Αναρωτιέμαι

Αναρωτιέμαι ειλικρινά αν υπάρχουν ακόμη σκεπτόμενοι άνθρωποι που να θεωρούν ότι θα μπορούσε ίσως και το ΚΚΕ να βρίσκεται στην συγκυβέρνηση ως "μοχλός πίεσης" όπως λένε.
Να κάθεται δηλαδή στο ίδιο τραπέζι με τους γνωστούς υπουργούς στο υπουργικό συμβούλιο και να συζητά εκτός των άλλων και με τους δύο Καμένους.
Να προβάλει αντιρρήσεις στους διάφορους νόμους αλλά να τους ψηφίζει στη Βουλή για να μην πέσει η κυβέρνηση και χαθεί το κελεπούρι για το λαό.
Να φωτογραφίζεται σε ακριτικά νησιά με φασίστες, επειδή έτσι "έτυχε" και να μην τρέχει τίποτα.
Να συζητά στις ομάδες εργασίας της κυβέρνησης το πως θα επιτευχθεί η ανάπτυξη με προσέλκυση επενδυτών, δηλαδή εκμεταλλευτών,  στους οποίους θα δοθούν "κίνητρα", αφού τι να κάνουμε, αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος "ανάπτυξης" της οικονομίας στον καπιταλισμό.
Αναρωτιέμαι ακόμη πόσο ολοφάνερο είναι στα μάτια των σκεπτόμενων  ότι π.χ. ο Δ.Καμένος(και σίγουρα και πολλοί άλλοι) συζητά αυτή τη σιγμή με διάφορους "ύποπτους κύκλους", από εκείνους που επεξεργάζονται διακυβερνήσεις και μίγματα πολιτικών.
Ακόμη πιο πολύ αν σκέπτονται ότι αυτοί οι κύκλοι δεν είναι π.χ. αδικημένοι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι ή φτωχοί αγρότες, αλλά οπωσδήποτε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που πασχίζουν να κερδίσουν κάτι εις βάρος ανταγωνιστών τους και φυσικά στην πλάτη του λαού.
Αναρωτιέμαι δηλαδή αν βλέπουν οι σκεπτόμενοι πως στην οικονομία της αγοράς, οι κυβερνήσεις και αυτοί που τις αποτελούν, δεν συζητούν με το λαό, αφού απλά δεν δουλεύουν για αυτόν και για τη δική του οικονομία. Συζητούν με εκείνους που αποτελούν αυτή την οικονομία της αγοράς. Στο λαό απλά ανακοινώνουν αυτά που συζήτησαν και αποφάσισαν "για το καλό της πατρίδας".

 Με απλά λόγια αναρωτιέμαι γιατί αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους βαθιά σκεπτόμενους, αρνούνται να δουν το προφανές και το ταξικό του πράγματος.
Οτι δηλαδή στον καπιταλισμό  και σε κάθε εκμεταλλευτική κοινωνία, στον κόσμο που χωρίζεται σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους δεν μπορεί να υπάρχει κοινό καλό και "καλό της πατρίδας".
Το καλό ταυτίζεται πάντα με το συμφέρον των από πάνω, γιατί απλά αν το καλό ήταν καλό για "όλους" και επομένως και για τους πολλούς, τους από κάτω, τότε θα ήταν αναγκαστικά κακό για τους λίγους, τους "από πάνω" που θα έπρεπε τότε να αρνηθούν τα πλούτη και την εξουσία τους, πράγμα φυσικά παράλογο σε εναν κόσμο άγριου ανταγωνισμού.
Βέβαια πολλοί πιστεύουν στη θεία φώτιση και στο φως που ξαφνικά θα φωτίσει τις σκοτεινές ψυχές και όλα θα αλλάξουν σαν από θαύμα.
Ευτυχώς κάποιοι άλλοι δεν πιστεύουν σε τέτοια.
Πιστεύουν μόνο στον αγώνα που δεν εχει τέλος.
Πιστεύουν μόνο στο ασταμάτητο ποτάμι της ζωής, στο ποτάμι των ανθρώπων που παλεύει να κινηθεί προς τα μπρός και που μέσα από χίλιες δυσκολίες πάντα βρίσκει τον τρόπο να σπρώξει τον κόσμο και να τον βγάλει από τον όποιο βούρκο.
Δεν πρέπει λοιπόν κανείς να αποφασίσει με ποια πλευρά θα πάει;;

Αναρωτιέμαι λοιπόν τελικά, αν βλέπουν κάποιοι οτι δεν γίνεται να είσαι και με το βούρκο που βαλτώνει τα πάντα και με αυτό το ποτάμι της ζωής, με τα καθαρά νερά που  διαλύουν τη σαπίλα, την  πετάνε στην άκρη και τρέχουν σαν ένα προς το μέλλον.