο να γινει χειρότερος

Στέκεις παγωμένος στον καναπέ. Παρακολουθείς τη ζωή σου σαν έργο στην τηλεόραση λες και δεν είναι δική σου. Βαζεις το χέρι στο στομα φοβισμένος και έκπληκτος.Δεν συμφωνείς με τίποτα από όσα ψηφίζουν για σένα στο όνομά σου κι όμως δεν κανεις τίποτα γι αυτό. Ελπίζεις μόνο πως χωρίς να κουνήσεις δαχτυλάκι όλα θα πανε καλύτερα. Ακους αθλια επιχειρηματα και γενικολογίες για την πατρίδα ΜΑΣ, την οικονομία ΜΑΣ, το κοινό συμφέρον και άλλα τέτοια.
Το υποψιάζεσαι, το φοβάσαι, αλλά δεν θέλεις να το δεχτείς...πως δεν υπάρχει κοινό συμφέρον, πως αυτός ο κόσμος είναι χωρισμένος στα δύο. Ειναι ο κόσμος τους κι ο κόσμος μας.
Πως άλλαξαν όλα και πως ο θάνατός μας είναι η ζωή τους. Η έτσι νομίζουν...

Σε σπρώχνουν σε κόντρα με όποιον παλεύει, με όποιον απεργεί, με τους φίλους σου, τους συγγενείς , τα παιδιά σου με όλους.Φταίνε όλοι εκτός από αυτούς!Ομως εσύ πρεπει να το πιστέψεις.Πρεπει να μπερδευτείς, να γίνουν όλα στο μυαλό ένας πολτος, να μη βγάζεις άκρη.
Ολα πεφτουν μαζί στο κεφάλι σου.Η κρίση, η κακοδιαχείριση, η διαφθορά, τα σωστά και τα λάθη όλα μαζί.
Ξεκαθάρισέ τα.

Αλλο η Παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, άλλο η κακοδιαχείριση, άλλο η διαφθορά.

Ειναι τρία ξεχωριστά πράγματα.Η κρίση θα συνέβαινε και χωρίς διαφθορά και χωρίς κακοδιαχείριση όπως συμβαίνει στη Γαλλία, στην Ιρλανδια, στην Ισλανδια , στην Ισπανία , παντού...
Δεν φθάσαμε εδώ από την κακοδιαχείριση ούτε από τα λαμογια.Ολα αυτά ήρθαν στο προσκήνιο για να μπερδεψουν το μυαλό μας. 
Φυσικά και υπάρχουν όλα αυτά, φυσικά και πρέπει να αλλάξουν.
Αλλα όταν το σύστημα κινδυνεύει από γάγγραινα για ποιό λόγο ασχολείται με τη θεραπεια των αλλεργιών του;
 Και εν πάση περιπτώσει η κορωνίδα της διαφθοράς είναι οι ίδιοι οι νόμοι που ψηφίστηκαν παγκόσμια για το Τραπεζικό σύστημα και τις Αγορές όλα αυτά τα χρόνια από γνωρίζοντες κυβερνήτες και ειδικούς. Η καρδιά του καπιταλισμού δηλαδή που τώρα βρίσκεται σε αρρυθμία προσπαθεί να καταστρέψει τα πάντα για να σωθεί.
Οταν στην Ευρώπη , σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις, πάνω από 25% του ΑΕΠ (μιλάμε για 100δες δις) κατευθύνεται στην σωτηρία των αμαρτωλών τραπεζών που δημιούργησαν την κρίση τι περιμένεις;
Να το σώσουμε περικόπτωντας 200 εκ.ευρώ από Δημόσιο και ΔΕΚΟ;
Ακόμη κι αν ήταν απόλυτα σωστό σίγουρα δεν θα έπρεπε να γίνει αυτή τη στιγμή που η αγορά αργοπεθαίνει από έλλειψη ρευστότητας.Δεν το λέω εγώ , το λένε κορυφαίοι καπιταλιστές οικονομολόγοι της Κευνσιανής άποψης.

Κάθόμαστε  κι ακούμε όλα αυτά τα ψέμματα, ξεροντας πως οι αριθμοί δεν βγαίνουν.Και προσπαθούμε να πείσουμε  τον εαυτό μας πως το μαύρο είναι άσπρο και πως φτάσαμε ως εδώ γιατί οι περιπτεράδες δεν έκοβαν αποδείξεις!Προσπαθούμε  να πιστέψουμε ό,τι ακούγεται καλύτερα στα αυτιά και τους δίνουμε το  χρόνο να πριονίσουν κι άλλοτο δέντρο της ζωής μας αντί να βάλουμε τέλος εδώ και τώρα.


Και αφήνουμε έτσι όλοι μαζί τη ζωή να κυλάει μακριά μας χωρίς εμάς.Και αντέχουμε όλοι εμείς μαζί συνένοχοι, το μέλλον να μας κοιτάζει απορρημένο μέσα από τα μάτια των παιδιών μας.
Εμείς, η πρώτη γενιά που αφήνει τον κόσμο να γινει χειρότερος.
Εμείς, η πρώτη γενιά που συμφωνεί να παραδώσει τα παιδιά της σε ένα αυριο χωρίς δικαιώματα ζωής.

Που πηγαίνει η ζωή μας χωρίς εμάς;

Δημοκρατία  καλή σου νύχτα!
Για ποιά Δημοκρατία μιλάμε επιτέλους;
Τι υπέροχη εικόνα να βλέπεις εργαζόμενους του Υπ.Πολιτισμού στην Ακρόπολη με χειροπέδες επειδή τολμούν να ζητάνε δεδουλευμένα 27 μηνών, αυριανούς ανέργους που ζητάνε μια δουλειά να συλλαμβάνονται και να σπρώχνονται σαν εγκληματίες!
Τι ντροπή να βλέπεις τα ΜΑΤ να ψεκάζουν και να χτυπάνε οπερατέρ και φωτογράφους που καλύπτουν την κατάσταση στην Ακρόπολη!

Και πέρα απο εκεί εισαγγελείς να μπαίνουν στα σχολεία για να τρομοκρτήσουν 15χρονους που ανησυχούν για το μαύρο αύριο που τους προσφερει η πατριδα τους.
Και στη Λάρισα  δικαστες να καθίζουν στο σκαμνί τα παιδιά που συμμετείχαν στο Δεκεμβρη του ΄08  λες και είναι τρομοκρατες.
Που πηγαίνουν  όλα αυτά που άλλοι  πάλεψαν και κέρδισαν  για μας;
Που πηγαίνει η ζωή μας χωρίς εμάς;

Οι Ελληνες τα καταφέρνουν!

Αλλαξε το κλίμα.Οι Ελληνες λέει τα καταφέρνουν. Το άκουσα στα δελτία  ειδήσεων.
Το έγραψαν οι Financial Times και η Wall Street Journal!Η Ελλάδα τα πάει καλά είπαν.Πηρε βραβείο και ο πρωθυπουργός από τους πιστωτές.

Μόνο που σήμερα ανακοινωθηκαν τα στοιχεία για την ανεργία και ήταν απογοητευτικά.Χάθηκαν διπλάσιες θέσεις εργασίας από πέρσι την ίδια περιοδο.Και η υστέρηση των εσόδων στέλνει  άσχημο  μύνημα.Και ο τζίρος των μαγαζιών στο -40% .....
Οπότε τι τρέχει;
Μα ναι η Ελλάδα τα καταφέρνει!
Τα καταφέρνει να σώσει τις τράπεζες!

Ειμαι ο Μάριο, ένας εργάτης μεταλλωρύχος

Βγαίνουν ένας-ένας άπό τον κάτω κόσμο.Προσεύχονται, κλαίνε, γελάνε, αγκαλιάζονται με τους αγαπημένους τους.Φοράνε μαύρα γυαλιά για το φώς και ειναι αισιόδοξοι.
Είναι το επίκεντρο της Παγκόσμιας προσοχής για μια μέρα και κανουν δηλώσεις.
Κάποιοι λένε πράγματα συνηθισμένα και κάποιοι άλλοι εντυπωσιάζουν.Οπως ο Μάριο....
Ο Μάριο Σεπούλβεδα που βγήκε γελώντας, γεμάτος ενέργεια.Ο Μάριο που έφερε μια σακούλα με δώρα από τα έγκατα.Ο  Μάριο που φώναξε συνθήματα με τη γροθιά στον αέρα για τη Χιλή και τους μεταλλωρύχους.Ο Μάριο που τα ΄λεγε μέρες  με το Θεό και με το διάβολο.
Ο Μάριο που είναι περήφανος που είναι εργάτης.

"Δεν θέλω να μας αντιμετωπίσετε σαν καλλιτέχνες , σαν δημοσιογραφους η κάτι τέτοιο.
Κι εμένα θέλω να με αντιμετωπίσετε σαν το Μάριο Σεπούλβεδα, έναν εργάτη κι ένα μεταλλωρύχο"

Ακτιβιστική ενέργεια στο ματς Ελλάδα-Ισραήλ‏

 Λευτεριά στην Παλαιστίνη
Η πρώτη ακτιβιστική ενέργεια της ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ έγινε στον ποδοσφαιρικό αγώνα
Ελλάδα-Ισραήλ. Περίπου 40 σύντροφοι και συντρόφισσες, σε συνεργασία και με το
Σύλλογο Ιντιφάντα, άνοιξαν ένα μεγάλο πανό και Παλαιστινιακές σημαίες.




και βίντεο


Υ.Γ.Γιατί άραγε πουθενά, σε κανένα δελτίο δεν έγινε η παραμικρή αναφορά;Τόσο μιλημένα είναι τα πράγματα;Τόσο απαγορευμένη είναι η εικόνα απροσκυνητων που παλεύουν για την ελευθερία;
Τι είναι τελικά είδηση και τι όχι;
Ας το σκεφτούν όσοι ασχολούνται με την κρίση στα ΜΜΕ.
Μήπως έχουμε κατα κύριο λόγο να κάνουμε με κρίση εμπιστοσύνης;

Τα νεα που σας έφερα

 Κάποιες φορές όσα λέει σε λίγα λεπτά ένα στιχάκι δεν μπορούν να τα πουν ούτε οι πιο βαθιές αναλύσεις, πόσο μάλλον να τα περάσουν στην συνείδηση...

Από ένα παλιό τραγουδάκι του Δ.Σαββόπουλου που ξαναγίνεται επίκαιρο.


...Τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τα αυτιά
μα απείχανε πολύ απ΄ την αλήθεια...


Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει
και τούπαμε να φύγει μουδιασμένα
Αφου δεν είχε νεα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μη μας πει κανένα.



"...Οι κανονικοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι όλα είναι δυνατά, κι αρνούνται να πιστέψουν το τέρας που βλέπουν μπροστά τους. Η αιτία που τα ολοκληρωτικά καθεστώτα μπορούν και πάνε τόσο μακριά, είναι γιατί ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού παραδίνεται στο νεφέλωμα των ευσεβών πόθων και στην αποφυγή του κοιτάγματος της πραγματικότητας στα ίσια..."  
Χάνα Άρεντ

Υ.Γ.Τα λόγια  της Χάνα Αρεντ τα βρήκα σε σημερινό άρθρο της cynical

Στο δρόμο οι «Καλλιτέχνες ενάντια στο Μνημόνιο»

Ανοιχτό κάλεσμα για μια αγωνιστική ξενάγηση στο κέντρο της Αθήνας την Πέμπτη 14 Οκτώβρη με αφορμή την άφιξη των επιθεωρητών της τρόικας, απευθύνουν οι «Καλλιτέχνες ενάντια στο Μνημόνιο» με σύνθημα «Χρωστάμε μόνο στη ζωή». Το ραντεβού στις 6 το απόγευμα στο παλιό Χρηματιστήριο στη Σοφοκλέους.

Ο Αλέξανδρος που περιμένει...

Η υπόθεση Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έκλεισε.
Οι ένοχοι οδηγούνται τελικά μόνιμα στη φυλακή.Ισόβια ο Κορκονέας, 10 χρονια κάθειρξη ο Σαραλιώτης.Οι περισσότεροι -εκτός των δολοφόνων βέβαια- αισθάνονται δικαιωμένοι και η υπόθεση περναει στην ιστορία.
Το ξεθώριασμα στη μνήμη έχει ήδη αρχίσει και οι διαφορετικοί τρόποι παρουσίασης ειναι ήδη στα χαρτιά.Ο Δεκέμβρης είναι κοντά και σε λίγο πολλοί θα έχουν πολλά να πουν.

Πόσο δικαιωμένος είναι όμως ο Αλέξανδρος Γρηγοροπουλος;
Πως θα αισθανόταν αν από κάποια μυστικη γωνιά έβλεπε προς τα μέρη μας άραγε;
Τωρα που πέρασε ο καιρός και κατακάθισε ο κουρνιαχτός;
Επιασε έστω λίγο τοπο ο χαμός του, αν επιτρέπεται ποτέ μια τέτοια φριχτή σκέψη για το χαμό ενός 15χρονου;
Η απάντηση είναι και δύσκολη στο άκουσμα και δυσάρεστη.

Μεσα στην ψυχή και στο μυαλό όσων συμμετείχαν πραγματικά σε εκείνο το Δεκέμβρη σίγουρα έμεινε κάτι.Μια ελπίδα για έναν αλλο ξεσηκωμό, κάποια συμπεράσματα από ότι έγινε λάθος, ένα άρωμα μιας εξέγερσης που έκανε για λίγο τα θεμέλια να τριξουν.Και βέβαια η αίσθηση του τι μπορεί να καταφέρει ένας κόσμος που ξαφνικά βγαίνει στο δρόμο αμφισβητώντας -έστω κι έτσι χωρίς οργάνωση- δομές και αντιλήψεις.Ενας κόσμος που βάζει στην πράξη κόκκινες γραμμές και λέει με δράσεις κι οχι με λόγια "ως εδώ"!
Γιατί η πιο μεγάλη αλήθεια γι αυτή την "Ανοιξη του Δεκέμβρη" είναι ότι σίγουρα έβαλε φρένο σε σχέδια που ήδη βρισκόντουσαν στο στάδιο της υλοποίησης.Η κρίση σε Παγκόσμιο επίπεδο εξελισσόταν με μανία και τα μετρα για την αντιμετώπισή της ήταν προ των πυλών.
Μόνο που μια "τυχαία" εξέλιξη άλλαξε για λίγο τη ροή.
Η Ελλάδα πάγωσε.Οι άνθρωποι ξάφνικά έδειξαν να ξυπνούν, ενώ πρωτοφανείς πλειοψηφίες  εκφράστηκαν θετικά για την εξεγερση παρά την προβοκάτσια και τα πλιάτσικα που εξαπέλυσε το σύστημα για να την συκοφαντήσει.
Η Ευρώπη έμεινε αμήχανη φοβούμενη εξάπλωση του εξεγερτικού μικροβίου και βέβαια κάθε σκέψη για μέτρα εναντίον των λαών της αναβλήθηκε για το μέλλον.
Ολοι περίμεναν τη συνέχεια, μια συνέχεια όμως που δεν ήρθε.

Κι ετσι φθάσαμε  στο καλοκαίρι, κι ύστερα στις εκλογές και τον γνωστό έρωτα των τραπεζιτών και των κυβερνήσεών τους για την τσέπη μας, τους μισθούς, τις συντάξεις και βέβαια τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας.
Τα σκληρότερα μέτρα όλων των εποχών, μέτρα πέρα από κάθε φαντασία ανακοινώθηκαν.
Ομως πέρα από μερικές μεγάλες πορείες, με κορυφη εκείνο το τεράστιο συλλαλητήριο της 5 Μαίου, η αντίδραση δεν είχε συνεχεια. Η απάντηση του λαού δεν ήταν εκεινη που επρεπε και χρειαζόταν να είναι. Ετσι η λαίλαπα φαίνεται να συνεχίζεται αν κάτι σοβαρό και μεγάλο δεν την ανακόψει για καλά.

Η ταπεινη μου γνώμη , είναι πως ο χαμός του Αλέξανδρου εκτός από κάποιους ανθρώπους που αφυπνίστηκαν και κάποιες μέρες φωτιάς στην Ιστορία, πρόσφερε πολλά και σημαντικά σε όλους. Και πιο πολύ χωρίς να το ξέρει, πρόσφερε στους ανθρώπους που τώρα πληρωνουν χωρίς να φταίνε την κριση.
Μόνο που νοιώθω κάπου τη λύπη του.Ενα γκρίζο σύννεφο η ένα αεράκι θλιμμένο που φυσάει, τώρα που ΄τοσοι άλλοι στην Ευρώπη και τον κόσμο ξεσηκώνονται ενώ εμέις εδώ που τότε  εκείνο τον Δεκέμβρη μοιάζαμε με φάρο, τώρα είμαστε ένα φοβισμένο κεράκι που τρεμοσβήνει αβέβαια.

Οχι λοιπόν, δεν δικαιώθηκε ο Αλέξανδρος.Οχι ακόμη τουλάχιστον.Και δεν δικαιώθηκε , όχι από την πλευρά της δικαιοσύνης που τελικά έκανε την δουλειά της, αλλά από ολους εμας  που μπορεί να είπαμε πάρα πολλά για εκείνον και τις μέρες του Δεκέμβρη, όμως  κάναμε τόσα λίγα για να κρατήσουμε την φωτιά τους ζωντανή.
Και ειναι μέσα μου καθαρό πως όσο συνεχίζουμε να αναβάλουμε τις εξεγέρσεις που έτσι κι αλλιως θα ΄ρθούν εκείνος θα εξακολουθεί να κοιτάζει και να περιμένει...

Γιατί τίποτα δεν χάθηκε και τίποτα δεν θα χαθεί.

«Εγκώμιο στη διαλεκτική» (1931) - Μπέρτολτ Μπρέχτ

«Το άδικο προχωράει σήμερα με βήμα όλο σιγουριά.

Οι καταπιεστές προετοιμάζονται για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.

Η βία εξασφαλίζει: Οπως ακριβώς είναι, έτσι θα μείνει.

Καμιά φωνή δεν αντηχεί έξω από τη φωνή των κυριάρχων

Και στις αγορές λέει η εκμετάλλευση αδιάντροπα: Τώρα

εγώ πρώτη ξεκινάω.

Μα κι απ' τους καταπιεσμένους λένε πολλοί τώρα:

Αυτό που θέλουμε, ποτέ δεν πρόκειται να γίνει.

***
Οποιος ακόμα ζει, δε λέει: Ποτέ!

Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο.

Οπως ακριβώς είναι, έτσι δε μένει.

Οταν πουν ό,τι είχανε οι κυρίαρχοι να πούνε

Θα μιλήσουνε οι κυριαρχούμενοι.

Ποιος τολμάει να πει: Ποτέ;

Ποιος φταίει, σαν η καταπίεση παραμένει; Εμείς.

Ποιος θα φταίει σαν η καταπίεση συντριβεί; Εμείς πάλι.

Οποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί!

Οποιος χαμένος είναι, να παλέψει!

Οποιος την κατάστασή του έχει αναγνωρίσει, πώς να εμποδιστεί;

Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο

Και το Ποτέ γίνεται: Σήμερα ακόμα!».



*Μου το θύμισε η φίλη  Μαρία Εμμανουήλ

Τι κοινό έχουν η MariaStella και η Άννα;…

 σιβυλλα

10000 μαθητές συγκρούστηκαν με την αστυνομία στο Μιλάνο

Κι οι δύο υπουργοί Παιδείας, σε Ιταλία και Ελλάδα…

Κι οι δύο ένα κοινό σχέδιο, ένα κοινό όραμα, λες και η μία αντέγραψε την άλλη (αν και προηγήθηκε κατά ένα χρόνο η ΜαρίαΣτέλλα), για να σώσουν την Παιδεία…

Τώρα… για την MariaStella, σήμερα οι μαθητές βγήκαν στους δρόμους του Μιλάνο και διαδήλωσαν 10.000 για να μην περάσει ο «εκσυγχρονισμός» της επιτροπής σοφών της υπουργού…

Η Άννα, με το...

 ταυτόσημο εκσυγχρονιστικό σχέδιο της, μάλλον θα πρέπει να πάρει μαθήματα από την Mariastella Gelmini, για το πώς οι δυνάμεις «τάξης» (εκτός της αστυνομίας, συνέδραμε και ο στρατός (!) για τη διατήρηση της «τάξης»), αντιμετωπίζουν τους ιταλούς μαθητές…

Κι αυτό γιατί τα προγράμματα των «σοφών» για την ευρωπαϊκή παιδεία, είναι ολόιδια!

Το βίντεο είναι από την Republica (όπως και η διαφήμιση)