"Αλλάζω τον εαυτό μου για να αλλάξει ο κόσμος"

Άραγε για να αλλάξει ο κόσμος πρέπει πρώτα να αλλάξουν τα άτομα όπως λένε κάποιοι και μοιάζει λογικό; 

Πρέπει δηλαδή "πρώτα να  γίνουμε άνθρωποι" για να κάνουμε ένα νέο καλύτερο κόσμο; 

Κι όμως όχι! 

Οι κοινωνίες δεν είναι σκόρπια άτομα, ένα μάτσο άνθρωποι που αν αλλάξουν αλλάζει αυτόματα κι ο κόσμος. Ειναι ένα σύνολο σχεσεων που καθορίζονται από τη μορφή της κοινωνίας για να το πουμε απλά. 

Τα άτομα γεννιουνται μεσα σε ήδη διαμορφωμένες σχεσεις, που υπάρχουν πριν από αυτούς και πέρα από τη θέλησή τους, που δημιουργούν κατά βάση το χαρακτήρα τους που βέβαια δεν ειναι δεδομένος εκ Θεού. 

Δεν "φτιάχνουν" λοιπόν τα  άτομα τις κοινωνίες, αλλά το αντίθετο. Παρά τη σχετική αναξαρτησία και την ευθύνη που έχει το άτομο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του, δεν είναι αυτό που διαμορφώνει το χαρακτήρα της κοινωνίας.

Το "αλλάζουμε τον εαυτό μας για να αλλάξει ο κόσμος" είναι μια πονηριά του συστήματος που οδηγεί σε αδιέξοδο.
Η πλειοψηφία των μελών μιας κοινωνίας δεν μπορεί να "αλλάξει χαρακτήρα" προς το καλύτερο μεσα σε ένα πλαίσιο που με εντελώς επιστημονικό και μελετημένο τρόπο κάνει ό,τι χρειάζεται για να μας κάνει χειρότερους και έρμαια των συμφερόντων αυτών που έχουν την εξουσία στα χερια τους.

Ο κόσμος που ζούμε μας γεννάει, μας μεγαλώνει στα σχολεία του, μας τρέφει με τα ΜΜΕ που είναι δικά του, με την ιδεολογία του. Μας βάζει στις δουλειές του και μας επιβάλει τις σχέσεις του, αφεντικό- σύγχρονος δούλος, καταπιεστής-καταπιεζόμενος, αγοράζω-πουλάω, κερδίζω-ζημιώνω κλπ. έξω από τη θέληση μας. 

Το να αλλάξει η βάση αυτού του κόσμου, που είναι βέβαια  η οικονομία του με ό,τι κοβαλάει αυτή μαζί της για να μπορέσει να στηριχθεί, δεν είναι μια απλή και χωρίς σημασία "αλλαγή περιβάλλοντος". Είναι όλη η ουσία.

Ποιος μπορεί να αλλάξει τον κόσμο λοιπόν; 

Μα αυτοί που πιο πολύ από τους άλλους καταλαβαίνουν στο πετσί τους το τι είναι αυτός ο κόσμος και που οδηγεί, δηλαδή  οι από κάτω, κι ακόμη περισσότερο η πρωτοπορία αυτών που δεν είναι άλλη από την εργατική τάξη, που μπορούν να αμφισβητούν και να αντιστέκονται οργανωμένα, που έχουν μελετήσει και ξέρουν συγκεκριμένα στο μυαλό τους τι πάει στραβά σ αυτόν τον κόσμο, κι από εκεί ποιος είναι ο κόσμος που μας χρειάζεται. Αυτοί που μαζί με τους συμμάχους τους βρίσκουν το δρόμο και τον δείχνουν και στους άλλους, με επίγνωση ότι όλοι είμαστε γέννημα αυτού του κόσμου και κουβαλάμε σωρό από τα ελαττώματα που μας φόρτωσε, από τα οποία θα απαλλαγούμε αργά σε μια μακριά πορεία στο χρόνο ζώντας πια πάνω σε ενα άλλο 'έδαφος' που θα μας δίνει άλλη 'τροφή'. 

Αυτό σημαίνει ακόμη ότι ο κόσμος δεν θα αλλάξει με ομορφιά, αρμονία και γαλήνη. Κι αυτό γιατί θα υπάρξει αντίσταση και βια από αυτούς που θα χάσουν τα σκήπτρα. Και βέβαια η απάντηση που θα δοθεί θα είναι ανάλογη με την αντίσταση και τη βία που θα προβάλουν.

Ας μην περιμένουμε λοιπόν ότι αυτή η σύγκρουση  που θα έχει κατακόκκινο χρώμα και που αναγκαστικά, νομοτελειακά όπως λέμε θα συμβεί, θα είναι μια όμορφη βόλτα στο δειλινό...

Ανησυχούντες ..."Αντιφασίστες"

Γέμισε ο τόπος ανησυχία για την "άνοδο της ακροδεξιάς".

Αφορμή γι αυτό το νέο γύρο ανησυχίας δεν ήταν άλλη από την ολοφάνερα αποτυχημένη προσπάθεια μαθητικού συλλαλητηρίου στη Θεσσαλονίκη με εθνικιστικό χαρακτήρα, "ενάντια" στη συμφωνία των Πρεσπών.
Θα πει κανείς γιατί εισαγωγικά στο ενάντια. Μα απλά γιατί όλοι αυτοί που βρίσκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πίσω από αυτό το ενάντια, από τους φασίστες νεοναζί μέχρι τη ΝΔ, το νεοΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ και τις άλλες ψευτοδημοκρατικές δυνάμεις, όχι μόνο δεν είναι εναντίον της ουσίας της συμφωνίας, αλλά αν ήταν αυτοί στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ σκέφτονται πως  θα την έκαναν πιο περίτεχνα, πιο γρήγορα, πιο αποτελεσματικά. Κι αυτό ακριβώς είναι που τους στενοχωρεί.
Γιατί δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι αυτοί;
Φυσικά η ουσία της συμφωνίας δεν είναι το ονοματολογικό, αλλά η συμφωνία και η απαίτηση της μερίδας εκείνης της άρχουσας τάξης να βαδίζουμε σφιχταγκαλιασμένοι με το ΝΑΤΟ και τις ανάγκες του στην περιοχή. Μόνο που αυτό, όλοι οι πιο πάνω έκαναν πως δεν το είδαν και τό 'ριξαν στις μάχες σώμα με σώμα για το όνομα, προσπαθώντας να κάνουν και τον πολύ κόσμο να μην το δει.
Ευτυχώς που υπήρχαν και πάλι αυτοί οι δαιμόνιοι ...Λακεδαιμόνιοι(του ΚΚΕ) που τους χάλασαν το γλυκό.

Ξαναγυρίζουμε στην "ανησυχία" για την άνοδο της ακροδεξιάς και του φασισμού.
Ποιοι είναι όλοι αυτοί που δήθεν ανησυχούν; Αυτοί που δε βγάζουν άχνα για το ότι η ΕΕ στηρίζει ανοιχτά τα ακροδεξιά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης (όπως η Πολωνία) που κυνηγούν τα ΚΚ; Αυτοί που δίνουν το χέρι στους Ουκρανούς νεο-Ναζί; Αυτοί που δέχονται είτε σιωπηλά είτε χειροκροτώντας την επίσημη ιδεολογία της ΕΕ που είναι ο αντικομμουνισμός και η εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό;
Αυτοί που δέχονται χωρίς λέξη το ότι η μέρα της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης των λαών στις 9 Μάη όπου ο κόκκινος στρατός κάρφωσε το φίδι του φασισμού μέσα στο ίδιο το Βερολίνο,  έχει θαφτεί και   έχει μετατραπεί σε "μέρα της ΕΕ";
Αυτοί που προσπαθούν να εξαφανίσουν με κάθε τρόπο τους αγώνες, καταργώντας με νόμους όλο και περισσότερο ακόμη και το δικαίωμα στην Απεργία;

Αλλά ας έρθουμε πάλι στο θέμα  μας.
Είναι λογικό όταν ανησυχείς για κάτι και "τρομάζεις" για την εξάπλωση της ακροδεξιάς να κάνεις κάτι για να το σταματήσεις. Κάτι παραπάνω από το να μιλάς γι αυτό στην tv. Kάνουν όμως όλοι αυτοί οι συμπαθείς "αντιφασίστες" κάτι;
Βεβαίως κάνουν! Τι; Διαφημίζουν μια αποτυχημένη προσπάθεια των φασιστών της ΧΑ να φτιάξει εθνικιστικό παράπηγμα στα σχολεία!
Γιατί; Ξερουν αυτοί ... Σαν καλοί υπάλληλοι του συστήματος που είναι κάνουν πάντα ότι χρειάζεται το αφεντικό.

Η μεγάλη υποκρισία λοιπόν είναι, ότι ακριβώς τη στιγμή που ανησυχούσαν και τρόμαζαν στα κανάλια, αυτό που έκαναν ήταν να δίνουν το χέρι στο φασισμό και την ακροδεξιά, λέγοντας ψέματα στο λαό πως υπήρξε κλίμα ανόδου του εθνικισμού στα σχολεία.
Η αλήθεια όμως ήταν ακριβώς η αντίθετη.
Ούτε 800 άτομα δεν μάζεψε η μάζωξη στη Θεσσαλονίκη ενώ σε όλη την άλλη Ελλάδα έπεσε εντελώς στο κενό, κοινώς έφαγε χοντρό άκυρο από τους μαθητές. Και αυτό έγινε χάρη στη δουλειά που έκαναν οι κομμουνιστές μαθητές και οι γύρω από αυτούς αγωνιστές μαθητές, όλο αυτό τον καιρό.

Χιλιάδες μαθητές στους δρόμους λίγες μέρες πριν! Μια μεγάλη κινητοποίηση που θάφτηκε κανονικά για να διαφημιστεί η ασήμαντη εθνικιστική συγκέντρωση της Θεσ/νίκης

Λίγες μόνο βδομάδες πριν, οργανώθηκε από τα συντονιστικά των 15μελών των σχολείων, ένα από τα μεγαλύτερα μαθητικά συλλαλητήρια, που κατέβασε στο δρόμο 10000 μαθητές στην Αθήνα και χιλιάδες σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, με αιτήματα γύρω από τα άλυτα προβλήματα της νέας γενιάς στα σχολεία.
Μόνο που γι αυτό οι ανησυχούντες δεν είχαν να πουν τίποτα. Το έθαψαν κανονικά...

Όταν όμως τα φασιστοειδη έκαναν ανώνυμο κάλεσμα στο διαδίκτυο για το εθνικιστικό συλλαλητήριο, όλοι αυτοί που "ανησυχούν" έτρεξαν να το διαφημίσουν ...ανησυχώντας!
Παρά την ομολογουμένως καλή προσπάθεια διαφήμισης όμως έφαγαν πόρτα. Ούτε χίλια άτομα σε όλη την Ελλάδα!

Μια από τις βασικές ερωτήσεις που έγιναν στα διάφορα πάνελ ήταν το "τι πρέπει να γίνει για να φραχτεί ο δρόμος στο φασισμό".
Κι εκεί η μόνη σωστή απάντηση δόθηκε από τους εκπροσώπους του ΚΚΕ.
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να εμπλακούν οι μαθητές και οι νέοι άνθρωποι στον οργανωμένο αγώνα για μια καλύτερη ζωή που τους αξίζει. Γιατί εκεί φυσικά, σ'αυτό τον αγώνα δεν θα δουν κανένα φασίστα δίπλα τους γιατί απλά θα τους δουν απέναντι τους(όσους δεν είναι κρυμένοι στις φωλιές τους).
Θα δούν ότι ο ρόλος του φασισμού είναι να σκούζει μόνο "για την πατρίδα" και μετά να τρέχει στα σκοτεινά σοκάκια να σπάσει κεφάλια αγωνιστών για να πάρει το μεροκάματό του από τα μεγάλα αφεντικά αυτού του κόσμου.
Το ίδιο έγινε και τώρα. Υπήρξαν επιθέσεις σε κομμουνιστές και αγωνιστές μαθητές στη Γκράβα, χτυπήθηκαν κάποιοι από αυτούς, αλλά οι φασίστες πήραν σκληρή απάντηση από το οργανωμένο κίνημα και το ξέρουν.

Για αυτούς τους αγώνες δεν ακούστηκε τίποτα...

Ας ξέρουν λοιπόν όσοι "ανησυχούν", ότι την ώρα που αυτοί βγάζουν τρομαγμένους λόγους στα κανάλια, βγάζοντας από το σκοτάδι αποτυχημένες εθνικιστικές προσπάθειες, κάποιοι παλεύουν με κόστος καθημερινά να στήσουν κίνημα και αγώνα όπου χρειάζεται, αποκαλύπτοντας έτσι στην πράξη το απαίσιο πρόσωπο του φασισμού.
Ξεκρεμάνε από τα κάγκελα τα γελοία πανώ με τα ξεκρέμαστα και ύποπτα "Η Μακεδονία είναι Ελληνική" και κρεμάνε άλλα που λένε "Οχι στη συμφωνία Πρεσπών", "Εξω το ΝΑΤΟ", "Έξω οι φασίστες από τα σχολεία και τις γειτονιές", "Οχι στον Πόλεμο".
Γιατί βέβαια όπως όλοι ξέρουν, Ελληνική είναι η Ελληνική Μακεδονία και αυτή δεν απειλείται από τους γείτονες γενικά αλλά από το ΝΑΤΟ και αυτούς που ονειρεύονται πολέμους.
 Όποιος λοιπόν ονειρεύεται πολέμους και τα παιδιά μας ματωμένα στο χακί για να σωθούν τα κέρδη των μεγάλων αφεντικών, ας βγει και ας τους το πει καθαρά και ας εισπράξει στα μούτρα το χειροκρότημα που του αξίζει.

"Ηρθαμαν μονάχες μας"

Αραγε τι θα είχε γίνει χωρίς την συμμετοχή των γυναικών στους αγώνες και την ιστορία; Ποια θα ήταν η εξέλιξη αν "κοιτούσαν τη δουλειά τους" παίζοντας το ρόλο που τους είχε ορίσει ο κόσμος της εκμετάλλευσης;

Τι θα είχε συμβεί στο μέτωπο της Αλβανίας;

Τι θα ήταν το ΕΑΜ, η ΕΠΟΝ, ο ΔΣ χωρίς αυτές;

'- Ποιος σας έφερε εδώ; - Ηρθαμαν μονάχες μας. - Ποιος σας έστειλε; - Είπαμαν, ήρθαμε μονάχες μας. - Τι θα πει μονάχες; Πώς συνεννοήθηκαν οι γυναίκες του Λιόπρασου και της Παληοσαμαρίνας, της Συκιάς και της Σκλάταινας; Ποιος σας οργάνωσε; Αυτό θέλουμε να μας πείτε, ακούγεται βροντερή η φωνή του Γερμανού διοικητή.''
Αγνωστη παραμένει για τους πολλούς η συμβολή των γυναικών στην επαρχία και ιδιαίτερα στα χωριά για τη ματαίωση της επιστράτευσης, το 1944. Σαν λύκαινες ορμούσαν να προστατεύσουν τα σπλάχνα τους, απέναντι στις απαιτήσεις των κατακτητών αποφασισμένες να φτάσουν στα άκρα.
"...Ξημερώματα της 11 του Μάρτη.1944 Στην πλατεία του χωριού Ζούλιανη, έξω από τα Τρίκαλα, είναι συγκεντρωμένες 700 γυναίκες, μαχητικές και καλά κατατοπισμένες, που κατάγονται απ' τα χωριά όλης της περιφέρειας. Συγκροτούνται σε δεκαρχίες, με μια υπεύθυνη επικεφαλής της κάθε δεκαρχίας, μια σειρά άλλα γυναικεία στελέχη είναι προορισμένα να οδηγήσουν αυτή τη μάζα των γυναικών στις τοπικές και γερμανικές αρχές της πόλης, ενώ 24 άλλες γυναίκες αποτελούν την επιτροπή που θα μιλήσει με τις αρχές. Ολες ντυμένες με τις τοπικές στολές, τα καραγκούνικα, μπαίνουμε στην πόλη από διάφορα σημεία και κατευθυνόμαστε στη Νομαρχία.
...Πάνω στο μεγάλο τραπέζι, το στρωμένο με πράσινο τραπεζομάντιλο, μια επιτροπή γράφει τα ονόματα των γυναικών και των χωριών που κατάγονται, ενώ ο Γερμανός διοικητής κάνει ανακρίσεις.
- Ποιος σας έφερε εδώ; - Ηρθαμαν μονάχες μας. - Ποιος σας έστειλε; - Είπαμαν, ήρθαμε μονάχες μας. - Τι θα πει μονάχες; Πώς συνεννοήθηκαν οι γυναίκες του Λιόπρασου και της Παληοσαμαρίνας, της Συκιάς και της Σκλάταινας; Ποιος σας οργάνωσε; Αυτό θέλουμε να μας πείτε, ακούγεται βροντερή η φωνή του Γερμανού διοικητή.
- Κανένας δε μας οργάνωσε. Ηρθαμαν όλες μαζί, γιατί ταίριασαν τα μυαλά μας!
- Γιατί ήρθατε εδώ;
- Για να σας πούμε να φύγετε απ' τον τόπο μας. Να πάτε στα σπίτια σας, όπως είμαστε κι εμείς στα δικά μας.
Ο Γερμανός διοικητής αποτείνεται σε μια γριά: - Γιατί ήρθες εδώ γιαγιά; - Να σ' πω παιδιάκι μ' να πας στη μανούλα σ! ...ούλα τα χουριά γιουμάτα αντάρτες με τφέκια... Είπαν θα σας σκοτώσουν... Γρήγουρα να φύγιτι...
...Μετά τις ανακρίσεις, οι 24 γυναίκες της επιτροπής οδηγούνται στη γερμανική διοίκηση, ενώ ένα μεγάλο αριθμό, κοντά 250, μας οδηγούν στις φυλακές της πόλης. Οι υπόλοιπες απελευθερώνονται από έλλειψη χώρου. Μια αποπνιχτική μούχλα και μια αλλόκοτη κρυάδα διαπερνά το σώμα μας, μόλις πατήσαμε στο κρύο τσιμέντο της φυλακής... Από μια τρύπα του μεσότοιχου, που 'ναι φτιαγμένη επίτηδες για τέτοιον σκοπό, άρχισαν να βάζουν νερό που ανέβαινε σιγά σιγά στα πόδια μας.
- Θα μας πνίξουν! Ακούγεται τρομαγμένη μια γυναικεία φωνή.
- Ας μας πνίξουν... είπαν οι άλλες. Δεν είμαστε μονάχα εμείς!
- Ορθιες μέσα στο κρύο νερό, στο σκοτάδι, νιώθουμε τις αναπνοές μας σαν να 'ναι μια κι ακούμε τους χτύπους της καρδιάς μας σα να 'ναι χτύπος ένας...
- Οχ! Πονώ φριχτά. Το στήθος μου πέτρωσε... ακούγεται γυναικείο κλάμα.
- Σου είπα να μην έρθεις αφού είχες μωρό, της λέει κάποια από μας.
- Τι λες; Πώς δε θα 'ρχόμουνα; Μόνο εγώ έχω μωρό;
Η νύχτα που πέρασε, μας φάνηκε αιώνας, ώσπου να ξημερώσει και να δούμε η μια της άλλης το χλομό πρόσωπο.
- Κουράγιο συναγωνίστριες, ακούγονται παιδικές φωνές απ' το φεγγίτη... Να μη μαρτυρήσετε τίποτε. Εμείς τους σπάσαμε και τα τζάμια... Μας χτύπησαν κιόλας πολύ. Ομως, τίποτα δε μαρτυρήσαμε...
Τ' αετόπουλα της πόλης είχαν έρθει κρυφά να μας επισκεφθούν. Από τον ανοιχτό φεγγίτη, μας έριξαν ψωμί φρέσκο, αυγά, τυρί, κρέας...
Στη φυλακή φέρνουν τώρα τις 24 γυναίκες της επιτροπής, μ' επικεφαλής τη Μαρία Κ. απ' το χωριό Κριτσίνη, αφού προηγούμενα πήραν ανακρίσεις από την κάθε μία χωριστά. Κατά το μεσημέρι, μας βγάζουν στην αυλή και ξαναπαίρνουν ανακρίσεις οι Γερμανοί. Πάλι οι ίδιες απαντήσεις.
- Να πάτε του λόγου σας στα σπίτια σας και να μην έρχεστε και μας παίρνετε το σόδημα.
- Να φύγετε, κύριε Γερμανέ και συμπάθαμε, που δε σε ξέρω πώς σε λένε...
Πάλι μέσα στο μουχλιασμένο μπουντρούμι... Τα νερά πάνω απ' τα γόνατά μας.
- Κακόχρονο να 'χεις, που 'χεις κάτι χέρια σαν τσιγαρόχαρτο, μου λέει μια, πλησιάζοντάς με. Και μου βάφει τα χέρια με τη λουλακένια βαφή, που διαλύονταν απ' τη μουσκεμένη μάλλινη ποδιά της... και μου μουτζουρώνει το πρόσωπο με μαυρίλα απ' τον τοίχο για να μην τύχει και με γνωρίσει κανένας. Εκεί στις ανακρίσεις, οι τριεψιλίτες, κάνοντας διάφορες παραπειστικές ερωτήσεις, φώναξαν τ' όνομά μου.
- Δεν την ξέρουμε, είπαν εκείνες.
- Δε λεν καμιά μας έτσι, πρόσθεσαν άλλες.
Η δεύτερη νύχτα ήταν πιο φριχτή. Τη δεύτερη μέρα είναι πιο χλομά τα πρόσωπά μας και τα μάτια μας βαθούλωσαν πιο πολύ... όμως καμιά δεν παραπονιέται.
...Κάτω απ' την αποφασιστική πάλη όλου του λαού της περιφέρειας για τη δική μας απελευθέρωση, μας άφησαν πια οι Γερμανοί. Οταν βγήκαμε απ' την πόλη και πήραμε ξανά το δρόμο για τη Ζούλιανη, είδαμε, με έκπληξή μας, πως είμαστε διπλάσιες σε αριθμό. Μια σειρά γυναίκες και άντρες της πόλης ήρθαν μαζί μας. Λαός απ' όλη την περιφέρεια, μας περίμενε με χαρά και συγκίνηση στο χωριό Ζούλιανη. Βούιζε η ατμόσφαιρα απ' τα τραγούδια της αντίστασης".
Απ το βιβλίο της Βάγιας Παπακόγκου "Ανιχνευτές της ιστορίας "
''Η Βαγια γεννημένη στο χωριό Παχτούρι Τρικάλων, με αδέλφια οχτώ κορίτσια και ένα αγόρι, κόρη παπά και δασκάλου, έγινε και η ίδια δασκάλα. Εργάστηκε σε σχολεία του Νομού Τρικάλων και ο πόλεμος τη βρήκε να φοιτά στη μετεκπαίδευση δασκάλων του Πανεπιστημίου. Στην Κατοχή , στο σπίτι της γίνεται "στέκι" των πρώτων ΕΑΜικών οργανώσεων και των πρώτων ΕΛΑΣιτών του βουνού Κόζιακα. Στην πρώτη Περιφερειακή Συνδιάσκεψη Τρικάλων του ΚΚΕ, στην Τύρνα, το Μάρτη του 1943, εκλέγεται μέλος της ΠΕ και σύντομα μπαίνει στο Γραφείο και στη Γραμματεία. Μετά την Απελευθέρωση, συνέχισε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο. Με το Θ Ψήφισμα (Σοφούλη) απολύεται από τη θέση της σαν εκπαιδευτικός και διώχνεται από το Πανεπιστήμιο. Βγαίνει στο βουνό και κατατάσσεται στις γραμμές του ΔΣΕ. Τοποθετείται στο επιτελείο της Α Μεραρχίας Θεσσαλίας σαν βοηθός πολιτικού επιτρόπου και σε συνέχεια γίνεται υπολοχαγός πολιτικός επίτροπος.
Πολιτική πρόσφυγας στη Σοβιετική Ενωση σπουδάζει και αποκτά τρία πτυχία: Μαρξιστικής Λενινιστικής Φιλοσοφίας, Ρωσικής Γλώσσας και Φιλολογίας, Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας. Μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα, το 1966, πήρε και το πτυχίο Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Παράλληλα και με άλλες μελέτες, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ιστορία του χωριού της, την καταγωγή, τις λαϊκές παραδόσεις, την κοινωνική ζωή και άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες των κατοίκων του. Το 1990 εκδόθηκε το βιβλίο της "Ο Παχτουριώτικος Σύλλογος του 1920 και η ιστορία του".

Τα καλύτερα έρχονται.

Ριπές φθινοπώρου από χθές το βράδυ σε όλη την Ελλάδα ενώ σήμερα  πολλά μποφώρ βοριά σαρώνουν από το πρωί το Σεπτέμβρη.

Αναθυμιάσεις χειμώνα στα βόρεια όπου σε πολλά μέρη όπως στη Φλώρινα άναψαν τα τζάκια!

Το πετρέλαιο λένε θα χτυπήσει φοβερό ρεκόρ, ίσως και 1.25/λ στην έναρξη της πώλησης για το χειμώνα! Αυτά κι αν είναι νέα.
Εν τω μεταξύ μαθαίνουμε ότι η ΔΕΗ στέλνει χιλιάδες ραβασάκια με απειλές διακοπής ρεύματος και καλεί φτωχούς καταναλωτές να κάνουν τα δέοντα. Τι να κάνει κι αυτή, ιδιωτική επιχείρηση είναι και μάλιστα εισηγμένη στο χρηματιστήριο. Πρέπει να φροντίσει το τομάρι της κατασπαράζοντας ανθρώπινες ζωές. Όπως και να το κάνουμε ζούμε στη "δικαιοσύνη" των αγορών...

Σε κάποιο σχολείο σήμερα ξεκόλλησε μια στέγη, από αυτές που έτσι κι αλλιώς δεν έπρεπε να υπάρχουν ούτε σε σχολείο ούτε πουθενά το 2018, κι έπεσε...

Πριν 2-3 μέρες έπεσε σε ένα άλλο σχολείο ο ανεμιστήρας οροφής μαζί με ένα κομμάτι από το ταβάνι! Οι δήμοι, που στον καιρό των μνημονίων μετατράπηκαν σε επιχειρήσεις που πρέπει να φροντίζουν τον ισολογισμό τους πάνω από κεφάλια παιδιών, συγκρούονται με τις κρατικές υπηρεσίες για το ποιος έχει την ευθύνη και ποιος πρέπει να βάλει τα λεφτά. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ζούμε σε έναν υπέροχο κόσμο.

Επίσης άκουσα ότι τελικά οι συντάξεις μπορεί να μην κοπούν ή και να κοπούν, θα δούμε, εξαρτάται τι θα πουν οι εταίροι και οι θεσμοί της ΕΕ...

Είναι νομίζω σαφές ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια.

Τα καλύτερα έρχονται.

Μετρητοίς ή επί πιστώσει ανθρώπινης ζωής

Kάποια Δευτέρα απόγευμα στο κέντρο του καλοκαιριού, η φρίκη χωρίς καν να χτυπήσει άνοιξε και μπήκε.
 Δεν είναι λίγες οι φορές που το κάνει.
Όμως τέτοια καταστροφή δεν έχει ξαναγίνει μεσα στο καλοκαίρι από όσο μπορώ να θυμηθώ.
Πάνω από 50 νεκροί από τις πυρκαγιές δεν έχουν υπάρξει ποτέ στην Ελλάδα.

Ισως να είναι πια κοινοτυπία να πούμε πως ο κόσμος αυτός δολοφονεί.
Όμως πως να δεχτείς ότι το 2018 με τόσα μέσα διαθέσιμα για τον Άνθρωπο(όπως θα έπρεπε να είναι αλλα δεν), μια πυρκαγιά μαίνεται για τόσες ώρες και τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει μεχρι να τελειώσει με θάνατο τη δουλειά της.

Εκεί στις παραλίες της Αττικής το καλοκαίρι μια γιγάντια πόλη απλώνει τη σκιά της για να γλυτώσει από τις ζέστες ακουμπώντας τα πόδια της στη θάλασσα.
Κι είναι όπως μια τεράστια, γιγάντια πολυκατοικία που ξαφνικά δε μένει ούτε δωματιο άδειο.
 Κι όμως ενώ οι τοίχοι της είναι από πεύκο, ενώ οι πόρτες είναι από χαρτί κι οι άνθρωποι είναι φορτωμένοι ο ένας πάνω στον άλλο και με τσιγάρα αναμμένα κι αναπτήρες στα χέρια, την ώρα που πιάνει ο αέρας δεν υπάρχει ούτε σκάλα κινδύνου ούτε πυροσβστήρες, ούτε σχέδιο εκκένωσης, ούτε διαθέσιμο προσωπικό που ίσως μπορεί να κάνει κάτι  όταν έρθει το κακό.
Και δεν υπάρχουν όλα αυτά όχι από αμέλεια ή αβλεψία όπως θα πούν κάποιοι αύριο, αλλά γιατί σ αυτό τον κόσμο, όπως όλα τα άλλα δικαιώματα, και το δικαίωμα της προστασίας της Ανθρώπινης ζωής πουλιέται κι αγοράζεται μετρητοίς ή επι πιστώσει, έχει κόστος και αποφέρει κέρδη ή ζημίες σε κάποιους.
Κι έτσι όλοι οι ιθύνοντες γνωρίζουν ότι η πυρκαγια θα 'ρθεί καποια στιγμή, αλλά με τσιγκουνιά που περισσεύει, αφήνουνε στη μοίρα του τον άνθρωπο, κάνουν απλά ένα σταυρό και πάνε παρακάτω φροντίζοντας το κύριο που είναι το "καλό της οικονομίας του τόπου" και ο "περιορισμός κάθε περιττής σπατάλης".


Ο Κόσμος αυτός λοιπόν ο Άκοσμος δολοφονεί με απίστετη κοσμιότητα και ευκολία.
Και όταν έρθει η στιγμη της συμφοράς απλά δηλώνει "συγκλονισμένος για την απίστευτη αυτή καταστροφή".
Το χειμωνα δήλωσε συγκλονισμένος για τις πλημμύρες της Μάνδρας, το καλοκαίρι για τις πυρκαγιές στις παραλίες της Αττικής

Ολοι αυτοί οι ευγενείς συγκλονισμένοι, όπως οι απρόσωποι εκπρόσωποι της ΕΕ, ο κ. Μακρόν κ.α. είναι οι ίδιοι που απαιτούν περικοπές στις Δημόσιες δαπάνες, στερώντας μας την αντιπυρική και αντιπλημμυρικη προστασία, ενώ οι εδώ κυβερνήσεις χαμογελούν, δίνουν τα χέρια και  δέχονται τα πάντα.

Και μοιάζουν έτσι όπως οι μαφιόζοι που αφού σκοτώσουν πρώτα αδίστακτα, πηγαίνουν ύστερα με τα μαύρα τους γυαλιά στην κηδεία και εκφράζουν την απέραντη θλίψη τους.

Ακούσαμε πως η κυβέρνηση  κήρυξε  τριήμερο εθνικό πένθος.
Σε δυό τρεις μέρες, δυο τρεις μήνες το πολύ, όλα θα έχουν ξεχαστεί και μόνο όσοι έχασαν ανθρώπους ή χαθήκαν θα έχουν πάνω τους σημάδι από την τρομερή αυτή καταστροφη.
Κι αυτός ο κόσμος που αγοράζει και πουλάει τοις μετρητοίς ή επί πιστώσει ανθρώπινων ζωών θα συνεχίσει να δολοφονεί μέχρι κάποιοι οργανωμένα να τον σταματήσουν.

Μαθήματα ζωής

Αυτό το "Οι αγορές θα μάθουν στους Ιταλούς να ψηφίζουν" του Γερμανού αξιωματούχου της ΕΕ κ.Εττινγκερ είναι αυτό που λένε "όλα τα λεφτά".

Όποιος υπαινιχθεί οτιδήποτε για εκβιασμούς κλπ δεν θα ξέρει τι λέει...
ΕΕ σημαίνει Δημοκρατία!
Αγορές σημαίνει Δικαιοσύνη!
Τέλος.

(που να ψήφιζαν και τίποτα άλλο...)

Σκέψεις για άλλη μια επίθεση τραμπούκων

Για την επίθεση στον δήμαρχο Θεσ/νίκης κ. Μπουτάρη θα μπορούσαμε να πούμε πολλά.

Θα πούμε όμως λίγα και έξω από υποκριτικά ηθοπλαστικά πλαίσια αφού δεν ψάχνουμε να βρούμε τρόπο να συμφωνήσουμε "όλοι". δηλαδή "όλοι οι καλοί"...

Tόσα χρόνια κάποιοι κρύβουν την αλήθεια και ψάχνοντας δήθεν το τι φταίει δείχνουν διαρκώς άτομα .

 Ετσι κατα τα ΜΜΕ και αυτους που τωρα φρικαρουν υποκριτικά, υπεύθυνοι είναι οι "άχρηστοι","οι κλέφτες", "τα λαμόγια", "οι ανίκανοι", κλπ κλπ. δηλ κάποια άτομα. 

Για τη μηχανη που προκαλεί το προβλημα κουβεντα... 

Στο πως πρέπει να αντιδράσουμε προτεινουν επίσης ατομικες συμπεριφορές, αφού βέβαια το συλλογικό αποκλείεται ως επικίνδυνο αν ξεφύγει από τη χειραγώγησή τους. Ετσι φτάνουμε σε επιθεσεις σε άτομα από άτομα. 

Όμως αυτό που φταίει δεν είναι τα άτομα που αν αλλάξουν κι έρθουν άλλα άτομα όλα θα πανε καλύτερα, αλλά οι πολιτικές που είναι περα από άτομα. 

Όσο συνεχίζεται η λογική των "κακών πολιτικών" σε αντίθεση με τους "καλούς και τίμιους" θα εχουμε διαρκώς τέτοια. 

Ας το σκεφτουμε αυτό. 

Ο κόσμος δεν ειναι χωρισμένος σε μάγκες και μη μάγκες. 

Αυτή η λόγική είναι που οδηγεί στον ρατσισμό και στον φασισμό. 

Ο κόσμος δεν  είναι χωρισμενος σε "πολύ Έλληνες" και "λίγο Έλληνες". 

Αλλιως ειναι χωρισμένος ο κοσμος κι αυτη ειναι η αιτια. 

Ο κόσμος είναι χωρισμένος σε πλούσιους και φτωχούς και οι λίγοι πλούσιοι που έχουν την εξουσία μπλοκάρουν  την εξέλιξη και δεν την αφήνουν να τρέξει προς τα μπρος για να μην χάσουν τον πλούτο και την εξουσία τους.

Χειραγωγούν με όποιον τρόπο μπορούν τις μάζες και τις στρέφουν στις πιο άθλιες λογικές με σκοπό το ατομικό κέρδος. 

Αλλά και σ'αυτό ακόμη η ευθύνη δεν είναι ατομική, αλλά είναι ευθύνη της μηχανής που κινεί την οικονομία που είναι η οικονομία των λίγων επιχειρηματιών και του ατομικού τους κέρδους. Αυτό είναι που πρέπει να αμφισβητηθεί.
Όσο "υποτάσσεται" κανείς στην ανάγκη της ύπαρξης αυτής της οικονομίας και την αναγνωρίζει ως μοναδική λύση, τόσο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δέχεται και τις λογικές της. 

Το πιο γελοίο εν τω μεταξυ θα είναι ότι στο τέλος θα καταδικαστεί "η βία από όπου κι αν προέρχεται" για να έχουν και το κεφάλι τους πιο ήσυχο "οι από πάνω". 

Αυτό που έγινε στη Θεσ/νίκη ήταν άθλιο και χωρίς νόημα και όλοι ξερουν απο ποιους εγινε. 

Όσο για όλους τους υπερβολικά έλληνες που είναι πιο έλληνες από τους άλλους ας δουν επιτέλους ποιος κρύβεται πίσω τους και ποιους βολεύει αυτός ο ρατσισμός.

Αναρωτιέμαι

Αναρωτιέμαι ειλικρινά αν υπάρχουν ακόμη σκεπτόμενοι άνθρωποι που να θεωρούν ότι θα μπορούσε ίσως και το ΚΚΕ να βρίσκεται στην συγκυβέρνηση ως "μοχλός πίεσης" όπως λένε.
Να κάθεται δηλαδή στο ίδιο τραπέζι με τους γνωστούς υπουργούς στο υπουργικό συμβούλιο και να συζητά εκτός των άλλων και με τους δύο Καμένους.
Να προβάλει αντιρρήσεις στους διάφορους νόμους αλλά να τους ψηφίζει στη Βουλή για να μην πέσει η κυβέρνηση και χαθεί το κελεπούρι για το λαό.
Να φωτογραφίζεται σε ακριτικά νησιά με φασίστες, επειδή έτσι "έτυχε" και να μην τρέχει τίποτα.
Να συζητά στις ομάδες εργασίας της κυβέρνησης το πως θα επιτευχθεί η ανάπτυξη με προσέλκυση επενδυτών, δηλαδή εκμεταλλευτών,  στους οποίους θα δοθούν "κίνητρα", αφού τι να κάνουμε, αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος "ανάπτυξης" της οικονομίας στον καπιταλισμό.
Αναρωτιέμαι ακόμη πόσο ολοφάνερο είναι στα μάτια των σκεπτόμενων  ότι π.χ. ο Δ.Καμένος(και σίγουρα και πολλοί άλλοι) συζητά αυτή τη σιγμή με διάφορους "ύποπτους κύκλους", από εκείνους που επεξεργάζονται διακυβερνήσεις και μίγματα πολιτικών.
Ακόμη πιο πολύ αν σκέπτονται ότι αυτοί οι κύκλοι δεν είναι π.χ. αδικημένοι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι ή φτωχοί αγρότες, αλλά οπωσδήποτε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που πασχίζουν να κερδίσουν κάτι εις βάρος ανταγωνιστών τους και φυσικά στην πλάτη του λαού.
Αναρωτιέμαι δηλαδή αν βλέπουν οι σκεπτόμενοι πως στην οικονομία της αγοράς, οι κυβερνήσεις και αυτοί που τις αποτελούν, δεν συζητούν με το λαό, αφού απλά δεν δουλεύουν για αυτόν και για τη δική του οικονομία. Συζητούν με εκείνους που αποτελούν αυτή την οικονομία της αγοράς. Στο λαό απλά ανακοινώνουν αυτά που συζήτησαν και αποφάσισαν "για το καλό της πατρίδας".

 Με απλά λόγια αναρωτιέμαι γιατί αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους βαθιά σκεπτόμενους, αρνούνται να δουν το προφανές και το ταξικό του πράγματος.
Οτι δηλαδή στον καπιταλισμό  και σε κάθε εκμεταλλευτική κοινωνία, στον κόσμο που χωρίζεται σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους δεν μπορεί να υπάρχει κοινό καλό και "καλό της πατρίδας".
Το καλό ταυτίζεται πάντα με το συμφέρον των από πάνω, γιατί απλά αν το καλό ήταν καλό για "όλους" και επομένως και για τους πολλούς, τους από κάτω, τότε θα ήταν αναγκαστικά κακό για τους λίγους, τους "από πάνω" που θα έπρεπε τότε να αρνηθούν τα πλούτη και την εξουσία τους, πράγμα φυσικά παράλογο σε εναν κόσμο άγριου ανταγωνισμού.
Βέβαια πολλοί πιστεύουν στη θεία φώτιση και στο φως που ξαφνικά θα φωτίσει τις σκοτεινές ψυχές και όλα θα αλλάξουν σαν από θαύμα.
Ευτυχώς κάποιοι άλλοι δεν πιστεύουν σε τέτοια.
Πιστεύουν μόνο στον αγώνα που δεν εχει τέλος.
Πιστεύουν μόνο στο ασταμάτητο ποτάμι της ζωής, στο ποτάμι των ανθρώπων που παλεύει να κινηθεί προς τα μπρός και που μέσα από χίλιες δυσκολίες πάντα βρίσκει τον τρόπο να σπρώξει τον κόσμο και να τον βγάλει από τον όποιο βούρκο.
Δεν πρέπει λοιπόν κανείς να αποφασίσει με ποια πλευρά θα πάει;;

Αναρωτιέμαι λοιπόν τελικά, αν βλέπουν κάποιοι οτι δεν γίνεται να είσαι και με το βούρκο που βαλτώνει τα πάντα και με αυτό το ποτάμι της ζωής, με τα καθαρά νερά που  διαλύουν τη σαπίλα, την  πετάνε στην άκρη και τρέχουν σαν ένα προς το μέλλον.

Ο "φίλος" κύριος Γιουνκέρ

Πρίν από λίγα χρόνια ο κύριος Γιουνκέρ έπαιζε το ρόλο του κακού.
Όλες οι αντιπολιτευόμενες πολιτικές δυναμεις τον έβλεπαν σαν εκπρόσωπο του κακού με πρώτο φυσικά τότε τον ΣΥΡΙΖΑ που πλειοδοτούσε σε δηλώσεις εναντίον του.

Φυσικά όλοι αυτοί, από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την ΝΔ, απέφευγαν να ξεκαθαρίσουν το ρόλο της ΕΕ πίσω από τον Ζ.Κ. Γιουνκέρ, τότε πρόεδρο του eurogroup, και ακόμη περισσότερο το ρόλο των ευρωπαικών μονοπολίων πίσω από την ΕΕ. Τότε έφταιγε ο Γιουνκέρ και μερικοί ακόμη κακοί.
Στούς όλους βέβαια δεν ανήκαν οι γνωστοί Λακεδαιμόνιοι του ΚΚΕ, που δεν σταμάτησαν να λένε πως δεν ήταν θέμα προσώπων αλλά του ίδιου του θεσμού της ΕΕ και του ρόλου που έπαιζε σαν μηχανή στήριξης των συμφερόντων των μεγάλων Ευρωπαικών εταιρειών σε βάρος των λαών.

Τότε ο κ. Γιουνκέρ φορούσε την σκληρή του μάσκα, έστελνε τελεσίγραφα και κουνούσε απειλητικά το δάχτυλο με δηλώσεις του τύπου "αν δεν εφαρμοστουν τα μέτρα θα περάσετε σε καθεστώς χρεοκοπίας κλπ".

Λίγο αργότερα ο κ. Γιουνκέρ άλλαξε θέση και σιγά σιγά ντύθηκε με άλλο ρούχο και έγινε "φίλος της Ελλάδας".
Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβερνητική εξουσία, ειδαμε χαμόγελα, φιλικές χαιρετούρες, αγκαλιές και χαστουκάκια στον Α.Τσίπρα κι όλα ξεχάστηκαν αφού τη θέση του κακού την πήρε άλλος.
Φυσικά και πάλι οι γνωστές "ψύχραιμες πολιτικές δυνάμεις", στις οποίες ασφαλώς δεν συμπεριλαμβάνεται το  ΚΚΕ,  δεν έβγαζαν άχνα για το ρόλο της "Ευρώπης" στην οποία ανήκαμε και που κάθε τέτοια αμφισβήτηση θα ήταν τουλάχιστον αντιπατριωτική.
Ο Ζ.Κ.Γιουνκέρ ήταν πλέον σταθερά στην πλευρά των καλών και των φίλων χωρίς να χρειαστεί να έχει αλλάξει πολιτική αποψη. Το μόνο που είχε αλλάξει ήταν το ότι έλεγε και πάλι τα ίδια αλλά αυτή τη φορά με χαμόγελο και πολλή αγάπη.
Σήμερα ο Ζ.Κ.Γιουνκέρ ήρθε στην Ελλάδα και αυτή την ώρα μιλάει στην Ελληνική Βουλή. Μας λέει πόσο πολύ μας αγαπάει, πως είμαστε πυλώνας σταθερότητας και σίγουρα θα πει και 2-3 λέξεις συμπάθειας για τους 2 Έλληνες στρατιωτικούς που βρίσκονται στις Τουρκικές φυλακές.
Ο Α.Τσίπρας τον υποδέχτηκε με χαρά και τωρα τον κοιτάζει με εμπιστοσύνη ενώ  όλη η "αριστερή" του κυβέρνηση κρέμεται από τα λόγια του εκπροσώπου της ΕΕ.
Στο τέλος χωρίς αμφιβολία, τα ΜΜΕ θα πουν πως "μίλησε σαν Έλληνας"!

Έτσι για άλλη μια φορά η ΕΕ λούζεται στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ με δροσερό αριστερό νεράκι, ενώ το μαρτύριο αυτού του λαού συνεχίζεται και θα συνεχιστεί κάτω από το σιδερένιο χέρι και το άγρυπνο βλέμα των "εταίρων".
Κάποιοι θα μιλήσουν για υποκρισία και θα δώσουν στο αίσχος αυτό χαρακτηριστικά προσωπικά και ηθικά.
Κάποιοι άλλοι θα πουν απλά πως πρόκειται για business as usual.

Η αλήθεια σε κάθε περίπτωση, είναι πως σήμερα στην Ελλάδα και την Ελληνική Βουλή δεν βρέθηκε ο κ.Γιουνκερ αλλά τα τεράστια Ευρωπαικά Μονοπώλια. Το να βλέπει κανείς τον κ.Γιουνκερ ως Ζαν Κλώντ και να ξεχνα αυτό που είναι επί της ουσίας και αυτό που εκπροσωπεί, είναι βέβαια ένα τεράστιο  και συνήθως εσκεμμένο και πονηρό λάθος.  Το ίδιο πονηρό με το να προσπαθουν να μας πείσουν πως το άγαλμα Τρούμαν δεν είναι παρά ένα κοματι τσιμέντο ή ακόμα περισσότερο  ένα έργο τέχνης! Ο διάβολος και η μεταφυσική του φαίνεται πως έχουν πολλά ποδάρια...
Σήμερα λοιπόν και με τη βοήθεια της "φιλολαικής" μας κυβέρνησης, η ΕΕ και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί ήρθαν και μας στρογγυλοκάθησαν ακόμα πιο βαριά στο σβέρκο. Έχουν γι αυτό κάθε λόγο να χαμογελούν και αυτοί και οι εδω συνεργάτες τους.

Εχει μια αξία να το ξέρουν αυτοί που και πάλι είναι έτοιμοι να υποκύψουν στη γοητεία των χαμόγελων και του συναισθήματος, ξεχνωντας την ουσία που μερικές φορές βγάζει μάτι.

Το συλλογικό

Υπάρχουν στιγμές που καταλαβαίνει κανείς καλύτερα ότι δεν έχει νόημα το να ζεις για τον εαυτό σου σαν ένας άνθρωπος ξεχωρισμένος από τους άλλους. Κάποιοι αυτό το ξέρουν καλύτερα, αλλά όλοι οι "από κάτω", το μαθαίνουμε κάθε μέρα από την πραγματικότητα.

Χθες δυο φοιτητές, δυο παιδια μας και συντροφοί μας σύρθηκαν με χειροπέδες στα Δικαστήρια γιατί επιχείρησαν μαζί με μια ολόκληρη διαδήλωση την οποία προσπαθούσαν να προστατεύσουν να κατεβάσουν συμβολικά το άγαλμα του Τρούμαν, του προέδρου των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, των Ναπάλμ στο Γράμμο και το Βίτσι και της εισβολής στην Κορέα, ενώ στη συνέχεια συγκρούστηκαν και χτυπήθηκαν άγρια από τα ΜΑΤ.

Η αλήθεια είναι ότι δεν σύρθηκαν μόνο αυτοί στα Δικαστήρια , γιατι χθες δεν συγκρουστηκαν και δεν χτυπήθηκαν μόνο αυτοί. Ολοι μας χτυπηθήκαμε, όλοι εμείς κάναμε όσα έκαναν γιατι για όλους εμας τα έκαναν.
Όλοι μας βρεθήκαμε κατηγορούμενοι, ολοι εμείς και ο αγώνας που κάνουμε.

Χθές στην Ευελπίδων είδαμε το συλλογικό ολοζώντανο μπροστά στα μάτια μας.
Από τη στιγμή που πήγαμε εκεί, ως την ώρα που έφεραν τους δυο συντρόφους μας. Από τις στιγμές που φωνάζαμε συνθήματα μέχρι την ώρα που αφέθηκαν ελεύθεροι μέσα σε χειροκροτήματα, για να δικαστούν όμως ξανά στις 25 του μήνα το νοιώσαμε πως ηταν εκεί.

Το πήραμε και το βάλαμε μέσα μας. Μαζί με τα ακριβά και τα πολύτιμα μας. Στην καρδιά και το μυαλό μας.
Κι όσο περνάει ο καιρός το σφυρί της πραγματικότητας θα το κτυπάει και θα το σπρώχνει πιο βαθιά.
Μέχρι το σημείο που να καταλαβαίνουμε πως όταν κινδυνεύει ένας από μας όλοι μας κινδυνεύουμε.
Και τότε να κάνουμε ό,τι γίνεται κι ό,τι δε γίνεται για να τον βγάλουμε από τον κίνδυνο. Όπως ο ένας τους όλους, έτσι κι οι όλοι τον έναν.

Συλλογικά.

Πυραυλική επίθεση στη Συρία από ΗΠΑ-Αγγλία-Γαλλία - Πιο κοντά σε γενικευμένη σύγκρουση

Επίθεση με πυραύλους από τρεις μεγάλες δυνάμεις δέχτηκε χθές η Συρία.
ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία, χωρίς να έχουν πριν την έγκριση κάποιου διεθνούς οργανισμού όπως ο ΟΗΕ, ή για να το πούμε πιο πραγματικά γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια το τι μπορεί να λεει η διεθνής κοινότητα και οι οργανισμοί της, έκαναν την επίθεση σε μια ανεξάρτητη χώρα δήθεν για να απαντήσουν στη χρήση χημικών που ανακάλυψαν πως έκανε ξαφνικα η κυβέρνηση Άσαντ "εναντίον του λαού της"!

Δε χρειάζεται να πούμε ότι η υποτιθέμενη χρήση χημικών δεν επιβεβαιώθηκε, ενώ είναι ενδεικτικό ότι οι πύραυλοι των τριών εκτοξεύτηκαν το πρωί του Σαββάτου όταν την ίδια μέρα έφταναν στη Δαμασκό οι ερευνητές του ΟΑΧΑ(διεθνής οργανισμός που ερευνά τη χρήση χημικών) για να δούν επί τόπου το άν έγινε πράγματι χρήση χημικών!

Η δολοφονική επίθεση αυτή εναντίον του λαού της Συρίας νομιμοποιεί στην πράξη επιθέσεις από μια ή περισσότερες χώρες εναντίον άλλων, χωρίς να χρειάζεται να τηρηθούν διαδικασίες που ακολουθούνταν παλιότερα, για να τηρούνται έστω τα προσχήματα και αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν "διεθνή νομιμότητα".
Θυμίζουμε τις "έρευνες" για χημικά που είχαν γίνει πριν την επίθεση στο Ιράκ που αν και το αποτέλεσμά τους ήταν από πριν αποφασισμένο, όπως αποδείχτηκε αργότερα, τουλάχιστον είχαν γίνει έστω προσχηματικά.
Αυτό που έγινε τώρα ήταν πρώτα η επίθεση με πυραύλους και κατόπιν η ενημέρωση οργανισμων και κρατών.

Έχει ενδιαφέρον βέβαια ότι καμία από τις χώρες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ούτε και η Ελλάδα, δεν καταδίκασε ανοιχτά την επίθεση, ενώ ακόμη και η καταδίκη από Ρωσία και Κίνα ήταν μάλλον χλιαρή.
Να πούμε πως χθες δεν χτυπήθηκαν ρωσικές εγκαταστάσεις.

Το ζήτημα όμως είναι ότι αυτή η νέα γκακστερική πυραυλική επίθση φέρνει πιο κοντά μια πιο γενικευμένη σύγκρουση ισχυρών κρατών στην περιοχή με θύματα φυσικά πάντα τους λαούς της.
Είναι ενδεικτικό ότι στην επαρχία της Γούτα, όπου υπάγεται η πόλη Ντούμα που βρίσκεται βόρειοανατολικά της Δαμασκου(σαν προάστειό της σχεδόν), ο πληθυσμός το 2013 ήταν 2εκ. άνθρωποι ενώ τώρα έχουν απομείνει 400000!
Τόσο καλό έχουν κάνει στο λαό της Συρίας οι "προστάτες" του ιμπεριαλιστές.

Είναι καθαρό βέβαια ότι ο λαός της Συρίας, και όχι μόνο, έχει αηδιάσει με την εμπλοκή τόσων ξένων στρατών στη χώρα του που ισχυρίζονται ότι βρίσκονται εκεί για να τον στηρίξουν, ενώ τον δολοφονούν και τον ξεσπιτώνουν.

Στα μάτια όσων μπορούν να δουν καθαρά και χωρίς φόβο, οι επιθέσεις αυτές ξεσκεπάζουν το ρόλο χωρών όπως οι ΗΠΑ, Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανιας, Τουρκίας κλπ, αλλά και της Ρωσίας που βέβαια κάνουν όσα κάνουν για δικούς τους λόγους και δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Ευτυχώς παρά την φοβερή προπαγάνδα περί "δολοφόνου δικτάτορα Άσαντ", πολλοί σε όλο τον πλανήτη αναρωτιούνται τι δουλειά έχουν τα βομβαρδιστικά και οι στρατοί των ΗΠΑ και της παρέας τους στη Συρία για να αντιμετωπίσουν την κυβέρνηση της Συρίας, που ό,τι κι αν λέγεται, έχει τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.
 Όλοι ξέρουν επίσης ότι όλη αυτή η δολοφονική δράση των ξένων στρατών όχι μόνο δεν απομακρύνει αλλά συσπειρώνει το λαό της Συρίας γύρω από την κυβέρνηση και εναντίον των εισβολέων Αμερικανών, Ευρωπαίων ή Τούρκων που αρπάζουν κομμάτια από τη χώρα τους.

Μεγάλα συλλαλητήρια από το ΚΚΕ

Στην Ελλάδα με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, έγιναν αυτές τις 2 μέρες μεγάλες διαδηλώσεις και πορείες στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις στέλνοντας μήνυμα πως ο λαός δεν θα μείνει με σταυρωμένα χέρια και καλώντας και τους άλλους λαούς να αντιδράσουν.
Ειδικά στην Αθήνα είχαμε δυο πολύ μεγάλα συλλαλητήρια και πορείες στην Αμερικάνικη πρεσβεία την Παρασκευή και το Σάββατο.
Το ΚΚΕ κάλεσε το λαό σε ξεσηκωμό και εδειξε για άλλη μια φορά ότι θα συνεχίσει να τους χαλάει το γλυκό της σιωπηλής συναίνεσης και θα μπαίνει μπροστά στον αγώνα ενάντια στον πόλεμο και την καταστροφή.

Οι αντιδράσεις των άλλων κομμάτων ήταν ενδεικτικές του ρόλου τους.
Η ΝΔ είπε σχεδόν με ακρίβεια ό,τι είχε πει ο Ντ.Τράμπ καταδικάζοντας τη χρήση χημικών που δεν αποδείχτηκε και θεώρησε την επίθεση αναπόφευκτη και απαραίτητη για την αποτροπή ενεργειών όπως αυτή του Άσαντ!
Ο ΣΥΡΙΖΑ είπε μεν ότι τα όπλα δεν είναι λύση, όμως δεν είπε λέξη στην "ενημέρωση" που έγινε από το ΝΑΤΟ στην ανακοίνωση του οποίου λέγεται ότι και οι 29 χώρες στηρίζουν την επίθεση. Είναι βέβαια ψέμματα τα όσα είπε η κυβέρνηση ότι δεν συμμετείχε στην επίθεση, αφού είναι γνωστό ότι ειδικά η Κρήτη και οι εκεί εγκαταστάσεις των ΗΠΑ βρίσκονται σε πλήρη δραστηριότητα για να υποστηρίξουν τις πολεμικές ενέργειες εναντίον της Συρίας.
Οι αντιδράσεις των παλιών και νέων ΠΑΣΟΚ ήταν κυριολεκτικά "μ' άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε. Καμιά καταδίκη της γκακστερικής επίθεσης και ευχολόγια για διπλωματική λύση.
Ουσιαστικά όλα αυτά τα κόμματα που συμμετείχαν και στις τελευταίες κυβερνησεις, στο βαθμό που δεν θέλουν να δουν το ρόλο του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, των ΗΠΑ και των άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών, και τους θεωρούν φίλους, συμμάχους και συνεργάτες, όσο κι αν θεωρητικά μιλούν γενικά εναντίον του πολέμου και υπερ της ειρήνης, στην πράξη ταυτίζονται παρά τις διαφορές που φαίνεται να έχουν.
Με τη στάση τους αυτή το μόνο που κάνουν είναι να μπλέκουν την Ελλάδα και το λαό της σε σοβαρές περιπέτειες, για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης και επιχειρηματικότητας που εκφράζουν.
Η ΝΔ μίλησε χθες για "γαιοπολιτικό κεφάλαιο" το οποίο πρέπει να στοχεύσουμε! Δηλαδή αν ο πόλεμος φέρνει κέρδη τότε  θα πρέπει να είναι κανείς ευέλικτος. Τόσο φιλειρηνικοί είναι.
Ειναι βεβαια σωστό ότι στον πόλεμο υπάρχουν κέρδη. Για αυτό αλλωστε γίνονται οι πόλεμοι. Το ερώτημα όμως είναι κέρδη για ποιούς. Εννοείται πως οι λαοί δεν έχουν να κερδίσουν παρά μόνο φρίκη, θάνατο και καταστροφή.

Η Επανάσταση του 1821: Μια μαρξιστική προσέγγιση - Οι εμφύλιες συγκρούσεις

του Θανάση Παπαρήγα

Όπως είναι γνωστό, ο επαναστατικός πόλεμος του 1821 συνοδεύθηκε σε πολλές φάσεις του από εκτεταμένους και συχνά αιματηρούς εμφυλίους πολέμους. Οι πόλεμοι αυτοί αντανακλούσαν τις αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της ακόμη υπό διαμόρφωση νεοελληνικής κοινωνίας σε μια συγκεκριμένη της φάση αλλά και σε μια συγκεκριμένη της ιστορική στιγμή: Τη στιγμή της πορείας προς τη δημιουργία του εθνικού κράτους. Οπωσδήποτε βέβαια, οι αιτίες αυτές δεν ανάγονται στην «κατάρα της φυλής», όπως ισχυρίζεται η αστική ιστοριογραφία. Εμφύλιοι πόλεμοι εξάλλου εμφανίζονται σε όλες τις επαναστάσεις, διασπώντας το μπλοκ των επαναστατικών δυνάμεων.

Οι πόλεμοι αυτοί περιείχαν και ήταν φυσικό να περιέχουν τη σφραγίδα των γενικών συνθηκών της εποχής. Οι συνθήκες αυτές συγκεκριμένα ήταν:

1. Η διάλυση του φεουδαρχικού κράτους και η γενική (όσο και ασυγκράτητη) τάση προς την επικράτηση της αστικής κοινωνίας. Βέβαια, εδώ απαιτείται και μια «διευκρίνιση μέσα στη διευκρίνιση»: Στην ελληνική περίπτωση έχουμε να κάνουμε με τη διάλυση του ανατολικού – με την έννοια του συγκεντρωτικού φεουδαρχικού κράτους και η πορεία προς την επικράτηση της αστικής κοινωνίας γίνεται με ειδικό, τοπικό, «βαλκανικό» τρόπο. Ο τελευταίος έχει σαν πυρήνα του την προσπάθεια δημιουργίας χωριστού εθνικού κράτους σαν νέας μορφής αστικής κοινωνικής οργάνωσης της περιοχής.

2. Υπαρξη ισχυρών αναχρονιστικών υπολειμμάτων «ανατολικού» τύπου, σε μια ανήσυχη και αντιφατική συνύπαρξη και σύμπλευση με στοιχεία υπερσύγχρονα για την εποχή και όχι πάντα λιγότερο ισχυρά. Ενα παράδειγμα που έχει περάσει μάλλον απαρατήρητο: Σε μια απομακρυσμένη και ακριανή περιοχή, ως πριν μερικούς μήνες απλή επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εμφανίζεται το πιο εμπεριστατωμένο πολιτικό καθεστώς της τότε Ευρώπης.

3. Απαρχές της υποδεέστερης, εξαρτημένης θέσης του ελληνικού καπιταλισμού στο σύστημα των σχέσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών.

Οι γενικές αυτές συνθήκες εμφανίζονταν συγκεκριμένα με όρους που βάρυναν πολύ στους εμφυλίους πολέμους. Τους όρους αυτούς μπορούμε να τους συνοψίσουμε (με μεγάλο, ασφαλώς, ποσοστό ανοχής) στα εξής σύνολα:

1. Χαμηλός βαθμός εθνικής ολοκλήρωσης. Το γεγονός ότι ο παράγων αυτός έπαιξε πολύ σοβαρό ρόλο στους εμφυλίους πολέμους φαίνεται πολύ καθαρά και μόνο από τις συγκρούσεις του τύπου «Ρουμελιώτες εναντίον Μωραϊτών». Εδώ, ωστόσο, πρέπει να πούμε ότι δεν πρόκειται για φαινόμενο επιφανειακό και ούτε καν μόνο ελληνικό. Αντίθετα, αποτελεί συστατικό στοιχείο του αστικού μετασχηματισμού,

Για τον ρόλο της Εκκλησίας -Σαν σήμερα ο αφορισμός της επανάστασης του '21

Όσο βαθαίνει η κρίση του συστήματος στην Ελλάδα και αλλού, μιλάμε για την οικονομία(δηλαδή αυτό που ονομάζουμε βάση), τόσο γίνεται φανερό ότι ζούμε σε εποχή οπισθοδρόμησης σε όλα τα επίπεδα και επομένως και σε όλο το φάσμα αυτού που ονομάζουμε εποικοδομημα.

Ο θεσμός της θρησκείας που σε διάφορες εποχές στο παρελθόν έχει αμφισβητηθεί πολύ σκληρά, τώρα επανέρχεται με ολοφάνερες επιθετικές διαθέσεις, απαιτώντας πλέον -και όχι απλά διεκδικώντας- το δικαίωμα της αποφασιστικής συμμετοχής της σε κρίσιμες αποφάσεις που αφορούν όλους τους τομεις, από την Παιδεία   μέχρι και την εξωτερική πολιτική. 

Καλό είναι όμως να μην ξεχνάμε τον ρόλο που έχει παίξει ο θεσμός και η κορυφή της εκκλησίας, σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές. 

Είναι ιστορικό δεδομένο βέβαια ότι η εκκλησία ξέκοψε εδώ και περισσότερο από 17 αιώνες από το λαό, από τη στιγμή που έγινε επίσημη θρησκεία της Ανατολικής Ρωμαικής Αυτοκρατορίας και έχασε το κοινωνικό  περιεχόμενο που είχε ως ιδεολογία των καταπιεσμένων μαζών που αντιστεκόντουσαν στο δουλοκτητικό Ρωμαικό κράτος.

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από τον Ριζοσπάστη και τη στήλη  "Σαν σήμερα":

Το Πατριαρχείο, επιφορτισμένο από το οθωμανικό καθεστώς με το καθήκον του τοποτηρητή της ευταξίας στους υπ’ ευθύνη της πληθυσμούς και εχθρικό προς τα φιλελεύθερα - αστικά ιδεώδη που έφερε η Επανάσταση του 1821, επιστρατεύει το όπλο του αφορισμού (όπως είχε πράξει και στο παρελθόν στα Ορλωφικά, στις εξεγέρσεις του 1807, του 1808, κλπ.).

Στον αφορισμό του ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄χαρακτήριζε την Επανάσταση ως «αχαριστία […] συνοδευμένη και με πνεύμα κακοποιόν και αποστατικόν εναντίον της κοινής ημών ευεργέτιδος και τροφού, κραταιάς και αηττήτου βασιλείας», που«εμφαίνει και τρόπον αντίθεον»! Τους δε «ασεβείς πρωταίτιους», Μ. Σούτσο και Α. Υψηλάντη, τους καταδίκαζε ως «συμπράκτορες φιλελεύθερους», οι οποίοι, «επιχείρησαν έργον μιαρόν, θεοστεγές και ασύνετον» και καλούσε τους πιστούς «να τους μισήτε και να τους αποστρέφεσθε».

Το κείμενο διαβάστηκε από άμβωνος σε όλους τους χριστιανικούς πληθυσμούς, κάνοντας μεγάλη ζημιά στην υπόθεση του Αγώνα (ιδιαίτερα μεταξύ των αγροτικών πληθυσμών). Την ίδια στιγμή προκάλεσε την κατακραυγή σημαντικού μέρους των καταπιεζόμενων λαών, που μέσα τους έκαιγε η φλόγα της Επανάστασης.

Η στάση αυτή του Πατριαρχείου μόνο έκπληξη δεν αποτελεί, αφού και ως επίσημη θρησκεία του Βυζαντίου πάντα στεκόταν στο πλευρό της εξουσίας απέναντι σε οποιαδήποτε εξέγερση απειλούσε το Βυζαντινό κράτος (π.χ. η εξέγερση των Ζηλωτών στη Θεσσαλονίκη το 1342-1349 και η σφαγή που ακολούθησε).

Την ίδια στάση κράτησε και στη συνέχεια στη διάρκεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, παίζοντας   ρόλο   τοποτηρητή. 

Επιχειρηματίες με κουμπούρια

Χθες το βράδυ στο γηπεδο της Τούμπας, ενας μεγαλοεπιχειρηματίας πρόεδρος, μιλάω φυσικά για τον Ιβάν Σαββίδη του ΠΑΟΚ,  μ'ένα κουμπούρι στη ζώνη και περιστοιχισμένος από μπράβους όρμησε στο γήπεδο και απειλώντας όποιον έβρισκε μπροστά τους προσπάθησε να επιβάλει "το δίκιο του".

Ανάλογες τρυφερές εικόνες και συμπεριφορές φυσικά θυμόμαστε όλοι με πρωταγωνιστές άλλους προέδρους ομάδων του κέντρου.

Φυσικά το κίνητρό τους δεν ήταν καθόλου συναισθηματικό για όποιον θέλει να σκεφτεί λίγο σοβαρά, ακόμη κι όταν οι ίδιοι ένοιωθαν πλημμυρισμένοι από πάθος "για την ομάδα τους".

Για τον συγκεκριμένο κύριο, δεν ξέρω καν αν ήταν ΠΑΟΚτζής λίγα χρόνια πριν, δεν ξέρω αν μιλάει καν ελληνικά.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα περι πάθους στην άκρη, αφού ξέρουμε ποιο είναι το μόνο πάθος ένός ζάμπλουτου και πόσο θα σκότωνε οτιδήποτε άλλο στεκόταν μπροστά σ'αυτό.

Πολλοί βορειοελλαδίτες θα τρέξουν σίγουρα φορτωμένοι από χίλιες δυό πίκρες και θα προσπαθήσουν να εξηγήσουν τα πράγματα με βάση τα σημεία του ορίζοντα και να χωρίσουν τη ζωή σε βόρειους και νότιους με όλα τα σχετικά επιχειρήματα που πολλές φορές μπορεί και να έχουν κάποια βάση.
Ομως πίσω από τις μισές αλήθειες κρύβονται πάντα τα μεγάλα και τα σπουδαία ψέματα.

Κι ο κόσμος αυτός δεν είναι χωρισμένος σε Αθηναίους και Σαλονικιούς, σε βόρειους και νότιους.

Ειναι χωρισμένος σε πλούσιους και φτωχούς. Σε εξουσιαστές και σε εξουσιαζόμενους. Στους από πάνω και τους από κάτω.
Αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Κι αυτό ακριβώς προσπαθούν να κρύψουν πάντα οι Σαββίδηδες, οι Βαρδινογιάννηδες και όλοι αυτοί, ρίχνοντας πάνω στην εικόνα μπόλικο χρωματιστό συναίσθημα.

Ειναι και μετά τα χτεσινά ολοφάνερο ότι οι τύποι όπως  όλοι οι παραπάνω, οι βόρειοι ή νότιοι ζάμπλουτοι προέδροι  και τα συμφέροντά τους, το μόνο που κάνουν είναι να καταστρέφουν τα πάντα, αφού τίποτα άλλο δεν έχουν να προσφέρουν και σε κανέναν αλλο εκτός από τον εαυτό τους. 

Φανταζομαι ευκολα πως θα βλέπει ο κάθε κουμπουροφόρος Σαββίδης τους εργαζόμενους στις επιχειρησεις του και πως θα φερεται στα δυσκολα ( π.χ. σε μια απεργία) και αηδιάζω. Ουτε καν σαν σκουπίδια. Κι ας είναι και Παοκτζήδες ή ό,τι άλλο θέλουν.

Κι αυτό καλό είναι να το εχουμε στο μυαλό μας, ακόμη και την ώρα που παθιαζόμαστε με τους δικέφαλους και τους θρυλους μας μας ο καθενας ξεχωριστά.

Αυτό που με βαζει ακόμη σε σοβαρές σκέψεις είναι η φόρα που παίρνουν οι "σωτήρες" επιχειρηματίες και το θράσος που αποκτάνε μεσα στην κρίση, όσο ο λαός μένει απαθής και θεατής στη γωνία.

Αυτό που είδαμε χθες στην Τούμπα, παίζει(με τον ενα ή τον άλλο τρόπο) και σε εργοστάσια και σε εργοτάξια και σε πλοία και σε θέατρα ακόμη, κι αν δεν το είδαμε μέχρι τώρα θα το δούμε σύντομα. 

Τι θα κάνουμε λοιπόν;

Θα σκεφτούμε άραγε πως πρεπει επιτέλους να τους σταματήσουμε και να τους βάλουμε στη θέση τους, ή θα συνεχίσουμε να στοιχιζόμαστε πίσω από διάφορα συναισθήματα, χρώματα και σημεία του ορίζοντα και θα ψάξουμε πάλι να βρούμε με ποιανού το κουμπούρι θα πάμε;

Εννοείται πως σαν ΑΕΚτζης εγώ έιδα το γκολ οφσάιντ και οι ΠΑΟΚτζήδες κανονικότατο.
Παρότι ΑΕΚτζης όμως θα έλεγα ακριβως τα ίδια αν μπουκαρε ο πρόεδρος της ΑΕΚ στο γηπεδο με μπράβους, Δε βλέπω καμια απολύτως διαφορά ανάμεσά τους. 

Και οι δύο, και μαζί όλοι οι άλλοι "σωτήρες" του ποδοσφαίρου κροίσοι, κάνουν απλά τεράστιο κακό, μετατρέποντας κάτι υπέροχο όπως το ποδόσφαιρο, μια πραγματική  λατρεία του απλού κόσμου που τόσο το έχει ανάγκη, σε άλλο ένα παραμάγαζο τους για να βγάλουν κι άλλα φράγκα ή να κερδίσουν κι άλλη εξουσία ο ένας κόντρα στον άλλο.

Ειλικρινά είναι άλλη μια φορά από κείνες που σκέφτομαι πως θα ηταν η ζωή μας χωρίς αυτούς τους τύπους βόρεια κ νότια.
Χωρίς τη χυδαία λογική τους, τα κέρδη, τις ζημίες και τα κουμπούρια τους. Μάλλον πολύ πιο φωτεινός.

Σίγουρα κόσμος πραγματικός.

ΥΓ: Αστείο το ενδιαφέρον της κυβέρνησης για το θέμα, λες και τώρα ανακαλύφθηκε η πυρίτιδα ή μάλλον το μπουρλότο της επιχειρηματικότητας στον αθλητισμό.
Γελοία η αντίδραση της ΝΔ που επαγγέλεται κι άλλη νομιμότητα και τάξη λες και δεν ξέρουμε ποιος ρυθμίζει και τους νόμους και την "τάξη" σε έναν ταξικό κόσμο.

ΜΙα μανα από το Βόλο ζητάει να της πάρουν τα 2 παιδιά για να ζήσει τα άλλα δύο!

Ξυπνάς το πρωί, φτιάχνεις καφέ και κάνεις χίλιες δυο μπερδεμένες σκέψεις.
Λογαριασμοί, ανάγκες, υποχρεώσεις, η δουλειά αν έχεις καποια δουλειά και όσο δουλειά μπορεί να είναι. Οι 2 Έλληνες στρατιωτικοί στα σύνορα, η Κυπριακή ΑΟΖ ή το πως θα βρεις λεφτά να κάνεις εκείνες τις εξετάσεις που έχεις αφήσει.

Ανοίγεις την τηλεόραση χαμηλώνοντας τη φωνή για να μην ακους, ένα γρήγορο ζάπινγκ με το μυαλό να τρέχει βλέποντας φάτσες κυβέρνησης και ΝΔ παρέα με δημοσιογράφους με σοβαρό ύφος.
Δεν ασχολείσαι καν.
Και εκεί σκάει μια είδηση της στιγμής. Ασήμαντη. Κανεις δεν σκοτώθηκε ούτε σκότωσε. Απλά η ζωή κάνει χαρτιά στα γρήγορα κι αδιάφορα.

Κι αυτό που ακούς είναι όλη η εικόνα του κόσμου που ζεις. Όλη του η ουσία χωρίς μακιγιάζ. Κι εκεί τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.
Ολα τα σχόλια είναι περιττά.

Μια μάνα στο Βόλο ζήτησε από την εισαγγελεία της περιοχής να της αφαιρεθεί η επιμέλεια των 2 από τα 4 παιδιά της για να μπορέσει κάπως να ζήσει τα άλλα δύο!
Αυτή είναι λοιπόν η υπόσχεση και η ζωή που τάζει σε όλους μας ο κόσμος που ζούμε. Αυτό εγγυάται η οικονομία των κερδών. Αυτή είναι η έξοδος από τα μνημόνια ή η είσοδος σε μια μόνιμη και υπό διαρκή έλεγχο κόλαση χωρίς τις παλιές "κακές συνήθειες" μιας ζωής με κάποια στοιχειώδη δικαιώματα.

Ας σκεφτεί ο καθένας ό,τι θέλει, ας κάνει όποιους λογικούς σχεδιασμούς μπορεί. Ας μιλήσει για καλούς και κακούς ανθρώπους και γονείς, για λογικούς και παράλογους, για λίγα ή πολλά παιδιά, για το αν μπορει να δοθεί κάποια βοήθεια για να σωθεί το ένα από τα τόσα και τόσα ίδια ή παρόμοια τραγικά περιστατικά, για την καρδιά και το μυαλό ή για την βαθύτερη ουσία των πραγμάτων που θα την ψάξει είτε στην ψυχή είτε στο βούρκο της καθε μέρας.

Όμως καποιος πριν πολλά χρόνια είπε πως η βαθύτερη ουσία του ανθρώπου βρίσκεται στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων.
Κι αυτό αξίζει κανείς να το σκεφτεί πολύ και σοβαρά.
Γιατί αυτό είναι που πρεπει να αλλάξει.
Το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων.

Από τη βαση μέχρι την κορφή τους.

Ψεύδη και πραγματικότητα για το «Μακεδονικό ζήτημα»

Ερείπια στις Σέρρες στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων 1912 - 1913 (Ιστορικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη)

Πρόσφατα το «Μακεδονικό» επανήλθε στην επικαιρότητα, πυροδοτούμενο από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις στην περιοχή (βλέπε ένταξη ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ κ.λπ.) και πυροδοτώντας - ή μάλλον οξύνοντας εκ νέου - τον αστικό εθνικισμό στην ήδη πολύπαθη αυτή γωνιά των Βαλκανίων.



Τα υποκριτικά «δάκρυα» και η «αγωνία» διαφόρων αστικών εθνικιστικών τοποθετήσεων γύρω από την εξέλιξη ενός ζητήματος, για το οποίο γνωρίζουν ότι αστοί πολιτικοί (όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, κ.ά.) έχουν βάλει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή τους εδώ και πολλά χρόνια, περισσεύουν. Από την άλλη, οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης και άλλων περί «αναβάθμισης της Ελλάδας» είναι το λιγότερο προκλητικοί, αφού είναι γνωστό τι είδους «λύσεις» έχει επιφυλάξει για μια σειρά λαούς στο παρελθόν ο «διεθνής παράγοντας» (ΟΗΕ - ΝΑΤΟ - ΕΕ), καθώς και τι επιδιώκει σήμερα.

Για να κατανοήσουμε όμως καλύτερα την ουσία του «Μακεδονικού», όσο και τους ανταγωνισμούς γύρω από αυτό, είναι απαραίτητο να ανατρέξουμε στο πώς και γιατί προέκυψε, εξελίχθηκε και κατέληξε.

Οι ρίζες του ζητήματος, βεβαίως, δεν εντοπίζονται ούτε στο αρχαίο βασίλειο των Μακεδόνων, ούτε στον δήθεν μεταπολεμικό «κομμουνιστικό επεκτατισμό» της Γιουγκοσλαβίας (όπου στέκονται διάφοροι που βρήκαν μια ακόμη αφορμή για να χύσουν την αντικομμουνιστική χολή τους). Το «Μακεδονικό ζήτημα» προέκυψε τον 19ο αιώνα και είχε να κάνει με τη διεκδίκηση και νομή της περιοχής, τμήμα τότε της οθωμανικής αυτοκρατορίας, μεταξύ των διαμορφούμενων αστικών εθνών - κρατών της Βαλκανικής.

Η Ελλάδα μετά τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913)

Ετσι, η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας και το πραγματικό μωσαϊκό λαών διαφορετικής φυλετικής προέλευσης που διαβιούσαν εκεί για αιώνες, βρέθηκαν στο επίκεντρο της σύγκρουσης των μεγαλοϊδεατισμών μιας σειράς χωρών, όπου ο αλυτρωτισμός του ενός συνεπαγόταν την υποδούλωση, εκτόπιση ή ακόμα και την εξόντωση του άλλου (άλλωστε, κάπως έτσι διαμορφώθηκαν ιστορικά όλα, λίγο - πολύ, τα σύγχρονα καπιταλιστικά έθνη - κράτη). Και όλα αυτά, βεβαίως, στο γενικότερο φόντο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών γύρω από την τύχη της καταρρέουσας οθωμανικής αυτοκρατορίας («Ανατολικό ζήτημα»).


Η σύγκρουση των μεγαλοϊδεατισμών στην περιοχή

Ο μεγαλοϊδεατισμός, με διάφορες βέβαια παραλλαγές, υπήρξε σε γενικές γραμμές κοινός τόπος για τον ανερχόμενο αστικό εθνικισμό σε πολλές χώρες («Μεγάλη Σερβία», «Μεγάλη Βουλγαρία», «Μεγάλη Ρουμανία», «Μεγάλη Αλβανία», αλλά και «Μεγάλη Ολλανδία», «Μεγάλη Γερμανία» κ.ο.κ.).

Από τα μέσα έως τα τέλη του 19ου αιώνα, ο ελληνικός μεγαλοϊδεατισμός, δηλαδή ο στρατηγικός προσανατολισμός της ελληνικής αστικής τάξης για επέκταση του οικονομικού - κοινωνικοπολιτικού χώρου, όπου διεκδικούσε κυρίαρχη θέση και ρόλο, άρχισε να υπονομεύεται από τις αντίστοιχες επιδιώξεις των άλλων αναδυόμενων εθνικών αστικών τάξεων και κρατών της Βαλκανικής, που εμφανίζονταν ολοένα και πιο επιθετικά ως ανταγωνίστριες δυνάμεις στο μοίρασμα εδαφών και αγορών της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η Βουλγαρία διεκδικούσε τη Μακεδονία, τη Θράκη, έως και την Κωνσταντινούπολη, η Ρουμανία πρόβαλλε αξιώσεις μέχρι τη Θεσσαλία, η Σερβία επιδίωκε έξοδο τόσο στο Αιγαίο όσο και στη Μαύρη Θάλασσα, η Αλβανίαδιεκδικούσε την Ηπειρο, έως και την Αρτα κ.ο.κ. Αντίστοιχα, όλοι επικαλούνταν τις δικές τους ανάλογες στατιστικές, «ιστορικά δικαιώματα», αναλύσεις ειδικών κ.λπ., προκειμένου να στοιχειοθετήσουν τις επιδιώξεις τους.

Ειδικά όσον αφορά τη Μακεδονία, χαρακτηριστικά είναι τα όσα ανέφερε ο J. Angel στο έργο του «Λαοί και Εθνη των Βαλκανίων» (1920): «Ενας Ελληνας, ο Νικολαΐδης, τοποθετεί στα τρία μακεδονικά βιλαέτια (Κόσσοβο, Μοναστήρι, Σαλονίκη) 576.000 Τούρκους, 656.000 Ελληνες, 454.000 Σλάβους. Ενας Βούλγαρος, ο Κάντσεφ, τοποθετεί 489.000 Τούρκους, 225.000 Ελληνες, 1.184.000 Βούλγαρους, 700.000 Σέρβους. Ενας Σέρβος, ο Γκόπτσεβιτς, βρίσκει 231.000 Τούρκους, 201.000 Ελληνες, 57.000 Βούλγαρους, 2.048.000 Σέρβους».1

Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τις ιδιαίτερες εκτιμήσεις κάθε πλευράς, που εντάσσονταν στο πλαίσιο και ανάλογων σκοπιμοτήτων, το γεγονός ήταν ότι η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας περιέκλειε πολλούς, διαφορετικής φυλετικής προέλευσης πληθυσμούς και πως η «λύση» του «Μακεδονικού ζητήματος», όπως επιδιωκόταν από τις αστικές τάξεις των Βαλκανίων, δεν μπορούσε να σημαίνει παρά ένα μόνο πράγμα: Αιματοχυσία.

Οπως «διορατικά» επεσήμανε ο Εμμ. Ροΐδης το 1875: «Αι επωφελέστερον εσχάτως επιδιωχθείσαι εθνογραφικαί μελέται, αποδεικνύουσι καθ' εκάστην δυσχερεστέραν πάσαν απόπειραν δικαίας διανομής της τουρκικής κληρονομίας. Τας δε δυσχερείας του έργου επαυξάνει, αδύνατον καθιστώσα οιονδήποτε συμβιβασμόν, οι παρά τοις λαοίς τούτοις επιφοίτησις της αρχής των εθνοτήτων. Καθ' ην ώραν οι πλείστοι των κατοίκων της χερσονήσου κηρύσσονται έτοιμοι να υποστώσι πάσαν καταστροφήν και εξόντωσιν μάλλον ή να υπομείνωσι την στέρησιν του αλβανισμού, βουλγαρισμού ή ρουμανισμού αυτών, τα δε παρέχοντα το πολύτιμον τούτο προνόμιον γεωγραφικά όρια ουδαμού είνε ευχάρακτα και πολλαχού ουδέ καν ορατά, ουδέ λόγος δύναται να γίνη περί αδελφικής συμβιώσεως εθνών βλεπόντων καθ' ύπνους μεγάλην Βουλγαρίαν, αρχαίαν Σερβίαν, αλβανικόν κράτος, Ρουμανίαν μέχρι Πίνδου και Ελλάδα μέχρι του Αίμου, ήτοι την ανέφικτον ανάγκην ν' αλληλοσφαγώσιν, αφού δεν υπάρχει επί του χάρτου τόπος ικανός να συνυπάρξωσι τα όνειρα ταύτα».2

Αναφερόμενος στην υπό διεκδίκηση Μακεδονία, ο αστός πολιτικός Χ. Τρικούπης είχε δηλώσει σχετικά: «Η Ελλάς ενδιαφέρεται διά την Μακεδονίαν, ήτις δύναται να διαιρεθεί εις τρία τμήματα: Την μεσημβρινήν, ήτις είναι και θα είναι ελληνική, οτιδήποτε και αν συμβεί, την κεντρικήν, την περιλαμβάνουσαν ελληνικούς πληθυσμούς και την αρκτικήν, τη μη οικούμενην υφ' Ελλήνων. Την Ελλάδα απασχολεί η Κεντρική Μακεδονία, ης οι κάτοικοι αναγνωρίζουσι τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως και ουχί την βουλγαρικήν εξαρχίαν, αλλ' επειδή ενταύθα ο ελληνικός πληθυσμός δεν αποτελεί συναφή πληθυσμόν, είναι σχεδόν βέβαιον ότι, εάν η χώρα περιέλθη υπό τη σερβικήν κυριαρχίαν ή την βουλγαρικήν, οι κάτοικοι θα εκσλαβισθώσιν, ενώ εάν υπό την Ελλάδα θα εξελληνισθώσιν ολοσχερώς».

Σε μια άλλη περίπτωση, ο ίδιος θα προσθέσει, με την κυνικότητα του αστού πολιτικού ηγέτη: «Ο Τούρκος εκλείπει και πολύ ταχέως. Οταν έλθει ο μέγας πόλεμος, ως αφεύκτως θα συμβεί μετά τρία, πέντε, οκτώ έτη, η Μακεδονία θα γίνει Ελληνική ή Βουλγαρική κατά τον νικήσαντα. Αν τη λάβωσιν οι Βούλγαροι, δεν αμφιβάλλω ότι εντός ολίγων ετών θα είναι ικανοί να εκσλαβίσωσι τον πληθυσμόν μέχρι των Θεσσαλικών συνόρων. Αν ημείς τη λάβωμεν, θα τους κάμωμεν όλους Ελληνας μέχρι της Ανατολικής Ρωμυλίας».3

Ζυμώσεις και ένοπλη σύγκρουση
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι η πρώτη ένοπλη οργάνωση που συγκροτήθηκε στην περιοχή της Μακεδονίας, η Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση ή Κομιτάτο των Σαντραλιστών (1893),πρόβαλλε ως κύριο όχι την ενσωμάτωση σε κάποιο από τα ανερχόμενα αστικά έθνη - κράτη, αλλά την κοινωνική απελευθέρωση από την τυραννία των γαιοκτημόνων, που ταυτίζονταν τότε με την οθωμανική κυριαρχία.

Πράγματι, μέλος της οργάνωσης «μπορούσε να γίνει κάθε κάτοικος της Ευρωπαϊκής Τουρκίας χωρίς καμιά διάκριση γλώσσας, εθνικότητας, θρησκείας και πολιτικοφυλετικών πεποιθήσεων» (αν και η συντριπτική πλειοψηφία της ΕΜΕΟ ήταν σλαβόφωνοι - βουλγαρογενείς), ενώ διακηρυγμένος σκοπός της ήταν «η βελτίωση της πολιτικής και κοινωνικής θέσης των κατοίκων της Μακεδονίας» και η «απαλλοτρίωση των μεγάλων τσιφλικιών προς όφελος των ακτημόνων αγροτών».4 Τότε ήταν που εμφανίστηκε και για πρώτη φορά το σύνθημα «η Μακεδονία στους Μακεδόνες».

Τα κοινωνικοπολιτικά, όσο και τα περί αυτονομίας αιτήματα της εν λόγω οργάνωσης έρχονταν σε αντίθεση τόσο με τις επιδιώξεις της ελληνικής, όσο και της βουλγαρικής αστικής τάξης στην περιοχή. Ετσι, στο πλαίσιο του βουλγαρικού μεγαλοϊδεατισμού, συγκροτήθηκε, δύο χρόνια μετά, η Εξωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση ή Κομιτάτο των Βερχοβιστών.

Μετά την ήττα της ένοπλης εξέγερσης του Ιλιντεν κατά των Οθωμανών (1903), η ΕΜΕΟ αποδυναμώθηκε, ενώ αντίστοιχα ενισχύθηκαν οι δυνάμεις που πρόσκεινταν στο βουλγαρικό αστικό εθνικισμό. Η δράση των Βουλγάρων «Κομιτατζήδων», κατά των εθνικών ή πολιτικών αντιπάλων τους, κλιμακώθηκε. Το πρώτο «ελληνικό αντάρτικο σώμα» πέρασε από τα ελληνοοθωμανικά σύνορα στη Μακεδονία το 1903, ενώ το 1904 συγκροτήθηκε το ελληνικό «Μακεδονικό Κομιτάτο».5 Τον Ιούλη του 1908, δρούσαν στη Μακεδονία 110 βουλγαρικά ένοπλα σώματα, 80 ελληνικά και 30 σερβικά.6

Στην «Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα» διαβάζουμε σχετικά με τη δράση τους: «Το 1907, αποδόθηκαν στους [Βούλγαρους] κομιτατζήδες 519 φόνοι», εκ των οποίων οι 184 ήταν Ελλήνων, οι 86 ήταν μουσουλμάνων αμάχων, οι 71 Οθωμανών στρατιωτών, οι 49 Σέρβων, 11 Βλάχων, αλλά και 120 «βουλγαριζόντων». «Την ίδια χρονιά, στους Ελληνες αποδόθηκαν 392 φόνοι, από τους οποίους οι 320 "βουλγαριζόντων", 17 πατριαρχικών, 21 Βλάχων, 12 μουσουλμάνων και 22 Οθωμανών στρατιωτών».

Επίσης, «Τούρκοι άτακτοι σκότωσαν 172 "βουλγαρίζοντες"» και έναν Ελληνα. Την ίδια περίοδο που δεκάδες χιλιάδες Ελληνες της Ανατολικής Ρωμυλίας έγιναν πρόσφυγες εξαιτίας των βουλγαρικών διωγμών, «περισσότεροι από 100.000 Σλαβομακεδόνες μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες για να γλιτώσουν από τον εφιάλτη. Δεκάδες χιλιάδες άλλοι έφυγαν πρόσφυγες στη Βουλγαρία».7

Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και η νομή της Μακεδονίας

Οι ανοικτοί «λογαριασμοί» τέθηκαν επί τάπητος κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο (1912-1913), όπου παρά τις αντιθέσεις τους, οι αστικές τάξεις των «χριστιανικών κρατών» της Βαλκανικής συνασπίστηκαν προσωρινά εναντίον της οθωμανικής αυτοκρατορίας, πετυχαίνοντας τη σχεδόν ολοκληρωτική της εκτόπιση από την περιοχή. Ωστόσο, η νομή της λείας - κυρίως επί της Μακεδονίας - μεταξύ Ελλάδας, Σερβίας και Βουλγαρίας, όξυνε ακόμη περισσότερο τους ανταγωνισμούς μεταξύ τους, πυροδοτώντας έναν νέο Βαλκανικό Πόλεμο (1913).

Προϊόν αυτού του πολέμου υπήρξε η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, με την οποία περίπου το 51% της Μακεδονίας περιήλθε στην Ελλάδα, το 39% στη Σερβία, το 9,5% στη Βουλγαρία και το 0,5% στο νεοσύστατο κράτος της Αλβανίας.

Η Μακεδονία συνέχισε να αποτελεί «μήλον της έριδος» και διαπραγματευτικό χαρτί στη γενικότερη ιμπεριαλιστική αναδιανομή του κόσμου κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918). Ενδεικτική ήταν η πρόταση Βενιζέλου το 1915 για παραχώρηση της περιοχής Καβάλας - Δράμας - Σαριμπασάν (Νέστος) στη Βουλγαρία, έναντι εδαφών στη Μικρά Ασία.

Η συναλλαγή εντασσόταν στην προσπάθεια προσέλκυσης της Βουλγαρίας στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο της Αντάντ, σε συνδυασμό με τις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης για επέκταση σε σαφώς πλουσιότερες περιοχές. Ωστόσο, η προτεινόμενη συναλλαγή δεν προχώρησε, αφού η Βουλγαρία συντάχθηκε τελικά με τις Κεντρικές Δυνάμεις (Γερμανία κ.λπ.). Ετσι, η εν λόγω περιοχή της Μακεδονίας παρέμεινε στην Ελλάδα.

Παρ' όλα αυτά, θα έπρεπε να μεσολαβήσει ακόμη μια δεκαετία μέχρις ότου η εθνολογική σύνθεση της Μακεδονίας (του ελληνικού τμήματος) φτάσει να προσομοιάζει τη σημερινή. Πράγματι, σύμφωνα με Εκθεση της Ελληνικής Επιτροπής για την Αποκατάσταση των Προσφύγων, οι Ελληνες το 1912 αποτελούσαν μόλις το 42,6% του συνόλου του πληθυσμού της, με τους μουσουλμάνους (τουρκογενείς, Αλβανοί κ.ά.) να έρχονται από κοντά δεύτεροι (39,4%) και τους σλαβόφωνους (που αναφέρονται ως «Βούλγαροι») να ακολουθούν (9,9%). Ενδεικτικά, στην περιφέρεια της Δράμας οι Ελληνες αποτελούσαν το 15%, του Σιδηροκάστρου το 19%, της Θεσσαλονίκης και της Καβάλας το 29%, της Φλώρινας το 32% κ.ο.κ.8

Η πληθυσμιακή αυτή σύνθεση άλλαξε άρδην μετά την Ανταλλαγή των Πληθυσμών, όπου τους 475.000 μουσουλμάνους «αντικατέστησαν» περίπου 638.000 πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και του Πόντου (οι σλαβόφωνοι πληθυσμοί επίσης μειώθηκαν κατά 30%), με αποτέλεσμα τη σχεδόν καθολική εθνολογική ομογενοποίηση («ελληνοποίηση») της περιοχής (88,8%).

Ορισμένα συμπεράσματα

Η Μακεδονία, ως ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, δεν «ανήκει» κατ' αποκλειστικότητα σε κανένα έθνος ή κράτος. Περιέκλειε - και συνεχίζει να περικλείει - πολλές εθνότητες, ενώ σήμερα είναι κατατετμημένη σε τέσσερα διαφορετικά κράτη.

Η «ονοματολογία», αποσπασμένη από το χαρακτήρα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής ενός κράτους, δεν αγγίζει την ουσία του ζητήματος. Και είναι γεγονός πως η χρησιμοποιούμενη ονομασία από το νεοσύστατο κράτος της ΠΓΔΜ συνδέθηκε με αλυτρωτικές επιδιώξεις και ως προς το τμήμα της Μακεδονίας που ανήκει στην ελληνική επικράτεια. Οι αλυτρωτικές αυτές επιδιώξεις αποτυπώθηκαν, μεταξύ άλλων, στο Σύνταγμα του εν λόγω κράτους, στα σύμβολα και τις αναφορές στο αρχαίο Μακεδονικό βασίλειο, που χρησιμοποιήθηκαν ευρέως, κ.ο.κ.

Βεβαίως, μετά από σχεδόν 25 χρόνια, οι σχέσεις των δύο κρατών - Ελλάδας και ΠΓΔΜ - ομαλοποιήθηκαν αρκετά στην πράξη, στο πλαίσιο των καπιταλιστικών σχέσεων. Η Ελλάδα έχει σημαντικές άμεσες ξένες επενδύσεις στην ΠΓΔΜ, ενώ και τα δύο κράτη ενδιαφέρονται για την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Το τελευταίο, μάλιστα, αποτελεί ενιαία επιδίωξη της αστικής τάξης της Ελλάδας, παρότι η ένταση των εθνικισμών συχνά έχει και κίνητρα που σχετίζονται με τις ιδιαίτερες πολιτικές επιδιώξεις κάθε αστικού κόμματος.

Ετσι, λοιπόν, ενισχύεται η υποδαύλιση του αστικού εθνικισμού στους λαούς και η ένταξη/στοίχισή τους πίσω από διάφορες αστικές πολιτικές δυνάμεις, από τις γενικότερες επιδιώξεις των ντόπιων αστικών τους τάξεων, αλλά και τους σχεδιασμούς των διεθνών τους συμμάχων.

Οι λαοί της Βαλκανικής έχουν πληρώσει πολύ ακριβά (με εκατόμβες νεκρών και εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένων) τους ανταγωνισμούς και τις επιδιώξεις των εθνικών αστικών τους τάξεων διαχρονικά. Επομένως, η αναζωπύρωση των αλυτρωτισμών στα Βαλκάνια, εντασσόμενων στους ευρύτερους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς, σε καμιά περίπτωση δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εκμεταλλευόμενων, σε οποιαδήποτε πλευρά των συνόρων και αν βρίσκονται. Η γνώση της Ιστορίας και η συνείδηση των πραγματικών αιτιών γύρω από τα όσα διαδραματίζονται σήμερα στην περιοχή μας, αποτελούν βασική προϋπόθεση για να μη βρεθούν ξανά οι λαοί σε νέο αιματοκύλισμα «κάτω από ξένη σημαία».

Το ΚΚΕ καλεί το λαό μας και τους λαούς της περιοχής να δυναμώσουν την πάλη κατά των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, κατά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, των ξένων στρατιωτικών βάσεων στην περιοχή.

Η αντιμετώπιση του αλυτρωτισμού προέχει και προϋποθέτει την αλλαγή του Συντάγματος της ΠΓΔΜ, τη ρητή διατήρηση των συνόρων και την αποτροπή ανακίνησης εθνικιστικών επιδιώξεων. Η συζήτηση για το όνομα με σύνθετη ονομασία, που θα περιέχει το όνομα Μακεδονία ή παράγωγά του, με αυστηρό γεωγραφικό προσδιορισμό, προϋποθέτει την επίλυση όλων των παραπάνω προβλημάτων και βεβαίως ξεκαθάρισμα πως πρόκειται για ένα όνομα για όλες τις χρήσεις, χωρίς «ήξεις αφήξεις».

Παραπομπές:

1. Ζέβγος Γ., «Σύντομη Μελέτη της Νεοελληνικής Ιστορίας», τ.Β', εκδ. «Τα Νέα Βιβλία», Αθήνα, 1946, σελ. 133-134.

2. Ζέβγος Γ., «Σύντομη Μελέτη της Νεοελληνικής Ιστορίας», τ.Β', εκδ. «Τα Νέα Βιβλία», Αθήνα, 1946, σελ. 94-95.

3. Κορδάτος Γ., «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», τ.12, σελ. 478-479, 499.

4. Κορδάτος Γ., «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», τ.12, σελ. 39-45.

5. ΓΕΣ, «Ο Μακεδονικός Αγώνας και τα γεγονότα στη Θράκη (1904-1908)», εκδ. ΔΙΣ, Αθήνα, 1998, σελ. 144 κ.ε.

6. «Ιστορία του Ελληνικού Εθνους», τ. ΙΔ, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1977, σελ. 253.

7. «Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα», τ.Α2, εκδ. «Βιβλιόραμα», Αθήνα, σελ. 163.

8. Βλέπε σχετικό Παράρτημα στο Greek Refugee Settlement Commission, Greek Refugee Settlement, εκδ. «League of Nations», Geneva, 1926.

Πηγή: Ριζοσπάστης

ΣΥΡΙΖΑ μόνο εσύ...

Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ο Τόμας Βίζερ.
Μόνο αυτός ένοιωσε την πραγματικότητα των μνημονίων, την ενστερνίστηκε και έκανε ό,τι έπρεπε για να σώσει την οικονομία τους..
Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ αγκάλιασε την προσπάθεια των μνημονίων να βάλουν τάξη.

Για να μην τα λέμε με δικά μας λόγια να και η δήλωση του  επικεφαλής του Euro Working group Τόμας Βίζερ:
"Μόνο  όταν μια κυβέρνηση ενστερνισθεί τους στόχους ενός προγράμματος, μπορεί να λειτουργήσει και η εφαρμογή του και να εξηγηθεί πειστικά στους πολίτες η αναγκαιότητά του… Αυτό δεν συνέβη στην Ελλάδα, με καμιά κυβέρνηση. Τα πράγματα βελτιώθηκαν ανέλπιστα μόνο τον τελευταίο χρόνο."
Πράγματα γνωστά βέβαια που τα έχουμε νοιώσει και κυρίως τα έχουμε πληρώσει.
Βέβαια κάποιο κόμμα, μιλάμε για το ΚΚΕ, αυτά τα ΄λεγε πριν ακόμη αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Έλεγε τότε, και το λέει ακόμη, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να κάνει τη βρώμικη δουλειά που δεν κατάφεραν οι προηγούμενοι συνεχίζοντας και παίρνοντας τη σκυτάλη από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν πήρε τη σκυτάλη και τα καταφέρνει μια χαρά να τακτοποιήσει τα πράγματα για λογαριασμό της μεγάλης επιχειρηματικότητας ελλήνων τε και ξένων, της άρχουσας τάξης δηλαδή που εκφράζεται μεσω της ΕΕ που δεν είναι φυσικά "το κοινό μας σπίτι".
Το κοινό μας σπίτι σε ότι αφορά το λαό είναι οι αγώνες.
Οι αγώνες όχι απλά για την επιβίωση αλλά για την ανατροπή και τη Λαική εξουσία.

ΥΓ: Ξαφνικά εμφανίστηκε και ο εκπρόσωπος της Γαλλικής "Αριστεράς" κ.Μελανσόν, και ζήτησε την αποπομπή του ΣΥΡΙΖΑ από την Ευρωπαική Αριστερά γιατί είναι πλέον "φιλελευθερος" και όχι Αριστερός. Βέβαια κάποτε η Αριστερά  στη συνείδηση του λαού σήμαινε σύγκρουση. Ο κ. Μελανσόν αντίθετα είναι ένα από τα επόμενα χαρτιά του συστήματος που πιθανότατα θα παίξουν μπάλα στη συνέχεια ως "σωτήρες"(τίνος άραγε;).
Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα δηλαδή.

Όχι άλλη αγάπη για τη Μακεδονία

Η ανάγκες του ΝΑΤΟ για ολοκλήρωση της περικύκλωσης της Ρωσίας και για νέο σχεδιασμό της περιοχής σύμφωνα με τις συνθήκες αλλά και τα σύγχρονα τεράστια συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών, έφερε στη σκηνή επιτακτικά το κλείσιμο του ζήτηματος της ονομασίας των Σκοπίων.

Χαράς ευαγγέλια για τον πολιτικαντισμό αλλά και τη "δημοκρατία των καναλιών" και των ΜΜΕ.

Ο κάθε ψεύτης πικραμένος εμφανίστηκε από του πουθενά δίνοντας ρέστα "για την πατρίδα ρε γαμώ το", χύνοντας μαύρο δάκρυ "για τη Μακεδονία μας"...

Παρέλαση πραγματική παλιών και νέων εμπόρων πατριωτικών δακρύων στις οθόνες και τα ραδιοφωνάκια, που έκαναν διαρκώς ρελάνς σε γαλανόλευκα αισθήματα πουλώντας το τίποτα πάνω στο άλογο του Μεγαλέξανδρου, με μπόνους περικεφαλαία και ευλογημένα πετραδάκια αρχαίων χωμάτων.

Πρόκειται για μια πραγματικα γελοία κατάσταση που όλοι βλέπουν αλλά ελαχιστότατοι, οι γνωστοί Λακεδαιμόνιοι, βλέπουν κριτικά και απορρίπτουν με θετικό τρόπο.

Για ποια Μακεδονία μιλάνε και συγκινούνται οι υποκριτές;
Για την πραγματική, με τους ανθρώπους της, τους εργαζόμενους΄άνδρες και γυναίκες, τους νέους, τους άνεργους, τους φτωχούς της αγρότες και τους ηλικιωμένους της, ή για την "ιδέα της Μακεδονίας" χωρίς περιεχόμενο;

Φυσικά μιλάνε για ενα άδειο πουκάμισο χωρίς Μακεδονίτισα Ελένη.

Γιατί βέβαια ποιος θα πιστέψει ότι ο κάθε Καμμένος, που ψηφίζει μνημόνια και στέλνει τους φτωχούς Μακεδόνες στην κόλαση, νοιάζεται στ'αλήθεια για τη Μακεδονία του σήμερα μαζί με τους ταλαίπωρους κατοίκους της;
Ποιος θα πίστευε, αν έμπαινε μ'αυτό τον ολοκληρωμένο τρόπο το ζήτημα, το ψευτοενδιαφέρον της επίσημης εκκλησίας που κανένα ενδιαφέρον δεν έχει δείξει για να εκφράσει στην πράξη, όπως έκφρασε τώρα "για τη Μακεδονία", κάποια αντίθεση σε όλη αυτή τη λεηλασία που εχει υποστεί ο λαός όλης αυτής της έρμης πατρίδας;

Ποιος δεν θα έφτυνε κατάμουτρα όλους τους εκπροσώπους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που ξεπούλησαν μαζί με τον διάδοχό τους ΣΥΡΙΖΑ τα "ασημικά" των Μακεδόνων; Που χάρισαν λιμάνια, δρόμους, μεταφορές, νερά, ενέργεια κλπ. σε Έλληνες και ξένους επιχειρηματίες μπας και ανακάμψει η σαπίλα της επιχειρηματικότητας χωρίς να δίνουν δεκάρα για το τι σημαίνει αυτό για το μέλλον αυτής της πατρίδας.
Ποιος δεν θα αηδίαζε με την πατριωτίλα της ΧΑ που όλο αυτόν τον καιρό στήνει δουλεμπορικά γραφεία για να βρει τσάμπα εργάτες για τα αφεντικά της δείχνοντας καθαρά πως η πατρίδα που λατρεύει είναι οι επιχειρήσεις; Και την ίδια στιγμή αποθεώνει φυσικά στρατιωτικούς που ήταν και υπερ του ΝΑΤΟ και υπερ της ΕΕ και φυσικά υπερ όλων των πολέμων στην περιοχή;
Ποιός αν καταλάβαινε πραγματικά τι παίζεται στην περιοχή, δεν θα έπαιρνε στο κυνήγι όλους αυτούς τους κουστουμαρισμένους απατεώνες που από τη μιά  χειροκροτούν το ΝΑΤΟ των καταστροφών και των πολέμων και την ΕΕ της φτώχειας και της συμφοράς, και από την άλλη καταθέτουν δακρύβρεχτα στεφάνια στα θύματα των παραπάνω δολοφόνων;
 Αυτούς που την ίδια στιγμή που ντύνονται Μακεδονομάχοι και Μεγαλέξανδροι, είναι έτοιμοι να παραδώσουν τη Μακεδονία με υπογραφές και ευλογημένα βουλοκέρια σε περισσότερη φτώχεια, στη συμφορά και στον πόλεμο.

Θα μπορούσαμε να κάνουμε τέτοιες ερωτήσεις ώρες, αλλά δεν θα προσθέταμε κάτι περισσότερο.
Θα πούμε μόνο ότι όλη αυτή η κριτική στρέφεται, όχι εναντίον του λαού που με χαλαρά σίγουρα κριτήρια πηγαίνει στα συλλαλητήρια, αλλά εναντίον αυτών που παίζουν με το μυαλό του, με την περηφάνεια αλλά και με τους φόβους του.

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι και ο καθένας από εμας δεν έχει την προσωπική του ευθύνη.
Είναι βέβαια παράξενο ότι άνθρωποι που μέχρι χθες δεν ασχολούνταν ούτε ελάχιστα με το όνομα των Σκοπίων και που ήταν έτοιμοι να δεχτούν μια σύνθετη ονομασία χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη, και μετά να ασχοληθούν με τα δικά τους βάσανα, ξαφνικά βρέθηκαν στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, άλλοι από περιέργεια και άλλοι για λόγους που ούτε οι ίδιοι δεν μπορουν να εξηγήσουν, παίζοντας στο παιχνίδι που έχει στηθεί με σκοπό το φούντωμα του εθνικισμού.

Για την ώρα θα πούμε μόνο αυτό ακόμα.
Εθνικισμός δεν είναι η αγάπη για την πατρίδα. Είναι το φούντωμα του μίσους για την πατρίδα των άλλων. 
Ο εθνικισμός ήταν είναι και θα είναι το πιο καλό όπλο της εξουσίας στις εποχές μεγάλων κρίσεων, αφού αυτό είναι που μπορεί με σχετική ευκολία να οδηγήσει στην έσχατη "λύση" του πολέμου για το σαπισμένο αυτό σύστημα.
Ας το έχουν στο μυαλό τους όλοι αυτοί που θα τρέξουν και στο συλλαλητήριο της Αθήνας προσθέτοντας τον εαυτό τους σε μια μάζα χρωματισμένη και χωροθετημένη πολιτικά από αυτούς που εχθρεύονται όσο δεν λέγεται τη ζωή τους, τη ζωή των ανθρώπων του λαού.
Για την Μακεδονία νοιάζονται πραγματικά, μόνο όσοι κάθε μέρα παλεύουν, κοιτάζοντας και στο τώρα αλλά και στο αύριο,  να λύσουν τα προβλήματα των Μακεδόνων με σάρκα και οστά χωρίς Βουκεφάλα και περικεφαλαία. Αυτοί που πληρώνουν κάθε μέρα το κόστος των αγώνων τους, είτε στους δρόμους εμποδίζοντας τα κονβόι του ΝΑΤΟ, είτε στα εργοστάσια.
Μόνον αυτοί.